Psyche
alle pijlers
Agressief/destructief gedrag 8-jarige
donderdag 15 oktober 2009 om 15:42
Sinds 3 dagen ben ik stiefmoeder van 3 kids, 6, 8 en 10.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
donderdag 5 november 2009 om 10:43
ik ben erg voorzichtig in relaties en weet dat je elkaar pas echt leert kennen als het moeilijk wordt. Wat dat betreft een prima relatietest, en zo af en toe heb ik dan ook best wel mijn twijfels.
Liza, waarom heb je dat beeld van jezelf? Dit kun je toch onmogelijk betitelen als dat je voorzichtig in relaties bent?
Je duikt in een relatie ( een 'noodsprong' noem je het ) die allesbehalve stabiel en probleemloos is, waar een ander wel 10 x over zou nadenken om daar in te springen ( of helemaal niet over zou nadenken en er niet in springen).
Dus voorzichtig , nee die indruk heb ik van jou helemaal niet, met alle respect, ik vraag me af hoe je aan zo'n zelfbeeld komt terwijl je iets totaal anders uitdraagt.
Vind het ook wat luchtig overkomen als je dit als een relatietest ziet, om elkaar te leren kennen. Had je dat niet beter eerst op een andere manier kunnen doen vraag ik me dan af, met de vader daten, langzaam aan gezamenlijke uitstapjes te ondernemen, of vind je dat zelf niet een prettige manier van elkaar gaan leren kennen? Ben het met je eens dat je elkaar goed leert kennen in moeilijke situaties, maar ik vraag me af waar de leuke ontspannen vrolijke fase is die ( mijn mening dan) hoort bij een beginnende relatie. Ook dat kan een stevig fundament creeeren nl , en ik denk dat jij het zo ziet dat er alleen een stevig fundament kan komen door meteen met veel ellende te beginnen, keihard je best te doen ( want dat doe je), als ik er naast zit, lees ik het wel.
Je geeft aan dat je liever werkt dan moedertje spelen, meid, kan ik me helemaal voorstellen. Daarom zei ik al wat posts terug dat dit je gaat opbreken, vroeg of laat. Je bedoeld het allemaal goed, maar je hebt jezelf wel in een situatie gegooid wat niet makkelijk is om uit te stappen, wanneer je dat wil Nadat die een flinke afkoelwandeling was gaan maken bleek dat ik me ook niet zo makkelijk van hem kan losmaken.
Je schrijft ' dan heb ik het in ieder geval geprobeerd ' , ten eerste komt dat op mij over alsof je een nieuwe baan hebt met een proeftijd die eigenlijk zwaar valt bij nader inzien maar je kijkt het nog even aan, de kinderen gaan zich ondertussen wel hechten aan je en zoals ik je lees ben je nu al een onmisbaar persoon in hun leven geworden, ten tweede nogmaals dit komt absoluut niet over als voorzichtig maar eerder als eigenlijk wist ik niet waar ik aan begon en ben totaal onvoorbereid hierin gesprongen.
Ik wil je niet persoonlijk beledigen en/of aanvallen maar dit zijn wat constateringen van je postings die ik gelezen heb. Kan je niet even ertussen uit, om goed na te denken over de manier hoe je nu zelf echt verder wil, met de hele situatie? Even los van je vriend, de kinderen, op jezelf om helder te worden hoe jij en op een fijne manier voor jezelf hierin kan staan zonder jezelf te verliezen ? Ik kan me zo voorstellen dat dat nu heel lastig gaat als er continu iets van je gevraagd en verlangd wordt, en je in een huis zit wat eigenlijk nog een puinhoop is.
Liza, waarom heb je dat beeld van jezelf? Dit kun je toch onmogelijk betitelen als dat je voorzichtig in relaties bent?
Je duikt in een relatie ( een 'noodsprong' noem je het ) die allesbehalve stabiel en probleemloos is, waar een ander wel 10 x over zou nadenken om daar in te springen ( of helemaal niet over zou nadenken en er niet in springen).
Dus voorzichtig , nee die indruk heb ik van jou helemaal niet, met alle respect, ik vraag me af hoe je aan zo'n zelfbeeld komt terwijl je iets totaal anders uitdraagt.
Vind het ook wat luchtig overkomen als je dit als een relatietest ziet, om elkaar te leren kennen. Had je dat niet beter eerst op een andere manier kunnen doen vraag ik me dan af, met de vader daten, langzaam aan gezamenlijke uitstapjes te ondernemen, of vind je dat zelf niet een prettige manier van elkaar gaan leren kennen? Ben het met je eens dat je elkaar goed leert kennen in moeilijke situaties, maar ik vraag me af waar de leuke ontspannen vrolijke fase is die ( mijn mening dan) hoort bij een beginnende relatie. Ook dat kan een stevig fundament creeeren nl , en ik denk dat jij het zo ziet dat er alleen een stevig fundament kan komen door meteen met veel ellende te beginnen, keihard je best te doen ( want dat doe je), als ik er naast zit, lees ik het wel.
