Psyche
alle pijlers
Altijd zenuwachtig
maandag 12 januari 2009 om 21:55
Dat is het, ik ben bijna altijd zenuwachtig. Als ik op m'n werk zit, als ik naar buiten ga, als ik boodschappen moet doen, overal waar ik naartoe ga, het is er altijd en overal. Ik heb een vorm van sociale angst en het belemmert mijn leven gigantisch. Ik kan niet meer normaal functioneren.
Heb het een jaar geleden overwonnen door therapie (had zelfs straatvrees) en was een heel ander mens geworden. Ik deed weer alles en genoot van het leven. Zelfs zonder medicijnen, ik was zo trots op mezelf dat ik dit overwonnen had en dat ik m'n leven niet meer door de angst liet leiden.
Nu is het er langzaam weer ingeslopen, hoe weet ik niet, en ik weet me geen raad meer. Ik loop weer bij de psycholoog en heb eens in de 2 weken een gesprekje waarin proberen we m'n gedachten weer "recht te trekken". Ik heb het gevoel dat het niet werkt, ik zit in zo'n negatieveve spiraal, ik kom geen stap verder, loop inmiddels bij een acupuncturist maar ook dat helpt niet. Ik wil absoluut geen medicijnen, vanwege de bijwerkingen en dat ik mijn probleem niet met een pilletje wil oplossen.
M'n leven staat weer in het teken van m'n angst, ik sta er mee op en ga er mee naar bed, het is een hel en ik wil dit niet meer. Maar ik weet het gewoon allemaal niet meer. Ondanks dat ik weet dat ik het eerder overwonnen heb, helpen die gedachten me niet.
Waarom ik dit schrijf weet ik niet, ik ben er zo verdrietig van, dit is geen leven.
Heb het een jaar geleden overwonnen door therapie (had zelfs straatvrees) en was een heel ander mens geworden. Ik deed weer alles en genoot van het leven. Zelfs zonder medicijnen, ik was zo trots op mezelf dat ik dit overwonnen had en dat ik m'n leven niet meer door de angst liet leiden.
Nu is het er langzaam weer ingeslopen, hoe weet ik niet, en ik weet me geen raad meer. Ik loop weer bij de psycholoog en heb eens in de 2 weken een gesprekje waarin proberen we m'n gedachten weer "recht te trekken". Ik heb het gevoel dat het niet werkt, ik zit in zo'n negatieveve spiraal, ik kom geen stap verder, loop inmiddels bij een acupuncturist maar ook dat helpt niet. Ik wil absoluut geen medicijnen, vanwege de bijwerkingen en dat ik mijn probleem niet met een pilletje wil oplossen.
M'n leven staat weer in het teken van m'n angst, ik sta er mee op en ga er mee naar bed, het is een hel en ik wil dit niet meer. Maar ik weet het gewoon allemaal niet meer. Ondanks dat ik weet dat ik het eerder overwonnen heb, helpen die gedachten me niet.
Waarom ik dit schrijf weet ik niet, ik ben er zo verdrietig van, dit is geen leven.
maandag 12 januari 2009 om 23:25
"Waarom ik dit schrijf, ik weet het niet".
Nou, ik weet het wel. Je wilt een oplossing voor je probleem. Dat is dan al de fameuse eerste stap.
Je zegt dat je het gewoon allemaal niet meer weet, wat je moet doen.
Maar als je het nou wel zou weten, wat zou dan een mogelijke stap in de richting van een oplossing zijn?
Nou, ik weet het wel. Je wilt een oplossing voor je probleem. Dat is dan al de fameuse eerste stap.
Je zegt dat je het gewoon allemaal niet meer weet, wat je moet doen.
Maar als je het nou wel zou weten, wat zou dan een mogelijke stap in de richting van een oplossing zijn?
maandag 12 januari 2009 om 23:37
Ik herken het wel een beetje, maar ik heb het niet zo extreem als jij (het is geen belemmering in mijn dagelijkse leven). Maar ik heb ook zo'n periode gehad dat ik iedere dag zo'n knoop in mijn maag had.
