Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Nicci: het kan idd naast elkaar: én verdrietig zijn én toch nog oog hebben voor de mooie dingen die er meestal óók nog zijn.

Als het niet meer zo vers is dan, he.

Het beinvloedt je algehele stemming misschien, dat de glans eraf is, maar itt angst (die emoties min of meer uitschakelt) is verdriet 1 vd emoties en kun je andere ook nog steeds voelen (ook liefde).



Gek genoeg, of misschien helemaal niet zo gek, is dat ik bij groot verdriet juist zo ontvankelijk was voor álle gevoelens, dus ook juist heel veel liefde voelde. Die lag er immers aan ten grondslag.

Niet verslaafd aan drama oid, maar dat dat hele vermogen om te voelen zo geaktiveerd was, was voor mij overweldigend, heel welkom. Dat kwam ook omdat dat jaren onderdrukt was geweest en ik dus heel gelijkmatig op 1 lijn leefde, heel evenwichtig op het oog, maar vooral omdat eea me niet raakte, weinig connectie had en "in mijn hoofd zat" (versus "in je gevoel zitten").

Soort automatische piloot, zij het naar mijn optimistische en opgewekte natuur, dus pieken en dalen gingen zo'n beetje aan mij voorbij.



Als je zelfbeschermingsmechanisme onderdrukken is, glijdt eea makkelijker van je af, omdat het niet zo diep raakt/doordringt.

Dat heb ik daarna wel anders meegemaakt, net als wanneer je oor uitgespoten is, je tijdelijk alle geluiden opeens heel hard en scherp hoort, haha.

Een óvergevoeligheid opeens, die me overviel, die muurtjes in 1 keer omver!

En ik had nog geen nieuw mechanisme, dus geen andere keus dan maar te voelen wat er te voelen viel.



Waarbij zij aangetekend (en heb ik vaker gezegd, he?) dat iets wat (nog) boven je hoofd dreigt, veel vervelender is (want onzeker, dreigend doemscenario) het allerlastigst is om mee te dealen, vind ik.

Lastiger dan wanneer dat uitkomt.

(misschien kan Aiksje dat beamen, na maanden onzekerheid en (reele) dreiging van uit elkaar gaan?)



Omdat het onzekere dan zekerheid wordt, er een besluit valt, en daar kún je dan iets mee (erom rouwen, andere maatregelen en beslissingen nemen, afleiding zoeken, focus verleggen, iig hoef je niet meer met alle macht die angst te bestrijden of allerlei moeite te doen om het doemscenario maar niet te laten gebeuren, want dat ís al gebeurd, een gegeven geworden).

Als dreiging/angst weg is, komt (pas) ruimte voor emoties.

Het hele scala, tot aan aanvaarding/ berusting aan toe.



Angst neemt zo'n speciale plek in omdat het je (onbewust) in overlevingsstand zet (vecht-vlucht-bevries).

Enige waar je dan voor op moet passen is dat je dan niet bang moet zijn voor die emoties (dan creeer je een nieuwe angst voor jezelf) of bijv een nieuwe angst in de vorm van "angst om nooit meer een/zo'n (ge)liefde mee te maken" of angst om alleen te zijn oid.

Niet de ene angst door de volgende te gaan vervangen dus.



Een overweldigende (niet te bevatten) gebeurtenis kan ook in overlevingsstand brengen, denk aan shocktoestand, fases van ongeloof, ontkenning, verdoving (bevriezen), afvlakking, enz, dat is ook een zelfbeschermingsmechanisme om eea gefaseerd toe te laten, als het te groot ineens is. Maar daar zit denk ik altijd een (groot) deel angst in, of aan voorafgaand, of de gebeurtenis zelf die heel eng was, de schrik erin zit, veel stress(hormonen) losmaakt (oa om iig nog te kunnen handelen op de automatische piloot, overschakelen op overlevingsmodus allereerst. En pas als dat zakt, er evenredig weer ruimte komt voor emoties).



Ik denk dat een grote klap zowel het hele scala aan emoties kan aktiveren als juist de-aktiveren.

