Psyche
alle pijlers
Agressief/destructief gedrag 8-jarige
donderdag 15 oktober 2009 om 15:42
Sinds 3 dagen ben ik stiefmoeder van 3 kids, 6, 8 en 10.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
donderdag 15 oktober 2009 om 22:10
quote:liza schreef op 15 oktober 2009 @ 18:09:
@dubiootje: heb jij dan ook een wat lastiger kind?
Ik ken je naam wel van het forum, maar ik kom meestal niet op Psyche (of Kinderen)...
Ik ook niet Maar ik heb wel ervaring met lastige kinderen ja.
Voorbeeld uit de praktijk. Mijn dochter (8) werd vanavond (weer) boos. Negeren ging niet, want ze liet me niet met rust en ging me zelfs slaan om aandacht te krijgen. Ik ben heel duidelijk dat slaan nooit mag, maar hoe zorg ik ervoor dat ze ophoudt?
Ik heb haar op een 'afkoelplek' gezet (voor het eerst). Daar werd ze nog bozer om en toen liep een stoeipartij spelenderwijs uit op een kussengevecht. Ze wilde zich echt even uitleven en is daarna rustig komen eten.
@dubiootje: heb jij dan ook een wat lastiger kind?
Ik ken je naam wel van het forum, maar ik kom meestal niet op Psyche (of Kinderen)...
Ik ook niet Maar ik heb wel ervaring met lastige kinderen ja.
Voorbeeld uit de praktijk. Mijn dochter (8) werd vanavond (weer) boos. Negeren ging niet, want ze liet me niet met rust en ging me zelfs slaan om aandacht te krijgen. Ik ben heel duidelijk dat slaan nooit mag, maar hoe zorg ik ervoor dat ze ophoudt?
Ik heb haar op een 'afkoelplek' gezet (voor het eerst). Daar werd ze nog bozer om en toen liep een stoeipartij spelenderwijs uit op een kussengevecht. Ze wilde zich echt even uitleven en is daarna rustig komen eten.
Ga in therapie!
donderdag 15 oktober 2009 om 23:08
Ik hoop dat je als lange termijn visie hebt dat je een rol gaat blijven spelen in het leven van de kinderen, met of zonder de vader. Dit lijkt me voor kinderen met deze achtergrond cruciaal.
Kind continu in de gaten houden is een tactiek die in de hulpverlening bij extreme situaties ook gehanteerd wordt. De ene instelling is daar strenger in dan de andere. Heel waakzaam zijn lijkt me voldoende, als het goed is krijg je er op den duur een soort gevoel in om te merken dat kinderen iets stouts doen. Ben je van mening dat er midden in de nacht een risico is op agressief gedrag? Snoep jatten etc. lijkt me niet iets waar je de nacht voor wakker hoeft te blijven namelijk, dat kun je 's ochtends wel constateren.
Heb jij by the way enige ervaring met kinderen? Dat zou wel heeel fijn zijn eigenlijk. Als stiefje beginnen zonder ervaring in een ontwricht gezin is behoorlijk pittig tenslotte.
Ik vermoedde dat de familie van jouw man zwart is, maar wist dit niet. Heel andere cultuur ja, ik vraag me af hoeveel van het overcorrecte van de Amerikaanse cultuur bij hen speelt? Dat is ook een andere vorm van opvoeden dan degene die bij ons gebruikelijk is (alles wordt doodoverlegd).
Mijn ervaring met lastige kinderen:
Zorg voor een duidelijke en vaste grens bij schoppen, slaan, smijten, spugen, schelden. Geef van tevoren aan wat de grens zal zijn. Werkt overigens niet bij een ouder kind middenin de woede, dan heb je geen keuze dan hem te laten razen, en later een consequentie aan het gedrag te verbinden. Wel zover begrenzen als mogelijk. Probeer eraan te wennen dat je deze kinderen nu nog bij kop en staart kan pakken, maar over een paar jaar niet meer. Er moeten dus andere strategieen beschikbaar zijn als dit niet meer haalbaar is. Voorlopig kun je het kind nog vijf of tien minuten 'on hold' zetten na zo'n stomme impulsieve actie. Vervolgens vragen wat er is gebeurd, melden wat er volgens jou niet kan, en hem laten nadenken over een strategie als er weer iets voor hem frustrerends gebeurt.
Blijft hij onbereikbaar dan kun je ook overwegen om een beloningssysteem in te zetten specifiek op het punt 'beheersen'. Beginnen met een snelle succeskans.
Duidelijkheid is echt heel fijn. Helaas heb ik nog geen antwoord bij een kind dat zich verzet tegen de ingestelde straf, en aldus probeert zijn goddelijke gang te gaan, in de vijf essen.
De kleinigheidjes (snoep stelen, niet opruimen, etc) kun je ondervangen door kleine strafjes op hetzelfde niveau (snoep stelen betekent vandaag geen snoepmoment, steeds je bed uitkomen betekent vandaag 10 cent van je zakgeld af) of voorafgesproken taken (jij hebt de tafel vandaag, jij doet de troepjes weg in deze kamer deze week).
Kind continu in de gaten houden is een tactiek die in de hulpverlening bij extreme situaties ook gehanteerd wordt. De ene instelling is daar strenger in dan de andere. Heel waakzaam zijn lijkt me voldoende, als het goed is krijg je er op den duur een soort gevoel in om te merken dat kinderen iets stouts doen. Ben je van mening dat er midden in de nacht een risico is op agressief gedrag? Snoep jatten etc. lijkt me niet iets waar je de nacht voor wakker hoeft te blijven namelijk, dat kun je 's ochtends wel constateren.
Heb jij by the way enige ervaring met kinderen? Dat zou wel heeel fijn zijn eigenlijk. Als stiefje beginnen zonder ervaring in een ontwricht gezin is behoorlijk pittig tenslotte.
Ik vermoedde dat de familie van jouw man zwart is, maar wist dit niet. Heel andere cultuur ja, ik vraag me af hoeveel van het overcorrecte van de Amerikaanse cultuur bij hen speelt? Dat is ook een andere vorm van opvoeden dan degene die bij ons gebruikelijk is (alles wordt doodoverlegd).
Mijn ervaring met lastige kinderen:
Zorg voor een duidelijke en vaste grens bij schoppen, slaan, smijten, spugen, schelden. Geef van tevoren aan wat de grens zal zijn. Werkt overigens niet bij een ouder kind middenin de woede, dan heb je geen keuze dan hem te laten razen, en later een consequentie aan het gedrag te verbinden. Wel zover begrenzen als mogelijk. Probeer eraan te wennen dat je deze kinderen nu nog bij kop en staart kan pakken, maar over een paar jaar niet meer. Er moeten dus andere strategieen beschikbaar zijn als dit niet meer haalbaar is. Voorlopig kun je het kind nog vijf of tien minuten 'on hold' zetten na zo'n stomme impulsieve actie. Vervolgens vragen wat er is gebeurd, melden wat er volgens jou niet kan, en hem laten nadenken over een strategie als er weer iets voor hem frustrerends gebeurt.
Blijft hij onbereikbaar dan kun je ook overwegen om een beloningssysteem in te zetten specifiek op het punt 'beheersen'. Beginnen met een snelle succeskans.
Duidelijkheid is echt heel fijn. Helaas heb ik nog geen antwoord bij een kind dat zich verzet tegen de ingestelde straf, en aldus probeert zijn goddelijke gang te gaan, in de vijf essen.
