Psyche
alle pijlers
Agressief/destructief gedrag 8-jarige
donderdag 15 oktober 2009 om 15:42
Sinds 3 dagen ben ik stiefmoeder van 3 kids, 6, 8 en 10.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
zaterdag 17 oktober 2009 om 08:29
zaterdag 17 oktober 2009 om 09:14
@dubiootje & mamzelle: bedankt voor een kijkje in jullie ochtendroutine.
Op zich hoeft er bij mij niet zo veel. Uniformen horen klaar te liggen (maar ik ontdek 's ochtends nog wel eens vlekken). Tassen ook gepakt, lunch krijgen ze op school, evenals ontbijt. Hoewel ze wel iets cereals eten omdat het jongetje zijn pilletje moet innemen. Het meeste werk is haar van de jongste (vol kroes). De oudste is geheel zelfvoorzienend.
Het is vooral de interactie van de drie die het druk en later maakt. Ik denk dat dat met de tijd wel beter zal gaan, maar er wordt nu nog zo om mijn aandacht geschreeuwd..
Op zich hoeft er bij mij niet zo veel. Uniformen horen klaar te liggen (maar ik ontdek 's ochtends nog wel eens vlekken). Tassen ook gepakt, lunch krijgen ze op school, evenals ontbijt. Hoewel ze wel iets cereals eten omdat het jongetje zijn pilletje moet innemen. Het meeste werk is haar van de jongste (vol kroes). De oudste is geheel zelfvoorzienend.
Het is vooral de interactie van de drie die het druk en later maakt. Ik denk dat dat met de tijd wel beter zal gaan, maar er wordt nu nog zo om mijn aandacht geschreeuwd..
zaterdag 17 oktober 2009 om 09:29
Liza kan het zijn dat je moeder niet zo dolenthausiast is vanwege het hele verhaal wat aan je partner en zijn kinderen hangt? Het is nu niet bepaald een prototype ideaal gezinnetje wat je voor je dochter zou wensen. Ik denk dat jij er zelf zo middenin zit dat je dat zelf niet eens ziet op het moment maar ik vind je verhaal best heftig , waar je in zit, laat staan je moeder. Dan heb ik het niet over het feit dat je 3 stiefkinderen hebt, maar de hele problematiek rond de kinderen, je partner en zijn ex en ook nog de buurt waar je woont.
Goed dat je aan hebt gegeven bij je man dat je de middagen niet de kinderen alleen kan opvangen. Het is uberhaupt al heel wat om 3 kinderen te moeten verzorgen laat staan kinderen met een verleden als jouw stiefkinderen hebben. Dat ze savonds wild werden trouwens, is mij ook bekend hoor dat is wel normaal bij jonge kinderen, ze zijn dan vaak erg moe. Als je dan niet strak optreed en het te laat maakt, raak je de controle kwijt. ( en de kinderen ook) Je schrijft dat ze ook nog uit logeren moesten, misschien was dat gewoon even teveel van het goede.
Goed dat je aan hebt gegeven bij je man dat je de middagen niet de kinderen alleen kan opvangen. Het is uberhaupt al heel wat om 3 kinderen te moeten verzorgen laat staan kinderen met een verleden als jouw stiefkinderen hebben. Dat ze savonds wild werden trouwens, is mij ook bekend hoor dat is wel normaal bij jonge kinderen, ze zijn dan vaak erg moe. Als je dan niet strak optreed en het te laat maakt, raak je de controle kwijt. ( en de kinderen ook) Je schrijft dat ze ook nog uit logeren moesten, misschien was dat gewoon even teveel van het goede.
zaterdag 17 oktober 2009 om 11:06
Ik krijg het zelf benauwd van je dagverhaal. En hier wreekt het zich dat je geen kinderen hebt, en dus geen ervaring met de normale situatie, of hoe je kinderen die extreem reageren toch in toom kunt houden.
Ja, het is goed dat ze genegenheid zoeken. Ze moeten daarbij wel (heel snel) leren dat ze dit niet allemaal tegelijk kunnen ontvangen, dat ze hierin om de beurt moeten, en dan ook nog wat me-time voor je vrijhouden. Ik heb zelf de indruk dat het ziek worden van het kleine meisje een strategie is geweest, met name ook omdat ze verrassend snel opknapt. Dus haar manier van aandacht opeisen. En een effectieve ook, want hoe kun je een kind dat spuugt, en zeker als je dit voor het eerst opmerkt, hierop aanspreken. Probeer te onderzoeken of er een patroon in zit en zodra je dit bemerkt, meteen grenzen stellen aan het spugen (er wordt hier niet gespuugd, en als je wel spuugt zul je het zelf moeten opruimen en ga ik ondertussen met je broertje iets doen terwijl ik kijk hoe je het doet).
Lieve schat, eerlijk heb ik geen idee hoe je vanaf een schermpje hierin te begeleiden. Je zou eigenlijk een professional moeten hebben die concreet met je meedenkt over hoe de grenzen te stellen, en hoe te reageren op het moment dat de kinderen die vanzelfsprekend overtreden en de portie aandacht voor hun zus/broer afpikken.
Kun je een paar Nannie Frosts of zo bestuderen om daaruit een plan te destilleren voor een gezin met drie drukke kinderen, of in elk geval minimaal twee?
Ik wens je sterkte en energie. Maar heb nu al in de gaten dat je je niet moet laten leegzuigen.
Ja, het is goed dat ze genegenheid zoeken. Ze moeten daarbij wel (heel snel) leren dat ze dit niet allemaal tegelijk kunnen ontvangen, dat ze hierin om de beurt moeten, en dan ook nog wat me-time voor je vrijhouden. Ik heb zelf de indruk dat het ziek worden van het kleine meisje een strategie is geweest, met name ook omdat ze verrassend snel opknapt. Dus haar manier van aandacht opeisen. En een effectieve ook, want hoe kun je een kind dat spuugt, en zeker als je dit voor het eerst opmerkt, hierop aanspreken. Probeer te onderzoeken of er een patroon in zit en zodra je dit bemerkt, meteen grenzen stellen aan het spugen (er wordt hier niet gespuugd, en als je wel spuugt zul je het zelf moeten opruimen en ga ik ondertussen met je broertje iets doen terwijl ik kijk hoe je het doet).
Lieve schat, eerlijk heb ik geen idee hoe je vanaf een schermpje hierin te begeleiden. Je zou eigenlijk een professional moeten hebben die concreet met je meedenkt over hoe de grenzen te stellen, en hoe te reageren op het moment dat de kinderen die vanzelfsprekend overtreden en de portie aandacht voor hun zus/broer afpikken.
Kun je een paar Nannie Frosts of zo bestuderen om daaruit een plan te destilleren voor een gezin met drie drukke kinderen, of in elk geval minimaal twee?
Ik wens je sterkte en energie. Maar heb nu al in de gaten dat je je niet moet laten leegzuigen.
zaterdag 17 oktober 2009 om 11:21
En om je een idee te geven van de emoties die hoog op kunnen lopen binnen een gezin dat redelijk op orde is:
Ik was naar zwemles gegaan met jongste, Oudste en Middelste zouden samen thuis blijven (deden ze al eerder) en vooraf afgesproken hoe te handelen in geval van ruzie. Dit ging al snel mis: toen ik Muis net in het zwembad had kwam Oudste al bij me aan, hij had ervoor gekozen om weg te gaan in plaats van de kleine dictator te spelen na een ruzie. Reuze knap, complimenten. Met Middelste gebeld om hem gerust te stellen en bij thuiskomst bleek die zich ook prima te hebben vermaakt.
Onderwijl was Oudste al bij me aan het proberen om de computertijd bij thuiskomst op te eisen, iets dat ik eigenlijk aan Muis had toegezegd. Gelukkig bleek dat zowel Muis als Oudste samen aan de computer wilden dus wederom opgelost.
En toen was het taken tijd. Oudste begon aan een taak, niet de meest favoriete. Ik vroeg hem of het zijn taak was en Middelste zei dat het de zijne was, en wilde zijn eigen taak doen. Nagekeken in het schriftje: ja, Middelstes taak.
