Psyche
alle pijlers
Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI
maandag 21 maart 2016 om 21:37
Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.
Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.
Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:
Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2
Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0
Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV
Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V
Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Houd me vast - Dr Sue Johnson
Liefdesbang- Hannah Cuppen
Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.
Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.
Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.
Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:
Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf
Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2
Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0
Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV
Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V
Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:
Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood
De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov
Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner
Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz
Je kunt je leven helen – Louise L. Hay
Het monsterverbod – Carolien Roodvoets
Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini
De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle
Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott
Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott
De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra
Superbrein – Deepak Chopra
Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.
Houd me vast - Dr Sue Johnson
Liefdesbang- Hannah Cuppen
Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 1 mei 2017 om 07:22
Ha Malyna,
ik ben ook een meelezer, maar ik wil toch even inhaken op je verhaal, omdat dit erg mooi aansluit bij waar ik zelf doorheen ga. Kan het hele verhaal wel uit de doeken doen, maar het komt hierop neer: ik durf geen goede partnerrelatie aan te gaan, omdat ik daarin wordt geraakt in een soort paniek. Want ècht om iemand geven, betekent dat ik diegene ècht kan verliezen. Half-half voelde voor mij daarom veilig, want ik gaf al niet veel om die mannen. Nu is er iemand voor wie ik denk iets meer te kunnen voelen en ik voel de paniek opkomen. Besloten om niet weg te gaan, man ook geen 'slachtoffer' van mijn probleempje te maken en het bij mijzelf te houden. Ik gun mijzelf ook een goede relatie, incl. geestelijke intimiteit. Dat gevoel had ik tot nu toe nooit, ik vond het allemaal wel best dat halfbakken gedoe ('ik ben geen type voor een vaste relatie'). Dat ben ik wel, net zoals ieder mens in de aanleg, maar ik neem wel dat paniekprobleempje mee en daar moet ik mee aan de slag, mocht de liefde zich verder ontwikkelen.
Afwijzing (de ander vindt mij niet leuk genoeg) kan ik makkelijker handelen lijkt het dan echte, geestelijke nabijheid in partnerrelatie.
Ik hoop dat jij de vinger op jouw punten kan gaan leggen, dat je helder gaat zien waar het probleem zit. Ik denk dat ook het aantrekken van partners die niet bij je passen, voortkomt uit je eigen oude zeer. Heel veel succes en wees er zeker van dat jij een goede partner net zo waard bent als ieder ander. Kijk daarbij eerlijk naar wat je echt belangrijk vindt en doe geen concessies meer.
Take care!
ik ben ook een meelezer, maar ik wil toch even inhaken op je verhaal, omdat dit erg mooi aansluit bij waar ik zelf doorheen ga. Kan het hele verhaal wel uit de doeken doen, maar het komt hierop neer: ik durf geen goede partnerrelatie aan te gaan, omdat ik daarin wordt geraakt in een soort paniek. Want ècht om iemand geven, betekent dat ik diegene ècht kan verliezen. Half-half voelde voor mij daarom veilig, want ik gaf al niet veel om die mannen. Nu is er iemand voor wie ik denk iets meer te kunnen voelen en ik voel de paniek opkomen. Besloten om niet weg te gaan, man ook geen 'slachtoffer' van mijn probleempje te maken en het bij mijzelf te houden. Ik gun mijzelf ook een goede relatie, incl. geestelijke intimiteit. Dat gevoel had ik tot nu toe nooit, ik vond het allemaal wel best dat halfbakken gedoe ('ik ben geen type voor een vaste relatie'). Dat ben ik wel, net zoals ieder mens in de aanleg, maar ik neem wel dat paniekprobleempje mee en daar moet ik mee aan de slag, mocht de liefde zich verder ontwikkelen.
Afwijzing (de ander vindt mij niet leuk genoeg) kan ik makkelijker handelen lijkt het dan echte, geestelijke nabijheid in partnerrelatie.
Ik hoop dat jij de vinger op jouw punten kan gaan leggen, dat je helder gaat zien waar het probleem zit. Ik denk dat ook het aantrekken van partners die niet bij je passen, voortkomt uit je eigen oude zeer. Heel veel succes en wees er zeker van dat jij een goede partner net zo waard bent als ieder ander. Kijk daarbij eerlijk naar wat je echt belangrijk vindt en doe geen concessies meer.
Take care!
maandag 1 mei 2017 om 11:29
Malyna, welkom hier!
Wat jij omschrijft als basisgevoel ("ik ben niet goed genoeg") is niet eoa gegeven, maar dat je verbonden bent met een "laag" van jezelf, die iedereen in meer of mindere mate heeft, namelijk de laag die Geurtz het "negatieve geloof" noemt. Ik vind dat hij het echt heel duidelijk omschrijft en met schematische voorstelling in zijn boek "Verslaafd aan liefde".
Heel verhelderend, en een aanrader in jouw geval, dit boek!
Je balanceert blijkbaar al veel langer op wat hij noemt een laag binnenin jezelf van overtuigingen (wat je gelooft over jezelf, oa je innerlijke criticus die meestal gevormd is in vroege jeugd en daarna aangevuld is met ("zie je wel- interpretaties" van) ervaringen, die die overtuiging versterk(t)en en bevestig(d)en.
Het is niet voor niks dat je het hebt over moeite met afwijzen en afgewezen worden, want dit is dezelfde "laag", die hij ook wel de laag van afwijzing en zelfafwijzing noemt.
Zie het als een ui die je kunt afpellen, met om de kern heen dus lagen, waaronder deze laag.
Daaromheen ben je ooit je strategieen gaan ontwikkelen hoe & waarom je jezelf dan wél van waarde kunt vinden en voelen en waarmee/hoe je reageert op "niet goed genoeg voelen".
Bijv mensen afweren dmv boze uitdrukking of afstandelijk doen als iemand je leuk lijkt te vinden.
Eigenlijk wil je dus de boodschap uitstralen: doe geen moeite, want ik ben het niet waard.
Eigenlijk gaat dit over de laag van eigenwaarde waarin je vastgelopen bent en jezelf mee vereenzelvigt (dat jij dat/zo bent, deze "negatieve" of minderwaardige versie van jezelf).
In de kern (daaronder) huist je eigenliefde, liefde, mededogen, zelfcompassie enz, maar daar kun je op eoa manier niet "bij" als je je vereenzelvigt met wie jij bent als het gaat om je (gebrek aan) eigenwaarde.
Het zijn 2 verschillende dingen (eigenwaarde en eigenliefde), het vervelende is dat dat hele "ik ben het niet waard-gevoel" ook de boventoon voert als het gaat om liefde: in 1 moeite door vind je jezelf dan ook geen liefde waard, of overheerst een algemeen gevoel van afgewezen voelen omdat liefde (van buitenaf/een ander) ontbreekt. En dat je daaraan ook nog (vanuit die eigenwaarde) eraan koppelt: "blijkbaar verdien ik geen liefde", oid.
En het kan ook nog zo zijn dat je dus in de ene "rol" (die tezamen je identiteit bepalen, zoals als moeder, als collega, werknemer/werker, als dochter, als zus, vriendin, sporter, buurvrouw, enz enz) jezelf wél waardevol vindt en voelt (en dat zijn vaak je strategieen) en in andere niet (waar je minder "succesvol" in bent, zoals als in de rol van (potentiele liefdes)partner).
Vervelend daarbij is dat je dat oa baseert op ervaringen tot nu toe, of gebrek aan goede ervaringen op dat gebied.
Je kunt bijv veel zelfvertrouwen en je eigen waarde heel goed weten en voelen als moeder of in je werk of als vriendin en dat compenseert andere gebieden van je persoonlijkheid/identiteit niet.
Liefde of je geliefd (kunnen) voelen van buitenaf is dan meer iets wat jou moet overtuigen dat jij wél goed (genoeg) bent om van te houden, de moeite waard voor de liefde (te vinden). Dat wordt dan in de volksmond "bevestiging" genoemd, maar is dat eigenlijk niet, omdat bevestiging betekent "beamen van wat je zelf al vindt" en dat is bij jou niet het geval, want jij vindt en voelt dat zelf niet, dan moet "van buitenaf" jou overtuigen van iets wat je zelf niet gelooft over jezelf.
En eigenlijk kán dat helemaal niet, dat iemand anders een gevoel (over jezelf) erin "pompt" wat je zelf diep van binnen niet gelooft, en dat zal dus nooit echt binnenkomen of doordringen en de ander zal dat alsmaar moeten blijven "bevestigen", omdat dat hele geloof (mocht je het gaan geloven, dat iemand om wie jij gaat geven idd van jou houdt, bijv na een paar jaar nog steeds met jou in een relatie zit (want dat zal de nodige tijd kosten voordat je dat durft te geloven) wegvalt zodra de ander daarmee stopt, het uit gaat, je afwijst enz.
Zo'n soort liefde is eigenlijk meer emotionele afhankelijkheid, omdat diegene een liefde voor jou moet compenseren die je niet voelt tav jezelf, het is dan puur gebaseerd op hoe (en hoe lang) de ander jou kan blijven overtuigen en blijft uiten/"bewijzen" op allerlei manieren dat jij wél de moeite waard bent om van te houden. Dmv oa aandacht, uitspreken, allerlei manieren waarop iemand kan laten zien dat ie "voor jou gaat", "stappen" nemen in de relatie enz.
Dat jij jezelf bij voorbaat al afwijst als een geschikte kandidaat en dat ook uitstraalt idd naar anderen, maakt je minder aantrekkelijk, of juist aantrekkelijk voor mannen/mensen die liefde ook op dat level ervaren (emotionele afhankelijkheid).
Dat is wat mensen vaak bedoelen als ze zeggen: je moet eerst van jezelf houden om echte, gezonde soort liefde aan te trekken.
Wat ook een aanrader is, ook al is ze omstreden, is het boek van Char over de liefde (heb ik ergens, moet het opzoeken om de titel te vinden voor je), iets van "Hemelse liefde" oid.
Want dat zoeken naar eigenliefde hoeft niet eoa langdurige zoektocht te zijn: die kern (ven liefde) zit gewoon altijd al en nog steeds in je, ergens waar jij nu niet mee verbonden bent.
"Je moet het alleen ff zien te vinden", de toegang daartoe, hoe je tot je eigen kern komt.
Om te beginnen proberen te stoppen met "oordelend denken" (alles wat je "vindt" van iets, je mening en overtuigingen over anderen & jezelf, over het leven, over wat "hoort" en wat niet, en over hoe jij vindt dat je hoort te zijn, enz).
De innerlijke criticus niet langer geloven dus, dat dat is wie jij bént, die stem heb je in je, maar dat is niet wie je bent in essentie!
Eigenwaarde is zeker ook belangrijk, zolang je beseft dat dat ook maar een deel/laag is, die gebaseerd is op wat je doet en "hebt", aan talenten en capaciteiten op allerlei gebied, en hoe je dat kunt inzetten om jezelf wél van waarde te vinden.
Dan nog is dat allemaal nog geen liefde/eigenliefde, niet wie je in essentie diep in je kern bent.
Een coach oid kan helpen om bepaalde (en niet eens kloppende) overtuigingen over jezelf in kaart te brengen die voor jou als "waarheid/waar zijn" gelden, en die onder de loep te nemen. Van buitenaf zijn dingen zichtbaar die je zelf namelijk zo normaal vindt dat dat je "blinde vlekken" worden: die kun je van binnenuit niet zien van jezelf, dat zijn jouw "normaalwaardes" geworden.
Als je die gaat onderzoeken kun je ongewenste en negatieve overtuigingen van jezelf blootleggen (en je van bevrijden).
Mbv een (goede) professional gaat dat "tot de kern komen" vaak dus een stuk sneller dan zelf blijven ronddolen op deze ene laag van overtuigingen over jezelf.
En ook kun je "verder" komen mbv boeken die je aan het denken zetten, die een andere insteek hebben dan jouw eigen visie op jezelf & het/jouw leven, toekomst enz. Dmv zelfreflectie kun je veel over jezelf aan de weet komen, maar in mijn ervaring versnelt het proces wel degelijk met sprongen als je dat samen doet met iemand van buitenaf, die met een gezonde dosis afstand bepaalde gebieden en inzichten kan raken waar je zelf niet (makkelijk) "bij kunt".
Wat jij omschrijft als basisgevoel ("ik ben niet goed genoeg") is niet eoa gegeven, maar dat je verbonden bent met een "laag" van jezelf, die iedereen in meer of mindere mate heeft, namelijk de laag die Geurtz het "negatieve geloof" noemt. Ik vind dat hij het echt heel duidelijk omschrijft en met schematische voorstelling in zijn boek "Verslaafd aan liefde".
Heel verhelderend, en een aanrader in jouw geval, dit boek!
Je balanceert blijkbaar al veel langer op wat hij noemt een laag binnenin jezelf van overtuigingen (wat je gelooft over jezelf, oa je innerlijke criticus die meestal gevormd is in vroege jeugd en daarna aangevuld is met ("zie je wel- interpretaties" van) ervaringen, die die overtuiging versterk(t)en en bevestig(d)en.
Het is niet voor niks dat je het hebt over moeite met afwijzen en afgewezen worden, want dit is dezelfde "laag", die hij ook wel de laag van afwijzing en zelfafwijzing noemt.
Zie het als een ui die je kunt afpellen, met om de kern heen dus lagen, waaronder deze laag.
Daaromheen ben je ooit je strategieen gaan ontwikkelen hoe & waarom je jezelf dan wél van waarde kunt vinden en voelen en waarmee/hoe je reageert op "niet goed genoeg voelen".