Ik had er vaak last van in mijn laatste baan, maar dat is nu alweer 7 jaar geleden. En bij het ontmoeten van nieuwe mensen.
Op dit moment heb ik er bijna geen last van. Mijn leven is nu ook heel erg rustig. Ik woon in een dorp in de Zwitserse bergen en ik werk niet. Ik heb het redelijk onder controle omdat ik geen 'enge' dingen meer hoef te doen. Maar misschien komt het ook wel omdat ik ondertussen wat ouder ben geworden (46). Ik maak me niet meer overal druk om.
Ik hoop voor je dat je het snel weer onder controle krijgt, want het is heel erg lastig om zo te leven.
Ik had er vaak last van in mijn laatste baan, maar dat is nu alweer 7 jaar geleden. En bij het ontmoeten van nieuwe mensen.
Op dit moment heb ik er bijna geen last van. Mijn leven is nu ook heel erg rustig. Ik woon in een dorp in de Zwitserse bergen en ik werk niet. Ik heb het redelijk onder controle omdat ik geen 'enge' dingen meer hoef te doen. Maar misschien komt het ook wel omdat ik ondertussen wat ouder ben geworden (46). Ik maak me niet meer overal druk om.
Ik hoop voor je dat je het snel weer onder controle krijgt, want het is heel erg lastig om zo te leven.
maandag 12 januari 2009 om 23:43
quote:Nijntje schreef op 12 januari 2009 @ 23:25:
"Waarom ik dit schrijf, ik weet het niet".
Nou, ik weet het wel. Je wilt een oplossing voor je probleem. Dat is dan al de fameuse eerste stap.
Je zegt dat je het gewoon allemaal niet meer weet, wat je moet doen.
Maar als je het nou wel zou weten, wat zou dan een mogelijke stap in de richting van een oplossing zijn?Dat vraag ik me zelf ook af. Ik weet het echt niet. Ik loop bij een psycholoog, acupunctuur, dus ik steek niet m'n kop in het zand, ik probeer er wel wat aan te doen, maar het helpt niet, daarom weet ik niet wat ik nu nog kan doen? Andere hulp zoeken?
"Waarom ik dit schrijf, ik weet het niet".
Nou, ik weet het wel. Je wilt een oplossing voor je probleem. Dat is dan al de fameuse eerste stap.
Je zegt dat je het gewoon allemaal niet meer weet, wat je moet doen.
Maar als je het nou wel zou weten, wat zou dan een mogelijke stap in de richting van een oplossing zijn?Dat vraag ik me zelf ook af. Ik weet het echt niet. Ik loop bij een psycholoog, acupunctuur, dus ik steek niet m'n kop in het zand, ik probeer er wel wat aan te doen, maar het helpt niet, daarom weet ik niet wat ik nu nog kan doen? Andere hulp zoeken?
maandag 12 januari 2009 om 23:53
Even voor mijn beeldvorming Ticluna, hoe oud ben je? Woon je op jezelf of woon je nog thuis, of woon je samen?
Kan je er met iemand over praten in je directe omgeving.
Wat ontzettend vervelend dat je het geloof in je eigen kunnen kwijt bent, ook omdat je weet dat je in staat bent je angsten te overwinnen. Hopelijk verlies je de kracht niet om weer sterker te worden dan je angst...
Kan je er met iemand over praten in je directe omgeving.
Wat ontzettend vervelend dat je het geloof in je eigen kunnen kwijt bent, ook omdat je weet dat je in staat bent je angsten te overwinnen. Hopelijk verlies je de kracht niet om weer sterker te worden dan je angst...
DTEEZ!
maandag 12 januari 2009 om 23:54
Bedankt voor alle reacties en het begrip.
@Haley.. Het is ook erg moeilijk voor te stellen als je het niet hebt. Het lijkt wel een soort mensenangst. Ik word zenuwachtig bij andere mensen, zonder bij na te denken word ik al zenuwachtig. Ik weet niet beter dan dat ik altijd zenuwachtig word van onbekende mensen. Niet dat ze me iets aan doen, maar dat ze me beoordelen, wat ze van me vinden, als iemand wat vraagt verstijf ik van angst en zenuwen, ga dan trillen blozen spieren spannen aan. Het lijkt net als een klein kind wat heel verlegen is maar dan in de volwassen vorm zeg maar.
