Psyche
alle pijlers
Als je nergens in gelooft / nut van het bestaan
woensdag 1 februari 2017 om 17:21
Ik zit hier net te lezen over chakra's en dimensies, en hoe mensen dan weer met zn allen zo'n TO een beetje belachelijk zitten maken. Waar ik zelf ook een beetje aan meedeed moet ik er wel eerlijk bij zeggen.
Maar aan de andere kant,
Zo iemand heeft wel iets wat voor haar het leven zin geeft. Net als iemand die in een god of weer iets anders gelooft.
Ik geloof nergens in buiten de wetenschap. Niet in god(en) of profeten, een hiernamaals, reïncarnatie, engelen, andere dimensies, helderziendheid, wat dan ook. Het zijn voor mij zaken die mensen gebruiken om hun leven zin te geven. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat ik uit het niets ben gekomen en ook weer in het niets zal verdwijnen. En dat het leven alleen draait om de voortplanting van DNA.
Af en toe ben ik weleens een kijkje gaan nemen of was ik geïnteresseerd in het een of ander. Maar dan las ik weer de wetenschappelijke verklaringen en tegenhangers en vond ik dat veel logischer klinken.
Kon ik ook maar ergens in geloven. Want nu vind ik het leven dus behoorlijk nutteloos, en dat weer een heel deprimerend idee. Terwijl bijvoorbeeld christenen fijn al angsten en problemen bij hun god neer kunnen leggen en ervan overtuigd zijn dat ze naar de hemel gaan, ben ik vaak nogal bang voor de dood en het idee dat ik dan gewoon weg ben.
En dat alles van toevalligheden aan elkaar hangt vind ik ook zo moeilijk te accepteren.
Is dat herkenbaar voor andere mensen die de wetenschap/ het naturalisme als waarheid zien?
Maar aan de andere kant,
Zo iemand heeft wel iets wat voor haar het leven zin geeft. Net als iemand die in een god of weer iets anders gelooft.
Ik geloof nergens in buiten de wetenschap. Niet in god(en) of profeten, een hiernamaals, reïncarnatie, engelen, andere dimensies, helderziendheid, wat dan ook. Het zijn voor mij zaken die mensen gebruiken om hun leven zin te geven. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat ik uit het niets ben gekomen en ook weer in het niets zal verdwijnen. En dat het leven alleen draait om de voortplanting van DNA.
Af en toe ben ik weleens een kijkje gaan nemen of was ik geïnteresseerd in het een of ander. Maar dan las ik weer de wetenschappelijke verklaringen en tegenhangers en vond ik dat veel logischer klinken.
Kon ik ook maar ergens in geloven. Want nu vind ik het leven dus behoorlijk nutteloos, en dat weer een heel deprimerend idee. Terwijl bijvoorbeeld christenen fijn al angsten en problemen bij hun god neer kunnen leggen en ervan overtuigd zijn dat ze naar de hemel gaan, ben ik vaak nogal bang voor de dood en het idee dat ik dan gewoon weg ben.
En dat alles van toevalligheden aan elkaar hangt vind ik ook zo moeilijk te accepteren.
Is dat herkenbaar voor andere mensen die de wetenschap/ het naturalisme als waarheid zien?
woensdag 1 februari 2017 om 21:05
woensdag 1 februari 2017 om 21:05
quote:Carabosse schreef op 01 februari 2017 @ 20:42:
[...]
Jij had het over het leven an sich ja. Je had het niet over een hoger doel en sowieso zeg je steeds weer iets anders, niet erg consistent.
Het leven is dankzij ons intellect zeker op verschillende manieren zinvol voor de mens.
Het leven an sich is per definitie een verkeerd uitgangspunt.Je begrijpt echt niet zo veel, he.
[...]
Jij had het over het leven an sich ja. Je had het niet over een hoger doel en sowieso zeg je steeds weer iets anders, niet erg consistent.
Het leven is dankzij ons intellect zeker op verschillende manieren zinvol voor de mens.
Het leven an sich is per definitie een verkeerd uitgangspunt.Je begrijpt echt niet zo veel, he.
woensdag 1 februari 2017 om 21:09
quote:Cateautje schreef op 01 februari 2017 @ 20:57:
[...]
Ik stel nergens in deze post dat ik iets zeker weet, integendeel zelfs, dus ik begrijp niet zo goed op basis van wat je nu reageert.
Sorrie, ik zeg het verkeerd.
Ik bedoel dat deze verklaring voor jou kennelijk voldoende is en dat je er vertrouwen uit put. Dat het voor jou aannemelijk is dat we met zn allen aan het groeien zijn voor een groter doel.
Dat is het voor mij helaas niet.
[...]
Ik stel nergens in deze post dat ik iets zeker weet, integendeel zelfs, dus ik begrijp niet zo goed op basis van wat je nu reageert.