Je geeft aan dat je liever werkt dan moedertje spelen, meid, kan ik me helemaal voorstellen. Daarom zei ik al wat posts terug dat dit je gaat opbreken, vroeg of laat. Je bedoeld het allemaal goed, maar je hebt jezelf wel in een situatie gegooid wat niet makkelijk is om uit te stappen, wanneer je dat wil Nadat die een flinke afkoelwandeling was gaan maken bleek dat ik me ook niet zo makkelijk van hem kan losmaken.
Je schrijft ' dan heb ik het in ieder geval geprobeerd ' , ten eerste komt dat op mij over alsof je een nieuwe baan hebt met een proeftijd die eigenlijk zwaar valt bij nader inzien maar je kijkt het nog even aan, de kinderen gaan zich ondertussen wel hechten aan je en zoals ik je lees ben je nu al een onmisbaar persoon in hun leven geworden, ten tweede nogmaals dit komt absoluut niet over als voorzichtig maar eerder als eigenlijk wist ik niet waar ik aan begon en ben totaal onvoorbereid hierin gesprongen.
Ik wil je niet persoonlijk beledigen en/of aanvallen maar dit zijn wat constateringen van je postings die ik gelezen heb. Kan je niet even ertussen uit, om goed na te denken over de manier hoe je nu zelf echt verder wil, met de hele situatie? Even los van je vriend, de kinderen, op jezelf om helder te worden hoe jij en op een fijne manier voor jezelf hierin kan staan zonder jezelf te verliezen ? Ik kan me zo voorstellen dat dat nu heel lastig gaat als er continu iets van je gevraagd en verlangd wordt, en je in een huis zit wat eigenlijk nog een puinhoop is.
donderdag 5 november 2009 om 13:00
Gaat verder, ben nu wel uit de gedachtenstroom van toenet dus het is wat lastiger.
Ik snap dat je nu niets op gaat geven, je zit er middenin. Ik denk wel, hoop, dat onze posts je doen beseffen dat je je elke avond even moet afvragen of 'dit' wel is wat je wil, en desnoods even kort opschrijven wat er gebeurde en hoe je het liever had gezien. Dergelijke documentatie over een langere periode kan je wat alerter houden.
Met het houden van bedoelde ik: hou je van de hele ander, of hou je van maar een deel van de ander? Het zal voor iedereen onmogelijk zijn om van de hele ander te houden, zonder irritatiepunten, maar de verhouding houden van/afkeer van hebben zou ideaalgesproken toch wel 95 om 5 zijn of 90 om 10 en niet bijvoorbeeld 60 om 40 of 50/50.
Ik snap dat je nu niets op gaat geven, je zit er middenin. Ik denk wel, hoop, dat onze posts je doen beseffen dat je je elke avond even moet afvragen of 'dit' wel is wat je wil, en desnoods even kort opschrijven wat er gebeurde en hoe je het liever had gezien. Dergelijke documentatie over een langere periode kan je wat alerter houden.
Met het houden van bedoelde ik: hou je van de hele ander, of hou je van maar een deel van de ander? Het zal voor iedereen onmogelijk zijn om van de hele ander te houden, zonder irritatiepunten, maar de verhouding houden van/afkeer van hebben zou ideaalgesproken toch wel 95 om 5 zijn of 90 om 10 en niet bijvoorbeeld 60 om 40 of 50/50.
donderdag 5 november 2009 om 14:41
Mamzelle en stoeptegel, dank voor jullie wijze woorden.
Ik vrees dat ik op het meeste moet antwoorden: I don't know.
Momenteel zijn we beiden ook zo uitgeput dat er van reflectie weinig komt. Ben een avondmens maar duikel nu om 9 uur m'n bed in en ben gevloerd.
Jullie hebben gelijk dat ik me moet blijven afvragen of ik dit wel wil. Dat was dinsdag even niet zo, maar vrees dat dat ook veel met beider uitputting te maken had. Over het algemeen vind ik het goed gaan het is alleen zo verschrikkelijk druk. Ik zou ook graag willen dat man positiever naar de kids toe is, maar die wordt enorm beinvloed door zijn omgeving. Dinsdag hadden we een situatie waar de kids de auto in moesten terwijl ik aan de telefoon was. Kids klieren dus, maar wat mij betreft niet onhandelbaar. Helaas zagen de buren dat gebeuren en die praten er nu nog over dat ik over me heen laat lopen en dat man de kids eens flink moet meppen om ze respect bij te brengen.
Ja, gezellige buren... Zucht...
Het is al zo'n roddelcultuur hier. Kan dit er niet echt bij gebruiken. Buurvrouw wel gezegd dat het haar business niet is en tegen man gezegd dat het niemand iets aangaat hoe ons gezin functioneert. <cynical mode> Als ik echt giftig wil worden kan ik ook wel zeggen dat buren zelf het zo goed gedaan hebben met de opvoeding: zoons zijn aan de crack en hebben geen werk. Goed voorbeeld! </cynical mode>
Vestig nog steeds hoop op het naschoolse programma omdat daar veel meer positiviteit in zit en hoop dat dat aanstekelijk werkt voor man.
