Psyche
alle pijlers
Agressief/destructief gedrag 8-jarige
donderdag 15 oktober 2009 om 15:42
Sinds 3 dagen ben ik stiefmoeder van 3 kids, 6, 8 en 10.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
vrijdag 30 oktober 2009 om 21:33
Nog een advies van gezinsbegeleidster: maak er een big deal van om het snoep van kinderen in bewaring te nemen, zodat ze niet van elkaar kunnen pikken. Dan komt de eigenaar naar je toe, en ga je samen de kast openmaken (sleutel) en pakt hij er uit wat hij nodig heeft, en de rest gaat weer achter slot en grendel. Eigenaar voelt zich verdomd interessant, en weet dat zijn spullen veilig zijn. Anderen zullen dan weten dat er niet meer gesold kan worden met de spullen.
Ik moet zeggen dat zo'n ingreep me wel zinvol lijkt, ik vind het zelf in elk geval heel storend als kinderen onderling geen snoep kunnen laten liggen. Dat mijn voorraad geroofd wordt, tja, ik kan makkelijk zeggen dat we dan een week fruit doen of zo. Voorraden van kinderen ga ik niet aanvullen en dat betekent dan toch dat ik ze geen 'veiligheid' in huis geboden zou hebben als ze die niet kunnen laten liggen.
Ik moet zeggen dat zo'n ingreep me wel zinvol lijkt, ik vind het zelf in elk geval heel storend als kinderen onderling geen snoep kunnen laten liggen. Dat mijn voorraad geroofd wordt, tja, ik kan makkelijk zeggen dat we dan een week fruit doen of zo. Voorraden van kinderen ga ik niet aanvullen en dat betekent dan toch dat ik ze geen 'veiligheid' in huis geboden zou hebben als ze die niet kunnen laten liggen.
zaterdag 31 oktober 2009 om 18:15
Liza, is het een idee om de kinderen zakgeld te geven? Op die manier zullen ze minder behoefte krijgen aan geld stelen en kunnen ze leren omgaan met geld van jou en je man ( sparen).
Snoep: ook dit kun je aan elk kind zelf toe eigenen, ieder zijn/haar eigen potje / doosje snoep. Vreten ze ( excusez le mot) zelf stiekum alles in 1 x op, is het heel jammer maar dan hebben ze niks meer voor de rest van de week.
Snoep: ook dit kun je aan elk kind zelf toe eigenen, ieder zijn/haar eigen potje / doosje snoep. Vreten ze ( excusez le mot) zelf stiekum alles in 1 x op, is het heel jammer maar dan hebben ze niks meer voor de rest van de week.
zaterdag 31 oktober 2009 om 18:52
zondag 1 november 2009 om 01:40
De kids hebben zakgeld, maar het is mij nog even onduidelijk hoeveel precies en wanneer. Het is hier zo'n chaos dat dat onderwerp nog niet echt besproken is. Snoep is ook chaos omdat pa altijd pepermuntjes heeft (in grote hoeveelheden) en dat onwillekeurig uitdeelt en ze nog extra snoep geeft.
Ik ben wel voor eigen potten, maar die moeten wel achter slot en grendel ivm het jatten. Zakgeld wil ik ze ook wat meer opvoeden in duurzaamheid ipv alleen maar snoep kopen.
Ik ben wel voor eigen potten, maar die moeten wel achter slot en grendel ivm het jatten. Zakgeld wil ik ze ook wat meer opvoeden in duurzaamheid ipv alleen maar snoep kopen.
zondag 1 november 2009 om 22:06
Die duurzaamheid, daar wil het hier ook nog niet mee vlotten hoor. Ik heb met Oudste de afspraak dat hij kan afwassen voor het oplaadsnoer van zijn mobiele telefoon (twee keer door konijn doorgeknaagd), die afspraak staat al maanden, maar het sparen gaat tergend langzaam. Zakgeld is daar al helemaal niet bijgezet.
Verder heb ik sinds kort de afspraak dat ik de helft bijleg op wat ze aan het eind van een maand gespaard hebben, waarop Oudste nog niet meer geproduceerd heeft dan 'hey, zaterdag is zakgelddag, en zondag begint de nieuwe maand, ik denk dat ik een dagje wacht met het uitgeven van die euro'. De anderen hebben al helemaal niet aan de bonus gedacht, zijn zelfs in staat om te vergeten wat ze al een week van hun zakgeld wilden kopen omdat ze iets anders voor hun ogen zien.
Verder heb ik sinds kort de afspraak dat ik de helft bijleg op wat ze aan het eind van een maand gespaard hebben, waarop Oudste nog niet meer geproduceerd heeft dan 'hey, zaterdag is zakgelddag, en zondag begint de nieuwe maand, ik denk dat ik een dagje wacht met het uitgeven van die euro'. De anderen hebben al helemaal niet aan de bonus gedacht, zijn zelfs in staat om te vergeten wat ze al een week van hun zakgeld wilden kopen omdat ze iets anders voor hun ogen zien.
maandag 2 november 2009 om 01:18
Liza, wat ik me afvraag, is hoe jouw man in dit hele verhaal staat. Ondanks de chaos lijkt het me belangrijk om samen rond de tafel te gaan zitten en te kijken van hoe hij de opvoeding van zijn kinderen ziet, hoe hij de problemen ziet en daar mee om wil gaan en wat voor ideeen hij aandraagt om de situatie te verbeteren.
Natuurlijk begrijp ik dat jij vanuit jezelf schrijft maar ik mis in dit verhaal zijn inzet, hoe jullie het met elkaar zien te redden en of jullie ideeen stroken met elkaar.
Ziet hij de omstandigheden in het juiste perspectief, zitten jullie wat dat betreft op 1 lijn? Dat is volgens mij belangrijk want dan heb je hetzelfde uitgangspunt. Door jouw berichten hier heb ik het idee dat jij voornamelijk degene bent die de kar trekt. Sorry, if I'm wrong. Ook al hebben jullie niet veel tijd voor elkaar, probeer het wel voor jezelf duidelijk te krijgen hoe hij het allemaal ziet.
Respect!
Natuurlijk begrijp ik dat jij vanuit jezelf schrijft maar ik mis in dit verhaal zijn inzet, hoe jullie het met elkaar zien te redden en of jullie ideeen stroken met elkaar.
