Psyche
alle pijlers
Agressief/destructief gedrag 8-jarige
donderdag 15 oktober 2009 om 15:42
Sinds 3 dagen ben ik stiefmoeder van 3 kids, 6, 8 en 10.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
vrijdag 4 december 2009 om 01:18
Nou, Liza, wat ben ik blij weer iets te horen. Ondanks dat ik niet echt veel reageer op je topic blijft je verhaal op een of andere manier bij mij spelen. En na je vorige (laatste post waarin je meedeelde dat je gestopt was met alles)post heb ik me af en toe een beetje bezorgd gemaakt. Want buiten dat wat er allemaal met de familie gebeurd is, moet jouw gevoelsleven ook een niet te geloven vloedgolf aan emoties en weet ik wat meer ondergaan hebben.
Zoals ik lees, ben je iemand die heel gevoelsmatig reageert, je liefde voor de man, voor de kinderen. Heel mooi om zo te zijn, vooral omdat je inzet (zoals dus blijkt ) niet ophoudt en je begrijpt wat het voor die kinderen betekent. Ondanks dat je voor jezelf hebt moeten bepalen dat het op deze manier niet verder kon, heb je ze niet laten vallen en ik denk dat dit voor hen het verschil kan maken tussen een absoluut wantrouwen tegenover wie dan ook of weten dat er echt wel mensen zijn die te vertrouwen zijn, waar je van op aan kunt. Dat heb jij ze mooi even meegegeven!!
Je ziet heel duidelijk dat je met de man verder eigenlijk niets kunt zolang hij zijn gedrag niet kan of wil veranderen. Rationeel heb je dat wel op een rijtje maar gevoelsmatig moet dit toch heel moeilijk voor je zijn? Denk je dat je jezelf voldoende onder controle hebt om dat gevoel nog maar een tijdje aan de kant te zetten of ben je bang toch te zwichten voor hem? Lijkt me moeilijk om met hem te worden geconfronteerd als je die gevoelens nog hebt. En hoe ervaart hij dit allemaal, praten jullie over het gebeurde? Ik heb al eerder verteld dat ik ook een relatie met een amerikaan heb, duurt al een jaar of dertien, veertien, en nog steeds verbaast het me hoe groot het verschil is in bijvoorbeeld het omgaan met gevoelens, prioriteiten stellen, empathie, communicatie en openheid. Het gemak waarmee problemen zich (lijken) op te lossen en niet verder kijken dan de neus lang is. Of dit nou een eigenschap is die puur Amerikaans is, weet ik niet maar het is wel mijn ervaring.
Sorry voor het lange verhaal. Ik wil je gewoon even laten weten hoeveel bewondering ik voor je heb en geloof dat jij weet dat wat je doet, goed is!
Zoals ik lees, ben je iemand die heel gevoelsmatig reageert, je liefde voor de man, voor de kinderen. Heel mooi om zo te zijn, vooral omdat je inzet (zoals dus blijkt ) niet ophoudt en je begrijpt wat het voor die kinderen betekent. Ondanks dat je voor jezelf hebt moeten bepalen dat het op deze manier niet verder kon, heb je ze niet laten vallen en ik denk dat dit voor hen het verschil kan maken tussen een absoluut wantrouwen tegenover wie dan ook of weten dat er echt wel mensen zijn die te vertrouwen zijn, waar je van op aan kunt. Dat heb jij ze mooi even meegegeven!!
Je ziet heel duidelijk dat je met de man verder eigenlijk niets kunt zolang hij zijn gedrag niet kan of wil veranderen. Rationeel heb je dat wel op een rijtje maar gevoelsmatig moet dit toch heel moeilijk voor je zijn? Denk je dat je jezelf voldoende onder controle hebt om dat gevoel nog maar een tijdje aan de kant te zetten of ben je bang toch te zwichten voor hem? Lijkt me moeilijk om met hem te worden geconfronteerd als je die gevoelens nog hebt. En hoe ervaart hij dit allemaal, praten jullie over het gebeurde? Ik heb al eerder verteld dat ik ook een relatie met een amerikaan heb, duurt al een jaar of dertien, veertien, en nog steeds verbaast het me hoe groot het verschil is in bijvoorbeeld het omgaan met gevoelens, prioriteiten stellen, empathie, communicatie en openheid. Het gemak waarmee problemen zich (lijken) op te lossen en niet verder kijken dan de neus lang is. Of dit nou een eigenschap is die puur Amerikaans is, weet ik niet maar het is wel mijn ervaring.
Sorry voor het lange verhaal. Ik wil je gewoon even laten weten hoeveel bewondering ik voor je heb en geloof dat jij weet dat wat je doet, goed is!
vrijdag 4 december 2009 om 07:00
Hi Rasta en Kastanjez! Dank voor jullie bemoedigende woorden en lieve posts.
Ja het is ontzettend moeilijk om mijn gevoelens een plek te geven. In het begin was ik vooral kwaad, en uitgeput. Ik dacht dat ik me sneller over de man heen kon zetten dan ik waarschijnlijk kan.
We zien elkaar nog. Onregelmatig, want ja, hij woont weer bij ex/niet-meer-ex.
En afgelopen dinsdag (toen we de kids samen naar het programma brachten) was erg moeilijk. Het gevoel is er van beide kanten nog, en zodra we met z'n allen waren was het meteen weer vertrouwd en leuk.
Ik wou dat er een betere tussenfase was waarin we meer tijd met elkaar konden doorbrengen en elkaar beter leren kennen.
We hebben wel wat gepraat, maar hij komt niet echt los. Geeft zelf grif toe dat ie fout is, maar wil ook geen beloftes over oplossingen doen omdat ie weet dat ie zich daar toch niet aan houdt.
Ik zou graag willen dat ie in ieder geval praat. Dat was een van de dingen die hiervoor juist goed tussen ons was, maar nu is ie zo gesloten als een oester. Ik denk niet eens uit onwil, maar meer uit onmacht. Gewoon nooit geleerd de chaos in zijn hoofd te bezweren door te praten. Vorige week kwamen er wat flarden en dan schrik ik wel van hoe weinig hij aan kan. Ik vrees dat ik meestal een kilometer vooruit hol met mijn gedachtes en analyses. En ben ook nog eens een ongeduldig typje, dus dat is geen makkelijke combi.
En ik zit nog steeds vol twijfels. Ja natuurlijk verdien ik beter dan een besluiteloze man die niet van de drugs kan afblijven. Maar daar tegenover staan zoveel goede momenten en zo veel liefde.
Maar goed, een oplossing heb ik daar niet 1-2-3 voor. En kan ook niet. Ik loop zo achter met mijn werk en mijn huis. De komende tijd moet ik me daar vooral op focussen.
En ik ben al blij dat de kinderen zo toch nog kan zien. Volgende week beginnen ze pas echt, en dan zal ik wel een paar keer langsgaan om te zien hoe het gaat.
Ja het is ontzettend moeilijk om mijn gevoelens een plek te geven. In het begin was ik vooral kwaad, en uitgeput. Ik dacht dat ik me sneller over de man heen kon zetten dan ik waarschijnlijk kan.
We zien elkaar nog. Onregelmatig, want ja, hij woont weer bij ex/niet-meer-ex.
En afgelopen dinsdag (toen we de kids samen naar het programma brachten) was erg moeilijk. Het gevoel is er van beide kanten nog, en zodra we met z'n allen waren was het meteen weer vertrouwd en leuk.
Ik wou dat er een betere tussenfase was waarin we meer tijd met elkaar konden doorbrengen en elkaar beter leren kennen.
We hebben wel wat gepraat, maar hij komt niet echt los. Geeft zelf grif toe dat ie fout is, maar wil ook geen beloftes over oplossingen doen omdat ie weet dat ie zich daar toch niet aan houdt.
Ik zou graag willen dat ie in ieder geval praat. Dat was een van de dingen die hiervoor juist goed tussen ons was, maar nu is ie zo gesloten als een oester. Ik denk niet eens uit onwil, maar meer uit onmacht. Gewoon nooit geleerd de chaos in zijn hoofd te bezweren door te praten. Vorige week kwamen er wat flarden en dan schrik ik wel van hoe weinig hij aan kan. Ik vrees dat ik meestal een kilometer vooruit hol met mijn gedachtes en analyses. En ben ook nog eens een ongeduldig typje, dus dat is geen makkelijke combi.
En ik zit nog steeds vol twijfels. Ja natuurlijk verdien ik beter dan een besluiteloze man die niet van de drugs kan afblijven. Maar daar tegenover staan zoveel goede momenten en zo veel liefde.
Maar goed, een oplossing heb ik daar niet 1-2-3 voor. En kan ook niet. Ik loop zo achter met mijn werk en mijn huis. De komende tijd moet ik me daar vooral op focussen.
En ik ben al blij dat de kinderen zo toch nog kan zien. Volgende week beginnen ze pas echt, en dan zal ik wel een paar keer langsgaan om te zien hoe het gaat.
vrijdag 4 december 2009 om 07:09
@Rastafun: Erg herkenbaar wat je zegt over Amerikanen.
Ik krijg natuurlijk veel commentaar dat ik mijn vriendjes niet in de ghetto moet zoeken maar wat ik aan ander materiaal tegenkom wakkert nu ook niet echt hoop aan.
Er zijn natuurlijk heel veel Amerikanen, dus er zullen best wat weldenkende open-minded mensen rondlopen, maar ik kom ze niet tegen.
Wat me bij mannen ook zo opvalt is dat ze vaak zo'n enorm ego hebben. En dat er van jou als vrouw dan verwacht wordt dat je dat nog een beetje gaat lopen masseren ook. Ha, mooi niet!
Tjsa, het is een erg ander volk. En ik heb het erg naar mijn zin hier, maar ben zo trots op mijn NL afkomst en opvoeding.
Woon jij trouwens in de VS of in NL? En heb je kinderen?
Ik krijg natuurlijk veel commentaar dat ik mijn vriendjes niet in de ghetto moet zoeken maar wat ik aan ander materiaal tegenkom wakkert nu ook niet echt hoop aan.
