Psyche
alle pijlers
Angsten
donderdag 1 juni 2017 om 20:33
Angsten beheersen mijn leven, en ik vind dat ik verkeerde keuzes maak of beslissingen neem en ben bang dat door deze keuzes mijn gezin (vooral mijn kinderen en mijn man en niet ik) ernstig ziek wordt. Ja, ik ben reeds onder behandeling geweest en wacht nu op nieuwe afspraak bij andere psycholoog en ik gebruik ook al antidepressiva sinds maandag. Maar ik weet me op dit moment weer geen raad met mijn angsten. In mijn omgeving kan ook steeds moeilijker erover praten, ze worden moe van mij.
De angsten die me hoog zitten is gebruik van teflonpannen met pfoa (inmiddels is pfoa verboden in pannen). Deze heb ik ruim 10 jaar iedere dag gebruikt, en dus kans op pfoa in ons lichaam. Maar op dit moment nog het meeste is de nano deeltjes die tm 2013 in zonnebrandspray verkocht werden (inmiddels ook verboden). Deze hebben wij als gezin wel 8 zomers gebruikt, ook gewoon op lichaam en gezicht gesprayd, met dus de kans op inademing van nano deeltjes.
Mensen in mijn omgeving worden moe van mijn angsten. En zeggen gooi dan die oude troep weg en koop nieuwe en klaar! Maar zo werkt niet bij mij, ik ben nog steeds bang op ernstige ziektes door heel veel schadelijke dingen die ik in verleden gebruikt heb en misschien nu nog gebruik zonder te weten.
De angsten die me hoog zitten is gebruik van teflonpannen met pfoa (inmiddels is pfoa verboden in pannen). Deze heb ik ruim 10 jaar iedere dag gebruikt, en dus kans op pfoa in ons lichaam. Maar op dit moment nog het meeste is de nano deeltjes die tm 2013 in zonnebrandspray verkocht werden (inmiddels ook verboden). Deze hebben wij als gezin wel 8 zomers gebruikt, ook gewoon op lichaam en gezicht gesprayd, met dus de kans op inademing van nano deeltjes.
Mensen in mijn omgeving worden moe van mijn angsten. En zeggen gooi dan die oude troep weg en koop nieuwe en klaar! Maar zo werkt niet bij mij, ik ben nog steeds bang op ernstige ziektes door heel veel schadelijke dingen die ik in verleden gebruikt heb en misschien nu nog gebruik zonder te weten.
anoniem_339795 wijzigde dit bericht op 01-06-2017 21:13
3.74% gewijzigd
dinsdag 13 juni 2017 om 14:10
Ik herken ook wel wat --ik-- schrijft en zeker ook wat jij schrijft Freya25!
Bij mij begon het met een depri gevoel wat al snel overging in angsten. Vooral vooraf/tijdens menstruatie.
Maar wat je schrijft met het niet kunnen relativeren van angsten herken ik heel goed! En er op een ander moment weer heel anders naar kijken inderdaad!
Ik wist helemaal niet dat dat bij een depressie kan horen..
Gebruik jij ook medicatie Freya25?
Mijn zoon (12 jaar) zit niet lekker in zijn vel ivm dingen die op school gebeuren..ik merk dan meteen dat ikzelf ook weer angstiger wordt...
Je kinderen zijn je alles he..dat komt zo 'binnen'..
Bij mij begon het met een depri gevoel wat al snel overging in angsten. Vooral vooraf/tijdens menstruatie.
Maar wat je schrijft met het niet kunnen relativeren van angsten herken ik heel goed! En er op een ander moment weer heel anders naar kijken inderdaad!
Ik wist helemaal niet dat dat bij een depressie kan horen..
Gebruik jij ook medicatie Freya25?
Mijn zoon (12 jaar) zit niet lekker in zijn vel ivm dingen die op school gebeuren..ik merk dan meteen dat ikzelf ook weer angstiger wordt...
Je kinderen zijn je alles he..dat komt zo 'binnen'..
dinsdag 13 juni 2017 om 14:26
Ja, mijn kinderen hebben echt wel geluk dat hun vader praktisch angstloos is, dat houdt elkaar wel weer in evenwicht.
Het hoort niet eens zo bij de depressie denk ik, meer dat het daar uit voort kwam, vermoedelijk ook omdat ik de depressie min of meer negeerde. Mijn officiële diagnoses zijn AD(H)D en dysthyme stoornis, en daar heeft dus in het verleden nog een stickertje angststoornis op gezeten en nu weer depressie. Ik heb gewoon van alles een beetje denk ik (in de loop van de jaren nog wel wat meer stickertjes gehad die daarna er weer werden afgehaald, lang verhaal).
Ik gebruik nu ritalin en een AD. Lormetazepam onlangs mee gestopt.
Het hoort niet eens zo bij de depressie denk ik, meer dat het daar uit voort kwam, vermoedelijk ook omdat ik de depressie min of meer negeerde. Mijn officiële diagnoses zijn AD(H)D en dysthyme stoornis, en daar heeft dus in het verleden nog een stickertje angststoornis op gezeten en nu weer depressie. Ik heb gewoon van alles een beetje denk ik (in de loop van de jaren nog wel wat meer stickertjes gehad die daarna er weer werden afgehaald, lang verhaal).
