Psyche
alle pijlers
Agressief/destructief gedrag 8-jarige
donderdag 15 oktober 2009 om 15:42
Sinds 3 dagen ben ik stiefmoeder van 3 kids, 6, 8 en 10.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
vrijdag 16 oktober 2009 om 15:28
Hartstikke fijn, dat geeft goede moed! Geweldig ook om te horen dat de jongste het gisteren zo goed deed op school. LIjkt me wel handig haar haar te laten invlechten ja, eenk wartier elke ochtend is écht veel tijd!
Misschien is een kwartiertje vroeger opstaan een idee om de ochtendroutine wat rustiger te laten verlopen. Ik ben hier kortgeleden mee begonnen en het is hier (op de nodige woedeaanvallen na ) vaak een oase van rust nu 's morgens! En het mooie is dat ik ook de tijd heb om lastige kinderen in hun sop te laten gaarkoken/aanpakken zonder te riskeren dat ze te laat op school komen. Dat is een grote stressfactor minder. Dit in combinatie met vaste momenten waarop we opstaan/gaan ontbijten/tanden poetsen enz. helpt echt!
Misschien is een kwartiertje vroeger opstaan een idee om de ochtendroutine wat rustiger te laten verlopen. Ik ben hier kortgeleden mee begonnen en het is hier (op de nodige woedeaanvallen na ) vaak een oase van rust nu 's morgens! En het mooie is dat ik ook de tijd heb om lastige kinderen in hun sop te laten gaarkoken/aanpakken zonder te riskeren dat ze te laat op school komen. Dat is een grote stressfactor minder. Dit in combinatie met vaste momenten waarop we opstaan/gaan ontbijten/tanden poetsen enz. helpt echt!
Ga in therapie!
vrijdag 16 oktober 2009 om 15:37
Pfoei... alle bewondering voor je liza!!
Het gedrag van de 8-jarige, kan dat direct voortkomen uit een trauma? Kinderen die geweld zien of meemaken, of (plotseling) uit huis geplaatst worden kunnen daar ernstig door getraumatiseerd raken. Het agressieve en destructieve gedrag kan en zal waarschijnlijk daarmee te maken hebben. Ik wil je aanraden je eens te verdiepen in EMDR therapie. Op www.emdr.nl is veel nederlandstalige info te vinden, maar ook in de VS is het zeker niet onbekend.
EMDR is geen wondermiddel, maar helpt om alle traumatische herinneringen die ergens in je hersens liggen opgeslagen, snel op de juiste manier op te bergen. Op zo'n manier dat je wel verder kunt met verwerking maar de herinneringen je niet meer zo overvallen.
EMDR therapie is over het algemeen niet langdurig, veel kinderen kunnen na een paar sessies e.e.a. al een betere plek geven. Misschien dat een EMDR therapeut niet direct bij je in de buurt is, maar je zult niet maanden lang twee keer per week die reis hoeven te ondernemen.
Mijn zoontje had een trauma opgelopen op ander gebied, en heeft veel baat gehad bij EMDR. Ook hij was agressief en destructief en we zaten met de handen in het haar. EMDR is geen wondermiddel, maar geeft letterlijk en figuurlijk rust waardoor er ruimte is om het trauma te verwerken waardoor de agressie en destructie enorm afnamen.
Iets anders wat heel goed kan werken, is op verdrietige/woedende/agressieve/destructieve momenten maar 1 ding te vragen:"Wat heb je nodig?"
Kijk het kind aan, straal rust uit, en stel die ene vraag:"What do you need?" En verbaas je niet over het antwoord... Vooral in het begin kunnen er antwoorden komen als: een snoepje, een knuffel, een zoen, m'n favoriete speelgoed. Heel basale dingen voor een kind.
Maak er geen poeha over, maar als hetgeen het kind aangeeft nodig te hebben ook kàn (zoals dat snoepje, die knuffel, die zoen, dat speelgoed als het onder handbereik is) geef dat dan en laat het moment voorbij gaan.
Het is een heel simpele en effectieve manier om het vertrouwen van een kind in zo'n situatie (terug) te winnen. Het haalt het kind uit die "nare" modus en brengt rust in de tent. Mettertijd komen er misschien andere antwoorden, de vraag om bevestiging bij jou te mogen blijven wonen misschien, of jij en paps bij elkaar zullen blijven voor altijd en altijd. En dan is er ruimte voor gesprekjes daarover. Je kunt het kind niet de hele wereld geven, geen garanties op de toekomst. Maar open en eerlijk zijn kun je wel.
Hulp heb je denk ik wel nodig bij deze kinderen. Maar als hulp niet voorhanden is, zoals jij schrijft, zul je het moeten doen met wat je wel hebt. En zoals je schrijft ben je een realistisch, warm en liefdevol mens. En volgens mij is dat wat die kinderen nodig hebben!!!
Het gedrag van de 8-jarige, kan dat direct voortkomen uit een trauma? Kinderen die geweld zien of meemaken, of (plotseling) uit huis geplaatst worden kunnen daar ernstig door getraumatiseerd raken. Het agressieve en destructieve gedrag kan en zal waarschijnlijk daarmee te maken hebben. Ik wil je aanraden je eens te verdiepen in EMDR therapie. Op www.emdr.nl is veel nederlandstalige info te vinden, maar ook in de VS is het zeker niet onbekend.
EMDR is geen wondermiddel, maar helpt om alle traumatische herinneringen die ergens in je hersens liggen opgeslagen, snel op de juiste manier op te bergen. Op zo'n manier dat je wel verder kunt met verwerking maar de herinneringen je niet meer zo overvallen.
EMDR therapie is over het algemeen niet langdurig, veel kinderen kunnen na een paar sessies e.e.a. al een betere plek geven. Misschien dat een EMDR therapeut niet direct bij je in de buurt is, maar je zult niet maanden lang twee keer per week die reis hoeven te ondernemen.
Mijn zoontje had een trauma opgelopen op ander gebied, en heeft veel baat gehad bij EMDR. Ook hij was agressief en destructief en we zaten met de handen in het haar. EMDR is geen wondermiddel, maar geeft letterlijk en figuurlijk rust waardoor er ruimte is om het trauma te verwerken waardoor de agressie en destructie enorm afnamen.