Er zijn natuurlijk heel veel Amerikanen, dus er zullen best wat weldenkende open-minded mensen rondlopen, maar ik kom ze niet tegen.
Wat me bij mannen ook zo opvalt is dat ze vaak zo'n enorm ego hebben. En dat er van jou als vrouw dan verwacht wordt dat je dat nog een beetje gaat lopen masseren ook. Ha, mooi niet!
Tjsa, het is een erg ander volk. En ik heb het erg naar mijn zin hier, maar ben zo trots op mijn NL afkomst en opvoeding.
Woon jij trouwens in de VS of in NL? En heb je kinderen?
vrijdag 4 december 2009 om 19:33
Hoi Liza,
Nee, ik woon (gelukkig) niet in de VS. Mijn beeld over dit land is altijd nogal ongenuanceerd geweest (terwijl ik trots ben dat ik nooit discrimineer, tegenstrijdig en niet echt een pluspunt voor mij), ben er nooit geweest en toch bevestigt mijn vriend mijn idee, zonder dat hij dat wil hoor. Want "zijn" land is altijd het beste en wij hier in Europa zijn maar een stelletje sukkels die het nog niet zo goed begrijpen.
Dat van dat ego is zo ontzettend herkenbaar! Vooral als er vrienden bij zijn, kan hij van het ene op het andere moment omslaan van een leuke, lieve man naar Rocky weet ik hoeveel. Ik zie het gewoon gebeuren: hij probeert zijn vrienden te overtreffen, weet alles beter. Aangezien zijn verleden ook crimineel geweest is, gaat het dan over wapens, drugs en al die onzin waarvan hij weet hoe ik erover denk. En toch het mannetje uit blijven hangen die er o, zo veel verstand van heeft want hij blablabla. En het trieste is dan nog dat hij een bepaald soort mensen om zich heen verzamelt die tegen hem opkijken en op een of andere manier komt alles hem aanwaaien. Kan die dan ook heel trots zeggen: ja, ik krijg alles voor elkaar.
Ook heeft hij een soort mannen-mannen leven; zijn vrienden zijn ontzettend belangrijk, hij doet meer met hen dan met mij. Zij weten meer over hem, over zijn leven, zien hem vaker en ga zo maar door. Soms heb ik het gevoel dat ik me moet laten gelden om aandacht te krijgen, een plaats moet veroveren. En daar heb ik dus geen zin in.
We hebben een jaar of acht samengewoond en dat was totaal geen succes. Nu we apart wonen, kan ik gemakkelijker afstand nemen van zijn leven omdat ik daar ook niet in pas en niet in wil passen.
Gelukkig hebben we samen geen kinderen, ik heb er twee, 27 en 22. Hij heeft wel een zoon die in de VS woont maar waar hij geen contact mee heeft.
Jaren geleden heb ik via internet zijn zoon opgespoord, het contact tussen die twee heeft misschien twee maanden geduurd en weer verwaterd. Dat vind ik ook zo typisch: hij doet het af als iets buiten hem om, geen moeite doen om het contact te onderhouden. Zijn gevoel voor emoties heeft hij dan ook afgesloten, wel hoor ik woorden dat ie van me houdt maar of dat alleen woorden zijn of dat er de intentie achter zit die voor mij liefde betekent, weet ik na al die jaren nog steeds niet.
En als ik me dan bedenk dat jij helemaal hier in zit, lijkt me heel moeilijk. Vooral omdat je al gemerkt hebt dat hij ook op het emotionele vlak een soort analfabeet is, zich niet kan uitdrukken of kan laten gaan. Terwijl jij overkomt als iemand die wel zo is. En dan samen met hem nog dingen doen, moeilijk.
Maar hoe zit dat met die ex? Hij is terug bij haar, was jij dan een tussendoortje? Snap je dit zelf? Welke plaats neem jij in in zijn leven? Waarom is hij terug bij haar?
Lieve Liza, (zou een titel van een liedje kunnen zijn haha) verlies jezelf niet, ik weet dat het makkelijk gezegd is en weet tegelijkertijd hoe moeilijk dit voor je moet zijn. In ieder geval, veel inzicht en liefde!
Nee, ik woon (gelukkig) niet in de VS. Mijn beeld over dit land is altijd nogal ongenuanceerd geweest (terwijl ik trots ben dat ik nooit discrimineer, tegenstrijdig en niet echt een pluspunt voor mij), ben er nooit geweest en toch bevestigt mijn vriend mijn idee, zonder dat hij dat wil hoor. Want "zijn" land is altijd het beste en wij hier in Europa zijn maar een stelletje sukkels die het nog niet zo goed begrijpen.
Dat van dat ego is zo ontzettend herkenbaar! Vooral als er vrienden bij zijn, kan hij van het ene op het andere moment omslaan van een leuke, lieve man naar Rocky weet ik hoeveel. Ik zie het gewoon gebeuren: hij probeert zijn vrienden te overtreffen, weet alles beter. Aangezien zijn verleden ook crimineel geweest is, gaat het dan over wapens, drugs en al die onzin waarvan hij weet hoe ik erover denk. En toch het mannetje uit blijven hangen die er o, zo veel verstand van heeft want hij blablabla. En het trieste is dan nog dat hij een bepaald soort mensen om zich heen verzamelt die tegen hem opkijken en op een of andere manier komt alles hem aanwaaien. Kan die dan ook heel trots zeggen: ja, ik krijg alles voor elkaar.
Ook heeft hij een soort mannen-mannen leven; zijn vrienden zijn ontzettend belangrijk, hij doet meer met hen dan met mij. Zij weten meer over hem, over zijn leven, zien hem vaker en ga zo maar door. Soms heb ik het gevoel dat ik me moet laten gelden om aandacht te krijgen, een plaats moet veroveren. En daar heb ik dus geen zin in.
We hebben een jaar of acht samengewoond en dat was totaal geen succes. Nu we apart wonen, kan ik gemakkelijker afstand nemen van zijn leven omdat ik daar ook niet in pas en niet in wil passen.
Gelukkig hebben we samen geen kinderen, ik heb er twee, 27 en 22. Hij heeft wel een zoon die in de VS woont maar waar hij geen contact mee heeft.
Jaren geleden heb ik via internet zijn zoon opgespoord, het contact tussen die twee heeft misschien twee maanden geduurd en weer verwaterd. Dat vind ik ook zo typisch: hij doet het af als iets buiten hem om, geen moeite doen om het contact te onderhouden. Zijn gevoel voor emoties heeft hij dan ook afgesloten, wel hoor ik woorden dat ie van me houdt maar of dat alleen woorden zijn of dat er de intentie achter zit die voor mij liefde betekent, weet ik na al die jaren nog steeds niet.
En als ik me dan bedenk dat jij helemaal hier in zit, lijkt me heel moeilijk. Vooral omdat je al gemerkt hebt dat hij ook op het emotionele vlak een soort analfabeet is, zich niet kan uitdrukken of kan laten gaan. Terwijl jij overkomt als iemand die wel zo is. En dan samen met hem nog dingen doen, moeilijk.
Maar hoe zit dat met die ex? Hij is terug bij haar, was jij dan een tussendoortje? Snap je dit zelf? Welke plaats neem jij in in zijn leven? Waarom is hij terug bij haar?
Lieve Liza, (zou een titel van een liedje kunnen zijn haha) verlies jezelf niet, ik weet dat het makkelijk gezegd is en weet tegelijkertijd hoe moeilijk dit voor je moet zijn. In ieder geval, veel inzicht en liefde!
vrijdag 4 december 2009 om 23:35
Hi Rasta!
Poeh jouw verhaal klinkt ook niet makkelijk. Dus toen je samenwoonde was je jongste nog bij jullie thuis?
Is het de jouwe wel gelukt om nu uit de problemen te blijven?
Vind je het niet raar om nog nooit in zijn land te zijn geweest?
Ik had tig vooroordelen over Amerika voor ik vertrok. Heb 6 jaar voor Amerikaanse bedrijven gewerkt dus had wel wat ervaring.
Het goede hier vind ik dat mensen zo vriendelijk zijn. Ik woon in het Zuiden, dus daar nog eens extra. Maar als het niet voor mijn liefde voor deze stad was zou ik nooit verhuisd zijn.
Ik heb hier wel heel veel kritische vrienden die de VS zeker geen paradijs vinden, maar ze vertonen wel al die trekjes van emotioneel onvolwassen.
Ik vind het hard om je te horen zeggen dat je nog steeds niet weet of hij echte liefde voor je voelt. Voel je je daar niet heel eenzaam bij? Hij zal wel andere trekjes hebben die hem toch de moeite waard maken want jullie zijn wel lang bij elkaar.
Nu vind ik het ook erg moeilijk om oprecht houden van te omschrijven en te herkennen. Mensen zijn zulke complexe wezens. Ik heb een lange (9 jaar) relatie gehad met een man die helemaal gek op me was. Maar dat ging over (lag aan mij) . En toen had ie opeens een ander. En toen was ie helemaal niet leuk en aardig meer. Maar nu is hij wel weer mijn beste vriend (en ook weer leuk en aardig ).
Wat ik voor mijn huidige man voel? Ik weet het niet. Er zijn heel veel momenten van warmte en zorgzaamheid. Maar ook tekenen van hardheid, egoisme, weglopen. En zo heel goed ken ik hem ook niet. Hoe goed leer je iemand kennen als je elkaar maar een paar keer per week ziet? Mijn ervaring is dat de ware aard pas bovenkomt als je eenmaal samenwoont. En dan natuurlijk ook niet in de eerste maand. Maar aan de andere kant groei je ook naar elkaar toe en leer je dingen in perspectief zien.
Ik heb heel veel vragen en twijfels. Maar dat hoort ook bij het leven en zeker bij mijn leven en mijn keuzes hier.
Een vriendin stuurde me een mooie quote:
"Life will break you. Nobody can protect you from that, and living alone won’t either, for solitude will also break you with its yearning. You have to love. You have to feel. It is the reason you are here on earth. You are here to risk your heart. You are here to be swallowed up."