Ik gebruik nu ritalin en een AD. Lormetazepam onlangs mee gestopt.
dinsdag 13 juni 2017 om 14:42
Freya25 kun jij nog wel werken? En andere gewone dingen?
Ik werk dan vandaag wel en straks kids ophalen, koken en eten maar daarna is helemaal klaar. Als mijn man thuis komt ga ik vaak even douchen en dan tegelijk met kids naar bed. Ik kom verder nog maar op weinig plekken, supermarkt af en toe, naar school ophalen, werk en mijn ouders maar verder heel weinig of niks. Eerst ging ik nog wel eens naar masseur maar die had de vorige keer al in de gaten dat ik veel was afgevallen, gespannen was en voelde een vol hoofd (ze deed ook nog soort van reiki of zo). En dan schaam ik me weer en ben niet meer geweest.
Mijn man is ook angstloos maar ook stress kent hij nauwelijks.
Ik werk dan vandaag wel en straks kids ophalen, koken en eten maar daarna is helemaal klaar. Als mijn man thuis komt ga ik vaak even douchen en dan tegelijk met kids naar bed. Ik kom verder nog maar op weinig plekken, supermarkt af en toe, naar school ophalen, werk en mijn ouders maar verder heel weinig of niks. Eerst ging ik nog wel eens naar masseur maar die had de vorige keer al in de gaten dat ik veel was afgevallen, gespannen was en voelde een vol hoofd (ze deed ook nog soort van reiki of zo). En dan schaam ik me weer en ben niet meer geweest.
Mijn man is ook angstloos maar ook stress kent hij nauwelijks.
dinsdag 13 juni 2017 om 15:57
Hier ook, man kent weinig angsten. Wel mooi voor de verdeling van genen inderdaad 
Mijn moeder is zelf ook snel angstig (heeft ook een antidepressiva) en mijn vader is ook niet al te stabiel. Dronk veel toen ik klein was.
Bij jullie ook in de genen?
Poeh, lijkt me pittig --ikke--..kan me voorstellen dat je dan wel moe bent inderdaad als je kinderen op bed liggen.
Heb je dan nog wel 's een avondje met je man, film kijken of zo?
Mijn man en ik hebben laatst samen weer een serie gekeken. Dat deed ons beide goed en je hebt ook iets om naar uit te kijken in de avond.
Mijn moeder is zelf ook snel angstig (heeft ook een antidepressiva) en mijn vader is ook niet al te stabiel. Dronk veel toen ik klein was.
Bij jullie ook in de genen?
Poeh, lijkt me pittig --ikke--..kan me voorstellen dat je dan wel moe bent inderdaad als je kinderen op bed liggen.
Heb je dan nog wel 's een avondje met je man, film kijken of zo?
Mijn man en ik hebben laatst samen weer een serie gekeken. Dat deed ons beide goed en je hebt ook iets om naar uit te kijken in de avond.
dinsdag 13 juni 2017 om 16:20
Irritant eigenlijk he, dat iemand zo stressloos kan zijn. Aan de ene kant heerlijk voor de balans, maar soms ook gewoon echt vervelend dat je niet kan uitleggen waar je je zo druk om maakt en je je ook niet gesteund voelt.
Bij mij ligt op alle gebieden de lat flink wat lager dan normaal.
Ik werk wel, maar wel enigszins aangepast en wat minder, maar de kinderen gaan wel gewoon naar de opvang, dat scheelt een stuk. Moet heel eerlijk zeggen dat werken, hoe pittig ook, makkelijker is dan thuis zijn (zelf mijn dagen invullen, drukke kinderen etc).
Mijn sociale leven ligt praktisch stil, ik kan daarin gewoon niet heel veel hebben dus maak heel bewust keuzes, maar dan wel in het voordeel van mijn eigen gezin. Dus vorige week toch naar de kermis ondanks dat ik dat eigenlijk niet trek, maar niet naar de verjaardag van nichtje.
Vriend neemt veel over nu, speelafspraakjes, zwemles, langs de lijn staan, boodschappen. Als hij thuiskomt bemoeit hij zich met de kinderen, en als hij op tijd is kookt hij ook. Hij zorgt dat de kinderen klaar zijn voor bed, dan hoef ik ze alleen voor te lezen en in te stoppen, maar hoef ik geen strijd aan te gaan over huiswerk, opruimen, tanden poetsen etc. Ik probeer daarna nog een eind te wandelen om met een leeg hoofd en fysiek moe mijn bed in te kunnen. Lezen/ tv kijken heb ik de concentratie niet voor, creatief doen het geduld niet. Ik kan me wel helemaal verliezen in spelletjes (candy crush e.d.)
Waarom schaam je je? Voor je klachten? Komt het door de reacties van de mensen die dichtbij je staan? Denk dat juist je masseur het wel begrijpt hoor. Als je je kan ontspannen bij de masseur, vooral gaan. Je zal niet haar enige klant zijn met psychische klachten. Je hoeft het ook niet allemaal open te leggen, maar simpel reageren met klopt, het loopt allemaal even niet zo lekker/ ik zit niet zo goed in mijn vel/ mijn hoofd loopt over is genoeg uitleg. En het kan juist heel prettig zijn als je mensen om je heen hebt die het wel begrijpen en niet oordelen. (heb het idee dat jouw omgeving dat wel een beetje doet namelijk).