Ziet hij de omstandigheden in het juiste perspectief, zitten jullie wat dat betreft op 1 lijn? Dat is volgens mij belangrijk want dan heb je hetzelfde uitgangspunt. Door jouw berichten hier heb ik het idee dat jij voornamelijk degene bent die de kar trekt. Sorry, if I'm wrong. Ook al hebben jullie niet veel tijd voor elkaar, probeer het wel voor jezelf duidelijk te krijgen hoe hij het allemaal ziet.
Respect!
maandag 2 november 2009 om 06:58
Hi Rastafun, dat we nog niet echt met elkaar om de tafel hebben gezeten heeft diverse oorzaken. Tijd is een grote factor, maar ook het feit dat er tussen de beslissing om de kinderen op te nemen en de daadwerkelijke verhuizing slechts 1 dag zat. Dat klinkt absurd, maar man wilde twee weken lang de optie niet eens bespreken. Toen de kids terug naar pleegzorg dreigden te gaan heb ik de knoop doorgehakt en gewoon gezegd, ze komen hier, punt uit.
Het enige wat we toen hebben doorgesproken is dat hij mijn aanpak zou proberen. Niet omdat hij er enige fiducie in had, maar omdat hij het ook niet meer weet.
Zijn familie is zo ontzettend negatief naar de kinderen toe en hij heeft/had(?) ook amper hoop, en iedereen denkt dat ik het ook ga opgeven.
Ik denk dat het te vroeg is om hem er al echt in te laten geloven, maar dat de jongen nu al meer dan 2 weken geen problemen meer op school heeft en zijn leraar lyrisch over hem is, is natuurlijk wel een flinke stap in de goede richting.
We zitten in ieder geval op 1 lijn in dat we heel duidelijk beseffen dat het 100% goed tussen ons moet zijn om dit te doen slagen. En dat is lastig, want dit is een man die gewend is dat ie vrij zijn gang kan gaan en dat vrouwen wel op de kinderen letten. En dat is ook het verwachtingspatroon van zijn omgeving. Maar hij erkent heel goed zijn verantwoordelijkheid en realiseert zich ook dat als ik niet voldoende toekom aan wat ik moet doen dat er dan ook geen toekomst voor ons is.
Over de opvoedkundige inzichten stroken we absoluut niet met elkaar. In zijn cultuur is het meppen en schreeuwen om kinderen discipline bij te brengen. Helaas is het me nog niet gelukt om duidelijk te maken dat het niks helpt als je een 6 jarige zo hard aanpakt dat ze staat te bibberen van angst. Wat me wel gelukt is is om er tussen te komen en keihard tegen haar vader in te gaan. Hij gelooft dan wel niet in mijn aanpak, de zijne heeft vooralsnog ook weinig resultaten gehad.
En alhoewel pa hier erg gefrustreerd van raakt, ik krijg wel mijn zin, en hij heeft beloofd het bestraffen van de kinderen aan mij over te laten.
Natuurlijk gaat dit nog wel ettelijke discussies opleveren, maar ik ben er zeker van dat de kinderen zich beter gaan gedragen, en als er resultaat is, dan is het makkelijker praten.
De afgelopen weken hebben we ook al een paar keer flink ruzie gehad en ik heb hem al gezegd dat ik vooralsnog meer aan hem twijfel dan aan de kinderen. Dat klinkt overigens wel erg heftig. Het is niet een grote twijfel, maar wel het besef dat deze man heel veel moet veranderen en erg tegen zijn familie en cultuur moet ingaan om dit samen met mij te rooien. En zijn enige basis om dit te doen is zijn liefde voor mij en voor zijn kinderen.
Maar ik zie het nog steeds positief in. De ruzies zijn goed uitgepraat en ik zie de verandering. Ook heb ik het gevoel dat de kinderen beter naar me luisteren. En verder vind ik ons een heel leuk gezinnetje en hebben we zo veel lol als we met z'n allen uitgaan. Ik vind de toekomst nog steeds doodeng, maar probeer in one step at a time te denken.
Het enige wat we toen hebben doorgesproken is dat hij mijn aanpak zou proberen. Niet omdat hij er enige fiducie in had, maar omdat hij het ook niet meer weet.
Zijn familie is zo ontzettend negatief naar de kinderen toe en hij heeft/had(?) ook amper hoop, en iedereen denkt dat ik het ook ga opgeven.
Ik denk dat het te vroeg is om hem er al echt in te laten geloven, maar dat de jongen nu al meer dan 2 weken geen problemen meer op school heeft en zijn leraar lyrisch over hem is, is natuurlijk wel een flinke stap in de goede richting.
We zitten in ieder geval op 1 lijn in dat we heel duidelijk beseffen dat het 100% goed tussen ons moet zijn om dit te doen slagen. En dat is lastig, want dit is een man die gewend is dat ie vrij zijn gang kan gaan en dat vrouwen wel op de kinderen letten. En dat is ook het verwachtingspatroon van zijn omgeving. Maar hij erkent heel goed zijn verantwoordelijkheid en realiseert zich ook dat als ik niet voldoende toekom aan wat ik moet doen dat er dan ook geen toekomst voor ons is.
Over de opvoedkundige inzichten stroken we absoluut niet met elkaar. In zijn cultuur is het meppen en schreeuwen om kinderen discipline bij te brengen. Helaas is het me nog niet gelukt om duidelijk te maken dat het niks helpt als je een 6 jarige zo hard aanpakt dat ze staat te bibberen van angst. Wat me wel gelukt is is om er tussen te komen en keihard tegen haar vader in te gaan. Hij gelooft dan wel niet in mijn aanpak, de zijne heeft vooralsnog ook weinig resultaten gehad.
En alhoewel pa hier erg gefrustreerd van raakt, ik krijg wel mijn zin, en hij heeft beloofd het bestraffen van de kinderen aan mij over te laten.
Natuurlijk gaat dit nog wel ettelijke discussies opleveren, maar ik ben er zeker van dat de kinderen zich beter gaan gedragen, en als er resultaat is, dan is het makkelijker praten.
