Psyche
alle pijlers
Agressief/destructief gedrag 8-jarige
donderdag 15 oktober 2009 om 15:42
Sinds 3 dagen ben ik stiefmoeder van 3 kids, 6, 8 en 10.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
donderdag 15 oktober 2009 om 15:50
donderdag 15 oktober 2009 om 15:52
Ik denk dat je zijn gedrag op dit moment niet los kunt zien van de situatie. Ouders gescheiden, net verhuisd, etc.
Dat ze graag bij jou wonen lijkt me al een goed teken. Misschien een weekje aankijken, je grenzen stellend zoals je nu al doet, en kijken of je dan verbetering ziet bij de middelste.
Even aangenomen dat er geen jeugdzorg etc beschikbaar zal zijn in de 'ghetto'.
Dat ze graag bij jou wonen lijkt me al een goed teken. Misschien een weekje aankijken, je grenzen stellend zoals je nu al doet, en kijken of je dan verbetering ziet bij de middelste.
Even aangenomen dat er geen jeugdzorg etc beschikbaar zal zijn in de 'ghetto'.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 15 oktober 2009 om 16:03
donderdag 15 oktober 2009 om 16:03
Duidelijke grenzen stellen, veel liefde geven, geweldzaken met spelletjes/tv zoveel mogelijk vermijden en verantwoordelijkheden geven in huis (zowel verplichtingen als leuke zaken naar leeftijd)
En zorg dat jullie tijd blijven houden voor elkaar. Dat is mijn ultieme tip denk ik. Zorg dat je af en toe je batterij kunt opladen zodat je bovenstaande weer kan toepassen.
Ik heb veel respect voor hoe jij je opstelt en hoe je naar de kinderen kijkt!
En zorg dat jullie tijd blijven houden voor elkaar. Dat is mijn ultieme tip denk ik. Zorg dat je af en toe je batterij kunt opladen zodat je bovenstaande weer kan toepassen.
Ik heb veel respect voor hoe jij je opstelt en hoe je naar de kinderen kijkt!
donderdag 15 oktober 2009 om 16:08
Wow, wat een moeilijke vraag!
Ik ben het eigenlijk helemaal eens met domnaïefmutsje (meid, kun je je nick niet eens aanpassen!! ) al zou ik er nog aan toe willen voegen dat je de komende tijd misschien goed op moet passen met gevaarlijke spullen. Ik weet niet of het haalbaar is, maar zorg dat de gereedschapskast goed dicht zit, leg messen en dergelijke in de keuken even op een wat hogere plek enzovoort.
Ik ben het eigenlijk helemaal eens met domnaïefmutsje (meid, kun je je nick niet eens aanpassen!! ) al zou ik er nog aan toe willen voegen dat je de komende tijd misschien goed op moet passen met gevaarlijke spullen. Ik weet niet of het haalbaar is, maar zorg dat de gereedschapskast goed dicht zit, leg messen en dergelijke in de keuken even op een wat hogere plek enzovoort.
donderdag 15 oktober 2009 om 16:11
Fijn om al zo snel wat te horen te krijgen. Er is hier marginaal hulp voor handen, maar ik weet niet van wat voor kwaliteit. Op zich denk ik wel dat ik het juist aan pak, maar dat is meer gebaseerd op omgaan met het agressieve gedrag. Waar ik nog niet zo goed raad mee weet is waar het zo plots vandaan komt. Ik snap het als er een reden is, en ik vind het vreemd dat hij geen tussen-fases van kwaadzijn heeft.
Als je hem vraagt waarom hij iets deed dan ontkent hij dat hij het deed, of zegt "ik weet het niet". Een deel van zijn straf voor de laptop is dat hij pas weer op de computer mag als hij me vertelt waarom hij het deed. Ik hoop zo hem in ieder geval aan het praten te krijgen over wat er mis is.
En de voorhistorie is schrijnend: pa crackhead, ma verwaarloosde de kids zo erg dat de kinderbescherming ze heeft afgenomen (en er is nog een stel broers/zussen van andere vaders). Pa zat in de gevangenis toen dat gebeurde.
Is daar 3 jaar geleden uitgekomen en wilde zijn leven beteren. Heeft alle programma's doorlopen om de voogdij te krijgen en heeft die nu iets meer dan een jaar. Woonde toen samen met een andere vriendin. Die was dit stel ook al snel zat en was openlijk vijandig tegen de kids.
Pa is drie weken geleden bij vriendin vertrokken. Kids sindsdien bij moeder tot die de handdoek in de ring gooide.
Oma wilde de kinderen terugsturen naar jeugdzorg. En daar heb ik deze week een stokje voor gestoken door ze bij mij in huis te nemen.