Ik vrees dat ik op het meeste moet antwoorden: I don't know.
Momenteel zijn we beiden ook zo uitgeput dat er van reflectie weinig komt. Ben een avondmens maar duikel nu om 9 uur m'n bed in en ben gevloerd.
Jullie hebben gelijk dat ik me moet blijven afvragen of ik dit wel wil. Dat was dinsdag even niet zo, maar vrees dat dat ook veel met beider uitputting te maken had. Over het algemeen vind ik het goed gaan het is alleen zo verschrikkelijk druk. Ik zou ook graag willen dat man positiever naar de kids toe is, maar die wordt enorm beinvloed door zijn omgeving. Dinsdag hadden we een situatie waar de kids de auto in moesten terwijl ik aan de telefoon was. Kids klieren dus, maar wat mij betreft niet onhandelbaar. Helaas zagen de buren dat gebeuren en die praten er nu nog over dat ik over me heen laat lopen en dat man de kids eens flink moet meppen om ze respect bij te brengen.
Ja, gezellige buren... Zucht...
Het is al zo'n roddelcultuur hier. Kan dit er niet echt bij gebruiken. Buurvrouw wel gezegd dat het haar business niet is en tegen man gezegd dat het niemand iets aangaat hoe ons gezin functioneert. <cynical mode> Als ik echt giftig wil worden kan ik ook wel zeggen dat buren zelf het zo goed gedaan hebben met de opvoeding: zoons zijn aan de crack en hebben geen werk. Goed voorbeeld! </cynical mode>
Vestig nog steeds hoop op het naschoolse programma omdat daar veel meer positiviteit in zit en hoop dat dat aanstekelijk werkt voor man.
donderdag 5 november 2009 om 15:06
@mamzelle: houden van... Ik heb bijzonder weinig afkeer van mijn man. Denk dat ik zeker 90% van de tijd heel blij met hem ben. Ik twijfelde dinsdag wel of hij het zelf nog zag zitten. Gister (in het halve uurtje wat we voor ons zelf hadden) gevraagd wat hij er nu van vond en dat werd beantwoord met een brede smile en "It's great!".
Ik denk dat het klinkt alsof we meer ruzie hebben dat er werkelijk is. We verschillen wel van mening, maar er is ook heel veel liefde die ook veel getoond wordt. Ik kan zeker zonder mijn man, ben erg goed op mezelf, maar ik word ook heel gelukkig van met hem samen zijn. Vreemd genoeg hebben we beiden ook het gevoel samen oud te willen worden, iets wat ik nog nooit voor iemand gevoeld heb. Klinkt allemaal tegenstrijdig en raar... Ik weet het ook niet.
Ik denk dat het klinkt alsof we meer ruzie hebben dat er werkelijk is. We verschillen wel van mening, maar er is ook heel veel liefde die ook veel getoond wordt. Ik kan zeker zonder mijn man, ben erg goed op mezelf, maar ik word ook heel gelukkig van met hem samen zijn. Vreemd genoeg hebben we beiden ook het gevoel samen oud te willen worden, iets wat ik nog nooit voor iemand gevoeld heb. Klinkt allemaal tegenstrijdig en raar... Ik weet het ook niet.
donderdag 5 november 2009 om 23:25
Wil even een klein dingetje met jullie delen. Net thuis met de oudste twee. Oudste begin over iets te mekkeren en bleef doorzeuren terwijl er helemaal geen probleem is. Man kan dan behoorlijk pissig worden. Ik roep altijd dat ie niet zo boos moet worden. Nu trok ie mij terzijde en vroeg, kan jij niet even met A praten? Dan word ik niet zo boos en dan zijn we allemaal tevreden.
Dus ik A de porch opgetrokken en rustig gepraat, uitgelegd wat er aan de hand is en toen gezegd, ga paps even een flinke hug geven. En nu is iedereen gelukkig en is pa met ze naar de winkel op de hoek.
Vind het erg positief dat hij dus nu zelf signaleert dat hij over de top dreigt te gaan, en mijn hulp inroept in plaats van de "harde methode" toe te gaan passen.
Dus ik A de porch opgetrokken en rustig gepraat, uitgelegd wat er aan de hand is en toen gezegd, ga paps even een flinke hug geven. En nu is iedereen gelukkig en is pa met ze naar de winkel op de hoek.
Vind het erg positief dat hij dus nu zelf signaleert dat hij over de top dreigt te gaan, en mijn hulp inroept in plaats van de "harde methode" toe te gaan passen.
zaterdag 7 november 2009 om 17:08
Beide meiden deze week van school gestuurd wegens wangedrag (resp 2 dagen en 1 dag). Vrijdag dus twee gesprekken op school gehad. De oudste deed alsof alles goed ging op school en haar leraar dacht goed te doen door ons niet te bellen, maar nu is het dus de spuigaten uitgelopen. Ze luistert niet, heeft constant commentaar op anderen en verstoort zo de lessen.
