Psyche
alle pijlers
Agressief/destructief gedrag 8-jarige
donderdag 15 oktober 2009 om 15:42
Sinds 3 dagen ben ik stiefmoeder van 3 kids, 6, 8 en 10.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
maandag 19 oktober 2009 om 10:19
Beetje stomme vraag, maar is het een idee om de boeken over vaderschap van Bill Cosby voor te stellen. Niet dat ik de inhoud ken, maar als zijn tv serie een afspiegeling is van de manier waarop hij zijn gezin heeft grootgebracht, komt met name de rust overtuigend over.
Die rust, die mis ik in jullie gezin. Dat lijkt iets Afrikaans te zijn, maar met vaststellen dat het bij een cultuur hoort wordt het nog niet meteen een goede omgeving voor getraumatiseerde kinderen.
Sowieso is drukte niet goed voor een kind met gedragsstoornissen. Sommige kinderen gedijen er prima bij, dat zijn dan waarschijnlijk de kinderen die een soort van innerlijke rust hebben. Probeer je nu voor te stellen hoe drukte (onvoorspelbaarheid) zal binnenkomen in een chaotisch brein van een adhd-ertje. Heb je je ooit ingelezen op ADHD?
Ik zie de drukte met name in het vele uitbesteden. Laat dan in elk geval de uitbesteding ruim te voren bekend zijn bij de kinderen en zorg dat die mensen zich houden aan de afspraken (dan maar korte uitbestedingen doen in plaats van de zo gewenste lange uitbestedingen).
Zou je zo'n enorme behoefte aan tijd voor jezelf en je relatie hebben gehad als je net je eigen baby op de wereld zou hebben geworpen? Zou je deze behoefte hebben als je na jarenlang wachten eindelijk je adoptiekindje in de armen mag sluiten? Wat maakt dat in het geval dat je nu onder je hebt jouw eigen behoeftes voorgaan op die van je kinderen?
Okee, de vader zal kennelijk altijd zo met zijn kinderen omgaan. En zullen ze een groot risico lopen om te ontsporen. Maar mss ben jij er nu om die vader eens keihard met zijn neus op de feiten te drukken. Als je kinderen hebt heb je geen tijd voor je relatie, dan heb je die tijd mss eens per maand, of in de avonduren. Face it.
Ik bracht mijn dochter van 1 jaar naar Nigeria. Iedereen was gelukkig om haar te zien, iedereen wilde haar vasthouden. Tel daarbij op de warmte, en de electriciteitsuitval (Never Expect Power Always). Mijn kindje wilde niet bij haar mama weg, mijn kindje was hysterisch. Dat zagen ze niet, 'ze moest er maar tegen kunnen'. Het doet me nog altijd pijn dat ik toen niet keihard voor haar ben opgekomen. Ook dat ik niet begreep dat ze als een zwaankleefaan bij me wilde zijn, de hele vakantie lang.
Ik denk dat als je echt wilt gaan zorgen voor deze kinderen, dat je moet leren denken en voelen als een kind, om succes te hebben.
Die rust, die mis ik in jullie gezin. Dat lijkt iets Afrikaans te zijn, maar met vaststellen dat het bij een cultuur hoort wordt het nog niet meteen een goede omgeving voor getraumatiseerde kinderen.
Sowieso is drukte niet goed voor een kind met gedragsstoornissen. Sommige kinderen gedijen er prima bij, dat zijn dan waarschijnlijk de kinderen die een soort van innerlijke rust hebben. Probeer je nu voor te stellen hoe drukte (onvoorspelbaarheid) zal binnenkomen in een chaotisch brein van een adhd-ertje. Heb je je ooit ingelezen op ADHD?
Ik zie de drukte met name in het vele uitbesteden. Laat dan in elk geval de uitbesteding ruim te voren bekend zijn bij de kinderen en zorg dat die mensen zich houden aan de afspraken (dan maar korte uitbestedingen doen in plaats van de zo gewenste lange uitbestedingen).
Zou je zo'n enorme behoefte aan tijd voor jezelf en je relatie hebben gehad als je net je eigen baby op de wereld zou hebben geworpen? Zou je deze behoefte hebben als je na jarenlang wachten eindelijk je adoptiekindje in de armen mag sluiten? Wat maakt dat in het geval dat je nu onder je hebt jouw eigen behoeftes voorgaan op die van je kinderen?
Okee, de vader zal kennelijk altijd zo met zijn kinderen omgaan. En zullen ze een groot risico lopen om te ontsporen. Maar mss ben jij er nu om die vader eens keihard met zijn neus op de feiten te drukken. Als je kinderen hebt heb je geen tijd voor je relatie, dan heb je die tijd mss eens per maand, of in de avonduren. Face it.
Ik bracht mijn dochter van 1 jaar naar Nigeria. Iedereen was gelukkig om haar te zien, iedereen wilde haar vasthouden. Tel daarbij op de warmte, en de electriciteitsuitval (Never Expect Power Always). Mijn kindje wilde niet bij haar mama weg, mijn kindje was hysterisch. Dat zagen ze niet, 'ze moest er maar tegen kunnen'. Het doet me nog altijd pijn dat ik toen niet keihard voor haar ben opgekomen. Ook dat ik niet begreep dat ze als een zwaankleefaan bij me wilde zijn, de hele vakantie lang.
Ik denk dat als je echt wilt gaan zorgen voor deze kinderen, dat je moet leren denken en voelen als een kind, om succes te hebben.
maandag 19 oktober 2009 om 11:56
quote:mamzelle schreef op 19 oktober 2009 @ 10:19:
..
Sowieso is drukte niet goed voor een kind met gedragsstoornissen. Sommige kinderen gedijen er prima bij, dat zijn dan waarschijnlijk de kinderen die een soort van innerlijke rust hebben. Probeer je nu voor te stellen hoe drukte (onvoorspelbaarheid) zal binnenkomen in een chaotisch brein van een adhd-ertje. Heb je je ooit ingelezen op ADHD?
Ik zie de drukte met name in het vele uitbesteden. Laat dan in elk geval de uitbesteding ruim te voren bekend zijn bij de kinderen en zorg dat die mensen zich houden aan de afspraken (dan maar korte uitbestedingen doen in plaats van de zo gewenste lange uitbestedingen).
Dit lijkt me een zinnige tip, want zelfs sommige kinderen die 'volstrekt normaal' zijn, hebben moeite met onverwachte dingen zonder voorbereiding. Ik kan er zelf zelfs vreselijk moeite mee hebben als ik vrijdags het weekend in ga, redelijk precies weet wat we gaan doen en mijn vriend ineens roept 'eigenlijk moeten we zondagmiddag nog bij die- en die langs' (en bij mijn weten heb ik geen stoornis )
quote: Zou je zo'n enorme behoefte aan tijd voor jezelf en je relatie hebben gehad als je net je eigen baby op de wereld zou hebben geworpen? Zou je deze behoefte hebben als je na jarenlang wachten eindelijk je adoptiekindje in de armen mag sluiten? Wat maakt dat in het geval dat je nu onder je hebt jouw eigen behoeftes voorgaan op die van je kinderen?
Okee, de vader zal kennelijk altijd zo met zijn kinderen omgaan. En zullen ze een groot risico lopen om te ontsporen. Maar mss ben jij er nu om die vader eens keihard met zijn neus op de feiten te drukken. Als je kinderen hebt heb je geen tijd voor je relatie, dan heb je die tijd mss eens per maand, of in de avonduren. Face it.
