Psyche
alle pijlers
Afscheid nemen van mijn vader
donderdag 30 april 2009 om 02:37
Op dit moment ben ik verdrietig... nee ik ben verschrikkelijk verdrietig. En ik heb het gevoel dat ik het opkrop tot ik bijna stik... moet overgeven.
Mijn grote stoere vader, al jaren aan het kwakkelen met het ritme van zijn hart en nog vele andere zaken, is zaterdag opgenomen met vocht in zijn longen. Daarna werd zijn verwardheid die hij de laatste dagen al had erger en erger. Hij is platgespoten met Haldol (totaal 15 mg) en later nog met iets anders omdat de Haldol niet sterk genoeg was. Ik heb hem niet wakker gezien.
Maandagavond op bezoek... een lijkwitte van de wereld-vader. En na thuiskomst het telefoontje dat hij een hartstilstand heeft gehad. Hij is gereanimeerd en naar de ic gebracht. Vanmiddag heb ik te horen gekregen dat hij nu in coma ligt. Niet duidelijk of dit veroorzaakt wordt door de slaapmedicatie die met moeite zijn lichaam kan verlaten omdat een nier beschadigt is. Of dat zijn hersenen beschadigt zijn. Daarnaast zijn zijn longen, hart en aderen beschadigd. En heeft hij voor de hartstilstand zeker een tia gehad. Prognose is, met zijn voorgeschiedenis slecht.
En ik denk dat ik stik. Ik gun mijn vader rust... zou het liefst zelf de stekker eruit trekken omdat ik hem dit niet gun. Ik weet hoe verschrikkelijk boos hij al was op zijn lichaam. En hierna? Maar toch mijn grote sterke vader... nooit meer vertellen wat ik voor hem voel... nooit antwoord op mijn vragen.... god wat ga ik hem missen.
Bedankt voor het luisteren!
Mijn grote stoere vader, al jaren aan het kwakkelen met het ritme van zijn hart en nog vele andere zaken, is zaterdag opgenomen met vocht in zijn longen. Daarna werd zijn verwardheid die hij de laatste dagen al had erger en erger. Hij is platgespoten met Haldol (totaal 15 mg) en later nog met iets anders omdat de Haldol niet sterk genoeg was. Ik heb hem niet wakker gezien.
Maandagavond op bezoek... een lijkwitte van de wereld-vader. En na thuiskomst het telefoontje dat hij een hartstilstand heeft gehad. Hij is gereanimeerd en naar de ic gebracht. Vanmiddag heb ik te horen gekregen dat hij nu in coma ligt. Niet duidelijk of dit veroorzaakt wordt door de slaapmedicatie die met moeite zijn lichaam kan verlaten omdat een nier beschadigt is. Of dat zijn hersenen beschadigt zijn. Daarnaast zijn zijn longen, hart en aderen beschadigd. En heeft hij voor de hartstilstand zeker een tia gehad. Prognose is, met zijn voorgeschiedenis slecht.
En ik denk dat ik stik. Ik gun mijn vader rust... zou het liefst zelf de stekker eruit trekken omdat ik hem dit niet gun. Ik weet hoe verschrikkelijk boos hij al was op zijn lichaam. En hierna? Maar toch mijn grote sterke vader... nooit meer vertellen wat ik voor hem voel... nooit antwoord op mijn vragen.... god wat ga ik hem missen.
Bedankt voor het luisteren!
donderdag 2 juli 2009 om 20:38
Oh lieve Maroetje, wat ontzettend balen is dit zeg... Dit is wel het laatste wat ik jou (en je moeder natuurlijk) gegund had!
Het belangrijkste is dat je vooral ook heel erg om jezelf gaat denken nu. Is er iets waarmee jij je ontspanning kunt vinden? Een goede film of een fijn boek? Als je af en toe iets kunt vinden om de rest van de wereld even buiten te sluiten, dan doe je toch weer een beetje energie op. En dat heb je nu echt even heel erg hard nodig.
En probeer naar je moeder te luisteren. Zij staat er strijdvaardig in, wil zsm aan de slag om de kanker te overwinnen. Probeer je mee te laten trekken in die positieve benadering. Als ze wil strijden, dan heeft ze medestrijders aan haar zijde nodig. Als zij nog zoveel hoop heeft, wie ben jij dan om de moed op te geven? Vergeet niet, mensen voelen zelf vaak ook heel veel aan over de kracht die ze in zich hebben. En als ik jouw verhaal zo lees, dan heeft je moeder nog veel kracht. En dat is best reden voor optimisme!
