Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Herken ik wel, hoor, Zand!
Blijft een toevalstreffer imo en ik heb het (net als jij) misschien wel gewoon/té goed (en te druk?) met mijn leventje zoals het is en met de mensen om me heen, dat ik er niks voor voel om bewust "op zoek" te gaan dmv daten. Jij en ik komen trouwens door ons werk sowieso al spontaan in aanraking met relatief veel nieuwe onbekenden, he.
En waarom bewust op zoek gaan (dmv daten) naar iets wat/iemand die je niet noemenswaardig mist?
In het wild denk ik ook niet bij elke man of ik iets voel en of het misschien iets kan worden, sterker nog: bij zóvelen/de meesten gewoon niét (die wekken helemaal niks in mij, bedoel ik) en bij uitzondering iemand die me in positieve zin opvalt (ik kijk wel om me heen, he).

Zo ben ik afgelopen dagen bij hutje geweest en die ene man weer gezien die me eerder al intrigeerde, dat is meer qua uitstraling denk ik, want behalve blikken nog geen woord mee gewisseld, dus geen idee wat voor iemand hij verder is. De interesse is er denk ik wel, omdat ik hem in de gaten houd zie ik heus wel dat hij mij ook in de gaten houdt, haha, en ik zou wel in contact willen komen, praatje maken, maar puzzel nog even hoe dan.
Vorig jaar maar 1 keer gezien, in zijn eentje, dacht trouwens dat ie al voorzien was van een vrouw, en heb (nu) wel even hier en daar nagevraagd omdat ik die niet meer zag en hij nu steeds alleen is, maar wel met een andere vrouw dineerde. Zo zie je, dat je dat misschien dan te snel invult (nieuwe vriendin denk je dan), want voor zover infobron wist is hij dus wél single.

Nu ben ik zelf misschien ook niet makkelijk benaderbaar, omdat ik steeds al in gezelschap ben.
Het is gewoon gemakkelijker om toenadering te zoeken door in de buurt te komen, bijv in het zwembad. Deed hij ook, maar was ik met dochter samen. En in je eentje kun je beter bij de buitenbar staan/zitten, kan de ander toevallig ook iets bestellen, maar alleen aan een tafeltje ga je niet zomaar erbij zitten, he.

Affijn, nu ben ik er voorlopig niet in de weekenden dat "iedereen er is", pff. En deze gelegenheid voorbij en dan vind ik het achteraf wel spijtig omdat dit een kans was om in contact te komen en je niet weet of en wanneer dat nog/weer komt.
Je kunt (allebei) denken dat het nog begin van het seizoen is en er nog volop gelegenheid komt, dus geen haast hebben, hij kan ook wel denken: oh, ze is er (weer eens), zal wel vaker komen, niet wetende dat het voor mij nu zeldzaam zal zijn dat ik er in het weekend ben.
Aannames..

En die haast héb je ook niet als je, zoals jij en ik, niet bepaald hard "op zoek" zijn.
Waarbij ik voor mezelf sprekend er wel voor open sta, áls iemand mijn nieuwsgierigheid eens wekt.
En andersom ook het geval lijkt te zijn.
Ik ben niet zo'n flirt, haha, en ja, ik heb heus wel laten merken dat ik hem ook zie, maar ik mag wel wat doortastender zijn in het gelegenheid schéppen minstens. Ik leg iha makkelijk contact en spreek mensen gemakkelijk aan, al gaat het over het lekkere weer/water, al kan ik in een geval zoals nu wel degelijk opeens verlegen worden.

Wat ik ermee wil zeggen is dat het misschien minder vaak voorkomt bij jou en mij dat we iemand op het eerste gezicht aantrekkelijk vinden, en misschien ís die vijver dan logischerwijs ook gewoon minder vol vissen (passen er minder bij jou en mij) dan wanneer je je gemakkelijk en vaak aangetrokken voelt (of al snel/vaak lijkt te "matchen"). Dan kun je misschien ook makkelijker denken: next, als je weet dat je volgende week/maand wel weer iemand treft, he.

Enige waarom ik ook gemakkelijk "we zien het wel" kan denken is omdat ik er niet om zit te springen.
Zou leuk en welkom zijn, maar eerlijk is eerlijk: net als jij zegt ben ik zo gewend om net zo lief met vriend(inn)en of familie af te spreken en heb het best druk nu, dus dat kan ik behoorlijk doen zoals dat mij uitkomt, en weet ik niet of ik wel kan beantwoorden aan de verwachtingen die een evt partner kan hebben (ook als dat geen geijkte relatie is) en waar je toch rekening mee te houden hebt, wil je elkaar ook regelmatig zien.
Daar kun je ruimte voor máken natuurlijk.
Ik denk dat het bij jou ook zo werkt, dat het dan wel iemand moet zijn die je daar de moeite waard voor lijkt/vindt en andersom en daar is niks mis mee als je zelf al best een aangenaam vervuld leventje hébt.
Ik ben er gewoon niet zo mee bezig, tót ik iemand in het vizier heb, ik ben denk ik te realistisch om me (in gedachten) bezig te houden met dromen over relaties of mannen iha waar/zolang ik daar nog geen beeld bij heb en dan vervolgens daarnaar te gaan zoeken of zo.

En als het dan eens gebeurt, dan wil ik dat dus ook niet op afstand hóuden, dus dat praatje ga ik heus nog wel aanknopen als de gelegenheid zich nog eens voordoet

Ik merk wel dat ik iemand ben die het lastig vindt om de aandacht te verdelen: ben ik met werk bezig/in mijn hoofd dan krijgt dat mijn volle aandacht, ben ik bij hutje dan ben ik dáár helemaal in het nu en kan ik werk en verbouwing en allerlei andere mensen en dingen "parkeren". Daar denk ik dan ook ff niet aan (als ik niet ga bellen of smsen tenminste), zijn minivakanties waar ik dan ff helemaal los ben van de dagelijkse hectiek.
Dat inplannen in het dagelijks leven vind ik lastiger, daarom deel ik het dus als het even kan in dagen in: ene dag voor dit/die, andere voor dat/die.
Ik vind het zó relaxt bij hutje dat ik dan ook eigenlijk die innerlijke rust (ook nu nog) niet wil verstoren door weer vol te sparren over aankomende werk (3 dagen a.s. weekend), mijn moeder bellen/afspreken of wat ik (zelf) nog moet doen in huis enzo.
Hoe zou dat dan moeten als er nóg iemand bij kwam met (terechte) behoeftes en verwachtingen aan leuke aandacht en ontmoetingen?

Komt tijd komt raad, denk ik.
En zou wel zo fijn zijn als dat te combineren is met hutje, waar ik (zéker nu ik daar schaarser kan zijn) e-norm van geniet!!
Het is zo fijn in het water te zijn, ben toch wel een waterrat hoor, doet me zó goed, voel me echt als een vis in het water hahaha.
Lekker licht en soepel (in het water he), gewichtsloos bijna haha, en drijven is als een meditatietje, met oren vol water in eigen wereldje dobberen, als een plank door het water gedragen met alleen mijn gezicht in de daar word ik blij van!

Genoten van je vrije dag gisteren nog?

