Psyche
alle pijlers
Agressief/destructief gedrag 8-jarige
donderdag 15 oktober 2009 om 15:42
Sinds 3 dagen ben ik stiefmoeder van 3 kids, 6, 8 en 10.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
dinsdag 15 december 2009 om 14:57
Liza, ik denk dat het heel belangrijk is om toch te proberen aan je netwerk te werken. Informeer bij de hulpverlenende instanties, haal het onderste uit de kan. Welke hulp heb jij/hebben jullie precies nodig en hoe gaan de instanties jullie helpen om aan die hulp te komen?
Ook hier in NL zul je best wel eens een tandje harder moeten lopen dan de hulpverlening nodig acht. En het voelt goed als je daarvan dan het resultaat ziet.
1. Zoek uit waar je mee geholpen bent.. schets je ideale situatie.
2. Overleg met hulpverleners. Ik weet niet of er in die zin een vrijwillig kader in jullie stad is?
3. Hou het praktisch. Zielenknijperij heb je op dit moment niets aan. Stabiliteit in de vorm van kinderen elke dag naar het programma toe en stevige basisregels in huis wel.
Ik ben zo benieuwd hoe het jullie zal vergaan. Blijf voor jezelf wel de grenzen (geen geweld/intimidatie/misbruik van jou of jouw goederen) in de gaten houden, dat je die ijzersterk houdt is mateloos belangrijk voor je.
Ook hier in NL zul je best wel eens een tandje harder moeten lopen dan de hulpverlening nodig acht. En het voelt goed als je daarvan dan het resultaat ziet.
1. Zoek uit waar je mee geholpen bent.. schets je ideale situatie.
2. Overleg met hulpverleners. Ik weet niet of er in die zin een vrijwillig kader in jullie stad is?
3. Hou het praktisch. Zielenknijperij heb je op dit moment niets aan. Stabiliteit in de vorm van kinderen elke dag naar het programma toe en stevige basisregels in huis wel.
Ik ben zo benieuwd hoe het jullie zal vergaan. Blijf voor jezelf wel de grenzen (geen geweld/intimidatie/misbruik van jou of jouw goederen) in de gaten houden, dat je die ijzersterk houdt is mateloos belangrijk voor je.
dinsdag 15 december 2009 om 20:59
Mamzelle, natuurlijk is een netwerk belangrijk. Ik ben vandaag weer op school geweest en kreeg de verzekering dat zij alles zullen doen wat in hun vermogen ligt. Ben daar natuurlijk heel blij mee. Vind ook dat ze zich heel goed pragmatisch opstellen. Ze kennen de situatie (iig het deel dat pa en kids nu terug zijn bij ex/not-ex, en dat het mijn beslissing was om ze uit mijn huis te zetten), en ik heb natuurlijk geen enkele wettelijke rechten, maar zodra er iets is bellen ze mij.
Vanochtend was weer erg zielig. Ik ken de jongen als overactief en heerlijk lachend. Maar deze ochtend was hij helemaal teneergeslagen. De reden om mij te laten komen was dat hij zijn ADHD medicatie niet had gekregen (ik heb wat pillen achter de hand gehouden). Overigens heb ik nog wel mijn twijfels bij dat pillengedoe, maar hij krijgt ze al jaren en de afgelopen weken was hij erg lastig en actief op school. Dus vooralsnog blijven we ze maar geven.
Heb nog even wat met hem gepraat, maar wat heb ik met hem te doen. Hopelijk halen ze de bus (is programmabus) vanmiddag op tijd en zie ik ze dan nog even.
Op dit moment zijn mijn prioriteiten:
1. Huis af
2. Zo veel mogelijk werken
3. Tijd met pa doorbrengen en praten, praten, praten
4. Inspringen waar nodig met de kids en zorgen dat ze het programma blijven volgen.
Als ze weer bij mij komen wonen dan moeten pa en ik beter verdelen wie er op de kinderen let en hij moet iets vinden wat hem tot rust brengt. Zijn leven is werken en kinderen en ik zie ook wel dat hij momenten voor zichzelf nodig heeft.
En verder moet OCS (de pleegzorg instantie) beter betrokken raken. Ik durfde dat niet aan eerst omdat mijn huis geen officiele woonruimte is en we bang waren dat dat een probleem zou worden.
Grootste issues zie ik in oppas voor vakanties en allerlei plots-vrije dagen. Moet maar eens gaan uitzoeken of ze ergens losse dagopvang hebben. Hoe regelen jullie dat? Mamzelle en Dubiootje, jullie werken toch ook?
Voor geweld of intimidatie hoef je niet bang te zijn hoor. Ik wil echter wel hele duidelijke afspraken over de financien.
Vanochtend was weer erg zielig. Ik ken de jongen als overactief en heerlijk lachend. Maar deze ochtend was hij helemaal teneergeslagen. De reden om mij te laten komen was dat hij zijn ADHD medicatie niet had gekregen (ik heb wat pillen achter de hand gehouden). Overigens heb ik nog wel mijn twijfels bij dat pillengedoe, maar hij krijgt ze al jaren en de afgelopen weken was hij erg lastig en actief op school. Dus vooralsnog blijven we ze maar geven.
Heb nog even wat met hem gepraat, maar wat heb ik met hem te doen. Hopelijk halen ze de bus (is programmabus) vanmiddag op tijd en zie ik ze dan nog even.
Op dit moment zijn mijn prioriteiten:
1. Huis af
2. Zo veel mogelijk werken
3. Tijd met pa doorbrengen en praten, praten, praten
4. Inspringen waar nodig met de kids en zorgen dat ze het programma blijven volgen.
Als ze weer bij mij komen wonen dan moeten pa en ik beter verdelen wie er op de kinderen let en hij moet iets vinden wat hem tot rust brengt. Zijn leven is werken en kinderen en ik zie ook wel dat hij momenten voor zichzelf nodig heeft.
En verder moet OCS (de pleegzorg instantie) beter betrokken raken. Ik durfde dat niet aan eerst omdat mijn huis geen officiele woonruimte is en we bang waren dat dat een probleem zou worden.
Grootste issues zie ik in oppas voor vakanties en allerlei plots-vrije dagen. Moet maar eens gaan uitzoeken of ze ergens losse dagopvang hebben. Hoe regelen jullie dat? Mamzelle en Dubiootje, jullie werken toch ook?
Voor geweld of intimidatie hoef je niet bang te zijn hoor. Ik wil echter wel hele duidelijke afspraken over de financien.
dinsdag 15 december 2009 om 21:20
@Orchideetje: wordt het dan geen tijd om nu aan je netwerk te werken? Wat lijkt me dat moeilijk om je zo alleen te voelen.