Bijv mensen afweren dmv boze uitdrukking of afstandelijk doen als iemand je leuk lijkt te vinden.
Eigenlijk wil je dus de boodschap uitstralen: doe geen moeite, want ik ben het niet waard.
Eigenlijk gaat dit over de laag van eigenwaarde waarin je vastgelopen bent en jezelf mee vereenzelvigt (dat jij dat/zo bent, deze "negatieve" of minderwaardige versie van jezelf).
In de kern (daaronder) huist je eigenliefde, liefde, mededogen, zelfcompassie enz, maar daar kun je op eoa manier niet "bij" als je je vereenzelvigt met wie jij bent als het gaat om je (gebrek aan) eigenwaarde.
Het zijn 2 verschillende dingen (eigenwaarde en eigenliefde), het vervelende is dat dat hele "ik ben het niet waard-gevoel" ook de boventoon voert als het gaat om liefde: in 1 moeite door vind je jezelf dan ook geen liefde waard, of overheerst een algemeen gevoel van afgewezen voelen omdat liefde (van buitenaf/een ander) ontbreekt. En dat je daaraan ook nog (vanuit die eigenwaarde) eraan koppelt: "blijkbaar verdien ik geen liefde", oid.
En het kan ook nog zo zijn dat je dus in de ene "rol" (die tezamen je identiteit bepalen, zoals als moeder, als collega, werknemer/werker, als dochter, als zus, vriendin, sporter, buurvrouw, enz enz) jezelf wél waardevol vindt en voelt (en dat zijn vaak je strategieen) en in andere niet (waar je minder "succesvol" in bent, zoals als in de rol van (potentiele liefdes)partner).
Vervelend daarbij is dat je dat oa baseert op ervaringen tot nu toe, of gebrek aan goede ervaringen op dat gebied.
Je kunt bijv veel zelfvertrouwen en je eigen waarde heel goed weten en voelen als moeder of in je werk of als vriendin en dat compenseert andere gebieden van je persoonlijkheid/identiteit niet.
Liefde of je geliefd (kunnen) voelen van buitenaf is dan meer iets wat jou moet overtuigen dat jij wél goed (genoeg) bent om van te houden, de moeite waard voor de liefde (te vinden). Dat wordt dan in de volksmond "bevestiging" genoemd, maar is dat eigenlijk niet, omdat bevestiging betekent "beamen van wat je zelf al vindt" en dat is bij jou niet het geval, want jij vindt en voelt dat zelf niet, dan moet "van buitenaf" jou overtuigen van iets wat je zelf niet gelooft over jezelf.
En eigenlijk kán dat helemaal niet, dat iemand anders een gevoel (over jezelf) erin "pompt" wat je zelf diep van binnen niet gelooft, en dat zal dus nooit echt binnenkomen of doordringen en de ander zal dat alsmaar moeten blijven "bevestigen", omdat dat hele geloof (mocht je het gaan geloven, dat iemand om wie jij gaat geven idd van jou houdt, bijv na een paar jaar nog steeds met jou in een relatie zit (want dat zal de nodige tijd kosten voordat je dat durft te geloven) wegvalt zodra de ander daarmee stopt, het uit gaat, je afwijst enz.
Zo'n soort liefde is eigenlijk meer emotionele afhankelijkheid, omdat diegene een liefde voor jou moet compenseren die je niet voelt tav jezelf, het is dan puur gebaseerd op hoe (en hoe lang) de ander jou kan blijven overtuigen en blijft uiten/"bewijzen" op allerlei manieren dat jij wél de moeite waard bent om van te houden. Dmv oa aandacht, uitspreken, allerlei manieren waarop iemand kan laten zien dat ie "voor jou gaat", "stappen" nemen in de relatie enz.
Dat jij jezelf bij voorbaat al afwijst als een geschikte kandidaat en dat ook uitstraalt idd naar anderen, maakt je minder aantrekkelijk, of juist aantrekkelijk voor mannen/mensen die liefde ook op dat level ervaren (emotionele afhankelijkheid).
Dat is wat mensen vaak bedoelen als ze zeggen: je moet eerst van jezelf houden om echte, gezonde soort liefde aan te trekken.
Wat ook een aanrader is, ook al is ze omstreden, is het boek van Char over de liefde (heb ik ergens, moet het opzoeken om de titel te vinden voor je), iets van "Hemelse liefde" oid.
Want dat zoeken naar eigenliefde hoeft niet eoa langdurige zoektocht te zijn: die kern (ven liefde) zit gewoon altijd al en nog steeds in je, ergens waar jij nu niet mee verbonden bent.
"Je moet het alleen ff zien te vinden", de toegang daartoe, hoe je tot je eigen kern komt.
Om te beginnen proberen te stoppen met "oordelend denken" (alles wat je "vindt" van iets, je mening en overtuigingen over anderen & jezelf, over het leven, over wat "hoort" en wat niet, en over hoe jij vindt dat je hoort te zijn, enz).
De innerlijke criticus niet langer geloven dus, dat dat is wie jij bént, die stem heb je in je, maar dat is niet wie je bent in essentie!
Eigenwaarde is zeker ook belangrijk, zolang je beseft dat dat ook maar een deel/laag is, die gebaseerd is op wat je doet en "hebt", aan talenten en capaciteiten op allerlei gebied, en hoe je dat kunt inzetten om jezelf wél van waarde te vinden.
Dan nog is dat allemaal nog geen liefde/eigenliefde, niet wie je in essentie diep in je kern bent.
Een coach oid kan helpen om bepaalde (en niet eens kloppende) overtuigingen over jezelf in kaart te brengen die voor jou als "waarheid/waar zijn" gelden, en die onder de loep te nemen. Van buitenaf zijn dingen zichtbaar die je zelf namelijk zo normaal vindt dat dat je "blinde vlekken" worden: die kun je van binnenuit niet zien van jezelf, dat zijn jouw "normaalwaardes" geworden.
Als je die gaat onderzoeken kun je ongewenste en negatieve overtuigingen van jezelf blootleggen (en je van bevrijden).
Mbv een (goede) professional gaat dat "tot de kern komen" vaak dus een stuk sneller dan zelf blijven ronddolen op deze ene laag van overtuigingen over jezelf.
En ook kun je "verder" komen mbv boeken die je aan het denken zetten, die een andere insteek hebben dan jouw eigen visie op jezelf & het/jouw leven, toekomst enz. Dmv zelfreflectie kun je veel over jezelf aan de weet komen, maar in mijn ervaring versnelt het proces wel degelijk met sprongen als je dat samen doet met iemand van buitenaf, die met een gezonde dosis afstand bepaalde gebieden en inzichten kan raken waar je zelf niet (makkelijk) "bij kunt".
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
maandag 1 mei 2017 om 19:01
maandag 1 mei 2017 om 19:13
Suzy65
Ik had echt kippenvel bij het lezen, wat ontzettend herkenbaar. Het boek verslaafd aan liefde, daar heb ik inderdaad al meer over gehoord. Die ga ik zeker aanschaffen.
Het klopt precies wat je zegt, over de afhankelijkheid van de ander en dat is juist niet wat ik wil. En mooi hoe je uitlegt dat het in mijn 'andere rollen' minder speelt. Dat is ook zo. Daar ben ik ook wel onzeker. Maar inderdaad veel minder erg als op het gebied van de liefde.
Ik heb vandaag een aantal stappen genomen, die misschien klein lijken, maar voor mij hele grote stappen zijn. Ik heb alle appcontacten die ik had met mannen gestopt. Er is dus nu niemand. En dat vind ik doodeng. Het voelt inderdaad als afkicken, zo gek.
Ook dus een therapeut gevonden. Daar kan ik eind mei terecht. Ondanks dat ik het spannend vind, voelt het als de juiste stap.
Lief dat je zoveel moeite deed om dit te schrijven, dankjewel!
VersperLynd: Wat mooi dat je er toch voor kiest om niet weg te lopen. Stoer hoor! Ik ben ook zo'n vluchter. En ik roep ook altijd dat ik nooit meer wil samenwonen, of geen vaste relatie wil. Zet em op! Ben benieuwd hoe het verder gaat!
Ik had echt kippenvel bij het lezen, wat ontzettend herkenbaar. Het boek verslaafd aan liefde, daar heb ik inderdaad al meer over gehoord. Die ga ik zeker aanschaffen.
Het klopt precies wat je zegt, over de afhankelijkheid van de ander en dat is juist niet wat ik wil. En mooi hoe je uitlegt dat het in mijn 'andere rollen' minder speelt. Dat is ook zo. Daar ben ik ook wel onzeker. Maar inderdaad veel minder erg als op het gebied van de liefde.
Ik heb vandaag een aantal stappen genomen, die misschien klein lijken, maar voor mij hele grote stappen zijn. Ik heb alle appcontacten die ik had met mannen gestopt. Er is dus nu niemand. En dat vind ik doodeng. Het voelt inderdaad als afkicken, zo gek.
Ook dus een therapeut gevonden. Daar kan ik eind mei terecht. Ondanks dat ik het spannend vind, voelt het als de juiste stap.
Lief dat je zoveel moeite deed om dit te schrijven, dankjewel!
VersperLynd: Wat mooi dat je er toch voor kiest om niet weg te lopen. Stoer hoor! Ik ben ook zo'n vluchter. En ik roep ook altijd dat ik nooit meer wil samenwonen, of geen vaste relatie wil. Zet em op! Ben benieuwd hoe het verder gaat!
maandag 1 mei 2017 om 20:34
Welkom nieuwe mensjes!
Wat een herkenbaarheid in de berichten. Vooral Malyna, wat je schrijft heb ik net zo. Of beter gezegd hád ik net zo. Inmiddels (3 jaar na scheiding) kan ik zeggend dat ik redelijk gelukkig ben met mezelf. Maar dat heeft behoorlijke voeten in de aarde gehad hoor. Veel therapie, geforumd, gelezen, noem maar op. Maar het heeft me gebracht tot waar ik nu ben. Ik kán alleen zijn, een hele avond zonder enig contact met iemand, ik kan het.
En jij kan dat ook! Kost tijd, maar het kan
Wat een herkenbaarheid in de berichten. Vooral Malyna, wat je schrijft heb ik net zo. Of beter gezegd hád ik net zo. Inmiddels (3 jaar na scheiding) kan ik zeggend dat ik redelijk gelukkig ben met mezelf. Maar dat heeft behoorlijke voeten in de aarde gehad hoor. Veel therapie, geforumd, gelezen, noem maar op. Maar het heeft me gebracht tot waar ik nu ben. Ik kán alleen zijn, een hele avond zonder enig contact met iemand, ik kan het.
En jij kan dat ook! Kost tijd, maar het kan
maandag 1 mei 2017 om 20:49
@Cloudwalker: je reactie geeft me hoop! Bijzonder hoe er steeds dingen gebeuren waardoor ik steeds dichter bij deze stap kwam. Wat ik trouwens ook heb is emotie-eten, is dat iets wat jullie herkennen?
Daar baal ik zo van, want dat maakt de onzekerheid alleen maar groter. Ik voel dat ik daarin nu ook echt de controle kwijt ben. Het meest nare gevoel vind ik dat gevoel. Geen controle over mezelf. De bekende leegtes vullen.
Ik ben mijn geloof in de liefde een paar maanden geleden kwijtgeraakt. Voor de tweede keer in mijn leven verliefd. Op mijn 18de en op mijn 41 ste Allebei de keren verdwenen de gevoelens bij de ander. De laatste keer was afgelopen januari. Ik dacht dat ik me er aardig door heen had gesleept. Maar merk nu pas eigenlijk wat de impact was. Maar ik geloof wel dat het ergens goed voor was.
In ieder geval om te komen waar ik moet zijn.
Daar baal ik zo van, want dat maakt de onzekerheid alleen maar groter. Ik voel dat ik daarin nu ook echt de controle kwijt ben. Het meest nare gevoel vind ik dat gevoel. Geen controle over mezelf. De bekende leegtes vullen.
Ik ben mijn geloof in de liefde een paar maanden geleden kwijtgeraakt. Voor de tweede keer in mijn leven verliefd. Op mijn 18de en op mijn 41 ste Allebei de keren verdwenen de gevoelens bij de ander. De laatste keer was afgelopen januari. Ik dacht dat ik me er aardig door heen had gesleept. Maar merk nu pas eigenlijk wat de impact was. Maar ik geloof wel dat het ergens goed voor was.
In ieder geval om te komen waar ik moet zijn.
maandag 1 mei 2017 om 20:58
Ik ben 'herstellende' van een gebroken hartje as we speak. En een paar pagina's terug kan je lezen dat ik er mee zit dat ik er niet zo mee zit als dat ik verwacht had. Hoe gek kan het lopen? Vorig jaar had ik een gebroken hart en daardoor een vrij heftige depressie, omdat ik alles op mezelf betrok. Nu heb ik een gebroken hart maar weet dat het niet (alleen) aan mij ligt, het is wat het is. En dat maakt het een stuk draaglijker. Niet zeggende dat ik af en toe even een traantje laat nog hoor. Maar ondanks dat vergeet ik af en toe dat ik liefdesverdriet heb.
Emotie eten heb ik niet, wel het overmatig online afleiding zoeken, wat eigenlijk gewoon vluchten is natuurlijk. En dat word minder, zolang je maar niet blijft vluchten.
Emotie eten heb ik niet, wel het overmatig online afleiding zoeken, wat eigenlijk gewoon vluchten is natuurlijk. En dat word minder, zolang je maar niet blijft vluchten.
dinsdag 2 mei 2017 om 14:08
Ananasje: dank voor het delen.