De afgelopen weken hebben we ook al een paar keer flink ruzie gehad en ik heb hem al gezegd dat ik vooralsnog meer aan hem twijfel dan aan de kinderen. Dat klinkt overigens wel erg heftig. Het is niet een grote twijfel, maar wel het besef dat deze man heel veel moet veranderen en erg tegen zijn familie en cultuur moet ingaan om dit samen met mij te rooien. En zijn enige basis om dit te doen is zijn liefde voor mij en voor zijn kinderen.
Maar ik zie het nog steeds positief in. De ruzies zijn goed uitgepraat en ik zie de verandering. Ook heb ik het gevoel dat de kinderen beter naar me luisteren. En verder vind ik ons een heel leuk gezinnetje en hebben we zo veel lol als we met z'n allen uitgaan. Ik vind de toekomst nog steeds doodeng, maar probeer in one step at a time te denken.
maandag 2 november 2009 om 07:07
@mamzelle & stoeptegel: ben erg blij met jullie verhalen. Omdat ik zo nieuw ben als ouder/verzorger mis ik ook wel heel veel kennis over wat normaal is op een bepaalde leeftijd.
De kinderen komen me nu al wel dingen brengen die ik voor ze moet bewaren. Denk dat we voor het begin toch echt met een "ouderbeheerde" spaarpot moeten gaan werken.
Dan nog een korte weekend update: mams was weer eens nergens te bekennen en haar telefoon is afgesloten. Gelukkig heeft nichtje grotendeels opgepast. Zaterdag naar een Halloweenfeestje geweest. Zo leuk, nog 4 neven en nichten mee en heel veel lol gehad. Ben dan echt trots op mijn gezinnetje.
De kinderen komen me nu al wel dingen brengen die ik voor ze moet bewaren. Denk dat we voor het begin toch echt met een "ouderbeheerde" spaarpot moeten gaan werken.
Dan nog een korte weekend update: mams was weer eens nergens te bekennen en haar telefoon is afgesloten. Gelukkig heeft nichtje grotendeels opgepast. Zaterdag naar een Halloweenfeestje geweest. Zo leuk, nog 4 neven en nichten mee en heel veel lol gehad. Ben dan echt trots op mijn gezinnetje.
maandag 2 november 2009 om 12:44
Ik heb even de tekst weggeklikt om wat anders te doen alvorens te reageren.
Meid, wat ben je een bikkel. En wat maak ik me zorgen om jou en je partner, moet ik eerlijk in zijn. Een gezonde relatie begint niet met veel ruzie, weet je. En mensen veranderen op de lange duur doorgaans maar een beetje, niet heel veel. In jouw geval: mss leert de vader het slaan en angst aanjagen af, maar de frustratie die eronder zit blijft. En zeker als hij het eigenlijk niet zo gelooft met die aanpak van je en je alleen maar wat tijd geeft. Waar gaat hij dan heen met zijn frustatie als hij het niet naar de kinderen kan uiten. Er zijn helaas maar al te veel mannen die dan kiezen voor: naar jou, en alsnog weer naar de kinderen.
Klik eens op het topic 'ongelijkwaardige relaties' bij Relaties. Op dit moment zit je nog in de machtspositie, kennelijk, maar het lijkt nu al alsof jullie relatie ongelijkwaardig is. Het lijkt wel alsof er hoe dan ook iemand moet zijn die bepaalt hoe de ander zich dient te gedragen, en helaas zal in zo'n geval iedereen het idee hebben dat zijn of haar eigen standpunt het moreel of cultureel juiste is.
Ik kan me voorstellen, als je het topic leest, dat je denkt, 'dit gaat niet over mij, ik ben geen slachtoffer'. Ik hoop dat je dan toch eens terug denkt aan het topic als je partner besluit dat hij niet kan veranderen en weer teruggrijpt naar zijn oude, beproefde, methodes.
Meid, wat ben je een bikkel. En wat maak ik me zorgen om jou en je partner, moet ik eerlijk in zijn. Een gezonde relatie begint niet met veel ruzie, weet je. En mensen veranderen op de lange duur doorgaans maar een beetje, niet heel veel. In jouw geval: mss leert de vader het slaan en angst aanjagen af, maar de frustratie die eronder zit blijft. En zeker als hij het eigenlijk niet zo gelooft met die aanpak van je en je alleen maar wat tijd geeft. Waar gaat hij dan heen met zijn frustatie als hij het niet naar de kinderen kan uiten. Er zijn helaas maar al te veel mannen die dan kiezen voor: naar jou, en alsnog weer naar de kinderen.
Klik eens op het topic 'ongelijkwaardige relaties' bij Relaties. Op dit moment zit je nog in de machtspositie, kennelijk, maar het lijkt nu al alsof jullie relatie ongelijkwaardig is. Het lijkt wel alsof er hoe dan ook iemand moet zijn die bepaalt hoe de ander zich dient te gedragen, en helaas zal in zo'n geval iedereen het idee hebben dat zijn of haar eigen standpunt het moreel of cultureel juiste is.
Ik kan me voorstellen, als je het topic leest, dat je denkt, 'dit gaat niet over mij, ik ben geen slachtoffer'. Ik hoop dat je dan toch eens terug denkt aan het topic als je partner besluit dat hij niet kan veranderen en weer teruggrijpt naar zijn oude, beproefde, methodes.
maandag 2 november 2009 om 14:31
Mamzelle, ik begrijp je volledig, en dat is precies waar mijn twijfel ligt. We zijn beiden in de veertig en mensen veranderen niet zo makkelijk. Het gedrag naar de kinderen toe is nog mijn minste zorg omdat ik al wel zie hoe veel liever en zachter hij is geworden. In tijden van erge stress zal het nog wel eens lastig worden, maar vooralsnog zie ik al heel veel verbetering. Ik denk ook dat het naschoolse programma hem veel goed gaat doen. Daar zit heel veel begeleiding bij en er wordt van ouders ook veel participatie verwacht.
Mijn grootste twijfel is de constante verantwoordelijkheid voor de kinderen en de druk van zijn broers en vrienden. Vooralsnog gaat dat redelijk omdat ik er op blijf hameren dat als ie zich "man" wil voelen (en dat is hier erg belangrijk, "man-zijn") dat dat inhoudt dat hij zijn verantwoordelijkheid moet dragen. En dat ziet ie ook maar al te goed. Het is niet echt een kwestie van willen, want hij is gemotiveerd genoeg. Maar gedrag verander je inderdaad niet zo snel.
