Psyche
alle pijlers
Agressief/destructief gedrag 8-jarige
donderdag 15 oktober 2009 om 15:42
Sinds 3 dagen ben ik stiefmoeder van 3 kids, 6, 8 en 10.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
woensdag 21 oktober 2009 om 18:03
Hier gaat het ook aardig. Ik had vandaag een realisatie. Ik weet dat de kinderen, als ze uit school komen, meteen lopen te kwetteren dat ze bij die-of-die willen gaan spelen. Ik heb nu dus bedacht (een beetje een open deur misschien, maar goed) dat ik van tevoren moet bedenken wat ik wil (wel of niet gaan spelen, en thuis of bij de ander, en tot hoe laat dan). Zo kan ik meteen duidelijk zijn over wat er van ze verwacht wordt. Beter nog zou zijn om het van tevoren af te spreken natuurlijk, zodat ik ze 's morgens kan uitleggen hoe de dag eruit ziet.
Ik moet zeggen dat ik dit wel lastig vind. Ik ben zelf meer iemand van de spontane ingevingen en ik vind het ook gewoon leuk om ja te zeggen als ze iets leuks willen gaan doen (of bv. iets langer willen buiten spelen als ze lekker bezig zijn). Ik merk nu dat ik steeds meer moet plannen om alles goed te laten verlopen. Van de andere kant loop ik vervolgens tegen de gevolgen van de ongestructureerdheid op, in de vorm van boze buien, protest of oververmoeidheid als ze naar bed moeten, stress omdat het alweer laat is en ik ze achter de vodden moet zitten enz.
Ik geloof dat dit enigszins tegen mijn persoonlijkheid in gaat. (Aha, dat verklaart waarom ik de laatste tijd zo doodmoe ben, dit kost me gewoon bergen energie!) Hopelijk worden de regels en grenzen binnenkort duidelijk en komt er weer een rustige tijd. Ja, die zijn er ook, de periodes waarin iedereen braaf is en doet wat ik zeg Ik verwacht dat een aantal van de dingen die nu nieuw zijn, dan ook meer vanzelf gaan lopen zodat ik er niet meer steeds achteraan hoef te zitten. Of misschien is dat wat te optimistisch gedacht
Ik moet zeggen dat ik dit wel lastig vind. Ik ben zelf meer iemand van de spontane ingevingen en ik vind het ook gewoon leuk om ja te zeggen als ze iets leuks willen gaan doen (of bv. iets langer willen buiten spelen als ze lekker bezig zijn). Ik merk nu dat ik steeds meer moet plannen om alles goed te laten verlopen. Van de andere kant loop ik vervolgens tegen de gevolgen van de ongestructureerdheid op, in de vorm van boze buien, protest of oververmoeidheid als ze naar bed moeten, stress omdat het alweer laat is en ik ze achter de vodden moet zitten enz.
Ik geloof dat dit enigszins tegen mijn persoonlijkheid in gaat. (Aha, dat verklaart waarom ik de laatste tijd zo doodmoe ben, dit kost me gewoon bergen energie!) Hopelijk worden de regels en grenzen binnenkort duidelijk en komt er weer een rustige tijd. Ja, die zijn er ook, de periodes waarin iedereen braaf is en doet wat ik zeg Ik verwacht dat een aantal van de dingen die nu nieuw zijn, dan ook meer vanzelf gaan lopen zodat ik er niet meer steeds achteraan hoef te zitten. Of misschien is dat wat te optimistisch gedacht
Ga in therapie!
woensdag 21 oktober 2009 om 18:25
Dat moet jou pijn doen, dat zijn eigen moeder niet aan hem denkt op zijn verjaardag. Erg he, dat zo'n kind dat eigenlijk nog 'normaal' vindt ook.... Tja, het blijft zijn moeder.
En Dubiootje, je 'realisatie' (mooi woord, haha) klinkt top. Dat is iets waarmee je uit de voeten kunt voor jezelf lijkt me zo. Dat je van jezelf ontdekt hoe dingen voor jou werken en dat het voor de kinderen op die manier niet perse ook de beste manier is.
En Dubiootje, je 'realisatie' (mooi woord, haha) klinkt top. Dat is iets waarmee je uit de voeten kunt voor jezelf lijkt me zo. Dat je van jezelf ontdekt hoe dingen voor jou werken en dat het voor de kinderen op die manier niet perse ook de beste manier is.
donderdag 22 oktober 2009 om 02:38
Zo, wat een verhaal, zeg. Arme kinderen, arme jij, arme man. Je gaat dit waarschijnlijk niet leuk vinden en alleen omdat ik lees hoe jij je er voor inzet, met heel je hart en ziel, doe ik het toch maar.
Ik denk namelijk dat je het niet gaat redden zonder professionele hulp. Dit is te gecompliceerd en ik ben geen psycholoog (heb wel jaren in de psychiatrie gewerkt) maar denk toch dat er veel meer aan de hand is met de kinderen en dat dat niet alleen op te lossen is met liefde, structuur, regels, belonen en ga zo maar door.
Zoals je het jongetje beschrijft, bezorgt mij werkelijk de kriebels, het komt op mij over als gewelddadig en emotieloos. Kan het manneke ook niks aan doen, weet ik ook wel.
En natuurlijk weet ik niks over het leven in de VS, buiten het feit dat ik al een jaar of dertien een relatie heb met een Amerikaan en de nodige informatie heb over hoe daar wordt gedacht en gedaan. Dus ik kan het enigszins wel plaatsen ondanks dat wij het hier op een totaal andere manier aanpakken, gelukkig.
Als ik dan lees dat je net iets met deze man hebt, die bovendien een heftig verleden heeft, dat je binnen no time drie kinderen in huis hebt waar je niet klaar voor was, je huis is er niet op ingericht, je hebt geen ervaring met kinderen,pffff. Je hart moet gigantisch groot zijn en de wil om er iets van te maken ook.
Je hebt de keuze gemaakt en dat begrijp ik zeker. Natuurlijk wil je die drie bloedjes van kinderen niet overleveren aan wie dan ook. Maar je moet het wel realistisch blijven zien, anders richt je nog meer schade aan met al je goede bedoelingen. Nu lees ik dat je al binnen een paar dagen er effe doorheen zat en dat is begrijpelijk. Maar ik denk dat de kinderen meer en meer aan je gaan hangen (emotioneel) en dat het je zwaarder zal gaan vallen om hier voor jezelf mee om te gaan. Ondanks dat je van ze houdt en het beste met ze voor hebt.
Daarnaast ben je nog bezig om je man te leren kennen, een relatie op te bouwen met iemand die je nauwelijks kent, uit een totaal andere cultuur. En ik bedoel niet de kleur de jij hebt, de kleur die hij heeft, nee, gewoon, de Amerikaanse cultuur. In het begin van mijn relatie dacht ik dat die culturen niet zo veel zouden verschillen, nou, daar ben ik wel van terug gekomen! De manier van denken is anders, het aanpakken van problemen is anders, de uitgangspunten zijn anders, de doelen zijn anders.
Je verhaal raakt me. Daarom ook dat ik reageer en zeker niet om alles in het negatieve te trekken. Ik raad je alleen ten stelligste aan om professionele hulp te zoeken. Dat zal niet eenvoudig zijn alleen noodzakelijk, tenminste, in mijn ogen.
Ik blijf je verhaal in elk geval volgen omdat je, denk ik, een geweldig mens bent en je kunt trots op jezelf zijn.
Ik denk namelijk dat je het niet gaat redden zonder professionele hulp. Dit is te gecompliceerd en ik ben geen psycholoog (heb wel jaren in de psychiatrie gewerkt) maar denk toch dat er veel meer aan de hand is met de kinderen en dat dat niet alleen op te lossen is met liefde, structuur, regels, belonen en ga zo maar door.
Zoals je het jongetje beschrijft, bezorgt mij werkelijk de kriebels, het komt op mij over als gewelddadig en emotieloos. Kan het manneke ook niks aan doen, weet ik ook wel.
En natuurlijk weet ik niks over het leven in de VS, buiten het feit dat ik al een jaar of dertien een relatie heb met een Amerikaan en de nodige informatie heb over hoe daar wordt gedacht en gedaan. Dus ik kan het enigszins wel plaatsen ondanks dat wij het hier op een totaal andere manier aanpakken, gelukkig.
Als ik dan lees dat je net iets met deze man hebt, die bovendien een heftig verleden heeft, dat je binnen no time drie kinderen in huis hebt waar je niet klaar voor was, je huis is er niet op ingericht, je hebt geen ervaring met kinderen,pffff. Je hart moet gigantisch groot zijn en de wil om er iets van te maken ook.
Je hebt de keuze gemaakt en dat begrijp ik zeker. Natuurlijk wil je die drie bloedjes van kinderen niet overleveren aan wie dan ook. Maar je moet het wel realistisch blijven zien, anders richt je nog meer schade aan met al je goede bedoelingen. Nu lees ik dat je al binnen een paar dagen er effe doorheen zat en dat is begrijpelijk. Maar ik denk dat de kinderen meer en meer aan je gaan hangen (emotioneel) en dat het je zwaarder zal gaan vallen om hier voor jezelf mee om te gaan. Ondanks dat je van ze houdt en het beste met ze voor hebt.
Daarnaast ben je nog bezig om je man te leren kennen, een relatie op te bouwen met iemand die je nauwelijks kent, uit een totaal andere cultuur. En ik bedoel niet de kleur de jij hebt, de kleur die hij heeft, nee, gewoon, de Amerikaanse cultuur. In het begin van mijn relatie dacht ik dat die culturen niet zo veel zouden verschillen, nou, daar ben ik wel van terug gekomen! De manier van denken is anders, het aanpakken van problemen is anders, de uitgangspunten zijn anders, de doelen zijn anders.
Je verhaal raakt me. Daarom ook dat ik reageer en zeker niet om alles in het negatieve te trekken. Ik raad je alleen ten stelligste aan om professionele hulp te zoeken. Dat zal niet eenvoudig zijn alleen noodzakelijk, tenminste, in mijn ogen.
Ik blijf je verhaal in elk geval volgen omdat je, denk ik, een geweldig mens bent en je kunt trots op jezelf zijn.
donderdag 22 oktober 2009 om 03:44
Heb niet heel veel tijd, dus excuses dat ik niet zo veel schrijf, en met name te weinig op jullie verhalen reageer.
Vandaag rapportbespreking van alle drie gehad. Dat ging best goed. Alle drie zijn ze slim. De oudste doet het buitengewoon goed en de ander twee gewoon goed. Alleen alle drie problemen met gedrag. De oudste bemoeit zich te veel met alles en iedereen (doet ze binnenshuis ook wel een beetje). De jongste blijkt met name met speelkwartier erg agressief te zijn. Dat is iets wat nieuw voor mij is. Haar houding is wel die van een straatvechtertje, maar ze is meestal erg zonnig en lief. Dat wordt dus een gesprekje over wat er precies aan de hand is op school.
Bespreking over de jongen ging erg goed. Leraar is helemaal blij met hem en gelooft dat dit gedrag blijvend is. Hij krijgt een aanbeveling voor het after school programma. Ook adviseerde hij spraaktherapie omdat hij een beetje stottert. Gaat allemaal via school, dus lijkt me prima.
Ook meteen bij alle leraren opgehelderd wat de relatie tussen mij en pa is. De meesten bleken te denken dat ik de nieuwe social worker was.
Over vooroordelen gesproken.
Verder hebben we de komende dagen wat oppassproblemen omdat ma niet thuis geeft. Ik moet echt de woonkamer afmaken zodat we meer ruimte hebben. En dat gaat gepaard met enorme stofwolken en stank van de vloerlak. Kan dan dus echt geen kids in het huis hebben.
Vind het wel erg voor de kids, want zie dat ze zoveel aandacht nodig hebben die ik nu niet kan geven. Ik zou eigenlijk met ze naar een speelplaats moeten waar ze lekker kunnen rennen, en een dag nemen om alleen maar aandacht te geven en geen werk tussen door. Maar tegelijkertijd is het huis constant een zootje, liggen alle kleren door elkaar, kan ik mijn rekeningen niet vinden, moet ik mijn klanten nog tevreden houden... Too much.
Maar don't worry, er zit schot in de zaak.