Iets anders wat heel goed kan werken, is op verdrietige/woedende/agressieve/destructieve momenten maar 1 ding te vragen:"Wat heb je nodig?"
Kijk het kind aan, straal rust uit, en stel die ene vraag:"What do you need?" En verbaas je niet over het antwoord... Vooral in het begin kunnen er antwoorden komen als: een snoepje, een knuffel, een zoen, m'n favoriete speelgoed. Heel basale dingen voor een kind.
Maak er geen poeha over, maar als hetgeen het kind aangeeft nodig te hebben ook kàn (zoals dat snoepje, die knuffel, die zoen, dat speelgoed als het onder handbereik is) geef dat dan en laat het moment voorbij gaan.
Het is een heel simpele en effectieve manier om het vertrouwen van een kind in zo'n situatie (terug) te winnen. Het haalt het kind uit die "nare" modus en brengt rust in de tent. Mettertijd komen er misschien andere antwoorden, de vraag om bevestiging bij jou te mogen blijven wonen misschien, of jij en paps bij elkaar zullen blijven voor altijd en altijd. En dan is er ruimte voor gesprekjes daarover. Je kunt het kind niet de hele wereld geven, geen garanties op de toekomst. Maar open en eerlijk zijn kun je wel.
Hulp heb je denk ik wel nodig bij deze kinderen. Maar als hulp niet voorhanden is, zoals jij schrijft, zul je het moeten doen met wat je wel hebt. En zoals je schrijft ben je een realistisch, warm en liefdevol mens. En volgens mij is dat wat die kinderen nodig hebben!!!
Iets anders
vrijdag 16 oktober 2009 om 15:38
@dubiootje:
een kwartier elke ochtend is écht veel tijd!
------------------------------
Ja, en het is niet alleen die 15 minuten, maar ook de andere twee die bezig en met elkaar in de clinch liggen en ook direct om aandacht vragen. En onderwijl die jongste stil proberen te houden want als ze beweegt lukt het helemaal niet.
Hoeveel kinderen heb jij Dubiootje? En hoelang duurt jouw ochtendroutine?
Wij zijn nog aan het zoeken naar de beste vorm en opstatijd. Sinds gister gaan ze met de schoolbus. Dat is iets rustiger voor mij, maar wel veel vroeger opstaan en het risico van bus missen. Vanochtend waren we om 6 uur op. Ga maandag maar eens 5:45 doen. Zucht...
een kwartier elke ochtend is écht veel tijd!
------------------------------
Ja, en het is niet alleen die 15 minuten, maar ook de andere twee die bezig en met elkaar in de clinch liggen en ook direct om aandacht vragen. En onderwijl die jongste stil proberen te houden want als ze beweegt lukt het helemaal niet.
Hoeveel kinderen heb jij Dubiootje? En hoelang duurt jouw ochtendroutine?
Wij zijn nog aan het zoeken naar de beste vorm en opstatijd. Sinds gister gaan ze met de schoolbus. Dat is iets rustiger voor mij, maar wel veel vroeger opstaan en het risico van bus missen. Vanochtend waren we om 6 uur op. Ga maandag maar eens 5:45 doen. Zucht...
vrijdag 16 oktober 2009 om 15:56
Hi Dubiootje, we crossen elkaar. 
Is jouw 8-jarige de oudste?
Volgens mij is twee inderdaad makkelijker. Als je met 1 bezig bent kan je nog een beetje oog op nr2 houden en die kan niet tegelijk klieren met nr 1. Als het er meer zijn gaan die met elkaar aan de gang. Hoe doen mensen met 5 kinderen dat???
Ik denk dat ik wat kleine dingetjes moet bedenken die ik ze 's ochtends kan laten doen als ze klaar zijn.
Misschien dat het gedoe van het jochie daaruit voortkomt. Hij hoeft het minste te doen, dus is snel klaar, en alle dames zijn met elkaar bezig. Daar valt hij dan een beetje buiten.
Gelukkig helpen ze graag dus vanochtend konden de oudste twee kommen klaarzetten voor de cornflakes en melk inschenken.
Ik moet iets bedenken voor het jochie wat hem bezig kan houden maar waarmee hij zich ook gewaardeerd voelt. Lastige is dat ik hem nu nog even liever onder oogbereik heb, dus kan hem niet echt op planten wateren of zo sturen.
Is jouw 8-jarige de oudste?
Volgens mij is twee inderdaad makkelijker. Als je met 1 bezig bent kan je nog een beetje oog op nr2 houden en die kan niet tegelijk klieren met nr 1. Als het er meer zijn gaan die met elkaar aan de gang. Hoe doen mensen met 5 kinderen dat???
Ik denk dat ik wat kleine dingetjes moet bedenken die ik ze 's ochtends kan laten doen als ze klaar zijn.
Misschien dat het gedoe van het jochie daaruit voortkomt. Hij hoeft het minste te doen, dus is snel klaar, en alle dames zijn met elkaar bezig. Daar valt hij dan een beetje buiten.
Gelukkig helpen ze graag dus vanochtend konden de oudste twee kommen klaarzetten voor de cornflakes en melk inschenken.
Ik moet iets bedenken voor het jochie wat hem bezig kan houden maar waarmee hij zich ook gewaardeerd voelt. Lastige is dat ik hem nu nog even liever onder oogbereik heb, dus kan hem niet echt op planten wateren of zo sturen.
vrijdag 16 oktober 2009 om 16:09
@babsjuh:
Het grote probleem met het jongetje is dat hij op de woede momenten niks zegt. De twee keer dat hij bij mij uit de hand liep bleef hij wel ontkennen dat hij het gedaan had, maar meer komt er ook niet uit (en hij had het echt gedaan).
Ook als je later vraagt wat er nou precies was is het "ik weet het niet". De paar pogingen die ik gedaan heb om hem aan het praten te krijgen over zijn gevoelens begint hij heel snel over iets anders.
Hij zit aan de ritalin en bezoekt een psychiater daarvoor. Volgende week hebben we een gesprek met die man. Ben benieuwd of hij daar wel iets vertelt.
Of er trauma's zijn? Geen flauw idee. Zou best kunnen natuurlijk, maar niks dat ik zo weet. En eerst zal ie toch moeten gaan praten. Lastig is ook dat hij snel dingen overpakt. Op school vroeg een juf hem of het kauwen op potloden (wat ie doet) hem rustig maakt. Antwoord: ik weet het niet.