En toen ontplofte Oudste. Hevig, ging gooien en smijten en probeerde in het voorbijgaan zijn broertje te rammen. Op de vraag 'wat heb je nodig' (handig topic, dit) kwam hij wel met het verhaal erachter, normaal wil niemand die taak doen en nu wil Middelste het alleen om hem te pesten, dacht hij. Kan, weet ik niet, ik kan niet in diens hoofd kijken. Ik heb uitgelegd dat we de taken juist per week hebben verdeeld om dit soort discussies te voorkomen en dat hij gewoon net als altijd de taak van de week moet gaan doen. Inmiddels was ik zelf ook aardig opgefokt, want het was intussen een heftig spelletje grenzen zoeken geworden. Oudste, we gaan op deze manier niet met elkaar om, en zoveel boosheid past niet bij wat er nu aan de hand is, en wat er ook gebeurd is, is geen reden om dreigend te doen en mensen te belagen. Toezien op de uitvoering van de taak, zorgen dat kind de anderen niet belaagd of te ver gaat in zijn woede, ondertussen uitleggen wat er gebeurt en proberen ruimte te geven aan kind om zijn woede onder woorden te brengen, dat is nogal wat voor een persoon om te doen. En in dit geval was er maar een tegelijk explosief.
Wat mij bekend is is dat ze om de beurt zo hun bozigheid hebben, en als ze een aanvaring hebben tegelijk. Gelukkig niet twee of drie tegelijk die dwingend om aandacht vragen.
Ik bedoel maar, je hebt een handful. En in het geval wat ik beschreef gaat het om een kind dat zich behoorlijk veilig voelt, heel aangepast is op school, al diverse mogelijkheden heeft gehad om te werken met zijn emoties. Bij zijn eigen moeder, geen pleeg of stief.
Kortom, weet waar je aan begint.
Ik was naar zwemles gegaan met jongste, Oudste en Middelste zouden samen thuis blijven (deden ze al eerder) en vooraf afgesproken hoe te handelen in geval van ruzie. Dit ging al snel mis: toen ik Muis net in het zwembad had kwam Oudste al bij me aan, hij had ervoor gekozen om weg te gaan in plaats van de kleine dictator te spelen na een ruzie. Reuze knap, complimenten. Met Middelste gebeld om hem gerust te stellen en bij thuiskomst bleek die zich ook prima te hebben vermaakt.
Onderwijl was Oudste al bij me aan het proberen om de computertijd bij thuiskomst op te eisen, iets dat ik eigenlijk aan Muis had toegezegd. Gelukkig bleek dat zowel Muis als Oudste samen aan de computer wilden dus wederom opgelost.
En toen was het taken tijd. Oudste begon aan een taak, niet de meest favoriete. Ik vroeg hem of het zijn taak was en Middelste zei dat het de zijne was, en wilde zijn eigen taak doen. Nagekeken in het schriftje: ja, Middelstes taak.
En toen ontplofte Oudste. Hevig, ging gooien en smijten en probeerde in het voorbijgaan zijn broertje te rammen. Op de vraag 'wat heb je nodig' (handig topic, dit) kwam hij wel met het verhaal erachter, normaal wil niemand die taak doen en nu wil Middelste het alleen om hem te pesten, dacht hij. Kan, weet ik niet, ik kan niet in diens hoofd kijken. Ik heb uitgelegd dat we de taken juist per week hebben verdeeld om dit soort discussies te voorkomen en dat hij gewoon net als altijd de taak van de week moet gaan doen. Inmiddels was ik zelf ook aardig opgefokt, want het was intussen een heftig spelletje grenzen zoeken geworden. Oudste, we gaan op deze manier niet met elkaar om, en zoveel boosheid past niet bij wat er nu aan de hand is, en wat er ook gebeurd is, is geen reden om dreigend te doen en mensen te belagen. Toezien op de uitvoering van de taak, zorgen dat kind de anderen niet belaagd of te ver gaat in zijn woede, ondertussen uitleggen wat er gebeurt en proberen ruimte te geven aan kind om zijn woede onder woorden te brengen, dat is nogal wat voor een persoon om te doen. En in dit geval was er maar een tegelijk explosief.
Wat mij bekend is is dat ze om de beurt zo hun bozigheid hebben, en als ze een aanvaring hebben tegelijk. Gelukkig niet twee of drie tegelijk die dwingend om aandacht vragen.
Ik bedoel maar, je hebt een handful. En in het geval wat ik beschreef gaat het om een kind dat zich behoorlijk veilig voelt, heel aangepast is op school, al diverse mogelijkheden heeft gehad om te werken met zijn emoties. Bij zijn eigen moeder, geen pleeg of stief.
Kortom, weet waar je aan begint.
zaterdag 17 oktober 2009 om 14:21
Liza, heb je de mogelijkheid om een schoonmaakster of zo te nemen? Dat geeft jou wat meer ruimte om aandacht aan de kinderen te besteden, en tijd voor jezelf te hebben.
Zoiets als met je vriend gebeurde vandaag, dat hij later thuiskwam dan gepland, kan echt niet. Er moeten echt hele duidelijke afspraken gemaakt worden, over wanneer hij beschikbaar is voor e kinderen. Hij werkt zes dagen in de week en de rest van zijn tijd moet hij aan zijn kinderen besteden.
Hij zal echt weinig tijd voor zichzelf hebben. Werk jij trouwens ook?
Zoiets als met je vriend gebeurde vandaag, dat hij later thuiskwam dan gepland, kan echt niet. Er moeten echt hele duidelijke afspraken gemaakt worden, over wanneer hij beschikbaar is voor e kinderen. Hij werkt zes dagen in de week en de rest van zijn tijd moet hij aan zijn kinderen besteden.
Hij zal echt weinig tijd voor zichzelf hebben. Werk jij trouwens ook?
zaterdag 17 oktober 2009 om 16:40
@Mamzelle: Dankjewel!
Ja, ik realiseerde me gister ook dat ik dit gewoon niet gewend ben. Heb geen ervaring waar ik op kan terugvallen.
Het meisje was wel degelijk ziek, maar omdat ze te snel had gegeten. De jongste twee willen altijd eten en het hele stel is prachtig slank tot zelfs een beetje smalletjes, dus ik geef ze zoveel eten als ze willen.
Bij thuiskomst is dat fruit. 1 banaan en een ander fruit (in dit geval een handje druiven). Dan even wat doen en toen een kom cereals.
Waar het waarschijnlijk mis is gegaan in dat de jongste zelf melk ging lopen drinken. Pa zei later dat ze dit helemaal niet mag. Ze mogen alleen water en alle andere drinken geven wij hen.
Goed, de regels zijn mij nog helemaal niet bekend, en ik was bezig met het 1-op-1 gesprekje met de jongen.
Hier wrook het zich dus dat man er niet was.
Jongste kwam nog trots laten zien hoe dik haar buikje was een 10 minuten later was het krampen en overgeven.
Ik wist dus wel dat het een kwestie van eruitgooien en dan vooel je je weer beter was, maar ze was wel echt even ziek.
Wat ik het allerlastigste vond was dat gehang aan me, omdat ik weet dat ze het nodig hebben, maar er gewoon geen tijd voor had.
De situaties die jij beschrijft herken ik wel uit verhalen van andere gezinnen, en mijn broertje en ik waren ook geen lieverdjes. Ik denk dat we de strengheid van pa hier goed moeten handhaven zodat we de welopgevoedheid van het stel iig behouden.
Heb ik hem gisteravond ook gezegd. We vullen elkaar prima aan. Hij de strakheid en displine, en ik de zachtere kant, en voor de komende maanden moeten die twee kanten gewoon altijd samen met de kinderen zijn.
Dit weekend zijn we gelukkig even zonder kinderen. Ik vind het heel spijtig voor ze, maar we hebben beiden die downtime gewoon nodig.
Er is deze week al zoveel gebeurd. In die paar dagen dat ik ze heb zijn ze al blij met waar ze wonen, hechten ze zich aan me en voelen ze zich ook veilig om hun behoeftes te tonen.
En een van de grootste problemen met het jongetje: school die meerdere malen per week pa belde om zijn slechte gedrag, heeft nu slecht 2x gebeld, en nu om te zeggen dat hij het zo fantatisch doet. Dat is een prachtig resultaat, en bemoedigend voor pa.