De kleinigheidjes (snoep stelen, niet opruimen, etc) kun je ondervangen door kleine strafjes op hetzelfde niveau (snoep stelen betekent vandaag geen snoepmoment, steeds je bed uitkomen betekent vandaag 10 cent van je zakgeld af) of voorafgesproken taken (jij hebt de tafel vandaag, jij doet de troepjes weg in deze kamer deze week).
donderdag 15 oktober 2009 om 23:36
Heel veel goede tips. Wat mij betreft nog één belangrijke: Zorg ervoor dat je het gedrag van het jongetje afkeurt, en nooit het jongetje zelf! (Dus niet: 'Ik vind je nu heel erg stout' of 'Ik ben boos op je' maar 'Ik vind wat je net deed heel stout' (beetje softe voorbeelden, maar hoop dat je begrijpt wat ik bedoel!) Kan overigens bij een jongetje dat zoveel afwijzing kent geen kwaad om hem, ook als je boos op hem bent, expliciet te laten weten dat je hem (nog steeds) lief, leuk etc vindt (dan ervaart hij dat zijn gedrag afgekeurd wordt, maar dat hij dit keer met iemand te maken heeft die van hem houdt(?) om wie hij is en die hem niet zomaar aan de kant zet als hij zich misdraagt)
Verder...... wat mieomij onder woorden brengt kwam in mij ook op. Aan de ene kant een beetje gevaarlijk om zo'n stoornis te noemen zonder dat je alle ins en outs kent, aan de andere kant: Als er inderdaad sprake is van een hechtingsstoornis, kom je er zonder professionele hulp niet uit; goed dus om er wel allert op te zijn. Misschien heb je iets aan deze site: http://gedragsproblemen-k ... een_hechtingsstoornis.htm
(het 'zomaar ontploffen' zonder aanwijsbare reden, zou vanuit deze problematiek verklaard kunnen worden.)
Ik wens je heel veel sterkte!
Verder...... wat mieomij onder woorden brengt kwam in mij ook op. Aan de ene kant een beetje gevaarlijk om zo'n stoornis te noemen zonder dat je alle ins en outs kent, aan de andere kant: Als er inderdaad sprake is van een hechtingsstoornis, kom je er zonder professionele hulp niet uit; goed dus om er wel allert op te zijn. Misschien heb je iets aan deze site: http://gedragsproblemen-k ... een_hechtingsstoornis.htm
(het 'zomaar ontploffen' zonder aanwijsbare reden, zou vanuit deze problematiek verklaard kunnen worden.)
Ik wens je heel veel sterkte!
vrijdag 16 oktober 2009 om 05:16
OK, ben ik weer.
Heb goed nieuws. Na de ellende van vanochtend heeft het jongetje een perfecte schooldag gehad. Voor het eerst sinds tijden op "groen", maar zelfs meer dan dat. Hij was vandaag "star student" en zijn leraar is de hele school met hem afgeweest.
Leraar heeft ons 2x gebeld om te zeggen hoe verbaasd hij was. Het leek wel een ander kind.
Pa reageerde ook goed op het laptopverhaal (was bang dat we daar strijd over zouden krijgen) en heeft het alleen met kind besproken, maar verder geen straf opgelegd. Ook trots op man nu, want die is zich ontzettend aan het inhouden.
Toevallig moesten we wat familie af dus het succesverhaal kon meerdere malen verteld worden.
Kleinste was weer "rood" maar ik sprak haar juf en ze was braaf geweest in de klas, en alleen tijdens lunch stout. En het is gewoon een dondersteen.
En de tip voor prive tijd ook opgevolgd al was dat idee van man (nee die leest geen NL en kent geen Viva forum
). Kids 2 uur bij nichtje gebracht zodat wij even het gebrek aan nachtelijke privacy konden inhalen.
Heb goed nieuws. Na de ellende van vanochtend heeft het jongetje een perfecte schooldag gehad. Voor het eerst sinds tijden op "groen", maar zelfs meer dan dat. Hij was vandaag "star student" en zijn leraar is de hele school met hem afgeweest.
Leraar heeft ons 2x gebeld om te zeggen hoe verbaasd hij was. Het leek wel een ander kind.
Pa reageerde ook goed op het laptopverhaal (was bang dat we daar strijd over zouden krijgen) en heeft het alleen met kind besproken, maar verder geen straf opgelegd. Ook trots op man nu, want die is zich ontzettend aan het inhouden.
Toevallig moesten we wat familie af dus het succesverhaal kon meerdere malen verteld worden.
Kleinste was weer "rood" maar ik sprak haar juf en ze was braaf geweest in de klas, en alleen tijdens lunch stout. En het is gewoon een dondersteen.
En de tip voor prive tijd ook opgevolgd al was dat idee van man (nee die leest geen NL en kent geen Viva forum
). Kids 2 uur bij nichtje gebracht zodat wij even het gebrek aan nachtelijke privacy konden inhalen.
vrijdag 16 oktober 2009 om 05:21
@dubiootje:
Ik denk dat het goed is dat je je realiseert dat dit zeker geen kwestie van weken wordt en misschien wel van jaren. Heb je daarbij stilgestaan?
--------------------------------------------------------
Nee en daar wil ik ook niet bij stilstaan. Dan krijg ik het echt op mijn heupen. Ik blijf gewoon teringpositief denken dat het allemaal prima terecht komt. Is een redelijk succesvolle strategie om doelen in je leven te verwezelijken en als ik te ver vooruit denk word ik bang.
@mamzelle:
Ik hoop dat je als lange termijn visie hebt dat je een rol gaat blijven spelen in het leven van de kinderen, met of zonder de vader.
---------------------------------------------------------
Zou prachtig zijn als ik hier ja op kon antwoorden, maar ik kan het echt niet alleen. Heb mijn man nodig. Overigens ook praktisch (ben NL in VS). De enige kans die ze hebben is als mijn man en ik het samen redden.
Ik denk dat het goed is dat je je realiseert dat dit zeker geen kwestie van weken wordt en misschien wel van jaren. Heb je daarbij stilgestaan?
--------------------------------------------------------
Nee en daar wil ik ook niet bij stilstaan. Dan krijg ik het echt op mijn heupen. Ik blijf gewoon teringpositief denken dat het allemaal prima terecht komt. Is een redelijk succesvolle strategie om doelen in je leven te verwezelijken en als ik te ver vooruit denk word ik bang.
@mamzelle:
Ik hoop dat je als lange termijn visie hebt dat je een rol gaat blijven spelen in het leven van de kinderen, met of zonder de vader.
---------------------------------------------------------
Zou prachtig zijn als ik hier ja op kon antwoorden, maar ik kan het echt niet alleen. Heb mijn man nodig. Overigens ook praktisch (ben NL in VS). De enige kans die ze hebben is als mijn man en ik het samen redden.
vrijdag 16 oktober 2009 om 05:28
@verkademeisje:
ODD,
* is vaak driftig
* verzet zich tegen regels, weigert zich te voegen naar wat de volwassene vraagt
* maakt vaak ruzie met volwassenen
* Ergert anderen met opzet
* geeft de schuld van eigen fouten aan anderen
* is vaak prikkelbaar, ergert zich vaak
* is vaak boos of gepikeerd
* is hatelijk en wraakzuchtig
-----------------------------------------------
Dank voor je tip, maar ik herken er weinig in. Over het algemeen is hij lief en hij wil heel graag goed doen. Hij verzet zich ook niet abnormaal tegen regels. Hij loopt eigenlijk gelijk op met de andere twee kids, met als uitzondering dat hij actiever aan het rommelen is en van die onverklaarbare woedeaanvallen heeft.