Nicci: het is niet zo raar dat je er nog niet los van bent, jullie pasten in allerlei opzichten gewoon wél heel goed en houden van elkaar, op deze ene issue na (maar wel een overheersende, namelijk levensinstellingen, reilgie, met als gevolg ook zijn hele familieleven, wat voor hem toch wel behoorlijk centraal staat in zijn leven).
Qua dagelijkse omgang en liefde was er niks mis tussen jullie, dat maakt het zo lastig.
En onmogelijke dingen zijn gewoon lastiger om te laten gaan, er zal altijd een stuk onbegrip blijven, nooit "af" voelen, de deur op een kier blijven in je brein, wat blijft zoeken naar oplossingen en mogelijkheden.

Dat je elkaar nu en dan nog ziet of hoort maakt het er niet makkelijker op.
Wat je kunt loslaten is hooguit je eigen verzet (en ongeloof, dat het zo moest aflopen, terwijl je zo gek op elkaar bent).
Dat kost tijd, en als het een grote liefde was met wie je zo close bent geweest en je leven mee deelde én ook nog overwegend enorm fijn en liefdevol was is het niet meer dan normaal dat hij niet zomaar uit je systeem is, hoor!

Wat ik zelf ervaren heb als het gaat om loslaten is (bijv destijds met ex) dat het helpt als je kunt accepteren/aanvaarden dat je (de komende tijd) gewoon te dealen hebt met vervelende gevoelens, dat je nog een tijd met verdriet, ongeloof, gemis, frustraties enz opgescheept zal zitten, ipv gewenste fijne en gelukkige gevoelens, die iedereen natuurlijk liever heeft.
Dus enige wat mij geholpen heeft in dat soort situaties (met ex heeft dat járen geduurd, ik wou en kon niet geloven dat alle gevoel over was en bovendien heb ik ook nooit losgelaten wat niet losgelaten hoéfde te worden en ik kon behouden/koesteren ervan), dat gaf denk ik rust dat ik dat gewoon mócht van mezelf, en dat de persoon loslaten (imo diens eigen leven laten leven) nog niet betekent dat de liefde en alles wat jij voelt voor die persoon ook over zou moeten zijn/weg moet zijn (ook al vinden anderen misschien dat je dán pas losgelaten hebt, als je er helemaal niet meer aan denkt of niks meer voelt of zo, ik ben het daar niet mee eens).

Je kunt dus iemand loslaten door die niet meer in je (dagelijks) leven te hebben, het los te koppelen van omgang en geen deel meer uitmaakt van je leven, door te aanvaarden dat mensen van wie je houdt kunnen komen én gaan gedurende je leven.
Naarmate de tijd verstrijkt zal het toch vervagen, de scherpe kantjes eraf gaan, gewoner worden dat het geen dagelijkse rol meer speelt, dus minder gaan missen, omdat het leven zonder hem steeds normaler wordt (vergelijkbaar met een gewoonte, kost tijd om een oude af te leren en om nieuwe aan te leren).

Ik denk dat het veel helpt om deze periode niet voor jezelf als "erg" te bestempelen, als iets negatiefs en onwenselijks, ook al wil je liefst dat het morgen allemaal over is en je je echt weer vrij (van hem/ gedachten en gevoelens over hem) te voelen en weer puur onbevangen enoptimistisch te kunnen voelen over je toekomst.
Aanvaarden dat dit er ook bij hoort heeft mij zelf altijd wel geholpen (dan ben je ook niet teleurgesteld dat je dit te doorstaan hebt, zeg maar, dat het leven niet altijd gaat zoals je zou willen of wensen, je te dealen hebt met wat er aan fijne én mindere dingen op je pad komt).
En het dwingt je als het ware om je leven weer anders in te richten, het fijne in andere en nieuwe mensen en dingen op te roepen of op te zoeken.
Gezien de omstandigheden doe je het prima, je zult ook steeds meer weer echt gaan genieten van alles wat er wél is, nieuwe vriendschappen, ook al is dat iets anders dan je partner.

Zand: heerlijk weertje idd, in huis zelfs warm, nu al.
Tuin of balkon zou mij te warm zijn, dan wil ik er liefst water bij, haha.

Hier voorbereidingen voor komend weekend (3 dagen op pad. En voor zover dat in te schatten is wat je mee moet nemen en hoeveelheden enzo), dus van in het zonnetje zitten zal er niet van komen, hooguit in het weekend in pauzes.

Voordeel van buiten werken he, ben nu zooo blij dat ik niet op een kantoor werk!
En waar we heen gaan is het sowieso leuk om mee te beleven, druk of niet, bij events waar ik zelf ook heen zou gaan vind ik het niet erg om dan aan het werk te zijn, dan maak je toch alles mee maar ben je gewoon lekker bezig tegelijkertijd.
Ik heb er heel veel zin in!

Nu wel heel voorzichtig zijn met mijn rug/uitstraling been, langdurig staan en zo, af te wisselen met lopen en bewegen, (was net weer een beetje okay, dankzij masseur en oefeningen en zwemmen enzo, en had ik verpest door bij hutje onkruid te gaan ruimen (dat blijft mijn valkuil blijkbaar) en was blijkbaar broos herstel nog.
En sjouwen moet ik ook vermijden, dat ging trouwens ook helemaal niet, en dat wil je dan toch niet allemaal door anderen laten doen, is soms moeilijk om een ander om hulp te vragen of voor je te laten doen, maar dat leer ik nu zeker wél!
Kan gewoon niet anders.
Zo'n rot-zenuwpijn de hele dag door he.

Nu weer redelijk okay, alles weer "los" maar ik moet hier heel erg rekening mee houden, ook met de voorbereidingen, auto rijden, zoveel mogelijk afwisselen tussen staan, zitten en lopen/bewegen.


Ik ga snel beginnen, wens iedereen een fijn weekend!

Nicci: bedankt voor de tip!
Kreeg hem gisteren en eergisteren toevallig ook 2x (op het event).
En toeval bestaat niet, denk ik dan maar, had er nog nooit van gehoord.
Dus dat ga ik zeker proberen!!

Gisteren weer zo'n idioot drukke topdag gedraaid.
Superleuke en chille sfeer, muziek en (dansende) relaxte open mensen ook, we zijn voor het eerst helemaal uitverkocht, echt alles op!
Kon nauwelijks meer lopen of staan daarna, maar geeft ook een kick, dat het allemaal goed is verlopen, mensen blij zijn met onze producten enz.
Dit zijn lange dagen, vandaag ook weer, verwacht ik.

Fijne nieuwe warme contacten opgedaan, oa de buren naast ons.
En dan (laat) thuiskomen in een schoon huis, zoon had schoongemaakt, wat lief!
Dan is het nog ff "bijkomen" en kletsen over hoe de dag was en (diep) slapen.

Gelukkig hebben we een voorraadje achter de hand voor vandaag en kunnen we vandaag pauzes inlassen, omdat we wat hulp krijgen.
Dat is wel nodig ook, zonder pauzes is alsmaar doorgaan beetje teveel van het goede, maar zo willen we dit soort dagen zien, natuurlijk!
Dus als het ff kan ga ik vandaag gewoon in het gras liggen ook!

Wens jou ook een fijne dag vandaag, lieverd, blijf ondernemend en erop uit gaan en er blijven nieuwe andere fijne kansen komen, ook voor jou!

