Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel VI

Eind 2011 opende Lisanne een topic omdat Lisanne maar niet gelukkig kon worden met zichzelf. Haar eigenwaarde was gebaseerd op de bevestiging die ze kreeg van anderen. In een relatie werd Lisanne afhankelijk en cijferde ze zichzelf weg, als vrijgezel was Lisanne altijd op zoek naar afleiding en naar een potentiële relatie. Na een relatie met een foute man waarin ze zichzelf compleet verloren was wist ze dat er iets moest veranderen, maar hoe?



Inmiddels is dit topic uitgegroeid tot een plek waar mensen hun verhaal (~15.000 berichten!) kwijt kunnen, maar vooral tot een plek waar men elkaar advies geeft en elkaar helpt om gelukkig(er) te worden. Het topic biedt praktische tips voor een aangenamer leven met jezelf en brengt lotgenoten samen. Het doel van dit topic is niet om de uiterste staat van kijk-mij-alleen-eens-gelukkig-zijn te bereiken.



Iedereen die zich op de een of andere manier verbonden voelt met dit onderwerp is hier welkom, of je nou net ontdekt hebt dat je anderen nodig hebt om je goed te voelen, altijd op zoek bent naar afleiding om maar niet alleen te zijn, al bezig bent om je eigenwaarde in jezelf (terug) te vinden of al helemaal gelukkig met jezelf bent. Eveneens is eenieder welkom die ongelukkig is in een relatie. Iets wat in deel III regelmatig ter sprake kwam.



Uit feedback bleek dat personen het waardevol vinden om de eerste vijf delen van het topic te lezen:

Deel I Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf

Deel II Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf - deel 2

Deel III http://forum.viva.nl/foru ... -3/list_messages/215279/0

Deel IV Alleen zijn en gelukkig zijn met jezelf, deel IV

Deel V- Alleenzijn en gelukkig zijn met jezelf deel V



Maart 2016 bestaat de literatuurlijst uit de volgende stukken:

Als hij maar gelukkig is – Robin Norwood

De ideale vrouw is een bitch – Sherry Argov

Coach jezelf naar succes – Talene Miedaner

Verslaafd aan liefde – Jan Geurtz

Je kunt je leven helen – Louise L. Hay

Het monsterverbod – Carolien Roodvoets

Liefhebben zonder voorwaarden – Paul Ferrini

De Kracht van het Nu – Eckhart Tolle

Als succes een spel is, dan zijn dit de regels – Cherie Carter-Scott

Als liefde een spel is, dan zijn dit de regels - Cherie Carter- Scott

De zeven spirituele wetten van succes – Deepak Chopra

Superbrein – Deepak Chopra

Emotionele afhankelijkheid - Dr. Rudolf Snel.

Houd me vast - Dr Sue Johnson

Liefdesbang- Hannah Cuppen





Lisanne: bedankt voor het openen van het oorspronkelijke topic! Alhoewel Lisanne minder actief is, is er nog altijd een ‘harde kern’ actief aangevuld met (eveneens welkome) passanten.

Mooi zo, Pin!



Ja, nu nog zo zien te houden, haha, was natuurlijk leuk gefohnd ook, en als je dan 's ochtends opstaat is dat ff een warboel (en zometeen buiten met die storm ook?!), maar ook weer vrij gemakkelijk in model te brengen



Fijne zondag nog!

quote:flowerpower91 schreef op 23 november 2016 @ 11:00:

Hoi



na een hele lange tijd van meelezer zou ik me graag bij jullie willen aansluiten, als dat oké is?



Ik ben Flower, 25 en ook flink aan het kl*ten met alleen zijn en gelukkig zijn met mezelf, idd ook de bevestiging zoeken in relaties die niet goed voor me zijn, kort gezegd vallen en opstaan lachen en doorgaan, maar dat lukt de laatste tijd even niet altijd zo heel goed.



Hoi Flowerpower, welkom hier!

Tis me niet helemaal duidelijk wat je bedoelt met wat niet lukt: het weer opstaan, lachen en doorgaan, of dat het niet lukt om die bevestiging niet langer te zoeken in relaties die niet goed voor je zijn?

Ben je aan het daten/"op zoek" en kom je er dan achter dat zo iemand niet goed voor je is en dat het steeds minder goed lukt om dat weer van je af te zetten en vrolijk verder te gaan oid?



Of vind je het juist moeilijk om te proberen je ook in je eentje lekker in je vel te voelen en dus helemaal niet te zoeken/met potentiele relaties bezig te houden?

Ervaar je eoa leegte/gemis oid als je niet door een (potentiele) partner wordt begeerd of leuk gevonden wordt?

Of verveel je je dan, vermaak je je dan niet, of niet echt, en is "me-time" een soort tijd(op)vulling tot je wél een blijvende relatie hebt gevonden?



Maw: vond/verwacht je dat een partner je leven een stuk leuker gaat maken en probeer je er in de tussentijd "maar" (noodgedwongen) zelf iets van te maken, bij gebrek aan de "juiste" partner tot nu toe?

En wat voor relaties zijn het tot nu toe, die voor jou niet goed zijn gebleken?



Het is voor iedereen soms moeilijk om helemaal zelf richting, vorm en inhoud te geven aan eigen leven en de "juiste" keuzes te maken daarin.

Een partner gaat dat niet voor je oplossen, en daartegenover hoef je ook niet alles zelf maar te weten wat het beste is voor jou, het is ook uitproberen wat wel én niet bij jou past en goed voelt, ik zie het leven als een leerschool en het is sowieso goed om waar nodig hulpmiddelen in te zetten die je ter beschikking hebt, in de vorm van sparren met andere mensen, vriend(inn)en, familie enz.

In interactie met en voorbeeld van hoe anderen iets aanpakken kun je ook veel over jezelf te weten komen en krijg je andere invalshoeken dan eigen gedachtenkringetjes waar je zelf vaak bij herhaling mee tobt.



Een groot voordeel van eens een tijd alleenzijn is dat je helemaal zélf kunt uitmaken in welke richting je zélf zou willen groeien: welke rollen en gebieden in jezelf komen niet of nauwelijks aan bod bijv, die je wel belangrijk vindt en heb je nu juist alle tijd voor om je aan te wijden?



Wie zou je willen zijn (op je best zeg maar) en hoe zou je ideale leven eruit zien als alles mogelijk was?

Wat weerhoudt jou ervan om alvast een stuk daarvan (voor zover jouw eigen invloed daarop) te gaan leven naar dat ideale plaatje?

Heb je (eigen) dromen en wensen (die niet in de relatiesfeer liggen)?

Breng die alvast voor jezelf in kaart: nu je weet wat je niét (langer) wilt, hoe wil je eea dan wél?



Zoals je oa bij Morfientje ziet, is een relatie geen toverstaf waardoor je dat soort keuzes en beslissingen niet langer zelf hoeft te maken, waar het om (het stuk) eigen leven & uitdagingen gaat qua hoe en waarin je jezelf ontwikkelt of dat dat bepaalde eigen onzekerheden en keuzes wegneemt.



