Psyche
alle pijlers
Afscheid nemen van mijn vader
donderdag 30 april 2009 om 02:37
Op dit moment ben ik verdrietig... nee ik ben verschrikkelijk verdrietig. En ik heb het gevoel dat ik het opkrop tot ik bijna stik... moet overgeven.
Mijn grote stoere vader, al jaren aan het kwakkelen met het ritme van zijn hart en nog vele andere zaken, is zaterdag opgenomen met vocht in zijn longen. Daarna werd zijn verwardheid die hij de laatste dagen al had erger en erger. Hij is platgespoten met Haldol (totaal 15 mg) en later nog met iets anders omdat de Haldol niet sterk genoeg was. Ik heb hem niet wakker gezien.
Maandagavond op bezoek... een lijkwitte van de wereld-vader. En na thuiskomst het telefoontje dat hij een hartstilstand heeft gehad. Hij is gereanimeerd en naar de ic gebracht. Vanmiddag heb ik te horen gekregen dat hij nu in coma ligt. Niet duidelijk of dit veroorzaakt wordt door de slaapmedicatie die met moeite zijn lichaam kan verlaten omdat een nier beschadigt is. Of dat zijn hersenen beschadigt zijn. Daarnaast zijn zijn longen, hart en aderen beschadigd. En heeft hij voor de hartstilstand zeker een tia gehad. Prognose is, met zijn voorgeschiedenis slecht.
En ik denk dat ik stik. Ik gun mijn vader rust... zou het liefst zelf de stekker eruit trekken omdat ik hem dit niet gun. Ik weet hoe verschrikkelijk boos hij al was op zijn lichaam. En hierna? Maar toch mijn grote sterke vader... nooit meer vertellen wat ik voor hem voel... nooit antwoord op mijn vragen.... god wat ga ik hem missen.
Bedankt voor het luisteren!
Mijn grote stoere vader, al jaren aan het kwakkelen met het ritme van zijn hart en nog vele andere zaken, is zaterdag opgenomen met vocht in zijn longen. Daarna werd zijn verwardheid die hij de laatste dagen al had erger en erger. Hij is platgespoten met Haldol (totaal 15 mg) en later nog met iets anders omdat de Haldol niet sterk genoeg was. Ik heb hem niet wakker gezien.
Maandagavond op bezoek... een lijkwitte van de wereld-vader. En na thuiskomst het telefoontje dat hij een hartstilstand heeft gehad. Hij is gereanimeerd en naar de ic gebracht. Vanmiddag heb ik te horen gekregen dat hij nu in coma ligt. Niet duidelijk of dit veroorzaakt wordt door de slaapmedicatie die met moeite zijn lichaam kan verlaten omdat een nier beschadigt is. Of dat zijn hersenen beschadigt zijn. Daarnaast zijn zijn longen, hart en aderen beschadigd. En heeft hij voor de hartstilstand zeker een tia gehad. Prognose is, met zijn voorgeschiedenis slecht.
En ik denk dat ik stik. Ik gun mijn vader rust... zou het liefst zelf de stekker eruit trekken omdat ik hem dit niet gun. Ik weet hoe verschrikkelijk boos hij al was op zijn lichaam. En hierna? Maar toch mijn grote sterke vader... nooit meer vertellen wat ik voor hem voel... nooit antwoord op mijn vragen.... god wat ga ik hem missen.
Bedankt voor het luisteren!
donderdag 7 mei 2009 om 21:35
Vreselijk meid!
Ik heb ook geen antwoorden op je vragen, je zal ze toch aan de arts moeten stellen. Zij weten ook wel dat je niet op zijn sterven uit bent, maar op het stoppen van zijn lijden.
Als ik het goed heb gaan ze over 3 dagen beslissen wat ze gaan doen? Willen ze dan de apparatuur stopzetten?
Als je hier niet op in wil gaan begrijp ik dat hoor, maar ik heb hier (gelukkig) nog geen ervaring mee. Dus ik vraag maar naar ik wijs ben.
Weet je moeder ondertussen al wat meer? Krijgt zij binnenkort nog onderzoeken, of is ze aan het wachten op uitslagen?
En jij, hoe gaat het met jouw, zit je de hele dag bij je vader of neem je ook wat tijd voor jezelf. Probeer in ieder geval goed je nachtrust te nemen. Er komen nog zware tijden vrees ik voor je.
