Psyche
alle pijlers
Angststoornis
zaterdag 19 augustus 2017 om 11:44
Ik heb een angststoornis. Al jaren met ups en downs, maar nu zit ik in een flinke down. En heb het idee dat het nooit meer goed komt (terwijl ik best weer dat dat onzin is)
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
zaterdag 9 mei 2020 om 16:44
Zo, wat is er veel geschreven door iedereen. Ik kan helaas niet op iedereen reageren, maar wil jullie wel sterkte wensen. Onthoud dat er altijd weer een tijd aankomt waarin het beter gaat. Als je de bodem van de put hebt bereikt, kun je eigenlijk alleen nog maar omhoog klimmen....
Met mij gaat het overdag best goed, maar de nachten zijn ellendig. Ik slaap zo onrustig, mijn ademhaling gaat heel snel (het lukt me niet om een adempauze in te lassen tussen 2 ademhalingen want dan snak ik echt naar adem). Ik schrik om het kleinste geluidje wakker met hartkloppingen en dan begint het piekeren. Hoe moet dit straks als de baby huilt 's nachts? Ik raak dan vast overspannen. Hoe overleef ik de bevalling? Ik kan dit nooit aan. En zo maar door. Ik heb op aanraden van mijn verloskundige een boek besteld wat vrouwen helpt die opzien tegen de bevalling, hopelijk brengt dat wat meer rust. De versoepeling van de coronamaatregelen vind ik ook maar niks. Overal die rijen voor de deur bij de winkels, ik blijf er liever gewoon weg..
Robertje: ik kan me heel goed voorstellen dat je je ellendig voelt na een avondje drinken. Ik denk dat de angststoornis ook heel erg gestuurd wordt door voeding/koffie/alcohol etc. Ik drink daarom zelf geen alcohol en zelfs koffie en sterke thee drink ik niet, want dan krijg ik meteen hartkloppingen en paniek. Daarnaast eet ik geen gistextract en smaakversterker E621, daar word ik ook ziek van. Misschien helpt het jou ook om die dingen te vermijden.
Met mij gaat het overdag best goed, maar de nachten zijn ellendig. Ik slaap zo onrustig, mijn ademhaling gaat heel snel (het lukt me niet om een adempauze in te lassen tussen 2 ademhalingen want dan snak ik echt naar adem). Ik schrik om het kleinste geluidje wakker met hartkloppingen en dan begint het piekeren. Hoe moet dit straks als de baby huilt 's nachts? Ik raak dan vast overspannen. Hoe overleef ik de bevalling? Ik kan dit nooit aan. En zo maar door. Ik heb op aanraden van mijn verloskundige een boek besteld wat vrouwen helpt die opzien tegen de bevalling, hopelijk brengt dat wat meer rust. De versoepeling van de coronamaatregelen vind ik ook maar niks. Overal die rijen voor de deur bij de winkels, ik blijf er liever gewoon weg..
Robertje: ik kan me heel goed voorstellen dat je je ellendig voelt na een avondje drinken. Ik denk dat de angststoornis ook heel erg gestuurd wordt door voeding/koffie/alcohol etc. Ik drink daarom zelf geen alcohol en zelfs koffie en sterke thee drink ik niet, want dan krijg ik meteen hartkloppingen en paniek. Daarnaast eet ik geen gistextract en smaakversterker E621, daar word ik ook ziek van. Misschien helpt het jou ook om die dingen te vermijden.
Groetjes!
zaterdag 9 mei 2020 om 18:16
Sorry hoor mensen, ik val er even middenin maar hier gaat het ook weer even niet zo goed.. ik heb hetzelfde gevoel als Pingu, maar ook met de hele situatie, hoe gaat dit nog goed komen, bah 
Ik kan niemand iets verbieden, maar dit is dus precies het moment waar ik dus tegenop zag.. dat de maatregelen versoepeld worden en dat sommige mensen dus automatisch daarin mee gaan.
Ja en verder kom ik dan dus alleen thuis en dan denk ik, hoe gaat de toekomst eruit zien. Nu weet je dat nooit natuurlijk maar zit weer enorm in mijn gedachten
Weer huilbuien..
ik weet dat het een moment opname is maar voel me even heel rot.
