Psyche
alle pijlers
Altijd zenuwachtig
maandag 12 januari 2009 om 21:55
Dat is het, ik ben bijna altijd zenuwachtig. Als ik op m'n werk zit, als ik naar buiten ga, als ik boodschappen moet doen, overal waar ik naartoe ga, het is er altijd en overal. Ik heb een vorm van sociale angst en het belemmert mijn leven gigantisch. Ik kan niet meer normaal functioneren.
Heb het een jaar geleden overwonnen door therapie (had zelfs straatvrees) en was een heel ander mens geworden. Ik deed weer alles en genoot van het leven. Zelfs zonder medicijnen, ik was zo trots op mezelf dat ik dit overwonnen had en dat ik m'n leven niet meer door de angst liet leiden.
Nu is het er langzaam weer ingeslopen, hoe weet ik niet, en ik weet me geen raad meer. Ik loop weer bij de psycholoog en heb eens in de 2 weken een gesprekje waarin proberen we m'n gedachten weer "recht te trekken". Ik heb het gevoel dat het niet werkt, ik zit in zo'n negatieveve spiraal, ik kom geen stap verder, loop inmiddels bij een acupuncturist maar ook dat helpt niet. Ik wil absoluut geen medicijnen, vanwege de bijwerkingen en dat ik mijn probleem niet met een pilletje wil oplossen.
M'n leven staat weer in het teken van m'n angst, ik sta er mee op en ga er mee naar bed, het is een hel en ik wil dit niet meer. Maar ik weet het gewoon allemaal niet meer. Ondanks dat ik weet dat ik het eerder overwonnen heb, helpen die gedachten me niet.
Waarom ik dit schrijf weet ik niet, ik ben er zo verdrietig van, dit is geen leven.
Heb het een jaar geleden overwonnen door therapie (had zelfs straatvrees) en was een heel ander mens geworden. Ik deed weer alles en genoot van het leven. Zelfs zonder medicijnen, ik was zo trots op mezelf dat ik dit overwonnen had en dat ik m'n leven niet meer door de angst liet leiden.
Nu is het er langzaam weer ingeslopen, hoe weet ik niet, en ik weet me geen raad meer. Ik loop weer bij de psycholoog en heb eens in de 2 weken een gesprekje waarin proberen we m'n gedachten weer "recht te trekken". Ik heb het gevoel dat het niet werkt, ik zit in zo'n negatieveve spiraal, ik kom geen stap verder, loop inmiddels bij een acupuncturist maar ook dat helpt niet. Ik wil absoluut geen medicijnen, vanwege de bijwerkingen en dat ik mijn probleem niet met een pilletje wil oplossen.
M'n leven staat weer in het teken van m'n angst, ik sta er mee op en ga er mee naar bed, het is een hel en ik wil dit niet meer. Maar ik weet het gewoon allemaal niet meer. Ondanks dat ik weet dat ik het eerder overwonnen heb, helpen die gedachten me niet.
Waarom ik dit schrijf weet ik niet, ik ben er zo verdrietig van, dit is geen leven.
maandag 2 maart 2009 om 22:59
He Ticluna, balen zeg en ik kan me voorstellen dat je er wat moedeloos van wordt op dit moment. Zou het misschien kunnen dat het door de regressietherapie tijdelijk 'erger' wordt? Heeft die therapeute daar nog wat over gezegd? is mogelijk; je hebt daar misschien dingen naar boven gehaald die je normaliter 'beneden' houdt omdat je er niet goed mee om kan gaan. Als je ze naar boven laat komen heb je ook de kans om ze te verwerken, maar dan voel je je tijdelijk wel extra rot.
maandag 2 maart 2009 om 23:08
Hm ja daar zit wat in, maar aan de andere kant, ik ben er ook al weer 3 weken niet geweest. Van de laatste keer dat we terug in de tijd gingen naar een gebeurtenis, heb ik geen nare gedachten aan over gehouden, vond het juist grappig hoe we die situatie tot iets positiefs hebben gemaakt.
Nu denk ik zelfs om er helemaal niet meer naar toe te gaan, wat heeft nog voor toegevoegde waarde. Het kost me veel geld en wat schiet ik er mee op als ik weet wat er vroeger gebeurd is. Misschien moet ik maar aan de pillen, desnoods slik ik die maar m'n hele leven, ik weet echt niet meer hoe ik hier anders uit moet komen, als ik hier al ooit uit kom.
Nu denk ik zelfs om er helemaal niet meer naar toe te gaan, wat heeft nog voor toegevoegde waarde. Het kost me veel geld en wat schiet ik er mee op als ik weet wat er vroeger gebeurd is. Misschien moet ik maar aan de pillen, desnoods slik ik die maar m'n hele leven, ik weet echt niet meer hoe ik hier anders uit moet komen, als ik hier al ooit uit kom.
dinsdag 3 maart 2009 om 01:29
Wat voor therapie je ook hebt gedaan of gaat doen (praten, pillen whatever, nu die regressietherapie), ik zou als je eenmaal hebt besloten iets te gaan proberen het iig een serieuze kans geven. Dus niet na 1 keer toch maar weer stoppen. Ook al kun je er met je rationele koppie misschien niet bij waarom het je zou kunnen helpen. Volgens mij kun je bij elke therapie wel denken 'wat heb ik er nou aan' (met allerlei verschillende 'argumenten'), maar de therapie die je doet is toch een min of meer geaccepteerde vorm van therapie waarbij best veel mensen baat hebben volgens mij.
Pillen... kunnen helpen. Iig in combi met therapie. En als je je zo belabberd voelt als nu kan ik me best voorstellen dat je die erbij wilt hebben. Kunnen ze je daar bij de GGZ misschien goed over adviseren?
Pillen... kunnen helpen. Iig in combi met therapie. En als je je zo belabberd voelt als nu kan ik me best voorstellen dat je die erbij wilt hebben. Kunnen ze je daar bij de GGZ misschien goed over adviseren?
woensdag 4 maart 2009 om 22:28
Phien je hebt ook gelijk. Bij elke therapie zou ik zeggen dat het me niet gaat helpen. Het liefste wilde ik dat ik er meteen vanaf was na 1 gesprekje maar dat is helaas onmogelijk, ik ben te ongeduldig.
