Psyche
alle pijlers
Agressief/destructief gedrag 8-jarige
donderdag 15 oktober 2009 om 15:42
Sinds 3 dagen ben ik stiefmoeder van 3 kids, 6, 8 en 10.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
zaterdag 21 november 2009 om 21:55
Hey Liza,
Wow.
En nog eens wow.
Ik weet niet goed hoe ik moet reageren. Ik wil jou niet veroordelen omdat ik het geweldig vind hoe je er in bent gestapt en er voor bent gegaan. Vind het echter ook verrekte moeilijk dat je er nu 'net zo makkelijk' (let op de aanhalingstekens) er weer uit bent gestapt. Het is goed dat je voor jezelf kiest, maar dat kunnen al die geweldige alleenstaande moeders ook niet.... En dan denk ik, wat wilde je nu écht in deze situatie.
Nou, sterkte met de nasleep, het liefdesverdriet (want het lijkt mij dat je dat toch ook zult hebben) en het herinrichten van je leven. Ik lees graag nog hoe het met je gaat!
Wow.
En nog eens wow.
Ik weet niet goed hoe ik moet reageren. Ik wil jou niet veroordelen omdat ik het geweldig vind hoe je er in bent gestapt en er voor bent gegaan. Vind het echter ook verrekte moeilijk dat je er nu 'net zo makkelijk' (let op de aanhalingstekens) er weer uit bent gestapt. Het is goed dat je voor jezelf kiest, maar dat kunnen al die geweldige alleenstaande moeders ook niet.... En dan denk ik, wat wilde je nu écht in deze situatie.
Nou, sterkte met de nasleep, het liefdesverdriet (want het lijkt mij dat je dat toch ook zult hebben) en het herinrichten van je leven. Ik lees graag nog hoe het met je gaat!
zaterdag 21 november 2009 om 22:13
Wat ik echt wilde is dat de vader een echte vader was voor zijn kinderen en dat ik daarin kon bijstaan.
Ik heb mezelf nooit als een Moeder Teresa gezien die de kinderen wel even zou gaan redden.
Ik hoop dat ik in ieder geval de kinderen en de familie de boodschap heb kunnen brengen dat ze prima kids zijn. Dat het niet aan hen ligt.
De kinderen staan niet op straat. Deze week zijn ze bij hun tante geweest en ik vermoed dat het hele gezin nu weer terug is bij de vorige vriendin. Als dat zo makkelijk gaat, wat kan ik daar dan nog in betekenen?
Ja, ik ben dom geweest om te geloven dat deze man echt van me hield. En misschien was dat deels ook wel waar, maar mannen hier zijn enorm zwak en kiezen voor de weg van de minste weerstand. Ik heb me gigantisch vergist in deze man die zoveel oprechter leek.
Wie ooit met verslavingsproblematiek te maken heeft gehad weet dat het niet uitmaakt hoeveel liefde, zorg en hulp je geeft. De verslaafde moet zichzelf zat zijn voor er iets gebeurt.
Als ik dit had doorgezet was ik uiteindelijk een alleenstaande moeder geworden. En dat heb ik nooit gewild (afgezien dat dat qua mijn legale status hier helemaal niet kan). Het was samen of niet. Dat de vader het zo snel opgeeft doet pijn. Hij moet ook weten dat de kinderen bij mij/ons veel beter af waren. Maar tegelijkertijd wees ik hem ook heel duidelijk op zijn eigen verantwoordelijkheden en dat was blijkbaar te veel.
Vooralsnog is er in ieder geval geen sprake van kinderen terug naar pleegzorg. Misschien dat ik dat tenminste bereikt heb met wat ik gedaan heb.
En zoals ik al eerder zei, ik wil niet zo maar uit hun leven verdwijnen.
Ik heb mezelf nooit als een Moeder Teresa gezien die de kinderen wel even zou gaan redden.
Ik hoop dat ik in ieder geval de kinderen en de familie de boodschap heb kunnen brengen dat ze prima kids zijn. Dat het niet aan hen ligt.
De kinderen staan niet op straat. Deze week zijn ze bij hun tante geweest en ik vermoed dat het hele gezin nu weer terug is bij de vorige vriendin. Als dat zo makkelijk gaat, wat kan ik daar dan nog in betekenen?
Ja, ik ben dom geweest om te geloven dat deze man echt van me hield. En misschien was dat deels ook wel waar, maar mannen hier zijn enorm zwak en kiezen voor de weg van de minste weerstand. Ik heb me gigantisch vergist in deze man die zoveel oprechter leek.
Wie ooit met verslavingsproblematiek te maken heeft gehad weet dat het niet uitmaakt hoeveel liefde, zorg en hulp je geeft. De verslaafde moet zichzelf zat zijn voor er iets gebeurt.
Als ik dit had doorgezet was ik uiteindelijk een alleenstaande moeder geworden. En dat heb ik nooit gewild (afgezien dat dat qua mijn legale status hier helemaal niet kan). Het was samen of niet. Dat de vader het zo snel opgeeft doet pijn. Hij moet ook weten dat de kinderen bij mij/ons veel beter af waren. Maar tegelijkertijd wees ik hem ook heel duidelijk op zijn eigen verantwoordelijkheden en dat was blijkbaar te veel.
Vooralsnog is er in ieder geval geen sprake van kinderen terug naar pleegzorg. Misschien dat ik dat tenminste bereikt heb met wat ik gedaan heb.