Bij mij ligt op alle gebieden de lat flink wat lager dan normaal.
Ik werk wel, maar wel enigszins aangepast en wat minder, maar de kinderen gaan wel gewoon naar de opvang, dat scheelt een stuk. Moet heel eerlijk zeggen dat werken, hoe pittig ook, makkelijker is dan thuis zijn (zelf mijn dagen invullen, drukke kinderen etc).
Mijn sociale leven ligt praktisch stil, ik kan daarin gewoon niet heel veel hebben dus maak heel bewust keuzes, maar dan wel in het voordeel van mijn eigen gezin. Dus vorige week toch naar de kermis ondanks dat ik dat eigenlijk niet trek, maar niet naar de verjaardag van nichtje.
Vriend neemt veel over nu, speelafspraakjes, zwemles, langs de lijn staan, boodschappen. Als hij thuiskomt bemoeit hij zich met de kinderen, en als hij op tijd is kookt hij ook. Hij zorgt dat de kinderen klaar zijn voor bed, dan hoef ik ze alleen voor te lezen en in te stoppen, maar hoef ik geen strijd aan te gaan over huiswerk, opruimen, tanden poetsen etc. Ik probeer daarna nog een eind te wandelen om met een leeg hoofd en fysiek moe mijn bed in te kunnen. Lezen/ tv kijken heb ik de concentratie niet voor, creatief doen het geduld niet. Ik kan me wel helemaal verliezen in spelletjes (candy crush e.d.)
Waarom schaam je je? Voor je klachten? Komt het door de reacties van de mensen die dichtbij je staan? Denk dat juist je masseur het wel begrijpt hoor. Als je je kan ontspannen bij de masseur, vooral gaan. Je zal niet haar enige klant zijn met psychische klachten. Je hoeft het ook niet allemaal open te leggen, maar simpel reageren met klopt, het loopt allemaal even niet zo lekker/ ik zit niet zo goed in mijn vel/ mijn hoofd loopt over is genoeg uitleg. En het kan juist heel prettig zijn als je mensen om je heen hebt die het wel begrijpen en niet oordelen. (heb het idee dat jouw omgeving dat wel een beetje doet namelijk).
dinsdag 13 juni 2017 om 16:28
Nee we doen erg weinig samen de afgelopen maanden. Een maand geleden samen naar feest geweest en 2 weken geleden samen s avonds naar terras en s middags lunch op terras (kids waren logeren). Maar verder niet veel.
Ja hier ook in de genen van mijn vader. Hij had geen angsten maar was vaak negatief. Wilde nooit hulp en heeft dat ook nooit gehad, geen therapie en geen medicijnen. Nu hij ouder is, gaat het beter en maakt hij zich minder druk en minder negatief. Ook andere familieleden van die kant van familie, depressie, overspannenheid maar ook wel neven/nichten van mijn vader die zichzelf wilde verwonden.
Ja hier ook in de genen van mijn vader. Hij had geen angsten maar was vaak negatief. Wilde nooit hulp en heeft dat ook nooit gehad, geen therapie en geen medicijnen. Nu hij ouder is, gaat het beter en maakt hij zich minder druk en minder negatief. Ook andere familieleden van die kant van familie, depressie, overspannenheid maar ook wel neven/nichten van mijn vader die zichzelf wilde verwonden.
dinsdag 13 juni 2017 om 18:26
Freya25 als ik lees hoe jou dag eruit ziet. Denk ik bijna dat had ik ook zo kunnen beschrijven. De dagelijkse gang en sociale contacten gaan hier bijna precies hetzelfde. Mijn man doet veel voor en met de kids. Werk heeft mij ook een beetje afleiding en tv kijken doe ik niet. Ik ben nu wel aan het kleuren en films kijken voor de afleiding.
Ik ga niet naar masseur omdat ik me schaam voor mijn angsten/depressie. Maar ook omdat afspraken vaak na 20 uur zijn en dat vind het te laat. Zo laat kan/wil ik niet opblijven.
Ik ga niet naar masseur omdat ik me schaam voor mijn angsten/depressie. Maar ook omdat afspraken vaak na 20 uur zijn en dat vind het te laat. Zo laat kan/wil ik niet opblijven.
dinsdag 13 juni 2017 om 18:51
En toch, als je dat altijd prettig vond zou ik toch kijken naar mogelijkheden om weer te gaan. Kan het niet onder schooltijd? Je ervoor schamen is juist helemaal niet nodig, je hoeft er niet over uit te weiden maar ik gok maar zo dat je masseur (ook gezien het reiki en het spanning aanvoelen) er juist begrip voor heeft.
Het zit bij mij ook in de genen, van beide ouders. Roep altijd dat ik het slechte deel van allebei gekregen heb. Maar beide ouders hebben dit vrijwel genegeerd, idd milder geworden nu ze ouder zijn maar nog steeds zouden ze best wat hulp kunnen gebruiken.
