Psyche
alle pijlers
Agressief/destructief gedrag 8-jarige
donderdag 15 oktober 2009 om 15:42
Sinds 3 dagen ben ik stiefmoeder van 3 kids, 6, 8 en 10.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
Ze hebben alle drie gedragsproblemen en dat is de reden dat ze nu bij mij en hun vader wonen want hun biologische moeder heeft hen dit weekend het huis uitgezet.
Om de situatie kort te schetsen: ik woon in de VS, in een arm deel en heb dus niet veel te verwachten van jeugdzorg etc. De kinderen komen uit een semi-ghetto milieu waar opvoeden meppen en schreeuwen is. Mijn inschatting van de problemen is voornamelijk gebrek aan (positieve) aandacht. Ze zijn alle drie dol op knuffelen en vinden het te gek dat ze bij mij mogen wonen. Verder zijn ze goed opgevoed, helpen goed mee in het huishouden en komen goed mee op school.
De middelste, een jongetje, vertoont echter gedrag wat ik niet meteen kan plaatsen. Meestal is het een schat van een jongen die met iedereen knuffelt, maar vanuit het niets kan hij enorm kwaad en agressief worden. Vanochtend was het zelfs destructief want zijn zus betrapte hem op het uitgieten van een glas water over de laptop.
Nu weten ze alle 3 dat vloeistoffen en eten rondom de computers verboden is, en bewust water over een laptop gieten is dus bewust het ding kapot willen maken. En daar snap ik niks van. Het is de "kinderpc" die ze alle drie mogen gebruiken. Mijn eigen werklaptop staat ernaast en die heeft ie (godzijdank) ongemoeid gelaten.
Vijf minuten eerder had ik hem nog een knuffel voor goed gedrag gegeven dus er was helemaal geen reden om op wie dan ook boos te zijn en de meute was bezig zich aan te kleden voor school.
Nog wat andere gedragingen:
Gister had hij met zijn kleine zus kauwgom gestolen van de oudste. De jongste biechtte op, maar hij bleef ontkennen. We waren er echter allen van overtuigd dat hij loog. Op een gegeven moment werd hij zo boos op zijn oudste zus dat hij kwaad wegliep en met een handzaag terugkwam om z'n zus in stukken te zagen.
Dat leidde natuurlijk tot een stevig gesprek. Hij viel haar niet meteen aan, en stond daar volgens mij ook nogal onthand met die zaag, maar ik was geschokt door zijn gemak om naar een "wapen" te grijpen.
We hebben ook een gesprek mijn zijn leraar gehad en die vertelde dat hij snel kwaad wordt en zonder tussenfases. Het is meteen ontzettend kwaad en veelal ook agressief naar anderen toe.
Nog wat uitspraken van hem:
- ik houd niet van andere kinderen
- dat zijn mijn zussen niet. ik ken ze niet
- ik wil mijn eigen kamer (terwijl ze bij mams met z'n 3-en in 1 bed slapen)
Maar verder lijkt hij redelijk sociaal, heeft vriendjes, en speelt ook met z'n zussen.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik zou graag verhalen horen van mensen die iets uit dit gedrag herkennen. En tips natuurlijk over hoe hier mee om te gaan.
donderdag 12 november 2009 om 14:27
@mamzelle: oh man, precies hetzelfde hier. Met name snoep missen en nooit heeft iemand het gedaan en de aangewezen schuldige schreeuwt moord en brand. Nu ben ik al helemaal niet meer onder de indruk van dat theater, want ik weet dat ze alle drie erg overtuigend kunnen liegen.
Het is alleen jammer dat ik ze dus ook niet geloof als ze mogelijk wel de waarheid spreken.
Heeft een psycholoog of Super Nanny daar een oplossing voor?
Van die duppies zakgeld minder zouden ze hier niet wakker liggen. Ik heb wel al eerder de straf gegeven van een dag geen snoep. Dat komt even aan, maar weerhoudt ze niet van wederom stelen.
Het is alleen jammer dat ik ze dus ook niet geloof als ze mogelijk wel de waarheid spreken.
Heeft een psycholoog of Super Nanny daar een oplossing voor?
Van die duppies zakgeld minder zouden ze hier niet wakker liggen. Ik heb wel al eerder de straf gegeven van een dag geen snoep. Dat komt even aan, maar weerhoudt ze niet van wederom stelen.
donderdag 12 november 2009 om 14:53
@dubiootje:
Hmmm, 6 minuten dan maar? Vind het wat kort. Maar zal het in gedachten houden voor als ze wat minder door het lint is. Deze eerste keer probeerde ze van alles om er onder uit te komen. Faken dat ze haar arm tegen de muur geschuurd had en pijn had (en deze tante valt regelmatig en geeft nooit een kik), toen dat niet werkte, spugen. Maar dat ken ik ook van haar en kan ze ook faken.
Toen ze eenmaal doorhad dat ze gewoon haar straf uit moest zitten/staan, werd ze kalmer. Hoop dat een volgende keer met minder drama gepaard gaat.
Over moeder: tsja, zal schipperen blijven maar een volgende keer zullen we wat standvastiger zijn en kind gewoon ophalen.