Ik zou niet weten wat ik zonder mijn vrienden hier zou moeten. Maar dit is dan ook een heel sociale stad waar familie ontzettend belangrijk is.
Als je wilt kan je mij ook wel mailen of bellen. Ik zit in ieder geval in dezelfde tijdzone en ik snap iets van die rare Amerikanen.
Weet je, over mijn vriend, de verslaving is een probleem, maar ik zie een veel dieper probleem en dat is dat hij voor zichzelf wegrent. Wat dat betreft zie ik de verslaving ook meer als gevolg dan als probleem op zich. En dat is ook hoe hij er tegenaan kijkt. Hij was absoluut clean toen hij in de voogdijprocedure zat, maar toen was hij ook niet gelukkig. Dus alleen verslaving oplossen is het nog niet. Volgens mij zou ie dan nog net zo hard de deur uit rennen als ie nu doet zodra het moeilijk wordt.
Het begin is iig dat hij dit ook inziet. Het lastige echter dat ik hem niet meer op z'n woord ga geloven. Hij moet het nu echt bewijzen.
Maar goed, de afgelopen weken heb ik wel gezien dat zijn gevoel voor mij heel oprecht is. En daar twijfelde ik op een gegeven moment ook aan. Gisteravond was erg schattig. Toen we in de auto zaten ging hij broer en moeder bellen, trots melden dat ie bij mij in de auto zat; daarna langs bij z'n zus. Niet dat we iets gezegd hebben over ons besluit, maar hij stond verschrikkelijk te stralen, dus ze snappen wel iets.
Ik zou niet weten wat ik zonder mijn vrienden hier zou moeten. Maar dit is dan ook een heel sociale stad waar familie ontzettend belangrijk is.
Als je wilt kan je mij ook wel mailen of bellen. Ik zit in ieder geval in dezelfde tijdzone en ik snap iets van die rare Amerikanen.
Weet je, over mijn vriend, de verslaving is een probleem, maar ik zie een veel dieper probleem en dat is dat hij voor zichzelf wegrent. Wat dat betreft zie ik de verslaving ook meer als gevolg dan als probleem op zich. En dat is ook hoe hij er tegenaan kijkt. Hij was absoluut clean toen hij in de voogdijprocedure zat, maar toen was hij ook niet gelukkig. Dus alleen verslaving oplossen is het nog niet. Volgens mij zou ie dan nog net zo hard de deur uit rennen als ie nu doet zodra het moeilijk wordt.
Het begin is iig dat hij dit ook inziet. Het lastige echter dat ik hem niet meer op z'n woord ga geloven. Hij moet het nu echt bewijzen.
Maar goed, de afgelopen weken heb ik wel gezien dat zijn gevoel voor mij heel oprecht is. En daar twijfelde ik op een gegeven moment ook aan. Gisteravond was erg schattig. Toen we in de auto zaten ging hij broer en moeder bellen, trots melden dat ie bij mij in de auto zat; daarna langs bij z'n zus. Niet dat we iets gezegd hebben over ons besluit, maar hij stond verschrikkelijk te stralen, dus ze snappen wel iets.
dinsdag 15 december 2009 om 22:31
Ik denk dat er een redelijk verband zit tussen persoonlijkheidsstoornissen en verslavingsproblematiek. Het kost je niks, maakt je hooguit wat wijzer, om je in te lezen over persoonlijkheidsstoornissen op het internet. Er is meer dan genoeg documentatie over.
Hier in NL is buitenschoolse opvang heel redelijk geregeld: als je eenmaal plek hebt ben je ook voor de vakanties rond. Ik begrijp dat in Amerika particuliere vrouwen graag kinderen opvangen om in hun levensonderhoud te voorzien? Juist in jouw deel van Amerika, denk ik dan zo.
De meeste mensen hier doen het met een combi van officiele buitenschoolse opvang en familie die inspringt. Betrouwbare familie, that is.
Hier in NL is buitenschoolse opvang heel redelijk geregeld: als je eenmaal plek hebt ben je ook voor de vakanties rond. Ik begrijp dat in Amerika particuliere vrouwen graag kinderen opvangen om in hun levensonderhoud te voorzien? Juist in jouw deel van Amerika, denk ik dan zo.
De meeste mensen hier doen het met een combi van officiele buitenschoolse opvang en familie die inspringt. Betrouwbare familie, that is.
woensdag 16 december 2009 om 06:32
Ik heb wat rondgelezen over persoonlijkheidsstoornissen, maar ik kan er niet zo snel iets mee. Mijn broertje heeft een compensatory narcissistic personality disorder. Dat is heel duidelijk.
Wat mijn man zelf aangeeft is dat hij "bad nerves" heeft. Wat ik er van zie is dat hij gewoon niet zo veel aankan. Het wordt snel te vol in zijn hoofd en dan klapt hij dicht.
Maar hij heeft bijvoorbeeld amper stemmingswisselingen. Hij is tegen mij altijd erg lief en voorkomend. Is sociaal, heeft veel vrienden. Is ontzettend aanhankelijk.
Ik heb wel het idee dat hij met van allerlei levensvragen worstelt. En dat in combi met dat hij geen goede prater is is lastig. Aan de andere kant vindt hij het juist heel fijn dat hij bij mij wel open kan zijn en dat ik hem niet echt veroordeel.
Negatief zelfbeeld is ook een deel. Gister stond ie op zichzelf te schelden: "je bent niks, je lult uit je nek en je wordt ook nooit iets". Ik vroeg hem wat dat met hem deed als ie dat zo zegt en zijn reactie was dat het hem motiveert. Tsja, gelet op het verleden zit er wel wat in, hoewel hij nu een stuk beter is dan 5 jaar geleden. Maar ik zou toch liever hebben dat ie met wat bemoedigender woorden komt.
Wat mijn man zelf aangeeft is dat hij "bad nerves" heeft. Wat ik er van zie is dat hij gewoon niet zo veel aankan. Het wordt snel te vol in zijn hoofd en dan klapt hij dicht.
Maar hij heeft bijvoorbeeld amper stemmingswisselingen. Hij is tegen mij altijd erg lief en voorkomend. Is sociaal, heeft veel vrienden. Is ontzettend aanhankelijk.
Ik heb wel het idee dat hij met van allerlei levensvragen worstelt. En dat in combi met dat hij geen goede prater is is lastig. Aan de andere kant vindt hij het juist heel fijn dat hij bij mij wel open kan zijn en dat ik hem niet echt veroordeel.