Het was echt een fantastisch leuk weekend! Achteraf gezien ook iets voor jou, Zand, iig eerste dag en wat een leuk publiek, dan ben je echt voor je plezier bezig!
Leuke is dat je alles meemaakt en ook deel van uitmaakt waar je zelf ook heen zou gaan, maar dan niet passief.
En dat bevalt prima!
En wat een mazzel qua ideaal weer voor zo'n pinksterweekend voor zoiets: niet té warm (dan blijven mensen weg en gaan het water opzoeken) en ook niet bepaald koud, zelfs zonnig

Gisteren ietsje rustiger (gelukkig) en normaler tempootje maar nog steeds vrijwel alsmaar bezig en werden we om beurten ff afgelost, zodat je ff pauze had. Ik geloof dat het zowel organisatie als publiek als ons goed bevallen is, we hopen daarmee iets groters van dezelfde organisatie "binnengehaald" te hebben, al wordt dat ook best nog afzien als we daar idd mogen staan, dat wordt nog wat, haha. Dan wel backup nodig.
Lange dag gisteren, want itt de andere dagen ook afbouwen en kom je midden in de nacht pas thuis.

Vandaag maar ff rustig aan doen. Ik snap dat het voor jou altijd maar door gaat, en als uitstellen voelt als je dan ff écht afstand zou houden en een dag niks doet. Toch blijft dat heel belangrijk, je raadde mij dat aan maar moet dat zelf natuurlijk ook doen, en dan ook ff niet op Fb of administratie, echt ff helemaal niet aan (proberen te) denken. Ff niks moéten -al is het 1 dagje- is dé manier om bij te laden, heel gezond en zelfs goed dus, zodat je werk niet met je aan de haal gaat. Zeker als je het in je eentje doet ben je dat zowat aan jezelf verplicht, anders kun je niet "bij jezelf" blijven (en dan eigenlijk dus ook niet allemaal andere klusjes gaan doen in huis): gewoon even over je eigen tijd "heersen", of liever even "tijdloos" leven (en zonder kloktijd, alsof je alle tijd hebt), zie het als een minivakantietje, ff ergens uitwaaien, gewoon ergens zitten turen in de verte, stuk wandelen met de hond, dat soort dingen.

Oh en heel grappig, nu weer nu en dan het getal wat ik altijd zag in mijn "flowperiode", dat zie ik als een teken van op de goede weg zijn! Toeval bestaat weer niet, haha, kon er gisteren niet omheen
(beste bewijs voor mij dat het niet iets is wat je/ik zelf wil zien, of zelf op let, (zoals iemand die zwanger wil worden opeens overal dikke buiken en kinderwagens ziet) het komt altijd naar je toe zeg maar.

En idd, zo bouw je een netwerk op, en een goede naam bij deze en gene, klanten spreken ook echt hun waardering uit over ons produkt, komen de volgende dag terug, de buren (die daar al jaren staan) hebben bij de organisatie hun voorkeur aangegeven dat zij ons de volgende keer weer naast hun willen en dan maak je toch een verschilletje zeg maar, hoe klein ook, daar doe je het voor (tenminste ik spreek voor mezelf, he, inkomen is natuurlijk belangrijk genoeg, daarnaast zijn het voor mij oa de contacten die de sjeu eraan geven, waardoor ik er ook lol in heb (en andere "talenten" benut, eea moet je ook gegund zijn, dat geldt overal als ondernemer he! En ook op andere vlakken trouwens).

Dat soort drukte geeft mij ook geen stress, dan blijf ik de rust zelve haha, leuke is dat je zowel geconcentreerd bent (zodat je plots "ongemerkt" een paar uur verder bent) als meedansend op de muziek (die ook nog eens helemaal "mijn muziek" is) je werk kunt doen. Ik hoop dat (wat er) fysiek (bij komt kijken eromheen) nog lang vol te kunnen houden, ik word al(weer) soepeler gelukkig, het is ook wennen, en helemáál na mijn "bureau-periode" natuurlijk, en mazzel dat ik de echt zware dingen (tillen) aan zus kan overlaten. Perfect samengewerkt trouwens, en je zit toch behoorlijk op elkaars lip, dus dat is geeneens vanzelfsprekend.

En het is niet altijd zo succesvol he, er zitten ook weekenden tussen dat er weinig te doen is, waar je (met dezelfde voorbereidingen) terplekke maar wat rondhangt en denkt: deze dag had ik beter kunnen besteden, wat doé ik hier?), de kunst is toch om dié events te pakken te krijgen (en te behouden) waar wat gebeurt. Het wisselt elkaar af en dat leer je door ervaring op te doen. Ook al is het booming business momenteel, er is ook veel concurrentie daardoor, iedereen wil daar een graantje van meepikken en je hebt het niet zomaar zelf voor het uitzoeken.

Cloud: ik zou geeneens tijd hebben voor een relatie, haha, en zó niét mee bezig, ben al blij als ik genoeg tijd en aandacht heb voor al die mensen die nu al in mijn leven zijn, incl mijzelf..

Ik weet wel dat ik idd geen zin had en heb in verwachtingen, vooral dát.
Dat een partner automatisch "recht heeft" op daar iets van (mogen?) verwachten, wat je samen doet en hoe vaak, dat je diens behoeften hoort te vervullen (mits "redelijke of wat je gewoonlijk zou mogen verwachten van een relatie, in eoa relatievorm), dat je daar dan ook (genoeg) (opr)échte aandacht in steekt, rekening mee houdt (terecht ook), enz.
Misschien bedoelen Zand en jij dat ook, als zijnde "gedoe". Dat komt toch nooit helemaal overeen en verwachtingen over en weer creeren dan weer teleurstellingen, hoewel dat natuurlijk helemaal niet hoeft als je een relatie hebt waarin dat aardig overeenkomt. Het is gek dat ik zo denk, want met ex had ik toch een slordige 16 jaar dat het overwegend lekker ging en tóch maakt het einde van die periode zoveel indruk dat je dat misschien als leidend neemt (voor hoe je denkt over komende relaties) ipv die hele tijd voorafgaand dat je samen gelukkig was en prima in staat bent ook op langere termijn wederzijds van elkaar te houden en een prettige verhouding tussen samenzijn en je eigen leven wist te combineren.

Misschien omdat je dan toch achteraf merkt dat je (lees: allebei) bepaalde eigen ontwikkelingen te weinig/niet doet, die je wel doet als je niet in een relatie zit. Niet eens uit aanpassing of zo, maar omdat daar dan misschien niet zozeer een beroep op gedaan wordt en je daar dan te weinig bij stilstaat. Zeker als het over het geheel genomen lekker gaat, en dat nodigt niet uit tot veranderingen of dat die nodig zijn en raak je meer gericht op zo houden?

Ik denk ook niet dat ik dit soort ondernemendheid had getoond als ik nog met ex samen was geweest, dat komt ook door hoe je gevormd bent hoe het "hoort" in een relatie en dat je zo op elkaar gefocust bent in hoe je je werk en vrije tijd besteedt. Als partners had ik het destijds maar niks gevonden als hij toen zo veel en vaak in het buitenland zou zijn en alles wat hij nu verder doet in vrije tijd en dat had dan ook deels te maken met dat je kinderen dan nog klein zijn, zodat dat dan (nóg meer) had betekend dat ík dan automatisch (nog/juist) meer thuis was geweest. Anders zien ze beide ouders nauwelijks en dat is niet waarom ik ooit aan een gezin begonnen ben, he.
Dus als 1 uitermate ondernemend en op pad zou zijn, werkt dat in een jong gezin niet als de ander ook volledig eigen gang zou gaan en je dat niet goed zou verdelen. Ik ben dan misschien een laatbloeier, oa omdat ik altijd gezocht heb naar een mate van werk/vrijheid waarin de kinderen zichzelf konden ontplooien en (buiten school) zoveel mogelijk zeggenschap hadden over hún vrije tijd, met wie te spelen of wat ze zelf fijn vonden om te doen, om te kunnen zwemmen in de zomer met mooi weer, enz en daar zal ik nooit spijt van hebben ook!

