Psyche
alle pijlers
Angststoornis
zaterdag 19 augustus 2017 om 11:44
Ik heb een angststoornis. Al jaren met ups en downs, maar nu zit ik in een flinke down. En heb het idee dat het nooit meer goed komt (terwijl ik best weer dat dat onzin is)
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
zondag 26 april 2020 om 14:19
@libe Ik heb niet zoveel klachten als jij, maar voel me wel extreem ellendig. Laatst had ik een online pubquiz en dat eindigde om 00:30. Heb toen uitgeslapen maar was echt gebroken die dag erna.
Ja als ik er last van heb wil ik gewoon zo snel mogelijk die supermarkt weer uit. Vind het uberhaupt vreselijk om in het openbaar te zijn, blijf het liefst gewoon de hele dag lekker rustig op m'n slaapkamer haha.
Ja als ik er last van heb wil ik gewoon zo snel mogelijk die supermarkt weer uit. Vind het uberhaupt vreselijk om in het openbaar te zijn, blijf het liefst gewoon de hele dag lekker rustig op m'n slaapkamer haha.
zondag 26 april 2020 om 14:26
He Libe ik kan ook erg slecht tegen te weinig slaap/ slechte slaap. De symptomen die je beschrijft krijg ik dan ook. Balen dat je die klachten heb door je zwangerschap, is t denk je stress is, of je baby die tegen je maag aan zit? Bij stress op mijn maag, helpt bij mij Iberogast, ik denk dat je t ook bij zwangerschap mag want t is natuurlijk. Maar misschien gebruik je dat al.
Ben je al aan t voorbereiden voor je baby? Kamertje, wagen, kleertjes dat soort dingen?
Nou sterkte vandaag...
Ben je al aan t voorbereiden voor je baby? Kamertje, wagen, kleertjes dat soort dingen?
Nou sterkte vandaag...
dinsdag 28 april 2020 om 09:20
Goedemorgen allen! Hoe is het? Hier gaat het de laatste tijd niet zo best meer, ik heb het idee dat ik te snel weer volle dagen ben gaan draaien (wat eerst prima ging) en nu de klap komt. Ik ben kapot, op, heb nergens energie voor en als ik iets kleins doe (zoals de was) ben ik gesloopt en buiten adem. Fysieke klachten komen ook weer terug en ik ben mijn totale ritme weer helemaal kwijt (mede omdat ik dus geen energie heb om te sporten o.i.d.). Ik slaap wel gewoon voldoende 9 uur. Heb vanmiddag mijn intake gesprek bij de psycholoog, eindelijk! Heb er echt zo lang naartoe geleefd.
Fijne dag!
Fijne dag!
dinsdag 28 april 2020 om 11:05
@Konijnenpantoffeltje: wat goed dat je straks weer een beetje naar de dagbesteding kan. Dat zal veel schelen, denk ik.
@Libe: slecht slapen is de hel op aarde. Ik heb nu L-theanine ontdekt voor het slapengaan. Dat is een aminozuur dat van nature in groene en zwarte thee zit. In een capsule zit meer. Het zorgt voor meer kalmte in mijn hoofd, maar geeft geen suf gevoel de dag erna, zoals valeriaan. Wil je het gebruiken, dan zou ik wel even met je huisarts overleggen. Mijn huisarts gaf groen licht en de laatste dagen heb ik echt beter geslapen. Edit: ik zie dat je zwanger bent en dan mag je het niet gebruiken. Misschien een tip voor de anderen. En voor jou, na je zwangerschap en eventuele lactatie.
@Robertje: rot dat je je slechter voelt, maar fijn dat je eindelijk een gesprek hebt! Ik hoop dat het je wat brengt.
Jullie schrijven veel over de supermarkt, die een trigger kan zijn. Laatst was ik bij een supermarkt die geen looproute had gemaakt, dus liep iedereen kriskras door elkaar. Ik ben niet bang voor besmetting, maar kon niet tegen dat gekrioel en gedoe met die karretjes, nu iedereen een karretje moet hebben. Dan kan ik ook geen keuzes meer maken. Supermarkten kunnen zó overweldigend zijn als je slecht in je vel zit, bijzonder vind ik dat.
@Libe: slecht slapen is de hel op aarde. Ik heb nu L-theanine ontdekt voor het slapengaan. Dat is een aminozuur dat van nature in groene en zwarte thee zit. In een capsule zit meer. Het zorgt voor meer kalmte in mijn hoofd, maar geeft geen suf gevoel de dag erna, zoals valeriaan. Wil je het gebruiken, dan zou ik wel even met je huisarts overleggen. Mijn huisarts gaf groen licht en de laatste dagen heb ik echt beter geslapen. Edit: ik zie dat je zwanger bent en dan mag je het niet gebruiken. Misschien een tip voor de anderen. En voor jou, na je zwangerschap en eventuele lactatie.
