Psyche
alle pijlers
Als je omgeving je draagkracht niet accepteert?
donderdag 4 november 2021 om 16:26
Ik gebruik deze nick ivm herkenbaarheid.
Heb getwijfeld dit onder kinderen of hier te plaatsen. Denk dat dit aansluit.
Situatie:
Mijn draagkracht is niet optimaal. Door gebeurtenissen en daarnaast wat lichamelijke mankementen, is mijn energie niveau niet erg hoog.
Drie jaar geleden vanwege een milde depressie in therapie gegaan, wat inzichtelijk was op vele fronten. Eén van die inzichten was dat ik te weinig begrens. Ik paste me vaak wel aan, maar kwam tot inzicht dat dit ook ten koste van mezelf kan gaan. Daarnaast kan ik niet zoveel prikkels hebben. Soms kun je ze ontwijken (heb bv geen sociale media, leef volgens principe rust en regelmaat, en ben vaak op zoek naar aanpassingen om rust te bewaren zoals boodschappen laten bezorgen), maar heb ook een gezin en werk.
Ik merk dat ik steeds meer moeite heb met alle 'dwang' van buitenaf. School vd kinderen zoekt hulp van ouders, de vereniging vd kinderen etc. Ik draag het minimale daarin bij, en dat valt me best zwaar icm de rest van het leven.
Ik heb meerdere keren aangegeven bij enkele mensen van de sportvereniging (van mijn kinderen) dat mijn mogelijkheden qua draagkracht minimaal zijn.
Het werd onlangs duidelijk dat men nog meer van mij en mijn man wil, omdat we twee kinderen op de vereniging hebben, worden alle taken ook in tweevoud verwacht van ons.
Mijn man had al een taak van me overgenomen, maar die trekt dit ook niet als er nog hogere verwachtingen zijn.
Deze verwachtingen werden uitgesproken in een bericht, en ik heb een alternatief voorstel gedaan ter oplossing.
Dit viel niet in de smaak, kreeg veel over me heen, we moeten het samen regelen en mijn oplossing werd van tafel geveegd. Ter illustratie: ik breng de kinderen 2x p.w. naar de training, sta elke zaterdag vroeg op voor de wedstrijden (daar kan ik dus geen rust pakken want man en ik moeten beide met één kind mee) en doe de was voor één team. Nu gaan ze andere taken verplichten door een schema op te stellen, waarbij wij moeten komen of onderling moeten ruilen.
Ik merk dat er zoveel weerstand ontstaat dat ik er fysiek last van heb. Ik kan de ballen amper in de lucht houden, ben zelfs tijdelijk minder gaan werken.
Ik weet niet goed hoe dit op te lossen, ik voel me zo machteloos dat ik er een erg kort lontje door krijg.
Ik wil mijn kinderen hun sport niet ontnemen, maar weet niet hoe we dit klaar moeten spelen. Het voelt erg naar omdat ik het gevoel heb met mijn rug tegen de muur te worden gezet. Mijn man heeft het ook geprobeerd uit te leggen, maar geen gewenst resultaat.
Ik merk dat ik in een cirkel blijf denken, en geen oplossing kan bedenken die geschikt is. Knetterharde 'nee' zal duidelijk leiden tot conflict, eigenlijk is dat het nu al kijkende naar de sfeer van het gesprek. Om maar mee te gaan hierin geeft nu al paniek, er blijft niet voldoende tijd over voor rust.
Mijn omgeving is erg van het meegaan in sociale druk. Vandaar mijn verhaal hier: wie wil meedenken? Kan wel verschillende invalshoeken gebruiken.
Heb getwijfeld dit onder kinderen of hier te plaatsen. Denk dat dit aansluit.
Situatie:
Mijn draagkracht is niet optimaal. Door gebeurtenissen en daarnaast wat lichamelijke mankementen, is mijn energie niveau niet erg hoog.
Drie jaar geleden vanwege een milde depressie in therapie gegaan, wat inzichtelijk was op vele fronten. Eén van die inzichten was dat ik te weinig begrens. Ik paste me vaak wel aan, maar kwam tot inzicht dat dit ook ten koste van mezelf kan gaan. Daarnaast kan ik niet zoveel prikkels hebben. Soms kun je ze ontwijken (heb bv geen sociale media, leef volgens principe rust en regelmaat, en ben vaak op zoek naar aanpassingen om rust te bewaren zoals boodschappen laten bezorgen), maar heb ook een gezin en werk.
