Psyche
alle pijlers
Afgekeurd, chronisch ziek en toekomst
zondag 16 augustus 2020 om 21:50
Ik realiseer me dat ik steeds somberder word en actie moet ondernemen.
Situatie: 42 jaar, 80-100% afgekeurd, chronisch ziek (meerdere diagnoses want een auto imuunziekte komt vaak niet alleen) met voornaamste klachten pijn op meerdere plekken lichaam, vermoeidheid en daardoor ook psychisch niet altijd in top conditie.
Sinds 6 jaar heb ik de diagnose.
De eerste jaren waren toen gericht op de beste behandeling krijgen, en daarna verwerking en heb zelfs gerevalideerd om er beter mee te leren omgaan.
Nu merk ik dat ik in een volgende fase kom en komt de somberheid en uitzichtloosheid meer naar voren dan ooit (wellicht ook door Corona aangezien ik meer voorzichtigheid in acht moet nemen vanwege medicatie)
Nooit meer werken? Nooit meer meer gaan verdienen? Nooit meer zelfstandig zijn? (Financieel afhankelijk van man)
Ik doe al wel aan vrijwilligerswerk (online coach voor mensen met soortgelijke diagnoses
maar dat voelt nu ook een beetje tegenstrijdig)
Heb drie kinderen en ga binnenkort verhuizen (mede vanwege mijn beperkingen) Druk is het dus wel en heb moeite alle ballen in de lucht te houden en goed voor mezelf en mijn lijf te zorgen. Maar ik mis het niet meer te werken! Niet meer zelfstandig te zijn, wie ben ik nu ik niet meer werk? Stel ik wel wat voor? Kortom, ik moet op zoek naar zingeving, anders dan moeder zijn en zorgen voor. Want zelfs dat doe ik niet naar mijn oude standaarden, en voelt soms als falen.
Welke richting zal ik op: POH, psycholoog, Life coach, Hobby zoeken, meer vrijwilligerswerk, boeken lezen, welke dan?
Iemand ervaring en tips? Alvast heel erg bedankt.
Situatie: 42 jaar, 80-100% afgekeurd, chronisch ziek (meerdere diagnoses want een auto imuunziekte komt vaak niet alleen) met voornaamste klachten pijn op meerdere plekken lichaam, vermoeidheid en daardoor ook psychisch niet altijd in top conditie.
Sinds 6 jaar heb ik de diagnose.
De eerste jaren waren toen gericht op de beste behandeling krijgen, en daarna verwerking en heb zelfs gerevalideerd om er beter mee te leren omgaan.
Nu merk ik dat ik in een volgende fase kom en komt de somberheid en uitzichtloosheid meer naar voren dan ooit (wellicht ook door Corona aangezien ik meer voorzichtigheid in acht moet nemen vanwege medicatie)
Nooit meer werken? Nooit meer meer gaan verdienen? Nooit meer zelfstandig zijn? (Financieel afhankelijk van man)
Ik doe al wel aan vrijwilligerswerk (online coach voor mensen met soortgelijke diagnoses
maar dat voelt nu ook een beetje tegenstrijdig) Heb drie kinderen en ga binnenkort verhuizen (mede vanwege mijn beperkingen) Druk is het dus wel en heb moeite alle ballen in de lucht te houden en goed voor mezelf en mijn lijf te zorgen. Maar ik mis het niet meer te werken! Niet meer zelfstandig te zijn, wie ben ik nu ik niet meer werk? Stel ik wel wat voor? Kortom, ik moet op zoek naar zingeving, anders dan moeder zijn en zorgen voor. Want zelfs dat doe ik niet naar mijn oude standaarden, en voelt soms als falen.
Welke richting zal ik op: POH, psycholoog, Life coach, Hobby zoeken, meer vrijwilligerswerk, boeken lezen, welke dan?
Iemand ervaring en tips? Alvast heel erg bedankt.
zondag 16 augustus 2020 om 22:05
Ik herken je gevoel. Ook volledig afgekeurd vanwege lichamelijke problemen. Ben erg zoekende geweest, en soms met tijden nog steeds. Het was ook een soort rouw om afscheid te nemen van de toekomst die ik voor ogen had.