Over ongelijkwaardig: ja en nee. We zijn ongelijkwaardig in dat ik meer kennis heb, meer ervaring, beter opgeleid ben. Maar gelijkwaardig in hoe we in deze relatie staan. We beseffen beiden dat we nu aan de fundamenten aan het werken zijn. En dat die enorm sterk moeten zijn om dit alles te kunnen dragen. Ik maak me ook niet zo'n zorgen om de ruzies want die zijn nodig om elkaars standpunten helder te krijgen. Zolang we kunnen praten en het met elkaar eens worden is het goed.
En waar hij sterker in is dan ik is in standvastig zijn. Ik ben niet zo'n relatiemens en als het moeilijk wordt loop ik al snel weg. Hij is mijn rots die niet wijkt, me vasthoudt en me een gevoel van geborgenheid geeft.
Mijn grootste twijfel is de constante verantwoordelijkheid voor de kinderen en de druk van zijn broers en vrienden. Vooralsnog gaat dat redelijk omdat ik er op blijf hameren dat als ie zich "man" wil voelen (en dat is hier erg belangrijk, "man-zijn") dat dat inhoudt dat hij zijn verantwoordelijkheid moet dragen. En dat ziet ie ook maar al te goed. Het is niet echt een kwestie van willen, want hij is gemotiveerd genoeg. Maar gedrag verander je inderdaad niet zo snel.
Over ongelijkwaardig: ja en nee. We zijn ongelijkwaardig in dat ik meer kennis heb, meer ervaring, beter opgeleid ben. Maar gelijkwaardig in hoe we in deze relatie staan. We beseffen beiden dat we nu aan de fundamenten aan het werken zijn. En dat die enorm sterk moeten zijn om dit alles te kunnen dragen. Ik maak me ook niet zo'n zorgen om de ruzies want die zijn nodig om elkaars standpunten helder te krijgen. Zolang we kunnen praten en het met elkaar eens worden is het goed.
En waar hij sterker in is dan ik is in standvastig zijn. Ik ben niet zo'n relatiemens en als het moeilijk wordt loop ik al snel weg. Hij is mijn rots die niet wijkt, me vasthoudt en me een gevoel van geborgenheid geeft.
maandag 2 november 2009 om 15:09
@kastanjez: ik had je nog een reactie beloofd over mijn leven in de zwarte cultuur: ja het is heel anders dan ik ooit dacht. Heb een tijdje in West-Afrika gezeten en daar lijkt het aardig wat op, hoewel we hier natuurlijk in een 1e wereldland leven. Wat me opvalt is dat als ik nu "zwarte" series of films op tv zie dat ik veel meer herken dan voor ik hier woonde. Is maf, net alsof ik die dingen daarvoor niet zag.
Een paar kenmerken:
- alles is erg sexueel
- mama is alles. Wordt voor elk wissewasje gebeld en het liefst zou elke man nog bij mama thuis wonen.
- mannen zijn erg trots op hun "mannelijkheid" en gillen hier om het minste of geringste "I'm a man!".
Mijn reactie daar op heeft al bij menig man tot frustratie geleid want ik ben niet zo onder de indruk van dat klokkenspel tussen de benen (leuk in bed hoor, maar daar buiten heeft het weinig functie), en mijn definitie van een man is je verantwoordelijkheid nemen, je niet laten regeren door je hormonen en niet weglopen voor je problemen. En dat doet nou net geen enkele man hier.
- image is alles. Mooie kleren, verzorgd uiterlijk, blitse auto.
Man moet en zal wekelijks naar de barber voor knip- en scheerbeurt. Is zwaar ongelukkig als dat niet lukt. Heb hem al gevraagd of ie zich niet schaamt met mij naast zich. Ik geef echt geen bal om mijn uiterlijk. Moet haar nodig verven, knipbeurt is ook al maanden terug, mijn kleren zijn oud en komen van H&M en Walmart. Maar dat wordt weggewuifd.
- met geld omgaan is een crime. Zodra ze geld hebben wordt het uitgegeven. Ik ga manlief nu helpen een budget op te stellen. Dat heeft hij nog nooit geleerd. Zucht..
Mijn "integratie" hier lukt wonderwel goed. Nu heb ik ook wel heel veel geinvesteerd in deelnemen aan de wekelijkse "second lines" en heb veel vrienden onder de Mardi Gras Indians. Er is slechts een beperkt groepje blanken dat dat zo veel doet, de meesten vinden het maar eng.
Toch ben ik nog steeds verbaasd dat mijn man en zijn familie mij zo makkelijk accepteren. Na 3 jaar heb ik namelijk ook geleerd dat je wel oppervlakkig geaccepteerd wordt, maar dat je nooit deel van de familie zal worden. Er zijn erg weinig gemengde koppels en we worden van beiden kanten altijd een beetje raar aangekeken.
Discriminatie/racisme werkt hier naar beide kanten toe. Helaas delven de zwarten toch het onderspit omdat de economische discriminatie vooral van blank naar zwart toe is.
Het algemeen heersende vooroordeel is ook dat als je blank bent dat je dan dus geld hebt. Dat manlief (hoewel ook geen wereldsalaris) nu meer verdient dan ik zal niemand geloven.
De kinderen hebben er ook helemaal geen moeite mee dat ik zo anders ben. Verbaast me ook erg. Niet alleen ben ik blank, maar ook nog eens Europees en ik heb een accent. Het enige wat ze niet helemaal snappen is dat ik niet spierwit (ben een beetje gebruind) ben, dus ik moet wel "mixed" zijn. Krijg ze niet aan hun verstand gepeuterd dat ik echt 100% Caucasian (het politiek-correcte woord voor blank) ben.
*Disclaimer op dit hele verhaal:
Ik praat hier over de zwarte ghettocultuur in mijn stad (Zuiden VS). Ik heb het niet over zwarten in het algemeen, en middle class of upper class black is weer iets heel anders.
Een paar kenmerken:
- alles is erg sexueel
- mama is alles. Wordt voor elk wissewasje gebeld en het liefst zou elke man nog bij mama thuis wonen.