En ik snap heel goed dat je je oudste een pets hebt verkocht. Ik ben absoluut niet agressief, maar na een paar weken kinderen begrijp ik slaan toch ook heel wat beter. Ze kunnen echt het bloed onder je nagels vandaan halen.
En het moet zo ontzettend zwaar zijn om dit allemaal in je eentje te rooien. Ik zou het echt niet kunnen.
Fijn dat zo'n psych dan zegt dat het goed is dat de woede eruit komt, maar jij moet er maar mee dealen.
Hoop voor je dat ze nu inderdaad even rustig blijven. Woede uiten is mooi, maar ze moeten ook wat begrip voor jou hebben hoor. Je bent geen moeder-robot.
Ik geloof dat onze oudste ondertussen ook in de "woede-los-kom-fase" zit. Die begint nu erg dwars te worden. Gilde gister tegen haar vader dat niet hij haar vader is, maar een ander vriendje van haar moeder. Moet daar vandaag eens met haar over praten. Vaderschap is overigens nauwkeurig bepaald bij de voogdij. Er is DNA test bij alle 9 (!) kinderen gedaan en deze 3 kwamen er uit als de zijne (was minder dan gedacht).
Wij werden gistermiddag al gek van met z'n 2-en proberen de 3 in het gareel te houden. Ze bemoeien zich constant met elkaar. Jongste had broek van jongen aan. Alsof er een halsmisdrijf was gepleegd. Meteen trekken en duwen. Jongste in vechthouding.
Ik met jongste naar buiten, man met oudste aan de slag en schietgebedje doen dat jongen zich even 10 minuten koest kan houden.
Godzijdank beginnen ze dinsdag met het naschoolse programma. Nu maar hopen dat ze dat echt bevalt en dat ze niet gaan lopen mekkeren.
Hmmm, 6 minuten dan maar? Vind het wat kort. Maar zal het in gedachten houden voor als ze wat minder door het lint is. Deze eerste keer probeerde ze van alles om er onder uit te komen. Faken dat ze haar arm tegen de muur geschuurd had en pijn had (en deze tante valt regelmatig en geeft nooit een kik), toen dat niet werkte, spugen. Maar dat ken ik ook van haar en kan ze ook faken.
Toen ze eenmaal doorhad dat ze gewoon haar straf uit moest zitten/staan, werd ze kalmer. Hoop dat een volgende keer met minder drama gepaard gaat.
Over moeder: tsja, zal schipperen blijven maar een volgende keer zullen we wat standvastiger zijn en kind gewoon ophalen.
En ik snap heel goed dat je je oudste een pets hebt verkocht. Ik ben absoluut niet agressief, maar na een paar weken kinderen begrijp ik slaan toch ook heel wat beter. Ze kunnen echt het bloed onder je nagels vandaan halen.
En het moet zo ontzettend zwaar zijn om dit allemaal in je eentje te rooien. Ik zou het echt niet kunnen.
Fijn dat zo'n psych dan zegt dat het goed is dat de woede eruit komt, maar jij moet er maar mee dealen.
Hoop voor je dat ze nu inderdaad even rustig blijven. Woede uiten is mooi, maar ze moeten ook wat begrip voor jou hebben hoor. Je bent geen moeder-robot.
Ik geloof dat onze oudste ondertussen ook in de "woede-los-kom-fase" zit. Die begint nu erg dwars te worden. Gilde gister tegen haar vader dat niet hij haar vader is, maar een ander vriendje van haar moeder. Moet daar vandaag eens met haar over praten. Vaderschap is overigens nauwkeurig bepaald bij de voogdij. Er is DNA test bij alle 9 (!) kinderen gedaan en deze 3 kwamen er uit als de zijne (was minder dan gedacht).
Wij werden gistermiddag al gek van met z'n 2-en proberen de 3 in het gareel te houden. Ze bemoeien zich constant met elkaar. Jongste had broek van jongen aan. Alsof er een halsmisdrijf was gepleegd. Meteen trekken en duwen. Jongste in vechthouding.
Ik met jongste naar buiten, man met oudste aan de slag en schietgebedje doen dat jongen zich even 10 minuten koest kan houden.
Godzijdank beginnen ze dinsdag met het naschoolse programma. Nu maar hopen dat ze dat echt bevalt en dat ze niet gaan lopen mekkeren.
donderdag 12 november 2009 om 15:04
Goeiemorgen Liza
Ik kan me voorstellen dat de jongste de eerste paar keer misschien wat langer gestraft moet worden, om het te snappen De regel is sowieso dat ze eerst rustig moet zijn en gemeend sorry moet zeggen voordat ze weer van hun plek mogen komen.
Ik stuiter wel even bij het lezen over 9 kinderen waarvan er 3 van je vriend bleken te zijn. Hebben de kinderen dat allemaal meegekregen van die tests en de uitkomsten daarvan?
Ik kan me voorstellen dat de jongste de eerste paar keer misschien wat langer gestraft moet worden, om het te snappen De regel is sowieso dat ze eerst rustig moet zijn en gemeend sorry moet zeggen voordat ze weer van hun plek mogen komen.
Ik stuiter wel even bij het lezen over 9 kinderen waarvan er 3 van je vriend bleken te zijn. Hebben de kinderen dat allemaal meegekregen van die tests en de uitkomsten daarvan?