Bij mij destijds een gevalletje Suske en Wiske, als Lambik een klap op zijn hoofd krijgt en zijn geheugen kwijt is, en pas aan het eind van het boek opnieuw een grote klap, waardoor hij weer zichzelf wordt



Het is eigenlijk heel simpel: mensen die bang zijn voor hun emoties, en onderdrukken als mechanisme, hebben daar vaak ook gegronde reden toe.

Emoties waar ze op dat moment iig niet mee konden dealen, te groot, te eng, te overweldigend (of te jong om daar op andere manieren mee te kunnen dealen, zichzelf niet in veiligheid kunnen brengen, niet kunnen terugvechten en ook niet vluchten/vermijden) en die op eoa manier vaak (en langere tijd) heel (levens)bedreigend zijn (geweest).

Geeft namelijk stresshormonen en dan komt de stressboog om de hoek (en het mechanisme wat in die situatie de overhand heeft en dat is heel persoonlijk en afhankelijk van het gebeuren): een bepaalde dosis zet aan tot aktie, vechtlust, of tot vluchten (als vechten niet kan of helpt) maar een teveel van die stoffen (die bedoeld zijn om in aktie te kunnen komen in nood) je niet "kwijt kunt" doordat er niks is wat je kunt doen, kan dan zich oppotten en (ook op langere termijn) verlammen/bevriezen/ verdoven.



Dat zie je bijv rondom ongelukken of een overval meemaken of als iemand voor de neus van een menigte in het water belandt en dreigt te verdrinken.

Er wordt soms schande van gesproken dat maar een enkeling daadwerkelijk in aktie komt bij zoiets en de rest versteend toekijkt, of zich ervan afwendt, of dat iemand van een ongeluk wegloopt, maar het zou al veel schelen als mensen meer kennis/begrip hadden van die mechanismen, die het op dat moment "overnemen" (en welke van de 3 dat is, is een automatische, die heb je niet voor het kiezen, dat gaat onbewust, net als je hartslag en ademhaling en andere automatische functies waar je in doorgaans en in noodgeval al helemaal geen invloed op hebt).

Pas als de situatie weer veilig/rustig is, komt het besef (bewustwording) en de emoties los (trillen enzo, adrenaline die dan vrijkomt, waarop in reactie andere stoffen aangemaakt worden zoals cortisol (en endorfines).



Bij verstoringen daarvan blijft het lichaam ook nadat het weer rustig en veilig is die (stress)stoffen aanmaken, zij het natuurlijk niet in de dosis van de gebeurtenis zelf, waardoor mensen soms niet eens doorhebben dat ze langdurig een gespannen lijf hebben en in meer of mindere mate oa hun emotionele vermogens ofwel (overmatig) in "standje" vechten (licht ontvlambaar) of vluchten (kan ook vluchten zijn in verslaving of eoa mate/soort verdoving) staat, ofwel bevriezen (dissociatie, niks voelen, slechte connectie "in je hoofd'-"(fysiek) voelen, dus verminderde connectie mind-body).

Ook concentratie (denkvermogens) raken verstoord bij langdurige stress (meestal meten ze bij kinderen of schoolresultaten eronder lijden, om te veronderstellen hoe het met ze gaat, bijv bij scheiding of destructieve gezinnen tov kinderen in "normale" gezonde omstandigheden. (persoonlijk denk ik dat dat dus lang niet alles zegt, kunnen intussen emotioneel overhoop liggen of als ze enigszins intelligent zijn alsnog rationeel prima functioneren, al is het misschien niet op hun best/ volle vermogen).



Lijkt me iig vrij logisch dat als het door emotionele oorzaken is (voortdurende dreiging thuis, onvoorspelbare ouder(s) oid, gebrek aan liefde en zorgzaamheid) dat dat meer impact heeft op emotionele ontwikkeling en gezondheid dan op rationele vermogens.

Mensen kunnen juist overmatig rationeel ontwikkelen, omdat dat veiliger is (of proberen hun emoties te begrijpen, analyseren enz) als (hevige) emoties juist de oorzaak zijn van grote angst en (het voelen zelf) vermijden door te denken (en leren kan ook afleiden, want is je bewuste aandacht richten op bestuderen (of werk, op latere leeftijd).



