Psyche
alle pijlers
Altijd zenuwachtig
maandag 12 januari 2009 om 21:55
Dat is het, ik ben bijna altijd zenuwachtig. Als ik op m'n werk zit, als ik naar buiten ga, als ik boodschappen moet doen, overal waar ik naartoe ga, het is er altijd en overal. Ik heb een vorm van sociale angst en het belemmert mijn leven gigantisch. Ik kan niet meer normaal functioneren.
Heb het een jaar geleden overwonnen door therapie (had zelfs straatvrees) en was een heel ander mens geworden. Ik deed weer alles en genoot van het leven. Zelfs zonder medicijnen, ik was zo trots op mezelf dat ik dit overwonnen had en dat ik m'n leven niet meer door de angst liet leiden.
Nu is het er langzaam weer ingeslopen, hoe weet ik niet, en ik weet me geen raad meer. Ik loop weer bij de psycholoog en heb eens in de 2 weken een gesprekje waarin proberen we m'n gedachten weer "recht te trekken". Ik heb het gevoel dat het niet werkt, ik zit in zo'n negatieveve spiraal, ik kom geen stap verder, loop inmiddels bij een acupuncturist maar ook dat helpt niet. Ik wil absoluut geen medicijnen, vanwege de bijwerkingen en dat ik mijn probleem niet met een pilletje wil oplossen.
M'n leven staat weer in het teken van m'n angst, ik sta er mee op en ga er mee naar bed, het is een hel en ik wil dit niet meer. Maar ik weet het gewoon allemaal niet meer. Ondanks dat ik weet dat ik het eerder overwonnen heb, helpen die gedachten me niet.
Waarom ik dit schrijf weet ik niet, ik ben er zo verdrietig van, dit is geen leven.
Heb het een jaar geleden overwonnen door therapie (had zelfs straatvrees) en was een heel ander mens geworden. Ik deed weer alles en genoot van het leven. Zelfs zonder medicijnen, ik was zo trots op mezelf dat ik dit overwonnen had en dat ik m'n leven niet meer door de angst liet leiden.
Nu is het er langzaam weer ingeslopen, hoe weet ik niet, en ik weet me geen raad meer. Ik loop weer bij de psycholoog en heb eens in de 2 weken een gesprekje waarin proberen we m'n gedachten weer "recht te trekken". Ik heb het gevoel dat het niet werkt, ik zit in zo'n negatieveve spiraal, ik kom geen stap verder, loop inmiddels bij een acupuncturist maar ook dat helpt niet. Ik wil absoluut geen medicijnen, vanwege de bijwerkingen en dat ik mijn probleem niet met een pilletje wil oplossen.
M'n leven staat weer in het teken van m'n angst, ik sta er mee op en ga er mee naar bed, het is een hel en ik wil dit niet meer. Maar ik weet het gewoon allemaal niet meer. Ondanks dat ik weet dat ik het eerder overwonnen heb, helpen die gedachten me niet.
Waarom ik dit schrijf weet ik niet, ik ben er zo verdrietig van, dit is geen leven.
donderdag 5 februari 2009 om 19:46
die 20 sessies werden bij mij toen grotendeels vergoed door verzekering, ik had het ook niet zelf kunnen betalen... Wordt idd een flinke smak geld.
Hoe het nu gaat? Nou die angst ben ik kwijt. Nu al iig 2 jaar. En dat vind ik echt heel fijn. Elke dag weer. Ik ga binnenkort op wintersportvakantie met een grote groep vrienden en kennissen en kennissen van kennissen en ik kijk er echt al weken enorm naar uit! Dus ik heb er nu echt geen last meer van. En ik hoop maar dat dat zo blijft... want ik weet dat je wel een bepaalde gevoeligheid kunt houden, zoals ook wel weer uit een paar verhalen van anderen op dit topic bleek.
Maar wel bleef en blijf ik nogal wat studie- en andere problemen houden die ik ook al van jongs af aan heb. Moeite met concentreren enzo, snel afgeleid, heel vergeetachtig ook. Daardoor is blijft mijn leven best 'n chaos. Was al zo voor die angstklachten de pan uit rezen, en is nu dus nog steeds zo. Terwijl ik hoopte dat die 'chaos' in mijn hoofd ook over zou gaan; dat het zeg maar een symptoom van die angst zou zijn... maar dat is dus blijkbaar niet zo.
Toen ik afgelopen semester voor de zoveelste keer vastliep met de helft van mijn vakken (in een studie die ik op zich boeiend vind) heb ik besloten toch maar weer hulp te zoeken.
Na huisarts te hebben uitgelegd dat mijn angst over is en ik ook niet somber ben, heeft hij me doorverwezen naar ADHD-spreekuur van PsyQ. Daar wordt nu onderzocht of ik ADHD zou kunnen hebben, of wat anders de oorzaak van m'n klachten zou kunnen zijn.
Zo ben ik hier ook op het forum terechtgekomen: via het ADD/ADHD-topic dat hier ook loopt. Wilde wat ervaringen en verhalen met anderen uitwisselen die tegen vergelijkbare dingen aanlopen. En toen ik hier toch een account had ben ik m'n blik maar eens gaan verbreden...
Wel verslavend, zo'n forum, zeker voor iemand zoals ik die steeds afleiding zoekt . Want ja, als ik iets echt interessant vind kan ik me juist weer supergoed concentreren -- schijnt normaal te zijn bij ADHD -- en zijn er zo weer 2 studieuren voorbij...
Maar goed 'probleemvrij' ben ik dus helaas niet, alhoewel wel op gebied van jouw topic
Hoe het nu gaat? Nou die angst ben ik kwijt. Nu al iig 2 jaar. En dat vind ik echt heel fijn. Elke dag weer. Ik ga binnenkort op wintersportvakantie met een grote groep vrienden en kennissen en kennissen van kennissen en ik kijk er echt al weken enorm naar uit! Dus ik heb er nu echt geen last meer van. En ik hoop maar dat dat zo blijft... want ik weet dat je wel een bepaalde gevoeligheid kunt houden, zoals ook wel weer uit een paar verhalen van anderen op dit topic bleek.
Maar wel bleef en blijf ik nogal wat studie- en andere problemen houden die ik ook al van jongs af aan heb. Moeite met concentreren enzo, snel afgeleid, heel vergeetachtig ook. Daardoor is blijft mijn leven best 'n chaos. Was al zo voor die angstklachten de pan uit rezen, en is nu dus nog steeds zo. Terwijl ik hoopte dat die 'chaos' in mijn hoofd ook over zou gaan; dat het zeg maar een symptoom van die angst zou zijn... maar dat is dus blijkbaar niet zo.
Toen ik afgelopen semester voor de zoveelste keer vastliep met de helft van mijn vakken (in een studie die ik op zich boeiend vind) heb ik besloten toch maar weer hulp te zoeken.
Na huisarts te hebben uitgelegd dat mijn angst over is en ik ook niet somber ben, heeft hij me doorverwezen naar ADHD-spreekuur van PsyQ. Daar wordt nu onderzocht of ik ADHD zou kunnen hebben, of wat anders de oorzaak van m'n klachten zou kunnen zijn.
Zo ben ik hier ook op het forum terechtgekomen: via het ADD/ADHD-topic dat hier ook loopt. Wilde wat ervaringen en verhalen met anderen uitwisselen die tegen vergelijkbare dingen aanlopen. En toen ik hier toch een account had ben ik m'n blik maar eens gaan verbreden...
Wel verslavend, zo'n forum, zeker voor iemand zoals ik die steeds afleiding zoekt . Want ja, als ik iets echt interessant vind kan ik me juist weer supergoed concentreren -- schijnt normaal te zijn bij ADHD -- en zijn er zo weer 2 studieuren voorbij...
Maar goed 'probleemvrij' ben ik dus helaas niet, alhoewel wel op gebied van jouw topic
zondag 8 februari 2009 om 13:17
Jouw verhaal geeft me weer hoop Phien! Echt te gek dat je er helemaal vanaf bent. Ik vind het ook knap van je dat je er gewoon helemaal geen last meer van je angst heb. Het is dus mogelijk om er vanaf te komen, maar zo "makkelijk" als een mens dit kan krijgen, zo moeilijk is het om er vanaf te komen, helaas.
Maar wat leuk dat je binnenkort met zo'n grote groep op vakantie gaat! Durfde je dat soort dingen eerst niet?
Ik kan me niet eens voorstellen hoe het is zonder zenuwen/angst. Wat waren voor jou de meest angstige momenten? Je had dan geen pleinvrees, maar had je wel angst op straat af en toe? Of dat helemaal niet?
Ik ga komende week weer naar de ggz, en naar die andere therapeut natuurlijk, en dat alles op 1 dag, dus dat wordt een heftig dagje denk ik, maar we gaan er gewoon weer voor!