- mannen zijn erg trots op hun "mannelijkheid" en gillen hier om het minste of geringste "I'm a man!".
Mijn reactie daar op heeft al bij menig man tot frustratie geleid want ik ben niet zo onder de indruk van dat klokkenspel tussen de benen (leuk in bed hoor, maar daar buiten heeft het weinig functie), en mijn definitie van een man is je verantwoordelijkheid nemen, je niet laten regeren door je hormonen en niet weglopen voor je problemen. En dat doet nou net geen enkele man hier.
- image is alles. Mooie kleren, verzorgd uiterlijk, blitse auto.
Man moet en zal wekelijks naar de barber voor knip- en scheerbeurt. Is zwaar ongelukkig als dat niet lukt. Heb hem al gevraagd of ie zich niet schaamt met mij naast zich. Ik geef echt geen bal om mijn uiterlijk. Moet haar nodig verven, knipbeurt is ook al maanden terug, mijn kleren zijn oud en komen van H&M en Walmart. Maar dat wordt weggewuifd.
- met geld omgaan is een crime. Zodra ze geld hebben wordt het uitgegeven. Ik ga manlief nu helpen een budget op te stellen. Dat heeft hij nog nooit geleerd. Zucht..
Mijn "integratie" hier lukt wonderwel goed. Nu heb ik ook wel heel veel geinvesteerd in deelnemen aan de wekelijkse "second lines" en heb veel vrienden onder de Mardi Gras Indians. Er is slechts een beperkt groepje blanken dat dat zo veel doet, de meesten vinden het maar eng.
Toch ben ik nog steeds verbaasd dat mijn man en zijn familie mij zo makkelijk accepteren. Na 3 jaar heb ik namelijk ook geleerd dat je wel oppervlakkig geaccepteerd wordt, maar dat je nooit deel van de familie zal worden. Er zijn erg weinig gemengde koppels en we worden van beiden kanten altijd een beetje raar aangekeken.
Discriminatie/racisme werkt hier naar beide kanten toe. Helaas delven de zwarten toch het onderspit omdat de economische discriminatie vooral van blank naar zwart toe is.
Het algemeen heersende vooroordeel is ook dat als je blank bent dat je dan dus geld hebt. Dat manlief (hoewel ook geen wereldsalaris) nu meer verdient dan ik zal niemand geloven.
De kinderen hebben er ook helemaal geen moeite mee dat ik zo anders ben. Verbaast me ook erg. Niet alleen ben ik blank, maar ook nog eens Europees en ik heb een accent. Het enige wat ze niet helemaal snappen is dat ik niet spierwit (ben een beetje gebruind) ben, dus ik moet wel "mixed" zijn. Krijg ze niet aan hun verstand gepeuterd dat ik echt 100% Caucasian (het politiek-correcte woord voor blank) ben.
*Disclaimer op dit hele verhaal:
Ik praat hier over de zwarte ghettocultuur in mijn stad (Zuiden VS). Ik heb het niet over zwarten in het algemeen, en middle class of upper class black is weer iets heel anders.
maandag 2 november 2009 om 21:31
Het is inderdaad heel erg te vergelijken met de cultuur in West Afrika. Ik vraag me af of deze cultuur echt te integreren is met een individuele, minder 'imagobewuste' als je zelf uit lijkt te stralen, op de lange termijn. De oppervlakkige dingen waren voor mij na heel veel jaar wel een irritatiefactor.
Over de acceptatie: wat er voor je neus gezegd wordt is niet hetzelfde als wat er achter je rug verteld wordt.
En je bent enorm belangrijk voor ze. Je zorgt mee voor die kinderen. Dat is een heel belangrijke reden om je, al is het maar voor de schijn, 100 % te accepteren.
Dat je aan de fundamenten van je relatie werkt, klopt. En het is in die zin goed dat je een vrijgevochten mens bent die zich niet zomaar iets laat aanpraten. Waak hierbij voor idealen, dat geldt voor jullie beiden. Jouw rots in de branding is daarnaast luchtig met geld, loshandig, een man-man. Zijn redder in nood is daarnaast flink eigengereid, impulsief, een vrouw die niet over zich heen laat lopen. Houden jullie allebei van de volledige ander?
Over de acceptatie: wat er voor je neus gezegd wordt is niet hetzelfde als wat er achter je rug verteld wordt.
En je bent enorm belangrijk voor ze. Je zorgt mee voor die kinderen. Dat is een heel belangrijke reden om je, al is het maar voor de schijn, 100 % te accepteren.
Dat je aan de fundamenten van je relatie werkt, klopt. En het is in die zin goed dat je een vrijgevochten mens bent die zich niet zomaar iets laat aanpraten. Waak hierbij voor idealen, dat geldt voor jullie beiden. Jouw rots in de branding is daarnaast luchtig met geld, loshandig, een man-man. Zijn redder in nood is daarnaast flink eigengereid, impulsief, een vrouw die niet over zich heen laat lopen. Houden jullie allebei van de volledige ander?
maandag 2 november 2009 om 22:18
maandag 2 november 2009 om 22:52
Ik sluit me aan bij Mamz, lees eens mee op het topic over ongelijkwaardige relaties. Dat je denkt dat het niet over jou gaat, hoort erbij, dat hebben zelfs zwaar mishandelde vrouwen. Ook al zou jouw relatie niet ongelijkwaardig zijn, er zijn zeker risicofactoren aanwezig waardoor deze het wel kan worden waar ik je al eerder op gewezen heb.
Bega niet de fout te denken dat doordat jij op bepaalde vlakken "boven ligt" de ongelijkwaardigheid in jouw "voordeel" is. De emotionele/mentale ongelijkwaardigheid kan dan nog steeds andersom liggen, zoals in mijn relatie het geval was.
Het valt me op dat je verwachtingen behoorlijk laag liggen en je dus blij bent met alles wat positiever uitpakt dan je gezien de omstandigheden had verwacht. Dat is enerzijds realistisch, omdat jullie relatie in deze - normaal zorgeloze - fase al zo zwaar onder druk staat. Anderzijds kan het ook een valkuil zijn, omdat jij jezelf misschien zal verloochenen doordat je niet durft op te eisen wat je verdient en wat je in een andere relatie wel zou doen.