Gaandeweg heb ik andere bezigheden gevonden. Probeer uit andere dingen dan werk mijn voldoening te halen. Dat kan al zijn door een gedichtje te maken voor iemand en dat mooi op te schrijven en te versturen. Ben erachter gekomen dat 'verbinden' een rode draad in mijn leven is, en dat deed ik voorheen in mijn werk. Maar heb dat nu bijv met zo'n gedichtje. Ben veel meer gaan onderzoeken wie ik nu echt ben, wat ik wil met de toekomst (ook al is die onzeker voor me) maar me vooral te focussen op het nu. Soms lig ik hele dagen op bed en dat zijn lastigere dagen om positief te zijn dan dagen waarop ik herinneringen maak. Het blijft zelfs na vele jaren nog wel zoeken soms.
Therapie kan helpen. Maar eerlijk gezegd kan een goed gesprek met een eerlijke vriendin óf juist totaal vreemde dat ook. Verwacht van jezelf niet dat je over een half jaar ineens alles een plekje kunt geven en precies weet wat je wilt en kunt. Leef je dag vandaag en wees een beetje bewust van elke groei die je doet, hoe klein ook. En valt t allemaal tegen, wees dan extra lief voor jezelf. Dat mag best. Je hebt al veel om mee te dealen, jezelf af en toe een schouderklopje geven is prima.
Gaandeweg heb ik andere bezigheden gevonden. Probeer uit andere dingen dan werk mijn voldoening te halen. Dat kan al zijn door een gedichtje te maken voor iemand en dat mooi op te schrijven en te versturen. Ben erachter gekomen dat 'verbinden' een rode draad in mijn leven is, en dat deed ik voorheen in mijn werk. Maar heb dat nu bijv met zo'n gedichtje. Ben veel meer gaan onderzoeken wie ik nu echt ben, wat ik wil met de toekomst (ook al is die onzeker voor me) maar me vooral te focussen op het nu. Soms lig ik hele dagen op bed en dat zijn lastigere dagen om positief te zijn dan dagen waarop ik herinneringen maak. Het blijft zelfs na vele jaren nog wel zoeken soms.
Therapie kan helpen. Maar eerlijk gezegd kan een goed gesprek met een eerlijke vriendin óf juist totaal vreemde dat ook. Verwacht van jezelf niet dat je over een half jaar ineens alles een plekje kunt geven en precies weet wat je wilt en kunt. Leef je dag vandaag en wees een beetje bewust van elke groei die je doet, hoe klein ook. En valt t allemaal tegen, wees dan extra lief voor jezelf. Dat mag best. Je hebt al veel om mee te dealen, jezelf af en toe een schouderklopje geven is prima.
zondag 16 augustus 2020 om 22:08
Ik herken wel een beetje het kwijtraken van je identiteit als werk wegvalt. Dat is heel lastig.
Ik ben een goede baan verloren en kwam nergens meer aan de bak. Een rotte periode, maar uiteindelijk gaf het me ook ruimte om uit te vogelen wat ik dan wel zou willen en ook kunnen. Maar dan beter passend bij wie ik ben en wat ik wel en niet kan.
Jouw situatie is schrijnend omdat veel niet meer mogelijk is. Als straks de drukte van de verhuizing voorbij is, is het misschien goed om jezelf ook ruimte te geven om te ontdekken wie jij bent, puur als jezelf. En dan te gaan kijken was je kan en wil doen.
Jouw post klinkt een beetje alsof je gelijk het antwoord wil weten, omdat je die houvast wil hebben. Dat lijkt me ook helemaal logisch. Maar geef jezelf toch wat ruimte, gewoon om er achter te komen dat je waarde hebt zonder baan en buiten zorgen om.
Misschien vind je dan op de vraag "wat nu" antwoorden die je verbazen, maar die wel helemaal kloppen.
Ik ben een goede baan verloren en kwam nergens meer aan de bak. Een rotte periode, maar uiteindelijk gaf het me ook ruimte om uit te vogelen wat ik dan wel zou willen en ook kunnen. Maar dan beter passend bij wie ik ben en wat ik wel en niet kan.