Bij zoiets als liefdesverdriet is het iig imo zaak om niet te onderdrukken of jezelf alleen maar af te leiden, in je werk te storten oid, omdat je dan in feite jezelf wijsmaakt dat je bang voor die (nare, ongewenste, verdrietige) gevoelens moet zijn, dat daar dus reden voor is.

Dus vooral jezelf geen nieuwe angsten aanpraten, omdat dat een normale verwerking in de weg staat!



Daarom is het ook zo belangrijk dat je bijv niet bang bent voor het alleenzijn (waar mensen die vlak voor een breuk staan nogal eens mee te maken krijgen: de angst dat dat eenzaamheid met zich meebrengt, of om alles alleen te moeten beslissen, regelen, angst om werk en inkomen, of ze nog een dak boven hun hoofd hebben (als ze samenwoonden en weer zelfstandig iets moeten vinden en kunnen betalen, ook in de toekomst, bij werkloosheid enz) en twijfel of ze dat wel aan zullen kunnen (als dat langere tijd niet nodig is geweest, je dat niet weet van jezelf, niet kunt terugvallen op zelfvertrouwen, omdat je dat nog niet weet, het crisis is, en de nodige onzekerheid meebrengt).



Hoe meer je al zelfstandig deed, hoe minder van dat soort angsten er nog eens bij kunnen komen.

En daarom is er denk ik zo'n trend van op zeker spelen (ook in de liefde): neem die risico's niet door (vrij snel) samen te gaan wonen (en je eigen woning op te geven), niet (vrij snel) evt kinderen kennis te laten maken met de nieuwe lover, en eerst allerlei "zekerheden" te willen hebben, wil je echt vertrouwen op de (nieuwe) liefde.



Pas nadat je eea op de rit hebt (zoals Zela bijv) en mérkt dat je het redt in je eentje, kan dat zelfvertrouwen toenemen, zeker als het ook nog eens fijner blijkt dan je vooraf ooit had kunnen denken.



Keerzijde is dat als je eenmaal een veilige basis hébt en eea tot rust komt, loopt, op orde is, je je kunt ontspannen (en dan dus al die emoties op je af komen, die in de "overlevingsperiode" naar de achtergrond raakten, omdat je druk met overleven (en regelen) was.

Een bepaalde dosis stress kan namelijk een drijvende kracht zijn (weer die stressboog: te weinig levert weinig uitdaging/gezonde spanning op (en dus weinig aktie, onderpresteren, faalangst, liever niks ondernemen dan risico op mislukking, en een teveel aan stress ervoor zorgt dat er niet nog meer spanning en uitdaging bij kan, omdat je gestel (belastbaarheid) al zo overprikkeld is en dus ook leidt tot lamleggen van (nieuwe) uitdagingen kunnen aangaan.



Als eea eenmaal ontspant, voelen mensen de afgelopen periode of gebeurtenis vaak pas, dat ze (mbv die stresshormonen) over grenzen zijn gegaan misschien, de vermoeidheid van hun lichaam en geest, de impact van die stoffen op body & mind (uitputting en "op reserves geleefd hebben", tropenjaren, en wellicht het gemis van die stoffen die ervoor zorgden dát je overeind bleef.



Ik ken mensen die alsmaar bezig moeten zijn, zodat (oud zeer en andere) emoties geen gelegenheid krijgen om op te borrelen (zodra ze ontspannen en in rust zijn): ook vrije tijd volplannen, altijd bezig (moeten) zijn (is het niet op werk dan wel in huis of onder de mensen zijn enz).



Mensen die roepen: "ik zou gek worden in een dorp, of van op het strand liggen niksdoen, op de bank zitten, enz".

En dat meestal triomfantelijk, als een prestatie, dat ze altijd maar doorgaan en nooit stilstaan (want associeren met saai, lui enz), dus dit "alsmaar doorgaan" als een deugd zien, een goede eigenschap.