Toen ik er vandaag verder over na dacht (en met name de suggestie dat het inderdaad wel eens uit het niets zou kunnen komen) bedacht ik dat het misschien wel is dat zijn lichaampje gewoon een paar keer per dag stoom moet afblazen, en dat dat er dan nogal bot en ongetimed uitkomt.
Misschien zorgen dat hij vaker een uitlaatklep kan hebben en dat voor hem creeeren zodat hij niet eerst zelf boos hoeft te worden. Heb dat idee met man besproken en die zag er ook wel wat in.
ODD,
* is vaak driftig
* verzet zich tegen regels, weigert zich te voegen naar wat de volwassene vraagt
* maakt vaak ruzie met volwassenen
* Ergert anderen met opzet
* geeft de schuld van eigen fouten aan anderen
* is vaak prikkelbaar, ergert zich vaak
* is vaak boos of gepikeerd
* is hatelijk en wraakzuchtig
-----------------------------------------------
Dank voor je tip, maar ik herken er weinig in. Over het algemeen is hij lief en hij wil heel graag goed doen. Hij verzet zich ook niet abnormaal tegen regels. Hij loopt eigenlijk gelijk op met de andere twee kids, met als uitzondering dat hij actiever aan het rommelen is en van die onverklaarbare woedeaanvallen heeft.
Toen ik er vandaag verder over na dacht (en met name de suggestie dat het inderdaad wel eens uit het niets zou kunnen komen) bedacht ik dat het misschien wel is dat zijn lichaampje gewoon een paar keer per dag stoom moet afblazen, en dat dat er dan nogal bot en ongetimed uitkomt.
Misschien zorgen dat hij vaker een uitlaatklep kan hebben en dat voor hem creeeren zodat hij niet eerst zelf boos hoeft te worden. Heb dat idee met man besproken en die zag er ook wel wat in.
vrijdag 16 oktober 2009 om 05:42
@mieomij: hechtingstoornis.
Daar dacht ik ook aan voor hij bij ons kwam wonen. Maar ik weet het nu niet zo. Zowel hij als de jongste vliegen op iedereen af maar dat doen heel veel kinderen hier (aandacht te kort).
Ik zie geen echt rare dingen verder en het feit dat straf niet zo veel indruk maakt is volgens mij meer omdat ze zo veel en vaak straf krijgen.
Hij is zo ontzettend op zoek naar bevestiging. Is echt niet alsof hij constant loopt te treiteren. Maar net of er soms op eens een duiveltje in hem komt.
Maar ik houd het in de gaten.
En ik heb geen flauw idee wat de moeder allemaal naar binnen heeft gewerkt tijdens de zwangerschap, maar er wordt hier naar harte lust gerookt en gedronken en wie weet zaten er ook nog wel wat pillen tussen door. Maar dat geldt dan wel voor alle drie de kids.
Daar dacht ik ook aan voor hij bij ons kwam wonen. Maar ik weet het nu niet zo. Zowel hij als de jongste vliegen op iedereen af maar dat doen heel veel kinderen hier (aandacht te kort).
Ik zie geen echt rare dingen verder en het feit dat straf niet zo veel indruk maakt is volgens mij meer omdat ze zo veel en vaak straf krijgen.
Hij is zo ontzettend op zoek naar bevestiging. Is echt niet alsof hij constant loopt te treiteren. Maar net of er soms op eens een duiveltje in hem komt.
Maar ik houd het in de gaten.
En ik heb geen flauw idee wat de moeder allemaal naar binnen heeft gewerkt tijdens de zwangerschap, maar er wordt hier naar harte lust gerookt en gedronken en wie weet zaten er ook nog wel wat pillen tussen door. Maar dat geldt dan wel voor alle drie de kids.
vrijdag 16 oktober 2009 om 05:56
@mariah:
Ik moet sowieso met hem gaan praten over zijn gevoelens en stemmingen. Maar daar is hij erg ontwijkend over. Bij de paar pogingen die ik heb gedaan springt hij snel over naar een ander onderwerp. Gaat tijd kosten dus.
@dubiootje:
Oh, dat is ook lastig met je dochter.
Wat ik geleerd heb is meteen beetpakken als er ongewenst gedrag (agressie) vertoond wordt. Afhankelijk van hoe erg het gedrag is kan dat troostend zijn of stevig ter bescherming van kind en omgeving. Mijn jongetje heb ik al een paar keer flink moeten vasthouden. Ik laat hem dan razen terwijl ik rustig tegen hem praat dat dit geen gewenst gedrag is maar dat hij best even boos mag zijn.
Heb vanochtend zo bijna 10 minuten op de grond met hem gezeten tot hij weer kalm genoeg was.
Bij jouw dochter was het dus blijkbaar dat ze de fysieke actie nodig had. Ik denk dat mijn kind dat ook heeft.
Ik moet sowieso met hem gaan praten over zijn gevoelens en stemmingen. Maar daar is hij erg ontwijkend over. Bij de paar pogingen die ik heb gedaan springt hij snel over naar een ander onderwerp. Gaat tijd kosten dus.
@dubiootje:
Oh, dat is ook lastig met je dochter.
Wat ik geleerd heb is meteen beetpakken als er ongewenst gedrag (agressie) vertoond wordt. Afhankelijk van hoe erg het gedrag is kan dat troostend zijn of stevig ter bescherming van kind en omgeving. Mijn jongetje heb ik al een paar keer flink moeten vasthouden. Ik laat hem dan razen terwijl ik rustig tegen hem praat dat dit geen gewenst gedrag is maar dat hij best even boos mag zijn.
Heb vanochtend zo bijna 10 minuten op de grond met hem gezeten tot hij weer kalm genoeg was.
Bij jouw dochter was het dus blijkbaar dat ze de fysieke actie nodig had. Ik denk dat mijn kind dat ook heeft.
vrijdag 16 oktober 2009 om 06:21
@ mamzelle:
Heb jij by the way enige ervaring met kinderen?
---------------------------------------------
Nope. Nooit kinderen gehad of gewild.
Maar ben wel wat ouder (begin 40) en dat scheelt. Verder ook altijd erg geinteresseerd geweest in programma's en artikelen over moeilijk opvoedbare kinderen. Dat helpt nu een hoop.
..overcorrecte van de Amerikaanse cultuur bij hen speelt?
...alles doodoverlegd.
---------------------------------------------
Absoluut niet. Zwarte cultuur is erg autoritair. Bek dicht, luisteren en je kan een klap krijgen als je dat niet doet. Aan de andere kant weer weinig consequentie, duidelijkheid en voorspelbaarheid.
Grote frustratie van mijn man is dat hij ze niet mag slaan omdat de kinderbescherming nog steeds over zijn schouder meekijkt.
(scheelt mij weer een discussie)
Verder gaan ze hier niet echt tegen straffen in hoor. Is meer dat m.n. het jongetje gewoon telkens de fout in blijft gaan.
Ook kunnen ze elke dag een dollar krijgen als ze 's ochtends goed meewerken en op school geel of groen halen. Maar het is alleen de oudste die dat dagelijks lukt.
Snoep stelen wordt inderdaad bestraft met een snoeploze dag.
En nogmaals, het zijn echt fijn opgevoede kinderen, dus zeuren niet als ze naar bed moeten, eten wat ze voorgezet wordt, kleden zichzelf aan, afwas in de gootsteen, etc. De jongste (6!) vroeg vandaag zelfs waar ze haar vuile kleren moest leggen. Ha, er is menig Viva-echtgenoot die de wasmand nog niet steeds niet kan vinden.
Wat dat betreft heb ik het echt makkelijk. Hopen dat ze natuurlijk wel zo blijven.