@Robertje: rot dat je je slechter voelt, maar fijn dat je eindelijk een gesprek hebt! Ik hoop dat het je wat brengt.
Jullie schrijven veel over de supermarkt, die een trigger kan zijn. Laatst was ik bij een supermarkt die geen looproute had gemaakt, dus liep iedereen kriskras door elkaar. Ik ben niet bang voor besmetting, maar kon niet tegen dat gekrioel en gedoe met die karretjes, nu iedereen een karretje moet hebben. Dan kan ik ook geen keuzes meer maken. Supermarkten kunnen zó overweldigend zijn als je slecht in je vel zit, bijzonder vind ik dat.
't Is al met al een heel gedoe
dinsdag 28 april 2020 om 12:08
@Robertjeeee: Tips tegen paniekaanvallen... Ik heb echt heel heftige gehad waarbij ik zo ongeveer out ging, toen had ik een burn-out en hoefde ik niet veel te doen om zoiets te krijgen, het enige wat ik daarover kan zeggen is dat ik die maar gewoon moest uitzitten. Echt gruwelijk. Op een gegeven moment werden ze minder heftig omdat ik gewoon zei "Oké paniek, kom maar op, ik verzet me niet meer, maak me maar kapot." Heel gek dat ze toen qua intensiteit afnamen.
Verder vooral afleiding zoeken, mijn dagelijks routine, zelfzorg, antidepressiva innemen. Ik heb geen werk, betaald werk zit er waarschijnlijk niet in wegens mijn psychiatrische kwetsbaarheid, daarom dat ik bij de dagbesteding zit.
Ik vraag me wel af of je niet wat te snel gaat met weer werken.
En ben je na dat supermarkt-dingetje wel weer terug naar binnen gegaan? Want dat was iets wat ik gedurende mijn paniekstoornis-therapie beter niet kon doen, wegvluchten, want dan durf je op een gegeven moment ook niet meer naar de supermarkt. (Als je terug naar binnen bent gegaan, klasse! Trots op jezelf!)
@Pingu: Oh, ik ben echt enorm bang voor besmetting. Dat had ik laatst in de Intratuin. Buiten hield iedereen afstand, karretje werd schoongemaakt. Maar eenmaal binnen... Heel veel mensen die alleen voor en achter afstand houden, maar als ze inhalen dan is het hooguit nog 30 cm. qua zijdelings afstand houden. Ook lopen mensen niet volgens de route in de winkel, laten karretje staan en lopen nog even terug. Als ik vervolgens klaar ben bij de kassa heb ik bijna de tranen in mijn ogen staan van frustratie en angst.
Verder vooral afleiding zoeken, mijn dagelijks routine, zelfzorg, antidepressiva innemen. Ik heb geen werk, betaald werk zit er waarschijnlijk niet in wegens mijn psychiatrische kwetsbaarheid, daarom dat ik bij de dagbesteding zit.
Ik vraag me wel af of je niet wat te snel gaat met weer werken.
En ben je na dat supermarkt-dingetje wel weer terug naar binnen gegaan? Want dat was iets wat ik gedurende mijn paniekstoornis-therapie beter niet kon doen, wegvluchten, want dan durf je op een gegeven moment ook niet meer naar de supermarkt. (Als je terug naar binnen bent gegaan, klasse! Trots op jezelf!)
@Pingu: Oh, ik ben echt enorm bang voor besmetting. Dat had ik laatst in de Intratuin. Buiten hield iedereen afstand, karretje werd schoongemaakt. Maar eenmaal binnen... Heel veel mensen die alleen voor en achter afstand houden, maar als ze inhalen dan is het hooguit nog 30 cm. qua zijdelings afstand houden. Ook lopen mensen niet volgens de route in de winkel, laten karretje staan en lopen nog even terug. Als ik vervolgens klaar ben bij de kassa heb ik bijna de tranen in mijn ogen staan van frustratie en angst.
dinsdag 28 april 2020 om 12:51
@Konijnenpantoffeltje Ik denk dat ik idd te snel ben gaan werken, het ging allemaal zo mooi en ik zou eerlijk gezegd ook niet zo goed weten wat ik naast werk thuis moet doen. De hele dag netflixen wordt ik ook niet gelukkig van namelijk.
Ik ben toen wel terug naar binnen gegaan, zag er wel tegenop maar achteraf erg blij dat ik de stap heb gezet.
Ik ben toen wel terug naar binnen gegaan, zag er wel tegenop maar achteraf erg blij dat ik de stap heb gezet.
dinsdag 28 april 2020 om 13:19
Pff precies zo voel ik me vandaag dus ook. Dacht dat het aan de zwangerschap lag, maar het kan ook de angststoornis zijn.Robertjeeeee schreef: ↑28-04-2020 09:20Ik ben kapot, op, heb nergens energie voor en als ik iets kleins doe (zoals de was) ben ik gesloopt en buiten adem.