Ik merk dat ik steeds meer moeite heb met alle 'dwang' van buitenaf. School vd kinderen zoekt hulp van ouders, de vereniging vd kinderen etc. Ik draag het minimale daarin bij, en dat valt me best zwaar icm de rest van het leven.
Ik heb meerdere keren aangegeven bij enkele mensen van de sportvereniging (van mijn kinderen) dat mijn mogelijkheden qua draagkracht minimaal zijn.
Het werd onlangs duidelijk dat men nog meer van mij en mijn man wil, omdat we twee kinderen op de vereniging hebben, worden alle taken ook in tweevoud verwacht van ons.
Mijn man had al een taak van me overgenomen, maar die trekt dit ook niet als er nog hogere verwachtingen zijn.
Deze verwachtingen werden uitgesproken in een bericht, en ik heb een alternatief voorstel gedaan ter oplossing.
Dit viel niet in de smaak, kreeg veel over me heen, we moeten het samen regelen en mijn oplossing werd van tafel geveegd. Ter illustratie: ik breng de kinderen 2x p.w. naar de training, sta elke zaterdag vroeg op voor de wedstrijden (daar kan ik dus geen rust pakken want man en ik moeten beide met één kind mee) en doe de was voor één team. Nu gaan ze andere taken verplichten door een schema op te stellen, waarbij wij moeten komen of onderling moeten ruilen.
Ik merk dat er zoveel weerstand ontstaat dat ik er fysiek last van heb. Ik kan de ballen amper in de lucht houden, ben zelfs tijdelijk minder gaan werken.
Ik weet niet goed hoe dit op te lossen, ik voel me zo machteloos dat ik er een erg kort lontje door krijg.
Ik wil mijn kinderen hun sport niet ontnemen, maar weet niet hoe we dit klaar moeten spelen. Het voelt erg naar omdat ik het gevoel heb met mijn rug tegen de muur te worden gezet. Mijn man heeft het ook geprobeerd uit te leggen, maar geen gewenst resultaat.
Ik merk dat ik in een cirkel blijf denken, en geen oplossing kan bedenken die geschikt is. Knetterharde 'nee' zal duidelijk leiden tot conflict, eigenlijk is dat het nu al kijkende naar de sfeer van het gesprek. Om maar mee te gaan hierin geeft nu al paniek, er blijft niet voldoende tijd over voor rust.
Mijn omgeving is erg van het meegaan in sociale druk. Vandaar mijn verhaal hier: wie wil meedenken? Kan wel verschillende invalshoeken gebruiken.
zaterdag 6 november 2021 om 14:04
Eens. Ik ben echt verbijsterd over de aanname dat andere mensen blijkbaar wel tijd over hebben en goed belastbaar zijn. De mensen hebben te maken met ziekte of psychische kwetsbaarheid of een minder belastbare partner of een veeleisende baan of zieke ouders. Denken dat je een uitzondering bent omdat je ‘tegen prikkels kan’ of ‘weinig energie hebt’ of ‘je grenzen niet kan aangeven’ is belachelijk en egoistisch. We moeten allemaal roeien met de riemen die we hebben en als niemand meer bereid is iets te doen voor het geheel dan is het inderdaad einde oefening voor veel sportverenigingen.Ginevra schreef: ↑06-11-2021 13:55Juist wel hoor. En met kanker, en met hersenbloedingen, en met oude ouders die zorg nodig hebben….
Wellicht is de conclusie dat teamsport in deze maatschappij geen bestaansmogelijkheid meer heeft. En dat zeg ik bloedserieus.
De conclusie kan in elk geval níet zijn: ik heb een langdurig structureel probleem, en de club moet dat gratis voor mij oplossen. Dat is niet haalbaar. We zijn er in deze maatschappij samen verantwoordelijk voor dat mensen die weinig kunnen te eten hebben, een dak boven het hoofd, medisch zorg, kleren, onderwijs en zo nog wat dingen. Maar er zit een grens aan de hoeveelheid die je van de buitenwereld kan verwachten.
