Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Je hebt gelijk hoor, Zand, met dat rust nemen enzo.
Ik had juist veel energie na die topdrukte, (itt rustige dagen waar je veel kunt "hangen") maar dat is op adrenaline, omdat je zelf op je top moet reageren. En dat kun je dan ook.

Het is idd verraderlijk dat je vergeet dat je ook een soort weekend moet houden voor jezelf op andere dagen, want zakelijk en privé loopt in elkaar over als je niet uitkijkt, idd. Zus is daar wel een schoolvoorbeeld van (alsmaar doorgaan en ook in privétijd nog bezig met ideeen en marketing enzo) maar ik totaal niet, ik probeer dat te scheiden dmv dagen voor dit en dagen voor dat uit te trekken.
Ik kom nauwelijks toe aan andere oplaadpunten (en andere mensen en dingen) die ik óók (heel) belangrijk vind (en die voorkomen dat je je "geleefd" voelt ipv te leven) en het is heel tricky als je je werk ook echt leuk vindt om te doen en er altijd wel iéts te doen is.

En okay, mensen zeggen dan "dat heb je nu eenmaal met een eigen zaak, dat is 24/7 ondernemen" maar daar ben ik het niet mee eens, ik heb nog een leven daarnaast (en een gezin + een vrij rijk sociaal leven wat ik niet dmv Facebook wil (be)leven), hutje enz) en een gezonde behoefte aan me-time (om ff uit hectiek te stappen).
Daarnaast verbouwing waar ik bijna niks aan doe zelf, (behalve spullen halen en wat opruimen en zooi wegbrengen, schoonhouden van eigen leefgedeeltes (ben zó gezegend met zoon, die bijna alles bedenkt en doet nu wat er allemaal nodig is aan materialen en uitzoekt waar, én ook nog een stofzuiger door het huis haalt als het nodig is) en op mijn beurt wil ik er dan ook voor hem zijn qua gezonde maaltijden en belangstelling, gesprekken en wat gezelligheid in de avond voor elkaar.

Ik merk dat ik idd liever een tandje bijzet om geen scheve verhoudingen te krijgen dan dat ik rust neem om bij mezelf te komen/blijven/zijn en dat is idd een valkuil, goed dat je me erop attendeert, want ik ken zeker wel de neiging om andermans verwachtingen in te gaan vullen, terwijl ik zelf dan ergens achteraan kom.
En topdrukte heb ik liever op die dagen zelf, dat is alleen maar prima, daar doe je het voor, maar dan idd wel op andere dagen óók ff kunnen bijtanken (en die zal ik moeten vrijhouden in de agenda, (ongeacht of zoon of zus of wie ook dat wel/niet doen) en dat is een bewuste (imo gezonde) mentaliteit voor de lange duur, niet om me ervan af te maken oid.

Gisteren zijn we zware apparatuur gaan ophalen, die we wilden hebben en 2e hands gekocht hebben, ik denk zeker een aanwinst, maar heb wel duidelijk gemaakt dat ik het niet kan en ga sjouwen (en zeker niet elke keer), dus inbouwen als het ff kan.
Vandaag ga ik weer eens naar mijn moeder en dat is dan een vrije dag nemen, maar nog steeds geen me-time (is imo oa ff niks en nergens heen hóeven). Intussen eigen to-do-lijst (oa APK auto en nog meer wat blijft liggen voor thuis en hutje enz als je niet oppast) en morgen wordt ook een werkdag (oa daar ook weer schoonmaken) en eind vd dag dan naar de masseur (maar die kan niet oplossen als ik eea zelf overbelast, he, dan is het dweilen met de kraan open, haha, ik besef dat wel degelijk).

En dan hebben wij nog de mazzel dat we bepaalde werkzaamheden kunnen verdelen, (administratie, marketing, agenda volgeboekt zien te krijgen enz) dat moet jij ook nog allemaal in je eentje zien te doen.
Valkuil voor mij is dat ik een tijdje tevéél "me-time" heb gehad en relatief (te) weinig werk had, dus dat ik dit ook echt fijn vind nu en de ambities die ik heb nu aan bod komen, je eigen kunnen wordt uitgedaagd en ik goed wil zijn in wat het ook is wat ik doe.
Ook al is dat ook "maar" een rol en hang ik daar niet mijn identiteit of eigenwaarde aan op.
Ik houd wel in de gaten dat er meer is in het leven wat óók (terecht/gezond) aandacht vraagt, en moet me niet laten meeslepen, maar voor uit blijven komen en voor op blijven komen.

Natuurlijk hoort het er allemaal bij in een startende onderneming en ik ben niet vies van hard werken, al blijft het belangrijk om voor ogen te houden dat ik erin sta dat ik niet leef om te werken maar werk om te leven (ook al is het dan met veel plezier!).

Ja, oefeningen doe ik ook en dat helpt zéker wel!
Mijn bureau (en vooral bureaustoel!!) gaat op marktplaats met nog een aantal dingen, dus ik ga eea anders inrichten voor mezelf, zodat ik niet automatisch mijn "ontspanning" zoek achter de pc (dat was naast (eerst) enthousiaste hobby ook na jaren een patroon/gewoonte geworden die ik wel moést doorbreken en ook (zeker) niet wil gaan vervangen door (zakelijk) Fb oid.

Ben een boek aan het lezen over gezond ouder worden, en een van de beste inzichten is toch wel dat je omgeving voor een groot deel bepaalt hoe (gezond) je leeft en dat we tegenwoordig veel meer aan allerlei (onbewuste) verleidingen en verlokkingen blootstaan en dat veel meer wilskracht of zelfbeheersing vergt, waar veel minder van nodig zou zijn als je dat een handje helpt als je bepaalde dingen faciliteert. Je eigen omgeving verandert dus.
Bijv als je een grote tv als enorme blikvanger in je kamer hebt (en/of in je keuken, slaapkamer enz, wat je tegenwoordig zoveel ziet in huizen op funda oid) dan is de kans dat je die (automatisch) ook aanzet groter en zoiets geldt net zo goed voor (mijn) grote pc (in de woonkamer).
Ooit heb ik de tv eruit gemikt, jaren terug alweer, en dat ga ik ook doen met die pc.

Omgekeerd kun je dus door je (woon)omgeving te veranderen het jezelf makkelijker maken.
Zo doe ik oefeningen op mijn slaapkamer, omdat daar een kleed ligt (en geen kattenharen want die mogen daar niet komen), maar in de winter niet, omdat ik het daar dan te koud vind (heb nooit verwarming aan op de slaapkamers).
Dus bureau weg uit woonkamer creeert weer (verwarmde) ruimte om ff een yogamatje (in de buurt) uit te rollen (en in te rollen na gebruik).

Anyway, dit geldt ook voor vanalles wat in het zicht staat (en daar doen winkels al jaren hun voordeel mee, hele studies naar hoe je de klant verleidt voor bepaalde produkten bijv door op ooghoogte of bij de kassa als mensen toch (hongerig? of verveeld?) staan te wachten).
Ik wist al langer hoe ver die invloed reikt (schreef ik al, over wat je leest en allemaal onbewust meekrijgt of "inneemt" alleen al aan beinvloeding/ ideeen als het om leefwijzen gaat, wat er van je verwacht wordt, om een geslaagd mens te zijn, oa (social) media en hoe dat wat in de samenleving gebeurt of "normaal" is (of in je vriendenkring) meer beinvloedt hoe je jezelf ziet/wil zijn en wat je voor jezelf aan normen en waarden stelt.

Ik dwaal af maar ook is bewezen dat wanneer in een vriendenkring eenmaal iemand vreemdgaat, er meer volgen (het "normaler" wordt) en dat geldt bijv ook voor andere dingen zoals bepaalde hypes (spinaziesmoothies, elkaar overstemmen qua traktaties op school, modegrillen, hippe danwel merkkleding, maar ook wat in je cultuur en (familie- en/of) vriendenkring normaal is, zoals (niet) roken, drinken, sporten, full- of parttime werken, groot huis in bepaalde buurt, gezin met stationcar en hond en 2x op vakantie kunnen of reizen of wat dan ook je ideaalbeeld wórdt.