Volgende dag zegt ie tegen me dat kauwen op potloden hem kalmeert. Kopieert ie nu wat ie gehoord heeft? En denkt zo een sociaal acceptabel antwoord te geven, of is het echt zo?
Het grote probleem met het jongetje is dat hij op de woede momenten niks zegt. De twee keer dat hij bij mij uit de hand liep bleef hij wel ontkennen dat hij het gedaan had, maar meer komt er ook niet uit (en hij had het echt gedaan).
Ook als je later vraagt wat er nou precies was is het "ik weet het niet". De paar pogingen die ik gedaan heb om hem aan het praten te krijgen over zijn gevoelens begint hij heel snel over iets anders.
Hij zit aan de ritalin en bezoekt een psychiater daarvoor. Volgende week hebben we een gesprek met die man. Ben benieuwd of hij daar wel iets vertelt.
Of er trauma's zijn? Geen flauw idee. Zou best kunnen natuurlijk, maar niks dat ik zo weet. En eerst zal ie toch moeten gaan praten. Lastig is ook dat hij snel dingen overpakt. Op school vroeg een juf hem of het kauwen op potloden (wat ie doet) hem rustig maakt. Antwoord: ik weet het niet.
Volgende dag zegt ie tegen me dat kauwen op potloden hem kalmeert. Kopieert ie nu wat ie gehoord heeft? En denkt zo een sociaal acceptabel antwoord te geven, of is het echt zo?
vrijdag 16 oktober 2009 om 16:20
quote:liza schreef op 16 oktober 2009 @ 16:09:
@babsjuh:
Het grote probleem met het jongetje is dat hij op de woede momenten niks zegt. De twee keer dat hij bij mij uit de hand liep bleef hij wel ontkennen dat hij het gedaan had, maar meer komt er ook niet uit (en hij had het echt gedaan).
Ook als je later vraagt wat er nou precies was is het "ik weet het niet". De paar pogingen die ik gedaan heb om hem aan het praten te krijgen over zijn gevoelens begint hij heel snel over iets anders.
Hij zit aan de ritalin en bezoekt een psychiater daarvoor. Volgende week hebben we een gesprek met die man. Ben benieuwd of hij daar wel iets vertelt.
Of er trauma's zijn? Geen flauw idee. Zou best kunnen natuurlijk, maar niks dat ik zo weet. En eerst zal ie toch moeten gaan praten. Lastig is ook dat hij snel dingen overpakt. Op school vroeg een juf hem of het kauwen op potloden (wat ie doet) hem rustig maakt. Antwoord: ik weet het niet.
Volgende dag zegt ie tegen me dat kauwen op potloden hem kalmeert. Kopieert ie nu wat ie gehoord heeft? En denkt zo een sociaal acceptabel antwoord te geven, of is het echt zo?
Als hij al een psych bezoekt, misschien met die beste man eens praten over EMDR? Uit hetgeen je beschrijft dat de kinderen hebben meegemaakt, op gebied van huisvesting alleen al, zou een trauma mij niet onlogisch in de oren klinken. Een psychisch trauma kun je oplopen door ernstig geweld dat jou wordt aangedaan, maar ook door bijv. een auto-ongeluk, het zien van geweld of het wegvallen van dierbare personen (paps in de gevangenis, van het ene huis naar het andere).
En dat "what do you need?", probeer het voor de gein eens
Je verliest er niks mee, hooguit dat hij blijft zwijgen. Maar je geeft wel een signaal dat zijn nóden belangrijk zijn voor jou. En omdat het een vraag is die zo ontzettend weinig aan mensen wordt gesteld, is de kans op een sociaal wenselijk of gekopiëerd antwoord heel klein. Je raakt met die vraag zijn kern, zijn wezen. En dat doe je heel plots, onverwacht (want hij staat uit z'n dak te gaan en ineens wil er iemand weten wat hij nódig heeft? Wat krijgen we nou?) en dan krijg je vaak het puurste antwoord.
Dat hij niet kan omschrijven wat er aan de hand is met hem, is niet zo heel gek. Op de een of andere manier vliegen er allerlei emoties door zijn lijf op zo'n moment. Hij moet teveel moeite doen om IETS met die emoties te doen, om een soort van controle te houden, laat staan dat er tijd en energie overblijft om eens te kijken naar waar die emoties nou precies vandaan komen.
Persoonlijk denk ik dat je niet moet wachten tot hij vertelt wat er aan de hand is, dat kan hij niet en in de staat waarin hij nu is (met dat destructieve/agressieve gedrag) zal hij dat ook nooit kunnen. De kunst is om een manier te vinden om rust in zijn hoofd te krijgen, dan zal de rest makkelijker te behappen zijn.
@babsjuh:
Het grote probleem met het jongetje is dat hij op de woede momenten niks zegt. De twee keer dat hij bij mij uit de hand liep bleef hij wel ontkennen dat hij het gedaan had, maar meer komt er ook niet uit (en hij had het echt gedaan).
Ook als je later vraagt wat er nou precies was is het "ik weet het niet". De paar pogingen die ik gedaan heb om hem aan het praten te krijgen over zijn gevoelens begint hij heel snel over iets anders.
Hij zit aan de ritalin en bezoekt een psychiater daarvoor. Volgende week hebben we een gesprek met die man. Ben benieuwd of hij daar wel iets vertelt.
Of er trauma's zijn? Geen flauw idee. Zou best kunnen natuurlijk, maar niks dat ik zo weet. En eerst zal ie toch moeten gaan praten. Lastig is ook dat hij snel dingen overpakt. Op school vroeg een juf hem of het kauwen op potloden (wat ie doet) hem rustig maakt. Antwoord: ik weet het niet.
Volgende dag zegt ie tegen me dat kauwen op potloden hem kalmeert. Kopieert ie nu wat ie gehoord heeft? En denkt zo een sociaal acceptabel antwoord te geven, of is het echt zo?