Wat een ander op een dag nog niet voor elkaar krijgt, doen zij er fluitend naast! (en die anderen die dat niet doen beoordelen als lui en passief, want afwijzen voor zichzelf en wat zij van zichzelf veroordelen (of zichzelf niet gunnen?), wordt van een ander ook veroordeeld (of niet gegund?).



Anyway: een bepaalde mate van stress en drukte geeft ook power (peper), daagt uit om eea voor elkaar te krijgen in bepaalde tijd, tot efficiency (ook zo'n toverwoord in een wereld waarin economische waarde hoogst gewaardeerd wordt! Hoe efficienter hoe beter?).

Maar ook temperament valt onder een (gezonde) dosis stress, namelijk die dosis die uitdaagt en als spannend/ levendig voelen enz wordt gerekend.



Maw: té ontspannen en te weinig omhanden hebben geeft oa volop gelegenheid en ruimte om te (blíjven) piekeren, herkauwen, herbeleven, fantaseren, mijmeren, enz, en intussen vasthouden op je plek, weinig doen, weinig nieuws ontdekken of leren, "blijven hangen".

(iedereen kent ook wel het op werkdagen meteen doorgaan met boodschappen, koken, wasje draaien enz, want als je eenmaal zit.. of op vrije dagen veel minder uit je handen komt, juist omdat niks haast heeft en later/morgen ook wel kan, en dus het tempo omlaag brengt).



Dat is niet zozeer verslaafd zijn aan drama, maar het ontbreken van élke spanning (geen risico: alles wat je onderneemt heeft namelijk 2 kansen: op succes en op teleurstelling/falen) en als je jezelf niet uitdaagt, zul je beide niet meemaken.

Ook niet het leuk-spannende van iets nieuws ontdekken of de kick van iets onder de knie krijgen.



Zolang je nog aan het verwerken bent kan het zijn dat je al genoeg hebt aan de (afgelopen) hevige periode, en kun je niet veel incasseren (en meestal weet je dat van jezelf wel, dat je ontspanning en comfortzone nodig hebt en bijv beter ff niet kunt daten oid (omdat de kans op leuk-spannend al snel kan omslaan in teleurstelling als het een paar keer op niks uitloopt en het zelfvertrouwen dan juist ondermijnt, ipv versterkt en goed gevoel wat je zocht/ wel weer eens wou ervaren).



Veel mensen zitten denk ik met zichzelf omhoog door te weinig uitdaging (naast hun werk, wat misschien ook routine is geworden) en een "is dit nou alles"-gevoel.

Wat trouwens ook bínnen relaties kan optreden, als die heel harmonieus zijn en (samen) ook te weinig (leuk)spannends gebeurt.

En als dat juist wel "dynamisch" was (ruzies, aantrekken-afstoten, frustraties of juist heel voelbaar positieve gevoelens (verliefde gevoelens, verlangen, enz) en wegvalt, kan dat ook als saai en leeg voelen.

Ook eeuwig vittende mensen hebben dat nodig van elkaar, waar omstanders niks van begrijpen, haha: "ga dan toch uit elkaar", denkt menigeen, maar die dynamiek kunnen ze zelf fijn vinden, houdt ze "scherp", en is ook een vorm van betrokkenheid bij elkaar.

(mijn moeder sneerde altijd dat mijn vader die smerige pijp maar buiten moest roken en op zijn beurt had hij dagelijks commentaar op haar roomboterverbruik, en toch waren ze gek op elkaar).



In je eentje ontbreekt die dynamiek, word je niet geprikkeld van buitenaf als je dat niet zelf opzoekt.

Dat kan heel comfortabel zijn (naar behoefte kun je dat opzoeken of juist ontlopen), maar daagt ook weinig uit (op een goede manier) en moet je eea "uit jezelf halen", jezelf motiveren, aansporen (ipv aan toegeven), een schop onder je kont geven, intitieren, overwinnen, drempels nemen, zelf grenzen opzoeken of overstijgen, of jezelf bedwingen als niemand jou tot de orde roept, aanspreekt op eea, spiegelt, enz.



Men zegt dat je bijv eigenschappen die je bewondert in een ander, maar zelf nauwelijks aanspreekt of gebruikt (of afwijst voor/in jezelf) kunt opzoeken door je met mensen te omringen die daar goed in zijn, en die als voorbeeld te nemen, om van te leren (als je dat wilt ontwikkelen in jezelf).