Je bent een zeer empathisch mens en ook die empathie kan een valkuil zijn. Het kost je weinig moeite je in je partner te verplaatsen en je houdt rekening met alle cultuurverschillen enz. Waak ervoor dat je zaken die jou storen niet bagatelliseert of goedpraat vanuit die empathie en dat begrip. Neem jezelf serieus, blijf eerlijk tegen jezelf.
Een vraag die ik mezelf al stel sinds ik dit topic volg is: hoe ga jij om met het feit dat deze man zijn kinderen had opgegeven als jij daar geen stokje voor had gestoken? Je bent zelf geen moeder, maar voor mij zou het een absolute dealbreaker zijn als een man niet alles op alles zet om zijn kinderen niet naar een pleeggezin te laten gaan. De manier waarop een man met zijn kinderen omgaat vind ik persoonlijk heel veelzeggend.
Ik begrijp uit je verhaal dat er veel praktische problemen zijn, zelfs nu jullie dit met zijn tweeën doen. Maar pleegzorg? Je kinderen opgeven, door een stel vreemden laten verzorgen? Ik worstel nu ook behoorlijk met mijn kinderen en wil ze ook bij tijden wel eens wegsturen (of zelf met de noorderzon vertrekken). Maar dat doe ik niet. Nooit van mijn leven. Het zijn mijn kinderen!
Is dit iets waar je zelf ook wel mee bezig bent? En ben je, als je die vraag probeer te beantwoorden, dan ook eerlijk tegen jezelf? Zit er dan niet een soort unheimisch gevoel dat je met rationele argumenten onderdrukt?
Bega niet de fout te denken dat doordat jij op bepaalde vlakken "boven ligt" de ongelijkwaardigheid in jouw "voordeel" is. De emotionele/mentale ongelijkwaardigheid kan dan nog steeds andersom liggen, zoals in mijn relatie het geval was.
Het valt me op dat je verwachtingen behoorlijk laag liggen en je dus blij bent met alles wat positiever uitpakt dan je gezien de omstandigheden had verwacht. Dat is enerzijds realistisch, omdat jullie relatie in deze - normaal zorgeloze - fase al zo zwaar onder druk staat. Anderzijds kan het ook een valkuil zijn, omdat jij jezelf misschien zal verloochenen doordat je niet durft op te eisen wat je verdient en wat je in een andere relatie wel zou doen.
Je bent een zeer empathisch mens en ook die empathie kan een valkuil zijn. Het kost je weinig moeite je in je partner te verplaatsen en je houdt rekening met alle cultuurverschillen enz. Waak ervoor dat je zaken die jou storen niet bagatelliseert of goedpraat vanuit die empathie en dat begrip. Neem jezelf serieus, blijf eerlijk tegen jezelf.
Een vraag die ik mezelf al stel sinds ik dit topic volg is: hoe ga jij om met het feit dat deze man zijn kinderen had opgegeven als jij daar geen stokje voor had gestoken? Je bent zelf geen moeder, maar voor mij zou het een absolute dealbreaker zijn als een man niet alles op alles zet om zijn kinderen niet naar een pleeggezin te laten gaan. De manier waarop een man met zijn kinderen omgaat vind ik persoonlijk heel veelzeggend.
Ik begrijp uit je verhaal dat er veel praktische problemen zijn, zelfs nu jullie dit met zijn tweeën doen. Maar pleegzorg? Je kinderen opgeven, door een stel vreemden laten verzorgen? Ik worstel nu ook behoorlijk met mijn kinderen en wil ze ook bij tijden wel eens wegsturen (of zelf met de noorderzon vertrekken). Maar dat doe ik niet. Nooit van mijn leven. Het zijn mijn kinderen!
Is dit iets waar je zelf ook wel mee bezig bent? En ben je, als je die vraag probeer te beantwoorden, dan ook eerlijk tegen jezelf? Zit er dan niet een soort unheimisch gevoel dat je met rationele argumenten onderdrukt?
Ga in therapie!
maandag 2 november 2009 om 23:01
Helemaal eens met Dubio. Heb ook zeker deze bedenkingen van begin af aan. Krijg er zo'n Moeder Theresa- syndroom gevoel bij. Helemaal dat gegeven van dat de kinderen naar een pleeggezin waren gegaan als TO niet had ingesprongen geeft mij erg de kriebels. Zo'n vader had op mij ook werkelijk totaal geen aantrekkingskracht gehad. Ook had ik mij absoluut niet geroepen gevoeld de boel te moeten gaan redden, iets wat TO wel doet , vol er tegen aan. Alsof het een hulpverleningstraject betreft. TO onderzoek goed je motieven voordat je niet meer terug kan.
dinsdag 3 november 2009 om 22:18
Hoi Lisa, ik lees nog steeds mee. Ik hoop dat je je mijn verhaal herinnert. Ik heb me na afloop heel erg afgevraagd waarom ik het gedaan heb, het zorgen voor die verwaarloosde kinderen van mijn vriend. Ik kwam erachter waarom dat was, al wilde ik dat eigenlijk niet weten. Het heeft heel erg lang geduurd voordat ik het wilde toegeven aan mezelf. Nu weet ik dat ik toen een fout heb gemaakt. Ik deed het om hem aan mij te binden. Dat was de allerdiepste achtergrond. Toen dacht ik dat het was om die kinderen te redden. Om ze iets te kunnen bieden. Dat wilde ik ook echt. Ik was ook zo trots op mijn gezinnetje. Maar achteraf zeg ik dat ik het niet had moeten doen. Het is nieteens zo verkeerd afgelopen. Kinderen bleven bij pa en zijn nu redelijk (voor hun doen) terechtgekomen, al zijn ze nog niet helemaal volwassen. Maar als ik toen had geweten wat ik nu weet, had ik het niet gedaan. Geen idee wat er dan met die kinderen gebeurd zou zijn. Of met mij, want het heeft een diepe impact gehad op mijn leven, zeer positief overigens, kan ik nu zeggen, na afloop.
Dus ik hoop dat het voor jou ook, en voor die kinderen, allemaal goed uitpakt, hoe het ook gaat lopen. Ik vind je bijzonder intelligent dus ik heb vertrouwen.