Ik kan niemand iets verbieden, maar dit is dus precies het moment waar ik dus tegenop zag.. dat de maatregelen versoepeld worden en dat sommige mensen dus automatisch daarin mee gaan.
Ja en verder kom ik dan dus alleen thuis en dan denk ik, hoe gaat de toekomst eruit zien. Nu weet je dat nooit natuurlijk maar zit weer enorm in mijn gedachten
Weer huilbuien..
ik weet dat het een moment opname is maar voel me even heel rot.
yesss wijzigde dit bericht op 22-05-2020 22:38
Reden: Teveel info
Reden: Teveel info
37.91% gewijzigd
zaterdag 9 mei 2020 om 18:37
zaterdag 9 mei 2020 om 22:54
@Libe Heb er idd wel aangedacht dat te bannen uit m'n leven, al word dat nog een helse opgave. Ik denk aan de andere kant dat het ook niet zoveel kwaad kan, het is echt niet dat ik wekelijks aan de drank zit. Ik heb mezelf al afgeleerd dat op een "gewone" avond er geen biertje mag worden open getrokken. Dus alleen bij feestjes mag dat en die zijn er nu mss 1x in de 2 maand. Goed om te horen dat het met jou overdag beter gaat! Wel naar dat snachts zo vreselijk is, is het misschien een idee oordoppen in te doen tegen het geluid?
@yesss Ik geloof heel goed dat dat lastig is met je ouders.. Je wilt natuurlijk het beste voor ze, maar wilt ze ook weer niet gaan aansturen. He bah die gedachten zijn nooit leuk, komen bij mij vooral savonds in bed kijken. Ik heb laast een katten livestream gekeken om een beetje afleiding te krijgen, klinkt heel dom maar hielp echt!
@yesss Ik geloof heel goed dat dat lastig is met je ouders.. Je wilt natuurlijk het beste voor ze, maar wilt ze ook weer niet gaan aansturen. He bah die gedachten zijn nooit leuk, komen bij mij vooral savonds in bed kijken. Ik heb laast een katten livestream gekeken om een beetje afleiding te krijgen, klinkt heel dom maar hielp echt!
zondag 10 mei 2020 om 07:24
Dankjewel voor je reactie Robertje..
Was al vroeg wakker, nu moe hoofdpijnerig en depri.
Heb die pieker gedachten ook vaak in bed in de avond maar eigenlijk het meest in de ochtend. Heb ook regelmatig een ochtend depressie en dat trekt dan in de loop van de dag bij.
Hoop vandaag dat mijn hardloop rondje nog gaat lukken.
Was al vroeg wakker, nu moe hoofdpijnerig en depri.
Heb die pieker gedachten ook vaak in bed in de avond maar eigenlijk het meest in de ochtend. Heb ook regelmatig een ochtend depressie en dat trekt dan in de loop van de dag bij.
Hoop vandaag dat mijn hardloop rondje nog gaat lukken.
zondag 10 mei 2020 om 09:26
@robertje, goed idee, kattenfilmpjes!
@yess, wederom herkenbaar, die ochtend....Gisteravond voelde ik me bijna weer 'normaal' en ging blij slapen. En nu werd ik wakker en beng: grijze mist om me heen. Verdrietig, bang voor de dag die komen gaat. Hardlopen is een goed idee, ik doe zelf aan wandelen en denk dat ik me gisteravond beter voelde doordat ik met een kennis een avondwandeling heb gemaakt. Bij die kennissen ben ik nu, dat is echt zo fijn. Ben nu al verdrietig dat ik er morgen weer weg ben, nog even niet aan denken maar.
Van mijn coach moet ik steeds redeneren vanuit de vraag "wat is goed voor mij?" En eigenlijk is het antwoord: wat langer bij deze kennissen blijven. Ik weet niet of ik het durf voor te stellen. Maar goed, nu even genieten dat ik er vandaag nog ben.
Jemig, weer een heel verhaal geworden zo. Ik ga mezelf nu uit bed sleuren.
