Psyche
alle pijlers
Als je omgeving je draagkracht niet accepteert?
donderdag 4 november 2021 om 16:26
Ik gebruik deze nick ivm herkenbaarheid.
Heb getwijfeld dit onder kinderen of hier te plaatsen. Denk dat dit aansluit.
Situatie:
Mijn draagkracht is niet optimaal. Door gebeurtenissen en daarnaast wat lichamelijke mankementen, is mijn energie niveau niet erg hoog.
Drie jaar geleden vanwege een milde depressie in therapie gegaan, wat inzichtelijk was op vele fronten. Eén van die inzichten was dat ik te weinig begrens. Ik paste me vaak wel aan, maar kwam tot inzicht dat dit ook ten koste van mezelf kan gaan. Daarnaast kan ik niet zoveel prikkels hebben. Soms kun je ze ontwijken (heb bv geen sociale media, leef volgens principe rust en regelmaat, en ben vaak op zoek naar aanpassingen om rust te bewaren zoals boodschappen laten bezorgen), maar heb ook een gezin en werk.
Ik merk dat ik steeds meer moeite heb met alle 'dwang' van buitenaf. School vd kinderen zoekt hulp van ouders, de vereniging vd kinderen etc. Ik draag het minimale daarin bij, en dat valt me best zwaar icm de rest van het leven.
Ik heb meerdere keren aangegeven bij enkele mensen van de sportvereniging (van mijn kinderen) dat mijn mogelijkheden qua draagkracht minimaal zijn.
Het werd onlangs duidelijk dat men nog meer van mij en mijn man wil, omdat we twee kinderen op de vereniging hebben, worden alle taken ook in tweevoud verwacht van ons.
Mijn man had al een taak van me overgenomen, maar die trekt dit ook niet als er nog hogere verwachtingen zijn.
Deze verwachtingen werden uitgesproken in een bericht, en ik heb een alternatief voorstel gedaan ter oplossing.
Dit viel niet in de smaak, kreeg veel over me heen, we moeten het samen regelen en mijn oplossing werd van tafel geveegd. Ter illustratie: ik breng de kinderen 2x p.w. naar de training, sta elke zaterdag vroeg op voor de wedstrijden (daar kan ik dus geen rust pakken want man en ik moeten beide met één kind mee) en doe de was voor één team. Nu gaan ze andere taken verplichten door een schema op te stellen, waarbij wij moeten komen of onderling moeten ruilen.
Ik merk dat er zoveel weerstand ontstaat dat ik er fysiek last van heb. Ik kan de ballen amper in de lucht houden, ben zelfs tijdelijk minder gaan werken.
Ik weet niet goed hoe dit op te lossen, ik voel me zo machteloos dat ik er een erg kort lontje door krijg.
Ik wil mijn kinderen hun sport niet ontnemen, maar weet niet hoe we dit klaar moeten spelen. Het voelt erg naar omdat ik het gevoel heb met mijn rug tegen de muur te worden gezet. Mijn man heeft het ook geprobeerd uit te leggen, maar geen gewenst resultaat.
Ik merk dat ik in een cirkel blijf denken, en geen oplossing kan bedenken die geschikt is. Knetterharde 'nee' zal duidelijk leiden tot conflict, eigenlijk is dat het nu al kijkende naar de sfeer van het gesprek. Om maar mee te gaan hierin geeft nu al paniek, er blijft niet voldoende tijd over voor rust.
Mijn omgeving is erg van het meegaan in sociale druk. Vandaar mijn verhaal hier: wie wil meedenken? Kan wel verschillende invalshoeken gebruiken.
Heb getwijfeld dit onder kinderen of hier te plaatsen. Denk dat dit aansluit.
Situatie:
Mijn draagkracht is niet optimaal. Door gebeurtenissen en daarnaast wat lichamelijke mankementen, is mijn energie niveau niet erg hoog.