@Lapin.. Ik herken het wat je schrijft. Heb ook een tijdje in een "niet-enge" situatie gezeten en daardoor ging het waarschijnlijk ook beter met me. Ik heb sinds niet zo'n hele lange tijd bijv. een nieuwe baan, en dit is waarschijnlijk (volgens de psycholoog) te hoog gegrepen dan wat ik in de therapie geleerd heb, wat dus voor hoge spanningen zorgt.
Maar ik werk er nu onderhand al weer een half jaar en het zou nou toch wel "normaal" moeten zijn denk ik dan.
@Haley.. Het is ook erg moeilijk voor te stellen als je het niet hebt. Het lijkt wel een soort mensenangst. Ik word zenuwachtig bij andere mensen, zonder bij na te denken word ik al zenuwachtig. Ik weet niet beter dan dat ik altijd zenuwachtig word van onbekende mensen. Niet dat ze me iets aan doen, maar dat ze me beoordelen, wat ze van me vinden, als iemand wat vraagt verstijf ik van angst en zenuwen, ga dan trillen blozen spieren spannen aan. Het lijkt net als een klein kind wat heel verlegen is maar dan in de volwassen vorm zeg maar.
@Lapin.. Ik herken het wat je schrijft. Heb ook een tijdje in een "niet-enge" situatie gezeten en daardoor ging het waarschijnlijk ook beter met me. Ik heb sinds niet zo'n hele lange tijd bijv. een nieuwe baan, en dit is waarschijnlijk (volgens de psycholoog) te hoog gegrepen dan wat ik in de therapie geleerd heb, wat dus voor hoge spanningen zorgt.
Maar ik werk er nu onderhand al weer een half jaar en het zou nou toch wel "normaal" moeten zijn denk ik dan.
maandag 12 januari 2009 om 23:58
quote:Djoels schreef op 12 januari 2009 @ 23:53:
Even voor mijn beeldvorming Ticluna, hoe oud ben je? Woon je op jezelf of woon je nog thuis, of woon je samen?
Kan je er met iemand over praten in je directe omgeving.
Wat ontzettend vervelend dat je het geloof in je eigen kunnen kwijt bent, ook omdat je weet dat je in staat bent je angsten te overwinnen. Hopelijk verlies je de kracht niet om weer sterker te worden dan je angst...
Mooi geschreven je laatste 2 zinnen
Ik ben 28 en ik woon samen. Kan er goed over praten thuis en ik word ook begrepen, maar ik heb heel sterk het gevoel alleen te zijn in dit gevoel. M"n partner kan nog zoveel steunende woorden tegen me zeggen maar het komt niet aan lijkt wel.
Even voor mijn beeldvorming Ticluna, hoe oud ben je? Woon je op jezelf of woon je nog thuis, of woon je samen?
Kan je er met iemand over praten in je directe omgeving.
Wat ontzettend vervelend dat je het geloof in je eigen kunnen kwijt bent, ook omdat je weet dat je in staat bent je angsten te overwinnen. Hopelijk verlies je de kracht niet om weer sterker te worden dan je angst...
Mooi geschreven je laatste 2 zinnen
Ik ben 28 en ik woon samen. Kan er goed over praten thuis en ik word ook begrepen, maar ik heb heel sterk het gevoel alleen te zijn in dit gevoel. M"n partner kan nog zoveel steunende woorden tegen me zeggen maar het komt niet aan lijkt wel.
dinsdag 13 januari 2009 om 00:06
Ticluna, het kan ook aan het soort baan liggen.
Ik werkte toen bij een verzekeringskantoor. Een bedrijf met allemaal snelle zelfverzekerde mensen. Ik heb er 2 jaar gewerkt en er 2 jaar lang last van gehad. De eerste paar weken lag ik zodra ik thuis kwam van mijn werk helemaal stijf van de zenuwen in bed, meestal in foetushouding . Dat zegt al genoeg denk ik.