Mooie zondag allemaal! X
@yess, wederom herkenbaar, die ochtend....Gisteravond voelde ik me bijna weer 'normaal' en ging blij slapen. En nu werd ik wakker en beng: grijze mist om me heen. Verdrietig, bang voor de dag die komen gaat. Hardlopen is een goed idee, ik doe zelf aan wandelen en denk dat ik me gisteravond beter voelde doordat ik met een kennis een avondwandeling heb gemaakt. Bij die kennissen ben ik nu, dat is echt zo fijn. Ben nu al verdrietig dat ik er morgen weer weg ben, nog even niet aan denken maar.
Van mijn coach moet ik steeds redeneren vanuit de vraag "wat is goed voor mij?" En eigenlijk is het antwoord: wat langer bij deze kennissen blijven. Ik weet niet of ik het durf voor te stellen. Maar goed, nu even genieten dat ik er vandaag nog ben.
Jemig, weer een heel verhaal geworden zo. Ik ga mezelf nu uit bed sleuren.
Mooie zondag allemaal! X
't Is al met al een heel gedoe
zondag 10 mei 2020 om 13:23
Nou dacht ik wat leuks te organiseren voor m'n moederdag, verpest ze het vervolgens zelf helemaal. Vanochtend kwam ze beneden in nieuwe kleding en vroeg ze haar mening. Ik deze eerlijk gegeven en geen gedoe over gehad. Zit ik vervolgens op m'n slaapkamer, hoor ik m'n moeder mijn mening even lekker op straat leggen voor 5 andere buren. Er word om gelachen, wat nare opmerkingen gemaakt en ik barst alweer in janken uit.
Ik heb al wel 50x tegen mijn moeder gezegd dat ze eens moet ophouden met alles wat ik haar vertel op straat te leggen. Vervolgens was ze laatst ook nog verbaasd dat ik m'n mentale problemen niet als eerste met haar bespreek maar met m'n beste vriendin. Hoe zou dat nou kunnen mam? Nou op deze manier neemt mijn vertrouwen steeds meer af in jou.
Nu de twijfel, ik wil hier natuurlijk voor de zoveelste keer wat van zeggen. Maar het is vandaag moederdag, hoe ga ik dat aanpakken?
Ik heb al wel 50x tegen mijn moeder gezegd dat ze eens moet ophouden met alles wat ik haar vertel op straat te leggen. Vervolgens was ze laatst ook nog verbaasd dat ik m'n mentale problemen niet als eerste met haar bespreek maar met m'n beste vriendin. Hoe zou dat nou kunnen mam? Nou op deze manier neemt mijn vertrouwen steeds meer af in jou.
Nu de twijfel, ik wil hier natuurlijk voor de zoveelste keer wat van zeggen. Maar het is vandaag moederdag, hoe ga ik dat aanpakken?
zondag 10 mei 2020 om 16:40
Ach lieverd, dat is ook heel naar. Hopelijk gaat het snel weer wat beter. Zelf laat ik twijfel over de toekomst actief niet toe. Nu even niet. Ben de breuk met mijn lief aan het verwerken en dat is nu even genoeg. Zoiets lukt ook niet altijd en is niet houdbaar, maar ik doe het stap per stap. Overigens helpt het me enorm om zelf plannen te maken voor mijn toekomst. Al is het maar ideeën verzamelen. Het is een vorm van het leven in eigen handen nemen. Ook al pakt het anders uit, het gaat om het plannen.
Is het hardlopen gelukt?
@libe, hoop van harte dat het boek je helpt om wat van die angsten weg te nemen. Want het is natuurlijk anticiperen, angst voor dingen die er nog niet zijn. Vind het niet raar hoor, ik zou ook enorm tegen de bevalling opkijken. Maar dat betekent niet dat jij het niet gaat kunnen. Vind het erg voor je dat je de angst voor de corona en de mensenmassa's er ook nog eens bij hebt.
@robertjeeee, gelijk heb je hoor. Tijdens mijn ergste angstjaren werd het ook afgeraden koffie te drinken (ik ben licht verslaafd). Maar dat vond ik een groot offer. Thuis zitten met straatvrees vond ik al stom genoeg. Dus die koffie heb ik mezelf toch maar gegund.