Drie jaar geleden vanwege een milde depressie in therapie gegaan, wat inzichtelijk was op vele fronten. Eén van die inzichten was dat ik te weinig begrens. Ik paste me vaak wel aan, maar kwam tot inzicht dat dit ook ten koste van mezelf kan gaan. Daarnaast kan ik niet zoveel prikkels hebben. Soms kun je ze ontwijken (heb bv geen sociale media, leef volgens principe rust en regelmaat, en ben vaak op zoek naar aanpassingen om rust te bewaren zoals boodschappen laten bezorgen), maar heb ook een gezin en werk.
Ik merk dat ik steeds meer moeite heb met alle 'dwang' van buitenaf. School vd kinderen zoekt hulp van ouders, de vereniging vd kinderen etc. Ik draag het minimale daarin bij, en dat valt me best zwaar icm de rest van het leven.
Ik heb meerdere keren aangegeven bij enkele mensen van de sportvereniging (van mijn kinderen) dat mijn mogelijkheden qua draagkracht minimaal zijn.
Het werd onlangs duidelijk dat men nog meer van mij en mijn man wil, omdat we twee kinderen op de vereniging hebben, worden alle taken ook in tweevoud verwacht van ons.
Mijn man had al een taak van me overgenomen, maar die trekt dit ook niet als er nog hogere verwachtingen zijn.
Deze verwachtingen werden uitgesproken in een bericht, en ik heb een alternatief voorstel gedaan ter oplossing.
Dit viel niet in de smaak, kreeg veel over me heen, we moeten het samen regelen en mijn oplossing werd van tafel geveegd. Ter illustratie: ik breng de kinderen 2x p.w. naar de training, sta elke zaterdag vroeg op voor de wedstrijden (daar kan ik dus geen rust pakken want man en ik moeten beide met één kind mee) en doe de was voor één team. Nu gaan ze andere taken verplichten door een schema op te stellen, waarbij wij moeten komen of onderling moeten ruilen.
Ik merk dat er zoveel weerstand ontstaat dat ik er fysiek last van heb. Ik kan de ballen amper in de lucht houden, ben zelfs tijdelijk minder gaan werken.
Ik weet niet goed hoe dit op te lossen, ik voel me zo machteloos dat ik er een erg kort lontje door krijg.
Ik wil mijn kinderen hun sport niet ontnemen, maar weet niet hoe we dit klaar moeten spelen. Het voelt erg naar omdat ik het gevoel heb met mijn rug tegen de muur te worden gezet. Mijn man heeft het ook geprobeerd uit te leggen, maar geen gewenst resultaat.
Ik merk dat ik in een cirkel blijf denken, en geen oplossing kan bedenken die geschikt is. Knetterharde 'nee' zal duidelijk leiden tot conflict, eigenlijk is dat het nu al kijkende naar de sfeer van het gesprek. Om maar mee te gaan hierin geeft nu al paniek, er blijft niet voldoende tijd over voor rust.
Mijn omgeving is erg van het meegaan in sociale druk. Vandaar mijn verhaal hier: wie wil meedenken? Kan wel verschillende invalshoeken gebruiken.
donderdag 4 november 2021 om 21:56
Precies dit. Meeleven en steun met en voor elkaar. Helaas is dat er niet altijd.redhead70 schreef: ↑04-11-2021 21:33En ook hier word ik enigszins verdrietig van. Ik had dan in die tijd, zonder man, met hersenletsel mijn kinderen maar moeten laten stikken in de sport die ze graag doen?. En die ze nu als volwassenen nog beoefenen op een redelijk niveau omdat zij dat fijn vinden. Ik ben erg blij dat ik begrip heb ontvangen en niet zo;n kille reactie heb gehad als hierboven geschetst.