Op het Tindertopic waar ik soms meelees hadden ze het een paar dagen geleden over zoiets: of ze binnen hun "league" daten of daarbuiten. En dan ging het daar vooral om mate van "knapheid" (voor zover zoiets objectief meetbaar zou zijn ook nog), omdat je bij zo'n datingsite nu eenmaal een eerste selectie maakt obv uiterlijk (foto) en of dat je minstens aantaat, maar mensen schijnen idd iha relaties aan te gaan met iemand die ongeveer matcht/overeenkomt met eigen "niveau", al kan dat dus op allerlei vlakken zijn, zoals oa uiterlijk, allerlei capaciteiten en interesses, denk/intelligentieniveau, opleidings- en werkniveau, leefwijzen/levensvisies, maar ook valt te denken aan humor, mate van ondernemendheid, of op sportief, sociaal, intiem vlak, enz enz.
Het gevaar van dit soort artikelen/opvattingen vind ik dat mensen het ook gaan omkeren: dat je het aan jezelf te danken zou hebben (eigen schuld-idee) als je niet zo "succesvol" in de liefde bent.
Dat je pas een fijne, gezonde relatie zou kunnen hebben als je zelf maar op en top zou zijn, dat er iets (nog) zou mankeren aan je en je daarom maar niet vindt wat je jezelf wenst.
Dat je het om eoa reden blijkbaar niet "verdient" en anderen wel, of dat anderen wél/genoeg van zichzelf hielden om een partner aan te trekken oid.
Ik vind dat toch een gevaarlijke of minstens bedenkelijke tendens, omdat het dus zoveel mensen zonder partner/geliefde aan zichzelf laat twijfelen waar gewoon níks mis mee is, want denk maar niet dat alle mensen mét een relatie aan het begin toen ze elkaar ontmoetten zo geweldig in hun vel zaten en nog steeds zitten, geen issues of minpunten met zich meedroegen en -dragen, zichzelf helemaal op de rit hadden en "klaar waren" voor de liefde en dat dan ook op hun pad vonden.
Natuurlijk betekent het feit dat anderen wel "succes" hadden en een geliefde hebben gevonden dat dat ook fijne, übergelukkige en gezonde relaties zijn, he.
Als je partners van vriendinnen zo eens beschouwt zullen daar evenzovelen tussen zitten die jij ook had kunnen "krijgen" maar jij niet voor zou vallen: het gaat er niet om of jij wel/niet "een" partner/relatie kunt vinden, maar precies dié, die bij jóu past, iemand op wie je gek bent en andersom diegene op jou, en dat blijft een bijzonder iets.
Mensen sluiten momenteel een geluksfactor (of pech) ook helemaal uit, lijkt het wel, en maken zelfs liefde een zaak van eigen verantwoordelijkheid, eigen aandeel, en wat er fout is aan zichzelf/anderen, wat eraan mankeert of mist, maken er een prestatie van waarin je succesvol bent (het lukt/lukt niet), iets maakbaars als je maar genoeg je best doet en dientengevolge dat je dus ergens niet genoeg je best op hebt gedaan als het niét wil "lukken" in de liefde.
Dan nog zoeken mensen die onzekerheden denk ik vaak in de verkeerde hoek, als het om liefde gaat.
In de hoek van eigenwaarde (het waard zijn in oa uiterlijk, economische zin (bepaald niveau van werk/financien), terwijl imo liefde veel meer te maken heeft met heel andere uitstralingen en capaciteiten, zoals je liefdesvermogens, de mate van stralen, sprankelende onbevangenheid, een gulle lach, twinkelende ogen, een zekere speelse ondeugendheid, fysiek lekker in je vel in de zin van bijv lekker vrij kunnen opgaan in/overgeven aan en genieten van muziek, dansen, seks en intimiteit, enz.
In die zin ben je denk ik iha al aantrekkelijker als je (overwegend) blij en tevreden bent met je mentale en fysieke zelf en je eigen leven zoals je dat leidt.
Ik denk dat sommige mensen teveel kijken wat hun "league" dan is op gronden die er misschien minder toe doen dan bovenstaande, namelijk teveel kijken naar een "klik" in de zin van "matchen" op werk/inkomen en "niveau van leven" en verder matchende hobbies, aktiviteiten, sportiviteit en dergelijke.
En dan vergelijken en liefde meten aan die laag van wat je jezelf en de ander "waard" vindt op de laag van eigenwaarde: zich wel of niet "goed genoeg" voelen voor iemand die op eoa manier "boven" hun niveau zit, dus waarbij je zelf "minder" afsteekt. Dat kan op vanalles zijn, of je wel slank genoeg bent in vergelijking met een sportieveling die je op geen vetrolletje kunt betrappen, enz, vooral op die punten waar je jezelf op (ver)oordeelt of jezelf niet "goed genoeg" voelt.
Het is ingewikkeld genoeg, want er zit zeker iets in dat wat je in een potentiele geliefde verwacht of wenst, zul je zelf ook min of meer te bieden moeten hebben, wil je een gezonde, onafhankelijke en gelijkwaardige liefde beleven.
Als je niet bijster gelukkig met jezelf bent, is het vrij logisch dat je niet kunt verwachten dat een ander jou dan zoveel mooier of aantrekkelijker vindt dan je jezelf "waard" voelt. Liefde mag dan (tijdelijk) blind maken, je kunt maar beter matchen op wie je werkelijk bent dan hoe het lijkt gedurende de roze wolk, wil het ook beklijven.
Als iemand meer in jou ziet dan er in werkelijkheid is, of andersom, bijv omdat je elkaar je mooiste kanten toont,is dat vrij zinloos, want de ander "hoger" inschatten leidt tot pleasen en jezelf ook "beter" voordoen dan je bént om maar leuk, aantrekkelijk en interessant (genoeg) te (moeten) blijven.
Dat is geen goede basis, tenzij je hoopt dat er tegen de tijd dat de "ware aard" zichtbaar wordt (issues, onzekerheden en onvolkomenheden die je óók hebt) genoeg band/gevoelens zijn opgebouwd dat dat niet meer uitmaakt voor de liefde.
(haha, nu op de radio: I know you're out of my league) (weer die synchroniteit )
Ook als je elkaar over en weer op een voetstuk plaatst is dat wel gelijkwaardig, maar gebaseerd op een bepaald beeld wat je over elkaar hebt waar geen mens aan voldoet (dus dat wekt ook onzekerheid op, want niemand is voortdurend zijn/haar "beste zelf").
Wat volgens mij wel een bruikbaar iets is voor jezelf is om eens te kijken naar wat voor eigenschappen je aantrekkelijk vindt in diegenen op wie jij valt en waarvan je zegt dat ze niet op jou vallen.
Dat zegt soms iets over waar jij zelf meer van zou mogen hebben/ ontwikkelen!
Dat boek van Char (Hemelse relaties) klinkt "vager" of zweveriger dan het is, er staan imo goede en bruikbare dingen in.
Kijk, je kunt bijv wel op een opgeruimd type vallen als je zelf slordig bent, dus tegengesteld aan jezelf aantrekkelijk vinden, zodat diegene dat dan compenseert, of dat je dan eea kunt leren van elkaar (de een wat losser en de ander wat gestructureerder te worden) maar kun je verwachten dat die slordigheid de ander aantrekt, als dat toch iets is wat hij/zij zelf fijn/belangrijk vindt?
Hopen dat hij/zij dat (verliefd en wel) bij een ander (eerst) niet ziet of niet erg vindt?
Zo zijn eigen issues, "bagage", blokkades en onzekerheden wel degelijk reden om mee aan de slag te gaan.
Niet omdat je dan pas een leuke partner of liefde verdient oid of niét zou verdienen zolang je niet "perfect" op orde bent, maar wel om je gelijkwaardig te voelen op die vlakken waarin dat ook zeer gewenst (en gezond) is.
Ik denk dat relaties er ook kunnen zijn om iets te leren van elkaar, dus soms juist die kans bieden óm bepaalde dingen/capaciteiten in jezelf aan te spreken en te leren, maar niet dat die ander dat gemakshalve compenseren moet, zodat je elkaar dan lekker aanvult en het zelf niet hoeft te ontwikkelen. Dan leidt het vroeg of laat tot ergernis en onvrede, ook als je dat vanaf het begin kenbaar hebt gemaakt (zo ben ik nu eenmaal), als de roze wolk plaatsmaakt voor een reeler dagelijks beeld van elkaar.
Dit zijn vaak onbewuste processen, je weet dat vaak namelijk helemaal niet als je iemand leert kennen: gaandeweg komen bepaalde dingen aan de orde en bovendien weet je meestal niet zo bewust waar je wel en niet op valt (en daarom geloof ik ook niet zo in dat je daarnaar kunt "zoeken") en ook niet of dat wel de bedoeling is/het beste zou zijn: verliefdheid en liefde is complex en gaat deels buiten jezelf om en is daardoor ongrijpbaar of en waarom dat bij de 1 toeslaat en bij de ander (met diezelfde eigenschappen, soortgelijk uiterlijk en innerlijk) niet.
Char ea borduren imo verder op het idee van "wat je jezelf wenst, moet je ook in goede orde kunnen ontvangen als dat op je pad komt".
Dwz je kunt het net zo hard weer kwijtraken, als je zelf niet in (de) staat voelt om dat tot een goed gevolg te brengen of te behouden.
Wat je aantrekkelijk vindt in de ander ook zelf aan de ander te biéden hebben, dus niet bij de ander willen halen waar je zelf in tekortschiet. Een zelfverzekerd type wil zelf ook een zelfverzekerd type (op den duur, het kan voor sommigen vleiend zijn voor een tijdje, maar uiteindelijk wil diegene ook een gelijkwaardig iemand naast zich, tenzij het zelf iemand is die dat dus egostrelend vindt en dat zou je eigen groei in de weg staan, omdat diegene daar baat bij heeft (om zich zelfverzekerd te voelen bijv).
Iemand met een gezonde eigenwaarde en eigenliefde wíl helemaal niet bewonderd of opgehemeld of gepleased worden en heeft dat ook niet nodig (van buitenaf).
Neemt niet weg dat liefde onvoorspelbaar, bijzonder en ongrijpbaar is, niet met redenen te omschrijven.
Zo is ook "werken" aan eigenliefde ongrijpbaar, itt eigenwaarde en zelfvertrouwen (op jezelf vertrouwen), oa dmv je kennis, vaardigheden en ervaringen uit te bouwen, aan jezelf te "bewijzen" via "succesvolle" strategieen.
In liefde en eigenliefde ligt dat gecompliceerder, misschien omdat dat juist met (zelf)acceptatie en overgave en vertrouwen iha te maken heeft (in het leven, in dat je in wezen goed bent zoals je bent, in het niet-oordelende -dus juist niét (be)oordelen in goed-fout, succes of falen, en niét iets is wat je onder controle kunt krijgen of hebben/houden.
Het advies op forum van "ga eerst eens van jezelf houden" is dan ook iets waar mensen niks mee kunnen of geen idee hebben hoé dan.
Imo ligt het eerder in opheffen wat je blokkeert om op je (reeds aanwezige) eigenliefde en liefde af te stemmen, je met je kern en essenties te kunnen verbinden, het ook zo te voélen (dus sowieso goede verbinding met je gevoel te hebben).
Dat lukt haast niet zolang je bezig bent met eigenwaarde (of die "op de rit te krijgen/hebben").
Eigenwaarde zegt het al: hoe je jezelf waardeert, weegt, vergelijkt (met je eerdere zelf, eigen voortgang hoe je geworden/ontwikkeld bent) of vergelijkt met anderen (meetlat buiten jezelf leggen, waarop/waaraan je je van buitenaf meet, door andermans ogen, de maatschappij, partner, ouders, enz).
Dat vergelijken met anderen is per definitie in termen van "geslaagd/goed/beter/meer versus ontoereikend/minder/slecht/slechter", hoe je in de groep hoort, door de ogen van anderen erbij hoort of afwijkt, normaal bent enz.
Het heeft imo alleen maar zin om belemmeringen weg te proberen te werken, die de volle liefde & eigenliefde in de weg staan of "ruis" op geven, zodat je zo onbevangen en stralend mogelijk in het leven staat.
Kan er nog veel meer over schrijven, haha, geen tijd momenteel, maar blijft interessant en boeiend, juist omdat het zo ongrijpbaar is en deels ook waar je zelf in gelooft. Niet alleen over jezelf, maar ook hoe de mens & het leven (of wie weet het universum en universele "wetten") in het algemeen elkaar zit.
Ik ben sterk tegen het idee dat je liefde zou moeten verdienen of ergens niet aan verdiend zou hebben.
Zo denken doen we al veel te veel op allerlei gebieden, en dat leidt alleen maar tot ontevredenheid en een algeheel gevoel van niet voldoen of niet goed genoeg zijn, want er is op allerlei vlak altijd wel eoa verbetering of ontwikkeling mogelijk, dus dan zou je nooit voldoen aan alle voorwaarden, of je geluk uitstellen tot je (denkt dat je) wél "goed genoeg" bent.
Zoveel mensen die zich onnodig "mislukt" voelen, niet goed genoeg, falend enz, met en zonder relatie, dat kan geen gewenste ontwikkeling zijn.
