Psyche
alle pijlers
Altijd zenuwachtig
maandag 12 januari 2009 om 21:55
Dat is het, ik ben bijna altijd zenuwachtig. Als ik op m'n werk zit, als ik naar buiten ga, als ik boodschappen moet doen, overal waar ik naartoe ga, het is er altijd en overal. Ik heb een vorm van sociale angst en het belemmert mijn leven gigantisch. Ik kan niet meer normaal functioneren.
Heb het een jaar geleden overwonnen door therapie (had zelfs straatvrees) en was een heel ander mens geworden. Ik deed weer alles en genoot van het leven. Zelfs zonder medicijnen, ik was zo trots op mezelf dat ik dit overwonnen had en dat ik m'n leven niet meer door de angst liet leiden.
Nu is het er langzaam weer ingeslopen, hoe weet ik niet, en ik weet me geen raad meer. Ik loop weer bij de psycholoog en heb eens in de 2 weken een gesprekje waarin proberen we m'n gedachten weer "recht te trekken". Ik heb het gevoel dat het niet werkt, ik zit in zo'n negatieveve spiraal, ik kom geen stap verder, loop inmiddels bij een acupuncturist maar ook dat helpt niet. Ik wil absoluut geen medicijnen, vanwege de bijwerkingen en dat ik mijn probleem niet met een pilletje wil oplossen.
M'n leven staat weer in het teken van m'n angst, ik sta er mee op en ga er mee naar bed, het is een hel en ik wil dit niet meer. Maar ik weet het gewoon allemaal niet meer. Ondanks dat ik weet dat ik het eerder overwonnen heb, helpen die gedachten me niet.
Waarom ik dit schrijf weet ik niet, ik ben er zo verdrietig van, dit is geen leven.
Heb het een jaar geleden overwonnen door therapie (had zelfs straatvrees) en was een heel ander mens geworden. Ik deed weer alles en genoot van het leven. Zelfs zonder medicijnen, ik was zo trots op mezelf dat ik dit overwonnen had en dat ik m'n leven niet meer door de angst liet leiden.
Nu is het er langzaam weer ingeslopen, hoe weet ik niet, en ik weet me geen raad meer. Ik loop weer bij de psycholoog en heb eens in de 2 weken een gesprekje waarin proberen we m'n gedachten weer "recht te trekken". Ik heb het gevoel dat het niet werkt, ik zit in zo'n negatieveve spiraal, ik kom geen stap verder, loop inmiddels bij een acupuncturist maar ook dat helpt niet. Ik wil absoluut geen medicijnen, vanwege de bijwerkingen en dat ik mijn probleem niet met een pilletje wil oplossen.
M'n leven staat weer in het teken van m'n angst, ik sta er mee op en ga er mee naar bed, het is een hel en ik wil dit niet meer. Maar ik weet het gewoon allemaal niet meer. Ondanks dat ik weet dat ik het eerder overwonnen heb, helpen die gedachten me niet.
Waarom ik dit schrijf weet ik niet, ik ben er zo verdrietig van, dit is geen leven.
donderdag 15 januari 2009 om 11:41
Pink, ik weet niet precies waarom, maar ik kreeg een brok in mijn keel van je uitleg.
Ik denk dat bij aardig wat mensen er iets 'verkeerd' is gegaan in de opvoeding. De 1 zal er gevoeliger voor zijn dan de ander.
Bij mij is het verkeerd gegaan op het gevoel van veiligheid wat een kind (en volwassene) hoort te hebben. Ik heb schatten van ouders, of eigenlijk had, mijn vader is overleden, maar bij mij miste de veiligheid. Die konden ze me niet geven, waarschijnlijk door onvermogen van hun kant. Iedereen is een product van zijn opvoeding, mijn ouders net zo goed. Mijn vader is door zijn eigen ouders keihard opgevoed (ik denk zelfs zonder liefde). Dat heeft hij onbewust doorgevoert in zijn opvoeding bij zijn eigen kinderen. Hij kon nooit emoties tonen, was alleen maar heel erg vaak boos. Daardoor liep ik altijd op mijn tenen....... en dat doe ik nog steeds. Het ergste wat mij kan gebeuren is dat ik iemand boos maak, dat probeer ik altijd te vermijden.
Het zit ingewikkeld in elkaar, maar ik begin er langzaam maar zeker achter te komen hoe het zit.
Ik ga me verdiepen in die NLP. Eens even kijken of ik dat op mezelf kan toepassen.
En jeetje, ik heb dit nog nooit opgeschreven of tegen iemand gezegd. Het lucht op, dankjewel daar voor Pink .
*en sorry TO, hier ging je topic niet over*
Ik denk dat bij aardig wat mensen er iets 'verkeerd' is gegaan in de opvoeding. De 1 zal er gevoeliger voor zijn dan de ander.
Bij mij is het verkeerd gegaan op het gevoel van veiligheid wat een kind (en volwassene) hoort te hebben. Ik heb schatten van ouders, of eigenlijk had, mijn vader is overleden, maar bij mij miste de veiligheid. Die konden ze me niet geven, waarschijnlijk door onvermogen van hun kant. Iedereen is een product van zijn opvoeding, mijn ouders net zo goed. Mijn vader is door zijn eigen ouders keihard opgevoed (ik denk zelfs zonder liefde). Dat heeft hij onbewust doorgevoert in zijn opvoeding bij zijn eigen kinderen. Hij kon nooit emoties tonen, was alleen maar heel erg vaak boos. Daardoor liep ik altijd op mijn tenen....... en dat doe ik nog steeds. Het ergste wat mij kan gebeuren is dat ik iemand boos maak, dat probeer ik altijd te vermijden.
Het zit ingewikkeld in elkaar, maar ik begin er langzaam maar zeker achter te komen hoe het zit.
Ik ga me verdiepen in die NLP. Eens even kijken of ik dat op mezelf kan toepassen.
En jeetje, ik heb dit nog nooit opgeschreven of tegen iemand gezegd. Het lucht op, dankjewel daar voor Pink .
*en sorry TO, hier ging je topic niet over*
donderdag 15 januari 2009 om 13:53
'Dan blijf jij je klein maken, en blijft de boosheid van een ander iets bedreigends'
Pink, die laatste zin is heel treffend. Ik ben bang voor ruzie, ik ben dan ook altijd de eerste die een poging doet om het weer goed te maken en dat haat ik in mezelf. Zelfs als ik er nog steeds van overtuigd ben dat ik gelijk heb probeer ik alles zo snel mogelijk weer goed te maken. Daardoor krop ik dus alle boosheid op en komt het er 1 x in de zoveel tijd allemaal uit. Mijn man is vaak de pineut daarvan .
Ik zit nu ook opeens mijn motto heel anders te bekijken. Hij was eigenlijk gewoon grappig bedoeld, maar ik zie nu dat het wel heel erg op mij slaat.
