Psyche
alle pijlers
Als je omgeving je draagkracht niet accepteert?
donderdag 4 november 2021 om 16:26
Ik gebruik deze nick ivm herkenbaarheid.
Heb getwijfeld dit onder kinderen of hier te plaatsen. Denk dat dit aansluit.
Situatie:
Mijn draagkracht is niet optimaal. Door gebeurtenissen en daarnaast wat lichamelijke mankementen, is mijn energie niveau niet erg hoog.
Drie jaar geleden vanwege een milde depressie in therapie gegaan, wat inzichtelijk was op vele fronten. Eén van die inzichten was dat ik te weinig begrens. Ik paste me vaak wel aan, maar kwam tot inzicht dat dit ook ten koste van mezelf kan gaan. Daarnaast kan ik niet zoveel prikkels hebben. Soms kun je ze ontwijken (heb bv geen sociale media, leef volgens principe rust en regelmaat, en ben vaak op zoek naar aanpassingen om rust te bewaren zoals boodschappen laten bezorgen), maar heb ook een gezin en werk.
Ik merk dat ik steeds meer moeite heb met alle 'dwang' van buitenaf. School vd kinderen zoekt hulp van ouders, de vereniging vd kinderen etc. Ik draag het minimale daarin bij, en dat valt me best zwaar icm de rest van het leven.
Ik heb meerdere keren aangegeven bij enkele mensen van de sportvereniging (van mijn kinderen) dat mijn mogelijkheden qua draagkracht minimaal zijn.
Het werd onlangs duidelijk dat men nog meer van mij en mijn man wil, omdat we twee kinderen op de vereniging hebben, worden alle taken ook in tweevoud verwacht van ons.
Mijn man had al een taak van me overgenomen, maar die trekt dit ook niet als er nog hogere verwachtingen zijn.
Deze verwachtingen werden uitgesproken in een bericht, en ik heb een alternatief voorstel gedaan ter oplossing.
Dit viel niet in de smaak, kreeg veel over me heen, we moeten het samen regelen en mijn oplossing werd van tafel geveegd. Ter illustratie: ik breng de kinderen 2x p.w. naar de training, sta elke zaterdag vroeg op voor de wedstrijden (daar kan ik dus geen rust pakken want man en ik moeten beide met één kind mee) en doe de was voor één team. Nu gaan ze andere taken verplichten door een schema op te stellen, waarbij wij moeten komen of onderling moeten ruilen.
Ik merk dat er zoveel weerstand ontstaat dat ik er fysiek last van heb. Ik kan de ballen amper in de lucht houden, ben zelfs tijdelijk minder gaan werken.
Ik weet niet goed hoe dit op te lossen, ik voel me zo machteloos dat ik er een erg kort lontje door krijg.
Ik wil mijn kinderen hun sport niet ontnemen, maar weet niet hoe we dit klaar moeten spelen. Het voelt erg naar omdat ik het gevoel heb met mijn rug tegen de muur te worden gezet. Mijn man heeft het ook geprobeerd uit te leggen, maar geen gewenst resultaat.
Ik merk dat ik in een cirkel blijf denken, en geen oplossing kan bedenken die geschikt is. Knetterharde 'nee' zal duidelijk leiden tot conflict, eigenlijk is dat het nu al kijkende naar de sfeer van het gesprek. Om maar mee te gaan hierin geeft nu al paniek, er blijft niet voldoende tijd over voor rust.
Mijn omgeving is erg van het meegaan in sociale druk. Vandaar mijn verhaal hier: wie wil meedenken? Kan wel verschillende invalshoeken gebruiken.
Heb getwijfeld dit onder kinderen of hier te plaatsen. Denk dat dit aansluit.
Situatie:
Mijn draagkracht is niet optimaal. Door gebeurtenissen en daarnaast wat lichamelijke mankementen, is mijn energie niveau niet erg hoog.