En zoals ik al eerder zei, ik wil niet zo maar uit hun leven verdwijnen.
zaterdag 21 november 2009 om 22:22
En ik snap dat jullie me veroordelen. Ik vind zelf ook dat (achteraf gesproken) ik het de vader zelf had moeten laten oplossen.
Misschien heb ik te weinig laten weten hoe zwaar het al was omdat ik zo graag de positieve kanten wilde laten zien en wilde geloven dat het goed zou komen.
Maar mijn dagen draaiden volledig om man en kinderen. Naast dat dat mijn keuze niet was had ik het ook nooit lang kunnen volhouden. Ik moet ook geld verdienen, mijn zaak opbouwen en het huis moet af want ik woon nu illegaal (mag niet wonen in huis wat in verbouwing is).
Dat was geen situatie die ik nog een paar maanden kon laten voortduren. Mijn verblijf hier is afhankelijk van mijn eigen zaak. Als die niet loopt moet ik terug naar NL.
Misschien heb ik te weinig laten weten hoe zwaar het al was omdat ik zo graag de positieve kanten wilde laten zien en wilde geloven dat het goed zou komen.
Maar mijn dagen draaiden volledig om man en kinderen. Naast dat dat mijn keuze niet was had ik het ook nooit lang kunnen volhouden. Ik moet ook geld verdienen, mijn zaak opbouwen en het huis moet af want ik woon nu illegaal (mag niet wonen in huis wat in verbouwing is).
Dat was geen situatie die ik nog een paar maanden kon laten voortduren. Mijn verblijf hier is afhankelijk van mijn eigen zaak. Als die niet loopt moet ik terug naar NL.
zaterdag 21 november 2009 om 22:24
quote:liza schreef op 21 november 2009 @ 22:13:
Wat ik echt wilde is dat de vader een echte vader was voor zijn kinderen en dat ik daarin kon bijstaan.Hij was verslaafd, wist niet eens echt zeker welke kinderen van hem waren en had ze nooit erkend. Wat had je gedacht, dat dat allemaal binnen een maand rozengeur en maneschijn zou worden?
Wat ik echt wilde is dat de vader een echte vader was voor zijn kinderen en dat ik daarin kon bijstaan.Hij was verslaafd, wist niet eens echt zeker welke kinderen van hem waren en had ze nooit erkend. Wat had je gedacht, dat dat allemaal binnen een maand rozengeur en maneschijn zou worden?
I only get one shot at life - so I shoot to kill
zaterdag 21 november 2009 om 22:35
Liza, je bent een mens van uitersten, zoals ik je lees. Radicaal erin stappen, radicaal eruit stappen.
Dat is prima, maar in dit geval niet zo prima, vanwege 3 kinderen die al overhoop lagen. Ben niet zo verrast dit te lezen.
De manier, het tempo waarin je jezelf hierin had gegooid moest gewoon fout gaan. Helemaal met de achtergrond van je vriend in gedachten.
Ik denk niet dat het perse aan de kinderen heeft gelegen in deze situatie, maar meer aan domweg keuze maken voor de verkeerde man. Spijtig hoor.
Hopelijk denk je volgende keer wat langer na voordat je handelt!
Dat is prima, maar in dit geval niet zo prima, vanwege 3 kinderen die al overhoop lagen. Ben niet zo verrast dit te lezen.
De manier, het tempo waarin je jezelf hierin had gegooid moest gewoon fout gaan. Helemaal met de achtergrond van je vriend in gedachten.
Ik denk niet dat het perse aan de kinderen heeft gelegen in deze situatie, maar meer aan domweg keuze maken voor de verkeerde man. Spijtig hoor.
Hopelijk denk je volgende keer wat langer na voordat je handelt!
zaterdag 21 november 2009 om 22:36
Misschien klink ik nu te makkelijk, maar ik denk ook, als er geen mensen waren zoals jij, stak nóóit meer eens iemand zijn nek uit. Ja, misschien had je vantevoren kunnen bedenken dat dit NOOIT goed kon gaan (ik denk het wel) maar hoe slecht is het om ergens toch te hopen dat jij een verschil kunt maken, ook al is dat misschien naïef. Ikh hoop dat je dat gevoel niet verliest, want het lijkt mij een mooie eigenschap.
zaterdag 21 november 2009 om 22:36
quote:liza schreef op 21 november 2009 @ 16:08:
Spijker, de grootste fout die ik heb gemaakt is het geloven in wat mijn man zei. Ik geloofde echt dat hij geen verslavingsproblemen meer had en dat hij de zorg voor de kinderen wilde hebben.
Ik had het meer tijd moeten geven, maar heb de kinderen voor laten gaan.
Achteraf gezien had ik hem het probleem met de zorg voor de kinderen zelf moeten laten oplossen. Het leek alleen zo dringend en niemand wilde de kinderen.
