Psyche
alle pijlers
Afscheid nemen van mijn vader
donderdag 30 april 2009 om 02:37
Op dit moment ben ik verdrietig... nee ik ben verschrikkelijk verdrietig. En ik heb het gevoel dat ik het opkrop tot ik bijna stik... moet overgeven.
Mijn grote stoere vader, al jaren aan het kwakkelen met het ritme van zijn hart en nog vele andere zaken, is zaterdag opgenomen met vocht in zijn longen. Daarna werd zijn verwardheid die hij de laatste dagen al had erger en erger. Hij is platgespoten met Haldol (totaal 15 mg) en later nog met iets anders omdat de Haldol niet sterk genoeg was. Ik heb hem niet wakker gezien.
Maandagavond op bezoek... een lijkwitte van de wereld-vader. En na thuiskomst het telefoontje dat hij een hartstilstand heeft gehad. Hij is gereanimeerd en naar de ic gebracht. Vanmiddag heb ik te horen gekregen dat hij nu in coma ligt. Niet duidelijk of dit veroorzaakt wordt door de slaapmedicatie die met moeite zijn lichaam kan verlaten omdat een nier beschadigt is. Of dat zijn hersenen beschadigt zijn. Daarnaast zijn zijn longen, hart en aderen beschadigd. En heeft hij voor de hartstilstand zeker een tia gehad. Prognose is, met zijn voorgeschiedenis slecht.
En ik denk dat ik stik. Ik gun mijn vader rust... zou het liefst zelf de stekker eruit trekken omdat ik hem dit niet gun. Ik weet hoe verschrikkelijk boos hij al was op zijn lichaam. En hierna? Maar toch mijn grote sterke vader... nooit meer vertellen wat ik voor hem voel... nooit antwoord op mijn vragen.... god wat ga ik hem missen.
Bedankt voor het luisteren!
Mijn grote stoere vader, al jaren aan het kwakkelen met het ritme van zijn hart en nog vele andere zaken, is zaterdag opgenomen met vocht in zijn longen. Daarna werd zijn verwardheid die hij de laatste dagen al had erger en erger. Hij is platgespoten met Haldol (totaal 15 mg) en later nog met iets anders omdat de Haldol niet sterk genoeg was. Ik heb hem niet wakker gezien.
Maandagavond op bezoek... een lijkwitte van de wereld-vader. En na thuiskomst het telefoontje dat hij een hartstilstand heeft gehad. Hij is gereanimeerd en naar de ic gebracht. Vanmiddag heb ik te horen gekregen dat hij nu in coma ligt. Niet duidelijk of dit veroorzaakt wordt door de slaapmedicatie die met moeite zijn lichaam kan verlaten omdat een nier beschadigt is. Of dat zijn hersenen beschadigt zijn. Daarnaast zijn zijn longen, hart en aderen beschadigd. En heeft hij voor de hartstilstand zeker een tia gehad. Prognose is, met zijn voorgeschiedenis slecht.
En ik denk dat ik stik. Ik gun mijn vader rust... zou het liefst zelf de stekker eruit trekken omdat ik hem dit niet gun. Ik weet hoe verschrikkelijk boos hij al was op zijn lichaam. En hierna? Maar toch mijn grote sterke vader... nooit meer vertellen wat ik voor hem voel... nooit antwoord op mijn vragen.... god wat ga ik hem missen.
Bedankt voor het luisteren!
maandag 18 mei 2009 om 06:45
Allemaal bedankt voor de positieve reacties op de speech die ik vandaag zal doen. Ik vind het doodeng, maar ik zal het doen!
Vannacht amper geslapen. Doe ik sowieso erg slecht deze dagen. En nu kan ik beginnen met het aftellen van de uren. Om 10.30 naar de begrafenisondernemer om de kist te sluiten... en dan is het zo 12.00 en zal de uitvaart starten. Denk dat alles dan in een snelvaart zal gaan. Iemand (sorry kan niet terug bladeren dus geen naam) opperde de optie van een video laten maken. Maar dat wil ik niet... we nemen wel een camera mee om foto's van de kist te maken. Maar ik geloof werkelijk niet dat ik een video van de uitvaart van mijn vader ga terugkijken. Moet er eerlijk gezegd niet aan denken.