Gister gingen we uitgebreid boodschappen doen, dat gaat allemaal wel goed, maar zodra ik bij de kassa kom gieren de zenuwen door m'n lijf en wil ik het liefst heel snel wegrennen. In m'n vorige therapie heb ik geleerd om juist wél in de situatie te blijven, dus dat doe ik dan ook wel maar pff wat een vervelende situatie was dat weer.
Maar wat leuk dat je binnenkort met zo'n grote groep op vakantie gaat! Durfde je dat soort dingen eerst niet?
Ik kan me niet eens voorstellen hoe het is zonder zenuwen/angst. Wat waren voor jou de meest angstige momenten? Je had dan geen pleinvrees, maar had je wel angst op straat af en toe? Of dat helemaal niet?
Ik ga komende week weer naar de ggz, en naar die andere therapeut natuurlijk, en dat alles op 1 dag, dus dat wordt een heftig dagje denk ik, maar we gaan er gewoon weer voor!
Gister gingen we uitgebreid boodschappen doen, dat gaat allemaal wel goed, maar zodra ik bij de kassa kom gieren de zenuwen door m'n lijf en wil ik het liefst heel snel wegrennen. In m'n vorige therapie heb ik geleerd om juist wél in de situatie te blijven, dus dat doe ik dan ook wel maar pff wat een vervelende situatie was dat weer.
maandag 9 februari 2009 om 22:52
Mijn meest angstige momenten... hm. Eens goed graven. Ik vermeed vooral heel veel angstige momenten, dus de meest angstige heb ik simpelweg niet meegemaakt... Maar wat ik iig heel naar vond was:
- naar feestjes gaan. En ja skivakanties of wat voor andere happenings in groepsverband waren dus ook uit den boze. Als ik zoiets al toezei, zei ik geregeld, na aanval van hyperventilatie, op het laatste moment af
- bij vrienden/kennissen op bezoek gaan; dan was ik bang dat ze me belachelijk zouden maken omdat ik maar neit met mijn studie vooruit kwam (het idee alleen al; en het zijn echt schatten van mensen)
- nieuwe mensen leren kennen, waar dan ook. Van de zenuwen was ik dan ook totaal niet mezelf. Nep stoer enzo. Flauwe grapjes. Niet te bedwingen proestbuien... Waar ik me dan vervolgens weer om ging zitten schamen.
- essays of tentamens nabespreken met docenten. Bang dat ze me zouden vertellen dat ik eigelijk wel een heel dom meisje was en hoe ik het in me hoofd haalde om zulk werk in te leveren...
- op zonnige dagen langs terrassen lopen of op terrassen zitten, uit angst dat jongens/mannen grapjes zouden roepen waarop ik 'niet leuk genoeg' zou weten te reageren. Zelfde trouwens met sportscholen. als de dood dat iemand een praatje zou proberen te maken en ik dan niks 'leuks' terug had te zeggen
- telefoon niet opnemen als ik niet wist wie het was, en vaak ook niet als ik wel wist wie het was. Ik had het idee me voor ik opnam eerst geestelijk op het gesprek voor moest bereiden, terwijl ik tegelijkertijd natuurlijk geen idee had waar het over zou gaan. Tegen de tijd dat ik me uit deze gordiaanse stressknoop ontward had was die telefoon natuurlijk al lang opgehouden met rinkelen...
- presentaties geven bij mijn studie. Daar kon ik weken vantevoren helemaal ontregeld van zijn, en dan op het moment zelf black outs enzo. Die angst heeft nog het langst voortgeduurd. Maar tijdens mijn stage, nu een jaar geleden, heb ik mijn stagebegeleider voorgesteld om een spannende presentatie van hem over te nemen (voor een groep diplomaten, in het Engels). En dat ging hardstikke goed... sinds die tijd ben ik ook van die presentatievrees écht af.
- misschien nog wel meer, maar dat weet ik dan nu gelukkig niet meer.
*edit* dit valt misschien niet onder sociofobie, meer onder 'algemene angst', maar ik had vooral ook de neiging om eindeloos in de toekomst te kijken en daar dan allemaal beren op de weg te ontdekken. En daar dan eindeloos over door te piekeren... Vooral over of ik na mijn studie wel een baan zou kunnen vinden, maar ook over de gezondheid van mijn vriend en familieleden (2 hebben een chronische ziekte waarvan het beloop onzeker is).
Die sociofobische dingen gingen voor het merendeel ongeveer 2 jaar geleden over; aan dit gepieker kwam ongeveer een jaar geleden een eind toen ik op stage ging en ik me realiseerde dat ik veel meer (aan)kon dan ik jarenlang had gedacht... *einde edit*
En nee, echt grote angst om over straat te gaan heb ik nooit gehad. Wel vreemde weerzin... maar nooit echt heftige paniek ofzo. Ook met boodschappen doen had ik geen probleem, behalve bij ons in de buurt waar 1 medewerker van de supermarkt steeds weer praatjes met me wilde maken...
- naar feestjes gaan. En ja skivakanties of wat voor andere happenings in groepsverband waren dus ook uit den boze. Als ik zoiets al toezei, zei ik geregeld, na aanval van hyperventilatie, op het laatste moment af
- bij vrienden/kennissen op bezoek gaan; dan was ik bang dat ze me belachelijk zouden maken omdat ik maar neit met mijn studie vooruit kwam (het idee alleen al; en het zijn echt schatten van mensen)
- nieuwe mensen leren kennen, waar dan ook. Van de zenuwen was ik dan ook totaal niet mezelf. Nep stoer enzo. Flauwe grapjes. Niet te bedwingen proestbuien... Waar ik me dan vervolgens weer om ging zitten schamen.
- essays of tentamens nabespreken met docenten. Bang dat ze me zouden vertellen dat ik eigelijk wel een heel dom meisje was en hoe ik het in me hoofd haalde om zulk werk in te leveren...
- op zonnige dagen langs terrassen lopen of op terrassen zitten, uit angst dat jongens/mannen grapjes zouden roepen waarop ik 'niet leuk genoeg' zou weten te reageren. Zelfde trouwens met sportscholen. als de dood dat iemand een praatje zou proberen te maken en ik dan niks 'leuks' terug had te zeggen
- telefoon niet opnemen als ik niet wist wie het was, en vaak ook niet als ik wel wist wie het was. Ik had het idee me voor ik opnam eerst geestelijk op het gesprek voor moest bereiden, terwijl ik tegelijkertijd natuurlijk geen idee had waar het over zou gaan. Tegen de tijd dat ik me uit deze gordiaanse stressknoop ontward had was die telefoon natuurlijk al lang opgehouden met rinkelen...
- presentaties geven bij mijn studie. Daar kon ik weken vantevoren helemaal ontregeld van zijn, en dan op het moment zelf black outs enzo. Die angst heeft nog het langst voortgeduurd. Maar tijdens mijn stage, nu een jaar geleden, heb ik mijn stagebegeleider voorgesteld om een spannende presentatie van hem over te nemen (voor een groep diplomaten, in het Engels). En dat ging hardstikke goed... sinds die tijd ben ik ook van die presentatievrees écht af.
- misschien nog wel meer, maar dat weet ik dan nu gelukkig niet meer.
*edit* dit valt misschien niet onder sociofobie, meer onder 'algemene angst', maar ik had vooral ook de neiging om eindeloos in de toekomst te kijken en daar dan allemaal beren op de weg te ontdekken. En daar dan eindeloos over door te piekeren... Vooral over of ik na mijn studie wel een baan zou kunnen vinden, maar ook over de gezondheid van mijn vriend en familieleden (2 hebben een chronische ziekte waarvan het beloop onzeker is).
Die sociofobische dingen gingen voor het merendeel ongeveer 2 jaar geleden over; aan dit gepieker kwam ongeveer een jaar geleden een eind toen ik op stage ging en ik me realiseerde dat ik veel meer (aan)kon dan ik jarenlang had gedacht... *einde edit*
En nee, echt grote angst om over straat te gaan heb ik nooit gehad. Wel vreemde weerzin... maar nooit echt heftige paniek ofzo. Ook met boodschappen doen had ik geen probleem, behalve bij ons in de buurt waar 1 medewerker van de supermarkt steeds weer praatjes met me wilde maken...
maandag 9 februari 2009 om 23:11
en nee, het is niet zo dat ik nooit meer bang ben. ook nu kan ik nog geregeld denken 'oh mijn god straks heb ik het helemaal verkeerd gedaan'. Maar die gedachte is er dan even, en floept dan weer weg. Die angst beinvloedt me niet meer in mijn gedrag.
en dat ik gevoelig blijf voor angstige gedachten... dat zal mijn persoonlijkheid zijn. maar daar kan ik goed mee leven.
heb je trouwens zin om op het afgelopen week opgestarte uitstel-topic mee te komen schrijven? Daar zitten ook een aantal mensen die tegen sociofobische dingen aanlopen, en nog een paar andere uistellers zoals ik... misschien vind je het gezellig, en wie weet kun je er zelfs energie uit opdoen om zo nu en dan weer eens een stapje te zetten met iets waar je tegenop ziet... (het topic heet eigenlijk 'geen doorzettingsvermogen', en nee, ik denk niet dat jij daar nou in de eerste plaats last van hebt , maar de titel dekt onderhand de lading van het topic dan ook niet meer helemaal)
en dat ik gevoelig blijf voor angstige gedachten... dat zal mijn persoonlijkheid zijn. maar daar kan ik goed mee leven.
heb je trouwens zin om op het afgelopen week opgestarte uitstel-topic mee te komen schrijven? Daar zitten ook een aantal mensen die tegen sociofobische dingen aanlopen, en nog een paar andere uistellers zoals ik... misschien vind je het gezellig, en wie weet kun je er zelfs energie uit opdoen om zo nu en dan weer eens een stapje te zetten met iets waar je tegenop ziet... (het topic heet eigenlijk 'geen doorzettingsvermogen', en nee, ik denk niet dat jij daar nou in de eerste plaats last van hebt , maar de titel dekt onderhand de lading van het topic dan ook niet meer helemaal)
maandag 9 februari 2009 om 23:19
Ik herken dit ook. Had er vroeger veel last van, nu ik ouder word steeds minder, gelukkig. Want het werkt belemmerend.