Negatief zelfbeeld is ook een deel. Gister stond ie op zichzelf te schelden: "je bent niks, je lult uit je nek en je wordt ook nooit iets". Ik vroeg hem wat dat met hem deed als ie dat zo zegt en zijn reactie was dat het hem motiveert. Tsja, gelet op het verleden zit er wel wat in, hoewel hij nu een stuk beter is dan 5 jaar geleden. Maar ik zou toch liever hebben dat ie met wat bemoedigender woorden komt.
woensdag 16 december 2009 om 06:37
Qua particuliere kinderopvang weet ik het zo nog niet. Genoeg volk wat iets bij wil verdienen, maar of ze deze drie ook aankunnen? En ik heb liever niet dat broekriem als methode wordt ingezet.
Maar ik ga op zoek naar dagprogramma's of zo voor de vakanties.
Lost de NL opvang ook roostervrije dagen op? Die verschijnen hier opeens 2 dagen van te voren. Geen flauw idee hoe andere gezinnen dat oplossen.
Maar ik ga op zoek naar dagprogramma's of zo voor de vakanties.
Lost de NL opvang ook roostervrije dagen op? Die verschijnen hier opeens 2 dagen van te voren. Geen flauw idee hoe andere gezinnen dat oplossen.
woensdag 16 december 2009 om 14:27
Bad nerves.. hmm, ik zie dan een oplossing in zoveel mogelijk structureren. Als leven min of meer voorspelbaar wordt overvalt het hem ook minder. En kan me voorstellen dat dat niet aantrekkelijk klinkt (heb ik zelf ook last van) maar het werkt wel, het werkt sowieso om jezelf te realiseren dat je een bepaalde mate van prikkels aan kunt, en dat je moet zien te voorkomen dat er een overload ontstaat. Voor zover dat kan met drie kinderen dan.
Negatief zelfbeeld: heb ik zelf ook geen oplossing voor die werkt. Jezelf dagelijks een complimentje geven. En dan hopen dat je het ooit gelooft. Maar ja, dan moet je leven er ook beter uitzien en met een verslaving en gedragsgestoorde kinderen is dat knap lastig op korte termijn.
Roostervrije dagen, mits van tevoren aangekondigd, worden opgevangen. Ook hier staan we wel eens met de handen in het haar. Dan hebben we het nog niet eens over zieke kinderen, met drie heb je daar ook een veel grotere kans op.
Als je het je kan permitteren, de kinderen uit elkaar plaatsen bij zo'n particuliere oppas. Een of twee is beter te hanteren dan drie. Als het alleen om de roostervrije dagen gaat is dat een optie.
Negatief zelfbeeld: heb ik zelf ook geen oplossing voor die werkt. Jezelf dagelijks een complimentje geven. En dan hopen dat je het ooit gelooft. Maar ja, dan moet je leven er ook beter uitzien en met een verslaving en gedragsgestoorde kinderen is dat knap lastig op korte termijn.
Roostervrije dagen, mits van tevoren aangekondigd, worden opgevangen. Ook hier staan we wel eens met de handen in het haar. Dan hebben we het nog niet eens over zieke kinderen, met drie heb je daar ook een veel grotere kans op.
Als je het je kan permitteren, de kinderen uit elkaar plaatsen bij zo'n particuliere oppas. Een of twee is beter te hanteren dan drie. Als het alleen om de roostervrije dagen gaat is dat een optie.
woensdag 16 december 2009 om 15:44
woensdag 16 december 2009 om 15:54
quote:liza schreef op 15 december 2009 @ 20:59:
Grootste issues zie ik in oppas voor vakanties en allerlei plots-vrije dagen. Moet maar eens gaan uitzoeken of ze ergens losse dagopvang hebben. Hoe regelen jullie dat? Mamzelle en Dubiootje, jullie werken toch ook?Klopt, ik heb een au-pair dus in die zin altijd een back-up. Je moet wel wat privacy inleveren
Grootste issues zie ik in oppas voor vakanties en allerlei plots-vrije dagen. Moet maar eens gaan uitzoeken of ze ergens losse dagopvang hebben. Hoe regelen jullie dat? Mamzelle en Dubiootje, jullie werken toch ook?Klopt, ik heb een au-pair dus in die zin altijd een back-up. Je moet wel wat privacy inleveren
Ga in therapie!
donderdag 17 december 2009 om 05:11
Mamzelle, inderdaad, dat is precies wat ik nu ook zie. Hij kan maar een bepaalde hoeveelheid prikkels hebben en daarna klapt hij dicht en is het op.
En dan kan ik wel vinden dat hij volledige verantwoordelijkheid moet nemen, maar als het er niet inzit dan lukt dat ook niet.
Zaak dus inderdaad structuur te bieden. Wat op de kinderen natuurlijk ook beter werkt.
Ik geloof dat het negatieve zelfbeeld redelijk diep zit, alhoewel hij niet bepaald de indruk maakt erg depri te zijn. Vandaag zei hij tegen me dat hij als kind al ongelukkig was. Was in een telefoongesprek en ik kon er op dat moment niet op doorgaan, maar wil daar wel meer over weten.
Ik was als kind ook erg ongelukkig. Mijn moeder gaf onlangs toe dat ze dat (bij zowel broer als mij) zag, maar niet wist wat er mee te doen. Ik werd daar zo giftig om. Dacht altijd dat ze het niet doorhad. Denk dat ik daarom ook zo begaan ben met de kinderen, omdat ik weet wat het is om een ongelukkige thuissituatie te hebben. En een kind verdient het niet om ongelukkig te zijn.
Qua man hoop ik van het weekend meer tijd te hebben (ex/not-ex out of town). Ik moet hem echt aan het praten krijgen want nu zet hij mij neer als iemand zonder fouten terwijl hij er een zootje van maakt. Zo komen we nergens.
En over oppas: ja, zat ook al te denken aan jongen los van de meiden. Pfff, wordt nog een gezoek.
En dan kan ik wel vinden dat hij volledige verantwoordelijkheid moet nemen, maar als het er niet inzit dan lukt dat ook niet.
Zaak dus inderdaad structuur te bieden. Wat op de kinderen natuurlijk ook beter werkt.
Ik geloof dat het negatieve zelfbeeld redelijk diep zit, alhoewel hij niet bepaald de indruk maakt erg depri te zijn. Vandaag zei hij tegen me dat hij als kind al ongelukkig was. Was in een telefoongesprek en ik kon er op dat moment niet op doorgaan, maar wil daar wel meer over weten.