(verwacht overigens echt wel terugval hoor)
Vanmiddag gaan ze naar hun moeder (die wil nog wel oppassen), vanavond komt de oudste met ons mee naar een Haunted House en morgenmiddag gaan we picknicken bij het meer.
Wel een hoop gesjouw, maar dat is hier wel normaal en voor nu henb ik geen andere opties.
Ja, ik realiseerde me gister ook dat ik dit gewoon niet gewend ben. Heb geen ervaring waar ik op kan terugvallen.
Het meisje was wel degelijk ziek, maar omdat ze te snel had gegeten. De jongste twee willen altijd eten en het hele stel is prachtig slank tot zelfs een beetje smalletjes, dus ik geef ze zoveel eten als ze willen.
Bij thuiskomst is dat fruit. 1 banaan en een ander fruit (in dit geval een handje druiven). Dan even wat doen en toen een kom cereals.
Waar het waarschijnlijk mis is gegaan in dat de jongste zelf melk ging lopen drinken. Pa zei later dat ze dit helemaal niet mag. Ze mogen alleen water en alle andere drinken geven wij hen.
Goed, de regels zijn mij nog helemaal niet bekend, en ik was bezig met het 1-op-1 gesprekje met de jongen.
Hier wrook het zich dus dat man er niet was.
Jongste kwam nog trots laten zien hoe dik haar buikje was een 10 minuten later was het krampen en overgeven.
Ik wist dus wel dat het een kwestie van eruitgooien en dan vooel je je weer beter was, maar ze was wel echt even ziek.
Wat ik het allerlastigste vond was dat gehang aan me, omdat ik weet dat ze het nodig hebben, maar er gewoon geen tijd voor had.
De situaties die jij beschrijft herken ik wel uit verhalen van andere gezinnen, en mijn broertje en ik waren ook geen lieverdjes. Ik denk dat we de strengheid van pa hier goed moeten handhaven zodat we de welopgevoedheid van het stel iig behouden.
Heb ik hem gisteravond ook gezegd. We vullen elkaar prima aan. Hij de strakheid en displine, en ik de zachtere kant, en voor de komende maanden moeten die twee kanten gewoon altijd samen met de kinderen zijn.
Dit weekend zijn we gelukkig even zonder kinderen. Ik vind het heel spijtig voor ze, maar we hebben beiden die downtime gewoon nodig.
Er is deze week al zoveel gebeurd. In die paar dagen dat ik ze heb zijn ze al blij met waar ze wonen, hechten ze zich aan me en voelen ze zich ook veilig om hun behoeftes te tonen.
En een van de grootste problemen met het jongetje: school die meerdere malen per week pa belde om zijn slechte gedrag, heeft nu slecht 2x gebeld, en nu om te zeggen dat hij het zo fantatisch doet. Dat is een prachtig resultaat, en bemoedigend voor pa.
(verwacht overigens echt wel terugval hoor)
Vanmiddag gaan ze naar hun moeder (die wil nog wel oppassen), vanavond komt de oudste met ons mee naar een Haunted House en morgenmiddag gaan we picknicken bij het meer.
Wel een hoop gesjouw, maar dat is hier wel normaal en voor nu henb ik geen andere opties.
zaterdag 17 oktober 2009 om 16:48
Liza, heel dapper dat je de zorg voor deze drie kinderen op je genomen hebt! Wat de drukte betreft, dat is denk ik vooral ook een kwestie van wennen. (Meeste moeders krijgen hun kinderen een voor een, jij krijgt er drie tegelijk in je schoot geworpen, je hebt geen tijd om er in te groeien) Goede routine helpt absoluut. Hier twee kinderen die naar school gaan, maar nog twee anderen (waaronder baby), die ook natuurlijk op die momenten aandacht nodig hebben, maar na wat opstartproblemen weet iedereen wat hij/zij moet doen en dat helpt.
Wat hulp betreft, ik heb ook goede dingen gehoord over EMDR, dus dat is misschien inderdaad de moeite waard om naar te kijken.
Goed dat je partner open staat voor nieuwe inzichten, dat is denk ik een van de belangrijkste dingen, jullie zullen het samen moeten doen en je hoeft het niet altijd eens te zijn, maar je moet wel een lijn kunnen trekken (zie ook het verhaal van Kadushi). En af en toe tijd voor elkaar kunnen hebben.
Nogmaals, ik vind je dapper en hoop dat je er, samen met kinderen en partner, goed uit komt.
Wat hulp betreft, ik heb ook goede dingen gehoord over EMDR, dus dat is misschien inderdaad de moeite waard om naar te kijken.
Goed dat je partner open staat voor nieuwe inzichten, dat is denk ik een van de belangrijkste dingen, jullie zullen het samen moeten doen en je hoeft het niet altijd eens te zijn, maar je moet wel een lijn kunnen trekken (zie ook het verhaal van Kadushi). En af en toe tijd voor elkaar kunnen hebben.
Nogmaals, ik vind je dapper en hoop dat je er, samen met kinderen en partner, goed uit komt.
zaterdag 17 oktober 2009 om 16:48
@kadushi: schoonmaakster? 
Er is niet eens ruimte om schoon te maken. Laat de KB hier maar niet langskomen, want het is een zooi.
Mijn grootste probleem is dat ik mijn voorkamer klaar moet maken (plafond, muren en vloeren). Dat is een behoorlijk klus en deze week heb ik amper wat kunnen doen. Als dat klaar is hebben we meer ruimte. Kunnen we kasten kopen en slapen pa en ik gescheiden van de kinderen.
Ik ben niet eens zo benauwd over de schoonmaaktaken. De kids helpen dolgraag mee, dus zodra er wat regelmaat is kunnen die veel doen. Het is vooral de chaos die opbreekt. Kleren die door elkaar liggen, en deze newbie moeder ziet niet eens wat de kleren van de 6-jarige en de 8-jarige zijn.
Ik hoop vanmiddag mijn man aan het opruimen van de kinderkleren te kunnen zetten.
Man heeft inderdaad weinig tijd voor hemzelf. Vertrekt 's ochtends om 5:30, doet lichamelijk werk (waar hij het overigens erg naar zijn zin heeft), is rond 14:30 klaar en om 15:30 komen de kids uit school.
Maar dit weekend is er dus wat ruimte.
Ik werk als zelfstandige. Maak websites. Dat loopt nog niet heel goed en ik heb dus die verbouwing nog. Normaal doe ik veel webwerk 's avonds maar ik heb overdag ook tijd nodig voor klanten. Dat ging gister ook zwaar mis, want ik moest iemand bellen en had geen seconde rust.
Maar zodra de kids op school zitten ben ik wel alleen thuis. Dat heb ik ook echt nodig.
OK, en nu douchen en aan het klussen in de woonkamer!
Er is niet eens ruimte om schoon te maken. Laat de KB hier maar niet langskomen, want het is een zooi. Mijn grootste probleem is dat ik mijn voorkamer klaar moet maken (plafond, muren en vloeren). Dat is een behoorlijk klus en deze week heb ik amper wat kunnen doen. Als dat klaar is hebben we meer ruimte. Kunnen we kasten kopen en slapen pa en ik gescheiden van de kinderen.
Ik ben niet eens zo benauwd over de schoonmaaktaken. De kids helpen dolgraag mee, dus zodra er wat regelmaat is kunnen die veel doen. Het is vooral de chaos die opbreekt. Kleren die door elkaar liggen, en deze newbie moeder ziet niet eens wat de kleren van de 6-jarige en de 8-jarige zijn.
Ik hoop vanmiddag mijn man aan het opruimen van de kinderkleren te kunnen zetten.
Man heeft inderdaad weinig tijd voor hemzelf. Vertrekt 's ochtends om 5:30, doet lichamelijk werk (waar hij het overigens erg naar zijn zin heeft), is rond 14:30 klaar en om 15:30 komen de kids uit school.
Maar dit weekend is er dus wat ruimte.
Ik werk als zelfstandige. Maak websites. Dat loopt nog niet heel goed en ik heb dus die verbouwing nog. Normaal doe ik veel webwerk 's avonds maar ik heb overdag ook tijd nodig voor klanten. Dat ging gister ook zwaar mis, want ik moest iemand bellen en had geen seconde rust.
Maar zodra de kids op school zitten ben ik wel alleen thuis. Dat heb ik ook echt nodig.