Als je ervan uit gaat dat verliefdheid tijdelijk is, net als veel grote positieve of negatieve veranderingen (in omstandigheden) na een jaar of 2 in zoverre weer "gewoon" zijn geworden dat je weer op je geluksniveau komt van daarvoor, dan is en blijft het dat als je nu niet tevreden bent met je leven en/of jezelf dat weliswaar tijdelijk "opgewaardeerd" wordt door evt nieuwe positieve (piek)gevoelens en impulsen die je bestaan een tijd die extra glans erover geven, al blijft dat imo dan een glans op een niet onverdeeld tevreden bestaan, als je begrijpt wat ik bedoel.



Omstandigheden heb je niet zomaar zelf in de hand, en maken maar 10 á 20% uit van je uiteindelijke geluksgevoel (op de langere duur), het overige deel wat over blijft is deels aanleg en voor een groot deel wat je wel/niet doet met wat jou gegeven is aan eigenschappen en talenten, maar ook beperkingen, en wat van al die aanleg & ervaringen de volle ruimte krijgt (of niet).

Soms betekent het meer doen met eigen talenten, interesses en vaardigheden, soms juist meer ontwikkelen van achtergebleven capaciteiten of minder ontwikkelde eigenschappen (ik denk dat in potentie iedereen alles in huis heeft, zij het minder in aanleg of minder in ontwikkeld/geoefend.



Door ervaring leer je áltijd imo, of het nu een fijne of mindere ervaring was.

Alleen maar of iets voor herhaling vatbaar was of niet, wat je wel en niet wilt, comfortabel bij voelt of niet, enz.



Ik denk dat als je het "alleenzijn" vooral beschouwt als "gebrek" (aan een relatie/partner") en dus als iets wat vooral (nog) ontbreekt aan jouw leven, je je teveel concentreert op iets wat er niét is en je ook maar weinig/deels invloed op hebt of waarin je jezelf vindt falen oid.

En waarvan je ook niet weet hoe het eruit zal zien (of en als dat op je pad komt), dus alleen al daarom kun je je beter focussen op wat er wél is in je leven en op jezelf, en wat je kunt doen om meer voldoening en plezier en geluk te ervaren in alles wat je nu al doet/"hebt" en of je daar nog meer uit kunt halen dan wat je nu doet/hebt/kent.



Dat blijft ook zo als je wel een relatie zou hebben, het is niet zo dat dat het huidige leven mooier blíjft maken of compleet: je blijft allerlei vraagstukken tegen komen op gebied van werk en vrije tijd, wonen, bezigheden, interesses, eigen keuzes, vriendschappen, levenswijzen enz, ook als dat voor een deel samen is.

Een relatie brengt ook weer ándere vraagstukken en (verschillen in) behoeftes en verwachtingen met zich mee, daagt vaak (naast je eigen, ook nog eens) ándere capaciteiten uit (in de rol van partner en wellicht huisgenoten).



Enige wat je kunt doen is toch bedenken welke eigenschappen en vaardigheden je nu zou willen en kunnen inzetten (of versterken/ in groeien of beletsels kunnen weghalen) om iig te probéren er voor jezelf alvast een leuk en zo bevredigend mogelijk leven uit te slepen..

Ik denk dat iedereen, alleen of in relatie, altijd weer de nodige privéuitdagingen krijgt en hoe je daar -naargelang je eigen energie, conditie, puf, enz- mee om gaat. Dat je soms terugvalt in bekende patronen is niet erg, als je die als zodanig (h)erkent en waarom dat gebeurt, en zolang je iig maar blijft stréven naar (dat je mag leren en proberen) die te accepteren of (in jouw tempo) te veranderen/ aktiveren/ overwinnen enz.

Morfientje, er is weinig van te zeggen obv wat je vertelt.

Inhoudelijk hoeft niet als je dat te herkenbaar vindt, maar misschien kun je de voors en tegens vertellen?

Alleen ventileren mag ook, hoor, soms helpt het idd alleen al om eea uit te schrijven en komen de inzichten vanzelf



Ik denk dat het wel belangrijk is hoe situatie 1 en 2 aanvoelen: in het volle vertrouwen, angstig, of iets ertussenin, enz?

Het kan zelfs helpen door bijv 2 matjes op de grond te leggen en de ene symboliseert dan situatie 1 en de andere situatie 2.

En dan letterlijk erop gaan staan, je inleven, wat komt er dan boven, hoe voélt dat op die plek?

Wat komt in je op?



Wat ook nog eens kan helpen is ene matje symboliseert "huidige situatie" en andere matje leg je een stuk verderop en staat voor "gewenste situatie".

Wat is ervoor nodig om van het ene naar het andere te komen, wat zijn (nu nog) evt beletsels en welke hulpbronnen kunnen daar evt bij helpen (en dan bedoel ik niet die waar je afhankelijk van bent)?

Hoe ver weg leg je die gewenste situatie, zegt misschien iets over de haalbaarheid (voor je gevoel), hoeveel stappen zitten ertussen, en welke zijn dat?



Omdat de meeste sommige keuzes en beslissingen niet uitsluitend rationeel te nemen zijn, geloof ik niet zozeer in lijstjes van voors en tegens.

Ook niet geheel op gevoel, aangezien gevoel ook beinvloed kan worden door bepaalde (al dan niet terechte) angsten en onzekerheden of juist overmatig vertrouwen in jezelf (als je dat nog niet kunt weten, want nieuw is, hooguit kunt baseren op eerdere soortgelijke ervaringen met jezelf bijv in de eigenschappen die nodig zijn om dat evt succesvol te kunnen laten verlopen, voor zover in jouw macht ligt).

Gelóven in eigen kunnen is natuurlijk wél belangrijk, maar beter nog als dat gestaafd is ahv jezelf kennen qua (algemene en specifieke) capaciteiten, karakter, zodat je jezelf niet over- en niet onderschat!



Die afhankelijkheid van anderen, in wezen ben je altijd ergens wel afhankelijk van anderen, of dat nu een werkgever is of een geldschieter, of je klanten krijgt, enz, ook een bedrijf(je) is afhankelijk van klanten en opdrachten, leveranciers, of er behoefte aan is, geld voor is, crisis uitbreekt enz.

Daar kun je (maar deels) op inspelen, of anderen dat vertrouwen ook in jou of jouw ideeen en capaciteiten hebben, en wat de behoefte aan de andere kant is, gaat buiten jou om.

Dat is met sollicitaties zo, en met zelf iets ondernemen ook.



Ik ben als zzp-er ook te afhankelijk van of er opdrachten verkocht worden, en dan weer afhankelijk welke daarvan aan mij werden toegewezen. Dat is toch voor mij te afhankelijk (gebleken) van die andere "schakels" en dan per opdracht ook nog eens afhankelijk van de snelheid van gegevens aanleveren door de klant, en daar dan weer achteraan moeten zitten, terwijl ik pas kan factureren als het af is..