Dikke knuffel van mij
Ik heb ook geen antwoorden op je vragen, je zal ze toch aan de arts moeten stellen. Zij weten ook wel dat je niet op zijn sterven uit bent, maar op het stoppen van zijn lijden.
Als ik het goed heb gaan ze over 3 dagen beslissen wat ze gaan doen? Willen ze dan de apparatuur stopzetten?
Als je hier niet op in wil gaan begrijp ik dat hoor, maar ik heb hier (gelukkig) nog geen ervaring mee. Dus ik vraag maar naar ik wijs ben.
Weet je moeder ondertussen al wat meer? Krijgt zij binnenkort nog onderzoeken, of is ze aan het wachten op uitslagen?
En jij, hoe gaat het met jouw, zit je de hele dag bij je vader of neem je ook wat tijd voor jezelf. Probeer in ieder geval goed je nachtrust te nemen. Er komen nog zware tijden vrees ik voor je.
Dikke knuffel van mij
donderdag 7 mei 2009 om 21:53
Hoi Maroetje,
Wat een afschuwelijke K-tijd is dit. Ik voel zo met je mee, heb precies hetzelfde een half jaar geleden meegemaakt, en kan zo het gevoel weer terughalen. Het machteloze, het niet weten wat hij meekrijgt van het hele gebeuren, vreselijk.
Probeer er op jou manier voor hem te zijn, en trek je het even niet, doe het dan ook even niet. Je doet nu als een zombie je ding, en dat is logisch, dus laat het over je heenkomen. Je nuchtere opstelling is een manier van overleven, al voelt het heel gek.
Mijn vader is uiteindelijk na 6 dagen overleden, en hoe enorm van de wereld ik ook was, ik was blij voor hem. Mijn papa zou in een verpleeghuis terecht zijn gekomen en niets meer kunnen en dan gunden we hem zo niet.
Ik hoop in ieder geval voor jou dat je de dagen een beetje doorkomt, en dat het duidelijkheid brengt, wat het ook zal zijn.
Ook ik denk aan je, groetjes
Wat een afschuwelijke K-tijd is dit. Ik voel zo met je mee, heb precies hetzelfde een half jaar geleden meegemaakt, en kan zo het gevoel weer terughalen. Het machteloze, het niet weten wat hij meekrijgt van het hele gebeuren, vreselijk.
Probeer er op jou manier voor hem te zijn, en trek je het even niet, doe het dan ook even niet. Je doet nu als een zombie je ding, en dat is logisch, dus laat het over je heenkomen. Je nuchtere opstelling is een manier van overleven, al voelt het heel gek.
Mijn vader is uiteindelijk na 6 dagen overleden, en hoe enorm van de wereld ik ook was, ik was blij voor hem. Mijn papa zou in een verpleeghuis terecht zijn gekomen en niets meer kunnen en dan gunden we hem zo niet.
Ik hoop in ieder geval voor jou dat je de dagen een beetje doorkomt, en dat het duidelijkheid brengt, wat het ook zal zijn.
Ook ik denk aan je, groetjes
donderdag 7 mei 2009 om 22:23
Maroetje, ik weet niet hoe het bij jouw vader gaat als ze alles stopzetten, maar bij mijn vader ging het heel snel daarna. Ze hebben hem van de machines afgehaald, hij kreeg een heleboel morfine (daardoor had hij minder last van het moeilijk ademhalen) en ongeveer 2 uurtjes later is hij rustig weggegleden in de armen van mijn moeder. Het zijn wel de 2 langste uren van mijn leven geweest, maar het zag er niet naar uit.
Maar ik vind het vreselijk voor je dat je hier doorheen moet.
Slaap je s'nachts wel goed? Anders hou je het niet vol. Voor mij was het 'maar' 3 dagen, maar jij bent er langer mee bezig.
Heel veel sterkte en ik denk aan je.
Maar ik vind het vreselijk voor je dat je hier doorheen moet.
Slaap je s'nachts wel goed? Anders hou je het niet vol. Voor mij was het 'maar' 3 dagen, maar jij bent er langer mee bezig.
Heel veel sterkte en ik denk aan je.
donderdag 7 mei 2009 om 23:09
Hoi Maroetje,
Als je de details niet wil lezen, moet je mijn berichtje overslaan, maar misschien stel ik je wel gerust als ik je het verhaal van mijn vader vertel.
Bij mijn vader ging het, net zoals bij de vader van lapin, erg snel.