Dus ik hoop dat het voor jou ook, en voor die kinderen, allemaal goed uitpakt, hoe het ook gaat lopen. Ik vind je bijzonder intelligent dus ik heb vertrouwen.
anoniem_72867 wijzigde dit bericht op 03-11-2009 22:30
Reden: teveel van het goede
Reden: teveel van het goede
% gewijzigd
woensdag 4 november 2009 om 18:54
Hey Liza en anderen,
Was er ff een paar dagen tussenuit voor lol en privézaken (waarover ik misschien nog wel eens een topic open) en heb nu eindelijk weer eens bij kunnen lezen. Bedankt voor je verhaal over cultuurverschillen enzo. Ik vind dat sowieso superinteressant, maar het maakt jouw verhaal ook nog beter te volgen en begrijpen.
Ik lees nog steeds met veel interesse mee hier. Ik heb het gevoel dat je langzaam maar gestaag wel enige positieve veranderingen bij de kinderen teweeg brengt, maar ben me tegelijk bewust van het feit dat er nog een lange weg te gaan is en dat anderen hier (met veel meer verstand van zaken dan ik) ook heel zinnige dingen zeggen over hoe je in je relatie staat en waar je op moet letten enzo.
Ik blijf meelezen, als ik denk dat ik nog iets nuttigs bij te dragen heb, zal ik het zeker niet laten!
Hoe staat het trouwens met de voortgang van de verbouwing enzo?
Was er ff een paar dagen tussenuit voor lol en privézaken (waarover ik misschien nog wel eens een topic open) en heb nu eindelijk weer eens bij kunnen lezen. Bedankt voor je verhaal over cultuurverschillen enzo. Ik vind dat sowieso superinteressant, maar het maakt jouw verhaal ook nog beter te volgen en begrijpen.
Ik lees nog steeds met veel interesse mee hier. Ik heb het gevoel dat je langzaam maar gestaag wel enige positieve veranderingen bij de kinderen teweeg brengt, maar ben me tegelijk bewust van het feit dat er nog een lange weg te gaan is en dat anderen hier (met veel meer verstand van zaken dan ik) ook heel zinnige dingen zeggen over hoe je in je relatie staat en waar je op moet letten enzo.
Ik blijf meelezen, als ik denk dat ik nog iets nuttigs bij te dragen heb, zal ik het zeker niet laten!
Hoe staat het trouwens met de voortgang van de verbouwing enzo?
donderdag 5 november 2009 om 01:44
Lieve meiden dank jullie voor alle waarschuwingen. Denk niet dat ik niet luister. Denk ook niet dat ik geen twijfels heb. De afgelopen dagen waren zwaar, en niet om de kids maar om de man. Stond op het punt om op te geven - om redenen die jullie ook noemden. Maar bleek me niet zo makkelijk van de kids te kunnen losweken. Het lastige is dat zij ook voelden dat er iets mis was en dus was het gister complete chaos, met enorme huilbuien om niks en een vader die daar weer helemaal gestoord van werd.
Nadat die een flinke afkoelwandeling was gaan maken bleek dat ik me ook niet zo makkelijk van hem kan losmaken. Dus vooralsnog zijn we nog allemaal samen.
Het naschoolse programma is uitgesteld tot zaterdag of erna omdat de directeur uitvond dat ie familie van mijn man is en dus even persoonlijk met hem wilde praten. Pfff, had het wel lekker gevonden als we 's middags al wat rust zouden hebben.
Dan heeft de jongste het vandaag zo bont gemaakt dat ze 2 dagen van school is gestuurd. Vrijdagmiddag moeten we daar langs. Dat wordt een lastige, want ze belooft al dagen dat ze braaf gaat zijn en niet zal vechten maar elke dag gaat het toch weer mis. Weet niet zo goed wat er aan te doen. Het is een enorm straatvechtertje met een attitude. Thuis kan ik haar best aan en wordt ze steeds liever (is helemaal gek op zoentjes geven en neusknuffelen), maar haar lerares wordt gek van haar.
Nadat die een flinke afkoelwandeling was gaan maken bleek dat ik me ook niet zo makkelijk van hem kan losmaken. Dus vooralsnog zijn we nog allemaal samen.
Het naschoolse programma is uitgesteld tot zaterdag of erna omdat de directeur uitvond dat ie familie van mijn man is en dus even persoonlijk met hem wilde praten. Pfff, had het wel lekker gevonden als we 's middags al wat rust zouden hebben.
Dan heeft de jongste het vandaag zo bont gemaakt dat ze 2 dagen van school is gestuurd. Vrijdagmiddag moeten we daar langs. Dat wordt een lastige, want ze belooft al dagen dat ze braaf gaat zijn en niet zal vechten maar elke dag gaat het toch weer mis. Weet niet zo goed wat er aan te doen. Het is een enorm straatvechtertje met een attitude. Thuis kan ik haar best aan en wordt ze steeds liever (is helemaal gek op zoentjes geven en neusknuffelen), maar haar lerares wordt gek van haar.
donderdag 5 november 2009 om 03:33
@kadushi: Ik ben jouw verhaal niet vergeten. Heftig.
Ik ben hier niet aan begonnen om mijn man aan me te binden. Hij wilde dit sowieso niet omdat hij zo bang is me kwijt te raken door alle ellende met de kids.
Ik voel me ook niet echt een Moeder Teresa. Is niet echt mijn houding, ben altijd erg op mezelf geweest. Ik zie het als een soort noodsprong en wil het in ieder geval geprobeerd hebben.
Natuurlijk vind ik het niet zo mooi van mijn man dat hij zijn kids zou opgeven. Denk ook dat het uiteindelijk misschien niet zo ver was gekomen en dat het hem ook niet zo makkelijk zou vallen, maar het was heel erg om te zien hoe zijn hele familie en hun moeder ze gewoon lieten vallen en zeiden: laat ze maar terug gaan naar pleegzorg; ik ga niet helpen, de kinderen hebben het aan zichzelf te danken.