Dat heeft bepaalde consequenties tot gevolg, wat dit voor mij betekent en waar ik nu ook voor bepaalde keuzes sta (als het al een keuze is, want die andere "schakels" zijn nu nog onzekerder geworden omdat het daar niet lekker loopt.

Dus ga ik ook niet (langer) maar afwachten, moet weer aktief zelf gaan verzinnen in welke richting ik het beste zelf verder kan gaan.



Nadeel van te afhankelijk zijn van 1 bron waar die opdrachtgevers vandaan moeten komen, als je daar zelf geen invloed op hebt.

Dat geldt zowel in een groot als klein bedrijf natuurlijk, dat je niet afhankelijk bent van vooral 1 (grote) klant of leverancier (of bron van inkomsten). Ook in een vaste baan ben je afhankelijk van hoe dat bedrijf draait en geleid wordt, al geeft het wel meer (tijdelijke) "zekerheden" bij ziekte, ontslag, pensioen, hypotheken enzo dan wanneer je voor jezelf werkt.

En daarbij: hoe meer je van goodwill van mensen afhankelijk bent (bijv daarvoor moeten lenen van een bank, wat puur zakelijk is of bekenden, hoe zakelijk het is en blijft als dat bijv door elkaar heen loopt, medewerking van nodig is, je gegund moet zijn, in hoeverre die ander(en) dat kunnen scheiden en onafhankelijk van de relatie met elkaar is, is ook maar de vraag.



Ik vond het voor een tijdlang uitdagend (creatief en nieuwe dingen leren), en handig te combineren met eea, maar aan de andere kant niet wat op den duur (genoeg) voldoening gaf, het kwam zo uit, leek eerst zelfs ideaal, en bleek dat om div redenen niet.

Qua werk dus weer een keerpunt (en misschien ook weer een lesje in? toch zelf meer invloed en focussen op eigen richting en ideeen of bijv samen met zus iets nieuws bedenken om te ondernemen?).



In sommige opzichten heeft zij bijv weer capaciteiten die ik minder heb en andersom, vullen elkaar denk ik goed aan, maar die verschillen kunnen evengoed opbreken, en ik (en zij uit ervaring ook) heb wel meer voorbeelden gezien van dat privé en zakelijk (op den duur) niet altijd goed samengaan, ook al kun je goed met elkaar overweg en goed communiceren daarover.



Ik heb ook zo 1,2,3 ook niet een plan B voorhanden, beraad me daar al langer op, ben ook op een leeftijd dat het allemaal niet voor het uitkiezen is en dat of ik nu gok op een "vaste baan" of zelf iets onderneem geen zekerheden geeft dat dat ook "lukt".

Als je jonger bent en bijv zelf iets onderneemt en dat wordt het niet, kun je denk ik gemakkelijker weer terugvallen op solliciteren op werk in loondienst. Dan heb je het iig geprobeerd en zeker als dat toch in je vakgebied ligt is het toch ervaring opgedaan hebben.



Als je al lang als zelfstandige hebt gewerkt kan een potentiele werkgever dat bijv ongunstig vinden (ivm plooibaarheid, leeftijd, denken dat daar je hart lag en de baan "genoegen nemen" is (met minder dan je gewend bent) en allerlei andere aannames).

Of je vastpinnen op een bepaalde richting (en dan concluderen dat die baan nooit jouw droombaan kan zijn en dus hoe gemotiveerd je wel/niet bent enz).



Maar goed, ik weet dus niet wat bij jou de afwegingen zijn en wat voor soort afhankelijkheid van anderen je bedoelt.

Ik denk dat die zekerheden er nooit echt zijn, hooguit tijdelijk wat meer als het gaat om loondienst of voor jezelf werken.

Misschien doel je op bepaalde risico's als je bijv door ziekte tijdelijk niet in staat bent om te werken, omdat je dat meegemaakt hebt (ik ook trouwens), en hoe je dat dan zou opvangen.

Ook pensioenopbouw (waar veel zzp-ers niet aan toe komen, al blij zijn als ze rondkomen) en hoe wel/niet je afhankelijk wordt van 1 inkomen in zo'n geval (en de bereidheid, steun enz van partner, als je bedenkt dat liefde een stabiele factor is danwel geen garanties geeft voor de toekomst en je daarop durft te vertrouwen).

Of een baan zo'n solide factor is is ook niet altijd zo, alles is in beweging en verandert, of je wil of niet.

Wisselingen van eigenaar, van leidinggevende, klanten, enz, dat blijf je houden, want bij 1 baas een hele loopbaan is ook niet meer een reeel gegeven.



Dus tja, wat biedt tegenwoordig nog wel "zekerheden"?

Ik denk dat het leven soms kansen aanreikt (mogelijkheden) en of je die erin kunt zien, blijft proberen/risico nemen.

En soms is het gewoon tijd voor verandering, is iets (wat niet/minder loopt of te weinig uitdaging/voldoening biedt of niet veelzijdig genoeg) een duidelijke aanwijzing dat het tijd is voor iets anders (of ergens anders).

Bah, nu ben ik lekker uitgerust en toch weer zo'n lichtflitskring, pff.



Nu van die aannemer die ik al min of meer gekozen had een offerte die toch net zo duur uitvalt als die eerdere (die ik al afgezegd had, deze zou het in minder tijd doen en heeft het nu opeens over zoveel dagen 2 man (!) en niet specifiek genoeg naar mijn zin beschreven wat er nou wel en niet binnen valt.

Aanbevolen of niet, ik krab me toch ff achter mijn oren of ik hier wel zo blij mee ben.

Heb iig nadere specificering gevraagd van werkzaamheden en materialen, zodat ik iig wéét waar ik akkoord mee ga (of niet).

Omdat het meer afmaken is vind ik het nogal wat voor wat er nog moet gebeuren.

En heb ik de oorspronkelijke plannen voor de gang(vloer) al laten varen (tov de offerte van 1e (kennis)aannemer) (verhogen met zandcementlaag).



Ik heb er niet veel verstand van en gelukkig kan zoon eea goed inschatten, en die vond de vorige offerte veeeel te hoog, kijken wat hij hiervan vindt..

En anders nog maar een (paar) offertes aanvragen, zus heeft ook net verbouwd, en heel tevreden, is misschien ook geen gek idee.

Intussen ligt eea dus stil en dat geeft niet, want geen haast mee, maar dit had ik ff niet verwacht obv het eerdere bezoek en de indruk die hij gaf waarin hij blijkbaar eea bagatelliseerde hoeveel werk het (niet) was (in zijn eentje).

Als het niet anders is, valt het duurder uit dan ik in gedachten had, maar is het niet anders en het moet toch gebeuren.



Voor hutje heb ik iig eea in gang gezet (al moet je daar ook zelf achteraan en hoor je anders niks meer, ik ben duidelijk niet de enige lakse haha )

Bijzonder momentje: gisteren onverwachts met moeder en schoonzus uit eten geweest, in mijn stamkroeg (eetcafé)

Die waren samen een dagje uit en op de terugweg besloten ze hierlangs te rijden en hier een hapje te eten, mijn moeder was wel benieuwd en stelde zelf voor om daarheen te gaan.