Als iets langer duurt/ ziekte dan is het al snel over. Spreek jammer genoeg uit ervaring
donderdag 4 november 2021 om 22:05
De manier waarop doet ook een hoop hoor. Als je al bij de aanmelding overlegd dat je bepaalde dingen niet kunt doen (bv door handicap of ziekte), dan zijn er vast afspraken te maken. Als er een acute situatie is, zijn mensen vaak ook best bereid om mee te helpen. Alleen als dat langdurig is, dan word je toch wel geacht om zelf ook mee te denken. Ik neem aan dat jij ook gewoon overlegde, af en toe eens een broer/opa/tante/buurvrouw regelde die met iets mee kon, ouders van een teamgenoot persoonlijk benaderde of iets in die richting.
Het klinkt bij TO gewoon heel erg ‘ik kan dit niet doen, pech’. Plus het feit dat ze het echt raar vind dat je met twee kinderen twee keer zo veel taken krijgt, terwijl dat volkomen logisch is. En dat er ook nog een man is, die ook een deel kan doen.
Ik heb een keer een teamgenootje gehad die door een moeilijke situatie de contributie niet meer kon betalen. Een ander teamgenootje wist dat, en in overleg hebben we toen als team haar contributie betaald. Geen enkel probleem. Maar als ze gewoon plompverloren had gezegd: jongens, ik heb effe geen geld, jullie betalen mijn kosten wel hè? Groeten! Dan hadden we daar waarschijnlijk heel anders in gestaan.
donderdag 4 november 2021 om 22:13
donderdag 4 november 2021 om 22:13
Volgens mij begrijp je niet helemaal wat het betekent om minder draagkracht te hebben (je mag blij zijn als je je dat niet eens kunt voorstellen). Als je tegen een burnout of depressie aanzit/herstellende bent of chronische pijn/vermoeidheid hebt dan kost een extra was al veel moeite.
donderdag 4 november 2021 om 22:15
Ze schrijft letterlijk ‘dan is de was doen al een hele klus’LeslieKnope schreef: ↑04-11-2021 22:13Volgens mij begrijp je niet helemaal wat het betekent om minder draagkracht te hebben (je mag blij zijn als je je dat niet eens kunt voorstellen). Als je tegen een burnout of depressie aanzit/herstellende bent of chronische pijn/vermoeidheid hebt dan kost een extra was al veel moeite.
Nee heb je, ja kun je krijgen
donderdag 4 november 2021 om 22:22
Nee zo bedoel ik het niet. Ik kan me voorstellen dat de was al een hele taak is. Ik ben niet thuis in het wereldje van de sportclubs maar het verbaast me wel dat van iemand die al de was doet verwacht dat er nog meer wordt gedaan.
Ik zou eerder die wastaak ook cancellen, en dan 1 of twee keer per jaar een bardienst (of je man dat laten doen).
Hoe vaak per jaar moet men een bardienst draaien?
donderdag 4 november 2021 om 22:25
Je kan je kinderen ook geen pony geven als je dat niet kan betalen. Je kan je kinderen dus niet op een vereniging doen als je niet mee wil draaien in de vereniging.
Iedere dag is gehaktdag
donderdag 4 november 2021 om 22:27
Met elkaar, ja. En dus niet, zoals TO doet, eenzijdig besluiten dat je niet mee doet omdat je het raar vindt dat iemand die twee kinderen bij een vereniging heeft, meer klussen doet dan iemand die er maar een heeft. In overleg wil ik heel veel overnemen van iemand anders (op dit moment komt dat in de praktijk meer neer op mijn man. En dat is geen hypothetische situatie, want in het team van mijn kind speelt zoiets dit seizoen ook), maar dan wel in overleg. Als die ander zonder overleg voor mij besluit dat het binnen mijn draagkracht wel moet passen, dan ben ik een stuk minder behulpzaam.
donderdag 4 november 2021 om 22:33
Ja dat is een drogredenering want die vergelijking gaat niet op. Het gaat niet om contributiegeld. Het gaat om vrijwilligerstaken.
