Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

@Vesper: het is nooit zonde of verspild als je verliefd werd op de "verkeerde", denk dat niet!

Heel goed dat je je eigen vermogen om te liefhebben niet gaat afwijzen nu, omdat hij dat niet kon beantwoorden of niet in dezelfde mate voor jou voelde (omdat hij zelf op slot zat/zit?)



Voor alles is een reden, op eoa manier zal er een eyeopener in zitten, wie weet ook voor hem.

Je hebt nu weer eens meegemaakt hoe het is om liefde te voelen voor iemand, dat op zich is al mooi, (en niet alleen de afloop).

Wel een domper, jammer, ook al was het (naar jouw zeggen) "tegen beter weten in", het blijft voor een groot deel toch een mysterie waarom die gevoelens ontstaan en waarom nou net voor diegene, dat is geen bewuste of louter verstandige keuze dus kun je daar eigenlijk ook geen spijt van hebben, het gebeurt je.



Het is wel even slikken, zo'n teleurstelling, en het zou mooi zijn als je dat van jezelf kunt prijzen dat je je open hebt gesteld en wil blijven stellen voor alle liefde die in jou opborrelt en in de toekomst nog zal opborrelen: er is geen reden om te verharden oid, zoals veel anderen doen (niet meer in geloven dat het is weggelegd, dat ze nog eens een wederzijdse liefde gaan meemaken, nog een leuke partner treffen, en dat alleen maar omdat deze ene niet naar wens is verlopen).



Wonden likken dus, erom treuren en intussen trots blijven op jezelf dat je weigert om te verharden om te dealen met/ je aan te passen aan de situatie of aan hem!

Morfientje: zo zie je: je bent prima in staat om de juiste keuze te maken in dit soort dilemma's, diep van binnen "weet" je best wat de juiste richting is voor jou op dit moment.

En als je dan beslist vallen eerdere twijfels weg.

Tot nu toe zijn eerdere beslissingen ook goed uitgepakt voor jou, dus ga ervoor!

Flowerpower: dat zijn toch indrukwekkende gebeurtenissen die je meegemaakt hebt, logisch dat dat eea op zijn kop zet.

En ook merk je in zo'n situatie op wie je kunt rekenen en ook op wie niet (van wie je dat wel had verwacht).

(gebrek aan/angst om/ teleurstelling in) vertrouwen in je lijf en gezondheid is zeker wel iets wat invloed heeft op je mentale gesteldheid, het is niet alleen andersom!



Ik weet wel dat mijn vader kwaad was dat zijn lijf hem zo "in de steek liet" (hart) en de strijd ermee aan ging, ik geloof nooit dat dat leidt tot verbetering, aangezien het op afwijzing van een essentieel "onderdeel" van jezelf is.

Misschien heeft het zijn vechtlust aangewakkerd (bijv om zich aan een dieet en bepaalde gematigde leefwijze te kunnen houden), dan is er tenminste wel iéts goeds uitgekomen.

Persoonlijk denk ik dat het beter was geweest om te luisteren naar wat dat (hart) probeerde te vertellen aan hem (waaronder het rustiger aan doen of minder stressvol werk zoeken en uberhaubt (leren om) stress meer uit zijn leven te verbannen (ik ben ervan overtuigd dat stress een veel belangrijker factor is dan wat je ook eet, drinkt enz).

Bleef (soort van verbeten) zijn werk doen, zat daarin soort van vast, stoppen was geen optie voor hem (was riant verzekerd daarvoor, dus financieel kn dat (toen)), kon ook niet (meer) echt ontspannen (of achterover leunen).

Hij probeerde dat op zijn manier(en) wel, oa uren wandelen in de natuur, ging het huis schilderen toen hij weken verplicht rust moest nemen (lees: niet mocht werken), die man kon niet stilzitten.

Dat werk was zijn lust en zijn leven, en toen hij dan eindelijk had besloten met vervroegd pensioen te gaan (2 jaar voor datum) en er eindelijk anderen waren aangenomen/opgeleid/ingewerkt voor het werk wat hij voorheen in zijn eentje (gespecialiseerd) allemaal deed en dat min of meer kon overdragen, bleef hij plots op zijn werk dood.