Doordat mijn vader een inwendige bloeding had, die ze niet konden stoppen, kreeg hij medicatie om zijn bloeddruk kunstmatig op peil te houden en stollinsmiddelen om het bloed te laten stollen in een poging om de bloeding te stoppen. Toen duidelijk werd dat dit een hopeloze zaak was, hebben ze alleen deze medicatie stopgezet en extra pijnstilling gegeven. Mijn vader was buiten bewustzijn. De beademing bleef gewoon aan staan, zuurstofpercentage werd wel steeds iets lager gezet. Ruim een uur later is mijn vader heel rustig ingeslapen. De artsen hadden ons er al op voorbereid dat het heel snel kon gaan (ze dachten slechts een kwartier) en ik werd daar helemaal niet goed van. Ik zat helemaal te trillen, had hartkloppingen en ijskoude handen. Achteraf is het uur dat mijn vader nog geleefd heeft precies genoeg geweest om toch weer helemaal tot rust te komen en er vrede mee te hebben. Ook mijn vader had slechte vooruitzichten (verpleeghuis) en ik was naast het enorme verdriet ook opgelucht dat hij dat niet meer hoefde mee te maken.
Ik vond deze manier van sterven heel rustig en waardig. We zijn ook heel goed begeleid door het personeel van de IC.
Heel veel sterkte!!
Als je de details niet wil lezen, moet je mijn berichtje overslaan, maar misschien stel ik je wel gerust als ik je het verhaal van mijn vader vertel.
Bij mijn vader ging het, net zoals bij de vader van lapin, erg snel.
Doordat mijn vader een inwendige bloeding had, die ze niet konden stoppen, kreeg hij medicatie om zijn bloeddruk kunstmatig op peil te houden en stollinsmiddelen om het bloed te laten stollen in een poging om de bloeding te stoppen. Toen duidelijk werd dat dit een hopeloze zaak was, hebben ze alleen deze medicatie stopgezet en extra pijnstilling gegeven. Mijn vader was buiten bewustzijn. De beademing bleef gewoon aan staan, zuurstofpercentage werd wel steeds iets lager gezet. Ruim een uur later is mijn vader heel rustig ingeslapen. De artsen hadden ons er al op voorbereid dat het heel snel kon gaan (ze dachten slechts een kwartier) en ik werd daar helemaal niet goed van. Ik zat helemaal te trillen, had hartkloppingen en ijskoude handen. Achteraf is het uur dat mijn vader nog geleefd heeft precies genoeg geweest om toch weer helemaal tot rust te komen en er vrede mee te hebben. Ook mijn vader had slechte vooruitzichten (verpleeghuis) en ik was naast het enorme verdriet ook opgelucht dat hij dat niet meer hoefde mee te maken.
Ik vond deze manier van sterven heel rustig en waardig. We zijn ook heel goed begeleid door het personeel van de IC.
Heel veel sterkte!!
vrijdag 8 mei 2009 om 06:52
Bedankt dat jullie deze pijnlijke herinneringen met mij willen delen. Ze zijn eerlijk en zo verschrikkelijk pijnlijk. Al te diep kan ik er nu dan ook niet op ingaan. Het is te pijnlijk.
Zonder ingrijpen zal mijn vader ook in een verpleeghuis belanden. En zoals velen met mij gun ik dit mijn vader, of eigenlijk wie dan ook in deze situatie, niet. De ervaringen van Lapin en duet stellen me ook gerust. Niet fijn voor de omstanders, maar wel een vredige manier van heengaan voor jullie vaders. Al hadden we totaal andere plannen voor de toekomst voor hen.
Ik ben nu alleen nog maar in de ochtenden bij mijn vader. Ik hou het anders het echt niet vol. Ik heb me/cvs en ik weet uit ervaring dat ik lang kan doorgaan als het moet. Maar mijn energie is echt op. Ik heb gistermiddag zelfs de telefoon niet meer gehoord. Terwijl ik daar ontzettend op gespitst ben op dit moment. Voor de rest ga ik, zoals Monty25 al zei, als een zombie door het leven. Ik probeer wat aandacht aan mijn zoontje te besteden, die gelukkig niets snapt van hetgeen er gebeurt.
En wat betreft mijn moeder: volgende week maandag gaat de specialist naar haar foto's kijken. En dan zonodig een scan en alle bijbehorende ellende. Maar ik sluit dit momenteel heel bewust buiten. Dus ik vraag hoe het met haar gaat, maar ik ga er niet te diep op in. Ze heeft al eerder gedacht dat er in haar gezonde borst ook kanker zat. En uiteindelijk was dit niet het geval. Ik wil het gewoon niet weten op dit moment!
