Afgekeurd, chronisch ziek en toekomst

Jonesboro zondag 16 augustus 2020 om 21:50

Ik realiseer me dat ik steeds somberder word en actie moet ondernemen.

Situatie: 42 jaar, 80-100% afgekeurd, chronisch ziek (meerdere diagnoses want een auto imuunziekte komt vaak niet alleen) met voornaamste klachten pijn op meerdere plekken lichaam, vermoeidheid en daardoor ook psychisch niet altijd in top conditie.

Sinds 6 jaar heb ik de diagnose.
De eerste jaren waren toen gericht op de beste behandeling krijgen, en daarna verwerking en heb zelfs gerevalideerd om er beter mee te leren omgaan.

Nu merk ik dat ik in een volgende fase kom en komt de somberheid en uitzichtloosheid meer naar voren dan ooit (wellicht ook door Corona aangezien ik meer voorzichtigheid in acht moet nemen vanwege medicatie)
Nooit meer werken? Nooit meer meer gaan verdienen? Nooit meer zelfstandig zijn? (Financieel afhankelijk van man)
Ik doe al wel aan vrijwilligerswerk (online coach voor mensen met soortgelijke diagnoses

maar dat voelt nu ook een beetje tegenstrijdig)

Heb drie kinderen en ga binnenkort verhuizen (mede vanwege mijn beperkingen) Druk is het dus wel en heb moeite alle ballen in de lucht te houden en goed voor mezelf en mijn lijf te zorgen. Maar ik mis het niet meer te werken! Niet meer zelfstandig te zijn, wie ben ik nu ik niet meer werk? Stel ik wel wat voor? Kortom, ik moet op zoek naar zingeving, anders dan moeder zijn en zorgen voor. Want zelfs dat doe ik niet naar mijn oude standaarden, en voelt soms als falen.

Welke richting zal ik op: POH, psycholoog, Life coach, Hobby zoeken, meer vrijwilligerswerk, boeken lezen, welke dan?

Iemand ervaring en tips? Alvast heel erg bedankt.

Jonesboro maandag 17 augustus 2020 om 21:36

Geronimo2 schreef: ↑
17-08-2020 08:57
Ik ben nog steeds afgekeurd (helaas een ziekte die niet te genezen is)maar daarnaast werk ik en verdien ik geld dat hoger is dan mijn WAO en dat alleen maakt me al gelukkig. Ik werd in het begin heel zenuwachtig van partner en vrienden die met allerlei suggesties kwamen en bemoedigende woorden, precies de druk die ik niet nodig had. Ik mocht alles doen wat ik wilde en dat leverde weer keuzestress op. Daarnaast wilde ik ook nog dat niemand tot last zijn en werd ons gezamenlijke geld iets waar ik geen aanspraak meer op durfde te doen want ik was voor mezelf ineens een "kostenpost". Allemaal dingen die ik mezelf in mijn hoofd haalde vanuit een vreemd soort schuldgevoel, ik voelde me een "last" en wilde vooral onzichtbaar zijn.

Die houding heeft me niets gebracht behalve dat ik mijn probleem erger maakte. Pak iets op, een droom, een wens of een talent waarvan je denkt dat je die hebt, eigenlijk maakt het niet uit wat het is als je het maar serieus neemt, op die manier neem je ook jezelf weer serieus. Natuurlijk loop je tegen muren, je hebt het geld niet, de ruimte niet, je gebrek of je omgeving die zijn wenkbrauwen optrekt. Leer te zoeken naar alternatieven, google je suf, ga geloven in jezelf en leer commentaren te negeren, je hebt een doel en daar wil je naartoe. Blijkt het niks te worden dan heb je meer vaardigheden opgedaan die je misschien weer kan gebruiken voor een volgend doel. Ik kreeg in het begin veel "achter mijn rug" reacties, ik was zooooo leuk bezig en wat fijn dat ik iets om handen had Nu jaren later wordt ik wel degelijk serieus genomen en daardoor verdien ik wat geld en heb ik het naar mijn zin. Mooie bijkomstigheid: Doordat ik altijd om mijn beperkingen heen zeil en een blijer mens ben is mijn ziekte ook beter beheersbaar geworden. Ik hoop zo dat je hier wat aan heb want ik heb het me zelf nodeloos moeilijk gemaakt door te lang me nutteloos te voelen en te verdwalen in ideeën en ze weer af te schieten.

