Afscheid nemen van mijn vader

Op dit moment ben ik verdrietig... nee ik ben verschrikkelijk verdrietig. En ik heb het gevoel dat ik het opkrop tot ik bijna stik... moet overgeven.



Mijn grote stoere vader, al jaren aan het kwakkelen met het ritme van zijn hart en nog vele andere zaken, is zaterdag opgenomen met vocht in zijn longen. Daarna werd zijn verwardheid die hij de laatste dagen al had erger en erger. Hij is platgespoten met Haldol (totaal 15 mg) en later nog met iets anders omdat de Haldol niet sterk genoeg was. Ik heb hem niet wakker gezien.

Maandagavond op bezoek... een lijkwitte van de wereld-vader. En na thuiskomst het telefoontje dat hij een hartstilstand heeft gehad. Hij is gereanimeerd en naar de ic gebracht. Vanmiddag heb ik te horen gekregen dat hij nu in coma ligt. Niet duidelijk of dit veroorzaakt wordt door de slaapmedicatie die met moeite zijn lichaam kan verlaten omdat een nier beschadigt is. Of dat zijn hersenen beschadigt zijn. Daarnaast zijn zijn longen, hart en aderen beschadigd. En heeft hij voor de hartstilstand zeker een tia gehad. Prognose is, met zijn voorgeschiedenis slecht.



En ik denk dat ik stik. Ik gun mijn vader rust... zou het liefst zelf de stekker eruit trekken omdat ik hem dit niet gun. Ik weet hoe verschrikkelijk boos hij al was op zijn lichaam. En hierna? Maar toch mijn grote sterke vader... nooit meer vertellen wat ik voor hem voel... nooit antwoord op mijn vragen.... god wat ga ik hem missen.



Bedankt voor het luisteren!

Bedankt voor alle lieve reacties!



Momenteel zit in de ellende van het puin ruimen van een administratieve sloddervos. Echt een verschrikking... maar het moet met spoed gebeuren omdat veel rekeningen opstaan. Met eventuele vervelende gevolgen voor zijn vriendin. Een voordeel... het verdriet is naar de achtergrond gedrukt. Iets wat ik vanmorgen nooit had kunnen denken. Maar het praktische neemt alle energie op.



Aanstaande maandag zal de uitvaart plaatsvinden. Om 12.00 zal ik dan echt afscheid moeten nemen van mijn vader.

voor jullie allemaal! Wat fijn dat jullie hier zijn langs geweest. Ik heb een hectische week achter de rug. De uitvaart regelen, orde in een chaotische administratie brengen. En de rest van de tijd leef ik in mijn eigen wereld. Soms denk ik dat het wel gaat met me, maar dat komt dan vooral omdat ik ver weg blijf van de werkelijkheid. Maandag de grote dag van de uitvaart. Waarbij ik de eer heb om de mensen welkom te heten (fijn... de helft wil ik niet eens zien - leuke familieruzie's die opspelen). En dan ook nog mijn toespraak, iets wat ik heel graag wil doen. Maar wat is het moeilijk om iets op papier te zetten. Ik denk dat ik er voor kies om niet tegen de mensen te spreken, maar kies voor een laatste gesprek met mijn vader.



Pfff... hier komen telkens de tranen naar boven. Het doet zo veel pijn om hem te moeten missen.