Heb jij by the way enige ervaring met kinderen?
---------------------------------------------
Nope. Nooit kinderen gehad of gewild.
Maar ben wel wat ouder (begin 40) en dat scheelt. Verder ook altijd erg geinteresseerd geweest in programma's en artikelen over moeilijk opvoedbare kinderen. Dat helpt nu een hoop.
..overcorrecte van de Amerikaanse cultuur bij hen speelt?
...alles doodoverlegd.
---------------------------------------------
Absoluut niet. Zwarte cultuur is erg autoritair. Bek dicht, luisteren en je kan een klap krijgen als je dat niet doet. Aan de andere kant weer weinig consequentie, duidelijkheid en voorspelbaarheid.
Grote frustratie van mijn man is dat hij ze niet mag slaan omdat de kinderbescherming nog steeds over zijn schouder meekijkt.
(scheelt mij weer een discussie)
Verder gaan ze hier niet echt tegen straffen in hoor. Is meer dat m.n. het jongetje gewoon telkens de fout in blijft gaan.
Ook kunnen ze elke dag een dollar krijgen als ze 's ochtends goed meewerken en op school geel of groen halen. Maar het is alleen de oudste die dat dagelijks lukt.
Snoep stelen wordt inderdaad bestraft met een snoeploze dag.
En nogmaals, het zijn echt fijn opgevoede kinderen, dus zeuren niet als ze naar bed moeten, eten wat ze voorgezet wordt, kleden zichzelf aan, afwas in de gootsteen, etc. De jongste (6!) vroeg vandaag zelfs waar ze haar vuile kleren moest leggen. Ha, er is menig Viva-echtgenoot die de wasmand nog niet steeds niet kan vinden.
Wat dat betreft heb ik het echt makkelijk. Hopen dat ze natuurlijk wel zo blijven.
vrijdag 16 oktober 2009 om 06:31
@murof:
Ik had je nog niet gelezen, maar de kleinste moest vanavond erg huilen omdat de andere twee haar plaagden met dat ze "on red" was. Toen heb ik haar vastgepakt en gezegd dat we allemaal heel graag willen dat ze het goed doet op school, maar dat no matter wat voor kleur ze krijgt ik altijd van haar zal houden. Dat deed wel wat goed...
(je zou dat smoeltje van die kleine moeten zien, om op te vreten. Hoe kan je daar niet van houden?)
Jij refereert ook weer aan de hechtingstoornis. Heb op je site gekeken. Maar behalve dat ze zich erg snel aan mij hechten zie er weinig herkenning in. Ze zijn dol op papa en als ik ze kom ophalen rennen ze ook meteen op me af.
Jongetje komt sociaal ook goed mee op school en heeft 1 goede vriend.
Iets van hechtingstoornis moeten ze natuurlijk alle drie wel hebben met hun voorgeschiedenis. Ik blijf alert...
Ik had je nog niet gelezen, maar de kleinste moest vanavond erg huilen omdat de andere twee haar plaagden met dat ze "on red" was. Toen heb ik haar vastgepakt en gezegd dat we allemaal heel graag willen dat ze het goed doet op school, maar dat no matter wat voor kleur ze krijgt ik altijd van haar zal houden. Dat deed wel wat goed...
(je zou dat smoeltje van die kleine moeten zien, om op te vreten. Hoe kan je daar niet van houden?)
Jij refereert ook weer aan de hechtingstoornis. Heb op je site gekeken. Maar behalve dat ze zich erg snel aan mij hechten zie er weinig herkenning in. Ze zijn dol op papa en als ik ze kom ophalen rennen ze ook meteen op me af.
Jongetje komt sociaal ook goed mee op school en heeft 1 goede vriend.
Iets van hechtingstoornis moeten ze natuurlijk alle drie wel hebben met hun voorgeschiedenis. Ik blijf alert...
vrijdag 16 oktober 2009 om 09:10
quote:liza schreef op 16 oktober 2009 @ 05:21:
@dubiootje:
Ik denk dat het goed is dat je je realiseert dat dit zeker geen kwestie van weken wordt en misschien wel van jaren. Heb je daarbij stilgestaan?
--------------------------------------------------------
Nee en daar wil ik ook niet bij stilstaan. Dan krijg ik het echt op mijn heupen. Ik blijf gewoon teringpositief denken dat het allemaal prima terecht komt. Is een redelijk succesvolle strategie om doelen in je leven te verwezelijken en als ik te ver vooruit denk word ik bang.
@mamzelle:
Ik hoop dat je als lange termijn visie hebt dat je een rol gaat blijven spelen in het leven van de kinderen, met of zonder de vader.
---------------------------------------------------------
Zou prachtig zijn als ik hier ja op kon antwoorden, maar ik kan het echt niet alleen. Heb mijn man nodig. Overigens ook praktisch (ben NL in VS). De enige kans die ze hebben is als mijn man en ik het samen redden.
Ik begrijp het Liza, het is zo al heel veel wat op je afkomt, dus niet te ver vooruitdenken is een overlevingsstrategie. Ik vind het heel moedig dat je bereid bent je zo in te zetten en op te offeren voor het welzijn van deze kinderen.
Maar ik denk dat Mamz en ik hetzelfde bedoelen en dat is dat je je wel moet afvragen of jij er ook op de lange termijn voor de kinderen zal zijn. Ik begrijp heel goed dat dit ook een soort laatste kans was en dat je besluit om de kinderen onder je hoede te nemen daaruit voortkwam. En nogmaals, dat is heel moedig en ook heel nobel van je.
Het punt is dat het voor de kinderen wel heel belangrijk is dat jij er ook in de toekomst voor ze zal zijn en dat je niet, als de relatie met hun vader zou eindigen, de zoveelste persoon bent die hen verlaat. Want zo ervaren zij dit uiteraard wel.
Ik vind het lastig dit goed te schrijven, want het laatste wat ik wil is de positieve energie gaan dwarsbomen waarmee jij dit aanpakt. Misschien is het iets waar je over na kan denken en waar we samen iets voor kunnen verzinnen.
Ik denk ook aan wat je eerder schreef, dat je met je partner hebt afgesproken dat de kinderen nooit tussen jullie in zullen komen te staan. Wat bedoelen jullie daar precies mee?
Misschien een hele basale vraag, maar waarom doe je dit eigenlijk?
@dubiootje:
Ik denk dat het goed is dat je je realiseert dat dit zeker geen kwestie van weken wordt en misschien wel van jaren. Heb je daarbij stilgestaan?
--------------------------------------------------------
Nee en daar wil ik ook niet bij stilstaan. Dan krijg ik het echt op mijn heupen. Ik blijf gewoon teringpositief denken dat het allemaal prima terecht komt. Is een redelijk succesvolle strategie om doelen in je leven te verwezelijken en als ik te ver vooruit denk word ik bang.
@mamzelle:
Ik hoop dat je als lange termijn visie hebt dat je een rol gaat blijven spelen in het leven van de kinderen, met of zonder de vader.
---------------------------------------------------------
Zou prachtig zijn als ik hier ja op kon antwoorden, maar ik kan het echt niet alleen. Heb mijn man nodig. Overigens ook praktisch (ben NL in VS). De enige kans die ze hebben is als mijn man en ik het samen redden.
Ik begrijp het Liza, het is zo al heel veel wat op je afkomt, dus niet te ver vooruitdenken is een overlevingsstrategie. Ik vind het heel moedig dat je bereid bent je zo in te zetten en op te offeren voor het welzijn van deze kinderen.