Iedere dag is gehaktdag
zaterdag 6 november 2021 om 14:22
Mijn kinderen zitten op een individuele sport maar ook daar moeten dingen gewoon gedaan worden.....door ouders. Eigenlijk nog wel vaker dan bij voetbal, als ik het zo lees.ClaireSophie schreef: ↑06-11-2021 13:44Ik durf 't bijna niet zeggen maar ik ga mijn dochters ook lekker on pedagogisch richting een individuele sport sturen. Wat een drama. Twee van die guppen die vier dagen in de week je hele agenda bepalen. Ik heb echt geen zin in drie keer per week trainen en dan ook nog eens idioot vroeg op op de zaterdag, die vervolgens bestaat voor de helft bestaat uit langs de kant staan blauwbekken.
Mij niet gezien. Paardrijden schijnt enig te zijn!
Van paardrijden weet ik niks, maar voor wie denkt dat je bij een individuele sport niets hoeft te doen: WEL dus
zaterdag 6 november 2021 om 14:31
Ik sluit me hier ook bij aan. Van mijn ouders werd zelfs op school niets verwacht, omdat ze beiden werkten. Mij moeder werkte hooguit 16 uur, nota bene. Dit was in de jaren 80 en begin jaren 90. Vraag me af hoe het in de tussentijd zo uit de hand heeft kunnen lopen.
zaterdag 6 november 2021 om 15:02
zaterdag 6 november 2021 om 15:44
Maar voor een ziekte kies je sowieso niet zelf he.
Vroeger deden mensen gewoon iets voor elkaar en een ander.
Maar tegenwoordig en zeker met corona is het ikke ikke ikke.
Vroeger hielp je die alleenstaande moeder uit de brand, of iemand die ziek was.
zaterdag 6 november 2021 om 15:44
Dus dan ben je voorzitter van een vereniging met 12 jeugdteams met per team zo'n 15 leden. In elk team zitten 4 ouders die vinden dat ze echt niet in staat zijn om bij te dragen zoals de verwachtingen van die verenging. Dan mag de voorzitter van die vereniging in haar vrije tijd (!!!!!) met 48 ouders een gesprek hebben over waarom ouders niet verder kunnen kijken dan hun neus lang is. Dan zou ik dus zeggen, prima haal je kind er maar af, ik ga liever ook gewoon werken in plaats van dit geneuzel, ik doe dit ook maar voor mijn plezier (of misschien wel meer voor het plezier van anderen....)Parella schreef: ↑06-11-2021 06:28Precies dit. Alleen zou ik in overleg gaan met de hoogste baas en uitleggen dat ik niet meer kan doen en dat ik niet wist dat het met 2 kinderen verdubbeld. Dat dit het is en dat ze het of kunnen accepteren of dat mijn kinderen van die sportvereniging gaan omdat het dan dus geen match is.
Jammer voor de kids maar het kan niet zo zijn dat je ouder gebukt gaat onder hun sportclub. Er zijn genieg sporten waar naar verhouding minder van de ouders verwacht wordt.
Of zou je verwachten dat die andere ouders maar 50% extra taken oppakken, gewoon omdat iemand anders het niet rond gebreid krijgt.
zaterdag 6 november 2021 om 15:45
Ja, voor een gezond iemand prima te doen, iets te regelen.Andersom schreef: ↑06-11-2021 11:50Maar dat geld natuurlijk voor iedereen hè. Iedereen heeft wel iets in zijn leven wat wat lastiger loopt. Dan zou niemand meer iets hoeven doen.
Mijn man werkte vaak op zaterdag en ik had een kind op zwemles op zaterdag en één op korfbal en geen auto doordat man die nodig had. En dan regel je iets. Je ruilt, je schakelt een opa/oma in. Je leent een auto etc.
