Psyche
alle pijlers
Agressief/destructief gedrag 8-jarige
donderdag 15 oktober 2009 om 15:42
Sinds 3 dagen ben ik stiefmoeder van 3 kids, 6, 8 en 10.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
donderdag 15 oktober 2009 om 16:54
@Kastanjez:
De kinderen hebben op dit moment hun eigen supportsysteem om zeep geholpen. Mijn strategie is dus om ze zo snel mogelijk weer enigszins handelbaar te krijgen zodat oppas inderdaad weer een optie is. Gelukkig is de familie van pa gek op me, en alhoewel oma me voor gestoord verklaart gaat ze zaterdag wel oppassen als we met de oudste en een (nog wel positief) oppasnichtje naar een haunted house gaan (Halloweentijd hier he).
Tijd voor elkaar is nu even lastig, maar gelukkig zijn we beiden enorm van de communicatie en hebben we elkaar beloofd dat de kinderen nooit tussen ons komen te staan.
En kleine momenten zijn ook dierbaar. Gister was er een brass band concert waar we met z'n allen naar toe zijn gegaan. Dat was dikke lol. Enorm leuk met z'n allen (iedereen dansen) maar pa en ik hebben ook tijd samen kunnen hebben. Wat dat betreft zijn ze echt makkelijk. Lopen niet weg, houden ons in de gaten en vermaken zichzelf.
De kinderen hebben op dit moment hun eigen supportsysteem om zeep geholpen. Mijn strategie is dus om ze zo snel mogelijk weer enigszins handelbaar te krijgen zodat oppas inderdaad weer een optie is. Gelukkig is de familie van pa gek op me, en alhoewel oma me voor gestoord verklaart gaat ze zaterdag wel oppassen als we met de oudste en een (nog wel positief) oppasnichtje naar een haunted house gaan (Halloweentijd hier he).
Tijd voor elkaar is nu even lastig, maar gelukkig zijn we beiden enorm van de communicatie en hebben we elkaar beloofd dat de kinderen nooit tussen ons komen te staan.
En kleine momenten zijn ook dierbaar. Gister was er een brass band concert waar we met z'n allen naar toe zijn gegaan. Dat was dikke lol. Enorm leuk met z'n allen (iedereen dansen) maar pa en ik hebben ook tijd samen kunnen hebben. Wat dat betreft zijn ze echt makkelijk. Lopen niet weg, houden ons in de gaten en vermaken zichzelf.
donderdag 15 oktober 2009 om 16:56
@Kastanjez:
Misschien kun je een klein boekje ofzo bijhouden waarin je de leuke dingen die je nú van ze ziet en die ze nú doen kunt opschrijven.
Als het je dan allemaal wat boven het hoofd groeit en je een moment hebt dat je het toch kutkinderen vindt, kan dit heel erg nuttig en opbeurend zijn.
Haha, ga ik doen! Leuk idee!
Eigenlijk heb ik op dit moment vooral het gevoel dat ik pa moet overtuigen van dat hij hele fijne kids heeft. Hij rekent ze te veel af op dat ze beter zouden moeten weten en dat ze alles aan zichzelf te danken hebben.
Hij vind dat ik de kinderen te veel verdedig en dat ze me inpakken.
Misschien kun je een klein boekje ofzo bijhouden waarin je de leuke dingen die je nú van ze ziet en die ze nú doen kunt opschrijven.
Als het je dan allemaal wat boven het hoofd groeit en je een moment hebt dat je het toch kutkinderen vindt, kan dit heel erg nuttig en opbeurend zijn.
Haha, ga ik doen! Leuk idee!
Eigenlijk heb ik op dit moment vooral het gevoel dat ik pa moet overtuigen van dat hij hele fijne kids heeft. Hij rekent ze te veel af op dat ze beter zouden moeten weten en dat ze alles aan zichzelf te danken hebben.
Hij vind dat ik de kinderen te veel verdedig en dat ze me inpakken.
donderdag 15 oktober 2009 om 17:00
Ik denk dat de kinderen hun goede aangepaste gedrag wel hebben te danken aan vrij starre regels. Uiteraard ken ik niet de precieze achtergrond van de kinderen maar probeer een beetje in te schatten of ze gewend zijn aan onze kindvriendelijke cultuur of iets hardere omgangsvormen. In het laatste geval is het belangrijk, denk ik, om de stevige omgangsvormen te handhaven (dat hoeft dus niet slaan te betekenen, maar wel stevige consequenties tegenover ongewenst gedrag) en daarnaast je liefde en aandacht in te zetten. Als vervanging kan heel verwarrend werken voor de kinderen.
donderdag 15 oktober 2009 om 17:03
Oeps, mijn quoten gaat niet helemaal zoals het moet... Sorry..
@nieuwsgierigmeisje/quote
Naast vrouw, geliefde, maatje van je vriend ook nog eens stief(!)-moeder, hulpverlener én huishoudster/-verbouwster.....
Hoe ga je dat in godsnaam managen?!
---------------------------------------------------------------------
Geen flauw idee hoe ik dat ga doen. Mijn enige drijfveer is dat ik die kids niet laat gaan zonder het geprobeerd te hebben.
En verder: one step at a time...