Een van mijn vrienden hier, die ik errug graag mag hoorde ik laatst van dat ie ook bypasses heeft gehad jaren terug.

Die gaat daar (ogenschijnlijk iig) erg lakoniek mee om, neemt zijn medicijnen en geniet zoveel mogelijk van het (goede?) leven: iig weinig stress, lekker golfen, huren een appartement hele jaar door in Spanje, waar ze regelmatig een weekje heen gingen ook toen ze allebei nog werkten, of elke 2 maanden minstens 1 a 2 weken, zoeken daar en hier hun vrienden veelvuldig op, (hebben weinig zorgen, iig geen financiele), konden recent met vervroegd met pensioen gaan en verveelt zich geen moment, gaan veel uit eten (houdt geen dieet bij mijn weten), nemen graag een goede wijn erbij, enz.



Tja, wat is wijsheid, he?

De een voert een strijd met zichzelf: "ik laat me er niet onder krijgen!" en de ander gaat zoveel mogelijk genieten (dat deed die vriend volgens mij tijdens zijn werk ook al, maakte zich niet zo druk als leidinggevende, veel zakenlunches enzo, delegeren, zo vaak als maar kon vrijnemen of vanuit buitenland eea aansturen).

Beiden op eigen manier statusgevoelig, maar waar mijn vader perfectionist was en altijd tegen zijn grenzen aanliep of zwaar eroverheen ging, maar als "zwak" zag om te vragen om meer specialisten erbij (wat dringend nodig was), doet deze goede vriend dat anders en mist zijn werk (nog) geen seconde.



Nu heeft niet iedereen die mogelijkheid (financieel, oa hebben zij geen kinderen en dubbel inkomen), maar ik denk dat het in belangrijke mate wel een grote rol speelt als je (de luxe hebt om) wie je bent niet helemaal op te hangen aan je werk/prestaties.

Hoe belangrijk zijn empathische vriendschappen, goede familiebanden (is diezelfde vriend die afgelopen jaren er eerst er volop was voor zijn zieke vader en nu zorgt voor zijn (licht dementerende) moeder (mijn buurvrouw): 2x per dag bezoekt en komt helpen met huis en tuin enz), bij haar de ramen lapt (thuis nooit gedaan heeft)..



Je kunt zoiets nooit met elkaar vergelijken, maar een zekere zorgzaamheid en zo relaxt mogelijk in het leven staan, je niet te druk maken en bepaalde dingen niet te serieus/zwaar opnemen kan zeker wel helpen en maakt iig de kwaliteit van het leven dat je hébt, ook mét bepaalde beperkingen, er wel beter op.



Laatste vakantie van mijn ouders zijn ze na een dag omgedraaid en teruggekeerd vanwege (stress van) een drukke weg naast wat ze geboekt hadden (en daarop moeten zien te komen vanuit een parkeergarage).

Veelzeggend, want ze hadden ook iets anders kunnen boeken in die buurt of doorrijden naar een volgende plaats oid, en lekker een paar weken blijven. Dat echt kunnen ontspannen lukte ook zelfs op vakantie dus niet (en eigenlijk al jaren niet).

Als je je zo druk maakt om ook alledaagse dingen (en relatief veel stress en zorgen máákt/hebt, oa om je kinderen, familieperikelen, uiterst verantwoordelijk voelt voor het werk wat je doet) trekt dat logischerwijs een énorme wissel op je (mentale en fysieke) conditie, is het kip-ei, maar zeker een wisselwerking want stresshormonen geven seintjes naar het brein en andersom gaan stressvolle gedachten gepaard met het afgeven ván die hormonen.



Op het oog zou je kunnen zeggen dat beide mannen die moe(s)ten leren leven met het dat het elk moment afgelopen kon zijn op hun geheel eigen manier het feit probe(e)r(d)en te negeren dat die ziekte/afwijking er (nu eenmaal) was/is en zoveel mogelijk voldoening uit de tijd die hun gegund is ha(a)l(d)en.

Beiden op eigen manier zorgzaam voor hun dierbaren, maar waar deze vriend in zijn dagelijkse basis "relaxt" in het leven staat, en zijn relaties met anderen (daarmee) overwegend ook, kon mijn vader zich over vanalles druk maken of op zijn strepen staan oid en (soms) een "emotioneel explosief vat" zijn.