Fijne dag!
Succes bij de psycholoog vanmiddag! Hopelijk voel je je daarna beter.
Bedankt voor de tips over homeopathie. Helaas mag dat niet tijdens de zwangerschap inderdaad, maar wie weet heb ik er later nog wat aan. Als de kleine er is zal ik ook wel niet veel slapen denk ik.
Kaatje: Dat maagzuur is een bekende zwangerschapskwaal. Het komt omdat je maag te veel wordt weggedrukt. Rennie helpt als het heel erg is, gelukkig mag ik dat nu wel gebruiken. We zijn ons al aan het voorbereiden. Babykamer is af en vanmiddag wordt de box gebracht.
Groetjes!
dinsdag 28 april 2020 om 13:32
Welkom Hopidushi, ik herken wel wat jij zegt over behoefte hebben aan sociaal contact, maar toch geen vriendinnen hebben. Bij mij is dat ook het geval. Het onderhouden van vriendschappen vind ik heel lastig en ik begeef me ook niet graag in groepen. Dat maakt het ook lastig om dingen te ondernemen. Daarnaast ben ik voor veel dingen te angstig (of ik voel me niet lekker), wat vriendinnen dan ook weer snel afkeuren. En die afkeuring op zijn beurt wil ik ook weer voorkomen, dus dan is het cirkeltje rond en blijf ik dus liever alleen. Dat geeft ook geen verplichtingen om dingen te gaan ondernemen waar ik als het puntje bij paaltje komt toch weer stress van krijg.
Groetjes!
dinsdag 28 april 2020 om 17:09
Dankje @libe!
Intake was fijn, veel besproken en zijn conclusie was dat ik al sinds mijn 12e bezig ben met mijn angsten in mijn hoofd en dat zich dat de bom daarvan nu is ontploft wat als gevolg heeft lichamelijke fysieke klachten, depressie en niet meer weten wat je moet. Volgende afspraak is al op dinsdag, heel fijn om nu iets in het vooruitzicht te hebben. Officiele diagnose is nog niet gesteld, is het gek om daar naar te vragen?
Intake was fijn, veel besproken en zijn conclusie was dat ik al sinds mijn 12e bezig ben met mijn angsten in mijn hoofd en dat zich dat de bom daarvan nu is ontploft wat als gevolg heeft lichamelijke fysieke klachten, depressie en niet meer weten wat je moet. Volgende afspraak is al op dinsdag, heel fijn om nu iets in het vooruitzicht te hebben. Officiele diagnose is nog niet gesteld, is het gek om daar naar te vragen?
dinsdag 28 april 2020 om 21:44
Hoi Robertjeee, fijn dat het weer loopt nu...hoe oud ben je nu als ik vragen mag? Ik ben ook al heel lang bezig met mijn angsten. Al sinds mijn kindertijd eigenlijk. Ik weet niet of het ooit over gaat, maar naarmate je ouder wordt, leer je wel steeds beter om ermee om te gaan en je eigen keuzes te maken daarin. Je kunt best naar de diagnose vragen! Maar let op dat je er niet te veel waarde aan hecht. De diagnose is niet jou, het is maar een sticker die op jou zit. Mijn diagnose maakte mij bang destijds, het klonk zo beladen en daardoor voelde ik mij ineens een totale patient. Maar er is zoveel meer dan alleen die diagnose. Dus probeer je er niet te veel op te focussen. 
Groetjes!
dinsdag 28 april 2020 om 21:48
@Libe Ik ben nu 23. Als ik eerlijk moet zijn boeit mij de diagnose niet heel erg veel, mijn klachten worden er niet minder om. Ik wil het puur hebben om mensen op een simpele manier uit te leggen wat er mis is; dus i.p.v. m'n klachten zeggen gewoon de diagnose zeggen. Als mensen er dan geïnteresseerd in zijn kunnen ze lekker zelf opzoeken waar ik last van heb. Een diagnose geeft anderen toch meer beeld denk ik zelf.
Ja hier sinds ik gepest werd op het vmbo. Vreselijk dat angsten zo je leven over kunnen nemen, maar fijn dat je naarmate je ouder werd er beter mee om wist te gaan. Ik zie dat nu nog niet zo snel gebeuren, ben nog zeer instabiel op dat vlak.
Ja hier sinds ik gepest werd op het vmbo. Vreselijk dat angsten zo je leven over kunnen nemen, maar fijn dat je naarmate je ouder werd er beter mee om wist te gaan. Ik zie dat nu nog niet zo snel gebeuren, ben nog zeer instabiel op dat vlak.
woensdag 29 april 2020 om 09:13
Welkom @Karratha! Vreselijk dat de angst al zo lange tijd zo veel effect heeft op je (liefdes)leven. Ik herken mij er ook wel in; ik ben ook een jongen die angstig is om die eerste stap te zetten, vaak wacht ik het zelfs zo lang af dat een meid op mij af stapt & zelfs dan verkloot ik het nog wel eens door niet te weten wat ik moet doen.
