Psyche
alle pijlers
Altijd zenuwachtig
maandag 12 januari 2009 om 21:55
Dat is het, ik ben bijna altijd zenuwachtig. Als ik op m'n werk zit, als ik naar buiten ga, als ik boodschappen moet doen, overal waar ik naartoe ga, het is er altijd en overal. Ik heb een vorm van sociale angst en het belemmert mijn leven gigantisch. Ik kan niet meer normaal functioneren.
Heb het een jaar geleden overwonnen door therapie (had zelfs straatvrees) en was een heel ander mens geworden. Ik deed weer alles en genoot van het leven. Zelfs zonder medicijnen, ik was zo trots op mezelf dat ik dit overwonnen had en dat ik m'n leven niet meer door de angst liet leiden.
Nu is het er langzaam weer ingeslopen, hoe weet ik niet, en ik weet me geen raad meer. Ik loop weer bij de psycholoog en heb eens in de 2 weken een gesprekje waarin proberen we m'n gedachten weer "recht te trekken". Ik heb het gevoel dat het niet werkt, ik zit in zo'n negatieveve spiraal, ik kom geen stap verder, loop inmiddels bij een acupuncturist maar ook dat helpt niet. Ik wil absoluut geen medicijnen, vanwege de bijwerkingen en dat ik mijn probleem niet met een pilletje wil oplossen.
M'n leven staat weer in het teken van m'n angst, ik sta er mee op en ga er mee naar bed, het is een hel en ik wil dit niet meer. Maar ik weet het gewoon allemaal niet meer. Ondanks dat ik weet dat ik het eerder overwonnen heb, helpen die gedachten me niet.
Waarom ik dit schrijf weet ik niet, ik ben er zo verdrietig van, dit is geen leven.
Heb het een jaar geleden overwonnen door therapie (had zelfs straatvrees) en was een heel ander mens geworden. Ik deed weer alles en genoot van het leven. Zelfs zonder medicijnen, ik was zo trots op mezelf dat ik dit overwonnen had en dat ik m'n leven niet meer door de angst liet leiden.
Nu is het er langzaam weer ingeslopen, hoe weet ik niet, en ik weet me geen raad meer. Ik loop weer bij de psycholoog en heb eens in de 2 weken een gesprekje waarin proberen we m'n gedachten weer "recht te trekken". Ik heb het gevoel dat het niet werkt, ik zit in zo'n negatieveve spiraal, ik kom geen stap verder, loop inmiddels bij een acupuncturist maar ook dat helpt niet. Ik wil absoluut geen medicijnen, vanwege de bijwerkingen en dat ik mijn probleem niet met een pilletje wil oplossen.
M'n leven staat weer in het teken van m'n angst, ik sta er mee op en ga er mee naar bed, het is een hel en ik wil dit niet meer. Maar ik weet het gewoon allemaal niet meer. Ondanks dat ik weet dat ik het eerder overwonnen heb, helpen die gedachten me niet.
Waarom ik dit schrijf weet ik niet, ik ben er zo verdrietig van, dit is geen leven.
donderdag 22 januari 2009 om 10:51
Hallo,
Ik herken je verhaal TO. Ik heb het dan niet zozeer op straat, maar ik schiet bijvoorbeeld op mijn werk of zelfs op visite bij mijn eigen familie waar ook constant in de vlekken, hartkloppingen, zweethandjes, ... dit heb ik ook als ik gewoon alleen thuis op de bank zit of ineens snachts en aan zo´n situatie moet denken. En inderdaad, het belemmert mijn werk ook heel erg. Het stomme is, dat ik niet eens verlegen ben of bang ben voor iets of mensen, maar wel die klachten krijg. Zo ontstaat ook de angst om ineens deze klachten te krijgen, dus als ik een gesprek met iemand aanga, stress ik omdat ik bang ben dat ik weer in de vlekken schiet en ja, daar gaat je hart alweer tekeer.
Wilde er heel graag vanaf, dus ben ook maar eens naar de HA gestapt. Hoopte eigenlijk op een medicijntje, maar ze gaf me alleen een websiteje met info over haptonomie. Had nou niet echt het idee dat dit wat voor mij was. Voelde me niet echt serieus genomen door haar en zit sindsdien nog steeds in hetzelfde schuitje en weet niet wat ik moet doen.
Ik herken je verhaal TO. Ik heb het dan niet zozeer op straat, maar ik schiet bijvoorbeeld op mijn werk of zelfs op visite bij mijn eigen familie waar ook constant in de vlekken, hartkloppingen, zweethandjes, ... dit heb ik ook als ik gewoon alleen thuis op de bank zit of ineens snachts en aan zo´n situatie moet denken. En inderdaad, het belemmert mijn werk ook heel erg. Het stomme is, dat ik niet eens verlegen ben of bang ben voor iets of mensen, maar wel die klachten krijg. Zo ontstaat ook de angst om ineens deze klachten te krijgen, dus als ik een gesprek met iemand aanga, stress ik omdat ik bang ben dat ik weer in de vlekken schiet en ja, daar gaat je hart alweer tekeer.
Wilde er heel graag vanaf, dus ben ook maar eens naar de HA gestapt. Hoopte eigenlijk op een medicijntje, maar ze gaf me alleen een websiteje met info over haptonomie. Had nou niet echt het idee dat dit wat voor mij was. Voelde me niet echt serieus genomen door haar en zit sindsdien nog steeds in hetzelfde schuitje en weet niet wat ik moet doen.
donderdag 22 januari 2009 om 10:53
volgens mij zitten er veel invloeden uit pesso-therapie (en ook uit Gestalt, trouwens, en nog wat stromingen) in innerlijk kind-therapie. Pesso en Gestalt waren 'eerder' zeg maar en zijn later (samen met nog andere invloeden) uitgebouwd tot innerlijk kind-therapie.
En ja dat werkte bij mij ook veel sterker dan praten praten praten bij de psycholoog.
Maar goed we gaan langzaamaan ook wel erg off topic misschien... Ticluna, hoe is het?
En ja dat werkte bij mij ook veel sterker dan praten praten praten bij de psycholoog.
Maar goed we gaan langzaamaan ook wel erg off topic misschien... Ticluna, hoe is het?
donderdag 22 januari 2009 om 21:52
Hoi Phien,
Bedankt voor je reacties.
Wat fijn dat je er vanaf bent gekomen!
Deze zin van jou doet me wel wat: "Ik heb me nog nooit zo relaxt bij mensen gevoelt"... Weet je, ik weet niet eens hoe dat is, hoe dat voelt..
Dingen doen die ik eng vind, doe ik juist ook, al is het alleen maar om niet weer zover af te dalen dat ik de straat niet meer op durf. Dat zal ik ook zeker blijven doen, in m'n therapie werd ik daar juist beter van, omdat ik uit m'n geïsoleerde wereldje kwam, maar ondanks dat ik nu nog steeds alles doe, blijft ik toch dit nare gevoel houden.
Rust neem ik eigenlijk niet na spannende momenten. Ik heb momenteel op m'n werk de meeste angst omdat ik daar elke dag ben en elke dag mensen om me heen heb, ik weet niet hoe ik daar m'n rust kan nemen, het werk gaat maar door. Ik zou me misschien even kunnen afzonderen maar dan denk ik dat anderen me maar raar vinden en dat ze dingen gaan bedenken en dat ze dan juíst op me gaan letten. Ik weet dat het nergens op slaat, maar toch dringt het niet door. M'n werk is op dit moment m'n leven, verder doe ik eigenlijk niks.
De enige rust die ik heb is als ik thuis ben. Daarom doe ik ook niet veel naast m'n werk, omdat ik dan eindelijk een beetje rust heb. Het kost allemaal veel inspanning en energie.
Begrijp ik uit jouw verhaal dat je ook bij een NLP therapeut bent geweest?
Wat is bij jou dé manier geweest dat je er overheen gekomen bent? Of is het alles bij elkaar?
Ik zou het wel willen proberen een NLP therapeut, misschien dat het bij mij niet zo positief uitwerkt maar proberen kan altijd natuurlijk. Maar ik probeer er informatie over te vinden op het internet, maar als ik NLP intoets bij google krijg ik hele andere resultaten. Hebben jullie misschien een website tip waar ik wat info kan vinden?
Ik moet zeggen dat ik nog nooit van “innerlijk kind” heb gehoord. Het is nu ook een beetje abracadabra eerlijk gezegd.