Oh nu ben ik helemaal
Benieuwd naar wat je doet... wil je dat delen?

Jonesboro maandag 17 augustus 2020 om 21:38

Alecta schreef: ↑
17-08-2020 06:15
Sorry, tekst weggehaald. Toch iets te eng om er zo over te schrijven.

Heb het wel gelezen.

Jonesboro maandag 17 augustus 2020 om 21:40

suzyqfive schreef: ↑
17-08-2020 16:41
Ik weet sinds maart dat ik volledig ben afgekeurd, krijg nu een IVA-uitkering.

Ik viel 2,5 jaar geleden uit. Vanuit het niets eigenlijk. Hoewel ik al jaren ME heb (overgehouden aan Pfeiffer) kon ik daarmee ‘prima’ werken als docent.
Eerst dacht ik dat ik een burn-out kreeg. Ik wist namen van leerlingen niet meer en toen ik mijn examenklas les aan het geven was kon ik ineens niets meer. Wist niet wat ik wilde uitleggen en kon de simpelste som niet meer maken.

Niet lang daarna viel ik helemaal uit. Vervelend was vooral dat er geen behandeling kwam, daar heb ik een jaar op moeten wachten. En uiteindelijk bleek ik ook niet tegen de behandelingen te kunnen en toen hield het dus op.
Nog een revalidatietraject gevolgd waarin ik ook met oa mindfulness bezig ben geweest.

Ze konden geen enkel beroep meer verzinnen dat ik nog zou kunnen doen en zo volledig afgekeurd.

Nu dacht ik na een maand sippen: wat denk ik dat ik nog wel kan?!
Ik dacht: ik kan vast nog wel iets met leerlingbegeleiding doen. Ik heb scholen aangeschreven dat ik graag vrijwillig leerlingbegeleiding wilde doen. Zo kon ik uit 9 scholen kiezen en ben uiteindelijk vandaag begonnen op een nieuwe school.
Ik krijg daar alle ruimte om rustig aan de slag te zijn, zelf pauzes inruimen (ik moet eigenlijk na elke half uur werken een goede pauze houden (minstens een kwartier, liefst een half uur). Ik ga daar op twee ochtenden aan de slag en ik hoop dat alles goed gaat. Ik ben nu in ieder geval helemaal kapot .

Ik heb een groot gezin (5 kids).

Indrukwekkend verhaal... Ik hoop voor je dat de nieuwe school bevalt! En 5 kinderen... petje af. Hoe houd je in hemels naam al die ballen in lucht? Hoe gaat het nu met je geheugen?

Jonesboro maandag 17 augustus 2020 om 21:43

Ik heb vandaag veel aan jullie gedacht en aan mijn zoektocht. Ook een boekje gelezen:
Het klavertje vier, de sleutel tot geluk.
Het doet denken aan De Alchemist, het is een sprookje. Nu heb ik iets met het symbool klavertje vier en ben zoekende naar geluk dus ik moest het lezen. Ik heb me de afgelopen jaren erg verdiept in mindset en geluk maar dit was toch weer verrassend.

Ik weet eigenlijk niet goed hoe het zit als je weer gaat werken hoe dat met je uitkering gaat, ik neem aan verrekend? Ik krijg ook een aanvulling ABP, ben ook leerkracht (PO) geweest.

Anoniem_380947 maandag 17 augustus 2020 om 21:47

Geronimo2 schreef: ↑
17-08-2020 08:57
Ik ben nog steeds afgekeurd (helaas een ziekte die niet te genezen is)maar daarnaast werk ik en verdien ik geld dat hoger is dan mijn WAO en dat alleen maakt me al gelukkig. Ik werd in het begin heel zenuwachtig van partner en vrienden die met allerlei suggesties kwamen en bemoedigende woorden, precies de druk die ik niet nodig had. Ik mocht alles doen wat ik wilde en dat leverde weer keuzestress op. Daarnaast wilde ik ook nog dat niemand tot last zijn en werd ons gezamenlijke geld iets waar ik geen aanspraak meer op durfde te doen want ik was voor mezelf ineens een "kostenpost". Allemaal dingen die ik mezelf in mijn hoofd haalde vanuit een vreemd soort schuldgevoel, ik voelde me een "last" en wilde vooral onzichtbaar zijn.