We hebben dus nog een lange weg te gaan. Maar no way dat ik deze 3 op ga geven.
Als je hem vraagt waarom hij iets deed dan ontkent hij dat hij het deed, of zegt "ik weet het niet". Een deel van zijn straf voor de laptop is dat hij pas weer op de computer mag als hij me vertelt waarom hij het deed. Ik hoop zo hem in ieder geval aan het praten te krijgen over wat er mis is.
En de voorhistorie is schrijnend: pa crackhead, ma verwaarloosde de kids zo erg dat de kinderbescherming ze heeft afgenomen (en er is nog een stel broers/zussen van andere vaders). Pa zat in de gevangenis toen dat gebeurde.
Is daar 3 jaar geleden uitgekomen en wilde zijn leven beteren. Heeft alle programma's doorlopen om de voogdij te krijgen en heeft die nu iets meer dan een jaar. Woonde toen samen met een andere vriendin. Die was dit stel ook al snel zat en was openlijk vijandig tegen de kids.
Pa is drie weken geleden bij vriendin vertrokken. Kids sindsdien bij moeder tot die de handdoek in de ring gooide.
Oma wilde de kinderen terugsturen naar jeugdzorg. En daar heb ik deze week een stokje voor gestoken door ze bij mij in huis te nemen.
We hebben dus nog een lange weg te gaan. Maar no way dat ik deze 3 op ga geven.
donderdag 15 oktober 2009 om 16:13
quote:liza schreef op 15 oktober 2009 @ 15:42:
Sinds 3 dagen ben ik stiefmoeder van 3 kids, 6, 8 en 10.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
(...)
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Wat een moeilijke situatie. Ik heb een paar stukjes uit je OP gehaald: het is goed mogelijk dat er een verband is tussen het gedrag van het kind en wat eraan vooraf gegaan is. Ik begrijp dat de kinderen alledrie gedragsproblemen vertoonden en daarom door hun moeder het huis uit gezet zijn. Dat is nogal een vergaande maatregel voor zulke jonge kinderen. Er is dus - zoals ook al kort aangeeft in je posting - al het nodige aan voorafgegaan. Het is de vraag of de moeder hen niet meer aankon door hun gedragsproblemen of andersom. In elk geval hebben de kinderen een moeilijke tijd gehad en is het heel erg pijnlijk voor hen zo door hun moeder te worden afgewezen.
Op zich is het normaal, denk ik, dat de jongen zijn woede hierover uit. Ik zou dan ook samen met je partner zoeken naar gezonde manieren voor hem om dat te doen, bv sporten, een boksbal, een dagboek waar hij in kan schrijven als hij boos is, een potje waar hij een briefje in kan doen, dat zijn vader dan later leest. Je kan ook een vast moment in de week invoeren waarop hij zijn woede mag uitleven. Dat kun je ook met het hele gezin doen, bv. iedereen mag vijf minuten heel hard gillen en rennen. Of je houdt een kussengevecht met elkaar.
Ik vind gezien de achtergrond dat de kinderen het heel goed doen! Hou ook de andere twee in de gaten, die misschien hun gevoelens wat meer binnenhouden. Die gevoelens zijn er namelijk wel.
Sinds 3 dagen ben ik stiefmoeder van 3 kids, 6, 8 en 10.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
(...)
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Wat een moeilijke situatie. Ik heb een paar stukjes uit je OP gehaald: het is goed mogelijk dat er een verband is tussen het gedrag van het kind en wat eraan vooraf gegaan is. Ik begrijp dat de kinderen alledrie gedragsproblemen vertoonden en daarom door hun moeder het huis uit gezet zijn. Dat is nogal een vergaande maatregel voor zulke jonge kinderen. Er is dus - zoals ook al kort aangeeft in je posting - al het nodige aan voorafgegaan. Het is de vraag of de moeder hen niet meer aankon door hun gedragsproblemen of andersom. In elk geval hebben de kinderen een moeilijke tijd gehad en is het heel erg pijnlijk voor hen zo door hun moeder te worden afgewezen.
Op zich is het normaal, denk ik, dat de jongen zijn woede hierover uit. Ik zou dan ook samen met je partner zoeken naar gezonde manieren voor hem om dat te doen, bv sporten, een boksbal, een dagboek waar hij in kan schrijven als hij boos is, een potje waar hij een briefje in kan doen, dat zijn vader dan later leest. Je kan ook een vast moment in de week invoeren waarop hij zijn woede mag uitleven. Dat kun je ook met het hele gezin doen, bv. iedereen mag vijf minuten heel hard gillen en rennen. Of je houdt een kussengevecht met elkaar.