Ik had mezelf daar binnen gebluft omdat ik die baan zo graag wilde hebben. Maar omdat ik last heb van faalangst was dat achteraf helemaal niet zo'n goed idee. *what was I thinking?*
Ik heb de kans gekregen om heel veel stressfactoren uit mijn leven te bannen. En ik begin steeds meer zelfvertrouwen te krijgen. Misschien steek ik gewoon mijn kop in het zand door de manier waarop ik leef. Ik leef niet teruggetrokken als een kluizenaar ofzo, maar ik heb gewoon weinig verplichtingen meer. En ik voel me veel rustiger bij deze manier van leven.
Maar natuurlijk is dat niet voor iedereen een optie.
Je zou wel kunnen kijken of het misschien niet beter is om van baan te veranderen.
Ik werkte toen bij een verzekeringskantoor. Een bedrijf met allemaal snelle zelfverzekerde mensen. Ik heb er 2 jaar gewerkt en er 2 jaar lang last van gehad. De eerste paar weken lag ik zodra ik thuis kwam van mijn werk helemaal stijf van de zenuwen in bed, meestal in foetushouding . Dat zegt al genoeg denk ik.
Ik had mezelf daar binnen gebluft omdat ik die baan zo graag wilde hebben. Maar omdat ik last heb van faalangst was dat achteraf helemaal niet zo'n goed idee. *what was I thinking?*
Ik heb de kans gekregen om heel veel stressfactoren uit mijn leven te bannen. En ik begin steeds meer zelfvertrouwen te krijgen. Misschien steek ik gewoon mijn kop in het zand door de manier waarop ik leef. Ik leef niet teruggetrokken als een kluizenaar ofzo, maar ik heb gewoon weinig verplichtingen meer. En ik voel me veel rustiger bij deze manier van leven.
Maar natuurlijk is dat niet voor iedereen een optie.
Je zou wel kunnen kijken of het misschien niet beter is om van baan te veranderen.
dinsdag 13 januari 2009 om 00:09
quote:Ticluna schreef op 12 januari 2009 @ 23:58:
[...]
Mooi geschreven je laatste 2 zinnen
Ik ben 28 en ik woon samen. Kan er goed over praten thuis en ik word ook begrepen, maar ik heb heel sterk het gevoel alleen te zijn in dit gevoel. M"n partner kan nog zoveel steunende woorden tegen me zeggen maar het komt niet aan lijkt wel.
Als je er zelf geen last van hebt is het ook heel moeilijk voor te stellen hoe het voelt denk ik.
Mijn man is heel erg zelfverzekerd, precies het tegenovergestelde. Ik denk ook niet dat hij dit helemaal begrijpt. Ik put overigens wel kracht daaruit, juist omdat hij zich nooit ergens druk om maakt, maar gewoon 'doet'.
[...]
Mooi geschreven je laatste 2 zinnen
Ik ben 28 en ik woon samen. Kan er goed over praten thuis en ik word ook begrepen, maar ik heb heel sterk het gevoel alleen te zijn in dit gevoel. M"n partner kan nog zoveel steunende woorden tegen me zeggen maar het komt niet aan lijkt wel.
Als je er zelf geen last van hebt is het ook heel moeilijk voor te stellen hoe het voelt denk ik.
Mijn man is heel erg zelfverzekerd, precies het tegenovergestelde. Ik denk ook niet dat hij dit helemaal begrijpt. Ik put overigens wel kracht daaruit, juist omdat hij zich nooit ergens druk om maakt, maar gewoon 'doet'.
dinsdag 13 januari 2009 om 00:26
quote:lapin schreef op 13 januari 2009 @ 00:06:
Ik heb er 2 jaar gewerkt en er 2 jaar lang last van gehad. De eerste paar weken lag ik zodra ik thuis kwam van mijn werk helemaal stijf van de zenuwen in bed, meestal in foetushouding . Dat zegt al genoeg denk ik.
