Psyche
alle pijlers
Afscheid nemen van mijn vader
donderdag 30 april 2009 om 02:37
Op dit moment ben ik verdrietig... nee ik ben verschrikkelijk verdrietig. En ik heb het gevoel dat ik het opkrop tot ik bijna stik... moet overgeven.
Mijn grote stoere vader, al jaren aan het kwakkelen met het ritme van zijn hart en nog vele andere zaken, is zaterdag opgenomen met vocht in zijn longen. Daarna werd zijn verwardheid die hij de laatste dagen al had erger en erger. Hij is platgespoten met Haldol (totaal 15 mg) en later nog met iets anders omdat de Haldol niet sterk genoeg was. Ik heb hem niet wakker gezien.
Maandagavond op bezoek... een lijkwitte van de wereld-vader. En na thuiskomst het telefoontje dat hij een hartstilstand heeft gehad. Hij is gereanimeerd en naar de ic gebracht. Vanmiddag heb ik te horen gekregen dat hij nu in coma ligt. Niet duidelijk of dit veroorzaakt wordt door de slaapmedicatie die met moeite zijn lichaam kan verlaten omdat een nier beschadigt is. Of dat zijn hersenen beschadigt zijn. Daarnaast zijn zijn longen, hart en aderen beschadigd. En heeft hij voor de hartstilstand zeker een tia gehad. Prognose is, met zijn voorgeschiedenis slecht.
En ik denk dat ik stik. Ik gun mijn vader rust... zou het liefst zelf de stekker eruit trekken omdat ik hem dit niet gun. Ik weet hoe verschrikkelijk boos hij al was op zijn lichaam. En hierna? Maar toch mijn grote sterke vader... nooit meer vertellen wat ik voor hem voel... nooit antwoord op mijn vragen.... god wat ga ik hem missen.
Bedankt voor het luisteren!
Mijn grote stoere vader, al jaren aan het kwakkelen met het ritme van zijn hart en nog vele andere zaken, is zaterdag opgenomen met vocht in zijn longen. Daarna werd zijn verwardheid die hij de laatste dagen al had erger en erger. Hij is platgespoten met Haldol (totaal 15 mg) en later nog met iets anders omdat de Haldol niet sterk genoeg was. Ik heb hem niet wakker gezien.
Maandagavond op bezoek... een lijkwitte van de wereld-vader. En na thuiskomst het telefoontje dat hij een hartstilstand heeft gehad. Hij is gereanimeerd en naar de ic gebracht. Vanmiddag heb ik te horen gekregen dat hij nu in coma ligt. Niet duidelijk of dit veroorzaakt wordt door de slaapmedicatie die met moeite zijn lichaam kan verlaten omdat een nier beschadigt is. Of dat zijn hersenen beschadigt zijn. Daarnaast zijn zijn longen, hart en aderen beschadigd. En heeft hij voor de hartstilstand zeker een tia gehad. Prognose is, met zijn voorgeschiedenis slecht.
En ik denk dat ik stik. Ik gun mijn vader rust... zou het liefst zelf de stekker eruit trekken omdat ik hem dit niet gun. Ik weet hoe verschrikkelijk boos hij al was op zijn lichaam. En hierna? Maar toch mijn grote sterke vader... nooit meer vertellen wat ik voor hem voel... nooit antwoord op mijn vragen.... god wat ga ik hem missen.
Bedankt voor het luisteren!
donderdag 30 april 2009 om 09:20
Hartstikke lief jullie berichtjes! Het doet me goed.
Als ik vroeger dacht aan de mogelijkheid van zijn overlijden dan kon ik heel verdrietig worden. Maar het stelde niets voor bij dit alles overheersende verstikkende gevoel. Nooit gedacht dat iets zoveel pijn kan doen.
We zijn niet een familie die veel emoties laten zien. Verdriet laten we niet zien... heb gisteren nog aan zijn bed staan lachen. Stomme grappen maken en dat doet goed. Het is fijn. Maar ik ben zo bang voor het moment... dat hij er echt niet meer is. Gelukkig schat mijn Maroe me goed in... de kalmeringstabletten liggen al in huis. Maar ik wil ze nu niet nemen. Wil alert zijn en kunnen reageren als het nodig is.
Als ik vroeger dacht aan de mogelijkheid van zijn overlijden dan kon ik heel verdrietig worden. Maar het stelde niets voor bij dit alles overheersende verstikkende gevoel. Nooit gedacht dat iets zoveel pijn kan doen.