Vader is in tweestrijd. De weken dat hij bij me was zonder kinderen was hij verschrikkelijk onrustig in zijn slaap en bleef maar malen. Maar hij is ook heel erg bang dat onze relatie kapot gaat door de kinderen en dat wil hij ook niet riskeren.
Ik denk dat hij door al het gedoe zo uitgeput is dat hij het allemaal niet meer weet. Vandaar dat ik hem dit weekend gewoon gezegd heb dat we het doen. Niks discussie, kinderen komen hier, punt uit.
Toen dat erdoor was was hij meteen een stuk rustiger, hoewel hij nog steeds denkt dat het niet gaat lukken.
Maar de zorg is er wel samen hoor. Na school is het gezamelijk huiswerk maken, bij activiteiten zijn we samen met de kinderen bezig, etc.
@nieuwsgierigmeisje/quote
Naast vrouw, geliefde, maatje van je vriend ook nog eens stief(!)-moeder, hulpverlener én huishoudster/-verbouwster.....
Hoe ga je dat in godsnaam managen?!
---------------------------------------------------------------------
Geen flauw idee hoe ik dat ga doen. Mijn enige drijfveer is dat ik die kids niet laat gaan zonder het geprobeerd te hebben.
En verder: one step at a time...
Vader is in tweestrijd. De weken dat hij bij me was zonder kinderen was hij verschrikkelijk onrustig in zijn slaap en bleef maar malen. Maar hij is ook heel erg bang dat onze relatie kapot gaat door de kinderen en dat wil hij ook niet riskeren.
Ik denk dat hij door al het gedoe zo uitgeput is dat hij het allemaal niet meer weet. Vandaar dat ik hem dit weekend gewoon gezegd heb dat we het doen. Niks discussie, kinderen komen hier, punt uit.
Toen dat erdoor was was hij meteen een stuk rustiger, hoewel hij nog steeds denkt dat het niet gaat lukken.
Maar de zorg is er wel samen hoor. Na school is het gezamelijk huiswerk maken, bij activiteiten zijn we samen met de kinderen bezig, etc.
donderdag 15 oktober 2009 om 17:10
@ Tirzah: als ik niks gedaan had dan waren de kids uit de ouderlijke macht ontzegd en waren we ze voor altijd kwijt geweest. Als ik het leven had kunnen plannen had ik het wel anders uitgestippeld.
Ik bekijk het als: geen actie was sowieso slecht, en nu hebben ze een paar procent kans op slagen.
Ook naar de anderen toe die vroegen of ik mezelf als reddende engel zie. Nee, ik heb mijn beide voeten behoorlijk op de grond, maar er was geen andere keus. En ik ga niet aan de kant staan kijken hoe het kalf verdrinkt.
Ik bekijk het als: geen actie was sowieso slecht, en nu hebben ze een paar procent kans op slagen.
Ook naar de anderen toe die vroegen of ik mezelf als reddende engel zie. Nee, ik heb mijn beide voeten behoorlijk op de grond, maar er was geen andere keus. En ik ga niet aan de kant staan kijken hoe het kalf verdrinkt.
donderdag 15 oktober 2009 om 17:12
Nou, ik wilde (over dat managen) zeggen dat het erg zwaar is, vooral op lange termijn, om op dergelijke manier de kar te moeten trekken, helemaal voor zoveel personen.
Het vertrouwen dat het gaat lukken moet wel van beide kanten komen, juist op de momenten dat jij er even doorheen zit moet hij jou ook op kunnen beuren zou ik zeggen.
Verder, wat betreft het gedrag van de 8jarige; het kan zijn dat het gedrag is om te vragen van 'hoe lang ga jij het nou weer met me uithouden'? (hechting ligt inmiddels redelijk overhoop kan ik me zo voorstellen) Dan is een consequente en veilige omgeving het allerbelangrijkste. Resoluut handelen, zowel grenzen als genegenheid bieden.
Zijn agressie is erg impulsief als ik het zo lees... tot 10 leren tellen? (kort door de bocht geformuleerd dan he)
Erg leuk om te lezen dat je kleine mooie momenten pakt om te genieten!
Het vertrouwen dat het gaat lukken moet wel van beide kanten komen, juist op de momenten dat jij er even doorheen zit moet hij jou ook op kunnen beuren zou ik zeggen.
Verder, wat betreft het gedrag van de 8jarige; het kan zijn dat het gedrag is om te vragen van 'hoe lang ga jij het nou weer met me uithouden'? (hechting ligt inmiddels redelijk overhoop kan ik me zo voorstellen) Dan is een consequente en veilige omgeving het allerbelangrijkste. Resoluut handelen, zowel grenzen als genegenheid bieden.
Zijn agressie is erg impulsief als ik het zo lees... tot 10 leren tellen? (kort door de bocht geformuleerd dan he)
Erg leuk om te lezen dat je kleine mooie momenten pakt om te genieten!
donderdag 15 oktober 2009 om 17:16
@Mamzelle:
Kind continu in de gaten houden, hij kan geen moment alleen zijn.
Heb je wel gelijk in, maar is een megataak. Moet het hier met vader ook even over hebben hoor. Tot nu toe mogen de kinderen die niet in de keuken aan de computer cq huiswerk zitten in de slaapkamer tv kijken. De kamers liggen wel naast elkaar met deur open, maar als wij aan de keukentafel zitten zien we niet wat er in de slaapkamer gebeurt. En ik vermoed dat hij ook 's nachts wakker wordt en roodspookt. Wat moet ik daar dan aan doen?