Dan nog heeft ie de maximale levensduur uit die bypasses gehaald (oa door striktere gezondere leefwijze qua eten/drinken/wandelen enz), en dat weet ik van deze vriend nog niet, die dat juist niet doet, maar zichzelf een lekker leventje gunt



Net als met andere zelfafwijzing geloof ik wel dat angst, afwijzing en wantrouwen in/ strijd tegen je eigen lichaam/lichaamsfuncties een wissel trekken op je hele systeem.

Als je je fysiek krachtig voelt vertaalt zich dat ook naar mentale kracht en andersom.

Vriendschap/vrede sluiten met dat lijf en (leren) luisteren wat dat je duidelijk probeert te maken (accepteren en ermee samenwerken, naar de mogelijkheden blijven kijken ipv onmogelijkheden door beperkingen) is uiteindelijk krachtiger, maar ook een behoorlijke uitdaging en een hele levenskunst!



Goed dat je dit wilt verwerken, zodat het je niet dwars blijft zitten, ik denk dat het zeker belangrijk is dat je hier vrede mee kunt sluiten

en dat het zeker mogelijk is om het vertrouwen in je gezondheid terug te krijgen!

Ook hierin is het essentieel om het glas (weer) halfvol te kunnen zien ipv halfleeg.

(en zonder te doen alsof het er niet is, maar door ermee gedeald te hebben!)



Het is ook erkennen en aanvaarden dat je niet maakbaar bént, dat je als mens beperkt bent soms in je mogelijkheden, buiten jouzelf om, en in sommige opzichten niet anders kán dan beperkingen accepteren en daaromheen er het beste van te maken.

Te blijven kijken naar wat je wél allemaal kan, goed in bent, leuk vindt en daar zoveel mogelijk je tijd aan wijden.

En zorgen dat je je op veelzijdiger manieren "nuttig" en/of van betekenis voelt (dan het op te hangen aan een "succes" in de vorm van succesvol werk, succesvolle relatie enz).



Geldt ook voor Morfientje trouwens, die heeft ook op gezondheidsgebied de nodige shoquerende ervaringen meegemaakt en mee moeten dealen dat dat niet iets is waar je zelf (helemaal) de controle over hebt.

Soms zit er een aanwijzing of boodschap in, soms niet en is het geheel toeval/wat je overkomt/genetisch/pech.

En kun je alleen achteraf merken welke strategieen je hanteert om mee te dealen (hoe je over jezelf incl je lichaam denkt) en vertrouwt op zelfhelend vermogen, kracht, of dat dat je zelfvertrouwen onderuit haalt (ongemerkt).

En nu je merkt dat dat toch invloed heeft gehad, is het alleen maar heel heel goed van je dat je daar een professional voor inroept om je te helpen daar iets mee en aan te willen doen!



Vaak zie je het dubbelop, dat een gebeurtenis niet op zichzelf lijkt te staan en meer tegenslag op hetzelfde moment komt.

Zoals bij jou dat ook je relatie uit ging.

Sommige mensen vinden teleurstelling in de liefde al genoeg reden om niet meer te vertrouwen op dat dat in de toekomst nog is weggelegd. Misschien wel omdat verliefdheid meestal niet om de haverklap gebeurt en die ene enkele keer dan relatief tot de weinige ervaring behoort, die je op dat gebied hebt (en als die dan "negatief" afloopt relatief meer indruk maakt omdat er weinig/nog geen positieve tegenover staan).

Dat maakt liefde dan zo "risicovol" tov andere ervaringen, denk ik, waar je vaak veel meer positieve "succesjes" kunt boeken (als je je best doet) en dat heb je hier niet in de hand, omdat je niet in de hand hebt of dat beantwoord wordt, je best niet voor kunt doen (hooguit jouw aandeel/inbreng in de omgang/relatie), dus niet iets is waar je 100% zelf invloed op hebt.



En dat is met zo'n (bedreigende) gezondheidssituatie ook: deels kun je er misschien rekening mee houden en zo gezond mogelijk leven (en wat dan gezond is wordt ook nog altijd bijgesteld), maar het leven zit vol risico's, zodra je de deur uit gaat, maar zelfs binnenshuis, het is eigenlijk als je het zo bekijkt zelfs raar dat mensen ook maar dénken dat vanalles maakbaar is en ze hun eigen leven onder controle hebben, je zgn "zekerheden" kunt hebben.