En nu ik die vrijheid heb in mijn eentje geef ik dat niet zomaar op, ik denk dat dat voor jou en Zand en veel meer mensen geldt. Niet alleen een relatie, het heeft denk ik ook te maken met levensfase, dat het enerzijds nu op jezelf aankomt wat je helemaal (voor je)zélf doet en laat als je niet voor anderen hoeft te zorgen, en anderzijds dus die vrijheid om dat zelf in te kúnnen vullen. Zowel een eigen verantwoordelijkheid als eigen mogelijkheid en dat maakt het zo dubbel soms.
Het wordt dan belangrijker om je eigen verwachtingen (en "talenten" en zwakkere kanten) min of meer te vervullen zonder dat je je vast kunt houden aan eoa geruststellende wetenschap/comfortzone dat je partner van je houdt zoals je bent (ook al zijn er onderhuids bij jezelf misschien vage verwachtingen van jezelf waaraan je niet beantwoordt). Het kan een hele uitdaging zijn om juist géén partner te hebben om op gericht te zijn, zodat je veel meer met jezelf te maken hebt en jezelf niet kunt afleiden met een ander gelukkig zien te maken/houden.

Ik merk wel dat als het niet lekker gaat met personen met wie ik close betrokken ben, zoals mijn kinderen of mijn moeder, dat net zoveel weerslag heeft op mij als wanneer het met wie me dierbaar is lekker loopt en ikzelf niet zo blij ben met mijzelf/eigen leven. Dat gaat automatisch als je een béétje empathisch mens ben, en elke potentiele partner heeft natuurlijk ook zo zijn eigen dingen waar je dan mee mee zou leven, het is de vraag hoeveel ruimte je hebt voor dat mee(be)leven (en andersom) als je al een vrij vol kringetje hebt die je echt raken en hun geluk evenzeer bepalend is voor je "eigen" geluk, omdat dat nu eenmaal zo nauw samenhangt met de mensen van wie je houdt en met wie je soort van "automatisch" mee begaan bent.

Je kunt veel hebben (ook daarvan) als je zelf redelijk in evenwicht bent, maar als je zelf al de nodige uitdagingen aan jezelf hebt (zoals iedereen die aan zichzelf "werkt" eea tegen zal komen) is het niet zo gek als je evt toekomstige potentiele relatie(s) liefst vrij zorgeloos wil houden, lijkt mij. En zeker niet dat diegene zijn/haar stemming of tevredenheid/behoeftes oid van jou laat afhangen en andersom. Eigenlijk soort van de betrokkenheid wel willen, maar de "claim" die (iha) op (liefdes)relaties ligt niet.
En daar zijn we de enigen niet in, dat zie ik wel om me heen ook, en misschien is dat ook wel een "beter" soort relatie(s) als je allebei bewust blijft van je eigen rol en verantwoordelijkheid voor je eigen emoties en belevenissen en plezier (en valkuilen) en betrokken en wel veel meer emotionele afstand houdt juist om dat soort vrijheid én verantwoordelijkheid bij jezelf te (kunnen) houden en andersom!

Wat ik nu onderneem is iig puur voor mezelf, en niet omdat wie dan ook vindt dat ik aktiever of ondernemender moe(s)t/hoor(de) te zijn, komt uit mezelf en dat je (meer) uit jezelf wil halen wat erin zit, en daar proef je dan ook zelf de voldoening van. Zodra je dat doet omdat (ook) (een) ander(en) iets van je verwacht(en), loopt dat scheef, iig bij mij is dat zo. Dan is het niet "zuiver", dan wordt het meer een gevalletje "pleasen" aan algemene of specifieke verwachtingen (maatschappij, partner, ouders, buren, vrienden, kinderen, enz). Wat ik nu doe is niet om een goede sier te maken bij anderen (die dat maar "stoer" vinden of zo) en hoewel het leuk is dat anderen plaatsvervangend trots op of blij zijn voor je, daar red je het niet (blijvend) mee als dat iets zou zijn wat je niet zélf met plezier doet.

En het kan best veel vergen ook, dat geeft niks als je enthousiast bent en eigen vrije keuze is, dan neem je die inspanningen en consequenties erbij, ook daar groei je van, dat geldt denk ik voor alles waar je op eoa manier tot je recht komt of jezelf in "betert", hoe klein ook.

Fijn dat je nu ff eea kunt gaan afronden, dat voelt goed denk ik zo?
En dat je ook alweer met nieuwe dingen aan de slag bent gegaan, je moet ook niet té snel willen, dit is echt al heel wat, een ander doet het je niet na!

Weer een topdagje oa door het ideale weer voor het event waar we waren. Was al een latertje en dan is het wel balen om midden in de nacht in de file te belanden, stond weer eens helemaal stil en nu pas thuis.

Morgen hopelijk een lekker dagje ontspannen en zwemmen bij hutje

Hoe is het met iedereen?
Genieten jullie ook zo van het mooie weer, precies in de weekenden? En nog leuke dingen in de planning?

Aiks fijn om van je te horen en dat het goed gaat met je.
Knap dat je eea hebt losgelaten, geeft denk ik wel wat rust in de tent.
Blijf svp bedenken dat de situatie van nu niks zegt over die van morgen en je toekomst, het kan elk moment weer anders zijn.
Waarom zou je nooit goed genoeg zijn voor iemand? Dat is echt die laag van het negatieve geloof, en het woord zegt het al: het is wat je op dat moment (in angst) gelóóft (en dus nergens op gebaseerd, dan op die angst itself).

Eenzame momenten kent iedereen wel, ook die gaan weer voorbij (en sneller als je accepteert dat dat er soms bij hoort en niet eens is voorbehouden aan singles hoor!)

De tijd zal het leren of er idd een echte kinderwens ontstaat en blijft, kan ook opeens aanlokkelijk lijken omdát je ze niet hebt en vriendinnen wel, of omdát de biologische klok gaat tikken, geef ook dat tijd, kqn nog steeds alle kanten op, dat dat gevoel sterker wordt of juist weer afzwakt, belangrijkst is toch dat je je niet laat leiden door een potentiele vader voor je potentiele kinderen te gaan "zoeken".. allereerst een partner op wie jij gek bent en hij op jou, lijkt mij en dan volgt een evt volgende stap wel.
Blijf gewoon open staan voor al wat op je pad komt en je gegund is, niks uitsluiten en er valt ook niet te plannen in dit soort zaken.
Het komt zoals het komt tzt, blijf vertrouwen op dat wat je wel/niet meemaakt op eoa manier wel het goede zal zijn voor je.

Goed zo, Cloud! Je mag terecht trots zijn op jezelf om meerdere redenen!

Via daten krijg je toch een hoop raars mee van anderen, super dat je dat niet op jezelf betrekt!
Ik lees weleens mee op het Tindertopic en daar is het evenzovaak niet anders, en behalve ronduit onbeleefd ook idd onbegrijpelijk, omdat je totaal niet weet waarom, met allerlei dubbele signalen, er is geen peil op te trekken.
Vaak heeft het idd helemaal niks te maken met jou, maar lopen er div lijntjes tegelijk of is het gewoon vermaak voor iemand, een sport, hobby/bezigheid, amusement, puur omdat het kán. En helemaal geen bedoelingen voor een relatie of vaker daten met dezelfde.
Ook omdat het min of meer anoniem is kan dat, net als schelden en beledigen op internet veel vaker voorkomt omdat mensen dat dan durven, zonder naam of toenaam en zonder consequenties.