We slapen naast hem, maar ik ben 's avonds doodop en word echt niet wakker.
quote2:
Kind alstjeblieft ook positief fysiek benaderen zonder dit als een beloning voor goed gedrag te stellen. Positief fysiek contact is een levensvoorwaarde, geen beloning.
Doen we zeker. Ik heb die knuffel voor goed gedrag juist ingesteld als iets extra's zodat er een stimulans is om kleine dingen goed te doen. Vanochtend was dat dat hij de kauwgom van zijn vader (lag in de badkamer) kwam brengen ipv het zelf op te eten.
Kind continu in de gaten houden, hij kan geen moment alleen zijn.
Heb je wel gelijk in, maar is een megataak. Moet het hier met vader ook even over hebben hoor. Tot nu toe mogen de kinderen die niet in de keuken aan de computer cq huiswerk zitten in de slaapkamer tv kijken. De kamers liggen wel naast elkaar met deur open, maar als wij aan de keukentafel zitten zien we niet wat er in de slaapkamer gebeurt. En ik vermoed dat hij ook 's nachts wakker wordt en roodspookt. Wat moet ik daar dan aan doen?
We slapen naast hem, maar ik ben 's avonds doodop en word echt niet wakker.
quote2:
Kind alstjeblieft ook positief fysiek benaderen zonder dit als een beloning voor goed gedrag te stellen. Positief fysiek contact is een levensvoorwaarde, geen beloning.
Doen we zeker. Ik heb die knuffel voor goed gedrag juist ingesteld als iets extra's zodat er een stimulans is om kleine dingen goed te doen. Vanochtend was dat dat hij de kauwgom van zijn vader (lag in de badkamer) kwam brengen ipv het zelf op te eten.
donderdag 15 oktober 2009 om 17:26
@Mamzelle:
...ze gewend zijn aan onze kindvriendelijke cultuur of iets hardere omgangsvormen.
Ja, daar heb je een punt. Al mijn opvoedkundig inzicht (ahum) wordt door man en familie weggelachen. Naar een kind luisteren, positieve aandacht geven, duidelijke regels stellen en die ook handhaven, dat is allemaal onbekend hier.
Misschien helpt het om te weten dat de familie van mijn man zwart is.
Man steunt me overigens wel ondanks dat hij er niet in gelooft. Deels doordat ik hem geconfronteerd heb met dat zijn aanpak in ieder geval bewezen niet gewerkt heeft (hij had ze tenslotte een vol jaar al) en deels omdat hij heel veel van me houdt en we met elkaar wel heel liefdevol en communicatief omgaan, dus het zit wel in hem. Alleen niet in zijn cultuur.
Terugkomend op het punt wat je maakt. Daar zal ik inderdaad wel rekening mee moeten houden. Dat mijn aanpak misschien door de kids wordt gezien als soft en dus makkelijk te manipuleren. Heb dat idee nu nog niet hoor. Zeker niet als ze zien dat ik wel degelijk boos wordt op de middelste en niet te beroerd ben om hem onder mijn arm te stoppen. Maar wel iets om in mijn achterhoofd te houden.
...ze gewend zijn aan onze kindvriendelijke cultuur of iets hardere omgangsvormen.
Ja, daar heb je een punt. Al mijn opvoedkundig inzicht (ahum) wordt door man en familie weggelachen. Naar een kind luisteren, positieve aandacht geven, duidelijke regels stellen en die ook handhaven, dat is allemaal onbekend hier.
Misschien helpt het om te weten dat de familie van mijn man zwart is.
Man steunt me overigens wel ondanks dat hij er niet in gelooft. Deels doordat ik hem geconfronteerd heb met dat zijn aanpak in ieder geval bewezen niet gewerkt heeft (hij had ze tenslotte een vol jaar al) en deels omdat hij heel veel van me houdt en we met elkaar wel heel liefdevol en communicatief omgaan, dus het zit wel in hem. Alleen niet in zijn cultuur.
Terugkomend op het punt wat je maakt. Daar zal ik inderdaad wel rekening mee moeten houden. Dat mijn aanpak misschien door de kids wordt gezien als soft en dus makkelijk te manipuleren. Heb dat idee nu nog niet hoor. Zeker niet als ze zien dat ik wel degelijk boos wordt op de middelste en niet te beroerd ben om hem onder mijn arm te stoppen. Maar wel iets om in mijn achterhoofd te houden.
donderdag 15 oktober 2009 om 17:29
quote:liza schreef op 15 oktober 2009 @ 16:47:
@Dubiootje/quote:
Ik begrijp dat je vooral wilt weten waarom hij kwaad wordt. Waarom is dat zo belangrijk? Het heeft waarschijnlijk niets te maken met het voorval op dat moment. Als je wilt dat hij zich openstelt tegenover jou, zou ik dat niet als een straf verpakken. Openheid moet vrijwilig zijn, er moet een sfeer van vertrouwen ontstaan. Dat gaat zeker tijd nodig hebben, omdat de kinderen (als ik het goed heb) jou nog niet goed kennen.
Ik vind het belangrijk om te weten wat hem triggert zodat we het kunnen voorkomen, bespreekbaar maken en kunnen opletten als er een risico is. Vanochtend kwam het opeens op en ik kan gewoon niet 3 kids per stuk in de gaten houden als iedereen moet aankleden en tandenpoetsen, etc. Wil ook niet als een politieagent niet van zijn zijde wijken.