Als hij al een psych bezoekt, misschien met die beste man eens praten over EMDR? Uit hetgeen je beschrijft dat de kinderen hebben meegemaakt, op gebied van huisvesting alleen al, zou een trauma mij niet onlogisch in de oren klinken. Een psychisch trauma kun je oplopen door ernstig geweld dat jou wordt aangedaan, maar ook door bijv. een auto-ongeluk, het zien van geweld of het wegvallen van dierbare personen (paps in de gevangenis, van het ene huis naar het andere).
En dat "what do you need?", probeer het voor de gein eens
Je verliest er niks mee, hooguit dat hij blijft zwijgen. Maar je geeft wel een signaal dat zijn nóden belangrijk zijn voor jou. En omdat het een vraag is die zo ontzettend weinig aan mensen wordt gesteld, is de kans op een sociaal wenselijk of gekopiëerd antwoord heel klein. Je raakt met die vraag zijn kern, zijn wezen. En dat doe je heel plots, onverwacht (want hij staat uit z'n dak te gaan en ineens wil er iemand weten wat hij nódig heeft? Wat krijgen we nou?) en dan krijg je vaak het puurste antwoord.Dat hij niet kan omschrijven wat er aan de hand is met hem, is niet zo heel gek. Op de een of andere manier vliegen er allerlei emoties door zijn lijf op zo'n moment. Hij moet teveel moeite doen om IETS met die emoties te doen, om een soort van controle te houden, laat staan dat er tijd en energie overblijft om eens te kijken naar waar die emoties nou precies vandaan komen.
Persoonlijk denk ik dat je niet moet wachten tot hij vertelt wat er aan de hand is, dat kan hij niet en in de staat waarin hij nu is (met dat destructieve/agressieve gedrag) zal hij dat ook nooit kunnen. De kunst is om een manier te vinden om rust in zijn hoofd te krijgen, dan zal de rest makkelijker te behappen zijn.
Iets anders
vrijdag 16 oktober 2009 om 16:27
quote:Babsjuh schreef op 16 oktober 2009 @ 16:20:
[...]
En dat "what do you need?", probeer het voor de gein eens Je verliest er niks mee, hooguit dat hij blijft zwijgen. Maar je geeft wel een signaal dat zijn nóden belangrijk zijn voor jou. En omdat het een vraag is die zo ontzettend weinig aan mensen wordt gesteld, is de kans op een sociaal wenselijk of gekopiëerd antwoord heel klein. Je raakt met die vraag zijn kern, zijn wezen. En dat doe je heel plots, onverwacht (want hij staat uit z'n dak te gaan en ineens wil er iemand weten wat hij nódig heeft? Wat krijgen we nou?) en dan krijg je vaak het puurste antwoord.
Goeie! Alleen vraag dan inderdaad wel wat hij nodig heeft, niet wat hij wil. Want dan kan het overkomen als 'ik geef je alles wat je wil, als je maar rustig wordt'.
En wees je ervan bewust dat je misschien niet kan geven wat hij nodig heeft (papa&mama terug ofzo), dus denk vast na over hoe je op zulke dingen gaat reageren.
[...]
En dat "what do you need?", probeer het voor de gein eens
Je verliest er niks mee, hooguit dat hij blijft zwijgen. Maar je geeft wel een signaal dat zijn nóden belangrijk zijn voor jou. En omdat het een vraag is die zo ontzettend weinig aan mensen wordt gesteld, is de kans op een sociaal wenselijk of gekopiëerd antwoord heel klein. Je raakt met die vraag zijn kern, zijn wezen. En dat doe je heel plots, onverwacht (want hij staat uit z'n dak te gaan en ineens wil er iemand weten wat hij nódig heeft? Wat krijgen we nou?) en dan krijg je vaak het puurste antwoord.Goeie! Alleen vraag dan inderdaad wel wat hij nodig heeft, niet wat hij wil. Want dan kan het overkomen als 'ik geef je alles wat je wil, als je maar rustig wordt'.
En wees je ervan bewust dat je misschien niet kan geven wat hij nodig heeft (papa&mama terug ofzo), dus denk vast na over hoe je op zulke dingen gaat reageren.
vrijdag 16 oktober 2009 om 16:40
@babsjuh:
Het lastige qua trauma's hier is dat een groot deel van de bevolking hier een trauma heeft. Niet overdreven. Mijn stad is de stad die 4 jaar geleden voor 80% onder water stond.
Nog afgezien van alle andere trauma's die hier normaal zijn (gezinsbreuken, huiselijk geweld, geweld en moorden op straat). Het klinkt heel hard, maar er is hier amper ruimte voor trauma's en veel wordt ook niet benoemd als trauma. Voorbeeld: er is een absurd hoog aantal kinderen dat geboren wordt als resultaat van een gang rape. In NL zou dat op zich al reden voor een trauma zijn. Hier is het een deel van het leven.
Wat overigens niet betekent dat ik niet wil kijken naar of er trauma's in zijn leventje zijn, maar een trauma in NL is niet meteen een trauma hier.
De psych ziet hem slechts 1x per maand. Maar ik ben wel benieuwd naar zijn mening.
Over dat praten: natuurlijk denk ik niet dat ie dat uit zichzelf gaat doen. Maar het feit dat hij nu helemaal niks wil zeggen maakt het wel lastig. Maar hij zal het moeten leren, om inderdaad te leren zijn behoeftes te uiten. Ik ga je tip uitproberen.
Nu, weer iets verder, denk ik dat het echt heel veel om aandacht gaat. Vanochtend vroeg ie wel 10x of ik zijn das zou omdoen. Al voor ie uberhaupt maar kleren aan had.
Met huiswerk idem. Vraagt hulp met huiswerk, wat ie niet nodig heeft, maar wil dat je bij hem zit.
Bedacht ook dat er de afgelopen dagen allerlei kleine dingetjes opvallen (zeep in gel, "iets" in de fles water in koelkast, spulletjes die van plek verhuizen). Maar ik heb gewoon de tijd niet om er aandacht aan te schenken. Weet zeker dat hij het is, maar denk eigenlijk dat het goed is dat we er niet op ingaan. Betekent nl dat hij geen aandacht krijgt voor "stoute" dingen, terwijl ik hem wel aandacht probeer te geven voor positieve zaken.