En ik zie zoveel vorderingen in man en zijn benadering van de kids. Dat geeft ook weer hoop.
Vandaag rapportbespreking van alle drie gehad. Dat ging best goed. Alle drie zijn ze slim. De oudste doet het buitengewoon goed en de ander twee gewoon goed. Alleen alle drie problemen met gedrag. De oudste bemoeit zich te veel met alles en iedereen (doet ze binnenshuis ook wel een beetje). De jongste blijkt met name met speelkwartier erg agressief te zijn. Dat is iets wat nieuw voor mij is. Haar houding is wel die van een straatvechtertje, maar ze is meestal erg zonnig en lief. Dat wordt dus een gesprekje over wat er precies aan de hand is op school.
Bespreking over de jongen ging erg goed. Leraar is helemaal blij met hem en gelooft dat dit gedrag blijvend is. Hij krijgt een aanbeveling voor het after school programma. Ook adviseerde hij spraaktherapie omdat hij een beetje stottert. Gaat allemaal via school, dus lijkt me prima.
Ook meteen bij alle leraren opgehelderd wat de relatie tussen mij en pa is. De meesten bleken te denken dat ik de nieuwe social worker was.
Over vooroordelen gesproken.
Verder hebben we de komende dagen wat oppassproblemen omdat ma niet thuis geeft. Ik moet echt de woonkamer afmaken zodat we meer ruimte hebben. En dat gaat gepaard met enorme stofwolken en stank van de vloerlak. Kan dan dus echt geen kids in het huis hebben.
Vind het wel erg voor de kids, want zie dat ze zoveel aandacht nodig hebben die ik nu niet kan geven. Ik zou eigenlijk met ze naar een speelplaats moeten waar ze lekker kunnen rennen, en een dag nemen om alleen maar aandacht te geven en geen werk tussen door. Maar tegelijkertijd is het huis constant een zootje, liggen alle kleren door elkaar, kan ik mijn rekeningen niet vinden, moet ik mijn klanten nog tevreden houden... Too much.
Maar don't worry, er zit schot in de zaak.
En ik zie zoveel vorderingen in man en zijn benadering van de kids. Dat geeft ook weer hoop.
donderdag 22 oktober 2009 om 03:54
@rastafun: Leuk dat jij ook een relatie met Amerikaan hebt. Haha, zelfs als ze blank zijn dan is het nog een hele cultuurkloof.
Ik wijs zeker geen professionele hulp af. Wil alleen even de tijd om de situatie hier een beetje te stabiliseren en te bekijken wat we precies nodig hebben.
@ mamzelle: TOP!
Wil meer weten. reageer later meer.
@dubiootje: oeps, moeilijk. Spontaan zijn is hier verweven met het leven.
@kastanjez: ben je cultuurvraag niet vergeten. Komt nog!
Ik wijs zeker geen professionele hulp af. Wil alleen even de tijd om de situatie hier een beetje te stabiliseren en te bekijken wat we precies nodig hebben.
@ mamzelle: TOP!
Wil meer weten. reageer later meer.
@dubiootje: oeps, moeilijk. Spontaan zijn is hier verweven met het leven.
@kastanjez: ben je cultuurvraag niet vergeten. Komt nog!
donderdag 22 oktober 2009 om 09:07
quote:rastafun schreef op 22 oktober 2009 @ 02:38:
Zoals je het jongetje beschrijft, bezorgt mij werkelijk de kriebels, het komt op mij over als gewelddadig en emotieloos.
Waar maak je dat uit op, Rastafun?
Als ik dan lees dat je net iets met deze man hebt, die bovendien een heftig verleden heeft, dat je binnen no time drie kinderen in huis hebt waar je niet klaar voor was, je huis is er niet op ingericht, je hebt geen ervaring met kinderen,pffff. Je hart moet gigantisch groot zijn en de wil om er iets van te maken ook.
Je hebt de keuze gemaakt en dat begrijp ik zeker. Natuurlijk wil je die drie bloedjes van kinderen niet overleveren aan wie dan ook. Maar je moet het wel realistisch blijven zien, anders richt je nog meer schade aan met al je goede bedoelingen.
In welk opzicht vind je dat Liza hier onrealistisch tegenover staat? Ik zie wel idealisme bij haar maar toch ook wel een gezonde dosis realisme en het besef dat ze een moeilijke keuze heeft gemaakt.
Zoals je het jongetje beschrijft, bezorgt mij werkelijk de kriebels, het komt op mij over als gewelddadig en emotieloos.
Waar maak je dat uit op, Rastafun?
Als ik dan lees dat je net iets met deze man hebt, die bovendien een heftig verleden heeft, dat je binnen no time drie kinderen in huis hebt waar je niet klaar voor was, je huis is er niet op ingericht, je hebt geen ervaring met kinderen,pffff. Je hart moet gigantisch groot zijn en de wil om er iets van te maken ook.
Je hebt de keuze gemaakt en dat begrijp ik zeker. Natuurlijk wil je die drie bloedjes van kinderen niet overleveren aan wie dan ook. Maar je moet het wel realistisch blijven zien, anders richt je nog meer schade aan met al je goede bedoelingen.
In welk opzicht vind je dat Liza hier onrealistisch tegenover staat? Ik zie wel idealisme bij haar maar toch ook wel een gezonde dosis realisme en het besef dat ze een moeilijke keuze heeft gemaakt.
Ga in therapie!
donderdag 22 oktober 2009 om 18:00
quote:dubiootje schreef op 22 oktober 2009 @ 09:07:
[...]
In welk opzicht vind je dat Liza hier onrealistisch tegenover staat? Ik zie wel idealisme bij haar maar toch ook wel een gezonde dosis realisme en het besef dat ze een moeilijke keuze heeft gemaakt.
Ik zeg dan ook dat ze realistisch moet blijven waarmee ik dan ook zeg dat ze het wel is, alleen dat ze door haar grote hart en idealisme dit niet moet vergeten.
Wat betreft dat gewelddadige, nou, lijkt me niet zo moeilijk dit uit haar eerste post te halen. Hier staat namelijk dat het manneke met een handzaag binnenkwam om zijn zusje aan stukken te zagen. Dat emotieloze, inderdaad, was even vergeten dat woede, kwaadheid en boos zijn wel degelijk een emotie is.
[...]
In welk opzicht vind je dat Liza hier onrealistisch tegenover staat? Ik zie wel idealisme bij haar maar toch ook wel een gezonde dosis realisme en het besef dat ze een moeilijke keuze heeft gemaakt.
Ik zeg dan ook dat ze realistisch moet blijven waarmee ik dan ook zeg dat ze het wel is, alleen dat ze door haar grote hart en idealisme dit niet moet vergeten.
Wat betreft dat gewelddadige, nou, lijkt me niet zo moeilijk dit uit haar eerste post te halen. Hier staat namelijk dat het manneke met een handzaag binnenkwam om zijn zusje aan stukken te zagen. Dat emotieloze, inderdaad, was even vergeten dat woede, kwaadheid en boos zijn wel degelijk een emotie is.
donderdag 22 oktober 2009 om 22:15
Hey Liza, hoe is het? Is het gelukt om de kinderen even 'uit te besteden' en een flinke slag in je huis te maken? Tis wel kiezen uit twee kwaden zo, maar ik kan me voorstellen dat een áf huis een en ander toch makkelijker gaat maken en rust gaat geven dus dat dat nu gewoon even echt moet.
Je zult wel moe zijn 's avonds...
Je zult wel moe zijn 's avonds...
vrijdag 23 oktober 2009 om 05:12
Pfff, zit aan een wit wijntje en heb net een krab genuttigd. De hele bende ligt op bed en ik ben afgedraaid.
Het is niet gelukt ze uit te besteden. Ma is van de wereld verdwenen. Man denkt dat ze gokschulden heeft en daarom nooit thuis is en binnenkort haar huis uitgezet zal worden.
Oma had er geen zin in en het nichtje moet deze dagen gewoon naar school. En dat waren onze opties.
En je stuurt dit stelletje niet even naar een willekeurig oppasadres. Denk dat we ze moeten gaan splitsen. Jongetje apart, en de twee meiden redden het samen wel.
Ik heb echter wel mijn poot stijf gehouden. Punt 1 moet dat huis af. Punt 2 denk ik dat ik serieus gek word van het stel alleen in de gaten houden.
Dus de kids zijn twee dagen lang bij pa op het werk geweest. Arme man. Zijn werk is druk en de twee jongsten kunnen geen seconde stil zitten.
Dat kan morgen dus niet nog eens. Gelukkig had ik vandaag mijn zwaarste dag: vloerschuren. Bezig geweest van 9 uur 's ochtends to 9 uur 's avonds. Maar nu klaar voor de eerste laag beits morgen. Moet dan dus zien te manoeuvreren tussen mijn vloer en de kids. Pa heeft ze op het hart gedrukt me met rust te laten en zichzelf te vermaken, maar ik vrees dat op het moment zelf het weer chaos wordt. Plan de campagne is om zo lang mogelijk in bed te blijven, dan insjallah de vloer in de beits te krijgen en dan het huis te verlaten en naar een speelplaats te gaan. Gaarne dat het weer morgen even meewerkt!
Als pa thuiskomt uit werk neemt hij het over en kan ik laag2 eropzetten.
Gelukkig hebben we wel twee avonden een paar uurtjes voor onszelf gehad. Lekker uitgeweest en gedanst. Nadeel is natuurlijk slaaptekort.
Het is niet gelukt ze uit te besteden. Ma is van de wereld verdwenen. Man denkt dat ze gokschulden heeft en daarom nooit thuis is en binnenkort haar huis uitgezet zal worden.
Oma had er geen zin in en het nichtje moet deze dagen gewoon naar school. En dat waren onze opties.
En je stuurt dit stelletje niet even naar een willekeurig oppasadres. Denk dat we ze moeten gaan splitsen. Jongetje apart, en de twee meiden redden het samen wel.
Ik heb echter wel mijn poot stijf gehouden. Punt 1 moet dat huis af. Punt 2 denk ik dat ik serieus gek word van het stel alleen in de gaten houden.
Dus de kids zijn twee dagen lang bij pa op het werk geweest. Arme man. Zijn werk is druk en de twee jongsten kunnen geen seconde stil zitten.
Dat kan morgen dus niet nog eens. Gelukkig had ik vandaag mijn zwaarste dag: vloerschuren. Bezig geweest van 9 uur 's ochtends to 9 uur 's avonds. Maar nu klaar voor de eerste laag beits morgen. Moet dan dus zien te manoeuvreren tussen mijn vloer en de kids. Pa heeft ze op het hart gedrukt me met rust te laten en zichzelf te vermaken, maar ik vrees dat op het moment zelf het weer chaos wordt. Plan de campagne is om zo lang mogelijk in bed te blijven, dan insjallah de vloer in de beits te krijgen en dan het huis te verlaten en naar een speelplaats te gaan. Gaarne dat het weer morgen even meewerkt!
Als pa thuiskomt uit werk neemt hij het over en kan ik laag2 eropzetten.
Gelukkig hebben we wel twee avonden een paar uurtjes voor onszelf gehad. Lekker uitgeweest en gedanst. Nadeel is natuurlijk slaaptekort.
vrijdag 23 oktober 2009 om 05:36
Over de boosheid van de twee jongsten:
Met het manneke heb ik de meeste moeite.Lijkt wel alsof hij gewoon minimaal 1x per dag moet escaleren. Hij is ook heel snel teleurgesteld. Had een mini-radiografischbestuurbaar autootje voor verjaardag gekregen. Is natuurlijk even uitvogelen hoe het in elkaar moet, hoe het werkt. En als ik het niet binnen 2 sec voor elkaar heb is het: zie je wel hij doet het niet; hij is kapot. En beginnende tranen. Het woord geduld komt nog niet in zijn vocabulaire voor.
Bij het minste of geringste ruzie. Een favoriet onderwerp is in de auto bij het raam zitten. Met drie moet er natuurlijk 1 in het midden. Vaak kunnen we dit gebruiken als een beloning (braaf geweest, dan mag je bij het raam), maar soms moeten ze gewoon genoegen nemen met wat ik op dat moment besluit. We zitten vaak genoeg in dat ding, dus als je bij rit1 geen raamplek hebt dan komt die een paar uur later wel. De jongste kan dan een enorm lang gezicht trekken, maar accepteert de situatie. Jongetje niet. Weigert zijn gordel om te doen, doet hem weer af als wij het voor hem doen. Gek word je er ervan. (don't worry, ik rijd niet voor ze alle 3 vastzitten).