Zonder ingrijpen zal mijn vader ook in een verpleeghuis belanden. En zoals velen met mij gun ik dit mijn vader, of eigenlijk wie dan ook in deze situatie, niet. De ervaringen van Lapin en duet stellen me ook gerust. Niet fijn voor de omstanders, maar wel een vredige manier van heengaan voor jullie vaders. Al hadden we totaal andere plannen voor de toekomst voor hen.
Ik ben nu alleen nog maar in de ochtenden bij mijn vader. Ik hou het anders het echt niet vol. Ik heb me/cvs en ik weet uit ervaring dat ik lang kan doorgaan als het moet. Maar mijn energie is echt op. Ik heb gistermiddag zelfs de telefoon niet meer gehoord. Terwijl ik daar ontzettend op gespitst ben op dit moment. Voor de rest ga ik, zoals Monty25 al zei, als een zombie door het leven. Ik probeer wat aandacht aan mijn zoontje te besteden, die gelukkig niets snapt van hetgeen er gebeurt.
En wat betreft mijn moeder: volgende week maandag gaat de specialist naar haar foto's kijken. En dan zonodig een scan en alle bijbehorende ellende. Maar ik sluit dit momenteel heel bewust buiten. Dus ik vraag hoe het met haar gaat, maar ik ga er niet te diep op in. Ze heeft al eerder gedacht dat er in haar gezonde borst ook kanker zat. En uiteindelijk was dit niet het geval. Ik wil het gewoon niet weten op dit moment!
vrijdag 8 mei 2009 om 21:18
Hoi Maroetje, ik kan geen eigen ervaringen met je delen, maar wel ervaringen van de mensen om mij heen. En zij delen de ervaringen die Lapin en duet hier ook al beschreven, het was voor hun ook een kwestie van een paar minuten tot een paar uur. En ik hoorde van hen eigenlijk ook alleen maar "goede" ervaringen, in de zin van dat het een mooi en rustig afscheid was en dat het een gevoel van berusting gaf. Ik hoop dat dit voor jou ook zo zal zijn, meis.
vrijdag 8 mei 2009 om 23:35
En hier zit ik dan rusteloos en van de wereld. Ik kreeg vanavond een telefoontje van mijn vaders vriendin. Nadat ik vanmiddag ben weggegaan is de neuroloog langs geweest en die zou eindelijk hebben bevestigd dat zijn hersenen zijn beschadigd. Verder weinig info behalve dat er dit weekend met ons gesproken zal worden en een sorry.
Aan de ene kant eindelijk duidelijkheid. En geen uitstel meer. Aan de andere kant een keiharde waarheid en zo onwerkelijk. Vanaf het begin van deze ellende heb ik geweten dat het nooit meer goed zou komen. Maar de dag van het einde komt nu wel heel dichtbij.
Morgen wil ik een gesprek met de arts. Ik wil weten wat er niet meer werkt. En hoe nu verder....
Nooit meer zijn stem, zijn lach, zijn vreemde gedachtenkronkels, zijn wijsheid, zijn telefoontjes.... nooit meer.
Aan de ene kant eindelijk duidelijkheid. En geen uitstel meer. Aan de andere kant een keiharde waarheid en zo onwerkelijk. Vanaf het begin van deze ellende heb ik geweten dat het nooit meer goed zou komen. Maar de dag van het einde komt nu wel heel dichtbij.
Morgen wil ik een gesprek met de arts. Ik wil weten wat er niet meer werkt. En hoe nu verder....
Nooit meer zijn stem, zijn lach, zijn vreemde gedachtenkronkels, zijn wijsheid, zijn telefoontjes.... nooit meer.
zaterdag 9 mei 2009 om 19:50
Bedankt voor alle knuffels... ik kan ze gebruiken. Vanmorgen ontzettend staan huilen naast mijn vaders bed. Een verpleger die een groot gedeelte van de week voor mijn vader heeft gezorgt kwam mij troosten. Erg lief. Hij wist nog niet dat er nieuwe info van de neuroloog was, maar ging er al wel van uit dat het aanstaande maandag de laatste dag voor mijn vader zal zijn. Hij boodt aan om ook dan voor hem te zorgen.... tijdens die laatste uren. Ik moet zeggen dat ik hier erg blij mee ben. Het geeft mij het gevoel dat deze man betrokken is bij mijn vader en bij ons. Fijn dat iemand bewust de keuze maakt om ons in die laatste uren te begeleiden.