Poeh jouw verhaal klinkt ook niet makkelijk. Dus toen je samenwoonde was je jongste nog bij jullie thuis?
Is het de jouwe wel gelukt om nu uit de problemen te blijven?
Vind je het niet raar om nog nooit in zijn land te zijn geweest?
Ik had tig vooroordelen over Amerika voor ik vertrok. Heb 6 jaar voor Amerikaanse bedrijven gewerkt dus had wel wat ervaring.
Het goede hier vind ik dat mensen zo vriendelijk zijn. Ik woon in het Zuiden, dus daar nog eens extra. Maar als het niet voor mijn liefde voor deze stad was zou ik nooit verhuisd zijn.
Ik heb hier wel heel veel kritische vrienden die de VS zeker geen paradijs vinden, maar ze vertonen wel al die trekjes van emotioneel onvolwassen.
Ik vind het hard om je te horen zeggen dat je nog steeds niet weet of hij echte liefde voor je voelt. Voel je je daar niet heel eenzaam bij? Hij zal wel andere trekjes hebben die hem toch de moeite waard maken want jullie zijn wel lang bij elkaar.
Nu vind ik het ook erg moeilijk om oprecht houden van te omschrijven en te herkennen. Mensen zijn zulke complexe wezens. Ik heb een lange (9 jaar) relatie gehad met een man die helemaal gek op me was. Maar dat ging over (lag aan mij) . En toen had ie opeens een ander. En toen was ie helemaal niet leuk en aardig meer. Maar nu is hij wel weer mijn beste vriend (en ook weer leuk en aardig ).
Wat ik voor mijn huidige man voel? Ik weet het niet. Er zijn heel veel momenten van warmte en zorgzaamheid. Maar ook tekenen van hardheid, egoisme, weglopen. En zo heel goed ken ik hem ook niet. Hoe goed leer je iemand kennen als je elkaar maar een paar keer per week ziet? Mijn ervaring is dat de ware aard pas bovenkomt als je eenmaal samenwoont. En dan natuurlijk ook niet in de eerste maand. Maar aan de andere kant groei je ook naar elkaar toe en leer je dingen in perspectief zien.
Ik heb heel veel vragen en twijfels. Maar dat hoort ook bij het leven en zeker bij mijn leven en mijn keuzes hier.
Een vriendin stuurde me een mooie quote:
"Life will break you. Nobody can protect you from that, and living alone won’t either, for solitude will also break you with its yearning. You have to love. You have to feel. It is the reason you are here on earth. You are here to risk your heart. You are here to be swallowed up."
zaterdag 5 december 2009 om 00:08
quote:rastafun schreef op 04 december 2009 @ 19:33:
...
Maar hoe zit dat met die ex? Hij is terug bij haar, was jij dan een tussendoortje? Snap je dit zelf? Welke plaats neem jij in in zijn leven? Waarom is hij terug bij haar?....
Goede vragen, die ik mezelf ook stel. Ik denk niet dat ik een tussendoortje was. Het is hier erg normaal om bij-vrouwen te hebben dus als hij me zo zag dan had hij nooit weg hoeven gaan.
Ik denk eerlijk gezegd dat hij heel veel om me geeft (is ook wat ik van zijn familie en vrienden te horen krijg). Maar ook dat hij lijkt te anticiperen op dat het niet gaat werken. Alsof hij er al vanuit gaat dat hij zal falen.
De ex is makkelijk. Heeft hem zonder morren teruggenomen. Het is een vrouw die al 20 jaar achter hem aan zit. Ze heeft geen werk, en hij onderhoudt haar en haar kind. Ze woont om de hoek bij de school en is beschikbaar als fulltime babysit.
Overigens was zij de kinderen een paar maanden geleden wel heel erg zat (heeft dat openlijk tegen de sociaal werker gezegd), dus niet alles is pais en vree daar. Dat vind ik ook zo moeilijk; te realiseren dat ze wel opgevangen worden, maar dat ze niet echt om de kinderen geeft.
De keuze om terug te gaan was praktisch, maar ook slap.
Het had hem gesierd als hij het in ieder geval een tijdje met hulp van zus had geprobeerd. Maar een deel van zijn keus begrijp ik. Ik heb hem heel duidelijk de deur gewezen. Hij hoopte dat hij nog terug kon komen en ik heb hem daar weinig kans op gegeven. Vanuit zijn perspectief was het dus over, en wat moest hij dan?
Ik heb hem zonnet gesproken. Ik dacht dat mijn houding en gedrag afgelopen dinsdag duidelijk waren: ik mis jullie! Maar hij is dus nog steeds onzeker of ik hem uberhaupt nog wil zien. We hebben nu een afspraak voor zondag, want ja, ik wil hem nog zien en ik wil hem niet uit mijn leven. Maar ik wil ook mezelf niet verliezen of in een onmogelijke positie manouvreren. Dat wordt dus veel praten en heel veel kleine stapjes nemen.
...
Maar hoe zit dat met die ex? Hij is terug bij haar, was jij dan een tussendoortje? Snap je dit zelf? Welke plaats neem jij in in zijn leven? Waarom is hij terug bij haar?....
Goede vragen, die ik mezelf ook stel. Ik denk niet dat ik een tussendoortje was. Het is hier erg normaal om bij-vrouwen te hebben dus als hij me zo zag dan had hij nooit weg hoeven gaan.
Ik denk eerlijk gezegd dat hij heel veel om me geeft (is ook wat ik van zijn familie en vrienden te horen krijg). Maar ook dat hij lijkt te anticiperen op dat het niet gaat werken. Alsof hij er al vanuit gaat dat hij zal falen.
De ex is makkelijk. Heeft hem zonder morren teruggenomen. Het is een vrouw die al 20 jaar achter hem aan zit. Ze heeft geen werk, en hij onderhoudt haar en haar kind. Ze woont om de hoek bij de school en is beschikbaar als fulltime babysit.
Overigens was zij de kinderen een paar maanden geleden wel heel erg zat (heeft dat openlijk tegen de sociaal werker gezegd), dus niet alles is pais en vree daar. Dat vind ik ook zo moeilijk; te realiseren dat ze wel opgevangen worden, maar dat ze niet echt om de kinderen geeft.
De keuze om terug te gaan was praktisch, maar ook slap.
Het had hem gesierd als hij het in ieder geval een tijdje met hulp van zus had geprobeerd. Maar een deel van zijn keus begrijp ik. Ik heb hem heel duidelijk de deur gewezen. Hij hoopte dat hij nog terug kon komen en ik heb hem daar weinig kans op gegeven. Vanuit zijn perspectief was het dus over, en wat moest hij dan?
Ik heb hem zonnet gesproken. Ik dacht dat mijn houding en gedrag afgelopen dinsdag duidelijk waren: ik mis jullie! Maar hij is dus nog steeds onzeker of ik hem uberhaupt nog wil zien. We hebben nu een afspraak voor zondag, want ja, ik wil hem nog zien en ik wil hem niet uit mijn leven. Maar ik wil ook mezelf niet verliezen of in een onmogelijke positie manouvreren. Dat wordt dus veel praten en heel veel kleine stapjes nemen.
woensdag 9 december 2009 om 01:03
quote:liza schreef op 04 december 2009 @ 23:35:
Hi Rasta!
Dus toen je samenwoonde was je jongste nog bij jullie thuis?
Allebei mijn kinderen woonden nog thuis. In diezelfde periode ben ik depressief geworden en hebben mijn kinderen heel veel bij hem kwijt gekund. Daar zijn we hem nog steeds heel dankbaar voor want hoe het anders gelopen zou zijn, weet ik niet.
Is het de jouwe wel gelukt om nu uit de problemen te blijven?
Nou ehh, niet echt echt. En dat is voor mij een probleem, ik wil er gewoon niks mee te maken hebben en niks van weten. Dat is dan ook een van de redenen dat ik soms niet geloof in zijn liefde voor mij. Eigenlijk logisch: ik wil niet weten waar hij mee bezig is, daarom weet ik een heleboel dingen niet maar voel wel dingen aan. Kan ik dan niet plaatsen en betrek het op hem en mij. Nou ben ik niet een van de makkelijkste mensen, heb mijn hart op mijn tong, en toch, bij hem is het vaak moeilijk om er over te beginnen dus gaat het spinnen in mijn hoofd, maak ik mijn eigen verhaal over wat er aan de hand is. Communicatie is zeker zijn sterkste kant niet dus je kunt je hier wel iets bij voorstellen. En wat ik moeilijk blijf vinden, is de nuance die in een taal zit, je eigen taal. Hij spreekt goed Nederlands, ik goed Engels en toch is er regelmatig een verkeerd begrijpen. Kost dan weer veel tijd om er uiteindelijk achter te komen waar het echt om gaat.
Vind je het niet raar om nog nooit in zijn land te zijn geweest?
Ja, zeker wel. Ik zou graag met hem naar de plaatsen gaan waar hij zijn leven daar geleefd heeft, zijn mensen leren kennen. Helaas zal dit nooit kunnen, hij is nl. geboren in Amsterdam en met zijn ouders geemigreerd toen hij een jaar of drie was. Door zijn criminele gedoe kwam ie in de gevangenis terecht, veroordeeld tot 10 jaar en kreeg hij na zes jaar het aanbod om terug te keren naar zijn geboorteland en dat heeft ie dus gedaan. En natuurlijk krijgt hij nooit een visum gezien zijn strafblad. Helaas. Gelukkig zijn er wel vrienden van hem die hier af en toe naar toe komen. En soms sterft ie van heimwee. Nederland zal nooit zijn land worden, gevoelsmatig.
Ik vind het hard om je te horen zeggen dat je nog steeds niet weet of hij echte liefde voor je voelt. Voel je je daar niet heel eenzaam bij? Hij zal wel andere trekjes hebben die hem toch de moeite waard maken want jullie zijn wel lang bij elkaar.