Ondanks dat ik toch vaak denk om aan de AD te gaan beginnen houd iets me toch tegen. M'n "dip" is weer wat minder en ik blijf het voorlopig nog maar even aankijken, mocht het nog geen verbetering in komen dan doe ik het alsnog. ggz heeft al aangegeven dat het altijd mogelijk is als ik dat wil, ze staan er iig niet negatief tegenover. Maar goed das dus voor later. Eerst m'n therapie maar doorzetten!
Caroo, thanks voor de tip! Zal het eens gaan proberen! Enige homeopatische middel dat ik gebruikt heb is valeriaan, maar dat hielp niet.
Ondanks dat ik toch vaak denk om aan de AD te gaan beginnen houd iets me toch tegen. M'n "dip" is weer wat minder en ik blijf het voorlopig nog maar even aankijken, mocht het nog geen verbetering in komen dan doe ik het alsnog. ggz heeft al aangegeven dat het altijd mogelijk is als ik dat wil, ze staan er iig niet negatief tegenover. Maar goed das dus voor later. Eerst m'n therapie maar doorzetten!
Caroo, thanks voor de tip! Zal het eens gaan proberen! Enige homeopatische middel dat ik gebruikt heb is valeriaan, maar dat hielp niet.
woensdag 4 maart 2009 om 22:55
quote:Caroo83 schreef op 04 maart 2009 @ 20:12:
Hey Ticluna!
Ik gebruik nu een homeopathisch middel als ik te gestressed, bang, zenuwachtig of paniekerig ben. Valdispert heet het, gewoon bij de drogist te koop. 6 euro ongeveer.Caroo, Valdispert is toch een merk, geen product? http://www.valdispert.nl Ik zie dat ze bv valeriaancapsules hebben (helpen mij ook niet), maar ook iets met citroenmelisse wat de zenuwen ook zou ontspannen, en nog wel meer. Welke heb jij dan gehad?
vraag uit eigen belang, schiet nl heel soms nog steeds wel in de 'piekerstand' en al beinvloedt dat m'n gedrag niet, ik word daar wel heel moe van! (zowel geestelijk als fysiek)
Hey Ticluna!
Ik gebruik nu een homeopathisch middel als ik te gestressed, bang, zenuwachtig of paniekerig ben. Valdispert heet het, gewoon bij de drogist te koop. 6 euro ongeveer.Caroo, Valdispert is toch een merk, geen product? http://www.valdispert.nl Ik zie dat ze bv valeriaancapsules hebben (helpen mij ook niet), maar ook iets met citroenmelisse wat de zenuwen ook zou ontspannen, en nog wel meer. Welke heb jij dan gehad?
vraag uit eigen belang, schiet nl heel soms nog steeds wel in de 'piekerstand' en al beinvloedt dat m'n gedrag niet, ik word daar wel heel moe van! (zowel geestelijk als fysiek)
woensdag 4 maart 2009 om 22:59
woensdag 4 maart 2009 om 23:16
*pakt doosje uit het keukenkastje*
Valdispert Rust heet het. Is idd op basis van valeriaan. Er is ook een extra sterke variant en iets voor nachtrust.
@Phien: zie nu ook dat dat het merk is. Die website die jij noemt, is de goeie.
Heb t nog maar een paar keer gebruikt, maar had wel het idee dat het hielp. Voelde me daarna in ieder geval een stuk rustiger. (of zou t een placebo-effect zijn )
Vind t in ieder geval wel de moeite om te proberen. Heb ook wel oxazepam in de kast staan, maar wil dat niet te vaak gebruiken omdat ik er ook een beetje moe van word. Dat heb ik met Valdispert niet.
Valdispert Rust heet het. Is idd op basis van valeriaan. Er is ook een extra sterke variant en iets voor nachtrust.
@Phien: zie nu ook dat dat het merk is. Die website die jij noemt, is de goeie.
Heb t nog maar een paar keer gebruikt, maar had wel het idee dat het hielp. Voelde me daarna in ieder geval een stuk rustiger. (of zou t een placebo-effect zijn )
Vind t in ieder geval wel de moeite om te proberen. Heb ook wel oxazepam in de kast staan, maar wil dat niet te vaak gebruiken omdat ik er ook een beetje moe van word. Dat heb ik met Valdispert niet.
woensdag 4 maart 2009 om 23:20
woensdag 4 maart 2009 om 23:41
quote:Phien schreef op 04 maart 2009 @ 22:59:
Ticluna, wanneer ga je weer naar je 'regressiemevrouw' trouwens?
Dat weet ik nog niet, waarschijnlijk eind van de maand pas weer. Kan zelf niet eerder door werk en andere dingen, ben de afgelopen keer ook niet geweest omdat ik ziek thuis zat. Dus het wordt een tijdje even stil wat dat betreft.
Ticluna, wanneer ga je weer naar je 'regressiemevrouw' trouwens?
Dat weet ik nog niet, waarschijnlijk eind van de maand pas weer. Kan zelf niet eerder door werk en andere dingen, ben de afgelopen keer ook niet geweest omdat ik ziek thuis zat. Dus het wordt een tijdje even stil wat dat betreft.
maandag 23 maart 2009 om 20:42
Hallo,
Ik dacht laat ik nog eens van me horen, voor degene die het interesseert. Het is alweer even geleden dat ik hier voor het laatst gepost heb, maar sindsdien is er nog niks verandert en begin me alleen maar rotter te voelen. Ik loop nou al een tijdje bij de therapie, maar het heeft me nog niks geholpen, totaal niks. Ik moet maar lijstjes in blijven vullen en we bespreken hoe het de afgelopen week gaat en that's it. Wat heb ik daar aan! De regressietherapie ben ik al een tijd niet geweest, niet vanwege m'n angst, maar door andere redenen en voorlopig zit het er ook niet in.
Ik ben steeds meer geneigd situaties te vermijden, ik weet dat ik langzaamaan steeds dieper zak en straks weer thuis zit.
Laatst was ik met een vriendin naar de stad. Leuk, maar het is altijd die klote angst die alles verpest. Iemand hoeft me maar 2 seconden aan te kijken en ik sta verstijfd van angst. Want ja diegene zal wel negatief over me denken. Ik ben zo bang, zo bang voor mensen, en waarom? Wat heb ik met al die andere mensen te maken!!
De tranen lopen over me wangen, ik weet het echt niet meer. Zo wil ik niet meer leven, het is te zwaar, ik wil ook gewoon als ieder ander alles op m'n gemakje kunnen doen. Wat een kutleven.