Jouw verhaal klinkt ook heel heftig. Schrok je zelf ook niet van die woorden 'niets, het is toch maar een stom kind' ? Ik vind het heel knap van je dat je deze dingen over jezelf herkent en probeert om te zetten in positieve gevoelens. Dat ga ik ook doen.
Triest vind ik het ook voor onze ouders dat ze zichzelf zoveel te kort hebben gedaan. Mijn vader is nu 2 jaar overleden en ik kan niet meer tegen hem zeggen dat ik van hem hou (want dat doe ik heel veel). Hij is de laatste 15 jaar ook heel erg veranderd. Hij was een stuk rustiger geworden nadat mijn moeder er een keer vandoor was gegaan, die trok het allemaal niet meer opeens met zijn woedeuitbarstingen. Daarna is er zoveel veranderd, maar niet zoveel dat hij zich emotioneel kon uiten. Hij wilde het wel, maar hij durfde niet (dat weet ik heel zeker).
Ik neem hem ook niets kwalijk. Hij hield van me op zijn manier, dat weet ik. En ik van hem.
Pink, die laatste zin is heel treffend. Ik ben bang voor ruzie, ik ben dan ook altijd de eerste die een poging doet om het weer goed te maken en dat haat ik in mezelf. Zelfs als ik er nog steeds van overtuigd ben dat ik gelijk heb probeer ik alles zo snel mogelijk weer goed te maken. Daardoor krop ik dus alle boosheid op en komt het er 1 x in de zoveel tijd allemaal uit. Mijn man is vaak de pineut daarvan .
Ik zit nu ook opeens mijn motto heel anders te bekijken. Hij was eigenlijk gewoon grappig bedoeld, maar ik zie nu dat het wel heel erg op mij slaat.
Jouw verhaal klinkt ook heel heftig. Schrok je zelf ook niet van die woorden 'niets, het is toch maar een stom kind' ? Ik vind het heel knap van je dat je deze dingen over jezelf herkent en probeert om te zetten in positieve gevoelens. Dat ga ik ook doen.
Triest vind ik het ook voor onze ouders dat ze zichzelf zoveel te kort hebben gedaan. Mijn vader is nu 2 jaar overleden en ik kan niet meer tegen hem zeggen dat ik van hem hou (want dat doe ik heel veel). Hij is de laatste 15 jaar ook heel erg veranderd. Hij was een stuk rustiger geworden nadat mijn moeder er een keer vandoor was gegaan, die trok het allemaal niet meer opeens met zijn woedeuitbarstingen. Daarna is er zoveel veranderd, maar niet zoveel dat hij zich emotioneel kon uiten. Hij wilde het wel, maar hij durfde niet (dat weet ik heel zeker).
Ik neem hem ook niets kwalijk. Hij hield van me op zijn manier, dat weet ik. En ik van hem.
donderdag 15 januari 2009 om 15:20
Ticluna, antidepressiva zijn er in allerlei vormen en maten en doseringen. En als je er niet zoveel van weet zou je er natuurlijk wat over op kunnen zoeken, of aan je therapeut informatie vragen. De bijwerkingen zijn ook erg afhankelijk van merk en type en er zijn dus zeker mogelijkheden om iets te zoeken waar jij goed op reageert.
Ik zou de mogelijkheid om lekker te leven en van het leven te genieten niet weg laten nemen omdat je niet afhankelijk wil zijn van pillen. Ik ben ook heel erg onafhankelijk, dus ik snap je gevoel wel, maar jij hebt nu eenmaal deze ziekte en daar is medicatie voor, waardoor je kunt functioneren. Andere mensen hebben diabetes en moeten daarvoor insuline gebruiken en zijn dus ook afhankelijk van pillen/injecties. Ik denk dat je jouw ziekte niet anders moet zien. Mensen met diabetes kunnen leven dankzij insuline, jij kunt leven dankzij antidepressiva. Super mooi toch dat deze medicijnen bestaan?
Ik zou de mogelijkheid om lekker te leven en van het leven te genieten niet weg laten nemen omdat je niet afhankelijk wil zijn van pillen. Ik ben ook heel erg onafhankelijk, dus ik snap je gevoel wel, maar jij hebt nu eenmaal deze ziekte en daar is medicatie voor, waardoor je kunt functioneren. Andere mensen hebben diabetes en moeten daarvoor insuline gebruiken en zijn dus ook afhankelijk van pillen/injecties. Ik denk dat je jouw ziekte niet anders moet zien. Mensen met diabetes kunnen leven dankzij insuline, jij kunt leven dankzij antidepressiva. Super mooi toch dat deze medicijnen bestaan?
donderdag 15 januari 2009 om 16:33
Voor sommigen zijn ad wel goed en voor sommige weer minder. Ik denk als ik het zo lees dat je beter de oorzaak van jouw gevoel kan uitzoeken, en als ik het zo lees ben je daar hartstikke goed mee op weg. Ad kunnen je het zetje geven, maar zullen jouw problemen niet wegnemen. Ik zou je adviseren om aan de slag te gaan met de onderliggende oorzaak van jouw probleem. Misschien met wat bachdruppels, of sint janskruid (is een natuurlijk anti depressivum, heeft echter ook wel bijwerkingen hoor, maar veel minder).
Heel veel succes, maar als ik het zo lees heb ik er vertrouwen in dat je er wel uit komt!!
Heel veel succes, maar als ik het zo lees heb ik er vertrouwen in dat je er wel uit komt!!
donderdag 15 januari 2009 om 22:35
quote:Mariekske27 schreef op 14 januari 2009 @ 22:44:
He Ticluna...
Er zijn echt meer mensen onzeker dan je denkt! Niet voor iedereen is het zo erg dat het, het dagelijks functioneren in de weg gaat staan, maar het zijn er veel. Bij mij komt de spanning met name vanuit een: oh, wat zullen ze van me denken. Met mijn verstand kan ik dan zeggen: dikke vinger, interesseert me niets. Alleen kan ik die gedachte niet integreren met mijn gevoel... En dat is eigenlijk met alles zo, alles wat ik tijdens therapieen heb geleerd. Ik begrijp het, kan zo alles beredeneren en relativeren, alleen mijn gevoel zegt iets heel anders. Behoorlijk ruk...
Dit heb ik ook precies zo. Ik vind het echt moeilijk.
Wat betreft medicatie..... Tja, ik was ook altijd erg anti, maar het kan veel voor iemand doen. Als iemand epileptie heeft en daar medicatie voor moet slikken omdat het anders mis gaat, is dat helemaal geaccepteerd. Maar als iemand een stofje tekort heeft in zijn hersenen en daardoor depressief is, liggen de kaarten kennelijk heel anders. Bij jou gaat het dan om spanningen, maar kennelijk gaat het net even anders in je koppie dan bij een "normaal/minder gespannen" mens. Je bent ook al helemaal bezig met: wat als dit, wat als ik moet stoppen, de bijwerkingen... Misschien moet je dat eens aan een psychiater vragen, die heeft er voor gestudeerd en kan er veel over vertellen. Zelf neem ik heel af en toe, als ik echt even rust in mn kop nodig heb, een oxazepam. Dat kalmeert en helpt me goed om te ontspannen. Het is een mooi middel, helaas doen veel mensen hysterisch over het spul ivm verslavingsgevoeligheid.