Bovendien wil to wel, maar kan ze niet.
donderdag 4 november 2021 om 22:36
Dat doet to toch niet ? Het is tussen haar en de club. Zij besluit niet dat een ander meer moet doen. Het is aan iedereen om zijn eigen grenzen aan te geven. Het is bovendien veel efficiënter om vooraf to niet in te delen dan te verwachten dat to iedere 2 weken een vervanger gaat zoeken.Agen schreef: ↑04-11-2021 22:27Met elkaar, ja. En dus niet, zoals TO doet, eenzijdig besluiten dat je niet mee doet omdat je het raar vindt dat iemand die twee kinderen bij een vereniging heeft, meer klussen doet dan iemand die er maar een heeft. In overleg wil ik heel veel overnemen van iemand anders (op dit moment komt dat in de praktijk meer neer op mijn man. En dat is geen hypothetische situatie, want in het team van mijn kind speelt zoiets dit seizoen ook), maar dan wel in overleg. Als die ander zonder overleg voor mij besluit dat het binnen mijn draagkracht wel moet passen, dan ben ik een stuk minder behulpzaam.
donderdag 4 november 2021 om 22:37
De kinderen hebben ook een vader. Echt, ik snap serieus het probleem niet.
Ze heeft geen excuus, alleen voor zichzelf, niet voor hem.
donderdag 4 november 2021 om 22:46
Natuurlijk gaat die vergelijking wel op. Je neemt een dienst of product af in ruil voor een tegenprestatie. Bij een pony is dat geld en bij een vereniging is dat inzet. Je moet je kinderen niet dingen geven die je je niet kan veroorloven.
Iedere dag is gehaktdag
donderdag 4 november 2021 om 22:47
donderdag 4 november 2021 om 22:52
Op geld waardeerbare prestatie versus vrijwillige hulp.
Druk is niet hetzelfde als vanwege je gezondheid niet kunnen. Zon club kan ook gewoon meer vrijwilligers gaan werven.
donderdag 4 november 2021 om 22:54
donderdag 4 november 2021 om 22:58
Heel sec genomen heb je natuurlijk gelijk, sporten bij een vereniging brengt verplichtingen met zich mee.
In een land als Nederland, waar sporten ook vooral een sociaal gebeuren is, moet het nu toch ook mogelijk zijn te sporten bij een club waar heel veel mensen wel die tegenprestatie leveren en enkelen niet. Voor mij hoeft zoiets niet precies per kind en per club te worden 'afgerekend'. Als iedereen iets vrijwillig doet, ergens in de maatschappij, wordt al het werk gedaan. Een buurvrouw doet een boodschap voor een andere buurvrouw, de ene buurvrouw haar zoon, is de trainer van de kleinzoon van de andere buurvrouw. Etc etc.
donderdag 4 november 2021 om 23:03
‘Vrijwilliger’ is hier eigenlijk niet het goede woord. Als je je kind aanmeldt, doe je bij veel clubs een toezegging taken uit te voeren. Echt vrijwillig is dat niet. Meer mensen werven is dus ook niet echt een optie, want iedereen die betrokken is bij de club, levert als het goed is al een bijdrage.
donderdag 4 november 2021 om 23:07
Ik lees alleen: mijn man doet evenveel als ik.
In dit geval voor de club dus "even weinig"
Man moet het stuk wat TO niet kan, opvangen. Je kunt niet verwachten dat anderen gaan compenseren terwijl er een gezonde vader is.
donderdag 4 november 2021 om 23:11
donderdag 4 november 2021 om 23:12
Dat had gekundblijfgewoonbianca schreef: ↑04-11-2021 20:47Zal wel iemand zijn die een hekel heeft aan (team)sport en geen alcohol lust.
Maar als je op volleybal of handbal zit, sluit je na de training ook gewoon de gymzaal en ga je eventueel naar de kroeg om nog samen wat te drinken. Ik snap die hele noodzaak voor een kantine bij voetbal echt niet. Zet er gewoon een koffie-automaat neer en een automaat waar je een flesje water of cola uit kunt halen. En ga met je team lekker de kroeg in. Bardienstprobleem in 1 keer opgelost.