Ik dacht laat ik nog eens van me horen, voor degene die het interesseert. Het is alweer even geleden dat ik hier voor het laatst gepost heb, maar sindsdien is er nog niks verandert en begin me alleen maar rotter te voelen. Ik loop nou al een tijdje bij de therapie, maar het heeft me nog niks geholpen, totaal niks. Ik moet maar lijstjes in blijven vullen en we bespreken hoe het de afgelopen week gaat en that's it. Wat heb ik daar aan! De regressietherapie ben ik al een tijd niet geweest, niet vanwege m'n angst, maar door andere redenen en voorlopig zit het er ook niet in.
Ik ben steeds meer geneigd situaties te vermijden, ik weet dat ik langzaamaan steeds dieper zak en straks weer thuis zit.
Laatst was ik met een vriendin naar de stad. Leuk, maar het is altijd die klote angst die alles verpest. Iemand hoeft me maar 2 seconden aan te kijken en ik sta verstijfd van angst. Want ja diegene zal wel negatief over me denken. Ik ben zo bang, zo bang voor mensen, en waarom? Wat heb ik met al die andere mensen te maken!!
De tranen lopen over me wangen, ik weet het echt niet meer. Zo wil ik niet meer leven, het is te zwaar, ik wil ook gewoon als ieder ander alles op m'n gemakje kunnen doen. Wat een kutleven.
dinsdag 24 maart 2009 om 16:10
Beste Ticluna,
Na alle reakties gelezen te hebben wil ik toch nog reageren, ook al heb je al een hoop steun en goedbedoelde adviezen gekregen.
Als 'ervaringsdeskundige' (onbevoegd
heb ik nog wel wat toe te voegen aan wat er allemaal tegen je gezegd is.
Er zijn een hoop therapieen over tafel gegaan en ook ik heb behoorlijk geshopt in het alternatieve en reguliere circuit, en helemaal beter ben ik nog steeds niet maar mijn doel is nu ook niet meer om 100% te worden want ik ben er in de loop van de tijd steeds meer achter gekomen dat iedereen wel wat heeft. Ook die mensen die zo snel en zelfverzekerd zijn vinden het niet fijn om afgewezen te worden en zo kan ik nog wel tig menselijke eigenschappen/gedragingen opnoemen.
Dat was voor mij al een hele troost!
Ook het idee (lichtelijk cynisch misschien maar if it helps, it helps!) dat het altijd erger kan vind ik nog steeds een grote troost. Af en toe heb ik weer zo'n mismoedige bui dat mn moeder me aankijkt met zo'n blik van meisje als ik toch iets voor je kon doen, en dan zeg ik gewoon ach mam ik ben in ieder geval niet verslaafd aan heroine ofzo!
En daar kunnen we dan allebei weer om lachen, het is natuurlijk een wrange lach op dat moment, en het is ook echt zo'n therapeuten-term dat je dingen aan het "weglachen'" bent, I don't care.
Dus ik zou zeggen, blijven lachen, om jezelf, zie mezelf nou blozen bij het uit mn portemonnee peuren van mn pinpas bij de kassa van de Albert Heijn, je raakt zo minder bang voor je eigen gestuntel en kan er makkelijker een luchtige draai aan geven en dan kom je erachter dat je er een keer niet aan gedacht hebt, dat je wel eens zou kunnen gaan zweten, blozen, whatever, toen je stond af te rekenen.
Verder worden er veel therapieen genoemd, en ik geloof dat er meer wegen naar Rome leiden maar wat voor de een werkt werkt voor de ander niet of minder, je moet er wel "aan toe" zijn om maar weer een verschrikkelijk erge term er tegenaan te gooien.
Dan het kostenprobleem, bij buurthuizen geven ze vaak heel goedkoop yoga-les, en de eerste keer naar binnen stappen is natuurlijk eng, maar zoals een ander al schreef, dat is heel gewoon dat je dat spannend vindt, natuurlijk zijn er uitzonderingen maar die hebben dan weer vliegangst of bindingsangst of kunnen zich moeilijk uiten of weet ik wat.
Neem iemand mee, al is het alleen maar voor de eerste les, of ga eerst kennismaken met de lerares/leraar, ik had een hele fijne in Den Haag, echt een heel bijzonder en warm mens, ik kan haar naam hier niet zomaar neerplempen maar als er mensen in Den Haag stresskipjes zijn met een smalle beurs dan wil ik in een persoonlijk berichtje graag haar naam doorgeven.
Dan had ik nog een hoop steun aan mijn vriendje, die heeft mij geleerd om te accepteren dat ik niet echt spoor wat sommige dingen betreft, hij houdt van me met alles dr op en dr aan en ik ben er nog steeds van overtuigd dat "acceptatie" een toverwoord is.
Het ging er nog even over dat het niet bij je hoort, maar het is NU zo, dus op dit moment hoort het bij jou, en door het te accepteren is het niet zo dat je je er maar bij neerlegt (dit heb ik erg lang gedacht, dat accepteren het tegenovergestelde van ertegen vechten is, en dus niet OK) maar dat je een grote stressfactor namelijk het jezelf voor de kop slaan van waarom ben ik nou zo/heb ik hier nou last van/ . . . .
Stel dat je een personal coach had die zo tegen je zou praten dan zou je m hoop ik toch snel ontslaan!
Ik las dat er ook een thread is met als onderwerp "houden van jezelf", het begint toch met in ieder geval jezelf niet te verwerpen maar te accepteren, dat wil niet zeggen dat je jezelf helemaal OK vindt in de zin van "zo ben ik nou eenmaal" (ik krijg jeuk van mensen die dit zeggen...)
want er blijft altijd wel wat te leren aan zelfinzicht bla bla bla maar zoals de zaken er nu voorstaan heb je het ermee te doen, met jezelf.
Ik las ook dat je ongezond eet en weinig aan bewegen toekomt, en je hoeft niet meteen a la Bram Bakker aan het marathon lopen te slaan maar stukken fietsen en lopen maakt ook al stofjes aan in je hersens waardoor je je beter/relaxter voelt.
En gezonde voeding, het zal geen applaus van Dr Gillian McKeith opleveren maar iets van groente en fruit en n beetje minder met de gefrituurde zwaar suikerhoudende zooi scheelt al een hele hoop.
Er bestaan ook bewijzen voor het feit dat bepaalde voedingsstoffen een feel good effect hebben, zo uit mn hoofd is magnesium en vitamine B complex ook iets wat daaronder valt, ik slik zelf een multivitamine om dat dan maar gedekt te hebben al staat er op het potje dat het geen vervanging is voor gezonde voeding maar ik heb nu net een zak mini-marsjes gekocht, had ik niet moeten doen, en dan vind ik het toch fijn dat er toch nog wat vitaminen binnenkomen met die 1x per dag pil.