Zelfs een levensgrote voorraad geld kan je niet behoeden voor tegenslag of gezondheidsproblemen, garandeert geen liefde op je weg oid, hooguit kun je wat zorgelozer zijn mbt evt gevolgen daarvan (als andere basisbehoeften gedekt zijn, zeg maar).



In de tijd dat dat soort dingen niét spelen denk ik wel dat (vaak onnodig) piekeren en zorgen maken zonde van je tijd is, omdat je daarmee al een schaduw werpt op het nu, en vooruit werpt in de tijd, terwijl je dat helemaal niet kunt wéten!

Als je met een sessietje of wat geholpen bent om in de realiteit van nu te leven (dat je vrij bent van dat gezondheidsprobleem en vrij bent om weer krachtig te voelen) is dat zeker een heel goede stap!

Het is niet meer dan je zelfbeschermingsmechanisme (wat op zich een goede functie heeft) die "overalert" is (om te willen voorkomen wat je eerder hebt meegemaakt), maar kan je onnodig in de weg zitten als het invloed van ervaring(en) uit het verleden is die dat blijft bepalen en je beperkt in je geloof en vertrouwen in jezelf en/of eigen toekomst.

Zand: januari is vaak al zo'n saaie, grijze maand (in mijn beleving althans), met het idee dat de winter dan pas begint, terwijl de dagen dan alweer lengen..

Dat komt denk ik door die drukke decembermaand die daaraan voorafgaat, dan is het zo'n contrast dat het leeg kan voelen zonder die drukte. Bij jou qua werk ook nog eens dus.



Aan de andere kant is het ook een "luxe" als je het druk hebt (je hebt dan de mogelijkheid om "nee" te zeggen, dat je volgeboekt zit, he) en als het zou kunnen zou je eigenlijk juist in die januarimaand een weekje de zon op moeten kunnen zoeken.

Een break voor jezelf inlassen, en dat hoeft niet per se in het buitenland te zijn (zeker niet in de zomer), want het belangrijkst is dat je ff uit je dagelijkse/wekelijkse patronen komt, op afstand van je leventje en dat kan in principe overal.

Bij mij is dat (liefst zon en warmte opzoeken) oa omdat dat voor mij ook een bepaalde levenswijze (oa het zorgeloze en het buitenleven) symboliseert, en andere mensen ook buiten zijn ipv ieder voor zich in eigen huis.



Niet dat mensen in mediterrane landen niet gewoon soortgelijk leven met dito issues hebben, maar is iig het klimaat ernaar dat ze veel meer maanden van het jaar elkaar (buitenshuis?) opzoeken en dat in mijn beleving ook doen (misschien heb ik het mis, omdat ik dat voornamelijk van vakantie ken en dan ben je daar zelf al aanwezig met een bepaalde bril op, he).



Afhankelijk van eigen behoefte (aan juist rust en "me-time" of juist extravert om onder de mensen te zijn, empathische contacten en bepaalde levendigheid op te zoeken) is het hoe dan ook goed om ff uit je normale doen en laten te zijn.

Daarbij goed kunnen luisteren naar wat je wérkelijk nodig hebt, wat daaronder ligt: als single kan er in beide gevallen eoa vorm van eenzaamheid in zitten, ook al heb jij het druk en ben je op die momenten al veel onder andere mensen, en is het graag en fijn weer thuiskomen met jezelf (en zoon), het kan 2 kanten op: het zijn toch (overwegend) oppervlakkige contacten (klanten bijv) en kan zijn dat je toch een "tekort" ervaart aan vaker met mensen zijn die meer voor je betekenen (empathisch, inhoudelijk), maar kan ook heel goed zijn dat je door drukte (en ontspannen met ff "niks" aan je kop, tv kijken, tijdschriftje lezen) je eigenlijk -ook op vrije dagen/avonden alleen- toch niet écht "me-time" hebt (in de zin van dat je jezelf mist, te weinig verbonden met jezelf bent in de tijd die je met jezelf doorbrengt.



Ik denk daar zelf ook over na, nu de dag zo snel voorbij lijkt, het zo vroeg avond wordt, en het "binnenleven" letterlijk en figuurlijk meer tijd/aandacht krijgt.