OK, en nu douchen en aan het klussen in de woonkamer!
zaterdag 17 oktober 2009 om 19:05
Mijn oudste zit net te tekenen. Allemaal lieve mooi geïllustreerde brieven met liefdesverklaringen aan mij, haar zusje, haar vader, zichzelf (ik hou het meest van mezelf ), de poezen...
En toen een brief: "Soms haat ik alles op de wereld".
Dat is wel even slikken. Maar toch wel fijn dat ze het opschrijft, dat ze er woorden aan geeft en die aan mij laat zien. Vanmorgen had ze weer een vreselijke woedeaanval, waar ik (uiteindelijk) erg slecht op reageerde. Ik wil me dan terugtrekken en ze laat me niet, maar volgt me overal. Daar moet ik dus een oplossing voor verzinnen. Uiteindelijk is ze een halfuurtje vrijwillig afgekoeld op haar bed en vroeg ze later zelf om een kussengevecht. Dat vind ik wel goed nieuws, dat ze zelf aangeeft hoe ze haar woede wil koelen. Maar heftig blijft het wel, moet ik zeggen. Ik was behoorlijk overstuur vanmorgen en was de rest van de dag kapot.
En toen een brief: "Soms haat ik alles op de wereld".
Dat is wel even slikken. Maar toch wel fijn dat ze het opschrijft, dat ze er woorden aan geeft en die aan mij laat zien. Vanmorgen had ze weer een vreselijke woedeaanval, waar ik (uiteindelijk) erg slecht op reageerde. Ik wil me dan terugtrekken en ze laat me niet, maar volgt me overal. Daar moet ik dus een oplossing voor verzinnen. Uiteindelijk is ze een halfuurtje vrijwillig afgekoeld op haar bed en vroeg ze later zelf om een kussengevecht. Dat vind ik wel goed nieuws, dat ze zelf aangeeft hoe ze haar woede wil koelen. Maar heftig blijft het wel, moet ik zeggen. Ik was behoorlijk overstuur vanmorgen en was de rest van de dag kapot.
Ga in therapie!
zaterdag 17 oktober 2009 om 22:52
quote:liza schreef op 17 oktober 2009 @ 16:40:
Wat ik het allerlastigste vond was dat gehang aan me, omdat ik weet dat ze het nodig hebben, maar er gewoon geen tijd voor had.
Ze hebben het wel nodig, maar hebben ze het ook dán nodig? De jongste was ziek, die had op dat moment aandacht (en praktische hulp) nodig. De anderen hebben ook aandacht en knuffels nodig, maar die kunnen ook even wachten. Ze willen dat niet, maar willen en nodig hebben zijn twee verschillende dingen. Misschien goed om in je achterhoofd te houden als je je zo uit elkaar getrokken voelt.
Ik denk dat het hier misschien ook goed is om knuffel/aandachttijd op een vast moment van de dag in te bouwen. Dat hoeft niet lang te zijn, 10 minuten even met zijn allen op de bank, misschien even een boekje voorlezen of de dag doorspreken. Misschien helpt het ze te weten dat hun moment van aandacht komt en ze er niet om hoeven te jengelen.
Wat juist in een gezin met meerdere kinderen belangrijk is, is proberen wat één-op-ééntijd te hebben. De kinderen zijn natuurlijk gewend te moeten strijden om aandacht. Misschien kun je bij het naar bed brengen een momentje inbouwen dat ze even over hun dag vertellen of hun ei kwijt kunnen en kunnen knuffelen. Dat hoeft ook maar een paar minuutjes te zijn. Ik merk bij mijn kinderen dat ze dat belangrijk vinden en vaak zijn het ook momenten waarop ze heel openhartig zijn.
Mijn meiden slapen ook op één kamer. De oudste mag dan altijd even bij mij op bed liggen kletsen voordat ze haar eigen bed in gaat (zodat de jongste niet meeluistert als ze nog wakker is).
Wat ik het allerlastigste vond was dat gehang aan me, omdat ik weet dat ze het nodig hebben, maar er gewoon geen tijd voor had.
Ze hebben het wel nodig, maar hebben ze het ook dán nodig? De jongste was ziek, die had op dat moment aandacht (en praktische hulp) nodig. De anderen hebben ook aandacht en knuffels nodig, maar die kunnen ook even wachten. Ze willen dat niet, maar willen en nodig hebben zijn twee verschillende dingen. Misschien goed om in je achterhoofd te houden als je je zo uit elkaar getrokken voelt.
Ik denk dat het hier misschien ook goed is om knuffel/aandachttijd op een vast moment van de dag in te bouwen. Dat hoeft niet lang te zijn, 10 minuten even met zijn allen op de bank, misschien even een boekje voorlezen of de dag doorspreken. Misschien helpt het ze te weten dat hun moment van aandacht komt en ze er niet om hoeven te jengelen.
Wat juist in een gezin met meerdere kinderen belangrijk is, is proberen wat één-op-ééntijd te hebben. De kinderen zijn natuurlijk gewend te moeten strijden om aandacht. Misschien kun je bij het naar bed brengen een momentje inbouwen dat ze even over hun dag vertellen of hun ei kwijt kunnen en kunnen knuffelen. Dat hoeft ook maar een paar minuutjes te zijn. Ik merk bij mijn kinderen dat ze dat belangrijk vinden en vaak zijn het ook momenten waarop ze heel openhartig zijn.
Mijn meiden slapen ook op één kamer. De oudste mag dan altijd even bij mij op bed liggen kletsen voordat ze haar eigen bed in gaat (zodat de jongste niet meeluistert als ze nog wakker is).
Ga in therapie!
zaterdag 17 oktober 2009 om 23:58
Liza ik lees nu dat jouw man thuis is ( 1530) als de kinderen uit school komen, ik was in de veronderstelling dat je ze alleen opving na schooltijd?
Wat een chaotische situatie voor je ik heb echt met je te doen. Het lijkt wel of je hier halsoverkop in bent gestapt. Als je jezelf er helemaal voor wil inzetten waarom dan niet iets van een ouderscursus of iets dergelijks volgen? Misschien heb je daar steun aan.
Wat een chaotische situatie voor je ik heb echt met je te doen. Het lijkt wel of je hier halsoverkop in bent gestapt. Als je jezelf er helemaal voor wil inzetten waarom dan niet iets van een ouderscursus of iets dergelijks volgen? Misschien heb je daar steun aan.
zondag 18 oktober 2009 om 06:42
quote:dubiootje schreef op 17 oktober 2009 @ 19:05:
......Maar heftig blijft het wel, moet ik zeggen. Ik was behoorlijk overstuur vanmorgen en was de rest van de dag kapot.
Oh Dubiootje.... ook vanuit hier een knuf.
En jij staat er dan (lees ik uit je verhalen) ook nog eens helemaal alleen voor.
Is het vooral deze dochter die het zo moeilijk heeft of ook het andere kind?
......Maar heftig blijft het wel, moet ik zeggen. Ik was behoorlijk overstuur vanmorgen en was de rest van de dag kapot.
Oh Dubiootje.... ook vanuit hier een knuf.
En jij staat er dan (lees ik uit je verhalen) ook nog eens helemaal alleen voor.
Is het vooral deze dochter die het zo moeilijk heeft of ook het andere kind?
zondag 18 oktober 2009 om 06:57
quote:dubiootje schreef op 17 oktober 2009 @ 22:52:
[...]
Ze hebben het wel nodig, maar hebben ze het ook dán nodig?
I
Mee eens, maar alles is nog zo vers dat het voor de kids ook zoeken is naar de juiste momenten. En ik heb het gevoel dat ze nu net loskomen en om de aandacht durven te vragen maar ondertussen wel "uitgehongerd" zijn en alle aandacht dus als een spons opzuigen. Denk dat het in de toekomst wel beter zal gaan.
Merk bij het jongetje ook dat hij zich kinderlijker gaat gedragen dan nodig om maar om hulp te kunnen vragen (veters strikken, t-shirt aan doen, simpel sommetje, etc.).
quote:dubiootje schreef op 17 oktober 2009 @ 22:52:
[...]
Ik denk dat het hier misschien ook goed is om knuffel/aandachttijd op een vast moment van de dag in te bouwen. ...Misschien helpt het ze te weten dat hun moment van aandacht komt en ze er niet om hoeven te jengelen.