Medicatie, dat heeft inderdaad bijwerkingen, maar er zijn zoveel verschillende soorten, en volgens mij had je vroeger Prozac geslikt, die wordt volgens mij nu niet meer zoveel voorgeschreven. De een heeft baat bij Effexor, ik niet, ik slik al jaren een onderhoudsdosering Seroxat en ik ga deze zomer proberen af te bouwen en als dat niet lukt (heb het al vaker geprobeerd zonder) dan blijf ik het gewoon slikken, voor mij is de kwaal erger dan het middel, maar dat moet ieder voor zichzelf beslissen.
Van valeriaan heb je een flinke dosis nodig om er iets van te merken, (hoorde ik een natuurarts eens op de radio vertellen) je hebt ook druppels van Pfluger Neuraston en in pilvorm heet het Nervoregin, daar zit een kruidenmengsel in wat zenuwkalmerend werkt. Het werkt niet alsof je een valiumpje neemt natuurlijk, maar je hebt ook niet de ontwenningsverschijnselen als je er mee stopt.
Nou dit was wel weer genoeg text!
Ik hoop dat je er iets aan hebt, en 1 ding kan ik ook zeggen net als iemand anders al schreef, met ouder worden wordt het meestal langzaam minder, omdat het je steeds minder kan schelen wat anderen van je vinden! Ik kan niet wachten tot ik een ouwe taart ben en lekker gesprekjes aanknoop met mensen die op de bus wachten hahahha!
Sterkte dr mee!!
Na alle reakties gelezen te hebben wil ik toch nog reageren, ook al heb je al een hoop steun en goedbedoelde adviezen gekregen.
Als 'ervaringsdeskundige' (onbevoegd
heb ik nog wel wat toe te voegen aan wat er allemaal tegen je gezegd is.Er zijn een hoop therapieen over tafel gegaan en ook ik heb behoorlijk geshopt in het alternatieve en reguliere circuit, en helemaal beter ben ik nog steeds niet maar mijn doel is nu ook niet meer om 100% te worden want ik ben er in de loop van de tijd steeds meer achter gekomen dat iedereen wel wat heeft. Ook die mensen die zo snel en zelfverzekerd zijn vinden het niet fijn om afgewezen te worden en zo kan ik nog wel tig menselijke eigenschappen/gedragingen opnoemen.
Dat was voor mij al een hele troost!
Ook het idee (lichtelijk cynisch misschien maar if it helps, it helps!) dat het altijd erger kan vind ik nog steeds een grote troost. Af en toe heb ik weer zo'n mismoedige bui dat mn moeder me aankijkt met zo'n blik van meisje als ik toch iets voor je kon doen, en dan zeg ik gewoon ach mam ik ben in ieder geval niet verslaafd aan heroine ofzo!
En daar kunnen we dan allebei weer om lachen, het is natuurlijk een wrange lach op dat moment, en het is ook echt zo'n therapeuten-term dat je dingen aan het "weglachen'" bent, I don't care.
Dus ik zou zeggen, blijven lachen, om jezelf, zie mezelf nou blozen bij het uit mn portemonnee peuren van mn pinpas bij de kassa van de Albert Heijn, je raakt zo minder bang voor je eigen gestuntel en kan er makkelijker een luchtige draai aan geven en dan kom je erachter dat je er een keer niet aan gedacht hebt, dat je wel eens zou kunnen gaan zweten, blozen, whatever, toen je stond af te rekenen.
Verder worden er veel therapieen genoemd, en ik geloof dat er meer wegen naar Rome leiden maar wat voor de een werkt werkt voor de ander niet of minder, je moet er wel "aan toe" zijn om maar weer een verschrikkelijk erge term er tegenaan te gooien.
Dan het kostenprobleem, bij buurthuizen geven ze vaak heel goedkoop yoga-les, en de eerste keer naar binnen stappen is natuurlijk eng, maar zoals een ander al schreef, dat is heel gewoon dat je dat spannend vindt, natuurlijk zijn er uitzonderingen maar die hebben dan weer vliegangst of bindingsangst of kunnen zich moeilijk uiten of weet ik wat.
Neem iemand mee, al is het alleen maar voor de eerste les, of ga eerst kennismaken met de lerares/leraar, ik had een hele fijne in Den Haag, echt een heel bijzonder en warm mens, ik kan haar naam hier niet zomaar neerplempen maar als er mensen in Den Haag stresskipjes zijn met een smalle beurs dan wil ik in een persoonlijk berichtje graag haar naam doorgeven.
Dan had ik nog een hoop steun aan mijn vriendje, die heeft mij geleerd om te accepteren dat ik niet echt spoor wat sommige dingen betreft, hij houdt van me met alles dr op en dr aan en ik ben er nog steeds van overtuigd dat "acceptatie" een toverwoord is.
Het ging er nog even over dat het niet bij je hoort, maar het is NU zo, dus op dit moment hoort het bij jou, en door het te accepteren is het niet zo dat je je er maar bij neerlegt (dit heb ik erg lang gedacht, dat accepteren het tegenovergestelde van ertegen vechten is, en dus niet OK) maar dat je een grote stressfactor namelijk het jezelf voor de kop slaan van waarom ben ik nou zo/heb ik hier nou last van/ . . . .
Stel dat je een personal coach had die zo tegen je zou praten dan zou je m hoop ik toch snel ontslaan!
Ik las dat er ook een thread is met als onderwerp "houden van jezelf", het begint toch met in ieder geval jezelf niet te verwerpen maar te accepteren, dat wil niet zeggen dat je jezelf helemaal OK vindt in de zin van "zo ben ik nou eenmaal" (ik krijg jeuk van mensen die dit zeggen...)
want er blijft altijd wel wat te leren aan zelfinzicht bla bla bla maar zoals de zaken er nu voorstaan heb je het ermee te doen, met jezelf.
Ik las ook dat je ongezond eet en weinig aan bewegen toekomt, en je hoeft niet meteen a la Bram Bakker aan het marathon lopen te slaan maar stukken fietsen en lopen maakt ook al stofjes aan in je hersens waardoor je je beter/relaxter voelt.
En gezonde voeding, het zal geen applaus van Dr Gillian McKeith opleveren maar iets van groente en fruit en n beetje minder met de gefrituurde zwaar suikerhoudende zooi scheelt al een hele hoop.