Maar ik denk dat Mamz en ik hetzelfde bedoelen en dat is dat je je wel moet afvragen of jij er ook op de lange termijn voor de kinderen zal zijn. Ik begrijp heel goed dat dit ook een soort laatste kans was en dat je besluit om de kinderen onder je hoede te nemen daaruit voortkwam. En nogmaals, dat is heel moedig en ook heel nobel van je.
Het punt is dat het voor de kinderen wel heel belangrijk is dat jij er ook in de toekomst voor ze zal zijn en dat je niet, als de relatie met hun vader zou eindigen, de zoveelste persoon bent die hen verlaat. Want zo ervaren zij dit uiteraard wel.
Ik vind het lastig dit goed te schrijven, want het laatste wat ik wil is de positieve energie gaan dwarsbomen waarmee jij dit aanpakt. Misschien is het iets waar je over na kan denken en waar we samen iets voor kunnen verzinnen.
Ik denk ook aan wat je eerder schreef, dat je met je partner hebt afgesproken dat de kinderen nooit tussen jullie in zullen komen te staan. Wat bedoelen jullie daar precies mee?
Misschien een hele basale vraag, maar waarom doe je dit eigenlijk?
Ga in therapie!
vrijdag 16 oktober 2009 om 09:15
quote:liza schreef op 16 oktober 2009 @ 05:56:
@dubiootje:
Oh, dat is ook lastig met je dochter.
Wat ik geleerd heb is meteen beetpakken als er ongewenst gedrag (agressie) vertoond wordt. Afhankelijk van hoe erg het gedrag is kan dat troostend zijn of stevig ter bescherming van kind en omgeving. Mijn jongetje heb ik al een paar keer flink moeten vasthouden. Ik laat hem dan razen terwijl ik rustig tegen hem praat dat dit geen gewenst gedrag is maar dat hij best even boos mag zijn.
Heb vanochtend zo bijna 10 minuten op de grond met hem gezeten tot hij weer kalm genoeg was.
Bij jouw dochter was het dus blijkbaar dat ze de fysieke actie nodig had. Ik denk dat mijn kind dat ook heeft.
Klopt, dat heb ik ook in het verleden gedaan. Na een tijdje 'brak' ze dan en barstte ze in onbedaarlijk huilen uit. Dit was vlak na mijn scheiding en toen moest er dus heel veel emotie uit.
Nu werkt dat niet meer, het lukt me fysiek niet om haar in bedwang te houden, of alleen met zo veel kracht dat ik dat niet prettig vind. Ik heb dus haar handen vastgepakt en zo zijn we een beetje gaan vechten/stoeien. Soms mondt dat uit in een dansje en moeten we vreselijk lachen. Gisteren werd het een kussengevecht en daarmee werd het ook grappig.
Toch bleef ze tot twee uur later met glimmende oogjes zeggen dat ze "nog steeds boos" was
@dubiootje:
Oh, dat is ook lastig met je dochter.
Wat ik geleerd heb is meteen beetpakken als er ongewenst gedrag (agressie) vertoond wordt. Afhankelijk van hoe erg het gedrag is kan dat troostend zijn of stevig ter bescherming van kind en omgeving. Mijn jongetje heb ik al een paar keer flink moeten vasthouden. Ik laat hem dan razen terwijl ik rustig tegen hem praat dat dit geen gewenst gedrag is maar dat hij best even boos mag zijn.
Heb vanochtend zo bijna 10 minuten op de grond met hem gezeten tot hij weer kalm genoeg was.
Bij jouw dochter was het dus blijkbaar dat ze de fysieke actie nodig had. Ik denk dat mijn kind dat ook heeft.
Klopt, dat heb ik ook in het verleden gedaan. Na een tijdje 'brak' ze dan en barstte ze in onbedaarlijk huilen uit. Dit was vlak na mijn scheiding en toen moest er dus heel veel emotie uit.
Nu werkt dat niet meer, het lukt me fysiek niet om haar in bedwang te houden, of alleen met zo veel kracht dat ik dat niet prettig vind. Ik heb dus haar handen vastgepakt en zo zijn we een beetje gaan vechten/stoeien. Soms mondt dat uit in een dansje en moeten we vreselijk lachen. Gisteren werd het een kussengevecht en daarmee werd het ook grappig.
Toch bleef ze tot twee uur later met glimmende oogjes zeggen dat ze "nog steeds boos" was
Ga in therapie!
vrijdag 16 oktober 2009 om 09:23
Het is goed dat je eerlijk bent over de langetermijn mogelijkheden zonder dat de vader in beeld is. Op zich redden kinderen met een achtergrond als deze het wel met steeds opvolgende vertrouwenspersonen (ze moeten wel, een professional kan ook geen eeuwige bijstand toezeggen) maar het doet ze schade. Jouw verdwijnen, zeker als je een goede, positieve invloed op ze hebt, zal hun vertrouwen in bestendige relaties doen verdwijnen. En dat is knap lastig als je daarnaast ook een probleem met agressie hebt.
De nuances die je in de Amerikaanse opvoeding aan kunt brengen zijn deze: een dag classificeren als goed of fout (groen/rood, wel/niet een dollar) maakt het doel 'goed gedrag' onhaalbaar. Probeer de dag op te delen in stukjes. In jouw dollarvoorbeeld: 's ochtends kun je een kwartje verdienen, tussen de middag/na de middag nog een, 's avonds bij het slapen gaan nog een, en als je ze allemaal hebt verdient krijg je een dollar. In totaal dus een dollar, niet een dollar 75.
Vind een dollar godgloeiend veel trouwens. Mijn kinderen doen het voor 5 of 10 cent per dag, uit te keren op de zakgelddag (zaterdag).
De nuances die je in de Amerikaanse opvoeding aan kunt brengen zijn deze: een dag classificeren als goed of fout (groen/rood, wel/niet een dollar) maakt het doel 'goed gedrag' onhaalbaar. Probeer de dag op te delen in stukjes. In jouw dollarvoorbeeld: 's ochtends kun je een kwartje verdienen, tussen de middag/na de middag nog een, 's avonds bij het slapen gaan nog een, en als je ze allemaal hebt verdient krijg je een dollar. In totaal dus een dollar, niet een dollar 75.
Vind een dollar godgloeiend veel trouwens. Mijn kinderen doen het voor 5 of 10 cent per dag, uit te keren op de zakgelddag (zaterdag).
vrijdag 16 oktober 2009 om 09:27
quote:liza schreef op 16 oktober 2009 @ 06:31:
@murof:
Toen heb ik haar vastgepakt en gezegd dat we allemaal heel graag willen dat ze het goed doet op school, maar dat no matter wat voor kleur ze krijgt ik altijd van haar zal houden. Met dat soort beloftes moet je heel erg uitkijken als je niet zeker weet of je ook in de toekomst een rol kan/wil blijven spelen in het leven van de kinderen. Je hebt uiteraard het recht om dat niet te weten of later te beslissen toch uit hun leven te vertrekken, maar doe ze geen beloftes waarvan je nu niet weet of je ze zal waarmaken.
@murof:
Toen heb ik haar vastgepakt en gezegd dat we allemaal heel graag willen dat ze het goed doet op school, maar dat no matter wat voor kleur ze krijgt ik altijd van haar zal houden. Met dat soort beloftes moet je heel erg uitkijken als je niet zeker weet of je ook in de toekomst een rol kan/wil blijven spelen in het leven van de kinderen. Je hebt uiteraard het recht om dat niet te weten of later te beslissen toch uit hun leven te vertrekken, maar doe ze geen beloftes waarvan je nu niet weet of je ze zal waarmaken.