We zijn niet een familie die veel emoties laten zien. Verdriet laten we niet zien... heb gisteren nog aan zijn bed staan lachen. Stomme grappen maken en dat doet goed. Het is fijn. Maar ik ben zo bang voor het moment... dat hij er echt niet meer is. Gelukkig schat mijn Maroe me goed in... de kalmeringstabletten liggen al in huis. Maar ik wil ze nu niet nemen. Wil alert zijn en kunnen reageren als het nodig is.
donderdag 30 april 2009 om 20:19
Lieve Maroetje,
Wat verschrikkelijk. Je vader is nog niet helemaal weg, ook al lijkt hij niet meer op de vader die hij was. Ik geloof er heilig in dat mensen in coma dingen kunnen horen, je hoort daar zo vaak verhalen over. Vertel je vader alles wat je hem nog wilt vertellen, dat is goed voor jou en helemaal niet raar. Antwoorden zul je misschien nooit meer krijgen, maar doe in elk geval je verhaal.
Sterkte
Wat verschrikkelijk. Je vader is nog niet helemaal weg, ook al lijkt hij niet meer op de vader die hij was. Ik geloof er heilig in dat mensen in coma dingen kunnen horen, je hoort daar zo vaak verhalen over. Vertel je vader alles wat je hem nog wilt vertellen, dat is goed voor jou en helemaal niet raar. Antwoorden zul je misschien nooit meer krijgen, maar doe in elk geval je verhaal.
Sterkte
vrijdag 1 mei 2009 om 06:54
En wat een lieve berichtjes weer.
Gisteren was de arts, al hebben we die niet zelf gesproken, hoopvol. Ze zijn voorzichtig zijn medicatie aan het afbouwen, nierdialyse is tot vandaag uitgesteld. Vandaag komen ook de cardioloog en de neuroloog langs, dus zij moeten meer duidelijkheid kunnen verschaffen. Helaas heeft hij wel koorts gekregen, ondanks de antibiotica die hij uit voorzorg kreeg. Dankzij paracetamol hebben ze dit wel onder controle.
@Nummerzoveel... ik weet dat mensen in een coma mogelijk iets kunnen horen. Ik hou daar rekening mee. Maar als ik alleen met hem ben lukt het me niet om met hem te praten. Ik kan het gewoon niet. Gelukkig is zijn vriendin er, zij zat in Miami voor een vakantie. En samen staan we aan zijn bed te kletsen. Ook hebben we zijn favoriete muziek aangezet... geen idee of het werkt.
En ik ben sinds gisteren ijzig kalm... alles lijkt uitgeschakeld en ik lijk niets meer te voelen. Geen idee of het positief of negatief is... maar ik kan hier beter mee omgaan dan met die lawine van verstikkende emoties.
Gisteren was de arts, al hebben we die niet zelf gesproken, hoopvol. Ze zijn voorzichtig zijn medicatie aan het afbouwen, nierdialyse is tot vandaag uitgesteld. Vandaag komen ook de cardioloog en de neuroloog langs, dus zij moeten meer duidelijkheid kunnen verschaffen. Helaas heeft hij wel koorts gekregen, ondanks de antibiotica die hij uit voorzorg kreeg. Dankzij paracetamol hebben ze dit wel onder controle.
@Nummerzoveel... ik weet dat mensen in een coma mogelijk iets kunnen horen. Ik hou daar rekening mee. Maar als ik alleen met hem ben lukt het me niet om met hem te praten. Ik kan het gewoon niet. Gelukkig is zijn vriendin er, zij zat in Miami voor een vakantie. En samen staan we aan zijn bed te kletsen. Ook hebben we zijn favoriete muziek aangezet... geen idee of het werkt.
En ik ben sinds gisteren ijzig kalm... alles lijkt uitgeschakeld en ik lijk niets meer te voelen. Geen idee of het positief of negatief is... maar ik kan hier beter mee omgaan dan met die lawine van verstikkende emoties.
vrijdag 1 mei 2009 om 22:15
Vandaag een dieptepunt overleeft. Ze hebben vandaag een test gedaan of er nog activiteiten waar te nemen zijn in de cortex (achterste gedeelte van de hersenen). En zo waar er zit nog activiteit in. Dit betekend dat de art heeft besloten om voorlopig door te gaan met het in leven houden van mijn vader. Voor de toekomst is er niets te zeggen. De situatie is aan de ene kant voldoende hoopvol om door te gaan met de behandeling. Aan de andere kant blijft de prognose slecht. De arts kan niets zeggen. Niet zeggen of hij uit zijn coma komt en niet hoe hij uit zijn coma zal komen. Voor het zelfde geld is hij zwaar gehandicapt als hij wakker mocht worden.