Ik weet nog dat ik in een bepaalde periode maar niet begreep waarom ik het gezelschap van "snelle oordelaars" vrijwillig opzocht, en bleef opzoeken, terwijl ik eigenlijk behoefte dacht te hebben aan "gelijkgestemden" en daar maar niet vond (en me vaak afvroeg dus: "wat doé ik hier?"



Maar snelle oordelaars zijn vaak ook adrem, ketsen snel terug, zijn verbaal sterk of luidruchtig, flappen iets eruit zonder nadenken, hebben direct een weerwoord (waar ik me laat afbluffen en pas 's avonds in mijn bed heb bedacht wat ik had kunnen zeggen, haha).

Dus in feite om dat te leren, mezelf aan bloot te stellen, te incasseren en aan te wennen, om ook "sneller" te reageren? Te oefenen als het ware?



Want als je zelf gematigd en evenwichtig bent, niet (snel) oordeelt en veroordeelt enz, heb je nog altijd een groot deel van de mensen die dat wél doen, kort door de bocht zijn, kort lontje hebben, gemakkelijk jóu be-of veroordelen, hun mening ventileren, roddelen, grote mond opzetten, (stoerdoenerij vaak, waar jij wel doorheen prikt, maar niet direct een passende, adremme reactie op hebt) en dan lijkt het alsof de grootste mond (of degene die verbaal domineert) ook gelijk heeft (of krijgt).

En los van dat het niet gaat om wie gelijk heeft, dagen mensen die het altijd eens zijn met je, je ook niet uit en houden ook geen spiegel voor (hoe het óók kan/ anders kan).



Omdat mensen van nature vaak geneigd zijn om de gemakkelijkste weg te nemen, en pijn/"negatieve" ervaringen uit de weg te gaan als dat kan, zul je in 1e instantie jezelf niet in lastige situaties begeven als dat niet hoeft.

Want die confronteren je met jezelf en dan moet je nieuwe aspecten aanboren, waar je niet zeker van bent over jezelf, als je die nooit gebruikt, en onzeker over blijft, als je die niet "oefent" (en dus eng blijft en je vermijdt, omdat die je confronteren met je "onvermogens" en dus je niet goed (genoeg) in voelt?



Daarmee ontzeg je jezelf ook de mogelijkheid om dat te kunnen afkijken, te mogen leren en oefenen en jezelf sterker in te maken?

Wat is er erger voor een (voormalig?) pleaser dan "negatief" commentaar, (kritiek, spot, belachelijk gemaakt te worden, grappen over jou), of op eoa manier onder de loep gelegd wordt door iemand die heel andere dingen van buitenaf (en door eigen bril) ziet dan jij jezelf beschouwt (van binnenuit, jezelf kennende)?

Kan heeeel verfrissend zijn! (mits niet kwaadaardig).



Hoe dan ook, wat je irriteert aan anderen, kan weleens nodig zijn om iets in jezelf te aktiveren of te ontwikkelen (en wie weet zelfs heel goed in te zijn als je dat eenmaal gebruikt! Een verborgen sterke eigenschap!).

Zachte, begripvolle aanmoediging kan iets in jezelf gang zetten, een reactie losmaken, maar een welgemikte schop ook!

Alleen al in de zin van: "ik zal eens laten zien dan... !!" (jezelf en die ander iets bewijzen uit rebelsheid, tegenreactie).



Als single in alles jezelf in gang zetten en motiveren is soms best een uitdaging op zich (vind ik), en daarom zoek ik die prikkels wel op, oa juist om niet zo tevreden te zijn met jezelf, omdat dat niet uitdaagt als je alles wel prima vindt zoals je bent en zoals het is.

Als je in eigen patronen blijft hangen, te toegeeflijk bent voor jezelf, brengt dat uiteindelijk ook stilstand mee (en dat kan als leeg voelen, teveel ruimte of routine).



Het advies hier altijd is bij tegenslag en teleurstelling enz: "wees nu extra lief voor jezelf!!"