Ik zit nu vooral de laatste tijd te denken, wat moet ik nu doen? Die gesprekjes met de therapeut helpen niet, de acupunctuur helpt niet. Ik ga overal naar toe, ik doe alles, ook al vind ik het vreselijk eng.
De dagen vliegen voorbij, maar ik sta stil. Morgen heb ik weer een gesprek met de therapeut, ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Ik heb zelf geen antwoorden. Ik weet zelf niet eens waar dit gevoel vandaan komt.
Bedankt voor je reacties.
Wat fijn dat je er vanaf bent gekomen!
Deze zin van jou doet me wel wat: "Ik heb me nog nooit zo relaxt bij mensen gevoelt"... Weet je, ik weet niet eens hoe dat is, hoe dat voelt..
Dingen doen die ik eng vind, doe ik juist ook, al is het alleen maar om niet weer zover af te dalen dat ik de straat niet meer op durf. Dat zal ik ook zeker blijven doen, in m'n therapie werd ik daar juist beter van, omdat ik uit m'n geïsoleerde wereldje kwam, maar ondanks dat ik nu nog steeds alles doe, blijft ik toch dit nare gevoel houden.
Rust neem ik eigenlijk niet na spannende momenten. Ik heb momenteel op m'n werk de meeste angst omdat ik daar elke dag ben en elke dag mensen om me heen heb, ik weet niet hoe ik daar m'n rust kan nemen, het werk gaat maar door. Ik zou me misschien even kunnen afzonderen maar dan denk ik dat anderen me maar raar vinden en dat ze dingen gaan bedenken en dat ze dan juíst op me gaan letten. Ik weet dat het nergens op slaat, maar toch dringt het niet door. M'n werk is op dit moment m'n leven, verder doe ik eigenlijk niks.
De enige rust die ik heb is als ik thuis ben. Daarom doe ik ook niet veel naast m'n werk, omdat ik dan eindelijk een beetje rust heb. Het kost allemaal veel inspanning en energie.
Begrijp ik uit jouw verhaal dat je ook bij een NLP therapeut bent geweest?
Wat is bij jou dé manier geweest dat je er overheen gekomen bent? Of is het alles bij elkaar?
Ik zou het wel willen proberen een NLP therapeut, misschien dat het bij mij niet zo positief uitwerkt maar proberen kan altijd natuurlijk. Maar ik probeer er informatie over te vinden op het internet, maar als ik NLP intoets bij google krijg ik hele andere resultaten. Hebben jullie misschien een website tip waar ik wat info kan vinden?
Ik moet zeggen dat ik nog nooit van “innerlijk kind” heb gehoord. Het is nu ook een beetje abracadabra eerlijk gezegd.
Ik zit nu vooral de laatste tijd te denken, wat moet ik nu doen? Die gesprekjes met de therapeut helpen niet, de acupunctuur helpt niet. Ik ga overal naar toe, ik doe alles, ook al vind ik het vreselijk eng.
De dagen vliegen voorbij, maar ik sta stil. Morgen heb ik weer een gesprek met de therapeut, ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Ik heb zelf geen antwoorden. Ik weet zelf niet eens waar dit gevoel vandaan komt.
donderdag 22 januari 2009 om 21:56
quote:arw schreef op 22 januari 2009 @ 10:51:
Hallo,
Ik herken je verhaal TO. Ik heb het dan niet zozeer op straat, maar ik schiet bijvoorbeeld op mijn werk of zelfs op visite bij mijn eigen familie waar ook constant in de vlekken, hartkloppingen, zweethandjes, ... dit heb ik ook als ik gewoon alleen thuis op de bank zit of ineens snachts en aan zo´n situatie moet denken. En inderdaad, het belemmert mijn werk ook heel erg. Het stomme is, dat ik niet eens verlegen ben of bang ben voor iets of mensen, maar wel die klachten krijg. Zo ontstaat ook de angst om ineens deze klachten te krijgen, dus als ik een gesprek met iemand aanga, stress ik omdat ik bang ben dat ik weer in de vlekken schiet en ja, daar gaat je hart alweer tekeer.
Wilde er heel graag vanaf, dus ben ook maar eens naar de HA gestapt. Hoopte eigenlijk op een medicijntje, maar ze gaf me alleen een websiteje met info over haptonomie. Had nou niet echt het idee dat dit wat voor mij was. Voelde me niet echt serieus genomen door haar en zit sindsdien nog steeds in hetzelfde schuitje en weet niet wat ik moet doen.
We zitten dus in hetzelfde schuitje. Alles is herkenbaar wat je schrijft. Wel jammer van je huisarts dat ze je alleen een website heeft gegeven. Dat ze geen medicijnen heeft gegeven kan ik wel begrijpen, ze willen natuurlijk het liefst dat je het eerst op andere manieren probeert. Misschien zijn de tips die hier gegeven worden ook wat voor jou? Ben je wel eens bij een psycholoog geweest?
Ook al slaan die gesprekjes met m'n therapeut niet echt aan bij mij, het is toch fijn om erover te praten.
Hallo,
Ik herken je verhaal TO. Ik heb het dan niet zozeer op straat, maar ik schiet bijvoorbeeld op mijn werk of zelfs op visite bij mijn eigen familie waar ook constant in de vlekken, hartkloppingen, zweethandjes, ... dit heb ik ook als ik gewoon alleen thuis op de bank zit of ineens snachts en aan zo´n situatie moet denken. En inderdaad, het belemmert mijn werk ook heel erg. Het stomme is, dat ik niet eens verlegen ben of bang ben voor iets of mensen, maar wel die klachten krijg. Zo ontstaat ook de angst om ineens deze klachten te krijgen, dus als ik een gesprek met iemand aanga, stress ik omdat ik bang ben dat ik weer in de vlekken schiet en ja, daar gaat je hart alweer tekeer.
Wilde er heel graag vanaf, dus ben ook maar eens naar de HA gestapt. Hoopte eigenlijk op een medicijntje, maar ze gaf me alleen een websiteje met info over haptonomie. Had nou niet echt het idee dat dit wat voor mij was. Voelde me niet echt serieus genomen door haar en zit sindsdien nog steeds in hetzelfde schuitje en weet niet wat ik moet doen.
We zitten dus in hetzelfde schuitje. Alles is herkenbaar wat je schrijft. Wel jammer van je huisarts dat ze je alleen een website heeft gegeven. Dat ze geen medicijnen heeft gegeven kan ik wel begrijpen, ze willen natuurlijk het liefst dat je het eerst op andere manieren probeert. Misschien zijn de tips die hier gegeven worden ook wat voor jou? Ben je wel eens bij een psycholoog geweest?
Ook al slaan die gesprekjes met m'n therapeut niet echt aan bij mij, het is toch fijn om erover te praten.
vrijdag 23 januari 2009 om 00:11
Nee de therapie die ik heb gevolgd was geen NLP, maar een combi van technieken die dus samen 'innerlijk kind-therapie' wordt genoemd. En dat is inderdaad een beetje simsalabim als je er nog nooit van gehoord hebt, dat vond ik eerst ook. Er is oa wat meer over te vinden op www.aumm.nl, een instituut waar ze therapie en trainingen op dit gebied aanbieden. Het achterliggende idee is: in je kindertijd kun je, door wat voor gebeurtenissen ook, de overtuiging hebben ontwikkeld dat het bv niet echt veilig is om bij andere mensen te zijn, dat je ze niet kunt vertrouwen, of dat je zelf maar stom en saai bent. Dat zijn geen rationele gedachten, en ze hebben ook niet zoveel met de 'huidige' volwassen situatie te maken. Deze oude overtuigingen kun je het 'kind' in jezelf noemen. Dit 'kind'-deel kan nog steeds je leven nog steeds beheersen, wat oa kan resulteren in het soort irrationele sociale angst die jij beschrijft. En met deze therapie (maar ook die die Pink beschrijft) probeer je direct contact te maken met dat 'kind' in jezelf, het deel van jezelf dat nog steeds in die oude overtuigingen gelooft, en ga je in dialoog met dat deel van jezelf. Je probeert te ontdekken wat dat kind nodig heeft om niet meer zo bang te zijn. Ja het kan nog steeds zweverig klinken, ik weet het....
vrijdag 23 januari 2009 om 00:26
Psycho-analytische en cognitieve therapie heeft mij met mijn angst, zoals ik al schreef, dus niet zo heel veel geholpen, omdat ik prima begreep dat mijn angst niet rationeel was en desondanks mijn gevoel door die gedachte niet veranderde. En die 'innerlijk kind'-therapie heeft me wel echt veel verder geholpen.