De jongste deed vanochtend iets wat ik interessant vond. Er kwam ruzie over de zitplaatsen aan tafel tijdens ontbijt. We zijn nog zo ongeorganiseerd dat niemand een vaste plek heeft. Was vooralsnog ook geen probleem, tot nu. Dus het dametje vastgepakt in de time-out-greep omdat ze agressief werd. Maar losjes want ze was nog niet heel ver out. Eerst greep ze mijn armen vast en bleef zo even zitten. Kalmeerde iets en kroop toen los en onder de tafel. Daar heeft ze 5 minuten stilletjes boos zitten zijn, en toen kwam ze weer tevoorschijn als haar gewone zonnige zelf. Vond het wel goed van haar dat ze blijkbaar concludeerde dat ze even in zichzelf boos moest zijn en daar haar plekje voor zocht.
Ik wil graag hulp voor het jongetje, maar wil ook eerst meer zien van wat er aan de hand is zodat we gerichter hulp kunnen vragen. Op zich is het interessant dat hij na maanden van klieren op school nu ineens 6 dagen achterelkaar een modelleerling is. Hij kan zich dus wel beheersen. Hij krijgt daar overigens nu nog heel veel complimentjes van zijn leraar voor, dus de positieve beloning is er. Dat gaat de leraar wel afbouwen zodat hij meer in het normale gareel komt.
Ik moet ook wat meer over ADHD bij kinderen te weten komen...
Met het manneke heb ik de meeste moeite.Lijkt wel alsof hij gewoon minimaal 1x per dag moet escaleren. Hij is ook heel snel teleurgesteld. Had een mini-radiografischbestuurbaar autootje voor verjaardag gekregen. Is natuurlijk even uitvogelen hoe het in elkaar moet, hoe het werkt. En als ik het niet binnen 2 sec voor elkaar heb is het: zie je wel hij doet het niet; hij is kapot. En beginnende tranen. Het woord geduld komt nog niet in zijn vocabulaire voor.
Bij het minste of geringste ruzie. Een favoriet onderwerp is in de auto bij het raam zitten. Met drie moet er natuurlijk 1 in het midden. Vaak kunnen we dit gebruiken als een beloning (braaf geweest, dan mag je bij het raam), maar soms moeten ze gewoon genoegen nemen met wat ik op dat moment besluit. We zitten vaak genoeg in dat ding, dus als je bij rit1 geen raamplek hebt dan komt die een paar uur later wel. De jongste kan dan een enorm lang gezicht trekken, maar accepteert de situatie. Jongetje niet. Weigert zijn gordel om te doen, doet hem weer af als wij het voor hem doen. Gek word je er ervan. (don't worry, ik rijd niet voor ze alle 3 vastzitten).
De jongste deed vanochtend iets wat ik interessant vond. Er kwam ruzie over de zitplaatsen aan tafel tijdens ontbijt. We zijn nog zo ongeorganiseerd dat niemand een vaste plek heeft. Was vooralsnog ook geen probleem, tot nu. Dus het dametje vastgepakt in de time-out-greep omdat ze agressief werd. Maar losjes want ze was nog niet heel ver out. Eerst greep ze mijn armen vast en bleef zo even zitten. Kalmeerde iets en kroop toen los en onder de tafel. Daar heeft ze 5 minuten stilletjes boos zitten zijn, en toen kwam ze weer tevoorschijn als haar gewone zonnige zelf. Vond het wel goed van haar dat ze blijkbaar concludeerde dat ze even in zichzelf boos moest zijn en daar haar plekje voor zocht.
Ik wil graag hulp voor het jongetje, maar wil ook eerst meer zien van wat er aan de hand is zodat we gerichter hulp kunnen vragen. Op zich is het interessant dat hij na maanden van klieren op school nu ineens 6 dagen achterelkaar een modelleerling is. Hij kan zich dus wel beheersen. Hij krijgt daar overigens nu nog heel veel complimentjes van zijn leraar voor, dus de positieve beloning is er. Dat gaat de leraar wel afbouwen zodat hij meer in het normale gareel komt.
Ik moet ook wat meer over ADHD bij kinderen te weten komen...
vrijdag 23 oktober 2009 om 05:52
@rastafun:
Ik realiseer me maar al te goed dat ik objectief gezien een onmogelijke keuze heb gemaakt. En als ik de opties op papier had gekregen was er ik er never nooit ingestapt. Waarschijnlijk niet eens in een relatie met hun vader.
Maar het interessante van het leven is dat je niet alles kan plannen.
Het risico is natuurlijk dat het fout gaat en dat de kids alsnog naar de kinderbescherming gaan. Heb ik dan meer schade aangericht? Misschien... Maar ik heb ze in ieder geval een kans gegeven. Als ik niks had gedaan was het sowieso fout gegaan. KB hier is geen pretje. Pleeggezinnen doen het meestal voor het geld. Jongetje zat in gezin met 10 kinderen. Is dat beter?
Het is balanceren op het randje. Ik heb vertrouwen in de kids (anders was ik er niet aan begonnen), maar alles hangt af van de relatie tussen hun vader en mij. En dat gaat vooralsnog goed. Scheelt wel dat hij supergemotiveerd is. Hij wilde al heel lang iets met mij, is over z'n oren verliefd, en wil ook heel graag zijn kinderen behouden. Maar ik heb zijn kracht hierin hard nodig. Ik ken mezelf, ben niet echt een relatiemens. Als mijn partner er met de pet naar gooit ben ik weg. Ik kan heel veel liefde geven, maar ik moet het ook krijgen.
Ik realiseer me maar al te goed dat ik objectief gezien een onmogelijke keuze heb gemaakt. En als ik de opties op papier had gekregen was er ik er never nooit ingestapt. Waarschijnlijk niet eens in een relatie met hun vader.
Maar het interessante van het leven is dat je niet alles kan plannen.
Het risico is natuurlijk dat het fout gaat en dat de kids alsnog naar de kinderbescherming gaan. Heb ik dan meer schade aangericht? Misschien... Maar ik heb ze in ieder geval een kans gegeven. Als ik niks had gedaan was het sowieso fout gegaan. KB hier is geen pretje. Pleeggezinnen doen het meestal voor het geld. Jongetje zat in gezin met 10 kinderen. Is dat beter?
Het is balanceren op het randje. Ik heb vertrouwen in de kids (anders was ik er niet aan begonnen), maar alles hangt af van de relatie tussen hun vader en mij. En dat gaat vooralsnog goed. Scheelt wel dat hij supergemotiveerd is. Hij wilde al heel lang iets met mij, is over z'n oren verliefd, en wil ook heel graag zijn kinderen behouden. Maar ik heb zijn kracht hierin hard nodig. Ik ken mezelf, ben niet echt een relatiemens. Als mijn partner er met de pet naar gooit ben ik weg. Ik kan heel veel liefde geven, maar ik moet het ook krijgen.
vrijdag 23 oktober 2009 om 05:59
@dubiootje:
Fijn dat je iets hebt gevonden om wat meer structuur aan te brengen. Snap helemaal dat het tegen je natuur in gaat. Maar als de beloning minder dreinen en ruzie is dan valt het misschien toch mee om het te doen.
Ik heb de aanpassing andersom moeten maken. Ben van mezelf erg van plannen en duidelijkheid, maar dat werkt hier niet. Je kan wel plannen en afspraken maken, maar men houdt zich er gewoon niet aan. En if you can't beat them, join them. Dus tegenwoordig ben ik een stuk spontaner en vind dat eigenlijk wel leuk. Al word ik nog steeds gek van mensen die niet afzeggen en hun telefoon niet opnemen.
Fijn dat je iets hebt gevonden om wat meer structuur aan te brengen. Snap helemaal dat het tegen je natuur in gaat. Maar als de beloning minder dreinen en ruzie is dan valt het misschien toch mee om het te doen.
Ik heb de aanpassing andersom moeten maken. Ben van mezelf erg van plannen en duidelijkheid, maar dat werkt hier niet. Je kan wel plannen en afspraken maken, maar men houdt zich er gewoon niet aan. En if you can't beat them, join them. Dus tegenwoordig ben ik een stuk spontaner en vind dat eigenlijk wel leuk. Al word ik nog steeds gek van mensen die niet afzeggen en hun telefoon niet opnemen.
vrijdag 23 oktober 2009 om 06:29
@mamzelle:
Zo fijn voor je dat je kids zoveel rustiger zijn. Hoopgevend!
Je hebt gelijk dat ik op een rijtje moet gaan zetten wat eerst aangepakt moet worden. Ik denk dat de algemene klacht is: er is altijd gezeik. Ze kunnen gewoon niet een uur rustig zijn zonder te kibbelen en dat loopt dan vaak op meppen uit. En dit is voornamelijk tussen de jongste en middelste. Oudste probeert meestal te bemiddelen, maar gooit ook wel eens olie op het vuur.
Veel komt vanuit het jongetje, omdat hij altijd "bezig" is. Jongste kan best een tijdje braaf zitten kleuren, maar dat lukt niet bij hem. Of hij gaat klieren of loopt weg en gaat dan ergens anders de boel overhoop lopen halen (vond gister een wasbak vol tandpasta).
Ik zie ook wel wat in een systeem van zakgeld inhouden. Denk dat we samen met een lijstje huisregels moeten komen en daar maar eens mee beginnen. En dan inderdaad combineren met een beloningssysteem. Ze hebben al zo vaal straf gekregen dat ik het idee heb dat dat niet echt indruk meer maakt.
Mamzelle: hoeveel kinderen heb jij? En welke leeftijd?
Uit je posts lees ik dat je, net als dubiootje, er alleen voor staat. Diep respect! Lijkt me zo moeilijk om alles in je eentje te moeten beslissen en niet even je ei bij je partner kwijt te kunnen. Snap wel dat je uit een situatie komt die erger was, maar ik realiseer me nu pas wat een berenklus alleenstaande moeder zijn is.
Zo fijn voor je dat je kids zoveel rustiger zijn. Hoopgevend!
Je hebt gelijk dat ik op een rijtje moet gaan zetten wat eerst aangepakt moet worden. Ik denk dat de algemene klacht is: er is altijd gezeik. Ze kunnen gewoon niet een uur rustig zijn zonder te kibbelen en dat loopt dan vaak op meppen uit. En dit is voornamelijk tussen de jongste en middelste. Oudste probeert meestal te bemiddelen, maar gooit ook wel eens olie op het vuur.
Veel komt vanuit het jongetje, omdat hij altijd "bezig" is. Jongste kan best een tijdje braaf zitten kleuren, maar dat lukt niet bij hem. Of hij gaat klieren of loopt weg en gaat dan ergens anders de boel overhoop lopen halen (vond gister een wasbak vol tandpasta).
Ik zie ook wel wat in een systeem van zakgeld inhouden. Denk dat we samen met een lijstje huisregels moeten komen en daar maar eens mee beginnen. En dan inderdaad combineren met een beloningssysteem. Ze hebben al zo vaal straf gekregen dat ik het idee heb dat dat niet echt indruk meer maakt.
Mamzelle: hoeveel kinderen heb jij? En welke leeftijd?
Uit je posts lees ik dat je, net als dubiootje, er alleen voor staat. Diep respect! Lijkt me zo moeilijk om alles in je eentje te moeten beslissen en niet even je ei bij je partner kwijt te kunnen. Snap wel dat je uit een situatie komt die erger was, maar ik realiseer me nu pas wat een berenklus alleenstaande moeder zijn is.
vrijdag 23 oktober 2009 om 12:08
Goedemorgen Liza
Kun je een concrete activiteit bedenken voor morgen als jij de vloer aan het beitsen bent? Want lang in bed blijven en daarna "zichzelf vermaken" is niet echt een duidelijk scenario. Misschien kun je ze een stapel tijdschriften geven waar ze bv. lichaamsdelen van mensen uit knippen die ze vervolgens aan elkaar plakken? Evt. met foto's van de hoofden van alle gezinsleden? Als je boven geen tafel hebt, leg je bv. een oude deken over het bed zodat ze lekker kunnen knippen en plakken.