Natuurlijk voel ik me schuldig tov de kinderen. Maar het langer proberen uit te zingen zou ook niet helpen. De vader moet echt serieus hulp gaan zoeken. Ze bij mij laten wonen zou alleen tijd rekken zijn en zou zijn gedrag niet veranderen.Sorry, ik vind je naief. Hoe kun je nou denken dat zijn problemen als sneeuw voor de zon zijn verdwenen terwijl je zijn historie kent. Zijn gedragingen in het verleden zijn een goede voorspeller voor de toekomst. Of hij moest alles over de andere boeg hebben gegooid, maar daar waren geen enkele aanwijzingen voor. Ik heb dit topic gevolgd en vanaf dag 1 gedacht dat deze relatie geen lang leven beschoren zou zijn. Kwestie van common sense. En dat bleek ook zo te zijn. Arme, arme kinderen. Je hebt ze vast met de beste bedoelingen in huis genomen, maar als volwassene zou je toch eigenlijk moeten kunnen anticiperen. Dat maandje bij jou heeft hun leven alleen maar moeilijker gemaakt, ook al klinkt dat krom. Schrijnend dit.
Spijker, de grootste fout die ik heb gemaakt is het geloven in wat mijn man zei. Ik geloofde echt dat hij geen verslavingsproblemen meer had en dat hij de zorg voor de kinderen wilde hebben.
Ik had het meer tijd moeten geven, maar heb de kinderen voor laten gaan.
Achteraf gezien had ik hem het probleem met de zorg voor de kinderen zelf moeten laten oplossen. Het leek alleen zo dringend en niemand wilde de kinderen.
Natuurlijk voel ik me schuldig tov de kinderen. Maar het langer proberen uit te zingen zou ook niet helpen. De vader moet echt serieus hulp gaan zoeken. Ze bij mij laten wonen zou alleen tijd rekken zijn en zou zijn gedrag niet veranderen.Sorry, ik vind je naief. Hoe kun je nou denken dat zijn problemen als sneeuw voor de zon zijn verdwenen terwijl je zijn historie kent. Zijn gedragingen in het verleden zijn een goede voorspeller voor de toekomst. Of hij moest alles over de andere boeg hebben gegooid, maar daar waren geen enkele aanwijzingen voor. Ik heb dit topic gevolgd en vanaf dag 1 gedacht dat deze relatie geen lang leven beschoren zou zijn. Kwestie van common sense. En dat bleek ook zo te zijn. Arme, arme kinderen. Je hebt ze vast met de beste bedoelingen in huis genomen, maar als volwassene zou je toch eigenlijk moeten kunnen anticiperen. Dat maandje bij jou heeft hun leven alleen maar moeilijker gemaakt, ook al klinkt dat krom. Schrijnend dit.
zaterdag 21 november 2009 om 22:44
quote:Kastanjez schreef op 21 november 2009 @ 22:36:
Misschien klink ik nu te makkelijk, maar ik denk ook, als er geen mensen waren zoals jij, stak nóóit meer eens iemand zijn nek uit. Ja, misschien had je vantevoren kunnen bedenken dat dit NOOIT goed kon gaan (ik denk het wel) maar hoe slecht is het om ergens toch te hopen dat jij een verschil kunt maken, ook al is dat misschien naïef. Ikh hoop dat je dat gevoel niet verliest, want het lijkt mij een mooie eigenschap.Maar een verschil maken is niet om kinderen tijdelijk in huis te nemen en trachten en heen stabiel(er) leven te geven, hoe goed het ook bedoeld is. Een verschil maken zou hem dan meer zitten in het ondersteunen en stimuleren van vriend, zodat hij leert om zorg te dragen voor zijn kinderen, in de eigen omgeving. Een verschil maken is ook niet massaal kinderen adopteren, maar geld steken in het onderwijs aldaar bijvoorbeeld. We willen zo graag goed doen, maar vaak gaat dat volledig mis. Deze kinderen zijn nu weer opnieuw gekwetst en teleurgesteld, vreemd genoeg is zich stabiel in een slechtere leefomgeving bevinden 'beter'. Het is heel verwarrend voor een kind als het ineens overladen wordt met aandacht, knuffels en regels. En je kan je voorstellen dat als het dan weer terug wordt gestuurd (en dus afgewezen) dit zeer pijnlijk is. Ach, ik kan er niet over uit hoe sneu ik dit vind.
Misschien klink ik nu te makkelijk, maar ik denk ook, als er geen mensen waren zoals jij, stak nóóit meer eens iemand zijn nek uit. Ja, misschien had je vantevoren kunnen bedenken dat dit NOOIT goed kon gaan (ik denk het wel) maar hoe slecht is het om ergens toch te hopen dat jij een verschil kunt maken, ook al is dat misschien naïef. Ikh hoop dat je dat gevoel niet verliest, want het lijkt mij een mooie eigenschap.Maar een verschil maken is niet om kinderen tijdelijk in huis te nemen en trachten en heen stabiel(er) leven te geven, hoe goed het ook bedoeld is. Een verschil maken zou hem dan meer zitten in het ondersteunen en stimuleren van vriend, zodat hij leert om zorg te dragen voor zijn kinderen, in de eigen omgeving. Een verschil maken is ook niet massaal kinderen adopteren, maar geld steken in het onderwijs aldaar bijvoorbeeld. We willen zo graag goed doen, maar vaak gaat dat volledig mis. Deze kinderen zijn nu weer opnieuw gekwetst en teleurgesteld, vreemd genoeg is zich stabiel in een slechtere leefomgeving bevinden 'beter'. Het is heel verwarrend voor een kind als het ineens overladen wordt met aandacht, knuffels en regels. En je kan je voorstellen dat als het dan weer terug wordt gestuurd (en dus afgewezen) dit zeer pijnlijk is. Ach, ik kan er niet over uit hoe sneu ik dit vind.
zaterdag 21 november 2009 om 22:55
quote:Kastanjez schreef op 21 november 2009 @ 22:36:
Misschien klink ik nu te makkelijk, maar ik denk ook, als er geen mensen waren zoals jij, stak nóóit meer eens iemand zijn nek uit. Ja, misschien had je vantevoren kunnen bedenken dat dit NOOIT goed kon gaan (ik denk het wel) maar hoe slecht is het om ergens toch te hopen dat jij een verschil kunt maken, ook al is dat misschien naïef. Ikh hoop dat je dat gevoel niet verliest, want het lijkt mij een mooie eigenschap.