Was een rustige dag en nog vroeg, ik vind het leuk dat ze nu een paar van mijn kennissen ontmoet heeft (ben bevriend met eigenaresse) en andersom.



Mijn moeder kan al jaren geen/ nauwelijks vlees wegkrijgen, maar ze heeft het gepresteerd om een (heel malse) mega-biefstuk te verorberen en bijna alle frietjes en ook nog een (groot) toetje erachteraan, haha!

Ik vind het ook wel stoer van haar, het was een lange en vermoeiende dag, ze waren al vroeg op pad en dat is ze helemaal niet meer gewend, en dan nog uitgebreid uit eten willen..

Was erg geslaagd maar moet ze een paar dagen van bijkomen, weet ik.

Flowerpower: dat hele datinggebeuren volg ik weleens op de topics hier daarover.

Het is een soort solliciteerprocedure met heel veel kandidaten, dus je stelt je imo bloot aan een kleine kans op een "match made in heaven" en véél meer kans op juist niét vinden van zoiets.

Net als irl blijft het imo een toevalstreffer en (vaak eerst iig) heel veel afwijzing: zelf afwijzen of afgewezen worden.



Ik denk dat je dat niet als een test moet beschouwen voor jezelf, want dat heeft op iedereen (nadelige) invloed. Alleen al schiften (op uiterlijk en minimum aan info) waarbij je zóveel profielen/foto's bekijkt die totaal je type al niét zijn kan deprimerend zijn, maar gewoon al het zo bewust en relatiegericht mee bezig zijn houdt toch vaak een mechanisme van hoop-teleurstelling in.

En zie je vroeg of laat de meest zelfverzekerde persoon nog aan zichzelf gaan twijfelen na de zoveelste teleurstelling.



En alleen maar omdat mensen zeggen het als een soort kroeg te zien, een plek waar je mensen ontmoet die je anders niet zou ontmoeten, maar dat gaat imo niet op, want het ongedwongene ontbreekt hier.

Die vergelijking zou alleen maar op gaan, als je steeds naar een andere tent zou gaan met als doel een partner vinden en dan met elke beetje okay gast praten om te kijken of het misschien "de Ware" zou kunnen zijn. Een zoektocht dus met al een doel/motief vooraf wat dus kan "lukken" of "mislukken". Alsof het een prestatie is, waarbij de moeite die je erin steekt extra reden wordt voor aan jezelf twijfelen als het maar niet lukt en gaan bedenken waarom het "anderen wel en jou niet lukt" en dus dat er iets aan jóu moet mankeren.



Mensen die zichzelf iha als succesvol benoemen/beschouwen blijken in verhouding veel positieve ervaringen te hebben tegenover 1 negatieve.

Zo'n datingmechanisme waarin je doorgaans veel negatieve (namelijk teleurstelling dat het wéér niet past, niet is, niks serieus wordt) ervaringen tegenover (mag je hopen) tzt 1 positieve of zelfs na een tijd (om welke reden ook) helemáál geen "match" kun je andersom dus beschouwen als een soort logische zekerheid dat je (brein) (alnaargelang je veerkracht) jezelf dus gaat zien als niet-succesvol, als falend, mislukt enz.



Het is een soort logische wetmatigheid, en alleen die enkeling die het na niet al te veel pogingen wél vindt/gevonden heeft heeft "succes", tegenover veel en veel meer mensen die gefrustreerd of teleurgesteld raken.

Net als dat het élk mens die heel graag een nieuwe baan vindt zal beinvloeden na de 300e afwijzing, al dan niet na een brief of op gesprek te zijn geweest, als op elke sollicitatie een bedrijf 300 reakties krijgt of jij uit de laatste 3 (met evenveel capaciteiten, ervaring enz) het tóch elke keer niet geworden bent.



Dan gaat het bij daten niet eens om dezelfde "eisen", maar ook nog eens een speciaal soort "klik" of chemie, die niet uit te leggen is waarom je die niét voelt voor iemand die aan alles lijkt te voldoen (en er opeens wél kan zijn met iemand die "niet voldoet" aan die eisen/wensenlijst), maar mensen toch bij afwijzing automatisch een gevoel krijgen van "ik ben niet goed (genoeg)".

Het brengt je bovendien dus in een oordelende staat: bewust schiften wie "goed (genoeg)" lijkt om iig mee af te spreken, en vervolgens vanalles wat ermee samenhangt beoordelen als positieve signalen bij jezelf en de ander, (ook nog beinvloed door eerdere ervaringen of je meer of juist minder in het verloop/afloop gelooft).



Mensen met een gezond basisvertrouwen in zichzelf en dit gebeuren zullen langer optimistisch blijven en het uitblijven van een geweldige match minder (snel) aan zichzelf wijten dan mensen die er al sceptisch en argwanend tegenover staan en zelf al een laag zelfbeeld hebben of iha weinig vertrouwen in zichzelf en of het voor hun is weggelegd (bijv na eerdere stukgelopen relatie(s)).



Zo werkt het iha ook buiten daten, op andere vlakken, dat veel mensen succes niet aan zichzelf wijten (maar aan toeval of geluk hebben) en zichzelf "mislukking" wel degelijk aanrekenen, gaan bedenken wat ze verkeerd gedaan hebben, mogelijk hun eigen aandeel is geweest, of ze meer of juist minder hadden moeten whatsappen, te opdringerig waren of juist te terughoudend enz enz.



Als je Geurtz leest (Verslaafd aan Liefde) moge duidelijk zijn dat je je hoe dan ook met daten begeeft op de "laag" van eigenwaarde en strategieen waarbij je je wel/niet "goed genoeg" vindt/voelt, heen en weer in de laag van afwijzing (of jij nu degene bent die afwijst of afgewezen wordt) en daarachteraan nog eens kans op zelfafwijzing, (zelf)veroordeling, iig jezelf en de ander beoordelen.



Ik noemde het hier altijd het "verdienmodel": als je gaat denken in termen van "waar heb ik dit aan verdiend, ik verdien dit niet, ik zal het wel ergens aan verdiend hebben, ik ben meer waard, ik ben zo iemand niet waard": hoe dan ook vergelijken en afwegen van "ben ik goed genoeg?" of "is dit/hij goed genoeg (of moet ik verder daten)? enz.



Met ook nog eens veel kans op (te snelle) conclusies trekken (uit signalen), vanuit eigen angsten en onzekerheden en die projecteren op wat de ander bedoelt met bepaalde reakties (of niet reageren, bijv dat uitleggen als negeren, geen interesse) en ga zo maar door.



Kortom: voor heel veel mensen een vermoeiende bezigheid met veel kans op frustratie en onzekerheid, en dat dan beschouwen als dat dat dat het soort moeite is wat het vinden van (een ge)liefde nu eenmaal vergt.

Daar moet je iets voor doen, je best doen, jezelf leuk voordoen, en anders heb je het al helemáál aan jezelf te wijten als je dat ook niet spontaan tegenkomt.