Dit lijkt mij een iets te harde/ondoordachte reactie naar Liza toe. Volgens mij doet ze er bijna alles aan om de behoeftes van de kinderen voor te laten gaan. Als ze echter níet zorgt dat ondertussen de relatie met de vader van deze kinderen ook gaat werken, loopt ze het risico dat het misloopt. In dat geval zijn de kinderen nog verder van huis!
Het is al eerder gezegd, maar als je zelf een kind krijgt, begin je er met eentje, waar je langzaam in groeit en in mee groeit. Drie tegelijk, in deze leeftijd, met deze achtergrond... Om dat vol te houden MOET Liza af en toe haar eigen behoeftes voorrang geven denk ik, anders kan het nooit goed blijven gaan.
..
Sowieso is drukte niet goed voor een kind met gedragsstoornissen. Sommige kinderen gedijen er prima bij, dat zijn dan waarschijnlijk de kinderen die een soort van innerlijke rust hebben. Probeer je nu voor te stellen hoe drukte (onvoorspelbaarheid) zal binnenkomen in een chaotisch brein van een adhd-ertje. Heb je je ooit ingelezen op ADHD?
Ik zie de drukte met name in het vele uitbesteden. Laat dan in elk geval de uitbesteding ruim te voren bekend zijn bij de kinderen en zorg dat die mensen zich houden aan de afspraken (dan maar korte uitbestedingen doen in plaats van de zo gewenste lange uitbestedingen).
Dit lijkt me een zinnige tip, want zelfs sommige kinderen die 'volstrekt normaal' zijn, hebben moeite met onverwachte dingen zonder voorbereiding. Ik kan er zelf zelfs vreselijk moeite mee hebben als ik vrijdags het weekend in ga, redelijk precies weet wat we gaan doen en mijn vriend ineens roept 'eigenlijk moeten we zondagmiddag nog bij die- en die langs' (en bij mijn weten heb ik geen stoornis )
quote: Zou je zo'n enorme behoefte aan tijd voor jezelf en je relatie hebben gehad als je net je eigen baby op de wereld zou hebben geworpen? Zou je deze behoefte hebben als je na jarenlang wachten eindelijk je adoptiekindje in de armen mag sluiten? Wat maakt dat in het geval dat je nu onder je hebt jouw eigen behoeftes voorgaan op die van je kinderen?
Okee, de vader zal kennelijk altijd zo met zijn kinderen omgaan. En zullen ze een groot risico lopen om te ontsporen. Maar mss ben jij er nu om die vader eens keihard met zijn neus op de feiten te drukken. Als je kinderen hebt heb je geen tijd voor je relatie, dan heb je die tijd mss eens per maand, of in de avonduren. Face it.
Dit lijkt mij een iets te harde/ondoordachte reactie naar Liza toe. Volgens mij doet ze er bijna alles aan om de behoeftes van de kinderen voor te laten gaan. Als ze echter níet zorgt dat ondertussen de relatie met de vader van deze kinderen ook gaat werken, loopt ze het risico dat het misloopt. In dat geval zijn de kinderen nog verder van huis!
Het is al eerder gezegd, maar als je zelf een kind krijgt, begin je er met eentje, waar je langzaam in groeit en in mee groeit. Drie tegelijk, in deze leeftijd, met deze achtergrond... Om dat vol te houden MOET Liza af en toe haar eigen behoeftes voorrang geven denk ik, anders kan het nooit goed blijven gaan.
maandag 19 oktober 2009 om 14:44
Het grenzen stellen vind ik echt heel moeilijk. Heb dat ook met volwassenen, maar daar kan je gewoon weglopen als je het zat bent.
Vanochtend weer. Ik had dus gister de hele dag gewerkt en was pas klaar toen iedereen op bed lag. Dat was vanochtend te merken. Kleintje hing meteen om mijn nek en het jongetje was overduidelijk aandacht aan het zoeken. Vraag of hij me wilde helpen en alvast kommen en lepels klaarzetten voor de cereals hielp niet. Want dat was in de keuken, dus niet bij mij.
Oudste was wat kriegelig en dat liep uit op gebekvecht over een map of die nu van middelste of jongste was. Ik wilde map afpakken met beslissing dat ie voor nu even van niemand was, maar jochie wilde niet luisteren. Nu herken ik gelukkig zijn signalen en zag dat dit schoppen en vechten zou gaan worden, dus bij de eerste schop hem vastgepakt, op mijn rug op bed gaan liggen met hem bovenop me en armen en benen vast. Gelukkig was ie nog niet helemaal over de rooie dus het was even worstelen en toen nog een beetje voor de vorm. Toen aan hem gevraagd of ie klaar was om de time-out om te zetten in een knuffelmoment, en dat was ie.
Blij dat dat geen zwaardere scene werd.
Ze beginnen verder los te komen. Bij ontbijt gekissebis over dat de ander meer cereals had. Ik moet wat meer autoriteit krijgen zodat ik dat ook sneller af kan kappen.
Overigens heb ik wel tegen de twee jongsten gezegd dat ik me niet in tweeen kan splitsen en dat ze dus of genoegen moeten nemen met een gedeelde hug (oudste was laat dus we zaten met z'n drietjes omarmd op bed te wachten), of om en om.
Maar dat maakte 0,0 indruk. Ze bleven duwen om maar zoveel mogelijk tegen mij aan te kunnen liggen.
Denk dat ik dat het beste oplos door inderdaad vaste 1 op 1 momenten in te bouwen, zodat ze weten dat ze wel aan de beurt komen. Nu nog even het moment vinden...
Vanochtend weer. Ik had dus gister de hele dag gewerkt en was pas klaar toen iedereen op bed lag. Dat was vanochtend te merken. Kleintje hing meteen om mijn nek en het jongetje was overduidelijk aandacht aan het zoeken. Vraag of hij me wilde helpen en alvast kommen en lepels klaarzetten voor de cereals hielp niet. Want dat was in de keuken, dus niet bij mij.
Oudste was wat kriegelig en dat liep uit op gebekvecht over een map of die nu van middelste of jongste was. Ik wilde map afpakken met beslissing dat ie voor nu even van niemand was, maar jochie wilde niet luisteren. Nu herken ik gelukkig zijn signalen en zag dat dit schoppen en vechten zou gaan worden, dus bij de eerste schop hem vastgepakt, op mijn rug op bed gaan liggen met hem bovenop me en armen en benen vast. Gelukkig was ie nog niet helemaal over de rooie dus het was even worstelen en toen nog een beetje voor de vorm. Toen aan hem gevraagd of ie klaar was om de time-out om te zetten in een knuffelmoment, en dat was ie.
Blij dat dat geen zwaardere scene werd.
Ze beginnen verder los te komen. Bij ontbijt gekissebis over dat de ander meer cereals had. Ik moet wat meer autoriteit krijgen zodat ik dat ook sneller af kan kappen.
Overigens heb ik wel tegen de twee jongsten gezegd dat ik me niet in tweeen kan splitsen en dat ze dus of genoegen moeten nemen met een gedeelde hug (oudste was laat dus we zaten met z'n drietjes omarmd op bed te wachten), of om en om.
Maar dat maakte 0,0 indruk. Ze bleven duwen om maar zoveel mogelijk tegen mij aan te kunnen liggen.