Die houding heeft me niets gebracht behalve dat ik mijn probleem erger maakte. Pak iets op, een droom, een wens of een talent waarvan je denkt dat je die hebt, eigenlijk maakt het niet uit wat het is als je het maar serieus neemt, op die manier neem je ook jezelf weer serieus. Natuurlijk loop je tegen muren, je hebt het geld niet, de ruimte niet, je gebrek of je omgeving die zijn wenkbrauwen optrekt. Leer te zoeken naar alternatieven, google je suf, ga geloven in jezelf en leer commentaren te negeren, je hebt een doel en daar wil je naartoe. Blijkt het niks te worden dan heb je meer vaardigheden opgedaan die je misschien weer kan gebruiken voor een volgend doel. Ik kreeg in het begin veel "achter mijn rug" reacties, ik was zooooo leuk bezig en wat fijn dat ik iets om handen had Nu jaren later wordt ik wel degelijk serieus genomen en daardoor verdien ik wat geld en heb ik het naar mijn zin. Mooie bijkomstigheid: Doordat ik altijd om mijn beperkingen heen zeil en een blijer mens ben is mijn ziekte ook beter beheersbaar geworden. Ik hoop zo dat je hier wat aan heb want ik heb het me zelf nodeloos moeilijk gemaakt door te lang me nutteloos te voelen en te verdwalen in ideeën en ze weer af te schieten.

Dank voor het delen van je inspirerende verhaal. Ik ben zelf nog niet zo ver geloof ik, maar het is altijd fijn om iets positiefs te lezen.

Anoniem_67700891efcbf maandag 17 augustus 2020 om 22:01

Jonesboro schreef: ↑
17-08-2020 21:34
En je werkt dus ook? Hoe gaat dat? Hoe vind je dat?

Met hangen en wurgen qua energie, het vraagt ook veel van het thuisfront om dit mogelijk te maken. Als ik aan het werk ben gaat het als een trein maar dan komt altijd die eikel met die hamer. Maar ik heb destijds hysterisch jankend gezeten bij die arbo-arts en arbeidsdeskundige (nummer 1 van in totaal 3 arbeidsdeskundigen): “Neem mij dit niet af”. Dus ik ‘mag’ het doen omdat ik in die twee jaar ZW ook ben blijven werken. Heel veel steun van collega’s gehad omdat ik 3 maanden niet mocht rijden en OV geen optie was (daarna nog 9 maanden kunnen wachten bij het CBR). Alle beperkingen en eisen van het UWV zijn omgerekend naar 12 lessen en een taakje (voorheen 28 lessen en mentoraat).

Hoe ik het vind... fijn. Ik werkte altijd fulltime dus 70% van mijn sociale leven speelde zich af op en rond mijn werk. Ik ben goed in mijn werk. Het geeft energie als ik daar een klas vol pubers voor mijn neus heb. Ik vind het ook prettig als een collega even lekker gal zit te spuwen onder het genot van een bakje koffie. Het is nu een betaalde hobby zeg maar.

Anoniem_67700891efcbf maandag 17 augustus 2020 om 22:07

Jonesboro schreef: ↑
17-08-2020 21:43
Ik heb vandaag veel aan jullie gedacht en aan mijn zoektocht. Ook een boekje gelezen:
Het klavertje vier, de sleutel tot geluk.
Het doet denken aan De Alchemist, het is een sprookje. Nu heb ik iets met het symbool klavertje vier en ben zoekende naar geluk dus ik moest het lezen. Ik heb me de afgelopen jaren erg verdiept in mindset en geluk maar dit was toch weer verrassend.

