Psyche
alle pijlers
Afscheid nemen van mijn vader
donderdag 30 april 2009 om 02:37
Op dit moment ben ik verdrietig... nee ik ben verschrikkelijk verdrietig. En ik heb het gevoel dat ik het opkrop tot ik bijna stik... moet overgeven.
Mijn grote stoere vader, al jaren aan het kwakkelen met het ritme van zijn hart en nog vele andere zaken, is zaterdag opgenomen met vocht in zijn longen. Daarna werd zijn verwardheid die hij de laatste dagen al had erger en erger. Hij is platgespoten met Haldol (totaal 15 mg) en later nog met iets anders omdat de Haldol niet sterk genoeg was. Ik heb hem niet wakker gezien.
Maandagavond op bezoek... een lijkwitte van de wereld-vader. En na thuiskomst het telefoontje dat hij een hartstilstand heeft gehad. Hij is gereanimeerd en naar de ic gebracht. Vanmiddag heb ik te horen gekregen dat hij nu in coma ligt. Niet duidelijk of dit veroorzaakt wordt door de slaapmedicatie die met moeite zijn lichaam kan verlaten omdat een nier beschadigt is. Of dat zijn hersenen beschadigt zijn. Daarnaast zijn zijn longen, hart en aderen beschadigd. En heeft hij voor de hartstilstand zeker een tia gehad. Prognose is, met zijn voorgeschiedenis slecht.
En ik denk dat ik stik. Ik gun mijn vader rust... zou het liefst zelf de stekker eruit trekken omdat ik hem dit niet gun. Ik weet hoe verschrikkelijk boos hij al was op zijn lichaam. En hierna? Maar toch mijn grote sterke vader... nooit meer vertellen wat ik voor hem voel... nooit antwoord op mijn vragen.... god wat ga ik hem missen.
Bedankt voor het luisteren!
Mijn grote stoere vader, al jaren aan het kwakkelen met het ritme van zijn hart en nog vele andere zaken, is zaterdag opgenomen met vocht in zijn longen. Daarna werd zijn verwardheid die hij de laatste dagen al had erger en erger. Hij is platgespoten met Haldol (totaal 15 mg) en later nog met iets anders omdat de Haldol niet sterk genoeg was. Ik heb hem niet wakker gezien.
Maandagavond op bezoek... een lijkwitte van de wereld-vader. En na thuiskomst het telefoontje dat hij een hartstilstand heeft gehad. Hij is gereanimeerd en naar de ic gebracht. Vanmiddag heb ik te horen gekregen dat hij nu in coma ligt. Niet duidelijk of dit veroorzaakt wordt door de slaapmedicatie die met moeite zijn lichaam kan verlaten omdat een nier beschadigt is. Of dat zijn hersenen beschadigt zijn. Daarnaast zijn zijn longen, hart en aderen beschadigd. En heeft hij voor de hartstilstand zeker een tia gehad. Prognose is, met zijn voorgeschiedenis slecht.
En ik denk dat ik stik. Ik gun mijn vader rust... zou het liefst zelf de stekker eruit trekken omdat ik hem dit niet gun. Ik weet hoe verschrikkelijk boos hij al was op zijn lichaam. En hierna? Maar toch mijn grote sterke vader... nooit meer vertellen wat ik voor hem voel... nooit antwoord op mijn vragen.... god wat ga ik hem missen.
Bedankt voor het luisteren!
woensdag 27 mei 2009 om 22:16
Hoi meis,
Wat een ei van een werkgever heb je! Hij hoort jou niet door te sturen naar je huisarts maar naar de bedrijfsarts. Jouw huisarts kan je helpen om het weer een beetje op de rit te krijgen, maar de bedrijfsarts kan beoordelen of jij al dan niet weer aan het werk kunt (en dus kan deze ook aan jouw werkgever vertellen dat het nu echt nog niet gaat en dat jouw werkgever jou nog even wat tijd moet gunnen). Mocht je werkgever weer bellen, vraag dan om het nummer van de bedrijfsarts en bel zelf even met ze. Dan is die last van je schouders.
Sterkte meis!
Wat een ei van een werkgever heb je! Hij hoort jou niet door te sturen naar je huisarts maar naar de bedrijfsarts. Jouw huisarts kan je helpen om het weer een beetje op de rit te krijgen, maar de bedrijfsarts kan beoordelen of jij al dan niet weer aan het werk kunt (en dus kan deze ook aan jouw werkgever vertellen dat het nu echt nog niet gaat en dat jouw werkgever jou nog even wat tijd moet gunnen). Mocht je werkgever weer bellen, vraag dan om het nummer van de bedrijfsarts en bel zelf even met ze. Dan is die last van je schouders.
Sterkte meis!
donderdag 28 mei 2009 om 20:38
Hee Maroetje,
Ik ben er van overtuigd dat je het gaat redden. Je bent vaak sterker dan je zelf denkt. Maar voorlopig heb je geen rust, met al die regel-zaken en je emoties die af en toe nog behoorlijk met je aan de haal gaan. Heb je iemand die jou kan helpen met de afhandeling van de erfenis en zo? In ons geval heeft mijn man dat (gelukkig) op zich genomen en de hele administratie en erfenis van mijn pa geregeld. Ik vond het te confronterend en het kost enorm veel tijd en moeite. Wij zijn nu, na 9 maanden, nog niet helemaal klaar.