Zoals ik hierboven al beschreef, het heeft zijn redenen en ja, af en toe voel ik me wel eenzaam. Eigenlijk idioot want het is een vent uit duizenden waarvan ik weet dat ie hoe dan ook voor me klaar staat, zijn laatste euro aan me uitgeeft, heeft een geduld waar ik jaloers op ben, is altijd optimistisch en ik voel me, hoe noem je dat, veiliger in deze wereld omdat ik weet dat als het nodig is hij er voor me is. En ja, dat een relatie niet altijd gaat op de manier die je geleerd hebt, rozengeur en maneschijn, ja, dat is dus gewoon zo.
Wat ik voor mijn huidige man voel? Ik weet het niet. Er zijn heel veel momenten van warmte en zorgzaamheid. Maar ook tekenen van hardheid, egoisme, weglopen. En zo heel goed ken ik hem ook niet. Hoe goed leer je iemand kennen als je elkaar maar een paar keer per week ziet? Mijn ervaring is dat de ware aard pas bovenkomt als je eenmaal samenwoont. En dan natuurlijk ook niet in de eerste maand. Maar aan de andere kant groei je ook naar elkaar toe en leer je dingen in perspectief zien.
Hier is mijn ervaring dus totaal anders. We hebben samengewoond en dat was geen succes. Drie jaar geleden zijn we apart gaan wonen en voor mij is dat veel beter. Maar dat ligt natuurlijk aan je eigen visie, ik kan er niet tegen altijd mensen om me heen te hebben en mijn leven echt te delen met een ander. Zelfs met mijn kinderen heb ik dat gevoel gehad en mijn dochter woont sinds een paar maanden samen met haar vriendin en blijkt hier ook moeite mee te hebben.
Ik heb ook het idee dat door de afstand die er nu tussen ons is, dat we niet samenwonen, ik hem meer in zijn eigen doen zie, hij hoeft zich niet aan te passen en als we bij elkaar zijn, is dat omdat we dat willen, niet omdat je toevallig samen in een huis woont.
Ik heb heel veel vragen en twijfels. Maar dat hoort ook bij het leven en zeker bij mijn leven en mijn keuzes hier.
Een vriendin stuurde me een mooie quote:
"Life will break you. Nobody can protect you from that, and living alone won’t either, for solitude will also break you with its yearning. You have to love. You have to feel. It is the reason you are here on earth. You are here to risk your heart. You are here to be swallowed up."En hier kan ik het natuurlijk alleen maar helemaal mee eens zijn.!!
Hi Rasta!
Dus toen je samenwoonde was je jongste nog bij jullie thuis?
Allebei mijn kinderen woonden nog thuis. In diezelfde periode ben ik depressief geworden en hebben mijn kinderen heel veel bij hem kwijt gekund. Daar zijn we hem nog steeds heel dankbaar voor want hoe het anders gelopen zou zijn, weet ik niet.
Is het de jouwe wel gelukt om nu uit de problemen te blijven?
Nou ehh, niet echt echt. En dat is voor mij een probleem, ik wil er gewoon niks mee te maken hebben en niks van weten. Dat is dan ook een van de redenen dat ik soms niet geloof in zijn liefde voor mij. Eigenlijk logisch: ik wil niet weten waar hij mee bezig is, daarom weet ik een heleboel dingen niet maar voel wel dingen aan. Kan ik dan niet plaatsen en betrek het op hem en mij. Nou ben ik niet een van de makkelijkste mensen, heb mijn hart op mijn tong, en toch, bij hem is het vaak moeilijk om er over te beginnen dus gaat het spinnen in mijn hoofd, maak ik mijn eigen verhaal over wat er aan de hand is. Communicatie is zeker zijn sterkste kant niet dus je kunt je hier wel iets bij voorstellen. En wat ik moeilijk blijf vinden, is de nuance die in een taal zit, je eigen taal. Hij spreekt goed Nederlands, ik goed Engels en toch is er regelmatig een verkeerd begrijpen. Kost dan weer veel tijd om er uiteindelijk achter te komen waar het echt om gaat.
Vind je het niet raar om nog nooit in zijn land te zijn geweest?
Ja, zeker wel. Ik zou graag met hem naar de plaatsen gaan waar hij zijn leven daar geleefd heeft, zijn mensen leren kennen. Helaas zal dit nooit kunnen, hij is nl. geboren in Amsterdam en met zijn ouders geemigreerd toen hij een jaar of drie was. Door zijn criminele gedoe kwam ie in de gevangenis terecht, veroordeeld tot 10 jaar en kreeg hij na zes jaar het aanbod om terug te keren naar zijn geboorteland en dat heeft ie dus gedaan. En natuurlijk krijgt hij nooit een visum gezien zijn strafblad. Helaas. Gelukkig zijn er wel vrienden van hem die hier af en toe naar toe komen. En soms sterft ie van heimwee. Nederland zal nooit zijn land worden, gevoelsmatig.
Ik vind het hard om je te horen zeggen dat je nog steeds niet weet of hij echte liefde voor je voelt. Voel je je daar niet heel eenzaam bij? Hij zal wel andere trekjes hebben die hem toch de moeite waard maken want jullie zijn wel lang bij elkaar.
Zoals ik hierboven al beschreef, het heeft zijn redenen en ja, af en toe voel ik me wel eenzaam. Eigenlijk idioot want het is een vent uit duizenden waarvan ik weet dat ie hoe dan ook voor me klaar staat, zijn laatste euro aan me uitgeeft, heeft een geduld waar ik jaloers op ben, is altijd optimistisch en ik voel me, hoe noem je dat, veiliger in deze wereld omdat ik weet dat als het nodig is hij er voor me is. En ja, dat een relatie niet altijd gaat op de manier die je geleerd hebt, rozengeur en maneschijn, ja, dat is dus gewoon zo.
Wat ik voor mijn huidige man voel? Ik weet het niet. Er zijn heel veel momenten van warmte en zorgzaamheid. Maar ook tekenen van hardheid, egoisme, weglopen. En zo heel goed ken ik hem ook niet. Hoe goed leer je iemand kennen als je elkaar maar een paar keer per week ziet? Mijn ervaring is dat de ware aard pas bovenkomt als je eenmaal samenwoont. En dan natuurlijk ook niet in de eerste maand. Maar aan de andere kant groei je ook naar elkaar toe en leer je dingen in perspectief zien.
Hier is mijn ervaring dus totaal anders. We hebben samengewoond en dat was geen succes. Drie jaar geleden zijn we apart gaan wonen en voor mij is dat veel beter. Maar dat ligt natuurlijk aan je eigen visie, ik kan er niet tegen altijd mensen om me heen te hebben en mijn leven echt te delen met een ander. Zelfs met mijn kinderen heb ik dat gevoel gehad en mijn dochter woont sinds een paar maanden samen met haar vriendin en blijkt hier ook moeite mee te hebben.
Ik heb ook het idee dat door de afstand die er nu tussen ons is, dat we niet samenwonen, ik hem meer in zijn eigen doen zie, hij hoeft zich niet aan te passen en als we bij elkaar zijn, is dat omdat we dat willen, niet omdat je toevallig samen in een huis woont.
Ik heb heel veel vragen en twijfels. Maar dat hoort ook bij het leven en zeker bij mijn leven en mijn keuzes hier.
Een vriendin stuurde me een mooie quote:
"Life will break you. Nobody can protect you from that, and living alone won’t either, for solitude will also break you with its yearning. You have to love. You have to feel. It is the reason you are here on earth. You are here to risk your heart. You are here to be swallowed up."En hier kan ik het natuurlijk alleen maar helemaal mee eens zijn.!!
woensdag 9 december 2009 om 01:26
En Liza, uit je laatste post blijkt voor mij dat je situatie beslist realistisch ziet; je ziet hoe dubbel hij is in zijn denken en doen. Je hebt begrip voor bepaalde dingen en andere kanten van hem weet je te waarderen en op juiste waarde te schatten.
Anderzijds zou het voor mij ondoenlijk zijn te weten dat de man waar ik van hou bij een ander leeft. Je zegt dat bij-vrouwen in zijn cultuur heel normaal zijn en betekent dat dan dat jij dat accepteert? Kunt accepteren? En logisch dat je hem niet uit je leven wilt maar kun jij dit gevoelsmatig bolwerken? Natuurlijk zal alles met kleine stapjes gaan maar weet je welke richting die stappen uitgaan?
Gelukkig dat je van jezelf weet dat je je niet wilt verliezen in een misschien onmogelijke relatie.
Ik neem ook aan dat je daar je leven hebt, vrienden en zo. Is het vertrouwd voor je, kun je je dingen delen met mensen die je begrijpen, is zo belangrijk.
Heb je een idee hoe het verder met de kinders gaat, heb je nog contact, hoe stel je je op naar hen toe, merk je iets van vertrouwen wederzijds.
En hoe is het zondag gegaan want er gebeuren altijd zoveel dingen in korte tijd bij jou, ik ben benieuwd.
Anderzijds zou het voor mij ondoenlijk zijn te weten dat de man waar ik van hou bij een ander leeft. Je zegt dat bij-vrouwen in zijn cultuur heel normaal zijn en betekent dat dan dat jij dat accepteert? Kunt accepteren? En logisch dat je hem niet uit je leven wilt maar kun jij dit gevoelsmatig bolwerken? Natuurlijk zal alles met kleine stapjes gaan maar weet je welke richting die stappen uitgaan?
Gelukkig dat je van jezelf weet dat je je niet wilt verliezen in een misschien onmogelijke relatie.
Ik neem ook aan dat je daar je leven hebt, vrienden en zo. Is het vertrouwd voor je, kun je je dingen delen met mensen die je begrijpen, is zo belangrijk.
Heb je een idee hoe het verder met de kinders gaat, heb je nog contact, hoe stel je je op naar hen toe, merk je iets van vertrouwen wederzijds.
En hoe is het zondag gegaan want er gebeuren altijd zoveel dingen in korte tijd bij jou, ik ben benieuwd.
woensdag 9 december 2009 om 06:36
Hi Rasta, fijn om wat meer achtergrond bij jouw verhaal te horen. Jij hebt ook wel wat meegemaakt zeg! Maar goed te horen dat hij er dus voor je was toen het nodig was.