Jouw situatie is schrijnend omdat veel niet meer mogelijk is. Als straks de drukte van de verhuizing voorbij is, is het misschien goed om jezelf ook ruimte te geven om te ontdekken wie jij bent, puur als jezelf. En dan te gaan kijken was je kan en wil doen.
Jouw post klinkt een beetje alsof je gelijk het antwoord wil weten, omdat je die houvast wil hebben. Dat lijkt me ook helemaal logisch. Maar geef jezelf toch wat ruimte, gewoon om er achter te komen dat je waarde hebt zonder baan en buiten zorgen om.
Misschien vind je dan op de vraag "wat nu" antwoorden die je verbazen, maar die wel helemaal kloppen.
anoniem_388053 wijzigde dit bericht op 16-08-2020 22:10
0.10% gewijzigd
zondag 16 augustus 2020 om 22:08
@jonesboro wat een ontzettend nare situatie voor je. Als ik het zo lees heb je ook zonder werk genoeg zaken die moeten en waar je je opzich nuttig door zou kunnen voelen. Zijn er nog dingen die je gewoon voor de leuk doet? Welke hobby's had je vroeger? Zijn er nog dingen die je altijd al had willen leren zoals muziekinstrument bespelen of schilderen?
zondag 16 augustus 2020 om 22:09
Ervaring... ik zit er zelf ook middenin. Een beetje op hetzelfde punt. Alles is geregeld nu qua keuringen, instanties, enz. Revalidatietraject doorlopen. Een soort acceptatietraject doorlopen (lotgenotengroep, dat vond ik een van de beste dingen in het hele revalidatietraject).
Ik heb mij er net pas bij neergelegd dat dit het is en beter zal het niet meer worden. Een derde ‘opinion’ zal ook niets nieuws meer aan het licht brengen.
En nu zwem ik voor mijn gevoel een beetje in het diepe: wat moet ik dan? Soms letterlijk want mijn hobbies gaan niet meer. Maar ook figuurlijk: ik ben ‘pas’ 41, wat ga ik de komende 26 jaar nog doen? Ik ben niet (meer) boos. Echt depri ben ik ook niet. Ik voel mij als Alice in Wonderland en heb het idee dat ik een beetje langs de zijlijn mag meehuppelen maar dat ik zelf ook niet meer zo goed in de gaten heb wat er op het speelveld allemaal gebeurt.
Ik heb mij er net pas bij neergelegd dat dit het is en beter zal het niet meer worden. Een derde ‘opinion’ zal ook niets nieuws meer aan het licht brengen.
En nu zwem ik voor mijn gevoel een beetje in het diepe: wat moet ik dan? Soms letterlijk want mijn hobbies gaan niet meer. Maar ook figuurlijk: ik ben ‘pas’ 41, wat ga ik de komende 26 jaar nog doen? Ik ben niet (meer) boos. Echt depri ben ik ook niet. Ik voel mij als Alice in Wonderland en heb het idee dat ik een beetje langs de zijlijn mag meehuppelen maar dat ik zelf ook niet meer zo goed in de gaten heb wat er op het speelveld allemaal gebeurt.
zondag 16 augustus 2020 om 22:12
WGA maar dat was met 1 diagnose. Nu 3 maar niet opnieuw gekeurd.
zondag 16 augustus 2020 om 22:13
Dankjewel voor je lieve reactie. Die goede gesprekken heb ik inderdaad te weinig. Ook omdat de omgeving er niet meer echt naar vraagt, wat wel in het begin was. Dus dan is een therapeut misschien toch ook wel handig.apiejapie schreef: ↑16-08-2020 22:05Ik herken je gevoel. Ook volledig afgekeurd vanwege lichamelijke problemen. Ben erg zoekende geweest, en soms met tijden nog steeds. Het was ook een soort rouw om afscheid te nemen van de toekomst die ik voor ogen had.