Zo heb ik er eigenlijk niet over nagedacht, het klopt wel wat je zegt. Als je een ziekte hebt is het normaal om medicijnen te nemen maar als het iets "psychisch" is dan is het heel anders.
Heb jij er bijwerkingen van gekregen?
Wat je zelf al zegt, dit is geen leuk leven.... Als een vriendin jouw verhaal aan jou zou vertellen, wat zou jij haar adviseren??
Goeie vraag, waarschijnlijk toch ook medicijnen. Toch raar, want zelf wil ik het liever niet
Zelf hoop ik die kalmeringstabletten uiteindelijk ook nooit meer nodig te hebben en gewoon relaxt door het leven te kunnen gaan vanuit mezelf.
En hoe kijk je tegen het alternatieve circuit aan dan??
Ik heb een aantal keer een acupunctuur behandeling gehad, vind het al aardig alternatief moet ik zeggen Zijn er nog andere opties?
Fijne avond nog!
He Ticluna...
Er zijn echt meer mensen onzeker dan je denkt! Niet voor iedereen is het zo erg dat het, het dagelijks functioneren in de weg gaat staan, maar het zijn er veel. Bij mij komt de spanning met name vanuit een: oh, wat zullen ze van me denken. Met mijn verstand kan ik dan zeggen: dikke vinger, interesseert me niets. Alleen kan ik die gedachte niet integreren met mijn gevoel... En dat is eigenlijk met alles zo, alles wat ik tijdens therapieen heb geleerd. Ik begrijp het, kan zo alles beredeneren en relativeren, alleen mijn gevoel zegt iets heel anders. Behoorlijk ruk...
Dit heb ik ook precies zo. Ik vind het echt moeilijk.
Wat betreft medicatie..... Tja, ik was ook altijd erg anti, maar het kan veel voor iemand doen. Als iemand epileptie heeft en daar medicatie voor moet slikken omdat het anders mis gaat, is dat helemaal geaccepteerd. Maar als iemand een stofje tekort heeft in zijn hersenen en daardoor depressief is, liggen de kaarten kennelijk heel anders. Bij jou gaat het dan om spanningen, maar kennelijk gaat het net even anders in je koppie dan bij een "normaal/minder gespannen" mens. Je bent ook al helemaal bezig met: wat als dit, wat als ik moet stoppen, de bijwerkingen... Misschien moet je dat eens aan een psychiater vragen, die heeft er voor gestudeerd en kan er veel over vertellen. Zelf neem ik heel af en toe, als ik echt even rust in mn kop nodig heb, een oxazepam. Dat kalmeert en helpt me goed om te ontspannen. Het is een mooi middel, helaas doen veel mensen hysterisch over het spul ivm verslavingsgevoeligheid.
Zo heb ik er eigenlijk niet over nagedacht, het klopt wel wat je zegt. Als je een ziekte hebt is het normaal om medicijnen te nemen maar als het iets "psychisch" is dan is het heel anders.
Heb jij er bijwerkingen van gekregen?
Wat je zelf al zegt, dit is geen leuk leven.... Als een vriendin jouw verhaal aan jou zou vertellen, wat zou jij haar adviseren??
Goeie vraag, waarschijnlijk toch ook medicijnen. Toch raar, want zelf wil ik het liever niet
Zelf hoop ik die kalmeringstabletten uiteindelijk ook nooit meer nodig te hebben en gewoon relaxt door het leven te kunnen gaan vanuit mezelf.
En hoe kijk je tegen het alternatieve circuit aan dan??
Ik heb een aantal keer een acupunctuur behandeling gehad, vind het al aardig alternatief moet ik zeggen Zijn er nog andere opties?
Fijne avond nog!
donderdag 15 januari 2009 om 23:01
Pink wat een mooie duidelijk uitleg en wat fijn dat NLP jouw zo heeft geholpen. Ik weet (nog) niet wat NLP is, maar goed dat kan ik ook googlen natuurlijk, maar ik ben nu wel geïnteresseerd.
Ik herken wel wat in je verhaal. Ik blijf zelf altijd maar vechten tegen m'n gespannen gevoel maar ik kan er niet achterkomen waar het vandaan komt.
Ik ben er van overtuigd dat er een reden voor is waarom ik me zo voel, waar ik zelf in m'n bewuste niet achter kan komen, anders had ik het toch al lang geweten? Ik bedoel, ik ben toch niet voor de lol zenuwachtig?
M'n psycholoog zegt dat het bij me hoort en dat ik het moet accepteren en zien als iets wat ik heb en altijd met me meedraag maar niet m'n leven zou hoeven laten leiden.
Dat is wel zo, maar hoe kan ik nou niet m'n leven laten leiden door die zenuwen die m'n hele "ik" naar beneden haalt. Ik kan het gevoel niet negeren.
Een slechte jeugd heb ik niet gehad, m'n moeder zorgde voor ons, m'n vader is overleden toen ik jong was en ik weet niet beter. Zij is jong weduwe geworden en heeft ons altijd gezegd dat het door ons kwam dat ze geen nieuwe man meer heeft gehad. Omdat ze voor ons moest zorgen. Toen iemand een keer tegen me zei dat dit helemaal nergens op slaat ben ik gaan denken. En zo zijn er meer dingen waarvan ik nu m'n twijfels bij heb. M'n moeder is bijvoorbeeld ook tegen alles wat ik doe. Hoe ik ben, waar ik woon, wat ik doe, het is eigenlijk nooit goed. Ik ben altijd iemand geweest die doet wat ze zelf wil en dat weet m'n moeder ook, toch geeft het me een rotgevoel dat ze nooit eens enthousiast is.
Misschien is dit wel gewoon zoeken naar een reden voor m'n gespannenheid, maar misschien zit het toch dieper dan ik zelf denk.
Ik herken wel wat in je verhaal. Ik blijf zelf altijd maar vechten tegen m'n gespannen gevoel maar ik kan er niet achterkomen waar het vandaan komt.
Ik ben er van overtuigd dat er een reden voor is waarom ik me zo voel, waar ik zelf in m'n bewuste niet achter kan komen, anders had ik het toch al lang geweten? Ik bedoel, ik ben toch niet voor de lol zenuwachtig?
M'n psycholoog zegt dat het bij me hoort en dat ik het moet accepteren en zien als iets wat ik heb en altijd met me meedraag maar niet m'n leven zou hoeven laten leiden.
Dat is wel zo, maar hoe kan ik nou niet m'n leven laten leiden door die zenuwen die m'n hele "ik" naar beneden haalt. Ik kan het gevoel niet negeren.