Denk dat ik dat het beste oplos door inderdaad vaste 1 op 1 momenten in te bouwen, zodat ze weten dat ze wel aan de beurt komen. Nu nog even het moment vinden...
maandag 19 oktober 2009 om 14:51
Meer rust brengen: ja, mee eens. Maar dit is ook de stad en de cultuur waarin ik woon. Het is gewoon heel anders hier en spontaniteit, zowel positief als negatief is heel normaal. Qua oppas kunnen we vooralsnog ook niet te dwingend zijn want eigenlijk wil niemand de kinderen hebben omdat ze zo lastig zijn. Hoop dat dat in de toekomst gaat verbeteren, maar voor nu zijn we blij met alle hulp die we krijgen. Pa heeft volledige voogdij, dus ma hoeft officieel helemaal niks te doen. Ik zou wel graag uiteindelijk naar een soort co-ouderschap met haar toe willen, maar dat is nu nog toekomstmuziek.
Helaas is het roeien met de riemen die we hebben. Mijn eerste doel is om regelmaat in de dagindeling te brengen. En dat is al lastig genoeg.
Zelf ben ik overigens ook niet zo happy met die ongeplande acties, maar heb er na 3 jaar wel mee leren leven. Het is gewoon geen NL. En dat geldt dus ook voor de kinderen. Hoewel voorspelbaarheid voor hen beter is, zijn ze wel opgevoed met deze rommeligheid.
Helaas is het roeien met de riemen die we hebben. Mijn eerste doel is om regelmaat in de dagindeling te brengen. En dat is al lastig genoeg.
Zelf ben ik overigens ook niet zo happy met die ongeplande acties, maar heb er na 3 jaar wel mee leren leven. Het is gewoon geen NL. En dat geldt dus ook voor de kinderen. Hoewel voorspelbaarheid voor hen beter is, zijn ze wel opgevoed met deze rommeligheid.
maandag 19 oktober 2009 om 15:02
@mamzelle: over je kritiek op dat ik tijd voor mezelf en mijn relatie wil:
Ik denk ik dat ik nog eens heel duidelijk moet maken dat ik nooit in mijn leven kinderen gewild heb (oa. om dit tijdaspect), dat het opnemen van deze 3 ook niet een goed doorgesproken besluit was na een jarenlange relatie, maar dat het een absolute noodsprong was om ze in ieder geval een kleine kans te geven.
Als ik ze niet had opgenomen dan zaten ze nu terug bij pleegzorg. En dat is hier zeker geen pretje. De meeste pleegouders doen het alleen voor het geld, niet uit naastenliefde.
Ik ben absoluut geen geboren moeder. Ik houd wel heel veel van mensen en het gaat me aan mijn hart om te zien dat zulke jonkies zo de vernieling in gaan.
Ik kan niet meer of minder zijn dan wat ik ben. En daar zullen ze het mee moeten doen. Dat klinkt heel hard, maar het alternatief is nog harder. En als ik niet "sane" ben kan ik deze zorg niet aan. Als ik en mijn partner niet een stevige relatie hebben en samen 100% achter dit verhaal staan, dan kunnen we samen de zorg niet aan.
Een ideaal plaatje ziet er heel anders uit, maar hier is het kiezen uit "niet-ideaal" en gezin uitelkaar en terug naar de kinderbescherming.
Ik denk ik dat ik nog eens heel duidelijk moet maken dat ik nooit in mijn leven kinderen gewild heb (oa. om dit tijdaspect), dat het opnemen van deze 3 ook niet een goed doorgesproken besluit was na een jarenlange relatie, maar dat het een absolute noodsprong was om ze in ieder geval een kleine kans te geven.
Als ik ze niet had opgenomen dan zaten ze nu terug bij pleegzorg. En dat is hier zeker geen pretje. De meeste pleegouders doen het alleen voor het geld, niet uit naastenliefde.
Ik ben absoluut geen geboren moeder. Ik houd wel heel veel van mensen en het gaat me aan mijn hart om te zien dat zulke jonkies zo de vernieling in gaan.
Ik kan niet meer of minder zijn dan wat ik ben. En daar zullen ze het mee moeten doen. Dat klinkt heel hard, maar het alternatief is nog harder. En als ik niet "sane" ben kan ik deze zorg niet aan. Als ik en mijn partner niet een stevige relatie hebben en samen 100% achter dit verhaal staan, dan kunnen we samen de zorg niet aan.
Een ideaal plaatje ziet er heel anders uit, maar hier is het kiezen uit "niet-ideaal" en gezin uitelkaar en terug naar de kinderbescherming.
maandag 19 oktober 2009 om 15:12
En over kritiek op vaders manier van opvoeden:
Ik voel me niet hun moeder. Voor een deel wel, ook omdat zij me erg in die rol duwen, maar ik houd heel duidelijk vol (ook naar pa) dat hij de eerste verantwoordelijke is. Hij heeft ze op de wereld gezet en moet dus de voornaamste zorg dragen.
We praten wel over dingen die ik echt niet vind kunnen. Zoals vanochtend toen jochie wakker werd door ons opstaan. Pa schreeuwt dan vanuit de badkamer dat ie door moet slapen. Wat ik al (op veel zachtere toon) had gezegd. Dan zeg ik pa wel dat er geen enkele reden is om te schreeuwen. Kind werd gewoon wakker en deed niks.
Verder heb ik in deze week ook gezien dat ik niet te veel moet rommelen aan hoe pa en ma ze opvoeden. Het is meer geschreeuw dan mij lief is, maar dat is wel normaal hier. Ook onder volwassenen. Het houdt ze in ieder geval in het gareel, en dat is ook duidelijkheid voor ze.
Het is misschien lastig invoelen voor de moeders onder jullie omdat je voor je eigen kind veel verder zou gaan. Maar ik ben dus heel bewust nooit moeder geworden omdat ik dat juist niet wil.
Ik ben nu dan ook geen moeder, maar ik vervul een moederrol.
Ik voel me niet hun moeder. Voor een deel wel, ook omdat zij me erg in die rol duwen, maar ik houd heel duidelijk vol (ook naar pa) dat hij de eerste verantwoordelijke is. Hij heeft ze op de wereld gezet en moet dus de voornaamste zorg dragen.
We praten wel over dingen die ik echt niet vind kunnen. Zoals vanochtend toen jochie wakker werd door ons opstaan. Pa schreeuwt dan vanuit de badkamer dat ie door moet slapen. Wat ik al (op veel zachtere toon) had gezegd. Dan zeg ik pa wel dat er geen enkele reden is om te schreeuwen. Kind werd gewoon wakker en deed niks.
Verder heb ik in deze week ook gezien dat ik niet te veel moet rommelen aan hoe pa en ma ze opvoeden. Het is meer geschreeuw dan mij lief is, maar dat is wel normaal hier. Ook onder volwassenen. Het houdt ze in ieder geval in het gareel, en dat is ook duidelijkheid voor ze.
Het is misschien lastig invoelen voor de moeders onder jullie omdat je voor je eigen kind veel verder zou gaan. Maar ik ben dus heel bewust nooit moeder geworden omdat ik dat juist niet wil.
Ik ben nu dan ook geen moeder, maar ik vervul een moederrol.
maandag 19 oktober 2009 om 15:19
Goedemorgen Liza
Ik vind het juist goed als je die afstand houdt en voor ogen houdt dat de vader en moeder de opvoeders zijn. Het is ook niet jouw plaats om daar kritiek op uit te oefenen, tenzij de kinderen aantoonbaar worden beschadigd. Natuurlijk kun je wel meedenken en moet je wel trouw aan jezelf blijven op de momenten dat jij de opvoedersrol speelt.
Dat zal best nog vaak zoeken worden, denk ik. Wel goed dat je hier nu al over nadenkt.