Ik heb het maar geaccepteerd dat ik zo ongemakkelijk ben m.b.t. de liefde. Ik heb sessies bij m'n praktijkondersteuner/psycholoog en hoop dat het op die manier iets beter wordt, want ik hoor vaak genoeg van vrienden dat ook ik niet zo onzeker en angstig moet zijn omdat ik er prima uit zie. Toch ben ik dat, hoe kan dit? Het zit in mijn aard, hoe knap ik ook zou zijn die onzekerheid en angst is niet uit het beestje te krijgen.
Voor jou als tip kan ik je niet heel veel info geven, maar wel dat het een kwestie is van angsten overwinnen denk ik zelf. Ik ben natuurlijk geen psycholoog die hier verstand van heeft en ben tevens ook nog eens 7 jaar jonger dan jij, maar wat ik tot dusver heb geleerd van mijn praktijkondersteuner is dat je angsten alleen kan overwinnen door dat soort situaties aan te gaan.
Ik heb het maar geaccepteerd dat ik zo ongemakkelijk ben m.b.t. de liefde. Ik heb sessies bij m'n praktijkondersteuner/psycholoog en hoop dat het op die manier iets beter wordt, want ik hoor vaak genoeg van vrienden dat ook ik niet zo onzeker en angstig moet zijn omdat ik er prima uit zie. Toch ben ik dat, hoe kan dit? Het zit in mijn aard, hoe knap ik ook zou zijn die onzekerheid en angst is niet uit het beestje te krijgen.
Voor jou als tip kan ik je niet heel veel info geven, maar wel dat het een kwestie is van angsten overwinnen denk ik zelf. Ik ben natuurlijk geen psycholoog die hier verstand van heeft en ben tevens ook nog eens 7 jaar jonger dan jij, maar wat ik tot dusver heb geleerd van mijn praktijkondersteuner is dat je angsten alleen kan overwinnen door dat soort situaties aan te gaan.
woensdag 29 april 2020 om 13:52
@Karratha, wat rot dat je zo'n moeite hebt met sociale situaties. Ik vind het dan weer heel knap hoe je door je andere angsten doordendert. Het kan helpen je 'awkwardness' gewoon te benoemen. De meeste mensen, en ook vrouwen, zijn helemaal niet zo zeker als ze eruitzien of overkomen en het kan juist heel charmant zijn om eerlijk te zeggen dat je superzenuwachtig bent. Maar goed, dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb weleens gelezen over flirtcoaches, misschien kun je daar eens op googlen en op hun tips.
Zoveel angsten zijn terug te voeren op angst voor afwijzing (de mijne ook), dit is er ook weer een.
Daarover las ik dit artikel:
https://www.mynd.nu/9-mooie-eye-openers ... afwijzing/
Zoveel angsten zijn terug te voeren op angst voor afwijzing (de mijne ook), dit is er ook weer een.
Daarover las ik dit artikel:
https://www.mynd.nu/9-mooie-eye-openers ... afwijzing/
't Is al met al een heel gedoe
woensdag 29 april 2020 om 20:30
@ robertjeee:
Lastig is dat hé?! Goed dat je het van jezelf hebt geaccepteerd. Bedoel je daarmee ook dat je het niet meer probeert? Dat hoop ik niet? Bij mij is het niet zo dat ik de vaardigheden niet heb, immers toen ik 22 was ofzo, ging het me prima af. Er is alleen een totaal irrationele ''vecht of vlucht'' reactie bij gekomen... Het is ook niet zo zeer angst voor de vrouw, maar angst voor de angst, de fysieke reactie die daarop volgt, en dat dit voor de ander zichtbaar is en dat ik dit als een enorme afgang ervaar. En ja, juist die cirkel houdt elkaar in stand.
@ Pingu : Dankjewel. Het is ook zaak om ook oog te houden hier voor wat we goed doen, hoe we onszelf toch min of meer staande houden met die rot-angst. Ik vind het toch wel ver gaan om het te benoemen, zoals hierboven ook al gezegd : Ik ben erg gevoelig, en dat gevoel uit zich ook snel fysiek, tot aan trillende stem, trillen en rood worden aan toe, en dat vind ik echt enorm genant. Vooral omdat ik met mijn 1,98 een grote vent ben, en dan sta ik er zo bij. Dat kan toch niet?!
Fijn om met jullie dit te kunnen bespreken. Met vrienden doe ik dat toch minder makkelijk. Mijn ouders worden wat ouder, ik wil niet dat ze zich zorgen over mij maken.
