Psyche
alle pijlers
Afscheid nemen van mijn vader
donderdag 30 april 2009 om 02:37
Op dit moment ben ik verdrietig... nee ik ben verschrikkelijk verdrietig. En ik heb het gevoel dat ik het opkrop tot ik bijna stik... moet overgeven.
Mijn grote stoere vader, al jaren aan het kwakkelen met het ritme van zijn hart en nog vele andere zaken, is zaterdag opgenomen met vocht in zijn longen. Daarna werd zijn verwardheid die hij de laatste dagen al had erger en erger. Hij is platgespoten met Haldol (totaal 15 mg) en later nog met iets anders omdat de Haldol niet sterk genoeg was. Ik heb hem niet wakker gezien.
Maandagavond op bezoek... een lijkwitte van de wereld-vader. En na thuiskomst het telefoontje dat hij een hartstilstand heeft gehad. Hij is gereanimeerd en naar de ic gebracht. Vanmiddag heb ik te horen gekregen dat hij nu in coma ligt. Niet duidelijk of dit veroorzaakt wordt door de slaapmedicatie die met moeite zijn lichaam kan verlaten omdat een nier beschadigt is. Of dat zijn hersenen beschadigt zijn. Daarnaast zijn zijn longen, hart en aderen beschadigd. En heeft hij voor de hartstilstand zeker een tia gehad. Prognose is, met zijn voorgeschiedenis slecht.
En ik denk dat ik stik. Ik gun mijn vader rust... zou het liefst zelf de stekker eruit trekken omdat ik hem dit niet gun. Ik weet hoe verschrikkelijk boos hij al was op zijn lichaam. En hierna? Maar toch mijn grote sterke vader... nooit meer vertellen wat ik voor hem voel... nooit antwoord op mijn vragen.... god wat ga ik hem missen.
Bedankt voor het luisteren!
Mijn grote stoere vader, al jaren aan het kwakkelen met het ritme van zijn hart en nog vele andere zaken, is zaterdag opgenomen met vocht in zijn longen. Daarna werd zijn verwardheid die hij de laatste dagen al had erger en erger. Hij is platgespoten met Haldol (totaal 15 mg) en later nog met iets anders omdat de Haldol niet sterk genoeg was. Ik heb hem niet wakker gezien.
Maandagavond op bezoek... een lijkwitte van de wereld-vader. En na thuiskomst het telefoontje dat hij een hartstilstand heeft gehad. Hij is gereanimeerd en naar de ic gebracht. Vanmiddag heb ik te horen gekregen dat hij nu in coma ligt. Niet duidelijk of dit veroorzaakt wordt door de slaapmedicatie die met moeite zijn lichaam kan verlaten omdat een nier beschadigt is. Of dat zijn hersenen beschadigt zijn. Daarnaast zijn zijn longen, hart en aderen beschadigd. En heeft hij voor de hartstilstand zeker een tia gehad. Prognose is, met zijn voorgeschiedenis slecht.
En ik denk dat ik stik. Ik gun mijn vader rust... zou het liefst zelf de stekker eruit trekken omdat ik hem dit niet gun. Ik weet hoe verschrikkelijk boos hij al was op zijn lichaam. En hierna? Maar toch mijn grote sterke vader... nooit meer vertellen wat ik voor hem voel... nooit antwoord op mijn vragen.... god wat ga ik hem missen.
Bedankt voor het luisteren!
maandag 11 mei 2009 om 05:22
Vandaag is de dag dat mijn vader zal overlijden. Het is zo onrealistisch, zo onwerkelijk. Want hij ligt zo rustig in het ziekenhuis. Het lijkt niet meer tot me door te dringen.
Gisteren wel aan de verpleging gevraagd hoe vandaag zal verlopen. En zij vertelde me dat het in de loop van de ochtend zal gebeuren. Helaas sprak ik ook nog even de neuroloog en die had het over de middag??? Ik heb toen heel duidelijk gemaakt dat ik dit niet accepteer, omdat ik er geen reden voor zie. En het voor ons al heel lang heeft geduurd. Ik snap dat de artsen officieel toestemming zullen moeten vragen aan ons. Maar uiteindelijk is het duidelijk dat er geen hoop is, de toestand van zijn hersenen is alleen maar verslechtert in de afgelopen dagen. Dus ik weiger om dit nog langer uit te stellen. Ik wil een beetje compassie voor ons. Dit proces is nu voor ons belangrijk en de zorg voor mijn vader is zo goed dat ik nu ook de aandacht voor ons durf te vragen. Gelukkig heb ik mijn verpleger die aan ons denkt en ons hierin zal helpen... dat scheelt.
Maar ondertussen komt de bittere waarheid steeds dichterbij. Ik ben kalm, bijna koud, totaal in mezelf gekeerd. Ben niet in staat om afscheid te nemen. Wil geen afscheid nemen. Wil zijn crematie zolang mogelijk uitstellen. Ik wil dit niet! We hadden afgesproken dat mijn vader 104 zou worden. Veertig jaar eerder is te vroeg. Volgende week is zijn verjaardag... het is allemaal te vroeg, te snel, te oneerlijk.
Gisteren wel aan de verpleging gevraagd hoe vandaag zal verlopen. En zij vertelde me dat het in de loop van de ochtend zal gebeuren. Helaas sprak ik ook nog even de neuroloog en die had het over de middag??? Ik heb toen heel duidelijk gemaakt dat ik dit niet accepteer, omdat ik er geen reden voor zie. En het voor ons al heel lang heeft geduurd. Ik snap dat de artsen officieel toestemming zullen moeten vragen aan ons. Maar uiteindelijk is het duidelijk dat er geen hoop is, de toestand van zijn hersenen is alleen maar verslechtert in de afgelopen dagen. Dus ik weiger om dit nog langer uit te stellen. Ik wil een beetje compassie voor ons. Dit proces is nu voor ons belangrijk en de zorg voor mijn vader is zo goed dat ik nu ook de aandacht voor ons durf te vragen. Gelukkig heb ik mijn verpleger die aan ons denkt en ons hierin zal helpen... dat scheelt.
Maar ondertussen komt de bittere waarheid steeds dichterbij. Ik ben kalm, bijna koud, totaal in mezelf gekeerd. Ben niet in staat om afscheid te nemen. Wil geen afscheid nemen. Wil zijn crematie zolang mogelijk uitstellen. Ik wil dit niet! We hadden afgesproken dat mijn vader 104 zou worden. Veertig jaar eerder is te vroeg. Volgende week is zijn verjaardag... het is allemaal te vroeg, te snel, te oneerlijk.
maandag 11 mei 2009 om 07:21
Ik lees je verhaal nu pas. Ik herken het ook zo. Mijn verhaal staat ook ergens bij het topic Rouwverwerking. Bij ons greep op een gegeven moment Moeder Natuur zelf in en overleed mijn vader aan een hartstilstand. Toen we hem mochten zien, zag ik de opluchting op zijn gezicht. Ik wist toen dat het beter zo was, het lijden was over. Heel veel sterkte vandaag. Ik denk aan je. XXX