Goeie tip. Ga ik meenemen in de te maken dagplanning.
quote:dubiootje schreef op 17 oktober 2009 @ 22:52:
[...]
Wat juist in een gezin met meerdere kinderen belangrijk is, is proberen wat één-op-één tijd te hebben.
Ja, en vooral voor de oudste en de middelste. De oudtse omdat die zo zelfstandig is dat ze anders het idee zou krijgen geen aandacht te mogen vragen, en het jochie omdat hij het heel heel erg nodig heeft. De jongste krijgt haar momenten wat makkelijker en vraagt ze ook duidelijk. Lokte me gister met een smoesje de slaapkamer in en ging toen op het bed staan springen: ha, ik wil even met jou alleen zijn hier! En dat is dan inderdaad met 10 minuutjes genoeg.
En je hebt goede tips voor me. Bedankt!!!!!
[...]
Ze hebben het wel nodig, maar hebben ze het ook dán nodig?
I
Mee eens, maar alles is nog zo vers dat het voor de kids ook zoeken is naar de juiste momenten. En ik heb het gevoel dat ze nu net loskomen en om de aandacht durven te vragen maar ondertussen wel "uitgehongerd" zijn en alle aandacht dus als een spons opzuigen. Denk dat het in de toekomst wel beter zal gaan.
Merk bij het jongetje ook dat hij zich kinderlijker gaat gedragen dan nodig om maar om hulp te kunnen vragen (veters strikken, t-shirt aan doen, simpel sommetje, etc.).
quote:dubiootje schreef op 17 oktober 2009 @ 22:52:
[...]
Ik denk dat het hier misschien ook goed is om knuffel/aandachttijd op een vast moment van de dag in te bouwen. ...Misschien helpt het ze te weten dat hun moment van aandacht komt en ze er niet om hoeven te jengelen.
Goeie tip. Ga ik meenemen in de te maken dagplanning.
quote:dubiootje schreef op 17 oktober 2009 @ 22:52:
[...]
Wat juist in een gezin met meerdere kinderen belangrijk is, is proberen wat één-op-één tijd te hebben.
Ja, en vooral voor de oudste en de middelste. De oudtse omdat die zo zelfstandig is dat ze anders het idee zou krijgen geen aandacht te mogen vragen, en het jochie omdat hij het heel heel erg nodig heeft. De jongste krijgt haar momenten wat makkelijker en vraagt ze ook duidelijk. Lokte me gister met een smoesje de slaapkamer in en ging toen op het bed staan springen: ha, ik wil even met jou alleen zijn hier! En dat is dan inderdaad met 10 minuutjes genoeg.
En je hebt goede tips voor me. Bedankt!!!!!
zondag 18 oktober 2009 om 07:05
Dit weekend is gelukkig weer rustig omdat de kids niet bij ons zijn. Man heeft me ook gezegd dat hij dat zo wil houden. Op vrijdagavond de kinderen bij de familie of hun moeder en wij halen ze dan zondagmiddag of begin avond weer op. Op die manier hebben wij ook wat tijd voor elkaar en kunnen we een beetje opladen.
Ik heb de kinderen wel gezien vandaag, want het jongetje moest naar de kapper met pa. Dus langs bij de moeder. Kinderen liepen buiten en kwamen meteen naar de auto en wilden, terwijl de ouders praatten, bij me komen zitten. Lief hoor. Kleintje op schoot druk aan het autosturen en de andere twee vertellend over wat ze aan het doen waren. Jochie helemaal bezorgd over hoe het met de verbouwing staat.
Kapper was goed. Pa en zoon hetzelfde kapsel en we hadden even rustig de tijd om te zitten en te praten. Wat me opviel is dat hij behoorlijk rustig was. Ging een paar keer op een kappersstoel zitten en begon wat spullen aan te raken maar voor het grootste deel van de tijd zat hij braaf naast me. Voor zijn diagnose ADHD valt me dat dan weer mee.
Vannacht beiden eens lekker lang slapen!
Ik heb de kinderen wel gezien vandaag, want het jongetje moest naar de kapper met pa. Dus langs bij de moeder. Kinderen liepen buiten en kwamen meteen naar de auto en wilden, terwijl de ouders praatten, bij me komen zitten. Lief hoor. Kleintje op schoot druk aan het autosturen en de andere twee vertellend over wat ze aan het doen waren. Jochie helemaal bezorgd over hoe het met de verbouwing staat.
Kapper was goed. Pa en zoon hetzelfde kapsel en we hadden even rustig de tijd om te zitten en te praten. Wat me opviel is dat hij behoorlijk rustig was. Ging een paar keer op een kappersstoel zitten en begon wat spullen aan te raken maar voor het grootste deel van de tijd zat hij braaf naast me. Voor zijn diagnose ADHD valt me dat dan weer mee.
Vannacht beiden eens lekker lang slapen!
zondag 18 oktober 2009 om 07:08
@stoeptegel: nee, 's ochtends dat ik er alleen voor, maar de middagopvang is samen. Was alleen deze vrijdag dat hij er onverwacht niet was. We hebben nu afgesproken dat als hij niet thuis kan zijn dat ik de kinderen dan naar familie breng. Klinkt een beetje als dumpen, maar ik kan ze (nu) gewoon nog niet alleen aan voor langere tijd. Mijn man is degene die ze hun welopgevoedheid heeft aangeleerd en hij handhaaft dat met strenge hand. Ik kan dat niet. Misschien dat het later beter gaat, maar ik vind het voor het moment al zwaar genoeg, dus vind dit een goede oplossing.
zondag 18 oktober 2009 om 07:11
Oh en qua cursussen, begeleiding en therapie... Ik wil eerst nog een beetje aankijken wat nu precies de noden zijn. Volgende week hebben we een gesprek met de psychiater en de leraren en daar zal ook wel wat uitkomen. Kunnen we ook vragen wat voor begeleiding de school evt. biedt. En ik wil ook graag eerst wat rust in het huishouden hebben zodat we zien hoe de kids gedijen bij de regelmaat.
zondag 18 oktober 2009 om 10:56
Inderdaad Liza, ik sta er alleen voor. Vandaag is kinderloze zondag, de enige dag zonder kinderen in de week. Met een fulltime baan is het op zich prima te doen als de kinderen die boze buien maar eens achterwege zouden laten. Nee, het is dus niet alleen de oudste, ze wisselen elkaar af
Nog een fijn rustig moment van de dag is bij ons het kwartiertje tussen dat de wekker afgaat en we opstaan. Dan kruipen de meiden bij mij in bed en knuffelen en kletsen we (en worden we langzaam wakker ).
Heb je met je man de regels en straffen voor de kinderen al doorgepraat? Het lijkt me belangrijk dat jullie daarin op één lijn zitten. Anders gaan de kinderen daar zeker misbruik van maken en jij zal je ook onzekerder voelen.
Heeft je vriend een nieuwe manier om de kinderen discipline op te leggen, nu hij ze niet meer slaat. Hoe vind jij dat zelf trouwens, gevoelsmatig bedoel ik? Het idee dat hij de kinderen sloeg?
Wat je moeder en andere familie en vriendin in Nederland betreft, ik kan me voorstellen dat zij op een afstand hun eigen ideeën over deze situatie hebben en het niet zien alsof jij er drie kinderen als een soort cadeautje bij krijgt. Ik weet niet of ze je vriend kennen, maar als mijn dochter met iemand zou gaan samenwonen met zo'n verleden (ook al is hij al jaren clean) zou ik me toch zorgen maken. Zeker als ze op zo'n afstand zou wonen.
Misschien weet ze gewoon niet goed hoe ze moet reageren, omdat ze veel minder enthousiast is dan jij maar je ook niet wil kwetsen. En laat ze daarom maar niets horen. Het hoeft niet per se desinteresse te zijn. Ik kan me ook voorstellen dat ze de kinderen (nog) niet als kleinkinderen ziet, omdat het allemaal nog heel recent is en ze ze bovendien niet kan zien. Geef het even tijd, zou ik zeggen, en probeer je niet boos te maken.
Nog een fijn rustig moment van de dag is bij ons het kwartiertje tussen dat de wekker afgaat en we opstaan. Dan kruipen de meiden bij mij in bed en knuffelen en kletsen we (en worden we langzaam wakker ).