Ja hoor, leg dat maar aan die kinderen uit dat deze situatie door iemands heerlijke persoonlijkheid komt. Daardoor zal alles weer beter worden.
Zodra je met kinderen te maken hebt moet je 10x nadenken voordat je zo'n drastische besluiten maakt. Grote kans dat ze dit alles meer geschaad heeft dan geholpen.
Misschien klink ik nu te makkelijk, maar ik denk ook, als er geen mensen waren zoals jij, stak nóóit meer eens iemand zijn nek uit. Ja, misschien had je vantevoren kunnen bedenken dat dit NOOIT goed kon gaan (ik denk het wel) maar hoe slecht is het om ergens toch te hopen dat jij een verschil kunt maken, ook al is dat misschien naïef. Ikh hoop dat je dat gevoel niet verliest, want het lijkt mij een mooie eigenschap.
Ja hoor, leg dat maar aan die kinderen uit dat deze situatie door iemands heerlijke persoonlijkheid komt. Daardoor zal alles weer beter worden.
Zodra je met kinderen te maken hebt moet je 10x nadenken voordat je zo'n drastische besluiten maakt. Grote kans dat ze dit alles meer geschaad heeft dan geholpen.
Ja, dat vind ik echt.
zaterdag 21 november 2009 om 22:55
Vind het ook enorm verdrietig. De indruk die ik van begin af aan al kreeg was, even een ( ontwikkelings) projectje doen als het niet meer gaat neem ik ontslag. Tja, van kinderen kun je nooit ontslag nemen eigenlijk. Heel moeilijk voor TO lijkt me, het idee dat je ooit 3 kinderen de deur uit gezet hebt, erg naar.
zaterdag 21 november 2009 om 23:41
OK, mijn laatste post hier. Oordelen is makkelijk als je aan de kant staat. Fijn dat iedereen het zoveel beter weet.
Het was de vader zijn beslissing om zijn vorige vriendin te verlaten. Dat was een zeer impulsieve beslissing die absoluut niet met mij overlegd is.
Vanaf dat moment was het onzeker wat er met de kinderen ging gebeuren. Na 2 weken wilde hun moeder (bij wie ze tijdelijk waren) ze ook niet meer. Er was al weken sprake van dat vader ze terug wilde brengen naar pleegzorg. Als ik niet mijn beslissing had genomen dan was dat waarschijnlijk ook gebeurd.
Misschien was dat beter geweest...
Langzaamaan relatie opbouwen vanaf de zijkant zou inderdaad het beste zijn geweest, ware niet dat het met zijn werk onmogelijk is om het zonder een inwonend extra verzorger te doen. Maar goed, dat had ik ook zijn probleem kunnen laten.
Dat de vader weer gebruikte wist ik niet. Zou er nooit aan zijn begonnen als ik dat had geweten. Voor zover ik wist was hij na zijn gevangenisperiode clean. Dat moet hij zeker een jaar lang geweest zijn anders had hij nooit de voogdij gekregen. Ze doen hier heel veel drugtesten.
Het feit dat hij door alle problemen heen is gegaan om die voogdij te krijgen pleit ook voor hem. Als hij zo egoistisch was had hij ze ook lekker kunnen laten zitten.
En radicaal? Ja, maar ook duidelijk. Wat had het opgelost als ik het nog maanden had laten voortduren? Dan waren de kinderen nog meer aan me gehecht en was de breuk alleen maar zwaarder geweest.
Kastanjez: dank voor je steun. Eerlijk gezegd zou ik willen dat ik wel minder gevoel had. Het maakt namelijk toch niks uit...
Dubiootje en Mamzelle: ook dank voor al jullie steun de afgelopen weken. Ik heb er heel veel aan gehad, en daarmee de kinderen ook.
Het was de vader zijn beslissing om zijn vorige vriendin te verlaten. Dat was een zeer impulsieve beslissing die absoluut niet met mij overlegd is.
Vanaf dat moment was het onzeker wat er met de kinderen ging gebeuren. Na 2 weken wilde hun moeder (bij wie ze tijdelijk waren) ze ook niet meer. Er was al weken sprake van dat vader ze terug wilde brengen naar pleegzorg. Als ik niet mijn beslissing had genomen dan was dat waarschijnlijk ook gebeurd.
Misschien was dat beter geweest...
Langzaamaan relatie opbouwen vanaf de zijkant zou inderdaad het beste zijn geweest, ware niet dat het met zijn werk onmogelijk is om het zonder een inwonend extra verzorger te doen. Maar goed, dat had ik ook zijn probleem kunnen laten.
Dat de vader weer gebruikte wist ik niet. Zou er nooit aan zijn begonnen als ik dat had geweten. Voor zover ik wist was hij na zijn gevangenisperiode clean. Dat moet hij zeker een jaar lang geweest zijn anders had hij nooit de voogdij gekregen. Ze doen hier heel veel drugtesten.