Ik vind het juist goed als je die afstand houdt en voor ogen houdt dat de vader en moeder de opvoeders zijn. Het is ook niet jouw plaats om daar kritiek op uit te oefenen, tenzij de kinderen aantoonbaar worden beschadigd. Natuurlijk kun je wel meedenken en moet je wel trouw aan jezelf blijven op de momenten dat jij de opvoedersrol speelt.
Dat zal best nog vaak zoeken worden, denk ik. Wel goed dat je hier nu al over nadenkt.
Ga in therapie!
maandag 19 oktober 2009 om 15:24
Ik heb eens een kijkje genomen op de site van de Supernanny (supernanny.com) en vond daar een aantal handige tips. Ik ga nog even nadenken over wat ik wil gaan gebruiken. Huisregels lijken me in elk geval een goed idee (met duidelijke consequenties bij overtreding). Eventueel in combinatie met een beloningssysteem (reward chart). De sweet hearts technique vond ik ook heel leuk klinken: schrijf elke dag iets liefs over elk kind op een kleurig kartonnen hart. Handig voor ouders die niet altijd elk kind aandacht kunnen geven als ze daarom vragen.
En de snack box technique is misschien ook iets voor jou
Wat kost opvoeden toch een hoop moeite!
En de snack box technique is misschien ook iets voor jou
Wat kost opvoeden toch een hoop moeite!
Ga in therapie!
maandag 19 oktober 2009 om 15:30
@dubiootje: Pfff, man alcoholist. Dat is ook zwaar. Was ie dat al toen jullie samenkwamen of is het later erger geworden?
Ziet hij het zelf?
Ook rot dat hij zo slecht over jou spreekt tegen de kinderen. Zou zo graag willen dat ex-en zich wat volwassener gedragen.
En geslotenheid bij je kind lijkt me ook moeilijk. Ik was zelf ook zo als kind. Lastig. Heb je naar aanleiding van die brief er met haar over kunnen praten?
Gelukkig hebben we hier geen probleem met ex-en. Wel met de ex-vriendin natuurlijk, maar die wilde de kinderen sowieos uit haar huis, dus als we eenmaal alle spullen terug hebben is dat verhaal afgesloten.
Man is al 6 jaar (ja inderdaad, was niet meer samen toen jongste werd geboren) weg bij de moeder. Maar ze gaan heel goed met elkaar om. Ik heb haar nog niet gesproken. Blijf in de auto als we langsgaan, maar we zwaaien wel. Ik denk dat het voor haar ook raar is, opeens een andere vrouw in haar kids leven.
En dan speelt hier ook nog eens dat vrouwen enorm jaloers zijn, dus als zij meteen naar mij toe zou komen dan wordt dat uitgelegd dat ze geen respect voor mij heeft.
Hmm, vraag mij niet naar de diepere gedachten achter dit alles. Ik maak constant blunders omdat ik helemaal niet zo moeilijk denk.
Dames vragen mij toestemming om mijn man om een sigaret te vragen. Daarentegen gebeurt er achter je rug van alles wat absoluut niet van respect getuigt.
Maar goed, dat gaat over anderen en niet over ons. Was gewoon even om te schetsen dat ik hier echt in een andere wereld leef.
Ziet hij het zelf?
Ook rot dat hij zo slecht over jou spreekt tegen de kinderen. Zou zo graag willen dat ex-en zich wat volwassener gedragen.
En geslotenheid bij je kind lijkt me ook moeilijk. Ik was zelf ook zo als kind. Lastig. Heb je naar aanleiding van die brief er met haar over kunnen praten?
Gelukkig hebben we hier geen probleem met ex-en. Wel met de ex-vriendin natuurlijk, maar die wilde de kinderen sowieos uit haar huis, dus als we eenmaal alle spullen terug hebben is dat verhaal afgesloten.
Man is al 6 jaar (ja inderdaad, was niet meer samen toen jongste werd geboren) weg bij de moeder. Maar ze gaan heel goed met elkaar om. Ik heb haar nog niet gesproken. Blijf in de auto als we langsgaan, maar we zwaaien wel. Ik denk dat het voor haar ook raar is, opeens een andere vrouw in haar kids leven.
En dan speelt hier ook nog eens dat vrouwen enorm jaloers zijn, dus als zij meteen naar mij toe zou komen dan wordt dat uitgelegd dat ze geen respect voor mij heeft.
Hmm, vraag mij niet naar de diepere gedachten achter dit alles. Ik maak constant blunders omdat ik helemaal niet zo moeilijk denk.
Dames vragen mij toestemming om mijn man om een sigaret te vragen. Daarentegen gebeurt er achter je rug van alles wat absoluut niet van respect getuigt.
Maar goed, dat gaat over anderen en niet over ons. Was gewoon even om te schetsen dat ik hier echt in een andere wereld leef.
maandag 19 oktober 2009 om 15:40
Achteraf gezien was hij altijd al alcoholist ja, al heb ik dat nooit zo willen zien. Zelf ziet hij het heel anders, hoewel hij het ooit (in de laatste stuiptrekkingen van ons huwelijk) wel eens heeft toegegeven.
Ik heb wel wat met haar kunnen praten over die brief. Ze voelt zich inderdaad zo op momenten dat ze boos is. Dan weet ze niet op wie of wat ze boos is. En ze wil dan wel graag een kussengevecht doen, ook als ze zegt van niet. Kijk, dat helpt
Fijn dat je vriend en zijn ex wel goed met elkaar omgaan. Dat is een duidelijk positief punt in deze moeilijke situatie. Houden zo!
Mijn beginjaren van de relatie waren ook in een andere cultuur. Kijk wel uit dat je "bij jezelf blijft", dat je niet om je aan te passen aan de cultuur jezelf verloochent. Dat risico is aanwezig.
Ik heb wel wat met haar kunnen praten over die brief. Ze voelt zich inderdaad zo op momenten dat ze boos is. Dan weet ze niet op wie of wat ze boos is. En ze wil dan wel graag een kussengevecht doen, ook als ze zegt van niet. Kijk, dat helpt
Fijn dat je vriend en zijn ex wel goed met elkaar omgaan. Dat is een duidelijk positief punt in deze moeilijke situatie. Houden zo!
Mijn beginjaren van de relatie waren ook in een andere cultuur. Kijk wel uit dat je "bij jezelf blijft", dat je niet om je aan te passen aan de cultuur jezelf verloochent. Dat risico is aanwezig.
Ga in therapie!
maandag 19 oktober 2009 om 15:52
Hi Dubiootje,
Ja, ik ben net op. Nog niet eens gedoucht!
Leuke site, die supernanny. Ga nog eens verder grasduinen.
Zie wel dat mijn problemen niet de top10 problemen van de supernanny kids zijn:
- Niet eten? Hmm, probleem hier is dat ze altijd willen eten. Maak niet veel uit wat. En ze krijgen toch echt ontbijt en lunch op school, fruit van ons en avondmaal.
- Snoep. Mogen ze niet aankomen en papa deelt uit (met mate). Van hun daggeld mogen ze wel iets kopen, maar dat doen ze niet vaak.
- Speelgoed niet opruimen. Welk speelgoed?
Ja, dit is triest.
Die naughtymat lijkt me een goed idee voor als er wat meer rust is.
Op dit moment kan de kleine dreinen, maar dat is meestal snel verholpen door een knuffel en afleiding.
Met het jongetje heb ik vooral het probleem dat hij abosluut niet luistert als iets niet gaat zoals hij wil. Zoals vanochtend. Als ik zeg "geef me de map" blijft hij doorgaan over dat ie van hem is en loopt weg. Man los dat op door een grotere boosheid dan de mijne, maar dat lijkt me niet de juiste weg.