Het belangrijkste is dat je vooral ook heel erg om jezelf gaat denken nu. Is er iets waarmee jij je ontspanning kunt vinden? Een goede film of een fijn boek? Als je af en toe iets kunt vinden om de rest van de wereld even buiten te sluiten, dan doe je toch weer een beetje energie op. En dat heb je nu echt even heel erg hard nodig.
En probeer naar je moeder te luisteren. Zij staat er strijdvaardig in, wil zsm aan de slag om de kanker te overwinnen. Probeer je mee te laten trekken in die positieve benadering. Als ze wil strijden, dan heeft ze medestrijders aan haar zijde nodig. Als zij nog zoveel hoop heeft, wie ben jij dan om de moed op te geven? Vergeet niet, mensen voelen zelf vaak ook heel veel aan over de kracht die ze in zich hebben. En als ik jouw verhaal zo lees, dan heeft je moeder nog veel kracht. En dat is best reden voor optimisme!
donderdag 2 juli 2009 om 21:08
Natuurlijk gaan we het gevecht aan. Een gevecht voor zo'n goed mogelijke tijd. Want genezing is niet meer mogelijk.
Nog steeds een hoop vragen en onduidelijkheden. Maar morgen gaat mijn moeder weer foto's laten maken van haar schedel, thorax en haar lever dacht ik. Er is bloed afgenomen. En dan is het wachten op woensdag. Dan zal duidelijk zijn hoe ernstig de spots zijn... en welke behandelmogelijkheden er nog zijn.
Pff... er is een grote kans dat ze nog een aantal jaren zal kunnen leven. Aan de andere kant weet je waar het zal eindigen. Weet je dat deze jaren in teken zullen staan van kanker en nog een kanker. En dat is moeilijk.
Nog steeds een hoop vragen en onduidelijkheden. Maar morgen gaat mijn moeder weer foto's laten maken van haar schedel, thorax en haar lever dacht ik. Er is bloed afgenomen. En dan is het wachten op woensdag. Dan zal duidelijk zijn hoe ernstig de spots zijn... en welke behandelmogelijkheden er nog zijn.
Pff... er is een grote kans dat ze nog een aantal jaren zal kunnen leven. Aan de andere kant weet je waar het zal eindigen. Weet je dat deze jaren in teken zullen staan van kanker en nog een kanker. En dat is moeilijk.
donderdag 2 juli 2009 om 21:48
Oh meiske, natuurlijk is dat ontzettend moeilijk. Zo'n kloteziekte tekent alles in je leven. En natuurlijk helemaal als er geen hoop op genezing is.
Maar weet je, ik heb ook heel veel mooie verhalen gehoord over die periode. Verhalen over dierbare herinneringen, over nader tot elkaar komen, over bewuster leven en intenser genieten.
En ik ken ook vele verhalen van mensen die veel langer bij ons bleven als de doktoren hadden voorspeld. Ik ben er van overtuigd dat een positieve instelling daar in grote mate aan bijdraagt (wat natuurlijk niet wil zeggen dat een positieve instelling garant staat voor een wonderbaarlijke genezing. Maar een negatieve inslag en opgeven versnellen het proces vaak wel).
Ik kan me heel goed voorstellen dat jouw hoofd daar op dit moment helemaal niet naar staat. Dit rotnieuws moet eerst even zinken en uiteindelijk is en blijft het natuurlijk ook gewoon vreselijk kut allemaal.
Maar ik hoop echt dat jij en je moeder straks ook terug kunnen kijken op een fijne en dierbare periode. Herinneringen zijn belangrijk voor als ze er straks niet meer is, en ik hoop dat het jullie gegeven zal zijn om de komende jaren met dierbare herinneringen te vullen.
Maar weet je, ik heb ook heel veel mooie verhalen gehoord over die periode. Verhalen over dierbare herinneringen, over nader tot elkaar komen, over bewuster leven en intenser genieten.
En ik ken ook vele verhalen van mensen die veel langer bij ons bleven als de doktoren hadden voorspeld. Ik ben er van overtuigd dat een positieve instelling daar in grote mate aan bijdraagt (wat natuurlijk niet wil zeggen dat een positieve instelling garant staat voor een wonderbaarlijke genezing. Maar een negatieve inslag en opgeven versnellen het proces vaak wel).