Ik vind gezien de achtergrond dat de kinderen het heel goed doen! Hou ook de andere twee in de gaten, die misschien hun gevoelens wat meer binnenhouden. Die gevoelens zijn er namelijk wel.
anoniem_13400 wijzigde dit bericht op 15-10-2009 16:15
Reden: stuk quote weggehaald
Reden: stuk quote weggehaald
% gewijzigd
Ga in therapie!
donderdag 15 oktober 2009 om 16:15
Blijkbaar heeft dit kind niet leren omgaan met boos gevoelens. Hij koppelt het aan extreem gedrag (wat hij wel zal oppakken uit zijn omgeving, zoals jij dat beschrijft).
Wat misschien kan helpen is in eerste instantie zijn 'boosgevoelens' te erkennen: "je bent boos, he?" Dat zal al opluchting geven, denk ik. Vervolgens kun je gaan kijken waarom hij zo boos is geworden (hij is 'ineens' boos, toch gaat er iets aan vooraf). Zo maak je het voor hemzelf inzichtelijker. Als laatste kun je hem gezondere manieren van booszijn leren uiten, bijbrengen.
Een kind wat zich erkent voelt, zal meer uit zichzelf willen delen.
Dapper en mooi hoe jij naar je stiefkinderen "kijkt"
Wat misschien kan helpen is in eerste instantie zijn 'boosgevoelens' te erkennen: "je bent boos, he?" Dat zal al opluchting geven, denk ik. Vervolgens kun je gaan kijken waarom hij zo boos is geworden (hij is 'ineens' boos, toch gaat er iets aan vooraf). Zo maak je het voor hemzelf inzichtelijker. Als laatste kun je hem gezondere manieren van booszijn leren uiten, bijbrengen.
Een kind wat zich erkent voelt, zal meer uit zichzelf willen delen.
Dapper en mooi hoe jij naar je stiefkinderen "kijkt"
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
donderdag 15 oktober 2009 om 16:19
quote:Mariah75 schreef op 15 oktober 2009 @ 16:14:
Je bedoelt dat je eigenlijk pleegmoeder bent? Of is de vader van de kinderen ook bij jou in huis?Hier ben ik eigenlijk ook wel nieuwsgierig naar. Zo nuchter en rationeel als je klinkt, kan ik me niet voorstellen dat je samenwoont met een ex-gedetineerde die tot 3 weken terug nog bij een andere vrouw woonde... (maar ik kan me vergissen natuurlijk!)
Je bedoelt dat je eigenlijk pleegmoeder bent? Of is de vader van de kinderen ook bij jou in huis?Hier ben ik eigenlijk ook wel nieuwsgierig naar. Zo nuchter en rationeel als je klinkt, kan ik me niet voorstellen dat je samenwoont met een ex-gedetineerde die tot 3 weken terug nog bij een andere vrouw woonde... (maar ik kan me vergissen natuurlijk!)
donderdag 15 oktober 2009 om 16:21
He, ik typ een reactie en al weer nieuwe berichten! Echt heel fijn. Ik lees al jaren mee op het forum maar heb nog nooit zo'n zwaar onderwerp gehad. Doet me goed die steun!
Ja, goed in de gaten houden moeten we zeker doen. Een probleem is dat ik mijn huis aan het verbouwen ben en volledig niet voorbereid op kinderen was. De achterkamer is dus gereedschapshok en heeft nog geen deur. We slapen met z'n allen in 1 kamer. Niet leuk voor privacy van pa en mij, maar misschien voor de eerste week nog niet eens zo gek om de boel in de gaten te houden. De kids vinden het overigens beregezellig met z'n allen op de grond.
Ik ga in ieder geval de laptops wegzetten als we er niet op werken.
Qua messen en gereedschap kijk ik het nog even aan of de boodschap is aangekomen. Maar als ik nog een keer zo iets zie dan zullen we maatregelen moeten nemen. Probleem is dat ik zo veel te doen heb. Pa werkt 6 dagen per week en vertrekt voor de kinderen. Ik moet de ochtend dus alleen doen. Dan moet ik ook nog betalend werk doen en tegelijk zo snel mogelijk mijn huis in bewoonbare staat krijgen.
Positieve aandacht probeer ik zo veel mogelijk te doen. Ben oa net begonnen met "knuffel voor goed gedrag". En als het jongetje vandaag op school braaf is (krijgen ze kleurcodes voor) dan mag hij in de auto bij het raam zitten (gelukkig is dit stel met kleine beloningen tevreden
).
Ja, goed in de gaten houden moeten we zeker doen. Een probleem is dat ik mijn huis aan het verbouwen ben en volledig niet voorbereid op kinderen was. De achterkamer is dus gereedschapshok en heeft nog geen deur. We slapen met z'n allen in 1 kamer. Niet leuk voor privacy van pa en mij, maar misschien voor de eerste week nog niet eens zo gek om de boel in de gaten te houden. De kids vinden het overigens beregezellig met z'n allen op de grond.