Lijkt me lastig om te weten dat ie dingen uitspookt maar er (natuurlijk) ook niet bij betrokken te willen raken. Dan is niet samenwonen inderdaad wel beter. Ik snap nu wel beter hoe je er in staat.
En ook moeilijk dat hij zijn land niet meer in kan. Af en toe word ik erg moe van alle visumregels.
Ik loop af en toe tegen taalproblemen aan (mis vooral de NL gezegdes zo erg!) maar meer nog tegen een gemis aan gezamelijk soort communicatie en achtergrond, en de cultuurverschillen.
Haha, niet kunnen samenwonen. Dat kan ik eigenlijk ook niet. Mijn vorige vriend heeft 3 jaar gezeurd voor ik toegaf. En toen vond ik het eigenlijk wel leuk. Maar hij was dan ook erg makkelijk.
Het goede van samenwonen vind ik dat je elkaar echt leert kennen. Het nadeel is dat je dan weer te vaak op elkaars lip zit en dat levert ook weer irritatie op. Het is nooit ideaal.
Mijn update:
ik zou de kinderen dit weekend (Sinterklaas!) zien. Bij hun moeder. Maar dat ging niet door, want hun vader moest ze brengen en die is de hele zaterdag nooit thuisgekomen. 's Nachts is ie bij mij langsgeweest. Dat was goed. Hij is nog steeds erg onzeker over mijn houding naar hem toe. Aan praten niet echt toegekomen, ook omdat we nog steeds de zondagmiddag er voor gereserveerd hadden staan. Maar 's ochtends belde zijn baas hem dat zijn beste collega was overleden (leve de VS gezondheidszorg!). Dus van praten over ons komt nu even niks.
Over dat hij nu bij ex woont: natuurlijk ben ik pissed. En in eerste instantie vroeg ik me ook wel af wat zijn gevoel voor mij dan was. Maar ik geloof nu wel dat het vooral een praktische keus was. Ben er nog steeds niet blij mee, maar in ieder geval hebben de kinderen een thuis, eten en iemand die op ze let. Van pa moeten ze het nu geloof ik niet echt hebben. Heb het sterke vermoeden dat hij amper thuis is.
Maar ik ben ook erg praktisch. Het is nu even niet anders. Zolang ik maar niet het gevoel heb gebruikt te worden.
Vanavond gesproken met mijn vriendin bij het brass band programma. De kids doen het prima. De afspraak is dat ik het eerste aanspreekpunt ben. Ik betrek de vader er zoveel mogelijk in, maar waar hij het laat afweten spring ik in. Donderdag ga ik langs en hoop dan even wat tijd met ze te hebben.
En misschien dat ik ze in het weekend wat langer kan zien. Ik heb vorige week in ieder geval gemerkt dat ze mij ook heel erg missen, dus het zou fijn zijn om wat tijd samen te hebben.
Over het delen met vrienden: ja, ik heb hele fijne vrienden hier. En ze kennen (ook uit eigen ervaringen) de situatie. Ik kan dus wel praten, maar merk wel dat mijn beslissingen toch heel erg vanuit mezelf komen. Ik vind het zo moeilijk omdat de kinderen er in betrokken zijn. Ik denk dat ik zonder kids de man makkelijker had laten gaan. En als het mijn eigen kinderen waren geweest dan helemaal. Maar nu is het dilemma dat als we samen zijn dat het dan waarschijnlijk beter voor ze is dan als ik uit hun vaders leven verdwijn. Maar tegelijkertijd ben ik nog nooit langdurige verplichtingen aangegaan. Wil altijd vrij zijn...Maar wil ook openstaan voor wat er op mijn pad komt.
Je ziet, ik ben er nog lang niet uit.
Maar goed, dat hoeft nu ook niet. Er zijn geen noodsituaties meer. Kids terug naar pleegzorg is geen issue meer. En ik moet eerst een huis opknappen en wat geld gaan verdienen.
Lijkt me lastig om te weten dat ie dingen uitspookt maar er (natuurlijk) ook niet bij betrokken te willen raken. Dan is niet samenwonen inderdaad wel beter. Ik snap nu wel beter hoe je er in staat.
En ook moeilijk dat hij zijn land niet meer in kan. Af en toe word ik erg moe van alle visumregels.
Ik loop af en toe tegen taalproblemen aan (mis vooral de NL gezegdes zo erg!) maar meer nog tegen een gemis aan gezamelijk soort communicatie en achtergrond, en de cultuurverschillen.
Haha, niet kunnen samenwonen. Dat kan ik eigenlijk ook niet. Mijn vorige vriend heeft 3 jaar gezeurd voor ik toegaf. En toen vond ik het eigenlijk wel leuk. Maar hij was dan ook erg makkelijk.
Het goede van samenwonen vind ik dat je elkaar echt leert kennen. Het nadeel is dat je dan weer te vaak op elkaars lip zit en dat levert ook weer irritatie op. Het is nooit ideaal.
Mijn update:
ik zou de kinderen dit weekend (Sinterklaas!) zien. Bij hun moeder. Maar dat ging niet door, want hun vader moest ze brengen en die is de hele zaterdag nooit thuisgekomen. 's Nachts is ie bij mij langsgeweest. Dat was goed. Hij is nog steeds erg onzeker over mijn houding naar hem toe. Aan praten niet echt toegekomen, ook omdat we nog steeds de zondagmiddag er voor gereserveerd hadden staan. Maar 's ochtends belde zijn baas hem dat zijn beste collega was overleden (leve de VS gezondheidszorg!). Dus van praten over ons komt nu even niks.
Over dat hij nu bij ex woont: natuurlijk ben ik pissed. En in eerste instantie vroeg ik me ook wel af wat zijn gevoel voor mij dan was. Maar ik geloof nu wel dat het vooral een praktische keus was. Ben er nog steeds niet blij mee, maar in ieder geval hebben de kinderen een thuis, eten en iemand die op ze let. Van pa moeten ze het nu geloof ik niet echt hebben. Heb het sterke vermoeden dat hij amper thuis is.
Maar ik ben ook erg praktisch. Het is nu even niet anders. Zolang ik maar niet het gevoel heb gebruikt te worden.
Vanavond gesproken met mijn vriendin bij het brass band programma. De kids doen het prima. De afspraak is dat ik het eerste aanspreekpunt ben. Ik betrek de vader er zoveel mogelijk in, maar waar hij het laat afweten spring ik in. Donderdag ga ik langs en hoop dan even wat tijd met ze te hebben.
En misschien dat ik ze in het weekend wat langer kan zien. Ik heb vorige week in ieder geval gemerkt dat ze mij ook heel erg missen, dus het zou fijn zijn om wat tijd samen te hebben.
Over het delen met vrienden: ja, ik heb hele fijne vrienden hier. En ze kennen (ook uit eigen ervaringen) de situatie. Ik kan dus wel praten, maar merk wel dat mijn beslissingen toch heel erg vanuit mezelf komen. Ik vind het zo moeilijk omdat de kinderen er in betrokken zijn. Ik denk dat ik zonder kids de man makkelijker had laten gaan. En als het mijn eigen kinderen waren geweest dan helemaal. Maar nu is het dilemma dat als we samen zijn dat het dan waarschijnlijk beter voor ze is dan als ik uit hun vaders leven verdwijn. Maar tegelijkertijd ben ik nog nooit langdurige verplichtingen aangegaan. Wil altijd vrij zijn...Maar wil ook openstaan voor wat er op mijn pad komt.
Je ziet, ik ben er nog lang niet uit.
Maar goed, dat hoeft nu ook niet. Er zijn geen noodsituaties meer. Kids terug naar pleegzorg is geen issue meer. En ik moet eerst een huis opknappen en wat geld gaan verdienen.
donderdag 10 december 2009 om 00:51
Had wat meer tijd vandaag en heb wat meer ingelezen en ik begreep het dus goed, vader maakt er een puinhoop van en is daarbij weer aan het "relapsen".
Ik woon dus ook in Amerika en wat ik niet van jou snap is dat je CPS hier niet inschakeld, je verteld hier dat er nog een moeder en een zus is, waarom krijgen die de ouderlijke macht niet over de kinderen, omdat ze het niet willen???
Die kinderen horen niet bij een verslaafde thuis die ze van hot naar her sleept en nog erger, jouw taak is niet om hier en daar gezellig bij activiteiten te zijn, maar om CPS in te schakelen zodat er structureel iets gedaan wordt (en dan kun je nog steeds in hun leven zijn als CPS of vader daar okay mee zijn), want op deze manier gaan deze kinderen de afgrond in, overigens zitten ze daar al heel diep in (de afgrond) en zal het heel wat counseling gaan kosten wil daar niet iets slechts uit gaan komen, niet te geloven hoe de volwassenen met deze kinderen omgaan. Diep treurig....
Ik heb er geen woorden voor eerlijk gezegd.....
Ik woon dus ook in Amerika en wat ik niet van jou snap is dat je CPS hier niet inschakeld, je verteld hier dat er nog een moeder en een zus is, waarom krijgen die de ouderlijke macht niet over de kinderen, omdat ze het niet willen???
Die kinderen horen niet bij een verslaafde thuis die ze van hot naar her sleept en nog erger, jouw taak is niet om hier en daar gezellig bij activiteiten te zijn, maar om CPS in te schakelen zodat er structureel iets gedaan wordt (en dan kun je nog steeds in hun leven zijn als CPS of vader daar okay mee zijn), want op deze manier gaan deze kinderen de afgrond in, overigens zitten ze daar al heel diep in (de afgrond) en zal het heel wat counseling gaan kosten wil daar niet iets slechts uit gaan komen, niet te geloven hoe de volwassenen met deze kinderen omgaan. Diep treurig....
Ik heb er geen woorden voor eerlijk gezegd.....
donderdag 10 december 2009 om 14:01
In en in-triest. Er is niemand die eigenlijk echt tijd voor deze kinderen heeft, ieder met zijn/haar eigen redenen.