Ik was als kind ook erg ongelukkig. Mijn moeder gaf onlangs toe dat ze dat (bij zowel broer als mij) zag, maar niet wist wat er mee te doen. Ik werd daar zo giftig om. Dacht altijd dat ze het niet doorhad. Denk dat ik daarom ook zo begaan ben met de kinderen, omdat ik weet wat het is om een ongelukkige thuissituatie te hebben. En een kind verdient het niet om ongelukkig te zijn.
Qua man hoop ik van het weekend meer tijd te hebben (ex/not-ex out of town). Ik moet hem echt aan het praten krijgen want nu zet hij mij neer als iemand zonder fouten terwijl hij er een zootje van maakt. Zo komen we nergens.
En over oppas: ja, zat ook al te denken aan jongen los van de meiden. Pfff, wordt nog een gezoek.
donderdag 17 december 2009 om 05:34
quote:dubiootje schreef op 16 december 2009 @ 15:44:
[...]
Wat bedoel je, dat je niet alleen wilt zijn?
Nope. Kan heel goed alleen zijn. Ben de afgelopen 6 jaar alleen geweest (wel wat vriendjes tussendoor maar weinig serieus).
Wat ik bedoel is door even afstand te nemen ik beter kon zien hoe lief hij voor me is. Ook zijn houding de afgelopen weken was belangrijk. De eerste week waren we beiden vooral boos en teleurgesteld. Daarna merkte ik al snel dat hij me heel erg miste. Het contact was ook veel warmer dan voor hij bij mij introk. Toen belde hij soms een week niet. Nu belt hij bijna elke dag, met soms nada tekst maar alleen: ik wil je stem even horen.
En voor mij, nu weer alleen in mijn huis: ik geniet ontzettend van de rust en de ruimte. Maar ik denk ook terug aan de goede momenten en het gevoel om ergens zin aan te geven.
Misschien ben ik wel midlife-crisis gevoelig (ben tenslotte 43), maar ik denk nu veel na over hoe ik de rest van mijn leven wil inrichten. Natuurlijk kan ik door op dezelfde voet als voorheen. Ik heb veel fijne vrienden, kan mezelf (redelijk) bedruipen, heb alle vrijheid om te doen wat ik wil. Ik heb niet heel veel ambities in mijn leven meer (weet ondertussen heel goed wat ik wel en niet wil en kan), heb geen enorme doelen meer... Ben absoluut niet ongelukkig met mijn leven, maar weet ook dat ik erg op mezelf ben en erg kritisch. Ja lach maar dat ik dan met zo'n man kom aanzetten. Maar hij en z'n kinderen zijn wel diep in mijn hart doorgedrongen.
Ik vind het nog steeds moeilijk en denk er erg veel over na. Ik probeer ook geen beloftes te doen, maar het stapje voor stapje te doen. Heb echt nog pagina's aan tekst over al mijn gedachtes, maar dat zal ik jullie niet aan doen.
[...]
Wat bedoel je, dat je niet alleen wilt zijn?
Nope. Kan heel goed alleen zijn. Ben de afgelopen 6 jaar alleen geweest (wel wat vriendjes tussendoor maar weinig serieus).
Wat ik bedoel is door even afstand te nemen ik beter kon zien hoe lief hij voor me is. Ook zijn houding de afgelopen weken was belangrijk. De eerste week waren we beiden vooral boos en teleurgesteld. Daarna merkte ik al snel dat hij me heel erg miste. Het contact was ook veel warmer dan voor hij bij mij introk. Toen belde hij soms een week niet. Nu belt hij bijna elke dag, met soms nada tekst maar alleen: ik wil je stem even horen.
En voor mij, nu weer alleen in mijn huis: ik geniet ontzettend van de rust en de ruimte. Maar ik denk ook terug aan de goede momenten en het gevoel om ergens zin aan te geven.
Misschien ben ik wel midlife-crisis gevoelig (ben tenslotte 43), maar ik denk nu veel na over hoe ik de rest van mijn leven wil inrichten. Natuurlijk kan ik door op dezelfde voet als voorheen. Ik heb veel fijne vrienden, kan mezelf (redelijk) bedruipen, heb alle vrijheid om te doen wat ik wil. Ik heb niet heel veel ambities in mijn leven meer (weet ondertussen heel goed wat ik wel en niet wil en kan), heb geen enorme doelen meer... Ben absoluut niet ongelukkig met mijn leven, maar weet ook dat ik erg op mezelf ben en erg kritisch. Ja lach maar dat ik dan met zo'n man kom aanzetten. Maar hij en z'n kinderen zijn wel diep in mijn hart doorgedrongen.
Ik vind het nog steeds moeilijk en denk er erg veel over na. Ik probeer ook geen beloftes te doen, maar het stapje voor stapje te doen. Heb echt nog pagina's aan tekst over al mijn gedachtes, maar dat zal ik jullie niet aan doen.
donderdag 17 december 2009 om 05:38
@dubiootje: fijn dat je thuis kan werken. Lost in ieder geval op dat je bij ze kan zijn. Maar werken? Lukt dat met de kinderen thuis? Hier absoluut niet.
Over waarom ik het oppas-probleem oppak: omdat dat pa dus niet lukt. Ik kan wel willen dat hij meer doet, maar als hij het niet aankan dan schiet dat dus niet op. dan is het alleen nog mijn keuze of ik die extra load op me wil nemen.
En - in het belang van de kinderen - dat doe ik dan.
Over waarom ik het oppas-probleem oppak: omdat dat pa dus niet lukt. Ik kan wel willen dat hij meer doet, maar als hij het niet aankan dan schiet dat dus niet op. dan is het alleen nog mijn keuze of ik die extra load op me wil nemen.
En - in het belang van de kinderen - dat doe ik dan.
donderdag 17 december 2009 om 05:50
Vandaag een beginnend probleem. Ik had het al zien aankomen, maar toch.
Ik haalde de kids op voor het naschoolse programma en oudste zegt dat ze om 6 uur weer terug op school moet zijn. Ja, dat kan dus niet. Programma levert ze om 7:30 thuis af. Volgens mij was het ook gewoon een schooluitvoering oid, niet echt belangrijk, maar voor haar meteen reden om te zeggen dat ze dan ophield met het naschoolse programma. Ze vond het toch al stom.