Misschien dat het daarom toch veel belangrijker is dan je denkt om "gelijkgestemden" om je heen te verzamelen als je zelf goed weet wat je wilt en hoe je in het leven staat, ipv andersom tegen de stroom in je eigen ideeen en leefwijzen te blijven volgen. Los van dat je ook (zij het beperkt) invloed uitoefent op anderen (als je naar elkaar toe groeit) krijg je ook steeds mee dat je de "afwijkende" bent als je "ongewone" dingen doet die niet begrepen of gedeeld worden of als je niet meedoet aan bepaalde dingen die anderen (of de meerderheid in de samenleving of zelfs op forum) heel normaal vinden. Dat vergt gewoon meer "bij jezelf blijven" dan wanneer je meer anderen om je heen hebt die soortgelijke leefwijzen nastreven.

Volgens dat boek is onderzocht dat in landen waar Mc Donalds zich gevestigd heeft blijkt de bevolking iha ongezonder en zwaarder te zijn geworden ongeacht of je daar komt of niet! De aanwezigheid in je (directe) omgeving van zo'n fastfoodrestaurant alleen al is een voorspeller daarvoor!
Interessant wel, dat oa wat je allemaal tegenkomt op weg naar je werk bijv met OV al aan verlokkingen blootstelt en ook porties groter worden (megazak chips voor de prijs van een kleine of 2 voor de prijs van 1), allerlei lekkers op stations, aanbiedingen enz alleen al behoefte crééért (die je niet zou hebben als je daar niét aan blootgesteld zou worden).
En zo ook in films of reclames (die pas/ al helemaal iets in het brein doen oplichten als dat jouw "zwakte" al is: als jij niet van chocola af kunt blijven zal dat bij uitgestalde chocola zijn, en als je daar niks mee hebt bij iets anders wat voorbij komt).
Het boek stelt dat dat onbewust gaat en je daarop maatregelen kunt nemen, bijv als je dat met eten/lekkers hebt, niet elke dag boodschappen doen (en met een lijstje) en zeker niet pas als je al honger hebt. En niet ff langs tankstation/supermarkt en dergelijke na je werk als je nog moet koken alvorens je je maaltijd hebt, omdat je dan andere dingen kiest (snelle hap) als je al hongerig/leeg voelt.

Nou ja, zo zijn er talrijke dingen waar je onbewust veel meer weerstand aan moet bieden als het voor je neus wordt gepresenteerd, als je daar gevoelig voor bent (en een ander weer geen moeite mee heeft): het wordt namelijk meer/minder getriggerd en dat scheelt al een hoop.
Omgekeerd kun je dus (meer) voorwaarden scheppen in eigen leefomgeving die het makkelijker maken om iets te bereiken wat je zelf graag wilt.

En zo kan het rust geven als je gewoon weinig spullen en hebbedingetjes in je huis hebt staan (die steeds vragen om afgestoft of opgeruimd te worden!), maar dat wisten we al haha.
Geldt ook voor hoe normaal je het vindt om elke 5 minuten op je mobiel te kijken enz enz.
(hadden ze vroeger allemaal niet en hoefden ze zich ook niet in te houden).
Er zit wel wat in dus!

Laters!

dubbel

Amy_123 schreef: ↑

16-05-2017 10:24

Hallo allemaal
Lang geleden dat ik hier geschreven heb. Nu even thuiszittend na een operatie, dus kom hier weer eens kijken. Moet ook weer even bijlezen om te lezen hoe het met de bekenden en de nieuwe schrijvers hier gaat.
Waarom ik een tijdje niet geschreven hebt...ik denk dat ik vooral tijd nodig had om in mezelf te gaan. De zaken waarmee ik worstel(de) proberen een plaats te geven. Deels is dat gelukt, en deels heb ik nog genoeg om aan te werken. Maar ja, zo zal het altijd wel zijn, groei staat nooit stil

Over de perikelen rond goede vriend ben ik wel heen. We zijn nog steeds vrienden, maar op een veel lager level. Ik ben een stukje respekt voor hem kwijt, en daarmee is ook de magie verdwenen. Als een vriend neem ik hem zoals hij is, maar meer als dat zou niet meer mogelijk zijn.
Hoeveel wij gepraat hebben over dat we nooit meer een ander over ons willen laten domineren en hij nu toch weer in precies dezelfde val is gelopen is wat onbegrijpelijk voor mij. Maar blijkbaar heeft hij daar behoefte aan, waarschijnlijk had ik hem best kunnen 'krijgen' als ik ook dominanter te werk was gegaan denk ik achteraf. Maar dat is iets wat niet in me zit en ik nooit zou willen. Ik wil naast iemand staan en leven, en niet in de richting duwen die ik zou willen. Hij heeft nu dus een relatie met een oudere vrouw die geen relatie genoemd wordt , maar die meer beklemmender is (in mijn ogen dan) dan in een echte relatie normaal zou zijn.
En toch blijft hij heel erg naar me toe trekken, hij verzint van alles om maar contact te hebben. Maar ik heb duidelijke grenzen waar niet meer over heen gegaan wordt. Zoals gezegd, de magie is weg dus dat gaat me makkelijk af.

Op zich zit ik lekker in mijn vel, het alleen zijn drukt niet meer op me. Integendeel, het voelt bevrijdend om gewoon helemaal mezelf te kunnen zijn en mezelf te ontwikkelen. Ik trek me niet meer zoveel aan wat anderen van me vinden. Ik ben goed genoeg, al zijn er natuurlijk altijd aspecten voor verbetering vatbaar 15 kilo afgevallen, gestopt met roken alweer dik een half jaar, een goede baan, een heerlijk eigen plekje, de 2 fijnste kinderen van de hele wereld , sociaal gezien is er verbetering ook. Dus op de goede weg

Komende dagen wat bijlezen hier, zodat ik gericht kan reageren op jullie ook. Fijne dag

Hey Amy wat fijn om van je te horen .
En zeker dat het zó goed met je gaat, super zeg!!
Je hebt een hele omslag gemaakt zo te zien, ben toch wel benieuwd wat voor jou de doorslag is geweest om zo dichtbij jezelf te komen als je nu bent? Het lijkt erop dat je heel sterk verbonden bent met je kern en/van (eigen)liefde, voel je dat zelf ook zo?

Ja, qua GV: ik ken uit oude vriendenkring een paar mannen die om het hardst riepen nóóit te trouwen en nooit vast te willen zitten aan een vrouw, en precies dié mannen liggen aan de ketting thuis, vielen voor een dominante vrouw die ge- en verbiedt, hebben niks te vertellen thuis en ik heb dat nooit begrepen.
Wat 1 van hun zegt is dat ie het heerlijk vindt om te weten wat er van hem verwacht wordt, weet hoe hij het goed kan doen bij haar, dat er vaste regels zijn (zoals vroeger bij moeders thuis?) en op die manier tot zijn recht komt.
Misschien die vrijheid helemaal niet aan (denken te) kunnen, dit nodig hebben om het beste uit zichzelf te halen?

Sprak ook laatst een paar mannen hierover die soortgelijk verhaal aan elkaar aan het bevestigen waren, dat ze zonder hun vrouw elke dag in de kroeg zouden hangen en niks van hun terecht zou komen.
Misschien zijn het ook wel dat soort vrouwen die ervoor zorgen dat zijn ambities tot hun recht komen en stimuleren.
Er zijn ook mannen die gedreven worden door verwachtingen van anderen in te vullen dan (het zelfvertrouwen om) het uit zichzelf te kunnen halen, of daar iig niet op vertrouwen.

Bij hun werkt niks verwachten en niet moeilijk willen doen dus niet!