Ik ga in ieder geval de laptops wegzetten als we er niet op werken.
Qua messen en gereedschap kijk ik het nog even aan of de boodschap is aangekomen. Maar als ik nog een keer zo iets zie dan zullen we maatregelen moeten nemen. Probleem is dat ik zo veel te doen heb. Pa werkt 6 dagen per week en vertrekt voor de kinderen. Ik moet de ochtend dus alleen doen. Dan moet ik ook nog betalend werk doen en tegelijk zo snel mogelijk mijn huis in bewoonbare staat krijgen.
Positieve aandacht probeer ik zo veel mogelijk te doen. Ben oa net begonnen met "knuffel voor goed gedrag". En als het jongetje vandaag op school braaf is (krijgen ze kleurcodes voor) dan mag hij in de auto bij het raam zitten (gelukkig is dit stel met kleine beloningen tevreden
).
donderdag 15 oktober 2009 om 16:23
quote:liza schreef op 15 oktober 2009 @ 16:11:
En de voorhistorie is schrijnend: pa crackhead, ma verwaarloosde de kids zo erg dat de kinderbescherming ze heeft afgenomen (en er is nog een stel broers/zussen van andere vaders). Pa zat in de gevangenis toen dat gebeurde.
Is daar 3 jaar geleden uitgekomen en wilde zijn leven beteren. Heeft alle programma's doorlopen om de voogdij te krijgen en heeft die nu iets meer dan een jaar. Woonde toen samen met een andere vriendin. Die was dit stel ook al snel zat en was openlijk vijandig tegen de kids.
Pa is drie weken geleden bij vriendin vertrokken. Kids sindsdien bij moeder tot die de handdoek in de ring gooide.
Dit is dus de man met wie je nu samenwoont? Heftig... Ze waren dus maar drie weken bij hun moeder? Waarom bleven ze niet bij hun vader nadat zijn vriendin vertrok? En nu, drie weken later, woont hij opnieuw samen met jou? Begrijp ik het zo allemaal goed?
Ik begrijp dat je vooral wilt weten waarom hij kwaad wordt. Waarom is dat zo belangrijk? Het heeft waarschijnlijk niets te maken met het voorval op dat moment. Als je wilt dat hij zich openstelt tegenover jou, zou ik dat niet als een straf verpakken. Openheid moet vrijwilig zijn, er moet een sfeer van vertrouwen ontstaan. Dat gaat zeker tijd nodig hebben, omdat de kinderen (als ik het goed heb) jou nog niet goed kennen.
Ik denk ook dat de kinderen veel structuur, duidelijkheid, rust en voorspelbaarheid nodig hebben. Duidelijke regels met voorspelbare gevolgen als ze worden overtreden. Een regelmatig dagprogramma, eten op vaste tijden enz. Daarnaast natuurlijk veel positieve aandacht.
Je moet ook goed op jezelf passen. Deze kinderen hebben al twee vrouwen over de rooie gedreven. Probeer niet te idealistisch te zijn en te denken dat jij ze wel kan 'redden'.
En de voorhistorie is schrijnend: pa crackhead, ma verwaarloosde de kids zo erg dat de kinderbescherming ze heeft afgenomen (en er is nog een stel broers/zussen van andere vaders). Pa zat in de gevangenis toen dat gebeurde.
Is daar 3 jaar geleden uitgekomen en wilde zijn leven beteren. Heeft alle programma's doorlopen om de voogdij te krijgen en heeft die nu iets meer dan een jaar. Woonde toen samen met een andere vriendin. Die was dit stel ook al snel zat en was openlijk vijandig tegen de kids.
Pa is drie weken geleden bij vriendin vertrokken. Kids sindsdien bij moeder tot die de handdoek in de ring gooide.
Dit is dus de man met wie je nu samenwoont? Heftig... Ze waren dus maar drie weken bij hun moeder? Waarom bleven ze niet bij hun vader nadat zijn vriendin vertrok? En nu, drie weken later, woont hij opnieuw samen met jou? Begrijp ik het zo allemaal goed?
Ik begrijp dat je vooral wilt weten waarom hij kwaad wordt. Waarom is dat zo belangrijk? Het heeft waarschijnlijk niets te maken met het voorval op dat moment. Als je wilt dat hij zich openstelt tegenover jou, zou ik dat niet als een straf verpakken. Openheid moet vrijwilig zijn, er moet een sfeer van vertrouwen ontstaan. Dat gaat zeker tijd nodig hebben, omdat de kinderen (als ik het goed heb) jou nog niet goed kennen.