Het is in het algemeen belangrijk zo veel mogelijk positieve instructies te geven (doe dit, doe dat) in plaats van negatieve instructies. Mama met rust laten is geen activiteit: ze moeten weten wat ze wél mogen/gaan doen.
Wat het geduld van het jongetje betreft, afleiden wil ook wel eens werken. Bij mij lukt het vooral goed als ik zelf rustig blijf en ze even stoom laat afblazen en vervolgens bliksemsnel afleid met iets anders (leuks). Je kan bv. voorstellen even samen voor de tv te gaan zitten terwijl jij kijkt hoe je het ding aan de praat kan krijgen. Ik vraag ook wel eens: "wat wil je?" Dat is natuurlijk dat het ding het doet. Dan kun je zeggen: wat wil je dat we doen? Zullen we nog eens kijken of het lukt of zullen we ermee terug naar de winkel gaan?
Wat straffen betreft, er zijn altijd wel straffen die indruk maken. Soms vraag ik aan de meiden zelf wat ze een geschikte straf vinden. Dat levert wel eens leuke ideeën op Het moet in ieder geval iets zijn wat ze echt raakt en wat natuurlijk evenredig is aan de misstap (en liefst daaraan gerelateerd). Dus niet de tv uitzetten als het wordt gevraagd, is de volgende dag geen tv. Degene die ruziet over een plek bij het raam (of het langst doorgaat met ruziën als het er meer dan één is), moet de volgende drie ritten in het midden. (Daarmee is het lastige dat de anderen dan automatisch beloond worden natuurlijk...)
Het gaat bij mij nog steeds goed. Het lukt me steeds beter om aankomende boze buien in de kiem te smoren. Ik denk dat duidelijk en ferm zijn zijn vruchten begint af te werpen. En dreigen met straffen die aankomen, heb ik wel gemerkt.
Overigens is een uur rustig zijn vrij uniek hoor. Ik heb vrij rustige kinderen (ja echt
) en ze kunnen zichzelf wel een uur vermaken als ze lekker bezig zijn, maar het is niet iets waar je vanuit moet gaan.
Misschien moet je proberen te bedenken (of vragen) waar ze op een bepaald moment behoefte aan hebben: zich uitleven, een rustige activiteit, iets sociaals, iets alleen met papa of met jou?
Kun je een concrete activiteit bedenken voor morgen als jij de vloer aan het beitsen bent? Want lang in bed blijven en daarna "zichzelf vermaken" is niet echt een duidelijk scenario. Misschien kun je ze een stapel tijdschriften geven waar ze bv. lichaamsdelen van mensen uit knippen die ze vervolgens aan elkaar plakken? Evt. met foto's van de hoofden van alle gezinsleden? Als je boven geen tafel hebt, leg je bv. een oude deken over het bed zodat ze lekker kunnen knippen en plakken.
Het is in het algemeen belangrijk zo veel mogelijk positieve instructies te geven (doe dit, doe dat) in plaats van negatieve instructies. Mama met rust laten is geen activiteit: ze moeten weten wat ze wél mogen/gaan doen.
Wat het geduld van het jongetje betreft, afleiden wil ook wel eens werken. Bij mij lukt het vooral goed als ik zelf rustig blijf en ze even stoom laat afblazen en vervolgens bliksemsnel afleid met iets anders (leuks). Je kan bv. voorstellen even samen voor de tv te gaan zitten terwijl jij kijkt hoe je het ding aan de praat kan krijgen. Ik vraag ook wel eens: "wat wil je?" Dat is natuurlijk dat het ding het doet. Dan kun je zeggen: wat wil je dat we doen? Zullen we nog eens kijken of het lukt of zullen we ermee terug naar de winkel gaan?
Wat straffen betreft, er zijn altijd wel straffen die indruk maken. Soms vraag ik aan de meiden zelf wat ze een geschikte straf vinden. Dat levert wel eens leuke ideeën op Het moet in ieder geval iets zijn wat ze echt raakt en wat natuurlijk evenredig is aan de misstap (en liefst daaraan gerelateerd). Dus niet de tv uitzetten als het wordt gevraagd, is de volgende dag geen tv. Degene die ruziet over een plek bij het raam (of het langst doorgaat met ruziën als het er meer dan één is), moet de volgende drie ritten in het midden. (Daarmee is het lastige dat de anderen dan automatisch beloond worden natuurlijk...)
Het gaat bij mij nog steeds goed. Het lukt me steeds beter om aankomende boze buien in de kiem te smoren. Ik denk dat duidelijk en ferm zijn zijn vruchten begint af te werpen. En dreigen met straffen die aankomen, heb ik wel gemerkt.
Overigens is een uur rustig zijn vrij uniek hoor. Ik heb vrij rustige kinderen (ja echt
) en ze kunnen zichzelf wel een uur vermaken als ze lekker bezig zijn, maar het is niet iets waar je vanuit moet gaan.Misschien moet je proberen te bedenken (of vragen) waar ze op een bepaald moment behoefte aan hebben: zich uitleven, een rustige activiteit, iets sociaals, iets alleen met papa of met jou?
Ga in therapie!
vrijdag 23 oktober 2009 om 16:56
Liza, je schrijft dat je zelf van de planning bent maar dit hebt laten varen. Ik zou toch beetje bij beetje wat meer structuur erin gaan gooien als ik jou was. Daarbij hoef je niet altijd stug daaraan vast te blijven houden, dat kan je later bezien , dan kan je daarmee spelen. Kinderen hebben structuur en voorspelbaarheid nodig, en al helemaal het jongetje als ik het zo lees. Als hij de boel overhoop haalt ( prullebak vol met pasta) is dat duidelijk een teken dat hij veel te vrij is gelaten , als kinderen geen duidelijkheid hebben, zich vervelen etc gaan ze rare dingen doen ( ook kinderen zonder zwaar verleden:)).
Ik heb 4 kinderen die ik alleen opvoed en laat ik de teugels even los ( op een niet geschikt moment, op een moment als ik erg moe ben) breekt de hel los , ze pakken hun kans
Kinderen willen vantevoren weten wanneer ze gaan eten, wanneer ze gaan douchen, wanneer ze gaan tanden poetsen, wanneer ze gaan buiten spelen, wanneer ze gaan slapen enzov enzov.
Is dat niet duidelijk vantevoren , kan het mis gaan, of als het wel duidelijk is, en jij veranderd het vooraf aangegeven patroon ineens, kan dat ook veel onrust geven, dwars gedrag, ruzies, etc.
Bekijk hoe je dag eruit ziet, is dat voornamelijk elke dag het zelfde, is het duidelijk, voorspelbaar, zit er ritme in. Dan ga je een vast dagritme creeeren, dit kan je ook toonbaar maken voor de kinderen ( hang het op in de keuken bijv ). Je zal zien dat de kinderen dat fijn gaan vinden, dat ze weten waar ze aan toe zijn. Het kan vaak zo lijken dat kinderen maar wat aan willen rommelen en hun eigen ritme willen bepalen, maar ze willen het liefste duidelijkheid en consequente sturing van een volwassene. Binnen dit 'dagprogramma" kan je wel momenten creeeren waar het kind wat vrijer is ( speelmomenten) , kijk naar het kind om in te schatten wat het aankan. Bijv voor het jongetje binnen zijn vaste dagprogramma een kwartier 'zelf ' spelen ( ik zeg maar wat, ik ken hem niet) en voor de oudste 3 kwartier 'zelf' spelen.
Het is een kwestie van uitproberen, je kan altijd je programma aanpassen als achteraf blijkt dat het niet werkt. Misschien een idee om voor alle 3 de kinderen een eigen dagprogramma te maken, en dat zichtbaar ergens op te hangen. Wat je evt ook nog kan doen, is elk kind haar/ zijn eigen activiteiten ( tanden poetsen, bord opruimen bijv, alles wat op het programma staat) af laten vinken, of een sticker laten plakken. Zo sluit het kind zelf zijn/haar eigen activiteit af en kan het door naar het volgende.
Dit klinkt allemaal mss heel raar voor jou, het is maar een tip, aangezien ik uit je post uit kan maken dat je soms het overzicht kwijt bent ( en als jij het kwijt bent zijn de kinderen dat zeker) . Ook kan je wat agressie hiermee voorkomen tussen de kinderen onderling, je wijst ze min of meer op : jij bent dit aan het doen, Pietje doet dat, niet met elkaar bemoeien. Succes!
Ik heb 4 kinderen die ik alleen opvoed en laat ik de teugels even los ( op een niet geschikt moment, op een moment als ik erg moe ben) breekt de hel los , ze pakken hun kans
Kinderen willen vantevoren weten wanneer ze gaan eten, wanneer ze gaan douchen, wanneer ze gaan tanden poetsen, wanneer ze gaan buiten spelen, wanneer ze gaan slapen enzov enzov.
Is dat niet duidelijk vantevoren , kan het mis gaan, of als het wel duidelijk is, en jij veranderd het vooraf aangegeven patroon ineens, kan dat ook veel onrust geven, dwars gedrag, ruzies, etc.
Bekijk hoe je dag eruit ziet, is dat voornamelijk elke dag het zelfde, is het duidelijk, voorspelbaar, zit er ritme in. Dan ga je een vast dagritme creeeren, dit kan je ook toonbaar maken voor de kinderen ( hang het op in de keuken bijv ). Je zal zien dat de kinderen dat fijn gaan vinden, dat ze weten waar ze aan toe zijn. Het kan vaak zo lijken dat kinderen maar wat aan willen rommelen en hun eigen ritme willen bepalen, maar ze willen het liefste duidelijkheid en consequente sturing van een volwassene. Binnen dit 'dagprogramma" kan je wel momenten creeeren waar het kind wat vrijer is ( speelmomenten) , kijk naar het kind om in te schatten wat het aankan. Bijv voor het jongetje binnen zijn vaste dagprogramma een kwartier 'zelf ' spelen ( ik zeg maar wat, ik ken hem niet) en voor de oudste 3 kwartier 'zelf' spelen.
Het is een kwestie van uitproberen, je kan altijd je programma aanpassen als achteraf blijkt dat het niet werkt. Misschien een idee om voor alle 3 de kinderen een eigen dagprogramma te maken, en dat zichtbaar ergens op te hangen. Wat je evt ook nog kan doen, is elk kind haar/ zijn eigen activiteiten ( tanden poetsen, bord opruimen bijv, alles wat op het programma staat) af laten vinken, of een sticker laten plakken. Zo sluit het kind zelf zijn/haar eigen activiteit af en kan het door naar het volgende.
Dit klinkt allemaal mss heel raar voor jou, het is maar een tip, aangezien ik uit je post uit kan maken dat je soms het overzicht kwijt bent ( en als jij het kwijt bent zijn de kinderen dat zeker) . Ook kan je wat agressie hiermee voorkomen tussen de kinderen onderling, je wijst ze min of meer op : jij bent dit aan het doen, Pietje doet dat, niet met elkaar bemoeien. Succes!
zaterdag 24 oktober 2009 om 13:18
Liza, ik heb drie jongens in dezelfde leeftijd als die van jou. Hier is Oudste het lastpak, de anderen uiteraard op hun manier ook, maar Oudste heeft echt issues.
Gekibbel dus. Pfoeh, da's een heel lastige. Ik denk dat je het onderliggende probleem aan moet pakken, en wat dat betreft geven Dubio en Stoeptegel al goede tips. Het gezeik is een gevolg van niets omhanden hebben/te veel onduidelijkheid over wat van wie is/te veel 'ruimte' om te klieren.
Voorbeeld: als ik in het weekend te lang achter de computer blijf hangen heb ik gedonder in huis. Als ik wat meer actief aanwezig ben kan ik op tijd ingrijpen en kibbelaars uit elkaar houden en stiekeme donders terugfluiten.
Een heel verontrustend bericht voor mij was: je kunt niets van de kinderen verwachten als ze nog moeten leren wat de grenzen zijn. Je moet er dan bovenop zitten. Je kunt dus niet verwachten dat een kind van acht of tien al bepaald gedrag aankan als hij het nog niet heeft geleerd.