Nu is haar probleem dat ze dus niks volhoudt. En ik was al bang dat ze zou gaan muiten. Ze zat ook even in het schoolorkest en dat heeft ze ook opgegeven. Ze is ook meer een meisjes-meisje en een brass band is natuurlijk wel meer stoer. Maar het grote voordeel van als ze meedoet is dat ze zoveel meer zorg krijgt, zoveel mee gaat maken en ook een deel van mijn netwerk wordt. Als ze dit gaat saboteren maakt ze het wel heel moeilijk.
Ik durf ook niet te veel van het programma te vragen want die hebben een wachtlijst van 400 kids. Die wel heel graag willen.
Morgen ga ik maar even op school praten zodat alle counselors daar ook weten hoe belangrijk het is en haar hopelijk ook motiveren.
Man, ik zou willen dat ik wist hoe ik in haar koppie moet krijgen dat dit echt in haar eigen belang is.
Ik haalde de kids op voor het naschoolse programma en oudste zegt dat ze om 6 uur weer terug op school moet zijn. Ja, dat kan dus niet. Programma levert ze om 7:30 thuis af. Volgens mij was het ook gewoon een schooluitvoering oid, niet echt belangrijk, maar voor haar meteen reden om te zeggen dat ze dan ophield met het naschoolse programma. Ze vond het toch al stom.
Nu is haar probleem dat ze dus niks volhoudt. En ik was al bang dat ze zou gaan muiten. Ze zat ook even in het schoolorkest en dat heeft ze ook opgegeven. Ze is ook meer een meisjes-meisje en een brass band is natuurlijk wel meer stoer. Maar het grote voordeel van als ze meedoet is dat ze zoveel meer zorg krijgt, zoveel mee gaat maken en ook een deel van mijn netwerk wordt. Als ze dit gaat saboteren maakt ze het wel heel moeilijk.
Ik durf ook niet te veel van het programma te vragen want die hebben een wachtlijst van 400 kids. Die wel heel graag willen.
Morgen ga ik maar even op school praten zodat alle counselors daar ook weten hoe belangrijk het is en haar hopelijk ook motiveren.
Man, ik zou willen dat ik wist hoe ik in haar koppie moet krijgen dat dit echt in haar eigen belang is.
donderdag 17 december 2009 om 14:06
quote:liza schreef op 16 december 2009 @ 06:37:
Qua particuliere kinderopvang weet ik het zo nog niet. Genoeg volk wat iets bij wil verdienen, maar of ze deze drie ook aankunnen? En ik heb liever niet dat broekriem als methode wordt ingezet.
Maar ik ga op zoek naar dagprogramma's of zo voor de vakanties.
Lost de NL opvang ook roostervrije dagen op? Die verschijnen hier opeens 2 dagen van te voren. Geen flauw idee hoe andere gezinnen dat oplossen.
Just so you know....als er iemand een broekriem methode hanteert is hij strafbaar bij de wet, dat is kindermishandeling en moet binnen 72 uur aangegeven worden. Iemand die een daycare heeft zal direct zijn license verliezen....en dus zijn of haar inkomen. Ik denk dat als je naar een daycare gaat kijken voor de kinderen dat je eerlijk moet zijn naar de provider en deze laat weten wat er aan de hand is en de vraag stellen of ze denken dat ze het aan kunnen....
My 2 cents
Qua particuliere kinderopvang weet ik het zo nog niet. Genoeg volk wat iets bij wil verdienen, maar of ze deze drie ook aankunnen? En ik heb liever niet dat broekriem als methode wordt ingezet.
Maar ik ga op zoek naar dagprogramma's of zo voor de vakanties.
Lost de NL opvang ook roostervrije dagen op? Die verschijnen hier opeens 2 dagen van te voren. Geen flauw idee hoe andere gezinnen dat oplossen.
Just so you know....als er iemand een broekriem methode hanteert is hij strafbaar bij de wet, dat is kindermishandeling en moet binnen 72 uur aangegeven worden. Iemand die een daycare heeft zal direct zijn license verliezen....en dus zijn of haar inkomen. Ik denk dat als je naar een daycare gaat kijken voor de kinderen dat je eerlijk moet zijn naar de provider en deze laat weten wat er aan de hand is en de vraag stellen of ze denken dat ze het aan kunnen....
My 2 cents
donderdag 17 december 2009 om 20:46
Wat denk je van 'ik heb heel veel moeite gedaan om je op dit programma te krijgen, ik denk dat je er goede dingen uit kan halen en daarom heb ik het gedaan, en ik vind dat je het minimaal een half jaar de kans kunt geven om te zien of je het dan leuk vindt of nog steeds niet. (en als je er mee stopt dan heb je dus het komende half jaar geen ander clubje om te doen). In mijn huis wordt niet opgegeven'. Zo iets.
Werkte bij mijn zoontje van acht wel. Hij haatte oefenen voor zijn trommelles, wilde na drie weken al opgeven. Hij haat het oefenen nog steeds hoor, nu 9 maanden later, maar hij is wel reuze blij dat hij bij de harmonie trommelt en dat 'ie het heel behoorlijk kan inmiddels.
Werkte bij mijn zoontje van acht wel. Hij haatte oefenen voor zijn trommelles, wilde na drie weken al opgeven. Hij haat het oefenen nog steeds hoor, nu 9 maanden later, maar hij is wel reuze blij dat hij bij de harmonie trommelt en dat 'ie het heel behoorlijk kan inmiddels.
vrijdag 18 december 2009 om 02:59
@Orchideetje: dan kan je hier 50% van de bevolking achter de tralies zetten. In the hood is dat de normale opvoedmethode.
Niet bij daycare natuurlijk, maar Mamzelle had het over particulier. Ik zie hier in de buurt overigens helemaal geen day care en bij geen van mijn vrienden gaat een kind naar day care.
Maar ik zal eens verder gaan uitzoeken.
Niet bij daycare natuurlijk, maar Mamzelle had het over particulier. Ik zie hier in de buurt overigens helemaal geen day care en bij geen van mijn vrienden gaat een kind naar day care.
Maar ik zal eens verder gaan uitzoeken.
vrijdag 18 december 2009 om 03:08
@Mamzelle: ik zat er een beetje doorheen. Meid aan het muiten en vanochtend email dat de jongen toch wel heel jong is (is een jaar te jong voor het programma).
Maar vandaag stond de meid weer gewoon te stralen en was er niks aan de hand. Heb hun muziekleraar gesproken en die heeft veel twijfels bij jongen, maar wil het nog wel even aanzien.
Vandaag was kerstfeest op het programma en ik was er bij. Jongen valt dan inderdaad wel op als heel kinderlijk. Duimen maar dat hij de muzieklessen toch serieus oppakt.