Dat haalt nu eenmaal niet het beste in iedereen naar boven.

Hier ook zo'n spaarzame mooie weekenddag, ik ga ook ff luieren en genieten (eerst thuis de boel ff op orde gemaakt, afwas laten staan is geen optie met dat warme weer).

Geniet van je zondag, meid!

Ff een grote kick (egoboost?!) hier: dat grote event binnengehaald!

Niet zomaar cadeau gekregen, we hebben hier hard voor gewerkt en dat je dan iets bereikt en een goede indruk hebt neergezet is natuurlijk geweldig!
En het mooiste is dat we er zelf zoveel plezier in hadden daar en het zelf zo leuk vinden om dit te mogen gaan verzorgen, omdat er zulke fijne mensen komen en de sfeer zo chill is enz.

Nu zorgen dat we tegen die tijd in topconditie zijn en goed toe- en uitgerust voor zoiets.
iig weer eens iets om trots op te zijn

Thanks, Zand!
Jij weet wat het inhoudt en dat het héél hard werken wordt!
Het binnenhalen is nog maar het begin haha, het waarmaken met meerdere (heel lange) dagen is nog een ander verhaal, he?
Wie weet hoe goed het uitkomt dat jij het tegen die tijd wat rustiger hebt en ik je misschien nog wel herinner aan je aanbod!
Vooralsnog staat een geoefend iemand (dochter) hier te springen om mijn taak nu en dan over te nemen (als ze tijd heeft), maar eigenlijk is het belangrijker tegen die tijd dat zus en ik elkaars taken helemaal kunnen overnemen.

Dat is nu nog niet zo, we doen nu allebei nog waar we het beste in zijn, vullen elkaar prima aan, deels noodgedwongen (bijv zwaar tillen moet ik nog niet doen en wat ik juist doe vergt oefening (en snelheid bij drukte), dus als het ff rustig is is het nodig dat we vaker van rol wisselen, anders blijf ik goed in mijn taken en zij in de hare en te afhankelijk van elkaar.
Als het alleen maar "knallen" is zonder pauzeren, is dat niet vol te houden..

Intussen weer bij hutje geweest en een lieve vriend repareert de douche, die stukgevroren was.
Ik probeer er weer vaker te zijn, merk wel dat het veel makkelijker ontspannen is, gewoon even helemaal weg zijn van eea, en ook ff niet/slecht bereikbaar zijn, net als op vakantie, dat je dan toch gemakkelijker eea los- of achter je kan laten.
Het is makkelijker "bij jezelf zijn" temidden van de natuur en ik word ook altijd heel blij van dat ik zo ver kan kijken, de luchten zie, ook al is dat bijv zwaarbewolkt zoals afgelopen maandag.

Thuis kijk ik (voor) tegen een ander huis aan de overkant vd straat aan en letterlijk (achter, aan het eind vd tuin) tegen een muur en hoewel dat mij de nodige privacy geeft en relatief veel licht geeft in de wintermaanden breekt mij dat toch op, merk ik.
Het is toch anders zitten in een eigen ingeperkte tuin met muren en schuttingen dan daar open en bloot in het open veld, stukje wandelen enz.
Expres ook geen laptop mee, dan ga je vanzelf wel iets doén, al is het een boodschapje, krantje halen en lezen, net als op vakantie.

En in het water voel ik me zo vrij als een vis, het is erg belangrijk om afstand te kunnen nemen van wat allemaal "moet" (of van jezelf moet) en aandacht te blijven steken in je oplaadpunten.
Voor je het weet raak je op afstand van "jezelf" als je dat niet doet: die tijd moét je gewoon inruimen en blijven bewaken!

Dat zijn trouwens niet alleen de leuke dingen die bovenkomen als je ff stilstaat na een tijdje doorhollen, er kwam ook eea aan onderweg (weer eens) ingeslikte emoties en alleen al daarom is het goed om af en toe afstand van je dagelijkse leventje te nemen, ook dát is /doet (echt weer eens) met jezelf alleen zijn!
En dat ruimt zoals altijd ook eea op binnenin jezelf.
Na oude shit blijft het noodzakelijk om nieuwe op te (blijven) ruimen.
Het is zoals jij zegt: er blijven ups en downs komen in het leven, het is niet zo dat je daarvan gevrijwaard wordt als je eenmaal vriendjes met jezelf bent geworden oid, het is elke keer weer een uitdaging hoe je ermee dealt (zowel met het aangename als onaangename).

Het druk hebben is een mooie afleiding, en meestal op de laag van eigenwaarde, het doet weer een ánder beroep op jezelf, maar raak je voor je het weet toch van je eigen essenties af als je daardoor niet nu en dan stilstaat om te kijken of je nog "goed" bezig bent met wat je wilt in het leven.
Mensen die "het druk hebben" en "alsmaar doorgaan" associeren met "succesvol" en daar ook anderen aan afmeten/beoordelen onderdrukken niet zelden daarmee eea en dat is misschien op korte termijn een succesvolle strategie om je te vermaken en van betekenis/waarde te voelen, maar het blijft imo zo dat je daarmee ook een belangrijk ander deel van jezelf ontloopt, als je niet oppast.

Valkuil daarbij is dat singles denken dat ze al zo vaak alleen zijn en dús met zichzelf zijn, maar ook alleen kun je jezelf "ontlopen" door alsmaar vermaak te zoeken en jezelf bezig te houden, vaak met eea van buitenaf, zodat weinig ruimte is voor wat van binnenuit opborrelt.
Tekenend wel bijv dat je al zo gewend bent om bijv de weersverwachting alleen al te willen raadplegen wat voor weer het wordt, hoe geconditioneerd je langzaamaan toch geworden bent met info van buitenaf die op élk gewenst moment beschikbaar is, en hoe je je "als vanzelf" overgeeft aan "we zien/merken het wel" (wat vroeger heel normaal was, zonder al die apparaten).
En je plannen daar niet op afstemt, maar gewoon iets gaat doen met wat voorhanden is.
Hoeveel mensen komen pas aan "niksdoen", stukje wandelen of fietsen of een goed boek lezen toe als ze op vakantie zijn?!
Waarom is het inbouwen daarvan soms in eigen huis of tuin zoveel lastiger?
Ik denk dat het te maken heeft met alle afleidingen, de post die op de deurmat ligt en waar iets mee "moet", achterstallige dingen die opgeruimd "moeten", maar zeker ook een dominante plaats voor (vaak) een tv of pc in woon- (en vaak zelfs slaapkamer).

Wees maar blij dat je minder toekomt aan forummen/internetten, Zand, des te meer aandacht voor andere ook fijne en belangrijke mensen en dingen!

Sayhelloyou, welkom hier op het topic.
Het is wat stilletjes, en ik hoop dat je wat reacties krijgt waar je iets aan hebt.

Wat Zandvogel al zegt viel mij ook op, ik citeer je even:
"een soort superwoman, die harder moet worden en alles in zich heeft om een ander te troosten, lief te hebben, te laten genieten en op te vrolijken."
"Mijn kwetsbare kant zien ze eigenlijk niet, en als ze die zien snappen ze me eigenlijk niet (ouders/vrienden)."