Er bestaan ook bewijzen voor het feit dat bepaalde voedingsstoffen een feel good effect hebben, zo uit mn hoofd is magnesium en vitamine B complex ook iets wat daaronder valt, ik slik zelf een multivitamine om dat dan maar gedekt te hebben al staat er op het potje dat het geen vervanging is voor gezonde voeding maar ik heb nu net een zak mini-marsjes gekocht, had ik niet moeten doen, en dan vind ik het toch fijn dat er toch nog wat vitaminen binnenkomen met die 1x per dag pil.
Medicatie, dat heeft inderdaad bijwerkingen, maar er zijn zoveel verschillende soorten, en volgens mij had je vroeger Prozac geslikt, die wordt volgens mij nu niet meer zoveel voorgeschreven. De een heeft baat bij Effexor, ik niet, ik slik al jaren een onderhoudsdosering Seroxat en ik ga deze zomer proberen af te bouwen en als dat niet lukt (heb het al vaker geprobeerd zonder) dan blijf ik het gewoon slikken, voor mij is de kwaal erger dan het middel, maar dat moet ieder voor zichzelf beslissen.
Van valeriaan heb je een flinke dosis nodig om er iets van te merken, (hoorde ik een natuurarts eens op de radio vertellen) je hebt ook druppels van Pfluger Neuraston en in pilvorm heet het Nervoregin, daar zit een kruidenmengsel in wat zenuwkalmerend werkt. Het werkt niet alsof je een valiumpje neemt natuurlijk, maar je hebt ook niet de ontwenningsverschijnselen als je er mee stopt.
Nou dit was wel weer genoeg text!
Ik hoop dat je er iets aan hebt, en 1 ding kan ik ook zeggen net als iemand anders al schreef, met ouder worden wordt het meestal langzaam minder, omdat het je steeds minder kan schelen wat anderen van je vinden! Ik kan niet wachten tot ik een ouwe taart ben en lekker gesprekjes aanknoop met mensen die op de bus wachten hahahha!
Sterkte dr mee!!
dinsdag 24 maart 2009 om 19:07
Ticluna, ook van mij een Wat een narigheid meis.
Jammer dat je niet naar die regressietherapie kunt voorlopig. Is daar echt niks aan te doen? En weet je op welke termijn je er weer verder zult kunnen?
Hoe denk je nu over medicatie? Wat zegt je therapeute daar ervan dat het nu zo slecht gaat?
En... heb je nog gesport na die laatste keer?
(f)
Jammer dat je niet naar die regressietherapie kunt voorlopig. Is daar echt niks aan te doen? En weet je op welke termijn je er weer verder zult kunnen?
Hoe denk je nu over medicatie? Wat zegt je therapeute daar ervan dat het nu zo slecht gaat?
En... heb je nog gesport na die laatste keer?
(f)
donderdag 26 maart 2009 om 20:02
Bedankt voor jullie lieve reacties. Sorry dat ik niet eerder heb gereageerd, er was wat onverwachts tussengekomen en geen mogelijkheid gehad om eerder te reageren. Het doet me goed om zulke reacties te krijgen, erg fijn, bedankt.
@Pink, elk advies is mooi meegenomen Misschien moet ik me idd eens gaan verdiepen in NLP, ik had meteen op internet gekeken naar het boek voor dummies, ga het misschien aanschaffen, denk er nog even over.
Je schreef dat ik sterker ben dan die angst, maar ik voel dat helemaal niet zo. Ik WIL me wel sterker voelen dan de angst, maar KAN het (nog) niet. Ik weet niet hoe. En daar baal ik van, de angst leidt m'n leven, alles wordt beinvloed door de angst. Ik kan me niet eens voorstellen hoe het is om niet angstig te zijn.
@Tijgermeisje. Duidelijk verhaal en bedankt voor je tips!
Snap je advies, maar helaas gaan er sommige dingen bij mij niet in. Het rare is, ik weet dat er zoveel meer mensen zijn met dit, dat ik heus wel normaal ben, dat ik me helemaal niet hoef te schamen etc etc. maar ondanks dat ik dit allemaal wel weet, dringt het op de één of andere manier toch niet door. En dat het erger kan, dat weet ik ook, alleen zie ik dat bij mezelf niet zo, want voor mezelf kan het niet erger. Accepteren, tja, hoe kan ik dit in godsnaam accepteren. Ik kan het niet, of beter gezegd ik weet niet eens hoe het moet. Ik heb het maar ik accepteer het niet omdat ik het niet wil.
@Phien. Ik ben al een tijdje niet naar de regressietherapie geweest en kan er voorlopig niet naartoe omdat ik op de dag dat ik tijd/vrij heb niet altijd de auto tot m'n beschikking heb.
Het is 3 kwartier met de auto en OV vind ik te angstig. Ik heb inmiddels ook besloten dat ik ga stoppen bij haar. Ik wil er wel mee doorgaan maar dan in m'n eigen woonplaats, zodat ik niet afhankelijk ben van vervoer en gewoon op m'n fiets er naartoe kan. Moet ik alleen nog wel een andere therapeute vinden...
Ik denk er steeds meer aan om toch medicijnen te gaan gebruiken, ik durf het eigenlijk nog steeds niet. Het rare is dat ik me regelmatig zo down voel, maar als ik bij de therapeute ben lijkt het allemaal vergeten en gaat het allemaal wel oke. Het komt dan ook eigenlijk niet echt ter sprake, ze weet ook niet dat ik me nu zo down voel.
We hadden vóór de therapie afgesproken dat als het na een tijdje nog niet lekker gaat dat ik dan medicijnen ga proberen, maar ik denk dat ik nu te vroeg ben en dat het raar is als ik het nu al wil.. ? Ik kan pas na volgende week weer naar haar toe, maar ik denk dat ik toch een afspraak ga proberen te maken voor volgende week.
Ik heb nog 2 keer na de 1e keer gesport en daarna niet meer....
Ik ben echt slecht bezig
@Pink, elk advies is mooi meegenomen Misschien moet ik me idd eens gaan verdiepen in NLP, ik had meteen op internet gekeken naar het boek voor dummies, ga het misschien aanschaffen, denk er nog even over.
Je schreef dat ik sterker ben dan die angst, maar ik voel dat helemaal niet zo. Ik WIL me wel sterker voelen dan de angst, maar KAN het (nog) niet. Ik weet niet hoe. En daar baal ik van, de angst leidt m'n leven, alles wordt beinvloed door de angst. Ik kan me niet eens voorstellen hoe het is om niet angstig te zijn.
