Psyche
alle pijlers
Afscheid nemen van mijn vader
donderdag 30 april 2009 om 02:37
Op dit moment ben ik verdrietig... nee ik ben verschrikkelijk verdrietig. En ik heb het gevoel dat ik het opkrop tot ik bijna stik... moet overgeven.
Mijn grote stoere vader, al jaren aan het kwakkelen met het ritme van zijn hart en nog vele andere zaken, is zaterdag opgenomen met vocht in zijn longen. Daarna werd zijn verwardheid die hij de laatste dagen al had erger en erger. Hij is platgespoten met Haldol (totaal 15 mg) en later nog met iets anders omdat de Haldol niet sterk genoeg was. Ik heb hem niet wakker gezien.
Maandagavond op bezoek... een lijkwitte van de wereld-vader. En na thuiskomst het telefoontje dat hij een hartstilstand heeft gehad. Hij is gereanimeerd en naar de ic gebracht. Vanmiddag heb ik te horen gekregen dat hij nu in coma ligt. Niet duidelijk of dit veroorzaakt wordt door de slaapmedicatie die met moeite zijn lichaam kan verlaten omdat een nier beschadigt is. Of dat zijn hersenen beschadigt zijn. Daarnaast zijn zijn longen, hart en aderen beschadigd. En heeft hij voor de hartstilstand zeker een tia gehad. Prognose is, met zijn voorgeschiedenis slecht.
En ik denk dat ik stik. Ik gun mijn vader rust... zou het liefst zelf de stekker eruit trekken omdat ik hem dit niet gun. Ik weet hoe verschrikkelijk boos hij al was op zijn lichaam. En hierna? Maar toch mijn grote sterke vader... nooit meer vertellen wat ik voor hem voel... nooit antwoord op mijn vragen.... god wat ga ik hem missen.
Bedankt voor het luisteren!
Mijn grote stoere vader, al jaren aan het kwakkelen met het ritme van zijn hart en nog vele andere zaken, is zaterdag opgenomen met vocht in zijn longen. Daarna werd zijn verwardheid die hij de laatste dagen al had erger en erger. Hij is platgespoten met Haldol (totaal 15 mg) en later nog met iets anders omdat de Haldol niet sterk genoeg was. Ik heb hem niet wakker gezien.
Maandagavond op bezoek... een lijkwitte van de wereld-vader. En na thuiskomst het telefoontje dat hij een hartstilstand heeft gehad. Hij is gereanimeerd en naar de ic gebracht. Vanmiddag heb ik te horen gekregen dat hij nu in coma ligt. Niet duidelijk of dit veroorzaakt wordt door de slaapmedicatie die met moeite zijn lichaam kan verlaten omdat een nier beschadigt is. Of dat zijn hersenen beschadigt zijn. Daarnaast zijn zijn longen, hart en aderen beschadigd. En heeft hij voor de hartstilstand zeker een tia gehad. Prognose is, met zijn voorgeschiedenis slecht.
En ik denk dat ik stik. Ik gun mijn vader rust... zou het liefst zelf de stekker eruit trekken omdat ik hem dit niet gun. Ik weet hoe verschrikkelijk boos hij al was op zijn lichaam. En hierna? Maar toch mijn grote sterke vader... nooit meer vertellen wat ik voor hem voel... nooit antwoord op mijn vragen.... god wat ga ik hem missen.
Bedankt voor het luisteren!
vrijdag 1 mei 2009 om 23:36
zaterdag 2 mei 2009 om 19:57
Vandaag opnieuw een gesprek met een arts. Op dit moment is er geen sprake van vooruitgang op wat voor manier. Als er morgen geen vooruitgang is zal er maandag weer een neurologische test komen. Als hier geen vooruitgang in waar te nemen is. Tja dan zal er een serieus gesprek gevoerd moeten worden over zijn toekomst.
Er zijn vandaag ook foto's genomen van zijn hart en longen. Maar eigenlijk heb ik het gevoel dat dit van geen belang is. Hij zit momenteel in de diepst mogelijke coma en zolang er geen tekenen zijn dat hier vooruitgang in komt is de rest eigenlijk niet van belang. Hij heeft nog steeds koorts, ondanks de paracetamol. Hij krijgt overal verschrikkelijke doorligwonden en andere bijverschijnselen.