Gaandeweg heb ik andere bezigheden gevonden. Probeer uit andere dingen dan werk mijn voldoening te halen. Dat kan al zijn door een gedichtje te maken voor iemand en dat mooi op te schrijven en te versturen. Ben erachter gekomen dat 'verbinden' een rode draad in mijn leven is, en dat deed ik voorheen in mijn werk. Maar heb dat nu bijv met zo'n gedichtje. Ben veel meer gaan onderzoeken wie ik nu echt ben, wat ik wil met de toekomst (ook al is die onzeker voor me) maar me vooral te focussen op het nu. Soms lig ik hele dagen op bed en dat zijn lastigere dagen om positief te zijn dan dagen waarop ik herinneringen maak. Het blijft zelfs na vele jaren nog wel zoeken soms.
Therapie kan helpen. Maar eerlijk gezegd kan een goed gesprek met een eerlijke vriendin óf juist totaal vreemde dat ook. Verwacht van jezelf niet dat je over een half jaar ineens alles een plekje kunt geven en precies weet wat je wilt en kunt. Leef je dag vandaag en wees een beetje bewust van elke groei die je doet, hoe klein ook. En valt t allemaal tegen, wees dan extra lief voor jezelf. Dat mag best. Je hebt al veel om mee te dealen, jezelf af en toe een schouderklopje geven is prima.
zondag 16 augustus 2020 om 22:14
Het klopt dat ik niet graag ‘zwem’ zonder te weten waar naartoe. Heb jij nu weer een baan naar tevredenheid?Maud*de*Braose schreef: ↑16-08-2020 22:08Ik herken wel een beetje het kwijtraken van je identiteit als werk wegvalt. Dat is heel lastig.
Ik ben een goede baan verloren en kwam nergens meer aan de bak. Een rotte periode, maar uiteindelijk gaf het me ook ruimte om uit te vogelen wat ik dan wel zou willen en ook kunnen. Maar dan beter passend bij wie ik ben en wat ik wel en niet kan.
Jouw situatie is schrijnend omdat veel niet meer mogelijk is. Als straks de drukte van de verhuizing voorbij is, is het misschien goed om jezelf ook ruimte te geven om te ontdekken wie jij bent, puur als jezelf. En dan te gaan kijken was je kan en wil doen.
Jouw post klinkt een beetje alsof je gelijk het antwoord wil weten, omdat je die houvast wil hebben. Dat lijkt me ook helemaal logisch. Maar geef jezelf toch wat ruimte, gewoon om er achter te komen dat je waarde hebt zonder baan en buiten zorgen om.
Misschien vind je dan op de vraag "wat nu" antwoorden die je verbazen, maar die wel helemaal kloppen.
Ik weet niet goed hoe erachter te komen wat ik wil, wie ik ben en wat ik kan.
zondag 16 augustus 2020 om 22:15
boekenlegger0 schreef: ↑16-08-2020 22:08@jonesboro wat een ontzettend nare situatie voor je. Als ik het zo lees heb je ook zonder werk genoeg zaken die moeten en waar je je opzich nuttig door zou kunnen voelen. Zijn er nog dingen die je gewoon voor de leuk doet? Welke hobby's had je vroeger? Zijn er nog dingen die je altijd al had willen leren zoals muziekinstrument bespelen of schilderen?
Dankjewel voor je lieve bericht. Ik doe inderdaad te weinig ‘leuke’ dingen. De tijd wordt opgeslokt met verantwoordelijkheden en rusten en de dag zien door te komen. Dat moet idd anders.
jonesboro wijzigde dit bericht op 16-08-2020 22:23
0.56% gewijzigd
zondag 16 augustus 2020 om 22:16
De hoeveelheid diagnoses is niet doorslaggevend voor IVA.
Het UWV zou je via het werkbedrijf evt ook kunnen helpen. Je kan daarbij denken aan een werkfit traject. Een coachingstraject om je eigen grenzen te leren kennen, hoe daar mee om te gaan, ontdekken welke beroepen of scholing wellicht wel haalbaar is, ..e.d.
Een interventie middels een psycholoog zou het UWV via een verzekeringsarts kunnen inkopen voor je.
Er is meer mogelijk dan je denkt, ook bij een WGA 80-100
Het UWV zou je via het werkbedrijf evt ook kunnen helpen. Je kan daarbij denken aan een werkfit traject. Een coachingstraject om je eigen grenzen te leren kennen, hoe daar mee om te gaan, ontdekken welke beroepen of scholing wellicht wel haalbaar is, ..e.d.