En in de komende tijd ga je ook stukje bij beetje afscheid nemen van alles dat zo eigen was aan je pa. Zoals van zijn vriendin die weggaat en die zoveel herinneringen van je pa met zich meeneemt. Dat doet pijn. Ik heb na het overlijden van mijn ouders altijd heel graag met hun vrienden en broers en zussen gepraat over mijn ouders. Van anderen hoor je vaak zulke mooie verhalen over degene waar je zo van houdt. Het is een heftige tijd, heel veel herinneringen, heel veel emoties en soms even verstand op nul en doorgaan.
Ik wens je veel sterkte de komende tijd en ik hoop dat het goed met je gaat.
duet
Ik ben er van overtuigd dat je het gaat redden. Je bent vaak sterker dan je zelf denkt. Maar voorlopig heb je geen rust, met al die regel-zaken en je emoties die af en toe nog behoorlijk met je aan de haal gaan. Heb je iemand die jou kan helpen met de afhandeling van de erfenis en zo? In ons geval heeft mijn man dat (gelukkig) op zich genomen en de hele administratie en erfenis van mijn pa geregeld. Ik vond het te confronterend en het kost enorm veel tijd en moeite. Wij zijn nu, na 9 maanden, nog niet helemaal klaar.
En in de komende tijd ga je ook stukje bij beetje afscheid nemen van alles dat zo eigen was aan je pa. Zoals van zijn vriendin die weggaat en die zoveel herinneringen van je pa met zich meeneemt. Dat doet pijn. Ik heb na het overlijden van mijn ouders altijd heel graag met hun vrienden en broers en zussen gepraat over mijn ouders. Van anderen hoor je vaak zulke mooie verhalen over degene waar je zo van houdt. Het is een heftige tijd, heel veel herinneringen, heel veel emoties en soms even verstand op nul en doorgaan.
Ik wens je veel sterkte de komende tijd en ik hoop dat het goed met je gaat.
duet
maandag 1 juni 2009 om 08:22
Ik krijg het idee dat het langzaam iets beter met mij gaat. Het voelt allemaal iets rustiger aan in mijn hoofd en lijf. Maar dat kan ook komen doordat ik zo min mogelijk aan mijn vader probeer te denken. Niets aanraken dan doet het ook geen pijn. Tja en als ik hier dan mezelf openstel... dan voel ik de tranen alweer opkomen. Snel wegslikken en aan iets anders denken. Zo probeer ik het te redden. En helaas ik heb geen contact met mijn familie van mijn vaderskant, dus herinneringen ophalen zit er niet bij. Met het vertrek van zijn vriendin verlies ik een stuk van mijn vader. Verschrikkelijk! Ik word gek van het wegslikken van de tranen. Maar wat voor nut heeft het om te huilen? Ik heb het gevoel dat ik mezelf kwijt ben. De wereld zoals die was klopt niet meer. Mijn vader heeft zoveel invloed gehad op wie ik nu ben. En nu is hij weg en wat wil ik nu? Wie wil ik zijn? Mijn vader was een dominante persoonlijkheid en ik heb erg mijn best gedaan om me naar hem te voegen. Soms niet denken wat ik wilde, maar hij zei dit dus dat klopte. Of later slikte ik mijn woorden in. Liet ik niet zien wat ik dacht. Waarom hebben we niet meer de kans gehad op een laatste gesprek. Een eerlijk gesprek.
Over mijn ziekmelding. Ik heb mijn baas gemaild dat ik slaapmedicatie heb gekregen. En ze reageerde positief dat ik er zo snel achter aan was gegaan. Dus misschien valt het wel mee. De arbo-arts, tja daar zijn mijn ervaringen niet zo positief mee. Dus als het even niet hoeft dan ga ik daar niet heen. Ik twijfel of ik deze week al moet gaan werken. Aan de ene kant denk ik van wel. Het is immers wat rustiger in mijn hoofd. Aan de andere kant moet ik er niet aandenken. Al de dingen waar ik dan verantwoordelijk voor ben, al die dingen die ik niet mag vergeten. Pfff... dat kost me thuis nog zoveel moeite. Ik twijfel dus nog.
Duet: ik doe alle regelzaken zelf. Het stomme is dat ik dan heel afstandelijk zaken kan regelen. Net alsof het over iemand anders gaat. Aanstaande vrijdag naar de notaris om het testament te lezen. Hoop gedoe om weinig ben ik bang, maar ja het hoort er allemaal bij. Ik geloof dat het meeste wel geregeld is. Alleen de bankzaken nog en de belastingaangifte. Dus ik hoop dat ik e.e.a. snel kan afhandelen.
Over mijn ziekmelding. Ik heb mijn baas gemaild dat ik slaapmedicatie heb gekregen. En ze reageerde positief dat ik er zo snel achter aan was gegaan. Dus misschien valt het wel mee. De arbo-arts, tja daar zijn mijn ervaringen niet zo positief mee. Dus als het even niet hoeft dan ga ik daar niet heen. Ik twijfel of ik deze week al moet gaan werken. Aan de ene kant denk ik van wel. Het is immers wat rustiger in mijn hoofd. Aan de andere kant moet ik er niet aandenken. Al de dingen waar ik dan verantwoordelijk voor ben, al die dingen die ik niet mag vergeten. Pfff... dat kost me thuis nog zoveel moeite. Ik twijfel dus nog.