Ik denk dat dit meteen ook de kern van jouw issues is: zet er maar eens "ik" en "mij" voor in de plaats, dat is de kern van dat verdriet wat je voelt nu je dit voor jezelf eens verwoord hebt:

"Ik moet van mezelf een soort superwoman zijn, die harder moet worden en alles in zich heeft om mezelf te troosten, mezelf lief te hebben, mezelf te laten genieten en mezelf op te vrolijken.
Mijn kwetsbare kant zie IK eigenlijk niet, en als ik die zie, dan snap ik mezelf eigenlijk niet".

Dit is het hele eiereneten: jij ziet jezelf niet, zo druk ben je altijd geweest met naar anderen (en hun behoeftes) te kijken en er voor anderen te zijn. En omdat je daar zelf je hele leven naar ingericht hebt, verwacht je eigenlijk van anderen dat zij dat ook doen tov jou: zo met jou en jouw behoeften bezig te zijn, wat jou bezighoudt, te willen weten en begrijpen wat jouw kwetsbare of zwakkere kanten zijn en die (proberen) weg te nemen voor jou, of jou in te bevestigen dat je er met al die "imperfecte minpunten" tóch toe doet, belangrijk bent, ook dan iemand bent om (zonder voorwaarden) van te houden..

Je vecht zo hard om dat te "verdienen" (dat anderen wél van jou houden ondanks dat jij zelf op eoa manier vindt dat je dat niet verdiend hebt zolang je niet perfect bent) + dat je veel moeite moe doen om van anderen te kunnen houden met hún imperfecties (dat ze zich niet verdiepen in jou (zien) en jouw kwetsbare kanten (zien) en jou begrijpen) dat je helemaal uit het oog verloren bent dát liefde en "houden van" daar helemaal niet om gaat!

Liefde IS. Punt.
Mensen houden niet van je om wat je presteert of "foutloos" door het leven zou gaan, alleen maar mooie kanten en sterke eigenschappen hebt, mensen houden van wie jij bént in totaal, met je sterke en zwakkere kanten, ze geven toch al die tijd al om je, terwijl je je hele leven nog niet perfect was?

Ook een psycholoog en/of boeken kunnen je niet van buitenaf bevestigen in dat jij okay bent zoals je bent en dat dat genoeg is om van te houden, als jij zelf niet in de basis gelooft dat je (in totaal, je plussen en minnen) "goed genoeg" bent om van te houden.

En dat van jezelf houden is niet iets wat je kunt of moet leren, het is alleen zaak om dieper in jezelf te graven, een connectie te maken met je eigen hart en ziel, met die kern van liefde die je gewoon met je meedraagt! Al die tijd al!

Het is "alleen maar" waar je je aandacht op richt: als dat is op wat anderen van jou vinden en voor jou voelen, ben je iig niét bezig met die (connectie met je) eigenliefde en jouw liefdesvermogens te zoeken en te vinden, he.

Maak onderscheid tussen de "innerlijke criticus" die jou totaal overheerst als het gaat om eigenwaarde in de zin van je "ego" en je "innerlijk geweten" die écht weet wat goed is voor jouw hart en ziel.
Je "beste zelf" zijn in de zin van perfectionisme gaat om ego en eigenwaarde: waarde tov anderen (ouders, vriendinnen, rol en status in je omgeving en de maatschappij, aanzien en gezien worden die respect afdwingt en die je (eerst) moet "verdienen" met allerlei verwachtingen beantwoorden en strategieen om je "iemand van waarde" te kunnen voelen.
Op diezelfde "schil" (of "uienring") gaat het om (dreiging of gevaar van) afwijzing.
Door anderen dus, en om dat zoveel mogelijk te voorkomen, door verwachtingen en behoeftes van anderen (van jou) te proberen te "lezen" (dus te zien en te begrijpen) en vervolgens te (proberen te) vervullen.
Wat je dan andersom terugverwacht van (die) anderen, eigenlijk, want als jij dat voor anderen doet/probeert, beschouw je dat als een soort investering, als moeite doen, als beloning die je (ooit?) terugkrijgt (wat je erin gestopt hebt): jouw investeringen moeten zich wel een keer "terugbetalen" in iémand die dat aan jou geeft, zoals jij dat aan anderen geeft of hebt gegeven.

En als dat niet gebeurt, raak je teleurgesteld, ontdek je dat je eenzijdig bezig bent geweest, en jij anderen belangrijker gemaakt hebt dan jezelf, en die anderen jóu niet belangrijker maken dan zichzelf. En kun je je aardig "bekocht" voelen.
Jij hebt dat altijd als goede eigenschap of karaktertrek gezien en van anderen ook verwacht, en merkt nu dat dit niet iets goeds en ook geen goede strategie is geweest, want ten 1e word je daar teleurgesteld en steeds "behoeftiger' van (wachtend op nog steeds die beloning die uitblijft van anderen, van je (ex)vriend, ouders, vriendinnen enz), en ben je daar afhankelijk van geworden zelfs om je geliefd en gezien/gehoord te voelen en dat je ertoe doet op deze aardbol.
En ten 2e merk je dat je onderweg (al die jaren zo met anderen bezig geweest te zijn, zowel wat zij van jou vonden/voelden als met wat zij van jou verwachtten en "nodig hadden" proberen te "geven") jezelf helemaal vergeten bent.

En de laag van eigenwaarde en waaraan je dat (respect en waarde van/voor anderen) ophangt, is (niet) toevallig ook dezelfde laag van zelfafwijzing: alle negatieve geloof over jezelf waarom je vindt dat je er niet toe doet, vooral niet moet denken dat je iets voorstelt, laat staan iemand bijzonders bent, niet de moeite waard bent om gekend te worden, je begeerd of geliefd te voelen, je niks voorstelt... zolang jij je "perfecte, beste zelf" niet bereikt hebt.

En keerzijde van dit verhaal is ook nog dat als jij je niet door anderen geliefd en begeerd voelt, daar wel een reden voor zal zijn, en dat betekent dat je idd nog niet perfect bent en de moeite waard bent om van te houden, dus eerst nog aan allerlei (zelfbedachte en zelfopgelegde) voorwaarden moet voldoen om (eindelijk dan ooit) iemand te wórden die wél de moeite waard is om van te houden.

Maar jij verwart intussen je waarde van en voor anderen met liefde en houden van.
Houden van houdt overigens niet automatisch in dat je ook met diegene(n) een relatie hebt of zelfs maar contact en omgang.
Of dat je dan (al) het gedrag van diegene ook automatisch maar geweldig en perfect moet vinden en ook diens eigenschappen, karakter, levensinstellingen, bezigheden, of de mate van aandacht voor jou, de mate waarin jouw behoefte (aan gezien en begrepen en vooral bevestigd te worden) worden beantwoord.
Jij houdt toch ook van je niet-perfecte ouders, (ex)vriend, vriendinnen, ook al vind je niet alles wat zij doen in hun leven zoals jij dat zou doen of wensen, of tov jou doen niet zoals jij zou wensen?

Waarom zouden anderen meer moeite, liefde en begrip en bevestiging (van jouw mooie kanten) moeten geven die jij jezelf geeneens getroost? én jouw minpunten accepteren en niet van belang vinden, als je die zélf niet kunt accepteren en voor jou genoeg reden zijn om niet van jezelf te houden, jezelf zelfs af te kraken, af te wijzen, en die innerlijke criticus zonder énige rem te geloven en te laten heersen over hoe jij over jezelf denkt?