Mag ik ook nog even spuien? Ik heb geen goede relatie met mijn opa (vaderszijde). Mijn opa is welgeteld één keer in het ziekenhuis geweest en zei dat hij het niet aan kon om mijn vader zo te zien. Laf in mijn ogen, maar vooruit. Hij is ook geen afscheid komen nemen. Maar nu hoorde ik gisteren dat hij ook niet naar de uitvaart zal komen. En dat is iets wat ik hem heel kwalijk neem! Het is verdorrie zijn zoon. En ja het is verschrikkelijk om je kind te overleven. En ja opa is al oud (91 jr). Maar dan nog vind ik het onbegrijpelijk, een gebrek aan respect ten opzichte van mijn vader. Adem in... adem uit...
Vannacht amper geslapen. Doe ik sowieso erg slecht deze dagen. En nu kan ik beginnen met het aftellen van de uren. Om 10.30 naar de begrafenisondernemer om de kist te sluiten... en dan is het zo 12.00 en zal de uitvaart starten. Denk dat alles dan in een snelvaart zal gaan. Iemand (sorry kan niet terug bladeren dus geen naam) opperde de optie van een video laten maken. Maar dat wil ik niet... we nemen wel een camera mee om foto's van de kist te maken. Maar ik geloof werkelijk niet dat ik een video van de uitvaart van mijn vader ga terugkijken. Moet er eerlijk gezegd niet aan denken.
Mag ik ook nog even spuien? Ik heb geen goede relatie met mijn opa (vaderszijde). Mijn opa is welgeteld één keer in het ziekenhuis geweest en zei dat hij het niet aan kon om mijn vader zo te zien. Laf in mijn ogen, maar vooruit. Hij is ook geen afscheid komen nemen. Maar nu hoorde ik gisteren dat hij ook niet naar de uitvaart zal komen. En dat is iets wat ik hem heel kwalijk neem! Het is verdorrie zijn zoon. En ja het is verschrikkelijk om je kind te overleven. En ja opa is al oud (91 jr). Maar dan nog vind ik het onbegrijpelijk, een gebrek aan respect ten opzichte van mijn vader. Adem in... adem uit...
maandag 18 mei 2009 om 08:35
woensdag 20 mei 2009 om 06:23
Wat doet het pijn om mijn vader te missen! Maandag was verschrikkelijk... net alsof ik eindelijk door had wat ik verloren heb. Wat nogal vreemd aanvoelt, omdat ik bij hem was toen hij stierf. Ik heb zijn kist gesloten en de kist de auto in geholpen. En dat lukte me prima, zelfs nog gelachen. Maar toen we bij het crematorium aankwamen en achter de lijkwagen aan moesten lopen ging bij mij het licht uit. Ik heb gehuild en gehuild. Het was werkelijk het meest verschrikkelijke wat ik ooit heb moeten doen.
De kist stond er mooi bij, mooie bloemen, foto's. Een glas whiskey op zijn kist (hebben zijn vriendin en ik allebei nog een slok uitgenomen). Maar wat een verdriet, wat een pijn. Het kwam uit mijn tenen. Er was geen ontkennen meer aan... dus ik heb gehuild en nog meer gehuild. Huilend de mensen welkom geheten. Huilend mijn verhaal gedaan. Gehuild tijdens de liedjes. En gehuild toen ik de kist moest achterlaten. Gehuild tijdens de koffie. Huilen en nog een huilen.
Ik ben kapot! Het is zo oneerlijk dat er allemaal nooit meer is. Geen laatste gesprek, geen laatste woorden, geen knuffel. Stiekem hoop ik nog steeds dat hij mij gewoon op vrijdagavond belt, zoals hij zo vaak deed.