Ik zie nu ook wat het gedrag triggert, en dat is dat hij aandacht wil, maar niet kan krijgen op dat moment. Dat gaat tijd kosten om te accepteren. Met de jongste twee ben ik heel fysiek. Heb het idee dat het voor hen op dit moment goed is om zich even af te kunnen reageren door tegen mij te worstelen. Dan komt er in ieder geval wat energie uit.
Daarna ga ik snel over tot de orde van de dag om ze geen kans te geven om te blijven hangen in een boze bui.
Die house rules lijkt me ook wel wat. We hebben de regels wel, maar misschien heeft het meer eefect als ze op een papier hangen en ik er op kan wijzen om ze eraan te herinneren.
Ja, ik ben net op. Nog niet eens gedoucht!
Leuke site, die supernanny. Ga nog eens verder grasduinen.
Zie wel dat mijn problemen niet de top10 problemen van de supernanny kids zijn:
- Niet eten? Hmm, probleem hier is dat ze altijd willen eten. Maak niet veel uit wat. En ze krijgen toch echt ontbijt en lunch op school, fruit van ons en avondmaal.
- Snoep. Mogen ze niet aankomen en papa deelt uit (met mate). Van hun daggeld mogen ze wel iets kopen, maar dat doen ze niet vaak.
- Speelgoed niet opruimen. Welk speelgoed?
Ja, dit is triest.
Die naughtymat lijkt me een goed idee voor als er wat meer rust is.
Op dit moment kan de kleine dreinen, maar dat is meestal snel verholpen door een knuffel en afleiding.
Met het jongetje heb ik vooral het probleem dat hij abosluut niet luistert als iets niet gaat zoals hij wil. Zoals vanochtend. Als ik zeg "geef me de map" blijft hij doorgaan over dat ie van hem is en loopt weg. Man los dat op door een grotere boosheid dan de mijne, maar dat lijkt me niet de juiste weg.
Ik zie nu ook wat het gedrag triggert, en dat is dat hij aandacht wil, maar niet kan krijgen op dat moment. Dat gaat tijd kosten om te accepteren. Met de jongste twee ben ik heel fysiek. Heb het idee dat het voor hen op dit moment goed is om zich even af te kunnen reageren door tegen mij te worstelen. Dan komt er in ieder geval wat energie uit.
Daarna ga ik snel over tot de orde van de dag om ze geen kans te geven om te blijven hangen in een boze bui.
Die house rules lijkt me ook wel wat. We hebben de regels wel, maar misschien heeft het meer eefect als ze op een papier hangen en ik er op kan wijzen om ze eraan te herinneren.
maandag 19 oktober 2009 om 15:59
Heb je het idee dat het alcoholisme je huwelijk kapot heeft gemaakt, of is er meer? Helemaal frusterend als hij het zelf niet wil inzien.
Mijn jongetje weet ook niet waarom hij boos is. Hoop wel dat ie snel klaar is voor kussengevechten in plaats van houdgreep.
Over het bij mezelf blijven in een andere cultuur: ik heb juist het omgekeerde probleem. Blijf erg mezelf en dat zorgt soms voor conflicten. Soms moet je wat toegeven voor de lieve vrede. Man en ik hebben nu de afspraak dat als ik iets "doms" doe, dat hij mijn hand pakt en iets in mijn oor fluistert. Ik weet dan dat ik iets gezegd heb wat anders geinterpreteerd wordt dan ik bedoel en we praten het later uit.
Klinkt misschien wat betuttelend, maar mijn humor wordt niet altijd op de juiste manier uitgelegd, en dat kan pijnlijk zijn.
Mijn jongetje weet ook niet waarom hij boos is. Hoop wel dat ie snel klaar is voor kussengevechten in plaats van houdgreep.
Over het bij mezelf blijven in een andere cultuur: ik heb juist het omgekeerde probleem. Blijf erg mezelf en dat zorgt soms voor conflicten. Soms moet je wat toegeven voor de lieve vrede. Man en ik hebben nu de afspraak dat als ik iets "doms" doe, dat hij mijn hand pakt en iets in mijn oor fluistert. Ik weet dan dat ik iets gezegd heb wat anders geinterpreteerd wordt dan ik bedoel en we praten het later uit.
Klinkt misschien wat betuttelend, maar mijn humor wordt niet altijd op de juiste manier uitgelegd, en dat kan pijnlijk zijn.
maandag 19 oktober 2009 om 16:33
@kastanjez:
Fijn dat je er weer bent! En ik heb zeker wat aan je tips. Je schreef toch dat je uit een gezin komt met pleegkinderen?
Dan heb je zeker wel wat moeilijke gevallen gezien.
En je zal herkennen dat pleegkind iets anders is dan eigen kind.
Voor iedereen hier over gaat vallen, ik bedoel niet eens zozeer "eigen bloed" of niet, maar een pleegkind heeft eigen ouders en een verleden waar je geen deel van hebt uitgemaakt. Is toch wat anders dan een kindje wat je zelf gedragen hebt en waar je vanaf de eerste minuut bij bent geweest.
En dank voor je steun!
Fijn dat je er weer bent! En ik heb zeker wat aan je tips. Je schreef toch dat je uit een gezin komt met pleegkinderen?
Dan heb je zeker wel wat moeilijke gevallen gezien.
En je zal herkennen dat pleegkind iets anders is dan eigen kind.
Voor iedereen hier over gaat vallen, ik bedoel niet eens zozeer "eigen bloed" of niet, maar een pleegkind heeft eigen ouders en een verleden waar je geen deel van hebt uitgemaakt. Is toch wat anders dan een kindje wat je zelf gedragen hebt en waar je vanaf de eerste minuut bij bent geweest.
En dank voor je steun!
maandag 19 oktober 2009 om 17:50
Liza,
Wat ik bij jou vooral herken, is het gevoel dat je hebt voor deze kinderen. Ik heb zelf nog geen full time pleegkinderen gehad, maar wel meegedaan aan mentorprojecten waarbij je een dagdeel per week een kind opving. Ongetwijfeld zul je voor je eigen kind hele andere dingen (veel meer?) voelen, maar het gevoel wat ik voor haar had, was op dat moment wél alle liefde die ik een kind kon geven, al was het dan parttime.
Van hoe laat tot hoe laat zijn de kinderen eigenlijk het huis uit voor school? Is er nog tijd om buiten te spelen na school en kán dat überhaupt in jouw buurt? Omdat je het steeds over de energie van de kinderen hebt, vroeg ik me af of je niet met ze kunt gaan voetballen (of honkballen, want dat doen Amerikanen natuurlijk ) of fietsen of zoiets. Of kan het jongetje niet op een goede sport als judo of karate ofzo?
Even he-le-maal off topic, iets waar ik door jouw verhalen heel nieuwsgierig naar ben geworden. Hoe is het nou om als blanke in zo'n zwarte omgeving te leven? Wordt jij gediscrimineerd of lijkt het echt totaal niet op zoals wij het op tv zien (vast niet, maar ik kan me er ook niks anders bij voorstellen)? Mocht je zin hebben, dan zou ik daar graag iets over lezen...
Succes deze dag, hopelijk halen de kinderen weer mooie groene dagen!
Wat ik bij jou vooral herken, is het gevoel dat je hebt voor deze kinderen. Ik heb zelf nog geen full time pleegkinderen gehad, maar wel meegedaan aan mentorprojecten waarbij je een dagdeel per week een kind opving. Ongetwijfeld zul je voor je eigen kind hele andere dingen (veel meer?) voelen, maar het gevoel wat ik voor haar had, was op dat moment wél alle liefde die ik een kind kon geven, al was het dan parttime.