Lijkt me een stuk wenselijker en prettiger om te blijven kijken naar wat allemaal wél goed (genoeg) aan jezelf is en wat je nog hindert of zelf zou willen ontwikkelen. Niet om dan pas "goed" te zijn of beter te moeten zijn dan wie je nu bent, dus, maar omdat het fijn is om te ontwikkelen en te groeien als daar mogelijkheden toe zijn en omdat er altijd nog onontgonnen gebieden in jezelf zijn om jezelf beter te leren kennen. Dat gebeurt door allerlei omstandigheden en ervaringen, en als je die deels zelf kunt (op)zoeken kun je zelf kiezen waar je je tijd/aandacht aan besteedt. En of je die steekt in (een) ander(en) of in eigen persoonlijke zaken en ontwikkelingen..
Er is imo geen goed of fout, alles wat je leert, doet en meemaakt is ervaring en draagt bij tot wie je geworden bent en nog zal worden.
Op het Tindertopic waar ik soms meelees hadden ze het een paar dagen geleden over zoiets: of ze binnen hun "league" daten of daarbuiten. En dan ging het daar vooral om mate van "knapheid" (voor zover zoiets objectief meetbaar zou zijn ook nog), omdat je bij zo'n datingsite nu eenmaal een eerste selectie maakt obv uiterlijk (foto) en of dat je minstens aantaat, maar mensen schijnen idd iha relaties aan te gaan met iemand die ongeveer matcht/overeenkomt met eigen "niveau", al kan dat dus op allerlei vlakken zijn, zoals oa uiterlijk, allerlei capaciteiten en interesses, denk/intelligentieniveau, opleidings- en werkniveau, leefwijzen/levensvisies, maar ook valt te denken aan humor, mate van ondernemendheid, of op sportief, sociaal, intiem vlak, enz enz.
Het gevaar van dit soort artikelen/opvattingen vind ik dat mensen het ook gaan omkeren: dat je het aan jezelf te danken zou hebben (eigen schuld-idee) als je niet zo "succesvol" in de liefde bent.
Dat je pas een fijne, gezonde relatie zou kunnen hebben als je zelf maar op en top zou zijn, dat er iets (nog) zou mankeren aan je en je daarom maar niet vindt wat je jezelf wenst.
Dat je het om eoa reden blijkbaar niet "verdient" en anderen wel, of dat anderen wél/genoeg van zichzelf hielden om een partner aan te trekken oid.
Ik vind dat toch een gevaarlijke of minstens bedenkelijke tendens, omdat het dus zoveel mensen zonder partner/geliefde aan zichzelf laat twijfelen waar gewoon níks mis mee is, want denk maar niet dat alle mensen mét een relatie aan het begin toen ze elkaar ontmoetten zo geweldig in hun vel zaten en nog steeds zitten, geen issues of minpunten met zich meedroegen en -dragen, zichzelf helemaal op de rit hadden en "klaar waren" voor de liefde en dat dan ook op hun pad vonden.
Natuurlijk betekent het feit dat anderen wel "succes" hadden en een geliefde hebben gevonden dat dat ook fijne, übergelukkige en gezonde relaties zijn, he.
Als je partners van vriendinnen zo eens beschouwt zullen daar evenzovelen tussen zitten die jij ook had kunnen "krijgen" maar jij niet voor zou vallen: het gaat er niet om of jij wel/niet "een" partner/relatie kunt vinden, maar precies dié, die bij jóu past, iemand op wie je gek bent en andersom diegene op jou, en dat blijft een bijzonder iets.
Mensen sluiten momenteel een geluksfactor (of pech) ook helemaal uit, lijkt het wel, en maken zelfs liefde een zaak van eigen verantwoordelijkheid, eigen aandeel, en wat er fout is aan zichzelf/anderen, wat eraan mankeert of mist, maken er een prestatie van waarin je succesvol bent (het lukt/lukt niet), iets maakbaars als je maar genoeg je best doet en dientengevolge dat je dus ergens niet genoeg je best op hebt gedaan als het niét wil "lukken" in de liefde.
Dan nog zoeken mensen die onzekerheden denk ik vaak in de verkeerde hoek, als het om liefde gaat.
In de hoek van eigenwaarde (het waard zijn in oa uiterlijk, economische zin (bepaald niveau van werk/financien), terwijl imo liefde veel meer te maken heeft met heel andere uitstralingen en capaciteiten, zoals je liefdesvermogens, de mate van stralen, sprankelende onbevangenheid, een gulle lach, twinkelende ogen, een zekere speelse ondeugendheid, fysiek lekker in je vel in de zin van bijv lekker vrij kunnen opgaan in/overgeven aan en genieten van muziek, dansen, seks en intimiteit, enz.
In die zin ben je denk ik iha al aantrekkelijker als je (overwegend) blij en tevreden bent met je mentale en fysieke zelf en je eigen leven zoals je dat leidt.
Ik denk dat sommige mensen teveel kijken wat hun "league" dan is op gronden die er misschien minder toe doen dan bovenstaande, namelijk teveel kijken naar een "klik" in de zin van "matchen" op werk/inkomen en "niveau van leven" en verder matchende hobbies, aktiviteiten, sportiviteit en dergelijke.
En dan vergelijken en liefde meten aan die laag van wat je jezelf en de ander "waard" vindt op de laag van eigenwaarde: zich wel of niet "goed genoeg" voelen voor iemand die op eoa manier "boven" hun niveau zit, dus waarbij je zelf "minder" afsteekt. Dat kan op vanalles zijn, of je wel slank genoeg bent in vergelijking met een sportieveling die je op geen vetrolletje kunt betrappen, enz, vooral op die punten waar je jezelf op (ver)oordeelt of jezelf niet "goed genoeg" voelt.
Het is ingewikkeld genoeg, want er zit zeker iets in dat wat je in een potentiele geliefde verwacht of wenst, zul je zelf ook min of meer te bieden moeten hebben, wil je een gezonde, onafhankelijke en gelijkwaardige liefde beleven.
Als je niet bijster gelukkig met jezelf bent, is het vrij logisch dat je niet kunt verwachten dat een ander jou dan zoveel mooier of aantrekkelijker vindt dan je jezelf "waard" voelt. Liefde mag dan (tijdelijk) blind maken, je kunt maar beter matchen op wie je werkelijk bent dan hoe het lijkt gedurende de roze wolk, wil het ook beklijven.
Als iemand meer in jou ziet dan er in werkelijkheid is, of andersom, bijv omdat je elkaar je mooiste kanten toont,is dat vrij zinloos, want de ander "hoger" inschatten leidt tot pleasen en jezelf ook "beter" voordoen dan je bént om maar leuk, aantrekkelijk en interessant (genoeg) te (moeten) blijven.
Dat is geen goede basis, tenzij je hoopt dat er tegen de tijd dat de "ware aard" zichtbaar wordt (issues, onzekerheden en onvolkomenheden die je óók hebt) genoeg band/gevoelens zijn opgebouwd dat dat niet meer uitmaakt voor de liefde.
(haha, nu op de radio: I know you're out of my league) (weer die synchroniteit )
Ook als je elkaar over en weer op een voetstuk plaatst is dat wel gelijkwaardig, maar gebaseerd op een bepaald beeld wat je over elkaar hebt waar geen mens aan voldoet (dus dat wekt ook onzekerheid op, want niemand is voortdurend zijn/haar "beste zelf").
Wat volgens mij wel een bruikbaar iets is voor jezelf is om eens te kijken naar wat voor eigenschappen je aantrekkelijk vindt in diegenen op wie jij valt en waarvan je zegt dat ze niet op jou vallen.
Dat zegt soms iets over waar jij zelf meer van zou mogen hebben/ ontwikkelen!
Dat boek van Char (Hemelse relaties) klinkt "vager" of zweveriger dan het is, er staan imo goede en bruikbare dingen in.
Kijk, je kunt bijv wel op een opgeruimd type vallen als je zelf slordig bent, dus tegengesteld aan jezelf aantrekkelijk vinden, zodat diegene dat dan compenseert, of dat je dan eea kunt leren van elkaar (de een wat losser en de ander wat gestructureerder te worden) maar kun je verwachten dat die slordigheid de ander aantrekt, als dat toch iets is wat hij/zij zelf fijn/belangrijk vindt?
Hopen dat hij/zij dat (verliefd en wel) bij een ander (eerst) niet ziet of niet erg vindt?
Zo zijn eigen issues, "bagage", blokkades en onzekerheden wel degelijk reden om mee aan de slag te gaan.
Niet omdat je dan pas een leuke partner of liefde verdient oid of niét zou verdienen zolang je niet "perfect" op orde bent, maar wel om je gelijkwaardig te voelen op die vlakken waarin dat ook zeer gewenst (en gezond) is.
Ik denk dat relaties er ook kunnen zijn om iets te leren van elkaar, dus soms juist die kans bieden óm bepaalde dingen/capaciteiten in jezelf aan te spreken en te leren, maar niet dat die ander dat gemakshalve compenseren moet, zodat je elkaar dan lekker aanvult en het zelf niet hoeft te ontwikkelen. Dan leidt het vroeg of laat tot ergernis en onvrede, ook als je dat vanaf het begin kenbaar hebt gemaakt (zo ben ik nu eenmaal), als de roze wolk plaatsmaakt voor een reeler dagelijks beeld van elkaar.
Dit zijn vaak onbewuste processen, je weet dat vaak namelijk helemaal niet als je iemand leert kennen: gaandeweg komen bepaalde dingen aan de orde en bovendien weet je meestal niet zo bewust waar je wel en niet op valt (en daarom geloof ik ook niet zo in dat je daarnaar kunt "zoeken") en ook niet of dat wel de bedoeling is/het beste zou zijn: verliefdheid en liefde is complex en gaat deels buiten jezelf om en is daardoor ongrijpbaar of en waarom dat bij de 1 toeslaat en bij de ander (met diezelfde eigenschappen, soortgelijk uiterlijk en innerlijk) niet.
Char ea borduren imo verder op het idee van "wat je jezelf wenst, moet je ook in goede orde kunnen ontvangen als dat op je pad komt".
Dwz je kunt het net zo hard weer kwijtraken, als je zelf niet in (de) staat voelt om dat tot een goed gevolg te brengen of te behouden.
Wat je aantrekkelijk vindt in de ander ook zelf aan de ander te biéden hebben, dus niet bij de ander willen halen waar je zelf in tekortschiet. Een zelfverzekerd type wil zelf ook een zelfverzekerd type (op den duur, het kan voor sommigen vleiend zijn voor een tijdje, maar uiteindelijk wil diegene ook een gelijkwaardig iemand naast zich, tenzij het zelf iemand is die dat dus egostrelend vindt en dat zou je eigen groei in de weg staan, omdat diegene daar baat bij heeft (om zich zelfverzekerd te voelen bijv).
Iemand met een gezonde eigenwaarde en eigenliefde wíl helemaal niet bewonderd of opgehemeld of gepleased worden en heeft dat ook niet nodig (van buitenaf).
Neemt niet weg dat liefde onvoorspelbaar, bijzonder en ongrijpbaar is, niet met redenen te omschrijven.
Zo is ook "werken" aan eigenliefde ongrijpbaar, itt eigenwaarde en zelfvertrouwen (op jezelf vertrouwen), oa dmv je kennis, vaardigheden en ervaringen uit te bouwen, aan jezelf te "bewijzen" via "succesvolle" strategieen.
In liefde en eigenliefde ligt dat gecompliceerder, misschien omdat dat juist met (zelf)acceptatie en overgave en vertrouwen iha te maken heeft (in het leven, in dat je in wezen goed bent zoals je bent, in het niet-oordelende -dus juist niét (be)oordelen in goed-fout, succes of falen, en niét iets is wat je onder controle kunt krijgen of hebben/houden.
Het advies op forum van "ga eerst eens van jezelf houden" is dan ook iets waar mensen niks mee kunnen of geen idee hebben hoé dan.
Imo ligt het eerder in opheffen wat je blokkeert om op je (reeds aanwezige) eigenliefde en liefde af te stemmen, je met je kern en essenties te kunnen verbinden, het ook zo te voélen (dus sowieso goede verbinding met je gevoel te hebben).
Dat lukt haast niet zolang je bezig bent met eigenwaarde (of die "op de rit te krijgen/hebben").
Eigenwaarde zegt het al: hoe je jezelf waardeert, weegt, vergelijkt (met je eerdere zelf, eigen voortgang hoe je geworden/ontwikkeld bent) of vergelijkt met anderen (meetlat buiten jezelf leggen, waarop/waaraan je je van buitenaf meet, door andermans ogen, de maatschappij, partner, ouders, enz).
Dat vergelijken met anderen is per definitie in termen van "geslaagd/goed/beter/meer versus ontoereikend/minder/slecht/slechter", hoe je in de groep hoort, door de ogen van anderen erbij hoort of afwijkt, normaal bent enz.
Het heeft imo alleen maar zin om belemmeringen weg te proberen te werken, die de volle liefde & eigenliefde in de weg staan of "ruis" op geven, zodat je zo onbevangen en stralend mogelijk in het leven staat.
Kan er nog veel meer over schrijven, haha, geen tijd momenteel, maar blijft interessant en boeiend, juist omdat het zo ongrijpbaar is en deels ook waar je zelf in gelooft. Niet alleen over jezelf, maar ook hoe de mens & het leven (of wie weet het universum en universele "wetten") in het algemeen elkaar zit.
Ik ben sterk tegen het idee dat je liefde zou moeten verdienen of ergens niet aan verdiend zou hebben.
Zo denken doen we al veel te veel op allerlei gebieden, en dat leidt alleen maar tot ontevredenheid en een algeheel gevoel van niet voldoen of niet goed genoeg zijn, want er is op allerlei vlak altijd wel eoa verbetering of ontwikkeling mogelijk, dus dan zou je nooit voldoen aan alle voorwaarden, of je geluk uitstellen tot je (denkt dat je) wél "goed genoeg" bent.