Wow, Amy!
En dat op eigen kracht, of juist daardoor eigenlijk: je hebt een beroep gedaan op die eigen (veer)kracht en die weten in te zetten voor jezelf, ik denk zomaar dat je nu weet wat men bedoelt met "in je kracht staan"

Ik herken het van na de scheiding en ik denk zelf dat die kracht in beginsel in gang werd gezet door helemaal achter mezelf te staan, als het erop aan komt dat je soort van verscheurd raakt op het niveau van liefde: eigenliefde versus liefde voor (een) ander(en). En als dan een zuivere eigenliefde opstaat, waardoor je na zoiets niet (langer?) dmv een ander/anderen daarvoor nodig hebben liefde kunt voelen (en dus je eigenliefde) of gaat twijfelen aan jezelf en je put uit een veel zuiverder (namelijk eigen vermogen) gevoel van (eigen)liefde/betekenis/waarde, die dus onafhankelijk van anderen "opstaat".

Kan het moeilijk omschrijven, maar ik denk dat het te maken heeft met niet langer aan eoa (ideaalbeeld) van buitenaf willen en hoéven te voldoen (wat je onbewust en ongemerkt misschien je hele leven al min of meer automatisch deed), en om vervolgens jezelf helemaal okay te vinden, jezelf te bevrijden van "buitenaf" waardoor je volledig op "van binnenuit" gaat afstemmen en leven.

Het verandert je hele perspectief op alles, het leven, de wereld, je geliefden, incl jezelf, als je vanuit je "ware zelf" voelt, kijkt, kiest en handelt, je eigen innerlijke richtlijnen kent en die (voortaan) als leidend neemt, ongeacht wat anderen daarvan vinden of van jou vinden, verwachten of zouden willen.
Dat je zo goed met jezelf overweg blijkt te kunnen, en opeens heel sterk "weet" wie je bent en wat goed voor je is én daar ook naar luistert en handelt. En dat is dan niet langer streven naar eoa ideaalbeeld van jezelf, om je goed te kunnen voelen zoals je bent, maar willen voldoen aan zuiverder verwachtingen van jezelf, niet om dan (pas) van jezelf te kunnen houden, maar vanuit (al) volledig achter jezelf te staan je eigen vermogens en potenties "weten" en je leven daarnaar inrichten (eoa onwankelbaar "weten", ontdaan van wat van je verwacht wordt en beinvloed is (geweest) door wie dan ook, maatschappij, trends, werk, omgeving, geliefden, enz).

Dat onzuivere sluipt er van kinds af aan in, door bevestiging/beloning en afwijzing die je vormen naar bepaalde normen "aangepast gewenst gedrag" wat "loont". Wat succesvol zou zijn en zich terugbetaalt in (al dan niet succesvol in) opleiding, werk (aanzien/inkomen/waardering), relaties, in de liefde, enz.
Zelfafwijzing is grotendeels "gemeten" naar aangeleerde normen die je (onbewust) op jezelf toepast, omdat je in de loop van je leven geeneens weet wat "zuiver" is en wat aangeleerd/beinvloed.
Vaak weet je zelf niet wat echt van jezelf is en wat conditionering ("opvoeding" die verder gaat dan van huis uit, je wordt je hele leven daarna nog "opgevoed" door je omgeving, relaties, verwachtingen vanuit cultuur en maatschappelijke invloeden).

Het is heel bijzonder om opeens heel zeker te zijn van een zuiverder "weten", alsof je je bevrijd hebt van al die invloeden waar anderen en je jezelf om waardeerde(n) (of niet) en hoe (eigen)liefde iets op zichzelf staand iets is, wat er altijd is (en geweest is), maar niet kende of voelde terwijl je je altijd bezig hield om op het level van eigenwaarde/zelfbeeld/waarde in de ogen van (een) ander(en) enz te "voldoen" en dat als leidraad te nemen om te ontwikkelen of te behouden.

Als je een punt bereikt dat je volledig achter jezélf staat (en ook weet wat "jezelf" dan ís, dus niet eoa gevormd beeld van jezelf ahv je (aangeleerde) normen en waarden, bevestiging/waardering van buitenaf, eerdere ervaringen en afwijzingen, en je vrij bent van je verleden, je evt schuld- en schaamtegevoelens (dat je niet "voldeed" aan wat een ander nodig had of verwachtte of van jezelf verwacht(te) ahv eigengemaakte normen hoe je zou horen/ moeten zijn om liefde en waardering van buiten te "verdienen", en je dus niet langer "leunt" op bevestiging van geliefden om je geliefd, waardevol en krachtig te voelen, dan pas doe je denk ik een echt beroep op een vrijgekomen geheel eigen (volle) kracht. Onbelemmerd doordat die nergens en van niemand (meer) van afhangt behalve van jezelf en of je in staat bent die kracht ook te gebruiken voor jezelf en de keuzes die je (helemaal voor jezelf) maakt.

Niemand te (hoeven) pleasen of je aan te passen "tegen jezelf in" om in de smaak te vallen, erbij te horen, geliefd te zijn, gezien of gehoord te worden, als je jezelf ziet en hoort en dát als norm neemt voor jóuw leven en wat je ermee doet.
Het is precies dát wat je stralend maakt en dat merken mensen idd op, en dat gaat veel verder dan wat men "lekker in je vel" noemt. Je bent dan je authentieke, ware zelf en alleen al dát trekt andere mensen aan, dat spreekt iets aan in anderen, op onbewust niveau, hun authentieke zelf herkent dat, ook als ze daar zelf niet (krachtig) mee verbonden zijn.

Ik noemde dat altijd "op zielsniveau": als jouw eigen ziel (of ware zelf?) met volle energie naar buiten straalt, pikken andere "zielen" dat op, vang je een glimp op daarvan bij anderen en dat valt op eoa manier op, ik denk omdat zoveel mensen dat niet gewend zijn (en dat is al erg genoeg, dat dat ongewoon lijkt te zijn geworden, opvallend is als je wél straalt (en dat onafhankelijk van bijv verliefd zijn, waar dat ook van iemand "afstraalt", maar "gewekt" is door liefde voor/van een ander, en daardoor afhankelijk wordt en blijft ván de wisselwerking met die ander en je niet blijvend naar eoa hoger geluksniveau tilt. Vroeg of laat wordt het gewoner en houdt dat geen stand als dat dus "vasthangt" aan liefde van/voor een ander, dan blijkt dat het niet die (fijne, gelukkige) omstandigheid is die daarvoor de reden was, maar slechts de aanleiding en of je die gesteldheid kunt vasthouden gewoon weer afhangt van hoe verbonden je bent (en blijft!) met jezelf en je eigen richtlijnen.

Daarom is het voor veel mensen (incl ikzelf) zo moeilijk om als er ook gevoelens voor een ander mee gepaard gaan, niet meer gewicht te gaan toekennen aan dat (be)houden, en het accent gaat verleggen naar de focus op liefde/waardering van buitenaf.
Om dan "bij jezelf" te blijven is gewoon veel lastiger als dat door elkaar heen loopt.
En eigenlijk dus makkelijker als je dat voelt zonder relatie, omdat je dan zeker wéten dat helemaal uit jezelf put.
Als het in combinatie is met liefde voor en van een ander is dat onderscheid lastig te maken (net als andere emoties bij elkaar optellen en je bijv bij eoa aanleiding voor verdriet vaak meteen de rest ook meekrijgt, niet weet wat nou precies om wat gaat, het is op 1 grote hoop, net als vloeistof mengt (bijv limonade: zodra je siroop en water bij elkaar doet kun je niet meer zien wat nou het "stukje"/deel siroop is en wat water).
Liefde en eigenliefde zitten in hetzelfde vat, dat mengt met elkaar, en wat dan nog "zuiver" eigenliefde is en wat liefde voor en van (een) ander(en) is niet te scheiden van elkaar.

Het enige verschil wat ik zelf gemerkt heb, is dat als het zich concentreert op 1 of een paar anderen, dat anders is dan een veelomvattender soort liefde voelen voor alles en iedereen, het leven, de mensheid, natuur enz enz als het helemaal uit jezelf komt. Dat is niet uit te leggen, maar ergens denk ik weleens dat als men/je je zo focust op liefde (zoeken en vinden) in 1 geliefde (en hooguit daarnaast nog ruimte voor je kinderen (of kinderen krijgen) en/of paar familieleden, vrienden) je jezelf dan beperkt tot een "omheind" deel van een veel groter potentieel aan liefde/houden van wat in jezelf zit.