Ik denk ook dat de kinderen veel structuur, duidelijkheid, rust en voorspelbaarheid nodig hebben. Duidelijke regels met voorspelbare gevolgen als ze worden overtreden. Een regelmatig dagprogramma, eten op vaste tijden enz. Daarnaast natuurlijk veel positieve aandacht.
Je moet ook goed op jezelf passen. Deze kinderen hebben al twee vrouwen over de rooie gedreven. Probeer niet te idealistisch te zijn en te denken dat jij ze wel kan 'redden'.
Ga in therapie!
donderdag 15 oktober 2009 om 16:26
Kun jij hulp krijgen? Wat dubiootje zegt is namelijk wel wijs. Misschien kun jij deze kinderen niet redden....
Of het kan wel, maar dan kost het een hoop tijd, geduld en energie. Daarom denk ik dat het goed zou zijn als jij begeleiding kunt vinden, desnoods in de vorm van een goede vriendin of buur als uitlaatklep, maar liever iets professioneels.
Ook zou ik als een speer naar een goede oppas gaan zoeken. Voorlopig is dat met deze kinderen misschien nog te hoog gegrepen, maar het zou fijn zijn als jij in ieder geval weet dat je binnenkort eens een uurtje voor jezelf kunt nemen of samen met je partner iets kunt doen.
Of het kan wel, maar dan kost het een hoop tijd, geduld en energie. Daarom denk ik dat het goed zou zijn als jij begeleiding kunt vinden, desnoods in de vorm van een goede vriendin of buur als uitlaatklep, maar liever iets professioneels.
Ook zou ik als een speer naar een goede oppas gaan zoeken. Voorlopig is dat met deze kinderen misschien nog te hoog gegrepen, maar het zou fijn zijn als jij in ieder geval weet dat je binnenkort eens een uurtje voor jezelf kunt nemen of samen met je partner iets kunt doen.
donderdag 15 oktober 2009 om 16:28
@kastanjez:
Euhm ja, dat is wel het geval. Ik ken de man al 2 jaar maar heb nooit iets gedaan omdat hij samenwoonde. Een half jaar geleden belandden we toch samen in bed (ja fout, I know) en leerden we elkaar pas echt goed kennen. Toen bleek al snel hoe onhoudbaar de situatie bij hem thuis was, maar hij wilde mij niet opzadelen met zijn problemen en ik vond dat hij zelf keuzes moest maken.
Die keus kwam onverwacht heel snel toen hij drie weken geleden vertrok. Maar nog steeds wilde hij niet dat ik de kinderen op zou nemen.
Nu heb ik gelukkig een redelijk sterke wil, en dit zijn gewoon hele fijne kids. Die laat ik niet de vernieling in gaan zonder het in ieder geval geprobeerd te hebben.
Dus we hebben inderdaad een enorme taak: we zijn een relatie aan het opbouwen, moeten leren samen te leven en tegelijkertijd een gezin op te bouwen en de kinderen te helpen hun negatieve gedrag om te buigen.
Euhm ja, dat is wel het geval. Ik ken de man al 2 jaar maar heb nooit iets gedaan omdat hij samenwoonde. Een half jaar geleden belandden we toch samen in bed (ja fout, I know) en leerden we elkaar pas echt goed kennen. Toen bleek al snel hoe onhoudbaar de situatie bij hem thuis was, maar hij wilde mij niet opzadelen met zijn problemen en ik vond dat hij zelf keuzes moest maken.
Die keus kwam onverwacht heel snel toen hij drie weken geleden vertrok. Maar nog steeds wilde hij niet dat ik de kinderen op zou nemen.
Nu heb ik gelukkig een redelijk sterke wil, en dit zijn gewoon hele fijne kids. Die laat ik niet de vernieling in gaan zonder het in ieder geval geprobeerd te hebben.
Dus we hebben inderdaad een enorme taak: we zijn een relatie aan het opbouwen, moeten leren samen te leven en tegelijkertijd een gezin op te bouwen en de kinderen te helpen hun negatieve gedrag om te buigen.
donderdag 15 oktober 2009 om 16:33
quote:liza schreef op 15 oktober 2009 @ 16:28:
@kastanjez:
Euhm ja, dat is wel het geval. Ik ken de man al 2 jaar maar heb nooit iets gedaan omdat hij samenwoonde. Een half jaar geleden belandden we toch samen in bed (ja fout, I know) en leerden we elkaar pas echt goed kennen. Toen bleek al snel hoe onhoudbaar de situatie bij hem thuis was, maar hij wilde mij niet opzadelen met zijn problemen en ik vond dat hij zelf keuzes moest maken.
Die keus kwam onverwacht heel snel toen hij drie weken geleden vertrok. Maar nog steeds wilde hij niet dat ik de kinderen op zou nemen.