Die zit maandag thuis.
De jongste is zo aggressief dat het niet meer te hanteren is en was donderdag en vrijdag thuis (bij haar moeder).
De gesprekken op school waren heel positief. Ik was alleen omdat man aan het werk was en dat was goed. Heb de situatie uitgelegd en bleek dat de voorgeschiedenis niet echt bekend was en de huidige al helemaal niet. Ze wisten wel dat het (voor de verhuizing) niet goed liep thuis. Ze zijn ook dol op alle drie en hebben goede hoop. Naar mij/ons toe zijn ze ook heel supportive. Erkennen dat het een lastige situatie is en dat het tijd gaat kosten. Verder is het een erg goede school met aardig wat begeleiding. Oudste gaat dinsdag een intake krijgen voor psychische hulp, jongste de week erna.
Ik kreeg ook het aanbod dat wij/ik altijd kunnen komen praten. Fijn gevoel.
Vooralsnog weinig concrete aanpak voor de problemen echter. Oudste vertoont vergelijkbaar gedrag thuis, dus daar kunnen we harder corrigeren. Bij de jongste lijkt het vooral een probleem te zijn als ze in een grotere groep is.
Dit weekend zijn de kids bij de moeder (Jippie!). Gister al een hoop van de zaterdagdingen (boodschappen, kapper man, etc.) gedaan, dus vandaag na zijn werk hopelijk echt een middag/avond voor ons samen.
Zijn het er ook over eens dat we volgende week een afspraak met psychiater/psycholoog gaan maken om op 1 lijn te komen over de aanpak voor de kinderen. Dat is nu namelijk constante meningsverschillen die nergens toe leiden en we moeten het samen eens worden over hoe we het gaan doen. Man was het meteen eens met de suggestie en we staan er ook heel duidelijk in met het standpunt dat het niet om zijn of mijn gelijk gaat, maar om wat is de beste aanpak en hoe kunnen we dit samen doen.
Die zit maandag thuis.
De jongste is zo aggressief dat het niet meer te hanteren is en was donderdag en vrijdag thuis (bij haar moeder).
De gesprekken op school waren heel positief. Ik was alleen omdat man aan het werk was en dat was goed. Heb de situatie uitgelegd en bleek dat de voorgeschiedenis niet echt bekend was en de huidige al helemaal niet. Ze wisten wel dat het (voor de verhuizing) niet goed liep thuis. Ze zijn ook dol op alle drie en hebben goede hoop. Naar mij/ons toe zijn ze ook heel supportive. Erkennen dat het een lastige situatie is en dat het tijd gaat kosten. Verder is het een erg goede school met aardig wat begeleiding. Oudste gaat dinsdag een intake krijgen voor psychische hulp, jongste de week erna.
Ik kreeg ook het aanbod dat wij/ik altijd kunnen komen praten. Fijn gevoel.
Vooralsnog weinig concrete aanpak voor de problemen echter. Oudste vertoont vergelijkbaar gedrag thuis, dus daar kunnen we harder corrigeren. Bij de jongste lijkt het vooral een probleem te zijn als ze in een grotere groep is.
Dit weekend zijn de kids bij de moeder (Jippie!). Gister al een hoop van de zaterdagdingen (boodschappen, kapper man, etc.) gedaan, dus vandaag na zijn werk hopelijk echt een middag/avond voor ons samen.
Zijn het er ook over eens dat we volgende week een afspraak met psychiater/psycholoog gaan maken om op 1 lijn te komen over de aanpak voor de kinderen. Dat is nu namelijk constante meningsverschillen die nergens toe leiden en we moeten het samen eens worden over hoe we het gaan doen. Man was het meteen eens met de suggestie en we staan er ook heel duidelijk in met het standpunt dat het niet om zijn of mijn gelijk gaat, maar om wat is de beste aanpak en hoe kunnen we dit samen doen.
zaterdag 7 november 2009 om 20:56
Hoi Liza
Wat een ontwikkelingen weer. Heftig hoor.
Je zat alleen op school in het gesprek? Vader was werken, en waar was moeder dan?
De oudste deed alsof alles goed ging op school, ineens grote problemen, hoe komt het dat je vriend dat niet wist? Heeft hij niet dagelijks contact met de leerkracht met het halen/brengen van en naar school? Oudste is toch nog maar 10 jaar oud?
Wat een ontwikkelingen weer. Heftig hoor.
Je zat alleen op school in het gesprek? Vader was werken, en waar was moeder dan?
De oudste deed alsof alles goed ging op school, ineens grote problemen, hoe komt het dat je vriend dat niet wist? Heeft hij niet dagelijks contact met de leerkracht met het halen/brengen van en naar school? Oudste is toch nog maar 10 jaar oud?
zaterdag 7 november 2009 om 21:39
Moeder is geen voogd en is dus niet officieel betrokken bij dit soort zaken. Geeft zelf ook weinig blijk van interesse.