Het is mogelijk dat je er niet achterkomt wat hem triggert. En dat hij het zelf ook écht niet weet. Je moet er waarschijnlijk vanuitgaan dat je het niet ziet aankomen en dat het dus op elk moment kan gebeuren. Ik denk dat de duidelijke structuur daarbij kunnen helpen. Vaste tijden waarop je opstaat, aankleedt, ontbijt enz. Hetzelfde 's avonds. Ik heb dit zelf ook ingevoerd en het geeft een hoop rust. Ik hanteer het niet verschrikkelijk streng, maar het geeft wel houvast aan zowel de kinderen als de volwassenen. We hebben minder stress (want meer tijd/marge) en daardoor lopen de spanningen van beide kanten minder snel op.
Verder kan het zijn dat hij zich helemaal niet verbaal wil uiten. Het gaat erom dat zijn gevoel eruit kan, niet dat jij begrijpt waar dat gevoel vandaan komt (maar dat snap je waarschijnlijk al ).
@Dubiootje/quote:
Ik begrijp dat je vooral wilt weten waarom hij kwaad wordt. Waarom is dat zo belangrijk? Het heeft waarschijnlijk niets te maken met het voorval op dat moment. Als je wilt dat hij zich openstelt tegenover jou, zou ik dat niet als een straf verpakken. Openheid moet vrijwilig zijn, er moet een sfeer van vertrouwen ontstaan. Dat gaat zeker tijd nodig hebben, omdat de kinderen (als ik het goed heb) jou nog niet goed kennen.
Ik vind het belangrijk om te weten wat hem triggert zodat we het kunnen voorkomen, bespreekbaar maken en kunnen opletten als er een risico is. Vanochtend kwam het opeens op en ik kan gewoon niet 3 kids per stuk in de gaten houden als iedereen moet aankleden en tandenpoetsen, etc. Wil ook niet als een politieagent niet van zijn zijde wijken.
Het is mogelijk dat je er niet achterkomt wat hem triggert. En dat hij het zelf ook écht niet weet. Je moet er waarschijnlijk vanuitgaan dat je het niet ziet aankomen en dat het dus op elk moment kan gebeuren. Ik denk dat de duidelijke structuur daarbij kunnen helpen. Vaste tijden waarop je opstaat, aankleedt, ontbijt enz. Hetzelfde 's avonds. Ik heb dit zelf ook ingevoerd en het geeft een hoop rust. Ik hanteer het niet verschrikkelijk streng, maar het geeft wel houvast aan zowel de kinderen als de volwassenen. We hebben minder stress (want meer tijd/marge) en daardoor lopen de spanningen van beide kanten minder snel op.
Verder kan het zijn dat hij zich helemaal niet verbaal wil uiten. Het gaat erom dat zijn gevoel eruit kan, niet dat jij begrijpt waar dat gevoel vandaan komt (maar dat snap je waarschijnlijk al ).
Ga in therapie!
donderdag 15 oktober 2009 om 17:32
@nsm:
Verder, wat betreft het gedrag van de 8jarige; het kan zijn dat het gedrag is om te vragen van 'hoe lang ga jij het nou weer met me uithouden'? (hechting ligt inmiddels redelijk overhoop kan ik me zo voorstellen) Dan is een consequente en veilige omgeving het allerbelangrijkste. Resoluut handelen, zowel grenzen als genegenheid bieden.
-----------------------------------------------------
Dat is ook een mogelijkheid. Ik vind het lastig om die combi van grenzen en genegenheid te doen. Probeer het wel hoor. Gister met de jongste ook. Die had als straf dat ze geen snoep mocht (omdat ze snoep van zus had gestolen). Maar had op school een snoepje gekregen. Dat heb ik afgepakt met de belofte dat ze het de volgende dag terug kon krijgen, maar niet nu.
Dat was brullen. En die kleine kan ook boos zijn.
Haar heb ik op mijn arm genomen en geknuffeld terwijl ik zei dat ze best boos en verdrietig mag zijn, maar dat dit nu even de regel is. Ik was eigenlijk blij verbaasd dat ze zich zo goed liet knuffelen. Hing als een klein aapje aan me.
Dat valt me overigens bij alle drie op. Ze zijn boos met elk hun eigen uitingsvormen, maar dat is relatief snel weer over en daarna wordt er weer volop geknuffeld en is het Daddy I love you!
Ik zie dat als een goed teken. Ze hebben natuurlijk al die boosheid in zich, maar ze laten zich ook troosten en hebben daarna geen wrok.
Verder, wat betreft het gedrag van de 8jarige; het kan zijn dat het gedrag is om te vragen van 'hoe lang ga jij het nou weer met me uithouden'? (hechting ligt inmiddels redelijk overhoop kan ik me zo voorstellen) Dan is een consequente en veilige omgeving het allerbelangrijkste. Resoluut handelen, zowel grenzen als genegenheid bieden.
-----------------------------------------------------
Dat is ook een mogelijkheid. Ik vind het lastig om die combi van grenzen en genegenheid te doen. Probeer het wel hoor. Gister met de jongste ook. Die had als straf dat ze geen snoep mocht (omdat ze snoep van zus had gestolen). Maar had op school een snoepje gekregen. Dat heb ik afgepakt met de belofte dat ze het de volgende dag terug kon krijgen, maar niet nu.