Ik had mezelf daar binnen gebluft omdat ik die baan zo graag wilde hebben. Maar omdat ik last heb van faalangst was dat achteraf helemaal niet zo'n goed idee. *what was I thinking?*
Ik heb de kans gekregen om heel veel stressfactoren uit mijn leven te bannen. En ik begin steeds meer zelfvertrouwen te krijgen. Misschien steek ik gewoon mijn kop in het zand door de manier waarop ik leef. Ik leef niet teruggetrokken als een kluizenaar ofzo, maar ik heb gewoon weinig verplichtingen meer. En ik voel me veel rustiger bij deze manier van leven.
Maar natuurlijk is dat niet voor iedereen een optie.
Je zou wel kunnen kijken of het misschien niet beter is om van baan te veranderen.
Dat is ook heftig Lapin, 2 jaar in zo'n situatie. Mijn baan is op dit moment ook echt een stressfactor, omdat ik daar toch 5 dagen in de week ben en veel mensen zie. Ik heb ook gedacht om m'n baan op te zeggen, maar ik denk niet dat ik daar wat mee op schiet, misschien is m'n volgende baan wel weer net zo "angstig", het uit de weg gaan verhelpt m'n probleem niet.
Ik vind het fijn voor jou dat je nu een veel rustiger leven hebt en niet veel stressfactoren hebt.
Ik heb er 2 jaar gewerkt en er 2 jaar lang last van gehad. De eerste paar weken lag ik zodra ik thuis kwam van mijn werk helemaal stijf van de zenuwen in bed, meestal in foetushouding . Dat zegt al genoeg denk ik.
Ik had mezelf daar binnen gebluft omdat ik die baan zo graag wilde hebben. Maar omdat ik last heb van faalangst was dat achteraf helemaal niet zo'n goed idee. *what was I thinking?*
Ik heb de kans gekregen om heel veel stressfactoren uit mijn leven te bannen. En ik begin steeds meer zelfvertrouwen te krijgen. Misschien steek ik gewoon mijn kop in het zand door de manier waarop ik leef. Ik leef niet teruggetrokken als een kluizenaar ofzo, maar ik heb gewoon weinig verplichtingen meer. En ik voel me veel rustiger bij deze manier van leven.
Maar natuurlijk is dat niet voor iedereen een optie.
Je zou wel kunnen kijken of het misschien niet beter is om van baan te veranderen.
Dat is ook heftig Lapin, 2 jaar in zo'n situatie. Mijn baan is op dit moment ook echt een stressfactor, omdat ik daar toch 5 dagen in de week ben en veel mensen zie. Ik heb ook gedacht om m'n baan op te zeggen, maar ik denk niet dat ik daar wat mee op schiet, misschien is m'n volgende baan wel weer net zo "angstig", het uit de weg gaan verhelpt m'n probleem niet.
Ik vind het fijn voor jou dat je nu een veel rustiger leven hebt en niet veel stressfactoren hebt.
dinsdag 13 januari 2009 om 00:30
quote:lapin schreef op 13 januari 2009 @ 00:09:
[...]
Als je er zelf geen last van hebt is het ook heel moeilijk voor te stellen hoe het voelt denk ik.
Mijn man is heel erg zelfverzekerd, precies het tegenovergestelde. Ik denk ook niet dat hij dit helemaal begrijpt. Ik put overigens wel kracht daaruit, juist omdat hij zich nooit ergens druk om maakt, maar gewoon 'doet'.Ik wou dat ik zo was. Maar toch ben ik ook wel zo, hoe raar het ook klinkt. Ik "doe" de dingen ook wel gewoon, voorheen vermeed ik situaties maar nou juist niet meer omdat ik niet weer zover in de put wil raken als toen ik zelfs de straat niet meer op durfde. Als ik ergens heen moet doe ik het wel gewoon. Je zal ook niks aan me zien, behalve m'n rooie gezicht soms, ik ben de enthousiaste zelve, maar van binnen sta ik doodsangsten uit en ben ik maar een heel klein mens die het liefst in een hoekje stil zit.