Vanochtend hadden we een dode kakkerlak in de douche. Heb hem toen gevraagd of hij als grote jongen de kakkerlak met tissue wil opruimen, en daarna groot compliment gegeven. (als ik hem nu ook zover krijg dat hij de was opvouwt en sorteert per kind, strijkt, stofzuigt,..... )
Het lastige qua trauma's hier is dat een groot deel van de bevolking hier een trauma heeft. Niet overdreven. Mijn stad is de stad die 4 jaar geleden voor 80% onder water stond.
Nog afgezien van alle andere trauma's die hier normaal zijn (gezinsbreuken, huiselijk geweld, geweld en moorden op straat). Het klinkt heel hard, maar er is hier amper ruimte voor trauma's en veel wordt ook niet benoemd als trauma. Voorbeeld: er is een absurd hoog aantal kinderen dat geboren wordt als resultaat van een gang rape. In NL zou dat op zich al reden voor een trauma zijn. Hier is het een deel van het leven.
Wat overigens niet betekent dat ik niet wil kijken naar of er trauma's in zijn leventje zijn, maar een trauma in NL is niet meteen een trauma hier.
De psych ziet hem slechts 1x per maand. Maar ik ben wel benieuwd naar zijn mening.
Over dat praten: natuurlijk denk ik niet dat ie dat uit zichzelf gaat doen. Maar het feit dat hij nu helemaal niks wil zeggen maakt het wel lastig. Maar hij zal het moeten leren, om inderdaad te leren zijn behoeftes te uiten. Ik ga je tip uitproberen.
Nu, weer iets verder, denk ik dat het echt heel veel om aandacht gaat. Vanochtend vroeg ie wel 10x of ik zijn das zou omdoen. Al voor ie uberhaupt maar kleren aan had.
Met huiswerk idem. Vraagt hulp met huiswerk, wat ie niet nodig heeft, maar wil dat je bij hem zit.
Bedacht ook dat er de afgelopen dagen allerlei kleine dingetjes opvallen (zeep in gel, "iets" in de fles water in koelkast, spulletjes die van plek verhuizen). Maar ik heb gewoon de tijd niet om er aandacht aan te schenken. Weet zeker dat hij het is, maar denk eigenlijk dat het goed is dat we er niet op ingaan. Betekent nl dat hij geen aandacht krijgt voor "stoute" dingen, terwijl ik hem wel aandacht probeer te geven voor positieve zaken.
Vanochtend hadden we een dode kakkerlak in de douche. Heb hem toen gevraagd of hij als grote jongen de kakkerlak met tissue wil opruimen, en daarna groot compliment gegeven. (als ik hem nu ook zover krijg dat hij de was opvouwt en sorteert per kind, strijkt, stofzuigt,..... )
vrijdag 16 oktober 2009 om 16:45
En nogmaals meiden, ik ben zoooooo blij met jullie reacties.
Ik heb hier veel goede vrienden, maar heb op een of andere manier nu juist behoefte aan mijn NL mensen.
En daar komt bijster weinig reactie vandaan. Heb mijn moeder 3 dagen geleden gemaild over mijn besluit en heb nog steeds niks teruggehoord. Schrijf een weblog over mijn leven hier en slechts 2 reacties van meer oppervlakkige vrienden (wel hartverwarmend). Voelt raar en alleen...
Ik heb hier veel goede vrienden, maar heb op een of andere manier nu juist behoefte aan mijn NL mensen.
En daar komt bijster weinig reactie vandaan. Heb mijn moeder 3 dagen geleden gemaild over mijn besluit en heb nog steeds niks teruggehoord. Schrijf een weblog over mijn leven hier en slechts 2 reacties van meer oppervlakkige vrienden (wel hartverwarmend). Voelt raar en alleen...
vrijdag 16 oktober 2009 om 16:53
Tja Liza, voor de achterblijvers gaat het leven ook door. Ik lees ook nooit blogs van vrienden/kennissen in het buitenland. Simpelweg omdat zij hun leven daar hebben en ik mijn leven hier en ik vaak geen tijd heb om te lezen (en de blogs vaak niet bijster interessant zijn, behalve de 'kijk mij eens interessant zijn'-meldingen, al lijkt jouw blog me weer niet zo saai.) Dus trek het je niet aan, het Viva-forum heeft altijd een luisterend (ehm lezend) oor.
Dat je moeder niet terugmailt kan zijn omdat ze misschien nog ergens in shock is. Ze is opeens oma van 3 kleinkinderen! Mensen gaan van minder aan de drank .
Dat je moeder niet terugmailt kan zijn omdat ze misschien nog ergens in shock is. Ze is opeens oma van 3 kleinkinderen! Mensen gaan van minder aan de drank .
nessemeisje wijzigde dit bericht op 16-10-2009 16:54
Reden: spelfoutje
Reden: spelfoutje
% gewijzigd
vrijdag 16 oktober 2009 om 17:11
http://player.omroep.nl/?aflID=7951127
Hoi Liza, ik heb je topic globaal doorgelezen en ik vind het mooi wat je doet. Ik snap ook heel goed dat je wel wat tips en zo kan gebruiken.
De bovenstaande link is van een documentaire die ik een poosje geleden gezien heb. Het gaat over zeer moeilijk opvoedbare kinderen in een gezinsvervangend tehuis. De verzorgers hanteren een enorm liefdevolle manier in de omgang met deze kinderen. Misschien heb je er een heel klein beetje aan. Ik wens je heel veel succes bij je zelfgekozen, superzware taak!
Hoi Liza, ik heb je topic globaal doorgelezen en ik vind het mooi wat je doet. Ik snap ook heel goed dat je wel wat tips en zo kan gebruiken.
De bovenstaande link is van een documentaire die ik een poosje geleden gezien heb. Het gaat over zeer moeilijk opvoedbare kinderen in een gezinsvervangend tehuis. De verzorgers hanteren een enorm liefdevolle manier in de omgang met deze kinderen. Misschien heb je er een heel klein beetje aan. Ik wens je heel veel succes bij je zelfgekozen, superzware taak!
vrijdag 16 oktober 2009 om 18:05
Hoi Liza, ik heb je topic zojuist helemaal doorgelezen.
Ik heb weinig tips voor je, wil je eigenlijk alleen maar laten weten dat ik veel bewondering voor je heb.
Ik vind de manier waarop je schrijft over je man en kids heel lief en tegelijkertijd "hollands" nuchter.