Alleen al daarom ben ik denk ik niet zo gebrand op een geliefde of geijkte liefdesrelatie hebben: ik spreek een veel groter potentieel aan in mezelf als die gevoelens niet zo concentreren op 1 persoon, omdat het dan lastiger is om oog te houden voor dat grotere geheel, als het zich "bundelt" en richt op maar 1 of enkele mensen dichtbij je.
En zo is uitsluitend eigenliefde imo niet iets "egoistisch" of alleen nog met jezelf bezig houden of bij gebrek aan geliefden om die lichtbundel op te laten schijnen "dan maar" op jezelf te (moeten) richten oid, maar ook een kans om van binnenuit die bundel licht te verbreden waardoor er meer mensen in die schijnwerper staan dan alleen jijzelf en (een) enkele geliefde(n).

Ik denk dat veel mensen zo uitgeblust lijken omdat ze niemand (denken te) hebben om (liefdevol) naar te stralen en dan maar ophouden met stralen, omdat het niet "terugkomt" ván 1 speciale ander.
En dat juist die jacht en focus op (het ontbreken van of) het zoeken naar die éne ervoor zorgt dat ze niet beseffen dat die innerlijke liefde niet nutteloos of vruchteloos is, op meerdere wijzen naar buiten kan en nog altijd verdeeld over veel meer mensen, dieren en dingen gevoeld en geuit kan worden, incl jezelf dus, en dus zelfs niet eens probéren, als je dat niet weet of kent.

Het is ook zo'n dooddoener van "leer eerst eens van jezelf te houden" en dergelijke uitspraken.
Het heeft volgens mij juist meer te maken met óphouden liefde aan 1 of een paar mensen op te hangen om wie je geeft, omdat dat een beperkt soort liefde is.
Eigenliefde is imo een potentieel, een vermogen om liefde te kunnen voelen die in (de kern van) jezelf aanwezig is, een depot, om vanuit liefde de wereld in te blikken, te leven, je keuzes door te laten bepalen, met anderen om te gaan, om zélf betrokkenheid en zorgzaamheid aan de dag te leggen, voor jezelf en de wereld buiten jouzelf, en heeft weinig te maken met "lief voor jezelf" zijn of om dat potentieel gesloten alleen voor en in jezelf te houden.

Zolang de focus ligt op dat het iets "ergs" is om geen partner te "hebben" om alle liefde te kunnen voelen en delen, en dat het streven wordt en blijft, koppelen mensen dat dus aan een géliefde en het is die overtuiging dat ze die liefde niet hebben of (zich geliefd) kunnen voelen of delen als (en zolang) die "ene" ontbreekt.
Het enige wat daar "zonde" aan is, is dat ze niet beseffen dat ze zelf dat potentieel niet gebruiken door dit waanidee dat liefde associeert met en voorbehouden is aan "een (of een paar) geliefde".
En wederzijds ook nog moet zijn, wil het nut of zin hebben.

Terwijl niemand je hoeft te weerhouden om te stralen of liefde(vol) te voelen, behalve als je jezelf daarvan weerhoudt!

Ik denk dat je, zoals jij ontdekt hebt, toegang krijgt tot houden van als je ophoudt met daar voorwaarden aan te verbinden, je ontdekt dat je ook van iemand anders kunt houden ondánks allerlei dingen waar diegene anders in is, ondanks diens schaduwkanten, gedrag wat je niet prettig of okay vindt, ongeacht of je met diegene omgaat of niet, ongeacht of diegene je behoeften vervult die je je zou wensen, en dat geldt ook voor "eigenliefde": ongeacht gedrag of trekjes aan jezelf waar je niet blij mee bent, (nog) onvervulde verwachtingen over jezelf, enz.

Zolang je voorwaarden stelt om (pas) liefde te denken te kunnen voelen voor jezelf of een ander, geloof je in feite dat je (tot dat bereikt is) dús dán pas van jezelf (of een/die ander) kunt houden. Wat betekent dat je dat op dat moment gewoon niet "(op)zoekt" in jezelf en niet meer verbonden bent, omdat je zoekt naar iets waarvan je denkt dat dat nog buiten bereik ligt (ipv iets wat er gewoon ís en hoe je daarop af te stemmen).
Het is imo 1 grote overtuiging en zo'n alom verbreide misvatting dat "iedereen" dat gelooft, dat je dat pas/alleen maar in verbinding met (een) ander(en) kunt wekken of vinden, en eigenlijk andersom blijkt: als je die innerlijke verbinding vindt, voel je je automatisch juist verbonden met anderen!
(ongeacht of je die kent, mee omgaat of beantwoord wordt, je voelt het zélf, je mag en kan dat potentieel altíjd gebruiken en niet pas naar aanleiding van anderen of pas als 1 ander dat veroorzaakt en op wie je dat kunt richten).

Er zijn in de loop van de jaren zoveel mensen uit het zicht geraakt, maar daarmee mijn liefde voor die personen niet!
Van vorige vriendenkringen tot familieleden met wie je misschien al jaren niet meer omgaat of die zelfs overleden zijn: daarmee is het houden van niet weg, hooguit vérder weg (geraakt, uit je dagelijkse bestaan en gedachten misschien, op de achtergrond gekomen), en nog zo'n misvatting is dat "verwerken" betekent "vergeten" of streven naar niks meer voelen. Dat is imo iets heel anders dan loslaten en vergeten of onveschillig/niks voelen is daarvoor helemaal niet nodig!
Wat overblijft is dat diegenen een andere rol/plek/ruimte krijgen in je (dagelijkse) leven (meer als een gegeven, en velen een plek ergens in je hart, waar je die ooit gedeelde liefde (of die nu groot of klein is geweest, welke mate van je begaan ook mee bent geweest) en weer anderen en andere dingen de overhand krijgen op de voorgrond.

Het is een heel natuurlijk iets dat je gedurende je leven zelf steeds vernieuwt (je schijnt zelfs elke zoveel tijd een heel nieuw skelet te bouwen ongemerkt) dat ook de kring mensen om je heen verandert. Vriendinnetjes ooit op de kleuterschool die toen heel belangrijk waren en je daarna nooit meer gezien hebt, vinden we heel normaal dat dat "ververst" in de loop van je leven.
Dat is gewoon zo en goed zoals het is.
Bepaalde vaste kern mensen vergezelt je levenslang, anderen niet.
En wie dat zijn fluctueert ook nog gedurende je leven en alle veranderingen daarin.

Het enige verschil is dat je dat van sommigen had verwacht, dat die tot die vaste kern behoorden (of "hoorden te" behoren?) en dat vinden we dan veel erger, omdat je ze een belangrijk(er) en blijvender plek had toebedeeld (en andersom).
En ook dat hangt imo af van de betekenis/belang die je zelf (al dan niet terecht) hebt gehecht daaraan en die vaak ook veel invloed op je ontwikkeling hebben (gehad). Logisch ook, die laten natuurlijk ook gewoon meer "indruk" (en sporen, herinneringen, gedeelde ervaringen en -gevoelens) achter dan wie maar een klein rolletje ooit heeft gehad in je leven.

Toch zijn het juist die mensen die je een grote rol (en invloed) hebt gegeven op eoa manier precies dezelfden die eoa diepe/ indrukwekkende verandering in jezelf in gang hebben gezet!
En op die manier tóch een blijvende indruk hebben gemaakt (terwijl de aanleiding dan bijv geeneens bepaald fijn was, zoals een breuk of teleurstelling, afwijzing enz).
Misschien dat je daarom ook aangetrokken werd tot hem, Amy, omdat deze GV op eoa manier dat potentieel had om juist deze doorslag te gaan geven die het beslissende zetje gaf tot jouw (enorme, essentiele) sprongen in deze (prachtige) eigen ontwikkelingen in eigenliefde, eigenwaarde en zelfrespect!
Besef dat hij dus de aanleiding was, in een proces wat al gaande was in jou, wat je zelf al in gang had gezet, hij is dus niet de oorzaak maar heeft dit bij jou getriggerd uiteindelijk dat je heel heel goed bewust bent geworden van jezelf en bij jezelf zijn/blijven!