Ga in therapie!
vrijdag 16 oktober 2009 om 09:28
Eens met Dubio over de fysieke beperkingen van vasthouden/separeren. Dit lukt me met mijn tienjarige echt niet meer. Hou er rekening mee dat 'woedeuitbarstingen' in zijn systeem zit en je dat er dus niet met liefde en geduld totaal uit krijgt.
Mijn zoon was in de afgelopen week overigens heel nurks omdat hij het schoolwerk niet aankon. Na heel veel 'ik wil niet, het is stom, waarom' en broertjes afzeiken en snauwen kwam hij met de vraag 'hoe moet ik dit nou in mijn kop krijgen'. Wat hij nodig had was een leerstrategie.
Vandaag is hij glunderend naar school gegaan want de topo zit goed in zijn hoofd en hij heeft kans op een 10.
Dit voorbeeldje om je aan te geven hoe kinderen kunnen communiceren.
Mijn zoon was in de afgelopen week overigens heel nurks omdat hij het schoolwerk niet aankon. Na heel veel 'ik wil niet, het is stom, waarom' en broertjes afzeiken en snauwen kwam hij met de vraag 'hoe moet ik dit nou in mijn kop krijgen'. Wat hij nodig had was een leerstrategie.
Vandaag is hij glunderend naar school gegaan want de topo zit goed in zijn hoofd en hij heeft kans op een 10.
Dit voorbeeldje om je aan te geven hoe kinderen kunnen communiceren.
vrijdag 16 oktober 2009 om 14:14
@dubiootje:
Misschien een hele basale vraag, maar waarom doe je dit eigenlijk?
--------------------------------------------
Omdat ik een verschrikkelijke idealist ben die altijd wil helpen.
Heb gestudeerd voor ontwikkelingswerk. Nooit in verder gegaan omdat ik zag dat ik daarop stuk zou lopen. Maar ben in alles wat ik doe enorm verantwoordelijk en wil altijd de wereld beter maken. Heb me er op mijn leeftijd maar bij neer gelegd dat dat bij me hoort hoewel ik ook ontzettend realistisch ben en weet dat ik in m'n uppie niet zo heel veel kan doen.
Voor jullie nu denken dat ik hier als Moeder Teresa aan het werk wil gaan: niet echt! Ik ben echt geen opofferig type en ga meestal geen langdurige verantwoordelijkheden aan omdat ik gewoon niet kan garanderen dat ik dat altijd kan doen.
En vanaf het moment dat de vader en ik aan het rommelen sloegen heb ik hier natuurlijk over nagedacht. En meestal met uitkomst dat ik die zorg echt niet zag zitten. Maar dat was ook omdat de verhalen zo erg waren. Toen ik de kids eenmaal ontmoette en zag hoe goed opgevoed ze zijn was het al een stuk makkelijker.
En toen met de dreiging van dat ze terug naar de kinderbescherming zouden gaan. Ik weet dat dat in ieder geval slecht is.
En in het gebied waar ik woon raken dit soort kinderen vaak aan de drugs, worden crimineel, etc. Ik wil gewoon niet dat dat met deze 3 gebeurt.
Rationeel afgewogen is het gekkenwerk, maar ik heb wel vaker gekke dingen in mijn leven gedaan. En mijn besluit was wel heel duidelijk voor mezelf.
Misschien een hele basale vraag, maar waarom doe je dit eigenlijk?
--------------------------------------------
Omdat ik een verschrikkelijke idealist ben die altijd wil helpen.
Heb gestudeerd voor ontwikkelingswerk. Nooit in verder gegaan omdat ik zag dat ik daarop stuk zou lopen. Maar ben in alles wat ik doe enorm verantwoordelijk en wil altijd de wereld beter maken. Heb me er op mijn leeftijd maar bij neer gelegd dat dat bij me hoort hoewel ik ook ontzettend realistisch ben en weet dat ik in m'n uppie niet zo heel veel kan doen.
Voor jullie nu denken dat ik hier als Moeder Teresa aan het werk wil gaan: niet echt! Ik ben echt geen opofferig type en ga meestal geen langdurige verantwoordelijkheden aan omdat ik gewoon niet kan garanderen dat ik dat altijd kan doen.
En vanaf het moment dat de vader en ik aan het rommelen sloegen heb ik hier natuurlijk over nagedacht. En meestal met uitkomst dat ik die zorg echt niet zag zitten. Maar dat was ook omdat de verhalen zo erg waren. Toen ik de kids eenmaal ontmoette en zag hoe goed opgevoed ze zijn was het al een stuk makkelijker.
En toen met de dreiging van dat ze terug naar de kinderbescherming zouden gaan. Ik weet dat dat in ieder geval slecht is.
En in het gebied waar ik woon raken dit soort kinderen vaak aan de drugs, worden crimineel, etc. Ik wil gewoon niet dat dat met deze 3 gebeurt.
Rationeel afgewogen is het gekkenwerk, maar ik heb wel vaker gekke dingen in mijn leven gedaan. En mijn besluit was wel heel duidelijk voor mezelf.
vrijdag 16 oktober 2009 om 14:20
Lange termijn: ja, ik weet dat het prachtig zou zijn als ik dat kan garanderen. Maar dat kan ik niet. Vooralsnog heb ik niet eens een permanent visum. (en ik ga de kids niet mee naar NL slepen!)
Ik wil hier dolgraag blijven, hoop de rest van mijn leven met hun vader te kunnen delen en hen daarbij (wel graag op 18e het huis uit! ). Maar je weer nooit wat er gebeurt. En ik ken mijn eigen grenzen. Het heeft geen zin om tegen de stroom op te proberen die kinderen bij me te houden als het bijvoorbeeld fout loopt tussen paps en mij.
Maar daar gaan we nu gewoon even niet vanuit. Mijn instelling is dat elke dag die ze met ons hebben en die goed en liefdevol is, een klein stukje basis is voor hun verdere leven. En alle alternatieven zijn erger dan dit.
Ik wil hier dolgraag blijven, hoop de rest van mijn leven met hun vader te kunnen delen en hen daarbij (wel graag op 18e het huis uit! ). Maar je weer nooit wat er gebeurt. En ik ken mijn eigen grenzen. Het heeft geen zin om tegen de stroom op te proberen die kinderen bij me te houden als het bijvoorbeeld fout loopt tussen paps en mij.
Maar daar gaan we nu gewoon even niet vanuit. Mijn instelling is dat elke dag die ze met ons hebben en die goed en liefdevol is, een klein stukje basis is voor hun verdere leven. En alle alternatieven zijn erger dan dit.
vrijdag 16 oktober 2009 om 14:25
@dubiootje:
Nu werkt dat niet meer, het lukt me fysiek niet om haar in bedwang te houden, of alleen met zo veel kracht dat ik dat niet prettig vind.
-------------------------------
Ha, ik moet inderdaad heel wat kracht gebruiken, maar ik ben behoorlijk sterk. Ik denk dat het wel wat scheelt dat de cultuur hier erg fysiek is. Amerikanen in het algemeen (zowel zwart als wit) vinden het erg normaal om te vechten. Ik absoluut niet, maar ik realiseer me wel dat het geaccepteerd is om fysiek sterker te zijn. En de mijne is een jongetje, denk dat dat ook scheelt. In zijn woede is ie echt niet bereid om een dansje te doen, dan is het schoppen en worstelen. Maar hij is redelijk smal en klein dus nu kan ik hem nog makkelijk de baas. Hoop dat het aggressieve er af is als ie wat ouder is. (was dit niet van plan te doen tot z'n 15e)
Nu werkt dat niet meer, het lukt me fysiek niet om haar in bedwang te houden, of alleen met zo veel kracht dat ik dat niet prettig vind.