Het gaat er niet om om je ego uit de weg te ruimen of die innerlijke criticus het zwijgen op te leggen!
In sommige opzichten heeft ook die innerlijke criticus het beste met je voor, alleen richt die zich op de "verkeerde prioriteiten", namelijk het egootje (in de zin van wat Deepak onderscheidt in "ego" en "ware zelf") en eigenwaarde met wat jij geleerd hebt (opvoeding, via bevestiging wat gewenst gedrag was en afremmen wat niet gewenst was en allerlei algemenere overtuigingen en ideeen over wat "succesvol" (mens) is, en dat gaat vooral over "wat" je voorstelt (en daar perfectionist in zijn om goed genoeg te zijn, iets voor te stellen in maatschappij en omgeving, en niet "wie" je bent of wilt zijn, je "beste zelf" zijn met wat je hebt meegekregen aan vermogens (en zwakker ontwikkelde vermogens), waaronder het vermogen om lief te hebben en jezelf lief te hebben, om liefde te kunnen voélen (ipv uitingen van liefde aan te zien voor liefde!).
Van anderen tov jezelf, van jezelf tov anderen, uitingen (of het ontbreken daaraan) zeggen niets over of je van iemand houdt of hij/anderen van jou, het is wat je voelt, of misschien eerder een instelling, waarop je je kunt afstemmen en "kiest/besluit" om als levenshouding daarvanuit het leven te leven en gebeurtenissen en keuzes tegemoet te treden.

Zolang jij je bezighoudt met (voornamelijk) eigenwaarde en jouw waarde voor en van anderen als het gaat om wat je doet, bezit, leert (kennis, opleiding, werk, sociaal leven, populariteit, uiterijke (maatschappelijke of omgevings)verwachtingen van "succes hebben", behoeftevervulling om "iemand" (van enig aanzien) te zijn of te moeten "verdienen" ergens mee (gedrag, pleasen, helpen enz) en bevestiging van buitenaf te verkrijgen (liefdesuitingen, complimenten, geldelijke beloning, aandacht, tijd, bevestiging en respect van anderen) ben je per definitie niét bezig om jezelf te verrijken als mens in je capaciteiten om lief te hebben, liefde uit te dragen naar anderen, liefde wérkelijk te kunnen ontvangen en "binnen te laten komen', te geloven en te vertrouwen op dat je niet bént wat je uitdraagt naar buiten toe en wat je "bereikt hebt" aan wat je over hebt genomen van waar "men" iha in gelooft dat je een geslaagd mens bent in de zin van wat je hier op de aardbol doet, wat jouw betekenis is waarom je uberhaupt leeft, wat de zin van het/jouw bestaan is.

Neem die stem van je innerlijke criticus maar eens serieus: het geeft vaak eigenlijk aan dat jij (bang bent dat je) vindt dat je je dus te weinig van betekenis máákt, jezelf zo tekort doet, en dat je dáár dus iets aan kan en gaat doen.
Al is dat in een heel andere "hoek" dan waarin die innerlijke criticus het zoekt (ego, eigenwaarde obv prestaties en onvolkomenheden die "verwacht worden", danwel iha als sterk of als "zwak" worden gezien, oa tijds- en cultuurafhankelijk en afhankelijk van wat anderen (of de meerderheid) vinden/doen, zoals succes, beloningen en geluk ergens buiten zichzelf zoeken).

Ga zélf bepalen wat prioriteit heeft: je levend voelen, jezelf zien en begrijpen, zelf genieten, zelf mild naar je kwetsbaarheid/kwetsbaarheden en "zwakke kanten/plekken" zijn, tijd/moeite/aandacht aan jezélf geven, jezelf willen kennen diep van binnen, zelf liefdevol zijn in hoe je over anderen denkt, loslaten van verwachtingen hoe die anderen moeten zijn (of jegens jou moeten gedragen en doen), je eigen mooie kanten volop zien en aandacht geven (ipv zelfveroordeling en afkraken en onhaalbare eisen aan jezelf stellen en pas dán "verdiend" hebben om gelukkig en blij en onbevangen speels te mogen zijn, zodat je (zolang je diegene niét of niet volledig bent) je denkt dat je niet gelukkig kunt zijn of "mag" zijn of (nog) niet van jezelf kunt houden en eigenlijk ook niet kunt geloven dat anderen wél zouden kunnen houden van jouw (imperfecte) zelf.
Dat je ook altijd "je beste zelf" zou moeten zijn om "goed genoeg" te zijn om van te houden, dan kun je lang wachten!

En weet je, hij en je ouders en vriendinnen houden al die tijd al van jou, ondanks alles waar jij ánders in bent of jezelf nog niet goed genoeg in vindt (en jij toch ook van hun, zijn zij perfect dan? In jouw ogen? Moeten zij dat eerst/nog "verdienen" met moeite/ gewenst of goed gedrag naar jou toe?

Het is jouw eigen instelling, die jij voor jezelf aanhoudt en dé grote misvatting die daarin zit, die liefde verwart met aandacht, moeite, tijd, diepgang enz (en van anderen moet komen ook nog! Bij gebrek aan zelf kunnen voelen denken dat je dat aan en van anderen wil en kunt "(weg)"geven én ontvangen, dat dat de definitie van liefde is, en (die uitingen, dus aandacht, tijd, moeite, begrip krijgen, behoeftevervulling, door jou gewenst gedrag en omgang, bevestiging, enz) ook graadmeter is van de liefde die men voor jóu voelt.

Liefde delen is niet bij hem (of je ouders of vriendinnen) hálen wat jij zelf niet voelt voor jezelf en ook niet of hij bij jou wil zijn en blijven, moeite doet om jou te kennen en begrijpen, jouw zwaktes weg te sussen of te kussen, jou gerust te stellen dat je er wél toe doet. Dat is niet zíjn (levens)taak, iig.
Als jij van hem/hun houdt, vraag je dat imo niet van iemand, iig niet zonder dat je jezélf allereerst wil kennen en vanuit jouw kern van liefde van hem/hun houdt, ipv vanaf deze laag van (angst voor) afwijzing en zelfafwijzing, die zij moeten "compenseren" om jou ervan te overtuigen (als tegenovertuiging die jij zelf koestert: dat jij die liefde niet waard bent totdat je dit en dat gerealiseerd/ geleerd hebt met jezelf) dat je ertoe doet en goed genoeg bent.

Jij bent de enige die deze voorwaarden aan jezelf hangt en daarmee de liefde niet ziet (en ook niet zoekt, binnenin) die er ís, van jezelf, van anderen, omdat je dus overtuigd bent en heilig gelooft dat zolang de voorwaarden daarvoor (nog) niet vervuld zijn (om dat te verdienen) liefde iets is wat nog moet komen en je moeite moet doen om dat te (kunnen) bereiken.
Terwijl het een staat/gesteldheid/instelling is van jezelf, in je eigen kern besloten (of opgesloten) ligt, zolang je je tijd en moeite aan andere delen/lagen van jezelf en aan anderen geeft.