Ik hoop dat je je tegelijkertijd bewust bent en blijft van dat dat andersom ook weer (ongemerkt en onbewust) erin kan sluipen, als je gaandeweg toch weer meer meegaat in "buitenaf" en de invloeden daarvan, als dat om eoa reden gebeurt (en je dat eigen "(ge)weten" gaat negeren,

Ik denk ook wel dat je er alleen maar aantrekkelijker op wordt voor hem, Amy, en dat dat niet genoeg is voor jou ook.
Het is jammer als je dan ziet dat die ontwikkeling bij hem zich niet voortgezet heeft (en dat bedoel ik niet eens richting jou, maar in zijn persoonlijke groei, qua levensinstellingen en interesses, dat ook hij eerder meer de diepte in ging en het nu in oppervlakkiger dingen (zoals vermaak) lijkt te zoeken (voor zover ik weet dan, he, qua eerdere info) en zich (nu) liever láát leiden dan bij zichzelf te blijven.

Ik denk wel dat ik begrijp wat je bedoelt.
Ik had dat met ex destijds, kende de krachtige persoonlijkheid die hij was en kon er niet bij dat ie zich zó liet manipuleren beinvloeden en ringeloren, terwijl hij altijd een vrije jongen was geweest die heel goed wist wat hij wilde en dat ook deed, zijn eigen drive altijd gevolgd had.
Als je dan zelf volop die eigen sterke basis aan het (her)vinden/bouwen bent kun je dat alleen maar vanaf een afstandje aanzien en hem zijn eigen processen gunnen, zijn tempo daarin bij hem laten, hij kan dat alleen maar zelf ervaren en ondervinden.

Dat laatste stukje schreef ik hierboven erbij, omdat ik die valkuil nu dus ook ken (van mezelf).
Als je eenmaal stevig verankerd in die stabiele onderstroom/basis bent, kun je de hele wereld aan en lijk je onaantastbaar, maar is het nog steeds niet vanzelfsprekend dat dat zomaar blijvend is, er blijven naast alle mooie dingen die gebeuren ook kansen op teleurstellingen en tegenslagen komen, en dan is het zaak om te blíjven verwerken. Je wordt altijd weer uitgedaagd lijkt het, hoe stevig je overeind blijft, onder wisselende omstandigheden!
En dan bedoel ik niet eens negatieve die een beroep daarop doen: zelfs meevallers en hoe je daarmee omgaat!

En ik wist het heel goed, dat het een blijvend/doorgaand proces is, om zowel welkome, fijne als erin hakkende ervaringen te blijven verwerken en toch heb ik dat soort van in de wind geslagen, tijdens een periode van opvolgend verlies en tegenslag (in korte tijd). Ik had er ff geen zin in (in al dat "aan jezelf werken"), maar het is oh zo belangrijk om jezelf "schoon" te houden door meteen te voelen wat er te voelen is, en dat niet te proberen te verzachten of (oude mechanisme van) te onderdrukken om uit te stellen (want daarmee is het niet weg en dat weet ik maar al te goed)!
Dan stapelt eea alleen maar weer op, en houd je teveel verdriet binnen en ondermijnt tegelijkertijd sluipenderwijs je energie.
Die je nog harder nodig hebt als je het een "berg" laat worden (om tegenop te zien): gewoon door proberen te gaan werkt (bewezen) niet, en je weet bij de eerste tegenslag nog niet wat daarna misschien nog volgt, je houdt je veerkracht alleen maar op peil door zsm obstakels aan te gaan/pakken!

Veerkracht is niet anders dan belastbaarheid en ook als je kracht voor 10 voelt zijn het eigenlijk altijd onverwerkte zaken die intussen aan die stoelpoten knagen, een nieuw rugzakje vormen, en je bent logischerwijs op je sterkst als je mentaal én fysiek "op orde" bent.
Dat vinden we logisch in fysiek opzicht: herstel kost gewoon tijd & energie (dat heb jij ook gemerkt met die enkel) omdat je lijf druk is met helen, en het werkt mentaal net zo.
Je kunt veel hebben als niet ergens energie wegstroomt.

Dat kent iedereen misschien wel van (alleen al) dingen die blijven liggen: ergens in je achterhoofd is dat altijd aanwezig, een to-do-lijstje in je hoofd, wat "eigenlijk nog moet" en wat je tijdelijk terzijde kunt schuiven, maar zich zal blijven opdringen, en steeds luider, tot je niet langer kan "blocken" en dan komt alles tegelijk.

Jij hebt naast het mentale stuk ook fysiek eea in daden omgezet, door dingen die je conditie hinderden aan te pakken (gewicht, niet roken) en dat gaat hand in hand met elkaar: alles bij elkaar zijn dat zelfoverwinningen en kun je dan ook heel wat hebben omdat je algehele belastbaarheid heel groot is daardoor je weet dat je daarop ook kúnt bouwen: daarmee heb je jezelf bewezen dat je op jezelf kunt vertrouwen, rekenen en bouwen geeft een boost aan je zelfvertrouwen dus (= op jezelf kunnen vertrouwen) en bén je ook klaar voor wat evt aan nieuwe mogelijkheden op je pad komt én goed bestand tegen de nodige nieuwe uitdagingen daarin!

Daarbij komt nog dat je je daden in overeenstemming hebt gebracht met eigenliefde: dus dat je ook bent gaan léven (en kiezen) zoals overeenkomt met je nieuwe levensinstellingen (en eigenwaarde), als dat alles in evenwicht is met elkaar weet je wat je aan jezelf hebt, waar je toe allemaal in staat bent en ken je je veerkracht.

Mensen die nooit vallen kennen die veerkracht (nog) niet, in die zin is alles wat je als uitdaging aan jezelf stelt een mogelijkheid om die veerkracht te voelen en te leren kennen en elke (zelf)overwinning die in overeenstemming is met deze nieuwe richting en staat waarin je je nu hebt gebracht versterkt dat alleen maar!
Ergens weet je zelf het beste wat je kracht versterkt en wat het ondermijnt en daar dan ook naar luisteren daar doe je jezelf zoveel goeds mee!

Ik denk dat het daarom draait.
Mensen wensen zichzelf een leven zonder hindernissen toe en denken dat dat geluk is.
In werkelijkheid ligt dat grote geluk in weten wat je aan jezelf hebt, en het leven nooit helemaal over rozen zal gaan en dat je kunt vertrouwen op dat je ook die hindernissen aan kunt op je pad.
Wat mensen soms niet beseffen is dat je ook "overvloed" moet "aan kunnen".
Overvloed aan vrijheid, of aan geld, aan relaties, liefde, waardering, genieten (vanalles waar mensen gelukkig van denken te worden in deze tijd) enz.

Ook dat kan een uitdaging zijn (denk maar aan mensen die de loterij winnen, of de liefde van hun leven vinden) om juist ook goed om te gaan en bij jezelf te blijven als je allerlei gewenste en "gelukkige" omstandigheden voorgeschoteld krijgt (zoals in zekere zin GV).
Hoe integer blijf je dan, hoezeer laat je je overnemen door allerlei behoeftebevrediging, hoe bestand ben je dan nog tegen minder fraaie verleidingen als álles lijkt te kunnen en als je opeens heel veel mogelijkheden hebt, en (dus) veel te kiezen? Maak je dan ook nog de "juiste" keuzes?

In die zin geldt ook dat van The Secret: in goede staat kunnen ontvangen wat op je pad komt houdt evengoed óók in dat je goed zorgt voor wat er aan goeds en geweldigs en moois op je pad komt!
Hoe ga je om met alle liefde als die je ten deel valt, of geld, beroemdheid enz?
Niet iedereen kan daar even goed mee omgaan, dat wekt weer andere kanten van jezelf, verspilling misschien, voor lief nemen (aan wennen, vanzelfsprekend nemen) en misschien egoisme, hoogmoed, of juist onzekerheid (hoeveel beroemdheden zijn helemaal niet gelukkig maar van binnen zwaar onzeker, depressief zelfs, terwijl ze aanbeden worden door talrijke fans?!) of zelfs angst (om dat kwijt te raken)?
Hoeveel mensen jagen een potentiele grote (ge)liefde weg door bezitterig en jaloers gedrag, krampachtig willen behouden enz?