Hij zat een hele tijd op mijn schoot en we deden een soort verstopspelletje. Ik geloof dat ik hem nog nooit zo heerlijk kinderlijk heb zien genieten. Is ook een van de weinige keren dat hij mijn volle aandacht had zonder dat z'n zussen er omheen staan te trappelen.
Leuk dat jij ook een trommelende zoon hebt. Pfff, ik was als kind ook zo snel van 'niet leuk'. Zo jammer dat mijn moeder daar niet wat harder tegen optrad. Fijn dat jouw zoon er nu tenminste lol in heeft.
Maar vandaag stond de meid weer gewoon te stralen en was er niks aan de hand. Heb hun muziekleraar gesproken en die heeft veel twijfels bij jongen, maar wil het nog wel even aanzien.
Vandaag was kerstfeest op het programma en ik was er bij. Jongen valt dan inderdaad wel op als heel kinderlijk. Duimen maar dat hij de muzieklessen toch serieus oppakt.
Hij zat een hele tijd op mijn schoot en we deden een soort verstopspelletje. Ik geloof dat ik hem nog nooit zo heerlijk kinderlijk heb zien genieten. Is ook een van de weinige keren dat hij mijn volle aandacht had zonder dat z'n zussen er omheen staan te trappelen.
Leuk dat jij ook een trommelende zoon hebt. Pfff, ik was als kind ook zo snel van 'niet leuk'. Zo jammer dat mijn moeder daar niet wat harder tegen optrad. Fijn dat jouw zoon er nu tenminste lol in heeft.
vrijdag 18 december 2009 om 10:26
Mijn middelste was ook 8 dat hij begon, maar het zal van kind tot kind verschillen of hij de muziek een beetje oppikt. Hier is er wel ondersteuning in de harmonie in die zin dat als iemand technisch nog niet goed is, dat 'ie dan een aantal noten kan skippen. Ik vraag me af of ze hem min of meer uit het programma willen praten omdat 'ie een lastig kind is of omdat 'ie het programma echt nog niet aan kan. Ik vermoed dat jullie het instrument niet thuis hebben? dat is jammer, anders kun je hem zelf een heel klein beetje op weg helpen. Je kunt wel ritme/de maat met hem oefenen als dat een probleem is, daar valt al zoveel mee te ondervangen.
Ik wil mijn Muis (bijna 7) volgend schooljaar wel op verkennende muziek laten gaan, dat is hier vrij speels, maar de trompet die hij wil zal nog even moeten wachten tot ik hem iets serieuzer inschat.
Fijn dat meisje weer stond te stralen en dat de jongen ook blij was met je op zijn kerstfeest op zijn cluppie. Van mij mag je ook bij het programma best wel opkomen voor de kinderen, ze hebben het nodig, en ze hebben tijd nodig om te aarden. Deze kinderen zijn aangenomen, dat moeten ze dan maar serieus nemen, zowel de kinderen als de mensen van het programma, en die 400 op de wachtlijst zijn niet aangenomen, dus moeten nog maar een tijdje wachten op hun kans.
Ik wil mijn Muis (bijna 7) volgend schooljaar wel op verkennende muziek laten gaan, dat is hier vrij speels, maar de trompet die hij wil zal nog even moeten wachten tot ik hem iets serieuzer inschat.
Fijn dat meisje weer stond te stralen en dat de jongen ook blij was met je op zijn kerstfeest op zijn cluppie. Van mij mag je ook bij het programma best wel opkomen voor de kinderen, ze hebben het nodig, en ze hebben tijd nodig om te aarden. Deze kinderen zijn aangenomen, dat moeten ze dan maar serieus nemen, zowel de kinderen als de mensen van het programma, en die 400 op de wachtlijst zijn niet aangenomen, dus moeten nog maar een tijdje wachten op hun kans.
zondag 20 december 2009 om 07:52
Hi Mamzelle, fijn te horen dat jouw kind het als 8-jarige het al goed deed op muziekles. Dat is zo lastig, ik weet zo weinig van kinderen dat ik niet goed kan inschatten wat ze wel en niet aankunnen.
Haha, ik ben niet zo assertief als jij hoor. Heb het een beetje anders aangepakt en mail teruggestuurd dat ik het erg belangrijk vind en dat jongen het erg naar zijn zin heeft en later met de muziekleraar gesproken. Ze willen het nog eventje aankijken nu. Hij moet sowieso van de trompet af want die is echt nog te zwaar voor hem, maar hij kan wel dwarsfluit doen.
Het muzikaal meedoen is overigens het minste probleem. Het gaat echt om zijn gedrag en hij is de laatste tijd nogal hyper en luistert slecht. Instrumenten mogen niet mee naar huis, maar met 5 dagen programma houden ze ook niet zo heel veel tijd thuis over hoor.
Ondertussen weer pissig want vandaag hebben ze het programma weer niet gehaald. Overigens ben ik ook niet gebeld wat wel de afspraak is als de buschauffeuse ze niet ziet. Bah!
Door de week heb ik nog een beetje invloed, maar zaterdag moet ex/not-ex het echt doen en die vertikt het blijkbaar.
Na de vakantie maar flink praten op school en wederom met de kinderen. Word hier zo moedeloos van.
Door omstandigheden had ik ze vanavond in mijn eentje. We brachten ze naar hun moeder en die was niet thuis. Ze heeft ook geen werkende telefoon meer, en man moest terug naar huis. Dus ik ze meegenomen. Was wel blij ze even te zien maar de jongste twee waren behoorlijk wild. Eerst boodschappen gaan doen en moest ze daar heel stevig toespreken en later bij mij thuis vechten tijdens een spelletje en beiden straf gegeven. Ik leer wel wat over straffen. De jongen moest 10 minuten in de hoek en de jongste (die net wat minder klierig was) heb ik 10 minuten op een stoel bij mij in de keuken gezet. Je zou zeggen dat dat laatste geen echte straf is. Nou, je zou de tranen moeten zien. Blijkbaar is iets wat als straf benoemt wordt ook inderdaad straf, whatever het ook is.
En wat me ook zo verbaast is dat na de straf - die ik altijd afsluit met een gesprekje over waarom ze straf kregen en hoe ze het een volgende keer beter kunnen doen - weer helemaal lief zijn en altijd willen knuffelen. Dat sterkt me wel in mijn idee dat het klieren vooral aandacht vragen is. Nu ze nog leren dat ze dat moeten timen en dus niet tijdens het boodschappen doen of tijdens het koken.