Ik leef in een waas... zit in een cocon. Ik denk dat ik rustig ben, maar vergeet ondertussen mijn fiets op slot te zetten. Ik merk weinig van de wereld om me heen. Vannacht droomde ik dat de telefoon ging... werd wakker met een groot paniek gevoel... adrenaline gierde door mijn lijf. Terwijl ik weet dat hij nu geen hartstilstand kan krijgen... te veel machines en medicatie omdat voor elkaar te kunnen krijgen.
Er zijn vandaag ook foto's genomen van zijn hart en longen. Maar eigenlijk heb ik het gevoel dat dit van geen belang is. Hij zit momenteel in de diepst mogelijke coma en zolang er geen tekenen zijn dat hier vooruitgang in komt is de rest eigenlijk niet van belang. Hij heeft nog steeds koorts, ondanks de paracetamol. Hij krijgt overal verschrikkelijke doorligwonden en andere bijverschijnselen.
Ik leef in een waas... zit in een cocon. Ik denk dat ik rustig ben, maar vergeet ondertussen mijn fiets op slot te zetten. Ik merk weinig van de wereld om me heen. Vannacht droomde ik dat de telefoon ging... werd wakker met een groot paniek gevoel... adrenaline gierde door mijn lijf. Terwijl ik weet dat hij nu geen hartstilstand kan krijgen... te veel machines en medicatie omdat voor elkaar te kunnen krijgen.
maandag 4 mei 2009 om 17:46
Sterkte gewenst.
Ik begrijp je gevoelens heel goed, mijn vader is begin april overleden na een paar maanden ziekbed. Emotionele achtbaan en ik herken de waas volledig.
Wees bij hem en geniet van dat hij er nog is, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt. Ik heb zulke dierbare herinneringen aan gewoon naast hem zitten terwijl hij sliep, zijn hand vasthouden en intens beseffen hoeveel ik van hem hou. Die rust en liefde hebben me veel troost gegeven, voor en na zijn dood. Misschien geldt voor jou hetzelfde. Aan de andere kant is het zo persoonlijk, doe wat goed voelt voor jou. Het zijn wrs je laatste kansen hoe erg dat ook is.
Ik begrijp je gevoelens heel goed, mijn vader is begin april overleden na een paar maanden ziekbed. Emotionele achtbaan en ik herken de waas volledig.
Wees bij hem en geniet van dat hij er nog is, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt. Ik heb zulke dierbare herinneringen aan gewoon naast hem zitten terwijl hij sliep, zijn hand vasthouden en intens beseffen hoeveel ik van hem hou. Die rust en liefde hebben me veel troost gegeven, voor en na zijn dood. Misschien geldt voor jou hetzelfde. Aan de andere kant is het zo persoonlijk, doe wat goed voelt voor jou. Het zijn wrs je laatste kansen hoe erg dat ook is.
dinsdag 5 mei 2009 om 15:13
Dank je nummerzoveel!
Vandaag heb ik toestemming gegeven om mijn vader niet meer te reanimeren mocht hij een hartstilstand krijgen. Gisteren kregen we te horen dat we weer een week moesten wachten. Het was onduidelijk of alle medicatie uit zijn bloed is, zijn zoutgehalte is te hoog. Blijkbaar mogelijke oorzaken van een coma.
Vandaag weer een andere arts die wel weer duidelijk aangaf dat de prognose voor mijn vader erg slecht is. En de redenen die gisteren werden aangegeven om langer te wachten leken vandaag langzaam naar de achtergrond te verschuiven. E.e.a. zou niet zo'n grote rol kunnen spelen bij zijn coma. Pfff.... In ieder geval werd mij gevraagd of ik, en zijn vriendin, nog wilde dat mijn vader gereanimeerd moet worden. Nee dus.