Ik hoop voor jou, maar niet minder voor de kinderen dat je het gaat redden. Volgens mij hebben ze flink mazzel dat hun vader jou tegen het lijf liep.
Ik heb weinig tips voor je, wil je eigenlijk alleen maar laten weten dat ik veel bewondering voor je heb.
Ik vind de manier waarop je schrijft over je man en kids heel lief en tegelijkertijd "hollands" nuchter.
Ik hoop voor jou, maar niet minder voor de kinderen dat je het gaat redden. Volgens mij hebben ze flink mazzel dat hun vader jou tegen het lijf liep.
vrijdag 16 oktober 2009 om 18:18
quote:liza schreef op 16 oktober 2009 @ 15:38:
@dubiootje:
een kwartier elke ochtend is écht veel tijd!
------------------------------
Ja, en het is niet alleen die 15 minuten, maar ook de andere twee die bezig en met elkaar in de clinch liggen en ook direct om aandacht vragen. En onderwijl die jongste stil proberen te houden want als ze beweegt lukt het helemaal niet.
Hoeveel kinderen heb jij Dubiootje? En hoelang duurt jouw ochtendroutine?
Wij zijn nog aan het zoeken naar de beste vorm en opstatijd. Sinds gister gaan ze met de schoolbus. Dat is iets rustiger voor mij, maar wel veel vroeger opstaan en het risico van bus missen. Vanochtend waren we om 6 uur op. Ga maandag maar eens 5:45 doen. Zucht...
Klopt, een kwartier is veel tijd en dat betekent ook veel minder haasten, is mijn ervaring. Wat ik heb gedaan is een dagprogramma maken, met de kinderen bespreken en op de koelkast plakken. Daar staat op wat er hoe laat gebeurt (jaja, het lijkt het leger wel ). De bus vertrekt hier om 10 voor 8. De wekker gaat om half 7, dan komen de meiden bij mij in bed kroelen en om kwart voor 7 staan we op (en zijn we inmiddels wakker).
Aankleden, gezicht wassen, haren kammen, bed opmaken, en om 7 uur gaan we ontbijten. Om half 8 tanden poetsen, om tien over half 8 jassen aan en dan zijn we ruim op tijd bij de bus (we wonen op 2 minuten van de bushalte). Ik kan de kinderen ook met de auto brengen, dat geeft ong. 10 minuten extra. Maar ik heb juist besloten dat niet meer te doen, want de stress werd er alleen maar groter ipv minder op. Blijkbaar werkt het voor ons om vroeger op te staan en een duidelijke 'deadline' te hebben.
Als er echt iets tegenzit, is er altijd nog de uitwijkmogelijkheid van met de auto brengen, maar dat zeg ik nooit tegen de kinderen.
Ik zet de avond van tevoren alles klaar voor de volgende dag: rugzakken, gym/zwemkleren, brooddoosjes. Ik leg hun kleren klaar en dek de ontbijttafel.
Wat ik zei, met drie is het zeker drukker dan met twee. Maar ik merk wel dat ikzelf rustiger ben nu en dat geeft ook rust in de ochtendroutine. Als ze door elkaar zitten te kwekken, mag er één eerst uitpraten en luister ik dan naar de ander. Dit ipv brulllen dat ze op moeten schieten
@dubiootje:
een kwartier elke ochtend is écht veel tijd!
------------------------------
Ja, en het is niet alleen die 15 minuten, maar ook de andere twee die bezig en met elkaar in de clinch liggen en ook direct om aandacht vragen. En onderwijl die jongste stil proberen te houden want als ze beweegt lukt het helemaal niet.
Hoeveel kinderen heb jij Dubiootje? En hoelang duurt jouw ochtendroutine?
Wij zijn nog aan het zoeken naar de beste vorm en opstatijd. Sinds gister gaan ze met de schoolbus. Dat is iets rustiger voor mij, maar wel veel vroeger opstaan en het risico van bus missen. Vanochtend waren we om 6 uur op. Ga maandag maar eens 5:45 doen. Zucht...
Klopt, een kwartier is veel tijd en dat betekent ook veel minder haasten, is mijn ervaring. Wat ik heb gedaan is een dagprogramma maken, met de kinderen bespreken en op de koelkast plakken. Daar staat op wat er hoe laat gebeurt (jaja, het lijkt het leger wel ). De bus vertrekt hier om 10 voor 8. De wekker gaat om half 7, dan komen de meiden bij mij in bed kroelen en om kwart voor 7 staan we op (en zijn we inmiddels wakker).
Aankleden, gezicht wassen, haren kammen, bed opmaken, en om 7 uur gaan we ontbijten. Om half 8 tanden poetsen, om tien over half 8 jassen aan en dan zijn we ruim op tijd bij de bus (we wonen op 2 minuten van de bushalte). Ik kan de kinderen ook met de auto brengen, dat geeft ong. 10 minuten extra. Maar ik heb juist besloten dat niet meer te doen, want de stress werd er alleen maar groter ipv minder op. Blijkbaar werkt het voor ons om vroeger op te staan en een duidelijke 'deadline' te hebben.
Als er echt iets tegenzit, is er altijd nog de uitwijkmogelijkheid van met de auto brengen, maar dat zeg ik nooit tegen de kinderen.
Ik zet de avond van tevoren alles klaar voor de volgende dag: rugzakken, gym/zwemkleren, brooddoosjes. Ik leg hun kleren klaar en dek de ontbijttafel.
Wat ik zei, met drie is het zeker drukker dan met twee. Maar ik merk wel dat ikzelf rustiger ben nu en dat geeft ook rust in de ochtendroutine. Als ze door elkaar zitten te kwekken, mag er één eerst uitpraten en luister ik dan naar de ander. Dit ipv brulllen dat ze op moeten schieten
Ga in therapie!
vrijdag 16 oktober 2009 om 21:57
Drie is zeker een drukte. Ik ben er (de mijne hebben dezelfde leeftijd als de jouwe) nog steeds geen held in.
Het haar: probeer of je het 's avonds goed kunt kammen en zo strak invlechten dat het 's ochtends geen moeite meer is. Hoop voor je dat het full black is en geen mix. Of opper dreadlocks
De rariteiten in huis: juist wel even benoemen, om te voorkomen dat het kind steeds gekker gaat doen om de aandacht te krijgen. Verder (nog) geen waardeoordeel aan verbinden, gewoon opmerken dat het best wel raar is dat er gel in de zeep zit.