Het zit bij mij ook in de genen, van beide ouders. Roep altijd dat ik het slechte deel van allebei gekregen heb. Maar beide ouders hebben dit vrijwel genegeerd, idd milder geworden nu ze ouder zijn maar nog steeds zouden ze best wat hulp kunnen gebruiken.
dinsdag 13 juni 2017 om 19:19
Doordat je vriend nu veel dingen doet met de kinderen. Gaan de kinderen dan ook sneller naar hem toe?
De kids hier doen dat namelijk wel, toen ze zaterdag gingen logeren, zeggen ze alleen ik mis papa. En papa is de liefste, alleen papa een hand willen geven met oversteken, telkens voor papa kiezen als ze hulp nodig hebben of spelletje willen doen en heel weinig voor mama kiezen/naar vragen. Dat doet soms erg pijn, en voel ik me een slechte moeder.
En inderdaad mijn omgeving steunt me niet, mijn eigen moeder zegt daarbij ook nog dat ik voor de kids niet goed doe, te snel boos wordt, te weinig met ze doe, ze te beschermend opvoed en ze meer hun gang moet laten gaan (ik wil bijvoorbeeld niet dat ze alle fietsen en speelgoed uit de schuur halen of binnen alles uit de kast halen, ik zeg vaak met 1 of 2 dingen spelen en dan eerst opruimen) Ze begrijpt ook niet dat ik vaak niet kan, en als ik het wel kan dan probeer ik wel om bijv te zeggen zullen we spelletje doen. Als ze alles binnen of buiten gaan neerzetten dat, dat heel veel onrust geeft, begrijp ze ook niet. Ze zegt dan, het zijn kinderen laat ze toch spelen en binnen 5 min is het opgeruimd.
De kids hier doen dat namelijk wel, toen ze zaterdag gingen logeren, zeggen ze alleen ik mis papa. En papa is de liefste, alleen papa een hand willen geven met oversteken, telkens voor papa kiezen als ze hulp nodig hebben of spelletje willen doen en heel weinig voor mama kiezen/naar vragen. Dat doet soms erg pijn, en voel ik me een slechte moeder.
En inderdaad mijn omgeving steunt me niet, mijn eigen moeder zegt daarbij ook nog dat ik voor de kids niet goed doe, te snel boos wordt, te weinig met ze doe, ze te beschermend opvoed en ze meer hun gang moet laten gaan (ik wil bijvoorbeeld niet dat ze alle fietsen en speelgoed uit de schuur halen of binnen alles uit de kast halen, ik zeg vaak met 1 of 2 dingen spelen en dan eerst opruimen) Ze begrijpt ook niet dat ik vaak niet kan, en als ik het wel kan dan probeer ik wel om bijv te zeggen zullen we spelletje doen. Als ze alles binnen of buiten gaan neerzetten dat, dat heel veel onrust geeft, begrijp ze ook niet. Ze zegt dan, het zijn kinderen laat ze toch spelen en binnen 5 min is het opgeruimd.
dinsdag 13 juni 2017 om 19:42
Ik weet dat therapie tijd nodig heeft maar ik hoop wel dat therapie ervoor kan zorgen dat mijn angsten niet nog erger worden. Want dat gebeurd nu nog steeds, vandaag heb ik bijvoorbeeld weer bedacht voordat we gingen verhuizen stond die kachel er nog natuurlijk maar ook nog de grasmaaier (om op het laatst nog even te maaien). Er is toen ook nog geveegd zijn er misschien toen asbestdeeltjes op die grasmaaier gekomen? En grasmaaier hebben op het laatst in kofferbak meegenomen, dus ook daarin gekomen? En later weer op de boodschappen in dd kofferbak? En grasmaaier staat nu in schuur met kinderspullen. En er stonden zelfs kinderdingen bovenop de grasmaaier. Zijn die nu ook onder deeltjes? Maar ik ben dan al te laat, want staat al maanden zo. Ik ben zelfs net naar de schuur gegaan en heb met dethol doekje over de grasmaaier gedaan, pff. Ik weet het nu weer even niet terwijl overdag redelijk ging. Eigenlijk wil ik nu alles alsnog gaan svhoonmaken maar ik kan het niet opbrengen.
dinsdag 13 juni 2017 om 19:45
Nee, ik heb drie mama kindjes. Het begint nu wel meer te komen maar bij ons geldt wel dat ze voor mij duizenden vragen hebben en voor papa maar 1 (waar is mama). Dus eigenlijk net anders om dan bij jullie. Is ook niet fijn voor mijn schuldgevoel, ik kan ze niet zoveel aandacht geven als dat ze van me zouden willen krijgen. Maar snap dat het ook niet fijn is als ze je afwijzen.
Ik vind er niets mis mee hoor dat je kinderen leert om 1, max 2 dingen tegelijk te doen. Moeten ze van mij in principe ook, eerst iets opruimen als je er mee uitgespeeld bent en dan pas wat anders pakken. Helaas ben ik hier niet altijd even consequent in omdat het kwaad vaak al geschied is voor ik het doorheb en het me dan teveel strijd kost om ze uit hun spel te halen.