Zoveel mensen die zich onnodig "mislukt" voelen, niet goed genoeg, falend enz, met en zonder relatie, dat kan geen gewenste ontwikkeling zijn.
Lijkt me een stuk wenselijker en prettiger om te blijven kijken naar wat allemaal wél goed (genoeg) aan jezelf is en wat je nog hindert of zelf zou willen ontwikkelen. Niet om dan pas "goed" te zijn of beter te moeten zijn dan wie je nu bent, dus, maar omdat het fijn is om te ontwikkelen en te groeien als daar mogelijkheden toe zijn en omdat er altijd nog onontgonnen gebieden in jezelf zijn om jezelf beter te leren kennen. Dat gebeurt door allerlei omstandigheden en ervaringen, en als je die deels zelf kunt (op)zoeken kun je zelf kiezen waar je je tijd/aandacht aan besteedt. En of je die steekt in (een) ander(en) of in eigen persoonlijke zaken en ontwikkelingen..
Er is imo geen goed of fout, alles wat je leert, doet en meemaakt is ervaring en draagt bij tot wie je geworden bent en nog zal worden.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 2 mei 2017 om 14:22
Mooi stuk Suzy:
Lijkt me een stuk wenselijker en prettiger om te blijven kijken naar wat allemaal wél goed (genoeg) aan jezelf is en wat je nog hindert of zelf zou willen ontwikkelen. Niet om dan pas "goed" te zijn of beter te moeten zijn dan wie je nu bent, dus, maar omdat het fijn is om te ontwikkelen en te groeien als daar mogelijkheden toe zijn en omdat er altijd nog onontgonnen gebieden in jezelf zijn om jezelf beter te leren kennen. Dat gebeurt door allerlei omstandigheden en ervaringen, en als je die deels zelf kunt (op)zoeken kun je zelf kiezen waar je je tijd/aandacht aan besteedt. En of je die steekt in (een) ander(en) of in eigen persoonlijke zaken en ontwikkelingen..
Dit is precies hoe ik het ervaar. Liefde is. Groei is. Leven is.
Leuk om jullie allen te lezen, welkom aan degenen die mee zijn gaan schrijven!
Lijkt me een stuk wenselijker en prettiger om te blijven kijken naar wat allemaal wél goed (genoeg) aan jezelf is en wat je nog hindert of zelf zou willen ontwikkelen. Niet om dan pas "goed" te zijn of beter te moeten zijn dan wie je nu bent, dus, maar omdat het fijn is om te ontwikkelen en te groeien als daar mogelijkheden toe zijn en omdat er altijd nog onontgonnen gebieden in jezelf zijn om jezelf beter te leren kennen. Dat gebeurt door allerlei omstandigheden en ervaringen, en als je die deels zelf kunt (op)zoeken kun je zelf kiezen waar je je tijd/aandacht aan besteedt. En of je die steekt in (een) ander(en) of in eigen persoonlijke zaken en ontwikkelingen..
Dit is precies hoe ik het ervaar. Liefde is. Groei is. Leven is.
Leuk om jullie allen te lezen, welkom aan degenen die mee zijn gaan schrijven!
dinsdag 2 mei 2017 om 14:23
Cloud, ik kan gewoon werken met rug/beenpijn. Het was meer een zenuwpijn in mijn been/lies/heup waar ik last van had (ja, had, nu weer een stuk beter!). Het werk vergt veel staan, maar als het ff kan loop ik dan tussendoor een rondje of doe iets anders waar andere houdingen en bewegingen voor nodig zijn (en die zijn er ook genoeg in dit werk).
Te lang in eenzelfde houding, of dat nu in de auto zitten of staan is, is allemaal gewoon niet goed.
Ik slik dan geen pijnstillers, ik wil juist merken wat dan goed voelt en wat niet.
Zoals vroeger aangeraden werd om plat te gaan liggen is achterhaald, juist blijf je soepel door te bewegen als iets "vast" zit.
Het huis schilderen met al die gekke houdingen of mijn werk is dan misschien niet de meest geschikte beweging, maar het helpt uiteindelijk wel!
Gisteren dan weer een autorit naar mijn moeder elders in het land helpt niet bepaald, dus ik probeer zo min mogelijk te zitten en zoveel mogelijk beweging af te wisselen
Iemand die mij hier eerder op attendeerde had zó gelijk, zij het uitgesteld, maar ja, beter laat dan nooit,
Bureaustoel gaat eruit iig en wordt een statafel.
Helemaal ontkom ik niet aan de pc, ook voor werk moet je toch aktief zijn in social media, het begint nu zijn vruchten af te werpen dat je in netwerkjes belandt en elkaar tips toespeelt enzo.
En verder ben ik iha ook veel aktiever, ook buiten werk om
Te lang in eenzelfde houding, of dat nu in de auto zitten of staan is, is allemaal gewoon niet goed.
Ik slik dan geen pijnstillers, ik wil juist merken wat dan goed voelt en wat niet.
Zoals vroeger aangeraden werd om plat te gaan liggen is achterhaald, juist blijf je soepel door te bewegen als iets "vast" zit.
Het huis schilderen met al die gekke houdingen of mijn werk is dan misschien niet de meest geschikte beweging, maar het helpt uiteindelijk wel!
Gisteren dan weer een autorit naar mijn moeder elders in het land helpt niet bepaald, dus ik probeer zo min mogelijk te zitten en zoveel mogelijk beweging af te wisselen
Iemand die mij hier eerder op attendeerde had zó gelijk, zij het uitgesteld, maar ja, beter laat dan nooit,
Bureaustoel gaat eruit iig en wordt een statafel.
Helemaal ontkom ik niet aan de pc, ook voor werk moet je toch aktief zijn in social media, het begint nu zijn vruchten af te werpen dat je in netwerkjes belandt en elkaar tips toespeelt enzo.
En verder ben ik iha ook veel aktiever, ook buiten werk om
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
dinsdag 2 mei 2017 om 17:31
quote:Suzy65 schreef op 02 mei 2017 @ 14:08:
(...) terwijl imo liefde veel meer te maken heeft met heel andere uitstralingen en capaciteiten, zoals je liefdesvermogens, de mate van stralen, sprankelende onbevangenheid, een gulle lach, twinkelende ogen, een zekere speelse ondeugendheid, fysiek lekker in je vel in de zin van bijv lekker vrij kunnen opgaan in/overgeven aan en genieten van muziek, dansen, seks en intimiteit, enz.En dan kan het ook nog zo zijn dat je denkt dat je dat allemaal niet meer kunt/hebt omdat je al làng niet meer gelooft in de liefde, maar dat er toch ineens iemand is die dit allemaal weer in je losmaakt!
(...) terwijl imo liefde veel meer te maken heeft met heel andere uitstralingen en capaciteiten, zoals je liefdesvermogens, de mate van stralen, sprankelende onbevangenheid, een gulle lach, twinkelende ogen, een zekere speelse ondeugendheid, fysiek lekker in je vel in de zin van bijv lekker vrij kunnen opgaan in/overgeven aan en genieten van muziek, dansen, seks en intimiteit, enz.En dan kan het ook nog zo zijn dat je denkt dat je dat allemaal niet meer kunt/hebt omdat je al làng niet meer gelooft in de liefde, maar dat er toch ineens iemand is die dit allemaal weer in je losmaakt!
dinsdag 2 mei 2017 om 18:48
Cassandra, mooi gezegd. Hoe gaat het? Nog vakantie en vermaken jullie je wel? Nog leuke dingen verzonnen om te doen?
Vesper: ja, dat dus ook idd!
Geloofde je er niet meer in?
Het ligt soms alleen maar te sluimeren, tot het gewekt wordt, he?
Het is nooit helemaal weg volgens mij, is gewoon latent aanwezig onder de oppervlakte!
Pff, dat verven: wit over wit, je ziet niet wat je doet, is een stuk al droog en denk je dat dat nog moet.
Geen idee dat het alweer zo laat was, voor mijn gevoel is het pas een uur of 4.
Ik kom tijd tekort en daar heb ik eigenlijk een hekel aan.
Sowieso als ik prioriteiten moet gaan stellen, als ik meer dingen tegelijkertijd wil en allemaal even belangrijk vind.
Dan krijg ik het idee dat vanalles of iedereen aan me trekt: doe ik het een, dan doe ik iets anders tekort, en net zo qua personen: bezoek ik mijn moeder dan had ik éigenlijk moeten werken of klussen en andersom, er zijn meerdere personen die me "nodig hebben" of willen zien en voor wie ik er wil zijn (of die iets verwachten van me) en dan moet ik mijn aandacht gaan verdelen en dat probeer ik dan maar over de diverse dagen te verdelen: ene dag voor dit/die persoon, andere voor dat/ andere persoon..
Of misschien verwacht ik dat allemaal wel van mezelf, zijn het onhaalbare "eisen" en kan ik het op eoa manier gewoon ff nooit goed doen of zo.
Vesper: ja, dat dus ook idd!
Geloofde je er niet meer in?
Het ligt soms alleen maar te sluimeren, tot het gewekt wordt, he?
Het is nooit helemaal weg volgens mij, is gewoon latent aanwezig onder de oppervlakte!
Pff, dat verven: wit over wit, je ziet niet wat je doet, is een stuk al droog en denk je dat dat nog moet.
Geen idee dat het alweer zo laat was, voor mijn gevoel is het pas een uur of 4.
Ik kom tijd tekort en daar heb ik eigenlijk een hekel aan.
Sowieso als ik prioriteiten moet gaan stellen, als ik meer dingen tegelijkertijd wil en allemaal even belangrijk vind.
Dan krijg ik het idee dat vanalles of iedereen aan me trekt: doe ik het een, dan doe ik iets anders tekort, en net zo qua personen: bezoek ik mijn moeder dan had ik éigenlijk moeten werken of klussen en andersom, er zijn meerdere personen die me "nodig hebben" of willen zien en voor wie ik er wil zijn (of die iets verwachten van me) en dan moet ik mijn aandacht gaan verdelen en dat probeer ik dan maar over de diverse dagen te verdelen: ene dag voor dit/die persoon, andere voor dat/ andere persoon..
Of misschien verwacht ik dat allemaal wel van mezelf, zijn het onhaalbare "eisen" en kan ik het op eoa manier gewoon ff nooit goed doen of zo.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 3 mei 2017 om 12:25
Dankjewel voor je belangstelling Suzy, erg lief
Het gaat wel, op en neer. Goede dagen en dagen waarop alles moeite kost, vooral dankbaarheid voelen en go with the flow, dingen nemen zoals ze zijn. Vechten tegen het verzet zeg maar, vooral in die dagen dat ik opsta met een lijf dat door en door zeer doet.
Dan doe ik mijn meditatie practice en ga in die weerstand zitten, mee ademen, ermee zijn en dan voelt het hanteerbaarder.
Ik daag mezelf nu vooral uit op sociaal vlak, in mijn eentje naar de bios, gisteren bij wildvreemden aan tafel en het is een bijzondere gewaarwording. Kom toch veel feller of vreemder over dan bedoeld, alsof ik onder een steen geleefd heb en ongeschreven netiquette regels vergeten ben
Dus mijn focus ligt in het hier en nu een nieuw leven scheppen, dus aanwezig zijn en mijn 'missie' zien ontvouwen, als een vuur dat steeds groter wordt. Spannend, ik bedoel in de zin van exciting Ik voel me meer alive!
Als het gaat om connecties met anderen, sta ik zo open, ik merk angst en oude beliefs en ik las iets zo bijzonder dat mij geïnspireerd heeft:
'als je kunt kiezen tussen het gevoel van afwijzing of het gevoel van spijt dat je meer uit je leven had kunnen halen?'
In het hier en nu leven betekent voor mij ook risico's nemen. Liever leven met een gebroken hart dan doodgaan zonder echt geleefd te hebben.
En dat combineren met zorg geven, zoals jij beschrijft, hoe te leven terwijl er zo aan je wordt getrokken, zoveel verantwoordelijkheden en ballen in de lucht houden. Dan laat ik zelf maar wat vaker stekjes vallen, kunnen anderen ook maar zsm wennen dat ik ook maar een mens ben
Het gaat wel, op en neer. Goede dagen en dagen waarop alles moeite kost, vooral dankbaarheid voelen en go with the flow, dingen nemen zoals ze zijn. Vechten tegen het verzet zeg maar, vooral in die dagen dat ik opsta met een lijf dat door en door zeer doet.
Dan doe ik mijn meditatie practice en ga in die weerstand zitten, mee ademen, ermee zijn en dan voelt het hanteerbaarder.
Ik daag mezelf nu vooral uit op sociaal vlak, in mijn eentje naar de bios, gisteren bij wildvreemden aan tafel en het is een bijzondere gewaarwording. Kom toch veel feller of vreemder over dan bedoeld, alsof ik onder een steen geleefd heb en ongeschreven netiquette regels vergeten ben
Dus mijn focus ligt in het hier en nu een nieuw leven scheppen, dus aanwezig zijn en mijn 'missie' zien ontvouwen, als een vuur dat steeds groter wordt. Spannend, ik bedoel in de zin van exciting Ik voel me meer alive!
Als het gaat om connecties met anderen, sta ik zo open, ik merk angst en oude beliefs en ik las iets zo bijzonder dat mij geïnspireerd heeft:
'als je kunt kiezen tussen het gevoel van afwijzing of het gevoel van spijt dat je meer uit je leven had kunnen halen?'
In het hier en nu leven betekent voor mij ook risico's nemen. Liever leven met een gebroken hart dan doodgaan zonder echt geleefd te hebben.