Ondertussen gaan zijn nieren weer langzaam achteruit. Dat zou betekenen dat er alsnog sprake zou kunnen zijn van een nierdialyse. Maar de arts gaf daarbij aan dat hij er zelf aan twijfelde of we die stap nog wel moeten nemen.
En als kers op de slagroom kwam mijn moeder ook nog even langs dat ze misschien botkanker heeft. Voor meer duidelijkheid daar over mogen we nog een week wachten. Nu denkt ze dit vaker sinds de borstkanker heeft gehad (de zeldzame Kluun-versie zeg maar), maar uitzaaiingen in haar botten zijn mogelijk.
Begin de moed een beetje op te geven. Ik heb geen rust als ik thuis ben. Ik moet 's morgens eerst naar mijn vader om hem te zien. Ik heb met zijn vriendin afgesproken om de dag te verdelen. Ik 's morgens en zij in de middag. Zo houden we nog iets van een leven over om aandacht te besteden aan anderen. Maar alleen in zijn kamer zitten is ook moeilijk. Je hebt er niets te doen... wat praten met de verplegers... wachten op het doktersrondje, een beetje tegen mijn vader aanpraten en dat is het wel. Vandaag ben ik het ziekenhuis uitgevlucht na het gesprek met de arts. Zijn vriendin belde dat zij onderweg was. Maar ik heb niet gewacht... ik moest weg. Morgen weer een dag.
Vandaag heb ik toestemming gegeven om mijn vader niet meer te reanimeren mocht hij een hartstilstand krijgen. Gisteren kregen we te horen dat we weer een week moesten wachten. Het was onduidelijk of alle medicatie uit zijn bloed is, zijn zoutgehalte is te hoog. Blijkbaar mogelijke oorzaken van een coma.
Vandaag weer een andere arts die wel weer duidelijk aangaf dat de prognose voor mijn vader erg slecht is. En de redenen die gisteren werden aangegeven om langer te wachten leken vandaag langzaam naar de achtergrond te verschuiven. E.e.a. zou niet zo'n grote rol kunnen spelen bij zijn coma. Pfff.... In ieder geval werd mij gevraagd of ik, en zijn vriendin, nog wilde dat mijn vader gereanimeerd moet worden. Nee dus.
Ondertussen gaan zijn nieren weer langzaam achteruit. Dat zou betekenen dat er alsnog sprake zou kunnen zijn van een nierdialyse. Maar de arts gaf daarbij aan dat hij er zelf aan twijfelde of we die stap nog wel moeten nemen.
En als kers op de slagroom kwam mijn moeder ook nog even langs dat ze misschien botkanker heeft. Voor meer duidelijkheid daar over mogen we nog een week wachten. Nu denkt ze dit vaker sinds de borstkanker heeft gehad (de zeldzame Kluun-versie zeg maar), maar uitzaaiingen in haar botten zijn mogelijk.
Begin de moed een beetje op te geven. Ik heb geen rust als ik thuis ben. Ik moet 's morgens eerst naar mijn vader om hem te zien. Ik heb met zijn vriendin afgesproken om de dag te verdelen. Ik 's morgens en zij in de middag. Zo houden we nog iets van een leven over om aandacht te besteden aan anderen. Maar alleen in zijn kamer zitten is ook moeilijk. Je hebt er niets te doen... wat praten met de verplegers... wachten op het doktersrondje, een beetje tegen mijn vader aanpraten en dat is het wel. Vandaag ben ik het ziekenhuis uitgevlucht na het gesprek met de arts. Zijn vriendin belde dat zij onderweg was. Maar ik heb niet gewacht... ik moest weg. Morgen weer een dag.
dinsdag 5 mei 2009 om 23:24
Gets meis, het blijft onzeker allemaal met je vader he? Kun je niet een boekje oid meenemen, dat je niet alleen maar zo onzeker zit te wachten als je bij je vader bent maar dat je ook daar wat afleiding hebt?
En nu ook je moeder nog weer in een onzekere periode...
Probeer ook vooral wat tijd voor jezelf in te bouwen, want je krijgt wel heel erg veel tegelijk te verwerken nu, Heb je zelf wel mensen om je heen waar je af toe even aan kunt kletsen en op kunt leunen als het nodig is?