Maar vandaag heeft zich helaas wel een dieptepunt voorgedaan (aub niet quoten). Wederom een kenmerk van hoe de negatieve spiraal zichzelf verdiept, waardoor je eigenbeeld nog slechter wordt. Hoe doorbreek je zoiets?\
Lastig is dat hé?! Goed dat je het van jezelf hebt geaccepteerd. Bedoel je daarmee ook dat je het niet meer probeert? Dat hoop ik niet? Bij mij is het niet zo dat ik de vaardigheden niet heb, immers toen ik 22 was ofzo, ging het me prima af. Er is alleen een totaal irrationele ''vecht of vlucht'' reactie bij gekomen... Het is ook niet zo zeer angst voor de vrouw, maar angst voor de angst, de fysieke reactie die daarop volgt, en dat dit voor de ander zichtbaar is en dat ik dit als een enorme afgang ervaar. En ja, juist die cirkel houdt elkaar in stand.
@ Pingu : Dankjewel. Het is ook zaak om ook oog te houden hier voor wat we goed doen, hoe we onszelf toch min of meer staande houden met die rot-angst. Ik vind het toch wel ver gaan om het te benoemen, zoals hierboven ook al gezegd : Ik ben erg gevoelig, en dat gevoel uit zich ook snel fysiek, tot aan trillende stem, trillen en rood worden aan toe, en dat vind ik echt enorm genant. Vooral omdat ik met mijn 1,98 een grote vent ben, en dan sta ik er zo bij. Dat kan toch niet?!
Fijn om met jullie dit te kunnen bespreken. Met vrienden doe ik dat toch minder makkelijk. Mijn ouders worden wat ouder, ik wil niet dat ze zich zorgen over mij maken.
Maar vandaag heeft zich helaas wel een dieptepunt voorgedaan (aub niet quoten). Wederom een kenmerk van hoe de negatieve spiraal zichzelf verdiept, waardoor je eigenbeeld nog slechter wordt. Hoe doorbreek je zoiets?\
anoniem_64e0b6f5bfaf4 wijzigde dit bericht op 29-04-2020 22:40
Reden: Te veel info
Reden: Te veel info
26.09% gewijzigd
woensdag 29 april 2020 om 21:10
O Karratha, wat ontzettend balen dat je je zo voelt! Je bent géén watje, géén lafaard. Je hebt last van angsten en dat is ontzettend k*t. Dus huil gewoon, dat mag.
Maar je wordt nu wel zo ontzettend belemmerd door jouw angsten dat het heel goed zou zijn om hulp te zoeken, als je die niet al hebt. Heb je al eens ergens aangeklopt? De huisarts is een eerste stap. Echt, er zijn manieren om hiermee om te gaan, je hoeft het niet alleen te doen.
Maar je wordt nu wel zo ontzettend belemmerd door jouw angsten dat het heel goed zou zijn om hulp te zoeken, als je die niet al hebt. Heb je al eens ergens aangeklopt? De huisarts is een eerste stap. Echt, er zijn manieren om hiermee om te gaan, je hoeft het niet alleen te doen.
't Is al met al een heel gedoe
woensdag 29 april 2020 om 22:46
Dankje Pingu, dat helpt echt 
Klopt, niet alleen op professioneel gebied, maar dus ook op gebied van liefde, etc.
Ik ervaar angst (zoals ik het heb) wat dat betreft als een soort sluipmoordenaar. Telkens min of meer ongemerkt aanwezig, hier en daar schade achterlatend, maar omdat het zo genuanceerd en gespreid plaatsvindt, merk ik soms amper dat hij er is...
Ik heb verder ook gewoon vrienden, kom uit een stabiele familie, heb verder een prima betaalde baan waar ik ook word gewaardeerd, dus als ik gewoon binnen mijn eigen veilige cirkeltje blijf, merk ik nauwelijks dat er iets ''mankeert'' aan mij en dat het zaak is om daar hulp voor te zoeken.
Maar dat komt ook, omdat de dingen die ik niet doe / heb gedaan door mijn angst, onzichtbaar zijn. Immers : wat je niet hebt, kun je ook niet missen. Maar als ik rationeel ga nadenken over hoe mijn leven er nu uit had gezien als ik géén angststoornis had gehad (of als ik het al in een vroeg stadium succesvol had laten behandelen), dan had ik er heel anders bijgezeten. Ik durf mijn hand ervoor in het vuur te steken dat ik dan een vrouw en kinderen had gehad, een spannendere carriere, meer vrienden, ik zou persoonlijk veel verder zijn ontwikkeld, ik had betere en stabielere vriendschappen gehad.. Dat doet best pijn om aan te denken, maar aan de andere kant vind ik het toch noodzakelijk om er aan te denken, omdat juist dat me doet beseffen wat ik laat liggen als ik niet kies voor behandeling,.