Dat was brullen. En die kleine kan ook boos zijn.
Haar heb ik op mijn arm genomen en geknuffeld terwijl ik zei dat ze best boos en verdrietig mag zijn, maar dat dit nu even de regel is. Ik was eigenlijk blij verbaasd dat ze zich zo goed liet knuffelen. Hing als een klein aapje aan me.
Dat valt me overigens bij alle drie op. Ze zijn boos met elk hun eigen uitingsvormen, maar dat is relatief snel weer over en daarna wordt er weer volop geknuffeld en is het Daddy I love you!
Ik zie dat als een goed teken. Ze hebben natuurlijk al die boosheid in zich, maar ze laten zich ook troosten en hebben daarna geen wrok.
donderdag 15 oktober 2009 om 17:39
@dubiootje
Het is mogelijk dat je er niet achterkomt wat hem triggert. En dat hij het zelf ook écht niet weet. Je moet er waarschijnlijk vanuitgaan dat je het niet ziet aankomen en dat het dus op elk moment kan gebeuren.
--------------------------------------------------
Snif... Niet zo makkelijk om dat te moeten accepteren. Ik ben een erg rationeel mens. Snap helemaal dat de kids zo moeilijk zijn door de achtergrond, maar vind het moeilijk om met iets om te gaan wat ik niet begrijp...
En voor het jochie ook zielig als het inderdaad spontaan opkomt, want dan heeft hij ook amper tijd om het te herkennen en te controleren.
Zou hopen dat er iemand komt reageren die zit gedrag zelf bij een kind heeft gezien (en met oplossing natuurlijk
)
Het is mogelijk dat je er niet achterkomt wat hem triggert. En dat hij het zelf ook écht niet weet. Je moet er waarschijnlijk vanuitgaan dat je het niet ziet aankomen en dat het dus op elk moment kan gebeuren.
--------------------------------------------------
Snif... Niet zo makkelijk om dat te moeten accepteren. Ik ben een erg rationeel mens. Snap helemaal dat de kids zo moeilijk zijn door de achtergrond, maar vind het moeilijk om met iets om te gaan wat ik niet begrijp...
En voor het jochie ook zielig als het inderdaad spontaan opkomt, want dan heeft hij ook amper tijd om het te herkennen en te controleren.
Zou hopen dat er iemand komt reageren die zit gedrag zelf bij een kind heeft gezien (en met oplossing natuurlijk
)
donderdag 15 oktober 2009 om 17:46
dat hij zich helemaal niet verbaal wil uiten..
Daar heb ik meer tijd voor nodig om dat uit te zoeken. Zijn leraar zegt dat hij heel creatief is en prachtige brieven schrijft. Maar die heb ik nog niet gezien. Dit weekend eens mee bezig gaan.
Ik heb ze tenslotte pas 3 dagen. Maandag was druk met ophalen bij tante. Toen was er een enorme regenbui waardoor alle electricteit uitviel. Welkom kids in een nieuw donker huis (met kaarsen en olielampen). Volgende dag school gevolgd door papierwerk voor adreswijziging en gesprek met leraar middelste. Laat thuis, huiswerk eten en slapen.
En gister hadden we dat concert waardoor we slechts amper tijd hadden voor huiswerk en pizza in de auto mee naar het uitje, thuis meteen door naar bed.
Allemaal nog niet echt gestructureerd.
Maar goed, dat komt wel. Ik vind het ook belangrijk dat we lol met ze hebben.
Daar heb ik meer tijd voor nodig om dat uit te zoeken. Zijn leraar zegt dat hij heel creatief is en prachtige brieven schrijft. Maar die heb ik nog niet gezien. Dit weekend eens mee bezig gaan.
Ik heb ze tenslotte pas 3 dagen. Maandag was druk met ophalen bij tante. Toen was er een enorme regenbui waardoor alle electricteit uitviel. Welkom kids in een nieuw donker huis (met kaarsen en olielampen). Volgende dag school gevolgd door papierwerk voor adreswijziging en gesprek met leraar middelste. Laat thuis, huiswerk eten en slapen.
En gister hadden we dat concert waardoor we slechts amper tijd hadden voor huiswerk en pizza in de auto mee naar het uitje, thuis meteen door naar bed.
Allemaal nog niet echt gestructureerd.
Maar goed, dat komt wel. Ik vind het ook belangrijk dat we lol met ze hebben.
donderdag 15 oktober 2009 om 17:50
quote:liza schreef op 15 oktober 2009 @ 17:39:
@dubiootje
Het is mogelijk dat je er niet achterkomt wat hem triggert. En dat hij het zelf ook écht niet weet. Je moet er waarschijnlijk vanuitgaan dat je het niet ziet aankomen en dat het dus op elk moment kan gebeuren.
--------------------------------------------------
Snif... Niet zo makkelijk om dat te moeten accepteren. Ik ben een erg rationeel mens. Snap helemaal dat de kids zo moeilijk zijn door de achtergrond, maar vind het moeilijk om met iets om te gaan wat ik niet begrijp...
En voor het jochie ook zielig als het inderdaad spontaan opkomt, want dan heeft hij ook amper tijd om het te herkennen en te controleren.