Haha, ik ben niet zo assertief als jij hoor. Heb het een beetje anders aangepakt en mail teruggestuurd dat ik het erg belangrijk vind en dat jongen het erg naar zijn zin heeft en later met de muziekleraar gesproken. Ze willen het nog eventje aankijken nu. Hij moet sowieso van de trompet af want die is echt nog te zwaar voor hem, maar hij kan wel dwarsfluit doen.
Het muzikaal meedoen is overigens het minste probleem. Het gaat echt om zijn gedrag en hij is de laatste tijd nogal hyper en luistert slecht. Instrumenten mogen niet mee naar huis, maar met 5 dagen programma houden ze ook niet zo heel veel tijd thuis over hoor.
Ondertussen weer pissig want vandaag hebben ze het programma weer niet gehaald. Overigens ben ik ook niet gebeld wat wel de afspraak is als de buschauffeuse ze niet ziet. Bah!
Door de week heb ik nog een beetje invloed, maar zaterdag moet ex/not-ex het echt doen en die vertikt het blijkbaar.
Na de vakantie maar flink praten op school en wederom met de kinderen. Word hier zo moedeloos van.
Door omstandigheden had ik ze vanavond in mijn eentje. We brachten ze naar hun moeder en die was niet thuis. Ze heeft ook geen werkende telefoon meer, en man moest terug naar huis. Dus ik ze meegenomen. Was wel blij ze even te zien maar de jongste twee waren behoorlijk wild. Eerst boodschappen gaan doen en moest ze daar heel stevig toespreken en later bij mij thuis vechten tijdens een spelletje en beiden straf gegeven. Ik leer wel wat over straffen. De jongen moest 10 minuten in de hoek en de jongste (die net wat minder klierig was) heb ik 10 minuten op een stoel bij mij in de keuken gezet. Je zou zeggen dat dat laatste geen echte straf is. Nou, je zou de tranen moeten zien. Blijkbaar is iets wat als straf benoemt wordt ook inderdaad straf, whatever het ook is.
En wat me ook zo verbaast is dat na de straf - die ik altijd afsluit met een gesprekje over waarom ze straf kregen en hoe ze het een volgende keer beter kunnen doen - weer helemaal lief zijn en altijd willen knuffelen. Dat sterkt me wel in mijn idee dat het klieren vooral aandacht vragen is. Nu ze nog leren dat ze dat moeten timen en dus niet tijdens het boodschappen doen of tijdens het koken.
zondag 20 december 2009 om 10:47
Voorafgaand aan de boodschappen (of andere lastige situatie) afspraakjes maken. We gaan nu boodschappen doen en weten jullie hoe het hoort in de winkel (niet rennen, niet vechten). Als je netjes loopt in de winkel mag je voor mij een pak cornflakes gaan pakken, dan zijn we snel klaar. Dat werkt meer dan je zou verwachten. Niet perfect, maar dragelijk, zeg maar.
Je straffen/strafjes voelen veilig aan. Ik hoop dat je bij consequent zijn (dus je concentreren op ernstig gedrag en wat minder ernstig gedrag nog even alleen benoemen) resultaat merkt, dat zal voor de kinderen ook fijn zijn.
Beginnende dwarsfluiters kunnen hun grepen ook oefenen op een blokfluit. Ik neem aan dat die in Amerika ook niet zo'n enorme investering is, en het is natuurlijk wel hartstikke leuk voor het jongske als hij iets van zijn weekendenergie in dat instrumentje kan steken.
Je straffen/strafjes voelen veilig aan. Ik hoop dat je bij consequent zijn (dus je concentreren op ernstig gedrag en wat minder ernstig gedrag nog even alleen benoemen) resultaat merkt, dat zal voor de kinderen ook fijn zijn.
Beginnende dwarsfluiters kunnen hun grepen ook oefenen op een blokfluit. Ik neem aan dat die in Amerika ook niet zo'n enorme investering is, en het is natuurlijk wel hartstikke leuk voor het jongske als hij iets van zijn weekendenergie in dat instrumentje kan steken.
maandag 21 december 2009 om 16:32
Hmm, ik kan afspraakjes maken wat ik wil, op het moment supreme zijn ze dat vrolijk vergeten. Overigens waren ze niet compleet onhandelbaar hoor, maar niet luisteren: klimmen in leegstaande karretjes, te ver weglopen enzo.
Ik wil het ze ook niet te kwalijk nemen want ik zie dat er een enorme onrust in ze is, maar die kan ik niet altijd meteen wegnemen.
Ik vind dat ook echt heel lastig met 3 tegelijk. Zodra je aandacht aan de een geeft staan de andere twee te jengelen. Dat is trouwens wel iets minder dan in het begin hoor.
En op zich zijn het gewoon goede kids. Eenmaal in de auto komt er wel uit zichzelf: Miss Liza, sorry for being bad at the store. Voor een 6 jarige vind ik dat toch al best wat reflectie.
En de jongen gaat braaf tafeldekken na z'n 10 minuten in de hoek omdat ie wil laten zien dat ie best wel lief is.
Ik wil het ze ook niet te kwalijk nemen want ik zie dat er een enorme onrust in ze is, maar die kan ik niet altijd meteen wegnemen.
Ik vind dat ook echt heel lastig met 3 tegelijk. Zodra je aandacht aan de een geeft staan de andere twee te jengelen. Dat is trouwens wel iets minder dan in het begin hoor.
En op zich zijn het gewoon goede kids. Eenmaal in de auto komt er wel uit zichzelf: Miss Liza, sorry for being bad at the store. Voor een 6 jarige vind ik dat toch al best wat reflectie.
En de jongen gaat braaf tafeldekken na z'n 10 minuten in de hoek omdat ie wil laten zien dat ie best wel lief is.
maandag 21 december 2009 om 16:41
Oh, nog even afreageren over hun moeder hoor.
Zaterdag was ze dus niet thuis terwijl wel de afspraak. Zondag begin van de middag belt ze mij dat de jongste twee klieren of ik ze kan komen ophalen. Ze heeft hoofdpijn.
Dat wordt een leuke kerstvakantie (bedoeling was dat ze bij hun moeder bleven).
Heb het overigens teruggespeeld naar man en niks meer gehoord.
Mevrouw werkt niet, vergokt al d'r geld met kaartspelen en kan niet voor haar kinderen zorgen omdat ze hoofdpijn heeft.
Zaterdag was ze dus niet thuis terwijl wel de afspraak. Zondag begin van de middag belt ze mij dat de jongste twee klieren of ik ze kan komen ophalen. Ze heeft hoofdpijn.