Dan maar weer hier de kinderen deponeren dan maar weer daar.
Begrijp ook niet waarom er geen professionele hulpverlening is voor deze kinderen, behalve dan de 'naschoolse opvang' in de vorm van een brassbandcursus.
Wat heus wel leuk voor de kinderen is maar lijkt me toch dat er meer nodig is dan dat.
De kinderen lijken wel een last te zijn voor iedereen.
De vader van de kinderen kan zichzelf amper redden laat staan zijn kinderen.
Ik zou toch niet bepaald warm worden van zo'n project.
Mits ik er voor betaald krijg.
Dan maar weer hier de kinderen deponeren dan maar weer daar.
Begrijp ook niet waarom er geen professionele hulpverlening is voor deze kinderen, behalve dan de 'naschoolse opvang' in de vorm van een brassbandcursus.
Wat heus wel leuk voor de kinderen is maar lijkt me toch dat er meer nodig is dan dat.
De kinderen lijken wel een last te zijn voor iedereen.
De vader van de kinderen kan zichzelf amper redden laat staan zijn kinderen.
Ik zou toch niet bepaald warm worden van zo'n project.
Mits ik er voor betaald krijg.
donderdag 10 december 2009 om 14:41
Stoeptegel,
Helemaal mee eens, leuk zo'n brassband cursus maar dat is een pleister op een enorme stinkende wond.
Nu weet ik heus wel dat de overheid hier in Amerika erg dun bedeeld is met funding, helemaal nu...
Maar ik zie of lees nog helemaal nergens dat de CPS is ingeschakeld, kinderen die gedumpt worden door hun biologische moeder kan toch niet en dan weer terug gaan naar hun verslavende vader. Ik zeg niet en beweer niet dat CPS de hemel is voor deze kinderen, maar er kan wel een "vaste plaats" worden gecreerd met wel degelijk hulp van counseling en weet ik wat allemaal.
Een kind die een zaag pakt om een ander kind "even aan te pakken" is in mijn ogen duidelijk over de schreef, hier zit iets heel duidelijk mis en dan heb ik het nog niet over ander gedrag wil dit niet uit de hand gaan lopen en dat de kinderen in een juvenile instituut worden gestopt met een criminele aantekening en dat gaat helemaal niets helpen, want in "Juvi Hall" leren ze nog veel meer ergere dingen want ook daar zitten kinderen die moorden hebben gepleegd....
Hulp inschakelen en wel direct, niemand mag met deze kinderen sollen, ze hebben er niet om gevraagd en mogen niet behandeld worden alsof ze een zak vuil zijn die gaat stinken en ongemakkelijk wordt als iemand er niet mee uit de weg kan of er geen oplossing voor heeft.
Sorry mijn persoonlijke mening, ik denk dat mijn boosheid getriggerd wordt door het feit dat ik zelf met een partner zit die een ex drug en drank verslaafde is (kwam ik pas achter toen ik getrouwd en zwanger was) en die dus weer is gaan drinken. Die ga ik dus verlaten omdat hij een mishandelende factor is, ja mijn kinderen zien daar ook geen goeds van. Natuurlijk zijn dit mijn eigen kinderen, maar ik zal er voor zorgen dat de hulp die er is door de overheid aan het werk wordt gezet, het is er voor, gebruik het...
Helemaal mee eens, leuk zo'n brassband cursus maar dat is een pleister op een enorme stinkende wond.
Nu weet ik heus wel dat de overheid hier in Amerika erg dun bedeeld is met funding, helemaal nu...
Maar ik zie of lees nog helemaal nergens dat de CPS is ingeschakeld, kinderen die gedumpt worden door hun biologische moeder kan toch niet en dan weer terug gaan naar hun verslavende vader. Ik zeg niet en beweer niet dat CPS de hemel is voor deze kinderen, maar er kan wel een "vaste plaats" worden gecreerd met wel degelijk hulp van counseling en weet ik wat allemaal.
Een kind die een zaag pakt om een ander kind "even aan te pakken" is in mijn ogen duidelijk over de schreef, hier zit iets heel duidelijk mis en dan heb ik het nog niet over ander gedrag wil dit niet uit de hand gaan lopen en dat de kinderen in een juvenile instituut worden gestopt met een criminele aantekening en dat gaat helemaal niets helpen, want in "Juvi Hall" leren ze nog veel meer ergere dingen want ook daar zitten kinderen die moorden hebben gepleegd....
Hulp inschakelen en wel direct, niemand mag met deze kinderen sollen, ze hebben er niet om gevraagd en mogen niet behandeld worden alsof ze een zak vuil zijn die gaat stinken en ongemakkelijk wordt als iemand er niet mee uit de weg kan of er geen oplossing voor heeft.
Sorry mijn persoonlijke mening, ik denk dat mijn boosheid getriggerd wordt door het feit dat ik zelf met een partner zit die een ex drug en drank verslaafde is (kwam ik pas achter toen ik getrouwd en zwanger was) en die dus weer is gaan drinken. Die ga ik dus verlaten omdat hij een mishandelende factor is, ja mijn kinderen zien daar ook geen goeds van. Natuurlijk zijn dit mijn eigen kinderen, maar ik zal er voor zorgen dat de hulp die er is door de overheid aan het werk wordt gezet, het is er voor, gebruik het...
donderdag 10 december 2009 om 22:01
Hi Dubiootje, oeps even verwarring over het aantal kinderen. Moeder heeft totaal 10 kids van diverse mannen. Eind 90-er jaren, begin 2000 had ze een vijf jaar durende relatie met mijn man.
Ze had toen al kinderen.
Mijn man dacht oorspronkelijk dat hij 5 kinderen met haar had. Geen van allen heeft hij ooit erkend. Toen hij het proces van voogdij verkrijgen inging zijn ze allemaal getest. Overigens rekenfout mij: het waren er op dat moment 9 en 1 ervan volwassen, dus er zijn er 8 getest. Van de oorspronkelijke 5 bleken er slechts 2 van hem te zijn, en jongste was door een ander erkend maar bleek dus van hem. En dat is nou net degene die het meeste op hem lijkt.
Oops my bad....het is de moeder die 10 kinderen heeft waarvan er 3 via DNA testing van hem zijn, maar 1 van de BF's (vraag me af hoeveel ze er nu heeft gehad brrrrrr) van de moeder is de lulligste niet en erkend er nog eentje die niet van hem is....
Okay, dan is het de moeder die dus HOOG NODIG een afspraak moet gaan maken bij Planned Parenthood hier in de USA, overigens allemaal gratis als je onvermogend bent of geen papieren hebt dus zo moeilijk is dat niet, dat is net zo makkelijk als je benen sprijden bij ....(vul zelf maar in)...sorry ben nog steeds boos over zoveel achteloosheid, daar kan je niet de samenleving de schuld van gaan geven dat is IEMAND zijn EIGEN VERANTWOORDELIJKHEID....
Ze had toen al kinderen.
Mijn man dacht oorspronkelijk dat hij 5 kinderen met haar had. Geen van allen heeft hij ooit erkend. Toen hij het proces van voogdij verkrijgen inging zijn ze allemaal getest. Overigens rekenfout mij: het waren er op dat moment 9 en 1 ervan volwassen, dus er zijn er 8 getest. Van de oorspronkelijke 5 bleken er slechts 2 van hem te zijn, en jongste was door een ander erkend maar bleek dus van hem. En dat is nou net degene die het meeste op hem lijkt.
Oops my bad....het is de moeder die 10 kinderen heeft waarvan er 3 via DNA testing van hem zijn, maar 1 van de BF's (vraag me af hoeveel ze er nu heeft gehad brrrrrr) van de moeder is de lulligste niet en erkend er nog eentje die niet van hem is....
Okay, dan is het de moeder die dus HOOG NODIG een afspraak moet gaan maken bij Planned Parenthood hier in de USA, overigens allemaal gratis als je onvermogend bent of geen papieren hebt dus zo moeilijk is dat niet, dat is net zo makkelijk als je benen sprijden bij ....(vul zelf maar in)...sorry ben nog steeds boos over zoveel achteloosheid, daar kan je niet de samenleving de schuld van gaan geven dat is IEMAND zijn EIGEN VERANTWOORDELIJKHEID....
anoniem_68627 wijzigde dit bericht op 10-12-2009 22:08
Reden: spelling
Reden: spelling
% gewijzigd
zaterdag 12 december 2009 om 03:00
Orchideetje, fijn dat je even neerzet waarom je zo fel reageert. Dat maakt het voor mij wat makkelijker om je posts in perspectief te zien. Ik wens je heel veel sterkte want je zit in een lastige situatie. Zit je qua papieren (verblijfsvergunning) in ieder geval wel goed?
[quote]Stoeptegel schreef op 10 december 2009 @ 14:01:
Begrijp ook niet waarom er geen professionele hulpverlening is voor deze kinderen,.....
/quote]
Stoeptegel (en orchi): omdat dit Amerika is, en omdat ik in de stad woon die men aanduidt als "The City That Care Forgot".
De situtatie die ik hier beschrijf is geen uitzondering maar regel. En dat is heel triest.
Ik heb in het begin mijn vrienden (velen werkzaam bij non-profits en hulpverlening) gevraagd wat er aan hulp is. Dat bleek bedroevend weinig te zijn. Er is geen geld en geen aandacht voor, je hebt het maar zelf uit te zoeken.
Child protection zou ik slechts inschakelen als de kinderen echt mishandeld worden. Dat is niet het geval.
@Orchideetje: de moeder is al uit de ouderlijke macht ontzet en heeft alle kansen om dat terug te krijgen al verspeeld. Ik krijg ook niet het idee dat ze er erg haar best voor doet/deed.
De kids zaten dus in foster care. Dat is hier ook geen pretje. Ik weet dat het jongetje in een gezin van 10 pleegkinderen zat. De meeste pleegouders hier doen het voor het geld.
Is dat een betere oplossing?
Een van de achterliggende ideeen van het brassbandprogramma is om dit soort kinderen (waarvan er dus heel veel rondlopen) een kans te bieden. Nee, niet ideaal. Maar wel vaak de enige kans die ze krijgen.