Duet: ik doe alle regelzaken zelf. Het stomme is dat ik dan heel afstandelijk zaken kan regelen. Net alsof het over iemand anders gaat. Aanstaande vrijdag naar de notaris om het testament te lezen. Hoop gedoe om weinig ben ik bang, maar ja het hoort er allemaal bij. Ik geloof dat het meeste wel geregeld is. Alleen de bankzaken nog en de belastingaangifte. Dus ik hoop dat ik e.e.a. snel kan afhandelen.
maandag 1 juni 2009 om 22:06
He meis,
Wat fijn om te horen dat jij je weer iets beter begint te voelen. Als "negeren" voor jou nu even werkt, dan moet je dat gewoon doen. Verwerken is belangrijk, maar soms lukt dat beter als je er iets "afstand" van hebt kunnen nemen.
Voor wat betreft je werk zou je even kunnen bellen met je leidinggevende. Aangeven dat je ergens wel weer aan de slag wilt, maar erg bang bent dat je fouten zult maken omdat je nog veel vergeet enzo. Dan is het aan je leidinggevende om je toch te laten komen en te accepteren dat jij je oude zelf nog niet bent (misschien kan iemand je helpen, of je leidinggevende zelf?) of om ervoor te kiezen dat je nog even op krachten komt voor je weer begint. Mijn ervaring is dat dergelijke openheid vaak erg goed werkt en meer begrip oplevert dan niets laten horen.
En voor wat betreft de vriendin van je vader. Is er geen manier om aan haar aan te geven dat je graag contact wilt blijven houden? Ze gaat weliswaar verhuizen, maar misschien kunnen jullie mail/skype contact met elkaar houden?
Voor wat betreft jezelf hervinden, misschien is het een idee om daar wat hulp bij te zoeken? Als je vader zo'n sterke invloed op je leven had, dan is het erg lastig om alleen het heft in handen te nemen. Misschien kun je wat begeleiding zoeken om jezelf te hervinden en wat zekerder te worden over wat jij nu eigenlijk zelf wilt en hoe je dat kunt bereiken?
Sterkte...
Wat fijn om te horen dat jij je weer iets beter begint te voelen. Als "negeren" voor jou nu even werkt, dan moet je dat gewoon doen. Verwerken is belangrijk, maar soms lukt dat beter als je er iets "afstand" van hebt kunnen nemen.
Voor wat betreft je werk zou je even kunnen bellen met je leidinggevende. Aangeven dat je ergens wel weer aan de slag wilt, maar erg bang bent dat je fouten zult maken omdat je nog veel vergeet enzo. Dan is het aan je leidinggevende om je toch te laten komen en te accepteren dat jij je oude zelf nog niet bent (misschien kan iemand je helpen, of je leidinggevende zelf?) of om ervoor te kiezen dat je nog even op krachten komt voor je weer begint. Mijn ervaring is dat dergelijke openheid vaak erg goed werkt en meer begrip oplevert dan niets laten horen.
En voor wat betreft de vriendin van je vader. Is er geen manier om aan haar aan te geven dat je graag contact wilt blijven houden? Ze gaat weliswaar verhuizen, maar misschien kunnen jullie mail/skype contact met elkaar houden?
Voor wat betreft jezelf hervinden, misschien is het een idee om daar wat hulp bij te zoeken? Als je vader zo'n sterke invloed op je leven had, dan is het erg lastig om alleen het heft in handen te nemen. Misschien kun je wat begeleiding zoeken om jezelf te hervinden en wat zekerder te worden over wat jij nu eigenlijk zelf wilt en hoe je dat kunt bereiken?
Sterkte...
woensdag 3 juni 2009 om 06:56
Hi nummerzoveel... ik ben gisteren heel stoer geweest en ben naar mijn werk gegaan. Werken kan ik het nog niet noemen, ben drie uurtjes gebleven. Maar de eerste stap is gezet. Merk wel dat ik er echt nog niet ben. Werkinhoudelijk begrijp ik echt niets meer. Of beter gezegd het dringt gewoon niet tot me door. Jammer dan.
Gelukkig heb ik een sociaal beroep en lijken mijn collega's begrip te hebben voor mijn afwezigheid. Dat scheelt dan weer. Hopelijk is mijn baas er vandaag dan kan ik met haar een gesprek voeren over hoe ik e.e.a. kan gaan opbouwen.
Gelukkig heb ik een sociaal beroep en lijken mijn collega's begrip te hebben voor mijn afwezigheid. Dat scheelt dan weer. Hopelijk is mijn baas er vandaag dan kan ik met haar een gesprek voeren over hoe ik e.e.a. kan gaan opbouwen.
donderdag 11 juni 2009 om 06:09
Hallo lieve lola, nummerzoveel en duet! Wat fijn dat jullie hier nog langs komen. Het is moeilijk om hier te komen. Een confrontatie met de werkelijkheid die ik amper onder ogen kan zien. Het gaat niet zo goed met mij. Ik slaap nog steeds amper, gemiddeld vier uurtjes per nacht. Slaapmedicatie probeer ik zo min mogelijk te gebruiken, omdat ik 's morgens al heel vroeg wakker wordt door mijn zoon maak ik nooit een normale nacht. Met gevolg dat ik de dag er na extra duf ben door de medicatie. Al moet ik zeggen dat ik nu sowieso als een zombie door het leven ga.