Kibbelaars zijn overigens heel simpel, en weinig indringend, uit elkaar te houden door ze beiden aan een kant van je neer te zetten en daar vijf minuten op straf te zetten. Uiteraard uitleggen dat je dit doet omdat ze kennelijk niet samen kunnen spelen. Als je dit consequent volhoudt worden ze het al snel zat
Ben overigens benieuwd wat je in deze kleine twee weken hebt kunnen bereiken in de vorm van positieve aandacht/quality time.
Spelletje doen, samen een videootje bekijken, of desnoods samen youtube filmpjes opzoeken, voorlezen, kieteldood, whatever?
Voor jongetje lijkt het me belangrijk dat je wat 'kliergedoe' gaat uitzoeken wat wel min of meer acceptabel is. Bijvoorbeeld vragen of hij wil afwassen als hij met tandpasta kliedert, of beter nog, als hij 'weg wil' in een klierbui, bellen blazen in de badkamer, 'de badkamer poetsen'. Kijken wat hij uitspookt blijft belangrijk. Maar als hij het gevoel krijgt dat iets kliederigs hem ook positieve aandacht oplevert zal hij liever dat doen dan iets zinloos als een tube tandpasta leegknijpen.
Nog maar weer eens: je weet vast wanneer hij zo'n ontsnappoging doet. Op dat moment moet je hem terughalen, en iets anders voorstellen. Ook van hem verlangen dat hij bij je blijft, dat je hem pas het vertrouwen geeft om alleen te zijn als hij geen stoute dingen meer doet.
De raambeurten (en naast je zit-beurten bij voorlezen of zo) kun je het beste in een schriftje vooraf verdelen. Doe ik ook, en als er gekibbeld wordt pak ik het schriftje erbij en stel dat het nu zus en zo is, en dat dat eerlijk is, want al eerder opgeschreven.
Tuurlijk kan en zal er gesteigerd worden, en dan heb je een zgn grens die je moet bewaken. Er wordt niet gesteigerd. Bij x gedrag ga je te ver en volgt er op dat gedrag een consequentie. Je hebt drie tellen de tijd om van x gedrag af te zien. Tijdens de escalatie laten razen en achteraf de consequentie benoemen, ook gewoon vragen wat er volgens hem gebeurd is, nog eens de regel/grens uitleggen, en de consequentie uitvoeren.
Ik heb recent voor als het een beetje tegenzit en als ik erg bovenop de regels moet zitten 'de generaal' uitgevonden. Dat ben ik dan dus, en dan ga ik allerlei aanwijzingen als bevelen uitdelen. Ze vinden het denk ik wat belachelijk, maar het werkt wel.
Top trouwens dat de kleine meid rustig onder de tafel gaat zitten boos wezen. Zo iets kan Muis ook en ik vind dat enorm grappig aan hem.
Aan tafel: na wat geschuif hier en daar heb ik een indeling als vaste regel opgenomen die voor mij als meest rustig aanvoelt. Geen inspraak, jammer dan. Af en toe mogen ze wel van plaats verwisselen om te kijken of een andere schikking een optie is, maar als dan al gauw blijkt dat dit niet werkt gaan we terug naar de oorspronkelijke opstelling. Alleen als oma komt is er wat flexibiliteit.
Geeft zo ontzettend veel rust (afgezien van ondersteboven aan tafel hangen, wat die van mij heel goed kunnen).
Het beitsen, daar ben je nu waarschijnlijk al aan begonnen: makkelijkste is toch om de kinderen in jouw nabijheid toe te laten, vanuit de verste hoek naar buiten werken, zodat jullie allemaal je kunnen terugtrekken als het werk klaar is. Vanzelfsprekend dat ze dan niet met kliederzooi op de nog onbehandelde vloer mogen komen. Maar de mogelijkheid van nabijheid, mits ze niet op het gelakte stuk komen, voelt veel vrijer dan de strikte eis dat ze zichzelf bezig houden. En geeft jou dan meer kans om het werk zonder zorgen af te ronden.
Gekibbel dus. Pfoeh, da's een heel lastige. Ik denk dat je het onderliggende probleem aan moet pakken, en wat dat betreft geven Dubio en Stoeptegel al goede tips. Het gezeik is een gevolg van niets omhanden hebben/te veel onduidelijkheid over wat van wie is/te veel 'ruimte' om te klieren.
Voorbeeld: als ik in het weekend te lang achter de computer blijf hangen heb ik gedonder in huis. Als ik wat meer actief aanwezig ben kan ik op tijd ingrijpen en kibbelaars uit elkaar houden en stiekeme donders terugfluiten.
Een heel verontrustend bericht voor mij was: je kunt niets van de kinderen verwachten als ze nog moeten leren wat de grenzen zijn. Je moet er dan bovenop zitten. Je kunt dus niet verwachten dat een kind van acht of tien al bepaald gedrag aankan als hij het nog niet heeft geleerd.
Kibbelaars zijn overigens heel simpel, en weinig indringend, uit elkaar te houden door ze beiden aan een kant van je neer te zetten en daar vijf minuten op straf te zetten. Uiteraard uitleggen dat je dit doet omdat ze kennelijk niet samen kunnen spelen. Als je dit consequent volhoudt worden ze het al snel zat
Ben overigens benieuwd wat je in deze kleine twee weken hebt kunnen bereiken in de vorm van positieve aandacht/quality time.
Spelletje doen, samen een videootje bekijken, of desnoods samen youtube filmpjes opzoeken, voorlezen, kieteldood, whatever?
Voor jongetje lijkt het me belangrijk dat je wat 'kliergedoe' gaat uitzoeken wat wel min of meer acceptabel is. Bijvoorbeeld vragen of hij wil afwassen als hij met tandpasta kliedert, of beter nog, als hij 'weg wil' in een klierbui, bellen blazen in de badkamer, 'de badkamer poetsen'. Kijken wat hij uitspookt blijft belangrijk. Maar als hij het gevoel krijgt dat iets kliederigs hem ook positieve aandacht oplevert zal hij liever dat doen dan iets zinloos als een tube tandpasta leegknijpen.
Nog maar weer eens: je weet vast wanneer hij zo'n ontsnappoging doet. Op dat moment moet je hem terughalen, en iets anders voorstellen. Ook van hem verlangen dat hij bij je blijft, dat je hem pas het vertrouwen geeft om alleen te zijn als hij geen stoute dingen meer doet.
De raambeurten (en naast je zit-beurten bij voorlezen of zo) kun je het beste in een schriftje vooraf verdelen. Doe ik ook, en als er gekibbeld wordt pak ik het schriftje erbij en stel dat het nu zus en zo is, en dat dat eerlijk is, want al eerder opgeschreven.
Tuurlijk kan en zal er gesteigerd worden, en dan heb je een zgn grens die je moet bewaken. Er wordt niet gesteigerd. Bij x gedrag ga je te ver en volgt er op dat gedrag een consequentie. Je hebt drie tellen de tijd om van x gedrag af te zien. Tijdens de escalatie laten razen en achteraf de consequentie benoemen, ook gewoon vragen wat er volgens hem gebeurd is, nog eens de regel/grens uitleggen, en de consequentie uitvoeren.
Ik heb recent voor als het een beetje tegenzit en als ik erg bovenop de regels moet zitten 'de generaal' uitgevonden. Dat ben ik dan dus, en dan ga ik allerlei aanwijzingen als bevelen uitdelen. Ze vinden het denk ik wat belachelijk, maar het werkt wel.
Top trouwens dat de kleine meid rustig onder de tafel gaat zitten boos wezen. Zo iets kan Muis ook en ik vind dat enorm grappig aan hem.
Aan tafel: na wat geschuif hier en daar heb ik een indeling als vaste regel opgenomen die voor mij als meest rustig aanvoelt. Geen inspraak, jammer dan. Af en toe mogen ze wel van plaats verwisselen om te kijken of een andere schikking een optie is, maar als dan al gauw blijkt dat dit niet werkt gaan we terug naar de oorspronkelijke opstelling. Alleen als oma komt is er wat flexibiliteit.
Geeft zo ontzettend veel rust (afgezien van ondersteboven aan tafel hangen, wat die van mij heel goed kunnen).
Het beitsen, daar ben je nu waarschijnlijk al aan begonnen: makkelijkste is toch om de kinderen in jouw nabijheid toe te laten, vanuit de verste hoek naar buiten werken, zodat jullie allemaal je kunnen terugtrekken als het werk klaar is. Vanzelfsprekend dat ze dan niet met kliederzooi op de nog onbehandelde vloer mogen komen. Maar de mogelijkheid van nabijheid, mits ze niet op het gelakte stuk komen, voelt veel vrijer dan de strikte eis dat ze zichzelf bezig houden. En geeft jou dan meer kans om het werk zonder zorgen af te ronden.
maandag 26 oktober 2009 om 02:45
Hi meiden, ben ik weer. Na een berezwaar lang weekend. Waar is de :uitgeput: smiley???
Maar we leven nog. En alleen man heeft te lijden onder mijn stress, want ik ben vandaag een aantal keren uit mijn slof geschoten terwijl daar niet zo heel veel reden voor was.
De voorkamer is klaar om er in te trekken. Ik had me er erg op verheugd omdat vanavond te doen, maar man zag dat niet zitten. Daar was ik dus boos om want ik heb de hele week mijn schema verteld en dan doet hij alsof ie van niets weet. Kijk, zo goed loopt plannen hier dus.
Maar het heeft ook te maken met elkaar nog moeten leren kennen. Voor hem is zondag echt vrij en zijn maandag is een van de zwaarste werkdagen. Ik ben een enorm werkpaard en als ik iets in mijn kop heb dan moet dat ook gebeuren.
Voor de kids misschien wel goed dat we nog een dagje bij ze slapen. Jongetje begon meteen te huilen toen ik zei dat pa en ik in de living gingen slapen, en dat stak de jongste ook aan.
Helemaal overstuur: why are you leaving us? Vind je ons niet meer lief?
Ze eraan herinneren dat ze in hun vorige huis toch ook niet met pa op 1 kamer sliepen hielp niet.
Dank voor al jullie suggesties over hoe het werk met oppassen te combineren. Op zich is het aardig gegaan.
De eerste ochtend tot 8.30 geslapen en toen begonnen de jongsten te klieren. Ze slapen op 1 matras en bleven elkaar schoppen. Ik heb toch iedereen in bed gehouden tot 9.30 om een beetje te trainen in rustig blijven liggen.
Daarna kreeg de jongste het op haar heupen. Was geen land mee te bezeilen, maar eigenlijk had ik dat vanaf wakker worden al aan zien komen. Dat was dus een half uurtje time-out. Daarna was ze prima te doen. Ze zijn met z'n 3tjes schoolklasje gaan spelen en dat ging prima tot halverwege mijn klus. Heb ze toen even wat tijd gegeven, complimentjes uitgedeeld dat het zo goed ging en dat ze nog een half uurtje moesten volhouden en dan zouden we taart eten en dan naar het park.
10 minuten later komt de oudste: Kom eens kijken wat er in de slaapkamer is gebeurd. Had de jongen een pot handcreme over alles uitgesmeerd.
Man wat was ik kwaad. Natuurlijk ontkennen van beiden jongsten, maar ik ken het patroon ondertussen en dit is kattekwaad van het joch. Heb ze al het beddengoed e.d. naar de badkamer laten brengen en gezegd dat iedereen daar moest blijven schoonmaken tot ik klaar was. En geen taart meer.
Zowaar werd dit geacceepteerd en kon ik mijn beits afmaken. En voor ik iets kon zeggen over het incident kwam jongen naar me toe: Ik heb het gedaan.
Wow! Dit is de eerste keer dat ie iets opbiecht. En hij gaf ook nog een reden (normaal is het altijd "Ik weet het niet"). Hij verveelde zich.
OK, daar even over gepraat en toen iedereen taart gegeven en uitgebreid gecomplimenteerd dat hij eerlijk was geweest.
Park & speeltuin was groot succes. Later op middag afgewisseld met pa en 's avonds waren ze heerlijk moe.
Zaterdag moest ik ze weer alleen doen. Hoefde gelukkig maar 1 laag vloerlak, dus eerst alle kleren - die verspreid over twee kamers op de grond lagen - uitgezocht en iedereen zijn eigen spul laten opvouwen en in een doos doen.