Leerkracht is zelf een beetje de fout ingegaan door ons niet te bellen. Zal dat vanaf nu wel doen. En kids gaan met de schoolbus dus we zien niemand van de school als er geen reden toe is.
Leerkracht is zelf een beetje de fout ingegaan door ons niet te bellen. Zal dat vanaf nu wel doen. En kids gaan met de schoolbus dus we zien niemand van de school als er geen reden toe is.
zondag 8 november 2009 om 08:54
Dat moeder geen voogd is doet er toch niet toe, zij is de moeder van de kinderen. Maar mss dat dat anders gaat in de USA dan hier. Ik neem aan dat jij zelf ook geen voogd bent van de kinderen of wel? Hou jezelf in de gaten Liza, en blijf kijken naar je rol in het geheel, bij wie de verantwoordelijkheden liggen. Hoe zit het nu met je werk, kom je er nu wel aan toe?
Hier is het zo dat ouders ook al zijn ze geen voogd wel betrokken worden in schoolgesprekken. Als ze natuurlijk dat zelf ook willen, maar dat wordt wel gestimuleerd en veel ouders gaan dan ook naar een oudergesprek, al dan niet met de voogd samen. En sommige ouders natuurlijk niet. Ze worden in ieder geval ten eerste op de hoogte gesteld van het gesprek. Is hier vrij normaal maar nogmaals mss dat dat in USA anders gaat.
Ik lees dat de kinderen met de schoolbus gaan, dan is er weinig contact met leerkrachten idd, begrijpelijk.
Hier is het zo dat ouders ook al zijn ze geen voogd wel betrokken worden in schoolgesprekken. Als ze natuurlijk dat zelf ook willen, maar dat wordt wel gestimuleerd en veel ouders gaan dan ook naar een oudergesprek, al dan niet met de voogd samen. En sommige ouders natuurlijk niet. Ze worden in ieder geval ten eerste op de hoogte gesteld van het gesprek. Is hier vrij normaal maar nogmaals mss dat dat in USA anders gaat.
Ik lees dat de kinderen met de schoolbus gaan, dan is er weinig contact met leerkrachten idd, begrijpelijk.
zondag 8 november 2009 om 21:46
Stoeptegel, ik ben het met je eens dat geen voogd zijn niet betekent dat je niet betrokken hoeft te zijn, maar ik ken ook in NL zat voorbeelden van gescheiden ouders waar één van de twee echt helemaal niks meer zich bemoeit met de kinderen of wat dan ook (of waar een het niet toelaat dat de ander zich er mee bemoeit... lisa, is het een mogelijkheid om de moeder mee te nemen naar school en ze iets meer te betrekken bij de aanpak van de kinderen of haar daar zelfs toe te verplichten, of is dat echt een heel slecht idee).
maandag 9 november 2009 om 13:11
Ik vrees dat ik hier echt wel een lijn trek. Ik kan het niet aan om ook nog eens actief een moeder die niet wil te gaan betrekken bij de opvoeding van haar kinderen. Dat is gewoon te veel voor me.
Gisterochtend dumpte ze de jongste twee bij ons voor de deur. We hoorden kloppen en mevrouw was al half de straat uit. Afspraak was dat ze de kinderen tot 's avonds zou hebben.
Overigens houdt man haar wel op de hoogte van wat er gebeurt. Als ze tenminste de telefoon opneemt.
Gisterochtend dumpte ze de jongste twee bij ons voor de deur. We hoorden kloppen en mevrouw was al half de straat uit. Afspraak was dat ze de kinderen tot 's avonds zou hebben.
Overigens houdt man haar wel op de hoogte van wat er gebeurt. Als ze tenminste de telefoon opneemt.
maandag 9 november 2009 om 13:37
Liza, ook begrijpelijk dat je dat niet ook nog eens op je kan nemen. Ik wilde even peilen in hoeverre moeder daar in staat, welke rol ze heeft in het gezin. Vader houdt haar op de hoogte, dat is zijn taak en wat moeder daarmee doet is aan moeder.
Wat een actie, dat ze de kinderen ( te vroeg) voor de deur kwakt, erg naar voor de kinderen ook!
Wat een actie, dat ze de kinderen ( te vroeg) voor de deur kwakt, erg naar voor de kinderen ook!
maandag 9 november 2009 om 17:38
maandag 9 november 2009 om 18:16
Het is voor mij niet moeilijk hoor Liza ik heb beroepsmatig veel te maken met dit soort gezinnen. Triest vind ik het wel, maar helaas is het er. Het is meestal ook wel te herleiden hoor waarom sommige ouders zijn zoals ze zijn. Meestal hebben ze zelf ook geen of weinig liefde en sturing mogen ontvangen in hun eigen jeugd. Sommige ouders staan open voor verandering, sommigen niet.
woensdag 11 november 2009 om 03:38
@Kastanjez: gelukkig heb ik altijd veel gelezen over moeilijk opvoedbare kinderen (don't ask, misschien was dit echt voorbestemming), dus ik weet (rationeel) dat kinderen, hoe ze ook behandeld/mishandeld worden toch altijd gek op hun ouders blijven. Kan het dus wel wat van me afzetten.