Maar goed, mijn ervaringen met innerlijk-kind-therapie leken dus wel erg op die van Pink met haar (onder meer?) in NLP geschoolde therapeut. En uiteindelijk maakt het volgens mij niet zoveel uit welke naam het beestje precies heeft, als het maar een goede therapeut is die ook technieken tot zijn beschikking heeft waarmee hij op de een of andere manier echt tot je door kan dringen. Als die peut van Pink nou 'n goeie is... lijkt me een serieuze poging waard.
Naast die therapie heb ik ook 'op eigen houtje' nog wat dingen gedaan waarvan ik denk dat ze wel hebben geholpen. Zoals expres dingen doen die ik eng vond (dat doe je dus al, hardstikke goed!), maar ook bewust daarna/tussendoor momenten creeren om te ontspannen/op te laden. Dat deed ik zowel door me soms even terug te trekken als door te sporten.
Wat dat rustnemen/opladen betreft, op je werk: ik zou toch eens proberen om zo nu en dan even tijd voor jezelf te nemen, even rust. Misschien vinden mensen dat raar, maar je daarover zorgen maken hoort ook wel weer juist bij je angst-probleem, denk ik, en dan ga je dus toch weer uit angst dingen achterwege laten die goed voor je zouden kunnen zijn. Oppassen daarmee! Eerst eens een keer uitproberen voor je direct veronderstelt dat anderen het wel heel raar zullen vinden. En als je het hebt uitgeprobeerd, eens kijken hoe mensen reageren. En dan nog, al vinden ze het een beetje raar... Iedereen heeft wel wat raars toch. Zo erg is dat niet. Even concreet: je terugtrekken op de wc, dat trok mij zelf destijdds niet zo omdat ik me dan juist nogal opgesloten voelde, maar misschien kun je bv tijdens je lunch eens een wandeling gaan maken, in je upje? Of iets anders doen waarvan je 'oplaadt'? Bv ontspanningsoefeningen, op een rustige plek (desnoods wc, liever natuurlijk een ruimte op je werk waar je neit gestoord kan worden -- weet niet of dat bij jou op het werk aanwezig is)? Zodat je gewoon even tijd hebt om bij te komen. En zo zijn er misschien nog wel meer momenten in te bouwen in je werkdag. Natuurlijk moet het niet zijn dat je je collega's gaat ontlopen ofzo, maar zo nu en dan een rustmoment kan echt helpen, bij mij iig wel!
Sporten: doe je dat? Hielp bij mij nl ook (buiten met walkman hardlopen, naar de sportschool op een rustig moment). Als je echt intensief beweegt ben je op een zeker moment gewoon te moe om te piekeren en bang te zijn + er komen blijmakende stofjes bij vrij in je hersenen, en die twee samen kunnen ervoor zorgen dat je jezelf zowel tijdens als even na het sporten beter ontspannen. En ontspanning heb je echt nodig, juist als je je vaak zo angstig voelt!
En inderdaad, zoals ik ook al in mijn eerdere bericht schreef, het is gewoon mogelijk om hier echt vanaf te komen! Echt. En niet een beetje ervan af, maar echt ervan af. Al kan het wel een zoektocht zijn om uit te vinden wat jou het best helpt. Geef het zoeken iig niet op! Probeer dingen uit, check of jij er wat aan kunt hebben, en behoudt het goede...
Maar goed, mijn ervaringen met innerlijk-kind-therapie leken dus wel erg op die van Pink met haar (onder meer?) in NLP geschoolde therapeut. En uiteindelijk maakt het volgens mij niet zoveel uit welke naam het beestje precies heeft, als het maar een goede therapeut is die ook technieken tot zijn beschikking heeft waarmee hij op de een of andere manier echt tot je door kan dringen. Als die peut van Pink nou 'n goeie is... lijkt me een serieuze poging waard.
Naast die therapie heb ik ook 'op eigen houtje' nog wat dingen gedaan waarvan ik denk dat ze wel hebben geholpen. Zoals expres dingen doen die ik eng vond (dat doe je dus al, hardstikke goed!), maar ook bewust daarna/tussendoor momenten creeren om te ontspannen/op te laden. Dat deed ik zowel door me soms even terug te trekken als door te sporten.
Wat dat rustnemen/opladen betreft, op je werk: ik zou toch eens proberen om zo nu en dan even tijd voor jezelf te nemen, even rust. Misschien vinden mensen dat raar, maar je daarover zorgen maken hoort ook wel weer juist bij je angst-probleem, denk ik, en dan ga je dus toch weer uit angst dingen achterwege laten die goed voor je zouden kunnen zijn. Oppassen daarmee! Eerst eens een keer uitproberen voor je direct veronderstelt dat anderen het wel heel raar zullen vinden. En als je het hebt uitgeprobeerd, eens kijken hoe mensen reageren. En dan nog, al vinden ze het een beetje raar... Iedereen heeft wel wat raars toch. Zo erg is dat niet. Even concreet: je terugtrekken op de wc, dat trok mij zelf destijdds niet zo omdat ik me dan juist nogal opgesloten voelde, maar misschien kun je bv tijdens je lunch eens een wandeling gaan maken, in je upje? Of iets anders doen waarvan je 'oplaadt'? Bv ontspanningsoefeningen, op een rustige plek (desnoods wc, liever natuurlijk een ruimte op je werk waar je neit gestoord kan worden -- weet niet of dat bij jou op het werk aanwezig is)? Zodat je gewoon even tijd hebt om bij te komen. En zo zijn er misschien nog wel meer momenten in te bouwen in je werkdag. Natuurlijk moet het niet zijn dat je je collega's gaat ontlopen ofzo, maar zo nu en dan een rustmoment kan echt helpen, bij mij iig wel!
Sporten: doe je dat? Hielp bij mij nl ook (buiten met walkman hardlopen, naar de sportschool op een rustig moment). Als je echt intensief beweegt ben je op een zeker moment gewoon te moe om te piekeren en bang te zijn + er komen blijmakende stofjes bij vrij in je hersenen, en die twee samen kunnen ervoor zorgen dat je jezelf zowel tijdens als even na het sporten beter ontspannen. En ontspanning heb je echt nodig, juist als je je vaak zo angstig voelt!
En inderdaad, zoals ik ook al in mijn eerdere bericht schreef, het is gewoon mogelijk om hier echt vanaf te komen! Echt. En niet een beetje ervan af, maar echt ervan af. Al kan het wel een zoektocht zijn om uit te vinden wat jou het best helpt. Geef het zoeken iig niet op! Probeer dingen uit, check of jij er wat aan kunt hebben, en behoudt het goede...
maandag 26 januari 2009 om 18:35
Hoi Phien, bedankt voor je uitleg over het innerlijk kind. Nu begrijp ik het wat beter
Ik zal inderdaad gaan proberen wat rustmomenten te creeren. Het hoort idd bij m'n angststoornis dat ik dat niet durf omdat collega's dat raar zullen vinden. Het is wel goed als ik dat doe.
Ik wil heel graag weer sporten, maar de laatste tijd ga ik niet meer en verwaarloos ik mezelf. Zorg niet goed voor mezelf, eet niet gezond, sport niet meer. M'n doorzettingsvermogen is tot het nulpunt gedaald. Elke keer zeg ik tegen mezelf... morgen ga ik sporten!.... Maar die keer moet nog steeds komen. Ondanks dat ik weet dat het erg goed voor me zou zijn, ga ik niet.
Ben vorige week weer bij m'n psycholoog geweest. Was fijn om er weer over te praten, ik ga er nu weer regelmatig naartoe.
Ben ook weer bij de acupunctuur geweest, hij zei eerlijk dat hij denkt dat hij me niet goed kan helpen, omdat het best wel diep zit. Hij gaf me een adres van een bekende van hem die hypnotherapie/regressie therapie geeft. Ik heb inmiddels een afspraak gemaakt en ga er binnenkort naartoe. Ik ben er van overtuigd dat ik angstig/zenuwachtig ben om een reden, maar dat ik zelf niet weet wat die reden is. Volgens mijn acupuncturist kan die therapeute er wel achter komen. Ik ben heel benieuwd.