Ga in therapie!
donderdag 12 november 2009 om 18:13
Hi Dubiootje, oeps even verwarring over het aantal kinderen. Moeder heeft totaal 10 kids van diverse mannen. Eind 90-er jaren, begin 2000 had ze een vijf jaar durende relatie met mijn man.
Ze had toen al kinderen.
Mijn man dacht oorspronkelijk dat hij 5 kinderen met haar had. Geen van allen heeft hij ooit erkend. Toen hij het proces van voogdij verkrijgen inging zijn ze allemaal getest. Overigens rekenfout mij: het waren er op dat moment 9 en 1 ervan volwassen, dus er zijn er 8 getest. Van de oorspronkelijke 5 bleken er slechts 2 van hem te zijn, en jongste was door een ander erkend maar bleek dus van hem. En dat is nou net degene die het meeste op hem lijkt.
Ja, best heftig verhaal, en dat hebben zij ook allemaal meegekregen. Voor de 3 kids die ik niet eens ken ook heftig, want die waren opeens een vader kwijt.
Ah, jouw versie van in de hoek staan snap ik beter.
Sowieso sluit ik straffen pas af als ze rustig zijn en, als nodig, sorry zeggen. Dat laatste begint er een beetje in te komen. Gister tijdens mijn gesprekje met jongste werd ze inderdaad kalmer en opeens pakte ze mijn hand en zei: kom, ik ga sorry tegen broer zeggen.
Lekker dat broer dat dan wil saboteren en gekke gezichten blijft trekken. Zucht.
Dat los ik dan op door ze tegenover elkaar te zetten, gezichten naar elkaar, elkaar in de ogen aankijken en sorry zeggen. En pas als de sorry door de ander geaccpteerd is mogen ze weg. Dat kost soms wel 10 minuten....
Stelletje treiteraars!
Dat idee van boksbal/kussengevecht klinkt goed. Ik zou ze vaker naar buiten willen hebben. Probleem is wel dat jongen een beetje een zeur is die niet veel fysiek wil doen. Gisterochtend was hij echt vervelend. Wilde niet "good" zijn, maar "mean". Ik had geen tijd (schoolbus!) om er te lang op in te gaan maar probeerde hem tijdens het lopen naar de bushalte aan het rennen te krijgen zodat hij daar zijn boosheid een beetje in kwijt kon. Werkte niks. Hij bleef hangerig, terwijl de meiden constant met elkaar wedstijdjes hardlopen doen.
Gelukkig draaide hij op school bij, want ik verwachtte al een telefoontje, maar dat viel dus mee.
Ik denk dat ik jouw "wanhoop" over die woede wel een beetje herken in hoe mijn man reageert. Die trekt het zich erg persoonlijk aan (waarom doen ze alsof ik altijd tegen hen ben?) , terwijl ik het wat afstandelijker kan bekijken en denk, ach hoort bij het hele plaatje. Ik hoop dat de psych hem dat ook wat meer duidelijk kan maken: dat het geen persoonlijke aanval op hem is, maar woede die er nu eenmaal uit moet.
Maar zo in mijn eentje zou ik ook vaak denken: kunnen jullie nou nooit eens rustig zijn en een beetje medeleven met mij hebben? Jij bent ook gewoon een mens.
Doen jouw kinderen nog iets van sport of andere activiteit?
Mijn hoop zit ook erg op het naschoolse programma omdat daar ook veel fysiek bij zit. Kunnen ze zich ook wat uitleven.
Ze had toen al kinderen.
Mijn man dacht oorspronkelijk dat hij 5 kinderen met haar had. Geen van allen heeft hij ooit erkend. Toen hij het proces van voogdij verkrijgen inging zijn ze allemaal getest. Overigens rekenfout mij: het waren er op dat moment 9 en 1 ervan volwassen, dus er zijn er 8 getest. Van de oorspronkelijke 5 bleken er slechts 2 van hem te zijn, en jongste was door een ander erkend maar bleek dus van hem. En dat is nou net degene die het meeste op hem lijkt.
Ja, best heftig verhaal, en dat hebben zij ook allemaal meegekregen. Voor de 3 kids die ik niet eens ken ook heftig, want die waren opeens een vader kwijt.
Ah, jouw versie van in de hoek staan snap ik beter.
Sowieso sluit ik straffen pas af als ze rustig zijn en, als nodig, sorry zeggen. Dat laatste begint er een beetje in te komen. Gister tijdens mijn gesprekje met jongste werd ze inderdaad kalmer en opeens pakte ze mijn hand en zei: kom, ik ga sorry tegen broer zeggen.
Lekker dat broer dat dan wil saboteren en gekke gezichten blijft trekken. Zucht.
Dat los ik dan op door ze tegenover elkaar te zetten, gezichten naar elkaar, elkaar in de ogen aankijken en sorry zeggen. En pas als de sorry door de ander geaccpteerd is mogen ze weg. Dat kost soms wel 10 minuten....
Stelletje treiteraars!