Een slechte jeugd heb ik niet gehad, m'n moeder zorgde voor ons, m'n vader is overleden toen ik jong was en ik weet niet beter. Zij is jong weduwe geworden en heeft ons altijd gezegd dat het door ons kwam dat ze geen nieuwe man meer heeft gehad. Omdat ze voor ons moest zorgen. Toen iemand een keer tegen me zei dat dit helemaal nergens op slaat ben ik gaan denken. En zo zijn er meer dingen waarvan ik nu m'n twijfels bij heb. M'n moeder is bijvoorbeeld ook tegen alles wat ik doe. Hoe ik ben, waar ik woon, wat ik doe, het is eigenlijk nooit goed. Ik ben altijd iemand geweest die doet wat ze zelf wil en dat weet m'n moeder ook, toch geeft het me een rotgevoel dat ze nooit eens enthousiast is.
Misschien is dit wel gewoon zoeken naar een reden voor m'n gespannenheid, maar misschien zit het toch dieper dan ik zelf denk.
donderdag 15 januari 2009 om 23:11
quote:aikidoka schreef op 15 januari 2009 @ 15:20:
Ticluna, antidepressiva zijn er in allerlei vormen en maten en doseringen. En als je er niet zoveel van weet zou je er natuurlijk wat over op kunnen zoeken, of aan je therapeut informatie vragen. De bijwerkingen zijn ook erg afhankelijk van merk en type en er zijn dus zeker mogelijkheden om iets te zoeken waar jij goed op reageert.
Ik zou de mogelijkheid om lekker te leven en van het leven te genieten niet weg laten nemen omdat je niet afhankelijk wil zijn van pillen. Ik ben ook heel erg onafhankelijk, dus ik snap je gevoel wel, maar jij hebt nu eenmaal deze ziekte en daar is medicatie voor, waardoor je kunt functioneren. Andere mensen hebben diabetes en moeten daarvoor insuline gebruiken en zijn dus ook afhankelijk van pillen/injecties. Ik denk dat je jouw ziekte niet anders moet zien. Mensen met diabetes kunnen leven dankzij insuline, jij kunt leven dankzij antidepressiva. Super mooi toch dat deze medicijnen bestaan?Ja dat is waar, maar toch, ik zie het echt als falen als ik aan de antidepressiva ga. Ik wil het op eigen kracht doen, maar tja wat je zegt.. "Ik zou de mogelijkheid om lekker te leven en van het leven te genieten niet weg laten nemen omdat je niet afhankelijk wil zijn van pillen".. is ook wel waar... Hm ik denk er nog over, ga eens wat info op zoeken op het net.
Ticluna, antidepressiva zijn er in allerlei vormen en maten en doseringen. En als je er niet zoveel van weet zou je er natuurlijk wat over op kunnen zoeken, of aan je therapeut informatie vragen. De bijwerkingen zijn ook erg afhankelijk van merk en type en er zijn dus zeker mogelijkheden om iets te zoeken waar jij goed op reageert.
Ik zou de mogelijkheid om lekker te leven en van het leven te genieten niet weg laten nemen omdat je niet afhankelijk wil zijn van pillen. Ik ben ook heel erg onafhankelijk, dus ik snap je gevoel wel, maar jij hebt nu eenmaal deze ziekte en daar is medicatie voor, waardoor je kunt functioneren. Andere mensen hebben diabetes en moeten daarvoor insuline gebruiken en zijn dus ook afhankelijk van pillen/injecties. Ik denk dat je jouw ziekte niet anders moet zien. Mensen met diabetes kunnen leven dankzij insuline, jij kunt leven dankzij antidepressiva. Super mooi toch dat deze medicijnen bestaan?Ja dat is waar, maar toch, ik zie het echt als falen als ik aan de antidepressiva ga. Ik wil het op eigen kracht doen, maar tja wat je zegt.. "Ik zou de mogelijkheid om lekker te leven en van het leven te genieten niet weg laten nemen omdat je niet afhankelijk wil zijn van pillen".. is ook wel waar... Hm ik denk er nog over, ga eens wat info op zoeken op het net.
vrijdag 16 januari 2009 om 21:59
He Ticluna....
Hoe is het nu met je?? Spannende dingen dit weekend of kun je even bijkomen van de werkweek?
Je herkent dus wel wat ik schrijf.... Dat frustreert me echt zo he, het wel begrijpen, maar niet toe kunnen passen.
Ben trouwens momenteel aan het lezen in een boek van Eckhart Tolle, de kracht van het NU. Het lijkt me een goed boek voor mij, ik ben ook echt een slachtoffer van mijn eigen denken. Hij probeert inzichtelijk te maken dat jij niet je denken bent en je daar dus los van te krijgen. Mijn gedachten zijn soms zooo zelfdestructief..
Misschien ook iets voor jou?
Wat betreft je medicatievraag.... Toen ik heel erg angstig en gespannen was heb ik een tijdje prozac (fluoxetine) geslikt, maar dat was het niet voor mij. Van oxazepam heb ik verder geen bijwerkingen, soms wat duf, maar dat is wat ik dan graag even wil.
Veel mensen zijn bang om afgevlakt te worden, maar volgens mij is dat juist wat goed is voor sommigen. Als alles zo enorm binnenkomt, dan mogen de scherpe randjes er wel af.
Het alternatieve circuit... Ik zat te denken aan bijvoorbeeld haptotherapie. Heb ik ook een tijd gehad. Ben je niet zo bezig met praten, maar meer met het voelen. En zelf loop ik nu bij een acupuncturist, maar dan niet voor de naalden, maar de chinese kruiden. Het helpt mij goed in ieder geval. En het klinkt zweveriger dan het is, hele nuchtere man waar ik bij loop.
Fijn weekend!!
Hoe is het nu met je?? Spannende dingen dit weekend of kun je even bijkomen van de werkweek?
Je herkent dus wel wat ik schrijf.... Dat frustreert me echt zo he, het wel begrijpen, maar niet toe kunnen passen.
Ben trouwens momenteel aan het lezen in een boek van Eckhart Tolle, de kracht van het NU. Het lijkt me een goed boek voor mij, ik ben ook echt een slachtoffer van mijn eigen denken. Hij probeert inzichtelijk te maken dat jij niet je denken bent en je daar dus los van te krijgen. Mijn gedachten zijn soms zooo zelfdestructief..
Misschien ook iets voor jou?
Wat betreft je medicatievraag.... Toen ik heel erg angstig en gespannen was heb ik een tijdje prozac (fluoxetine) geslikt, maar dat was het niet voor mij. Van oxazepam heb ik verder geen bijwerkingen, soms wat duf, maar dat is wat ik dan graag even wil.
Veel mensen zijn bang om afgevlakt te worden, maar volgens mij is dat juist wat goed is voor sommigen. Als alles zo enorm binnenkomt, dan mogen de scherpe randjes er wel af.