[...]
Als je er zelf geen last van hebt is het ook heel moeilijk voor te stellen hoe het voelt denk ik.
Mijn man is heel erg zelfverzekerd, precies het tegenovergestelde. Ik denk ook niet dat hij dit helemaal begrijpt. Ik put overigens wel kracht daaruit, juist omdat hij zich nooit ergens druk om maakt, maar gewoon 'doet'.Ik wou dat ik zo was. Maar toch ben ik ook wel zo, hoe raar het ook klinkt. Ik "doe" de dingen ook wel gewoon, voorheen vermeed ik situaties maar nou juist niet meer omdat ik niet weer zover in de put wil raken als toen ik zelfs de straat niet meer op durfde. Als ik ergens heen moet doe ik het wel gewoon. Je zal ook niks aan me zien, behalve m'n rooie gezicht soms, ik ben de enthousiaste zelve, maar van binnen sta ik doodsangsten uit en ben ik maar een heel klein mens die het liefst in een hoekje stil zit.
dinsdag 13 januari 2009 om 07:53
Zonder alle reactie's te hebben gelezen, hier het zelfde verhaal.
Sta er mee op ga er mee naar bed
Ik vermijd inmiddels niks meer maar merk dat ik altijd op de toppen van mijn tenen loop.
Dus eens in de zoveel tijd helemaal gesloopt.
Al cognitieve therapie gehad?
Of was dat juist de laatste keer dat je hulp had gezocht?
Sta er mee op ga er mee naar bed
Ik vermijd inmiddels niks meer maar merk dat ik altijd op de toppen van mijn tenen loop.
Dus eens in de zoveel tijd helemaal gesloopt.
Al cognitieve therapie gehad?
Of was dat juist de laatste keer dat je hulp had gezocht?
dinsdag 13 januari 2009 om 09:00
Hier zelfde verhaal, echt zo herkenbaar ! Blozen, trillen hartkloppingen kouwe handen snel ademhalen. Ik heb het ook als ik weg moet, dan wil ik alles op tijd doen, laat daardoor alles vallen, en gaat het juist nog veel langzamer. alleen de mensen waar ik mij echt bij op mijn gemak voel, voel ik mij niet zenuwachtig, maar op mijn werk, in grote groepen enz...is het het ergst. Ik schrik daarbij ook snel.
Ik kan er wel mee leven, maar ik zou wel zelfverzekerder willen zijn.
Cognitieve therapie zou idd goed kunnen helpen.
Ik kan er wel mee leven, maar ik zou wel zelfverzekerder willen zijn.
Cognitieve therapie zou idd goed kunnen helpen.
dinsdag 13 januari 2009 om 09:01
Hey Ticluna....
Ontzettend moeilijk lijkt me dit zeg, herken het wel, maar niet zo heftig zoals jij het hebt.
Waarom sta je zo afwijzend tegenover medicatie? Het kan soms een mooie ondersteuning zijn om even weer verder te komen. Niet dat je direct de rest van je leven er aan vast hoeft te zitten, maar misschien om voor dit moment wat meer rust te creeren in je hoofd zodat de therapie misschien ook wat beter land? Dan zit ik bijvoorbeeld te denken aan kalmeringstabletten.
Sterkte!!
Ontzettend moeilijk lijkt me dit zeg, herken het wel, maar niet zo heftig zoals jij het hebt.
Waarom sta je zo afwijzend tegenover medicatie? Het kan soms een mooie ondersteuning zijn om even weer verder te komen. Niet dat je direct de rest van je leven er aan vast hoeft te zitten, maar misschien om voor dit moment wat meer rust te creeren in je hoofd zodat de therapie misschien ook wat beter land? Dan zit ik bijvoorbeeld te denken aan kalmeringstabletten.
Sterkte!!
woensdag 14 januari 2009 om 19:04
Het is fijn te lezen dat ik niet de enige ben, want dat gevoel heb ik wel zeer regelmatig. Iedereen lijkt altijd maar zo zelfverzekerd en dan denk ik waarom ik niet?! Ik kan er zo boos en verdrietig van worden, vooral omdat het m'n leven gewoon beheerst en ik niet voluit leef.