Hoe kan iemand zo verdwijnen in het niets? Wat voor zin heeft het leven?
Ik zou vandaag eigenlijk weer gaan werken. Maar ik kan niet, ben zo moe. Heb zo slecht geslapen in de afgelopen weken. Aanstaande maandag lijkt mij vroeg genoeg om de werkelijkheid weer in te stappen. Ik zit nog steeds in mijn eigen wereld. Heb moeite om mee te draaien in mijn gezin, te koken, om voor mijn zoon te zorgen. Ik wil met rust gelaten worden.
De kist stond er mooi bij, mooie bloemen, foto's. Een glas whiskey op zijn kist (hebben zijn vriendin en ik allebei nog een slok uitgenomen). Maar wat een verdriet, wat een pijn. Het kwam uit mijn tenen. Er was geen ontkennen meer aan... dus ik heb gehuild en nog meer gehuild. Huilend de mensen welkom geheten. Huilend mijn verhaal gedaan. Gehuild tijdens de liedjes. En gehuild toen ik de kist moest achterlaten. Gehuild tijdens de koffie. Huilen en nog een huilen.
Ik ben kapot! Het is zo oneerlijk dat er allemaal nooit meer is. Geen laatste gesprek, geen laatste woorden, geen knuffel. Stiekem hoop ik nog steeds dat hij mij gewoon op vrijdagavond belt, zoals hij zo vaak deed.
Hoe kan iemand zo verdwijnen in het niets? Wat voor zin heeft het leven?
Ik zou vandaag eigenlijk weer gaan werken. Maar ik kan niet, ben zo moe. Heb zo slecht geslapen in de afgelopen weken. Aanstaande maandag lijkt mij vroeg genoeg om de werkelijkheid weer in te stappen. Ik zit nog steeds in mijn eigen wereld. Heb moeite om mee te draaien in mijn gezin, te koken, om voor mijn zoon te zorgen. Ik wil met rust gelaten worden.
woensdag 20 mei 2009 om 09:45
Maroetje, zo herkenbaar. Het is ook allemaal zo onwerkelijk, want hoe kan dat nou dat je iemand die je je hele leven al kent opeens voor altijd kwijt bent?
Ik kan je alleen maar adviseren om vooral veel tijd voor jezelf te nemen. Desnoods ga je een tijdje niet werken. En misschien voel je je er volgende week wel juist beter door om toch naar je werk te gaan.
Kortom luister goed naar jezelf en doe alleen maar dat wat goed voelt. En schrijf het hier van je af.
Dikke knuffel
Ik kan je alleen maar adviseren om vooral veel tijd voor jezelf te nemen. Desnoods ga je een tijdje niet werken. En misschien voel je je er volgende week wel juist beter door om toch naar je werk te gaan.
Kortom luister goed naar jezelf en doe alleen maar dat wat goed voelt. En schrijf het hier van je af.
Dikke knuffel
woensdag 20 mei 2009 om 17:47
Lieve Maroetje,
Ik kon helaas even niet reageren, maar ik heb wel heel veel aan je gedacht...
Hoe ontzettend vreselijk het ook is geweest, ik krijg uit jouw verhaal het gevoel dat je vader een afscheid heeft gekregen dat helemaal bij hem paste. Ik hoop dat jij dit gevoel ook hebt.
En meis, wat heb je een prachtige speech gehouden. Wat maakt het uit dat het met tranen was? Het kwam recht uit je hart en het was wat jij wilde zeggen, en dat is waar het om ging.
De komende tijd zal vast heel onwerkelijk zijn. Bij zo'n verdriet komen ook vaak andere gevoelens kijken zoals onmacht, frustratie, woede, enz. Daar moet je doorheen en daar moet je ook de tijd voor nemen. Voor wat betreft je werk is het goed om op een bepaald moment de draad weer op te pakken. Om jezelf wat afleiding te geven en ook om (hoe cru dat ook is) het gevoel te krijgen dat voor jou het leven wel door gaat en ook door moet. Maar er is niemand die aan kan geven wanneer jij er klaar voor bent om die stap te zetten, behalve jij. Neem je tijd!!!