Oudste is het meest op Moeder. Ze heeft vandaag school gemist omdat haar moeder gister niet wilde dat we haar kwamen ophalen en vervolgens haar afspraak om haar af te zetten niet nakwam. Maar wiens fout is het dat ze niet naar school kon: haar vader. Je mag echt niks fouts over mams zeggen.
Overigens zeg ik niks negatiefs over moeder hoor. Maar dochter moet wel weten dat haar vader en ik haar niet zo maar laten stikken.
De kleintjes hebben het eigenlijk nooit over hun moeder. Is ook wel weer raar.
Oudste is het meest op Moeder. Ze heeft vandaag school gemist omdat haar moeder gister niet wilde dat we haar kwamen ophalen en vervolgens haar afspraak om haar af te zetten niet nakwam. Maar wiens fout is het dat ze niet naar school kon: haar vader. Je mag echt niks fouts over mams zeggen.
Overigens zeg ik niks negatiefs over moeder hoor. Maar dochter moet wel weten dat haar vader en ik haar niet zo maar laten stikken.
De kleintjes hebben het eigenlijk nooit over hun moeder. Is ook wel weer raar.
woensdag 11 november 2009 om 09:39
Persoonlijk zou ik ook geen afspraken maken met onwilligen. In dit geval was het raadzamer geweest als pa zelf de kinderen naar school had gebracht. Je kunt niet en tegen haar zin de kinderen meenemen en van haar verwachten dat ze de kinderen afzet tegelijk.
Verder heb ik hier zelf een 'leugen' probleem aan de hand. Niet veel tijd om over te schrijven dus mss later. Het was een reden voor Oudste om flink van leer te trekken tegen ons.
Verder heb ik hier zelf een 'leugen' probleem aan de hand. Niet veel tijd om over te schrijven dus mss later. Het was een reden voor Oudste om flink van leer te trekken tegen ons.
woensdag 11 november 2009 om 12:17
Hoi liza,
Ik lees al een tijd mee op dit forum en post/reageer zelden.
Zelf heb ik geen kinderen, dus heb geen ervaringen of tips die ik met je kan delen op dat gebied, maar heb bewondering voor hoe je de verzorging van je stiefkinderen oppakt.
Verder heb ik niet alles gelezen, sorry, maar uit je laatste postings maak ik op dat je op het moment veel onenigheid hebt met je partner over zijn manier van opvoeden. Ook hier weer geen eigen ervaring, maar uit 1 van mijn studieboeken weet ik dat binnen de Afrikaans-Amerikaanse cultuur mild fysiek straffen juist een positieve invloed kan hebben op jongeren, mits binnen de juiste context. Omdat ik geen verkeerde info wilde geven, heb ik het even opgezocht en voor je uitgetypt:
(...) "Although corporal punishment is linked to a wide array of negative child outcomes, exceptions do exist.
In one longitudinal study, researchers followed several hundred families for 12 years, (...) Even after many child and family characteristics had been controlled, the findings were striking: In Caucasian-American families, phsyical punishment was positively associated with adolescent agression and antisocial behavior. In American-African families by contrast, the more mothers had disciplined physically in childhood, the less their teenagers displayed angry, acting-out behavior and got in trouble at school and with the police (Lansford et al., 2004).
African-American and Caucasian-American parents seem to mete out physical punishment differently. In black families, such discipline is is culturally approved and generally mild, delivered in a context of parental warmth, and aimed at helping them become responsible adults. White parents, in contrast, typically consider physical punishment to be wrong, so when they resort to it, they are usually agitated and rejecting of the child (Graziano & Hamblen, 1996). As a result, black youths may come to view spanking as a practice carried out with their best interests in mind, whereas white youths may regard it as "an act of personal aggression" (Gunnoe & Marinier, 1997, p. 768)."
Bron:
Berk, L.E. (2006). Child Development, 7th Edition. Boston: Pearson Education Inc.
Met dit stukje tekst wilde ik alleen wat achtergrondinfo geven en aangeven dat het slaan inderdaad cultuurgebonden kán zijn en niet per se schadelijk hoeft te zijn. Maar aan jou natuurlijk de beoordeling in hoeverre dit op jullie situatie van toepassing is en of je er iets mee kan.
*gaat weer terug in meeleesmodus*
Ik lees al een tijd mee op dit forum en post/reageer zelden.
Zelf heb ik geen kinderen, dus heb geen ervaringen of tips die ik met je kan delen op dat gebied, maar heb bewondering voor hoe je de verzorging van je stiefkinderen oppakt.
Verder heb ik niet alles gelezen, sorry, maar uit je laatste postings maak ik op dat je op het moment veel onenigheid hebt met je partner over zijn manier van opvoeden. Ook hier weer geen eigen ervaring, maar uit 1 van mijn studieboeken weet ik dat binnen de Afrikaans-Amerikaanse cultuur mild fysiek straffen juist een positieve invloed kan hebben op jongeren, mits binnen de juiste context. Omdat ik geen verkeerde info wilde geven, heb ik het even opgezocht en voor je uitgetypt:
(...) "Although corporal punishment is linked to a wide array of negative child outcomes, exceptions do exist.