Dat idee van boksbal/kussengevecht klinkt goed. Ik zou ze vaker naar buiten willen hebben. Probleem is wel dat jongen een beetje een zeur is die niet veel fysiek wil doen. Gisterochtend was hij echt vervelend. Wilde niet "good" zijn, maar "mean". Ik had geen tijd (schoolbus!) om er te lang op in te gaan maar probeerde hem tijdens het lopen naar de bushalte aan het rennen te krijgen zodat hij daar zijn boosheid een beetje in kwijt kon. Werkte niks. Hij bleef hangerig, terwijl de meiden constant met elkaar wedstijdjes hardlopen doen.
Gelukkig draaide hij op school bij, want ik verwachtte al een telefoontje, maar dat viel dus mee.
Ik denk dat ik jouw "wanhoop" over die woede wel een beetje herken in hoe mijn man reageert. Die trekt het zich erg persoonlijk aan (waarom doen ze alsof ik altijd tegen hen ben?) , terwijl ik het wat afstandelijker kan bekijken en denk, ach hoort bij het hele plaatje. Ik hoop dat de psych hem dat ook wat meer duidelijk kan maken: dat het geen persoonlijke aanval op hem is, maar woede die er nu eenmaal uit moet.
Maar zo in mijn eentje zou ik ook vaak denken: kunnen jullie nou nooit eens rustig zijn en een beetje medeleven met mij hebben? Jij bent ook gewoon een mens.
Doen jouw kinderen nog iets van sport of andere activiteit?
Mijn hoop zit ook erg op het naschoolse programma omdat daar ook veel fysiek bij zit. Kunnen ze zich ook wat uitleven.
donderdag 12 november 2009 om 21:23
Advies van hulpverleenster inzake het stelen: zeg de kinderen (als je het echt niet ziet uit de feiten) dat je ze tot vanmiddag, of vanavond, de tijd geeft om eerlijk te zeggen dat ze het hebben gedaan, dat er dan geen straf volgt. Dat er dan wel een gesprek volgt over hoe dat bij hemzelf zou voelen als hij snoep kwijt was. De benadeelde niet compenseren. Zelf snoep in bewaring nemen als iemand dit wil. Als er bekend wordt zeggen dat je het op prijs stelt dat hij eerlijk is en na de preek weer overgaan tot de orde van de dag. Wel tenminste gemeend sorry laten zeggen tegen het benadeelde kind (of vraag hem om mee te denken over een oplossing voor het benadeelde kind). Dit alles dus in het kader van vertrouwen geven en opbouwen. Als dat na een tijdje niet blijkt te werken dan weer iets anders verzinnen. In mijn geval wordt dat dus weer overleggen met hulpverleenster.
Uiteraard heb ik dit met Oudste niet goed opgepakt. Ik wilde dit inzetten terwijl eigenlijk al lang duidelijk was dat Oudste het had gedaan en ik dus alleen maar mijn straf hoefde handhaven. Overigens heeft Oudste geen gebruik gemaakt van zijn gelegenheid om te bekennen dus kan ik zaterdag alsnog het geld inhouden. Maar ja, onduidelijk, twijfelachtig, verschillende boodschappen tegelijk, en dat zijn dingen die bij Oudste verdomd slecht werken.
Sorry zeggen vind ik een verdomd lastige. Wanneer is het gemeend? Bij mij komt er alleen sorry omdat dat de enige weg uit stilstand is. En dat is dan niet gemeend naar de ander, maar een soort codewoord om weg te komen. Aan de andere kant werkt het wel beter om Oudste proberen te benaderen over dat geweld stom is en niets oplost als hij rustig achter de computer zit (na straf te hebben uitgezeten die ik zo onaantrekkelijk mogelijk maak maar bijvoorbeeld uit de kamer sturen of naar boven sturen is er met hem niet meer bij). That is: na aandringen lijkt hij toch te beseffen dat hij niet zo'n goede strategie had gekozen.
Uiteraard heb ik dit met Oudste niet goed opgepakt. Ik wilde dit inzetten terwijl eigenlijk al lang duidelijk was dat Oudste het had gedaan en ik dus alleen maar mijn straf hoefde handhaven. Overigens heeft Oudste geen gebruik gemaakt van zijn gelegenheid om te bekennen dus kan ik zaterdag alsnog het geld inhouden. Maar ja, onduidelijk, twijfelachtig, verschillende boodschappen tegelijk, en dat zijn dingen die bij Oudste verdomd slecht werken.
Sorry zeggen vind ik een verdomd lastige. Wanneer is het gemeend? Bij mij komt er alleen sorry omdat dat de enige weg uit stilstand is. En dat is dan niet gemeend naar de ander, maar een soort codewoord om weg te komen. Aan de andere kant werkt het wel beter om Oudste proberen te benaderen over dat geweld stom is en niets oplost als hij rustig achter de computer zit (na straf te hebben uitgezeten die ik zo onaantrekkelijk mogelijk maak maar bijvoorbeeld uit de kamer sturen of naar boven sturen is er met hem niet meer bij). That is: na aandringen lijkt hij toch te beseffen dat hij niet zo'n goede strategie had gekozen.
vrijdag 13 november 2009 om 18:20
Hi Mamzelle! Ik vind dat advies van de hulpverleenster nogal soft. Ik doe hetzelfde al, maar bekentenissen komen nooit, inlevingsvermogen is 0,0 en het blijft gebeuren. Ben benieuwd of je effectiever advies krijgt.