Drie jaar geleden vanwege een milde depressie in therapie gegaan, wat inzichtelijk was op vele fronten. Eén van die inzichten was dat ik te weinig begrens. Ik paste me vaak wel aan, maar kwam tot inzicht dat dit ook ten koste van mezelf kan gaan. Daarnaast kan ik niet zoveel prikkels hebben. Soms kun je ze ontwijken (heb bv geen sociale media, leef volgens principe rust en regelmaat, en ben vaak op zoek naar aanpassingen om rust te bewaren zoals boodschappen laten bezorgen), maar heb ook een gezin en werk.
Ik merk dat ik steeds meer moeite heb met alle 'dwang' van buitenaf. School vd kinderen zoekt hulp van ouders, de vereniging vd kinderen etc. Ik draag het minimale daarin bij, en dat valt me best zwaar icm de rest van het leven.
Ik heb meerdere keren aangegeven bij enkele mensen van de sportvereniging (van mijn kinderen) dat mijn mogelijkheden qua draagkracht minimaal zijn.
Het werd onlangs duidelijk dat men nog meer van mij en mijn man wil, omdat we twee kinderen op de vereniging hebben, worden alle taken ook in tweevoud verwacht van ons.
Mijn man had al een taak van me overgenomen, maar die trekt dit ook niet als er nog hogere verwachtingen zijn.
Deze verwachtingen werden uitgesproken in een bericht, en ik heb een alternatief voorstel gedaan ter oplossing.
Dit viel niet in de smaak, kreeg veel over me heen, we moeten het samen regelen en mijn oplossing werd van tafel geveegd. Ter illustratie: ik breng de kinderen 2x p.w. naar de training, sta elke zaterdag vroeg op voor de wedstrijden (daar kan ik dus geen rust pakken want man en ik moeten beide met één kind mee) en doe de was voor één team. Nu gaan ze andere taken verplichten door een schema op te stellen, waarbij wij moeten komen of onderling moeten ruilen.
Ik merk dat er zoveel weerstand ontstaat dat ik er fysiek last van heb. Ik kan de ballen amper in de lucht houden, ben zelfs tijdelijk minder gaan werken.
Ik weet niet goed hoe dit op te lossen, ik voel me zo machteloos dat ik er een erg kort lontje door krijg.
Ik wil mijn kinderen hun sport niet ontnemen, maar weet niet hoe we dit klaar moeten spelen. Het voelt erg naar omdat ik het gevoel heb met mijn rug tegen de muur te worden gezet. Mijn man heeft het ook geprobeerd uit te leggen, maar geen gewenst resultaat.
Ik merk dat ik in een cirkel blijf denken, en geen oplossing kan bedenken die geschikt is. Knetterharde 'nee' zal duidelijk leiden tot conflict, eigenlijk is dat het nu al kijkende naar de sfeer van het gesprek. Om maar mee te gaan hierin geeft nu al paniek, er blijft niet voldoende tijd over voor rust.
Mijn omgeving is erg van het meegaan in sociale druk. Vandaar mijn verhaal hier: wie wil meedenken? Kan wel verschillende invalshoeken gebruiken.
zaterdag 6 november 2021 om 10:31
Ik sta bij onze vereniging dan weer een beetje te kijken van het andere uiterste: je krijgt een trainingsschema en er wordt een veld ter beschikking gesteld, en er is een wedstrijdschema.Andersom schreef: ↑06-11-2021 08:20Nee, zo werkt een vereniging niet. Dingen op teamniveau moeten niet steeds terug gelegd worden bij het bestuur.
Bestuursleden werven wordt steeds lastiger omdat er soms te veel taken bij dat bestuur over de schutting worden gegooid. Je bent geen klant van de vereniging...
En zoek het uit mensen.
En dan altijd zo rond deze tijd verwijtende mails dat het 'altijd dezelfde ouders' zijn die de extra dingen als bardiensr draaien, en boze apps naar iedereen dat je als ouder minimaal eens per maand een extra taak moet doen.
Als je dan navraagt hoe je je daarvoor opgeeft is het 'ja degene die dat organiseert is ziek/boos/eigenlijk doen mensen het nu al'.
Ik betaal liever een normaal bedrag en heb gewoon een trainer elke training, en dat er een scheidsrechter staat, en een intekenrooster voor een extra taak. Maar dat is bij ons op de club al een enorme diva vraag.