Het alternatieve circuit... Ik zat te denken aan bijvoorbeeld haptotherapie. Heb ik ook een tijd gehad. Ben je niet zo bezig met praten, maar meer met het voelen. En zelf loop ik nu bij een acupuncturist, maar dan niet voor de naalden, maar de chinese kruiden. Het helpt mij goed in ieder geval. En het klinkt zweveriger dan het is, hele nuchtere man waar ik bij loop.
Fijn weekend!!
zaterdag 17 januari 2009 om 09:42
quote:pink11 schreef op 15 januari 2009 @ 14:45:
Die van Nijn ook "wat zou je doen als je niet bang was". Dat vind ik een heel mooie, af en toe een stilstaan bij wat je zou ondernemen als je geen angst kent. Vaak zijn angsten niet meer dan hersenspinsels en is het zo zonde om je leven erdoor te laten bepalen.
Ik heb het vrij vertaald uit een boekje, Pink. Ik vond het zo pakkend! Zelf heb ik het gelijk in praktijk gebracht; ik wilde iemand bellen over een baan, en ik vond het heel eng. Toch gedaan, en nu heb ik een afspraak met die persoon. Vet cool.
Maargoed, daar heeft TO niks aan.
Ik heb verder niet zoveel bij te dragen; ik vind vooral dat de bijdragen van Pink heel zinnig klinken. Ik stel me voor dat dat voor mij ook zo zou werken.
Sterkte TO!
Die van Nijn ook "wat zou je doen als je niet bang was". Dat vind ik een heel mooie, af en toe een stilstaan bij wat je zou ondernemen als je geen angst kent. Vaak zijn angsten niet meer dan hersenspinsels en is het zo zonde om je leven erdoor te laten bepalen.
Ik heb het vrij vertaald uit een boekje, Pink. Ik vond het zo pakkend! Zelf heb ik het gelijk in praktijk gebracht; ik wilde iemand bellen over een baan, en ik vond het heel eng. Toch gedaan, en nu heb ik een afspraak met die persoon. Vet cool.
Maargoed, daar heeft TO niks aan.
Ik heb verder niet zoveel bij te dragen; ik vind vooral dat de bijdragen van Pink heel zinnig klinken. Ik stel me voor dat dat voor mij ook zo zou werken.
Sterkte TO!
zaterdag 17 januari 2009 om 22:46
Zenuwen heb ik ook, maar heb m'n leven nu zo ingedeeld dat ik er zo min mogelijk last van heb.
Viel ontiegelijk af en zag er niet uit, dat moest ik m'n hele leven aanhoren.
Dan maar niet presteren een rustig over straat kunnen.
Dit is maar een klein stukje van mijn verhaal maar wilde toch een reactie geven.
Viel ontiegelijk af en zag er niet uit, dat moest ik m'n hele leven aanhoren.
Dan maar niet presteren een rustig over straat kunnen.
Dit is maar een klein stukje van mijn verhaal maar wilde toch een reactie geven.
dinsdag 20 januari 2009 om 22:40
quote:Mariekske27 schreef op 16 januari 2009 @ 21:59:
He Ticluna....
Hoe is het nu met je?? Spannende dingen dit weekend of kun je even bijkomen van de werkweek?
Je herkent dus wel wat ik schrijf.... Dat frustreert me echt zo he, het wel begrijpen, maar niet toe kunnen passen.
Ben trouwens momenteel aan het lezen in een boek van Eckhart Tolle, de kracht van het NU. Het lijkt me een goed boek voor mij, ik ben ook echt een slachtoffer van mijn eigen denken. Hij probeert inzichtelijk te maken dat jij niet je denken bent en je daar dus los van te krijgen. Mijn gedachten zijn soms zooo zelfdestructief..
Misschien ook iets voor jou?
Wat betreft je medicatievraag.... Toen ik heel erg angstig en gespannen was heb ik een tijdje prozac (fluoxetine) geslikt, maar dat was het niet voor mij. Van oxazepam heb ik verder geen bijwerkingen, soms wat duf, maar dat is wat ik dan graag even wil.
Veel mensen zijn bang om afgevlakt te worden, maar volgens mij is dat juist wat goed is voor sommigen. Als alles zo enorm binnenkomt, dan mogen de scherpe randjes er wel af.
Het alternatieve circuit... Ik zat te denken aan bijvoorbeeld haptotherapie. Heb ik ook een tijd gehad. Ben je niet zo bezig met praten, maar meer met het voelen. En zelf loop ik nu bij een acupuncturist, maar dan niet voor de naalden, maar de chinese kruiden. Het helpt mij goed in ieder geval. En het klinkt zweveriger dan het is, hele nuchtere man waar ik bij loop.
Fijn weekend!!
Een beetje late reactie van me, maar m'n weekend was leuk maar ook spanningen en dat maakt het dan weer niet leuk. Hoe was de jouwe? Heb jij er nog veel last van in het dagelijks leven? Of heb je het nu wel onder controle?
Bedankt voor je tip van het boek! Ik ben niet zo'n boekenlezer maar misschien moet ik het maar eens proberen
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet eens goed weet wat haptotherapie is Dat is toch meer op je lichaam gericht ?
Ik ben nu ook een paar keer bij een acupuncturist geweest en ik kreeg blijvende naaldjes. Zijn hele kleine naaldjes aan een klein pleistertje, zijn zo klein het zijn eigenlijk geen naaldjes te noemen, en daar kreeg ik een aantal van in m'n oor en moest ik zo lang mogelijk in m'n oor houden. Maar ik voel me al zo ongemakkelijk daarbij, dat iemand het zou zien en er naar zou vragen, dat ik ze al heel snel weer eruit haalde. Wat dat betreft is het denk ik niet echt voor mij. Ik ga er binnenkort weer heen, dan ga ik het er eens over hebben of het ook anders kan.
He Ticluna....
Hoe is het nu met je?? Spannende dingen dit weekend of kun je even bijkomen van de werkweek?
Je herkent dus wel wat ik schrijf.... Dat frustreert me echt zo he, het wel begrijpen, maar niet toe kunnen passen.
Ben trouwens momenteel aan het lezen in een boek van Eckhart Tolle, de kracht van het NU. Het lijkt me een goed boek voor mij, ik ben ook echt een slachtoffer van mijn eigen denken. Hij probeert inzichtelijk te maken dat jij niet je denken bent en je daar dus los van te krijgen. Mijn gedachten zijn soms zooo zelfdestructief..
Misschien ook iets voor jou?
Wat betreft je medicatievraag.... Toen ik heel erg angstig en gespannen was heb ik een tijdje prozac (fluoxetine) geslikt, maar dat was het niet voor mij. Van oxazepam heb ik verder geen bijwerkingen, soms wat duf, maar dat is wat ik dan graag even wil.
Veel mensen zijn bang om afgevlakt te worden, maar volgens mij is dat juist wat goed is voor sommigen. Als alles zo enorm binnenkomt, dan mogen de scherpe randjes er wel af.