En dat is ook het beste, als je eea te verwerken en weg te werken/ op te schonen hebt.

Maar daarna ook jezelf weer in gang zetten, overeind krabbelen uit die kuil, jezelf oprapen, opstaan en afkloppen hoort er ook bij, en op welk moment dat is, is persoonlijk, maar kun je jezelf niet eeuwig op beroepen (en uitstellen om weer volop te leven, incl alle risico's van dien op nieuwe bergen en dalen, succesjes en teleurstellingen).



In die zin kun je niet van jezelf verwachten bij recente wonden dat je zomaar vanzelf binnen een paar weken/maanden weer helemaal op de been moet zijn en alweer volop positief en opgewekt & vol enthousiast vertrouwen het (liefdes)leven (alweer) in te stappen.

Je merkt die (soms subtiele) veranderingen gaandeweg zelf wel (zoals Zela nu op een punt is dat ze het achter zich gelaten heeft, uitgezonderd hier en daar een momentje van "terugval").

Dat gebeurt steeds minder vaak, of duurt minder lang, en uiteindelijk blijft het weg.



Ik merk zelf ook dat ik niet meer genoeg heb aan schrijven over eea, maar (ruimte heb om te willen) beleven, levendigheid dus.

Inspiratie meer uit eigen (be)leven halen, daar voldoening uit (en meer uitdaging/ gezond temperament).

Is het toeval dat het weer lente is (en meer zin in en energie voor heb)?

Heerlijk dat de dagen lengen, de "winterslaap" voorbij is?

Meer licht = meer zin in lichtvoetiger dingen?!

Nou, na een hoop gepuzzel en in ander toestel wel werkt, moet ik tot de conclusie komen dat die simkaart niet gezien wordt door die samsung s4 (daar lees ik meer problemen over op internet). Gedoe zeg.

Klantenservice adviseert me naar een winkel te gaan, daar zouden ze div maten hebben, dus dat ga ik maar doen.

Door het zelf te proberen en uit te zoeken word ik steeds minder a-technisch, haha (het was wel makkelijk om dat over te laten aan wie daar wel goed in is), weet nu iig wat meer (ook instellingen enzo, die ik altijd aan zoon overliet)

Nicci: komt goed, schatje

Storm: nog verliefd?



Zandvogel: je bent zo stilletjes, alles goed met je?

Wat is er zo eng aan dan, als ze wél iets zouden willen van jou?

Kun je toch altijd nog niet in meegaan, mocht dat idd het geval blijken?

Waarom is dat angstig, als ze jou leuk vinden?

Wat wantrouw je eraan?

Dat ze op seks uit zijn?

(en dan nog, wat is daar dan angstig aan?) enz?



Is de angst daaronder misschien dat je niet weet hoe je daar dan mee om moet gaan, als er meer achter zit en ze jou willen versieren?



Maw: vraag jezelf steeds dieper: en wat zit daarachter? En dan geef je jezelf antwoord en vraag je weer: en wat zit daarachter? enz.

Dan kun je weleens achter komen waar de schoen werkelijk wringt..

Even een theorietje wat ik onderweg bedacht: je hoort vaak dat vrouwen bij een breuk langer nog niet aan een nieuwe lover moeten denken dan mannen (iha, uitzonderingen genoeg).

Zou het iets met oxytocine te maken hebben?

Dat vrouwen onwillekeurig door die hechtingshormonen intimiteit nog (lange tijd) koppelen aan die (ene) ex, en mannen juist "ontkoppelen" door dat weer bij een andere vrouw te halen dmv seks?

Ook omdat zij daarnaast ook andere hormonen aanmaken zoals meer testosteron (waardoor iha meer seksdrive, dus ook meer into losse seks?)

(en misschien onbewust niet te vaak bij dezelfde vrouw, ivm dat ook zij natuurlijk te maken hebben met die stoffen, zij het dat het bij hun anders werkt (vooral vlak voor climax)?

En vrouwen juist vaak pas zeggen te kunnen seksen als ze verliefde gevoelens hebben en anders niet (dus daarom relatief veel langer aan die ex blijven denken áls ze aan intieme zaken denken/fantaseren, zolang ze niemand anders in gedachten kunnen nemen)?