Hebben jullie een reden waarvoor jullie zenuwachtig zijn? Angst voor mensen of iets anders?
Manderijn, ik heb inderdaad cognitieve therapie gehad en daardoor ben ik van m'n straatvrees afgekomen. Wat je zegt dat je soms gesloopt bent heb ik ook. Het kost veel energie, waardoor als ik thuis ben me er vaak niet toe kan zetten nog iets te gaan doen.
Tja medicatie, misschien is het toch wel een goeie optie, maar ik heb het heel duidelijk in m'n hoofd dat ik m'n leven niet wil laten leiden door een pilletje. Misschien is het niet zo, maar zo voel ik het wel. Daarnaast de bijwerkingen waar ik niet op zit te wachten en wat als ik wil stoppen? Misschien val ik dan alsnog in een zwart gat?
M"n psycholoog heeft gezegd dat ik medicijnen kan nemen, en dat het een anti depressiva zou worden. Ik vind anti depressiva medicijnen eigenlijk gewoon eng, omdat ik er niet zoveel vanaf weet en eigenlijk niet wil weten. Maar ja dit is ook geen leuk leven. Is er ook een lichte antidepressiva?
Hebben jullie een reden waarvoor jullie zenuwachtig zijn? Angst voor mensen of iets anders?
Manderijn, ik heb inderdaad cognitieve therapie gehad en daardoor ben ik van m'n straatvrees afgekomen. Wat je zegt dat je soms gesloopt bent heb ik ook. Het kost veel energie, waardoor als ik thuis ben me er vaak niet toe kan zetten nog iets te gaan doen.
Tja medicatie, misschien is het toch wel een goeie optie, maar ik heb het heel duidelijk in m'n hoofd dat ik m'n leven niet wil laten leiden door een pilletje. Misschien is het niet zo, maar zo voel ik het wel. Daarnaast de bijwerkingen waar ik niet op zit te wachten en wat als ik wil stoppen? Misschien val ik dan alsnog in een zwart gat?
M"n psycholoog heeft gezegd dat ik medicijnen kan nemen, en dat het een anti depressiva zou worden. Ik vind anti depressiva medicijnen eigenlijk gewoon eng, omdat ik er niet zoveel vanaf weet en eigenlijk niet wil weten. Maar ja dit is ook geen leuk leven. Is er ook een lichte antidepressiva?
woensdag 14 januari 2009 om 22:44
He Ticluna...
Er zijn echt meer mensen onzeker dan je denkt! Niet voor iedereen is het zo erg dat het, het dagelijks functioneren in de weg gaat staan, maar het zijn er veel. Bij mij komt de spanning met name vanuit een: oh, wat zullen ze van me denken. Met mijn verstand kan ik dan zeggen: dikke vinger, interesseert me niets. Alleen kan ik die gedachte niet integreren met mijn gevoel... En dat is eigenlijk met alles zo, alles wat ik tijdens therapieen heb geleerd. Ik begrijp het, kan zo alles beredeneren en relativeren, alleen mijn gevoel zegt iets heel anders. Behoorlijk ruk...
Wat betreft medicatie..... Tja, ik was ook altijd erg anti, maar het kan veel voor iemand doen. Als iemand epileptie heeft en daar medicatie voor moet slikken omdat het anders mis gaat, is dat helemaal geaccepteerd. Maar als iemand een stofje tekort heeft in zijn hersenen en daardoor depressief is, liggen de kaarten kennelijk heel anders. Bij jou gaat het dan om spanningen, maar kennelijk gaat het net even anders in je koppie dan bij een "normaal/minder gespannen" mens. Je bent ook al helemaal bezig met: wat als dit, wat als ik moet stoppen, de bijwerkingen... Misschien moet je dat eens aan een psychiater vragen, die heeft er voor gestudeerd en kan er veel over vertellen. Zelf neem ik heel af en toe, als ik echt even rust in mn kop nodig heb, een oxazepam. Dat kalmeert en helpt me goed om te ontspannen. Het is een mooi middel, helaas doen veel mensen hysterisch over het spul ivm verslavingsgevoeligheid.