Hieronder even wat in het wit, weet niet of ik er goed aan doe om dit op te schrijven. Haal het zo misschien ook weer weg, maar het speelt wel door mijn hoofd:
Maar dan nog, jij hebt recht op jouw mening en ik vind het vervelend van je moeder dat ze geen respect lijkt te hebben voor jouw manier. Ze hoeft het niet te begrijpen, ze mag het ermee oneens zijn maar echt zeggen dat je het niet goed doet vind ik eigenlijk een gebrek in haar omgang met jou. Zou je het van je vriendin accepteren als ze zich er op deze manier mee bemoeide? In plaats van het je aan te trekken mag je ook gewoon boos op haar worden he, dat ze zoiets durft te beweren.
Even wat psychologie van de koude grond: zou zoiets als de mening van je moeder (jij doet het niet goed voor je kinderen) ergens niet jouw angst voeden? Want eigenlijk zegt jouw angst hetzelfde (je zorgt niet goed voor je kinderen, je hebt ze blootgesteld aan nanodeeltjes, pfoa etc). En ik vind wat ik zo lees geen van tweeen waar (je kind leren focussen op 1 ding en leren opruimen klinkt mij heel gezond in de oren, neem aan dat je dat op een normale manier (zonder schreeuwen, slaan, kleineren, dreigen) doet....
Ik vind er niets mis mee hoor dat je kinderen leert om 1, max 2 dingen tegelijk te doen. Moeten ze van mij in principe ook, eerst iets opruimen als je er mee uitgespeeld bent en dan pas wat anders pakken. Helaas ben ik hier niet altijd even consequent in omdat het kwaad vaak al geschied is voor ik het doorheb en het me dan teveel strijd kost om ze uit hun spel te halen.
Hieronder even wat in het wit, weet niet of ik er goed aan doe om dit op te schrijven. Haal het zo misschien ook weer weg, maar het speelt wel door mijn hoofd:
Maar dan nog, jij hebt recht op jouw mening en ik vind het vervelend van je moeder dat ze geen respect lijkt te hebben voor jouw manier. Ze hoeft het niet te begrijpen, ze mag het ermee oneens zijn maar echt zeggen dat je het niet goed doet vind ik eigenlijk een gebrek in haar omgang met jou. Zou je het van je vriendin accepteren als ze zich er op deze manier mee bemoeide? In plaats van het je aan te trekken mag je ook gewoon boos op haar worden he, dat ze zoiets durft te beweren.
Even wat psychologie van de koude grond: zou zoiets als de mening van je moeder (jij doet het niet goed voor je kinderen) ergens niet jouw angst voeden? Want eigenlijk zegt jouw angst hetzelfde (je zorgt niet goed voor je kinderen, je hebt ze blootgesteld aan nanodeeltjes, pfoa etc). En ik vind wat ik zo lees geen van tweeen waar (je kind leren focussen op 1 ding en leren opruimen klinkt mij heel gezond in de oren, neem aan dat je dat op een normale manier (zonder schreeuwen, slaan, kleineren, dreigen) doet....
dinsdag 13 juni 2017 om 20:19
Oké prima, je moet alleen schrijven wat je wel wilt schrijven en niet wat je niet wilt.
Ik kan nu weer nauwelijks mijn rust vinden, ben totaal van slag. Mijn man zegt alleen alles wat je nu zegt, het zou kunnen en dan bij volgende het zou kunnen. Ik wou dat dit ik op moment iemand had die me gerust kon stellen of tot rust kon krijgen. Mijn moeder wil er niks meer van weten, van mijn angsten. Bij sensoor werd gisteren vooral alleen geluisterd en bleef ik hangen in mijn angst. Ze stelde alleen maar wat vragen.
Ik kan nu weer nauwelijks mijn rust vinden, ben totaal van slag. Mijn man zegt alleen alles wat je nu zegt, het zou kunnen en dan bij volgende het zou kunnen. Ik wou dat dit ik op moment iemand had die me gerust kon stellen of tot rust kon krijgen. Mijn moeder wil er niks meer van weten, van mijn angsten. Bij sensoor werd gisteren vooral alleen geluisterd en bleef ik hangen in mijn angst. Ze stelde alleen maar wat vragen.
dinsdag 13 juni 2017 om 20:57
Gerust stellen kunnen ze niet, want dan komt er wel een nieuwe angst voor in de plaats. Of je wordt afhankelijk van die geruststelling van de ander. Dat is het lastige.
Wat jij nu wil is dat een ander jou rust geeft. Probleem is echter dat je uiteindelijk zult moeten leren om jezelf die rust te geven. Als een ander je nu die geruststelling gaat geven, bestaat de kans dat je altijd zult blijven denken 'ja maar ik hoef dat niet te leren want die ander kan mij ook die rust geven'. Dat is voor nu de makkelijke oplossing (in ieder geval voor jou), maar heel zwaar voor je omgeving en uiteindelijk belemmerend voor je toekomst.
Hou er rekening mee dat je in therapie ook opdrachten zult krijgen die gaan over 'de angst onder ogen zien', en dan proberen je geleerde technieken toe te passen.
Heb je al geleerd over 'G-schema's'? Cognitieve gedragstherapie? Zo ja, dan zou je eens kunnen proberen om zo'n schema nu in te vullen. Zo niet, probeer je dan een poosje te focussen op je ademhaling: 5 tellen inademen, 5 tellen uitademen.