Een interventie middels een psycholoog zou het UWV via een verzekeringsarts kunnen inkopen voor je.
Er is meer mogelijk dan je denkt, ook bij een WGA 80-100
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 16 augustus 2020 om 22:18
Wat toevallig... we zitten inderdaad in het zelfde schuitje. Wat balen ook voor jou. Ik ben ook niet echt meer boos, qua ziekte en beperkingen ook redelijk geaccepteerd en gezocht naar hoe het beste ermee om te gaan. Maar dat toekomstperspectief dat weg valt, valt me zwaar. Ik huppel ook een beetje aan de zijlijn mee en de dagen gaan heus voorbij maar echt voldoening geven...nee.lemoos2 schreef: ↑16-08-2020 22:09Ervaring... ik zit er zelf ook middenin. Een beetje op hetzelfde punt. Alles is geregeld nu qua keuringen, instanties, enz. Revalidatietraject doorlopen. Een soort acceptatietraject doorlopen (lotgenotengroep, dat vond ik een van de beste dingen in het hele revalidatietraject).
Ik heb mij er net pas bij neergelegd dat dit het is en beter zal het niet meer worden. Een derde ‘opinion’ zal ook niets nieuws meer aan het licht brengen.
En nu zwem ik voor mijn gevoel een beetje in het diepe: wat moet ik dan? Soms letterlijk want mijn hobbies gaan niet meer. Maar ook figuurlijk: ik ben ‘pas’ 41, wat ga ik de komende 26 jaar nog doen? Ik ben niet (meer) boos. Echt depri ben ik ook niet. Ik voel mij als Alice in Wonderland en heb het idee dat ik een beetje langs de zijlijn mag meehuppelen maar dat ik zelf ook niet meer zo goed in de gaten heb wat er op het speelveld allemaal gebeurt.
Heb jij nu nog hulp?
zondag 16 augustus 2020 om 22:21
Nee, alleen om de zes maanden een controle bij de revalidatiearts. Ik mag wel via hem aangeven dat ik weer behoefte zou hebben aan drie maanden lotgenotengroep. Ik ben gevraagd als vrijwilliger bij een stichting die zich inzet voor lotgenoten maar ik denk dat lotgenoten nu op dit moment niet veel aan mij hebben.Jonesboro schreef: ↑16-08-2020 22:18Wat toevallig... we zitten inderdaad in het zelfde schuitje. Wat balen ook voor jou. Ik ben ook niet echt meer boos, qua ziekte en beperkingen ook redelijk geaccepteerd en gezocht naar hoe het beste ermee om te gaan. Maar dat toekomstperspectief dat weg valt, valt me zwaar. Ik huppel ook een beetje aan de zijlijn mee en de dagen gaan heus voorbij maar echt voldoening geven...nee.
Heb jij nu nog hulp?
zondag 16 augustus 2020 om 22:22
Nee dat snap ik maar nog meer beperkingen pijn maakt terugkeren naar werk nóg lastiger. Misschien niet onhaalbaar maar wga betekent zicht op verbetering en die voel ik nu iig niet. Juist nog meer in m’n rugzak om mee te dealen om de dag mee door te komen.viva-amber schreef: ↑16-08-2020 22:16De hoeveelheid diagnoses is niet doorslaggevend voor IVA.
Het UWV zou je via het werkbedrijf evt ook kunnen helpen. Je kan daarbij denken aan een werkfit traject. Een coachingstraject om je eigen grenzen te leren kennen, hoe daar mee om te gaan, ontdekken welke beroepen of scholing wellicht wel haalbaar is, ..e.d.
Een interventie middels een psycholoog zou het UWV via een verzekeringsarts kunnen inkopen voor je.
Er is meer mogelijk dan je denkt, ook bij een WGA 80-100
Coachingstraject heb ik gedaan tijdens mijn re-integratie traject maar daar werd juist duidelijk hoe ik mijn grenzen moet bewaken om het leefbaar te houden en daar kwam toen 80-100% afgekeurd uit.