Het alternatieve circuit... Ik zat te denken aan bijvoorbeeld haptotherapie. Heb ik ook een tijd gehad. Ben je niet zo bezig met praten, maar meer met het voelen. En zelf loop ik nu bij een acupuncturist, maar dan niet voor de naalden, maar de chinese kruiden. Het helpt mij goed in ieder geval. En het klinkt zweveriger dan het is, hele nuchtere man waar ik bij loop.
Fijn weekend!!
Een beetje late reactie van me, maar m'n weekend was leuk maar ook spanningen en dat maakt het dan weer niet leuk. Hoe was de jouwe? Heb jij er nog veel last van in het dagelijks leven? Of heb je het nu wel onder controle?
Bedankt voor je tip van het boek! Ik ben niet zo'n boekenlezer maar misschien moet ik het maar eens proberen
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet eens goed weet wat haptotherapie is Dat is toch meer op je lichaam gericht ?
Ik ben nu ook een paar keer bij een acupuncturist geweest en ik kreeg blijvende naaldjes. Zijn hele kleine naaldjes aan een klein pleistertje, zijn zo klein het zijn eigenlijk geen naaldjes te noemen, en daar kreeg ik een aantal van in m'n oor en moest ik zo lang mogelijk in m'n oor houden. Maar ik voel me al zo ongemakkelijk daarbij, dat iemand het zou zien en er naar zou vragen, dat ik ze al heel snel weer eruit haalde. Wat dat betreft is het denk ik niet echt voor mij. Ik ga er binnenkort weer heen, dan ga ik het er eens over hebben of het ook anders kan.
dinsdag 20 januari 2009 om 22:59
quote:pink11 schreef op 18 januari 2009 @ 21:29:
@Ticluna, je schrijft: mijn psycholoog zegt dat het bij me hoort en dat ik het moet accepteren, en zien als iets wat ik heb en altijd met me meedraag.
Ze heeft er dan wel voor gestudeerd, maar ik ben het er niet helemaal mee eens, want
1. je bent niet in alle situaties angstig, alleen wanneer je andere mensen ontmoet. Het is dus geen lichamelijke afwijking ofzo, in die zin hoort het niet bij jou. Het heeft specifiek met de omgang met anderen met te maken.
2. je bent eerder van je angst af geweest! Dat wil dus zeggen dat jij, - je lichaam, je geest, jij dus - in principe heel goed in staat is de angst los te laten. Je weet alleen nu niet goed hoe. Maar het bewijs dat jij kunt leven zonder angst, en de angst dus niet bij jou "hoort", is al geleverd.
Daar heb je helemaal gelijk in Pink. Zo had ik het nooit bekeken. Vooral ook omdat ze dit soort dingen zeggen, kom ik gewoon niet verder. Ik kan het niet accepteren dat het bij me "hoort". Met andere woorden life with it! Maar nu je dit zo schrijft, denk ik ook ja het hoort helemaal niet bij me!
Je zegt dat je geen slechte jeugd hebt gehad, maar je hoeft niet per se in elkaar gemept te worden en dakloos te raken ofzo om angsten te ontwikkelen. Het kan ook subtieler.
Je schrijft dat je volgens jouw moeder niets goed kon doen. Dat kan al een bron zijn voor chronische zenuwachtigheid. Waarschijnlijk loop je continu op je tenen om geen "stommiteiten" te begaan, ook al roep je stoer dat je doet wat je zelf wilt.
Ook daar heb je gelijk in. Ik roep inderdaad altijd dat ik alles doe wat ik zelf wil, maar ondertussen is het niet leuk als er negatief op gereageerd wordt. Ik ben er eigenlijk nooit zo van bewust, maar misschien zit dat toch ook weer in het onbewuste.
In Goirle zit trouwens een heel goede NLP-peut. Zij was degene die me in één consult van mezelf kon laten houden en me veiliger kon laten voelen.
Het had zelfs effect op mijn lijf. Ik viel in een paar maanden 7 kilo af (en daardoor weer op gezond gewicht). En ik was van een slaapprobleem af dat ik al ruim 15 jaar had. Waarschijnlijk heeft die slapeloosheid ook te maken gehad met me niet veilig voelen.
Het slaapprobleem had ik volledig geaccepteerd, dat was iets waarvan ik echt geloofde dat het bij mij hoorde. Maar dat bleek dus ook niet zo te zijn.Wow na 1 consult al. Dat is nog eens positief. Ik wil dat ook, maar ik durf eigenlijk niet naar zo'n therapeut te gaan. Iets houdt me tegen, misschien omdat het onbekend is ?
Ik zit erg te denken om toch medicijnen te nemen.
Het is nu elke dag overleven. Elke dag is weer een strijd. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed. Zonder bij na te denken, heb ik het al. Het is allemaal zo negatief, dat ik niet meer helder en positief kan denken. Misschien geeft het me een steuntje in de rug, zodat ik me daarna weer kan oppeppen? want ik ben nu alleen maar futloos en moe, totaal niet meer motiverend want "ik zal er toch wel nooit vanaf komen".
Het ergste van alles vind ik dat ik niet het gevoel heb dat ik écht leef. Ik zou wensen dat ik morgen wakker wordt en dit niet meer heb en alles ging doen wat ik nu allemaal niet doe.
@Ticluna, je schrijft: mijn psycholoog zegt dat het bij me hoort en dat ik het moet accepteren, en zien als iets wat ik heb en altijd met me meedraag.
Ze heeft er dan wel voor gestudeerd, maar ik ben het er niet helemaal mee eens, want
1. je bent niet in alle situaties angstig, alleen wanneer je andere mensen ontmoet. Het is dus geen lichamelijke afwijking ofzo, in die zin hoort het niet bij jou. Het heeft specifiek met de omgang met anderen met te maken.
2. je bent eerder van je angst af geweest! Dat wil dus zeggen dat jij, - je lichaam, je geest, jij dus - in principe heel goed in staat is de angst los te laten. Je weet alleen nu niet goed hoe. Maar het bewijs dat jij kunt leven zonder angst, en de angst dus niet bij jou "hoort", is al geleverd.
Daar heb je helemaal gelijk in Pink. Zo had ik het nooit bekeken. Vooral ook omdat ze dit soort dingen zeggen, kom ik gewoon niet verder. Ik kan het niet accepteren dat het bij me "hoort". Met andere woorden life with it! Maar nu je dit zo schrijft, denk ik ook ja het hoort helemaal niet bij me!
Je zegt dat je geen slechte jeugd hebt gehad, maar je hoeft niet per se in elkaar gemept te worden en dakloos te raken ofzo om angsten te ontwikkelen. Het kan ook subtieler.
Je schrijft dat je volgens jouw moeder niets goed kon doen. Dat kan al een bron zijn voor chronische zenuwachtigheid. Waarschijnlijk loop je continu op je tenen om geen "stommiteiten" te begaan, ook al roep je stoer dat je doet wat je zelf wilt.