Heb je met je man de regels en straffen voor de kinderen al doorgepraat? Het lijkt me belangrijk dat jullie daarin op één lijn zitten. Anders gaan de kinderen daar zeker misbruik van maken en jij zal je ook onzekerder voelen.
Heeft je vriend een nieuwe manier om de kinderen discipline op te leggen, nu hij ze niet meer slaat. Hoe vind jij dat zelf trouwens, gevoelsmatig bedoel ik? Het idee dat hij de kinderen sloeg?
Wat je moeder en andere familie en vriendin in Nederland betreft, ik kan me voorstellen dat zij op een afstand hun eigen ideeën over deze situatie hebben en het niet zien alsof jij er drie kinderen als een soort cadeautje bij krijgt. Ik weet niet of ze je vriend kennen, maar als mijn dochter met iemand zou gaan samenwonen met zo'n verleden (ook al is hij al jaren clean) zou ik me toch zorgen maken. Zeker als ze op zo'n afstand zou wonen.
Misschien weet ze gewoon niet goed hoe ze moet reageren, omdat ze veel minder enthousiast is dan jij maar je ook niet wil kwetsen. En laat ze daarom maar niets horen. Het hoeft niet per se desinteresse te zijn. Ik kan me ook voorstellen dat ze de kinderen (nog) niet als kleinkinderen ziet, omdat het allemaal nog heel recent is en ze ze bovendien niet kan zien. Geef het even tijd, zou ik zeggen, en probeer je niet boos te maken.
Ga in therapie!
maandag 19 oktober 2009 om 04:35
Plannen en je er aan houden zit hier niet echt in de cultuur. Hadden we ons zo verheugd op een lome zondag zonder kids, ging om 9 uur de telefoon. De moeder. Moest iets doen, of we de kids dus voor 11 uur konden ophalen. Daar ging het uitslapen.
Gelukkig hadden we dus nog wel een uurtje voor onszelf en heeft lief lekker ontbijt op bed gemaakt.
Maar daarna was het in de sneltrein. Het is hier ook koud geworden en mijn huis zit nog vol kieren en gaten en ik heb ook nog geen kachel. Dus langs bij vriendin die twee electrische kacheltjes voor ons had. Kids ophalen, langs bij hun oude huis, waar nog steeds een deel van de spullen ligt, voor warme kleren. En toen boodschappen doen. Thuis ben ik meteen aan het stucen van het plafond in de woonkamer begonnen en heb man de kinderen laten doen. Heb geen grote scheldpartijen gehoord, dus volgens mij liep dat wel goed.
Ondertussen heeft hij red beans & rice gekookt en de kinderen de keuken laten opruimen. Het spul ligt nu op bed, en mijn plafond is klaar.
Gelukkig hadden we dus nog wel een uurtje voor onszelf en heeft lief lekker ontbijt op bed gemaakt.
Maar daarna was het in de sneltrein. Het is hier ook koud geworden en mijn huis zit nog vol kieren en gaten en ik heb ook nog geen kachel. Dus langs bij vriendin die twee electrische kacheltjes voor ons had. Kids ophalen, langs bij hun oude huis, waar nog steeds een deel van de spullen ligt, voor warme kleren. En toen boodschappen doen. Thuis ben ik meteen aan het stucen van het plafond in de woonkamer begonnen en heb man de kinderen laten doen. Heb geen grote scheldpartijen gehoord, dus volgens mij liep dat wel goed.
Ondertussen heeft hij red beans & rice gekookt en de kinderen de keuken laten opruimen. Het spul ligt nu op bed, en mijn plafond is klaar.
maandag 19 oktober 2009 om 05:09
@dubiootje: poeh dat lijkt mij nou nog veel zwaarder dan 3 kids met z'n tweeen. Petje af!
Hoe lang geleden ben je gescheiden? En denk je dat de boze buien vooral daar vandaan komen?
Over die regels en straffen: nee, we hebben het daar niet specifiek over gehad. Ik vraag hem dingen als het zich voordoet. Bijvoorbeeld hoeveel fruit ze op een dag mogen. Als je ze los laat blijven ze namelijk eten. We hebben hier in ieder geval geen probleem met moeilijke eters. Ze eten zo ongeveer alles wat eetbaar is.
Maar ik wil zeker op 1 lijn met man zitten. Punt is dat we gewoon zo weinig tijd hebben en dat de tijd die we hebben zonder kids ook aan onszelf willen besteden en het niet constant over hen willen hebben. Tenslotte zijn we ook nog niet zo lang samen en moeten we ook nog een relatie opbouwen.
Nu ben ik grootste deel niet alleen met ze, dus dan is het eenvoudig: laat pap het maar uitzoeken. Het uitdelen van snoep heb ik ook aan pap uitbesteed. Ik geef er zelf helemaal niet om en zou ze dus niks geven.
Vooralsnog zijn de uitgedeelde straffen zakgeld inhouden, geen snoep, niet bij het raam zitten in de auto. Valt allemaal nog mee.
Man wordt vaak wel boos op ze, maar dat is meer in de orde van blijf af, zit stil, gil niet zo, maak geen ruzie. Verder zijn we wel duidelijk in dat als ik 's ochtends een straf uitdeel dat dat dan de straf is en dat pa er niet nog een schepje bovenop mag doen, ook niet als hij mijn straf te licht vindt.
Het slaan is trouwens al langer verleden tijd hoor. Het is hier een doodnormaal onderdeel van de opvoeding. Ik vind het verschrikkelijk en een zwaktebod. Maar kan mijn vriend niet kwalijk nemen dat hij deed hoe hij zelf is opgevoed en hoe iedereen om hem heen opvoedt. Hij kent wel mijn mening.
Het jongetje speelt het niet mogen slaan overigens wel uit. Toen hij nog bij zijn moeder zat en het weer eens zo bont maakte dat pa langs moest komen daagde hij hem gewoon uit: "Je kan me niks maken. Je mag me toch niet slaan!"
Die scene hebben we hier in huis gelukkig nog niet gehad.
Mijn eigen idee voor situaties die een echte straf nodig hebben is een tijdje in de hoek staan, of niet op de computer. En als ze echt onhandelbaar zijn dan vasthouden tot ze gekalmeerd zijn, zoals ik al een paar keer heb moeten doen.
Over de reacties uit NL: ik vrees dat ik al een echt moederinstinct aan het ontwikkelen ben. Ik wil gewoon dat iedereen zegt dat ik van die leuke kids heb.
De ontwikkeling van mijn relatie werd met meer enthousiasme begroet. Niet omdat men er nu zo veel in ziet, maar omdat ik mezelf nooit te serieus neem en al mijn romantische avonturen presenteer als soap. En dat leest blijkbaar lekker weg.
Qua drugs zijn ze wel wat van me gewend. Heb ook een tijdje iets gehad met een nog actieve crackhead. Maar dat was snel afgelopen toen die alleen maar over rehab wilde praten, maar het doen steeds uitstelde.
Mijn leven hier is sowieso zo verschrikkelijk anders dan NL. Ik beschrijf veel, maar het blijft een andere planeet. Heb overigens bericht van moeder. Een nogal nietszeggend mailtje. Maar goed er is een levensteken. Ach als ze ooit eens haar webcam aan de praat krijgt zet ik de kids wel voor de cam.
En afsluitend, noot voor het boekje met lieve dingen:
Jongste kwam net uit bed. Door alle drukte had ik nog helemaal geen knuffelmomenten met ze gehad, en dat kwam ze even inhalen. Kreeg een zoen en toen verdween ze weer naar bed (vooralsnog hier ook nog geen ruzie over naar bed gaan).
Hoe lang geleden ben je gescheiden? En denk je dat de boze buien vooral daar vandaan komen?
Over die regels en straffen: nee, we hebben het daar niet specifiek over gehad. Ik vraag hem dingen als het zich voordoet. Bijvoorbeeld hoeveel fruit ze op een dag mogen. Als je ze los laat blijven ze namelijk eten. We hebben hier in ieder geval geen probleem met moeilijke eters. Ze eten zo ongeveer alles wat eetbaar is.