Misschien is het feit dat het wga is, ook wel een van de triggers waarom ik me zo voel. Zo van... het zou toch beter moeten gaan en niet zo uitzichtloos zoals ik het ervaar.
zondag 16 augustus 2020 om 22:25
lemoos2 schreef: ↑16-08-2020 22:21Nee, alleen om de zes maanden een controle bij de revalidatiearts. Ik mag wel via hem aangeven dat ik weer behoefte zou hebben aan drie maanden lotgenotengroep. Ik ben gevraagd als vrijwilliger bij een stichting die zich inzet voor lotgenoten maar ik denk dat lotgenoten nu op dit moment niet veel aan mij hebben.
Ik kan als online coach heel goed luisteren en tips geven en weet zelf ook wel mijn tips toe te passen. Maar dat existentiële, dat ‘wie ben ik nog en doe ik er nog wel toe’ daar weet ik niet zo goed tips voor
die diepere laag zeg maar.
zondag 16 augustus 2020 om 22:28
Nee, ik heb geen baan meer gevonden. Heel stom want mooi cv, maar te oud.
Gaandeweg is bij mij toen het idee ontstaan om van een hobby mijn werk te maken. Binnenkort begin ik daarmee.
Toen ik mijn werk verloor vond ik dat heel erg. Maar ik ben niet voor niets uitgevallen. Als ik snel weer een baan had gehad, dan had ik niet de kans en ruimte gehad (noodgedwongen en soms tot grote frustratie) om goed na te denken waarom het niet lukte in die baan, en eerdere banen. En wat dat betekent voor mijn toekomst. En ik had meer tijd voor mijn hobby, waardoor het me steeds duidelijker werd hoe belangrijk hij voor me is.
Maar als je me een paar jaar geleden zou hebben gezegd dat ik ga doen wat ik nu doe, dan had ik je voor gek verklaard. En toch doe ik het vol overtuiging en zou ik niets anders willen. Het past ook beter bij me.
Dat bedoel ik met een antwoord vinden dat je misschien verbaast.
Ik hoop dat jij ook, met al jouw waarde, vindt wat past bij wie jij bent en wat jij kunt.
En hoe je dat doet? Door dingen te gaan doen, heb je altijd al willen kantklossen? Ga het proberen. Kijk welke mogelijkheden je hebt. Het hoeft niet meteen of in 1x raak te zijn, dat je volledige zingeving vindt.
zondag 16 augustus 2020 om 22:37
Misschien wel ja. Van de andere kant mag je zelf ook ruimte innemen om te praten over dingen die jij belangrijk vindt. Zelf heb ik dat altijd veel te weinig gedaan waardoor mensen al gauw dachten dat t allemaal wel meeviel. Toen uiteindelijk duidelijk was wat er echt speelde, heb ik de mensen om me heen ook wel laten schrikken. Het was voor mij moeilijk om open te zijn over de hoeveelheid pijn en verdriet. Maar daarmee heb ik, onbedoeld, mensen ook op afstand gehouden. Je bindt ook met mensen door wél te vertellen wat jou bezighoudt. Hopelijk kun je sterk genoeg zijn om niet in mijn fouten te trappen maar jezelf te openen voor mensen die belangrijk voor je zijn.
zondag 16 augustus 2020 om 22:44
Zoals ik het lees is het niet dat ze vindt dat ze er niet toe doet. Maar dat ze zoekende is wie ze nu is zonder haar werk, haar hobby's die ze niet zomaar kan doen, haar toekomstbeeld wat veranderd is, haar lijf dat andere plannen blijkt te hebben dan zijzelf. Dat staat niet gelijk aan dat je er niet toe doet.
zondag 16 augustus 2020 om 22:46
Oh vast, een deel van mijn probleem zal zeker zijn dat ik niet werken, aan de zijlijn mee hobbelen, niet volwaardig bijdragen aan gezinsinkomen, rusten op bed , niet het huishouden kunnen volbrengen etc niet voldoende waarde toedicht. Net zoals velen dat in de samenleving dat niet vinden, net als huishouden en thuis moeder zijn.
Het heeft mij niet de voldoening wat werk wel ooit gaf. Ook het vrijwilligerswerk geeft me dat niet, ook al vind ik dat heel leuk en waardevol om te doen. Misschien heeft het wel te maken met financiële waardering ik weet het niet goed.