Zelf merk ik dat behoefte aan contact soms meer een behoefte aan vermaak is en soms eigenlijk een verkapte behoefte aan (dieper) contact met mezelf. En soms vanuit juist een teveel aan "met mezelf zijn" en dat het oh zo belangrijk blijft om je dmv andere mensen te spiegelen, want andere mensen geven weer een andere input, onderwerpen en vragen/info, die je aan het denken zetten over waar je zelf niet opgekomen was of zelf niet mee bezig bent.



Daar een balans in vinden vind ik soms lastig, omdat ook een vast kringetje soms te weinig prikkelt.

Vroeger had ik dat niet, afgezien van familie en een paar vriendinnen, hoorde ik niet tot groepjes en fladderde buiten die mensen om vrij in de rondte (en dat beviel me wel, trouwens, had ik veel behoefte aan, oa steeds nieuwe mensen leren kennen. En nog heb ik dat, vluchtig contact maken, losjes, vrijblijvend, en word ik onrustig als ik me (overwegend) toe leg op wie (of wat) ik al ken.

Ik blijf nieuwsgierig naar nieuw en anders, terwijl ik daar nog steeds te weinig mee doe imo.



Is misschien gemakzucht, misschien me nu eens kunnen koesteren in dat een vast groepje ook warmer is dan wisselende onbekenden, een beetje je eigen familietje om je heen creeren, de dagelijkse dingen kunnen (mee)delen, en dat is wel belangrijker geworden voor mij nu ik geen kinderen thuis meer heb wonen (niet alleen om voor te zorgen, maar net als Amy bijv was het ook zo fijn en gezellig om te leven met de mensen met wie je wederzijds zo close en dierbaar en vertrouwd bent, over alles kunt praten en in- en meeleven) en nu nóg meer op mezelf aangewezen ben.



Anderzijds de grote vrijheid óm te kunnen fladderen en nieuwsgierig te zijn naar nieuwe ervaringen en mensen en bezigheden.

Dat geeft ook een zekere "keuzestress" waar die aandacht en tijd het beste aan te (gaan) kunnen besteden, haha, soms is kunnen denken in mogelijkheden weliswaar een "luxe", en tegelijkertijd een verantwoordelijkheid om daar dan de "juiste" keuzes in te maken.

Hoe dan ook is het zo dat anderen je op nieuwe/andere ideeen kunnen brengen dan je eigen gedachtengangen, om je eigen leven tegen anderen aan te houden en om inspiratie voor jezelf op te doen door bij anderen "af te kijken" hoe zij dat doen of vinden.



Omdat hier overwegend singles lezen en schrijven denk ik dat het een valkuil kan zijn dat singles iha al relatief veel tijd alleen doorbrengen en in hun vrije tijd op zichzelf aangewezen zijn.

En dat dan nog steeds zo kan zijn dat die tijd niet als (kwalitatieve) "me-time" wordt besteed, maar met "je(zelf kunnen) vermaken" en dus met bezigheden waarbij je nog steeds niet "echt" met jezelf bent, maar juist van jezelf afleiden (zoals tv, forummen, een boek/verhaal lezen, telefoneren, Tinderen, Fb, uitgaan, sporten en allerlei andere dingen waar je jezelf mee vermaakt in eigen tijd).



En sommigen juist veel te veel met eigen gedachten(gangen/cirkels) zoals piekeren dat is.



Dus die (on)balans kan zowel betekenen dat je jezelf (kwalitatief) meer moet verruimen (nieuwe gedachten, ervaringen, vaardigheden, eigenschappen en bepaalde kanten die niet/nauwelijks aan bod komen) of juist teveel of te weinig werk, teveel of te weinig vrijblijvende aktiviteiten, mensen, interesses omhanden hebt, want in beide gevallen kun je een tekort oplopen aan echt in contact met je (diepere) zelf te zijn.



Maar goed, dat geldt evengoed als je je leven zou delen met een partner, omdat je die kwalitatieve "me-time" dan ook zelf moet zien te bewaken tov die partner én daarbij nog eens tov je "buitenwereld" (en je aktiviteit daarin qua werk/vrije tijd, zorgzaamheid, sociale leven, sportieve en/of interessante, verrijkende bezigheden).