Ik weet eigenlijk niet goed hoe het zit als je weer gaat werken hoe dat met je uitkering gaat, ik neem aan verrekend? Ik krijg ook een aanvulling ABP, ben ook leerkracht (PO) geweest.

Ja dat verrekenen ze maar je krijgt in totaal altijd meer als je wel werkt. Zo is dat hele WGA-gedeelte ingericht (LGU de eerste maanden, dan de LAU in mijn geval). UWV heeft wel meerdere malen op papier aangegeven dat er geen verbetering of herstel meer te verwachten is en dat de maximale capaciteiten worden benut. Dat vond ik wel cru destijds.

Hoogte aanvulling ABP heeft geen invloed op LGU of LAU.

Anoniem_380947 woensdag 19 augustus 2020 om 09:24

Ik heb een vraagje aan jullie, want ik zit een beetje met het volgende.
We hebben een druk gezin en ik merk steeds vaker dat de combinatie van huishouden en thuis de boel regelen mij net teveel begint te worden. In goede periodes gaat het zonder moeite, in de -steeds langduriger- slechte periodes gaat het eigenlijk net niet.
Vooral de avonden breken mij op: ik ben dan al moe, er komt veel tegelijk op mij af en mijn man is meestal afwezig ivm werk/hobby/mantelzorg.

Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik het op moet lossen. Ik red het altijd wel, maar ik voel dat ik regelmatig over mijn grenzen ga en dat merk ik steeds meer. Ik gun mijn man zijn hobby's ook: hij werkt hard, is kostwinner en doet zeker ook wel het nodige.

Hoe pakken jullie dit aan? Ik schrap al zoveel mogelijk in activiteiten, maar ik heb bijvoorbeeld een dochter, die therapie (nodig) heeft, dus daar en aan een aantal basisdingen zit ik gewoon vast (en ik wil ook niet dat de kinderen de dupe worden van mijn verminderde draagkracht).

Anoniem_67700891efcbf woensdag 19 augustus 2020 om 10:42

Hier is best veel uitbesteed. Schoonmaken wordt gedaan door een huishoudelijke hulp (2 keer per week), bulk van de boodschappen wordt bezorgd. En ik kan vrij makkelijk iets laten liggen.

Maar ik heb maar één kind dus dat is allemaal wel te overzien qua sport/speelafspraken/hobby/taxi spelen. Wat betreft taxi spelen kan ik ook met mijn zus veel delen. Ik breng de kinderen en zij haalt ze bijvoorbeeld.

Man heeft zijn vrije dagen/dagdeel op de dagdelen dat ik werk. Op een ‘werkdag’ van mij doe ik niet bijzonder veel: die paar uurtjes werken, eventueel groenten snijden voor het avondeten dat man kookt en honden uitlaten. Daarna is de batterij leeg.

Anoniem_64a73836ab974 woensdag 19 augustus 2020 om 12:25

@Alecta: vragen aan grootouders om een dag op te passen, zodat je zelf wat rust hebt.

Anoniem_380947 woensdag 19 augustus 2020 om 13:11

Moirmel schreef: ↑
19-08-2020 12:25
@Alecta: vragen aan grootouders om een dag op te passen, zodat je zelf wat rust hebt.

Die hebben zelf zorg nodig, dus dat gaat het hem niet worden helaas.

Jonesboro woensdag 19 augustus 2020 om 21:56

Alecta schreef: ↑
19-08-2020 09:24
Ik heb een vraagje aan jullie, want ik zit een beetje met het volgende.
We hebben een druk gezin en ik merk steeds vaker dat de combinatie van huishouden en thuis de boel regelen mij net teveel begint te worden. In goede periodes gaat het zonder moeite, in de -steeds langduriger- slechte periodes gaat het eigenlijk net niet.
Vooral de avonden breken mij op: ik ben dan al moe, er komt veel tegelijk op mij af en mijn man is meestal afwezig ivm werk/hobby/mantelzorg.

Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik het op moet lossen. Ik red het altijd wel, maar ik voel dat ik regelmatig over mijn grenzen ga en dat merk ik steeds meer. Ik gun mijn man zijn hobby's ook: hij werkt hard, is kostwinner en doet zeker ook wel het nodige.