Van hoe laat tot hoe laat zijn de kinderen eigenlijk het huis uit voor school? Is er nog tijd om buiten te spelen na school en kán dat überhaupt in jouw buurt? Omdat je het steeds over de energie van de kinderen hebt, vroeg ik me af of je niet met ze kunt gaan voetballen (of honkballen, want dat doen Amerikanen natuurlijk ) of fietsen of zoiets. Of kan het jongetje niet op een goede sport als judo of karate ofzo?
Even he-le-maal off topic, iets waar ik door jouw verhalen heel nieuwsgierig naar ben geworden. Hoe is het nou om als blanke in zo'n zwarte omgeving te leven? Wordt jij gediscrimineerd of lijkt het echt totaal niet op zoals wij het op tv zien (vast niet, maar ik kan me er ook niks anders bij voorstellen)? Mocht je zin hebben, dan zou ik daar graag iets over lezen...
Succes deze dag, hopelijk halen de kinderen weer mooie groene dagen!
dinsdag 20 oktober 2009 om 06:19
@kastanjez: ik ga je ot-vraag bentwoorden. Maar heb nu even weinig tijd (drukke middag met de kids)
Buitenspelen kan wel maar afgelopen week plensde het van de regen en mijn tuin is een zooi met glas en spijkers (verbouwing he) dus ongeschikt momenteel. Maar gaan we wel doen hoor. Ik vind dat tv en compugedoe maar niks.
Buitenspelen kan wel maar afgelopen week plensde het van de regen en mijn tuin is een zooi met glas en spijkers (verbouwing he) dus ongeschikt momenteel. Maar gaan we wel doen hoor. Ik vind dat tv en compugedoe maar niks.
dinsdag 20 oktober 2009 om 06:24
Oh meiden, wat ik vandaag toch hoorde. De biologische moeder vertelde pa dat de jongste haar in het weekend zei: "jij bent mijn moeder niet meer. Ik heb nu een nieuwe moeder, mama Liza".
Dat wordt dus een gesprekje met de kleine meid want ze heeft natuurlijk maar 1 echte moeder.
Morgen is het jongetje jarig en gaan we uit eten met z'n allen plus moeder en haar man. Dan ga ik ma dus pas echt officieel ontmoeten.
Verder heeft de jongen nu 5 prima dagen gehad en had ie een brief van zijn leraar mee dat die zo trots op hem is en dat het een genot is om hem in de klas te hebben. Pa denkt dat het vooral is omdat z'n verjaardag komende was. We zullen zien. Hopelijk houdt ie z'n goeie gedrag vol.
Dat wordt dus een gesprekje met de kleine meid want ze heeft natuurlijk maar 1 echte moeder.
Morgen is het jongetje jarig en gaan we uit eten met z'n allen plus moeder en haar man. Dan ga ik ma dus pas echt officieel ontmoeten.
Verder heeft de jongen nu 5 prima dagen gehad en had ie een brief van zijn leraar mee dat die zo trots op hem is en dat het een genot is om hem in de klas te hebben. Pa denkt dat het vooral is omdat z'n verjaardag komende was. We zullen zien. Hopelijk houdt ie z'n goeie gedrag vol.
dinsdag 20 oktober 2009 om 09:43
Oeh, wat pijnlijk Liza 
Wel goed dat haar moeder het vertelde, zo kunnen jullie hier ook op reageren. Waarschijnlijk is de jongste gewoon aan het aftasten hoe ze de nieuwe situatie moet interpreteren. Is Liza nu mijn nieuwe moeder? En wat is dan de plek van mijn moeder? Zaak dus om heel duidelijk te zijn en uit te leggen wat nu de plek van haar moeder is (gewoon moeder, alleen woont ze niet bij haar) en wat jouw rol is. En dan niet alleen uitleggen dat jij "niet haar moeder" bent, maar vooral wat je wél bent en hoe je relatie tot haar is. Dat die feitelijk via het lijntje van haar vader loopt en niet rechtstreeks is.
Waarom noem je hun moeder eigenlijk de biologische moeder? Ik kan je zeggen dat ik flink zou gaan steigeren als mijn ex een vriendin zou krijgen die me zo zou noemen! Ik ben hun moeder, punt.
Fijn dat het goed gaat met de middelste. En spannend dat je hun moeder nu officieel gaat ontmoeten. Ben benieuwd hoe vaak je vriend je 'iets het oor moet fluisteren'
Hier gaat het ook goed. De oudste had wel weer een dreigende woedeaanval gisteren omdat ze een huishoudelijke taak niet wilde doen (een die ze een dag eerder niet goed had afgemaakt). Ik kwam er al pratend met haar achter dat ik dat nogal negatief gebracht had ("je hebt het niet goed gedaan dus je moet het vandaag afmaken"). Toen dat opgehelderd was, heeft ze de rest van de middag/avond heel lief meegewerkt.
Het risico van dit moederverhaal is natuurlijk dat de kinderen - heel natuurlijk - iemand willen die er altijd voor ze zal zijn. En als hun moeder dat niet kan zijn, dan vestigen ze hun hoop op jou. Daarom lijkt het me goed als ze weten dat jouw relatie met hen voortvloeit je relatie met hun vader. Zo voorkom je onrealistische verwachtingen.
Wel goed dat haar moeder het vertelde, zo kunnen jullie hier ook op reageren. Waarschijnlijk is de jongste gewoon aan het aftasten hoe ze de nieuwe situatie moet interpreteren. Is Liza nu mijn nieuwe moeder? En wat is dan de plek van mijn moeder? Zaak dus om heel duidelijk te zijn en uit te leggen wat nu de plek van haar moeder is (gewoon moeder, alleen woont ze niet bij haar) en wat jouw rol is. En dan niet alleen uitleggen dat jij "niet haar moeder" bent, maar vooral wat je wél bent en hoe je relatie tot haar is. Dat die feitelijk via het lijntje van haar vader loopt en niet rechtstreeks is. Waarom noem je hun moeder eigenlijk de biologische moeder? Ik kan je zeggen dat ik flink zou gaan steigeren als mijn ex een vriendin zou krijgen die me zo zou noemen! Ik ben hun moeder, punt.
Fijn dat het goed gaat met de middelste. En spannend dat je hun moeder nu officieel gaat ontmoeten. Ben benieuwd hoe vaak je vriend je 'iets het oor moet fluisteren'
Hier gaat het ook goed. De oudste had wel weer een dreigende woedeaanval gisteren omdat ze een huishoudelijke taak niet wilde doen (een die ze een dag eerder niet goed had afgemaakt). Ik kwam er al pratend met haar achter dat ik dat nogal negatief gebracht had ("je hebt het niet goed gedaan dus je moet het vandaag afmaken"). Toen dat opgehelderd was, heeft ze de rest van de middag/avond heel lief meegewerkt.
Het risico van dit moederverhaal is natuurlijk dat de kinderen - heel natuurlijk - iemand willen die er altijd voor ze zal zijn. En als hun moeder dat niet kan zijn, dan vestigen ze hun hoop op jou. Daarom lijkt het me goed als ze weten dat jouw relatie met hen voortvloeit je relatie met hun vader. Zo voorkom je onrealistische verwachtingen.