Ik zal inderdaad gaan proberen wat rustmomenten te creeren. Het hoort idd bij m'n angststoornis dat ik dat niet durf omdat collega's dat raar zullen vinden. Het is wel goed als ik dat doe.
Ik wil heel graag weer sporten, maar de laatste tijd ga ik niet meer en verwaarloos ik mezelf. Zorg niet goed voor mezelf, eet niet gezond, sport niet meer. M'n doorzettingsvermogen is tot het nulpunt gedaald. Elke keer zeg ik tegen mezelf... morgen ga ik sporten!.... Maar die keer moet nog steeds komen. Ondanks dat ik weet dat het erg goed voor me zou zijn, ga ik niet.
Ben vorige week weer bij m'n psycholoog geweest. Was fijn om er weer over te praten, ik ga er nu weer regelmatig naartoe.
Ben ook weer bij de acupunctuur geweest, hij zei eerlijk dat hij denkt dat hij me niet goed kan helpen, omdat het best wel diep zit. Hij gaf me een adres van een bekende van hem die hypnotherapie/regressie therapie geeft. Ik heb inmiddels een afspraak gemaakt en ga er binnenkort naartoe. Ik ben er van overtuigd dat ik angstig/zenuwachtig ben om een reden, maar dat ik zelf niet weet wat die reden is. Volgens mijn acupuncturist kan die therapeute er wel achter komen. Ik ben heel benieuwd.
maandag 26 januari 2009 om 19:04
Hoi Ticluna,
Klinkt goed, dat je gaat uitproberen om rustmomenten te creeren op je werk, en dat je nu ook naar die hypnotherapie gaat!
Hopelijk een overbodige opmerking: evalueer je na de eerste sessie(s) wel voor jezelf of je je bij die persoon op je gemak kunt voelen? Ik ben zelf in de tijd dat ik zo angstig was eens bij een therapeut blijven hangen waarbij ik me eigenlijk niet op m'n plek voelde. Die therapeut was op zich echt een prima persoon, denk ik, alleen niet voor mij -- totaal ander type dan ik en ik had het idee daardoor niet echt contact met haar te kunnen krijgen. De gesprekken waren niet vervelend ofzo maar zetten gewoon niet echt zoden aan de dijk. Maar omdat ik destijds wist dat ik ook vaak dingen stopzette/ontweek uit angst, was ik mijn beoordelingsvermogen minder gaan vertrouwen. Ik durfde niet goed meer op mijn intuitie te vertrouwen, omdat ik bang was dat wat intuitie leek, eigenlijk werd ingegeven door die sociale angst die ik juist aan wilde pakken. Als je zo snapt wat ik bedoel... Ik krijg het even niet heldereder opgeschreven. Mijn twijfels over die therapeut heb ik hoe dan ook lang niet serieus genomen en daardoor duurde het bij mij langer tot ik écht geholpen kon worden. En ik wens jou toe dat niet te laten gebeuren!
Wat die sport betreft: vind je die op zich wel leuk? En niet speciaal eng? Ik ben destijds bv speciaal naar sportschool gegaan op een rustig moment, en daarnaast in een parkje gaan hardlopen. Hoefde ik me tijdens het sporten niet ook nog eens druk te maken over dat mensen me aan zouden kunnen spreken en vormde die vrees iig geen reden om het sporten dan ook maar te laten...
Ben benieuwd te horen hoe het gaat bevallen, je 'rustmomenten', en de nieuwe peut (en wie weet ook weer het sporten )...
Klinkt goed, dat je gaat uitproberen om rustmomenten te creeren op je werk, en dat je nu ook naar die hypnotherapie gaat!
Hopelijk een overbodige opmerking: evalueer je na de eerste sessie(s) wel voor jezelf of je je bij die persoon op je gemak kunt voelen? Ik ben zelf in de tijd dat ik zo angstig was eens bij een therapeut blijven hangen waarbij ik me eigenlijk niet op m'n plek voelde. Die therapeut was op zich echt een prima persoon, denk ik, alleen niet voor mij -- totaal ander type dan ik en ik had het idee daardoor niet echt contact met haar te kunnen krijgen. De gesprekken waren niet vervelend ofzo maar zetten gewoon niet echt zoden aan de dijk. Maar omdat ik destijds wist dat ik ook vaak dingen stopzette/ontweek uit angst, was ik mijn beoordelingsvermogen minder gaan vertrouwen. Ik durfde niet goed meer op mijn intuitie te vertrouwen, omdat ik bang was dat wat intuitie leek, eigenlijk werd ingegeven door die sociale angst die ik juist aan wilde pakken. Als je zo snapt wat ik bedoel... Ik krijg het even niet heldereder opgeschreven. Mijn twijfels over die therapeut heb ik hoe dan ook lang niet serieus genomen en daardoor duurde het bij mij langer tot ik écht geholpen kon worden. En ik wens jou toe dat niet te laten gebeuren!
Wat die sport betreft: vind je die op zich wel leuk? En niet speciaal eng? Ik ben destijds bv speciaal naar sportschool gegaan op een rustig moment, en daarnaast in een parkje gaan hardlopen. Hoefde ik me tijdens het sporten niet ook nog eens druk te maken over dat mensen me aan zouden kunnen spreken en vormde die vrees iig geen reden om het sporten dan ook maar te laten...
Ben benieuwd te horen hoe het gaat bevallen, je 'rustmomenten', en de nieuwe peut (en wie weet ook weer het sporten )...
maandag 26 januari 2009 om 19:42
quote:Ticluna schreef op 22 januari 2009 @ 21:52:
De enige rust die ik heb is als ik thuis ben. Daarom doe ik ook niet veel naast m'n werk, omdat ik dan eindelijk een beetje rust heb. Het kost allemaal veel inspanning en energie.
Nog even een reactie hierop. Ik zou hiermee uitkijken. Ik weet dat het heel verleidelijk kan zijn als je sociale angst hebt en ook nog eens een baan waar je menselijk contact niet kunt vermijden, om dan 's avonds helemaal in te zakken. Slecht voor jezelf zorgen wat eten betreft (want geen puf uitgebreid naar de -drukke- winkel te gaan en/of om voor jezelf te koken), niet meer sporten (want ook vermoeiend, moet je weer de deur uit en ergens naartoe waarvan je bovendien ook nog eens nooit helemaal zeker kunt zijn wat je er te wachten staat), eventuele andere hobby's ook laten versloffen...
MAAR: dit 'hangen', 'niks doen', hiervan rust je niet echt uit, iig niet genoeg om je echt te kunnen ontspannen en weer op te laden. Je put jezelf juist uit op deze manier.
Daarom: ik weet dat het echt niet makkelijk is (ik ken de argumenten hierboven iig uit eigen ervaring, ook ik was op een zeker moment super-lethargisch) maar probeer toch echt om buiten je werk zo nu en dan wat andere dingen te doen. Dingen die je op een aktieve manier helpen om te ontspannen zodat je je gedachten even echt ergens anders op focust. Vandaar mijn tip over het sporten. Maar het kan ook iets anders zijn dat een vergelijkbaar ontspannend effect heeft.
De enige rust die ik heb is als ik thuis ben. Daarom doe ik ook niet veel naast m'n werk, omdat ik dan eindelijk een beetje rust heb. Het kost allemaal veel inspanning en energie.
Nog even een reactie hierop. Ik zou hiermee uitkijken. Ik weet dat het heel verleidelijk kan zijn als je sociale angst hebt en ook nog eens een baan waar je menselijk contact niet kunt vermijden, om dan 's avonds helemaal in te zakken. Slecht voor jezelf zorgen wat eten betreft (want geen puf uitgebreid naar de -drukke- winkel te gaan en/of om voor jezelf te koken), niet meer sporten (want ook vermoeiend, moet je weer de deur uit en ergens naartoe waarvan je bovendien ook nog eens nooit helemaal zeker kunt zijn wat je er te wachten staat), eventuele andere hobby's ook laten versloffen...
MAAR: dit 'hangen', 'niks doen', hiervan rust je niet echt uit, iig niet genoeg om je echt te kunnen ontspannen en weer op te laden. Je put jezelf juist uit op deze manier.