Dikke knuffel...
En nu ook je moeder nog weer in een onzekere periode...
Probeer ook vooral wat tijd voor jezelf in te bouwen, want je krijgt wel heel erg veel tegelijk te verwerken nu, Heb je zelf wel mensen om je heen waar je af toe even aan kunt kletsen en op kunt leunen als het nodig is?
Dikke knuffel...
woensdag 6 mei 2009 om 07:26
Vandaag ben ik weer samen met zijn vriendin in het ziekenhuis. Zij vond het ook niet prettig om alleen in het ziekenhuis te zitten. Dus dan maar samen, hij mist ons toch niet als we er niet zijn. En dat lezen? Tja het voelt niet goed om bij hem te zitten lezen... dus dat doe ik niet meer.
En steun... mijn man heeft een ontzettende hekel aan mijn vader maar is gelukkig wel heel lief voor mij. Maar mijn verhaal kan ik niet kwijt, niet zoals ik zou willen. Gelukkig kan ik wel heel goed met zijn vriendin praten, maar daar hou ik me dan wel weer groot.
Vandaag weer een nieuwe dag... ben benieuwd wat het gaat brengen. Gisteren bezig geweest met het opzoeken van muziek voor de uitvaart en wat er allemaal moet gebeuren na een overlijden. Hellep zoveel te regelen en zijn vriendin begrijpt geen Nederlands dus ik zal flink aan de slag moeten.
En steun... mijn man heeft een ontzettende hekel aan mijn vader maar is gelukkig wel heel lief voor mij. Maar mijn verhaal kan ik niet kwijt, niet zoals ik zou willen. Gelukkig kan ik wel heel goed met zijn vriendin praten, maar daar hou ik me dan wel weer groot.
Vandaag weer een nieuwe dag... ben benieuwd wat het gaat brengen. Gisteren bezig geweest met het opzoeken van muziek voor de uitvaart en wat er allemaal moet gebeuren na een overlijden. Hellep zoveel te regelen en zijn vriendin begrijpt geen Nederlands dus ik zal flink aan de slag moeten.
woensdag 6 mei 2009 om 14:11
Maroetje,
Ik volg je verhaal op de voet, omdat het een heel klein beetje lijkt op wat ik vorig jaar met mijn vader heb meegemaakt. De details bespaar ik je. Ik las je berichtje op het rouwtopic, je bent uiteraard van harte welkom daar. Daar praten we later wel verder.
Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen in deze slopende tijd. Ik denk vaak aan je.
duet
Ik volg je verhaal op de voet, omdat het een heel klein beetje lijkt op wat ik vorig jaar met mijn vader heb meegemaakt. De details bespaar ik je. Ik las je berichtje op het rouwtopic, je bent uiteraard van harte welkom daar. Daar praten we later wel verder.
Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen in deze slopende tijd. Ik denk vaak aan je.
duet
woensdag 6 mei 2009 om 20:13
Pfff... en wat een dag weer. De dokter van gister was er vandaag weer, hij heeft mijn vader twee keer gecontroleerd. Geen verandering. Hij heeft mijn vader ook getest om te zien of de slaapmedicatie nu wel/niet in zijn bloed zit. Eindelijk duidelijkheid hierover: de medicatie is uit zijn bloed. Als gevolg van deze info en het feit dat er geen verandering zit in het coma-niveau heeft de dokter om een second opinion gevraagd. Dan zit je dus met een soort erop of eronder gevoel. De neuroloog was er gelukkig vlug en heeft het idee van de dokter bevestigd. Maar omdat de afdeling in de gevallen zoals die van mijn vader altijd twee weken wacht... tja zullen wij ook moeten wachten. Nog vier dagen.
Van de verpleger begreep ik wel dat er dan echt ingegrepen zal worden. Ze willen niet dat hij de rest van zijn leven in een verpleeghuis zal moeten doorbrengen. Hoe en wat weet ik verder nog niet.