Ga in therapie!
dinsdag 20 oktober 2009 om 15:04
Dubiootje, ik noem de moeder irl nooit biologische moeder hoor. Denk dat ik het hier op het forum gebruik (en af en toe tegen mijn vrienden hier "real mother" zeg) om het verschil te duiden met de vorige stiefmoeder. Maar dat kan ik hier natuurlijk wel achterwege laten want dat is al duidelijk.
Vanochtend in de auto vroegen ze me of ik met hun vader ga trouwen. En of ik dan nog een babietje ga krijgen. Jongetje wilde een baby brother. Nou, ik heb ze 1 ding verzekerd: er komt geen baby bij! En mams heeft al weer een 1 jarige rondlopen, dus voor baby brother is er al gezorgd.
Ik vind het wel lastig uitleggen aan de kinderen dat mijn relatie met hen volgt uit de relatie met hun vader. Ik wil zo voorzichtig zijn met beloftes doen en alles is nog zo vers.
Fijn dat het goed afliep met oudste.
Je mag die van mij wel even lenen voor huishoudelijke taken. Ze zijn dol op schoonmaken. De jongste vindt afwassen te gek en de rest houdt van stoffer en blik en dweilen.
Gister hebben ze samen met pa de slaapkamer en keuken uitgemest. Tsja, ik ben niet zo'n huishoudelijk type. Maar dit liep prima.
Vanochtend in de auto vroegen ze me of ik met hun vader ga trouwen. En of ik dan nog een babietje ga krijgen. Jongetje wilde een baby brother. Nou, ik heb ze 1 ding verzekerd: er komt geen baby bij! En mams heeft al weer een 1 jarige rondlopen, dus voor baby brother is er al gezorgd.
Ik vind het wel lastig uitleggen aan de kinderen dat mijn relatie met hen volgt uit de relatie met hun vader. Ik wil zo voorzichtig zijn met beloftes doen en alles is nog zo vers.
Fijn dat het goed afliep met oudste.
Je mag die van mij wel even lenen voor huishoudelijke taken.
Ze zijn dol op schoonmaken. De jongste vindt afwassen te gek en de rest houdt van stoffer en blik en dweilen. Gister hebben ze samen met pa de slaapkamer en keuken uitgemest. Tsja, ik ben niet zo'n huishoudelijk type. Maar dit liep prima.
dinsdag 20 oktober 2009 om 15:21
Waar ik nog wel helemaal gek van wordt is het niet luisteren en constant dezelfde vraag stellen. Gisteravond weer. Eerst gemoedelijk dag afgesloten. Jongste twee voorgelezen terwijl ze om me heen hingen. Jongetje had daarvoor al een dikke 10 minuten private knuffel time gehad. Naar bed, en oudste zat nog even in de keuken aan de computer. Vijf minuten later de twee jongsten uit bed: we willen hier bij jou zitten.
Mag natuurlijk niet, en de jongste laat zich terugbrengen, maar jongetje is verontwaardigd: waarom mag z'n zus nog wel op zijn?
Omdat ze 2 jaar ouder is. Volgens mij maakt het niet eens uit wat je zegt. Hij blijft zijn vraag gewoon herhalen en accepteert niet dat hij gewoon moet luisteren. Als ik nee zeg is het nee.
Hem rustig toegesproken dat ik hem de reden al heb gegeven en dat hij nu moet luisteren en accepteren dat hij niet krijgt wat hij wil.
Dat werd hartgrondig huilen. Werd er een beetje kriegel van want hij had al zoveel aandacht gehad. Scene was snel over toen ze hun vader binnen hoorden komen, dus geen escalatie. Tranen waren meteen weg.
Bedacht vanochtend dat dit overigens de eerste keer is dat hij meteen overgaat op huilen ipv slaan en schoppen. Dat is wel weer positief. Vanochtend in auto ook. Kleine zus was aan het klieren en sloeg hem een gegeven moment (nog hard ook).
En toen barstte hij zieligjes in huilen uit in plaats van terug te meppen. Misschien begint ie door te krijgen dat het voor hem ook beter is om niet agressief te worden. Resultaat van huilen is namelijk troosten en kleine zus kreeg op haar kop. Dat is prettiger dan mee gaan vechten en zelf weer straf krijgen.
Mag natuurlijk niet, en de jongste laat zich terugbrengen, maar jongetje is verontwaardigd: waarom mag z'n zus nog wel op zijn?
Omdat ze 2 jaar ouder is. Volgens mij maakt het niet eens uit wat je zegt. Hij blijft zijn vraag gewoon herhalen en accepteert niet dat hij gewoon moet luisteren. Als ik nee zeg is het nee.
Hem rustig toegesproken dat ik hem de reden al heb gegeven en dat hij nu moet luisteren en accepteren dat hij niet krijgt wat hij wil.
Dat werd hartgrondig huilen. Werd er een beetje kriegel van want hij had al zoveel aandacht gehad. Scene was snel over toen ze hun vader binnen hoorden komen, dus geen escalatie. Tranen waren meteen weg.
Bedacht vanochtend dat dit overigens de eerste keer is dat hij meteen overgaat op huilen ipv slaan en schoppen. Dat is wel weer positief. Vanochtend in auto ook. Kleine zus was aan het klieren en sloeg hem een gegeven moment (nog hard ook).
En toen barstte hij zieligjes in huilen uit in plaats van terug te meppen. Misschien begint ie door te krijgen dat het voor hem ook beter is om niet agressief te worden. Resultaat van huilen is namelijk troosten en kleine zus kreeg op haar kop. Dat is prettiger dan mee gaan vechten en zelf weer straf krijgen.
dinsdag 20 oktober 2009 om 15:29
quote:dubiootje schreef op 20 oktober 2009 @ 09:47:
Kastanjez, ik ben wel benieuwd hoe jij weet dat Liza blank is
Haha, ze noemen me hier ook wel "rood" (krijg een lekkere rooie kop door zon en warmte). Niemand op het forum kan inderdaad weten wat mijn huidskleur is, maar mijn schrijven geeft natuurlijk wel een sterk vermoeden van "blanke cultuur". En dat is ook waar het om gaat: cultuurverschillen, geen pigmentverschillen.
Ik word ook vaak gecorrigeerd als ik zeg "I'm white". Dan is het nee, jij bent NL, of Europees. "White" betekent dan ook meestal "Amerikaans blank" en ze zien heel duidelijk de verschillen tussen mijn cultuur en de US cultuur.
Kastanjez, ik ben wel benieuwd hoe jij weet dat Liza blank is
Haha, ze noemen me hier ook wel "rood" (krijg een lekkere rooie kop door zon en warmte). Niemand op het forum kan inderdaad weten wat mijn huidskleur is, maar mijn schrijven geeft natuurlijk wel een sterk vermoeden van "blanke cultuur". En dat is ook waar het om gaat: cultuurverschillen, geen pigmentverschillen.
Ik word ook vaak gecorrigeerd als ik zeg "I'm white". Dan is het nee, jij bent NL, of Europees. "White" betekent dan ook meestal "Amerikaans blank" en ze zien heel duidelijk de verschillen tussen mijn cultuur en de US cultuur.
dinsdag 20 oktober 2009 om 19:00
quote:dubiootje schreef op 20 oktober 2009 @ 09:47:
Kastanjez, ik ben wel benieuwd hoe jij weet dat Liza blank is
Zal ik je zeggen dat ik serieus nog even heb nagedacht of ik deze aanname wel kon maken? Haha, ben blij dat ik dit topic inderdaad goed gelezen, want ik dacht het er wel uit op te maken. (deze is ook wit )
Op zich wel fijn dat jongetje nu gaat huilen in plaats van slaan en schoppen. Het lijkt me een stuk makkelijker te handelen. Waarschijnlijk was je je er al wel zelf bewust van dat je moet oppassen dat het huilen bij jou niet een dusdanig andere reactie oproept, dat hij op een bepaalde manier 'beloont' wordt voor zijn huilen. Begrijp je wat ik bedoel?