In one longitudinal study, researchers followed several hundred families for 12 years, (...) Even after many child and family characteristics had been controlled, the findings were striking: In Caucasian-American families, phsyical punishment was positively associated with adolescent agression and antisocial behavior. In American-African families by contrast, the more mothers had disciplined physically in childhood, the less their teenagers displayed angry, acting-out behavior and got in trouble at school and with the police (Lansford et al., 2004).
African-American and Caucasian-American parents seem to mete out physical punishment differently. In black families, such discipline is is culturally approved and generally mild, delivered in a context of parental warmth, and aimed at helping them become responsible adults. White parents, in contrast, typically consider physical punishment to be wrong, so when they resort to it, they are usually agitated and rejecting of the child (Graziano & Hamblen, 1996). As a result, black youths may come to view spanking as a practice carried out with their best interests in mind, whereas white youths may regard it as "an act of personal aggression" (Gunnoe & Marinier, 1997, p. 768)."
Bron:
Berk, L.E. (2006). Child Development, 7th Edition. Boston: Pearson Education Inc.
Met dit stukje tekst wilde ik alleen wat achtergrondinfo geven en aangeven dat het slaan inderdaad cultuurgebonden kán zijn en niet per se schadelijk hoeft te zijn. Maar aan jou natuurlijk de beoordeling in hoeverre dit op jullie situatie van toepassing is en of je er iets mee kan.
*gaat weer terug in meeleesmodus*
woensdag 11 november 2009 om 14:24
@mamzelle: ik snap niet helemaal wat je bedoelt. Als we geen afspraken met moeder kunnen maken dan zouden de kinderen nooit bij haar kunnen zijn. Zij wilde niet dat we oudste 's middags ophaalden. Kan dat dus niet afdwingen. Als ze dan zelf zegt: ik breng haar 's avonds, wat moeten we dan doen?
En pa kan niet naar school brengen want zijn werk begint om 6 uur 's ochtends.
Ben wel benieuwd naar jouw "leugen" probleem. Liegen doen ze hier ook flink...
En pa kan niet naar school brengen want zijn werk begint om 6 uur 's ochtends.
Ben wel benieuwd naar jouw "leugen" probleem. Liegen doen ze hier ook flink...
woensdag 11 november 2009 om 14:42
@hangbank: dank voor het citaat!
Cultuur maakt inderdaad een hoop uit, en fysiek straffen is hier normaler. Toch wil ik het niet in mijn huis. Ik geloof niet in zo extreem angst aanjagen en van wat ik aan resultaat zie ben ik ook niet zo onder de indruk.
Wel ben ik strenger en treed op met meer stemverheffing dan ik bij een NL gezin zou doen. Als je je stem niet verheft dan komt het gewoon niet aan. Vanochtend zag ik de jongen in de klerenkast klimmen. Die wilde zijn schooldas. Ik bewaar dassen en sokken bovenop de kast juist omdat ze daar niet (ahum) bijkunnen en ik dus altijd weet waar die kledingstukken zijn.
Dan val ik wel uit en nog krijg ik een blik van, so what?
Ik vraag me ook af of het genoemde resultaat te maken heeft met fysiek straffen of gewoon meer discipline. Ik heb nog niet heel veel andere zwarte gezinnen meegemaakt, maar over het algemeen zijn de regels strikter en wordt tegenspraak niet bepaald geduld. Mijn kids zijn behoorlijk lastig, luisteren niet erg goed en zijn dol op tegenspraak, maar laten zich toch nog redelijk corrigeren.
Een paar dagen geleden was jongste klierig, dus die zette ik in de hoek. Tot mijn grote verbazing was dat tranen met tuiten en ervoer ze het als een enorme straf. Ze kwam er ook niet vandaan. Eerlijk gezegd was ik benieuwd of het zou werken en verwachtte dat ze gewoon weg zou lopen. Niets van dat alles dus, en na 10 minuten (vond ik voldoende straf) een rustig gesprekje gehad en ze was weer helemaal kalm.
Cultuur maakt inderdaad een hoop uit, en fysiek straffen is hier normaler. Toch wil ik het niet in mijn huis. Ik geloof niet in zo extreem angst aanjagen en van wat ik aan resultaat zie ben ik ook niet zo onder de indruk.
Wel ben ik strenger en treed op met meer stemverheffing dan ik bij een NL gezin zou doen. Als je je stem niet verheft dan komt het gewoon niet aan. Vanochtend zag ik de jongen in de klerenkast klimmen. Die wilde zijn schooldas. Ik bewaar dassen en sokken bovenop de kast juist omdat ze daar niet (ahum) bijkunnen en ik dus altijd weet waar die kledingstukken zijn.
Dan val ik wel uit en nog krijg ik een blik van, so what?