Het is voor NL-ers soms moeilijk voor te stellen, maar het deel van Amerika waar ik woon is echt een semi-derde-wereld land. Dat heeft soms zo z'n charmes (ik ben erg verliefd op de stad), maar menselijkerwijs is het vaak ook dieptriest.
[quote]Stoeptegel schreef op 10 december 2009 @ 14:01:
Begrijp ook niet waarom er geen professionele hulpverlening is voor deze kinderen,.....
/quote]
Stoeptegel (en orchi): omdat dit Amerika is, en omdat ik in de stad woon die men aanduidt als "The City That Care Forgot".
De situtatie die ik hier beschrijf is geen uitzondering maar regel. En dat is heel triest.
Ik heb in het begin mijn vrienden (velen werkzaam bij non-profits en hulpverlening) gevraagd wat er aan hulp is. Dat bleek bedroevend weinig te zijn. Er is geen geld en geen aandacht voor, je hebt het maar zelf uit te zoeken.
Child protection zou ik slechts inschakelen als de kinderen echt mishandeld worden. Dat is niet het geval.
@Orchideetje: de moeder is al uit de ouderlijke macht ontzet en heeft alle kansen om dat terug te krijgen al verspeeld. Ik krijg ook niet het idee dat ze er erg haar best voor doet/deed.
De kids zaten dus in foster care. Dat is hier ook geen pretje. Ik weet dat het jongetje in een gezin van 10 pleegkinderen zat. De meeste pleegouders hier doen het voor het geld.
Is dat een betere oplossing?
Een van de achterliggende ideeen van het brassbandprogramma is om dit soort kinderen (waarvan er dus heel veel rondlopen) een kans te bieden. Nee, niet ideaal. Maar wel vaak de enige kans die ze krijgen.
Het is voor NL-ers soms moeilijk voor te stellen, maar het deel van Amerika waar ik woon is echt een semi-derde-wereld land. Dat heeft soms zo z'n charmes (ik ben erg verliefd op de stad), maar menselijkerwijs is het vaak ook dieptriest.
zaterdag 12 december 2009 om 03:14
Ik heb de afgelopen dagen niet gereageerd omdat ik ook even niet zo goed wist wat ik met de situatie aan moet. Gister was ik op het programma maar verschenen de kinderen niet. Pa's phone is afgesloten dus ik kon niemand bereiken. Vandaag hem op werk gebeld en gezegd dat ik de kinderen van school ging halen. Zag pa niet zo zitten omdat hij bang was dat ex/not-ex op me af zou vliegen. Er is namelijk vorige week al een confrontatie geweest toen we ze samen ophaalden. Gevolg is wel dat ex/not-ex het schoolterrein niet meer op mag. (lekker dat ghettovolk, vliegt je gewoon aan).
Heb pa gezegd dat hij en zij dan maar moeten zorgen dat de kids wel op de programmabus stappen, want anders blijf ik ze zelf ophalen.
Op school kwam ik zowaar de oud-pleegmoeder van de jongste tegen. Lief mens! Ze merkte meteen op dat de kinderen er zo veel beter uitzagen, maar ze trok een gezicht toen ik vertelde dat ze terug waren bij ex/not-ex.
Dat de kinderen daar niet gelukkig zijn bleek toen we even bij mij thuis waren. Daar kwam de vraag waarom ze niet bij mij mochten wonen. Ik probeerde uit te leggen dat ze bij hun vader horen en dat pa er een zootje van heeft gemaakt.
Maar toen vroegen ze of ik dan niet de voogdij kon krijgen zodat ze bij mij konden zijn. Oh man....
Later pa gezien. Had de twee oudsten op het programma achtergelaten en was vertrokken met jongste die ik dus weer bij pa moest afleveren. Hebben nu soort van afspraak voor zondag om eens serieus te praten.
Heb pa gezegd dat hij en zij dan maar moeten zorgen dat de kids wel op de programmabus stappen, want anders blijf ik ze zelf ophalen.
Op school kwam ik zowaar de oud-pleegmoeder van de jongste tegen. Lief mens! Ze merkte meteen op dat de kinderen er zo veel beter uitzagen, maar ze trok een gezicht toen ik vertelde dat ze terug waren bij ex/not-ex.
Dat de kinderen daar niet gelukkig zijn bleek toen we even bij mij thuis waren. Daar kwam de vraag waarom ze niet bij mij mochten wonen. Ik probeerde uit te leggen dat ze bij hun vader horen en dat pa er een zootje van heeft gemaakt.
Maar toen vroegen ze of ik dan niet de voogdij kon krijgen zodat ze bij mij konden zijn. Oh man....
Later pa gezien. Had de twee oudsten op het programma achtergelaten en was vertrokken met jongste die ik dus weer bij pa moest afleveren. Hebben nu soort van afspraak voor zondag om eens serieus te praten.
zaterdag 12 december 2009 om 04:04
Orchideetje, wil je misschien wat meer vertellen over jouw situatie? Hoe lang ben je al in de VS? En hoelang getrouwd? Hoe oud zijn jouw kinderen?
Heb je een idee waarom jouw man weer is gaan drinken? En is het echt alleen drank of ook drugs?
Sorry, een hele lijst vragen. Als je niet wil antwoorden ook goed hoor.
Edit: Lees net je topic op Relaties. Meid wat een verhaal. Inderdaad zo snel mogelijk wegwezen bij deze man. Dit is wel iets meer dan alleen drankverslaving.
Heb je een idee waarom jouw man weer is gaan drinken? En is het echt alleen drank of ook drugs?
Sorry, een hele lijst vragen. Als je niet wil antwoorden ook goed hoor.
Edit: Lees net je topic op Relaties. Meid wat een verhaal. Inderdaad zo snel mogelijk wegwezen bij deze man. Dit is wel iets meer dan alleen drankverslaving.
zaterdag 12 december 2009 om 10:53
Ik krijg het zelf al benauwd van de huidige situatie van deze kinderen, laat staan hoe dit voor jou moet zijn. Je zit er al over je oren in, dame. Je kunt wel uitleggen dat ze bij hun papa horen maar het voelt niet goed, toch?
Als je dit zelf niet aankan is het zaak om een stabiel netwerk rond de kinderen op te bouwen. Jij zal beter in staat zijn om de mogelijkheden in te schatten daar dan ik. Er zijn mensen zat die nadat ze in derdewereldomstandigheden raakten in staat zijn om een fundraising op te zetten zodat lokale mensen een aantal van deze kinderen een stabiele omgeving kunnen bieden. Anyway, zoals het nu gaat stevenen ze nog evenzogoed af op een toekomst van instabiliteit, en alle gevolgen daarvan. En aangezien je toch je rug niet kunt keren, kun je mss beter proberen om iets te doen dat werkt en zal blijven werken. Stop daarbij op de volwassenen rond deze kinderen te rekenen *kunnen ze bijvoorbeeld niet door het programma rechtstreeks van school opgehaald worden*
Een stabiel gezin van 10 pleegkinderen is overigens beter voor het jongetje dan een instabiel gezin zoals het zijne.
Als je dit zelf niet aankan is het zaak om een stabiel netwerk rond de kinderen op te bouwen. Jij zal beter in staat zijn om de mogelijkheden in te schatten daar dan ik. Er zijn mensen zat die nadat ze in derdewereldomstandigheden raakten in staat zijn om een fundraising op te zetten zodat lokale mensen een aantal van deze kinderen een stabiele omgeving kunnen bieden. Anyway, zoals het nu gaat stevenen ze nog evenzogoed af op een toekomst van instabiliteit, en alle gevolgen daarvan. En aangezien je toch je rug niet kunt keren, kun je mss beter proberen om iets te doen dat werkt en zal blijven werken. Stop daarbij op de volwassenen rond deze kinderen te rekenen *kunnen ze bijvoorbeeld niet door het programma rechtstreeks van school opgehaald worden*
Een stabiel gezin van 10 pleegkinderen is overigens beter voor het jongetje dan een instabiel gezin zoals het zijne.
zaterdag 12 december 2009 om 14:03
Liza, ik denk dat ik wel weet waar je nu zit en ik snap ook wel de tekortkomingen, echter je zegt dat CPS alleen ingeschakeld moet worden bij kindermishandeling, maar in mijn ogen, is dit neglect (verwaarlozing) en dat is ook een vorm van mishandeling. Je kunt, niet zomaar een paar kinderen op een stoep dumpen als ouder en zeggen dat je er genoeg van hebt.
Het gedrag wat je beschrijft is schokkend. Denk je zelf ook niet dat als de kinderen terug zijn bij hun pa ze ook daar dingen gaan zien of meemaken die hun verder gaat beschadigen, dat ze wellicht gaan denken dat gebruiken dus okay is????
Ik begrijp je opmerking over de fostercare, maar blijkbaar was de ene pleegmoeder toch een fijn mens, dat zeg je zelf, waarom zijn ze daar niet gebleven?
Als je echt zo betrokken bij ze bent moet je toch echt een instantie in gaan schakelen als CPS, waar jij misschien, want dat zullen zij wel gaan beoordelen, nog in zicht mag blijven, maar waar ze nu zijn kunnen ze ook niet blijven want dat is ook een uitzichtloze situatie waar ze helemaal niets van gaan leren of gaan opsteken, ik denk dat je dat zelf ook wel weet.
Om even kort op je vragen terug te komen, ik ben hier 9 jaar en heb een greencard, kinderen van mij zijn 6 en 7 jaar oud en dus US citizen...overigens ga ik niet meer terug...of FE moet "awol" gaan en ik hier mijn leven niet veilig, dat zien we dan wel weer.....
Het gedrag wat je beschrijft is schokkend. Denk je zelf ook niet dat als de kinderen terug zijn bij hun pa ze ook daar dingen gaan zien of meemaken die hun verder gaat beschadigen, dat ze wellicht gaan denken dat gebruiken dus okay is????