Al met al een heftige dag met veel verschillende emoties. Mijn vader krijgt nu ook grimassen in zijn gezicht waarbij hij ook zijn ogen opent. Doodeng... pupillen die in het niets staren. Hij ziet er dan zo hulpeloos uit. Ik kan er echt niet tegen om hem zo te zien. Gelukkig is zijn vriendin dan heel stoer en heel lief voor hem. En door haar kan ik er dan ook bij blijven staan en hem aanraken. We vertellen hem over de dingen die hij nu mist... lekker eten en tja van alles. Dat praten tegen en over hem is echt onderdeel van ons startende rouwproces. Al kunnen we gelukkig ook aangeven dat we verschrikkelijk verdrietig zullen zijn als het straks gebeurt. Nu zijn we sterk maar ook verschrikkelijk eerlijk en open... durven uit te spreken dat mijn vader verschrikkelijk lief kon zijn. Maar de laatste jaren vooral erg moeilijk was. Fijn dat ook hier ruimte voor is... het zal het verdriet niet minder maken. Maar ik ben blij dat ze hem niet groter maakt dan hij was.
En ik... ik ben zo moe. Dit kost zoveel energie. Ik wil af en toe wegvluchten van alles en iedereen. Het lost niets op en morgenochtend ben ik weer op van de zenuwen tot ik hem gezien heb en de verpleger gesproken heb. Dan heb ik weer even iets van rust.
En Lapin en Duet bedankt voor jullie berichtjes!!!
Van de verpleger begreep ik wel dat er dan echt ingegrepen zal worden. Ze willen niet dat hij de rest van zijn leven in een verpleeghuis zal moeten doorbrengen. Hoe en wat weet ik verder nog niet.
Al met al een heftige dag met veel verschillende emoties. Mijn vader krijgt nu ook grimassen in zijn gezicht waarbij hij ook zijn ogen opent. Doodeng... pupillen die in het niets staren. Hij ziet er dan zo hulpeloos uit. Ik kan er echt niet tegen om hem zo te zien. Gelukkig is zijn vriendin dan heel stoer en heel lief voor hem. En door haar kan ik er dan ook bij blijven staan en hem aanraken. We vertellen hem over de dingen die hij nu mist... lekker eten en tja van alles. Dat praten tegen en over hem is echt onderdeel van ons startende rouwproces. Al kunnen we gelukkig ook aangeven dat we verschrikkelijk verdrietig zullen zijn als het straks gebeurt. Nu zijn we sterk maar ook verschrikkelijk eerlijk en open... durven uit te spreken dat mijn vader verschrikkelijk lief kon zijn. Maar de laatste jaren vooral erg moeilijk was. Fijn dat ook hier ruimte voor is... het zal het verdriet niet minder maken. Maar ik ben blij dat ze hem niet groter maakt dan hij was.
En ik... ik ben zo moe. Dit kost zoveel energie. Ik wil af en toe wegvluchten van alles en iedereen. Het lost niets op en morgenochtend ben ik weer op van de zenuwen tot ik hem gezien heb en de verpleger gesproken heb. Dan heb ik weer even iets van rust.
En Lapin en Duet bedankt voor jullie berichtjes!!!
woensdag 6 mei 2009 om 21:05
Wat moet dat een vreselijk gevoel geven dat je bij niemand je verdriet kwijt kan.
Van mij ook een hele dikke
Heb je ook geen vriendinnen? Ik begreep dat je bij je man ook niet je verhaal kan uiten, moeilijk hoor.
Waar woon je?
Je bent bij mij van harte welkom voor een bak koffie, een schouder en een luisterend oor.
Van mij ook een hele dikke
Heb je ook geen vriendinnen? Ik begreep dat je bij je man ook niet je verhaal kan uiten, moeilijk hoor.
Waar woon je?
Je bent bij mij van harte welkom voor een bak koffie, een schouder en een luisterend oor.
woensdag 6 mei 2009 om 21:35
woensdag 6 mei 2009 om 22:02
Maroetje, ik weet hoe je je voelt. Ik heb 3 dagen aan het bed van mijn vader gezeten. Bij jou duurt het al langer dan bij mij. Het is zenuwslopend en heel erg vermoeiend.