Nu valt er nog wat te repareren op mijn 30e. Als ik wacht tot mijn 40e zijn nagenoeg alle schepen achter me verbrand.
Klopt, niet alleen op professioneel gebied, maar dus ook op gebied van liefde, etc.
Ik ervaar angst (zoals ik het heb) wat dat betreft als een soort sluipmoordenaar. Telkens min of meer ongemerkt aanwezig, hier en daar schade achterlatend, maar omdat het zo genuanceerd en gespreid plaatsvindt, merk ik soms amper dat hij er is...
Ik heb verder ook gewoon vrienden, kom uit een stabiele familie, heb verder een prima betaalde baan waar ik ook word gewaardeerd, dus als ik gewoon binnen mijn eigen veilige cirkeltje blijf, merk ik nauwelijks dat er iets ''mankeert'' aan mij en dat het zaak is om daar hulp voor te zoeken.
Maar dat komt ook, omdat de dingen die ik niet doe / heb gedaan door mijn angst, onzichtbaar zijn. Immers : wat je niet hebt, kun je ook niet missen. Maar als ik rationeel ga nadenken over hoe mijn leven er nu uit had gezien als ik géén angststoornis had gehad (of als ik het al in een vroeg stadium succesvol had laten behandelen), dan had ik er heel anders bijgezeten. Ik durf mijn hand ervoor in het vuur te steken dat ik dan een vrouw en kinderen had gehad, een spannendere carriere, meer vrienden, ik zou persoonlijk veel verder zijn ontwikkeld, ik had betere en stabielere vriendschappen gehad.. Dat doet best pijn om aan te denken, maar aan de andere kant vind ik het toch noodzakelijk om er aan te denken, omdat juist dat me doet beseffen wat ik laat liggen als ik niet kies voor behandeling,.
Nu valt er nog wat te repareren op mijn 30e. Als ik wacht tot mijn 40e zijn nagenoeg alle schepen achter me verbrand.
woensdag 29 april 2020 om 22:50
@Karratha Vreselijk dat het ook je werk bellemerd! Loop je al bij een praktijkondersteuner of psycholoog? Zo niet dan kan ik je zeker aanraden om even een afspraak te maken bij de huisarts.
Angst is een enorme sluipmoordenaar indd, het heeft mij tot totale uitputting gebracht. Ik ben al sinds mijn 12e heel erg (sociaal) angstig en pas nu laat dit zich merken in fysieke en ernstige mentale klachten wat eigenlijk dus te laat is.
Angst is een enorme sluipmoordenaar indd, het heeft mij tot totale uitputting gebracht. Ik ben al sinds mijn 12e heel erg (sociaal) angstig en pas nu laat dit zich merken in fysieke en ernstige mentale klachten wat eigenlijk dus te laat is.
vrijdag 1 mei 2020 om 09:34
Gisteren had ik een iets betere dag, ik heb ook redelijk geslapen, gelukkig, maar nu merk ik weer dat ik bijna niet uit bed kan komen. Ik ben doodmoe, energie is nul, terwijl ik normaal zo'n ochtendmens ben. Voel me nu ook wel somber. De laatste dagen heb ik niet gewandeld vanwege het weer, en dat breekt me nu toch op.
Hoe gaat het met jullie? Hoe is jullie energieniveau gedurende de dag?
Hoe gaat het met jullie? Hoe is jullie energieniveau gedurende de dag?
't Is al met al een heel gedoe
vrijdag 1 mei 2020 om 09:44
@Pingu Bah! Toch gek hoe die kleine dingetjes zoals wandelen zoveel goeds kunnen doen hé!
Hier gaat het eigenlijk ondertussen al een week baggerslecht; energieloos en daardoor mijn ritme totaal kwijt, heel erg somber en echt nergens zin in... Ik slaap zo'n 9 á 10u per nacht maar alsnog is mijn energie nergens te vinden. Ondanks dat het eind maart/begin april iets beter ging heb ik het idee dat ik nu weer onderaan de ladder ben. Had gisteren mijn laatste afspraak met de praktijkondersteuner (de psycholoog neemt het nu over). Baal er enorm van aan de ene kant want ik had echt zo'n fijne goede klik ermee, maar aan de andere kant ook wel weer positief om nu echt aan de slag te gaan met mijn psycholoog! Vandaag nog even een dagje thuiswerken en dan lekker 4 dagen lang weekend!