Maar voor iemand die door een ziekte veel niet kan is dat een hele opgave.
zaterdag 6 november 2021 om 15:51
Dit vind ik ook hoor. Maar je ziet dat voor veel verenigingen geldt dat er veel veranderd is de afgelopen jaren. Waar er in het verleden nog veelal een handje vol vrijwilligers waren die alle taken op zich namen (elke zaterdag een kantinedienst, elke week de velden onderhouden, 20 jaar lang kledingbeheer doen), zie je dat de ruimte voor die langdurige grotere vrijwillige inzet afneemt. Daardoor is het voor veel verenigingen zoeken hoe ze die opvangen. Als er geen nieuwe vrijwilligers op staan die elke week iets willen moeten ze dus kijken hoe ze het nieuwe wel kunnen invullen en dat is vaak zoeken. Ook dat heb ik bij andere verenigingen in mijn omgeving veel gezien.Parella schreef: ↑06-11-2021 06:43Eerlijk gezegd klinkt de sportvereniging (of het team?) van TO ook als een heel slecht functionerende club. Appgroep met een vervelende sfeer, geleur om vrijwilligers waar niemand op reageert, de bemensing steeds niet rond krijgen.
Dat is op onze club (of ons team) helemaal niet zo. Je wordt wel bij inschrijving en op een eerste informatieavond er van doordrongen dat je geacht wordt wat bij te dragen, en ook welke taken dat zijn. Als je dat niet ziet zitten dan wordt je geen lid van de club.
Als je iets overkomt waardoor je minder belastbaar bent dan overleg je. Kan me niet voorstellen dat er bij ons dan niet ruimhartig zou worden gereageerd. Geen scheve gezichten hier, het gaat om de kinderen tenslotte. Als hier een vrijwilliger gevraagd wordt in de app groep is het altijd binnen een dag ingevuld. Hetzelfde geldt op school trouwens. De ouderparticipatie is al zo hoog, dat uitval van een paar ouders prima kan.
Het hangt dus van de club af of het lekker loopt of niet en hoe de sfeer is rondom die ouderparticipatie. Iets om op te letten.
zaterdag 6 november 2021 om 15:56
zaterdag 6 november 2021 om 16:06
Maar zoals Andersom zegt zit dat hem er vooral in dat TO geen benul lijkt te hebben van de redenen waarom het belangrijk is dat mensen niet vrijblijven vrijwilligerswerk doen. Ze lijkt vooral te denken dat anderen haar probleem op moeten lossen. Terwijl ze moet zelf het probleem oplossen.Sherlock schreef: ↑06-11-2021 13:35Exact. Dus moet het systeem anders. En daar kun je als individu mee beginnen als nou juist bij jou het water aan de lippen staat. Immers, je kúnt niet anders meer.
En de meest slechte qua gezondheid, financiën of situatie zal geholpen moeten worden door degene die het net wat beter aankan. En soms helpt de lamme de blinde. Maar zo ervaar ik de meeste reacties hierboven niet.
Zoals de Slager hierboven al zei: elkaar helpen. Maar daar vind ik weinig van terug als ik het zo allemaal lees. Erg individualistisch, 'want we hebben allemaal weleens wat'. In dit topic lijkt niemand bekend met burn-out. Terwijl ik vrij zeker ben dat er toch wel wat mensen zijn die het wel degelijk weten.
Namelijk zeggen dat deze taak voor haar lastig is maar dat ze graag een andere taak van iemand over neemt.
Namelijk zorgen dat haar kind een keer mee gaat rijden met een ander zodat ze niet meer elke week 2 keer hoeft te rijden
Namelijk terugkoppelen dat ze voor volgend jaar graag éénmalig een rooster maakt voor deze taken, maar dat ze deze niet in beheer wil nemen en dat mensen zelf verantwoordelijk zijn voor ruilen en dan in ruil daarvoor een andere taak minder doen
En niet, verwachten dat mensen ruiken dat ze echt minder belastbaar is en niet alleen maar minder zin.
En niet, verwachten dat andere mensen het gat maar voor haar dichtlopen
En niet, verwachten dat het bestuur dit probleem maar weer oplost
En niet, andere oplossingen aandragen die andere mensen veel werk kosten en dit op de verkeerde manier aandragen (namelijk buiten de ALV)
zaterdag 6 november 2021 om 16:12
Ik verheug me er dus op. Zo'n groepje kleine hummeltjes die allemaal in een kluitje achter de bal aan rennen. En dan met de ouders die je regelmatig ziet (want naar training brengen en keer bij de wedstrijd) langzamerhand een band krijgen. En dan een keer wat andere mensen zien doordat je een keer achter de bar mee moet draaien of omdat je achter de wedstrijdtafel zit. Of met een clubje van die koters in je auto naar een uit wedstrijd.