Zou hopen dat er iemand komt reageren die zit gedrag zelf bij een kind heeft gezien (en met oplossing natuurlijk )Eh nou, die zijn er al hoor En wat ik al eerder zei: structuur, duidelijke grenzen, voorspelbaarheid zijn heel belangrijk. Het belangrijkste werk vindt niet plaats op het moment van de woedeaanval zelf.
@dubiootje
Het is mogelijk dat je er niet achterkomt wat hem triggert. En dat hij het zelf ook écht niet weet. Je moet er waarschijnlijk vanuitgaan dat je het niet ziet aankomen en dat het dus op elk moment kan gebeuren.
--------------------------------------------------
Snif... Niet zo makkelijk om dat te moeten accepteren. Ik ben een erg rationeel mens. Snap helemaal dat de kids zo moeilijk zijn door de achtergrond, maar vind het moeilijk om met iets om te gaan wat ik niet begrijp...
En voor het jochie ook zielig als het inderdaad spontaan opkomt, want dan heeft hij ook amper tijd om het te herkennen en te controleren.
Zou hopen dat er iemand komt reageren die zit gedrag zelf bij een kind heeft gezien (en met oplossing natuurlijk
)Eh nou, die zijn er al hoor En wat ik al eerder zei: structuur, duidelijke grenzen, voorspelbaarheid zijn heel belangrijk. Het belangrijkste werk vindt niet plaats op het moment van de woedeaanval zelf.
Ga in therapie!
donderdag 15 oktober 2009 om 17:54
Natuurlijk is lol heel belangrijk! Ik vind het ook lastig om structuur te handhaven (ik laat ze net weer ergens gaan spelen, terwijl we eigenlijk om 6 uur moeten gaan eten). Je voelt je soms zo'n spelbreker. Maar toch, als je naar het grotere belang kijkt, dan is de structuur - waarbinnen natuurlijk ook gewoon een hoop lol mogelijk is - wel essentieel.
Als de afwijking van de regel (uitjes, onregelmatig eten enz.) geen uitzondering maar regel meer zijn, dan zijn er dus geen echte regels meer. Daarmee doe je de kinderen geen plezier, ook al lijkt het op het moment zelf wel zo.
Dat is sowieso het hele eiereneten met opvoeden, dat ze het vaak helemaal niet leuk vinden maar dat ze er uiteindelijk wel gelukkiger van worden
Als de afwijking van de regel (uitjes, onregelmatig eten enz.) geen uitzondering maar regel meer zijn, dan zijn er dus geen echte regels meer. Daarmee doe je de kinderen geen plezier, ook al lijkt het op het moment zelf wel zo.
Dat is sowieso het hele eiereneten met opvoeden, dat ze het vaak helemaal niet leuk vinden maar dat ze er uiteindelijk wel gelukkiger van worden
Ga in therapie!
donderdag 15 oktober 2009 om 18:07
Het belangrijkste werk vindt niet plaats op het moment van de woedeaanval zelf.
Yep, dat is natuurlijk ook waar. En dat betekent veel geduld hebben. Heb sowieso al tegen man gezegd dat ik geen positieve resultaten verwacht binnen de eerste weken, en dat het ook heel goed kan zijn dat het zelfs even erger wordt.
Zou alleen fijn zijn als we wat kleine resultaten hebben. Gewoon zodat de familie ook weer een beetje hoop krijgt ipv zie je nu wel, het zijn rotkids.
Overigens had de kleinste op dag1 voor het eerst sinds weken een groene dag (uitmuntend). Dag 2 natuurlijk weer rood (haar normale kleur - heel stout). Ach ja, vandaag is weer een nieuwe dag...
Over die duidelijkheid en structuur: dat zal nog wel wat tijd kosten voor het er in zit. Volgende week hebben ze opeens drie dagen vrij (waar ik helemaal niet naar uitkijk!!!). Maar het is wel het streven.
Overigens zijn de meeste gezinnen hier erg onregelmatig dus ik denk dat het hier al redelijk gaat.
Moet ook nog vast avondeten ingaan stellen. We eten wel gezamelijk (uitzonderlijk voor VS) maar vooralsnog is dat niet echt een volledige warme maaltijd. Leuk al die culturele verschillen...
Yep, dat is natuurlijk ook waar. En dat betekent veel geduld hebben. Heb sowieso al tegen man gezegd dat ik geen positieve resultaten verwacht binnen de eerste weken, en dat het ook heel goed kan zijn dat het zelfs even erger wordt.
Zou alleen fijn zijn als we wat kleine resultaten hebben. Gewoon zodat de familie ook weer een beetje hoop krijgt ipv zie je nu wel, het zijn rotkids.
Overigens had de kleinste op dag1 voor het eerst sinds weken een groene dag (uitmuntend). Dag 2 natuurlijk weer rood (haar normale kleur - heel stout).
Ach ja, vandaag is weer een nieuwe dag...Over die duidelijkheid en structuur: dat zal nog wel wat tijd kosten voor het er in zit. Volgende week hebben ze opeens drie dagen vrij (waar ik helemaal niet naar uitkijk!!!). Maar het is wel het streven.
Overigens zijn de meeste gezinnen hier erg onregelmatig dus ik denk dat het hier al redelijk gaat.