Ik begrijp je opmerking over de fostercare, maar blijkbaar was de ene pleegmoeder toch een fijn mens, dat zeg je zelf, waarom zijn ze daar niet gebleven?
Als je echt zo betrokken bij ze bent moet je toch echt een instantie in gaan schakelen als CPS, waar jij misschien, want dat zullen zij wel gaan beoordelen, nog in zicht mag blijven, maar waar ze nu zijn kunnen ze ook niet blijven want dat is ook een uitzichtloze situatie waar ze helemaal niets van gaan leren of gaan opsteken, ik denk dat je dat zelf ook wel weet.
Om even kort op je vragen terug te komen, ik ben hier 9 jaar en heb een greencard, kinderen van mij zijn 6 en 7 jaar oud en dus US citizen...overigens ga ik niet meer terug...of FE moet "awol" gaan en ik hier mijn leven niet veilig, dat zien we dan wel weer.....
dinsdag 15 december 2009 om 01:46
Had nog niet gereageerd omdat ik eerst met de vader wilde praten. Dat is nu gebeurd. Met als uitkomst: we gaan er aan werken om weer bij elkaar te komen. Dat zal wel veel reacties uitlokken, maar bedenk dat ik niet de moeder van de kinderen ben en ze dus zelf niet kan beschermen. Wat ik overigens ook niet aan zou kunnen. Ik heb de energie en het geduld niet om een full time moeder van 3 jonge kids te zijn. Nog afgezien van alle praktische problemen.
Ik wil dit samen doen. Omdat de kinderen bij hun vader horen, en omdat ik van hun vader en hen samen houd.
En een heel duidelijk omlijnd idee heb ik ook niet hoor. Voor mij staat op dit moment vast dat ik mijn huis zover af moet krijgen dat het fatsoenlijk leefbaar is en ik geen dagendurende klussen meer heb. Daar kom ik met kids namelijk gewoon niet aan toe.
Tegelijkertijd moet ik een paar werkprojecten goed afronden zodat ik qua werk een betere basis heb.
Dat gaat zeker een paar maanden kosten.
Van man heb ik op dit moment vooral openheid geeist. We komen helemaal nergens als wij niet open en eerlijk tegen elkaar kunnen zijn. En dat gaat heel moeilijk voor hem worden, maar hij doet z'n best. Dus stap 1: praten, praten en nog meer praten.
De kinderen kunnen we hier natuurlijk niks over vertellen. Ik wil ze absoluut geen hoop geven met kans dat ze weer teleurgesteld worden. Ik zal wel proberen ze elke week te zien, en de school moedigt mijn betrokkenheid in ieder geval aan.
Vanochtend werd ik gebeld omdat het jongetje onhandelbaar was. Luisterde niet en liep alle kanten op. Dus ik langs. Daar trof ik een hoopje ellende aan. Volgens zijn leraar gaat het de laatste 2 weken slechter. Man, mijn hart breekt als ik dat zie. Volgens de schoolpsycholoog/begeleider/?? (weet niet eens precies wie welke functie heeft), zijn ze alledrie helemaal gek op me en hebben het constant over me. Als ze ze vragen wat ze het liefste willen dan is het antwoord bij mij wonen.
Dus alvorens jullie over me heen vallen over mijn poging de relatie met vader te redden, bedenk dan dat er vijf personen zijn die niets liever willen dan bij elkaar wonen.
Over de kansen van slagen? Wel, allereerst is er nu geen enorme tijdsdruk en kunnen vader en ik meer tijd spenderen aan elkaar beter leren kennen en zaken regelen.
Ook ben ik nu beter voorbereid op mijn rol. Toen ik er aan begon overviel het me en vond ik dat pa het grootste deel van de zorg moest dragen. Dat werkte niet, wat me erg frustreerde, zeker in combi met mijn eigen overload aan werk.
Ik realiseer me nu dat ik een groter deel moet oppakken, en maak nu bewuster de keuze voor de kinderen in mijn leven. Mijn insteek is nu veel meer dat we het samen doen ipv ik alleen de ochtendopvang. Het naschoolse programma is hier wel heel belangrijk in, want dan zijn opeens 4 van de 5 schooldagen makkelijk omdat we alleen de kleinste hebben. Zaak is dus ook dat ze dat goed volhouden.
En om op jullie suggesties voor pleegzorg en CPS terug te komen. De reden dat ik daar niet actief mee aan de slag ga is advies van mijn vrienden hier. Helaas is de situatie van mijn kids geen uitzondering. Het stikt hier van de gebroken gezinnen, verwaarlozing, mishandeling, drugsgebruik, alcoholmisbruik, etc. En de officiele instanties hebben gewoon erg weinig te bieden. Mijn vrienden zijn bekend genoeg met de lokale situatie, dus vooralsnog ga ik op hun raad af. Mocht het uiteindelijk tussen pa en mij echt niet werken dan kan ik altijd OCS (pleegzorg) nog inschakelen. Die moeten overigens sowieso actiever bij ons betrokken zijn als ze terugkomen want we gaan een bende hulp nodig hebben.
Ik wil dit samen doen. Omdat de kinderen bij hun vader horen, en omdat ik van hun vader en hen samen houd.
En een heel duidelijk omlijnd idee heb ik ook niet hoor. Voor mij staat op dit moment vast dat ik mijn huis zover af moet krijgen dat het fatsoenlijk leefbaar is en ik geen dagendurende klussen meer heb. Daar kom ik met kids namelijk gewoon niet aan toe.
Tegelijkertijd moet ik een paar werkprojecten goed afronden zodat ik qua werk een betere basis heb.
Dat gaat zeker een paar maanden kosten.
Van man heb ik op dit moment vooral openheid geeist. We komen helemaal nergens als wij niet open en eerlijk tegen elkaar kunnen zijn. En dat gaat heel moeilijk voor hem worden, maar hij doet z'n best. Dus stap 1: praten, praten en nog meer praten.
De kinderen kunnen we hier natuurlijk niks over vertellen. Ik wil ze absoluut geen hoop geven met kans dat ze weer teleurgesteld worden. Ik zal wel proberen ze elke week te zien, en de school moedigt mijn betrokkenheid in ieder geval aan.
Vanochtend werd ik gebeld omdat het jongetje onhandelbaar was. Luisterde niet en liep alle kanten op. Dus ik langs. Daar trof ik een hoopje ellende aan. Volgens zijn leraar gaat het de laatste 2 weken slechter. Man, mijn hart breekt als ik dat zie. Volgens de schoolpsycholoog/begeleider/?? (weet niet eens precies wie welke functie heeft), zijn ze alledrie helemaal gek op me en hebben het constant over me. Als ze ze vragen wat ze het liefste willen dan is het antwoord bij mij wonen.
Dus alvorens jullie over me heen vallen over mijn poging de relatie met vader te redden, bedenk dan dat er vijf personen zijn die niets liever willen dan bij elkaar wonen.
Over de kansen van slagen? Wel, allereerst is er nu geen enorme tijdsdruk en kunnen vader en ik meer tijd spenderen aan elkaar beter leren kennen en zaken regelen.
Ook ben ik nu beter voorbereid op mijn rol. Toen ik er aan begon overviel het me en vond ik dat pa het grootste deel van de zorg moest dragen. Dat werkte niet, wat me erg frustreerde, zeker in combi met mijn eigen overload aan werk.
Ik realiseer me nu dat ik een groter deel moet oppakken, en maak nu bewuster de keuze voor de kinderen in mijn leven. Mijn insteek is nu veel meer dat we het samen doen ipv ik alleen de ochtendopvang. Het naschoolse programma is hier wel heel belangrijk in, want dan zijn opeens 4 van de 5 schooldagen makkelijk omdat we alleen de kleinste hebben. Zaak is dus ook dat ze dat goed volhouden.
En om op jullie suggesties voor pleegzorg en CPS terug te komen. De reden dat ik daar niet actief mee aan de slag ga is advies van mijn vrienden hier. Helaas is de situatie van mijn kids geen uitzondering. Het stikt hier van de gebroken gezinnen, verwaarlozing, mishandeling, drugsgebruik, alcoholmisbruik, etc. En de officiele instanties hebben gewoon erg weinig te bieden. Mijn vrienden zijn bekend genoeg met de lokale situatie, dus vooralsnog ga ik op hun raad af. Mocht het uiteindelijk tussen pa en mij echt niet werken dan kan ik altijd OCS (pleegzorg) nog inschakelen. Die moeten overigens sowieso actiever bij ons betrokken zijn als ze terugkomen want we gaan een bende hulp nodig hebben.
dinsdag 15 december 2009 om 01:57
quote:mamzelle schreef op 12 december 2009 @ 10:53:
...Je zit er al over je oren in, dame. ....
Helemaal raak Mamzelle. Ik kan ze niet loslaten. En alle verhalen van school maken dat ook niet makkelijker.
Maar ook ben ik niet bepaald los van man. Hij heeft een berg zwakheden, maar is van binnen een goed persoon die heel veel van me houdt. Enige afstand helpt erg bij dit beseffen.
...Je zit er al over je oren in, dame. ....
Helemaal raak Mamzelle. Ik kan ze niet loslaten. En alle verhalen van school maken dat ook niet makkelijker.
Maar ook ben ik niet bepaald los van man. Hij heeft een berg zwakheden, maar is van binnen een goed persoon die heel veel van me houdt. Enige afstand helpt erg bij dit beseffen.
dinsdag 15 december 2009 om 14:37
@ Liza, nee geen netwerk, ik maak dus gebruik van het hulpverlenings circuit...ik woon niet afgelegen, ik ben geisoleerd in de zin van geen familie en/of vrienden hebben....hier, en nee ik weet nog totaal niet waar ik uit ga komen.
Voor jou wens ik je enorm veel sterkte, ik hoop dat je vriend zijn verslaving weet te bevechten en dat jij jezelf niet buiten de deur zet, ik spreek uit ervaring!
Voor jou wens ik je enorm veel sterkte, ik hoop dat je vriend zijn verslaving weet te bevechten en dat jij jezelf niet buiten de deur zet, ik spreek uit ervaring!