'nou ga maar regelen dan' wordt er dan bozig geroepen.
Dus mijn man traint nu iedere week een elftal. Verder doet er in ons team niemand wat en kijken er soms mensen in tenues boos naar ons of lopen snerend langs.
'je zou ook effe wat doen he', zo'n vrouw die dan iets met ballen loopt te doen.
ouders: oh moet ik helpen.
' NEE LAAT MAAR'.
zaterdag 6 november 2021 om 10:31
Ja die observatie deel ik. Die mensen tonen een soort van consumentisme (ik betaal lidmaatschap dus ik heb ergens recht op) en lijken maar niet te snappen dat het zo niet werkt bij een vereniging. De vereniging, dat ben je met zijn allen. De vereniging kan alleen bestaan door de inzet van alle leden.Andersom schreef: ↑06-11-2021 10:29Soms is dat inderdaad wat er gebeurt als in een team de helft van de ouders zich er met een Jantje van Leiden vanaf maakt.
Mijn man en nog een paar vaders met leaseauto's pakten vaak expres de verre ritten, zodat ouders met minder draagkracht de 'goedkopere' ritten konden rijden. Maar als er dan gezeur komt dat iemand drie dichtbij-ritten heeft tegen een ander twee echt verre ritten dan ben je er al snel klaar mee natuurlijk.
In mijn ervaring zijn de mensen die weinig doen ook vaak de grootste zeikerds over wat anderen doen, of wat de vereniging organiseert.
Iedere dag is gehaktdag
zaterdag 6 november 2021 om 10:33
Nou, dat bedoel ik ook. Omdat er zo veel mensen al moeten balanceren, is blijkbaar het systeem niet goed. En daar dragen we als deelnemer én als bedrijf) vereniging aan bij op deze manier. Het zal anders moeten, anders verandert er niets.DeSlager schreef: ↑06-11-2021 10:29Nou nee, die verantwoordelijkheid ligt echt bij jezelf. Je moet je niet aanmelden of lid worden van dingen die een inspanning vragen die je niet waar kan of wil maken. De samenleving heeft al genoeg te lijden van de “free riders” die altijd dezelfde kleine groep vrijwilligers de boel laten opknappen. Free rirders die zo met zichzelf bezig zijn dat ze zich niet beseffen dat die vrijwilligers zich ook inzetten voor hun (of hun kinderen) en net zo goed moeten schipperen tussen werk/ gezien/ mantelzorg een gezondheid.
Overigens worden in dit topic 'free riders' of onwillenden op één hoop gegooid met iemand die het niet psychisch meer aan kan.
zaterdag 6 november 2021 om 10:36
Ja hoor, ik zou best als betaalde bestuurder een vereniging willen runnen. Alle functies bij elkaar hebben we dan voor 100 leden al zeker 50.000 euro per jaar aan salarissen nodig. Dan nog de kosten van zaalhuur, bondscontributie, materialen, taxi's voor de uitwedstrijden, kleding etc.
Ik denk dat die sport dan 1000 tot 1500 euro per kind per jaar moet kosten.
zaterdag 6 november 2021 om 10:37
Omdat ze letterlijk vraagt aan mensen om met haar mee te denken omdat ze zelf in een cirkeltje blijft hangen. Er zijn al tig praktische oplossingen aangedragen maar in geen van die oplossingen komt de ‘erkenning en steun’ die TO en haar man daarnaast ook schijnen te willen en verwachten van mensen die ook moeten passen en meten.Sherlock schreef: ↑06-11-2021 10:30Niet willen bijdragen, lees ik nu. Ik geloof meteen dat er daar ook veel van zijn!
Alleen wet je dat aan de buitenkant nooit 100 procent zeker. In het geval van TO, althans hier op het topic, weten we het wel. En dan verbaast het me dat ze alsnog zulke reacties krijgt.
Het blijft overigens vrijwilligerswerk. Bij een organisatie die dus verwacht dat mensen profs zijn. En die met die 80-20-verdeling zelf ook niet professioneel bezig is, anders hadden ze hun zaken wel goed op orde. Hebben ze, zoals een werkgever, de macht om iemand te ontslaan bij 'niet functioneren'? Waarschijnlijk niet. Vrijwillig en vrijblijvend, twee grote verschillen.