En weet je, als jij langs de lijn een keer aangeeft dat je heel erg opziet tegen de bardienst omdat je die prikkels zo heftig vind wil ik dat met liefde met je ruilen tegen een keertje rijden naar de uitwedstrijden hoor.
zaterdag 6 november 2021 om 17:12
Kaaaaaaaatje schreef: ↑06-11-2021 16:12Ik verheug me er dus op. Zo'n groepje kleine hummeltjes die allemaal in een kluitje achter de bal aan rennen. En dan met de ouders die je regelmatig ziet (want naar training brengen en keer bij de wedstrijd) langzamerhand een band krijgen. En dan een keer wat andere mensen zien doordat je een keer achter de bar mee moet draaien of omdat je achter de wedstrijdtafel zit. Of met een clubje van die koters in je auto naar een uit wedstrijd.
En weet je, als jij langs de lijn een keer aangeeft dat je heel erg opziet tegen de bardienst omdat je die prikkels zo heftig vind wil ik dat met liefde met je ruilen tegen een keertje rijden naar de uitwedstrijden hoor.
Dit!
Ik kende het verenigingsleven helemaal niet. Van mijn blauwe maandag teamsport geen 'verenigingsmens' geworden.
Toen gingen mijn kinderen op korfbal. Eerste jaar deed ik, zoals gevraagd, de was en op toerbeurt rijden naar uitwedstrijden. Het jaar daarna een keer geholpen met een toernooi en een keer bardienst gedraaid. En zo leerde ik het clubje steeds beter kennen. Dat jaar werd ik gevraagd voor het wedstrijdsecretariaat voor de jeugd en daar heb ik toen voor bedankt omdat ik nog een jonger kind op zaterdagochtend op zwemles had een juist dan er nog wel eens ziekmeldingen komen waar je iets voor moet regelen. Paar jaar later was die positie weer vacant en heb ik de uitdaging aangenomen. Viel gelijk met een stukje digitalisering. Van een clubblaadje met een papieren planning voor de zaterdag naar een mail en een appgroep en digitale spelerskaarten. Zelf een mooie opzet gemaakt en mede daardoor ook toegetreden tot het technisch bestuur. Heel leuke tijd gehad en vijf jaar gedaan.
Ik had beloofd het zeker te doen tot mijn jongste naar de senioren zou gaan. Om meerdere redenen gestopt. Waarvan één dus was dat ik de aansluiting met de allerjongste teams begon te verliezen doordat mijn jongste inmiddels bij de junioren speelde en ik die ouders en kinderen te weinig toevallig met tegenkwam en ik daar dus te veel actieve acties voor moest ondernemen.
Andere redenen waren een studie waar ik aan ging beginnen, uitbreiding van mijn werkuren en de groeiende groep ouders die zich opstelden als consumenten.
Bijvoorbeeld een ouder die niet wil deelnemen aan de groepsapp maar wel persoonlijk bericht wil ontvangen als de training wordt afgezegd wegens te natte velden. Niet beseffend dat ik dat soort dingen moest regelen tussen mijn werk, mijn gezin, mijn eten en mijn eigen privéleven.
zaterdag 6 november 2021 om 17:25
Mensen doen nog steeds heel veel voor elkaar, alleen is het voor sommige mensen dan nog steeds niet genoeg.
Mensen moeten ook steeds meer voor elkaar doen. Mantelzorgen, bijvoorbeeld. En allebei werken, bijdragen aan de verzorgingsstaat.
zaterdag 6 november 2021 om 17:26
Gelukkig heeft TO een partner die níet 3 jaar geleden behandeld is voor een milde depressie en daarbij te horen heeft gekregen dat hij meer moet begrenzen en minder draagkracht heeft. Anders had dat wel in de OP gestaan. Dus als hij niet kan regelen wat nu kennelijk op haar bord ligt, dan kan hij regelen dat iemand anders dat doet.