Het feit dat hij door alle problemen heen is gegaan om die voogdij te krijgen pleit ook voor hem. Als hij zo egoistisch was had hij ze ook lekker kunnen laten zitten.
En radicaal? Ja, maar ook duidelijk. Wat had het opgelost als ik het nog maanden had laten voortduren? Dan waren de kinderen nog meer aan me gehecht en was de breuk alleen maar zwaarder geweest.
Kastanjez: dank voor je steun. Eerlijk gezegd zou ik willen dat ik wel minder gevoel had. Het maakt namelijk toch niks uit...
Dubiootje en Mamzelle: ook dank voor al jullie steun de afgelopen weken. Ik heb er heel veel aan gehad, en daarmee de kinderen ook.
zaterdag 21 november 2009 om 23:58
Liza, jij bent op je bek gegaan, niet alle posters hier. Begrijp dat je het nu moeilijk hebt, maar daar kunnen wij als forummers niets aan doen, velen hebben dit aan zien komen, door ervaring of wat dan ook.
Je schrijft dat het de beslissing van je vriend was om zijn vriendin te verlaten ( voor jou?) , alsof je vervolgens zelf geen zeggenschap meer had over je eigen leven, en het leven van ZIJN 3 kinderen. Hij ging weg bij zijn vriendin, dus daarom moest je jezelf ontfermen over hem en zijn 3 kinderen?
Ik vind dat je daar zelf voor gekozen hebt destijds , je noemde je zelf immers al stiefmoeder , en de moeder van de kinderen 'de biologische moeder' . Tja.
En wat het had opgelost maanden de tijd te nemen ? En radicaal? Ja, maar ook duidelijk. Wat had het opgelost als ik het nog maanden had laten voortduren? Dan had je nu niet een ijskoude douche gehad en de kinderen ook niet.
Je schrijft dat het de beslissing van je vriend was om zijn vriendin te verlaten ( voor jou?) , alsof je vervolgens zelf geen zeggenschap meer had over je eigen leven, en het leven van ZIJN 3 kinderen. Hij ging weg bij zijn vriendin, dus daarom moest je jezelf ontfermen over hem en zijn 3 kinderen?
Ik vind dat je daar zelf voor gekozen hebt destijds , je noemde je zelf immers al stiefmoeder , en de moeder van de kinderen 'de biologische moeder' . Tja.
En wat het had opgelost maanden de tijd te nemen ? En radicaal? Ja, maar ook duidelijk. Wat had het opgelost als ik het nog maanden had laten voortduren? Dan had je nu niet een ijskoude douche gehad en de kinderen ook niet.
zondag 22 november 2009 om 00:10
quote:Mamasaar schreef op 21 november 2009 @ 22:56:
Ben het in deze dus gigantisch eens met Milaatje.
Wij kunnen best op één lijn zitten hoor
Liza: ik snap dat je deze reacties als persoonlijke kritiek beschouwt (dat is het deels natuurlijk ook), en uiteraard maakt dat het niet makkelijker voor jou, dat realiseer ik mij. Mijn posts hebben niet als doel om jou een nog rotter gevoel te geven, maar om op te komen voor de slachtoffers van de door jou en je ex-vriend gecreëerde situatie: de kinderen. De reacties zijn zo heftig omdat er onbedoeld (want zoals ik al schreef, ik twijfel niet aan je bedoelingen) onzorgvuldig met mensenlevens is omgegaan. Ik hoop dat jij in retrospectie ziet dat dit voor alle partijen niet in jullie voordeel heeft gewerkt, integendeel. En dat je je realiseert dat je bent misleid door je ex-vriend. Natuurlijk heeft hij zogenaamd impulsief besloten bij de vrouw van zijn kinderen weg te gaan. Hij heeft jouw goede bedoelingen misbruikt, dat was er aan de hand. Het is overleven in de buurt waar jij woont, en de junks mensen bedriegen je daarom waar je bij staat. Dat is nu eenmaal de verslaving en de straatcultuur. De mensen hoeven in essentie niet slecht te zijn, maar de omstandigheden zorgen ervoor dat ze niet de beste keuzes maken. Maar daar heb jij nu verder niets aan. Ik hoop daarom dat deze situatie er één is waarvan je hebt geleerd. Dat zoiets je nog geen tweede keer overkomt. Houd je verstand erbij en overleg met anderen voortaan. Laat je niet overrompelen. Zorg ervoor dat deze onfortuinlijke omstandigheden niet compleet zinloos zijn geweest. Sterkte en veel wijsheid, je bent hier altijd welkom om te posten. Dit is voor jou heus ook niet makkelijk.
Ben het in deze dus gigantisch eens met Milaatje.