Het ochtendprogramma voor zoon: in hoeverre kalmeert hij van tv of een computerspelletje? Toestaan tijdens hairdotijd of zo.
Ik heb deze leeftijdsgroep om zeven uur wakker, om tien over zeven tanden poetsen, daarna ontbijt en lunch klaarmaken, om kwart voor acht/acht uur verzamelen en controleren we de tasinhoud en om vijf over acht beginnen we met schoenen aan etc, om kwart over acht weg. Op ons dooie gemakkie. Zelf laat ik om half zeven de wekker voor het eerst afgaan om aan de dag te wennen. Behalve de haren, welke andere dingen wil je nog in die ochtend proppen? En zijn die beslist noodzakelijk in de ochtend of kunnen die ook 's avonds?
Het haar: probeer of je het 's avonds goed kunt kammen en zo strak invlechten dat het 's ochtends geen moeite meer is. Hoop voor je dat het full black is en geen mix. Of opper dreadlocks
De rariteiten in huis: juist wel even benoemen, om te voorkomen dat het kind steeds gekker gaat doen om de aandacht te krijgen. Verder (nog) geen waardeoordeel aan verbinden, gewoon opmerken dat het best wel raar is dat er gel in de zeep zit.
Het ochtendprogramma voor zoon: in hoeverre kalmeert hij van tv of een computerspelletje? Toestaan tijdens hairdotijd of zo.
Ik heb deze leeftijdsgroep om zeven uur wakker, om tien over zeven tanden poetsen, daarna ontbijt en lunch klaarmaken, om kwart voor acht/acht uur verzamelen en controleren we de tasinhoud en om vijf over acht beginnen we met schoenen aan etc, om kwart over acht weg. Op ons dooie gemakkie. Zelf laat ik om half zeven de wekker voor het eerst afgaan om aan de dag te wennen. Behalve de haren, welke andere dingen wil je nog in die ochtend proppen? En zijn die beslist noodzakelijk in de ochtend of kunnen die ook 's avonds?
vrijdag 16 oktober 2009 om 23:52
Ik heb je TO snel doorgelezen maar je vraagt je af waar zijn gedrag uit voort komt dat verbaasd mij, gezien het verleden van het gezin.....behoorlijk traumatisch en je vraagt je ook nog af of hij getraumatiseerd is?? Vader een crackead waar je mee samenwoont en alle kinderen en de moeder wil de kinderen niet meer?
Nou meid heel veel sterkte met alles vreselijke toestand hoe is het gekomen dat je een relatie met die man gekregen hebt?
Nou meid heel veel sterkte met alles vreselijke toestand hoe is het gekomen dat je een relatie met die man gekregen hebt?
zaterdag 17 oktober 2009 om 04:55
Nog even een toevoeging naar aanleiding van je openingspost. Het is voor een jongetje van 8 eigenlijk nog niet zo goed mogelijk om uit te leggen waarom hij iets deed. Dus het antwoord: ik weet het niet, klopt denk ik wel. Het kunnen beredeneren waarom ze iets hebben gedaan komt pas op latere leeftijd.
zaterdag 17 oktober 2009 om 07:33
Ik wil in dit verband ook nog even gezegd hebben dat je *met je hulpdrang* gemakkelijk in de val van een ongelijkwaardige relatie kunt stappen. Juist omdat je de kinderen niet zomaar wilt opgeven zit je dan met heel veel lijntjes vast. Oftewel: het is heel belangrijk dat je blijft doen wat jij wil en niet wat hij wil/afdwingt/voor huilt/logisch vindt etc.
Het is een goed streven om iemand niet bij voorbaat te veroordelen op zijn verleden. Het is helaas ook een feit dat iemand met zo een verleden vaak ook zo een heden heeft.
Het is een goed streven om iemand niet bij voorbaat te veroordelen op zijn verleden. Het is helaas ook een feit dat iemand met zo een verleden vaak ook zo een heden heeft.
zaterdag 17 oktober 2009 om 07:55
zaterdag 17 oktober 2009 om 08:22
De update van vandaag. Ik ben kapot! Ontzettend veel gebeurd. Laat ik met het positiefste beginnen. Vanochtend deed iedereen goed mee, geen ruzies. Mooi begin van de dag.
Bij ophalen van de schoolbus waren ze alle drie enthousiast. De oudste had een heerlijke dag gehad, de middelste was alweer groen en de leraar had zijn vader wederom gebeld dat hij zo goed was op school, en de jongste zat op blauw (stapje minder erg dan rood).
Jongste was meteen ontzettend knuffelig en wilde de hele weg gedragen worden. Thuis grote blijdschap dat de laptop (na het waterverhaal) niet was overleden. Dat aangegrepen om met het jochie te gaan praten.
Dat ging heel goed. Hij gaf toe dat hij het water gedaan had, maar probeerde zich nog te verschuilen achter zijn kleine zus. Ik ben daar verder niet op ingegaan. Wel op dat hij vaker ons moet komen vragen of ie iets mag doen. Bij twijfel: vraag. En toen over boosheid. En daar viel goed over te praten. Hij erkent dat hij vaak boos is en we hebben het gehad over manieren om dat te uiten. Hij moet daar eerder gesprekken over hebben gehad want kwam al met dat afreageren op een kussen ook kon.
Ik heb hem gezegd dat als hij zich boos voelt worden dat hij dan heel goed naar mij, zijn vader of leraar kan gaan om om hulp te vragen bij zijn boosheid. Dat zag hij ook wel zitten.
Heb er een goed gevoel over, en heb hem gezegd dat we vaker dit soort gesprekjes gaan doen over wat hem dwarszit en dat hij er ook zelf om mag vragen.
So far so good nog. Maar toen kwam pa door omstandigheden later thuis. En dat was niet goed.
Wat (mamzelle geloof ik?) al eerder opmerkte: de kids zijn gewend aan strenge regels. En daar ben ik niet goed in. Wel in handhaven, maar ik weet helemaal niet wat hun regels zijn en ik kan gewoon geen 3 kids tegelijk in de gaten houden. Werd helemaal gek, zeker omdat de jongste en de middelste beiden continue vastgehouden wilden worden. Kleintje werd ziek, overgeven, en tussendoor wilde het jongetje aandacht en liet zich niet afschepen met dat ik nu aandacht aan zijn zusje moest besteden.