Mijn werkgever is super. Ze zijn al blij dat ik elke dag een paar uur langs kom. Ze gaan er vanuit dat ik vanzelf weer dingen kan gaan oppakken. Maar tot dan is er alle ruimte om op mijn eigen tempo weer actief te worden. Heel fijn! En ook mijn collega's zijn erg lief, ondanks het feit dat ik ze met extra werk opzadel. Maar ja ik kan nu echt geen verantwoordelijkheden aan. Zie mezelf al een telefoongesprek voeren met een boze ouder... haha dat zou meteen voor klachten zorgen.
Ik weet het gewoon allemaal niet meer. Ik ben zo verschrikkelijk op en moe. En als 'leuk' extraatje heeft mijn moeder gisteren de uitslag van de mri-scan gekregen. En het is dus niet goed. Er zitten vlekken op haar skelet. De oncoloog had nog niet duidelijk of het uitzaaiingen zijn van haar borstkanker of iets anders (?). Er gaat nu weer een specialist naar kijken. Maar er zouden zeker behandelingen gaan volgen. Dus dan is het dus gewoon niet goed naar mijn gevoel. Of ben ik nu gek aan worden. Of maak ik mezelf gek?
Hoe gaan jullie trouwens om met al die vaderdagreclames? Ik vind het verschrikkelijk om hiermee geconfronteerd te worden. Ik kan mijn vader niet meer verrassen of verblijden...
Misschien toch maar weer eens naar de huisarts... voordat ik echt instort.
Mijn werkgever is super. Ze zijn al blij dat ik elke dag een paar uur langs kom. Ze gaan er vanuit dat ik vanzelf weer dingen kan gaan oppakken. Maar tot dan is er alle ruimte om op mijn eigen tempo weer actief te worden. Heel fijn! En ook mijn collega's zijn erg lief, ondanks het feit dat ik ze met extra werk opzadel. Maar ja ik kan nu echt geen verantwoordelijkheden aan. Zie mezelf al een telefoongesprek voeren met een boze ouder... haha dat zou meteen voor klachten zorgen.
Ik weet het gewoon allemaal niet meer. Ik ben zo verschrikkelijk op en moe. En als 'leuk' extraatje heeft mijn moeder gisteren de uitslag van de mri-scan gekregen. En het is dus niet goed. Er zitten vlekken op haar skelet. De oncoloog had nog niet duidelijk of het uitzaaiingen zijn van haar borstkanker of iets anders (?). Er gaat nu weer een specialist naar kijken. Maar er zouden zeker behandelingen gaan volgen. Dus dan is het dus gewoon niet goed naar mijn gevoel. Of ben ik nu gek aan worden. Of maak ik mezelf gek?
Hoe gaan jullie trouwens om met al die vaderdagreclames? Ik vind het verschrikkelijk om hiermee geconfronteerd te worden. Ik kan mijn vader niet meer verrassen of verblijden...
Misschien toch maar weer eens naar de huisarts... voordat ik echt instort.
donderdag 11 juni 2009 om 21:28
Lieve Maroetje,
Wat fijn om weer even van je te horen. Ik maakte me echt een beetje ongerust en als ik je verhaal zo lees dan is dat niet geheel onterecht.
Normaal gesproken zou ik mensen vooral aanraden om hun eigen tempo te volgen. (Fijn trouwens, dat je werk je daar ook de ruimte voor geeft!) Maar in jouw geval wordt dat nu wel heel erg lastig, omdat je moeder nu ook al met verontrustend nieuws komt. Dat is wel heel erg veel tegelijk allemaal, meis . Ik zou je zeker aanraden om weer naar de huisarts te gaan en vooral ook om te vragen om een doorverwijzing naar de psycholoog. Beter nu vast hulp inschakelen als steuntje in je rug dan dat je er straks helemaal doorheen zit.
Voor wat betreft je moeder... nee, ik denk niet dat jij gek bent of jezelf gek maakt. Ik zou mij grotere zorgen maken als je er niet ongerust over zou zijn! Maar laat je ook niet direct uit het veld slaan. Ik heb regelmatig gehoord dat "vlekken op foto's" uiteindelijk erg mee bleken te vallen en het feit dat de oncoloog het nog niet zeker weet is op zich bemoedigend. Ook wordt er over behandeling gesproken en dat gebeurt niet bij mensen waar geen hoop voor is. Dat is dus ook een positief teken!
Ik weet dat het moeilijk is, maar probeer niet te ver op de zaken vooruit te lopen. Al die zorgen nu terwijl het straks mee blijkt te vallen, dat is zonde van je energie. Je hebt er al zo weinig van! En als het niet meevalt, dan heb je die energie straks ook hard nodig.