Sorrie, ik zeg het verkeerd.
Ik bedoel dat deze verklaring voor jou kennelijk voldoende is en dat je er vertrouwen uit put. Dat het voor jou aannemelijk is dat we met zn allen aan het groeien zijn voor een groter doel.
Dat is het voor mij helaas niet.
woensdag 1 februari 2017 om 21:33
quote:SinDudas schreef op 01 februari 2017 @ 21:25:
Ja, dan ga je het dus hebben over verschillende dimensies. Ik kan daar niet goed over nadenken zonder verstrikt te raken. Wel heel interessant hoor maar Volgens mij kan het nog steeds van alles betekenen. Het past voor mij in een beeld van een universum dat uitzet en krimpt ad infinitum.
Ja, dan ga je het dus hebben over verschillende dimensies. Ik kan daar niet goed over nadenken zonder verstrikt te raken. Wel heel interessant hoor maar Volgens mij kan het nog steeds van alles betekenen. Het past voor mij in een beeld van een universum dat uitzet en krimpt ad infinitum.
woensdag 1 februari 2017 om 21:40
In het allerdiepste dal van mijn depressie, waarbij ik totaal niet meer inzag waarom ik nog verder zou willen leven en vooral heel graag dood wilde kwam ik ineens tot een inzicht. Ik vond dat mijn leven geen enkel nut had, maar kwam ineens tot de conclusie dat wat ik wilde, de dood, ook geen enkel nut heeft. Dus het deed er eigenlijk niet zoveel toe of ik dood wilde noch of ik wilde leven.
Het is misschien moeilijk te begrijpen, maar ik vond het zo'n geruststellende gedachte. En ik heb gek genoeg m'n rust nu gevonden bij het idee dat het eigenlijk allemaal lekker geen drol uitmaakt.
Vroeger had ik veel verwachtingen/eisen/angsten richting mezelf, continu het gevoel dat ik het beste uit het leven moest halen etc. etc.
Totdat je ineens burn-out bent.
Wat een ruimte geeft het als je niets meer 'moet'.
Het is misschien moeilijk te begrijpen, maar ik vond het zo'n geruststellende gedachte. En ik heb gek genoeg m'n rust nu gevonden bij het idee dat het eigenlijk allemaal lekker geen drol uitmaakt.
Vroeger had ik veel verwachtingen/eisen/angsten richting mezelf, continu het gevoel dat ik het beste uit het leven moest halen etc. etc.
Totdat je ineens burn-out bent.
Wat een ruimte geeft het als je niets meer 'moet'.
woensdag 1 februari 2017 om 21:56
quote:Jempo schreef op 01 februari 2017 @ 21:40:
In het allerdiepste dal van mijn depressie, waarbij ik totaal niet meer inzag waarom ik nog verder zou willen leven en vooral heel graag dood wilde kwam ik ineens tot een inzicht. Ik vond dat mijn leven geen enkel nut had, maar kwam ineens tot de conclusie dat wat ik wilde, de dood, ook geen enkel nut heeft. Dus het deed er eigenlijk niet zoveel toe of ik dood wilde noch of ik wilde leven.
Ik vind het eigenlijk wel een mooie gedachte, ik heb er nog nooit zo over nagedacht. Thanks!
In het allerdiepste dal van mijn depressie, waarbij ik totaal niet meer inzag waarom ik nog verder zou willen leven en vooral heel graag dood wilde kwam ik ineens tot een inzicht. Ik vond dat mijn leven geen enkel nut had, maar kwam ineens tot de conclusie dat wat ik wilde, de dood, ook geen enkel nut heeft. Dus het deed er eigenlijk niet zoveel toe of ik dood wilde noch of ik wilde leven.
Ik vind het eigenlijk wel een mooie gedachte, ik heb er nog nooit zo over nagedacht. Thanks!
woensdag 1 februari 2017 om 22:54
quote:SinDudas schreef op 01 februari 2017 @ 20:25:
fayanna:
in mijn sombere periodes en ook een lange depressie, voelde ik mij ook totaal nutteloos en vond ik dat ik beter dood kon zijn. In de plaats van iemand die een ongeneeslijke ziekte had maar wel nog heel veel levenslust. Ik ken dus wat je beschrijft. Alleen heb ik de dood nooit als een echte verlossing kunnen zien, ik ben er bang voor omdat ik blijkbaar toch hecht aan het bestaan.
Het is echt jammer dat je nergens wat voldoening uit kunt halen. Zelfs werken in de zorg voelde niet zinvol? Dacht je misschien dat anderen het werk toch beter zouden doen dan jij, of dat het niet uitmaakte of juist jij dat werk deed, omdat je toch wel vervangbaar was?