Toen zusje weer opgeknapt was begon ze als een gek rond te rennen en was volledig out of control. Wilde geen kleren aan, racete door het huis, gilde de boel bij elkaar. Onderwijl had ik het jongetje constant aan me klampen.
Laten we positieve kant zien: ze geven toe aan hun behoefte aan aandacht en fysiek contact en ze voelen zich ook al veilig genoeg om uit de band te springen.
Ik vrees echter dat ik voor de dagelijkse gang van zaken toch echt hun vader nodig heb. Ik kan ze niet eens een paar uur alleen aan.
's Avonds zouden ze naar hun nichtje. Dat was brullen. De jongste werd nog gekker, en die heb ik uiteindelijk een half uur of zo vast moeten houden terwijl ze het uitgilde. Ik had gehoopt dat ze na zo'n lange dag wel snel moe zou worden, maar dat viel tegen. Bleef zich verzetten.
Ondertussen was het jongetje helemaal van de kook dat hij niet vannacht hier zou slapen. En hoe we ook op hem inpraatten dat hij gewoon weer terug zou komen, hij bleef zich verzetten. Geen leuke zaak om met een huilend kind wat zich aan alles vastgrijpt het huis te moeten verlaten.
Bij nicht thuis was iedereen gelukkig weer kalm.
Bij thuiskomst een heel stevig gesprek gehad met man. Duidelijk gemaakt dat ik 's middags onder geen enkel beding alleen met de kinderen wil zijn. Het is al zwaar genoeg, dus ik heb zijn steun nodig.
Ook over het jongetje gepraat met goede uitkomst. Hij ziet hem te veel als een jonge man. En mannen knuffelen en huilen niet. Zo is hij zelf opgevoed.
Maar na een stevig pleidooi zei hij zelf dat hij hem anders moet aanpakken. Poeh, als dat gaat lukken hebben we een grote stap genomen hoor.
Ook zijn we het er over eens dat we voor het jong zsm therapie moeten gaan zoeken.
Bij ophalen van de schoolbus waren ze alle drie enthousiast. De oudste had een heerlijke dag gehad, de middelste was alweer groen en de leraar had zijn vader wederom gebeld dat hij zo goed was op school, en de jongste zat op blauw (stapje minder erg dan rood).
Jongste was meteen ontzettend knuffelig en wilde de hele weg gedragen worden. Thuis grote blijdschap dat de laptop (na het waterverhaal) niet was overleden. Dat aangegrepen om met het jochie te gaan praten.
Dat ging heel goed. Hij gaf toe dat hij het water gedaan had, maar probeerde zich nog te verschuilen achter zijn kleine zus. Ik ben daar verder niet op ingegaan. Wel op dat hij vaker ons moet komen vragen of ie iets mag doen. Bij twijfel: vraag. En toen over boosheid. En daar viel goed over te praten. Hij erkent dat hij vaak boos is en we hebben het gehad over manieren om dat te uiten. Hij moet daar eerder gesprekken over hebben gehad want kwam al met dat afreageren op een kussen ook kon.
Ik heb hem gezegd dat als hij zich boos voelt worden dat hij dan heel goed naar mij, zijn vader of leraar kan gaan om om hulp te vragen bij zijn boosheid. Dat zag hij ook wel zitten.
Heb er een goed gevoel over, en heb hem gezegd dat we vaker dit soort gesprekjes gaan doen over wat hem dwarszit en dat hij er ook zelf om mag vragen.
So far so good nog. Maar toen kwam pa door omstandigheden later thuis. En dat was niet goed.
Wat (mamzelle geloof ik?) al eerder opmerkte: de kids zijn gewend aan strenge regels. En daar ben ik niet goed in. Wel in handhaven, maar ik weet helemaal niet wat hun regels zijn en ik kan gewoon geen 3 kids tegelijk in de gaten houden. Werd helemaal gek, zeker omdat de jongste en de middelste beiden continue vastgehouden wilden worden. Kleintje werd ziek, overgeven, en tussendoor wilde het jongetje aandacht en liet zich niet afschepen met dat ik nu aandacht aan zijn zusje moest besteden.
Toen zusje weer opgeknapt was begon ze als een gek rond te rennen en was volledig out of control. Wilde geen kleren aan, racete door het huis, gilde de boel bij elkaar. Onderwijl had ik het jongetje constant aan me klampen.
Laten we positieve kant zien: ze geven toe aan hun behoefte aan aandacht en fysiek contact en ze voelen zich ook al veilig genoeg om uit de band te springen.
Ik vrees echter dat ik voor de dagelijkse gang van zaken toch echt hun vader nodig heb. Ik kan ze niet eens een paar uur alleen aan.
's Avonds zouden ze naar hun nichtje. Dat was brullen. De jongste werd nog gekker, en die heb ik uiteindelijk een half uur of zo vast moeten houden terwijl ze het uitgilde. Ik had gehoopt dat ze na zo'n lange dag wel snel moe zou worden, maar dat viel tegen. Bleef zich verzetten.
Ondertussen was het jongetje helemaal van de kook dat hij niet vannacht hier zou slapen. En hoe we ook op hem inpraatten dat hij gewoon weer terug zou komen, hij bleef zich verzetten. Geen leuke zaak om met een huilend kind wat zich aan alles vastgrijpt het huis te moeten verlaten.
Bij nicht thuis was iedereen gelukkig weer kalm.
Bij thuiskomst een heel stevig gesprek gehad met man. Duidelijk gemaakt dat ik 's middags onder geen enkel beding alleen met de kinderen wil zijn. Het is al zwaar genoeg, dus ik heb zijn steun nodig.
Ook over het jongetje gepraat met goede uitkomst. Hij ziet hem te veel als een jonge man. En mannen knuffelen en huilen niet. Zo is hij zelf opgevoed.
Maar na een stevig pleidooi zei hij zelf dat hij hem anders moet aanpakken. Poeh, als dat gaat lukken hebben we een grote stap genomen hoor.
Ook zijn we het er over eens dat we voor het jong zsm therapie moeten gaan zoeken.