Wij kunnen best op één lijn zitten hoor
Liza: ik snap dat je deze reacties als persoonlijke kritiek beschouwt (dat is het deels natuurlijk ook), en uiteraard maakt dat het niet makkelijker voor jou, dat realiseer ik mij. Mijn posts hebben niet als doel om jou een nog rotter gevoel te geven, maar om op te komen voor de slachtoffers van de door jou en je ex-vriend gecreëerde situatie: de kinderen. De reacties zijn zo heftig omdat er onbedoeld (want zoals ik al schreef, ik twijfel niet aan je bedoelingen) onzorgvuldig met mensenlevens is omgegaan. Ik hoop dat jij in retrospectie ziet dat dit voor alle partijen niet in jullie voordeel heeft gewerkt, integendeel. En dat je je realiseert dat je bent misleid door je ex-vriend. Natuurlijk heeft hij zogenaamd impulsief besloten bij de vrouw van zijn kinderen weg te gaan. Hij heeft jouw goede bedoelingen misbruikt, dat was er aan de hand. Het is overleven in de buurt waar jij woont, en de junks mensen bedriegen je daarom waar je bij staat. Dat is nu eenmaal de verslaving en de straatcultuur. De mensen hoeven in essentie niet slecht te zijn, maar de omstandigheden zorgen ervoor dat ze niet de beste keuzes maken. Maar daar heb jij nu verder niets aan. Ik hoop daarom dat deze situatie er één is waarvan je hebt geleerd. Dat zoiets je nog geen tweede keer overkomt. Houd je verstand erbij en overleg met anderen voortaan. Laat je niet overrompelen. Zorg ervoor dat deze onfortuinlijke omstandigheden niet compleet zinloos zijn geweest. Sterkte en veel wijsheid, je bent hier altijd welkom om te posten. Dit is voor jou heus ook niet makkelijk.
woensdag 25 november 2009 om 02:03
Hoi Liza,
Je hebt het geprobeerd en het is niet gelukt. Het is hartstikke onwijs waanzinnig klote, voor jou, voor je vriend en voor die kinderen. Laten we hopen dat het voor je vriend een eye-opener is, dat hij echt zijn leven aan het verkloten is en die van zijn kinderen erbij. Jij hebt de juiste beslissing genomen, langer doorgaan zou het alleen nog maar moeilijker maken voor jou en die kinderen. Persoonlijk denk ik dat de schade voor de kinderen wel meevalt, als je kijkt naar wat ze allemaal hiervoor al meegemaakt hebben, al zullen ze er natuurlijk ook niet beter van geworden zijn. In een maand bouw je bij zulk soort kinderen echt nog geen innige vertrouwensband op. Maar je hebt het in ieder geval geprobéérd.
Je schreef dat je leven alleen nog maar om hem en de kinderen draaide. Dat is iets wat je alleen kunt weten als je het meegemaakt hebt. Sterkte ermee verder.
Je hebt het geprobeerd en het is niet gelukt. Het is hartstikke onwijs waanzinnig klote, voor jou, voor je vriend en voor die kinderen. Laten we hopen dat het voor je vriend een eye-opener is, dat hij echt zijn leven aan het verkloten is en die van zijn kinderen erbij. Jij hebt de juiste beslissing genomen, langer doorgaan zou het alleen nog maar moeilijker maken voor jou en die kinderen. Persoonlijk denk ik dat de schade voor de kinderen wel meevalt, als je kijkt naar wat ze allemaal hiervoor al meegemaakt hebben, al zullen ze er natuurlijk ook niet beter van geworden zijn. In een maand bouw je bij zulk soort kinderen echt nog geen innige vertrouwensband op. Maar je hebt het in ieder geval geprobéérd.
Je schreef dat je leven alleen nog maar om hem en de kinderen draaide. Dat is iets wat je alleen kunt weten als je het meegemaakt hebt. Sterkte ermee verder.
woensdag 25 november 2009 om 13:40
woensdag 2 december 2009 om 03:56
Een update:
Allereerst wil ik zeggen dat mijn post dat het over was waarschijnlijk nogal "makkelijk" klonk. Alsof ik een leuk experimentje had gedaan wat helaas mislukt is.
Dat is niet zo. Maar ik was wel heel erg op en uitgeput en wist op dat moment alleen maar dat het zo niet verder kon.
En daar sta ik nog steeds achter.
Waar ik ook nog steeds achter sta is mijn oorspronkelijke besluit.
Ik heb daar de afgelopen weken erg aan getwijfeld.
De man is een zak hooi. Zoveel is duidelijk. Ik heb geen enkele excuus voor zijn zwakheden, falen en gemis aan verantwoordelijkheidsgevoel.
Maar ik heb ook heel duidelijk voor deze kinderen gekozen. Ik was nooit een enorme kindervriend, wilde zelf nooit kids, maar toen ik dit stel zag was ik overstag.
En in de afgelopen twee weken heb ik ze enorm gemist. Ik heb ook enorm getwijfeld. Moet ik nog iets proberen te doen? Het lijkt allemaal zo hopeloos. Ben ik te idealistisch? Te naief?
Ik weet het niet. Ik was altijd iemand met een duidelijke mening, en een redelijk duidelijke richting. Maar nu weet ik het allemaal niet zo zeker. Rationeel klinkt het uitzichtloos.
Maar emotioneel kan ik het niet aan om niks te doen.
Dus ik heb een keuze gemaakt. Ik blijf in hun leven.
En dat is in het geheel niet eenvoudig want de vader is terug naar de ex-vriendin en daar wonen ze nu.
Maar dit is ook een complexe samenleving waar meer geaccepteerd wordt dan wat "wij" in NL zouden doen. En ik heb zijn familie achter me staan en een hele berg vrienden.
Vandaag hebben we ze naar het naschoolse brass band programma gebracht. Ik heb de programmaleider beloofd dat ik alle ouderlijke verantwoordelijkheid op me neem. Programmaleider is nl familie van de vader, heeft het verhaal gehoord en is laaiend dat zijn neef er zo'n zootje van maakt. Maar omdat ik heel veel voor het programma doe heeft hij het uiteindelijke besluit aan mij overgelaten. En ik wil de kids niet het slachtoffer van hun vaders ellende laten worden.