@Tijgermeisje. Duidelijk verhaal en bedankt voor je tips!
Snap je advies, maar helaas gaan er sommige dingen bij mij niet in. Het rare is, ik weet dat er zoveel meer mensen zijn met dit, dat ik heus wel normaal ben, dat ik me helemaal niet hoef te schamen etc etc. maar ondanks dat ik dit allemaal wel weet, dringt het op de één of andere manier toch niet door. En dat het erger kan, dat weet ik ook, alleen zie ik dat bij mezelf niet zo, want voor mezelf kan het niet erger. Accepteren, tja, hoe kan ik dit in godsnaam accepteren. Ik kan het niet, of beter gezegd ik weet niet eens hoe het moet. Ik heb het maar ik accepteer het niet omdat ik het niet wil.
@Phien. Ik ben al een tijdje niet naar de regressietherapie geweest en kan er voorlopig niet naartoe omdat ik op de dag dat ik tijd/vrij heb niet altijd de auto tot m'n beschikking heb.
Het is 3 kwartier met de auto en OV vind ik te angstig. Ik heb inmiddels ook besloten dat ik ga stoppen bij haar. Ik wil er wel mee doorgaan maar dan in m'n eigen woonplaats, zodat ik niet afhankelijk ben van vervoer en gewoon op m'n fiets er naartoe kan. Moet ik alleen nog wel een andere therapeute vinden...
Ik denk er steeds meer aan om toch medicijnen te gaan gebruiken, ik durf het eigenlijk nog steeds niet. Het rare is dat ik me regelmatig zo down voel, maar als ik bij de therapeute ben lijkt het allemaal vergeten en gaat het allemaal wel oke. Het komt dan ook eigenlijk niet echt ter sprake, ze weet ook niet dat ik me nu zo down voel.
We hadden vóór de therapie afgesproken dat als het na een tijdje nog niet lekker gaat dat ik dan medicijnen ga proberen, maar ik denk dat ik nu te vroeg ben en dat het raar is als ik het nu al wil.. ? Ik kan pas na volgende week weer naar haar toe, maar ik denk dat ik toch een afspraak ga proberen te maken voor volgende week.
Ik heb nog 2 keer na de 1e keer gesport en daarna niet meer....
Ik ben echt slecht bezig
donderdag 26 maart 2009 om 20:57
quote:Ticluna schreef op 26 maart 2009 @ 20:02:
Ik heb nog 2 keer na de 1e keer gesport en daarna niet meer.... Dat lijkt me in jouw situatie heel normaal. En elke keer dat je die angst en weerzin weet te doorbreken mag je trots op jezelf zijn. En als dat trots zijn je zelf niet lukt... dan doe ik het wel. Ik vind het nl echt heel goed dat je al drie keer geweest bent. (En ik ben heel slecht in diplomatieke lieve praatjes, ben veel te impulsief daarvoor , dus neem maar van me aan dat ik het meen als ik het schrijf).
Die medicatie, ik zou er tegen je behandelaar bij de GGZ toch maar binnenkort eens serieus over beginnen. Wat je hier schrijft kun je daar ook uitleggen; dat je je tijdens therapiesessies minder down voelt, maar dat je er daarbuiten wel echt veel last van hebt. En ook dat de angst je nog steeds evenveel of misschien zelfs meer in z'n greep krijgt. En dat je daar in je dagelijks leven echt behoorlijk veel last van hebt.
Te vroeg lijkt het me zeker niet om ernaar te vragen. Je bent daar nu hoeveel maanden in behandeling, drie of vier ofzo? En als zij het nu toch nog te vroeg vinden om ermee te beginnen, dan leggen ze je dat wel uit en heb je weer meer duidelijkheid op dat gebied
Die regressietherapeute, ja, ik kan me er wat bij voorstellen. Weet je al hoe je een goede nieuwe therapeut in je eigen woonplaats kunt vinden? Misschien heeft je huidige therapeute een tip? Vaak kennen ze door hun opleiding nl andere therapeuten met hetzelfde vakgebied door het hele (of iig halve) land.
Ik heb nog 2 keer na de 1e keer gesport en daarna niet meer....
Dat lijkt me in jouw situatie heel normaal. En elke keer dat je die angst en weerzin weet te doorbreken mag je trots op jezelf zijn. En als dat trots zijn je zelf niet lukt... dan doe ik het wel. Ik vind het nl echt heel goed dat je al drie keer geweest bent. (En ik ben heel slecht in diplomatieke lieve praatjes, ben veel te impulsief daarvoor , dus neem maar van me aan dat ik het meen als ik het schrijf).Die medicatie, ik zou er tegen je behandelaar bij de GGZ toch maar binnenkort eens serieus over beginnen. Wat je hier schrijft kun je daar ook uitleggen; dat je je tijdens therapiesessies minder down voelt, maar dat je er daarbuiten wel echt veel last van hebt. En ook dat de angst je nog steeds evenveel of misschien zelfs meer in z'n greep krijgt. En dat je daar in je dagelijks leven echt behoorlijk veel last van hebt.
Te vroeg lijkt het me zeker niet om ernaar te vragen. Je bent daar nu hoeveel maanden in behandeling, drie of vier ofzo? En als zij het nu toch nog te vroeg vinden om ermee te beginnen, dan leggen ze je dat wel uit en heb je weer meer duidelijkheid op dat gebied
Die regressietherapeute, ja, ik kan me er wat bij voorstellen. Weet je al hoe je een goede nieuwe therapeut in je eigen woonplaats kunt vinden? Misschien heeft je huidige therapeute een tip? Vaak kennen ze door hun opleiding nl andere therapeuten met hetzelfde vakgebied door het hele (of iig halve) land.
donderdag 26 maart 2009 om 21:38
Pinkt traantje weg*
Lief dat je dat zegt, zo zie ik het helemaal niet. Nu je het zegt denk ik ja 3x oke het is niet veel maar het is in ieder geval iets. Ik ben echt een beetje ontroerd... hmpf.
Je hebt gelijk van de medicatie.Maar ik ben een beetje bang voor haar reactie als ik zeg dat het helemaal niet zo goed gaat dan dat ik altijd zeg. Ze vraagt elke week hoe het gaat en hoe de afgelopen week gegaan is. Ik zeg altijd dat het oke gaat en dat ik angstige momenten heb maar niet dat ik me best wel heel erg down voel. En dan krijg ik meteen de vraag waarom ik het niet eerder verteld heb.