Ik moet er met periodes nog steeds erg mijn best voor doen om positief te blijven denken, maar het lukt me inmiddels aardig. En dan focus ik me vooral op de kleine dagelijkse dingen. Als ik bijvoorbeeld iemand zie stuntelen in de supermarkt omdat hij/zij ergens niet bij kan, dan pak ik het even voor ze. Of ik wijs ze waar iets ligt als ik toevallig hoor waar ze naar op zoek zijn.
Ik hou mijn ogen en oren open voor de kleine dingen waar ik mensen mee kan helpen. En kies er bewust voor om dan niet te denken dat iemand anders dat ook wel had gedaan als ik er niet was geweest.
Hiermee wil ik mezelf niet op de borst kloppen, maar het is mijn manier om mezelf nuttig te maken en te voelen in dit leven. Dat ik nou eenmaal leef ook al weet ik niet waarom.
Maar ik snap hoe moeilijk het voor je is, zeker met terugkerende depressies. Het leven kan zo idioot zwaar zijn
Ik zie de dood wel als een heel welkome verlossing, maar dan vanwege de depressies, niet vanwege de zinloosheid in de eerst plaats. En de zinloosheid draagt wel bij aan de depressies, maar is lang niet de enige factor. Het heeft allemaal met elkaar te maken en loopt soms in elkaar over.
Ik weet ook niet waarom ik me in de zorg niet nuttig voelde. Soms denk ik wel eens dat ik een of andere rare tic of afwijking heb waardoor ik dat soort dingen niet kan voelen. Ik heb door een mindfulnesscursus wel een beetje geleerd meer op de positieve dingen te focussen en dat helpt wel, maar het is niet genoeg om het leven zo leuk te maken dat ik graag wil blijven. Als ik niet meer wakker zou worden, is dat ook prima.
fayanna:
in mijn sombere periodes en ook een lange depressie, voelde ik mij ook totaal nutteloos en vond ik dat ik beter dood kon zijn. In de plaats van iemand die een ongeneeslijke ziekte had maar wel nog heel veel levenslust. Ik ken dus wat je beschrijft. Alleen heb ik de dood nooit als een echte verlossing kunnen zien, ik ben er bang voor omdat ik blijkbaar toch hecht aan het bestaan.
Het is echt jammer dat je nergens wat voldoening uit kunt halen. Zelfs werken in de zorg voelde niet zinvol? Dacht je misschien dat anderen het werk toch beter zouden doen dan jij, of dat het niet uitmaakte of juist jij dat werk deed, omdat je toch wel vervangbaar was?
Ik moet er met periodes nog steeds erg mijn best voor doen om positief te blijven denken, maar het lukt me inmiddels aardig. En dan focus ik me vooral op de kleine dagelijkse dingen. Als ik bijvoorbeeld iemand zie stuntelen in de supermarkt omdat hij/zij ergens niet bij kan, dan pak ik het even voor ze. Of ik wijs ze waar iets ligt als ik toevallig hoor waar ze naar op zoek zijn.
Ik hou mijn ogen en oren open voor de kleine dingen waar ik mensen mee kan helpen. En kies er bewust voor om dan niet te denken dat iemand anders dat ook wel had gedaan als ik er niet was geweest.
Hiermee wil ik mezelf niet op de borst kloppen, maar het is mijn manier om mezelf nuttig te maken en te voelen in dit leven. Dat ik nou eenmaal leef ook al weet ik niet waarom.
Maar ik snap hoe moeilijk het voor je is, zeker met terugkerende depressies. Het leven kan zo idioot zwaar zijn
Ik zie de dood wel als een heel welkome verlossing, maar dan vanwege de depressies, niet vanwege de zinloosheid in de eerst plaats. En de zinloosheid draagt wel bij aan de depressies, maar is lang niet de enige factor. Het heeft allemaal met elkaar te maken en loopt soms in elkaar over.
Ik weet ook niet waarom ik me in de zorg niet nuttig voelde. Soms denk ik wel eens dat ik een of andere rare tic of afwijking heb waardoor ik dat soort dingen niet kan voelen. Ik heb door een mindfulnesscursus wel een beetje geleerd meer op de positieve dingen te focussen en dat helpt wel, maar het is niet genoeg om het leven zo leuk te maken dat ik graag wil blijven. Als ik niet meer wakker zou worden, is dat ook prima.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 1 februari 2017 om 23:01
quote:Jempo schreef op 01 februari 2017 @ 21:40:
In het allerdiepste dal van mijn depressie, waarbij ik totaal niet meer inzag waarom ik nog verder zou willen leven en vooral heel graag dood wilde kwam ik ineens tot een inzicht. Ik vond dat mijn leven geen enkel nut had, maar kwam ineens tot de conclusie dat wat ik wilde, de dood, ook geen enkel nut heeft. Dus het deed er eigenlijk niet zoveel toe of ik dood wilde noch of ik wilde leven.