Met je moeder... ik weet niet wat wijsheid is. Weet je zeker dat ze je uitlachten? En niet om iets anders? Nou ja, jij kent je moeder natuurlijk het best. Soms kan een moeder-dochter-relatie zo overgevoelig worden. Dan is het beter er misschien even niets mee te doen. Aan de andere kant mag je zeker wel je grenzen bewaken.
@pingu, hoop dat je het aan je kennissen durft voor te stellen. Zorg voor jezelf! Mensen vinden het vaak nog gezellig ook. Ik gun het je zo.
Anders dan sommigen van jullie, dank ik de hemel om de overschot aan zon die we de laatste tijd kregen. Is goed voor mijn humeur. Af en toe voel ik me verdrietig om acht jaar relatie waar ik afscheid van aan het nemen ben. Maar ik zit ook vol plannen en dat is de goede keerzijde. Binnen de relatie zou ik in de sleur zijn blijven zitten. Al zou ik, om heel eerlijk te zijn, wel teruggaan als hij het nog eens zou willen proberen. Ben er dus nog niet helemaal overheen. En dat wil ik wel, ik wil er klaar mee zijn.
zondag 10 mei 2020 om 16:58
LaFlamande, jouw verhaal lijkt erg op het mijne. Zoals het er nu voorstaat zou ik ook teruggaan als hij dat zou willen. Maar dat komt bij mij meer voort uit angst voor het onbekende, denk ik. En door het financiële plaatje. En is dat wel een reden om bij elkaar te blijven?
Ik vind jouw manier van reageren op de posts echt heel prettig, niet om te slijmen maar je weet het zo helder en opbouwend te verwoorden, zo fijn is dat.
Ik vind jouw manier van reageren op de posts echt heel prettig, niet om te slijmen maar je weet het zo helder en opbouwend te verwoorden, zo fijn is dat.
't Is al met al een heel gedoe
zondag 10 mei 2020 om 21:19
Dankjewel Laflamande, ik hoop het ook. ❤
Robertjee het klinkt alsof je moeder het niet zo slecht heeft bedoeld. Ik denk dat je het gevoel hebt dat ze je voor schut zet en zo kunnen moeders soms zijn als ze iets over hun eigen kinderen aan anderen vertellen. Ik herken dat gevoel heel goed (ergernis), maar ik weet ook dat de moeders in kwestie het niet slecht bedoelen. Jij hoef je ook niet te schamen voor jouw mening. Ik hoop dat je het een beetje naast je neer kan leggen.
Robertjee het klinkt alsof je moeder het niet zo slecht heeft bedoeld. Ik denk dat je het gevoel hebt dat ze je voor schut zet en zo kunnen moeders soms zijn als ze iets over hun eigen kinderen aan anderen vertellen. Ik herken dat gevoel heel goed (ergernis), maar ik weet ook dat de moeders in kwestie het niet slecht bedoelen. Jij hoef je ook niet te schamen voor jouw mening. Ik hoop dat je het een beetje naast je neer kan leggen.
Groetjes!
maandag 11 mei 2020 om 11:04
Dat is herkenbaar hoor. Toen mijn vriend het uitmaakte, vond ik dat natuurlijk enorm verdrietig. Maar daarnaast schoot ik ook enorm in paniek: bang voor de toekomst, het alleen zijn, de verhuizing. Heb toen meteen hulp in de arm genomen, want ik ken mezelf. En toen ik eenmaal verhuisd was en zelf allerlei koeien bij de hoorns vatte, bleek het prima te gaan. Om maar te zeggen: ik begrijp die angsten en ze zijn ook normaal. Als ze ons maar niet eeuwig tegenhouden om stappen te zetten.Pingu schreef: ↑10-05-2020 16:58LaFlamande, jouw verhaal lijkt erg op het mijne. Zoals het er nu voorstaat zou ik ook teruggaan als hij dat zou willen. Maar dat komt bij mij meer voort uit angst voor het onbekende, denk ik. En door het financiële plaatje. En is dat wel een reden om bij elkaar te blijven?
Ik vind jouw manier van reageren op de posts echt heel prettig, niet om te slijmen maar je weet het zo helder en opbouwend te verwoorden, zo fijn is dat.