Ik heb veel en lang gesproken met mijn vaders vriendin. Gelukkig zijn we beide van mening dat we niet willen dat hij in een slechtere conditie uit zijn coma komt. Aan de andere kant hebben we minimaal zeggenschap over zijn leven. Moeilijk moeilijk. Ik heb wel kenbaar gemaakt dat ik mijn vader geen slechter leven gun. Op een bepaalt moment is het lichaam op en dan moet je niet eindeloos doorgaan met het in leven houden van iemand. Gelukkig respecteren de artsen dit en leken zij het te respecteren dat ik dit kenbaar maakte.
Nu zitten we weer in het wachtende stadium... wachten en maar wachten. Wachten tot hij misschien een verbetering laat zien... eerste tekenen van ontwaken. Aan de andere kant vraag ik me af of ik dit wel wil. De kansen dat hij zonder gevolgen wakker zal worden zijn zo minimaal. Ik weet het niet meer. Ik schrijf maar om mijn gedachten op orde te krijgen. Geen idee of het duidelijk is wat ik bedoel te zeggen. Ik wil rust voor mijn vader. Ik weet zo goed dat hij dit niet wilt. Maar wat heb ik nu te zeggen? Niets....
Ik heb veel en lang gesproken met mijn vaders vriendin. Gelukkig zijn we beide van mening dat we niet willen dat hij in een slechtere conditie uit zijn coma komt. Aan de andere kant hebben we minimaal zeggenschap over zijn leven. Moeilijk moeilijk. Ik heb wel kenbaar gemaakt dat ik mijn vader geen slechter leven gun. Op een bepaalt moment is het lichaam op en dan moet je niet eindeloos doorgaan met het in leven houden van iemand. Gelukkig respecteren de artsen dit en leken zij het te respecteren dat ik dit kenbaar maakte.
Nu zitten we weer in het wachtende stadium... wachten en maar wachten. Wachten tot hij misschien een verbetering laat zien... eerste tekenen van ontwaken. Aan de andere kant vraag ik me af of ik dit wel wil. De kansen dat hij zonder gevolgen wakker zal worden zijn zo minimaal. Ik weet het niet meer. Ik schrijf maar om mijn gedachten op orde te krijgen. Geen idee of het duidelijk is wat ik bedoel te zeggen. Ik wil rust voor mijn vader. Ik weet zo goed dat hij dit niet wilt. Maar wat heb ik nu te zeggen? Niets....
vrijdag 1 mei 2009 om 23:17
Goed dat je hier schrijft, meis. Wellicht helpt het je iets om al die emoties onder woorden te brengen.
Het is niet jouw beslissing. Ik kan mij voorstellen dat jij je daardoor heel machteloos voelt, maar misschien is het wel goed. Je bent moe en emotioneel en dan is het haast onmogelijk om zulke zware beslissingen te nemen. Nu de verantwoording niet bij jou ligt, kun jij jezelf ook achteraf niets kwalijk gaan nemen. Een leven beeindigen als er nog hoop is, levert vrijwel altijd schuldgevoelens op.
Wachten is enorm zwaar. Maar het geeft je ook tijd. Tijd waarin je kunt wennen aan het idee, Tijd om afscheid te nemen van je vader, of in elk geval van de vader die hij altijd voor je was. En ook tijd om vrede te vinden in wat er komen gaat. Tijd kan loodzwaar drukken, maar het kan ook een zegen zijn...
Sterkte!
Het is niet jouw beslissing. Ik kan mij voorstellen dat jij je daardoor heel machteloos voelt, maar misschien is het wel goed. Je bent moe en emotioneel en dan is het haast onmogelijk om zulke zware beslissingen te nemen. Nu de verantwoording niet bij jou ligt, kun jij jezelf ook achteraf niets kwalijk gaan nemen. Een leven beeindigen als er nog hoop is, levert vrijwel altijd schuldgevoelens op.
Wachten is enorm zwaar. Maar het geeft je ook tijd. Tijd waarin je kunt wennen aan het idee, Tijd om afscheid te nemen van je vader, of in elk geval van de vader die hij altijd voor je was. En ook tijd om vrede te vinden in wat er komen gaat. Tijd kan loodzwaar drukken, maar het kan ook een zegen zijn...
Sterkte!