Dat kunnen ze iig niet zeggen van mensen die daar werk van maken, heet het dan.



Het gaat imo totaal voorbij aan het feit dat ook liefde/verliefdheid een geluks/toevalstreffer is, zelfde moment zelfde plek zijn, waar dan ook, irl of datingsite.

Ik geloof persoonlijk niet zo in trial and error en bij iedereen wiens plaatje een beetje leuk is denken/hopen dat je daar een relatie mee zou kunnen hebben, als je elkaar maar vaker ziet eea wel zal groeien, enz.

Dan nog het beoordelen of het (goed (genoeg) "past", of je genoegen moet nemen met eea als er nog een hele vijver open lijkt te liggen met kandidaten die misschien nóg beter passen bij eigen ideaal, of juist gaan twijfelen of je niet té "kritisch"/kieskeurig bent.

In het laatste geval denk ik dan altijd: als het zo beredeneerd/beoordeeld en afgevraagd moet worden betekent dat iig dat je het niet voélt (of niet het "juiste" voelt, aan chemie en verliefde gevoelens, maar bijv al blij wordt van aandacht krijgen, fijn is om tenminste iémand te hebben omdat dat beter voelt dan alleen blijven, enz enz).



Afhankelijk van je voorraadje zelfvertrouwen en veerkracht (en in aanleg optimistisch zijn) en eigen ervaringen en die van anderen (als voorbeeld) en je overige gesteldheid obv andere vlakken in je leven waar je wel/niet lekker door in je vel zit, kun je er veel of weinig van verwachten, meer of minder hebben aan teleurstelling of tegenslag, weten wat je wel/niet wilt en het zelfs als vermaak of leuk tijdverdrijf zien (en blijven zien).



Persoonlijk vind ik het toch een soort loterij-idee hebben waar iedereen elke keer een lot koopt en niet alleen hoopt ooit toch die mega-jackpot te winnen, maar dat ook gaat verwachten en de deceptie elke keer als er niks of maar € 10 op je lot valt.

En toch blijven denken dat voor al die medekopers van loten wel een prijs moet vallen als je maar volhoudt en loten blijft kopen.



Maar goed, let niet op mij, ik geloof best dat je (zie Storm bijv) tot de gelukkige winnaars kunt behoren die wel een prijs winnen, alleen niet dat als het niét gebeurt, aan zichzelf gaan twijfelen of wijten, zichzelf steeds minder aantrekkelijk gaan vinden en gaan zoeken naar wat er toch ontbreekt of mankeert aan zichzelf, dat anderen wel, en zij nooit iets noemenswaardigs "winnen".

Zo werkt het imo niet in de liefde en de kans is naar mijn idee gewoon even groot als dat het met willekeurig wie op het eerste gezicht "best okay" geen "liefde op het eerste gezicht" zal zijn.

Daar verwacht je het ook niet en dat maakt het hele verschil, dat je er zo op gaat letten, wegen en afvragen enz.



Het heeft zóveel te maken met vooraf al motieven en verwachtingen hebben, dat het alle onbevangenheid mist.

(uitzonderingen daargelaten, die het echt een leuke bezigheid vinden en op die manier gewoon veel mensen willen leren kennen, 0 verwachtingen van hebben en dus ook niet snel teleurgesteld zullen raken of niet meteen aannemen/denken dat ze iets verkeerds gezegd of gedaan hebben waardoor ze de ander teleurgesteld hebben (terwijl diegene misschien heel andere motieven heeft, het niks met jou maar met andere dingen te maken heeft, met een ander een stadium verder is waar jij niks van weet, en andere redenen buiten jou om, of jou heel erg leuk vindt maar de chemie ontbreekt oid).



Let wel: dit soort mechanismen en dingen gebeuren natuurlijk óók bij spontane ontmoetingen en zelfs als er wél direct een chemie/klik op het eerste gezicht is. Dan begint die "dans" van hoeveel contact, een "datingfase", verwachtingen enz evengoed.

Want ook dát is geen garantie dat het ook klopt of "past", als je elkaar beter leert kennen.



Ik denk dat het zowel niet werkt als die speciale klik ontbreekt (en wel op allerlei vlakken lijkt te "passen" en dan kijken of het "vlindergevoel" alsnog zal komen) als dat die klik er wel is en verder helemaal niet lijkt te passen (op zgn "eisenlijstjes", of essentiele verschillen in levenswijze(n), teveel versus geen tijd hebben of in willen steken, enz).

Uit uiterlijke en/of seksuele aantrekking groeit niet vanzelfsprekend ook liefde/relatie en iemand die op papier lijkt te passen in allerlei opzichten kan toch tijdens daten/nadere kennismaking die aantrekking niet ontstaan.

En ook dat zegt niet alles, want dat kan na 6 maanden of 10 jaar vriendschap ook alsnog gebeuren, plots, alleen kun je niet bij iedereen gaan wachten of dat nog eens gebeurt (en zeker niet als er tig potentiele kandidaten lijken te zijn met wie dat wel meteen duidelijk zou kúnnen zijn).



Affijn, ik geloof niet dat je zoiets als verliefdheid/liefde "kiest", het gebeurt (of niet), ongeacht waar je dan ook elkaar ontmoet.

Als je iha (nieuwe) mensen ontmoet is er uitsluitend meer káns, maar nog steeds niet gezegd dat dat garantie zou (horen te) bieden, dus als eoa doelstelling te behalen moet zijn (als je maar je best doet, doorzet, goed oplet enz).



Btw: nog zo'n valkuil voor teleurstelling is het idee dat als je maar gewéldig in je eigen vel zit, zo stralend bent als je maar zijn kunt, dat je dan vanzelf eoa "Ware" wel zult aantrekken. En erger, andersom het cliché dat je eerst zelf helemaal happy met jezelf dient te zijn en alles in je leven soepeltjes loopt om dat aan te trekken, en zo niet, dat dat dús betekent dat er nog eea aan jezelf te werken schaven is.

Een uberhappy iemand kan uitstralen niemand nodig te hebben en zat voorbeelden van mensen die totáál niet lekker in eigen vel/leven zitten die toch (een) duurzame (al dan niet gelukkige) relatie(s) hebben en be/onderhouden.

En ook 2 onzekere mensen kunnen elkaar helemaal gevonden hebben, ik denk dat het wel een soort stelregel is dat je je misschien onbewust aangetrokken voelt tot wat je nodig hebt (qua persoonlijke groei bedoel ik dan, eigen ontwikkeling, wat je te leren hebt oid) en niet zozeer wat je jezelf droomt/wenst/gunt/genoegen mee neemt.



Op het gebied van liefde heeft ieder zo zijn/haar eigen "blinde vlekken" waardoor je dat soms niet wéét en niet kunt verklaren of benoemen, waarom dat met de 1 wel en (een "soortgelijk") andere persoon niet.

Er spelen zoveel ónbewuste factoren mee, die je zelf niet bewust bepaalt, en niet precies weten, bijv geur, genen, instinctieve voor- en afkeuren, primitieve brein wat razendsnel "oordeelt" via andere hersenroutes, vage verre vergelijkingen maakt met misschien dingen die jij je niet eens kunt herinneren, manier van bewegen, lachen, stem, naam, whatever.