Vandaag was ook de eerste keer sinds de breuk dat ik ze heb gezien. En dat bevestigde me heel erg in mijn besluit.
We hebben ze samen van school opgehaald, hebben bij mij gegeten en zijn toen naar het programma gegaan. Het jongetje had een hele berg tekeningen voor me gemaakt en een brief waarin hij vroeg of ze nog eens langsmochten komen.
Gelukkig kon ik ze nu verzekeren dat ik ze heel vaak op het programma ga bezoeken.
En hun jongste zus (die nog niet mee mag doen) kan ik tijdens hun activiteiten af en toe bij mij houden.
En als mogelijk doe ik meer. Maar ik ben al blij dat deze stap is genomen. Ze zullen hier zoveel leren en tegelijkertijd zoveel minder thuis zijn (dus minder huiselijke agressie en vader minder gestressed).
Ik weet nog steeds niet waar dit naartoe gaat. Tussen vader en mij is nog steeds gevoel, en zo'n middag samen maakt het niet makkelijker, omdat we gewoon een heel leuk gezinnetje samen waren. Ik wou dat iemand me kon uitleggen waarom mensen ( en helaas hier in grote getale) kiezen voor een leven in de goot terwijl ze zo veel beter kunnen.
Allereerst wil ik zeggen dat mijn post dat het over was waarschijnlijk nogal "makkelijk" klonk. Alsof ik een leuk experimentje had gedaan wat helaas mislukt is.
Dat is niet zo. Maar ik was wel heel erg op en uitgeput en wist op dat moment alleen maar dat het zo niet verder kon.
En daar sta ik nog steeds achter.
Waar ik ook nog steeds achter sta is mijn oorspronkelijke besluit.
Ik heb daar de afgelopen weken erg aan getwijfeld.
De man is een zak hooi. Zoveel is duidelijk. Ik heb geen enkele excuus voor zijn zwakheden, falen en gemis aan verantwoordelijkheidsgevoel.
Maar ik heb ook heel duidelijk voor deze kinderen gekozen. Ik was nooit een enorme kindervriend, wilde zelf nooit kids, maar toen ik dit stel zag was ik overstag.
En in de afgelopen twee weken heb ik ze enorm gemist. Ik heb ook enorm getwijfeld. Moet ik nog iets proberen te doen? Het lijkt allemaal zo hopeloos. Ben ik te idealistisch? Te naief?
Ik weet het niet. Ik was altijd iemand met een duidelijke mening, en een redelijk duidelijke richting. Maar nu weet ik het allemaal niet zo zeker. Rationeel klinkt het uitzichtloos.
Maar emotioneel kan ik het niet aan om niks te doen.
Dus ik heb een keuze gemaakt. Ik blijf in hun leven.
En dat is in het geheel niet eenvoudig want de vader is terug naar de ex-vriendin en daar wonen ze nu.
Maar dit is ook een complexe samenleving waar meer geaccepteerd wordt dan wat "wij" in NL zouden doen. En ik heb zijn familie achter me staan en een hele berg vrienden.
Vandaag hebben we ze naar het naschoolse brass band programma gebracht. Ik heb de programmaleider beloofd dat ik alle ouderlijke verantwoordelijkheid op me neem. Programmaleider is nl familie van de vader, heeft het verhaal gehoord en is laaiend dat zijn neef er zo'n zootje van maakt. Maar omdat ik heel veel voor het programma doe heeft hij het uiteindelijke besluit aan mij overgelaten. En ik wil de kids niet het slachtoffer van hun vaders ellende laten worden.
Vandaag was ook de eerste keer sinds de breuk dat ik ze heb gezien. En dat bevestigde me heel erg in mijn besluit.
We hebben ze samen van school opgehaald, hebben bij mij gegeten en zijn toen naar het programma gegaan. Het jongetje had een hele berg tekeningen voor me gemaakt en een brief waarin hij vroeg of ze nog eens langsmochten komen.
Gelukkig kon ik ze nu verzekeren dat ik ze heel vaak op het programma ga bezoeken.
En hun jongste zus (die nog niet mee mag doen) kan ik tijdens hun activiteiten af en toe bij mij houden.
En als mogelijk doe ik meer. Maar ik ben al blij dat deze stap is genomen. Ze zullen hier zoveel leren en tegelijkertijd zoveel minder thuis zijn (dus minder huiselijke agressie en vader minder gestressed).
Ik weet nog steeds niet waar dit naartoe gaat. Tussen vader en mij is nog steeds gevoel, en zo'n middag samen maakt het niet makkelijker, omdat we gewoon een heel leuk gezinnetje samen waren. Ik wou dat iemand me kon uitleggen waarom mensen ( en helaas hier in grote getale) kiezen voor een leven in de goot terwijl ze zo veel beter kunnen.
woensdag 2 december 2009 om 04:04
@Kadushi:
Eyeopener: ja en nee. Man is zich volledig bewust van eigen falen.
Weet dat hij hulp moet zoeken. Maar ja, de stap om dat echt te doen....
En het feit dat ex-vriendin hem meteen weer heeft binnengelaten helpt natuurlijk niet. Er is geen harde noodzaak en het leventje kabbelt wel weer door.
quote:kadushi schreef op 25 november 2009 @ 02:03:
....