Ging best aardig, hoewel het chaos van jewelste was. Jongste was enorm klierig. Had haar al in time-out gehad, maar bleef haar broer lastig vallen. Die gedroeg zich voorbeeldig en probeerde zoveel mogelijk te negeren.
Alle drie zijn ze erg gespitst op of ze het "goed doen" dus die vraag krijg ik elk uur en ik prijs ze dan erg als het nog steeds goed gaat.
Helaas liep het toen ik aan het lakken was uit de hand, want jongen mepte z'n zusje op haar hoofd met een kleerhanger.
Ik kon hem nog begrijpen ook, want de uk was echt vervelend. Maar geweld wordt niet getoleerd. En natuurlijk ook weer ontkennen.
Vervolgens tijdens de lunch met z'n allen overgeven (gok op 2 echt en de jongste nep).
Maar we hebben toch het park nog gehaald.
En nu gaan jullie waarschijnlijk steigeren over de ongeplandheid van de rest van de zaterdag, maar goed, dit is echt hoe iedereen hier leeft.
Pa nam zoon mee naar de kapper en ik de meiden bij me. Kapper duurde 3 uur (grrrr). Maar pa en zoon bleken zich vermaakt te hebben. Iig quality time voor pa en zoon samen.
Ik heb de meiden meegenomen naar een andere speeltuin. Vinden ze helemaal te gek. Jongste bleef ook daar klieren. Heb haar daar ook maar weer vastgepakt en dat accepteert ze helemaal. Niet dat ze het leuk vindt, maar ze snapt dat het straf is, en uiteindelijk kalmeert ze en wordt weer handelbaar.
Ondertussen belden wat vrienden en bleek er een Halloween parade te zijn die avond. Pa gebeld, en die zag het wel zitten.
Dus meteen door in auto naar parade. Dat was dikke pret.
In mijn stad zijn ze gek op parades en ze gooien van alles voor de kinderen. We hebben nu ladingen kettingen, de jongsten hebben knuffels en tig snoep.
Op de terugweg liepen we langs een huis van vrienden van mij. Mijn nieuwe familie voorgesteld en even blijven praten. Mijn vriend bleek Thaise curry te hebben gekookt en wij waren uitgehongerd. Ik durfde niet te veel te hopen dat de kids het zouden eten, maar dat viel 100% mee.
Terugkijkend een heerlijke middag en avond gehad. Ze mogen dat af en toe zwaar vermoeiend zijn, op zo'n uitje heeft iedereen gewoon lol en niks ruzie. Vind dat toch ook best een prestatie.
Maar we leven nog. En alleen man heeft te lijden onder mijn stress, want ik ben vandaag een aantal keren uit mijn slof geschoten terwijl daar niet zo heel veel reden voor was.
De voorkamer is klaar om er in te trekken. Ik had me er erg op verheugd omdat vanavond te doen, maar man zag dat niet zitten. Daar was ik dus boos om want ik heb de hele week mijn schema verteld en dan doet hij alsof ie van niets weet. Kijk, zo goed loopt plannen hier dus.
Maar het heeft ook te maken met elkaar nog moeten leren kennen. Voor hem is zondag echt vrij en zijn maandag is een van de zwaarste werkdagen. Ik ben een enorm werkpaard en als ik iets in mijn kop heb dan moet dat ook gebeuren.
Voor de kids misschien wel goed dat we nog een dagje bij ze slapen. Jongetje begon meteen te huilen toen ik zei dat pa en ik in de living gingen slapen, en dat stak de jongste ook aan.
Helemaal overstuur: why are you leaving us? Vind je ons niet meer lief?
Ze eraan herinneren dat ze in hun vorige huis toch ook niet met pa op 1 kamer sliepen hielp niet.
Dank voor al jullie suggesties over hoe het werk met oppassen te combineren. Op zich is het aardig gegaan.
De eerste ochtend tot 8.30 geslapen en toen begonnen de jongsten te klieren. Ze slapen op 1 matras en bleven elkaar schoppen. Ik heb toch iedereen in bed gehouden tot 9.30 om een beetje te trainen in rustig blijven liggen.
Daarna kreeg de jongste het op haar heupen. Was geen land mee te bezeilen, maar eigenlijk had ik dat vanaf wakker worden al aan zien komen. Dat was dus een half uurtje time-out. Daarna was ze prima te doen. Ze zijn met z'n 3tjes schoolklasje gaan spelen en dat ging prima tot halverwege mijn klus. Heb ze toen even wat tijd gegeven, complimentjes uitgedeeld dat het zo goed ging en dat ze nog een half uurtje moesten volhouden en dan zouden we taart eten en dan naar het park.
10 minuten later komt de oudste: Kom eens kijken wat er in de slaapkamer is gebeurd. Had de jongen een pot handcreme over alles uitgesmeerd.
Man wat was ik kwaad. Natuurlijk ontkennen van beiden jongsten, maar ik ken het patroon ondertussen en dit is kattekwaad van het joch. Heb ze al het beddengoed e.d. naar de badkamer laten brengen en gezegd dat iedereen daar moest blijven schoonmaken tot ik klaar was. En geen taart meer.
Zowaar werd dit geacceepteerd en kon ik mijn beits afmaken. En voor ik iets kon zeggen over het incident kwam jongen naar me toe: Ik heb het gedaan.
Wow! Dit is de eerste keer dat ie iets opbiecht. En hij gaf ook nog een reden (normaal is het altijd "Ik weet het niet"). Hij verveelde zich.
OK, daar even over gepraat en toen iedereen taart gegeven en uitgebreid gecomplimenteerd dat hij eerlijk was geweest.
Park & speeltuin was groot succes. Later op middag afgewisseld met pa en 's avonds waren ze heerlijk moe.
Zaterdag moest ik ze weer alleen doen. Hoefde gelukkig maar 1 laag vloerlak, dus eerst alle kleren - die verspreid over twee kamers op de grond lagen - uitgezocht en iedereen zijn eigen spul laten opvouwen en in een doos doen.
Ging best aardig, hoewel het chaos van jewelste was. Jongste was enorm klierig. Had haar al in time-out gehad, maar bleef haar broer lastig vallen. Die gedroeg zich voorbeeldig en probeerde zoveel mogelijk te negeren.
Alle drie zijn ze erg gespitst op of ze het "goed doen" dus die vraag krijg ik elk uur en ik prijs ze dan erg als het nog steeds goed gaat.
Helaas liep het toen ik aan het lakken was uit de hand, want jongen mepte z'n zusje op haar hoofd met een kleerhanger.
Ik kon hem nog begrijpen ook, want de uk was echt vervelend. Maar geweld wordt niet getoleerd. En natuurlijk ook weer ontkennen.
Vervolgens tijdens de lunch met z'n allen overgeven (gok op 2 echt en de jongste nep).
Maar we hebben toch het park nog gehaald.
En nu gaan jullie waarschijnlijk steigeren over de ongeplandheid van de rest van de zaterdag, maar goed, dit is echt hoe iedereen hier leeft.
Pa nam zoon mee naar de kapper en ik de meiden bij me. Kapper duurde 3 uur (grrrr). Maar pa en zoon bleken zich vermaakt te hebben. Iig quality time voor pa en zoon samen.
Ik heb de meiden meegenomen naar een andere speeltuin. Vinden ze helemaal te gek. Jongste bleef ook daar klieren. Heb haar daar ook maar weer vastgepakt en dat accepteert ze helemaal. Niet dat ze het leuk vindt, maar ze snapt dat het straf is, en uiteindelijk kalmeert ze en wordt weer handelbaar.
Ondertussen belden wat vrienden en bleek er een Halloween parade te zijn die avond. Pa gebeld, en die zag het wel zitten.
Dus meteen door in auto naar parade. Dat was dikke pret.
In mijn stad zijn ze gek op parades en ze gooien van alles voor de kinderen. We hebben nu ladingen kettingen, de jongsten hebben knuffels en tig snoep.
Op de terugweg liepen we langs een huis van vrienden van mij. Mijn nieuwe familie voorgesteld en even blijven praten. Mijn vriend bleek Thaise curry te hebben gekookt en wij waren uitgehongerd. Ik durfde niet te veel te hopen dat de kids het zouden eten, maar dat viel 100% mee.
Terugkijkend een heerlijke middag en avond gehad. Ze mogen dat af en toe zwaar vermoeiend zijn, op zo'n uitje heeft iedereen gewoon lol en niks ruzie. Vind dat toch ook best een prestatie.
maandag 26 oktober 2009 om 03:05
@dubiootje:
Het afleiden werkt prima bij de kleine meid (tenzij ze een "bui" heeft), maar absoluut niet bij de jongen. Die blijft hangen op z'n vraag en wil van niks anders weten.
Ik probeer ook vaak opties te geven: je kan nu of gaan kleuren of een boekje gaan lezen. Maar dat werkt ook niet. Mijn keuzes worden volledig genegeerd en hij blijft hameren op dat hij aandacht wil.
Het laten bedenken van straffen door de kids is wel een leuke. Houd ik in gedachten.
Met het meppen van de jongste hadden we ook wat groepsdiscussie. Ze pikken het aan elkaar verontschuldigen goed op, inclusief aankijken (als je elkaar niet recht in de ogen kijkt dan is het niet gemeend). Dat was ongeveer 10 minuten excuses aanbieden voor het geaccepteerd was, maar dat ging wel in een zekere gemoedelijkheid, en ik hoefde niet zo veel te doen.
Oh die straf voor te lang zeuren bij "raamzitten" vind ik ook goed!
Ik wil niet aan een schema om diverse redenen. Allereerst hebben we soms hele korte ritjes en dat gaat dan weer discussie opleveren. Ook vind ik dat ze meer moeten leren dat beslissing van pa of mij accepteren en uit is. Dat is namelijk een groot punt. Altijd tegenspraak. Verder is het een mooi moment om goed gedrag te belonen (Jongen braaf, dan hij op heenweg bij raam, en kleine zus op terugweg).
Een uur stil uitzonderlijk? Hmmm, lastig. Hoeveel aandacht moet je ze dan geven? Ik vind even tussendoor komen kijken en een knuffel geen probleem, maar waar mijn kids eigenlijk echt behoefte aan hebben is heeeeeeel veel aandacht en heeeeeel veel knuffels. Ze zijn nu met z'n 3-en los en elk moment dat ik niks om handen heb is het "Knuffel!!". Ik verwacht wel dat het een inhaalactie is. Probeer ze ook aan het begin van de dag ieder afzonderlijk even knuffeltijd te geven, maar ik vind dat wel zwaar. Het is namelijk niet even oppakken knuffel en zoen, maar vastklampen en het liefst nooit meer loslaten. Ik neem ze niks kwalijk, maar ik vind het nogal verstikkend.
Het afleiden werkt prima bij de kleine meid (tenzij ze een "bui" heeft), maar absoluut niet bij de jongen. Die blijft hangen op z'n vraag en wil van niks anders weten.
Ik probeer ook vaak opties te geven: je kan nu of gaan kleuren of een boekje gaan lezen. Maar dat werkt ook niet. Mijn keuzes worden volledig genegeerd en hij blijft hameren op dat hij aandacht wil.
Het laten bedenken van straffen door de kids is wel een leuke. Houd ik in gedachten.
Met het meppen van de jongste hadden we ook wat groepsdiscussie. Ze pikken het aan elkaar verontschuldigen goed op, inclusief aankijken (als je elkaar niet recht in de ogen kijkt dan is het niet gemeend). Dat was ongeveer 10 minuten excuses aanbieden voor het geaccepteerd was, maar dat ging wel in een zekere gemoedelijkheid, en ik hoefde niet zo veel te doen.
Oh die straf voor te lang zeuren bij "raamzitten" vind ik ook goed!
Ik wil niet aan een schema om diverse redenen. Allereerst hebben we soms hele korte ritjes en dat gaat dan weer discussie opleveren. Ook vind ik dat ze meer moeten leren dat beslissing van pa of mij accepteren en uit is. Dat is namelijk een groot punt. Altijd tegenspraak. Verder is het een mooi moment om goed gedrag te belonen (Jongen braaf, dan hij op heenweg bij raam, en kleine zus op terugweg).