Daarom: ik weet dat het echt niet makkelijk is (ik ken de argumenten hierboven iig uit eigen ervaring, ook ik was op een zeker moment super-lethargisch) maar probeer toch echt om buiten je werk zo nu en dan wat andere dingen te doen. Dingen die je op een aktieve manier helpen om te ontspannen zodat je je gedachten even echt ergens anders op focust. Vandaar mijn tip over het sporten. Maar het kan ook iets anders zijn dat een vergelijkbaar ontspannend effect heeft.
dinsdag 27 januari 2009 om 19:19
Allereerst bedankt voor je interesse, ik vind het fijn dat je steeds reageert hier
Is geen overbodige opmerking hoor dat van de therapeut. Ik krijg straks wel een andere, maar ik denk dat het wel goed gaat. Ik ken haar ook nog van m'n therapietijd en dat ging ook wel goed. Maar ik zal het zeker in de gaten houden. Bedankt voor de tip!
Als ik sport is het in de sporschool, en doe verschillende dingen. Ik heb dat altijd leuk gevonden, dus dat is niet wat me tegenhoud. Ik wil ook graag gaan hardlopen, maar dat is "onbekend" dus dat vind ik dan wat enger, ook omdat ik niet weet hoe je moet beginnen, maar ik zag hier op het forum diverse topics over hardlopen, daar zal ik wel wat aan hebben denk ik. Sport jij ook nog steeds? En wat vind jij van hardlopen?
Hoe heb jij je er uiteindelijk weer toe gezet om te sporten?
Je hebt helemaal gelijk wat betreft het "hangen". Zo had ik er eigenlijk nog niet over na gedacht. Ik moet me er écht toe zetten om weer wat ontspannends te gaan doen, maar het is zo moeilijk!
Is geen overbodige opmerking hoor dat van de therapeut. Ik krijg straks wel een andere, maar ik denk dat het wel goed gaat. Ik ken haar ook nog van m'n therapietijd en dat ging ook wel goed. Maar ik zal het zeker in de gaten houden. Bedankt voor de tip!
Als ik sport is het in de sporschool, en doe verschillende dingen. Ik heb dat altijd leuk gevonden, dus dat is niet wat me tegenhoud. Ik wil ook graag gaan hardlopen, maar dat is "onbekend" dus dat vind ik dan wat enger, ook omdat ik niet weet hoe je moet beginnen, maar ik zag hier op het forum diverse topics over hardlopen, daar zal ik wel wat aan hebben denk ik. Sport jij ook nog steeds? En wat vind jij van hardlopen?
Hoe heb jij je er uiteindelijk weer toe gezet om te sporten?
Je hebt helemaal gelijk wat betreft het "hangen". Zo had ik er eigenlijk nog niet over na gedacht. Ik moet me er écht toe zetten om weer wat ontspannends te gaan doen, maar het is zo moeilijk!
dinsdag 27 januari 2009 om 20:11
Hier nog een angsthaasje. Ik heb nog niet helemaal bijgelezen, dus sorry alvast als ik dingen herhaal, maar ik wilde even iets zeggen over medicatie...
7 jaar terug ben ik in therapie gegaan voor o.a. een depressie en toen werd mij ook anti-depressiva aangeraden. Ik was hier fel op tegen en vond het maar zwak om aan de pillen te gaan, maar mijn psychiater legde mij uit dat met de wind mee net iets makkelijk fietst dan tegen de wind in en dat je anti-depressiva puur moet zien als ondersteuning. Toen ben ik toch maar aan de prozac gegaan en dat is me erg goed bevallen. Mijn algemene gemoedstoestand werd wat relaxter, waardoor ik makkelijker met een 'ach we zien wel'-mentaliteit dingen kon ondernemen. Uiteindelijk kon ik in mezelf dat gevoel vinden en had ik de medicijnen niet meer nodig. Afbouwen was geen probleem en ook heb ik geen last van bijwerkingen gehad, alleen een klein beetje hyper af en toe
De laatste maanden gaat het helaas niet zo goed. Heb vandaag een intake bij ggz gehad, omdat ik helemaal gestoord word van nerveusiteit en angstgevoelens. Het belemmert me enorm en ik denk erover om naar prozac te vragen. Misschien zwak om het daar mee op te willen lossen, maar ik wéét dat het me eerder heeft geholpen en hoop dat dat nu weer het geval is.
Dus, mocht je nog steeds twijfelen over het gebruik van anti-depressiva... ik zou zeggen: probeer het gewoon een keer! Het is natuurlijk voor ieder persoon anders, maar mij heeft het in ieder geval goed gedaan!
7 jaar terug ben ik in therapie gegaan voor o.a. een depressie en toen werd mij ook anti-depressiva aangeraden. Ik was hier fel op tegen en vond het maar zwak om aan de pillen te gaan, maar mijn psychiater legde mij uit dat met de wind mee net iets makkelijk fietst dan tegen de wind in en dat je anti-depressiva puur moet zien als ondersteuning. Toen ben ik toch maar aan de prozac gegaan en dat is me erg goed bevallen. Mijn algemene gemoedstoestand werd wat relaxter, waardoor ik makkelijker met een 'ach we zien wel'-mentaliteit dingen kon ondernemen. Uiteindelijk kon ik in mezelf dat gevoel vinden en had ik de medicijnen niet meer nodig. Afbouwen was geen probleem en ook heb ik geen last van bijwerkingen gehad, alleen een klein beetje hyper af en toe
De laatste maanden gaat het helaas niet zo goed. Heb vandaag een intake bij ggz gehad, omdat ik helemaal gestoord word van nerveusiteit en angstgevoelens. Het belemmert me enorm en ik denk erover om naar prozac te vragen. Misschien zwak om het daar mee op te willen lossen, maar ik wéét dat het me eerder heeft geholpen en hoop dat dat nu weer het geval is.
Dus, mocht je nog steeds twijfelen over het gebruik van anti-depressiva... ik zou zeggen: probeer het gewoon een keer! Het is natuurlijk voor ieder persoon anders, maar mij heeft het in ieder geval goed gedaan!
zondag 1 februari 2009 om 13:46
quote:Ticluna schreef op 27 januari 2009 @ 19:19:
Allereerst bedankt voor je interesse, ik vind het fijn dat je steeds reageert hier Gelukkig maar Ik doe het graag hoor, je verhaal gaat me gewoon aan het hart.quote:Als ik sport is het in de sporschool, en doe verschillende dingen. Ik heb dat altijd leuk gevonden, dus dat is niet wat me tegenhoud. Ik wil ook graag gaan hardlopen, maar dat is "onbekend" dus dat vind ik dan wat enger, ook omdat ik niet weet hoe je moet beginnen, maar ik zag hier op het forum diverse topics over hardlopen, daar zal ik wel wat aan hebben denk ik. Sport jij ook nog steeds? En wat vind jij van hardlopen?Ik sport tegenwoordig in een team. Maar dat was in mijn sociofobische tijd wat teveel van het goede... Toen ging ik in m'n upje naar de sportschool op een rustig moment. Of idd hardlopen. Wel saai, maar ik luisterde vaak luisterboeken op mijn walkman, dan hield ik het weer wat langer vol. Het is gewoon een beetje zoeken wat voor jou het best werkt. Zo'n forum kan vast ook een goede stok achter de deur zijn! Zolang je maar in de gaten houdt dat je het voor de ontspanning doet. En dus niet het jezelf vreselijk kwalijk gaat nemen als je eens een keer niet gaat terwijl je dat wel van plan was. Blijf liefdevol voor jezelf. Daar hoort ook bij dat je jezelf aanzet tot dingen waarvan je weet dat ze goed voor je zijn, maar ook dat je het jezelf vergeeft als het er eens niet van komt.quote:Hoe heb jij je er uiteindelijk weer toe gezet om te sporten?Er was niet echt een hoe. Dit zijn van die dingen, daar kun je lang over praten maar uiteindelijk gaat het erom of je het doet of niet. Ik heb mezelf, dwars door alle weerzin en tegenzin heen, gedwongen om de stap op een zeker moment 'gewoon' weer te nemen. Toen langzaam opgebouwd. Goed gekeken of/wat me het best hielp om te ontspannen. Helaas geen beter advies op dit punt. Het is echt een kwestie van knoop doorhakken en jezelf er naartoe sturen. En dan na afloop voor jezelf evalueren of het mee viel of niet, en tevreden zijn met elke keer dat je het weer gedaan hebt. Dat wordt het vanzelf weer makkelijker. En als dat voor nu teveel is, dan eerst met kleinere dingen beginnen die minder weerstand oproepen. Bv boodschappen doen en weer eens een avondje gezond voor jezelf koken, is dat te doen?quote:Je hebt helemaal gelijk wat betreft het "hangen". Zo had ik er eigenlijk nog niet over na gedacht. Ik moet me er écht toe zetten om weer wat ontspannends te gaan doen, maar het is zo moeilijk!