Bovendien heeft de man van TO niets. Alleenstaande ouders doen dit ook dus dit kan TO gewoon thuis met partner oplossen en regelen. Dit is sec ook de vraag van de vereniging volgens de OP. Het ligt vooral aan de communicatie (zich gedwongen voelen te reageren in een algemene oproep, dan komen met een voorstel dat alleen extra tijd betekent voor anderen en niet erg realistisch is en vervolgens gaat de man van TO daar ook nog eens met het gestrekte been in. Vervolgens is TO weer verdrietig en voelt zich onbegrepen).
Nee heb je, ja kun je krijgen
zaterdag 6 november 2021 om 10:39
Precies dit bedoel ik met wat ik proef in dit topic. De eigen pijn en daardoor de 'afgunst'.Andersom schreef: ↑06-11-2021 10:29Soms is dat inderdaad wat er gebeurt als in een team de helft van de ouders zich er met een Jantje van Leiden vanaf maakt.
Mijn man en nog een paar vaders met leaseauto's pakten vaak expres de verre ritten, zodat ouders met minder draagkracht de 'goedkopere' ritten konden rijden. Maar als er dan gezeur komt dat iemand drie dichtbij-ritten heeft tegen een ander twee echt verre ritten dan ben je er al snel klaar mee natuurlijk.
In mijn ervaring zijn de mensen die weinig doen ook vaak de grootste zeikerds over wat anderen doen, of wat de vereniging organiseert.
Zou niet iedereen eens een stap terug moeten doen? En ja, dan komen de mensen die zich er altijd al makkelijk van afmaken, er nog makkelijker van af. Maar dat is dan maar zo.
Ik heb zo'n idee, en ik zie dat in mijn omgeving ook, dat iedereen er langzaam in gezogen wordt. Er worden steeds meer eisen gesteld, er komt steeds meer bij, etc.
In de jaren '70 of '80 was je eerder uniek als je vrijwilliger was. Dan krijg je anno nu een lintje voor die werkzaamheden van toen. Dat zegt al wat. Nu doet iederéén van alles. Waarom? Hoe en waardoor is dat veranderd in die jaren?
zaterdag 6 november 2021 om 10:39
Ik kan me niet herinneren dat het vroeger ook zo ging, mijn broer zat op voetbal, mijn ouders hoefden niks te doen, anders had hij er nooit op gemogen. Wat maakt dat dat nu niet meer mogelijk is?Andersom schreef: ↑06-11-2021 10:36Ja hoor, ik zou best als betaalde bestuurder een vereniging willen runnen. Alle functies bij elkaar hebben we dan voor 100 leden al zeker 50.000 euro per jaar aan salarissen nodig. Dan nog de kosten van zaalhuur, bondscontributie, materialen, taxi's voor de uitwedstrijden, kleding etc.
Ik denk dat die sport dan 1000 tot 1500 euro per kind per jaar moet kosten.
zaterdag 6 november 2021 om 10:44
Niet iedereen is bij machte om zich goed te verwoorden of iets met adviezen te kunnen. Ze opent een topic. Dat is al een hulpvraag. Ik voel en lees er vooral in dat ze het niet meer kan overzien. Dan kun je ook niets met die adviezen en reacties die over het algemeen gegeven werden.lemoos2 schreef: ↑06-11-2021 10:37Omdat ze letterlijk vraagt aan mensen om met haar mee te denken omdat ze zelf in een cirkeltje blijft hangen. Er zijn al tig praktische oplossingen aangedragen maar in geen van die oplossingen komt de ‘erkenning en steun’ die TO en haar man daarnaast ook schijnen te willen en verwachten van mensen die ook moeten passen en meten.
Bovendien heeft de man van TO niets. Alleenstaande ouders doen dit ook dus dit kan TO gewoon thuis met partner oplossen en regelen. Dit is sec ook de vraag van de vereniging volgens de OP. Het ligt vooral aan de communicatie (zich gedwongen voelen te reageren in een algemene oproep, dan komen met een voorstel dat alleen extra tijd betekent voor anderen en niet erg realistisch is en vervolgens gaat de man van TO daar ook nog eens met het gestrekte been in. Vervolgens is TO weer verdrietig en voelt zich onbegrepen).