Nu heb ik gelukkig een redelijk sterke wil, en dit zijn gewoon hele fijne kids. Die laat ik niet de vernieling in gaan zonder het in ieder geval geprobeerd te hebben.
Dus we hebben inderdaad een enorme taak: we zijn een relatie aan het opbouwen, moeten leren samen te leven en tegelijkertijd een gezin op te bouwen en de kinderen te helpen hun negatieve gedrag om te buigen.
Eén woord: WOW...
Petje af!
(o. Dat zijn 3 woorden! )
@kastanjez:
Euhm ja, dat is wel het geval. Ik ken de man al 2 jaar maar heb nooit iets gedaan omdat hij samenwoonde. Een half jaar geleden belandden we toch samen in bed (ja fout, I know) en leerden we elkaar pas echt goed kennen. Toen bleek al snel hoe onhoudbaar de situatie bij hem thuis was, maar hij wilde mij niet opzadelen met zijn problemen en ik vond dat hij zelf keuzes moest maken.
Die keus kwam onverwacht heel snel toen hij drie weken geleden vertrok. Maar nog steeds wilde hij niet dat ik de kinderen op zou nemen.
Nu heb ik gelukkig een redelijk sterke wil, en dit zijn gewoon hele fijne kids. Die laat ik niet de vernieling in gaan zonder het in ieder geval geprobeerd te hebben.
Dus we hebben inderdaad een enorme taak: we zijn een relatie aan het opbouwen, moeten leren samen te leven en tegelijkertijd een gezin op te bouwen en de kinderen te helpen hun negatieve gedrag om te buigen.
Eén woord: WOW...
Petje af!
(o. Dat zijn 3 woorden! )
donderdag 15 oktober 2009 om 16:35
Nog een tip (t raakt een beetje versnipperd zo, maar er schiet met steeds iets nieuws te binnen en ik voel ontzéttend mee met dit soort verhalen, zelf uit een gezin komend waar veel pleegkinderen met problemen werden opgevangen):
Ik vind het super dat je zegt 't zijn gewoon hele fijne kids'. Probeer er alles aan te doen dit gevoel vast te houden! Misschien (ja, je bent al druk genoeg, dus of dit echt een goede tip is weet ik niet) kun je een klein boekje ofzo bijhouden waarin je de leuke dingen die je nú van ze ziet en die ze nú doen kunt opschrijven. Als het je dan allemaal wat boven het hoofd groeit en je een moment hebt dat je het toch kutkinderen vindt, kan dit heel erg nuttig en opbeurend zijn.
Ik vind het super dat je zegt 't zijn gewoon hele fijne kids'. Probeer er alles aan te doen dit gevoel vast te houden! Misschien (ja, je bent al druk genoeg, dus of dit echt een goede tip is weet ik niet) kun je een klein boekje ofzo bijhouden waarin je de leuke dingen die je nú van ze ziet en die ze nú doen kunt opschrijven. Als het je dan allemaal wat boven het hoofd groeit en je een moment hebt dat je het toch kutkinderen vindt, kan dit heel erg nuttig en opbeurend zijn.
donderdag 15 oktober 2009 om 16:36
Lijkt me een lastige situatie..
Naast vrouw, geliefde, maatje van je vriend ook nog eens stief(!)-moeder, hulpverlener én huishoudster/-verbouwster.....
Hoe ga je dat in godsnaam managen?!
Hoe staat vader erin? Hij wilde het niet, doet het nu toch? Ben jij nu de reddende engel van het gezin?
Respect voor je instelling, je legt jezelf wel erg veel op je bord!
Naast vrouw, geliefde, maatje van je vriend ook nog eens stief(!)-moeder, hulpverlener én huishoudster/-verbouwster.....
Hoe ga je dat in godsnaam managen?!
Hoe staat vader erin? Hij wilde het niet, doet het nu toch? Ben jij nu de reddende engel van het gezin?
Respect voor je instelling, je legt jezelf wel erg veel op je bord!
donderdag 15 oktober 2009 om 16:43
@ Dubiootje:
Quote:
Dit is dus de man met wie je nu samenwoont? Heftig... Ze waren dus maar drie weken bij hun moeder? Waarom bleven ze niet bij hun vader nadat zijn vriendin vertrok? En nu, drie weken later, woont hij opnieuw samen met jou? Begrijp ik het zo allemaal goed?
Man woont sinds hij vertrok bij zijn vriendin bij mij. De kinderen konden dus niet bij pa omdat de ex-vriendin met haar zoontje nog in hun gezamelijke huis is. Ze gingen vaak in de weekends naar hun moeder en moeder vond het in het begin ook prima om ze zo lang op te vangen.
Dat duurde helaas maar twee weken...