Ik vind het tegen elkaar sorry zeggen wel aardig werken, maar ze mogen pas gaan als de benadeelde de excuses geaccepteerd heeft.
Het is ook niet altijd echt gemeend, maar ik denk wel dat als het meer in hun systeem komt dat ze er in ieder geval iets meer over nadenken. Het motto 'slaan is fout' begint er nu ook heel langzaam in te komen.
Jongen heeft het weer bont gemaakt. Heeft vannacht een van mijn contactlenzen vernield. Heb hem de kans gegeven te bekennen (zonder dat ik zei wat er gebeurd was), maar dat leverde niks op. Ik weet nu wel zeker dat hij het gedaan heeft want oudste kwam me vertellen dat ze zag wat er gebeurde (maar die was bang om ons wakker te maken omdat we hadden gezegd dat ze stil in bed moesten zijn).
Ben nog aan het denken over een goede straf voor hem. In ieder geval vandaag geen enkele gunsten, maar ik denk er ook over om hem vanaf nu elke dag de stoep te laten vegen. Als een soort compensatie voor de lens. Lijkt me niet een te harde straf, iets waarbij hij geen brokken kan maken, maar ook waarbij hij langer dan een dag aan zijn daad herinnerd wordt. Adviezen zijn overigens welkom.
Ter afsluiting een goed bericht: jongste had gister geel (=goed) op school. Helemaal trots. Ik vroeg aan haar of het moeilijk was geweest. Ja dat was het. Mooi zo, dat betekent dat ze leert zich in te houden.
Ik vind het tegen elkaar sorry zeggen wel aardig werken, maar ze mogen pas gaan als de benadeelde de excuses geaccepteerd heeft.
Het is ook niet altijd echt gemeend, maar ik denk wel dat als het meer in hun systeem komt dat ze er in ieder geval iets meer over nadenken. Het motto 'slaan is fout' begint er nu ook heel langzaam in te komen.
Jongen heeft het weer bont gemaakt. Heeft vannacht een van mijn contactlenzen vernield. Heb hem de kans gegeven te bekennen (zonder dat ik zei wat er gebeurd was), maar dat leverde niks op. Ik weet nu wel zeker dat hij het gedaan heeft want oudste kwam me vertellen dat ze zag wat er gebeurde (maar die was bang om ons wakker te maken omdat we hadden gezegd dat ze stil in bed moesten zijn).
Ben nog aan het denken over een goede straf voor hem. In ieder geval vandaag geen enkele gunsten, maar ik denk er ook over om hem vanaf nu elke dag de stoep te laten vegen. Als een soort compensatie voor de lens. Lijkt me niet een te harde straf, iets waarbij hij geen brokken kan maken, maar ook waarbij hij langer dan een dag aan zijn daad herinnerd wordt. Adviezen zijn overigens welkom.
Ter afsluiting een goed bericht: jongste had gister geel (=goed) op school. Helemaal trots. Ik vroeg aan haar of het moeilijk was geweest. Ja dat was het. Mooi zo, dat betekent dat ze leert zich in te houden.
vrijdag 13 november 2009 om 22:28
Wat sorry zeggen betreft, waarom moet het excuus door de benadeelde geaccepteerd worden? Daarmee plaats je de benadeelde in een machtspositie en het lijkt me niet dat dat de bedoeling is.
Een gemeend excuus kun je eigenlijk niet eisen, want je kunt spijt niet afdwingen. Wat ik wel eis, is dat de excuses op een correcte manier worden aangeboden (dus niet lacherig of vervelend gezegd, de ander aankijken). Ik hanteer dus meer de beleefdheidsregel die ook voor volwassenen geldt. Uiteindelijk is het sorry zeggen toch vooral een omgangsvorm, bedoeld om de verstandhouding met de ander te herstellen.
Straffen als je niet zeker weet wie de schuldige is, is een heel lastige. Hoe zeker weet je dat het de oudste is die je lens vernield heeft? Vertrouw je op de getuigenis van de middelste? Is dit niet iets wat je beter aan je vriend kan overlaten, ook al was het dan jouw contactlens?
Een gemeend excuus kun je eigenlijk niet eisen, want je kunt spijt niet afdwingen. Wat ik wel eis, is dat de excuses op een correcte manier worden aangeboden (dus niet lacherig of vervelend gezegd, de ander aankijken). Ik hanteer dus meer de beleefdheidsregel die ook voor volwassenen geldt. Uiteindelijk is het sorry zeggen toch vooral een omgangsvorm, bedoeld om de verstandhouding met de ander te herstellen.
Straffen als je niet zeker weet wie de schuldige is, is een heel lastige. Hoe zeker weet je dat het de oudste is die je lens vernield heeft? Vertrouw je op de getuigenis van de middelste? Is dit niet iets wat je beter aan je vriend kan overlaten, ook al was het dan jouw contactlens?
Ga in therapie!
zaterdag 14 november 2009 om 00:51
Ik weet heel zeker dat oudste het gezien heeft want ik zei alleen maar dat er 's nachts "iets" was gebeurd. Oudste zei toen dat ze had gezien dat jongen 1 van mijn lenzen pakte en hem kapot maakte. Ik heb geen enkele aanwijzing gegeven wat er was, dus dit heeft ze echt zelf gezien.