Wat je zelf al zegt, dit is geen leuk leven.... Als een vriendin jouw verhaal aan jou zou vertellen, wat zou jij haar adviseren??
Zelf hoop ik die kalmeringstabletten uiteindelijk ook nooit meer nodig te hebben en gewoon relaxt door het leven te kunnen gaan vanuit mezelf.
En hoe kijk je tegen het alternatieve circuit aan dan??
Fijne avond nog!
Er zijn echt meer mensen onzeker dan je denkt! Niet voor iedereen is het zo erg dat het, het dagelijks functioneren in de weg gaat staan, maar het zijn er veel. Bij mij komt de spanning met name vanuit een: oh, wat zullen ze van me denken. Met mijn verstand kan ik dan zeggen: dikke vinger, interesseert me niets. Alleen kan ik die gedachte niet integreren met mijn gevoel... En dat is eigenlijk met alles zo, alles wat ik tijdens therapieen heb geleerd. Ik begrijp het, kan zo alles beredeneren en relativeren, alleen mijn gevoel zegt iets heel anders. Behoorlijk ruk...
Wat betreft medicatie..... Tja, ik was ook altijd erg anti, maar het kan veel voor iemand doen. Als iemand epileptie heeft en daar medicatie voor moet slikken omdat het anders mis gaat, is dat helemaal geaccepteerd. Maar als iemand een stofje tekort heeft in zijn hersenen en daardoor depressief is, liggen de kaarten kennelijk heel anders. Bij jou gaat het dan om spanningen, maar kennelijk gaat het net even anders in je koppie dan bij een "normaal/minder gespannen" mens. Je bent ook al helemaal bezig met: wat als dit, wat als ik moet stoppen, de bijwerkingen... Misschien moet je dat eens aan een psychiater vragen, die heeft er voor gestudeerd en kan er veel over vertellen. Zelf neem ik heel af en toe, als ik echt even rust in mn kop nodig heb, een oxazepam. Dat kalmeert en helpt me goed om te ontspannen. Het is een mooi middel, helaas doen veel mensen hysterisch over het spul ivm verslavingsgevoeligheid.
Wat je zelf al zegt, dit is geen leuk leven.... Als een vriendin jouw verhaal aan jou zou vertellen, wat zou jij haar adviseren??
Zelf hoop ik die kalmeringstabletten uiteindelijk ook nooit meer nodig te hebben en gewoon relaxt door het leven te kunnen gaan vanuit mezelf.
En hoe kijk je tegen het alternatieve circuit aan dan??
Fijne avond nog!
donderdag 15 januari 2009 om 10:01
hoi, ik herken dit wel. Ik heb er in vlagen last van. Bij mij was de reden dat mijn schildklier te snel werkte!! Dat doet ie soms en dan gaat het weer een tijd goed. Er zijn een paar dingen die je je af kan vragen; heb je vroeger een onbezorgde jeugd gehad? Als je dit niet hebt gehad, dan kan je basis gevoel van goedkomen wat minder zijn. Ben je ook wel eens lichamelijk gechekt? Val je af? Het hoeft natuurlijk helemaal niet, maar er kan misschien ook iets met bijvoorbeeld je schildklier zijn. Is jouw pols ook hoog? Je zou ook kunnen kijken naar betablokkers. Die verlagen je pols en dat helpt weer van dat zenuwachtige gevoel af te komen. Even ter verduidelijking, ik ben geen arts, dus je moet echte even met jouw huisarts overleggen!! Maar als er verder geen psychische oorzaken zijn, wat je dus bij jezelf even zou na moeten gaan, of het ergens vandaan komt, zou je even kunnen kijken of er ook geen fysieke oorzaak achter zit.
Sterkte in ieder geval, en heb er vertrouwen in dat dit echt wel weer goed komt!!
Sterkte in ieder geval, en heb er vertrouwen in dat dit echt wel weer goed komt!!