zaterdag 6 november 2021 om 18:06
Dat is zeker niet overal zo. Mijn kinderen hebben op verscheidene maneges gereden en daar hoefden ouders echt geen vrijwilligerswerk te doen. Je hoefde alleen te brengen en weer op te halen. Nu rijden mijn kinderen bij een ponyclub en dat is anders georganiseerd waardoor er wel vrijwilligers worden gevraagd maar die vrijwilligers zijn eigenlijk alleen de leden zelf. Mijn kinderen zijn nu ook wat ouder dus die doen zelf alles daar, net als veel leeftijdsgenoten op de club. Er zijn wel verschillende ouders die vrijwilliger zijn maar dat is geheel vrijwillig. Er is eigenlijk nooit tekort aan mensen die iets willen doen.
Het is wat anders als je echt wedstrijden wil gaan rijden want dan moeten die paardjes toch heen gebracht worden en als ouder zul je dan op een gegeven moment ook in een trailer moeten investeren. Ik heb daar ook geen tijd voor (en het kost ook veel geld. ) Mijn kinderen mogen zoveel rijden als ze willen maar wedstrijden alleen op de plaatselijke maneges. Een keer kan wel maar niet echt in een competitie meerijden. Dat lukt me gewoon niet, dat is financieel en logistiek een te grote investering.
zaterdag 6 november 2021 om 18:25
Inderdaad, ik zat bij zo’ n vereniging. En daar had je ook ouders die niet schenen te begrijpen dat het lage stalgeld enkel kon als de leden zelf de handen uit de mouwen staken. Of die niet begrepen dat je twee keer taken kreeg als je twee pony’ s had staan. En dan maar klagen dat het niet eerlijk was, zij hádden al meer werk met twee pony’ s en twee kinderen, terwijl mensen als ik met één paard en geen kinderen zoveel meer tijd hadden.
Het zal wel overal hetzelfde gaan…
zaterdag 6 november 2021 om 19:42
Gekkenwerk, afschaffen die hap dan, mijn kind heeft daar helemaal niks aan, als ik voortdurend afgepeigerd ben. Daar word ik echt een leuke moeder van, not!DeSlager schreef: ↑06-11-2021 13:59Tja, het is nu eenmaal wel zo. Al die ouders die hun benen uit hun lijf lopen op school en op de sportvereniging doen dat niet omdat ze het zo leuk vinden of omdat ze tijd over hebben. Ze doen het voor de kinderen. Maar ik snap dat dit concept ingewikkeld is voor sommigen.
Er zijn al genoeg verplichtingen die het hebben van een kind met zich meebrengt en die doe ik met liefde. Dat wat in mijn vermogen ligt.
zaterdag 6 november 2021 om 20:24
Ja precies dat. Daarom zeg ik: gooi die bar maar dicht, ik neem wel m’n eigen koffie mee. Of geef me de keuze tussen €1000 per jaar betalen en bardienst draaien. Kinderopvang is (vele malen) duurder dan €80 per maand sportclubcontributie, dus met liefde.Janiva schreef: ↑06-11-2021 19:42Gekkenwerk, afschaffen die hap dan, mijn kind heeft daar helemaal niks aan, als ik voortdurend afgepeigerd ben. Daar word ik echt een leuke moeder van, not!
Er zijn al genoeg verplichtingen die het hebben van een kind met zich meebrengt en die doe ik met liefde. Dat wat in mijn vermogen ligt.
Statistics are used much like a drunk uses a lamppost: for support, not illumination.
zaterdag 6 november 2021 om 21:09
Helemaal eens.
zaterdag 6 november 2021 om 21:16
Kaaaaaaaatje schreef: ↑06-11-2021 16:12Ik verheug me er dus op. Zo'n groepje kleine hummeltjes die allemaal in een kluitje achter de bal aan rennen. En dan met de ouders die je regelmatig ziet (want naar training brengen en keer bij de wedstrijd) langzamerhand een band krijgen. En dan een keer wat andere mensen zien doordat je een keer achter de bar mee moet draaien of omdat je achter de wedstrijdtafel zit. Of met een clubje van die koters in je auto naar een uit wedstrijd.