Wat mij kracht geeft is te zien hoe goed de kids het doen. Het is heel dubbel, want ik wil helemaal geen moeder zijn. Vandaag was ik 's middags thuis en de kids bleven naar mij toe komen. Allemaal heel gezellig. Beetje buitenspelen, beetje kletsen, tekenen en toen bij het avondeten begonnen ze opeens restaurantje te spelen. Keurig gedekte tafel, nette bediening en afwas na afloop. En dan zijn ze echt heel leuk met z'n 3-en. Ik zit echter in spagaat want wil veel liever werken dan moedertje spelen.
Ik ben hier niet aan begonnen om mijn man aan me te binden. Hij wilde dit sowieso niet omdat hij zo bang is me kwijt te raken door alle ellende met de kids.
Ik voel me ook niet echt een Moeder Teresa. Is niet echt mijn houding, ben altijd erg op mezelf geweest. Ik zie het als een soort noodsprong en wil het in ieder geval geprobeerd hebben.
Natuurlijk vind ik het niet zo mooi van mijn man dat hij zijn kids zou opgeven. Denk ook dat het uiteindelijk misschien niet zo ver was gekomen en dat het hem ook niet zo makkelijk zou vallen, maar het was heel erg om te zien hoe zijn hele familie en hun moeder ze gewoon lieten vallen en zeiden: laat ze maar terug gaan naar pleegzorg; ik ga niet helpen, de kinderen hebben het aan zichzelf te danken.
Wat mij kracht geeft is te zien hoe goed de kids het doen. Het is heel dubbel, want ik wil helemaal geen moeder zijn. Vandaag was ik 's middags thuis en de kids bleven naar mij toe komen. Allemaal heel gezellig. Beetje buitenspelen, beetje kletsen, tekenen en toen bij het avondeten begonnen ze opeens restaurantje te spelen. Keurig gedekte tafel, nette bediening en afwas na afloop. En dan zijn ze echt heel leuk met z'n 3-en. Ik zit echter in spagaat want wil veel liever werken dan moedertje spelen.
donderdag 5 november 2009 om 03:50
@mamzelle: Je vraag of we beiden volledig van de ander houden.
Lastig... Ik denk dat hij heel veel van mij houdt. Ik ben nooit dolverliefd geweest en overgang van minnares naar vriendin is heel plots en voor mij nogal onverwacht gegaan. Niettemin geef ik heel veel om hem, vind hem een bijzonder persoon en raak steeds meer aan hem gehecht. Dit klinkt nogal koel, maar ik ben erg voorzichtig in relaties en weet dat je elkaar pas echt leert kennen als het moeilijk wordt. Wat dat betreft een prima relatietest, en zo af en toe heb ik dan ook best wel mijn twijfels.
Een van de dingen die me kracht geeft is dat als we dingen met z'n vijven ondernemen het zo ontzettend leuk is, en ik me realiseer dat dit naast alle ellende ook een verrijking van mijn leven is.
Lastig... Ik denk dat hij heel veel van mij houdt. Ik ben nooit dolverliefd geweest en overgang van minnares naar vriendin is heel plots en voor mij nogal onverwacht gegaan. Niettemin geef ik heel veel om hem, vind hem een bijzonder persoon en raak steeds meer aan hem gehecht. Dit klinkt nogal koel, maar ik ben erg voorzichtig in relaties en weet dat je elkaar pas echt leert kennen als het moeilijk wordt. Wat dat betreft een prima relatietest, en zo af en toe heb ik dan ook best wel mijn twijfels.
Een van de dingen die me kracht geeft is dat als we dingen met z'n vijven ondernemen het zo ontzettend leuk is, en ik me realiseer dat dit naast alle ellende ook een verrijking van mijn leven is.
donderdag 5 november 2009 om 09:22
Ik snap je moeder Theresa gevoel want je bent, ook al doe je het voor een goed doel, over je grenzen aan het heenstampen. Je zou liever werken dan moederen. Je zult misschien heel veel moeite hebben moeten doen om hem aan die afkoelwandeling te krijgen.
Mijn meetlat is (sinds ik weg ben bij ex): zou ik op deze manier 80 willen worden? In de situatie waarin ik nu zit, met af en toe een forse escalatie: ja, leuk, of in elk geval te doen. In de situatie waarin ik zat met ex waren er zoveel negatieve factoren dat leven over het algemeen niet leuk meer was. En ik denk dat je ervan uit moet gaan dat wat je ziet is wat je krijgt.
Dat is niet altijd zo geweest. In het begin van de relatie haalde ik zoveel energie uit de liefde van mijn partner voor mij, en mijn liefde voor hem, dat ik dag in dag uit ruzies overleefde en doorging. Ik meende zelfs dat ik niet zonder hem zou kunnen. Zo verwikkeld kun je raken met je ogen open. Ja, het goede was heel goed. Maar uiteindelijk, na vele jaren, niet goed genoeg om het slechte te kunnen opheffen. Het is niet leuk om je leven lang in een wervelstorm te zitten.
Trap in elk geval niet in de valkuil dat je altijd opgeeft en dat je nooit van iemand durft te houden en dat dit de reden is waarom je nu niet wilt opgeven. Eerlijk gezegd zijn er (afgezien van je succes met de kinderen) heel wat redenen om op te geven.
Mijn meetlat is (sinds ik weg ben bij ex): zou ik op deze manier 80 willen worden? In de situatie waarin ik nu zit, met af en toe een forse escalatie: ja, leuk, of in elk geval te doen. In de situatie waarin ik zat met ex waren er zoveel negatieve factoren dat leven over het algemeen niet leuk meer was. En ik denk dat je ervan uit moet gaan dat wat je ziet is wat je krijgt.
Dat is niet altijd zo geweest. In het begin van de relatie haalde ik zoveel energie uit de liefde van mijn partner voor mij, en mijn liefde voor hem, dat ik dag in dag uit ruzies overleefde en doorging. Ik meende zelfs dat ik niet zonder hem zou kunnen. Zo verwikkeld kun je raken met je ogen open. Ja, het goede was heel goed. Maar uiteindelijk, na vele jaren, niet goed genoeg om het slechte te kunnen opheffen. Het is niet leuk om je leven lang in een wervelstorm te zitten.
Trap in elk geval niet in de valkuil dat je altijd opgeeft en dat je nooit van iemand durft te houden en dat dit de reden is waarom je nu niet wilt opgeven. Eerlijk gezegd zijn er (afgezien van je succes met de kinderen) heel wat redenen om op te geven.