Dus eigenlijk is waar je je maar mee bezig houdt en je aandacht/tijd/moeite aan geeft.
Zolang je een "welles-nietes" speelt tussen je negatieve geloof (innerlijke criticus, zelfafwijzing, zelfveroordeling0 en vervullen van je eigen voorwaarden aan (eigen)liefde (dus zelf alleen voorwaardelijke liefde kent), zul je "bang" zijn dat anderen jou ook af kunnen en zullen wijzen op bepaalde voorwaarden (of die jij zelf dus verzonnen hebt waarom je niet goed genoeg bent en pas wel zult zijn).
En dat maakt je zo vatbaar voor wat anderen denken, vinden en voelen voor jou, omdat je dat zelf beperkt en inperkt.

Het stoppen met proberen te krijgen van (een) ander(en) wat je zelf nalaat (je eigen liefdesvermogens te openen en vrij te laten, onbelemmerd de ruimte te geven, en alles wat dat verhindert of beperkt uit de weg te ruimen).
Je eigen diepgang op te zoeken, en dat doe je al, in de vorm van een psycholoog, en niet langer je beperkte ego met de stem van diens innerlijke criticus klakkeloos en eindeloos te geloven of de ruimte te blijven geven om jezelf te veroordelen, de nadruk te blijven leggen op je onvolkomenheden, maar ook echt iets gaat doen áán wat je werkelijk belemmert en inperkt.
Dus niet langer je richten op die innerlijke criticus ongelijk geven en tegenspreken (met strategieen waarom je wél iets waard bent en er mag zijn en goed genoeg zou zijn), maar weg proberen te nemen wat jou in de weg staat en jou alsmaar "opeist" waardoor je die aandacht niet kúnt richten op dat jij die gedachten/overtuigingen niet bént.

Dat dat "maar" een deel van jou is, (een deel wat wij allemaal hebben) die nu de volle ruimte krijgt en je je mee vereenzelvigt, en andere gebieden in jou letterlijk "overstemt".. die kun je proberen te overschreeuwen met allerlei strategieen en prestaties enz waarin jij eigenwaarde ervaart, maar dan nog ben je niet bezig met je kernen, waar je je geliefd (en begrepen) voelt.

Het enige wat je kunt "leren" is hoe je de toegang vindt naar je essenties, kern, waar die innerlijke criticus de dienst niet uitmaakt, en je de betrekkelijkheid ziet en ervaart van overtuigingen en waar je in gelooft en dat dat negatieve geloof niet is wie jij bént.
Dat velen (incl ikzelf soms) dat zo moeilijk vinden om met die kern en eigenliefde verbonden te zijn én te blijven, komt oa doordat zo diep in de maatschappij is doorgedrongen hoe normaal het is om daar (ver) vanaf te staan en een leven te leiden wat verwacht wordt en op ego en eigenwaarde gericht is.
Je bent het niet gewend, vandaan geraakt, maar je kúnt daar weer dichtbij komen, als je dát als levensdoel gaat maken (ipv perfectie in andere opzichten).

Laat maar eens gaan waar je altijd in geloofd hebt en je dat geluk met jezelf niet heeft gebracht: stop met alle aandacht te richten op je prestaties en op anderen en hun (vermeende) behoeften, op anderen helpen (die daardoor ook niet zichzelf hoeven te helpen), op wat anderen denken en vinden van jou: het belangrijkste is wat jij zelf denkt en vindt van jou: jij moet met jezelf het leven door en dus is eigenliefde prioriteit geven iets heel anders dan egoisme (woord zegt het al: je ego prioriteit geven).
Op een gezonde manier met jezelf bezig zijn (of mee aan de slag zijn, je eigen instellingen en waar jij op "afgestemd" bent, wie jij in de kern eigenlijk bent, jouw eigen diepgang, interesse, moeite, aandacht voor de zoektocht naar "onvoorwaardelijke" liefde en wat daarvoor in de weg staat, naar acceptatie wat er te accepteren valt en iets te doen aan wat je werkelijk beperkt/inperkt als het om je hart en ziel gaat.

Want van jezelf houden houdt niet in dat je allerlei negatieve blokkades en belemmeringen accepteert of niet zou streven naar wat werkelijk goed voor je zou zijn.
Ik geloof in die zin niet in zelfacceptatie als het gaat om wat niet hoéft te beperken, of die te vergoelijken onder het mom van jezelf wijsmaken dat je "goed bent zoals je bent" als dat je afhoudt van onbekommerd te stralen.
Wel dat je die met mildheid beziet en begrijpt van jezelf, jezelf daar de tijd en timing voor te geven, "zelfverbetering" mag altijd, mits je intussen ook van jezelf kunt houden zolang je daar (nog lang) niet aan "voldoet" en het dus om blokkades, tekorten en tekortkomingen gaat die je eigen "zieleheil" betreffen, voor zover je die zelf kunt opheffen of vervullen.
Dat is een levenslang proces imo, en intussen bén je goed genoeg, ben/héb je die mooie ziel van binnen allang, is het alleen maar zaak om die dwars door je andere "lagen" te laten schijnen en dát als uitgangspunt te nemen in alles wat je doet, denkt, kiest, met je tijd doet, en in je interacties met anderen.

Liefde gaat om wie je bént tenslotte, kern en wat daaromheen zit, je héle uiterlijk en innerlijk, het totaal, en wat daarvan overheerst of bepaalt (je mooie kanten of schaduwkant of innerlijke criticus, ego of "ware zelf" of "natuurlijke staat van zijn" of hoe je het ook noemt, bepaalt wat je voelt én wel/niet uitstraalt naar buiten. Ongeacht of en wat anderen daarvan oppikken, je mág ook gewoon zelfstandig stralen, zoals de zon doet, omdat dat je natuur is, ongeacht of mensen daar iets mee doen en die stralen op hun huid ervaren, verwelkomen, aannemen, terugstralen of niet, dankbaar of waarderend om zijn of niet.

Van anderen houden is imo willen dat zíj ook (zelf/zelfstandig) stralen, en niet dat je verwacht dat zij jouw leven glans (horen te) geven en dat op jou afstraalt (dus dat zij jou moeten helpen daarbij) of dat jij je meer bezig houdt met hem/hun hélpen stralen, terwijl je je niet bezig houdt met je eigen zonnige stralen de volle ruimte te geven.
Wat iig niét kan, is vanuit eigen schaduw denken dat jij de zon in andermans bestaan kan/hoort te/moet kunnen zijn.
Wat wél kan, is anderen verwarmen en aanraken met jouw warme zonnestralen, met jouw levendigheid, als je die zelf gevonden hebt.

Ga daar dus naar op zoek in jezelf, door muren en obstakels en modderlagen te verwijderen, op te schonen, oa door je te ontdoen van oude en recente invloeden van pijnlijke ophopingen van oud zeer, negatieve ervaringen en (eigengemaakte negatieve overtuigingen, die je alsmaar hebt herhaald en versterkt) en daar ben je al mee bezig in therapie.

Als ik iéts heb geleerd is dat anderen dat niet kunnen: je kunt alleen je eigen blik en gesteldheid (blijvend) bepalen, eea wegnemen, verwerken, voelen, van perspectief veranderen, verbinden en verbonden mee voelen. Anderen kunnen hooguit iets raken of triggeren/doordringen wat en als dat al in je zit.
Alles wat jij achter muren of blokkades bewaart kunnen anderen ook niet raken en kan ook niet naar buiten.
Mbv die therapeut kun je hooguit "leren" om die muren af te breken en hordes/beletsels uit de weg te ruimen zodat je je eigen stralende zelf ontmoet!