Maar ik wil zeker op 1 lijn met man zitten. Punt is dat we gewoon zo weinig tijd hebben en dat de tijd die we hebben zonder kids ook aan onszelf willen besteden en het niet constant over hen willen hebben. Tenslotte zijn we ook nog niet zo lang samen en moeten we ook nog een relatie opbouwen.
Nu ben ik grootste deel niet alleen met ze, dus dan is het eenvoudig: laat pap het maar uitzoeken. Het uitdelen van snoep heb ik ook aan pap uitbesteed. Ik geef er zelf helemaal niet om en zou ze dus niks geven.
Vooralsnog zijn de uitgedeelde straffen zakgeld inhouden, geen snoep, niet bij het raam zitten in de auto. Valt allemaal nog mee.
Man wordt vaak wel boos op ze, maar dat is meer in de orde van blijf af, zit stil, gil niet zo, maak geen ruzie. Verder zijn we wel duidelijk in dat als ik 's ochtends een straf uitdeel dat dat dan de straf is en dat pa er niet nog een schepje bovenop mag doen, ook niet als hij mijn straf te licht vindt.
Het slaan is trouwens al langer verleden tijd hoor. Het is hier een doodnormaal onderdeel van de opvoeding. Ik vind het verschrikkelijk en een zwaktebod. Maar kan mijn vriend niet kwalijk nemen dat hij deed hoe hij zelf is opgevoed en hoe iedereen om hem heen opvoedt. Hij kent wel mijn mening.
Het jongetje speelt het niet mogen slaan overigens wel uit. Toen hij nog bij zijn moeder zat en het weer eens zo bont maakte dat pa langs moest komen daagde hij hem gewoon uit: "Je kan me niks maken. Je mag me toch niet slaan!"
Die scene hebben we hier in huis gelukkig nog niet gehad.
Mijn eigen idee voor situaties die een echte straf nodig hebben is een tijdje in de hoek staan, of niet op de computer. En als ze echt onhandelbaar zijn dan vasthouden tot ze gekalmeerd zijn, zoals ik al een paar keer heb moeten doen.
Over de reacties uit NL: ik vrees dat ik al een echt moederinstinct aan het ontwikkelen ben. Ik wil gewoon dat iedereen zegt dat ik van die leuke kids heb.
De ontwikkeling van mijn relatie werd met meer enthousiasme begroet. Niet omdat men er nu zo veel in ziet, maar omdat ik mezelf nooit te serieus neem en al mijn romantische avonturen presenteer als soap. En dat leest blijkbaar lekker weg.
Qua drugs zijn ze wel wat van me gewend. Heb ook een tijdje iets gehad met een nog actieve crackhead. Maar dat was snel afgelopen toen die alleen maar over rehab wilde praten, maar het doen steeds uitstelde.
Mijn leven hier is sowieso zo verschrikkelijk anders dan NL. Ik beschrijf veel, maar het blijft een andere planeet. Heb overigens bericht van moeder. Een nogal nietszeggend mailtje. Maar goed er is een levensteken. Ach als ze ooit eens haar webcam aan de praat krijgt zet ik de kids wel voor de cam.
En afsluitend, noot voor het boekje met lieve dingen:
Jongste kwam net uit bed. Door alle drukte had ik nog helemaal geen knuffelmomenten met ze gehad, en dat kwam ze even inhalen. Kreeg een zoen en toen verdween ze weer naar bed (vooralsnog hier ook nog geen ruzie over naar bed gaan).
maandag 19 oktober 2009 om 07:55
Hoi Liza,
Ik ben ook weer aangehaakt na een weekend met vriend alleen, haha (heb nog geen kinderen ). Leuk dat je het boekje met lieve dingen ziet zitten! Ik vond de truc om je mee naar haar slaapkamer te lokken ook wel erg schattig (ergens helemaal fout, maar toch).
Ik lees/schrijf hier mee als iemand met vooral heel veel theoretische en meekijk kennis over hoe je met kinderen om moet gaan. Geen idee of je daar wat aan hebt, maar goed, dat kun je gelukkig helemaal zelf besluiten.
Volgens mij ben je behoorlijk goed bezig, met de middelen die jij hebt zowel praktisch als zeg maar geestelijk wat wel/niet in je zit. Het feit dat je écht om deze kinderen geeft en heel erg betrokken bent bij wat voor hun het beste is, helpt geweldig denk ik. Ik heb te veel kinderen gezien/verhalen gehoord waarbij het vreselijk fout ging met kinderen omdat de ouders eigenlijk zichzelf als prioriteit hadden ipv de kinderen.
Je vindt het moeilijk om grenzen te stellen, maar juist op zo'n moment als ze alledrie tegelijk aan je lopen te trekken om aandacht is het denk ik belangrijk dat je het tóch blijft proberen. Of deze kinderen nu wel of niet duidelijke trauma's/stoornissen hebben (en ik denk dat er echt wel het een en ander zit), ze móeten leren dat even geen aandacht niet betekent dat je niet van ze houdt. Dat even geen aandacht níet betekent dat ze helemaal nooit meer aandacht krijgen enzovoort.
Ik ga er eens over nadenken wat voor een 'trucjes' je nog zou kunnen gebruiken om ze daarmee te helpen.
Ik ben ook weer aangehaakt na een weekend met vriend alleen, haha (heb nog geen kinderen ). Leuk dat je het boekje met lieve dingen ziet zitten! Ik vond de truc om je mee naar haar slaapkamer te lokken ook wel erg schattig (ergens helemaal fout, maar toch).
Ik lees/schrijf hier mee als iemand met vooral heel veel theoretische en meekijk kennis over hoe je met kinderen om moet gaan. Geen idee of je daar wat aan hebt, maar goed, dat kun je gelukkig helemaal zelf besluiten.
Volgens mij ben je behoorlijk goed bezig, met de middelen die jij hebt zowel praktisch als zeg maar geestelijk wat wel/niet in je zit. Het feit dat je écht om deze kinderen geeft en heel erg betrokken bent bij wat voor hun het beste is, helpt geweldig denk ik. Ik heb te veel kinderen gezien/verhalen gehoord waarbij het vreselijk fout ging met kinderen omdat de ouders eigenlijk zichzelf als prioriteit hadden ipv de kinderen.
Je vindt het moeilijk om grenzen te stellen, maar juist op zo'n moment als ze alledrie tegelijk aan je lopen te trekken om aandacht is het denk ik belangrijk dat je het tóch blijft proberen. Of deze kinderen nu wel of niet duidelijke trauma's/stoornissen hebben (en ik denk dat er echt wel het een en ander zit), ze móeten leren dat even geen aandacht niet betekent dat je niet van ze houdt. Dat even geen aandacht níet betekent dat ze helemaal nooit meer aandacht krijgen enzovoort.
Ik ga er eens over nadenken wat voor een 'trucjes' je nog zou kunnen gebruiken om ze daarmee te helpen.
maandag 19 oktober 2009 om 09:00
quote:liza schreef op 19 oktober 2009 @ 05:09:
@dubiootje: poeh dat lijkt mij nou nog veel zwaarder dan 3 kids met z'n tweeen. Petje af!
Hoe lang geleden ben je gescheiden? En denk je dat de boze buien vooral daar vandaan komen?
Dank je We zijn nu drie jaar uit elkaar - en nog steeds niet gescheiden... Dat helpt natuurlijk ook niet. De meiden vroegen van de week nog of we nu gescheiden zijn. Het is ook voor hen vervelend dat dat nog niet definitief is. Ik probeer ze in elk geval te behoeden voor valse hoop dat we weer bij elkaar komen.
Bijkomend probleem is dat mijn ex alcoholist is en ik daarom niet wil dat ze daar gaan overnachten. Vooralsnog is er een voorlopige omgangsregeling zonder overnachtingen, maar de kans bestaat dat dit in de definitieve regeling verandert (mijn zorgen worden niet serieus genomen, ook al is vader dronken met de kinderen in de auto gestapt).
De omgangsregeling (1 dag per week) loopt op zich goed, maar ik pik wel signalen op van de kinderen dat sommige dingen pijnlijk voor hen zijn, zoals het feit dat hun vader niet met mij praat en tegen hen kwaadspreekt over mij. Dus het kan heel goed zijn dat de boosheid daarvandaan komt. De jongste is redelijk open over wat haar vader zegt en doet, maar de oudste is zo gesloten als een oester. Die zit in een fiks loyaliteitsconflict en zegt geen kwaad woord over haar vader (en wil dat ook van haar zusje niet horen). Vandaar dat ik wel blij was met die brief, daarin uitte ze in elk geval haar boze gevoelens.