Wat jij nu wil is dat een ander jou rust geeft. Probleem is echter dat je uiteindelijk zult moeten leren om jezelf die rust te geven. Als een ander je nu die geruststelling gaat geven, bestaat de kans dat je altijd zult blijven denken 'ja maar ik hoef dat niet te leren want die ander kan mij ook die rust geven'. Dat is voor nu de makkelijke oplossing (in ieder geval voor jou), maar heel zwaar voor je omgeving en uiteindelijk belemmerend voor je toekomst.
Hou er rekening mee dat je in therapie ook opdrachten zult krijgen die gaan over 'de angst onder ogen zien', en dan proberen je geleerde technieken toe te passen.
Heb je al geleerd over 'G-schema's'? Cognitieve gedragstherapie? Zo ja, dan zou je eens kunnen proberen om zo'n schema nu in te vullen. Zo niet, probeer je dan een poosje te focussen op je ademhaling: 5 tellen inademen, 5 tellen uitademen.
dinsdag 13 juni 2017 om 23:46
Ach -ik-, een dikke knuffel voor jou. Ik hoop dat je inmiddels al slaapt. Zo niet, dan sla ik mijn armen om je heen. Het komt allemaal wel goed, ooit. Dit gevoel is niet voor altijd, dit gaat ook weer over. Ook al voelt het niet zo, kan je er geen voorstelling van maken, ooit kan je terug kijken op een zware, maar waardevolle periode in je leven.
Je angsten kan niemand voor je weghalen. Ik kan ze wel voor je relativeren, maar zoals blue eyes zegt, dan komen er wel weer nieuwe. Je moet leren om zelf met ze om te gaan, en daar is therapie voor. Zie het als een angst voor spinnen, de kans dat je sterft door een giftige spin is enorm klein, en toch zijn er mensen met hele grote angst voor spinnen. De angst is echt, maar nutteloos. Door er op een andere manier naar te kijken leer je de angst kleiner te maken. Je kan niet alle risico's ontlopen.
Maar neem van mij aan, het is niet erg. Ieder mens kent psychische problemen. Zonder problemen geen leven. En gelukkig komt er hulp aan. Net zoals heel veel andere mensen hulp nodig hebben. Je bent echt niet de enige! Je voelt je nu ellendig, maar hou jezelf voor dat je er volgend jaar anders in staat. 1 jaar op een mensenleven is niets. Je mag dit jaar gebruiken om te leren voor jezelf te zorgen!
ps,mijn stuk van vanavond staat er wel, maar in het wit.Als je het toch wil lezen moet je het stukje even selecteren..
Ik hoop voor je op een goede nacht. Je mag nog een oxazepam nemen he!
Je angsten kan niemand voor je weghalen. Ik kan ze wel voor je relativeren, maar zoals blue eyes zegt, dan komen er wel weer nieuwe. Je moet leren om zelf met ze om te gaan, en daar is therapie voor. Zie het als een angst voor spinnen, de kans dat je sterft door een giftige spin is enorm klein, en toch zijn er mensen met hele grote angst voor spinnen. De angst is echt, maar nutteloos. Door er op een andere manier naar te kijken leer je de angst kleiner te maken. Je kan niet alle risico's ontlopen.
Maar neem van mij aan, het is niet erg. Ieder mens kent psychische problemen. Zonder problemen geen leven. En gelukkig komt er hulp aan. Net zoals heel veel andere mensen hulp nodig hebben. Je bent echt niet de enige! Je voelt je nu ellendig, maar hou jezelf voor dat je er volgend jaar anders in staat. 1 jaar op een mensenleven is niets. Je mag dit jaar gebruiken om te leren voor jezelf te zorgen!
ps,mijn stuk van vanavond staat er wel, maar in het wit.Als je het toch wil lezen moet je het stukje even selecteren..
Ik hoop voor je op een goede nacht. Je mag nog een oxazepam nemen he!
woensdag 14 juni 2017 om 07:26
Ik heb vannacht weer slecht geslapen, veel wakker, zweten en veel dromen. Ik had totaal geen zin om op te staan en angsten zijn nog hoog. Ik moet opstaan zei ik maar tegen mezelf, want ik wil me niet ziek melden en alles moet zo 'normaal ' mogelijk blijven. Zo meteen maar weer halve tablet en dan werken. Ik twijfel nog steeds of ik straks iets tegen mijn werkgever zal zeggen. Of niks zeggen en voor de uren van therapie verlof opnemen. Ik wil niet ziek gemeld worden.
Ja je hebt gelijk over mijn moeder, van een vriendin zou ik het niet accepteren. En door haar opmerkingen voel ik me nog slechter. Maar ik heb de afgelopen jaren niet een vriendin overgehouden. Geen vriendinnen soms gewoon door andere studie en andere vrienden uit oog verloren, een ging verhuizen en zou verhuiskaart sturen maar die kwam pas na half jaar, andere vriendin ging zoveel liegen en ging vreemd daar had ik ook geen zin in. Dus ik heb verder ook niemand, en mijn klachten zijn waarschijnlijk al jaren geleden begonnen, en heb ik ook mensen op afstand gehouden.
Ik ben soms wel nogal kortaf tegen de kids, bijv. Ga nu opruimen!