Dus veel valt en staat met wat je doet met wat er aan niet alleen negatiefs op je pad komt, maar ook wat er aan verleidingen en gelukkige fijne omstandigheden gebeurt, ook dat vergt net zo goed eea om "jezelf te blijven"!

Welkom Delhi!
Ik denk dat het heel normaal is dat je nog om hem geeft en om te willen weten hoe het gaat met hem, als je een relatie hebt gehad.
Alleen al je betrokken voelen is toch niet automatisch voorbij als je een punt achter de relatie zet?
Je geeft om hem, waarom denken mensen dat gevoel (waaronder bezorgdheid of begaan zijn met iemand die tot voor kort je partner was) ook maar over moet zijn per die datum?
Zo werkt het natuurlijk niet!

Ik zie wel vaker dat mensen denken/vinden dat je er geen moeite mee zou mogen hebben als zodra het officieel uit is, de expartner meteen een nieuwe vlam heeft, want tja, officieel is hij/zij toch vrij en netjes gegaan en heeft de ander er vanaf daar niks meer mee te maken?

In jouw geval heb je het juist uit gemaakt omdat je om hem gaf en niet langer kon leven met hoe hij met zichzelf omgaat, dus verwacht nou niet van jezelf dat je je opeens uiterst onverschillig richting hem zou voelen, omdat het jouw zaken niet meer zijn als je geen relatie meer hebt?
Daarnaast ben je ook nog eens gewend om (dagelijks?) contact te hebben, je dag te bespreken misschien, letterlijk en figuurlijk met hem mee te leven, dat moet nog helemaal uit je systeem.
Als je bedenkt dat het bij gewoontes ongeveer 3 maanden duurt voordat een nieuwe situatie "gewoon/normaal" aanvoelt, is het bij het verbreken van een relatie ook minimaal dat, maar ben je op div manieren aan elkaar verbonden geweest.
Ook fysiek, dat maakt (bewezen) (hechtings)stofjes aan, waar je ook soort van moet "afkicken" (zoals oxytocine).

Als je het niet raar zou vinden, zou je dit minder als een probleem zien, maar iets wat heel normaal is als je langere tijd met iemand samen bent geweest en zeker als je close was samen, zoals met een geliefde is.
Ook al verliep het niet (langer) goed, of misschien wel juist daaróm, dan speelt er ook bezorgdheid en frustratie mee, dat jij schijnbaar meer om hem gaf dan hij om zichzelf geeft.

Tenminste, ik proef uit jouw post dat je het niet hebt uitgemaakt omdat je niet langer van hem hield, dus dan is het niet zo gek dat dat houden van en betrokken voelen nog ff doorgaat, ook al heb je afstand genomen van hem en zijn leven(swijzen).

Natuurlijk is dat lastig en zul je een tijdje moeten wennen om niet langer met hem, maar met jezelf bezig te zijn en naar nieuwe invullingen op zoek te gaan, hoe je jouw leven nieuwe inhoud gaat geven, nu dit wegvalt waar je zoveel tijd en aandacht (in de vorm van gedachten en gevoelens) in stak, wil het niet alleen maar "leger" worden.

Geef het tijd, zie het als een logisch soort afkicken, zoek nieuwe, andere mensen en bezigheden, die wél voldoening geven en zin hebben voor jou.
Ook van "drama" moet je je losmaken, het is niet anders en dat gaat niet altijd makkelijker, omdat je iets wat vervelend/lastig/onwenselijk was geworden.
Iha denkt men dat het logisch is als dat makkelijker zou zijn, maar frustratie is ook een zeer voelbare emotie (namelijk jij had het anders willen zien, iets gewild wat niet kan, waar jij geen invloed op had en hebt (zijn gedrag, leefwijzen, gezondheid enz) dus dat moet nog in overeenstemming komen met elkaar.
Dat kan alleen door los te laten wat je had gewild (hoe het was gegaan, hoe hij is, met zijn leven en liefde omgaat), aangezien je niet kunt veranderen wat niet kan.
Dat laatste is wat je hebt geprobeerd, dat is niet "gelukt", dus heb je het enige gedaan wat over bleef: niet langer willen.
In feite vecht je dus tegen je eerdere verzet (willen dat hij verandert) en eraan overgeven dat het niet langer jouw zaken zijn en niet langer in jouw belang is, wat hij wel en niet doet met zijn leven.

Dat accepteren gaat makkelijker als je je er niet tegen verzet dus, als je beseft: zo wil ik zélf niet langer leven.
Als bewuste kéuze dus, itt dat jij geen keuze (want geen invloed) hebt op dat hij dingen doet of laat.
En geen keuze hebben is vele malen frustrerender dan beschouwen als eigen keuze hoe jij je leven inricht en wie welke rol in jouw leven, gedachten en gevoelsleven speelt.
Los van dat je niet zomaar de regie over je "systeem" hebt (er dingen in jezelf zijn die je brein en lichaam regelt) heb je er wel degelijk zelf invloed op, dat die zich aanpassen aan de nieuwe situatie en daar weer aan gewend raken.

Geef het tijd dus, zodat jouw systeem zich kan aanpassen daaraan, daar is dus niks raars aan, zie dat niet als een probleem, maar als logisch gevolg van dat dit inherent is aan geven om en betrokken zijn bij (een) ander(en) dan jouzelf.
Zie het ook niet als een kwestie van lukken-mislukken of falen: er is niks goeds of slechts, het is ánders gelopen dan je ooit verwacht of gewenst had, een feit, een constatering, gegeven.
Dan is het nog lastig, zul je er verdriet van hebben, maar is het ontdaan van het idee dat jij daar iets aan had kunnen of moeten veranderen, want je kunt een ander niet veranderen, met alle liefde nog niet, en dat idee loslaten (dat je controle kunt hebben over een situatie of over een ander, want dat heb je niet) is overgeven aan wat ís. (en wie hij ís, of nu is, of geworden is, althans).

Enige wat je zelf kunt doen is je nu vooral richten op zaken war je wél invloed op hebt, op je eigen leven en wie jij bent en wilt zijn dus, waaronder dit een plek geven, voor jezelf af te sluiten en de nieuwe situatie te aanvaarden.

Sterkte!

Bizar weer: ik schreef dat het wel ff wat rustiger aan mag, qua werk, dat vanalles door elkaar loopt zakelijk en privé en ik toch wel van scheiding daarvan ben, als het ff kan.
Zus is er 1 die alsmaar doorgaat (en dan kan ik me laten meeslepen daarin, in de zin dat ik "me-time" belangrijk vind maar in de ogen van iemand die dat zelf niet neemt/vindt/denkt geen behoefte aan te hebben verwacht wordt dat anderen dat ook zo doen. Dat dat (doorgaan en doorgaan) iets goeds en wenselijks zou zijn, ook al steven je dan af op dat het op enig moment teveel wordt en dat is een les die ik al geleerd heb, dat dat niet werkt.

Dat heeft niks te maken met lui zijn, ik werk ook hard, maar er zijn meer dingen in het leven waar aandacht naar mag en zelfs moét, voor de lange termijn, waaronder ontspanning, stilstaan bij wat je aan het doen bent, waar je van oplaadt, verwerkt enz.

Zorgt ervoor dat ik wat meer praktisch werk moest doen, en dat ging ook prima, want rug gaat weer de goede kant op, ben weer een stuk soepeler en van plan om dat ook zo te houden!



En nu heeft "de voorzienigheid" ervoor gezorgd dat zij noodgedwongen wat rustig(er) aan moet doen, ff niet kán doorhollen.
Ik vind het wel ff goed om even gas terug te nemen, je moet ook ff afstand kunnen nemen, ook als (beginnend) eigen ondernemer hoef je niet helemáál door werk in beslag genomen te worden en is het imo zaak om aandacht te houden voor andere, óók belangrijke dingen (en mensen) in je leven.