Ik wens je heel veel sterkte...
Ik kon helaas even niet reageren, maar ik heb wel heel veel aan je gedacht...
Hoe ontzettend vreselijk het ook is geweest, ik krijg uit jouw verhaal het gevoel dat je vader een afscheid heeft gekregen dat helemaal bij hem paste. Ik hoop dat jij dit gevoel ook hebt.
En meis, wat heb je een prachtige speech gehouden. Wat maakt het uit dat het met tranen was? Het kwam recht uit je hart en het was wat jij wilde zeggen, en dat is waar het om ging.
De komende tijd zal vast heel onwerkelijk zijn. Bij zo'n verdriet komen ook vaak andere gevoelens kijken zoals onmacht, frustratie, woede, enz. Daar moet je doorheen en daar moet je ook de tijd voor nemen. Voor wat betreft je werk is het goed om op een bepaald moment de draad weer op te pakken. Om jezelf wat afleiding te geven en ook om (hoe cru dat ook is) het gevoel te krijgen dat voor jou het leven wel door gaat en ook door moet. Maar er is niemand die aan kan geven wanneer jij er klaar voor bent om die stap te zetten, behalve jij. Neem je tijd!!!
Ik wens je heel veel sterkte...
vrijdag 22 mei 2009 om 20:15
Ik word gek van mezelf. Ik zit in mijn eigen wereld. Heb moeite om mee te draaien in de echte wereld. Niets is meer leuk, voel me niet gelukkig. De dagelijkse beslommeringen kosten me zoveel moeite. Ik slaap amper... het kost me uren om in slaap te vallen.
Hoe krijg ik mezelf hier uit getrokken? Hoelang duurt dit? Iemand nog tips?
Hoe krijg ik mezelf hier uit getrokken? Hoelang duurt dit? Iemand nog tips?
vrijdag 22 mei 2009 om 20:25
Ja Maroetje, ik heb wel tips voor je.
Laat het vooral over je heen komen de komende tijd en doe helemaal niets waar je geen zin in hebt. Je bent nog nooit van je leven zo verdrietig geweest, en terecht.
Maar na verloop van tijd ga je je leven weer oppakken en jezelf af en toe schandalig verwennen.
Praat veel met mensen waar je van houd en die van jou houden. Laat ze vooral merken hoe verdrietig je bent en huil.
Maar haal ook dierbare en grappige herinneringen aan je vader op. En vertel daarover.
Je vader leeft voort in jou, vergeet dat nooit.
En eens gaat de zon weer schijnen. Ik weet niet wanneer. Dat is voor iedereen anders. Maar je gaat je beter voelen......eens.
Dikke knuffel
Laat het vooral over je heen komen de komende tijd en doe helemaal niets waar je geen zin in hebt. Je bent nog nooit van je leven zo verdrietig geweest, en terecht.
Maar na verloop van tijd ga je je leven weer oppakken en jezelf af en toe schandalig verwennen.
Praat veel met mensen waar je van houd en die van jou houden. Laat ze vooral merken hoe verdrietig je bent en huil.
Maar haal ook dierbare en grappige herinneringen aan je vader op. En vertel daarover.
Je vader leeft voort in jou, vergeet dat nooit.
En eens gaat de zon weer schijnen. Ik weet niet wanneer. Dat is voor iedereen anders. Maar je gaat je beter voelen......eens.
Dikke knuffel
zondag 24 mei 2009 om 22:44
Oh maroetje, ik voel zo met je mee! Wanneer ik je verhaal lees krijg ik het helemaal koud. Wat een verdriet maar wat kun je trots zijn op jezelf. Het is zo oneerlijk en onwerkelijk te beseffen dat je iemand gewoon nooit meer ziet!!! Ik kan daar nog steeds niet over uit.