Dat vált imo niet te beredeneren waarom wel of niet, en dat moet je bij jezelf ook niet gaan doen: kijken wat er mankeert of "fout" doet/is aan jou, zodat je je daarin kunt "verbeteren" of van leren, opdat je bij "next" (die weer andere bewuste en onbewuste voorkeuren en "voorwaarden" heeft) wél in de smaak zult vallen. Je kunt niet bij voorbaat al inspelen op een "ideale" partner willen (kunnen) zijn voor iemand die je nog niet kent en dus niet kunt wéten waar diens "ideale match" uit bestaat.



Hooguit kun je iets doen aan écht eigen onzekerheden, waar je zélf al niet blij mee bent, en bevestiging van buitenaf ook niet of maar tijdelijk zal helpen als je jezelf daarin niet okay vindt of voelt.

En dat heeft dus in de regel te maken met of je jezelf "goed genoeg" vindt en zelf te bieden hebt wat jij van een potentiele partner verwacht: eigenlijk zoekt iedereen denk ik iemand die zo'n beetje overeenkomt met eigen "levels": wees dus je eigen ideale evenwaardige partner.



Niet dat je die dan automatisch naar je toe zult trekken, wel dat je dan niet uit allerlei andere (be/onbewuste) motieven aangetrokken voelt en niet om die laag (van eigenwaarde/goed genoeg/strategieen) met iemand "verkeert", zodat de verbinding zuiverder vanuit de diepere kern (daar waar liefde/eigenliefde te vinden is) tot stand komt, om wie je bént en de ander ís, en dus niet vanwege allerlei te overwegen/bedenken/analyseren redenen.

quote:aiksje schreef op 25 november 2016 @ 12:15:

@suzy!



Wat een leuke verrassing! Wat moet dat gezellig zijn geweest en wat zullen jullie gelachen hebben om je moeder die ineens zoveel heeft gegegen haha!



Fijn dat ze eens aan jou kant kwamen kijken en dat ze mensen van jou kant hebben leren kennen!



Ja, bizar wel, haha.

Jammer genoeg is dat een dag waarop degenen met wie ik meestal omga er niet zijn (en ik zelf ook niet van plan was te gaan), maar nu heeft ze iig een indruk van waar ik zoal kom.

Met deze schoonzus heb ik al eerder ook wel daar gegeten en mijn zus komt ook regelmatig, en vorige week nog mijn nicht een half uurtje en (zelden) met een van de kinderen op terras gegeten.

Ik vind het leuk dat mijn moeder én mijn vrienden enig idee hebben wie de mensen zijn uit je verhalen en ik ook die van hun, zoals ik de moeder van die vriend ken als mijn oudere buurvrouw.



Op deze leeftijd heb je toch ook eenzelfde levensfase als het gaat om zorg voor je ouder(s), en ook elkaars achtergrond zo'n beetje kent, herkenbare overeenkomsten bij overigens verschillen in levenswijzen en zegt het ook eea over jezelf hoe je met verschillende of juist soortgelijke ervaringen omgaat enzo.

Ik vind het altijd leuk als dat kennismaakt met elkaar ipv alleen van horen zeggen.



Ja, mijn moeder heeft bepaalde kwalen waardoor eten van vlees dus lastig is, nou, die heeft iig haar voorraadje ijzer ff kunnen aanvullen (kreeg vorig jaar 2x per jaar injecties daarvoor).

Ze krijgt elke dag 3 gangen (kiezen uit 2 menu's) en is daar niet erg enthousiast over, dus dat ze duidelijk zó heeft zitten smullen deed me veel plezier!

quote:flowerpower91 schreef op 25 november 2016 @ 13:38:

Suzy : Wat leuk van je moeder en schoonzus!

Klinkt als een hele gezellige avond met elkaar

Wat betreft het daten : Ik laat het voorlopig lekker even los eerst maar eens aan mezelf werken en het komt wel als het komt.



Voor iedereen alvast een fijn weekend gewenst, hebben jullie nog leuke plannen?



Hier vanmorgen wat leuke kleding gekocht, nieuwe laarsjes erbij en morgen even naar de kapper. Doet altijd goed



Mooi zo!

Als je haar maar goed zit, haha, heb leuke reacties erop gekregen (maar vergt elke dag ff bijwerken, itt deze schoonzus die zulk makkelijk haar heeft dat altijd goed zit, ze ermee opstaat zoals ze ermee is gaan slapen. Zij is ook een elegant type dat nooit een ladder in een panty heeft, nooit een vlek op haar blouse enz. En nog spontaan ook, dus ik kan altijd lekker lachen met haar en we kunnen erg goed met elkaar overweg).



Wat ik met dat epistel hierboven probeerde te zeggen is dat iedereen op dit topic aan zichzelf werken en eigen aandeel zoeken in vanalles nogal serieus neemt, terwijl het minstens zo belangrijk is om ook gewoon jezelf losjes te kunnen zijn, met de nodige humor, mildheid en luchtigheid naar jezelf en je leventje (en zelfs je minpunten) kunt blijven kijken en niet jezelf als eoa "verbeterproject" gaan beschouwen of eoa idee moet krijgen dat je eerst je "beste/perfecte" versie moet zijn om (dan pas) liefde te "verdienen" oid.



Ik denk dat je op élk moment open mag staan voor liefde, van jezelf voor jezelf, en voor en van anderen, in welke vorm ook, ook familie en vrienden, en je óók begeerd en geliefd mogen voelen als zoiets op je pad komt, terwijl je intussen natuurlijk altijd jezelf mag en kunt verruimen of ontwikkelen.

Maw: het moet niet leiden tot een "ik ben niet goed genoeg"-gevoel en dat je pas gelukkig bent met jezelf als je dit of dat eenmaal bereikt hebt!

Ook nu ben je "goed genoeg"!

Bedenk dat je als baby al van nature goed was en nog steeds bent om liefde te geven en te ontvangen!

Het is imo niet de bedoeling dat je daar jezelf steeds meer voorwaarden aan stelt, gedurende je leven!



Hier geen speciale weekendplannen, zoon komt hierheen straks en blijft slapen, die heeft een feestje bij vrienden, ik zal iets lekkers koken, zo ff naar de markt, vis halen, of ik maak een lasagna, is ie gek op, en tis lekker weer om de markt op te gaan!

Misschien iets afspreken met zus, of als het niet erg koud wordt en droog blijft morgen of zo eens kijken hoe het er bij mijn hutje voor staat.



Fijn weekend jij ook!

Onbelangrijk.

Erg mooi en leuk vest gescoord nog in de stad, erg blij mee (ik slaag altijd wel bij Lady Sting, is betaalbaar ook) en nu ben ik echt echt wel klaar voor de winter, qua kleding en laarzen enzo, dus voorlopig maar ff wegblijven uit de stad



Nu ff chillen!

Jullie nog leuke plannen voor het weekend?