Hoe pakken jullie dit aan? Ik schrap al zoveel mogelijk in activiteiten, maar ik heb bijvoorbeeld een dochter, die therapie (nodig) heeft, dus daar en aan een aantal basisdingen zit ik gewoon vast (en ik wil ook niet dat de kinderen de dupe worden van mijn verminderde draagkracht).

Herkenbaar. Mijn avond loopt vaak al om 21.30 af. Soms al eerder.
Uitbesteden helpt wel,
Maar dat moet je kunnen betalen of kunnen regelen. Ook hier geen opa’s en oma’s die veel kunnen en willen doen

een enorm gemis. Toch willen ook buren, ouders van vriendjes kinderen soms ook wel helpen, je moet dan wel open zijn en hulp vragen.
Hier ook een druk gezinsleven door vanalles maar feit is wel dat mijn kinderen door mijn beperkingen zelfstandiger zijn dan leeftijdsgenoten. Daar voel ik me wel eens schuldig over (Vooral in t begin) maar Ze krijgen er niks van.
Ik vind het wel lastig om aan man te vragen. Hij doet al zoveel en hij hoeft niet altijd mijn probleem op te lossen.
Voldoende rusten overdag helpt mij trouwens wel om de dag beter door te komen en savonds niet zo uitgeput te zijn.

Jonesboro woensdag 19 augustus 2020 om 22:12

Alecta schreef: ↑
19-08-2020 09:24
Ik heb een vraagje aan jullie, want ik zit een beetje met het volgende.
We hebben een druk gezin en ik merk steeds vaker dat de combinatie van huishouden en thuis de boel regelen mij net teveel begint te worden. In goede periodes gaat het zonder moeite, in de -steeds langduriger- slechte periodes gaat het eigenlijk net niet.
Vooral de avonden breken mij op: ik ben dan al moe, er komt veel tegelijk op mij af en mijn man is meestal afwezig ivm werk/hobby/mantelzorg.

Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik het op moet lossen. Ik red het altijd wel, maar ik voel dat ik regelmatig over mijn grenzen ga en dat merk ik steeds meer. Ik gun mijn man zijn hobby's ook: hij werkt hard, is kostwinner en doet zeker ook wel het nodige.

Hoe pakken jullie dit aan? Ik schrap al zoveel mogelijk in activiteiten, maar ik heb bijvoorbeeld een dochter, die therapie (nodig) heeft, dus daar en aan een aantal basisdingen zit ik gewoon vast (en ik wil ook niet dat de kinderen de dupe worden van mijn verminderde draagkracht).

Anoniem_274419 woensdag 19 augustus 2020 om 22:16

Als je kinderen allemaal naar school gaan dan kun je het best een uurtje slaap pakken. Dus geen ontspanning in laptop of tv pakken maar je bed in. Leer dat je dit moet doen om op de lange termijn het vol te houden en voel je niet schuldig omdat je nog moet stofzuigen, boekhouding enz. zou moeten doen. De ellende is dat je je schuldig voelt en gaat overcompenseren zodat niemand "last" van je heeft. Jouw "egoïsme" betekent dat je frisser bent en, als iedereen weer thuis is, ook leuker bent. Je bent uitgevallen voor werk, dat inruilen voor een 60-urige werkweek thuis is niet verstandig. M.a.w. je wint niks als je niet met je lichaam omgaat zoals het nu nodig is, en misschien moeten je kinderen iets meer gaan helpen thuis. De eigen kamer opruimen en de was elke week bij wasmachine zetten en dat soort klusjes ontlasten jou en daar krijgen ze echt helemaal niks van.

Kortom, een nieuw leven betekent dat er vaak veel op de schop moet en sommige dingen daarvan hoeven niet zo dramatisch te zijn als het lijkt. Niets is jouw schuld, je hebt hier niet om gevraagd, ook dat hoort bij het leven. Het is inderdaad zoals in "de Alchemist", je past je aan naar wat de omstandigheden vereisen op dat moment en van daaruit ga je verder. Succes.