Wat bij mij hielp wat werk betreft was een baan nemen in een hele ontspannen welzijnsorganisatie. Ik voelde me daar zo geaccepteerd om wie ik was, dat was echt een verademing gewoon. Niet op mijn tenen hoeven lopen (was ook nogal faalangstig vroeger).
Sociaal gezien ben ik er redelijk overheen gegroeid, maar nog niet helemaal en dat zal ook wel niet gebeuren. Het is iets wat bij mij hoort.
Ik ben veel dynamische, sociale meditaties gaan doen. Waarbij je heel veel contact met andere mensen had. En heb altijd van alles ondernomen, cursussen, opleidingen, noem maar op. Me niet tegen laten houden dus. In sommige omgevingen, waar ik me als een vis in het water voel, heb ik er geen last van. En naarmate ik ouder word, weet ik die steeds beter te vinden. Maar het is wel een karaktertrek bij mij.
Je bent dus niet alleen, wat uit de postings hierboven ook blijkt. En het wordt beter!
Wat bij mij hielp wat werk betreft was een baan nemen in een hele ontspannen welzijnsorganisatie. Ik voelde me daar zo geaccepteerd om wie ik was, dat was echt een verademing gewoon. Niet op mijn tenen hoeven lopen (was ook nogal faalangstig vroeger).
Sociaal gezien ben ik er redelijk overheen gegroeid, maar nog niet helemaal en dat zal ook wel niet gebeuren. Het is iets wat bij mij hoort.
Ik ben veel dynamische, sociale meditaties gaan doen. Waarbij je heel veel contact met andere mensen had. En heb altijd van alles ondernomen, cursussen, opleidingen, noem maar op. Me niet tegen laten houden dus. In sommige omgevingen, waar ik me als een vis in het water voel, heb ik er geen last van. En naarmate ik ouder word, weet ik die steeds beter te vinden. Maar het is wel een karaktertrek bij mij.
Je bent dus niet alleen, wat uit de postings hierboven ook blijkt. En het wordt beter!
maandag 9 februari 2009 om 23:40
quote:Ticluna schreef op 05 februari 2009 @ 17:07:
[...]
Hoi Caroo, ik weet niet of je dit nog leest, maar ik ben helemaal vergeten om op jouw reactie te reageren, sorry. Hoe is nu met jou? Heb je nog prozac kunnen krijgen of heb je therapie?
Ik heb nu een sessie hypno/regressie therapie gehad en ik loop ook bij de ggz, ik kijk even aan hoe het met die sessies gaat en mocht dat niet veel helpen dan ga ik ook een AD vragen.
Fijn dat het de vorige keer bij jou geholpen heeft. Maar wat naar dat je je weer slechter voelt, heeft dat voor jou een reden of is het er ook min of meer in geslopen?
Hoi Ticluna,
Bedankt voor je reactie. Was ff niet zo actief op het forum. Heb dus 2 weken terug een intake gehad en vorige week zouden ze me een behandelplan voorleggen, maar toen werd ik afgebeld omdat er iemand ziek was. Pffffff. Tis verzet naar aanstaande vrijdag. Heb wel aangegeven dat ik wel weer aan de AD wil en dan reageerden ze niet afwijzend op.
Daarnaast heb ik nu 4 sessies gehad bij een soort psychosomatische fysiotherapeut. De eerste 2 sessies kon ik echt alleen maar huilen. Die vrouw ging ook ademhalingsoefeningen met mij doen, maar dat leidde tot een hyperventilatie-aanval dus die hebben we nu voorlopig maar van het programma geschrapt. We doen nu vooral verschillende soorten ontspanningsoefeningen en die helpen echt! Voel me alweer wat beter. Weet niet hoe het werkt, maar die oefeningen geven een soort controle ofzo. Het zijn dingen die je thuis in je bed, voor het slapen gaan kunt oefenen, maar ook ongezien in het openbaar (bv over je benen wrijven, een beetje alsof je het koud hebt).
Dit wordt overigens geheel vergoed door mijn (aanvullende) verzekering! Valt gewoon onder fysiotherapie. Je klinkt wel positief over die regressietherapie, maar wellicht dat dit voor jou ook interessant is? In ieder geval financieel
Ben altijd al wel een beetje angstig geweest (inbrekers, brand, koolmonoxide, groepen...brrrr) , maar de afgelopen tijd is het verergerd. Bij mij is de oorzaak een beetje een combinatie van dingen, denk ik. 1,5 jaar geleden kwam ik terug na een half jaar studeren in het buitenland, waar ik woonde met meerdere mensen in huis en iedereen goed op elkaar lette en voor elkaar zorgde. Toen kwam ik weer thuis, in Amsterdam, waar ik in mijn eentje woon en helemaal op mezelf ben aangewezen. Was ineens superbang, voor vanalles. Durfde 's avonds ineens niet meer alleen naar huis te fietsen enzo. Twee weken nadat ik terugkwam bleek mijn vader kanker te hebben en toen zijn bij mij de paniek-/angstaanvallen begonnen. Heb er toen kort achter elkaar drie gehad. Daarna niet meer, maar ik voel eigenlijk constant de angst dat er weer zo'n aanval of iets anders engs staat te gebeuren. Afgelopen september is mijn vader, op veel te jonge leeftijd, overleden en dat was denk ik de druppel. Alles wat zeker leek in mijn leven, werd in 1 keer onderuit geveegd.
Maar het gaat nu best alweer wat beter. Ben benieuwd met wat voor behandelplan ze komen. Misschien kan ik de tips naar jou doorpaarsen
[...]
Hoi Caroo, ik weet niet of je dit nog leest, maar ik ben helemaal vergeten om op jouw reactie te reageren, sorry. Hoe is nu met jou? Heb je nog prozac kunnen krijgen of heb je therapie?
Ik heb nu een sessie hypno/regressie therapie gehad en ik loop ook bij de ggz, ik kijk even aan hoe het met die sessies gaat en mocht dat niet veel helpen dan ga ik ook een AD vragen.
Fijn dat het de vorige keer bij jou geholpen heeft. Maar wat naar dat je je weer slechter voelt, heeft dat voor jou een reden of is het er ook min of meer in geslopen?
Hoi Ticluna,
Bedankt voor je reactie. Was ff niet zo actief op het forum. Heb dus 2 weken terug een intake gehad en vorige week zouden ze me een behandelplan voorleggen, maar toen werd ik afgebeld omdat er iemand ziek was. Pffffff. Tis verzet naar aanstaande vrijdag. Heb wel aangegeven dat ik wel weer aan de AD wil en dan reageerden ze niet afwijzend op.
Daarnaast heb ik nu 4 sessies gehad bij een soort psychosomatische fysiotherapeut. De eerste 2 sessies kon ik echt alleen maar huilen. Die vrouw ging ook ademhalingsoefeningen met mij doen, maar dat leidde tot een hyperventilatie-aanval dus die hebben we nu voorlopig maar van het programma geschrapt. We doen nu vooral verschillende soorten ontspanningsoefeningen en die helpen echt! Voel me alweer wat beter. Weet niet hoe het werkt, maar die oefeningen geven een soort controle ofzo. Het zijn dingen die je thuis in je bed, voor het slapen gaan kunt oefenen, maar ook ongezien in het openbaar (bv over je benen wrijven, een beetje alsof je het koud hebt).