Afgelopen maandag was ik al vroeg in het ziekenhuis. Een kleine schok bij binnenkomst van de ic... mijn vader lag niet in zijn vaste kamer. Gelukkig kwam Mark, de verpleger die voor ons zou zorgen, meteen naar me toe om te vertellen dat hij naar een andere kamer was verplaatst. In die kamer aangekomen (wel op de ic, maar iets rustiger gelegen). Vertelde hij meteen dat de arts de knoop eindelijk had doorgehakt en dat de behandeling zou worden stopgezet. Nadat mijn vaders vriendin gearriveerd was hadden we een gesprek met de arts en Mark. De arts vertelde toen doodleuk dat het wel een dag of twee kon duren voordat hij zou overlijden. Ze moesten wachten tot hij een longontsteking zou krijgen en daaraan zou overlijden. Ik was compleet over de rooie. Dit kon niet waar zijn. Eerst zolang tot ze eindelijk een beslissing nemen en dan nog dagen moeten toekijken hoe hij sterft? Helaas konden ze niets doen om zijn dood te versnellen. Alleen als hij zich heel ongemakkelijk zou gaan voelen dan kon er wat slaapmedicatie en pijnstillers worden gegeven. Pfff... ik dacht dat ik een nachtmerrie zat. Ik heb Mark wel gevraagd om zo snel mogelijk de beademing stop te zetten. Dat heeft hij gelukkig gedaan. Het was een verschrikkelijk geluid wat we hoorde... slijm in de longen. Maar binnen het uur kreeg mijn vader al slaapmedicatie enz. Hierdoor werd het geluid iets rustiger. Wat een verschrikking om zo naast iemand te staan... wetend dat je wacht op de dood. Er kwam nog familie langs die heel vrolijk aan mij vroeg "hoe het nu met hem ging? En of hij nog wakker was geweest?" Op dat moment ben ik weggelopen... ik was zo boos. Echt de domste vraag die ik in jaren heb gehoord.

Rond kwart over een stelde mijn vader's vriendin voor dat ik even naar huis zou gaan om te slapen (was al sinds 3.30 wakker). En zijn conditie was redelijk stabiel. Maar tijdens dit gesprek ging zijn hartslag steeds sneller en sneller tot de 200. En nadat hij dit bereikt had schoot zijn bloeddruk ineens omlaag. Mark kwam langs en heeft de medicatie verhoogt. En had het over een vermoeden van nog twee uur. Maar toen ik vroeg of we dan nog een sigaret konden roken zei hij nee. Pfff... toen werd het werkelijk. Beide aan een kant van zijn bed, hem vasthoudend is mijn vader om kwart voor twee overleden.



De arts gaf in een laatste gesprek aan dat ze nooit had verwacht dat hij zo snel zou overlijden. Ze vonden hem lichamelijk redelijk gezond. Maar hij was dus veel en veel zieker dan de artsen hadden ingeschat. Iets wat mijn vader volgens mij wel aanvoelde, toen hij nog niet in het ziekenhuis lag, maar artsen hebben het nooit kunnen vinden. Zijn vriendin heeft toestemming gekregen voor autopsie, dus over drie maanden zullen we horen hoe ziek hij eigenlijk was.



Voor mijn gevoel was mijn vaders lichaam op. Hartritmestoornissen die niet te opereren waren, bloedrukproblemen, een aneurysma in zijn aorta. En nu ik in zijn papieren snuffel zie ik dat hij steeds slechter kon schrijven in de afgelopen maanden. Het lukte niet meer om zijn administratie te doen, hij vergat paswoorden enz. enz. Wat moet mijn vader zich rot gevoeld hebben in zijn laatste maanden. Doodsbang om zichzelf en de controle over zijn leven te verliezen. Maar de trots om onze hulp in te roepen. Want hij had niemand nodig en kon dit stukje van zichzelf niet laten zien. Erg triest om dit nu te moeten zien. Maar aan de andere kant ben ik blij dat zijn lijdensweg niet langer heeft hoeven duren. Dat had ik hem niet gegund. Dit was voor hem uiteindelijk het beste.... al doet het mij verschrikkelijk veel pijn om hem nooit meer te zien en te horen lachen. Ik heb mijn herinneringen en die verdwijnen nooit.

En om het echt te maken voor mezelf. Hierbij de speech die ik hoop uit te spreken a.s. maandag. Nog tips n.a.v. de tekst? Ik hoor ze graag.



Lieve pappa,



Vandaag, in deze aula is ons laatste samenzijn.



Precies een week geleden waren de artsen het eindelijk eens om je leven te beëindigen. Alleen je lichaam was nog in leven... je geest had ons twee weken eerder al verlaten. Twee weken lag je in een coma, twee weken naast je bed zitten. Samen met S. praten over jou. We hebben staan lachen naast je bed om alle gekken dingen die je hebt gedaan. We hebben gesproken over hetgeen jij van deze uitzichtloze situatie zou vinden. Wij waren er snel over uit: dit wilde jij niet. Niet maanden in een coma liggen, niet als een kasplantje door het leven gaan.