Hoe dan ook is ontspannen noodzakelijk en dit geeft mij ook wat meer ruimte, ik heb dat ook echt nodig om bij mezelf te zijn/blijven.
Anderen natuurlijk ook, maar sommigen schuiven dat dan opzij, vinden dat ook "vervelend" en "dat heb ik net zo goed, maar geef daar niet aan toe" en ik kan dat niet zien als wat er nou eenmaal bij hoort of nu eenmaal niet anders is. Het is imo een keuze (tenminste als het geen noodzaak is, he, het is iets anders als dingen faliekant fout gaan als je niet ingrijpt oid en dat is hier helemaal niet aan de orde). Werk staat hoog op de prioriteitenlijst, gezonde ambitie ook, maar is niet álles in het leven (ik spreek ff voor mezelf) en soms komt het leven dan met een "lesje" om ff tot stilstand te dwingen, als je niet luistert naar wat je lijf (en/of brein) enz aangeeft waar het behoefte aan heeft.

Anyway, ik ga ff andere dingen doen vandaag!
Genieten jullie van het lekkere weer als het ff kan!

Perzina, tot waar heb je teruggelezen?
Dit topic loopt al jaren, met wisselende aktieve schrijvers.
Het trekt ook af en toe (nieuwe) meeschrijvers die recent uit een relatie komen, dus pas net aan het begin staan van het verwerken daarvan en van de uitdaging om er nu in hun eentje iets van te gaan maken.
Naast mensen die hier al langer meeschrijven en in de loop van de tijd ook weer daten of verliefd worden: het single zijn is geen doel op zich of vaststaand gegeven, het is dan ook niet de bedoeling van dit topic om evt relaties voortaan uit te sluiten omdát je een eigen persoonlijk ontwikkelingsproces doormaakt en dat aanpakt om ook in je eentje een eigen geluksniveau en voldoening uit je eigen leven te kunnen halen.

Er zijn allerlei factoren die bijdragen aan geluk of voldoening of die dat (nog) ondermijnen en kun je op veelzijdig gebied, in verschillende rollen die samen je identiteit vormen en op vele manieren.
Voor de meeste mensen zal gelden dat daaronder je (ontbrekende) rol als partner, geliefde of exgeliefde net zo goed er ook toe doet als allerlei andere factoren (eigen persoonlijke ontwikkeling en uitdagingen die het leven stelt, evt kinderen of bestaande kinderwens, (vrijwilligers)werk, sociaal leven, woonsituatie, hobby's en interesses, sport en ontspanning, reizen, vakanties en alles wat verder nog invloed heeft op hoe je het leven zoals het nu is, ervaart, verwerkt, een draai in een meer gewenste richting wil geven, enz.

Relaties met anderen en zeker ook waar het gaat omhet delen van liefde, vertrouwelijkheid, intimiteit, seks, lichamelijk close zijn, aanraking of het ontbreken/missen daarvan is niet wat je kunt uitsluiten als óók voor de meeste mensen belangrijke factoren die levensgeluk, voldoening en betekenis geven aan het leven.

Het zou eigenlijk eerder raar zijn dat dat ontkend zou (moeten) worden, als dat sinds mensenheugnis een doodnormale en zelfs heel belangrijke factor is geweest, een universele menselijke behoefte en een deel van jezelf wat je dan zou ontkennen of afwijzen als dat het streven zou zijn dat dat totaal geen invloed zou (mogen) hebben.
Het stuklopen van een van een liefdesrelatie en alle veranderingen die daarbij evt ook nog komen kijken in leefwijze is bij uitstek iets wat je op je grondvesten doet schudden, aan jezelf kan laten twijfelen en uit je evenwicht haalt, je zelfvertrouwen in de liefde en je vertrouwen in je eigen vermogens om een "succesvolle partner voor de lange duur" te zijn een behoorlijke slag kan toebrengen.

En als je dan eenmaal weer in evenwicht bent met jezelf en je eigen leven ook als single overwegend aangenaam en betekenisvol vindt, weet je nog altijd niet hoe je vanuit die stabiliteit een (evt) nieuwe liefde/relatie in zou gaan en dat ook kunt handhaven, dat weet je pas als zoiets weer op je pad komt. Het is niet zo dat dat stopt of dat je daar niet meer voor open zou staan als je eenmaal een "happy single" bent. Een liefdesleven gaat iig vaak gepaard met heftige emoties naar boven en beneden, óók als je lekker in je vel zit van binnenuit.

Hoevéél invloed en impact hangt imo af van de fase, terugkijken waarom iets niet (langer) goed ging kan juist heel veel helpen en verhelderend zijn voor jezelf en om jezelf ook in dat opzicht goed te leren kennen, om dingen in de toekomst anders te doen, om van een afstand een ander perspectief op te krijgen en dat hoort allemaal bij het verwerken, hoe je dat "opslaat" uiteindelijk.
Met "gewoon (snel alweer) doorgaan" met je leven is in dat opzicht een gemiste kans om in die rol iets te leren of kan leiden tot jaren onzekerheid in dié rol en dat ook niet eens meer toetsen door dat uit te sluiten om je nog "veilig" alleen met jezelf bezig te houden (uit angst dus, obv vorige (pijnlijke) ervaringen).

Ontkennen dat zoiets de impact heeft die het (verlies of afwijzing) heeft en zelfs langere tijd kan hebben op het niveau van liefde en eigenliefde kun je imo wel compenseren met zelfvertrouwen en betekenis op het niveau van eigenwaarde scheppen/ uitbouwen, en met jezelf de diepte in gaan zelfstandig kan leiden tot eigenliefde (her)vinden, maar volgens mij dus juist niét als je je (eerdere/ recente) tegenslag en teleurstellingen op liefdes- en intimiteitsgebied (diepe gevoelens) buitensluit/ onderdrukt en niet (langer) zou onderzoeken. Jezelf goed kennen is ook jezelf willen kennen (en groeien/ ontwikkelen) op allerlei gebied, waaronder je liefdesvermogens (mbt jezelf, evt (ex)partners, niet van de grond gekomen relaties, maar ook je relaties met alle andere personen van wie je in allerlei gradaties houdt of om geeft zoals je ouders, familie en vrienden, kennissen, collega's, buren enz).

Je zou kunnen stellen dat het juist veel gemakkelijker is als je alleen met jezelf te stellen maken zou hebben en weinig invloed van buitenaf zou zijn op wie je bent en hoe lekker je in je vel zit, want leven is onvermijdelijk veranderlijke gebeurtenissen, nieuwe uitdagingen, omstandigheden en situaties tegenkomen die je positief en negatief uit je evenwicht zullen halen, en hoe je daarop reageert: vallen én weer opstaan, het hoofd aan bieden, aan aanpassen, een weg in vinden, meebewegen, andere richtingen in (proberen te) slaan, enz.

Je kunt zeker wel gelukkig, blij, een succesvol mens van betekenis zijn en je waardevol, geliefd enz voelen als je onverwegend in meerdere gebieden, opzichten en rollen voldoening vindt, en ook als dat niet op álle vlakken vervuld is, bijv 1 of een paar gebieden niet: of (al dan niet tijdelijk) zonder werk bent óf geen geliefde hebt, óf geen geld, óf geen leuke woning , problemen met je gezondheid, enz, dan nog hoeft dat (ontbrekende) niet állesbepalend te zijn, of je helemaal te beheersen of te weerhouden om in de basis tegelijkertijd lekker in je vel te zitten, maar wat ontbreekt zal vaak wel aanleiding zijn om ook dat (tzt weer) in evenwicht te krijgen (als dat iets is waar je zelf invloed op hebt, tenminste).

Anyway, in eerdere delen zul je misschien meer tips en voorbeelden vinden van wat je zelf allemaal kunt doen om een betekenisvol leven voor jezelf te creeren en "gelukkig met jezelf" te worden/zijn en te blijven.
Dat is niet iets wat je imo "bereikt" en hoeft ook geen lange moeizame weg te zijn, het is imo ook een andere (diepte/level en) (levens)instelling vinden, voor mij althans eerder een manier van leven en hoe je naar je/het leven kijkt vanuit een stabiele basis met vertrouwen en met liefde naar jezelf en de mensen/wereld om je heen (leren/kunnen) kunnen leven.
Geen vast gegeven, maar wat altijd op de proef gesteld zal worden door veranderingen, zowel positieve als negatieve, en dan kunnen vertrouwen op dat eigen vermogen dat je altijd zult kunnen terugkeren naar die stabiele basis/onderstroom in jezelf.