Ik vraag me ook af of het genoemde resultaat te maken heeft met fysiek straffen of gewoon meer discipline. Ik heb nog niet heel veel andere zwarte gezinnen meegemaakt, maar over het algemeen zijn de regels strikter en wordt tegenspraak niet bepaald geduld. Mijn kids zijn behoorlijk lastig, luisteren niet erg goed en zijn dol op tegenspraak, maar laten zich toch nog redelijk corrigeren.
Een paar dagen geleden was jongste klierig, dus die zette ik in de hoek. Tot mijn grote verbazing was dat tranen met tuiten en ervoer ze het als een enorme straf. Ze kwam er ook niet vandaan. Eerlijk gezegd was ik benieuwd of het zou werken en verwachtte dat ze gewoon weg zou lopen. Niets van dat alles dus, en na 10 minuten (vond ik voldoende straf) een rustig gesprekje gehad en ze was weer helemaal kalm.
woensdag 11 november 2009 om 23:52
Liza, het kan zijn dat ik een woordje 'niet' te weinig heb gelezen in je post over het ophalen en zo. Ik begreep vermoedelijk: de kinderen waren bij haar, zij wilde dat jullie hen zouden ophalen, jullie deden dat niet en verwachtten van haar dat ze hen op school zou afzetten. Of zo iets. Kan er niet meer opkomen.
Het leugenincident was dat er van een van de kinderen snoep miste. Hij had het snoep 's avonds gekocht en miste het 's ochtends direct na wakker worden. Een mogelijke dader, aangewezen, ging ontzettend uit zijn plaat. Op dat moment ging ik twijfelen of ik hem wel terecht had aangewezen. Later, als ik alle feitjes naast elkaar leg, moet ik rationeel wel beseffen dat ik de juiste heb aangewezen, maar diep in me twijfel ik, weet ik het niet zeker, nooit zeker. Weet ik niet of ik de herrie moet interpreteren als onschuld of maskeren van schuld.
Het kind is er 's middags niet meer op teruggekomen.
Mijn moeder had een suggestie die een volgende keer nog wel kan werken: geef de beroofde de dubbele hoeveelheid van wat hij kwijt is. Werkt in elk geval zolang ze daarover geen politieke spelletjes met elkaar gaan afspreken.
De straf volgt pas zaterdag (een paar duppies minder zakgeld), ik weet nog niet of kind dan weer gaat escaleren.
Het leugenincident was dat er van een van de kinderen snoep miste. Hij had het snoep 's avonds gekocht en miste het 's ochtends direct na wakker worden. Een mogelijke dader, aangewezen, ging ontzettend uit zijn plaat. Op dat moment ging ik twijfelen of ik hem wel terecht had aangewezen. Later, als ik alle feitjes naast elkaar leg, moet ik rationeel wel beseffen dat ik de juiste heb aangewezen, maar diep in me twijfel ik, weet ik het niet zeker, nooit zeker. Weet ik niet of ik de herrie moet interpreteren als onschuld of maskeren van schuld.
Het kind is er 's middags niet meer op teruggekomen.
Mijn moeder had een suggestie die een volgende keer nog wel kan werken: geef de beroofde de dubbele hoeveelheid van wat hij kwijt is. Werkt in elk geval zolang ze daarover geen politieke spelletjes met elkaar gaan afspreken.
De straf volgt pas zaterdag (een paar duppies minder zakgeld), ik weet nog niet of kind dan weer gaat escaleren.
donderdag 12 november 2009 om 09:25
Ha Liza!
Supernanny adviseert bij een time-out (naughty corner noemt ze dat, geloof ik) als richtlijn hetzelfde aantal minuten als de leeftijd van het kind aan te houden. Dan is 10 minuten dus best lang Heb je al nieuws over de muzikale naschoolse activiteit?
De afspraken tussen je vriend en zijn ex zijn natuurlijk niet jouw zaak, maar het lijkt me dat hij wel degelijk kan stellen hoe laat hij de kinderen komt ophalen. Zij bepaalt niet alleen hoe die zaken verlopen, het is een kwestie van samen afspraken maken. Zeker als de moeder zich niet aan gemaakte afspraken houdt, kan je vriend gewoon meedelen dat hij de kinderen op tijdstip x komt halen.
Supernanny adviseert bij een time-out (naughty corner noemt ze dat, geloof ik) als richtlijn hetzelfde aantal minuten als de leeftijd van het kind aan te houden. Dan is 10 minuten dus best lang Heb je al nieuws over de muzikale naschoolse activiteit?
De afspraken tussen je vriend en zijn ex zijn natuurlijk niet jouw zaak, maar het lijkt me dat hij wel degelijk kan stellen hoe laat hij de kinderen komt ophalen. Zij bepaalt niet alleen hoe die zaken verlopen, het is een kwestie van samen afspraken maken. Zeker als de moeder zich niet aan gemaakte afspraken houdt, kan je vriend gewoon meedelen dat hij de kinderen op tijdstip x komt halen.
Ga in therapie!