In alle gevallen gaat het om de (gezonde) balans in contact met jezelf en "buitenaf", en af en toe stilstaan bij of je nog wel aan je eigen levensdoelen en eigen (werkelijke, essentiele levens)behoeften toekomt.



Alleen dan weet je namelijk wat je kunt ondernemen of veranderen, want dat ligt niet altijd voor de hand zolang je min of meer binnen bepaalde conditioneringen beweegt (van de ene week in de andere rolt, vaste patronen je ritme en structuur bepalen wat je gewend bent en té vertrouwd/ voorspelbaar worden).

Jezelf blijven verrassen is nog niet eens zo makkelijk, en toch zo nodig om je levendig te voelen.

In relaties kun je daar je partner de "schuld" van geven, maar in je eentje komt het toch echt op jezelf neer en is het juist zaak om zelf te begrenzen of juist grenzen op te zoeken, te kennen, naar te luisteren en misschien grenzen (elders?) te verleggen (verruimen).



Tenzij je helemaal tevreden bent natuurlijk!

(die ken ik ook, hoor, en dat lijkt lekker leven als je nergens mee worstelt, zij het dat dat bij sommigen misschien niet meer is dan "zich erbij neerleggen en wel best vinden".

Vage onvredes kunnen zijn omdat je het glas halfleeg ziet, maar kunnen ook terechte indicaties zijn dat je de inhoud die je aan jouw tijd/aandacht geeft onvoldoende levendigheid/uitdaging meebrengt.



Dus dat het dagelijks/wekelijks leven wat minder voorspelbaar en meer uitdagend mag zijn.

(en in welke aspecten).

Vroeg of laat dringt zich altijd wel op wát het dan is, wá het is dat aandacht vraagt, en dat is toch vaak iets waarvan je dat achteraf eigenlijk wel wist in je achterhoofd of wat opborrelt op momenten dat je jezelf niét van jezelf afleidt.



Wat keert steeds terug als je je gedachten de vrije loop geeft?

Flower: cyste heeft maar beperkt last gegeven (pijnlijk maar niet echt dik geworden) en is nu weer "weg".

Gisteren al vroeg op pad gegaan en oa denk ik is het een vd laatste keren geweest dat ik in mijn ouderlijk huis geweest ben.

Toch ook voor jezelf een periode die je afsluit (halve eeuw zelfs! Het enige ouderlijk huis dat ik gekend heb, we gingen er wonen toen ik anderhalf jaar was), een heel project/proces voor mijn moeder (en daardoor ook voor met name zus en mij, die dat heel bewust hebben meegekregen, itt de rest van ons gezin. Een dankbaar iets ook, dat je daarbij behulpzaam hebt kunnen zijn, en voor jezelf denk ik ook, zij het dat het (te) lang geduurd heeft, dus het werd hoog tijd ook!



Toch voelde het gisteren wat ontheemd, dat ergens zo vertrouwde, maar oh zo lege huis, ben alle kamers doorgegaan en dan flitst vanalles door je heen als (fijne) herinneringen aan vervlogen tijden, toen beide ouders nog leefden en jong waren en we nog als gezin samen waren.

Dat gezin van weleer ligt gedeeltelijk uit elkaar, dat blijft wrang, zeker voor mijn moeder die beseft dat ze ook niet het eeuwige leven heeft en hoogstwaarschijnlijk niet meer gaat meemaken dat ze haar kinderen ooit nog vreedzaam bij elkaar om zich heen zal hebben.

We maken er met wie wel close zijn maar het beste van.

De rest van de dag dus gezellig samen met mijn moeder op stap geweest voor boodschappen en nog wat dingen die ze graag wilde doen.

Tegelijkertijd ben ik erg blij dat het huis straks opgeknapt en weer bewoond gaat worden!



Aansluitend daarop volop de ruimte voor de verbouwing hier aan mijn eigen huis, die hopelijk zsm (weer verder) op gang komt.

Ik heb iig min of meer ja gezegd tegen een aannemer, nu kijken of en wanneer hij tijd heeft om te beginnen.



Ach, het zijn toch allerlei fases die doorlopen moe(s)ten worden om plaats te maken voor nieuwe, denk ik dan maar!