Ik voel al plaatsvervangend onbegrip. Kast staan wat TO moet voelen.
Inleving zie ik nauwelijks. Wat wél het geval zou zijn geweest als ze overprikkeld/overwerkt zou zijn geweest door haar betaalde baan en daar een topic over had geopend.
zaterdag 6 november 2021 om 10:45
zaterdag 6 november 2021 om 10:49
Bij zit er geen afgunst in. Het enige wat ik inmiddels heb geleerd ook op mijn werk dat het niet mijn probleem hoeft te zijn. Alleen op het werk kan er bij langdurige ziekte een vervanger geregeld worden. Bij langdurige ziekte van een ouder kan je niet verwachten dat iedereen maar continue hard blijft lopen. Een keer wat overnemen geen probleem maar niet altijd.Sherlock schreef: ↑06-11-2021 10:18Iedereen mag nee zeggen als het niet meer gaat, dat klopt. Maar wat ik in dit topic vooral proef is een soort afgunst dat de rest 'oh zo veel moet doen als een ander het niet meer kan vanwege gezondheid'. De eigen pijn en het niet nee kunnen zeggen lijkt geraakt te worden.
zaterdag 6 november 2021 om 10:52
Sherlock schreef: ↑06-11-2021 10:30Niet willen bijdragen, lees ik nu. Ik geloof meteen dat er daar ook veel van zijn!
Alleen wet je dat aan de buitenkant nooit 100 procent zeker. In het geval van TO, althans hier op het topic, weten we het wel. En dan verbaast het me dat ze alsnog zulke reacties krijgt.
Het blijft overigens vrijwilligerswerk. Bij een organisatie die dus verwacht dat mensen profs zijn. En die met die 80-20-verdeling zelf ook niet professioneel bezig is, anders hadden ze hun zaken wel goed op orde. Hebben ze, zoals een werkgever, de macht om iemand te ontslaan bij 'niet functioneren'? Waarschijnlijk niet. Vrijwillig en vrijblijvend, twee grote verschillen.
Dat hebben ze wel. Die 20% die 80% van het werk doet zijn de (bestuursfuncties). Dat zijn mensen die daar zelf voor kiezen. Die dat leek vinden en die dat prima kunnen combineren zolang de anderen doen wat er verwacht wordt. Dat een team zelf het rijden naar uitwedstrijden regelt, dat een team zelf zorgt dat de kantine bezet is, dat de was gedaan wordt.
En dan kan het best zo zijn dat binnen het team niet iedereen precies gelijk bijdraagt. Maar ik snap ook dat niet een paar ouders volledig de kast willen trekken ten behoeve van een meerderheid die niets wenst te doen.
zaterdag 6 november 2021 om 10:53
Als je het bestuur, de trainers, coaches, barleden moet betalen kost voetbal geen €200 per jaar maar het drievoudigen.
zaterdag 6 november 2021 om 11:12
Ik kan me dat ook niet herinneren van mijn teamsport. Wat ik me wel herinneren is dat er een heel actieve club mensen was die zo'n beetje alles regelde. Pas was voorzitter, ma de secretaresse, de kinderen de trainers. De vereniging had een Volkswagenbusje, of zelfs twee, (voor uitwedstrijden) waarmee de zoons de hele zaterdag rondreden.
Ik denk dat je nu gewoon niemand meer zo gek krijgt en dat het werk verdeeld moet worden om het behapbaar te houden voor alle betrokkenen.
zaterdag 6 november 2021 om 11:13
De omstandigheden van je ouders, of dat nu fysiek, mentaal of financieel is, hebben altijd impact op de kinderen. Zo is het altijd geweest en met sporten en het verenigingsleven is het niet anders.