En weet je, als jij langs de lijn een keer aangeeft dat je heel erg opziet tegen de bardienst omdat je die prikkels zo heftig vind wil ik dat met liefde met je ruilen tegen een keertje rijden naar de uitwedstrijden hoor.
Echt afschúwelijk
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
zaterdag 6 november 2021 om 21:31
Kinderen zjin lid van de vereniging, niet de ouders. Dat de ouders het lidmaatschap betalen doet daar niets aan af. Het lidmaatschap staat op naam van het kind, het kind wordt ook als zodanig aangemeld bij de landelijke overkoepelende organisatie.Andersom schreef: ↑05-11-2021 23:09Verenigingen gaan er niet van uit dat ouders alle tijd hebben. Ze gaan er van uit dat ouders die hun kind opgeven weten hoe een vereniging werkt.
Zij zijn geen consument van de vereniging maar ze zijn zelf onderdeel geworden van die vereniging door het lidmaatschap. Alle leden samen zorgen dat de sport mogelijk wordt gemaakt. Mensen die bereid zijn iets opzij te zetten voort dat doel.
Aangezien de kinderen lid zijn, en NIET de ouders, kunnen de ouders NIET als onderdeel van die betreffende verening worden gezien. Als ouders lid zouden zijn dan kunnen zij rechten ontlenen aan die vereniging en die zijn er niet. Het zijn de kinderen die vanwege het lidmaatschap de rechten hebben.
Mijn kinderen korfballen beiden van jongsaf aan. Ik heb nooit te maken gehad met verpllichte bardienst, verplichte schoonmaak, verplicht dit of dat. Coaches en trainers zijn veelal spelende leden, die zelf aangeven coach of trainer te willen zijn. In uitzonderlijke gevallen valt wel eens een niet spelend lid in (en dat is altijd dezelfde persoon die iedereen kent). Bardienst wordt gedraaid vanaf het A-team en op toerbeurt. Betekent dat mijn kinderen ieder 1 x in zowel het eerste gedeelte van de competitie (voorjaar) als 2e gedeelte (najaar) een bardienst op zaterdag draaien. Door de week is er een vaste groep mensen.
Schoonmaak kantine / kleedkamers / wasruimtes / sportcomplex, iedereen vanaf het A-team wordt 1x ingedeeld om de schoonmaak te doen, per keer 1 persoon uit een team wordt ingedeeld om deze taak te doen. Dat betekent dat de schoonmaak gedaan wordt door een groep van tenminste 5 personen per keer.
En wassen? Niet moeilijk, degene die tijdens de wedstrijd de aanvoerder is, is ook degene die de shirts moet wassen. Het mooie is dat dit op toerbeurt gaat en je 2 x per seizoen de shirts te wassen hebt.
Ik kan in de verste verte niet begrjipen waarom een korfbalvereniging (en er zijn meer verenigingen die zo werken of gelijkwaardig) het wel voor elkaar krijgt, tevreden spelers en blijde ouders heeft, bruist van activiteiten waar iedereen graag aan mee doet / mee helpt en (sorry voor mijn taalgebruik) het over het paard getilde ordinair doende voetbal vereniging niet?
kleppeboxx wijzigde dit bericht op 06-11-2021 21:33
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
1.87% gewijzigd
zaterdag 6 november 2021 om 21:36
Ik denk zomaar dat het ook nog een wereld van verschil maakt of je de enige optie naast voetbal bent in de wijde omtrek (platteland) of dat je in een middelgrote stad moet concurreren met basketbal, honkbal, rugby, ijshockey, turnen, streetdance, hockey, tennis, scouting, paardrijden, klimmen, tafeltennis, volleybal, watervolleybal, zwemmen, duiken, parcour, fitness en nog wat sporten.Kleppeboxx schreef: ↑06-11-2021 21:31[…]
Ik kan in de verste verte niet begrjipen waarom een korfbalvereniging (en er zijn meer verenigingen die zo werken of gelijkwaardig) het wel voor elkaar krijgt, tevreden spelers en blijde ouders heeft, bruist van activiteiten waar iedereen graag aan mee doet / mee helpt en (sorry voor mijn taalgebruik) het over het paard getilde ordinair doende voetbal vereniging niet?
Verder zie ik in mijn omgeving bij korfbal een club waarvan je de teams op één hand kunt tellen en bij voetbal zeker 18 teams, veteranen nog niet meegerekend.