Wat fijn om weer even van je te horen. Ik maakte me echt een beetje ongerust en als ik je verhaal zo lees dan is dat niet geheel onterecht.
Normaal gesproken zou ik mensen vooral aanraden om hun eigen tempo te volgen. (Fijn trouwens, dat je werk je daar ook de ruimte voor geeft!) Maar in jouw geval wordt dat nu wel heel erg lastig, omdat je moeder nu ook al met verontrustend nieuws komt. Dat is wel heel erg veel tegelijk allemaal, meis . Ik zou je zeker aanraden om weer naar de huisarts te gaan en vooral ook om te vragen om een doorverwijzing naar de psycholoog. Beter nu vast hulp inschakelen als steuntje in je rug dan dat je er straks helemaal doorheen zit.
Voor wat betreft je moeder... nee, ik denk niet dat jij gek bent of jezelf gek maakt. Ik zou mij grotere zorgen maken als je er niet ongerust over zou zijn! Maar laat je ook niet direct uit het veld slaan. Ik heb regelmatig gehoord dat "vlekken op foto's" uiteindelijk erg mee bleken te vallen en het feit dat de oncoloog het nog niet zeker weet is op zich bemoedigend. Ook wordt er over behandeling gesproken en dat gebeurt niet bij mensen waar geen hoop voor is. Dat is dus ook een positief teken!
Ik weet dat het moeilijk is, maar probeer niet te ver op de zaken vooruit te lopen. Al die zorgen nu terwijl het straks mee blijkt te vallen, dat is zonde van je energie. Je hebt er al zo weinig van! En als het niet meevalt, dan heb je die energie straks ook hard nodig.
vrijdag 12 juni 2009 om 06:43
Dank je voor je bezorgdheid nummerzoveel! Straks ga ik de huisarts bellen. Want te weinig slapen is echt iets wat ik niet kan gebruiken. En het heeft natuurlijk een grote invloed op hoe ik me voel. Maar eens kijken wat zij kan doen.
Over mijn moeder... natuurlijk blijft het afwachten. Toen ze borstkanker had hebben ze ook al gedacht dat ze vlekken had op haar skelet. En toen bleek het niets te zijn na de mri-scan. Nu geeft de mri-scan juist aan dat er wel iets is. We zien wel. Trouwens ook al is het wel kanker: de artsen proberen altijd te behandelen. Want al is kanker in je botten niet te genezen, het is wel te pauzeren. Dus op dat punt is er genoeg te doen. En mijn moeder staat ongeveer te trappelen om weer bestraald te worden. Die laat zich niet zo snel uit het veld slaan. Dus als het fout is dan gaan we met volle kracht vooruit. Ik herinner me verhalen die nog jaren kunnen leven met kanker in hun botten. Weet niet of dit ook zo werkt als er sprake is van uitzaaiingen. Maar dat is allemaal afwachten. De laatste tijd hier op het forum te veel verhalen gelezen waar e.e.a. na paniek van artsen uiteindelijk mee bleek te vallen. Dus niet panieken voordat er ik duidelijkheid heb. En zelfs dan heeft panieken weinig zin. Positief blijven heeft ons de vorige keer ook gered... nog nooit zoveel gelachen als toen. Maar ja... toen zat ik niet in dezelfde situatie als nu.
Psycholoog sta ik niet zo om te trappelen. Is nooit zo'n succes bij mij. Na een paar keer ben ik het alweer zat. Dus ja ik heb weleens eerder bij het riagg gezeten. Maar dat is meestal om me uit de diepste put te halen. Daarna knap ik het zelf weer op. Ik voel me nu zoals ik me toen voelde. Daarbij werk ik regelmatig samen met psychologen... en ik wil werk en prive niet mixen. Daarbij denk ik dat het grootste gedeelte gewoon ligt in het niet slapen. En de reden dat ik niet slaap? Aan de ene kant natuurlijk lig ik natuurlijk te malen. Aan de andere kant was mijn biologische slaapritme al behoorlijk verstoord voordat mijn vader overleed.
Nou ja... ik heb een behoorlijke weerstand tegen psychologen. En ik wil alles zelf opknappen. Iets wat ik niet kan, maar daar werk ik aan. Stapje voor stapje... in ieder geval door hier mijn verhaal te doen. Aan de andere kant door vandaag de huisarts te bellen. Maar ook door wel te gaan werken, om in ieder geval een ritme te behouden. Pffff.... volgens mij weer een verschrikkelijk lang en warrig verhaal. Maar wel lekker om neer te zetten... een beetje hard op nadenken. Is goed om de zaken op orde te krijgen.
Over mijn moeder... natuurlijk blijft het afwachten. Toen ze borstkanker had hebben ze ook al gedacht dat ze vlekken had op haar skelet. En toen bleek het niets te zijn na de mri-scan. Nu geeft de mri-scan juist aan dat er wel iets is. We zien wel. Trouwens ook al is het wel kanker: de artsen proberen altijd te behandelen. Want al is kanker in je botten niet te genezen, het is wel te pauzeren. Dus op dat punt is er genoeg te doen. En mijn moeder staat ongeveer te trappelen om weer bestraald te worden. Die laat zich niet zo snel uit het veld slaan. Dus als het fout is dan gaan we met volle kracht vooruit. Ik herinner me verhalen die nog jaren kunnen leven met kanker in hun botten. Weet niet of dit ook zo werkt als er sprake is van uitzaaiingen. Maar dat is allemaal afwachten. De laatste tijd hier op het forum te veel verhalen gelezen waar e.e.a. na paniek van artsen uiteindelijk mee bleek te vallen. Dus niet panieken voordat er ik duidelijkheid heb. En zelfs dan heeft panieken weinig zin. Positief blijven heeft ons de vorige keer ook gered... nog nooit zoveel gelachen als toen. Maar ja... toen zat ik niet in dezelfde situatie als nu.