Nogmaals, ik kan genoeg bedenken om mijn dag door te komen. De vraag is alleen, naast moeder, wie ben ik nog zelf. Misschien had ik als ik gezond was ook wel een midlife crisis gehad, geen idee.
jonesboro wijzigde dit bericht op 16-08-2020 22:51
27.94% gewijzigd
zondag 16 augustus 2020 om 22:54
Ja ik heb één kind. En twee honden en een kat. Heel suf maar vooral die vaste ritmes van kind en huisdieren houden de dag voor mij ook op de rit. En ik kom nog eens onder de mensen met die twee honden, veel verschillende soorten mensen waarmee ik alleen gemeen heb dat ze ook een hond hebben.
zondag 16 augustus 2020 om 22:54
Goed van je. Natuurlijk mag je er zijn. Maar de diepere laag, wie ben je, waarom ben je hier op aarde (nee ik
Ben niet gelovig) en wat draag je bij?
Hoe zie jij de toekomst voor je en hoe heb je je leven ingericht zodat dit waardevol aanvoelt?
Mijn dagen met halve kamers stofzuigen en stoppen omdat ik het niet volhoudt of afgepeigerd zijn maakt niet dat het waardevol
Aanvoelt wat ik doe. Ik krijg er zo weinig voldoening uit.
zondag 16 augustus 2020 om 22:55
Ik heb in jouw positie gezeten, werk geeft je in de maatschappij een stukje identiteit maar ook alle sociale aspecten, het schouderklopje of je bonus, het draait ook om een stuk erkenning van wat we kunnen en waar we toe in staat zijn.
Als dit alles vervalt is het belangrijk om een stuk voor je zelf op te eisen voor je een veredelde huisvrouw wordt. Vindt jouw mogelijkheden en neem dat serieus. Etsy is een mooi voorbeeld van wat mensen vanuit huis kunnen, van vakmanschap tot creativiteit, je vindt het er allemaal. Misschien heb je altijd poppenhuismeubels willen maken, koop dan die dremel en wat stukjes hout, maak een plek voor jezelf vrij in huis en pak elke dag een (paar) uur om daar goed in te worden. Zeg ook dat je dat wil omdat je een nieuw soort toekomst voor je zelf moet vinden. Degradatie van wie je bent heb je zelf ook nog in de hand, je hebt nu de tijd, je kan vanaf de basis beginnen. Vrijwilligerswerk is leuk maar je bent nog te jong om alleen nog aan anderen te denken en je eigen ontwikkeling stop te zetten. Je hoeft er niet rijk van te worden, je gaat ballonnetjes oplaten en je ziet wel waar je eindigt. Succes, het heeft bij mij jaren geduurd (12 jaar) maar ik kan weer iets waar ik wat geld mee verdien en de weg was eigenlijk best leuk en ik heb geleerd dat ik als werkende echt helemaal op het verkeerde spoor zat.
Als dit alles vervalt is het belangrijk om een stuk voor je zelf op te eisen voor je een veredelde huisvrouw wordt. Vindt jouw mogelijkheden en neem dat serieus. Etsy is een mooi voorbeeld van wat mensen vanuit huis kunnen, van vakmanschap tot creativiteit, je vindt het er allemaal. Misschien heb je altijd poppenhuismeubels willen maken, koop dan die dremel en wat stukjes hout, maak een plek voor jezelf vrij in huis en pak elke dag een (paar) uur om daar goed in te worden. Zeg ook dat je dat wil omdat je een nieuw soort toekomst voor je zelf moet vinden. Degradatie van wie je bent heb je zelf ook nog in de hand, je hebt nu de tijd, je kan vanaf de basis beginnen. Vrijwilligerswerk is leuk maar je bent nog te jong om alleen nog aan anderen te denken en je eigen ontwikkeling stop te zetten. Je hoeft er niet rijk van te worden, je gaat ballonnetjes oplaten en je ziet wel waar je eindigt. Succes, het heeft bij mij jaren geduurd (12 jaar) maar ik kan weer iets waar ik wat geld mee verdien en de weg was eigenlijk best leuk en ik heb geleerd dat ik als werkende echt helemaal op het verkeerde spoor zat.