Stel dat je je angst opzij zou kunnen zetten: zou je dan de stap willen zetten?
maandag 11 mei 2020 om 17:37
Hoi allemaal,ik vraag me af of jullie dit herkennen
Ik heb een terugslag in mijn angst helaas.....
Maar gisteren echt megapaniekaanval gehad en nu blijft het maar aan de paniek heel onrustig en angstig kan niks eten veel huilen en weet niet wat ik met mezelf aanmoet ik denk heel de tijd oh nee ik blijf nu zo de rest van m’n leven .....
Iemand tips voor mij ?
Liefs
Ik heb een terugslag in mijn angst helaas.....
Maar gisteren echt megapaniekaanval gehad en nu blijft het maar aan de paniek heel onrustig en angstig kan niks eten veel huilen en weet niet wat ik met mezelf aanmoet ik denk heel de tijd oh nee ik blijf nu zo de rest van m’n leven .....
Iemand tips voor mij ?
Liefs
maandag 11 mei 2020 om 19:17
Hoi Punttaart, kun je iemand bellen bij wie je je vertrouwd voelt? Dat wil nog weleens helpen.
Weet je waardoor jouw angst wordt getriggerd?
En dit blijft niet de rest van je leven zo. Dat je zo denkt, is onderdeel van de angstaanval, en dat is heel naar maar jouw angst speldt je maar wat op de mouw. Ik hoop dat je iemand kan bellen en dat je je gauw weer wat rustiger voelt.
Weet je waardoor jouw angst wordt getriggerd?
En dit blijft niet de rest van je leven zo. Dat je zo denkt, is onderdeel van de angstaanval, en dat is heel naar maar jouw angst speldt je maar wat op de mouw. Ik hoop dat je iemand kan bellen en dat je je gauw weer wat rustiger voelt.
't Is al met al een heel gedoe
maandag 11 mei 2020 om 19:35
Hé Punttaart, hier helaas hetzelfde. Wilde gisteren ook al posten, maar dat was me zelfs teveel. Gisteren werd ik al met een raar gevoel wakker en toen ik mijn vader iets hoorde zeggen wat mijn corona-angst nogal triggerde viel dat helemaal verkeerd. Een kwartier later en het zweet brak me uit, hogere hartslag, amper nog eten doorgeslikt krijgen, papbeentjes en natuurlijk diarree. En daarna raast de angst nog uren door het lijf en heb ik om het minste of geringste huilbuien.
Bij mij komt de angst nu door de soepelere maatregelen. Ik vind het te vroeg en dan ben ik bang dat binnen een mum van tijd de IC's weer vol liggen. Echt %*@gedachten.
Tips. Tja, afleiding zoeken. Iets doen wat ik normaal leuk vind, in het begin kost het moeite maar als ik bezig ben dan gaat de angst toch langzaamaan weg.
Bij mij komt de angst nu door de soepelere maatregelen. Ik vind het te vroeg en dan ben ik bang dat binnen een mum van tijd de IC's weer vol liggen. Echt %*@gedachten.
Tips. Tja, afleiding zoeken. Iets doen wat ik normaal leuk vind, in het begin kost het moeite maar als ik bezig ben dan gaat de angst toch langzaamaan weg.
maandag 11 mei 2020 om 23:15
Heb gebeld met iemand maar ik blijf zo kut, zweet me rot raar in m’n hoofd trillen en zooooo bangPingu schreef: ↑11-05-2020 19:17Hoi Punttaart, kun je iemand bellen bij wie je je vertrouwd voelt? Dat wil nog weleens helpen.
Weet je waardoor jouw angst wordt getriggerd?
En dit blijft niet de rest van je leven zo. Dat je zo denkt, is onderdeel van de angstaanval, en dat is heel naar maar jouw angst speldt je maar wat op de mouw. Ik hoop dat je iemand kan bellen en dat je je gauw weer wat rustiger voelt.
Ik denk de begin trigger Corona was m’n ritme weg m’n houvast en ik kreeg het benauwd ineens nu alweer 4 weken aan het kloten.