Ze heeft het ook niet zelf gedaan want dat is niet haar patroon en jongen was verder ook helemaal niet verontwaardigd dat hij als schuldige werd aangewezen. Vandaag moest hij in ieder geval telkens in het midden in de auto (veel ritten) en dat werd gelaten geaccepteerd en hij gedroeg zich verder voorbeeldig, dus die is echt schuldig.
Bij mij werkt het laten accepteren van excuses goed. Vaak vind ik namelijk dat de dader nog niet oprecht genoeg is, maar is de broer of zus al wel tevreden. Soms niet en dan kunnen ze zo lang blijven staan totdat ze er wel met elkaar zijn uitgekomen. Dat lukt tot nu toe ook altijd. Het voordeel vind ik ook dat ik er niet tussen in zit. Als slachtoffer tevreden is met excuses is het voor mij goed.
Ze heeft het ook niet zelf gedaan want dat is niet haar patroon en jongen was verder ook helemaal niet verontwaardigd dat hij als schuldige werd aangewezen. Vandaag moest hij in ieder geval telkens in het midden in de auto (veel ritten) en dat werd gelaten geaccepteerd en hij gedroeg zich verder voorbeeldig, dus die is echt schuldig.
Bij mij werkt het laten accepteren van excuses goed. Vaak vind ik namelijk dat de dader nog niet oprecht genoeg is, maar is de broer of zus al wel tevreden. Soms niet en dan kunnen ze zo lang blijven staan totdat ze er wel met elkaar zijn uitgekomen. Dat lukt tot nu toe ook altijd. Het voordeel vind ik ook dat ik er niet tussen in zit. Als slachtoffer tevreden is met excuses is het voor mij goed.
zaterdag 14 november 2009 om 12:10
Jouw lens kapotmaken lijkt me iets waar je een heel harde grens op moet zetten. Wat ik zelf heb gedaan in vergelijkbare situaties (gelukkig is het moedwillig stukmaken van mijn spullen niet voorgekomen) is om kind het stukgemaakte terug te laten verdienen. Kind is gaan afwassen om dit te bereiken, een grote afwas zou een 'opschrijfeuro' opleveren. Op zich lijkt jouw bezemstraf er wel op (maar bezemen of afwassen moet als het even kan iets positiefs blijven en geen straf worden). Ik heb nog geen idee hoe je hem aan de slag gaat krijgen als hij door zijn spijt heen is. In mijn geval had en heeft hij er zelf belang bij: als hij niet snel genoeg spaart krijgt hij zijn stukke ding niet terug.
Hier ook geen bekentenissen. Aan de andere kant: met een softe methode bestraf je ook geen onschuldigen. En daar heb ik dan weer moeite mee, zonder het bekennen voel ik niet dat ik de juiste heb aangewezen. Het zal wel langetermijn werk worden, dat geweten vormen. Voor nu gaat snoep dus achter slot en grendel.
Hier ook geen bekentenissen. Aan de andere kant: met een softe methode bestraf je ook geen onschuldigen. En daar heb ik dan weer moeite mee, zonder het bekennen voel ik niet dat ik de juiste heb aangewezen. Het zal wel langetermijn werk worden, dat geweten vormen. Voor nu gaat snoep dus achter slot en grendel.
zaterdag 14 november 2009 om 12:19
donderdag 19 november 2009 om 23:20
Pffff wat een verhaal!!!! Ik wil je niet veroordelen maar je haalt je wel veel op je hals zeg. Een man die verslaafd is geweest aan crack met een ex met 10 kinderen. 3 kinderen blijken dan uiteindelijk van hem te zijn maar ze hebben allemaal gedragsproblemen!! OMG! Ik zit met grote ogen te lezen. Je moet wel heel veel van hem houden zeg..
zaterdag 21 november 2009 om 06:06
Lieve meiden, sorry voor de stilte.
Een webbouwer zonder pc/internet kan natuurlijk niet, dus helaas, het is slecht nieuws. Afgelopen weekend heb ik man en kinderen het huis uitgezet. Ik had er al meerdere malen mee gedreigd als de situatie niet zou verbeteren.
Zaterdagavond - kinderen bij hun tante - zouden wij eindelijk een avond voor ons samen hebben. Ik voelde al een constante onrust bij hem en hij is dus het huis uitgelopen om pas uren later, dronken, terug te komen.
Toen zat de deur op de ketting, gaf ik geen sjoege en heeft hij de nacht bij zijn zus doorgebracht.
De volgende ochtend heb ik het slot vervangen, alle kleren ingepakt en bij zus gebracht.
Ik was aan het eind van mijn latijn en zag hoe man de zorg voor de kinderen niet aankan. Het is berezwaar, maar hij is wel de vader, dus wat mij betreft bestaan er geen excuses. En als ik dan de verhalen hier op het forum lees van al die fantastische moeders die het in hun uppie doen... Daar kunnen de mannen hier nog een puntje aan zuigen.
Heb dezelfde dag nog gesproken met zijn moeder en zus die me groot gelijk gaven.