Dwz dealen met vanalles wat je meemaakt, je niet laten meeslepen door wat er niét is of niét goed gaat, en (kunnen) blijven kijken naar alles wat er wél is en de moeite waard is (of mogelijk is).
Er is (zoals ik het zelf ervaar althans) een soort onveranderlijke onderstroom in jezelf waar je -als je daar sterk mee verbonden bent- gebeurtenissen, oa pech, tegenslag maar ook mazzel en pieken komen en gaan en je werkelijke "geluksniveau" niet (blijvend) aantasten of beinvloeden.

Je kunt daar dichtbij staan (wat we hier denk ik "dichtbij jezelf blijven" noemen) of verder vanaf staan (als allerlei mensen en dingen de aandacht opeisen, waaronder op identiteitsniveau dus (eigenwaarde) en je gelukkig (kunnen) voelen daarmee associeert.

Misschien dat als je verder terug zou lezen wel degelijk ervaringen leest van (oa eerdere) medeschrijvers die al langer bezig zijn met die eigen persoonlijke ontwikkeling en eigen invloed (van binnen) en al heel wat ondernomen hebben om hun verleden (al dan niet alsnog) een plek te geven, waaronder (vrij van) hun verleden met ouders, opvoeding, exen enz, en vanuit het nu (als gegeven situatie) weer volop aan het (op)bouwen zijn gegaan.

Dit topic zal altijd mensen aantrekken die op het punt staan of recent voor deze eigen uitdaging staan, in div fasen.
Ervaringen die veel indruk hebben gemaakt of achtergelaten zullen langer doorwerken en dus meer tijd & aandacht vergen, maar ik zie eigenlijk zelf alles wat je meemaakt als een manier om jezelf in welk opzicht ook beter te leren kennen, als je ook maar (nieuws) blíjft ervaren, en daar moet dan wel ruimte voor zijn, wat imo betekent je "vrij maken" van wat (je nog) hindert om je capaciteiten en vermogens op welk vlak ook vol in te kunnen zetten.

Ergens in blijven hangen zegt denk ik vooral dat daar iets mee "moet", je blokkeert en daarom om aandacht vraagt. Ieder zijn/haar tempo en timing, ook al is dat in andermans ogen "te" lang of onnodig en niet zinvol.
Alles heeft betekenis volgens mij, ook stilstand, zelfs stappen teruggeworpen worden, vallen en oude of nieuwe valkuilen, als je ze maar ziet en merkt en niet overtuigd van raakt dat dat nu eenmaal zo is en zo zal blijven ook.

Je hoéft niet te aanvaarden waar je zelf invloed op hebt (als dat je niet zint in je leven of op het moment), en sommige dingen juist wel (om vanuit dat gegeven je weg te vervolgen, je verwachtingen en plannen aan te passen).
Zolang je niet in je eentje in een grot of op een berg leeft zul je steeds geconfronteerd worden met nieuwe situaties en omstandigheden en worstelen met nieuwe, onbekende uitdagingen die weer een (ander) deel van je capaciteiten en vaardigheden zullen aanspreken. En net zo zullen voorbije en nieuwe liefdes misschien de revue passeren, en misschien ook helemaal niet, je weet niet wie en wat op je pad verschijnt, qua wel en wee van jezelf en de bestaande en nieuwe mensen om wie je geeft, werken, wonen enz en is het enige wat je zelf kunt doen zorgen dat je in (goede) staat bent om open te staan en (steeds) te "verwelkomen" (en te reageren/ dealen) met wat je tegenkomt aan mogelijkheden, kansen én hindernissen onderweg.

Hoe anderen op jóu reageren is daar denk ik wel een onderdeel van, omdat dat tevens je spiegels en referentiekaders zijn en relaties met anderen wel degelijk iets zeggen over jezelf, zij het dat die niet bepalend hoeven zijn, als je sterk en solide in jezelf verankerd bent.
Dus bezighouden met waar de wisselwerking met -ook- geliefde(n) en exen is stukgelopen kan wel degelijk eea in perspectief zetten en waardevol zijn om mee te nemen in je verdere leven en de relaties daarin.

kaatfeun schreef: ↑

21-05-2017 23:12

Ik snap dat je zegt dat het niet om hem maar om jezelf moet draaien. Rationeel ben ik het daar ook helemaal mee eens. Ik kan ook prima alleen zijn. Vind mezelf ook de moeite waard (over het algemeen), maar zonder de ex voel ik me incompleet. Ik had gehoopt dat het niet zo was. Maar een nieuw leven terwijl je in verdriet zit is super lastig.

Kaatfeun, dat is vrij logisch omdat iets ontbreekt wat er eerder wél was, dus dan mis je iets tov eerder en voelt dat (nog) incompleet, als iets wat je verloren of kwijt bent, náást wat je allemaal al was en had met jezelf en in je leven.
Het zou eerder vreemd zijn als het geen enkel verschil zou maken.
Zeker als het recent was, het is ook gewoon wennen aan een nieuwe situatie en daarin is die rol als partner en geliefde zijn vervangen door "ex" zijn, en bovendien lege plekken in je agenda die je voorheen (al dan niet naar tevredenheid) samen doorbracht of zou doorbrengen én dat je hem en die leefwijze mist en over rouwt, verdrietig over bent, is niet zo gek, al zou je tig andere fijne mensen en bezigheden overhouden: dat compenseert niet met elkaar.

Is alleen maar belangrijk voor hoé groot het gat is waar je in valt (of en hoeveel andere mensen en dingen je dan nog hebt waar je op kunt terugvallen en aan nieuwe kunt creeren om deze periode te doorstaan en je leven als geheel de moeite waard vind (en dit ene niet álles omver schopt waar je plezier en voldoening, betekenis en liefde uit kan halen).

Dat verdriet en gemis een tijdje op de voorgrond raakt is heel normaal, eea zal mettertijd wennen, naar de achtergrond raken en vervangen worden door nieuwe gewoontes en om nieuwe invullingen vragen.
Gelukkig beschikken we over aanpassingsvermogen, en zul je over 3 maanden al heel anders voelen dan nu. Zolang er ontwikkeling zit in hoe het voelt, hoort dat bij het verwerken en aanpassen aan nieuwe omstandigheden.

Cassandra: sterkte!
Er is niet veel klankbord momenteel hier, ik hoop dat je aankomend weekend wat kunt ontspannen, misschien lekker naar buiten en wie weet zelfs genieten met dat warme weer wat op komst is?!

Hier mijn bureau er eindelijk uit gegooid (dat is nu een sta-tafel) en dus weer eea omgegooid en afgevoerd, blijft druk hier met werk en verbouwing (en ik blíjf opruimen en schoonmaken), ben al blij als ik zelf ook ff aan ontspannen toe kom!

Nicci, fijn om van je te horen!
Raar van die planten, bedoel je dat ze achterom zijn gekomen?
Geen prettig idee, al zal het waarschijnlijk eenmalig zijn, zoiets.
Goed dat je het achter je kunt laten en gewoon weer lekker slaapt.

Zo'n vriendin met wie je leuke dingen kunt ondernemen is goud waard, wat leuk!
Veel plezier, samen iets ondernemen en op een terrasje neerstrijken is vaak net ff gezelliger, dat doe je goed.

Hier ga ik nu ein-de-lijk een dagje en nachtje genieten van hutje weer eens!
Dus opschieten en dan lekker zwemmen en dobberen, mijn kennissen weer zien, ik heb er zin in.
Gisteravond van een prachtige avond genoten met 2 (stralende!) forumvriendinnen, laat thuis en nu pas op gang.
Enige voordeel van sociale leven op een lager pitje is dat je zo (bewust) geniet van die momenten dat je wél bij elkaar bent!

Ik wens jou en iedereen die hier ff kijkt een heel dag, lekker chillen, rustig aan doen maar met die warmte.