En dat combineren met zorg geven, zoals jij beschrijft, hoe te leven terwijl er zo aan je wordt getrokken, zoveel verantwoordelijkheden en ballen in de lucht houden. Dan laat ik zelf maar wat vaker stekjes vallen, kunnen anderen ook maar zsm wennen dat ik ook maar een mens ben
woensdag 3 mei 2017 om 14:16
Goed bezig jij, zo te zien!
Enne, ergens nee tegen zeggen maakt blijkbaar ruimte voor iets nieuws en vaak beters, Cassandra.
Hier vandaag ook weer een bizar voorbeeldje van: we hadden eea afgezegd en dus lege plekken in de agenda, en dat vrij lastminute nog op zien te vullen valt niet mee nu het seizoen al begonnen is.
Dus was alweer allerlei organisaties aan het afspeuren en eerdere achteraan te bellen/mailen..
Komt er 1 bevestiging binnen van iets waar we niet meer op gerekend hadden en een hoogstwaarschijnlijke erachteraan precies op die data!! En dat zijn ook precies 2 zeer begerenswaardige events, zou super zijn (en niet verwacht dus!).
Dus zoooo bizar hoe het soms werkt!
Enne, ergens nee tegen zeggen maakt blijkbaar ruimte voor iets nieuws en vaak beters, Cassandra.
Hier vandaag ook weer een bizar voorbeeldje van: we hadden eea afgezegd en dus lege plekken in de agenda, en dat vrij lastminute nog op zien te vullen valt niet mee nu het seizoen al begonnen is.
Dus was alweer allerlei organisaties aan het afspeuren en eerdere achteraan te bellen/mailen..
Komt er 1 bevestiging binnen van iets waar we niet meer op gerekend hadden en een hoogstwaarschijnlijke erachteraan precies op die data!! En dat zijn ook precies 2 zeer begerenswaardige events, zou super zijn (en niet verwacht dus!).
Dus zoooo bizar hoe het soms werkt!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 3 mei 2017 om 14:35
Wow Suzy, dat is fantastisch!
Weet niet of je gelooft in de intentie? Ik probeer niet te zweverig te doen, maar als je de intentie inzet van wat je nodig hebt, dan trekt dat toch een bepaalde beweging aan. Ook door een verandering van houding, idd wat je zegt, de kracht van 'nee' zeggen maakt ruimte voor 'ja' zeggen. Die kracht voelen, vind ik zo bijzonder.
Wel mooi en spannend zo'n onderneming, geeft toch zelfvertrouwen en plezier, niet?
Weet niet of je gelooft in de intentie? Ik probeer niet te zweverig te doen, maar als je de intentie inzet van wat je nodig hebt, dan trekt dat toch een bepaalde beweging aan. Ook door een verandering van houding, idd wat je zegt, de kracht van 'nee' zeggen maakt ruimte voor 'ja' zeggen. Die kracht voelen, vind ik zo bijzonder.
Wel mooi en spannend zo'n onderneming, geeft toch zelfvertrouwen en plezier, niet?
woensdag 3 mei 2017 om 17:37
Ja, toeval bestaat misschien weer eens niet, he?
Ik geloof daar idd ook in, dan vindt men dat maar zweverig, haha, jammer dan, genoeg sterke staaltjes van gezien laatste jaren
Ja, plezier in, zeker en ja, zelfvertrouwen ook wel qua contacten en goed willen zijn in wat je doet, en spannend vooral of je genoeg boekingen kunt regelen en of het uiteindelijk -niet onbelangrijk!- ook genoeg oplevert.
Tis geen recept voor easy binnenlopen qua geld haha, was het maar waar
Zitten nu nog in opstartfase en investeringen gedaan enzo en al doende leer je ook/pas een beetje welke events de moeite waard zijn (en ook daar is soms geen peil op te trekken van tevoren).
We proberen veelzijdig te zijn met div organisaties te werken, soms vaker bij dezelfde als dat goed bevalt, zodat je over en weer vertrouwen opbouwt en kwaliteit biedt, afspraken nakomt enz. En wat loopt/loont (en wat niet) leren uit ondervinding en ook een stuk ervaring van anderen/netwerkje opbouwen in dat wereldje die je ook leert kennen.
Ik geloof daar idd ook in, dan vindt men dat maar zweverig, haha, jammer dan, genoeg sterke staaltjes van gezien laatste jaren
Ja, plezier in, zeker en ja, zelfvertrouwen ook wel qua contacten en goed willen zijn in wat je doet, en spannend vooral of je genoeg boekingen kunt regelen en of het uiteindelijk -niet onbelangrijk!- ook genoeg oplevert.
Tis geen recept voor easy binnenlopen qua geld haha, was het maar waar
Zitten nu nog in opstartfase en investeringen gedaan enzo en al doende leer je ook/pas een beetje welke events de moeite waard zijn (en ook daar is soms geen peil op te trekken van tevoren).
We proberen veelzijdig te zijn met div organisaties te werken, soms vaker bij dezelfde als dat goed bevalt, zodat je over en weer vertrouwen opbouwt en kwaliteit biedt, afspraken nakomt enz. En wat loopt/loont (en wat niet) leren uit ondervinding en ook een stuk ervaring van anderen/netwerkje opbouwen in dat wereldje die je ook leert kennen.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
woensdag 3 mei 2017 om 20:07
quote:Suzy65 schreef op 02 mei 2017 @ 18:48:
Vesper: ja, dat dus ook idd!
Geloofde je er niet meer in?
Het ligt soms alleen maar te sluimeren, tot het gewekt wordt, he?
Het is nooit helemaal weg volgens mij, is gewoon latent aanwezig onder de oppervlakte!
Ha ja, klopt! Weet niet eens of het 'niet geloven' was of 'niet begrijpen'. Het zat altijd erg in m'n hoofd dat ik mooi/perfect/verleidelijk/interessant moet zijn voor een man, een soort vastgeroeste overtuiging (was vroeger een mager lelijk eendje inc. bril en beugel in een dorp waar veel om uiterlijk draaide). Dat heeft me altijd in de weg gestaan en begreep daardoor de liefde nooit zo goed (dacht in 'cijfers'; hoe kon ik als 3 zijnde ooit een leuke 8 krijgen?). Inmiddels ben ik daar redelijk overheen, -ook al eens eerder een relatie gehad waarin ik echt liefde heb leren kennen-, en verlang ik een echte verbinding te zien in contact met mannen. En laatst een date die in alle opzichten een droomdate was, incl de twinkelende ogen, lachen, kletsen over kleinigheidjes, delen van moeites, soort natuurlijke aantrekkingskracht, dus ja, daar heb ik mezelf wel positief in verbaasd . (Uitspreken naar vrienden dat ik date geweldig vond is dan nog een dingetje, de negatieve stem blijft soms fluisteren 'bij jou gaat het toch mislukken, als ze je leren kennen lopen ze weg, je bent niet mooi/goed genoeg, wat heb jij nou te bieden?'. Ik herken die stem en probeer hem wat te isoleren).
Vesper: ja, dat dus ook idd!
Geloofde je er niet meer in?
Het ligt soms alleen maar te sluimeren, tot het gewekt wordt, he?
Het is nooit helemaal weg volgens mij, is gewoon latent aanwezig onder de oppervlakte!
Ha ja, klopt! Weet niet eens of het 'niet geloven' was of 'niet begrijpen'. Het zat altijd erg in m'n hoofd dat ik mooi/perfect/verleidelijk/interessant moet zijn voor een man, een soort vastgeroeste overtuiging (was vroeger een mager lelijk eendje inc. bril en beugel in een dorp waar veel om uiterlijk draaide). Dat heeft me altijd in de weg gestaan en begreep daardoor de liefde nooit zo goed (dacht in 'cijfers'; hoe kon ik als 3 zijnde ooit een leuke 8 krijgen?). Inmiddels ben ik daar redelijk overheen, -ook al eens eerder een relatie gehad waarin ik echt liefde heb leren kennen-, en verlang ik een echte verbinding te zien in contact met mannen. En laatst een date die in alle opzichten een droomdate was, incl de twinkelende ogen, lachen, kletsen over kleinigheidjes, delen van moeites, soort natuurlijke aantrekkingskracht, dus ja, daar heb ik mezelf wel positief in verbaasd . (Uitspreken naar vrienden dat ik date geweldig vond is dan nog een dingetje, de negatieve stem blijft soms fluisteren 'bij jou gaat het toch mislukken, als ze je leren kennen lopen ze weg, je bent niet mooi/goed genoeg, wat heb jij nou te bieden?'. Ik herken die stem en probeer hem wat te isoleren).
donderdag 4 mei 2017 om 12:52
Overtuigingen, dus ook negatieve, en ook al kloppen die helemaal niet, of niet langer, kunnen idd hardnekkig (en langdurig) zijn.
Kijk maar naar sommige mensen die heel veel zijn afgevallen en waarbij hun (eerdere, door zelfveroordeling negatieve) zelfbeeld zich niet aanpast aan de nieuwe situatie: ze zien rationeel wel (net als anderen dat zien) in de spiegel dat nu slanke lijf, maar ergens wil het niet doordringen, herkennen dat (nog?) niet als zichzelf zijn of zo, blijven zich vereenzelvigen met die (blik van hun) innerlijke (veroordelende) criticus.
Dan is het slechts een symptoom en niet de (onderliggende) oorzaak geweest.
Zo ook verandert plastisch chirurgie vaak niets aan het zelfbeeld, al was dat bijv (vooraf) helemaal gekoppeld aan de focus op dat éne (kromme neus, kleine borsten oid) wat er "mis" was en nu verfraaid is.
Dit itt diegenen die die "knop" wel om weten te zetten en vanuit een positiever zelfbeeld (of daar ook aan "werken") afvallen of iets aanpakken (om zo in overeenstemming te zijn met het nieuwe, positieve zelfbeeld).
Dan nog is volgens mij zelfbeeld nog niet hetzelfde als eigenwaarde, en zeker niet het niveau van eigenliefde.
Zelfbeeld vergelijkt met anderen: het beeld hoe je naar buiten toe "overkomt", dus in vergelijking met en door de ogen van anderen (omgeving, ouders, maatschappij, media, partner, vriendengroep, leeftijdgenoten of soortgelijke vrouwen in tijdschriften en social media enz) naar jezelf kijkend in hoeverre je "voldoet" aan eoa plaatje hoe je zou horen te zijn, om jezelf "geslaagd" te vinden/voelen (=oordelen).
Het is eigenlijk helemaal niet zo vreemd als dat (pas/precies)opduikt als je in contact komt met een potentiele nieuwe partner die jij heel erg leuk vindt.
Onwillekeurig triggert dat toch hoe een ander jou ziet en van jou vindt (ook al weet je dat dat verder gaat dan uiterlijk) en probeer je je te verplaatsen in die ander. De valkuil daarbij is dat je dat vanuit je eigen achtergrond, overtuigingen en onzekerheden doet, dus helemaal niet echt door zijn ogen kijkt (zijn smaak en achtergrond), maar vanuit wat je zelf minder vindt aan jezelf (en bang dat die ander dat ook vindt/ziet).
Omdat je jezelf dan vergelijkt met alle/zoveel andere vrouwen waar hij uit zou kunnen kiezen (en dan vooral die, waaraan je jezelf meet en "minder" bij vindt afsteken).
Het is logischerwijs een stuk makkelijker om "bij jezelf te blijven" als dat zelfbeeld niet getriggerd wordt en je in je eentje niet bezig bent met naar jezelf te kijken "van buitenaf". Pas "in competitie" met anderen (eoa "doelgroep" aan potentiele andere kandidaten) gaat dat zelfbeeld voor zover dat (onbewust) vergelijken met (soortgelijke?) anderen is, in werking.
Maar ook als je dat niet doet kan het op die "laag van afwijzing/afgewezen worden" je eigenwaarde triggeren (van dat moment, want dat is geen vaststaand gegeven imo): dat je jezelf gaat vergelijken met je eigen beste versie en in hoeverre je dááraan wel/niet voldoet.
Wat je zélf minpunten vindt, waar je zelf onzeker over bent of van weet/vindt dat je bepaalde capaciteiten niet (genoeg) gebruikt, je eigen zwakheden die je voor jezelf misschien vergoelijkt of minder prioriteit geeft, minder belangrijk vindt als je alleen met jezelf te maken hebt, maar die opeens opspelen als het gaat om je waardevol voelen tov iemand die jíj waarde toekent (belangrijk vindt wat diegene van je denkt/vindt).
Dus ook al heb je iha een overheersend goed gevoel over jezelf (in de zin van eigenwaarde en -dagelijks- zelfbeeld, dan worden onzekerheden en jezelf beoordelen bijv pas actueel (wel/niet goed (genoeg) voelen) als dat bij een sollicitatie of in relatie(s) tot anderen geaktiveerd wordt: omdat je dan idd vergeleken wórdt met anderen.
Bewust bij bijv solliciteren en tegenwoordig bij daten ook (op bewuste, bedachte voorwaarden, eoa (ideaal)plaatje wat al gevormd is vooraf en aan "gemeten" wordt ), maar ook onbewuste factoren spelen mee.
Daarom kun je bijv aan alle vereisten voldoen en het tóch niet worden, omdat de onbewuste doorslaggevender zijn dan je denkt (en dus oa afhangt van de ander, diens persoonlijkheid en onbewuste voorkeuren die al dan niet matchen/passen, de sfeer en cultuur in een bedrijf bijv, en dat is het ongrijpbare hoe iemand "aanvoelt" en waarop degene wordt aangenomen die het beste aanvoelt, als alle andere capaciteiten overeenkomen).