Ik probeer tv te kijken spelletjes te doen maar nope de angst blijft enorm
maandag 11 mei 2020 om 23:22
Wat vervelend dat bij ons angst zo verkeerd werkt hekonijnenpantoffeltje schreef: ↑11-05-2020 19:35Hé Punttaart, hier helaas hetzelfde. Wilde gisteren ook al posten, maar dat was me zelfs teveel. Gisteren werd ik al met een raar gevoel wakker en toen ik mijn vader iets hoorde zeggen wat mijn corona-angst nogal triggerde viel dat helemaal verkeerd. Een kwartier later en het zweet brak me uit, hogere hartslag, amper nog eten doorgeslikt krijgen, papbeentjes en natuurlijk diarree. En daarna raast de angst nog uren door het lijf en heb ik om het minste of geringste huilbuien.
Bij mij komt de angst nu door de soepelere maatregelen. Ik vind het te vroeg en dan ben ik bang dat binnen een mum van tijd de IC's weer vol liggen. Echt %*@gedachten.
Tips. Tja, afleiding zoeken. Iets doen wat ik normaal leuk vind, in het begin kost het moeite maar als ik bezig ben dan gaat de angst toch langzaamaan weg.
en dat is zacht uitgedrukt,,Ik krijg het niet eronder het blijft maar aan de gang heb geen hap naar binnen gekregen zelfs drinken kost me moeite.
Ik weet het niet wat ik moet voel me zo kut ben in bed gaan liggen
dinsdag 12 mei 2020 om 07:03
Hoi allemaal.
Mag ik meeschrijven?
9 jaar geleden had ik een flinke angststoornis en durfde op den duur nergens meer naar toe.
Ik ben aan de antidepressiva gegaan en de zon ging weer schijnen.
Huisarts raadde me aan om voor altijd antidepressiva te blijven slikken, want ik ben nou eenmaal een paniekerig persoon en heb dat stofje gewoon nodig .
Na 9 jaar wilde ik toch eens kijken hoe het zonder gaat.
Ik ben nu ruim 2 maanden gestopt en voel mezelf langzaam weer afglijden.
Ben weer angstig voor sociale gelegenheden (die zijn er niet zoveel, maar toch) en ben overmatig aan het piekeren.
Ook lig ik soms hele nachten wakker en heb een kort lontje.
Ik zit helemaal niet lekker in mijn vel.
Ik denk erover om weer antidepressiva te gaan slikken en de behandelaar die adviseert een ander soort omdat die beter ook tegen mijn zware pms helpt.
Ik vind het onwijs spannend en ook wel jammer.
Moet weer door die beginperiode heen en weet niet hoe een nieuwe variant gaat vallen.
Maar ik vind het gewoon echt nodig .
Zijn er hier meer die antidepressiva slikken voor lange periode?
Heb trouwens ook al 2 jaar therapie. Helpt wel, maar niet voldoende. Geeft me slechts wat handvaten .
Mag ik meeschrijven?
9 jaar geleden had ik een flinke angststoornis en durfde op den duur nergens meer naar toe.
Ik ben aan de antidepressiva gegaan en de zon ging weer schijnen.
Huisarts raadde me aan om voor altijd antidepressiva te blijven slikken, want ik ben nou eenmaal een paniekerig persoon en heb dat stofje gewoon nodig .
Na 9 jaar wilde ik toch eens kijken hoe het zonder gaat.
Ik ben nu ruim 2 maanden gestopt en voel mezelf langzaam weer afglijden.
Ben weer angstig voor sociale gelegenheden (die zijn er niet zoveel, maar toch) en ben overmatig aan het piekeren.
Ook lig ik soms hele nachten wakker en heb een kort lontje.
Ik zit helemaal niet lekker in mijn vel.
Ik denk erover om weer antidepressiva te gaan slikken en de behandelaar die adviseert een ander soort omdat die beter ook tegen mijn zware pms helpt.
Ik vind het onwijs spannend en ook wel jammer.
Moet weer door die beginperiode heen en weet niet hoe een nieuwe variant gaat vallen.
Maar ik vind het gewoon echt nodig .
Zijn er hier meer die antidepressiva slikken voor lange periode?