We zijn nu een aantal dagen verder en gisteravond is hij langsgeweest en blijven slapen. Hij ziet dat hij hulp moet gaan zoeken (verslaving terug) maar ik weet niet of hij dat ook serieus gaat doen. Ik ga er in ieder geval geen energie in steken. Als je jezelf zo'n echte man vindt, bewijs het dan maar.
Overigens ziet hij dat zelf ook wel zo, en legt ook alle schuld bij hemzelf. Maar ja, dat is nog wat anders dan actie ondernemen.
Terugkijkend ben ik fout geweest. Ik dacht te helpen door mijn huis aan te bieden, maar ik had het hem zelf moeten laten oplossen.
En dat is dan ook nu mijn standpunt: vind je eigen weg. Het was tenslotte zijn eigen besluit om bij de andere dame weg te gaan, dan zal je ook de consequenties moeten aanvaarden.
Voor de kinderen is het natuurlijk erg hard. En ik wil ook niet zo maar helemaal uit hun leven zijn. Maar ik wil tevens heel voorzichtig zijn met het contact om te voorkomen dat er door man op mijn gevoel gespeeld gaat worden.
Hoop ze morgen een paar uur mee te kunnen nemen naar een klein festivalletje in de buurt.
Het merendeel van de lezers zal wel zeggen dat het gedoemd te mislukken was. Ja, waarschijnlijk. Maar ik denk dat ik voor mezelf nooit had kunnen verkroppen om het niet tenminste te proberen.
Een webbouwer zonder pc/internet kan natuurlijk niet, dus helaas, het is slecht nieuws. Afgelopen weekend heb ik man en kinderen het huis uitgezet. Ik had er al meerdere malen mee gedreigd als de situatie niet zou verbeteren.
Zaterdagavond - kinderen bij hun tante - zouden wij eindelijk een avond voor ons samen hebben. Ik voelde al een constante onrust bij hem en hij is dus het huis uitgelopen om pas uren later, dronken, terug te komen.
Toen zat de deur op de ketting, gaf ik geen sjoege en heeft hij de nacht bij zijn zus doorgebracht.
De volgende ochtend heb ik het slot vervangen, alle kleren ingepakt en bij zus gebracht.
Ik was aan het eind van mijn latijn en zag hoe man de zorg voor de kinderen niet aankan. Het is berezwaar, maar hij is wel de vader, dus wat mij betreft bestaan er geen excuses. En als ik dan de verhalen hier op het forum lees van al die fantastische moeders die het in hun uppie doen... Daar kunnen de mannen hier nog een puntje aan zuigen.
Heb dezelfde dag nog gesproken met zijn moeder en zus die me groot gelijk gaven.
We zijn nu een aantal dagen verder en gisteravond is hij langsgeweest en blijven slapen. Hij ziet dat hij hulp moet gaan zoeken (verslaving terug) maar ik weet niet of hij dat ook serieus gaat doen. Ik ga er in ieder geval geen energie in steken. Als je jezelf zo'n echte man vindt, bewijs het dan maar.
Overigens ziet hij dat zelf ook wel zo, en legt ook alle schuld bij hemzelf. Maar ja, dat is nog wat anders dan actie ondernemen.
Terugkijkend ben ik fout geweest. Ik dacht te helpen door mijn huis aan te bieden, maar ik had het hem zelf moeten laten oplossen.
En dat is dan ook nu mijn standpunt: vind je eigen weg. Het was tenslotte zijn eigen besluit om bij de andere dame weg te gaan, dan zal je ook de consequenties moeten aanvaarden.
Voor de kinderen is het natuurlijk erg hard. En ik wil ook niet zo maar helemaal uit hun leven zijn. Maar ik wil tevens heel voorzichtig zijn met het contact om te voorkomen dat er door man op mijn gevoel gespeeld gaat worden.
Hoop ze morgen een paar uur mee te kunnen nemen naar een klein festivalletje in de buurt.
Het merendeel van de lezers zal wel zeggen dat het gedoemd te mislukken was. Ja, waarschijnlijk. Maar ik denk dat ik voor mezelf nooit had kunnen verkroppen om het niet tenminste te proberen.
zaterdag 21 november 2009 om 11:12
Ik sta toch wel een beetje met mn bek vol tanden... Je leek zo overtuigd dat je deze kinderen ging helpen, maar t heeft maar een maand geduurd en nu heb je ze er uit gezet.
Natuurlijk ben jij niet degene die verantwoordelijk voor hen is, maar je bent wel weer de volgende volwassene op wie ze niet konden vertrouwen.Ik vind t heel pijnlijk en ik denk ook: je wist toch waar je instapte? Je wist toch hoe die man is?
Natuurlijk ben jij niet degene die verantwoordelijk voor hen is, maar je bent wel weer de volgende volwassene op wie ze niet konden vertrouwen.Ik vind t heel pijnlijk en ik denk ook: je wist toch waar je instapte? Je wist toch hoe die man is?
I only get one shot at life - so I shoot to kill
zaterdag 21 november 2009 om 16:08
Spijker, de grootste fout die ik heb gemaakt is het geloven in wat mijn man zei. Ik geloofde echt dat hij geen verslavingsproblemen meer had en dat hij de zorg voor de kinderen wilde hebben.