Ja je hebt gelijk over mijn moeder, van een vriendin zou ik het niet accepteren. En door haar opmerkingen voel ik me nog slechter. Maar ik heb de afgelopen jaren niet een vriendin overgehouden. Geen vriendinnen soms gewoon door andere studie en andere vrienden uit oog verloren, een ging verhuizen en zou verhuiskaart sturen maar die kwam pas na half jaar, andere vriendin ging zoveel liegen en ging vreemd daar had ik ook geen zin in. Dus ik heb verder ook niemand, en mijn klachten zijn waarschijnlijk al jaren geleden begonnen, en heb ik ook mensen op afstand gehouden.
Ik ben soms wel nogal kortaf tegen de kids, bijv. Ga nu opruimen!
woensdag 14 juni 2017 om 08:14
Ik zou tegen je leidinggevende zeggen dat het niet zo lekker gaat en dat je daarom door de huisarts naar een specialist bent doorverwezen. Dat er een aantal intensieve onderzoeken aankomen, en dat het kan zijn dat je daarvoor vrij vraagt. En dat je ze 'op de hoogte zult houden'. Inhoud nader te bepalen.
woensdag 14 juni 2017 om 08:29
Je hoeft ook niet ziek gemeld te worden he, voor doktersbezoek is er gewoon bijzonder verlof.
Het ligt helemaal aan je band met je werkgever, je hoeft hem niets te vertellen. Als je op het werk liever wil doen of er niets aan de hand is, dan hou je het luchtig, zeg je wel dat je naar een specialist moet maar dat je liever niet zegt waarvoor. Als je het fijn vind dat er rekening met je gehouden wordt dan geef je een beknopte uitleg.
Kortaf tegen de kinderen ben ik dagelijks wel hoor. Als dat het enige is. Ze weten op hun niveau ook dat ik moe ben in mijn hoofd en niet zo goed tegen drukte kan, en ik zeg wel sorry als ik te kort ben. Ze mogen best zien dat ik ook maar een mens ben en niet perfect.
Slechter voelen door je moeder, draai het eens om? Zou jij je kinderen zo op willen voeden? Kan het zijn dat zij ongelijk heeft? Kan je in plaats van het je aantrekken ook (in ieder geval in je hoofd) ook boos op haar worden?
Ik hoop echt dat je een fijne therapeut treft. Ga je naar een grote instelling? Of naar een particuliere praktijk? Ik heb betere ervaring met het laatste, maar met een grote instelling is het wel makkelijker om te wisselen als er geen klik is.
Succes met werken vandaag!
Het ligt helemaal aan je band met je werkgever, je hoeft hem niets te vertellen. Als je op het werk liever wil doen of er niets aan de hand is, dan hou je het luchtig, zeg je wel dat je naar een specialist moet maar dat je liever niet zegt waarvoor. Als je het fijn vind dat er rekening met je gehouden wordt dan geef je een beknopte uitleg.
Kortaf tegen de kinderen ben ik dagelijks wel hoor. Als dat het enige is. Ze weten op hun niveau ook dat ik moe ben in mijn hoofd en niet zo goed tegen drukte kan, en ik zeg wel sorry als ik te kort ben. Ze mogen best zien dat ik ook maar een mens ben en niet perfect.
Slechter voelen door je moeder, draai het eens om? Zou jij je kinderen zo op willen voeden? Kan het zijn dat zij ongelijk heeft? Kan je in plaats van het je aantrekken ook (in ieder geval in je hoofd) ook boos op haar worden?
Ik hoop echt dat je een fijne therapeut treft. Ga je naar een grote instelling? Of naar een particuliere praktijk? Ik heb betere ervaring met het laatste, maar met een grote instelling is het wel makkelijker om te wisselen als er geen klik is.
Succes met werken vandaag!
woensdag 14 juni 2017 om 08:30
woensdag 14 juni 2017 om 08:42
Lijkt me ook lastig als je moeder zo'n commentaar heeft.
Dat slecht slapen en veel dromen, kan misschien ook door de inwerking van de antidepressiva komen. Ik droom echt soms heel bizar sinds ik antidepressiva heb!
Hier zijn de kinderen redelijk gelijk op mij gericht en op papa. Dat komt ook omdat ik in de ziektewet zit en veel thuis ben.
Mijn zoon zit momenteel echt niet goed in zijn vel..vanmorgen huilend op de bank dat hij niet naar school wilde..hij heeft best veel vriendjes en die vertonen in een groep van dat haantjes gedrag. Ik denk dat hij een tijdje wat over zich heen heeft laten lopen en dat hem dan wat opbreekt nu. Hij is best wel gevoelig..
Zo sneu om te zien..en ik merk dat ik dan zelf ook uit balans raak. Nerveus en angstig..
Dat slecht slapen en veel dromen, kan misschien ook door de inwerking van de antidepressiva komen. Ik droom echt soms heel bizar sinds ik antidepressiva heb!
Hier zijn de kinderen redelijk gelijk op mij gericht en op papa. Dat komt ook omdat ik in de ziektewet zit en veel thuis ben.
Mijn zoon zit momenteel echt niet goed in zijn vel..vanmorgen huilend op de bank dat hij niet naar school wilde..hij heeft best veel vriendjes en die vertonen in een groep van dat haantjes gedrag. Ik denk dat hij een tijdje wat over zich heen heeft laten lopen en dat hem dan wat opbreekt nu. Hij is best wel gevoelig..