Ik kan me heel goed voorstellen dat jouw hoofd daar op dit moment helemaal niet naar staat. Dit rotnieuws moet eerst even zinken en uiteindelijk is en blijft het natuurlijk ook gewoon vreselijk kut allemaal.
Maar ik hoop echt dat jij en je moeder straks ook terug kunnen kijken op een fijne en dierbare periode. Herinneringen zijn belangrijk voor als ze er straks niet meer is, en ik hoop dat het jullie gegeven zal zijn om de komende jaren met dierbare herinneringen te vullen.
vrijdag 3 juli 2009 om 20:22
Lieve nummerzoveel... ik kan met recht zeggen dat ik nog nooit zoveel heb gelachen als in de periode dat mijn moeder borstkanker had. We hadden toen echt het motto dat we genoten van vandaag... morgen dat zien we dan wel weer. En ik had voor mezelf besloten dat het huilen pas na een eventuele dood zou komen. En ze heeft het overleefd... tot nu. Gisteren zijn er alweer heerlijke zwarte grappen gemaakt. We hebben gelachen en we gaan ervoor. Dus wij weten het effect van positiviteit. Alleen nu... tja het is zo vreemd om te weten dat de rest van haar leven in teken zal staan van kanker. Dat je niet werkt aan een toekomst... maar naar de dood. Dan nog liever de manier waarop mijn vader is gestorven. Hij heeft er het minste last van gehad. Mijn moeder gaat een heel zware weg te gemoet. Een hele pijnlijke weg en daar ben ik doodsbang voor.
zaterdag 4 juli 2009 om 11:13
Ja meis, het leven is soms heel oneerlijk, maar de dood nog meer. Ik lees wel tussen de regels door dat je nu iets anders tegenover je vaders plotselinge dood staat. Misschien helpt dit je om daar iets meer vrede mee te krijgen. En ik ben ook blij om te lezen dat de zwarte humor er al in zit. Ook dat is een manier om lucht te geven aan je emoties. (Heb ik zelf trouwens ook).
zondag 5 juli 2009 om 20:52
Je hebt gelijk nummerzoveel... de dood van mijn vader lijkt nu bijna een mooie manier om te sterven.
Mijn moeder heeft het nu heel zwaar... strijdlust lijkt ze kwijt te zijn. Het moeten wachten tot woensdagmorgen lijkt haar nu te veel zijn. Logisch... de ontwetendheid is zwaar. En daarbij natuurlijk de keiharde boodschap die ze heeft te horen gekregen. Geloof dat ik even te veel in mijn eigen ellende ben blijven zitten. Ik ga woensdag mee naar het ziekenhuis. Twee horen immers meer dan één.
Ik hoop wel dat we beide de zwarte humor weer kunnen oppakken... het voelt even heel ver weg.
Mijn moeder heeft het nu heel zwaar... strijdlust lijkt ze kwijt te zijn. Het moeten wachten tot woensdagmorgen lijkt haar nu te veel zijn. Logisch... de ontwetendheid is zwaar. En daarbij natuurlijk de keiharde boodschap die ze heeft te horen gekregen. Geloof dat ik even te veel in mijn eigen ellende ben blijven zitten. Ik ga woensdag mee naar het ziekenhuis. Twee horen immers meer dan één.
Ik hoop wel dat we beide de zwarte humor weer kunnen oppakken... het voelt even heel ver weg.
maandag 6 juli 2009 om 14:46
@Maroetje
Wat kom je weer sterk over in je reactie! Maar blijf ook om jezelf denken, hoor. Er is niets mis mee om ook rekening met jezelf te houden, je moeder heeft er ook niets aan als jij straks alsnog instort.
En dit soort periodes is natuurlijk nooit alleen maar positief en optimistisch, dat gaat met ups en downs. Nu dus even een down, maar op basis van wat je eerder vertelde komt er ook vast wel weer een up
Wat kom je weer sterk over in je reactie! Maar blijf ook om jezelf denken, hoor. Er is niets mis mee om ook rekening met jezelf te houden, je moeder heeft er ook niets aan als jij straks alsnog instort.
En dit soort periodes is natuurlijk nooit alleen maar positief en optimistisch, dat gaat met ups en downs. Nu dus even een down, maar op basis van wat je eerder vertelde komt er ook vast wel weer een up