Psycholoog sta ik niet zo om te trappelen. Is nooit zo'n succes bij mij. Na een paar keer ben ik het alweer zat. Dus ja ik heb weleens eerder bij het riagg gezeten. Maar dat is meestal om me uit de diepste put te halen. Daarna knap ik het zelf weer op. Ik voel me nu zoals ik me toen voelde. Daarbij werk ik regelmatig samen met psychologen... en ik wil werk en prive niet mixen. Daarbij denk ik dat het grootste gedeelte gewoon ligt in het niet slapen. En de reden dat ik niet slaap? Aan de ene kant natuurlijk lig ik natuurlijk te malen. Aan de andere kant was mijn biologische slaapritme al behoorlijk verstoord voordat mijn vader overleed.
Nou ja... ik heb een behoorlijke weerstand tegen psychologen. En ik wil alles zelf opknappen. Iets wat ik niet kan, maar daar werk ik aan. Stapje voor stapje... in ieder geval door hier mijn verhaal te doen. Aan de andere kant door vandaag de huisarts te bellen. Maar ook door wel te gaan werken, om in ieder geval een ritme te behouden. Pffff.... volgens mij weer een verschrikkelijk lang en warrig verhaal. Maar wel lekker om neer te zetten... een beetje hard op nadenken. Is goed om de zaken op orde te krijgen.
vrijdag 12 juni 2009 om 09:29
Maroetje,
Ik kan zoveel zeggen, ik wil zo veel zeggen.....maar helpt mijn verhaal jou echt zoveel verder?
Ik schrik er van dat je nu weer een volgende weg hebt te gaan met je moeder, hoewel het natuurlijk ook nog mee kan vallen. Je blijft voorlopig in de stress zitten en dat is niet bevorderlijk voor je nachtrust en de verwerking van je emoties. Ik kan alleen maar zeggen zorg goed voor jezelf, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik weet er alles van.
Het heeft tijd nodig, heel veel tijd.
Dikke van duet
Ik kan zoveel zeggen, ik wil zo veel zeggen.....maar helpt mijn verhaal jou echt zoveel verder?
Ik schrik er van dat je nu weer een volgende weg hebt te gaan met je moeder, hoewel het natuurlijk ook nog mee kan vallen. Je blijft voorlopig in de stress zitten en dat is niet bevorderlijk voor je nachtrust en de verwerking van je emoties. Ik kan alleen maar zeggen zorg goed voor jezelf, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik weet er alles van.
Het heeft tijd nodig, heel veel tijd.
Dikke van duet
vrijdag 12 juni 2009 om 20:56
Lieve Duet... zeg wat je zeggen wil. Ik weet dat ik eigenwijs ben. Maar ik kan dit ook niet alleen. En verhalen van anderen helpen me ook weer verder. Misschien niet vandaag of morgen, maar dan wel volgende week of iets later.
Iets meer info van mijn moeder gekregen. Haar huisarts kan blijkbaar in het dossier van de oncoloog. Er is 1 vlek bij haar hoofd waar haar oncoloog bezorgd over is. De andere vlekken zijn geen probleem. Zegt niet veel, maar als het foute boel is. Tja dan is ze er in ieder geval op tijd bij (lijkt mij) voor een vertragende behandeling.
De huisarts was erg lief. Ik heb nieuwe slaappillen gekregen, iets lichter zodat het geen probleem is dat ik vaak om 4:30 al wakker wordt voor mijn zoon. Ik moet nu overdag minder last hebben van de bijwerkingen. En ik mag ze maar om de dag gebruiken. Volgende week even telefonisch contact om te kijken hoe het dan het met mij gaat. Een psycholoog vond ze nog niet nodig... dus ook daar ben ik dan weer blij mee.
Iets meer info van mijn moeder gekregen. Haar huisarts kan blijkbaar in het dossier van de oncoloog. Er is 1 vlek bij haar hoofd waar haar oncoloog bezorgd over is. De andere vlekken zijn geen probleem. Zegt niet veel, maar als het foute boel is. Tja dan is ze er in ieder geval op tijd bij (lijkt mij) voor een vertragende behandeling.
De huisarts was erg lief. Ik heb nieuwe slaappillen gekregen, iets lichter zodat het geen probleem is dat ik vaak om 4:30 al wakker wordt voor mijn zoon. Ik moet nu overdag minder last hebben van de bijwerkingen. En ik mag ze maar om de dag gebruiken. Volgende week even telefonisch contact om te kijken hoe het dan het met mij gaat. Een psycholoog vond ze nog niet nodig... dus ook daar ben ik dan weer blij mee.
vrijdag 12 juni 2009 om 22:34
Wat fijn dat de huisarts je wilde helpen. Slaap is idd heel belangrijk en slecht slapen is funest voor je hele functioneren (sprak ik helaas ook uit ervaring).