Waar de meeste oppassers over klagen is dat ze niet luisteren. Dat valt hier vooralsnog wel mee. Het jongetje is dwars als hij boos is. Maar gelukkig is hij nog zo klein dat je hem gewoon kan oppakken. Dus toen hij vanochtend na het incident niet wilde tandenpoetsen kon ik hem gewoon optillen en in de badkamer zetten. Uiteindelijk werd dat tandenpoetsen door mij, en schoenen (die hij boos uitgetrapt had) door mij weer aangedaan terwijl ik hem vasthield.
Dat geheel duurde zo'n 10 minuten waarbij hij op een gegeven moment begon te schreeuwen en huilen.
Daar heb ik hem toen een compliment voor gegegeven en gezegd dat het ok is om te schreeuwen en te huilen als je boos bent. Maar dat je geen dingen stuk mag maken of andere mag slaan.
Tijdens deze buien probeer ik zo rustig mogelijk te blijven en hem zo veel mogelijk uit te leggen waarom ik dingen doe en hem de kans te geven het zelf op te pakken.
Toen we uiteindelijk het huis verlieten liep hij de hele weg braaf aan mijn hand en was hij perfect kalm.
Quote:
Dit is dus de man met wie je nu samenwoont? Heftig... Ze waren dus maar drie weken bij hun moeder? Waarom bleven ze niet bij hun vader nadat zijn vriendin vertrok? En nu, drie weken later, woont hij opnieuw samen met jou? Begrijp ik het zo allemaal goed?
Man woont sinds hij vertrok bij zijn vriendin bij mij. De kinderen konden dus niet bij pa omdat de ex-vriendin met haar zoontje nog in hun gezamelijke huis is. Ze gingen vaak in de weekends naar hun moeder en moeder vond het in het begin ook prima om ze zo lang op te vangen.
Dat duurde helaas maar twee weken...
Waar de meeste oppassers over klagen is dat ze niet luisteren. Dat valt hier vooralsnog wel mee. Het jongetje is dwars als hij boos is. Maar gelukkig is hij nog zo klein dat je hem gewoon kan oppakken. Dus toen hij vanochtend na het incident niet wilde tandenpoetsen kon ik hem gewoon optillen en in de badkamer zetten. Uiteindelijk werd dat tandenpoetsen door mij, en schoenen (die hij boos uitgetrapt had) door mij weer aangedaan terwijl ik hem vasthield.
Dat geheel duurde zo'n 10 minuten waarbij hij op een gegeven moment begon te schreeuwen en huilen.
Daar heb ik hem toen een compliment voor gegegeven en gezegd dat het ok is om te schreeuwen en te huilen als je boos bent. Maar dat je geen dingen stuk mag maken of andere mag slaan.
Tijdens deze buien probeer ik zo rustig mogelijk te blijven en hem zo veel mogelijk uit te leggen waarom ik dingen doe en hem de kans te geven het zelf op te pakken.
Toen we uiteindelijk het huis verlieten liep hij de hele weg braaf aan mijn hand en was hij perfect kalm.
donderdag 15 oktober 2009 om 16:46
donderdag 15 oktober 2009 om 16:47
@Dubiootje/quote:
Ik begrijp dat je vooral wilt weten waarom hij kwaad wordt. Waarom is dat zo belangrijk? Het heeft waarschijnlijk niets te maken met het voorval op dat moment. Als je wilt dat hij zich openstelt tegenover jou, zou ik dat niet als een straf verpakken. Openheid moet vrijwilig zijn, er moet een sfeer van vertrouwen ontstaan. Dat gaat zeker tijd nodig hebben, omdat de kinderen (als ik het goed heb) jou nog niet goed kennen.
Ik vind het belangrijk om te weten wat hem triggert zodat we het kunnen voorkomen, bespreekbaar maken en kunnen opletten als er een risico is. Vanochtend kwam het opeens op en ik kan gewoon niet 3 kids per stuk in de gaten houden als iedereen moet aankleden en tandenpoetsen, etc. Wil ook niet als een politieagent niet van zijn zijde wijken.
Over die openheid heb je wel gelijk. Sowieso heeft veel natuurlijk tijd nodig. Snap ik absoluut.
Ik zou alleen zo graag willen weten hoe ik beter te hem door kan dringen. Hij vertrelt namelijk niemand iets. Zijn vader wordt ook gek van dat "ik weet het niet", idem voor zijn onderwijzer.
Ik begrijp dat je vooral wilt weten waarom hij kwaad wordt. Waarom is dat zo belangrijk? Het heeft waarschijnlijk niets te maken met het voorval op dat moment. Als je wilt dat hij zich openstelt tegenover jou, zou ik dat niet als een straf verpakken. Openheid moet vrijwilig zijn, er moet een sfeer van vertrouwen ontstaan. Dat gaat zeker tijd nodig hebben, omdat de kinderen (als ik het goed heb) jou nog niet goed kennen.