Ik ga ff snel de stad in en op de terugweg langs een vriendin die daar in de buurt woont.

Fijn weekend nog!

Heerlijk, he, Amy, dochter weer even thuis?!

Ik snap helemaal wat je bedoelt, want ik heb mijn kinderen ook liefst heel dichtbij me.

Ik mis het zeker wel dat ze niet meer hier wonen: al die vrijheid zou ik zo weer inruilen!

Zeker als je van jezelf al een zorgzaam type bent en die moederrol met veel plezier altijd vervuld hebt én ze tegelijkertijd goed kunt loslaten ook!

En dan wonen de mijne nog relatief dichtbij, het is toch dat je geen dagelijks leven meer deelt samen en dat is heel anders, zo op afstand. Het is wel een troost om te weten dat dat andersom ook zo is, vind je niet?

Dat ze het met hun eigen leventje (dochter woont samen maar zoon niet) ook naar hun zin hebben doet niets af aan het feit dat ook zij hier zo weer zouden intrekken bij wijze van spreken, dwz dat ze terug kunnen kijken op een fijn nest waar ze weten dat ze altijd welkom zijn en zich 100% thuis voelen bij jou (en andersom)!



En als je een goede liefdevolle band hebt met je kinderen is het logisch dat je ze dan ook graag en vaak om je heen zou willen hebben!

Ze brengen ook een bepaalde (jeugdige) levendigheid je huis in en het is hoe dan ook heel anders met hun visie, verhalen, dromen, plannen en aanwezigheid. Dat maakt dan misschien plaats voor meer tijd en aandacht in andere rollen, mensen en bezigheden, maar compenseert elkaar niet echt he?

Tis dat je moeder blíjft, ook op afstand, inhoudelijk nog net zo verbonden en belangrijk, zij het toch anders dan samen onder 1 dak, ook al hadden we allemaal toen ook al een eigen leven.

Alleen leven ís gewoon ook minder gezellig, als je dat jaren en jaren gewend bent, en zelfs als je je prima kunt vermaken en vrijheid om te kunnen doen en laten wat je zelf wilt beslist ook lekker vindt.

Ik ben nog steeds graag met mezelf, dan nog vind ik het echt niet altijd even fijn om alleen nog voornamelijk met mezelf rekening te hoeven houden en alleen voor mezelf te koken, zorgen, gezellig te maken.



Ik ben wel een gezelligheidsmens met een (grote) extraverte kant en die gezelligheid mét anderen speelt zich nu voornamelijk buitenshuis af, of familie en vrienden komen en gaan ook weer als je ze thuis vraagt, dat is het grote verschil, vind ik.

Het is je dagelijkse basis/vertrekpunt die veranderd is van (gold voor hun zowel als mij/jouzelf) niét-alleen-tenzij-(de anderen of jijzelf juist weg waren voor)-werk/studie/interesses/bezigheden/sociaal leven naar alleen-tenzij-werk/studie/interesses/bezigheden/sociaal leven.



Het is denk ik met alles zo: als je werkt is vakantie fijn(er) omdat het schaars is, als je vrijwel nooit alleen bent zijn dat heel waardevolle momenten met jezelf en als je dat altíjd hebt (tenzij eea) zijn de schaarse(re) momenten waarin je samen bent (nóg) waardevoller, he.



Soort gulden wet, dat bijv als je (niet zelfgekozen) geen/weinig werk hebt is dat ook heel anders dan dat je omkomt in het werk en snakt naar meer privéleven. Dan kun je nog zoveel verzinnen om je nog steeds te vermaken, het leven van allerlei betekenis te máken/voorzien en je geen moment vervelen, dan nog is dat niet hetzelfde.

Ik denk dat elk mens ook nuttig en nodig wil zijn (en dat kan nog steeds in allerlei aspecten, niet per se werk of gezin natuurlijk) en niet alleen voor zichzelf maar in eao rol in het geheel (maatschappij, wereld om je heen).

Dan nog gaat het dan nog "slechts" om "identiteit" (dat je zelf vindt/voelt dat je iemand bént die een verschil(letje) maakt door je aanwezigheid op deze aardbol, een reden voor je bestaan), en dan hebben we het nog niet om geliefd zijn en met liéfde leven & liefde geven (en begeren/ je begeerd voelen, laten we dat niet vergeten! Misschien wordt dat op bepaalde (hoogbejaarde) leeftijd minder belangrijk als dat ontbreekt, tov andere dingen waar je je reden van bestaan uit haalt, als een natuurlijk verloop van ook minder behoefte (als je alleen bent) maar als dat al zo zou zijn, dan zijn wij daar nog (lang!) niet beland iig. Tenminste ik spreek voor mezelf, he ).



Los van nuttig, geliefd, enz zijn/voelen kun je dat fysieke contact (met een ander persoon en lijf) niet uitvlakken dat dat soort contact óók belangrijk is om je levend(ig) te voelen.

Waarbij vrouwen die (denken dat ze) verliefd moeten zijn om fysiek te willen/kunnen zijn behoorlijk in het nadeel zijn als ze dat langere tijd niet zijn en dus een belangrijke "rol" niet vervullen (of onbelangrijk máken voor zichzelf, bij gebrek daaraan).

En misschien in het voordeel als je van nature niet zo "behoeftig" bént (tov mensen die dat wél heel sterk als een noodzaak & groot gemis voelen) en op allerlei andere manieren kunt "compenseren" die zin en plezier geven aan het leven.



Dan nog is het fijn om te délen, dat hoeft niet dagelijks te zijn, maar wel in voldoende mate.

Het is ook gewoon fijn om zorgzaamheid te kríjgen, dat men jouw wel en wee van belang vindt, uberhaubt mérkt en interesseert hoe jij in je vel zit!

Het zijn zoals jij gemerkt hebt niet alleen ouderen die kunnen struikelen en vallen in huis of van de trap, of in hun rug schiet zonder mobieltje bij de hand en dan heb ik alleen al oplettende buren bij wie dat zou opvallen.

Familie en vrienden niet dagelijks en zijn ook nog gewend dat ik soms slecht bereikbaar ben en niet opneem, haha, of valt (het pas) op dat je afspraken mbt werk niet nakomt oid.

Dan hebben we het nog niet over dagelijkse zorgzaamheid als er écht iets is, zoals jouw GV behulp- en zorgzaam was en zich dagelijks om jou bekommerde toen jij geen kant op kon en ook nog afgelegen woont, he.



Ook dit soort delen in de vorm van op elkaar kunnen rekenen als dat nodig is, is een basisbehoefte.

Heel fijn als je op jezelf kunt rekenen en jezelf rekent tot "alleskunner", toch zijn er zaken die je zelf niet in de hand hebt en niet al te veel bij stilstaat, maar onderhuids wel tot iedereens basisbehoeften behoort.

Het is gewoon een feit dat in je eentje zorgen voor je eigen basisbehoeften logischerwijs toch anders voelt dan als je die deelt (ook al geeft dat ook geen garanties, dus vooralsnog op een zekere mate van elkaar opvangen kunt vertrouwen), in een maatschappij waarin niet zeker ís dat werk, relatie(s) en voorzieningen enz er over 10 jaar ook nog zijn.