Prima dat je hem troost, maar alleen als er écht reden is om verdrietig te zijn of pijn te hebben ofzo. Je moet (je moet natuurlijk niks maar ff voor het schrijfgemak) je wel af blijven vragen waarom hij zo doet en hoe je hem duidelijk maakt dat ook huilen alleen om aandacht te vragen ook niet geaccepteerd wordt. Maar jemig, terwijl ik het opschrijf realiseer ik me hoe moelijk dat wel niet moet zijn!
Dus. Geniet voorlopig alleen maar ff van de verandering in gedrag, one step at a time hè?!
Kastanjez, ik ben wel benieuwd hoe jij weet dat Liza blank is
Zal ik je zeggen dat ik serieus nog even heb nagedacht of ik deze aanname wel kon maken? Haha, ben blij dat ik dit topic inderdaad goed gelezen, want ik dacht het er wel uit op te maken. (deze is ook wit
)Op zich wel fijn dat jongetje nu gaat huilen in plaats van slaan en schoppen. Het lijkt me een stuk makkelijker te handelen. Waarschijnlijk was je je er al wel zelf bewust van dat je moet oppassen dat het huilen bij jou niet een dusdanig andere reactie oproept, dat hij op een bepaalde manier 'beloont' wordt voor zijn huilen. Begrijp je wat ik bedoel?
Prima dat je hem troost, maar alleen als er écht reden is om verdrietig te zijn of pijn te hebben ofzo. Je moet (je moet natuurlijk niks maar ff voor het schrijfgemak) je wel af blijven vragen waarom hij zo doet en hoe je hem duidelijk maakt dat ook huilen alleen om aandacht te vragen ook niet geaccepteerd wordt. Maar jemig, terwijl ik het opschrijf realiseer ik me hoe moelijk dat wel niet moet zijn!
Dus. Geniet voorlopig alleen maar ff van de verandering in gedrag, one step at a time hè?!
woensdag 21 oktober 2009 om 16:50
Ik heb de kinderen (tot mijn stomme verbazing) boven stil gekregen door centjes in te houden van hun zakgeld, voor iedere dag dat het mis ging 10. Toen ze doorhadden dat het menens was hebben ze eieren voor hun geld gekozen en smoezen niet tot nauwelijks meer voor het slapen gaan. En het was echt, ongelofelijk, druk boven, ze werden pas stil als ik boos werd, dat soort gedoe.
Ze moesten ook nog in hun eigen bed belanden, ze waren gewend op een kluitje in mijn kamer te slapen, en dat werd wel eens ruzie, want Oudste is prikkelbaar en er draait er wel eens een.
Vier keer netjes in eigen bed slapen zou een half uurtje extra tv of computer per persoon opleveren. Nou, daar deden ze het wel voor! Ze hebben de eerste keer extra tv tijd hartelijk in ontvangst genomen, en vervolgens niet eens meer omgekeken naar de beloning! Die krijgen ze nog wel hoor, iedere weekenddag ben ik wat relaxter in de eindttijd voor tv.
Het is alsof ik volledig andere kinderen heb, als het op bedtijd aankomt, en dat binnen een maand of twee, hooguit drie. Het vraagt alleen hardheid van me, als er eentje 's nachts wakker wordt uit een nachtmerrie moet ik die terugsturen (en blijf dan zelf wakker liggen) omdat anders de regel weer beinvloedbaar wordt. Maar goed, het kan dus echt.
Aan jou eigenlijk de taak om te bepalen welke gedragjes je wilt aanpakken. Eentje tegelijk, dus beginnen met de meest belangrijke. Die ene blijven volhouden. Da's nog knap lastig hoor, de regel 'u scheldt niet in huis' wordt alweer met voeten getreden omdat ik er niet bovenop zit met sancties. Maar bijvoorbeeld in nu twee maanden hulpverlening (er was wel drie maanden 'voorwerk') is het mogelijk geweest om:
Kinderen netjes naar bed te krijgen zonder ruzie
Kinderen netjes en vrij snel te laten avondeten zonder ruzie
Kinderen de consequentie te leren kennen van slaan en schoppen
Twee van de kinderen een duidelijke timeout plek aan te bieden in geval van onnodig hard janken
Een duidelijk ritme vanaf 17.00 tot 21.00 uur te hebben
Een vast snoepmoment op de dag
Moeilijke situaties voor de kinderen behapbaarder te maken door ze voor te structureren
Moeilijke situaties voor mij op een heldere manier te analyseren
Voor mij: veeeeel minder schreeuwen en uit mijn plaat gaan.
Ik vind dat bemoedigend. Ik hoop dat jij (mede door dit topic) ook snel succes zal ervaren en het gevoel zal hebben dat je deze situatie in de hand kunt hebben.
Ze moesten ook nog in hun eigen bed belanden, ze waren gewend op een kluitje in mijn kamer te slapen, en dat werd wel eens ruzie, want Oudste is prikkelbaar en er draait er wel eens een.
Vier keer netjes in eigen bed slapen zou een half uurtje extra tv of computer per persoon opleveren. Nou, daar deden ze het wel voor! Ze hebben de eerste keer extra tv tijd hartelijk in ontvangst genomen, en vervolgens niet eens meer omgekeken naar de beloning! Die krijgen ze nog wel hoor, iedere weekenddag ben ik wat relaxter in de eindttijd voor tv.
Het is alsof ik volledig andere kinderen heb, als het op bedtijd aankomt, en dat binnen een maand of twee, hooguit drie. Het vraagt alleen hardheid van me, als er eentje 's nachts wakker wordt uit een nachtmerrie moet ik die terugsturen (en blijf dan zelf wakker liggen) omdat anders de regel weer beinvloedbaar wordt. Maar goed, het kan dus echt.
Aan jou eigenlijk de taak om te bepalen welke gedragjes je wilt aanpakken. Eentje tegelijk, dus beginnen met de meest belangrijke. Die ene blijven volhouden. Da's nog knap lastig hoor, de regel 'u scheldt niet in huis' wordt alweer met voeten getreden omdat ik er niet bovenop zit met sancties. Maar bijvoorbeeld in nu twee maanden hulpverlening (er was wel drie maanden 'voorwerk') is het mogelijk geweest om:
Kinderen netjes naar bed te krijgen zonder ruzie
Kinderen netjes en vrij snel te laten avondeten zonder ruzie
Kinderen de consequentie te leren kennen van slaan en schoppen
Twee van de kinderen een duidelijke timeout plek aan te bieden in geval van onnodig hard janken
Een duidelijk ritme vanaf 17.00 tot 21.00 uur te hebben
Een vast snoepmoment op de dag
Moeilijke situaties voor de kinderen behapbaarder te maken door ze voor te structureren
Moeilijke situaties voor mij op een heldere manier te analyseren
Voor mij: veeeeel minder schreeuwen en uit mijn plaat gaan.
Ik vind dat bemoedigend. Ik hoop dat jij (mede door dit topic) ook snel succes zal ervaren en het gevoel zal hebben dat je deze situatie in de hand kunt hebben.
anoniem_37392 wijzigde dit bericht op 21-10-2009 22:45
Reden: heb er nog een succesje bijgezet
Reden: heb er nog een succesje bijgezet
% gewijzigd
woensdag 21 oktober 2009 om 17:45