Dood willen heeft misschien geen enkel nut, maar het zal hoop ik wel verlossing brengen. Ik weet niet wat er is na de dood, of er überhaupt iets is. Het lijkt mij het meest waarschijnlijk dat er niets is, en dat hoop ik ook vurig. Als dat inderdaad zo is, heeft het wel degelijk zin om naar de dood te verlangen, en die zelfs te bespoedigen, als je ondraaglijk lijdt.
In het allerdiepste dal van mijn depressie, waarbij ik totaal niet meer inzag waarom ik nog verder zou willen leven en vooral heel graag dood wilde kwam ik ineens tot een inzicht. Ik vond dat mijn leven geen enkel nut had, maar kwam ineens tot de conclusie dat wat ik wilde, de dood, ook geen enkel nut heeft. Dus het deed er eigenlijk niet zoveel toe of ik dood wilde noch of ik wilde leven.
Dood willen heeft misschien geen enkel nut, maar het zal hoop ik wel verlossing brengen. Ik weet niet wat er is na de dood, of er überhaupt iets is. Het lijkt mij het meest waarschijnlijk dat er niets is, en dat hoop ik ook vurig. Als dat inderdaad zo is, heeft het wel degelijk zin om naar de dood te verlangen, en die zelfs te bespoedigen, als je ondraaglijk lijdt.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 1 februari 2017 om 23:05
Ik ben wel benieuwd naar leven na de dood. Bij de bevalling van mijn oudste zoon ging t helemaal mis met mij en verloor veel bloed waardoor ik buiten bewustzijn ben geraakt omdat ik te veel bloed had verloren. Ik weet dat t natuurlijk geen bijna dood ervaring was maar ben er wel benieuwd naar want tijdens dit gebeuren heb ik totaal niks mee gekregen. Het licht ging gewoon uit en werd weer wakker op de ic. Maar ja er is nog nooit iemand geweest die t na heeft kunnen vertellen want bijna dood is niet dood.
donderdag 2 februari 2017 om 08:07
quote:fayanna schreef op 01 februari 2017 @ 23:01:
[...]
Dood willen heeft misschien geen enkel nut, maar het zal hoop ik wel verlossing brengen. Ik weet niet wat er is na de dood, of er überhaupt iets is. Het lijkt mij het meest waarschijnlijk dat er niets is, en dat hoop ik ook vurig. Als dat inderdaad zo is, heeft het wel degelijk zin om naar de dood te verlangen, en die zelfs te bespoedigen, als je ondraaglijk lijdt.Voor mij als individu misscchien wel, maar als je er een einde aan maakt geef je de pijn die je draagt gewoon over aan de mensen die je liefhebben. Dus het lijden blijft gewoon, ook als ik er niet meer ben. Dan draag ik het wel gewoon zelf. Dood ga ik toch wel.
[...]
Dood willen heeft misschien geen enkel nut, maar het zal hoop ik wel verlossing brengen. Ik weet niet wat er is na de dood, of er überhaupt iets is. Het lijkt mij het meest waarschijnlijk dat er niets is, en dat hoop ik ook vurig. Als dat inderdaad zo is, heeft het wel degelijk zin om naar de dood te verlangen, en die zelfs te bespoedigen, als je ondraaglijk lijdt.Voor mij als individu misscchien wel, maar als je er een einde aan maakt geef je de pijn die je draagt gewoon over aan de mensen die je liefhebben. Dus het lijden blijft gewoon, ook als ik er niet meer ben. Dan draag ik het wel gewoon zelf. Dood ga ik toch wel.
donderdag 2 februari 2017 om 08:51
quote:fayanna schreef op 01 februari 2017 @ 22:54:
[...]
Ik zie de dood wel als een heel welkome verlossing, maar dan vanwege de depressies, niet vanwege de zinloosheid in de eerst plaats.Dat snap ik, maar voor mij was de dood altijd nog erger dan de depressie. Ik wilde mijn kind ook niet in de steek laten. Al weet ik niet wat ik had gedaan als ik een diepgeworteld geloof in een hiernamaals had gehad, en had gedacht dat ik mijn kind vanuit dat hiernamaals had kunnen bijstaan.
[...]
Ik zie de dood wel als een heel welkome verlossing, maar dan vanwege de depressies, niet vanwege de zinloosheid in de eerst plaats.Dat snap ik, maar voor mij was de dood altijd nog erger dan de depressie. Ik wilde mijn kind ook niet in de steek laten. Al weet ik niet wat ik had gedaan als ik een diepgeworteld geloof in een hiernamaals had gehad, en had gedacht dat ik mijn kind vanuit dat hiernamaals had kunnen bijstaan.