Het is iig geen wonder dat je als single je daar misschien zelf helemaal verantwoordelijk voor en meer bewust van bent en minder zorgeloos bent/kunt zijn dan (alleen al dat soort zorgen/verantwoordelijkheden) kunnen delen (in meerdere opzichten).

En daarnaast -misschien nog wel belangrijker- plezier en fijne dingen delen!

Mijn moeder bijv heeft haar schaapjes wel op het droge, kan hulp en zorg "inkopen" zoveel als ze wil, maar een dag weg met een betrokken iemand met wie je close bent én dat ook daarna kunnen delen/vertellen na een leuke dag uit oid blijft minstens zo belangrijk!



Ik hoor van buurvrouw hiernaast dat die middag dat ik naar de markt geweest ben met oudere buurvrouw zo geslaagd was dat ze het er nu nog over heeft. Dat uitje zelf niet alleen, maar dat ze dat ook aan haar zoon en buurvrouw hiernaast enz kan vertellen dat ze iets leuks heeft meegemaakt is alleen al belangrijk. (en dat het iemand anders interesseert dan alleen eigen beleving!).



Ik blijf erbij dat kunnen delen belangrijk is, in allerlei opzichten dus, dat het niet alleen gaat om zelf te blijven beleven en wát je dan allemaal wel/niet beleeft, maar dat het niet de bedoeling is of kan zijn dat je uitsluitend voor jezelf (be)leeft.

Het is fijn om mensen om je heen te hebben (in je buurt) die geinteresseerd in en betrokken zijn bij jouw leven en jij in/bij hun leven.

Al zijn het je collega's die je dagelijks ziet, of wekelijks je vrienden, of 1 vriend(in) maakt niet uit, of telefonisch je kinderen, ik denk dat delen (én "meedelen") een verschil maakt tov mensen die dat niet doen of weinig/niemand hébben die betrokken "meeleeft".



Dat hoeft dus imo niet een dagelijkse relatie te zijn, al kan ik me voorstellen dat die basisbehoefte dan iig "gedekt" lijkt (hoeft niet zo te zijn, he, kan ook dat alleen nog dagelijkse ergernissen gedeeld worden of langs elkaar heen leven!) en daarom veel singles alleen al liever samen zijn dan alleen zijn (negatieve aandacht is ook aandacht!).

Het is een bekend onderzoek dat aantoont dat bijv genegeerd worden schadelijker is dan negatieve aandacht (schelden, gevit, enz) en in die zin begrijpelijk dat veel mensen liever blijven hangen in een "slechte" relatie dan helemáál geen relatie, zeker als ze daarbuiten weinig gezonde en betrokken relaties met anderen hebben!

(en daarom is iemand isoleren van anderen een beproefde manipulatietechniek! Iemand sterk afhankelijk maken van 1 persoon, zodat die wel belangrijk moét zijn en blijven in diens leven!).



En daarom is het zo'n slecht idee als je door je/een relatie je familie en vriendschappen minder belangrijk vindt of zelfs verwaarloost, óók als dat een geweldige, wederzijds zorgzame en liefdevolle relatie met alles erop en eraan is!



Focussen op zo'n partner (zoeken/vinden/"hebben" en houden) is prima, als het dan én-én is, niet "of-of".

Je hoeft ook imo helemaal niet übergelukkig te zijn met of-of als je streeft naar en-en, als het ook maar niet óngelukkig is (mensen die alleen een partner hebben en verder niemand is denk ik evengoed niet gelukkigmákend(er) dan warme familie- en vriendenbindingen zonder noemenswaardige partner. In beide gevallen is het prima om te streven naar en moeite te doen om stevige, warme relaties iha met meer dan 1 (echt betrokken) persoon te (blijven) onderhouden!



Het is denk ik een onmogelijke opgave als je de titel van dit topic letterlijk zou nemen, daar wil ik wel op blijven hameren: mensen hebben elkaar nodig, dat is een universele levensbehoefte, want mensen kwijnen aangetoond weg als ze zich geisoleerd voelen van anderen (en dan gaat het om echte betrokkenheid en verbondenheid voelen met je eigen soortgenoten, al hoef je niet (altijd) samen te zíjn om je verbonden te voélen!).

En uit ervaring kan ik vertellen dat je je zelfs verbonden kunt voelen met anderen als je een goede verbinding met jezelf hebt, en dan nog is het imo niet de bedoeling als dat het -hoe mooi ook die verbinding met jezelf is- je dat met niemand (in het bijzonder) kunt delen!



Ik zeg daarmee niet dat die verbinding met anderen belangrijkér is dan die met jezelf, wel dat dat niet het (enige) streven zou moeten zijn en liefst in gezonde verhouding (met jezelf én ander(en)).

Als "gezelligheidsmens" kan ik weleens die balans missen tussen "met mezelf" zijn of "onder de mensen zijn" (en dan liefst natuurlijk bij wie je je betrokken en verbonden voelt, in je eentje in een druk winkelcentrum lopen heeft dat nou net weer niet).



Misschien is die verdeling in extravert (bij/met anderen opladen) en introvert (bij jezelf opladen met "me-time") niet zozeer de issue, en betreft het een intermenselijke levensbehoefte om in meer of mindere mate in je bestaan van betekenis te zijn voor jezelf én voor iets of iemand, gewoon alleen al omdat je deel uitmaakt van deze wereld én deze tijd waarin je leeft!

Het is lang geleden, maar (hals)cyste speelt lichtjes op, hopelijk blijft het daarbij, beetje verdikt en (die spier) stijf, misschien door de frisse kou buiten, geen idee (heb wel een sjaal om buiten).



Prachtige stralende dag om erop uit te gaan, en dat ga ik ook maar even doen!

Gisteren op goed geluk spontaan bij vriendin langsgegaan, tevergeefs, tegenwoordig kan dat het beste op afspraak wil je zeker weten dat iemand thuis is én dat het ook uitkomt!

Ik plan dat niet zo, vooraf, misschien maar wat meer wél doen (qua dierbare contacten verder weg, iig).

Op de terugweg een 2e hands winkel in gegaan en daar wat boeken gescoord én een leuk gesprekje met de verkoopster die ook gek op lezen is.



Weer wat inspiratie opgedaan iig die te maken heeft met bepaalde richting(en) waar ik me in interesseer en verder in wil ontplooien.

Daarvoor had ik nog geen zin om alweer naar huis te gaan, het is al zó vroeg donker en dan lijkt de (zondag)avond soms nog lang, maar ben lekker eten gaan maken en blijkt maar weer dat het de inhoud is die je aan die tijd/ruimte geeft die dat dan weer kan veranderen in "wenselijke me-time"



Fijne dag aan allen die (nog) meelezen (qua medeschrijvers is het hier ff rustig en zijn blijkbaar meer mensen met eigen me-time bezig, meestal een goed teken).