Je mag bij mij die kop koffie ook komen halen, net zoals bij Lola, alleen woon ik in Zwitserland. We zullen het dus virtueel moeten doen.
Ik denk aan je.
Je mag bij mij die kop koffie ook komen halen, net zoals bij Lola, alleen woon ik in Zwitserland. We zullen het dus virtueel moeten doen.
Ik denk aan je.
donderdag 7 mei 2009 om 19:19
Hoi meis,
Sorry dat ik er gister niet kon zijn maar ik heb wel aan je gedacht. En wat een dag is dat weer geweest voor je... Wel fijn dat jij en je vaders vriendin op 1 lijn zitten, dan heb je ook wat aan elkaar.
Ik zou willen dat we meer voor je kunnen doen, maar in elk geval heb je ons hier als je virtuele vriendinnen. (En ook bij mij ben je welkom voor koffie of een borrel als je daar behoefte aan hebt). Je hoeft dit niet alleen te doen, hoor!
Ik denk veel aan je en hoop dat we je op deze manier in elk geval tot steun zijn.
Sterkte de komende dagen...
Sorry dat ik er gister niet kon zijn maar ik heb wel aan je gedacht. En wat een dag is dat weer geweest voor je... Wel fijn dat jij en je vaders vriendin op 1 lijn zitten, dan heb je ook wat aan elkaar.
Ik zou willen dat we meer voor je kunnen doen, maar in elk geval heb je ons hier als je virtuele vriendinnen. (En ook bij mij ben je welkom voor koffie of een borrel als je daar behoefte aan hebt). Je hoeft dit niet alleen te doen, hoor!
Ik denk veel aan je en hoop dat we je op deze manier in elk geval tot steun zijn.
Sterkte de komende dagen...
donderdag 7 mei 2009 om 21:21
Ik ben zo dankbaar voor jullie lieve reactie's! Het is echt fijn om een plekje te hebben waar ik mezelf kan en mag zijn. Dikke voor jullie allemaal!
Vandaag een rustige dag... geen veranderingen en geen stress. Wel merk ik dat ik het echt niet aan kan om mijn vader te zien met open ogen. Ik ga dan maar aan de andere kant van zijn bed staan en wrijf zijn arm. Geen idee of hij het voelt maar het voelt goed om dat te kunnen doen voor hem.
Verder begin ik steeds meer te denken wat er gebeurt als de doktoren eindelijk toegeven dat verdere behandeling geen nut meer heeft. Wat gaat er dan gebeuren? Weer een heftig vraagstuk. En ergens ben ik bang om er naar te vragen bij de artsen. Straks lijk ik alleen maar uit op de dood van mijn vader. Terwijl ik hem rust gun. Gaat het daadwerkelijk sterven straks ook weer dagen duren? Ik weet niet of ik dat aan kan. Zit ook al sinds zijn hartstilstand thuis, met alle begrip van mijn baas gelukkig. Maar toch... ik zou zo graag willen dat alles anders was. Dit is een verschrikkelijke weg om af te leggen en het einde lijkt nog niet in zicht.
Vandaag een rustige dag... geen veranderingen en geen stress. Wel merk ik dat ik het echt niet aan kan om mijn vader te zien met open ogen. Ik ga dan maar aan de andere kant van zijn bed staan en wrijf zijn arm. Geen idee of hij het voelt maar het voelt goed om dat te kunnen doen voor hem.
Verder begin ik steeds meer te denken wat er gebeurt als de doktoren eindelijk toegeven dat verdere behandeling geen nut meer heeft. Wat gaat er dan gebeuren? Weer een heftig vraagstuk. En ergens ben ik bang om er naar te vragen bij de artsen. Straks lijk ik alleen maar uit op de dood van mijn vader. Terwijl ik hem rust gun. Gaat het daadwerkelijk sterven straks ook weer dagen duren? Ik weet niet of ik dat aan kan. Zit ook al sinds zijn hartstilstand thuis, met alle begrip van mijn baas gelukkig. Maar toch... ik zou zo graag willen dat alles anders was. Dit is een verschrikkelijke weg om af te leggen en het einde lijkt nog niet in zicht.