Ik had het meer tijd moeten geven, maar heb de kinderen voor laten gaan.
Achteraf gezien had ik hem het probleem met de zorg voor de kinderen zelf moeten laten oplossen. Het leek alleen zo dringend en niemand wilde de kinderen.
Natuurlijk voel ik me schuldig tov de kinderen. Maar het langer proberen uit te zingen zou ook niet helpen. De vader moet echt serieus hulp gaan zoeken. Ze bij mij laten wonen zou alleen tijd rekken zijn en zou zijn gedrag niet veranderen.
Ik had het meer tijd moeten geven, maar heb de kinderen voor laten gaan.
Achteraf gezien had ik hem het probleem met de zorg voor de kinderen zelf moeten laten oplossen. Het leek alleen zo dringend en niemand wilde de kinderen.
Natuurlijk voel ik me schuldig tov de kinderen. Maar het langer proberen uit te zingen zou ook niet helpen. De vader moet echt serieus hulp gaan zoeken. Ze bij mij laten wonen zou alleen tijd rekken zijn en zou zijn gedrag niet veranderen.
zaterdag 21 november 2009 om 18:01
Blijf op je grenzen letten zolang hij nog in je leven is. Ik vind het heeel triest voor de kinderen (hoop dat je een eventueel volgende keer iets minder impulsief zo'n keuze maakt) maar ik neem mijn pet af voor dat je wel goed je grenzen bewaakt.
Voor de kinderen hoop ik dat de brass groep nog steeds in beeld is, en zo jij daar wat in kunt betekenen, dat je dat nog voor hen wilt doen. Ze zijn een dergelijke vorm van structuur en positief bezig zijn zo hard nodig.
Voor de kinderen hoop ik dat de brass groep nog steeds in beeld is, en zo jij daar wat in kunt betekenen, dat je dat nog voor hen wilt doen. Ze zijn een dergelijke vorm van structuur en positief bezig zijn zo hard nodig.
zaterdag 21 november 2009 om 19:21
Mamzelle, ik vind het ook verschrikkelijk. Had het zo graag anders gewild, maar man verslechterde in rap tempo.
Over de brass band weet ik nog even niks. Ik heb mijn vriendin verteld wat er gebeurd is en zij moet met de leider overleggen. Het is zijn besluit wat er gaat gebeuren. Maar de komende week is sowieso alles dicht wegens Thanksgiving.
Grenzen bewaken is niet zo'n punt hoor. Heb voldoende ervaring hier om te weten dat als iemand zelf geen initiatief neemt dat het dan verspilde moeite is. Dacht alleen dit keer een beter type te hebben getroffen. Moet nog maar eens wat werken aan mijn mensenkennis.
Over de brass band weet ik nog even niks. Ik heb mijn vriendin verteld wat er gebeurd is en zij moet met de leider overleggen. Het is zijn besluit wat er gaat gebeuren. Maar de komende week is sowieso alles dicht wegens Thanksgiving.
Grenzen bewaken is niet zo'n punt hoor. Heb voldoende ervaring hier om te weten dat als iemand zelf geen initiatief neemt dat het dan verspilde moeite is. Dacht alleen dit keer een beter type te hebben getroffen. Moet nog maar eens wat werken aan mijn mensenkennis.
zaterdag 21 november 2009 om 20:19
Maar de ouders zouden toch uit de ouderlijke macht ontzet worden als jij de kinderen niet opnam? En je schreef toch dat niemand ze wilde opvangen, zelfs niemand meer wilde oppassen, waar zijn de kinderen nu heen dan?
Zwerven ze nu met hun verslaafde vader op straat?
Je was zelfs nog verontwaardigd dat je moeder niet blij reageerde dat ze nu 'kleinkinderen' had, en je schreef over je moedergevoelens. Hoe serieus was dat allemaal, in retrospectief? Hoe kan je nou zomaar die kinderen op straat zetten?
Zwerven ze nu met hun verslaafde vader op straat?
Je was zelfs nog verontwaardigd dat je moeder niet blij reageerde dat ze nu 'kleinkinderen' had, en je schreef over je moedergevoelens. Hoe serieus was dat allemaal, in retrospectief? Hoe kan je nou zomaar die kinderen op straat zetten?
I only get one shot at life - so I shoot to kill
zaterdag 21 november 2009 om 20:21
quote:liza schreef op 21 november 2009 @ 06:06:
Maar ik denk dat ik voor mezelf nooit had kunnen verkroppen om het niet tenminste te proberen.Ik vind dat je 'een beetje proberen' niet kan doen met kinderen. Zeker niet met kinderen die al beschadigd zijn en boven alles stabiliteit nodig hebben. Als je dan zegt dat je ze dat gaat geven, maar dat is maar anderhalve maand waar, wat leren die kinderen daar dan van?
Maar ik denk dat ik voor mezelf nooit had kunnen verkroppen om het niet tenminste te proberen.Ik vind dat je 'een beetje proberen' niet kan doen met kinderen. Zeker niet met kinderen die al beschadigd zijn en boven alles stabiliteit nodig hebben. Als je dan zegt dat je ze dat gaat geven, maar dat is maar anderhalve maand waar, wat leren die kinderen daar dan van?
I only get one shot at life - so I shoot to kill