Dit wordt overigens geheel vergoed door mijn (aanvullende) verzekering! Valt gewoon onder fysiotherapie. Je klinkt wel positief over die regressietherapie, maar wellicht dat dit voor jou ook interessant is? In ieder geval financieel
Ben altijd al wel een beetje angstig geweest (inbrekers, brand, koolmonoxide, groepen...brrrr) , maar de afgelopen tijd is het verergerd. Bij mij is de oorzaak een beetje een combinatie van dingen, denk ik. 1,5 jaar geleden kwam ik terug na een half jaar studeren in het buitenland, waar ik woonde met meerdere mensen in huis en iedereen goed op elkaar lette en voor elkaar zorgde. Toen kwam ik weer thuis, in Amsterdam, waar ik in mijn eentje woon en helemaal op mezelf ben aangewezen. Was ineens superbang, voor vanalles. Durfde 's avonds ineens niet meer alleen naar huis te fietsen enzo. Twee weken nadat ik terugkwam bleek mijn vader kanker te hebben en toen zijn bij mij de paniek-/angstaanvallen begonnen. Heb er toen kort achter elkaar drie gehad. Daarna niet meer, maar ik voel eigenlijk constant de angst dat er weer zo'n aanval of iets anders engs staat te gebeuren. Afgelopen september is mijn vader, op veel te jonge leeftijd, overleden en dat was denk ik de druppel. Alles wat zeker leek in mijn leven, werd in 1 keer onderuit geveegd.
Maar het gaat nu best alweer wat beter. Ben benieuwd met wat voor behandelplan ze komen. Misschien kan ik de tips naar jou doorpaarsen
dinsdag 10 februari 2009 om 19:30
@Phien, wow wat veel situaties, erg herkenbaar ook! Dat van de telefoon opnemen hád ik ook. Gelukkig is dat een "had" geworden in plaats van dat ik het nog steeds "heb". Op de een of andere manier ben ik daar toch over heen gekomen... nou als de rest ook zo makkelijk gaat!
Bedankt voor je tip van het topic over doorzettingsvermogen! Ik had het topic gezien, maar nog niet echt alles gelezen. Toen ik de titel las dacht ik wel hee dat gaat over mij haha. Ik zal het zo gaan lezen en waarschijnlijk ook wel reageren, leuk!
@Marahbloem, bedankt voor je reactie. Hoor het toch regelmatig dat je naarmate ouder wordt het toch minder wordt. Als het bij mij ook zo is, dan zou dat wel fijn zijn alleen zie ik dat zelf niet zo in. Ben bijna 30 en nog heb ik dit, maar goed ik zit de laatste tijd wel in een erg negatieve spiraal. M'n baan vind ik erg leuk en daar wil ik ook niet weg. Het is ook geen stressbaan, heb leuke collega's, alleen mijn angst verpest het. Als ik weg ga wint de angst weer van mij en dat wil ik niet. Want in een volgende baan zal ik het ook hebben, de angst/zenuwen voor andere mensen.
@Caroo. Leuk dat je nog reageert! Ten eerste nog gecondoleerd met je vader. Kan me je angst goed voorstellen. De angst hebben om weer een aanval te krijgen herken ik wel, alleen heb ik nooit echt een paniekaanval. Maar zo'n stoot zenuwen door m'n lijf, weet ff niet hoe ik het anders moet noemen, voelt eigenlijk ook wel als een soort aanval dus vandaar herkenning.
Psychosomatische therapie heb ik ook nog nooit van gehoord. Ik hoor hier dingen waar ik echt nog nooit van gehoord heb hihi. Maar fijn dat je het al een beetje helpt! Is dat ook meer op je lichaam gericht? In plaats van praten?
Balen dat je afspraak niet door kon gaan de vorige keer. Gelukkig is het al bijna vrijdag dus dat schiet al een beetje op. Wel fijn dat ze niet-afwijzend tegen medicijnen zijn. Dat geeft je toch ook weer wat hoop denk ik.
Mocht je tips krijgen, paas ze dan maar door, ik sta er altijd voor open Sterkte en laat je nog weten hoe het verder allemaal gaat?
Bedankt voor je tip van het topic over doorzettingsvermogen! Ik had het topic gezien, maar nog niet echt alles gelezen. Toen ik de titel las dacht ik wel hee dat gaat over mij haha. Ik zal het zo gaan lezen en waarschijnlijk ook wel reageren, leuk!
@Marahbloem, bedankt voor je reactie. Hoor het toch regelmatig dat je naarmate ouder wordt het toch minder wordt. Als het bij mij ook zo is, dan zou dat wel fijn zijn alleen zie ik dat zelf niet zo in. Ben bijna 30 en nog heb ik dit, maar goed ik zit de laatste tijd wel in een erg negatieve spiraal. M'n baan vind ik erg leuk en daar wil ik ook niet weg. Het is ook geen stressbaan, heb leuke collega's, alleen mijn angst verpest het. Als ik weg ga wint de angst weer van mij en dat wil ik niet. Want in een volgende baan zal ik het ook hebben, de angst/zenuwen voor andere mensen.
@Caroo. Leuk dat je nog reageert! Ten eerste nog gecondoleerd met je vader. Kan me je angst goed voorstellen. De angst hebben om weer een aanval te krijgen herken ik wel, alleen heb ik nooit echt een paniekaanval. Maar zo'n stoot zenuwen door m'n lijf, weet ff niet hoe ik het anders moet noemen, voelt eigenlijk ook wel als een soort aanval dus vandaar herkenning.
Psychosomatische therapie heb ik ook nog nooit van gehoord. Ik hoor hier dingen waar ik echt nog nooit van gehoord heb hihi. Maar fijn dat je het al een beetje helpt! Is dat ook meer op je lichaam gericht? In plaats van praten?
Balen dat je afspraak niet door kon gaan de vorige keer. Gelukkig is het al bijna vrijdag dus dat schiet al een beetje op. Wel fijn dat ze niet-afwijzend tegen medicijnen zijn. Dat geeft je toch ook weer wat hoop denk ik.
Mocht je tips krijgen, paas ze dan maar door, ik sta er altijd voor open Sterkte en laat je nog weten hoe het verder allemaal gaat?
dinsdag 10 februari 2009 om 19:41
Ok en nu loop ik weer te twijfelen over m'n therapie. Ik weet even niet wat ik moet doen. Morgen moet ik weer naar de regressie therapie, ik noem het maar even zo, maar iets zegt me dat ik er mee moet stoppen maar waarom weet ik niet. Ik heb er ondanks dat ik er eerst een goed gevoel bij had, nu toch weer een raar gevoel bij.
Ik ben eigenlijk helemaal niet van dit soort therapieen en ben er eigenlijk altijd veel te nuchter voor geweest om dit soort dingen te "geloven", maar ik denk proberen kan altijd natuurlijk. Ik vind het toch raar dat ik veel geld voor die therapie contant moet betalen en ik heb de vorige keer eigenlijk m'n hele levensverhaal verteld waar ik nu eigenlijk een beetje spijt van heb. Maar waarom weet ik niet.
Als ik er nu aan denk dan voel ik me misschien toch niet zo ontspannen bij haar, maar misschien komt dat ook wel door het onbekende. Maar ik weet bijv. dat ze ademshalingoefeningen wil gaan doen, maar dit kan ik niet met andere mensen erbij, dan schaam ik me. Moet ik dan maar zeggen dat ik dat niet wil?
Het is gewoon bij die vrouw thuis en er ligt ook een matrasje op de grond, de vorige keer was ik blij dat ik daar niet op hoefde te liggen maar dat zal morgen waarschijnlijk wel moeten.
Ik vind het ook best eng allemaal, want die vrouw weet nu een heleboel van mij en als ze wil kan ze heel m'n verhaal op straat gooien (niet dat iemand daar geinteresseerd in is maar toch). Dat geeft mij het gevoel dat ze boven me staat... ofzo. Zo van als je stopt dan gooi ik je verhaal op straat. Het slaat misschien nergens op maar die gedachten heb ik wel.
Misschien moet ik er maar mee stoppen en het verder doen met de ggz en eventueel medicijnen. Wat vinden jullie? Toch gewoon gaan en kijken wat er van komt of er mee stoppen?
Ik ben eigenlijk helemaal niet van dit soort therapieen en ben er eigenlijk altijd veel te nuchter voor geweest om dit soort dingen te "geloven", maar ik denk proberen kan altijd natuurlijk. Ik vind het toch raar dat ik veel geld voor die therapie contant moet betalen en ik heb de vorige keer eigenlijk m'n hele levensverhaal verteld waar ik nu eigenlijk een beetje spijt van heb. Maar waarom weet ik niet.
Als ik er nu aan denk dan voel ik me misschien toch niet zo ontspannen bij haar, maar misschien komt dat ook wel door het onbekende. Maar ik weet bijv. dat ze ademshalingoefeningen wil gaan doen, maar dit kan ik niet met andere mensen erbij, dan schaam ik me. Moet ik dan maar zeggen dat ik dat niet wil?
Het is gewoon bij die vrouw thuis en er ligt ook een matrasje op de grond, de vorige keer was ik blij dat ik daar niet op hoefde te liggen maar dat zal morgen waarschijnlijk wel moeten.
Ik vind het ook best eng allemaal, want die vrouw weet nu een heleboel van mij en als ze wil kan ze heel m'n verhaal op straat gooien (niet dat iemand daar geinteresseerd in is maar toch). Dat geeft mij het gevoel dat ze boven me staat... ofzo. Zo van als je stopt dan gooi ik je verhaal op straat. Het slaat misschien nergens op maar die gedachten heb ik wel.