Ook daar heb je gelijk in. Ik roep inderdaad altijd dat ik alles doe wat ik zelf wil, maar ondertussen is het niet leuk als er negatief op gereageerd wordt. Ik ben er eigenlijk nooit zo van bewust, maar misschien zit dat toch ook weer in het onbewuste.
In Goirle zit trouwens een heel goede NLP-peut. Zij was degene die me in één consult van mezelf kon laten houden en me veiliger kon laten voelen.
Het had zelfs effect op mijn lijf. Ik viel in een paar maanden 7 kilo af (en daardoor weer op gezond gewicht). En ik was van een slaapprobleem af dat ik al ruim 15 jaar had. Waarschijnlijk heeft die slapeloosheid ook te maken gehad met me niet veilig voelen.
Het slaapprobleem had ik volledig geaccepteerd, dat was iets waarvan ik echt geloofde dat het bij mij hoorde. Maar dat bleek dus ook niet zo te zijn.Wow na 1 consult al. Dat is nog eens positief. Ik wil dat ook, maar ik durf eigenlijk niet naar zo'n therapeut te gaan. Iets houdt me tegen, misschien omdat het onbekend is ?
Ik zit erg te denken om toch medicijnen te nemen.
Het is nu elke dag overleven. Elke dag is weer een strijd. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed. Zonder bij na te denken, heb ik het al. Het is allemaal zo negatief, dat ik niet meer helder en positief kan denken. Misschien geeft het me een steuntje in de rug, zodat ik me daarna weer kan oppeppen? want ik ben nu alleen maar futloos en moe, totaal niet meer motiverend want "ik zal er toch wel nooit vanaf komen".
Het ergste van alles vind ik dat ik niet het gevoel heb dat ik écht leef. Ik zou wensen dat ik morgen wakker wordt en dit niet meer heb en alles ging doen wat ik nu allemaal niet doe.
woensdag 21 januari 2009 om 19:04
Hoi Ticluna!
Ik heb je topic met veel interesse zitten lezen, want ben ook een tijd sociaal fobisch geweest. Wat ik sinds een jaar ofzo gelukkig compleet kwijt ben. Ik kan me de dingen die ik toen dacht nog wel herinneren, maar ik kan ze echt niet meer invoelen! Bv als ik naar een feestje ging dacht ik vantevoren "Oh mijn god ik durf niet, straks vinden ze me heel stom". Op zich nog niet zo'n hele heftige gedachte (klinkt voor mij nu hoogstends wat kinderlijk), maar ik kon hierdoor dus echt gaan hyperventileren destijds. Weet niet of je daar ook last van hebt; wens het je niet toe! Ik was van jongs af aan al zenuwachtig/angstig in gezelschap, en tussen mijn 21e en mijn 25e escaleerde dit in een echte sociale fobie (gelukkig wel zonder pleinvrees). Die nu dus OVER is. Ik heb me nog nooit zo relaxt bij mensen gevoelt als de afgelopen twee jaar! Voelt echt als een godsgeschenk (en ik ben niet eens religeus).
Jammer genoeg heb er nooit helemaal de vinger op kunnen leggen hoe me dat gelukt is ervan af te komen. Maar er zijn wel een paar dignen waarvan ik denk dat ik er wat aan heb gehad.
Zo ben ik juist dingen ben gaan doen die ik eng vond -- maar wel met mate, rustig opgebouwd, om niet constant compleet in de stress geschoten rond te lopen, want als ik constant te enge dingen deed werd ik door de uberstress juist bevattelijker voor allerlei angstige gedachtes, oftewel had ik weer niet de geestelijke ruimte om er wat van te leren. Zou het kunnen, Ticluna (om ook maar eens een balletje op te gooien), dat je jezelf te weinig rust geeft na het doen van dingen die je spannend vindt? Misschien kan het helpen om zo nu en dan bewust iets te plannen wat je heel spannend vindt en vervolgens echt rustig de tijd nemen om je 'overwinning' tot jezelf door laten dringen? Maar dit is echt psychologie van de koude grond hoor... zeg maar gedragstherapie a la Phien.
In dezelfde tijd heb ik ook cognitieve therapie gevolgd, maar liep ik om dezelfde reden vast die hierboven ook al genoemd werd: ik kon heel goed beredeneren dat ik niet bang hoefde te zijn, maar ik kon de connectie met mijn gevoel niet maken.
En toen ben ik ook aan de slag gegaan met innerlijke kinderen enzo (al hou ook niet zo van die term). Om wat meer voeling te krijgen met waar die voor mij 'kinderlijk' aandoende angst vandaan zou kunnen komen. Dat heeft bij mij trouwens niet zo'n mooi sluitend verhaal opgeleverd als bij Pink, het werkte bij mij dan ook veel minder sterk, maar desondanks heb ik wel het idee dat ik er veel aan heb gehad. Veel meer iig dan aan alle jaren cognitieve en psycho-analytische praattherapie die ik daarvoor had gevolgd.
Ik wens je iig heel veel sterkte en succes!
Ik heb je topic met veel interesse zitten lezen, want ben ook een tijd sociaal fobisch geweest. Wat ik sinds een jaar ofzo gelukkig compleet kwijt ben. Ik kan me de dingen die ik toen dacht nog wel herinneren, maar ik kan ze echt niet meer invoelen! Bv als ik naar een feestje ging dacht ik vantevoren "Oh mijn god ik durf niet, straks vinden ze me heel stom". Op zich nog niet zo'n hele heftige gedachte (klinkt voor mij nu hoogstends wat kinderlijk), maar ik kon hierdoor dus echt gaan hyperventileren destijds. Weet niet of je daar ook last van hebt; wens het je niet toe! Ik was van jongs af aan al zenuwachtig/angstig in gezelschap, en tussen mijn 21e en mijn 25e escaleerde dit in een echte sociale fobie (gelukkig wel zonder pleinvrees). Die nu dus OVER is. Ik heb me nog nooit zo relaxt bij mensen gevoelt als de afgelopen twee jaar! Voelt echt als een godsgeschenk (en ik ben niet eens religeus).
Jammer genoeg heb er nooit helemaal de vinger op kunnen leggen hoe me dat gelukt is ervan af te komen. Maar er zijn wel een paar dignen waarvan ik denk dat ik er wat aan heb gehad.
Zo ben ik juist dingen ben gaan doen die ik eng vond -- maar wel met mate, rustig opgebouwd, om niet constant compleet in de stress geschoten rond te lopen, want als ik constant te enge dingen deed werd ik door de uberstress juist bevattelijker voor allerlei angstige gedachtes, oftewel had ik weer niet de geestelijke ruimte om er wat van te leren. Zou het kunnen, Ticluna (om ook maar eens een balletje op te gooien), dat je jezelf te weinig rust geeft na het doen van dingen die je spannend vindt? Misschien kan het helpen om zo nu en dan bewust iets te plannen wat je heel spannend vindt en vervolgens echt rustig de tijd nemen om je 'overwinning' tot jezelf door laten dringen? Maar dit is echt psychologie van de koude grond hoor... zeg maar gedragstherapie a la Phien.