Een uur stil uitzonderlijk? Hmmm, lastig. Hoeveel aandacht moet je ze dan geven? Ik vind even tussendoor komen kijken en een knuffel geen probleem, maar waar mijn kids eigenlijk echt behoefte aan hebben is heeeeeeel veel aandacht en heeeeeel veel knuffels. Ze zijn nu met z'n 3-en los en elk moment dat ik niks om handen heb is het "Knuffel!!". Ik verwacht wel dat het een inhaalactie is. Probeer ze ook aan het begin van de dag ieder afzonderlijk even knuffeltijd te geven, maar ik vind dat wel zwaar. Het is namelijk niet even oppakken knuffel en zoen, maar vastklampen en het liefst nooit meer loslaten. Ik neem ze niks kwalijk, maar ik vind het nogal verstikkend.
maandag 26 oktober 2009 om 03:27
@stoeptegel:
Ik snap je pleidooi voor structuur en planning, maar de cultuur waarin ik leef is echt heel anders. Mijn man vind mij soms ook veel te rigide, waar een NL-er mij al veels te laks zou vinden.
Het jongetje is niet te vrij gelaten. Pa is echt superstreng en dat is ook nodig bij ze. Hij wordt overigens wel relaxter/vriendelijker onder mijn invloed hoor, maar de regels zijn heel belangrijk om ze in het gareel te houden.
Mijn perceptie op dit moment is dat de jongen vaak buien heeft waarin hij niet echt weet wat hij met zichzelf aanmoet. Hij is niet erg goed in zichzelf vermaken. Ik vrees dat het erfenis van compleet geen aandacht krijgen is.
Ik vind ook wel dat we meer moeten gaan werken aan dingen die hij kan doen. (suggesties zijn welkom!) De meiden zijn daarin wat creatiever. Ik denk dat hij ook gewoon meer aansturing nodig en zodra we zien dat hij zich verveelt dat we zeggen, ga nu even kleuren, boekje lezen,....
De cultuur is hier ook niet erg creatief in hoor. Iedereen hangt hier voor de tv.
Buitenspelen moet ook meer, maar mijn tuin is nog een bouwput dus te gevaarlijk en in mijn straat wordt soms erg hard gereden.
Suggesties voor wat kinderen kunnen doen naast huiswerkmaken, kleuren, lezen en tv zijn van harte welkom. Ik heb echt geen idee (alleen voor activiteiten waarbij mijn aanwezigheid noodzakelijk is).
Overigens zijn ze dol op huishoudelijk werk, maar een beetje te jong om dat alleen te doen. Ze helpen ook graag, maar zelfde probleem. Vaak maken ze de chaos groter en mijn werk nog ingewikkelder.
Niet met elkaar bemoeien. Is daar een pil voor? Dat is de favoriete activiteit. En alle drie op een ander locatie zetten is praktisch gezien niet echt mogelijk.
En diep respect voor jou dat je 4 kinderen alleen doet. Ik zou er echt niet aan moeten denken. Maar goed, ik wilde dan ook geen kinderen.
Ik snap je pleidooi voor structuur en planning, maar de cultuur waarin ik leef is echt heel anders. Mijn man vind mij soms ook veel te rigide, waar een NL-er mij al veels te laks zou vinden.
Het jongetje is niet te vrij gelaten. Pa is echt superstreng en dat is ook nodig bij ze. Hij wordt overigens wel relaxter/vriendelijker onder mijn invloed hoor, maar de regels zijn heel belangrijk om ze in het gareel te houden.
Mijn perceptie op dit moment is dat de jongen vaak buien heeft waarin hij niet echt weet wat hij met zichzelf aanmoet. Hij is niet erg goed in zichzelf vermaken. Ik vrees dat het erfenis van compleet geen aandacht krijgen is.
Ik vind ook wel dat we meer moeten gaan werken aan dingen die hij kan doen. (suggesties zijn welkom!) De meiden zijn daarin wat creatiever. Ik denk dat hij ook gewoon meer aansturing nodig en zodra we zien dat hij zich verveelt dat we zeggen, ga nu even kleuren, boekje lezen,....
De cultuur is hier ook niet erg creatief in hoor. Iedereen hangt hier voor de tv.
Buitenspelen moet ook meer, maar mijn tuin is nog een bouwput dus te gevaarlijk en in mijn straat wordt soms erg hard gereden.
Suggesties voor wat kinderen kunnen doen naast huiswerkmaken, kleuren, lezen en tv zijn van harte welkom. Ik heb echt geen idee (alleen voor activiteiten waarbij mijn aanwezigheid noodzakelijk is).
Overigens zijn ze dol op huishoudelijk werk, maar een beetje te jong om dat alleen te doen. Ze helpen ook graag, maar zelfde probleem. Vaak maken ze de chaos groter en mijn werk nog ingewikkelder.
Niet met elkaar bemoeien. Is daar een pil voor? Dat is de favoriete activiteit. En alle drie op een ander locatie zetten is praktisch gezien niet echt mogelijk.
En diep respect voor jou dat je 4 kinderen alleen doet. Ik zou er echt niet aan moeten denken. Maar goed, ik wilde dan ook geen kinderen.
maandag 26 oktober 2009 om 03:50
@mamzelle:
Inderdaad: er constant bovenop zitten. Ik zie dat dat werkt. Het is alleen doodvermoeiend en niet altijd mogelijk.
Wat ik bij mijn jongetje ook wat verontrustend vind is dat hij niet heel veel lijkt te denken over wat hij doet. Ik vraag hem ook wel te herhalen wat ik hem net gezegd heb en dan komt er of helemaal niks uit, of een half verhaal.
Kibbelaars uitelkaar zetten. Makkelijker gezegd dan gedaan. Op dat moment luisteren ze dus echt niet naar me en blijven elkaar in de haren vliegen. Als 1 de "dader" is dan is het eenvoudig. Die gaat mee de badkamer in voor time-out. Maar als ze allebei fout zijn dan is het lastig. En oudste zit er dan ook bovenop. Komt ook gewoon weer teruglopen zelfs als ik haar weg heb gestuurd.
Het lastige met kliergedrag van jongen is dat je dus niet doorhebt dat ie weg is. Vandaag ging ik boodschappen doen en pa liet de twee jongsten de keuken schoonmaken. Jongste ging zingend aan de slag met stoffer en blik, maar jongen liep doelloos rond. Heb man toen gezegd dat hij jongen bij zich moest houden, want ik zag het kattekwaad al gebeuren.
Of hij gaat naar de badkamer. Iedereen moet tenslotte plassen. En als je oplettend bent dat realiseer je je dat hij wel lang weg is en dat je niet hebt horen doortrekken. Ik vind dat echt doodvermoeiend.
Deze week quality time?
Kleine dingetjes. We hebben met z'n drietjes een boekje gelezen. We zijn 2 keer naar de speeltuin in het park geweest (groot succes), we zijn met de hele familie naar een Halloweenparade geweest, uiteten geweest voor jongen zijn verjaardag, vandaag hebben ze samen met pa naar de football game gekeken.
En ik probeer ze dagelijks elk wat knuffeltijd te geven. Ik zou willen dat ik dat wat beter kan doseren. Omdat alles altijd gezamelijk is is het echter zo dat als de een op schoot zit dat het dan automatisch zo is dat nummer 2 daarna moet. Ik zou het liever wat spontaner doen.
De generaal: haha, leuk! Op zich is pa dat hier al. Maar ik kan misschien wel iets met dat ik een andere rol vind voor moeilijke momenten.
Blij dat ze morgen weer naar school gaan! Ik heb echt geen mail kunnen lezen, en zelfs telefoon vaak moeten afbreken dus ben erg aan private time toe.
En toen ik vandaag wat lang wegbleef met boodschappen doen belde pa constant op. Die miste me ook.
(Nou ja, wel schattig natuurlijk dat er 4 personen zijn die me zo lief vinden).
Overigens lijkt 3 jongens me nog zwaarder dan de combi die ik heb. Vind meiden toch makkelijker.
Hoe lang heb je ze al in je eentje?
Inderdaad: er constant bovenop zitten. Ik zie dat dat werkt. Het is alleen doodvermoeiend en niet altijd mogelijk.
Wat ik bij mijn jongetje ook wat verontrustend vind is dat hij niet heel veel lijkt te denken over wat hij doet. Ik vraag hem ook wel te herhalen wat ik hem net gezegd heb en dan komt er of helemaal niks uit, of een half verhaal.
Kibbelaars uitelkaar zetten. Makkelijker gezegd dan gedaan. Op dat moment luisteren ze dus echt niet naar me en blijven elkaar in de haren vliegen. Als 1 de "dader" is dan is het eenvoudig. Die gaat mee de badkamer in voor time-out. Maar als ze allebei fout zijn dan is het lastig. En oudste zit er dan ook bovenop. Komt ook gewoon weer teruglopen zelfs als ik haar weg heb gestuurd.
Het lastige met kliergedrag van jongen is dat je dus niet doorhebt dat ie weg is. Vandaag ging ik boodschappen doen en pa liet de twee jongsten de keuken schoonmaken. Jongste ging zingend aan de slag met stoffer en blik, maar jongen liep doelloos rond. Heb man toen gezegd dat hij jongen bij zich moest houden, want ik zag het kattekwaad al gebeuren.
Of hij gaat naar de badkamer. Iedereen moet tenslotte plassen. En als je oplettend bent dat realiseer je je dat hij wel lang weg is en dat je niet hebt horen doortrekken. Ik vind dat echt doodvermoeiend.
Deze week quality time?
Kleine dingetjes. We hebben met z'n drietjes een boekje gelezen. We zijn 2 keer naar de speeltuin in het park geweest (groot succes), we zijn met de hele familie naar een Halloweenparade geweest, uiteten geweest voor jongen zijn verjaardag, vandaag hebben ze samen met pa naar de football game gekeken.
En ik probeer ze dagelijks elk wat knuffeltijd te geven. Ik zou willen dat ik dat wat beter kan doseren. Omdat alles altijd gezamelijk is is het echter zo dat als de een op schoot zit dat het dan automatisch zo is dat nummer 2 daarna moet. Ik zou het liever wat spontaner doen.
De generaal: haha, leuk! Op zich is pa dat hier al. Maar ik kan misschien wel iets met dat ik een andere rol vind voor moeilijke momenten.
Blij dat ze morgen weer naar school gaan! Ik heb echt geen mail kunnen lezen, en zelfs telefoon vaak moeten afbreken dus ben erg aan private time toe.
En toen ik vandaag wat lang wegbleef met boodschappen doen belde pa constant op. Die miste me ook.
(Nou ja, wel schattig natuurlijk dat er 4 personen zijn die me zo lief vinden).
Overigens lijkt 3 jongens me nog zwaarder dan de combi die ik heb. Vind meiden toch makkelijker.
Hoe lang heb je ze al in je eentje?
maandag 26 oktober 2009 om 09:44
Hey Liza!
Nou, je hebt wel weer van alles meegemaakt dit weekend! Ik vind nog steeds dat je het goed doet. Natuurlijk, het kan ongetwijfeld nog véééééél beter, maar ja, je moet roeien met de riemen die je hebt toch? (en op afstand, als buitenstaander, is het sowieso erg makkelijk om kritiek te leveren).
Even weer mijn overdenkingen bij alles:
quote:liza schreef op 26 oktober 2009 @ 03:05:
Het afleiden werkt prima bij de kleine meid (tenzij ze een "bui" heeft), maar absoluut niet bij de jongen. Die blijft hangen op z'n vraag en wil van niks anders weten.
Ik probeer ook vaak opties te geven: je kan nu of gaan kleuren of een boekje gaan lezen. Maar dat werkt ook niet. Mijn keuzes worden volledig genegeerd en hij blijft hameren op dat hij aandacht wil.
Ik snap dat jongetje dit nog niet kan, maar hoe zou het gaan als jij er een derde keuze aan toevoegt: luister, als je niet kiest, kies ík dat je hier naast mij op de bank gaat zitten en niks doet/ op de gang blijft tot je wél weet wat je wil/ de afwas gaat doen... Wat dan ook, maar iets wat hij in ieder geval níet zal willen. Misschien dat de keus dan makkelijker wordt voor hem?