Hier gaat het eigenlijk ondertussen al een week baggerslecht; energieloos en daardoor mijn ritme totaal kwijt, heel erg somber en echt nergens zin in... Ik slaap zo'n 9 á 10u per nacht maar alsnog is mijn energie nergens te vinden. Ondanks dat het eind maart/begin april iets beter ging heb ik het idee dat ik nu weer onderaan de ladder ben. Had gisteren mijn laatste afspraak met de praktijkondersteuner (de psycholoog neemt het nu over). Baal er enorm van aan de ene kant want ik had echt zo'n fijne goede klik ermee, maar aan de andere kant ook wel weer positief om nu echt aan de slag te gaan met mijn psycholoog! Vandaag nog even een dagje thuiswerken en dan lekker 4 dagen lang weekend!
maandag 4 mei 2020 om 01:28
Even nog iets korts van me afschrijven.
Vorig jaar zomer ben ik gebeten door een teek. Die heeft pap er heel snel uit kunnen trekken, maar ik ben echt een week of 2 over de rooie geweest qua angst. De eerste week ging ik 3 keer naar de huisarts omdat ik van alles meende te zien op mijn huid, wat niks bleek te zijn. Vreselijk, nu schaam ik me er nog voor.
En zaterdagmorgen zag ik er opeens eentje zitten op het ooglid van mijn konijn. Al een voller gezogen exemplaar, want groter dan die ene die ik op mijn been had. Tekentang gepakt, konijn in de houdgreep van mam en zelf de teek hartstikke goed eruit gekregen. En nu ben ik maar bang dat mijn konijn ziek word. Teken kunnen myxomatose overbrengen, maar ze heeft afgelopen dec/jan nog de jaarlijkse inentingen gehad. Echt, bleh, mijn brein verzint zich steeds iets nieuws.
Vorig jaar zomer ben ik gebeten door een teek. Die heeft pap er heel snel uit kunnen trekken, maar ik ben echt een week of 2 over de rooie geweest qua angst. De eerste week ging ik 3 keer naar de huisarts omdat ik van alles meende te zien op mijn huid, wat niks bleek te zijn. Vreselijk, nu schaam ik me er nog voor.
En zaterdagmorgen zag ik er opeens eentje zitten op het ooglid van mijn konijn. Al een voller gezogen exemplaar, want groter dan die ene die ik op mijn been had. Tekentang gepakt, konijn in de houdgreep van mam en zelf de teek hartstikke goed eruit gekregen. En nu ben ik maar bang dat mijn konijn ziek word. Teken kunnen myxomatose overbrengen, maar ze heeft afgelopen dec/jan nog de jaarlijkse inentingen gehad. Echt, bleh, mijn brein verzint zich steeds iets nieuws.
woensdag 6 mei 2020 om 08:56
@Konijnenpantoffeltje He bah, vreselijk dat je daar zo over herinnert wordt!
Gisteren had ik m'n tweede gesprek bij de psycholoog. De diagnose is gesteld op sociale angststoornis en ernstige depressie. De komende 13 sessies zal ik met m'n psycholoog 'n traject ingaan om deze problematiek aan te pakken. Ik heb er zin in om er eindelijk mee aan de slag te gaan!
Hoe is het verder met iedereen?
Gisteren had ik m'n tweede gesprek bij de psycholoog. De diagnose is gesteld op sociale angststoornis en ernstige depressie. De komende 13 sessies zal ik met m'n psycholoog 'n traject ingaan om deze problematiek aan te pakken. Ik heb er zin in om er eindelijk mee aan de slag te gaan!
Hoe is het verder met iedereen?
woensdag 6 mei 2020 om 09:02
Welkom Karratha. Goed dat je aan behandeling denkt. Eigenlijk is zo'n angst best veel om je in je eentje aan te pakken, en waarom zou je? Ik heb enorm veel aan mijn therapie gehad indertijd (ik had straatvrees). Mag ik wel ook even roepen dat ook na je veertigste, je schepen helemaal niet verbrand zijn? Als veertiger (ik ben het zelf 
) kun je prima het roer omgooien. Ik spreek uit ervaring, want ik ben het aan het doen.
Robertjeeeee en Pingu, wat k** dat jullie je zo somber voelen. Ik lees wel wat kleine lichtpuntjes in jullie posts (weer gaan wandelen, psycholoog, ...) Hoop zo dat het stap voor stap weer wat beter gaat.
Konijnenpantoffeltje, ik wilde dat ik die gedachten uit je hoofd kon halen, zodat je wat rust krijgt. Klinkt wel alsof die angsten dieper zitten. Dat is meestal zo. Eigenlijk gaat het er niet eens om of de kans reëel is dat konijn ziek wordt (al die is nu wel echt minimaal met die inenting). Het ding is meer dat we zo goed mogelijk om moeten leren gaan met onze sterfelijkheid. Ziekte en dood horen helaas bij het leven. *Dit gezegd zijnde: ik heb makkelijk praten, want al heb ik veel angsten gehad, angst voor ziekten zat daar niet bij. En ik weet hoe frustrerend het is als mensen vanaf de zijlijn trachten je angst te bagatelliseren of goedbedoelde onuitvoerbare adviezen te geven. Dat is dus zéker niet mijn bedoeling.