Vanmorgen ook voor het eerst een kalmeringspilletje genomen. Het scheelt, maakt de emoties net iets dragelijker.
Later ook met een arts gesproken. Tijdens de reanimatie is zuurstof te kort opgetreden. Als gevolg hiervan zijn de hersenen zodanig beschadigd dat alleen de hersenstam nog functioneert. Normaal is dit binnen vijf dagen duidelijk. Alleen omdat mijn vader zoveel andere klachten had die ook een coma kunnen veroorzaken hebben ze dit allemaal moeten uit sluiten.
Maandag zijn de vaste artsen van de ic er weer. En maandag zal de behandeling dan ook gestopt worden. Omdat mijn vader niet zonder extra zuurstof kan zal hij langzaam wegzakken.
Ik begin steeds meer te realiseren wat ik kwijt raak. Wat nooit meer zal zijn en wat doet het pijn.
Vanmorgen ook voor het eerst een kalmeringspilletje genomen. Het scheelt, maakt de emoties net iets dragelijker.
Later ook met een arts gesproken. Tijdens de reanimatie is zuurstof te kort opgetreden. Als gevolg hiervan zijn de hersenen zodanig beschadigd dat alleen de hersenstam nog functioneert. Normaal is dit binnen vijf dagen duidelijk. Alleen omdat mijn vader zoveel andere klachten had die ook een coma kunnen veroorzaken hebben ze dit allemaal moeten uit sluiten.
Maandag zijn de vaste artsen van de ic er weer. En maandag zal de behandeling dan ook gestopt worden. Omdat mijn vader niet zonder extra zuurstof kan zal hij langzaam wegzakken.
Ik begin steeds meer te realiseren wat ik kwijt raak. Wat nooit meer zal zijn en wat doet het pijn.
zaterdag 9 mei 2009 om 20:53
Probeer nog te genieten van de laatste uren die jullie hebben.
Als je nog iets aan je vader wilt zeggen, ga dan morgen lekker bij hem zitten er vertel hem alles wat je kwijt wil. Hoe je je voelt en hoe erg je hem zal missen.
Ik ben er van overtuigd dat hij het zal horen.
Heel veel sterkte, en wat fijn trouwens dat de verpleger aanbood om maandag voor je vader te willen zorgen.
Als je nog iets aan je vader wilt zeggen, ga dan morgen lekker bij hem zitten er vertel hem alles wat je kwijt wil. Hoe je je voelt en hoe erg je hem zal missen.
Ik ben er van overtuigd dat hij het zal horen.
Heel veel sterkte, en wat fijn trouwens dat de verpleger aanbood om maandag voor je vader te willen zorgen.
zaterdag 9 mei 2009 om 21:15
Hoi meissie,
Wat fijn dat de verpleger zo betrokken is. Dan staan jullie er niet zo helemaal alleen voor.
De komende 2 dagen worden vast de langste uit je leven. Maar ik hoop ook dat het 2 dagen worden waarin je aan je vader denkt zoals hij was en waarin je heel bewust nog even met hem samen kunt zijn. Hij is er nog, daar ergens diep van binnen. Neem deze dagen afscheid van hem zoals dat bij hem en bij jou past. Dat maakt het verdriet en gemis niet minder, maar het lot wel wat draaglijker.
Wat fijn dat de verpleger zo betrokken is. Dan staan jullie er niet zo helemaal alleen voor.
De komende 2 dagen worden vast de langste uit je leven. Maar ik hoop ook dat het 2 dagen worden waarin je aan je vader denkt zoals hij was en waarin je heel bewust nog even met hem samen kunt zijn. Hij is er nog, daar ergens diep van binnen. Neem deze dagen afscheid van hem zoals dat bij hem en bij jou past. Dat maakt het verdriet en gemis niet minder, maar het lot wel wat draaglijker.
zaterdag 9 mei 2009 om 21:54
Pfoe, wat ontzettend heftig. Doet me een beetje denken aan de laatste dagen van mijn schoonvader, toen hij terminale sedatie kreeg en we hem langzaamaan weg zagen zakken. Ik heb het als heel zware, maar ook als heel mooie dagen ervaren. Neem de komende dagen de tijd om afscheid te nemen, ik ben ervan overtuigd dat je vader op de een of andere manier nog kan waarnemen dat je er bent.
Denk aan je!
Denk aan je!