Ja dat weet ik. En toch is het heel belangrijk. Van hangen alleen kun je nu eenmaal niet echt ontspannen, zeker niet als je zo angstig bent als jij nu. Goed, heel concreet. Heb je al bedacht wat voor rustmoment je in je werk in zou kunnen bouwen? Schrijf dat op, en probeer het zsm. En dan evalueren of het wat was. Is dat een idee? Om het even concreet te maken zeg maar? Want voor je het weet ben je hier op dit forum weer weken verder met advies en raad vragen... Heel verleidelijk om in al die adviezen te blijven hangen als je zo bang bent. Steeds meer informatie en meningen in te winnen, en op die manier het moment uitstellen om de adviezen die je aanspreken in de praktijk te gaan brengen. Tenminste, dat was bij mij zo destijds.
Ik weet niet of zoiets wat is voor jou, maar misschien kun je hier iets opschrijven dat je deze week wilt gaan proberen, iets ontspannends (bv op je werk), liefs iets kleins, en dan later vertellen hoe het was en of het voor herhaling vatbaar is?
Allereerst bedankt voor je interesse, ik vind het fijn dat je steeds reageert hier Gelukkig maar Ik doe het graag hoor, je verhaal gaat me gewoon aan het hart.quote:Als ik sport is het in de sporschool, en doe verschillende dingen. Ik heb dat altijd leuk gevonden, dus dat is niet wat me tegenhoud. Ik wil ook graag gaan hardlopen, maar dat is "onbekend" dus dat vind ik dan wat enger, ook omdat ik niet weet hoe je moet beginnen, maar ik zag hier op het forum diverse topics over hardlopen, daar zal ik wel wat aan hebben denk ik. Sport jij ook nog steeds? En wat vind jij van hardlopen?Ik sport tegenwoordig in een team. Maar dat was in mijn sociofobische tijd wat teveel van het goede... Toen ging ik in m'n upje naar de sportschool op een rustig moment. Of idd hardlopen. Wel saai, maar ik luisterde vaak luisterboeken op mijn walkman, dan hield ik het weer wat langer vol. Het is gewoon een beetje zoeken wat voor jou het best werkt. Zo'n forum kan vast ook een goede stok achter de deur zijn! Zolang je maar in de gaten houdt dat je het voor de ontspanning doet. En dus niet het jezelf vreselijk kwalijk gaat nemen als je eens een keer niet gaat terwijl je dat wel van plan was. Blijf liefdevol voor jezelf. Daar hoort ook bij dat je jezelf aanzet tot dingen waarvan je weet dat ze goed voor je zijn, maar ook dat je het jezelf vergeeft als het er eens niet van komt.quote:Hoe heb jij je er uiteindelijk weer toe gezet om te sporten?Er was niet echt een hoe. Dit zijn van die dingen, daar kun je lang over praten maar uiteindelijk gaat het erom of je het doet of niet. Ik heb mezelf, dwars door alle weerzin en tegenzin heen, gedwongen om de stap op een zeker moment 'gewoon' weer te nemen. Toen langzaam opgebouwd. Goed gekeken of/wat me het best hielp om te ontspannen. Helaas geen beter advies op dit punt. Het is echt een kwestie van knoop doorhakken en jezelf er naartoe sturen. En dan na afloop voor jezelf evalueren of het mee viel of niet, en tevreden zijn met elke keer dat je het weer gedaan hebt. Dat wordt het vanzelf weer makkelijker. En als dat voor nu teveel is, dan eerst met kleinere dingen beginnen die minder weerstand oproepen. Bv boodschappen doen en weer eens een avondje gezond voor jezelf koken, is dat te doen?quote:Je hebt helemaal gelijk wat betreft het "hangen". Zo had ik er eigenlijk nog niet over na gedacht. Ik moet me er écht toe zetten om weer wat ontspannends te gaan doen, maar het is zo moeilijk!
Ja dat weet ik. En toch is het heel belangrijk. Van hangen alleen kun je nu eenmaal niet echt ontspannen, zeker niet als je zo angstig bent als jij nu. Goed, heel concreet. Heb je al bedacht wat voor rustmoment je in je werk in zou kunnen bouwen? Schrijf dat op, en probeer het zsm. En dan evalueren of het wat was. Is dat een idee? Om het even concreet te maken zeg maar? Want voor je het weet ben je hier op dit forum weer weken verder met advies en raad vragen... Heel verleidelijk om in al die adviezen te blijven hangen als je zo bang bent. Steeds meer informatie en meningen in te winnen, en op die manier het moment uitstellen om de adviezen die je aanspreken in de praktijk te gaan brengen. Tenminste, dat was bij mij zo destijds.
Ik weet niet of zoiets wat is voor jou, maar misschien kun je hier iets opschrijven dat je deze week wilt gaan proberen, iets ontspannends (bv op je werk), liefs iets kleins, en dan later vertellen hoe het was en of het voor herhaling vatbaar is?
dinsdag 3 februari 2009 om 21:32
Ik ben inmiddels bij een hypno-/regressietherapeute geweest en ik wil wel even kwijt hoe dat gegaan is. Ik voelde me gek genoeg best op m'n gemak bij deze vrouw en het was nu voornamelijk veel, heel veel, vragen beantwoorden. Van vroeger tot nu en omgekeerd. M'n hele levensverhaal heb ik in 2 uur tijd mogen vertellen. Vond het best apart, maar ook wel fijn.
Maar hoe goed ik me er bij voelde, zo "rot" voel ik me er nu bij. Ik begin nu te twijfelen, wat heb ik allemaal wel niet verteld?! Is ze wel te vertrouwen? Misschien gooit ze heel m'n verhaal op straat en dan?! Ik zit in mezelf een beetje te paniekeren maar misschien is het wel onnodig. Ik ben dit ook helemaal niet gewend, maar ik moet zeggen dat het allemaal een beetje rondrateld in m'n hoofd en kan even niet op een rijtje krijgen wat ik gezegd heb en wat zij gezegd heeft.
Volgende week ga ik weer en ze vertelde wat ze zou willen doen. Ze begon ook over "innerlijk kind", dat ze daar mee wilt werken.... toen ik dat hoorde moest ik meteen aan dit forum denken
Ademshalingoefeningen ga ik krijgen en volgens haar komen we er wel uit. Het klinkt positief en ik hoop ook dat het gaat werken. Maar waar ik wel tegenaan loop zijn de kosten, misschien moet ik me daar nu wel helemaal niet druk om maken, want elke hulp is goed natuurlijk, maar 100 euro per sessie vind ik nogal wat. Is dit een normale prijs? Ik denk meteen, wat als ik 10 sessies nodig heb?!
Maar hoe goed ik me er bij voelde, zo "rot" voel ik me er nu bij. Ik begin nu te twijfelen, wat heb ik allemaal wel niet verteld?! Is ze wel te vertrouwen? Misschien gooit ze heel m'n verhaal op straat en dan?! Ik zit in mezelf een beetje te paniekeren maar misschien is het wel onnodig. Ik ben dit ook helemaal niet gewend, maar ik moet zeggen dat het allemaal een beetje rondrateld in m'n hoofd en kan even niet op een rijtje krijgen wat ik gezegd heb en wat zij gezegd heeft.
Volgende week ga ik weer en ze vertelde wat ze zou willen doen. Ze begon ook over "innerlijk kind", dat ze daar mee wilt werken.... toen ik dat hoorde moest ik meteen aan dit forum denken
Ademshalingoefeningen ga ik krijgen en volgens haar komen we er wel uit. Het klinkt positief en ik hoop ook dat het gaat werken. Maar waar ik wel tegenaan loop zijn de kosten, misschien moet ik me daar nu wel helemaal niet druk om maken, want elke hulp is goed natuurlijk, maar 100 euro per sessie vind ik nogal wat. Is dit een normale prijs? Ik denk meteen, wat als ik 10 sessies nodig heb?!
dinsdag 3 februari 2009 om 21:43
@Phien, bedankt weer voor je reactie en adviezen. Fijn om te lezen hoe jij het allemaal gedaan hebt.