Over die regels en straffen: nee, we hebben het daar niet specifiek over gehad. Ik vraag hem dingen als het zich voordoet. Bijvoorbeeld hoeveel fruit ze op een dag mogen. Als je ze los laat blijven ze namelijk eten. We hebben hier in ieder geval geen probleem met moeilijke eters. Ze eten zo ongeveer alles wat eetbaar is.
Maar ik wil zeker op 1 lijn met man zitten. Punt is dat we gewoon zo weinig tijd hebben en dat de tijd die we hebben zonder kids ook aan onszelf willen besteden en het niet constant over hen willen hebben. Tenslotte zijn we ook nog niet zo lang samen en moeten we ook nog een relatie opbouwen.
Nu ben ik grootste deel niet alleen met ze, dus dan is het eenvoudig: laat pap het maar uitzoeken. Het uitdelen van snoep heb ik ook aan pap uitbesteed. Ik geef er zelf helemaal niet om en zou ze dus niks geven.
Vooralsnog zijn de uitgedeelde straffen zakgeld inhouden, geen snoep, niet bij het raam zitten in de auto. Valt allemaal nog mee.
Man wordt vaak wel boos op ze, maar dat is meer in de orde van blijf af, zit stil, gil niet zo, maak geen ruzie. Verder zijn we wel duidelijk in dat als ik 's ochtends een straf uitdeel dat dat dan de straf is en dat pa er niet nog een schepje bovenop mag doen, ook niet als hij mijn straf te licht vindt.
Het slaan is trouwens al langer verleden tijd hoor. Het is hier een doodnormaal onderdeel van de opvoeding. Ik vind het verschrikkelijk en een zwaktebod. Maar kan mijn vriend niet kwalijk nemen dat hij deed hoe hij zelf is opgevoed en hoe iedereen om hem heen opvoedt. Hij kent wel mijn mening.
Mijn ex komt ook uit een andere cultuur en is ook met slaan en ander geweld opgevoed. Hij vond het zelf een risicofactor en was altijd bang dat hij zijn kinderen zelf zou gaan slaan. Nadat hij - toen we al uit elkaar waren - de jongste (toen 4) een blauwe plek had geslagen, heb ik dus fors ingegrepen. Uiteraard speelt het alcoholisme daar ook een rol in. En het is anders omdat wij geen partners meer waren. Ik accepteer niet dat iemand, wie dan ook, mijn kinderen slaat. Het gebeurde ongelukkerwijs kort daarop ook met een vriendin en die heb ik daar ook ferm op aangesproken.
Maar ja, het zijn mijn kinderen, dat maakt wel een verschil natuurlijk.
Over de reacties uit NL: ik vrees dat ik al een echt moederinstinct aan het ontwikkelen ben. Ik wil gewoon dat iedereen zegt dat ik van die leuke kids heb. Mag ik je ervoor waarschuwen niet te gaan denken en spreken in termen van 'jouw kinderen'?
@dubiootje: poeh dat lijkt mij nou nog veel zwaarder dan 3 kids met z'n tweeen. Petje af!
Hoe lang geleden ben je gescheiden? En denk je dat de boze buien vooral daar vandaan komen?
Dank je
We zijn nu drie jaar uit elkaar - en nog steeds niet gescheiden... Dat helpt natuurlijk ook niet. De meiden vroegen van de week nog of we nu gescheiden zijn. Het is ook voor hen vervelend dat dat nog niet definitief is. Ik probeer ze in elk geval te behoeden voor valse hoop dat we weer bij elkaar komen.Bijkomend probleem is dat mijn ex alcoholist is en ik daarom niet wil dat ze daar gaan overnachten. Vooralsnog is er een voorlopige omgangsregeling zonder overnachtingen, maar de kans bestaat dat dit in de definitieve regeling verandert (mijn zorgen worden niet serieus genomen, ook al is vader dronken met de kinderen in de auto gestapt).
De omgangsregeling (1 dag per week) loopt op zich goed, maar ik pik wel signalen op van de kinderen dat sommige dingen pijnlijk voor hen zijn, zoals het feit dat hun vader niet met mij praat en tegen hen kwaadspreekt over mij. Dus het kan heel goed zijn dat de boosheid daarvandaan komt. De jongste is redelijk open over wat haar vader zegt en doet, maar de oudste is zo gesloten als een oester. Die zit in een fiks loyaliteitsconflict en zegt geen kwaad woord over haar vader (en wil dat ook van haar zusje niet horen). Vandaar dat ik wel blij was met die brief, daarin uitte ze in elk geval haar boze gevoelens.
Over die regels en straffen: nee, we hebben het daar niet specifiek over gehad. Ik vraag hem dingen als het zich voordoet. Bijvoorbeeld hoeveel fruit ze op een dag mogen. Als je ze los laat blijven ze namelijk eten. We hebben hier in ieder geval geen probleem met moeilijke eters. Ze eten zo ongeveer alles wat eetbaar is.
Maar ik wil zeker op 1 lijn met man zitten. Punt is dat we gewoon zo weinig tijd hebben en dat de tijd die we hebben zonder kids ook aan onszelf willen besteden en het niet constant over hen willen hebben. Tenslotte zijn we ook nog niet zo lang samen en moeten we ook nog een relatie opbouwen.
Nu ben ik grootste deel niet alleen met ze, dus dan is het eenvoudig: laat pap het maar uitzoeken. Het uitdelen van snoep heb ik ook aan pap uitbesteed. Ik geef er zelf helemaal niet om en zou ze dus niks geven.
Vooralsnog zijn de uitgedeelde straffen zakgeld inhouden, geen snoep, niet bij het raam zitten in de auto. Valt allemaal nog mee.
Man wordt vaak wel boos op ze, maar dat is meer in de orde van blijf af, zit stil, gil niet zo, maak geen ruzie. Verder zijn we wel duidelijk in dat als ik 's ochtends een straf uitdeel dat dat dan de straf is en dat pa er niet nog een schepje bovenop mag doen, ook niet als hij mijn straf te licht vindt.
Het slaan is trouwens al langer verleden tijd hoor. Het is hier een doodnormaal onderdeel van de opvoeding. Ik vind het verschrikkelijk en een zwaktebod. Maar kan mijn vriend niet kwalijk nemen dat hij deed hoe hij zelf is opgevoed en hoe iedereen om hem heen opvoedt. Hij kent wel mijn mening.
Mijn ex komt ook uit een andere cultuur en is ook met slaan en ander geweld opgevoed. Hij vond het zelf een risicofactor en was altijd bang dat hij zijn kinderen zelf zou gaan slaan. Nadat hij - toen we al uit elkaar waren - de jongste (toen 4) een blauwe plek had geslagen, heb ik dus fors ingegrepen. Uiteraard speelt het alcoholisme daar ook een rol in. En het is anders omdat wij geen partners meer waren. Ik accepteer niet dat iemand, wie dan ook, mijn kinderen slaat. Het gebeurde ongelukkerwijs kort daarop ook met een vriendin en die heb ik daar ook ferm op aangesproken.
Maar ja, het zijn mijn kinderen, dat maakt wel een verschil natuurlijk.
Over de reacties uit NL: ik vrees dat ik al een echt moederinstinct aan het ontwikkelen ben. Ik wil gewoon dat iedereen zegt dat ik van die leuke kids heb. Mag ik je ervoor waarschuwen niet te gaan denken en spreken in termen van 'jouw kinderen'?
Ga in therapie!
maandag 19 oktober 2009 om 09:03
Overigens is de zondag een stuk beter verlopen dan de zaterdag. Nu waren ze bij hun vader, dat scheelt maar dan nog is er genoeg ruimte voor gedoe als ze er zin in hebben. Er dreigde wel een scène (haha, mijn zesjarige gebruikt dit woord al ) met mijn oudste, maar ik heb haar genegeerd en uiteindelijk liep dat met een sisser af. Negeren ga ik, waar mogelijk, maar vaker proberen, al dan niet in combinatie met een één keer aangekondigde straf, die ik dan gewoon zonder verdere discussie toepas.
Ga in therapie!