Ik kon niet op hockey en paardrijden omdat mijn ouders arm waren. End of story.
zaterdag 6 november 2021 om 11:34
Dat was dan eerder de uitzondering hoor. Ik ben 40, en mijn ouders hadden gewoon rijbeurten naar uitwedstrijden toen ik klein was. En bardiensten en ‘wedstrijdleiding’ diensten. En de ouders van mijn vriendinnetjes net zo.
Er zat in mijn team 1 meisje van wie de ouders geen auto en rijbewijs hadden. Die belden dan een andere ouder om te vragen of die hun beurt kon doen, en dan deden zij een bardienst extra. Daar hoefde het bestuur of de coach oid zich niet mee te bemoeien.
zaterdag 6 november 2021 om 11:44
Nee hoor, dat kan prima. Bij de meeste clubs is er best plaats voor een paar van zulke kinderen. De meeste ouders zijn best bereid om een stapje extra te zetten voor zoiets. Totdat iedereen een beperking lijkt te hebben.
Bij de club van onze kinderen betalen we zelfs per jaar een paar euro meer contributie voor een pot waaruit de contributie van kinderen betaald kan worden die het niet kunnen betalen en die buiten alle gemeentelijke regelingen vallen. Op sociaal gebied is er vaak echt veel mogelijk. Maar als je, zoals de TO niet snapt dat je bij twee kinderen bij de club dus ook twee keer zouden 'moeten' bijdragen dan vind ik daar wel iets van.
Zij verwacht begrip van de club, terwijl ze zelf weinig begrip heeft voor de structuur van de vereniging.
zaterdag 6 november 2021 om 11:47
Klopt.Andersom schreef: ↑06-11-2021 10:36Ja hoor, ik zou best als betaalde bestuurder een vereniging willen runnen. Alle functies bij elkaar hebben we dan voor 100 leden al zeker 50.000 euro per jaar aan salarissen nodig. Dan nog de kosten van zaalhuur, bondscontributie, materialen, taxi's voor de uitwedstrijden, kleding etc.
Ik denk dat die sport dan 1000 tot 1500 euro per kind per jaar moet kosten.
Iedere dag is gehaktdag
zaterdag 6 november 2021 om 11:49
Onzin zeg. Er zijn nu veel minder vrijwilligers dan in de jaren 60 en 70, toen het heel normaal was om wat te doen voor de gemeenschap. Met het toennemende individualisme zijn mensen echter steeds minder bereid om elkaar te helpen. De meeste vrijwilligers in Nederland zijn zestig jaar en ouder.Sherlock schreef: ↑06-11-2021 10:39Precies dit bedoel ik met wat ik proef in dit topic. De eigen pijn en daardoor de 'afgunst'.
Zou niet iedereen eens een stap terug moeten doen? En ja, dan komen de mensen die zich er altijd al makkelijk van afmaken, er nog makkelijker van af. Maar dat is dan maar zo.
Ik heb zo'n idee, en ik zie dat in mijn omgeving ook, dat iedereen er langzaam in gezogen wordt. Er worden steeds meer eisen gesteld, er komt steeds meer bij, etc.
In de jaren '70 of '80 was je eerder uniek als je vrijwilliger was. Dan krijg je anno nu een lintje voor die werkzaamheden van toen. Dat zegt al wat. Nu doet iederéén van alles. Waarom? Hoe en waardoor is dat veranderd in die jaren?
Iedere dag is gehaktdag
zaterdag 6 november 2021 om 11:50
Maar dat geld natuurlijk voor iedereen hè. Iedereen heeft wel iets in zijn leven wat wat lastiger loopt. Dan zou niemand meer iets hoeven doen.
Mijn man werkte vaak op zaterdag en ik had een kind op zwemles op zaterdag en één op korfbal en geen auto doordat man die nodig had. En dan regel je iets. Je ruilt, je schakelt een opa/oma in. Je leent een auto etc.
anoniem_65b93a10517d3 wijzigde dit bericht op 06-11-2021 11:53
0.09% gewijzigd
zaterdag 6 november 2021 om 11:52
Je kan je afvragen, dat als je beperking zo ernstig is dat je niet wat kan doen voor de club, je dan wel in staat bent om een kind en huishouden te verzorgen.
Iedere dag is gehaktdag