Ik vind het belangrijk om te weten wat hem triggert zodat we het kunnen voorkomen, bespreekbaar maken en kunnen opletten als er een risico is. Vanochtend kwam het opeens op en ik kan gewoon niet 3 kids per stuk in de gaten houden als iedereen moet aankleden en tandenpoetsen, etc. Wil ook niet als een politieagent niet van zijn zijde wijken.
Over die openheid heb je wel gelijk. Sowieso heeft veel natuurlijk tijd nodig. Snap ik absoluut.
Ik zou alleen zo graag willen weten hoe ik beter te hem door kan dringen. Hij vertrelt namelijk niemand iets. Zijn vader wordt ook gek van dat "ik weet het niet", idem voor zijn onderwijzer.
donderdag 15 oktober 2009 om 16:48
Jouw nabije (en mss verre) toekomst:
Kind continu in de gaten houden, hij kan geen moment alleen zijn.
Kind duidelijk begrenzen, tot hier en geen stap verder.
Kind alstjeblieft ook positief fysiek benaderen zonder dit als een beloning voor goed gedrag te stellen. Positief fysiek contact is een levensvoorwaarde, geen beloning.
Kind gelegenheid bieden om te leren omgaan met zijn boosheid. Tips voor afreageren met hem bespreken, doe daar ook instant afreageermogelijkheden zoals stampen of schreeuwen bij. *die zijn tenslotte al beter dan bedreigingen met een handzaag of andere gerichte agressie* Onderzoek hoe creatief hij is in het zoeken naar andere strategieen maar hou er ook rekening mee dat de gekozen strategieen haalbaar zijn.
Kind gelegenheid bieden om zich te uiten. Dit zou kunnen door praten, benoem zijn gevoel zodat je hem helpt zich te uiten. Maar hou er ook rekening mee dat hij mss geen prater is en zich mogelijk leert uiten via muziek, creativiteit of beweging.
Probeer te voorkomen dat jullie in een ruzieachtige sfeer terecht komen. Grenzen moeten van te voren duidelijk zijn en geen discussiepunt. Verwacht geen redelijkheid op het moment dat hij ontploft, probeer de signalen op te vangen voordat hij ontploft.
Je bent geen feestje aangegaan. De odds zijn nogal behoorlijk tegen jou en je nieuwe liefde. Het stemt me triest dat deze kinderen (mss steeds weer) een nieuwe vrouw ontmoeten die hun wil 'redden' maar na verloop van tijd wel moet opgeven. Ik bedoel: vraag je je niet een heel klein beetje af wat voor soort man je een relatie mee bent aangegaan? Onlangs een dubbelleven geleid, in de gevangenis geweest, een crackhead geweest, pleit niet precies voor hem.
Kind continu in de gaten houden, hij kan geen moment alleen zijn.
Kind duidelijk begrenzen, tot hier en geen stap verder.
Kind alstjeblieft ook positief fysiek benaderen zonder dit als een beloning voor goed gedrag te stellen. Positief fysiek contact is een levensvoorwaarde, geen beloning.
Kind gelegenheid bieden om te leren omgaan met zijn boosheid. Tips voor afreageren met hem bespreken, doe daar ook instant afreageermogelijkheden zoals stampen of schreeuwen bij. *die zijn tenslotte al beter dan bedreigingen met een handzaag of andere gerichte agressie* Onderzoek hoe creatief hij is in het zoeken naar andere strategieen maar hou er ook rekening mee dat de gekozen strategieen haalbaar zijn.
Kind gelegenheid bieden om zich te uiten. Dit zou kunnen door praten, benoem zijn gevoel zodat je hem helpt zich te uiten. Maar hou er ook rekening mee dat hij mss geen prater is en zich mogelijk leert uiten via muziek, creativiteit of beweging.
Probeer te voorkomen dat jullie in een ruzieachtige sfeer terecht komen. Grenzen moeten van te voren duidelijk zijn en geen discussiepunt. Verwacht geen redelijkheid op het moment dat hij ontploft, probeer de signalen op te vangen voordat hij ontploft.
Je bent geen feestje aangegaan. De odds zijn nogal behoorlijk tegen jou en je nieuwe liefde. Het stemt me triest dat deze kinderen (mss steeds weer) een nieuwe vrouw ontmoeten die hun wil 'redden' maar na verloop van tijd wel moet opgeven. Ik bedoel: vraag je je niet een heel klein beetje af wat voor soort man je een relatie mee bent aangegaan? Onlangs een dubbelleven geleid, in de gevangenis geweest, een crackhead geweest, pleit niet precies voor hem.