Je schreef dat je leven alleen nog maar om hem en de kinderen draaide. Dat is iets wat je alleen kunt weten als je het meegemaakt hebt....
Inderdaad. Ik had geen flauw idee van alle drukte. En misschien als ik geen huis te verbouwen had, geen opstartende zaak had, was het eenvoudiger te behappen geweest, maar het was nu een ware invasie. Wat ik nog wel had kunnen handlen met 200% steun van man, maar dat ging dus ook niet.
En ondanks alle druk en het gevoel geen seconde voor mezelf te hebben, ondanks dat, mis ik ze (inclusief man) heeeeel erg.
Maar nu, en op deze manier, gaat het niet.
Eyeopener: ja en nee. Man is zich volledig bewust van eigen falen.
Weet dat hij hulp moet zoeken. Maar ja, de stap om dat echt te doen....
En het feit dat ex-vriendin hem meteen weer heeft binnengelaten helpt natuurlijk niet. Er is geen harde noodzaak en het leventje kabbelt wel weer door.
quote:kadushi schreef op 25 november 2009 @ 02:03:
....
Je schreef dat je leven alleen nog maar om hem en de kinderen draaide. Dat is iets wat je alleen kunt weten als je het meegemaakt hebt....
Inderdaad. Ik had geen flauw idee van alle drukte. En misschien als ik geen huis te verbouwen had, geen opstartende zaak had, was het eenvoudiger te behappen geweest, maar het was nu een ware invasie. Wat ik nog wel had kunnen handlen met 200% steun van man, maar dat ging dus ook niet.
En ondanks alle druk en het gevoel geen seconde voor mezelf te hebben, ondanks dat, mis ik ze (inclusief man) heeeeel erg.
Maar nu, en op deze manier, gaat het niet.
woensdag 2 december 2009 om 19:09
Ik hoop dat dit zowel jou als het brassprogramma gaat lukken. Ook nu kun je weer geconfronteerd worden met het probleem van afspraken maken met deze zak hooi. Wie gaat er verantwoordelijk zijn voor het brengen en halen naar en van de naschoolse opvang?
Leven in de goot is geen keuze. Dat is de realiteit voor deze mensen, ze kennen geen andere. Vertrouwd is veilig, hoe onzinnig dat ook lijkt. Het is keihard knokken om uit ernstige problemen te komen, en de meeste mensen willen helemaal niet zo hard knokken.
Leven in de goot is geen keuze. Dat is de realiteit voor deze mensen, ze kennen geen andere. Vertrouwd is veilig, hoe onzinnig dat ook lijkt. Het is keihard knokken om uit ernstige problemen te komen, en de meeste mensen willen helemaal niet zo hard knokken.
donderdag 3 december 2009 om 01:48
Hi Mamzelle,
Halen en brengen is geen probleem, daar zorgt het programma voor.
Enige potentiele probleem zie ik in de zaterdagochtend. Als ze dan niet bij hun vader zijn moeten ze wel gebracht worden.
En ik heb gewoon geen begrip voor niet willen knokken. Als je een beter leven ziet, en ook ziet wat je daarvoor moet doen. Hoe stom kan je dan zijn om het gewoon niet te doen?
Maar goed, ik ben absoluut niet verslavingsgevoelig en heb op mijn eigen manier keihard geknokt om te zijn wie ik nu ben. Ik weet dus dat het kan, en dat het 't waard is.
Halen en brengen is geen probleem, daar zorgt het programma voor.
Enige potentiele probleem zie ik in de zaterdagochtend. Als ze dan niet bij hun vader zijn moeten ze wel gebracht worden.
En ik heb gewoon geen begrip voor niet willen knokken. Als je een beter leven ziet, en ook ziet wat je daarvoor moet doen. Hoe stom kan je dan zijn om het gewoon niet te doen?
Maar goed, ik ben absoluut niet verslavingsgevoelig en heb op mijn eigen manier keihard geknokt om te zijn wie ik nu ben. Ik weet dus dat het kan, en dat het 't waard is.
donderdag 3 december 2009 om 22:30
Liza, chapeau!
Ik denk dat de rol die je nu hebt misschien wel veel beter bij je past. In ieder geval is die veel makkelijker vol te houden (in jouw situatie)( en kan je in mijn ogen heel veel voor de kinderen betekenen zo. In ieder geval heb je ze al een voorbeeld gegeven dat ze nog nooit gehad hebben, namelijk dat iemand die niet hun vader of moeder is, bewust voor ze kiest en ondanks tegenslag in hun leven blijft.
Je maakt vast een hoop fouten (doen we allemaal toch?) en je bent vast niet perfect, maar ik blijf dit topic toch nog maar even volgen voor het geval je misschien nog eens een hart onder de riem nodig hebt!
Ik denk dat de rol die je nu hebt misschien wel veel beter bij je past. In ieder geval is die veel makkelijker vol te houden (in jouw situatie)( en kan je in mijn ogen heel veel voor de kinderen betekenen zo. In ieder geval heb je ze al een voorbeeld gegeven dat ze nog nooit gehad hebben, namelijk dat iemand die niet hun vader of moeder is, bewust voor ze kiest en ondanks tegenslag in hun leven blijft.
Je maakt vast een hoop fouten (doen we allemaal toch?) en je bent vast niet perfect, maar ik blijf dit topic toch nog maar even volgen voor het geval je misschien nog eens een hart onder de riem nodig hebt!