Misschien moet ik er maar mee stoppen en het verder doen met de ggz en eventueel medicijnen. Wat vinden jullie? Toch gewoon gaan en kijken wat er van komt of er mee stoppen?
dinsdag 10 februari 2009 om 20:00
Lieve allemaal,
Wat ik graag even kwijt wil: IEDEREEN is wel eens zenuwachtig. De koningin als ze een voordracht moet doen tot je snelle en macho buurman. Oké, de één heeft er meer last van dan een ander en de één weet het beter te verbergen dan de ander. Mij heeft het ontzettend geholpen te beseffen dat IEDEREEN zenuwachtig is. Bijvoorbeeld: ik ken niemand die het volledig ontspannen en relaxt is en het nou echt leuk vind om in een nieuwe groep mensen te komen. Vooral niet als in die groep iedereen elkaar al kent.. Nee, onbekend maakt vaak ENG. Maar het besef dat iedereen dat heeft+ dat iedereen veel meer bezig is met zijn eigen onzekerheid dan met de mijne, doet mij erg goed! Dus mijn advies: praat er met anderen over! Zoveel je kunt! Ook onbekenden! Laatst zat ik in een workshop, de eerste les. Ik zat naast een andere meid en ik was best zenuwachtig: wat zou er gaan gebeuren? Dus ik zei tegen haar: "Ik vind het allemaal wel spannend dit, hoor!" Nou ze wist niet hoe snel ze me gelijk moest geven Dan ga ik al veel rustiger de workshop in
Het is vast niet DE oplossing, maar misschien kan het jullie ook een beetje helpen!
Wat ik graag even kwijt wil: IEDEREEN is wel eens zenuwachtig. De koningin als ze een voordracht moet doen tot je snelle en macho buurman. Oké, de één heeft er meer last van dan een ander en de één weet het beter te verbergen dan de ander. Mij heeft het ontzettend geholpen te beseffen dat IEDEREEN zenuwachtig is. Bijvoorbeeld: ik ken niemand die het volledig ontspannen en relaxt is en het nou echt leuk vind om in een nieuwe groep mensen te komen. Vooral niet als in die groep iedereen elkaar al kent.. Nee, onbekend maakt vaak ENG. Maar het besef dat iedereen dat heeft+ dat iedereen veel meer bezig is met zijn eigen onzekerheid dan met de mijne, doet mij erg goed! Dus mijn advies: praat er met anderen over! Zoveel je kunt! Ook onbekenden! Laatst zat ik in een workshop, de eerste les. Ik zat naast een andere meid en ik was best zenuwachtig: wat zou er gaan gebeuren? Dus ik zei tegen haar: "Ik vind het allemaal wel spannend dit, hoor!" Nou ze wist niet hoe snel ze me gelijk moest geven Dan ga ik al veel rustiger de workshop in
Het is vast niet DE oplossing, maar misschien kan het jullie ook een beetje helpen!
dinsdag 10 februari 2009 om 21:30
Ticluna, als ik het zo lees lopen er bij jou in je tegenzin tegen die therapie twee dingen door elkaar:
1. de angst: brr op een matje liggen, moeite om ademhalingsoefeningen te doen als er iemand bij is, eng om uberhaupt erin te stappen als je niet goed weet wat er gaat gebeuren. Dan nog de angst dat ze, doordat je je levensverhaal aan haar hebt verteld en ze door therapie nog wel meer 'gevoelige' informatie over je te weet zou kunnen komen, je een poot uit zou kunnen draaien door je verhaal op straat te gooien. Voor een deel heeft iedereen dit soort angsten in een soortelijke situatie denk ik, maar voor een groter deel hoort het ook juist bij de problemen die je aan wilt pakken. Pas er dus voor op op die gevoelens te vertrouwen, want je kunt hiermee de aanpak van je problemen ook in de weg staan.
2. Dan lees ik nog twijfel over of dit de goede therapeute is: omdat nog niet duidelijk is of je wat kunt declareren, omdat nog niet duidelijk is hoeveel sessies ze denkt dat je nodig zou hebben, misschien omdat haar praktijk aan huis niet zo professioneel overkwam, enz.
Hier kan ik alleen maar over zeggen: vraag het haar! per telefoon, of morgen op consult. Schrijf desnoods van te voren je vragen op een papiertje en houd dat bij de hand, zodat je niks vergeet.
En over je twijfel of ze wel een goeie therapeut zal zijn: je hebt enkel de tip van de acupuncturist, en die was zelf niet bij haar in therapie geweest (toch?), dus veel zekerheid heb je inderdaad niet. En op zich is het wel belangrijk zelf de vinger aan de pols te houden. Niet omdat therapeuten je informatie op straat zouden gooien of je doelbewust kaalplukken (dat kan natuurlijk ook nog, maar je verhaal lezende lijkt me de kans daarop bij deze mevrouw niet zo groot), maar eerder omdat je in het 'alternatieve' circuit minder garanties hebt dat een therapeut ook ter zake kundig is.
Maar... ik twijfel ook een beetje om dat laatste op te schrijven. Ik vrees nl een beetje, dat je het (samen met wat anderen evt nog zullen schrijven) als reden zult aangrijpen om er dan maar helemaal mee te stoppen om eens een ander soort behandeling uit te proberen. En dat lijkt me tricky. Je gaf al aan dat je al lang bij het GGZ loopt en dat je daar nu niet echt vooruitgang vandaan ziet komen. Dan lijkt het me nu zaak om een GOEDE ander soort therapeut te vinden (pesso, innerlijk kind, NLP, wat je maar aanspreekt) om eens te onderzoeken of je daar wat aan kunt hebben. Misschien is zij dat, misschien moet het iemand anders zijn.
Dus... wat nu? Ik zou zeggen, ga morgen wel naar die afspraak, stel je vragen, en kijk wat voor hulp ze je concreet aan wil bieden. Dan krijg je én concrete financiele informatie, én je hebt nog een kans om te onderzoeken/kijken of ze je prettig lijkt om mee te werken. Verder kun je gelijk aan het begin van het gesprek ook al aangeven dat je het allemaal heel spannend vind en daarom deze keer bepaalde dingen (nog) niet wilt doen. Maar dan krijg je iig een concretere indicatie van wat therapie bij haar in zou houden.
Als je dan nog met twijfels blijft zitten. ga dan eens verder kijken naar andere therapeuten. Want er lopen echt goeie rond, ook (juist, zou ik bijna zeggen) buiten de GGZ.
1. de angst: brr op een matje liggen, moeite om ademhalingsoefeningen te doen als er iemand bij is, eng om uberhaupt erin te stappen als je niet goed weet wat er gaat gebeuren. Dan nog de angst dat ze, doordat je je levensverhaal aan haar hebt verteld en ze door therapie nog wel meer 'gevoelige' informatie over je te weet zou kunnen komen, je een poot uit zou kunnen draaien door je verhaal op straat te gooien. Voor een deel heeft iedereen dit soort angsten in een soortelijke situatie denk ik, maar voor een groter deel hoort het ook juist bij de problemen die je aan wilt pakken. Pas er dus voor op op die gevoelens te vertrouwen, want je kunt hiermee de aanpak van je problemen ook in de weg staan.
2. Dan lees ik nog twijfel over of dit de goede therapeute is: omdat nog niet duidelijk is of je wat kunt declareren, omdat nog niet duidelijk is hoeveel sessies ze denkt dat je nodig zou hebben, misschien omdat haar praktijk aan huis niet zo professioneel overkwam, enz.
Hier kan ik alleen maar over zeggen: vraag het haar! per telefoon, of morgen op consult. Schrijf desnoods van te voren je vragen op een papiertje en houd dat bij de hand, zodat je niks vergeet.
En over je twijfel of ze wel een goeie therapeut zal zijn: je hebt enkel de tip van de acupuncturist, en die was zelf niet bij haar in therapie geweest (toch?), dus veel zekerheid heb je inderdaad niet. En op zich is het wel belangrijk zelf de vinger aan de pols te houden. Niet omdat therapeuten je informatie op straat zouden gooien of je doelbewust kaalplukken (dat kan natuurlijk ook nog, maar je verhaal lezende lijkt me de kans daarop bij deze mevrouw niet zo groot), maar eerder omdat je in het 'alternatieve' circuit minder garanties hebt dat een therapeut ook ter zake kundig is.
Maar... ik twijfel ook een beetje om dat laatste op te schrijven. Ik vrees nl een beetje, dat je het (samen met wat anderen evt nog zullen schrijven) als reden zult aangrijpen om er dan maar helemaal mee te stoppen om eens een ander soort behandeling uit te proberen. En dat lijkt me tricky. Je gaf al aan dat je al lang bij het GGZ loopt en dat je daar nu niet echt vooruitgang vandaan ziet komen. Dan lijkt het me nu zaak om een GOEDE ander soort therapeut te vinden (pesso, innerlijk kind, NLP, wat je maar aanspreekt) om eens te onderzoeken of je daar wat aan kunt hebben. Misschien is zij dat, misschien moet het iemand anders zijn.