-------------------------------
Ha, ik moet inderdaad heel wat kracht gebruiken, maar ik ben behoorlijk sterk. Ik denk dat het wel wat scheelt dat de cultuur hier erg fysiek is. Amerikanen in het algemeen (zowel zwart als wit) vinden het erg normaal om te vechten. Ik absoluut niet, maar ik realiseer me wel dat het geaccepteerd is om fysiek sterker te zijn. En de mijne is een jongetje, denk dat dat ook scheelt. In zijn woede is ie echt niet bereid om een dansje te doen, dan is het schoppen en worstelen. Maar hij is redelijk smal en klein dus nu kan ik hem nog makkelijk de baas. Hoop dat het aggressieve er af is als ie wat ouder is. (was dit niet van plan te doen tot z'n 15e)
vrijdag 16 oktober 2009 om 14:43
@mamzelle:
De nuances die je in de Amerikaanse opvoeding aan kunt brengen zijn deze: een dag classificeren als goed of fout (groen/rood, wel/niet een dollar) maakt het doel 'goed gedrag' onhaalbaar.
---------------------------------------------------
Dat rood/groen is het Amerikaanse schoolsysteem. Ik ben er ook niet zo dol op. Zeker omdat je de nuance niet hebt. De kleinste had gister weer rood. Op haar velletje staat niet waarom, dus wij vragen aan haar. Ze zegt dat ze stout was in de klas.
Toevallig moest ik de oudste later ophalen en en spreek daarbij de lerares van de jongste. Die bleek de hele dag prima te zijn geweest in de klas, maar had lopen klieren bij de lunch. Dat vind ik dan net weer een ander verhaal.
Juf klonk ook helemaal niet zo dramatisch over haar. Ze doet haar werk prima, heeft alleen buien en heeft twee kliermaatjes in haar klas waarmee ze de boel op stelten zet.
Ik vond het allemaal niet zo alarmerend klinken.
Vanochtend was ze ook wat hangerig en dan is het snel ruzie met de andere twee. Maar als je haar dan een beetje apart neemt, even optilt en knuffelt dan kalmeert ze alweer.
Ik zou wel eens willen weten hoe ze hier op school met de kids omgaan. Zeker die kleintjes. Juf is lief hoor, maar ik heb het idee dat alles zo verbaal is: Luisteren!
Ik vind dat nogal veel voor de kleintjes. Tot nu toe heb ik nog helemaal geen luisterproblemen met de kleine. Wel dat ze boos wordt, maar dan leidt ik haar wat af, leg uit dat het toch echt nodig is dat ik haar haar doe (strijd vanochtend) en ben verder niet zo heel streng. Als je niet wil dat ik een kwartier aan je haar loop te plukken, dan is je haar gewoon een beetje rommelig. Jij moet er mee rondlopen, dus als je het goedkeurt vind ik het prima.
En die dollar: ja vind ik ook veel. Hun zakgeld is ook hoog (weet nog niet precies wat). Op zich is de dollar om op school wat snoep of snack te kopen en dan heb je wel meer nodig dan 10 cent. Maar meestal komen ze weer thuis met het geld nog in de zak.
Maar nu lijkt me niet het juiste moment om in hun "inkomsten" te gaan snijden. Eerst maar eens een werkend systeem krijgen en dan eens over de financiele kant praten.
Ik zou het liever ook wel opdelen, maar over de schooldag heb ik niks te zeggen (ze blijven over). We zouden wel een deel voor de ochtend (aankleden etc.) kunnen reserveren, maar ik wil nu even aankijken hoe dit gaat. Niet te veel lopen veranderen in nieuwe regels.
De nuances die je in de Amerikaanse opvoeding aan kunt brengen zijn deze: een dag classificeren als goed of fout (groen/rood, wel/niet een dollar) maakt het doel 'goed gedrag' onhaalbaar.
---------------------------------------------------
Dat rood/groen is het Amerikaanse schoolsysteem. Ik ben er ook niet zo dol op. Zeker omdat je de nuance niet hebt. De kleinste had gister weer rood. Op haar velletje staat niet waarom, dus wij vragen aan haar. Ze zegt dat ze stout was in de klas.
Toevallig moest ik de oudste later ophalen en en spreek daarbij de lerares van de jongste. Die bleek de hele dag prima te zijn geweest in de klas, maar had lopen klieren bij de lunch. Dat vind ik dan net weer een ander verhaal.
Juf klonk ook helemaal niet zo dramatisch over haar. Ze doet haar werk prima, heeft alleen buien en heeft twee kliermaatjes in haar klas waarmee ze de boel op stelten zet.
Ik vond het allemaal niet zo alarmerend klinken.
Vanochtend was ze ook wat hangerig en dan is het snel ruzie met de andere twee. Maar als je haar dan een beetje apart neemt, even optilt en knuffelt dan kalmeert ze alweer.
Ik zou wel eens willen weten hoe ze hier op school met de kids omgaan. Zeker die kleintjes. Juf is lief hoor, maar ik heb het idee dat alles zo verbaal is: Luisteren!
Ik vind dat nogal veel voor de kleintjes. Tot nu toe heb ik nog helemaal geen luisterproblemen met de kleine. Wel dat ze boos wordt, maar dan leidt ik haar wat af, leg uit dat het toch echt nodig is dat ik haar haar doe (strijd vanochtend) en ben verder niet zo heel streng. Als je niet wil dat ik een kwartier aan je haar loop te plukken, dan is je haar gewoon een beetje rommelig. Jij moet er mee rondlopen, dus als je het goedkeurt vind ik het prima.
En die dollar: ja vind ik ook veel. Hun zakgeld is ook hoog (weet nog niet precies wat). Op zich is de dollar om op school wat snoep of snack te kopen en dan heb je wel meer nodig dan 10 cent. Maar meestal komen ze weer thuis met het geld nog in de zak.
Maar nu lijkt me niet het juiste moment om in hun "inkomsten" te gaan snijden. Eerst maar eens een werkend systeem krijgen en dan eens over de financiele kant praten.
Ik zou het liever ook wel opdelen, maar over de schooldag heb ik niks te zeggen (ze blijven over). We zouden wel een deel voor de ochtend (aankleden etc.) kunnen reserveren, maar ik wil nu even aankijken hoe dit gaat. Niet te veel lopen veranderen in nieuwe regels.
vrijdag 16 oktober 2009 om 14:45
vrijdag 16 oktober 2009 om 14:47
quote:liza schreef op 16 oktober 2009 @ 14:20:
Maar daar gaan we nu gewoon even niet vanuit. Mijn instelling is dat elke dag die ze met ons hebben en die goed en liefdevol is, een klein stukje basis is voor hun verdere leven. En alle alternatieven zijn erger dan dit.Dat lijkt me een heel duidelijke en realistische instelling. Vandaaruit zou ik ook met (of in het bijzijn van) de kinderen praten. Niet de suggestie wekken dat jij er altijd voor ze zal zijn, maar ze vooral laten voelen dat je er nú voor ze bent en dat ze belangrijk voor je zijn.
Maar daar gaan we nu gewoon even niet vanuit. Mijn instelling is dat elke dag die ze met ons hebben en die goed en liefdevol is, een klein stukje basis is voor hun verdere leven. En alle alternatieven zijn erger dan dit.Dat lijkt me een heel duidelijke en realistische instelling. Vandaaruit zou ik ook met (of in het bijzijn van) de kinderen praten. Niet de suggestie wekken dat jij er altijd voor ze zal zijn, maar ze vooral laten voelen dat je er nú voor ze bent en dat ze belangrijk voor je zijn.