Jij wilde leven. Niet zomaar leven, maar van het leven genieten. Reizen, genieten van een goed glas whiskey, muziek en van de mensen om je heen.



Je had me al eerder verteld dat je nu eindelijk een bootje zou kunnen kopen, iets waar je jaren van droomde. Maar je lichaam werkte niet mee. Het frustreerde je dat je niet langer vrij was om te gaan en te staan waar je wilde. En dat je niet lichaam niet deed wat jij zou willen. Het was moeilijk voor je. Voor de vrije geest die je was. Opgesloten in Nederland, terwijl je eigenlijk de wereld wilde verkennen. Want al heb je al veel van de wereld gezien het was nooit genoeg. Genoeg was sowieso niet een woord waar je veel mee op had. Met volle teugen past beter bij je.



Vanuit liefde hebben we je laten gaan. Eindelijk rust, maar ook vrijheid. Niet langer beteugeld door je lichaam kan je nu wereld verkennen.



Duizenden herinneringen zitten in mijn hoofd. Ik zie je grote glimlach... met de daarbij horende baard. Ik hoor muziek, heel veel muziek. Je muzieksmaak was net zo divers als jezelf was. En al vond ik sommige artiesten verschrikkelijk om aan te horen. Nu ben ik dankbaar voor mijn muzikale opvoeding. Muziek was een manier om je te uiten, het was er in moeilijke en mooie en blije momenten in je leven. En dankzij de muziek kan ik je weer even terughalen. Via Dylan naar Springsteen naar Zuid-Amerikaanse ballades. Zelfs Chinese Opera's vond je fascinerend. Ik ben blij dat ik dit met je kon delen. Dat we samen genoten van meestal dezelfde liedjes.



Ik hoor de gesprekken die we voerden in mijn hoofd. Gekke grappen komen naar boven – de verschrikkelijke bijnamen die ik voor je had: 100 kg zand en Chinees hapje. Geen idee hoe ze ontstaan zijn. Maar het was liefdevol. En tja we zullen er nooit achter komen welk geluid een slissende gans maakt. Mocht je er nu wel achter komen.... laat het me even weten. Je vind vast een manier.



Maar naast al het de goede en mooie herinneringen... waren er ook zware jaren. Maar ook daarin waren we samen sterk. Samen hebben we het gered. Was de ander de reden om door te zetten en te overleven. Ik geloof dat juist deze periode er voor heeft gezorgd dat onze band niet te verbreken was. Zelfs na een aantal jaar geen contact gingen we vrolijk verder waar we waren gebleven. Dat was onze kracht... we kenden elkaar zo goed. Soms verschrikkelijk vervelend, maar uiteindelijk vooral heel veilig en vertrouwd.



Dit is het moment van afscheid. Maar ik zeg geen gedag. Ik kan het niet. Je lichaam is straks niet meer. Maar je zit in mijn bloed, mijn denken en in mijn zijn. Ik herken mezelf terug in jou. Jij hebt mij het vertrouwen gegeven dat ik veel meer kan dan ik in eerste instantie dacht. Je zal doorleven zolang ik ademhaal.



Als laatste zal ik voldoen aan een van je wensen. Fiddler's Green is de hemel voor de zeelui... genoeg drank en vrouwen. De plek waar je je vrienden terug zal zien. Ik hoop dat je een plekje voor me vrij houdt.



Wanneer ik morgen doodga,

vertel dan aan de bomen

hoeveel ik van je hield.

Vertel het aan de wind,

die in de bomen klimt

of uit de takken valt,

hoeveel ik van je hield.

Vertel het aan een kind,

dat jong genoeg is om het te begrijpen.

Vertel het aan een dier,

misschien alleen door het aan te kijken.

Vertel het aan de huizen van steen,

vertel het aan de stad,

hoe lief ik je had.



Maar zeg het aan geen mens.

Ze zouden je niet geloven.

Ze zouden niet willen geloven dat

alleen maar een kind alleen maar een vader

dat een mens een mens zo liefhad

als ik jou.