Ik moet zeggen dat ik nog steeds niet veel anders gedaan heb dan anders. Ik had me helemaal voorgenomen vandaag te gaan sporten maar het is me weer niet gelukt! Ik baal er echt van. Nu heb ik me voorgenomen om morgen te gaan, nu ben ik er helemaal van overtuigd dat ik écht ga, maar ondertussen zal het me niks verbazen als ik weer niet ga. En zo gaat het steeds.
Eten doe ik ook nog niet echt gezond. Koken is ook niet echt een hobby van me, maar ik kan het wel, maar vind het al gauw te veel moeite dus dan is het al snel maar wat makkelijks.
Rustmomenten. Ik vind het moeilijk om ze te nemen, omdat ik erg bezig ben met wat de buitenwereld (collega's) er van vind. Ik probeer wel bewust ademhalingsoefeningen te doen, ook als ik naar het toilet ga, doe ik het ook. Het stelt niet veel voor, maar toch, het is iets.
Dus, al met al ben ik nog niet veel verder, voor deze week wil ik in ieder geval 1x gesport hebben! Het moet me nu lukken!
Ik moet zeggen dat ik nog steeds niet veel anders gedaan heb dan anders. Ik had me helemaal voorgenomen vandaag te gaan sporten maar het is me weer niet gelukt! Ik baal er echt van. Nu heb ik me voorgenomen om morgen te gaan, nu ben ik er helemaal van overtuigd dat ik écht ga, maar ondertussen zal het me niks verbazen als ik weer niet ga. En zo gaat het steeds.
Eten doe ik ook nog niet echt gezond. Koken is ook niet echt een hobby van me, maar ik kan het wel, maar vind het al gauw te veel moeite dus dan is het al snel maar wat makkelijks.
Rustmomenten. Ik vind het moeilijk om ze te nemen, omdat ik erg bezig ben met wat de buitenwereld (collega's) er van vind. Ik probeer wel bewust ademhalingsoefeningen te doen, ook als ik naar het toilet ga, doe ik het ook. Het stelt niet veel voor, maar toch, het is iets.
Dus, al met al ben ik nog niet veel verder, voor deze week wil ik in ieder geval 1x gesport hebben! Het moet me nu lukken!
woensdag 4 februari 2009 om 22:17
100 euro is op zich wel gebruikelijk als het om een afspraak van 60-90 minuten gaat. (al vind ik het ook veel geld)
Heeft de therapeute niet gezegd hoeveel sessies clienten gemiddeld bij haar nodig hebben of hoeveel ze denkt dat jij er nodig kan hebben?
Is ze mss ook erkend BIG-psycholoog? (als dat zo is staat het vast wel op d'r site, als ze die heeft, dat is echt zoiets waar therapeuten 'trots' op zijn) Of mss is ze anderszins door bepaalde verzekeringen als therapeut erkend? In dat geval kan je waarschijnlijk een deel vergoed krijgen door je verzekering. Daar moet die therapeute je meer over kunnen vertellen.
Het lijkt me wel belangrijk om die financiele afweging te maken. Voor goede hulp mag je een hoop over hebben natuurlijk, maar als je nou rood komt te staan of anderszins in de financiele problemen komt omdat je die therapie moet betalen... dan creeer je er gelijk weer een nieuw probleem bij. Dat lijkt me niet de bedoeling.
Trouwens, goed toch dat je die ademhalingsoefeningen bent gaan doen! Kleine stapjes nemen. Je hoeft jezelf niet naar beneden te halen... ('het stelt niet veel voor'). Het belangrijkste is denk ik dat je gestadig steeds kleine stapjes blijft nemen. Dus niet helemaal niks veranderen, maar ook weer niet allerlei grote doelen stellen waarij de kans weer erg groot is dat je jezelf alleen maar gaat teleurstellen.
Mss is sporten voor jou op dit moment gewoon te hoog gegrepen? Geregeld ontspanningsoefeningen doen op je werk lijkt me al een hele stap vooruit. En daardoor onstaat mss langzaamaan ook weer meer rust/ruimte in je hoofd om net weer een extra stapje te doen, zoals bv een wandeling gaan maken in je lunchtijd ofzo. Als je eraan toe bent.
Heeft de therapeute niet gezegd hoeveel sessies clienten gemiddeld bij haar nodig hebben of hoeveel ze denkt dat jij er nodig kan hebben?
Is ze mss ook erkend BIG-psycholoog? (als dat zo is staat het vast wel op d'r site, als ze die heeft, dat is echt zoiets waar therapeuten 'trots' op zijn) Of mss is ze anderszins door bepaalde verzekeringen als therapeut erkend? In dat geval kan je waarschijnlijk een deel vergoed krijgen door je verzekering. Daar moet die therapeute je meer over kunnen vertellen.
Het lijkt me wel belangrijk om die financiele afweging te maken. Voor goede hulp mag je een hoop over hebben natuurlijk, maar als je nou rood komt te staan of anderszins in de financiele problemen komt omdat je die therapie moet betalen... dan creeer je er gelijk weer een nieuw probleem bij. Dat lijkt me niet de bedoeling.
Trouwens, goed toch dat je die ademhalingsoefeningen bent gaan doen! Kleine stapjes nemen. Je hoeft jezelf niet naar beneden te halen... ('het stelt niet veel voor'). Het belangrijkste is denk ik dat je gestadig steeds kleine stapjes blijft nemen. Dus niet helemaal niks veranderen, maar ook weer niet allerlei grote doelen stellen waarij de kans weer erg groot is dat je jezelf alleen maar gaat teleurstellen.
Mss is sporten voor jou op dit moment gewoon te hoog gegrepen? Geregeld ontspanningsoefeningen doen op je werk lijkt me al een hele stap vooruit. En daardoor onstaat mss langzaamaan ook weer meer rust/ruimte in je hoofd om net weer een extra stapje te doen, zoals bv een wandeling gaan maken in je lunchtijd ofzo. Als je eraan toe bent.
donderdag 5 februari 2009 om 17:07
quote:Caroo83 schreef op 27 januari 2009 @ 20:11:
Hier nog een angsthaasje. Ik heb nog niet helemaal bijgelezen, dus sorry alvast als ik dingen herhaal, maar ik wilde even iets zeggen over medicatie...
7 jaar terug ben ik in therapie gegaan voor o.a. een depressie en toen werd mij ook anti-depressiva aangeraden. Ik was hier fel op tegen en vond het maar zwak om aan de pillen te gaan, maar mijn psychiater legde mij uit dat met de wind mee net iets makkelijk fietst dan tegen de wind in en dat je anti-depressiva puur moet zien als ondersteuning. Toen ben ik toch maar aan de prozac gegaan en dat is me erg goed bevallen. Mijn algemene gemoedstoestand werd wat relaxter, waardoor ik makkelijker met een 'ach we zien wel'-mentaliteit dingen kon ondernemen. Uiteindelijk kon ik in mezelf dat gevoel vinden en had ik de medicijnen niet meer nodig. Afbouwen was geen probleem en ook heb ik geen last van bijwerkingen gehad, alleen een klein beetje hyper af en toe
De laatste maanden gaat het helaas niet zo goed. Heb vandaag een intake bij ggz gehad, omdat ik helemaal gestoord word van nerveusiteit en angstgevoelens. Het belemmert me enorm en ik denk erover om naar prozac te vragen. Misschien zwak om het daar mee op te willen lossen, maar ik wéét dat het me eerder heeft geholpen en hoop dat dat nu weer het geval is.
Dus, mocht je nog steeds twijfelen over het gebruik van anti-depressiva... ik zou zeggen: probeer het gewoon een keer! Het is natuurlijk voor ieder persoon anders, maar mij heeft het in ieder geval goed gedaan!
Hoi Caroo, ik weet niet of je dit nog leest, maar ik ben helemaal vergeten om op jouw reactie te reageren, sorry. Hoe is nu met jou? Heb je nog prozac kunnen krijgen of heb je therapie?
Ik heb nu een sessie hypno/regressie therapie gehad en ik loop ook bij de ggz, ik kijk even aan hoe het met die sessies gaat en mocht dat niet veel helpen dan ga ik ook een AD vragen.