In de liefde gaat het imo niet zo bewust en spelen onbewuste factoren een nog veel grotere rol: die magische "klik" kun je vaak niet verklaren, gebeurt onwillekeurig bij mensen die je bewust misschien niet eens "gekozen" zou hebben en helemaal niet "voldoen" aan je bewuste "eisenplaatje", en gebeurt misschien niet bij iemand die juist helemaal voldoet aan je (bewuste) ideaalplaatje.
Waarom je je aangetrokken voelt tot juist die éne weet je zelf vaak niet, is ondánks diens evt "minpunten" en dat is andersom net zo.
Het is eoa totaalplaatje wat "goed voelt", terwijl je heus niet alles aan die ander even geweldig hoeft te vinden en dat geldt voor jezelf net zo: dat vetrolletje wat jou dwars zit ziet hij geeneens omdat hij verdrinkt in de dieptes van jouw stralende ogen of vindt hij juist "schattig", of "lekker", omdat het totaal wie jij bent/uitstraalt die positieve indruk bepaalt.
De enige die (eigen) onzekerheden en zwakheden uitvergroot ben je dan zelf, terwijl de ander dat dus misschien niet eens opvalt of geen probleem vindt (daar een andere smaak of mening over heeft), dus of het erg is of prima is je eigen oordeel.
Liefde en iemand mogen hoort eigenlijk niet op de laag van eigenwaarde thuis.
Dat dat onwillekeurig tóch gebeurt komt doordat de laag/schil van eigenwaarde tevens dezelfde laag is als die van afwijzing en zelfafwijzing, van oordelen: be- en veroordelen (vinden, mening, smaak enz) en zelfveroordeling.
Bij afwijzing zie je mensen zich vaak dan ook afvragen wat eraan mankeert: "ik heb toch een goede baan, mijn zaakjes op orde, zie er niet onaantrekkelijk uit, heb hobby's, ben verzorgd, onderhoudend, interessant, we hebben kunnen lachen, een gezellige avond gehad, goede gesprekken, grote aantrekking, geweldige seks misschien zelfs.." en toch geen vervolg/niks meer horen. Proberen te begrijpen waarom dat is, op het vlak van eigenwaarde, als je aan alle mogelijke voorwaarden van een succesvolle "match" voldoet in theorie.
Wat mensen dan uitvlakken is dat liefde en verliefdheid niet langs die wegen loopt.
Een perfecte match gaat het niet om, mensen worden (niet) verliefd of gaan (niet) om je geven (of niet) om bepaalde redenen.
Het ontstaat buiten jou om en ondanks plus- en minpunten, het is een snaar die geraakt wordt of niet, eoa golflengte noem ik het altijd maar, die (blijkbaar) de toegang opent naar die (bijzondere) kern van liefde en eigenliefde.
Bijzonder omdat de meeste mensen daar niet alsmaar mee verbonden voélen, zeker niet als je vooral bezig bent met dagelijkse zaken op gebied van eigenwaarde die je identiteit vormen: allerlei andere rollen: je werk, woning, huishouden, huur betalen, boodschappen doen, sport/hobbiy's, sociale leven, interesses, bankhangen met een boek, serietje, forummen en alles wat grotendeels je aandacht opslokt en jezelf waarde aan toekent.
Vaak ben je je niet zo bewust van (eigen)liefde en komt dat automatisch naar de voorgrond op het moment dat dat uitgedaagd of gewekt/getriggerd wordt, zoals bijv in therapie als de therapeut je (aandacht/focus) naar je essenties/kern weet te leggen of als je in contact komt met iemand tot wie je je aangetrokken voelt en gevoelens of (latent aanwezige) verlangens wekt (lust) en zich daardoor alleen al onderscheidt en je (positief) opvalt.
Het past en klopt eigenlijk gewoon niet om "liefdeszaken" en jezelf liefde waard vinden af te meten of naar "eigenwaarde" (goed (genoeg) vinden iha naar zelfbedachte danwel aangeleerde maatstaven van buitenaf of jezelf vergelijken in "waarde" met degene die jij zou willen).
In de kern (van liefde/eigenliefde) is iedereen het "waard" om lief te hebben, liefde is imo niet iets wat je (eerst) moet "verdienen" of onder bepaalde omstandigheden niet zou mogen verwachten aan eigenliefde of dat anderen om jou geven.
In mijn "stralendste" periode was het trouwens echt niet zo dat ik mezelf danwel mijn zaakjes op orde had, jonger of slanker uitzag, geen zorgen had, alle omstandigheden okay waren, alle relaties lekker liepen en ik volop mijn eigen capaciteiten benutte en geen zwakheden had oid. Verre van zelfs!
Het is alleen dat dat alles (wat ik ook nu heb aan onvolkomenheden enz) niet hinderden, niet uitmaakte en gewoon maar weinig invloed hadden op die staat/gesteldheid, zolang er een sterke binding was met (blijkbaar) eigenliefde & liefde, in het licht van de essenties die ertoe doen mezelf/jezelf in de kern "goed" voelen/vinden, een basis die krachtig stabiel & gelijk bleef en niet fluctueerde ahv wisselende omstandigheden of stemmingen.
Het is ook niet dat ik toen vrij van (momenten van) verdriet, boosheid en stress en dergelijke was, het beinvloedde die (liefdevolle) blik of basis alleen niet, op anderen niet en op mezelf niet en waarschijnlijk omdat zelfcompassie en een bepaalde mildheid (nietoordelend) en álles (ook alle emoties) "omarmen" overheerste.
Dat noem ik de stabiele onderstroom, het totaal dat ondanks tegenvallers of mindere kanten okay is en okay voelt, en een groot geloof en vertrouwen in zowel mezelf als anderen/buitenaf/ de mens, de wereld of zoiets.
En dat hing niet op allerhande (dagelijkse) dingen (of strategieen op gebied van waar je je maatschappelijke of economische, uiterlijke enz (status)waarde aan afmeet, of je meetelt of ertoe doet.
Het is lastig uit te leggen.
Sommige dingen die ik geschreven of gezegd heb vanuit de "kern" (inzichten, gevoelens enz) herken je dan (later) vanuit een andere "modus" haast niet, als je daar niet op "afgestemd" bent, maar wat je deed, dacht, uitte enz vanuit die "mooiere", met essenties verbonden en eigenlijk niet uit te drukken versie van jezelf bekijk je met heel andere ogen als je daar niét mee verbonden bent of in zelfveroordeling oid terecht komt ("what was I thinking?") of je weer voornamelijk bezighoudt op de laag van eigenwaarde/(zelf)afwijzing, (zelf)beoordeling, wel/niet goed genoeg voelen.
Goed verbonden met je eigenliefde zou afwijzing en dergelijke niet leiden tot zelfafwijzing, maar de innerlijke criticus ziet daar een kans liggen als die de ruimte eenmaal herovert/ krijgt.
En dat gebeurt denk ik vooral als het gaat om mensen die je zelf hoogst waardeert of om geeft en (een glimp) van die essenties kennen, en mee gedeeld hebt (of een groot stuk van je leven, zoals ouders, familie enz die je acht van je te houden om wie je in de kern bent) dus dan gaat het ook niet (alleen) om gekwetste egootjes en eigenwaarde, als liefde/geven om of de totale persoon daarmee óók afgewezen wordt (of niet overheerst boven allerlei andere redenen die bepalen of en welke betekenis je hebt/geeft/krijgt voor iemand en iemand voor jou heeft en bepalen of (en welke) rol/ruimte je in elkaars leven speelt en andersom.
Waarbij zij aangetekend dat ook al is die rol er niet of verdwijnt die, dat niet automatisch betekent dat je niét van betekenis of waarde bent (ook al is dat niet zichtbaar, bijv in iemands gedachten en gevoelens bent) omdat dat niet geuit wordt of uit je (huidige) leven is.
En andersom ook niet dat alle mensen met wie je nu wél omgaat, tijd en aandacht aan spendeert, allemaal wél van (evenveel) betekenis zijn. Ook mensen om wie je ooit gegeven hebt en die er niet meer zijn of niet meer in (je) leven zijn blijven van betekenis, ook al zijn ze ontastbaar of onbereikbaar.
Kijk maar naar sommige mensen die heel veel zijn afgevallen en waarbij hun (eerdere, door zelfveroordeling negatieve) zelfbeeld zich niet aanpast aan de nieuwe situatie: ze zien rationeel wel (net als anderen dat zien) in de spiegel dat nu slanke lijf, maar ergens wil het niet doordringen, herkennen dat (nog?) niet als zichzelf zijn of zo, blijven zich vereenzelvigen met die (blik van hun) innerlijke (veroordelende) criticus.
Dan is het slechts een symptoom en niet de (onderliggende) oorzaak geweest.
Zo ook verandert plastisch chirurgie vaak niets aan het zelfbeeld, al was dat bijv (vooraf) helemaal gekoppeld aan de focus op dat éne (kromme neus, kleine borsten oid) wat er "mis" was en nu verfraaid is.
Dit itt diegenen die die "knop" wel om weten te zetten en vanuit een positiever zelfbeeld (of daar ook aan "werken") afvallen of iets aanpakken (om zo in overeenstemming te zijn met het nieuwe, positieve zelfbeeld).
Dan nog is volgens mij zelfbeeld nog niet hetzelfde als eigenwaarde, en zeker niet het niveau van eigenliefde.
Zelfbeeld vergelijkt met anderen: het beeld hoe je naar buiten toe "overkomt", dus in vergelijking met en door de ogen van anderen (omgeving, ouders, maatschappij, media, partner, vriendengroep, leeftijdgenoten of soortgelijke vrouwen in tijdschriften en social media enz) naar jezelf kijkend in hoeverre je "voldoet" aan eoa plaatje hoe je zou horen te zijn, om jezelf "geslaagd" te vinden/voelen (=oordelen).
Het is eigenlijk helemaal niet zo vreemd als dat (pas/precies)opduikt als je in contact komt met een potentiele nieuwe partner die jij heel erg leuk vindt.
Onwillekeurig triggert dat toch hoe een ander jou ziet en van jou vindt (ook al weet je dat dat verder gaat dan uiterlijk) en probeer je je te verplaatsen in die ander. De valkuil daarbij is dat je dat vanuit je eigen achtergrond, overtuigingen en onzekerheden doet, dus helemaal niet echt door zijn ogen kijkt (zijn smaak en achtergrond), maar vanuit wat je zelf minder vindt aan jezelf (en bang dat die ander dat ook vindt/ziet).
Omdat je jezelf dan vergelijkt met alle/zoveel andere vrouwen waar hij uit zou kunnen kiezen (en dan vooral die, waaraan je jezelf meet en "minder" bij vindt afsteken).
Het is logischerwijs een stuk makkelijker om "bij jezelf te blijven" als dat zelfbeeld niet getriggerd wordt en je in je eentje niet bezig bent met naar jezelf te kijken "van buitenaf". Pas "in competitie" met anderen (eoa "doelgroep" aan potentiele andere kandidaten) gaat dat zelfbeeld voor zover dat (onbewust) vergelijken met (soortgelijke?) anderen is, in werking.
Maar ook als je dat niet doet kan het op die "laag van afwijzing/afgewezen worden" je eigenwaarde triggeren (van dat moment, want dat is geen vaststaand gegeven imo): dat je jezelf gaat vergelijken met je eigen beste versie en in hoeverre je dááraan wel/niet voldoet.
Wat je zélf minpunten vindt, waar je zelf onzeker over bent of van weet/vindt dat je bepaalde capaciteiten niet (genoeg) gebruikt, je eigen zwakheden die je voor jezelf misschien vergoelijkt of minder prioriteit geeft, minder belangrijk vindt als je alleen met jezelf te maken hebt, maar die opeens opspelen als het gaat om je waardevol voelen tov iemand die jíj waarde toekent (belangrijk vindt wat diegene van je denkt/vindt).
Dus ook al heb je iha een overheersend goed gevoel over jezelf (in de zin van eigenwaarde en -dagelijks- zelfbeeld, dan worden onzekerheden en jezelf beoordelen bijv pas actueel (wel/niet goed (genoeg) voelen) als dat bij een sollicitatie of in relatie(s) tot anderen geaktiveerd wordt: omdat je dan idd vergeleken wórdt met anderen.
Bewust bij bijv solliciteren en tegenwoordig bij daten ook (op bewuste, bedachte voorwaarden, eoa (ideaal)plaatje wat al gevormd is vooraf en aan "gemeten" wordt ), maar ook onbewuste factoren spelen mee.
Daarom kun je bijv aan alle vereisten voldoen en het tóch niet worden, omdat de onbewuste doorslaggevender zijn dan je denkt (en dus oa afhangt van de ander, diens persoonlijkheid en onbewuste voorkeuren die al dan niet matchen/passen, de sfeer en cultuur in een bedrijf bijv, en dat is het ongrijpbare hoe iemand "aanvoelt" en waarop degene wordt aangenomen die het beste aanvoelt, als alle andere capaciteiten overeenkomen).
In de liefde gaat het imo niet zo bewust en spelen onbewuste factoren een nog veel grotere rol: die magische "klik" kun je vaak niet verklaren, gebeurt onwillekeurig bij mensen die je bewust misschien niet eens "gekozen" zou hebben en helemaal niet "voldoen" aan je bewuste "eisenplaatje", en gebeurt misschien niet bij iemand die juist helemaal voldoet aan je (bewuste) ideaalplaatje.
Waarom je je aangetrokken voelt tot juist die éne weet je zelf vaak niet, is ondánks diens evt "minpunten" en dat is andersom net zo.