Ga in therapie!
vrijdag 16 oktober 2009 om 14:53
@dubiootje:
Kun je dat laatste uitleggen?
----------------------------------------
Ja en nee.
Ik heb momenten in mijn leven waarin ik opeens heel zeker weet dat ik iets moet doen. Mijn besluit om naar de VS te vertrekken bijvoorbeeld. Ik kende mijn stad al jaren maar had nooit de wens te verhuizen.
Drie jaar geleden tijdens een bezoek was het opeens heel duidelijk: ik wil hier wonen.
En dat is veeeeeel simpeler gezegd dan gedaan. Je komt de VS echt niet zomaar in. Ben er twee jaar mee bezig geweest, constant op en neer, en heb nu een visum voor 5 jaar (nog 3,5 te gaan).
Heb daarbij een goede baan in NL, fijn huis, fijne vrienden opgegeven voor een onzeker bestaan hier.
Maar nooit een seconde gewtijfeld.
En zo voelt deze beslissing ook. Ik weet niet hoe ik het ga doen, maar ik ga het doen!
En uit ervaring weet ik dat als mijn innerlijke drang zo sterk is, dat ik dan inderdaad de juiste keus heb gemaakt.
Kun je dat laatste uitleggen?
----------------------------------------
Ja en nee.
Ik heb momenten in mijn leven waarin ik opeens heel zeker weet dat ik iets moet doen. Mijn besluit om naar de VS te vertrekken bijvoorbeeld. Ik kende mijn stad al jaren maar had nooit de wens te verhuizen.
Drie jaar geleden tijdens een bezoek was het opeens heel duidelijk: ik wil hier wonen.
En dat is veeeeeel simpeler gezegd dan gedaan. Je komt de VS echt niet zomaar in. Ben er twee jaar mee bezig geweest, constant op en neer, en heb nu een visum voor 5 jaar (nog 3,5 te gaan).
Heb daarbij een goede baan in NL, fijn huis, fijne vrienden opgegeven voor een onzeker bestaan hier.
Maar nooit een seconde gewtijfeld.
En zo voelt deze beslissing ook. Ik weet niet hoe ik het ga doen, maar ik ga het doen!
En uit ervaring weet ik dat als mijn innerlijke drang zo sterk is, dat ik dan inderdaad de juiste keus heb gemaakt.
vrijdag 16 oktober 2009 om 15:02
Dat lijkt me een heel duidelijke en realistische instelling. Vandaaruit zou ik ook met (of in het bijzijn van) de kinderen praten. Niet de suggestie wekken dat jij er altijd voor ze zal zijn, maar ze vooral laten voelen dat je er nú voor ze bent en dat ze belangrijk voor je zijn.
-------------------------------------------
Yep. Ik beloof ze ook niet dat ze altijd hier blijven. Maar ik kan ze wel zeggen dat ik altijd van ze zal houden, want hoe ver weg ik ook ben, dat gevoel blijft.
Overigens hebben we nog helemaal niet met ze gehad over toekomst. Ze vragen ook niet zo veel hoor. En de dagen zijn vooralsnog druk genoeg.
Ik moet er nog steeds aan wennen dat voor dit soort kids het zo normaal is om van hot naar her gesleept te worden.
Het besluit om bij mij/ons te komen wonen was ook geen discussie, het gebeurde gewoon. Op zondag hadden we ons eerste uitje samen. 's Avonds zei ik tegen mijn man dat ik ze echt wilde en toen ging hij overstag en zei, goed, dan halen we ze morgen op. Die volgende dag haalden we ze op en toen pa met jongste schoenen kopen was vroeg de oudste waar ze naar dan toe gingen.
Op mijn antwoord dat we naar mijn huis gingen vloog ze om mijn nek. "Echt? Mogen we bij jou wonen?"
Ik had de kids exact 3x eerder gezien.
En ik heb niet de illusie dat ik zo schattig en lief ben hoor. Gewoon teken van enorme emotionele verwaarlozing.
-------------------------------------------
Yep. Ik beloof ze ook niet dat ze altijd hier blijven. Maar ik kan ze wel zeggen dat ik altijd van ze zal houden, want hoe ver weg ik ook ben, dat gevoel blijft.
Overigens hebben we nog helemaal niet met ze gehad over toekomst. Ze vragen ook niet zo veel hoor. En de dagen zijn vooralsnog druk genoeg.
Ik moet er nog steeds aan wennen dat voor dit soort kids het zo normaal is om van hot naar her gesleept te worden.
Het besluit om bij mij/ons te komen wonen was ook geen discussie, het gebeurde gewoon. Op zondag hadden we ons eerste uitje samen. 's Avonds zei ik tegen mijn man dat ik ze echt wilde en toen ging hij overstag en zei, goed, dan halen we ze morgen op. Die volgende dag haalden we ze op en toen pa met jongste schoenen kopen was vroeg de oudste waar ze naar dan toe gingen.
Op mijn antwoord dat we naar mijn huis gingen vloog ze om mijn nek. "Echt? Mogen we bij jou wonen?"
Ik had de kids exact 3x eerder gezien.
En ik heb niet de illusie dat ik zo schattig en lief ben hoor. Gewoon teken van enorme emotionele verwaarlozing.
vrijdag 16 oktober 2009 om 15:02
vrijdag 16 oktober 2009 om 15:10
En dan nog even de ochtend update:
We hadden een prima ochtend! Geen ruzie, jongetje ook keurig. Wel druk. Man, ik heb bijna meer dan een uur nodig om iedereen klaar te krijgen. Ondanks dat de uniformen klaar hangen en tassen gepakt zijn.
Het is niet zozeer het werk. Alleen de jongste kost soms veel tijd omdat haar haar gedaan moet worden. Gelukkig helpt de oudste me daarbij, want ik kan helemaal niet omgaan met kroeshaar. En dat moet dan eerst helemaal uitgeborsteld, dan in plukjes verdeeld, die weer in knotjes, en dan nog gel en haarvet erin. Zucht. En ik ben een Tomboy. Geef helemaal niks om dat gefrutsel.
Pa gaat haar haar laten invlechten en dan zou het goed voor een week moeten zijn. (heeft gelukkig begrip voor mijn gebrek aan vrouwelijke genen).
Wat vooral veel tijd kost 's ochtends is dat iedereen aandacht wil. En ik ben ook nog eens geen ochtendmens.
Drie kids is veel!
Maar goed, het spul is nu op school en de rust is wedergekeerd.
We hadden een prima ochtend! Geen ruzie, jongetje ook keurig. Wel druk. Man, ik heb bijna meer dan een uur nodig om iedereen klaar te krijgen. Ondanks dat de uniformen klaar hangen en tassen gepakt zijn.
Het is niet zozeer het werk. Alleen de jongste kost soms veel tijd omdat haar haar gedaan moet worden. Gelukkig helpt de oudste me daarbij, want ik kan helemaal niet omgaan met kroeshaar. En dat moet dan eerst helemaal uitgeborsteld, dan in plukjes verdeeld, die weer in knotjes, en dan nog gel en haarvet erin. Zucht. En ik ben een Tomboy. Geef helemaal niks om dat gefrutsel.
Pa gaat haar haar laten invlechten en dan zou het goed voor een week moeten zijn. (heeft gelukkig begrip voor mijn gebrek aan vrouwelijke genen).
Wat vooral veel tijd kost 's ochtends is dat iedereen aandacht wil. En ik ben ook nog eens geen ochtendmens.
Drie kids is veel!
Maar goed, het spul is nu op school en de rust is wedergekeerd.