Anoniem_67700891efcbf woensdag 19 augustus 2020 om 22:35

Geronimo2 schreef: ↑
19-08-2020 22:16
Als je kinderen allemaal naar school gaan dan kun je het best een uurtje slaap pakken. Dus geen ontspanning in laptop of tv pakken maar je bed in. Leer dat je dit moet doen om op de lange termijn het vol te houden en voel je niet schuldig omdat je nog moet stofzuigen, boekhouding enz. zou moeten doen. De ellende is dat je je schuldig voelt en gaat overcompenseren zodat niemand "last" van je heeft. Jouw "egoïsme" betekent dat je frisser bent en, als iedereen weer thuis is, ook leuker bent. Je bent uitgevallen voor werk, dat inruilen voor een 60-urige werkweek thuis is niet verstandig. M.a.w. je wint niks als je niet met je lichaam omgaat zoals het nu nodig is, en misschien moeten je kinderen iets meer gaan helpen thuis. De eigen kamer opruimen en de was elke week bij wasmachine zetten en dat soort klusjes ontlasten jou en daar krijgen ze echt helemaal niks van.

Kortom, een nieuw leven betekent dat er vaak veel op de schop moet en sommige dingen daarvan hoeven niet zo dramatisch te zijn als het lijkt. Niets is jouw schuld, je hebt hier niet om gevraagd, ook dat hoort bij het leven. Het is inderdaad zoals in "de Alchemist", je past je aan naar wat de omstandigheden vereisen op dat moment en van daaruit ga je verder. Succes.

Ik vind dat best moeilijk. Heb zo’n heel dagschema gemaakt met het revalidatieteam. Maar ik kan niet zeggen dat ik daardoor meer energie over heb of prettiger gezelschap ben. En ergens heb ik ook de angst dat als ik ga ‘toegeven’ ik alleen maar ‘zwakker’ ga worden. Soort van use it or lose it. Terwijl ik natuurlijk bepaalde dingen allang verloren heb.
Ik vind het heel lastig. Ook omdat een rustpauze op de dag vaker niet dan wel betekent dat ik nog ‘fris’ genoeg ben in de avond.

Jonesboro donderdag 20 augustus 2020 om 06:35

Oh wat balen dat je dat zo ervaart lemoos. Mij heeft dat rusten structureel wel wat gebracht, maar om het te ervaren dat t ook echt wat oplevert duurde wel een flinke tijd. Lastig vind ik de rusttijden te bewaken in drukkere tijden zeker in schoolvakanties of een dagje uit.
Je went er aan, maar je wordt niet zwakker trouwens, in tegendeel. Op de langere termijn wordt je er sterker van om die dagen ok door te komen. Je put je nl langere Tijd minder uit, maar zoals ik zei, dat ervaren duurt wel een flinke tijd zeker als je eerste wel uitgeput was.

Rustpauzes kunnen trouwens ook te lang duren en dan voel je je soms minder uitgerust s avonds, beter korter en vaker rusten dan, zeker als je ook echt slaapt.

Maar tja... dat is de coach is mij... Ik weet hoe lastig het is.

Geronimo...goed verwoord. Ik doe soms nauwelijks iets als de kids op school zijn om het smiddags maar vol te kunnen houden. Het werkt, maar fulfilling is het niet...

Anoniem_380947 donderdag 20 augustus 2020 om 06:52

Ik doe al niets als de kinderen naar school zijn, anders red ik de middagen en avonden zeker niet. Ik heb mij jaren verzet tegen overdag slapen, maar ik ben uiteindelijk overstag gegaan. Dus was meer omdat het echt niet anders ging, dan dat een vrije keuze was.
Mijn kinderen zijn al redelijk zelfstandig, dus ik weet niet of daar nog heel veel te winnen is. Helaas vinden ze koken echt niet leuk, dat vind ik dan wel weer jammer

(ze moeten soms van mij, maar hun talenten liggen duidelijk op andere vlakken).
Alhoewel het natuurlijk pubers zijn (op de jongste van 7 na) heb ik geen echt moeilijke kinderen, het probleem ligt echt bij mijzelf. Dingen, die ik een paar jaar geleden nog fluitend deed kosten nu heel veel energie. Daarom snap ik ook wel dat mijn man het niet snapt (ik snap het zelf al niet eens).