Zo sneu om te zien..en ik merk dat ik dan zelf ook uit balans raak. Nerveus en angstig..
woensdag 14 juni 2017 om 09:37
sneu voor je zoon matz! Is hij wel naar school nu? Mijn oudste gaat ook niet lekker, lijkt helaas teveel op mij. Gelukkig hebben we voor hem ook hulp. Maar toch deze week weer gesprek op school omdat het tien minuten gesprek te kort bleek.
--ik--, weet je ook of degene die de intake doet ook je behandelaar is? Bij mij was dat namelijk niet zo, nav de intake kreeg ik een hoofd behandelaar, een psycholoog en een psychiater aangewezen. Misschien goed om na te vragen hoe het werkt, dan kan je je daar op instellen.
--ik--, weet je ook of degene die de intake doet ook je behandelaar is? Bij mij was dat namelijk niet zo, nav de intake kreeg ik een hoofd behandelaar, een psycholoog en een psychiater aangewezen. Misschien goed om na te vragen hoe het werkt, dan kan je je daar op instellen.
woensdag 14 juni 2017 om 10:01
Ja klopt. Eerste en tweede intake is bij psycholoog en dan is pas eerste afspraak bij psychiater.
Voor mijn gevoel moet ik straks alles nog 3x vertellen. Ik heb mijn verhaal nu al 4x verteld. Waarom niet meteen bij psychiater? Zal wel vanwege de drukte en lange wachtlijsten komen.
Ik merk aan mezelf dat ik door oxazepam, niet meer zo diep in de angst ga. De angsten zijn er wel constant maar anders afgevlakt. Ik weet hoe ik moet verwoorden. Maar jullie zullen gevoel wel herkennen.
Ik heb ook het gevoel dat mijn accu begint op te raken. Dat uk geen energie meer heb om door te gaan. Maar aan de andere kant is het net alsof de vulkaan bijna gaat uitbarsten. Voel me echt waardeloos.
We hebben allemaal de sterke moedergevoelens. Als het met je kind niet goed gaat, heeft dat een negatieve invloed op ons als moeder. We zijn nog meer bezorgd.
Voor mijn gevoel moet ik straks alles nog 3x vertellen. Ik heb mijn verhaal nu al 4x verteld. Waarom niet meteen bij psychiater? Zal wel vanwege de drukte en lange wachtlijsten komen.
Ik merk aan mezelf dat ik door oxazepam, niet meer zo diep in de angst ga. De angsten zijn er wel constant maar anders afgevlakt. Ik weet hoe ik moet verwoorden. Maar jullie zullen gevoel wel herkennen.
Ik heb ook het gevoel dat mijn accu begint op te raken. Dat uk geen energie meer heb om door te gaan. Maar aan de andere kant is het net alsof de vulkaan bijna gaat uitbarsten. Voel me echt waardeloos.
We hebben allemaal de sterke moedergevoelens. Als het met je kind niet goed gaat, heeft dat een negatieve invloed op ons als moeder. We zijn nog meer bezorgd.
woensdag 14 juni 2017 om 15:02
Freya25 ik zag dat erbij jou dysthyme stoornis is vastgesteld. Ik wist niet wat het betekent dus ben even gaan googlen. Nou ja, ik schrok een beetje, ik denk dat ik dit de afgelopen jaren ook al heb (zal straks mijn man laten lezen wat hij ervan herkent) en nu zijn daar nu de angsten bijgekomen en een depressie die erger is.
woensdag 14 juni 2017 om 16:07
Ja mijn zoon lijkt ook wel op mij.
Maar heeft vanmorgen (met moeite toch naar school) een goed gesprek gehad met zijn meester en 1 van zijn vrienden. Ik zie dat hem dat al heel goed gedaan heeft!
Ja ik snap wat je bedoelt met de oxazepam..de angsten komen niet meer zo binnen. Ik mag van mijn psychiater best de oxazepam wat ophogen als dat nodig is..dat is wel fijn.
Lastig dat je je verhaal dan weer zo vaak moet vertellen --ikke-- .
Ik had een intake bij psycholoog en zij heeft een verslag gemaakt die we samen doorgenomen hebben. De psychiater heeft dit doorgelezen. Ik moest ook nog tig vragen beantwoorden op de computer daar. De resultaten daarvan staan ook in dat verslag. Ik kom nu om de week bij psycholoog en om de 4 weken bij psychiater.
Maar heeft vanmorgen (met moeite toch naar school) een goed gesprek gehad met zijn meester en 1 van zijn vrienden. Ik zie dat hem dat al heel goed gedaan heeft!
Ja ik snap wat je bedoelt met de oxazepam..de angsten komen niet meer zo binnen. Ik mag van mijn psychiater best de oxazepam wat ophogen als dat nodig is..dat is wel fijn.
Lastig dat je je verhaal dan weer zo vaak moet vertellen --ikke-- .
Ik had een intake bij psycholoog en zij heeft een verslag gemaakt die we samen doorgenomen hebben. De psychiater heeft dit doorgelezen. Ik moest ook nog tig vragen beantwoorden op de computer daar. De resultaten daarvan staan ook in dat verslag. Ik kom nu om de week bij psycholoog en om de 4 weken bij psychiater.