Moet ook nog vast avondeten ingaan stellen. We eten wel gezamelijk (uitzonderlijk voor VS) maar vooralsnog is dat niet echt een volledige warme maaltijd. Leuk al die culturele verschillen...
donderdag 15 oktober 2009 om 18:13
Ik wil je niet ontmoedigen, want ik vind dat je hier heel positief tegenaan kijkt, maar misschien een realistische noot. Het kan ook zijn dat het langere tijd erger wordt. Of dat het veel erger wordt. Juist als ze zich veilig gaan voelen, wat op zich positief is en waar je naar streeft, kan het zijn dat ze nog harder om zich heen gaan schoppen. Nu kennen ze je nog niet en willen ze graag bij jou in een goed blaadje komen. Als jij vertrouwd bent (en wordt), zal dat veranderen.
Ik denk dat het goed is dat je je realiseert dat dit zeker geen kwestie van weken wordt en misschien wel van jaren. Heb je daarbij stilgestaan?
Wat het eten betreft, hoeft ook niet alles tegelijk. Als er over het algemeen rond dezelfde tijd elke dag samen gegeten wordt, dan is dat toch al heel mooi? Je kunt de kinderen ook laten helpen natuurlijk, met groenten snijden of tafel dekken.
Ik denk dat het goed is dat je je realiseert dat dit zeker geen kwestie van weken wordt en misschien wel van jaren. Heb je daarbij stilgestaan?
Wat het eten betreft, hoeft ook niet alles tegelijk. Als er over het algemeen rond dezelfde tijd elke dag samen gegeten wordt, dan is dat toch al heel mooi? Je kunt de kinderen ook laten helpen natuurlijk, met groenten snijden of tafel dekken.
Ga in therapie!
donderdag 15 oktober 2009 om 18:58
Poe zeg, wat een verhaal.
Heel knap dat je dit zo vol energie aangaat!
Alle gedrag is aangeleerd en kan dus ook weer afgeleerd worden, heb ik altijd geleerd. Het kost alleen heel veel tijd en energie. Misschien is wat literatuur iets? Ik heb een simpel boekje: Tel dan eerst even tot 10, waarbij deel 2 bestaat uit: kinderen met agressief gedrag: wat ouders kunnen doen.
Als ik het er even bij moet nemen en wat tips over moet nemen, hoor ik het wel!
Heel knap dat je dit zo vol energie aangaat!
Alle gedrag is aangeleerd en kan dus ook weer afgeleerd worden, heb ik altijd geleerd. Het kost alleen heel veel tijd en energie. Misschien is wat literatuur iets? Ik heb een simpel boekje: Tel dan eerst even tot 10, waarbij deel 2 bestaat uit: kinderen met agressief gedrag: wat ouders kunnen doen.
Als ik het er even bij moet nemen en wat tips over moet nemen, hoor ik het wel!
donderdag 15 oktober 2009 om 18:59
En misschien is deze site iets voor je:
http://www.balansdigitaal.nl/sitemanager.asp?pid=232
Het doet mij namelijk denken aan odd:
Kenmerken bij ODD
is vaak driftigverzet zich tegen regels, weigert zich te voegen naar wat de volwassene vraagtmaakt vaak ruzie met volwassenenErgert anderen met opzetgeeft de schuld van eigen fouten aan anderenis vaak prikkelbaar, ergert zich vaakis vaak boos of gepikeerdis hatelijk en wraakzuchtig
http://www.balansdigitaal.nl/sitemanager.asp?pid=232
Het doet mij namelijk denken aan odd:
Kenmerken bij ODD
is vaak driftigverzet zich tegen regels, weigert zich te voegen naar wat de volwassene vraagtmaakt vaak ruzie met volwassenenErgert anderen met opzetgeeft de schuld van eigen fouten aan anderenis vaak prikkelbaar, ergert zich vaakis vaak boos of gepikeerdis hatelijk en wraakzuchtig
donderdag 15 oktober 2009 om 19:18
Uit jouw beschrijving krijg ik het vermoeden dat het jongetje een hechtingsstoornis heeft. Hij heeft waarschijnlijk in de cruciale baby- en dreumesjaren geen stabiele verzorger gehad die hem constant en liefdevol heeft verzorgd. Dat zou het ook verklaren dat hij juist na een fijn moment iets stouts doet. Hij gelooft waarschijnlijk niet dat iemand echt van hem kan houden en dat bewijst hij door 'het voor hemzelf te verknoeien' met slecht gedrag. Door de straf die hij dan krijgt wordt eens temeer duidelijk dat er niemand echt onvoorwaardelijk van hem houdt, dat hij er alleen voor staat en
dat die knuffels en mooie woorden toch maar fake waren. Hij is het niet waard om van gehouden te worden, dat is eens temeer duidelijk geworden voor hem. Hoe meer liefde en intimiteit hij ervaart, hoe erger hij zich zal moeten gedragen om het weer zover te krijgen dat ook deze nieuwe persoon waar hij zich aan zou kunnen hechten zat van hem is en hij toch weer gelijk krijgt. Straf is dus eigenlijk een soort van beloning voor hem: terug naar de veilige bekende situatie waar hij er allleen voor staat.
Als het inderdaad zo is als boven beschreven, is het niet eenvoudig om ermee om te gaan. Structuur is het allerbelangrijkste.