Neem jouw tijd voor alles. Het is allemaal nog zo vers, logisch dat je tot niks komt, je bent helemaal lamgeslagen, letterlijk en figuurlijk. Neem de tijd voor jezelf en sta je verdriet toe. Nu is alles nog zo ontzettend donker maar er komt een dag dat er weer een beetje licht is.
Ikzelf ben nu ruim een jaar verder en ik heb nog steeds dagen dat ik compleet lamgeslagen ben en werkelijk tot helemaal niks kom. Ik laat dat nu gebeuren (hoe moeilijk ik dat ook vind) morgen weer een dag en hopelijk voel ik me dan beter.
Heel veel sterkte
Neem jouw tijd voor alles. Het is allemaal nog zo vers, logisch dat je tot niks komt, je bent helemaal lamgeslagen, letterlijk en figuurlijk. Neem de tijd voor jezelf en sta je verdriet toe. Nu is alles nog zo ontzettend donker maar er komt een dag dat er weer een beetje licht is.
Ikzelf ben nu ruim een jaar verder en ik heb nog steeds dagen dat ik compleet lamgeslagen ben en werkelijk tot helemaal niks kom. Ik laat dat nu gebeuren (hoe moeilijk ik dat ook vind) morgen weer een dag en hopelijk voel ik me dan beter.
Heel veel sterkte
maandag 25 mei 2009 om 19:25
woensdag 27 mei 2009 om 20:07
Maandag mijn werk gebeld dat ik echt nog niet in staat ben om te werken. Het leven van alledag al heftig genoeg. Mijn baas gaf aan dat ik toch echt wel weer eens moet gaan werken. En bedankt! Ook het advies gekregen om contact op te nemen met de huisarts. Die was gelukkig erg aardig en belde me terug. Ik heb nu slaappillen gekregen die ik om de dag mag gebruiken. Niet dat die echt geholpen hebben... Maar de volgende dag was ik wel verschrikkelijk suf en duf.
Heel langzaam lijk ik me iets beter te gaan voelen. Al vergeet ik nog van alles en leef ik voornamelijk in mijn eigen wereld. Verschrikkelijk al die dingen die ik nog moet regelen. Gedoe om de erfenis. En een reisje naar Engeland in het vooruitzicht. Daar willen zijn vriendin en ik het as van mijn vader verstrooien.
Zijn vriendin is van plan om terug te gaan naar Canada. Waarschijnlijk rond de zomervakantie, dan kan ze nog een school zoeken voor haar zonen. Pfff... daarmee raak ik dan wel een stukje van mijn vader kwijt. Ik ken haar nog maar drie jaar, maar de afgelopen maand was het contact zo intens. En zij begrijpt wie mijn vader was. Met haar raak ik ergens nog een stukje van mijn vader kwijt.
Moeilijk allemaal. Maar stapje voor stapje zal het me lukken om weer terug te komen.
Heel langzaam lijk ik me iets beter te gaan voelen. Al vergeet ik nog van alles en leef ik voornamelijk in mijn eigen wereld. Verschrikkelijk al die dingen die ik nog moet regelen. Gedoe om de erfenis. En een reisje naar Engeland in het vooruitzicht. Daar willen zijn vriendin en ik het as van mijn vader verstrooien.
Zijn vriendin is van plan om terug te gaan naar Canada. Waarschijnlijk rond de zomervakantie, dan kan ze nog een school zoeken voor haar zonen. Pfff... daarmee raak ik dan wel een stukje van mijn vader kwijt. Ik ken haar nog maar drie jaar, maar de afgelopen maand was het contact zo intens. En zij begrijpt wie mijn vader was. Met haar raak ik ergens nog een stukje van mijn vader kwijt.
Moeilijk allemaal. Maar stapje voor stapje zal het me lukken om weer terug te komen.