Pingu, herkenbaar van die supermarkten. Niet bepaald een prikkelarme omgeving natuurlijk. Na er een tijdlang niet meer ingedurfd te hebben, geniet ik nu al weer een paar jaar intens van het 'gewoon' boodschappen kunnen doen. Grappig hoe een alledaags ding dan opeens zo bijzonder wordt.
Libe en rammie, hoe gaat het met jullie?
Als ik iemand vergeten ben, excuses, ik loop een beetje achter met bijlezen. Voor iedereen een
) kun je prima het roer omgooien. Ik spreek uit ervaring, want ik ben het aan het doen. Robertjeeeee en Pingu, wat k** dat jullie je zo somber voelen. Ik lees wel wat kleine lichtpuntjes in jullie posts (weer gaan wandelen, psycholoog, ...) Hoop zo dat het stap voor stap weer wat beter gaat.
Konijnenpantoffeltje, ik wilde dat ik die gedachten uit je hoofd kon halen, zodat je wat rust krijgt. Klinkt wel alsof die angsten dieper zitten. Dat is meestal zo. Eigenlijk gaat het er niet eens om of de kans reëel is dat konijn ziek wordt (al die is nu wel echt minimaal met die inenting). Het ding is meer dat we zo goed mogelijk om moeten leren gaan met onze sterfelijkheid. Ziekte en dood horen helaas bij het leven. *Dit gezegd zijnde: ik heb makkelijk praten, want al heb ik veel angsten gehad, angst voor ziekten zat daar niet bij. En ik weet hoe frustrerend het is als mensen vanaf de zijlijn trachten je angst te bagatelliseren of goedbedoelde onuitvoerbare adviezen te geven. Dat is dus zéker niet mijn bedoeling.
Pingu, herkenbaar van die supermarkten. Niet bepaald een prikkelarme omgeving natuurlijk. Na er een tijdlang niet meer ingedurfd te hebben, geniet ik nu al weer een paar jaar intens van het 'gewoon' boodschappen kunnen doen. Grappig hoe een alledaags ding dan opeens zo bijzonder wordt.
Libe en rammie, hoe gaat het met jullie?
Als ik iemand vergeten ben, excuses, ik loop een beetje achter met bijlezen. Voor iedereen een
woensdag 6 mei 2020 om 09:03
Snelle reactie van mij, ik zag jouw reactie bijna oppoppen tussen mijn favoriete topics, Robertje. Dat is een pittige diagnose, maar wel tof dat je eindelijk kunt beginnen eraan te werken (eigenlijk heb ik een hekel aan het begrip ‘eraan werken’, maar ik wist even snel geen andere benaming). Heb je een prettige psycholoog, hoe voel je je bij hem/haar?Robertjeeeee schreef: ↑06-05-2020 08:56@Konijnenpantoffeltje He bah, vreselijk dat je daar zo over herinnert wordt!
Gisteren had ik m'n tweede gesprek bij de psycholoog. De diagnose is gesteld op sociale angststoornis en ernstige depressie. De komende 13 sessies zal ik met m'n psycholoog 'n traject ingaan om deze problematiek aan te pakken. Ik heb er zin in om er eindelijk mee aan de slag te gaan!
Hoe is het verder met iedereen?
Met mij gaat het redelijk, ik ben niet meer zo angstig, wel erg somber en lusteloos. Volgende week heb ik een afspraak met een psycholoog. Ik woon nu tijdelijk ergens anders, en dat is erg wennen. De rust doet me even goed, maar de eenzaamheid is ook groot. Ik moet mezelf dwingen mensen op te zoeken. Vanavond ga ik wandelen met een kennis die in de buurt woont van mijn tijdelijke stek. Verder krijg ik veel belangstellende, lieve en bemoedigende appjes van vrienden en familie. Ook heb ik iets aan affirmaties uitspreken, doen jullie dat weleens? Op aanraden van mijn coach spreek ik elke ochtend drie keer de zin ‘Ik heb vertrouwen’ uit, waarna ik dat drie ademhalingen lang op me laat inwerken. Ik heb het gevoel dat dit wel iets doet, ik word er rustiger van.
't Is al met al een heel gedoe
woensdag 6 mei 2020 om 09:08
@Laflamande, wij postten bijna tegelijkertijd. Goed te lezen dat je ‘op jouw leeftijd’ nog het roer kunt omgooien, ik ga hard richting de 40 en heb het gevoel dat mijn leven wel geleefd is, dat het nooit meer beter zal worden dan hoe het was. Ik weet het, het is mijn depressieve stemming die nu spreekt.
Ik wens jullie allemaal een mooie, kalme dag toe!
Ik wens jullie allemaal een mooie, kalme dag toe!
't Is al met al een heel gedoe