Dus... wat nu? Ik zou zeggen, ga morgen wel naar die afspraak, stel je vragen, en kijk wat voor hulp ze je concreet aan wil bieden. Dan krijg je én concrete financiele informatie, én je hebt nog een kans om te onderzoeken/kijken of ze je prettig lijkt om mee te werken. Verder kun je gelijk aan het begin van het gesprek ook al aangeven dat je het allemaal heel spannend vind en daarom deze keer bepaalde dingen (nog) niet wilt doen. Maar dan krijg je iig een concretere indicatie van wat therapie bij haar in zou houden.
Als je dan nog met twijfels blijft zitten. ga dan eens verder kijken naar andere therapeuten. Want er lopen echt goeie rond, ook (juist, zou ik bijna zeggen) buiten de GGZ.
dinsdag 10 februari 2009 om 22:24
Phien je weet het precies te bewoorden zoals ik het voel!
Ik ben helemaal gestressed over morgen pff! Nu je het zo schrijft, denk ik ook ja ik moet gewoon gaan en m'n vragen stellen en kijken wat daar uit komt, maar ik zie het al weer gebeuren dat ik daar morgen ben en braaf "mee doe" en niks zeg.
Heb alleen de tip van de acupunturist inderdaad, hij is zelf wel bij haar in behandeling geweest. Hij vertelde dat hij lichamelijke klachten had aan z'n rug waar hij niet vanaf kwam, medicijnen, fysio etc niks hielp. Toen is hij bij haar gekomen en zij wist te vertellen dat hij in een vorig leven door ridders (?) geslagen is en dat daar de pijn vandaan komt.... Sindsdien heeft hij nergens last meer van gehad...
Ik vind het wel een heeel raar verhaal en heb/had wel twijfels, omdat ik helemaal niet in reïncarnatie geloof. Maar omdat ik wel een goed gevoel bij hem had en hij destijds ook eerlijk gezegd dat hij mij niet verder kan helpen, omdat het te diep zit, gaf mij dat wel het gevoel dat het wel betrouwbaar is.
Vorige week zei ze dat ze met het innerlijk kind wil werken, dat zie ik ook wel zitten, maar de rest er om heen qua ademhalingsoefeningen hoeft voor mij eigenlijk niet zo. Dat kan ik ook thuis.Nu ik dit zo schrijf geeft me dat meteen rustiger gevoel, misschien moet ik het maar aangeven dat ik dat wel wil maar de rest erom heen niet ?
Hoe gaat dat eigenlijk in z'n werk qua het innerlijk kind?
Op zich loop ik niet zo heel erg lang bij de ggz, heb toen ik straatvrees had een half jaar therapie gehad maar daarna nooit meer geweest, sinds afgelopen december dan weer. Sindsdien nog maar 2x iemand gesproken, vanaf morgen weer elke week dus vandaar dat ik het wel weer via de ggz ook wil proberen.
Ik ben helemaal gestressed over morgen pff! Nu je het zo schrijft, denk ik ook ja ik moet gewoon gaan en m'n vragen stellen en kijken wat daar uit komt, maar ik zie het al weer gebeuren dat ik daar morgen ben en braaf "mee doe" en niks zeg.
Heb alleen de tip van de acupunturist inderdaad, hij is zelf wel bij haar in behandeling geweest. Hij vertelde dat hij lichamelijke klachten had aan z'n rug waar hij niet vanaf kwam, medicijnen, fysio etc niks hielp. Toen is hij bij haar gekomen en zij wist te vertellen dat hij in een vorig leven door ridders (?) geslagen is en dat daar de pijn vandaan komt.... Sindsdien heeft hij nergens last meer van gehad...
Ik vind het wel een heeel raar verhaal en heb/had wel twijfels, omdat ik helemaal niet in reïncarnatie geloof. Maar omdat ik wel een goed gevoel bij hem had en hij destijds ook eerlijk gezegd dat hij mij niet verder kan helpen, omdat het te diep zit, gaf mij dat wel het gevoel dat het wel betrouwbaar is.
Vorige week zei ze dat ze met het innerlijk kind wil werken, dat zie ik ook wel zitten, maar de rest er om heen qua ademhalingsoefeningen hoeft voor mij eigenlijk niet zo. Dat kan ik ook thuis.Nu ik dit zo schrijf geeft me dat meteen rustiger gevoel, misschien moet ik het maar aangeven dat ik dat wel wil maar de rest erom heen niet ?
Hoe gaat dat eigenlijk in z'n werk qua het innerlijk kind?
Op zich loop ik niet zo heel erg lang bij de ggz, heb toen ik straatvrees had een half jaar therapie gehad maar daarna nooit meer geweest, sinds afgelopen december dan weer. Sindsdien nog maar 2x iemand gesproken, vanaf morgen weer elke week dus vandaar dat ik het wel weer via de ggz ook wil proberen.
woensdag 11 februari 2009 om 19:18
Nou het was me het dagje wel, van de een naar de andere afspraak, maar alles voor een goed doel natuurlijk
Ik ben toch naar de regressietherapie geweest, ondanks dat ik vanochtend weer gigantisch aan het twijfelen was. Ik dacht ik ga er maar wel gewoon heen, al is het alleen maar om persoonlijk te vertellen dat ik er niet meer mee door wil. De hele weg heb ik getwijfeld, dat ik zou gaan stoppen overheerste meer dan dat ik er mee door zou gaan, tot ik er was. Toen ze vroeg het met me ging heb ik eerlijk alles verteld (wat ik in m'n bericht van gisteravond hier had geschreven), wat voor gedachtes ik afgelopen week gehad heb en dat ik regelmatig met de gedachtes loop er mee te stoppen. Ze stelde het zeer op prijs dat ik dit verteld heb, en vond het bewonderenswaardig dat ik dit ondanks m'n angst toch gezegd heb. Ze kon het heel goed begrijpen, veel mensen hebben dit gevoel, maar ze dacht ook dat het door mijn angst bij mij sowieso een stuk moeilijker is. Ze reageerde heel positief en heeft me er van overtuigd om er toch mee door te gaan. Geen kletspraat ofzo van haar kant, maar echt serieus waar ik echt wat mee kan. Aan het aantal sessies denkt ze aan 5 of 6. Ze heeft heel duidelijk verteld wat ze precies allemaal wil doen... vraag het me niet want ik ben de helft al kwijt...
Toen ik begon over de financiën, vroeg ze zelf meteen welke verzekering ik heb (ivm declareren). Ze kon het heel goed begrijpen dat het veel geld is, we hebben nu afgesproken dat ik ongeveer 1x in de 2 weken ga en ik heb zelfs een rekening gekregen die ik naar m'n verzekering kan sturen. Of mijn verzekering het vergoed is nog de vraag, maar ik stuur 'm gewoon op en dan zie ik het wel.
Vanochtend heb ik een hypno-sessie gehad, terug in de tijd naar een nare ervaring van vroeger, hoe nuchter ik er tegenover stond, het werkte écht. Echt heel bijzonder vond ik het.
Al met al heb ik er nu toch een goed gevoel bij en heb dus besloten er mee door te gaan. Ik ben eigenlijk wel een beetje trots op mezelf, dat ik toch ben gegaan en het toch gewoon gezegd heb
Daarna ben ik nog naar de ggz geweest. Omdat ik nu een andere therapeut heb was het voornamelijk een soort intake, we hebben besproken wat voor therapie we kunnen gaan doen en daar sta ik wel positief tegenover. We gaan voornamelijk aan m'n gedachten werken.
Ik word aan alle kanten geholpen en ben er blij mee, heb niet meer het gevoel er alleen voor te staan. Ondanks dat ik alles toch zelf moet doen, ben ik blij met de hulp die ik heb/krijg.
Ik ben toch naar de regressietherapie geweest, ondanks dat ik vanochtend weer gigantisch aan het twijfelen was. Ik dacht ik ga er maar wel gewoon heen, al is het alleen maar om persoonlijk te vertellen dat ik er niet meer mee door wil. De hele weg heb ik getwijfeld, dat ik zou gaan stoppen overheerste meer dan dat ik er mee door zou gaan, tot ik er was. Toen ze vroeg het met me ging heb ik eerlijk alles verteld (wat ik in m'n bericht van gisteravond hier had geschreven), wat voor gedachtes ik afgelopen week gehad heb en dat ik regelmatig met de gedachtes loop er mee te stoppen. Ze stelde het zeer op prijs dat ik dit verteld heb, en vond het bewonderenswaardig dat ik dit ondanks m'n angst toch gezegd heb. Ze kon het heel goed begrijpen, veel mensen hebben dit gevoel, maar ze dacht ook dat het door mijn angst bij mij sowieso een stuk moeilijker is. Ze reageerde heel positief en heeft me er van overtuigd om er toch mee door te gaan. Geen kletspraat ofzo van haar kant, maar echt serieus waar ik echt wat mee kan. Aan het aantal sessies denkt ze aan 5 of 6. Ze heeft heel duidelijk verteld wat ze precies allemaal wil doen... vraag het me niet want ik ben de helft al kwijt...