Maar ook iets positiefs gisteren: na een lastige dag, waarin ik mij heel beroerd voelde, toch maar een uurtje gaan fietsen tijdens de sporttraining van de jongste. En dat was heerlijk, ik had niet verwacht dat het zou lukken. (sporten is mijn grootste hobby en ik vind het zo jammer dat het soms niet meer lukt). Daarna nog even gezellig gepraat op het sportveld en jongste heerlijk voorgelezen en middelste haar Frans overhoord en de keuken opgeruimd. Ik was echt helemaal euforisch dat de avond zo goed ging (en zit nu nog een beetje na te gloeien van geluk).

Jonesboro donderdag 20 augustus 2020 om 09:18

Ah wat goed!! Fijn is dat he als je een goeie dag hebt. Valkuil bij mij is wel dat ik dan teveel wil en doe haha en de volgende dag het voor m’n kiezen krijg. Maar dat gaat steeds beter om dan ook Niet teveel te doen.

Ik merk hier dat ik echt te vaak te negatief ben, dus ik heb besloten om de huisarts toch maar te bellen om er eens over te praten. Man ziet het ook. Nu weet ik dat een depressie Makkelijk op de loer kan liggen bij chronisch zieken maar dacht altijd dat ik dat wel kon tackelen met mijn ‘vallen en weer opstaan mentaliteit’ nu maak ik me zorgen of dat ik dat misschien toch niet kan.

het is zo m vicieuze cirkel naar beneden... en ik kijk het niet te kunnen stoppen. Hele Corona gedoe helpt ook niet mee. Ik gebruik een medicijn dat mijn immuunsysteem onderdrukt en nu die kids weer allemaal naar school zijn en in de trein ... kan die angst me soms aanvliegen. Ik merk dat ik dat probeer weg te duwen maar soms komt t dan ineens op en benauwd het me heel erg.
Maken jullie je zorgen over Corona?

Anoniem_380947 donderdag 20 augustus 2020 om 10:01

Over Corona maak ik mij voor mijzelf gelukkig geen zorgen (wel grote zorgen voor een aantal dierbare mensen in de familie en omgeving). Ik verbaas mij er wel over, want ik heb een immuunstoornis, dus dat zou wel een risico kunnen zijn. Ik ben wel voorzichtig trouwens, maar voordeel is dat ik toch al niet zo'n uitbundig sociaal leven heb.

Dapper om naar de huisarts te gaan Jonesboro. Ik hoop dat hij/zij je wat handvaten kan geven.

Ik moet eigenlijk ook nog een keer naar de huisarts (voor iets anders) en ik zit er al weer weken tegenaan te hikken...

Anoniem_67700891efcbf donderdag 20 augustus 2020 om 11:00

Fijn zo’n piekdag Alecta.
De dokter is een goed plan Jonesboro. Je hoeft ook niet alleen het wiel opnieuw uit te vinden.

Corona: ben ik voor mijzelf en gezin niet bang voor, niemand in de risicogroep. Mijn schoonmoeder tikt zo’n beetje iedere box aan voor verhoogd risico, kreeg Corona maar buiten ijlen van de koorts en dat het lang duurde voordat ze geen koorts meer had is het nog mild verlopen. Mijn eigen moeder is uit haar pensioen getreden en rent weer in het ziekenhuis rond en is helemaal opgefleurd. Ze valt ook niet onder een van de risicogroepen.

suzyqfive donderdag 20 augustus 2020 om 13:20

lemoos2 schreef: ↑
17-08-2020 18:38
Ja, arbeidsongeschiktheidspensioen. En nog wat van een of andere verzekering die ik ooit heb afgesloten. Ik krijg via vijf kanalen mijn inkomen bijeen.

Ik was helemaal verbaasd dat ik het kreeg. Helemaal nooit iemand geweest die daar iets over gezegd heeft. En dat de pensioenafdracht gewoon doorgaat is ook wel fijn.