Afgelopen weekend werd mijn neefje heeeeeel erg driftig. Hij is vier, en wou niet de schoenen aan die hij van zijn moeder aanmoest om in de speeltuin te spelen. Het hield maar niet op dus op een gegeven moment was het 'je mag kiezen, deze schoenen aan, of in de auto wachten totdat wíj uitgespeeld zijn in de speeltuin'. Je kon heel goed aan hem zien dat hij eígenlijk helemaal niet meer driftig wou zijn en natuurlijk graag mee naar de speeltuin wou, maar ja, hoe moest hij zonder 'gezichtsverlies' nou ineens toegeven? Dus uiteindelijk wou hij de schoenen wel aan, maar dan moest ík ze aantrekken bij hem.
Ik vind dat een mooi voorbeeld van hoe je een kind tegemoet kan komen, en hoe je het kind kan helpen om ergens uit te komen.
Ik weet niet of je iets heb aan dit voorbeeld in jouw dagelijkse praktijk, maar ik wou het je even meegeven. Neeflief is écht een schatje trouwens hoor, maar ja, hij heeft dus ook zo zijn buien!
Nou, je hebt wel weer van alles meegemaakt dit weekend! Ik vind nog steeds dat je het goed doet. Natuurlijk, het kan ongetwijfeld nog véééééél beter, maar ja, je moet roeien met de riemen die je hebt toch? (en op afstand, als buitenstaander, is het sowieso erg makkelijk om kritiek te leveren).
Even weer mijn overdenkingen bij alles:
quote:liza schreef op 26 oktober 2009 @ 03:05:
Het afleiden werkt prima bij de kleine meid (tenzij ze een "bui" heeft), maar absoluut niet bij de jongen. Die blijft hangen op z'n vraag en wil van niks anders weten.
Ik probeer ook vaak opties te geven: je kan nu of gaan kleuren of een boekje gaan lezen. Maar dat werkt ook niet. Mijn keuzes worden volledig genegeerd en hij blijft hameren op dat hij aandacht wil.
Ik snap dat jongetje dit nog niet kan, maar hoe zou het gaan als jij er een derde keuze aan toevoegt: luister, als je niet kiest, kies ík dat je hier naast mij op de bank gaat zitten en niks doet/ op de gang blijft tot je wél weet wat je wil/ de afwas gaat doen... Wat dan ook, maar iets wat hij in ieder geval níet zal willen. Misschien dat de keus dan makkelijker wordt voor hem?
Afgelopen weekend werd mijn neefje heeeeeel erg driftig. Hij is vier, en wou niet de schoenen aan die hij van zijn moeder aanmoest om in de speeltuin te spelen. Het hield maar niet op dus op een gegeven moment was het 'je mag kiezen, deze schoenen aan, of in de auto wachten totdat wíj uitgespeeld zijn in de speeltuin'. Je kon heel goed aan hem zien dat hij eígenlijk helemaal niet meer driftig wou zijn en natuurlijk graag mee naar de speeltuin wou, maar ja, hoe moest hij zonder 'gezichtsverlies' nou ineens toegeven? Dus uiteindelijk wou hij de schoenen wel aan, maar dan moest ík ze aantrekken bij hem.
Ik vind dat een mooi voorbeeld van hoe je een kind tegemoet kan komen, en hoe je het kind kan helpen om ergens uit te komen.
Ik weet niet of je iets heb aan dit voorbeeld in jouw dagelijkse praktijk, maar ik wou het je even meegeven. Neeflief is écht een schatje trouwens hoor, maar ja, hij heeft dus ook zo zijn buien!
maandag 26 oktober 2009 om 11:39
Liza,
Je vroeg om activiteiten voor de kinderen, er is veel te bedenken je zit natuurlijk wel met een beperking dat ze niet in de tuin kunnen, dat is jammer! Gaat die snel kind-veilig gemaakt worden?
Ik kan me voorstellen dat het jongetje zich verveelt en streken uithaalt, hij heeft buitenlucht en bewegingsvrijheid nodig, schat ik zo in. ( dagelijks!)
Binnen activiteiten behalve boekje lezen en kleuren ( wat vooral voor jongetjes echt niet afdoende bevredigend is )
je zou samen met ze kunnen bakken, iets simpels, een cake bijv., knutselen ( plakken, schilderen, kleien), ik weet niet wat er bij jullie in de winkels ligt maar hier kan je voor heel weinig geld leuke simpele knutselpakketjes kopen.
Verder : maak een verkleedkist, verzamel oude kleding, mannen en vrouwen kleding, petten etc. kinderen kunnen zich hier ook een tijdje mee vermaken.
Shminck en opmaakspulletjes : voor jongens en meisjes leuk om te doen.
Is het spel Twister verkrijgbaar bij jullie? Ook een erg leuke gezamenlijke activiteit.
Tafelvoetbal, kan je mss 2e hands scoren? ( ik weet niet of je daar ruimte voor hebt)
Poppen, barbies. Blokken, duplo, lego.
Kralen rijgen, sieraden maken voor de meisjes. ( oudste alleen denk ik)
Een poppenwagen, een poppenwiegje, poppenkleertjes.
Poppekast spelen, 2e hands scoren of zelf maken.
Hut bouwen van bijv de eettafel ( als jullie die hebben), met lakens etc., en ze daarin laten eten ( bijv chippies ), vinden kinderen fantastisch om te doen.
Verder ook al ben je niet op computerspelletjes een leuke gameboy, een DS kan heus wel een leuke aanvulling zijn om rustmomenten te creeeren ( denk dat het jongetje vooral dat erg leuk zal vinden) en je kan dat zelf in de hand houden wb tijd etc.
Ieder kind zijn/haar eigen walkman met zijn/haar eigen muziek
Wat betreft het knuffelen, ik begreep dat je dat zelf erin had gegooid logisch dat de kinderen dat nu veelvuldig willen. Ik vind dat je best je grens daarin kan aangeven naar de kinderen toe zonder ze persoonlijk af te wijzen. Dat ze allemaal willen knuffelen als eentje bij je op schoot klimt, klinkt voor mij als normaal gedrag. De kinderen strijden om jouw aandacht en liefde. Op dat moment zijn ze elkaars concurrent. Het is ook wel logisch denk ik omdat ik lees dat jij jezelf als een moederfiguur nu neerzet vanuit het niets ( lijkt zo, mss zit ik ernaast) en hebben ze ineens naast hun vader een moederfiguur erbij. Wat ik lees is dat jij degene bent die het meest met de kinderen bent en vader veel weg is om te werken. Ik weet niet of ik dat juist heb geinterpreteerd maar zo komen je posts wel over.
Wat Mamzelle schrijft mee eens, het jongetje heeft constante nabijheid nodig , daar moet je dus steeds bovenop zitten. Ik begrijp dat dat lastig is als je veel alleen bent en ook nog 2 andere kinderen in de smiezen moet houden.
Je zegt dat het jongetje niet te vrij is gelaten, als reactie op mijn post, omdat zijn vader superstreng voor hem is.
Dat snap ik niet, vader was op dat moment toch niet aanwezig toen hij de prullebak onderkliederde? Jij was toch alleen met de kinderen thuis? Dat bedoel ik met die nabijheid en het 'te vrij laten' .
En de huishoudelijke taakjes : het klopt dat het vaak niet echt opschiet als kinderen meehelpen. Misschien moet je het ook wat minder serieus gaan zien, en het meer gaan zien als activiteiten voor de kinderen waarin ze ( tot zekere hoogte) zelf aan kunnen rommelen, als spelenderwijs huishoudelijke taakjes leren, ipv het als een hele serieuze aangelegenheid zien dat ze het vooral goed moeten doen. Dus minder verwachten beter ga je ervan uit dat ze zich ermee vermaken en het niet zo netjes en strak doen als jij.
Een pil voor niet met elkaar bemoeien zoek ik ook nog steeds Hoort erbij vrees ik
Dat ze alle 3 gingen overgeven bij de lunch, hoe is dat tot stand gekomen ?
Je vroeg om activiteiten voor de kinderen, er is veel te bedenken je zit natuurlijk wel met een beperking dat ze niet in de tuin kunnen, dat is jammer! Gaat die snel kind-veilig gemaakt worden?
Ik kan me voorstellen dat het jongetje zich verveelt en streken uithaalt, hij heeft buitenlucht en bewegingsvrijheid nodig, schat ik zo in. ( dagelijks!)
Binnen activiteiten behalve boekje lezen en kleuren ( wat vooral voor jongetjes echt niet afdoende bevredigend is )
je zou samen met ze kunnen bakken, iets simpels, een cake bijv., knutselen ( plakken, schilderen, kleien), ik weet niet wat er bij jullie in de winkels ligt maar hier kan je voor heel weinig geld leuke simpele knutselpakketjes kopen.
Verder : maak een verkleedkist, verzamel oude kleding, mannen en vrouwen kleding, petten etc. kinderen kunnen zich hier ook een tijdje mee vermaken.
Shminck en opmaakspulletjes : voor jongens en meisjes leuk om te doen.
Is het spel Twister verkrijgbaar bij jullie? Ook een erg leuke gezamenlijke activiteit.
Tafelvoetbal, kan je mss 2e hands scoren? ( ik weet niet of je daar ruimte voor hebt)
Poppen, barbies. Blokken, duplo, lego.
Kralen rijgen, sieraden maken voor de meisjes. ( oudste alleen denk ik)
Een poppenwagen, een poppenwiegje, poppenkleertjes.
Poppekast spelen, 2e hands scoren of zelf maken.
Hut bouwen van bijv de eettafel ( als jullie die hebben), met lakens etc., en ze daarin laten eten ( bijv chippies ), vinden kinderen fantastisch om te doen.
Verder ook al ben je niet op computerspelletjes een leuke gameboy, een DS kan heus wel een leuke aanvulling zijn om rustmomenten te creeeren ( denk dat het jongetje vooral dat erg leuk zal vinden) en je kan dat zelf in de hand houden wb tijd etc.
Ieder kind zijn/haar eigen walkman met zijn/haar eigen muziek
Wat betreft het knuffelen, ik begreep dat je dat zelf erin had gegooid logisch dat de kinderen dat nu veelvuldig willen. Ik vind dat je best je grens daarin kan aangeven naar de kinderen toe zonder ze persoonlijk af te wijzen. Dat ze allemaal willen knuffelen als eentje bij je op schoot klimt, klinkt voor mij als normaal gedrag. De kinderen strijden om jouw aandacht en liefde. Op dat moment zijn ze elkaars concurrent. Het is ook wel logisch denk ik omdat ik lees dat jij jezelf als een moederfiguur nu neerzet vanuit het niets ( lijkt zo, mss zit ik ernaast) en hebben ze ineens naast hun vader een moederfiguur erbij. Wat ik lees is dat jij degene bent die het meest met de kinderen bent en vader veel weg is om te werken. Ik weet niet of ik dat juist heb geinterpreteerd maar zo komen je posts wel over.
Wat Mamzelle schrijft mee eens, het jongetje heeft constante nabijheid nodig , daar moet je dus steeds bovenop zitten. Ik begrijp dat dat lastig is als je veel alleen bent en ook nog 2 andere kinderen in de smiezen moet houden.
Je zegt dat het jongetje niet te vrij is gelaten, als reactie op mijn post, omdat zijn vader superstreng voor hem is.
Dat snap ik niet, vader was op dat moment toch niet aanwezig toen hij de prullebak onderkliederde? Jij was toch alleen met de kinderen thuis? Dat bedoel ik met die nabijheid en het 'te vrij laten' .
En de huishoudelijke taakjes : het klopt dat het vaak niet echt opschiet als kinderen meehelpen. Misschien moet je het ook wat minder serieus gaan zien, en het meer gaan zien als activiteiten voor de kinderen waarin ze ( tot zekere hoogte) zelf aan kunnen rommelen, als spelenderwijs huishoudelijke taakjes leren, ipv het als een hele serieuze aangelegenheid zien dat ze het vooral goed moeten doen. Dus minder verwachten beter ga je ervan uit dat ze zich ermee vermaken en het niet zo netjes en strak doen als jij.
Een pil voor niet met elkaar bemoeien zoek ik ook nog steeds Hoort erbij vrees ik
Dat ze alle 3 gingen overgeven bij de lunch, hoe is dat tot stand gekomen ?