Nee heb je, ja kun je krijgen
zaterdag 6 november 2021 om 22:06
Kleppeboxx schreef: ↑06-11-2021 21:31Kinderen zjin lid van de vereniging, niet de ouders. Dat de ouders het lidmaatschap betalen doet daar niets aan af. Het lidmaatschap staat op naam van het kind, het kind wordt ook als zodanig aangemeld bij de landelijke overkoepelende organisatie.
Aangezien de kinderen lid zijn, en NIET de ouders, kunnen de ouders NIET als onderdeel van die betreffende verening worden gezien. Als ouders lid zouden zijn dan kunnen zij rechten ontlenen aan die vereniging en die zijn er niet. Het zijn de kinderen die vanwege het lidmaatschap de rechten hebben.
Mijn kinderen korfballen beiden van jongsaf aan. Ik heb nooit te maken gehad met verpllichte bardienst, verplichte schoonmaak, verplicht dit of dat. Coaches en trainers zijn veelal spelende leden, die zelf aangeven coach of trainer te willen zijn. In uitzonderlijke gevallen valt wel eens een niet spelend lid in (en dat is altijd dezelfde persoon die iedereen kent). Bardienst wordt gedraaid vanaf het A-team en op toerbeurt. Betekent dat mijn kinderen ieder 1 x in zowel het eerste gedeelte van de competitie (voorjaar) als 2e gedeelte (najaar) een bardienst op zaterdag draaien. Door de week is er een vaste groep mensen.
Schoonmaak kantine / kleedkamers / wasruimtes / sportcomplex, iedereen vanaf het A-team wordt 1x ingedeeld om de schoonmaak te doen, per keer 1 persoon uit een team wordt ingedeeld om deze taak te doen. Dat betekent dat de schoonmaak gedaan wordt door een groep van tenminste 5 personen per keer.
En wassen? Niet moeilijk, degene die tijdens de wedstrijd de aanvoerder is, is ook degene die de shirts moet wassen. Het mooie is dat dit op toerbeurt gaat en je 2 x per seizoen de shirts te wassen hebt.
Ik kan in de verste verte niet begrjipen waarom een korfbalvereniging (en er zijn meer verenigingen die zo werken of gelijkwaardig) het wel voor elkaar krijgt, tevreden spelers en blijde ouders heeft, bruist van activiteiten waar iedereen graag aan mee doet / mee helpt en (sorry voor mijn taalgebruik) het over het paard getilde ordinair doende voetbal vereniging niet?
De ouders hebben door het lidmaatschap wel stemrecht bij de alv. En doordat hun kinderen niet zelf naar uitwedstrijden kunnen rijden hebben ze wel ineens de plicht dat te doen. Net als de was, en eventueel het maken van het schema voor het rijden en het wassen.
Maar inderdaad, hier ook kinderen op de korfbalvereniging en daar is het beter geregeld dan de voetbal hier in het dorp.
zaterdag 6 november 2021 om 22:12
Toen ik op school zat was 99% van de moeders gewoon huisvrouw en er werd toen nauwelijks iets gevraagd voor op school (enkel schoolreisje begeleiden) Als we bosklassen hadden gebeurde dat vaak spontaan en gingen er 2 leraren mee op 2 klassen.Kaascracker schreef: ↑06-11-2021 14:31Ik sluit me hier ook bij aan. Van mijn ouders werd zelfs op school niets verwacht, omdat ze beiden werkten. Mij moeder werkte hooguit 16 uur, nota bene. Dit was in de jaren 80 en begin jaren 90. Vraag me af hoe het in de tussentijd zo uit de hand heeft kunnen lopen.
zaterdag 6 november 2021 om 22:28
Goed gezegd. Ik wilde iets soortgelijks typen, maar dit is beter verwoord.ludwina schreef: ↑06-11-2021 11:13De omstandigheden van je ouders, of dat nu fysiek, mentaal of financieel is, hebben altijd impact op de kinderen. Zo is het altijd geweest en met sporten en het verenigingsleven is het niet anders.
Ik kon niet op hockey en paardrijden omdat mijn ouders arm waren. End of story.