Ik heb het al vaker gedacht (en hier geopperd?) en ik denk dat vrouwen iha ook ontworpen zijn om gevoelig te zijn voor die stof, oa via borstvoeding geven die hechting met hun kinderen dmv datzelfde hormoon verloopt?

Dus misschien meer "receptoren" daarvoor ontwikkelen (en ook daar zijn verschillen in tussen vrouwen onderling en mannen onderling).

Storm: fijn dat jullie ook over "lastiger" onderwerpen kunnen praten zonder dat je bang hoeft te zijn dat hij het als "gezeur" afdoet.

Ik weet niet of je het moet zien als karaktereigenschap, wat jij wilt, heeft ook met leeftijd en biologische klok te maken denk ik, dat je wat meer haast voelt en geen tijd te verspillen hebt, misschien zit dat toch een beetje ingebouwd in veel vrouwen van jouw leeftijd met kinderwens dat snel duidelijkheid en zekerheid willen hebben uit onzekerheid of karakter zou voortkomen.



Pas wel op dat hij zich niet een potentiele zaaddonor gaat voelen: allereerst gaat het om hem als partner idd, dat het samen klikt en blijft klikken en de bekroning op die liefde zou dan hopelijk een gezinnetje zijn.

Als een partner wordt "uitgezocht" op eigenschappen die je zoekt in een toekomstige vader van je evt kinderen loop je het gevaar dat iemand met die veilige eigenschappen op den duur zijn aantrekkelijkheid of je (fysieke/ spannende) interesse verliest.

Hij moet wel echt bij jóu passen (en andersom) en het kost toch altijd tijd om dat uit te vogelen samen.

Niettemin is het heel goed dat je dit hebt kunnen bespreken, dat je serieus bent hierin en niet eindeloos wilt fladderen zonder idee waar het heengaat.



Stomme is dat het zo moeilijk te onderscheiden is voor onszelf waardoor we gedreven worden, he (wie weet hoeveel instinct en intuitie daarbij zit,, en mensen maar denken dat ze rationeel en emotioneel weloverwogen keuzes maken)



Veel plezier vanavond!

Vergeet vooral niet om lekker te

Zela: beterschap met je oor.

Lijkt me heel pijnlijk, zo'n doorbraak, maar je kan het maar achter de rug hebben

En nu afblijven he, rustig laten helen!



En die andere doorbraak zou idd best weleens kunnen zorgen voor een heel andere wending, nu dat boven water is!

Hier lijkt het iets beter te gaan qua hondje.

Ik heb haar nu een paar keer meegenomen (incl langer en vermoeiender stuk lopen voor haar) en misschien is ze op andere dagen dan plots extra blij dat ze niet mee hoéft

Af en toe ga ik ff alleen de deur uit, expres, op verschillende tijdstippen, zodat ie er ook weer aan gewend raakt dat ik vrij snel weer terugkom.



Gisteravond ook even tot nadat het donker was en bij thuiskomst geen geblaf, dus dat ging goed.

Het lijkt erop dat de buren op vakantie zijn, en wie weet scheelt dat ook voor hond andersom aan vage geluiden?

Dat ie gestommel op de trap hoort en denkt dat ik het ben, terwijl dat bij de buren was?



En ik zat te lezen erover, en te denken: het heeft vorige week precies een keer geonweerd toen ik ff boodschappen doen was, begin van de avond. En daar is ze panisch voor. En was ze alleen thuis. (waren maar 2 harde flitsen en klappen in totaal).

Zoiets kan het getriggerd hebben!



Jammer dat het met koningsdag ook zulk rotweer wordt, ik vind het zelf niet zo'n ramp, maar voor al die kinderen en mensen die een kraampje gehuurd hebben of iets geknutseld/ georganiseerd hebben en al die vrijmarkten (ook de avond voorafgaand) valt eea dan mooi wel in het water?!

Sneu!

Heerlijk: de buren zijn idd niet thuis voor zover ik kan zien, dus lekker de chillmuziek wat harder