Toen ik begon over de financiën, vroeg ze zelf meteen welke verzekering ik heb (ivm declareren). Ze kon het heel goed begrijpen dat het veel geld is, we hebben nu afgesproken dat ik ongeveer 1x in de 2 weken ga en ik heb zelfs een rekening gekregen die ik naar m'n verzekering kan sturen. Of mijn verzekering het vergoed is nog de vraag, maar ik stuur 'm gewoon op en dan zie ik het wel.
Vanochtend heb ik een hypno-sessie gehad, terug in de tijd naar een nare ervaring van vroeger, hoe nuchter ik er tegenover stond, het werkte écht. Echt heel bijzonder vond ik het.
Al met al heb ik er nu toch een goed gevoel bij en heb dus besloten er mee door te gaan. Ik ben eigenlijk wel een beetje trots op mezelf, dat ik toch ben gegaan en het toch gewoon gezegd heb
Daarna ben ik nog naar de ggz geweest. Omdat ik nu een andere therapeut heb was het voornamelijk een soort intake, we hebben besproken wat voor therapie we kunnen gaan doen en daar sta ik wel positief tegenover. We gaan voornamelijk aan m'n gedachten werken.
Ik word aan alle kanten geholpen en ben er blij mee, heb niet meer het gevoel er alleen voor te staan. Ondanks dat ik alles toch zelf moet doen, ben ik blij met de hulp die ik heb/krijg.
woensdag 11 februari 2009 om 20:05
Ticuna, wat goed zeg dat je 't allemaal hebt verteld, en wat fijn om te horen dat het zo heeft uitgepakt!
prettig ook dat je inderdaad maar iets van 5 sessies nodig hebt, zodat het betaalbaar blijft. Klinkt echt goed allemaal!
*zo en dan ga ik nu weer snel verder aan de studie, superdruk op het moment: nog paar opdrachten afmaken voor ik zaterdag naar mijn wintersport vertrek*
prettig ook dat je inderdaad maar iets van 5 sessies nodig hebt, zodat het betaalbaar blijft. Klinkt echt goed allemaal!
*zo en dan ga ik nu weer snel verder aan de studie, superdruk op het moment: nog paar opdrachten afmaken voor ik zaterdag naar mijn wintersport vertrek*
donderdag 12 februari 2009 om 12:00
trouwens, over je verzekeraar, ik zou hem als ik jou was even bellen. Sinds de wijziging van het zorgstelsel in 2007 (?) geldt nl dat verzekeringen alleen behandelingen vergoeden met zorgverleners waarmee ze een contract hebben afgesloten. Dus zelfs als ze in het algemeen regressietherapie vergoeden, zullen ze het niet vergoeden als ze met jouw therapeute geen contract hebben afgesloten.
Veel verzekeraars zijn dan wel weer makkelijk in het afsluiten van die contracten. Ik zou ze dus even bellen, vragen of ze met haar een contract willen afsluiten, dat sturen ze dan naar nou of naar haar op, en als dat door zowel je therapeute als de verzekeraar getekend is, kun jij je rekeningen gaan declareren.
Beetje gedoe en eng misschien, maar kan wel het geld waard zijn denk ik!
Veel verzekeraars zijn dan wel weer makkelijk in het afsluiten van die contracten. Ik zou ze dus even bellen, vragen of ze met haar een contract willen afsluiten, dat sturen ze dan naar nou of naar haar op, en als dat door zowel je therapeute als de verzekeraar getekend is, kun jij je rekeningen gaan declareren.
Beetje gedoe en eng misschien, maar kan wel het geld waard zijn denk ik!
vrijdag 13 februari 2009 om 17:17
maandag 16 februari 2009 om 17:15
Hey Ticluna,
Psychosomatische fysiotherapie is idd veel meer op je lichaam gericht. Door met je lichaam bezig te zijn kom je ook wel 'blokkades' tegen die voor emoties kunnen zorgen. Daar wordt dan wel even over gepraat, soms ook wel langer als je dat wilt, maar die vrouw komt dan manieren om het fysiek aan te pakken. Ik moest bijvoorbeeld mijn handen op mijn buik leggen en dan met mijn handen mijn buik voelen en met mijn buik mijn handen voelen. Vond het heel moeilijk om mijn handen op mijn buik te houden, werd er heel erg zenuwachtig en verdrietig van. Toen moest ik dat thuis oefenen en daar ging het steeds beter en gaf het een soort ontspanning. Zij constateert dus dat er iets in je lichaam 'op slot' zit en zoekt dan naar manieren om dat weer wat losser te maken. Klinkt een beetje zweverig allemaal en ik vond het eerst ook best wel onzin, maar inmiddels begin ik er wel in te geloven. Mocht je geinteresseerd zijn, dan kan ik je wel doorgeven wie het is. Maar heb het idee dat je nu ook best wel tevreden bent met de hulp die je nu hebt.
Afgelopen vrijdag kreeg ik mijn behandelplan bij de GGZ voorgeschoteld. Keek er best wel naar uit, maar kwam zwaar gedesillusioneerd terug. Ze gooiden het op compliceerde rouw en schoven al mijn angstklachten ook daaronder omdat die volgens hun begonnen zijn toen mijn vader overleed. Met 4 a 6 rouwgesprekken zou het wel over zijn. Was ik het echt totaal niet mee eens. Rouwgesprekken prima, maar voelde me niet begrepen wat betreft die angstdingen. Heb dat gezegd en toen reageerden ze echt alsof ze dat voor het eerst hoorden! Het behandelplangesprek veranderde in een soort derde intakegesprek. Echt heel stom. Moet nu over vier (!) weken nóg weer een test doen en pas daarna gaan de gesprekken beginnen. Bovendien trek ik degene die de gesprekken zal gaan doen slecht. Hij parafraseert mij verkeerd en ik vind het gewoon geen prettig persoon. Kwam er ook achter dat ie sociaal psychiatrisch verpleger is ipv van psycholoog of psychotherapeut. Vind ik ook niet ok. Had al aangegeven dat ik liever naar een andere locatie wilde omdat dat dichter is bij de universiteit waar ik studeer, dus dat heb ik nog maar eens opgegooid. Durfde niet echt te zeggen dat ik die man slecht trek, terwijl ie recht tegenover me zat. Op die andere locatie schijnen weer wachtlijsten te zijn...
Sja, weet niet zo goed wat ik moet doen. En aan wie ik nou voor moet leggen dat ik die man een eikel vind en geen gesprekken met hem wil. Hij is degene waarvan ik de naam weet, dus ik kan ook niet echt bellen en naar iemand anders vragen.... Lastig lastig. Iemand ervaring met zoiets?
Psychosomatische fysiotherapie is idd veel meer op je lichaam gericht. Door met je lichaam bezig te zijn kom je ook wel 'blokkades' tegen die voor emoties kunnen zorgen. Daar wordt dan wel even over gepraat, soms ook wel langer als je dat wilt, maar die vrouw komt dan manieren om het fysiek aan te pakken. Ik moest bijvoorbeeld mijn handen op mijn buik leggen en dan met mijn handen mijn buik voelen en met mijn buik mijn handen voelen. Vond het heel moeilijk om mijn handen op mijn buik te houden, werd er heel erg zenuwachtig en verdrietig van. Toen moest ik dat thuis oefenen en daar ging het steeds beter en gaf het een soort ontspanning. Zij constateert dus dat er iets in je lichaam 'op slot' zit en zoekt dan naar manieren om dat weer wat losser te maken. Klinkt een beetje zweverig allemaal en ik vond het eerst ook best wel onzin, maar inmiddels begin ik er wel in te geloven. Mocht je geinteresseerd zijn, dan kan ik je wel doorgeven wie het is. Maar heb het idee dat je nu ook best wel tevreden bent met de hulp die je nu hebt.
Afgelopen vrijdag kreeg ik mijn behandelplan bij de GGZ voorgeschoteld. Keek er best wel naar uit, maar kwam zwaar gedesillusioneerd terug. Ze gooiden het op compliceerde rouw en schoven al mijn angstklachten ook daaronder omdat die volgens hun begonnen zijn toen mijn vader overleed. Met 4 a 6 rouwgesprekken zou het wel over zijn. Was ik het echt totaal niet mee eens. Rouwgesprekken prima, maar voelde me niet begrepen wat betreft die angstdingen. Heb dat gezegd en toen reageerden ze echt alsof ze dat voor het eerst hoorden! Het behandelplangesprek veranderde in een soort derde intakegesprek. Echt heel stom. Moet nu over vier (!) weken nóg weer een test doen en pas daarna gaan de gesprekken beginnen. Bovendien trek ik degene die de gesprekken zal gaan doen slecht. Hij parafraseert mij verkeerd en ik vind het gewoon geen prettig persoon. Kwam er ook achter dat ie sociaal psychiatrisch verpleger is ipv van psycholoog of psychotherapeut. Vind ik ook niet ok. Had al aangegeven dat ik liever naar een andere locatie wilde omdat dat dichter is bij de universiteit waar ik studeer, dus dat heb ik nog maar eens opgegooid. Durfde niet echt te zeggen dat ik die man slecht trek, terwijl ie recht tegenover me zat. Op die andere locatie schijnen weer wachtlijsten te zijn...