In dezelfde tijd heb ik ook cognitieve therapie gevolgd, maar liep ik om dezelfde reden vast die hierboven ook al genoemd werd: ik kon heel goed beredeneren dat ik niet bang hoefde te zijn, maar ik kon de connectie met mijn gevoel niet maken.
En toen ben ik ook aan de slag gegaan met innerlijke kinderen enzo (al hou ook niet zo van die term). Om wat meer voeling te krijgen met waar die voor mij 'kinderlijk' aandoende angst vandaan zou kunnen komen. Dat heeft bij mij trouwens niet zo'n mooi sluitend verhaal opgeleverd als bij Pink, het werkte bij mij dan ook veel minder sterk, maar desondanks heb ik wel het idee dat ik er veel aan heb gehad. Veel meer iig dan aan alle jaren cognitieve en psycho-analytische praattherapie die ik daarvoor had gevolgd.
Ik wens je iig heel veel sterkte en succes!
woensdag 21 januari 2009 om 19:12
quote:pink11 schreef op 15 januari 2009 @ 10:23:
Volgens NLP is je onderbewustzijn dat deel waarin al je emoties opslagen liggen, maar waar de logica ontbreekt. Je zou het ook je innerlijke kind kunnen noemen misschien (ik ben zelf eigenlijk best allergisch voor die term, maar soit ). Zou het kunnen, Pink, dat je een peut hebt gehad die zowel in NLP als in 'innerlijk kind werk' geschoold was? De ervaring die je verderop zo mooi beschrijft, over je kind dat in het donker staat en dat je toen een gesprek met haar aanging, klinkt nl voor mij veel meer als innerlijk kind werk. In de NLP die ik ken ligt de nadruk op intermenselijke verkeer en het instrumenteel inzetten van bepaalde woorden, houdingen etc. om de communicatie soepel te laten verlopen. Echt wat anders dus dan de therapiesessie die jij beschrijft -- al zijn er natuurlijk ook overeenkomsten/verbanden. Zie bv http://nl.wikipedia.org/w...%C3%AFstisch_programmeren
Zou jammer zijn als TO door jouw (echt ontroerende) verhaal naar een NLP-therapeut stapt, terwijl er bij dit deel van de therapie misschien geen NLP kwam kijken... Een innerlijk kind therapeut zoeken kan dan een beter idee zijn.
Volgens NLP is je onderbewustzijn dat deel waarin al je emoties opslagen liggen, maar waar de logica ontbreekt. Je zou het ook je innerlijke kind kunnen noemen misschien (ik ben zelf eigenlijk best allergisch voor die term, maar soit ). Zou het kunnen, Pink, dat je een peut hebt gehad die zowel in NLP als in 'innerlijk kind werk' geschoold was? De ervaring die je verderop zo mooi beschrijft, over je kind dat in het donker staat en dat je toen een gesprek met haar aanging, klinkt nl voor mij veel meer als innerlijk kind werk. In de NLP die ik ken ligt de nadruk op intermenselijke verkeer en het instrumenteel inzetten van bepaalde woorden, houdingen etc. om de communicatie soepel te laten verlopen. Echt wat anders dus dan de therapiesessie die jij beschrijft -- al zijn er natuurlijk ook overeenkomsten/verbanden. Zie bv http://nl.wikipedia.org/w...%C3%AFstisch_programmeren
Zou jammer zijn als TO door jouw (echt ontroerende) verhaal naar een NLP-therapeut stapt, terwijl er bij dit deel van de therapie misschien geen NLP kwam kijken... Een innerlijk kind therapeut zoeken kan dan een beter idee zijn.
woensdag 21 januari 2009 om 20:37
hm Pink. Ja ik weet het dus ook niet zo zeker. Als je twee NLP-therapeuten hebt gekend die met dat concept kwamen... maakt het idd toch wel aannemelijk dat deze gedachten ook binnen NLP circuleren. Dat 'innerlijk kind' ook wel een concept dat veel breder wordt gebruikt. Zo vond ik op de NL wikipedia:quote: Inner child, letterlijk innerlijke kind, is een concept dat gebruikt wordt in de populaire psychologie en dat uitgaat van de aanwezigheid van een kindaspect in de psyche van de mens, als een onafhankelijk werkend systeem. De term wordt meestal gebruikt om te verwijzen naar de subjectieve ervaringen en overgebleven affecten van de kindertijd.
(...) Er zijn veel theorieën die het populair psychologische inner child benaderen. Zo beschreef Carl Jung een vergelijkbaar concept dat hij Goddelijke Kind noemde. Charles Whitfield bedacht de theorie het Kind van Binnen en verder wordt de term Ware Zelf vaak gebruikt. De Amerikaanse leider in de zelfhulpbeweging John Bradshaw beschreef zijn concept van het Verwonde Innerlijke Kind. Boek van die Bradshaw, die hierboven genoemd werd, vond ik zelf wel helder deze benadering beschrijven. Over innerlijk kind-werk is ook meer te vinden op www.aumm.nl, waaronder een lijst van therapeuten (wel wat onoverzichtelijke site vind ik zelf. En ik krijg een beetje jeuk van het taalgebruik, uberhaupt de uitdrukking 'innerlijk kind' gaat er bij mij nog steeds niet helemaal zonder rillingen in, ondanks dat ik er toch echt baat bij heb gehad...).
Nou ja ik zit nu wel erg op het spoor van nuttige tips... Maar niet geschoten is altijd mis. Ticluna, ik wens je erg toe dat in elk geval één van de tips en adviezen die je hier in dit topic (of elders) krijgt voor jou gaan helpen!
(...) Er zijn veel theorieën die het populair psychologische inner child benaderen. Zo beschreef Carl Jung een vergelijkbaar concept dat hij Goddelijke Kind noemde. Charles Whitfield bedacht de theorie het Kind van Binnen en verder wordt de term Ware Zelf vaak gebruikt. De Amerikaanse leider in de zelfhulpbeweging John Bradshaw beschreef zijn concept van het Verwonde Innerlijke Kind. Boek van die Bradshaw, die hierboven genoemd werd, vond ik zelf wel helder deze benadering beschrijven. Over innerlijk kind-werk is ook meer te vinden op www.aumm.nl, waaronder een lijst van therapeuten (wel wat onoverzichtelijke site vind ik zelf. En ik krijg een beetje jeuk van het taalgebruik, uberhaupt de uitdrukking 'innerlijk kind' gaat er bij mij nog steeds niet helemaal zonder rillingen in, ondanks dat ik er toch echt baat bij heb gehad...).
Nou ja ik zit nu wel erg op het spoor van nuttige tips... Maar niet geschoten is altijd mis. Ticluna, ik wens je erg toe dat in elk geval één van de tips en adviezen die je hier in dit topic (of elders) krijgt voor jou gaan helpen!