Een andere mogelijkheid is foetaal alcohol syndroom. Dit kan er ook voor zorgen dat er bij een kind een steekje los komt te zitten. Weet je of de moeder veel gedronken heeft tijdens de zwangerschap?
dat die knuffels en mooie woorden toch maar fake waren. Hij is het niet waard om van gehouden te worden, dat is eens temeer duidelijk geworden voor hem. Hoe meer liefde en intimiteit hij ervaart, hoe erger hij zich zal moeten gedragen om het weer zover te krijgen dat ook deze nieuwe persoon waar hij zich aan zou kunnen hechten zat van hem is en hij toch weer gelijk krijgt. Straf is dus eigenlijk een soort van beloning voor hem: terug naar de veilige bekende situatie waar hij er allleen voor staat.
Als het inderdaad zo is als boven beschreven, is het niet eenvoudig om ermee om te gaan. Structuur is het allerbelangrijkste.
Een andere mogelijkheid is foetaal alcohol syndroom. Dit kan er ook voor zorgen dat er bij een kind een steekje los komt te zitten. Weet je of de moeder veel gedronken heeft tijdens de zwangerschap?
donderdag 15 oktober 2009 om 19:54
quote:liza schreef op 15 oktober 2009 @ 17:39:
Snif... Niet zo makkelijk om dat te moeten accepteren. Ik ben een erg rationeel mens. Snap helemaal dat de kids zo moeilijk zijn door de achtergrond, maar vind het moeilijk om met iets om te gaan wat ik niet begrijp...
En voor het jochie ook zielig als het inderdaad spontaan opkomt, want dan heeft hij ook amper tijd om het te herkennen en te controleren.
Zou hopen dat er iemand komt reageren die zit gedrag zelf bij een kind heeft gezien (en met oplossing natuurlijk )
Mijn oudste van 7 heeft ook behoorlijk veel moeite om met zijn boosheid om te gaan, (autisme).
Bij de begeleiding die ik voor hem kreeg, gaven ze me de tip om een 'boosheidsstoplicht' te maken, (op een vel papier ofzo)
Op het moment dat ik zou zien dat het mis ging, moest ik aan hem vragen; hoe hij zich voelde, of hij blij was (groen) of een beetje boos (oranje) of dat hij heel kwaad was (rood). Zou hij aan geven dat hij rood was, moest ik aan hem vragen hoe hij weer in het groen zou kunnen komen, Je kan hem daarbij helpen door keuzes te geven (praten, stampen, boksbal, etc.). Als je daar consequent in bent, en iedere keer weer met dat stoplicht gaat zwaaien, dan gaat hij op een gegeven moment zijn eigen gevoel herkennen en daar ook naar handelen, Als hij te rood en dus niks kon zeggen, dan moest ik hem meenemen naar een rustige plek, waar hij dan even mocht stampen ofzo..
Beetje vreemd uitgelegd misschien, en hoewel ik het idee heel goed vond, werkte het bij ons niet omdat een stoplicht voor hem niks anders in dan rood is stoppen en groen is doorrijden (tja, autist he) kan het misschien bij jou wel helpen, je kan ook een 'boosheidsthermometer' maken..
Maar reken erop dat je dit een langere tijd consequent moet gebruiken, wil het resultaat geven..
Succes, en ik vind het geweldig wat je doet voor deze kinderen!
Snif... Niet zo makkelijk om dat te moeten accepteren. Ik ben een erg rationeel mens. Snap helemaal dat de kids zo moeilijk zijn door de achtergrond, maar vind het moeilijk om met iets om te gaan wat ik niet begrijp...
En voor het jochie ook zielig als het inderdaad spontaan opkomt, want dan heeft hij ook amper tijd om het te herkennen en te controleren.
Zou hopen dat er iemand komt reageren die zit gedrag zelf bij een kind heeft gezien (en met oplossing natuurlijk
)Mijn oudste van 7 heeft ook behoorlijk veel moeite om met zijn boosheid om te gaan, (autisme).
Bij de begeleiding die ik voor hem kreeg, gaven ze me de tip om een 'boosheidsstoplicht' te maken, (op een vel papier ofzo)
Op het moment dat ik zou zien dat het mis ging, moest ik aan hem vragen; hoe hij zich voelde, of hij blij was (groen) of een beetje boos (oranje) of dat hij heel kwaad was (rood). Zou hij aan geven dat hij rood was, moest ik aan hem vragen hoe hij weer in het groen zou kunnen komen, Je kan hem daarbij helpen door keuzes te geven (praten, stampen, boksbal, etc.). Als je daar consequent in bent, en iedere keer weer met dat stoplicht gaat zwaaien, dan gaat hij op een gegeven moment zijn eigen gevoel herkennen en daar ook naar handelen, Als hij te rood en dus niks kon zeggen, dan moest ik hem meenemen naar een rustige plek, waar hij dan even mocht stampen ofzo..
Beetje vreemd uitgelegd misschien, en hoewel ik het idee heel goed vond, werkte het bij ons niet omdat een stoplicht voor hem niks anders in dan rood is stoppen en groen is doorrijden (tja, autist he) kan het misschien bij jou wel helpen, je kan ook een 'boosheidsthermometer' maken..
Maar reken erop dat je dit een langere tijd consequent moet gebruiken, wil het resultaat geven..
Succes, en ik vind het geweldig wat je doet voor deze kinderen!