Fijn dat het de vorige keer bij jou geholpen heeft. Maar wat naar dat je je weer slechter voelt, heeft dat voor jou een reden of is het er ook min of meer in geslopen?
Hier nog een angsthaasje. Ik heb nog niet helemaal bijgelezen, dus sorry alvast als ik dingen herhaal, maar ik wilde even iets zeggen over medicatie...
7 jaar terug ben ik in therapie gegaan voor o.a. een depressie en toen werd mij ook anti-depressiva aangeraden. Ik was hier fel op tegen en vond het maar zwak om aan de pillen te gaan, maar mijn psychiater legde mij uit dat met de wind mee net iets makkelijk fietst dan tegen de wind in en dat je anti-depressiva puur moet zien als ondersteuning. Toen ben ik toch maar aan de prozac gegaan en dat is me erg goed bevallen. Mijn algemene gemoedstoestand werd wat relaxter, waardoor ik makkelijker met een 'ach we zien wel'-mentaliteit dingen kon ondernemen. Uiteindelijk kon ik in mezelf dat gevoel vinden en had ik de medicijnen niet meer nodig. Afbouwen was geen probleem en ook heb ik geen last van bijwerkingen gehad, alleen een klein beetje hyper af en toe
De laatste maanden gaat het helaas niet zo goed. Heb vandaag een intake bij ggz gehad, omdat ik helemaal gestoord word van nerveusiteit en angstgevoelens. Het belemmert me enorm en ik denk erover om naar prozac te vragen. Misschien zwak om het daar mee op te willen lossen, maar ik wéét dat het me eerder heeft geholpen en hoop dat dat nu weer het geval is.
Dus, mocht je nog steeds twijfelen over het gebruik van anti-depressiva... ik zou zeggen: probeer het gewoon een keer! Het is natuurlijk voor ieder persoon anders, maar mij heeft het in ieder geval goed gedaan!
Hoi Caroo, ik weet niet of je dit nog leest, maar ik ben helemaal vergeten om op jouw reactie te reageren, sorry. Hoe is nu met jou? Heb je nog prozac kunnen krijgen of heb je therapie?
Ik heb nu een sessie hypno/regressie therapie gehad en ik loop ook bij de ggz, ik kijk even aan hoe het met die sessies gaat en mocht dat niet veel helpen dan ga ik ook een AD vragen.
Fijn dat het de vorige keer bij jou geholpen heeft. Maar wat naar dat je je weer slechter voelt, heeft dat voor jou een reden of is het er ook min of meer in geslopen?
donderdag 5 februari 2009 om 17:22
[quote]Phien schreef op 04 februari 2009 @ 22:17:
Dat is al weer een geruststelling. Ik denk al gauw als je zoveel voor iets moet betalen, dat het dan oplichters zijn die alleen hun zakken willen vullen, maar dat heb ik in dit geval waarschijnlijk verkeerd gedacht, gelukkig.
Ze heeft niet gezegd hoeveel sessies ik nodig heb. De volgende keer zal ik het vragen, want daar ben ik ook wel benieuwd naar.
Volgens mij is ze geen erkend big psycholoog. Er staat ook niks op de site, bij haar thuis (waar ze therapie geeft) hangt wel een bordje aan de deur, iets van erkend reincarnatie therapeut.... Dat geeft ze ook namelijk, reincarnatietherapie.
Ik moest contant betalen en heb geen rekening ontvangen, dus declareren zit er sowieso niet in, hoort dat wel zo te zijn dan? Als dat zo is namelijk, dan stop ik er meteen mee.
Ik ga volgende keer vragen hoeveel sessies ze in gedachten heeft en ik denk dat ik er max 5 wil, is dat reeel?
Dat is al weer een geruststelling. Ik denk al gauw als je zoveel voor iets moet betalen, dat het dan oplichters zijn die alleen hun zakken willen vullen, maar dat heb ik in dit geval waarschijnlijk verkeerd gedacht, gelukkig.
Ze heeft niet gezegd hoeveel sessies ik nodig heb. De volgende keer zal ik het vragen, want daar ben ik ook wel benieuwd naar.
Volgens mij is ze geen erkend big psycholoog. Er staat ook niks op de site, bij haar thuis (waar ze therapie geeft) hangt wel een bordje aan de deur, iets van erkend reincarnatie therapeut.... Dat geeft ze ook namelijk, reincarnatietherapie.
Ik moest contant betalen en heb geen rekening ontvangen, dus declareren zit er sowieso niet in, hoort dat wel zo te zijn dan? Als dat zo is namelijk, dan stop ik er meteen mee.
Ik ga volgende keer vragen hoeveel sessies ze in gedachten heeft en ik denk dat ik er max 5 wil, is dat reeel?
donderdag 5 februari 2009 om 17:40
quote:Ticluna schreef op 05 februari 2009 @ 17:22:
Ik moest contant betalen en heb geen rekening ontvangen, dus declareren zit er sowieso niet in, hoort dat wel zo te zijn dan? Als dat zo is namelijk, dan stop ik er meteen mee. Nou ja alles kan en mag. Ze hoeft je geen rekening te geven, mag wel natuurlijk. Geeft dan weer niet echt de indruk dat je het bij je verzekering zult kunnen declareren. Maar vraag het haar idd maar even volgende keer, of bel haar even tussendoor...quote:Ik ga volgende keer vragen hoeveel sessies ze in gedachten heeft en ik denk dat ik er max 5 wil, is dat reeel?
5 lijkt mij weinig, gezien de heftigheid van je problemen. Bij mij heb ik eerder 20 sessies nodig gehad, en nog wat aanvullende workshops. Maar ja als je dan weer denkt aan dat succesverhaal van Pink... Hoe dan ook, zij kan dat veel beter beoordelen, het is immers haar werk... ik kan neit goed beoordelen wat zij precies doet, hoe goed ze is etc. en ook jouw volledige verhaal ken ik natuurlijk niet, en al kende ik het wel... ik ben geen therapeut. Dus: vraag het haar idd!
En dan de afweging maken of je het geld (er voor over) hebt of niet
En tsja, succes is jammer genoeg nooit verzekerd met dit soort dingen... Zeker als je al andere dingen hebt geprobeerd, is het soms (vaak eigenlijk, denk ik) gewoon nogal zoeken voor je iemand treft die bij jou de juiste 'snaar' weet te raken.
Ik moest contant betalen en heb geen rekening ontvangen, dus declareren zit er sowieso niet in, hoort dat wel zo te zijn dan? Als dat zo is namelijk, dan stop ik er meteen mee. Nou ja alles kan en mag. Ze hoeft je geen rekening te geven, mag wel natuurlijk. Geeft dan weer niet echt de indruk dat je het bij je verzekering zult kunnen declareren. Maar vraag het haar idd maar even volgende keer, of bel haar even tussendoor...quote:Ik ga volgende keer vragen hoeveel sessies ze in gedachten heeft en ik denk dat ik er max 5 wil, is dat reeel?
5 lijkt mij weinig, gezien de heftigheid van je problemen. Bij mij heb ik eerder 20 sessies nodig gehad, en nog wat aanvullende workshops. Maar ja als je dan weer denkt aan dat succesverhaal van Pink... Hoe dan ook, zij kan dat veel beter beoordelen, het is immers haar werk... ik kan neit goed beoordelen wat zij precies doet, hoe goed ze is etc. en ook jouw volledige verhaal ken ik natuurlijk niet, en al kende ik het wel... ik ben geen therapeut. Dus: vraag het haar idd!
En dan de afweging maken of je het geld (er voor over) hebt of niet
En tsja, succes is jammer genoeg nooit verzekerd met dit soort dingen... Zeker als je al andere dingen hebt geprobeerd, is het soms (vaak eigenlijk, denk ik) gewoon nogal zoeken voor je iemand treft die bij jou de juiste 'snaar' weet te raken.
donderdag 5 februari 2009 om 18:16
Ik hoop dat ik er geen 20 zal nodig hebben, sowieso kan ik dat nooit bekostigen. Maar goed, ik ga het de volgende keer allemaal vragen, hoeveel sessies, verzekering etc.
Ik vroeg me af, hoe is het nu met jou? Heb begrepen dat het weer goed met jou gaat, maar ben je er helemaal vanaf of heb je nog wel eens situaties?
Ik vroeg me af, hoe is het nu met jou? Heb begrepen dat het weer goed met jou gaat, maar ben je er helemaal vanaf of heb je nog wel eens situaties?