Dat wordt een leuke kerstvakantie (bedoeling was dat ze bij hun moeder bleven).
Heb het overigens teruggespeeld naar man en niks meer gehoord.
Mevrouw werkt niet, vergokt al d'r geld met kaartspelen en kan niet voor haar kinderen zorgen omdat ze hoofdpijn heeft.
maandag 21 december 2009 om 17:48
Zorg maar dat de kerstvakantie inderdaad zijn pakkie aan is. Zou maar al te mooi zijn als je (ook) voor haar een goede oppas gaat zijn.
Hoofdpijn en kinderen is k*t hoor, maar als het goed is heeft ze haar gezin zo georganiseerd dat ze dat min of meer aan kan. Het lukt mij best wel vaak, eigenlijk.
Als de kinderen hun afspraakjes vergeten, herinner je ze er dan ook aan? Of blijft het vooral te chaotisch? Op deze leeftijden hou ik mijn koters overigens liever thuis dan dat ik ze meeneem naar de winkel, op de leeftijden dat ik ze wel meenam was het ook nog een optie om van ze te eisen dat ze bij me in de buurt zouden blijven als ze zich niet gedroegen. En dat gaat nu redelijk, al moet ik nog wel blijven opletten.
Hoofdpijn en kinderen is k*t hoor, maar als het goed is heeft ze haar gezin zo georganiseerd dat ze dat min of meer aan kan. Het lukt mij best wel vaak, eigenlijk.
Als de kinderen hun afspraakjes vergeten, herinner je ze er dan ook aan? Of blijft het vooral te chaotisch? Op deze leeftijden hou ik mijn koters overigens liever thuis dan dat ik ze meeneem naar de winkel, op de leeftijden dat ik ze wel meenam was het ook nog een optie om van ze te eisen dat ze bij me in de buurt zouden blijven als ze zich niet gedroegen. En dat gaat nu redelijk, al moet ik nog wel blijven opletten.
maandag 21 december 2009 om 18:08
Jongste twee zijn gister teruggebracht naar pa. Die overigens niet verwacht dat ik inspring hoor. Zaterdagavond was mijn eigen aanbod, ook omdat ik ze graag weer even wilde zien.
"Gezin georganiseerd?" Niet bepaald. Don''t get me started...
Op zich kan je met deze drie best boodschappen doen. En dat vind ik dan wel weer goed van ze. Bij gedoe moeten ze mijn hand vasthouden, maar meestal is de opdracht handen in zakken voldoende.
We gingen ook nog langs de speelgoedafdeling (ik heb helemaal geen spelletjes of kinderfilms dus moest even snel wat inslaan). Daar gedroegen ze zich dan weer redelijk.
Het is meer dat ik zie dat ze onrustig zijn. En dat leidt uiteindelijk altijd tot een uitbarsting. Ben dan bijna blij als ze aan het huilen zijn want dan komt er wat los en daarna zijn ze meestal prima in de hand te houden.
Net pa aan de telefoon. Wilde dat ik hem aan zijn verstand kan brengen dat het niet de fout van de kinderen maar van de omstandigheden is. Maar dat wil er bij dit soort ouders niet in.
Geen kadootjes voor Kerst krijgen maakt echt niet dat ze makkelijker worden. Meer aandacht en knuffels wel.
"Gezin georganiseerd?" Niet bepaald. Don''t get me started...
Op zich kan je met deze drie best boodschappen doen. En dat vind ik dan wel weer goed van ze. Bij gedoe moeten ze mijn hand vasthouden, maar meestal is de opdracht handen in zakken voldoende.
We gingen ook nog langs de speelgoedafdeling (ik heb helemaal geen spelletjes of kinderfilms dus moest even snel wat inslaan). Daar gedroegen ze zich dan weer redelijk.
Het is meer dat ik zie dat ze onrustig zijn. En dat leidt uiteindelijk altijd tot een uitbarsting. Ben dan bijna blij als ze aan het huilen zijn want dan komt er wat los en daarna zijn ze meestal prima in de hand te houden.
Net pa aan de telefoon. Wilde dat ik hem aan zijn verstand kan brengen dat het niet de fout van de kinderen maar van de omstandigheden is. Maar dat wil er bij dit soort ouders niet in.
Geen kadootjes voor Kerst krijgen maakt echt niet dat ze makkelijker worden. Meer aandacht en knuffels wel.
maandag 21 december 2009 om 21:44
Ze hadden toen al geen halloweenpak (is dat doorgegaan) en nu geen kerstkadootjes?
Ik vraag me inderdaad af of dit helpt als er vervolgens vast wel kadootjes worden gegeven op willekeurige dagen.
Het lullige is dat de vader waarschijnlijk enorm tevreden is over wat 'ie heeft bereikt aan aangepast gedrag. Jammerdebammer kunnen kinderen niet 24 uur op 24 aangepast gedrag vertonen. En zie dan maar eens een nieuw evenwicht te vinden tussen iets meer ruimte voor de kinderen en toch nog de verwachting dat ze min of meer correct door het leven rollen. Die aandacht en knuffels van je kunnen daarbij inderdaad behoorlijk helpen en het zou fijn zijn als de vader dit zou inzien.
Lukt het je wel eens om ze op een onrustig moment aan het praten te krijgen met 'what's up?'? Ik merk bij zo'n vraag wel eens dat een oplossing verrassend simpel kan zijn, dat onrust gerelateerd wordt aan iets heel simpels als 'jij zegt tegen mij dat ik dit of dat niet mag terwijl hij het gisteren wel mocht'.
Ik vraag me inderdaad af of dit helpt als er vervolgens vast wel kadootjes worden gegeven op willekeurige dagen.
Het lullige is dat de vader waarschijnlijk enorm tevreden is over wat 'ie heeft bereikt aan aangepast gedrag. Jammerdebammer kunnen kinderen niet 24 uur op 24 aangepast gedrag vertonen. En zie dan maar eens een nieuw evenwicht te vinden tussen iets meer ruimte voor de kinderen en toch nog de verwachting dat ze min of meer correct door het leven rollen. Die aandacht en knuffels van je kunnen daarbij inderdaad behoorlijk helpen en het zou fijn zijn als de vader dit zou inzien.
Lukt het je wel eens om ze op een onrustig moment aan het praten te krijgen met 'what's up?'? Ik merk bij zo'n vraag wel eens dat een oplossing verrassend simpel kan zijn, dat onrust gerelateerd wordt aan iets heel simpels als 'jij zegt tegen mij dat ik dit of dat niet mag terwijl hij het gisteren wel mocht'.