Ik moet de "oude" regressietherapeut nog vertellen dat ik er mee wil stoppen, maar ik durf het niet zo goed (ook dát durf ik niet eens). Het is haar werk, maar ik ben bang dat ze boos wordt en ik haar teleurstel. Ze heeft toch veel tijd in me gestoken. Ik had voor afgelopen week weer een afspraak staan, door omstandigheden kon ik er niet naartoe en heb ik haar afgelopen weekend gemaild dat ik niet kon komen, ze had nog niet gereageerd, maar ik ging er eigenlijk een beetje vanuit dat het wel goed was zo. Maar gister had ze m'n voicemail ingesproken waar ik bleef.....
Dat vind ik al erg vervelend, en als ik dan ook nog ga zeggen dat ik niet meer kom dan zal ze wel boos zijn en me een rekening sturen omdat ik niet op tijd zou hebben afgezegd. Ik durf 'r niet eens te bellen.
En ja een nieuwe therapeut, daar zeg je wat, ik weet geen andere therapeut hier, dat zou ik dan toch via internet moeten zoeken denk ik. Ik durf m'n "oude" therapeut ook niet te vragen.
Lief dat je dat zegt, zo zie ik het helemaal niet. Nu je het zegt denk ik ja 3x oke het is niet veel maar het is in ieder geval iets. Ik ben echt een beetje ontroerd... hmpf.
Je hebt gelijk van de medicatie.Maar ik ben een beetje bang voor haar reactie als ik zeg dat het helemaal niet zo goed gaat dan dat ik altijd zeg. Ze vraagt elke week hoe het gaat en hoe de afgelopen week gegaan is. Ik zeg altijd dat het oke gaat en dat ik angstige momenten heb maar niet dat ik me best wel heel erg down voel. En dan krijg ik meteen de vraag waarom ik het niet eerder verteld heb.
Ik moet de "oude" regressietherapeut nog vertellen dat ik er mee wil stoppen, maar ik durf het niet zo goed (ook dát durf ik niet eens). Het is haar werk, maar ik ben bang dat ze boos wordt en ik haar teleurstel. Ze heeft toch veel tijd in me gestoken. Ik had voor afgelopen week weer een afspraak staan, door omstandigheden kon ik er niet naartoe en heb ik haar afgelopen weekend gemaild dat ik niet kon komen, ze had nog niet gereageerd, maar ik ging er eigenlijk een beetje vanuit dat het wel goed was zo. Maar gister had ze m'n voicemail ingesproken waar ik bleef.....
Dat vind ik al erg vervelend, en als ik dan ook nog ga zeggen dat ik niet meer kom dan zal ze wel boos zijn en me een rekening sturen omdat ik niet op tijd zou hebben afgezegd. Ik durf 'r niet eens te bellen.
En ja een nieuwe therapeut, daar zeg je wat, ik weet geen andere therapeut hier, dat zou ik dan toch via internet moeten zoeken denk ik. Ik durf m'n "oude" therapeut ook niet te vragen.
zaterdag 28 maart 2009 om 09:29
Hoi Ticluna,
Hoe gaat het nu met je?
Ik ben ook altijd zenuwachtig, maar dan specifiek voor ziektes en angsten. Wel iets anders dan bij jou, denk ik. Maar het gevoel van zenuwen ken ik dus erg goed.
In 2004 heb ik een gegeneraliseerde angststoornis gehad. Als ik jouw verhaal lees, is het vergelijkbaar.
Ik wil je echt een tip geven. In 2004 (en ook nu!) ben ik te lang met mijn klachten doorgelopen. Ik wilde ook absoluut niet aan de AD. ABSOLUUT NIET! Ik wilde het op eigen kracht en geen troep in mijn lijf. De huisarts had me echter al een aantal keer gezegd dat het beter zou zijn om toch met AD te beginnen om de rust terug te krijgen. Ik heb dat keer op keer afgehouden. Totdat ik dus als een trillend rietje op de bank belandde en letterlijk 24 uur stijf stond van angst. No escape, dus AD.
Vanuit 2004 kan ik je zeggen dat het de beste beslissing is die ik had kunnen maken en dat ik spijt heb dat ik het niet eerder had gedaan. Echt waar, de angsten en zenuwen verdwenen. Langzaamaan natuurlijk.
Nu ben ik dus heel angstig om ziektes e.d. en dat is behoorlijk doorgeslagen. Nu ben ik sinds 4 dagen weer aan de AD (met pijn en moeite) en het valt me zwaar maar ik weet dat ik weinig opties heb.
Dus meid, denk er goed over na. Het zou je eventueel goed kunnen helpen.
Hoe gaat het nu met je?
Ik ben ook altijd zenuwachtig, maar dan specifiek voor ziektes en angsten. Wel iets anders dan bij jou, denk ik. Maar het gevoel van zenuwen ken ik dus erg goed.
In 2004 heb ik een gegeneraliseerde angststoornis gehad. Als ik jouw verhaal lees, is het vergelijkbaar.
Ik wil je echt een tip geven. In 2004 (en ook nu!) ben ik te lang met mijn klachten doorgelopen. Ik wilde ook absoluut niet aan de AD. ABSOLUUT NIET! Ik wilde het op eigen kracht en geen troep in mijn lijf. De huisarts had me echter al een aantal keer gezegd dat het beter zou zijn om toch met AD te beginnen om de rust terug te krijgen. Ik heb dat keer op keer afgehouden. Totdat ik dus als een trillend rietje op de bank belandde en letterlijk 24 uur stijf stond van angst. No escape, dus AD.
Vanuit 2004 kan ik je zeggen dat het de beste beslissing is die ik had kunnen maken en dat ik spijt heb dat ik het niet eerder had gedaan. Echt waar, de angsten en zenuwen verdwenen. Langzaamaan natuurlijk.
Nu ben ik dus heel angstig om ziektes e.d. en dat is behoorlijk doorgeslagen. Nu ben ik sinds 4 dagen weer aan de AD (met pijn en moeite) en het valt me zwaar maar ik weet dat ik weinig opties heb.