Het is eoa totaalplaatje wat "goed voelt", terwijl je heus niet alles aan die ander even geweldig hoeft te vinden en dat geldt voor jezelf net zo: dat vetrolletje wat jou dwars zit ziet hij geeneens omdat hij verdrinkt in de dieptes van jouw stralende ogen of vindt hij juist "schattig", of "lekker", omdat het totaal wie jij bent/uitstraalt die positieve indruk bepaalt.
De enige die (eigen) onzekerheden en zwakheden uitvergroot ben je dan zelf, terwijl de ander dat dus misschien niet eens opvalt of geen probleem vindt (daar een andere smaak of mening over heeft), dus of het erg is of prima is je eigen oordeel.
Liefde en iemand mogen hoort eigenlijk niet op de laag van eigenwaarde thuis.
Dat dat onwillekeurig tóch gebeurt komt doordat de laag/schil van eigenwaarde tevens dezelfde laag is als die van afwijzing en zelfafwijzing, van oordelen: be- en veroordelen (vinden, mening, smaak enz) en zelfveroordeling.
Bij afwijzing zie je mensen zich vaak dan ook afvragen wat eraan mankeert: "ik heb toch een goede baan, mijn zaakjes op orde, zie er niet onaantrekkelijk uit, heb hobby's, ben verzorgd, onderhoudend, interessant, we hebben kunnen lachen, een gezellige avond gehad, goede gesprekken, grote aantrekking, geweldige seks misschien zelfs.." en toch geen vervolg/niks meer horen. Proberen te begrijpen waarom dat is, op het vlak van eigenwaarde, als je aan alle mogelijke voorwaarden van een succesvolle "match" voldoet in theorie.
Wat mensen dan uitvlakken is dat liefde en verliefdheid niet langs die wegen loopt.
Een perfecte match gaat het niet om, mensen worden (niet) verliefd of gaan (niet) om je geven (of niet) om bepaalde redenen.
Het ontstaat buiten jou om en ondanks plus- en minpunten, het is een snaar die geraakt wordt of niet, eoa golflengte noem ik het altijd maar, die (blijkbaar) de toegang opent naar die (bijzondere) kern van liefde en eigenliefde.
Bijzonder omdat de meeste mensen daar niet alsmaar mee verbonden voélen, zeker niet als je vooral bezig bent met dagelijkse zaken op gebied van eigenwaarde die je identiteit vormen: allerlei andere rollen: je werk, woning, huishouden, huur betalen, boodschappen doen, sport/hobbiy's, sociale leven, interesses, bankhangen met een boek, serietje, forummen en alles wat grotendeels je aandacht opslokt en jezelf waarde aan toekent.
Vaak ben je je niet zo bewust van (eigen)liefde en komt dat automatisch naar de voorgrond op het moment dat dat uitgedaagd of gewekt/getriggerd wordt, zoals bijv in therapie als de therapeut je (aandacht/focus) naar je essenties/kern weet te leggen of als je in contact komt met iemand tot wie je je aangetrokken voelt en gevoelens of (latent aanwezige) verlangens wekt (lust) en zich daardoor alleen al onderscheidt en je (positief) opvalt.
Het past en klopt eigenlijk gewoon niet om "liefdeszaken" en jezelf liefde waard vinden af te meten of naar "eigenwaarde" (goed (genoeg) vinden iha naar zelfbedachte danwel aangeleerde maatstaven van buitenaf of jezelf vergelijken in "waarde" met degene die jij zou willen).
In de kern (van liefde/eigenliefde) is iedereen het "waard" om lief te hebben, liefde is imo niet iets wat je (eerst) moet "verdienen" of onder bepaalde omstandigheden niet zou mogen verwachten aan eigenliefde of dat anderen om jou geven.
In mijn "stralendste" periode was het trouwens echt niet zo dat ik mezelf danwel mijn zaakjes op orde had, jonger of slanker uitzag, geen zorgen had, alle omstandigheden okay waren, alle relaties lekker liepen en ik volop mijn eigen capaciteiten benutte en geen zwakheden had oid. Verre van zelfs!
Het is alleen dat dat alles (wat ik ook nu heb aan onvolkomenheden enz) niet hinderden, niet uitmaakte en gewoon maar weinig invloed hadden op die staat/gesteldheid, zolang er een sterke binding was met (blijkbaar) eigenliefde & liefde, in het licht van de essenties die ertoe doen mezelf/jezelf in de kern "goed" voelen/vinden, een basis die krachtig stabiel & gelijk bleef en niet fluctueerde ahv wisselende omstandigheden of stemmingen.
Het is ook niet dat ik toen vrij van (momenten van) verdriet, boosheid en stress en dergelijke was, het beinvloedde die (liefdevolle) blik of basis alleen niet, op anderen niet en op mezelf niet en waarschijnlijk omdat zelfcompassie en een bepaalde mildheid (nietoordelend) en álles (ook alle emoties) "omarmen" overheerste.
Dat noem ik de stabiele onderstroom, het totaal dat ondanks tegenvallers of mindere kanten okay is en okay voelt, en een groot geloof en vertrouwen in zowel mezelf als anderen/buitenaf/ de mens, de wereld of zoiets.
En dat hing niet op allerhande (dagelijkse) dingen (of strategieen op gebied van waar je je maatschappelijke of economische, uiterlijke enz (status)waarde aan afmeet, of je meetelt of ertoe doet.
Het is lastig uit te leggen.
Sommige dingen die ik geschreven of gezegd heb vanuit de "kern" (inzichten, gevoelens enz) herken je dan (later) vanuit een andere "modus" haast niet, als je daar niet op "afgestemd" bent, maar wat je deed, dacht, uitte enz vanuit die "mooiere", met essenties verbonden en eigenlijk niet uit te drukken versie van jezelf bekijk je met heel andere ogen als je daar niét mee verbonden bent of in zelfveroordeling oid terecht komt ("what was I thinking?") of je weer voornamelijk bezighoudt op de laag van eigenwaarde/(zelf)afwijzing, (zelf)beoordeling, wel/niet goed genoeg voelen.
Goed verbonden met je eigenliefde zou afwijzing en dergelijke niet leiden tot zelfafwijzing, maar de innerlijke criticus ziet daar een kans liggen als die de ruimte eenmaal herovert/ krijgt.
En dat gebeurt denk ik vooral als het gaat om mensen die je zelf hoogst waardeert of om geeft en (een glimp) van die essenties kennen, en mee gedeeld hebt (of een groot stuk van je leven, zoals ouders, familie enz die je acht van je te houden om wie je in de kern bent) dus dan gaat het ook niet (alleen) om gekwetste egootjes en eigenwaarde, als liefde/geven om of de totale persoon daarmee óók afgewezen wordt (of niet overheerst boven allerlei andere redenen die bepalen of en welke betekenis je hebt/geeft/krijgt voor iemand en iemand voor jou heeft en bepalen of (en welke) rol/ruimte je in elkaars leven speelt en andersom.
Waarbij zij aangetekend dat ook al is die rol er niet of verdwijnt die, dat niet automatisch betekent dat je niét van betekenis of waarde bent (ook al is dat niet zichtbaar, bijv in iemands gedachten en gevoelens bent) omdat dat niet geuit wordt of uit je (huidige) leven is.
En andersom ook niet dat alle mensen met wie je nu wél omgaat, tijd en aandacht aan spendeert, allemaal wél van (evenveel) betekenis zijn. Ook mensen om wie je ooit gegeven hebt en die er niet meer zijn of niet meer in (je) leven zijn blijven van betekenis, ook al zijn ze ontastbaar of onbereikbaar.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
vrijdag 5 mei 2017 om 10:26
Herkenbaar stuk, Suzy, hoe je dat deelt over die 'stabiele onderstroom'. In de meditatie wordt dit ook eens als 'de kalme achterdoek van het leven' beschreven. Bewustzijn van die kalmte terwijl de emoties zich afspelen. Want oordelen en beoordelen is onlosmakelijk verbonden met mens-zijn.
Erkennen en herkennen van die oordelen is al een kunst op zich
Erkennen en herkennen van die oordelen is al een kunst op zich
vrijdag 5 mei 2017 om 15:59
Goedemiddag,
Ik ben gestart met de zoektocht naar gelukkig alleen zijn.
Na ruim 12,5 jaar heeft mijn partner mij plotsteling verlaten. Gevoelens voor een anders, terwijl we net een nieuwe woning hadden gekocht.
Opeens sta ik weer alleen. Ik neem mezelf niets kwalijk met betrekking tot het stuklopen van de relatie (gelukkig!). Natuurlijk zijn er altijd dingen die anders of beter kunnen, maar ik was oprecht gelukkig en geloofde in de toekomst.
Tijdens de relatie was ik vaak alleen. Hier had ik totaal geen moeite mee. Maar ik merk dat ik weinig vrede kan vinden met het 'definitief' alleen zijn en niet weet hoe ik deze tijd moet invullen. Zeker niet met de zomer in het voorruitzicht.....
Vanuit mijn ouderlijk huis ben ik eigenlijk meteen gaan samenwonen, echt alleen ben ik dus ook nooit geweest. Mijn vriendinnen hebben allemaal een eigen relatie en wonen ook zeker niet allemaal om de hoek.
Op dit moment ben ik vooral bang om eenzaam te worden. De 'ach wat heb je het zwaar aandacht' gaat op termijn verdwijnen. Tijdens mijn middelbare school periode heb ik mij ook heel eenzaam gevoeld en ben ik bijna in een depressie terecht gekomen. Ik zal dus moeten voorkomen dat ik zó diep weg zak.
Ik ben gestart met de zoektocht naar gelukkig alleen zijn.
Na ruim 12,5 jaar heeft mijn partner mij plotsteling verlaten. Gevoelens voor een anders, terwijl we net een nieuwe woning hadden gekocht.
Opeens sta ik weer alleen. Ik neem mezelf niets kwalijk met betrekking tot het stuklopen van de relatie (gelukkig!). Natuurlijk zijn er altijd dingen die anders of beter kunnen, maar ik was oprecht gelukkig en geloofde in de toekomst.
Tijdens de relatie was ik vaak alleen. Hier had ik totaal geen moeite mee. Maar ik merk dat ik weinig vrede kan vinden met het 'definitief' alleen zijn en niet weet hoe ik deze tijd moet invullen. Zeker niet met de zomer in het voorruitzicht.....
Vanuit mijn ouderlijk huis ben ik eigenlijk meteen gaan samenwonen, echt alleen ben ik dus ook nooit geweest. Mijn vriendinnen hebben allemaal een eigen relatie en wonen ook zeker niet allemaal om de hoek.
Op dit moment ben ik vooral bang om eenzaam te worden. De 'ach wat heb je het zwaar aandacht' gaat op termijn verdwijnen. Tijdens mijn middelbare school periode heb ik mij ook heel eenzaam gevoeld en ben ik bijna in een depressie terecht gekomen. Ik zal dus moeten voorkomen dat ik zó diep weg zak.
vrijdag 5 mei 2017 om 21:53
Welkom kaatfeun wat een verdrietige situatie
Goed dat je hier komt meeschrijven, dat heeft mij ook heel veel goed gedaan in de eerste periode.
Ik ben inmiddels gewend aan het alleen zijn, en ik voel me verre van alleen.
Volgens mij ben ik nog nooit zo happy geweest, als in deze tijd van m'n leven.
Het voelt echt of alles klopt, en dat wens ik jou ook toe.
Geef jezelf de tijd, en de ruimte. we zeggen het hier steeds weer; wees lief voor jezelf, wees je eigen allerbeste vriendin, zorg voor jezelf en heb geduld met jezelf.
Sterkte!
Goed dat je hier komt meeschrijven, dat heeft mij ook heel veel goed gedaan in de eerste periode.
Ik ben inmiddels gewend aan het alleen zijn, en ik voel me verre van alleen.
Volgens mij ben ik nog nooit zo happy geweest, als in deze tijd van m'n leven.
Het voelt echt of alles klopt, en dat wens ik jou ook toe.
Geef jezelf de tijd, en de ruimte. we zeggen het hier steeds weer; wees lief voor jezelf, wees je eigen allerbeste vriendin, zorg voor jezelf en heb geduld met jezelf.
Sterkte!
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
vrijdag 5 mei 2017 om 22:29
https://365dagensuccesvol ... ealisatie-is-een-pittige/
Wat houd je tegen?
"Gelukkig zijn is een keuze" vond ik een knap irritante uitspraak, toen ik nog ongelukkig was
Waarschijnlijk omdat 'ie zo waar is..
Hij kwam hard aan, bijvoorbeeld toen m'n hart gebroken was.
De volledige verantwoordelijkheid nemen voor je eigen gevoelens, dat is iets wat je niet zo maar 1,2,3 kunt.
Maar je kunt dat wel leren. Door onvoorwaardelijk van je zelf te houden, jezelf volledig te accepteren zoals je bent (inclusief alles wat je voelt!) kom je een heel eind.
Wat houd je tegen?
"Gelukkig zijn is een keuze" vond ik een knap irritante uitspraak, toen ik nog ongelukkig was
Waarschijnlijk omdat 'ie zo waar is..
Hij kwam hard aan, bijvoorbeeld toen m'n hart gebroken was.
De volledige verantwoordelijkheid nemen voor je eigen gevoelens, dat is iets wat je niet zo maar 1,2,3 kunt.
Maar je kunt dat wel leren. Door onvoorwaardelijk van je zelf te houden, jezelf volledig te accepteren zoals je bent (inclusief alles wat je voelt!) kom je een heel eind.
"When it rains, look for rainbows. When it's dark, look for stars.."