Onderstaand wat praktische tips voor de doe-het-zelver.
Je schrijft dat je niet kunt slapen doordat je ligt te malen. Heb je wel eens geprobeerd om een boekje naast je bed te leggen en op te schrijven waar je over denkt? Dat wil bij mij nog wel eens helpen, net alsof je onderbewuste dan denkt "als het opgeschreven staat, dan hoef ik er even niet meer over na te denken."
En het vroege wakker worden. Zou jij die kleine misschien een nachtje ergens kunnen laten logeren? Soms kan 1x flink uitslapen al zoveel goed doen. (Ik zou het niet te vaak doen, want daar ben je niet mee geholpen als je je slaapritme weer op orde wilt krijgen, maar 1 keertje kan geen kwaad).
En leef je verder gezond? Eet je goed? beweeg je genoeg? Al dat soort dingen kunnen er ook aan bijdragen om weer sneller lekker in je vel te komen. En trouwens ook om je ritme weer op orde te brengen, als je bewust kijkt naar de momenten van eten (altijd ontbijt, niet te laat avondeten, enz).
En slik je multivitaminen? Zo niet, dan kan een extra boost op die manier ook enorm helpen. Ik slik zelf altijd Total 30 maar bij een echte gezondheidsdip heb ik meer baat bij Supradyn, dat is net ff heftiger en geeft meer energie. Ik neem ze dan ook altijd 's ochtends in, want anders lig ik 's nachts wakker.
Toen ik een dierbare verloor, heb ik bovenstaande tips ook toegepast en mij heeft het toen echt geholpen.
Onderstaand wat praktische tips voor de doe-het-zelver.
Je schrijft dat je niet kunt slapen doordat je ligt te malen. Heb je wel eens geprobeerd om een boekje naast je bed te leggen en op te schrijven waar je over denkt? Dat wil bij mij nog wel eens helpen, net alsof je onderbewuste dan denkt "als het opgeschreven staat, dan hoef ik er even niet meer over na te denken."
En het vroege wakker worden. Zou jij die kleine misschien een nachtje ergens kunnen laten logeren? Soms kan 1x flink uitslapen al zoveel goed doen. (Ik zou het niet te vaak doen, want daar ben je niet mee geholpen als je je slaapritme weer op orde wilt krijgen, maar 1 keertje kan geen kwaad).
En leef je verder gezond? Eet je goed? beweeg je genoeg? Al dat soort dingen kunnen er ook aan bijdragen om weer sneller lekker in je vel te komen. En trouwens ook om je ritme weer op orde te brengen, als je bewust kijkt naar de momenten van eten (altijd ontbijt, niet te laat avondeten, enz).
En slik je multivitaminen? Zo niet, dan kan een extra boost op die manier ook enorm helpen. Ik slik zelf altijd Total 30 maar bij een echte gezondheidsdip heb ik meer baat bij Supradyn, dat is net ff heftiger en geeft meer energie. Ik neem ze dan ook altijd 's ochtends in, want anders lig ik 's nachts wakker.
Toen ik een dierbare verloor, heb ik bovenstaande tips ook toegepast en mij heeft het toen echt geholpen.
zaterdag 13 juni 2009 om 07:36
Goedemorgen nummerzoveel!
Vannacht redelijk geslapen... wel een paar keer wakker geworden. Maar ook weer redelijk ontspannen in slaap gevallen. Heerlijk dus. Dat scheelt behoorlijk bij het wakker worden.
Kindlief uit logeren is geen optie. Het is een lief gevalletje apart (verstandelijk beperkt + autistisch), maar heeft zo zijn beperkingen. Maar dat is een heel ander onderwerp. Maar doordat hij een slaapprobleem heeft is mijn slaapritme al jaren verstoort. Ach... als ik mijn ritme weer naar de normale staat kan krijgen dan ben ik een stuk verder.
Gezond leven? Tja is niet mijn sterktste punt. Ik eet wel veel... zeker als ik zo moe ben als nu. Dan is eten toch extra energie verzamelen. Ik probeer wel wat vitaminen in te nemen. En een soort van gezonde maaltijd naar binnen te werken.
Wat ik nu wel heel bewust doe is elke dag rond 22:00 naar bed om een vast ritme te behouden. Mijn drie ochtenden naar mijn werk gaan, om het huis te zijn. En voor de andere omgeving en hopelijk een heractivering van mijn denken. Daarnaast ga ik netjes op de fiets naar mijn werk. Ook ga ik naar de fysio... die masseert heerlijk de spanningen uit mijn nek.
Over die gedachten op papier zetten... dat is inderdaad een optie. Maar daardoor blijf ik juist meer in mijn gedachten zitten. Ik deed vroeger veel ontspanningsoefeningen in bed om ontspannen in slaap te vallen. Iets wat ik makkelijk vergeet om te doen als ik het juist nodig heb. Dus daar moet ik ook iets bewuster mee aan de slag.
Goede voornemens voor vandaag: vitamientjes innemen en gezond eten!