Dus meid, denk er goed over na. Het zou je eventueel goed kunnen helpen.
maandag 30 maart 2009 om 15:05
quote:bollo schreef op 28 maart 2009 @ 09:29:
Ik wil je echt een tip geven. In 2004 (en ook nu!) ben ik te lang met mijn klachten doorgelopen. Ik wilde ook absoluut niet aan de AD. ABSOLUUT NIET! Ik wilde het op eigen kracht en geen troep in mijn lijf. De huisarts had me echter al een aantal keer gezegd dat het beter zou zijn om toch met AD te beginnen om de rust terug te krijgen. Ik heb dat keer op keer afgehouden. Totdat ik dus als een trillend rietje op de bank belandde en letterlijk 24 uur stijf stond van angst. No escape, dus AD.
He Bollo, bedankt voor je reactie en je ervaring met AD. Het lijkt wel of ik mezelf lees.. "absoluut niet!!" hihi. Ik heb ook besloten AD te gaan proberen, heb inmiddels aan m'n therapeute aangegeven dat ik het wil proberen. Moet nu wachten over hoe en wat. Het idee dat ik dit nu heb aangegeven en het nu toch gaat gebeuren (de medicijnen) heb ik er een gemixt gevoel over, aan de ene kant denk ik doen! wat heb je te verliezen aan de andere kant denk ik hmm is het nou echt wel zo nodig om AD te gebruiken, het gaat nou toch ook wel zonder? het valt allemaal best mee.
Maar ik blijf bij m'n standpunt dat ik het wil proberen, maar toch heb ik er een negatief gevoel over.
Ik wil je echt een tip geven. In 2004 (en ook nu!) ben ik te lang met mijn klachten doorgelopen. Ik wilde ook absoluut niet aan de AD. ABSOLUUT NIET! Ik wilde het op eigen kracht en geen troep in mijn lijf. De huisarts had me echter al een aantal keer gezegd dat het beter zou zijn om toch met AD te beginnen om de rust terug te krijgen. Ik heb dat keer op keer afgehouden. Totdat ik dus als een trillend rietje op de bank belandde en letterlijk 24 uur stijf stond van angst. No escape, dus AD.
He Bollo, bedankt voor je reactie en je ervaring met AD. Het lijkt wel of ik mezelf lees.. "absoluut niet!!" hihi. Ik heb ook besloten AD te gaan proberen, heb inmiddels aan m'n therapeute aangegeven dat ik het wil proberen. Moet nu wachten over hoe en wat. Het idee dat ik dit nu heb aangegeven en het nu toch gaat gebeuren (de medicijnen) heb ik er een gemixt gevoel over, aan de ene kant denk ik doen! wat heb je te verliezen aan de andere kant denk ik hmm is het nou echt wel zo nodig om AD te gebruiken, het gaat nou toch ook wel zonder? het valt allemaal best mee.
Maar ik blijf bij m'n standpunt dat ik het wil proberen, maar toch heb ik er een negatief gevoel over.
maandag 30 maart 2009 om 15:13
quote:pink11 schreef op 28 maart 2009 @ 10:55:
Ticluna, even iets heel anders... hoe reageer jij op suikers?
Toen ik een neuroot was, at ik nogal veel suikers - ik was er min of meer aan verslaafd - en ik dronk sloten koffie.
Ik heb gewerkt aan mijn manier van denken, aan mijn overtuigingen, maar ik ben rond die tijd ook afgekickt van de koffie en de suikers (ik kwam er achter dat ik hypoglycemie had, een verstoorde suikerstofwisseling - wsl juist een gevolg van teveel suiker en crashdiëten etc etc).
Toen ik was gestopt met koffie en witte suikers, werd ik fysiek een ander mens, binnen een paar weken voelde ik veel minder stress. Dat verschil was bij mij echt groot. Nooit meer koffie voor mij
Het kwam zomaar in me op dat het zou kunnen dat jij ook gevoelig ben voor zulke stoffen. Het kan natuurlijk ook zijn dat het niet zo is, maar ik wilde het toch even aankaarten.
Sterkte en succes (f)
Hi Pink, de enige reactie op mijn suikers die ik weet is dat ik aankom Ik moet wel zeggen dat ik veel suikers eet de laatste tijd (maanden). Maar dit komt ook door m'n "probleem", ik zorg slecht voor mezelf qua eten en eet helemaal niet zo gezond meer als vroeger. Ik probeer vaak te minderen, maar het lukt me niet.
Hoe kom je erachter of je hypoglycemie hebt?
Ticluna, even iets heel anders... hoe reageer jij op suikers?
Toen ik een neuroot was, at ik nogal veel suikers - ik was er min of meer aan verslaafd - en ik dronk sloten koffie.
Ik heb gewerkt aan mijn manier van denken, aan mijn overtuigingen, maar ik ben rond die tijd ook afgekickt van de koffie en de suikers (ik kwam er achter dat ik hypoglycemie had, een verstoorde suikerstofwisseling - wsl juist een gevolg van teveel suiker en crashdiëten etc etc).
Toen ik was gestopt met koffie en witte suikers, werd ik fysiek een ander mens, binnen een paar weken voelde ik veel minder stress. Dat verschil was bij mij echt groot. Nooit meer koffie voor mij
Het kwam zomaar in me op dat het zou kunnen dat jij ook gevoelig ben voor zulke stoffen. Het kan natuurlijk ook zijn dat het niet zo is, maar ik wilde het toch even aankaarten.
Sterkte en succes (f)
Hi Pink, de enige reactie op mijn suikers die ik weet is dat ik aankom Ik moet wel zeggen dat ik veel suikers eet de laatste tijd (maanden). Maar dit komt ook door m'n "probleem", ik zorg slecht voor mezelf qua eten en eet helemaal niet zo gezond meer als vroeger. Ik probeer vaak te minderen, maar het lukt me niet.
Hoe kom je erachter of je hypoglycemie hebt?
maandag 30 maart 2009 om 16:06
Hey Ticluna,
Mocht je interesse hebben in die fysio waar ik heen ga, mail me dan ff op caroo83@hotmail.com. Dan mail ik je ff die website van die vrouw (vind t wat gek om die site hier zo neer te zetten). Weet niet hoe berichten sturen via forum werkt...
Wordt gewoon vergoed en is in de Jordaan, dus je kunt er op de fiets naar toe
groetjes Caro
Mocht je interesse hebben in die fysio waar ik heen ga, mail me dan ff op caroo83@hotmail.com. Dan mail ik je ff die website van die vrouw (vind t wat gek om die site hier zo neer te zetten). Weet niet hoe berichten sturen via forum werkt...
Wordt gewoon vergoed en is in de Jordaan, dus je kunt er op de fiets naar toe
groetjes Caro