Sja, weet niet zo goed wat ik moet doen. En aan wie ik nou voor moet leggen dat ik die man een eikel vind en geen gesprekken met hem wil. Hij is degene waarvan ik de naam weet, dus ik kan ook niet echt bellen en naar iemand anders vragen.... Lastig lastig. Iemand ervaring met zoiets?
dinsdag 17 februari 2009 om 00:21
Hoi! Ik ga sinds kort ook naar een hypnotherapeut, die ook emdr doet. Mijn zorgverzekering betaalt 30,- van de kosten, dit kan alleen als de therapeut aangesloten is bij de vereniging. Over de innerlijke kinderen had mijn therapeut het ook. De theorie is dat je niet 1 persoon bent, maar bestaat uit alle mensen die je in je verleden ook was en welke boodschap deze hebben (klinkt een beetje vaag, maar probeer het toch uit te leggen). Het begint al bij toen je nog in de buik zat, hoe was de zwangerschap van jouw moeder? als deze beijvoorbeeld stressvol was, heb jij dat meegekregen en heeft dit onderdeel mens wat jij ook bent die stress als boodschap meegekregen, zo gaat het door verschillende fases van jouw leven, bijv. wat voor pubertijd had je, had je het gevoel dat je er mocht zijn, dat je was waard was? Welke conclusie heeft dat stukje mens (de puber in jou) over jou als mens getrokken? En zo ga je door. Uiteindelijk zal je tegen die onderdelen mens kunnen zeggen dat jij nu een volwassen vrouw bent en niet meer afhankelijk bent van bijv de liefde of goedkeuring van jouw ouders en andere dingen. Ik denk zo te lezen dat dit jou veel kan helpen en rust kan brengen, ook als is het best spannend! Heel veel sterkte in ieder geval!
dinsdag 17 februari 2009 om 22:25
@Caroo, duidelijke uitleg Bedankt daarvoor. Ik had er nog niet eerder van gehoord, maar het lijkt me wel een hele nuttige therapie. Doe je dit elke week?
Ik doe voorlopig nog "mijn" therapie en mocht het dan nog niet weg of verminderd zijn dan zal ik dat ook gaan proberen.
Maar wat een tegenvaller van de GGZ! Wel goed van je dat je gezegd hebt wat je ervan vond/vindt! En nu moet je nog 4 weken wachten??! Jemig, denk je hulp te hebben moet je nog zo lang wachten, dat valt tegen zeg. Aan wie had je aangegeven dat je eventueel naar een andere therapeut/locatie wilt? Een therapeut waar het juist mee klikt is juist ook belangrijk. Je komt daar om beter te worden, niet om je te irriteren aan een therapeut waar je helemaal niks mee heb.
Misschien kan je het eens navragen bij je huisarts?
Ik doe voorlopig nog "mijn" therapie en mocht het dan nog niet weg of verminderd zijn dan zal ik dat ook gaan proberen.
Maar wat een tegenvaller van de GGZ! Wel goed van je dat je gezegd hebt wat je ervan vond/vindt! En nu moet je nog 4 weken wachten??! Jemig, denk je hulp te hebben moet je nog zo lang wachten, dat valt tegen zeg. Aan wie had je aangegeven dat je eventueel naar een andere therapeut/locatie wilt? Een therapeut waar het juist mee klikt is juist ook belangrijk. Je komt daar om beter te worden, niet om je te irriteren aan een therapeut waar je helemaal niks mee heb.
Misschien kan je het eens navragen bij je huisarts?
dinsdag 17 februari 2009 om 22:31
@Pennylane, de theorie achter het "innerlijk kind" begreep ik nog niet helemaal maar nu begrijp ik het al een stuk beter. De therapeut waar ik nu naar toe ga wilt dit ook gaan doen, eerst het innerlijk kind, en daarna eventueel nog emdr. Ik vind het ook erg spannend maar ik wil het wel graag doen.
Welke therapie krijg jij nu?
Welke therapie krijg jij nu?
woensdag 25 februari 2009 om 10:45
Hoi Phien, hoe was je vakantie?
Met mij gaat het eigenlijk nog hetzelfde. Maar... heb wel weer gesport!!! Ben echt trots op mezelf haha. Zelfs in de sportschool, en het viel hartstikke mee, eigenlijk bijna geen zenuwen gehad. Nu moet ik volhouden, maar ik heb er wel vertrouwen in. In ieder geval al een stapje in de goeie richting. Verder ga ik elke week naar de ggz en die andere therapie is nu eens in de 2/3 weken.
Met mij gaat het eigenlijk nog hetzelfde. Maar... heb wel weer gesport!!! Ben echt trots op mezelf haha. Zelfs in de sportschool, en het viel hartstikke mee, eigenlijk bijna geen zenuwen gehad. Nu moet ik volhouden, maar ik heb er wel vertrouwen in. In ieder geval al een stapje in de goeie richting. Verder ga ik elke week naar de ggz en die andere therapie is nu eens in de 2/3 weken.
woensdag 25 februari 2009 om 13:03
he Ticluna,
Ja ik had een hele fijne vakantie! Goede sneeuw, gezellige groep. Was wel wat grieperig, nu nog, dat was/is jammer, maar heb er niet minder om geskied.
Leuk om te horen dat je naar de sportschool bent geweest! En dat je met die therapieën bezig blijft. Je bent goed bezig joh!
Ik ben benieuwd om te horen hoe het verder gaat. Wil je misschien af en toe nog een berichtje posten? Over dingen die goed of juist niet goed zijn gegaan?
Ja ik had een hele fijne vakantie! Goede sneeuw, gezellige groep. Was wel wat grieperig, nu nog, dat was/is jammer, maar heb er niet minder om geskied.
Leuk om te horen dat je naar de sportschool bent geweest! En dat je met die therapieën bezig blijft. Je bent goed bezig joh!
Ik ben benieuwd om te horen hoe het verder gaat. Wil je misschien af en toe nog een berichtje posten? Over dingen die goed of juist niet goed zijn gegaan?
maandag 2 maart 2009 om 20:59
Zo daar ben ik weer eens een keer.
Leuk te horen Phien dat je zo'n leuke vakantie gehad heb! Griepje inmiddels weer over?
Heb eigenlijk niet veel nieuws, behalve dat er nog niet veel veranderd is of beter gezegd helemaal niks veranderd is. Ik heb nu een moment dat ik denk dat ik gek in m'n kop ben. Ik ben niet normaal en het zal nooit beter worden. Nogal negatief, ik weet het, maar ik zie gewoon geen lichtpuntje meer. Weet niet hoe het komt, maar ben helemaal overtuigd van deze gedachtes.
Zat laatst te denken, ik wil(de) zo graag weten waar dit vandaan komt, dit alles, de zenuwen, en dat het iets van vroeger moet zijn, maar nu denk ik, wat heb ik eraan als ik het weet? Wat nou als ik weet wat er vroeger is gebeurd? Schiet ik daar wat mee op? Ik leef in het nu en wat is gebeurd is gebeurd.
Ik merk dat ik ook weer dingen echt ga vermijden en niet alleen meer durf te doen, het gaat echt de verkeerde kant op. Maar ik weet nu al wat ze bij de ggz gaan zeggen. Dat ik het weer stapje voor stapje moet oefenen, maar daar heb ik gewoon geen zin in!! Ik haat mezelf
Leuk te horen Phien dat je zo'n leuke vakantie gehad heb! Griepje inmiddels weer over?
Heb eigenlijk niet veel nieuws, behalve dat er nog niet veel veranderd is of beter gezegd helemaal niks veranderd is. Ik heb nu een moment dat ik denk dat ik gek in m'n kop ben. Ik ben niet normaal en het zal nooit beter worden. Nogal negatief, ik weet het, maar ik zie gewoon geen lichtpuntje meer. Weet niet hoe het komt, maar ben helemaal overtuigd van deze gedachtes.
Zat laatst te denken, ik wil(de) zo graag weten waar dit vandaan komt, dit alles, de zenuwen, en dat het iets van vroeger moet zijn, maar nu denk ik, wat heb ik eraan als ik het weet? Wat nou als ik weet wat er vroeger is gebeurd? Schiet ik daar wat mee op? Ik leef in het nu en wat is gebeurd is gebeurd.
Ik merk dat ik ook weer dingen echt ga vermijden en niet alleen meer durf te doen, het gaat echt de verkeerde kant op. Maar ik weet nu al wat ze bij de ggz gaan zeggen. Dat ik het weer stapje voor stapje moet oefenen, maar daar heb ik gewoon geen zin in!! Ik haat mezelf