Vannacht redelijk geslapen... wel een paar keer wakker geworden. Maar ook weer redelijk ontspannen in slaap gevallen. Heerlijk dus. Dat scheelt behoorlijk bij het wakker worden.
Kindlief uit logeren is geen optie. Het is een lief gevalletje apart (verstandelijk beperkt + autistisch), maar heeft zo zijn beperkingen. Maar dat is een heel ander onderwerp. Maar doordat hij een slaapprobleem heeft is mijn slaapritme al jaren verstoort. Ach... als ik mijn ritme weer naar de normale staat kan krijgen dan ben ik een stuk verder.
Gezond leven? Tja is niet mijn sterktste punt. Ik eet wel veel... zeker als ik zo moe ben als nu. Dan is eten toch extra energie verzamelen. Ik probeer wel wat vitaminen in te nemen. En een soort van gezonde maaltijd naar binnen te werken.
Wat ik nu wel heel bewust doe is elke dag rond 22:00 naar bed om een vast ritme te behouden. Mijn drie ochtenden naar mijn werk gaan, om het huis te zijn. En voor de andere omgeving en hopelijk een heractivering van mijn denken. Daarnaast ga ik netjes op de fiets naar mijn werk. Ook ga ik naar de fysio... die masseert heerlijk de spanningen uit mijn nek.
Over die gedachten op papier zetten... dat is inderdaad een optie. Maar daardoor blijf ik juist meer in mijn gedachten zitten. Ik deed vroeger veel ontspanningsoefeningen in bed om ontspannen in slaap te vallen. Iets wat ik makkelijk vergeet om te doen als ik het juist nodig heb. Dus daar moet ik ook iets bewuster mee aan de slag.
Goede voornemens voor vandaag: vitamientjes innemen en gezond eten!
zaterdag 13 juni 2009 om 09:54
Hoi meis,
Wat heerlijk, een redelijk goede nacht! Dat doet al wonderen, he?
Al die dingen die je doet voor je ritme zijn super, ook die vaste tijd naar bed. Mijn moeder zei daarover altijd "slaap je niet, dan rust je toch" en daar denk ik altijd aan als ik wakker lig. Dat geeft me dan toch een soort van rust.
Is de slaapstoornis van je kind blijvend of is daar nog hoop op verbetering? Wat vervelend is dat, zeg, ook voor jou!
Beweging en vitamientjes zitten ook wel goed, je moet nu alleen nog op je eten gaan letten dus. Het gaat niet om veel, maar om gezond natuurlijk
Wat heerlijk, een redelijk goede nacht! Dat doet al wonderen, he?
Al die dingen die je doet voor je ritme zijn super, ook die vaste tijd naar bed. Mijn moeder zei daarover altijd "slaap je niet, dan rust je toch" en daar denk ik altijd aan als ik wakker lig. Dat geeft me dan toch een soort van rust.
Is de slaapstoornis van je kind blijvend of is daar nog hoop op verbetering? Wat vervelend is dat, zeg, ook voor jou!
Beweging en vitamientjes zitten ook wel goed, je moet nu alleen nog op je eten gaan letten dus. Het gaat niet om veel, maar om gezond natuurlijk
donderdag 2 juli 2009 om 13:33
Hi lieve nummerzoveel,
stapje voor stapje gaat het beter. Ben met de slaapmedicatie gestopt, voelde me er niet goed bij.
Helaas heb ik net gehoord dat mijn moeder uitzaaiingen heeft in haar botten/ruggenmerg. Het precieze moet nog duidelijk worden. Maar dit is behoorlijk kut om het zomaar te zeggen. Pfff... moet mezelf weer even met beide benen op de grond zien te krijgen. Waar ik al die tijd zo bang voor was is waarheid gebleken.
stapje voor stapje gaat het beter. Ben met de slaapmedicatie gestopt, voelde me er niet goed bij.
Helaas heb ik net gehoord dat mijn moeder uitzaaiingen heeft in haar botten/ruggenmerg. Het precieze moet nog duidelijk worden. Maar dit is behoorlijk kut om het zomaar te zeggen. Pfff... moet mezelf weer even met beide benen op de grond zien te krijgen. Waar ik al die tijd zo bang voor was is waarheid gebleken.
donderdag 2 juli 2009 om 13:50
Vanmorgen was ze bij de chirurg... die had het alleen over botversterkende pillen. Maar voor vanmiddag had ze meteen een afspraak met de oncoloog gepland. Dus hopelijk dan wat meer duidelijkheid. Volgende week dinsdagavond is er ook een wekelijks overleg tussen verschillende ziekenhuizen waar ze besproken zal worden. Het is afwachten... ze zit al aan de morfine voor de pijn. En zoals ik het begrepen heb zit er ook hot spots op haar ruggenmerg. Er zijn nu vijf plekken van net onder haar nek tot haar stuitje.
Mams staat te trappelen om met bestraling te beginnen, daar had ze de vorige keer niet zoveel last van.
En ik... moet nog even op zoek naar mijn strijdlust.
Mams staat te trappelen om met bestraling te beginnen, daar had ze de vorige keer niet zoveel last van.
En ik... moet nog even op zoek naar mijn strijdlust.