Heb trouwens ook al 2 jaar therapie. Helpt wel, maar niet voldoende. Geeft me slechts wat handvaten .
dinsdag 12 mei 2020 om 09:21
Je bent van harte welkom Eviva1983. Bij mij ongeveer hetzelfde verhaal. Omdat mijn straatvrees zo sterk was, had ik een antidepressivum nodig om de therapie überhaupt te kunnen doen. De combi was magisch en ik ben zo goed als helemaal van mijn paniekaanvallen af. Heb een paar jaar terug ook geprobeerd om te stoppen, maar na een half jaar begon de angst terug te komen. Omdat ik dat nooit meer wil - de straat letterlijk niet op durven - ben ik opnieuw met de ad begonnen.
Ik heb me erbij neergelegd dat ik het waarschijnlijk moet blijven slikken. In de allerlaagste dosis en met nul bijwerkingen vind ik dat ook niet zo erg. Wie weet probeer ik nog wel een keer af te bouwen, maar voorlopig niet.
Ik heb me erbij neergelegd dat ik het waarschijnlijk moet blijven slikken. In de allerlaagste dosis en met nul bijwerkingen vind ik dat ook niet zo erg. Wie weet probeer ik nog wel een keer af te bouwen, maar voorlopig niet.
dinsdag 12 mei 2020 om 09:38
Laflamande. Dankjewel voor het welkom!LaFlamande schreef: ↑12-05-2020 09:21Je bent van harte welkom Eviva1983. Bij mij ongeveer hetzelfde verhaal. Omdat mijn straatvrees zo sterk was, had ik een antidepressivum nodig om de therapie überhaupt te kunnen doen. De combi was magisch en ik ben zo goed als helemaal van mijn paniekaanvallen af. Heb een paar jaar terug ook geprobeerd om te stoppen, maar na een half jaar begon de angst terug te komen. Omdat ik dat nooit meer wil - de straat letterlijk niet op durven - ben ik opnieuw met de ad begonnen.
Ik heb me erbij neergelegd dat ik het waarschijnlijk moet blijven slikken. In de allerlaagste dosis en met nul bijwerkingen vind ik dat ook niet zo erg. Wie weet probeer ik nog wel een keer af te bouwen, maar voorlopig niet.
Goed dat je je erbij neerlegt dat je dit gewoon nodig hebt.
Voor sommige mensen is antidepressiva voor tijdelijk gebruik helpend genoeg omdat ze na therapie weer de oude zijn.
Ik ben er van overtuigd dat anderen het gewoon echt nodig hebben, omdat ze dat stofje missen.
Net als een suikerpatient insuline nodig heeft.
Het zit dan gewoon in je dat je snel paniekerig/ erg gevoelig bent.
Sterk ontwikkelde gevoelens maakt ons ook een mooi mens.
Ik kan het op zich relativeren Dat ik het nodig heb, maar het voelt ook een klein beetje als falen.
Ik wilde zo graag dat het lukte zonder.
Maar het is natuurlijk geen falen, ik kan er ook niks aan doen.
Ik heb ook adhd en slik ook adhd medicatie voor mijn focus etc.
Ik vind het helemaal niet fijn om twee soorten medicatie nodig te hebben om te functioneren.
Maar zonder gaat het ook niet goed helaas.
Heb jij nu geen last meer van angsten?
dinsdag 12 mei 2020 om 10:06
Hi Eviva, fijn dat je hier nu ook meeschrijft, welkom!
Wat heb je dat mooi gezegd: ,,Sterk ontwikkelde gevoelens maken ons ook een mooi mens.'' Zo heb ik er eigenlijk nooit naar gekeken, ik zie ze vaak als handicap.
Dankjewel voor dit inzicht.
Ik begrijp dat het voelt of je gefaald hebt als je weer antidepressiva gaat slikken, maar ik vind het heel jammer dat veel mensen dat zo voelen. Waarom is dat, waarom zit er zo'n stigma op? Denken we dat je zonder pillen sterker bent, dat je het op eigen 'kracht' moet kunnen? Wat een verdrietige onzin is dat toch. Ik slik ze zelf niet omdat mijn depressie en angsten duidelijk ergens vandaan komen (relatiebreuk), maar als jij je er beter door voelt: gewoon weer doen, van falen is geen sprake. Wees sowieso niet zo hard voor jezelf, als je in termen van falen spreekt ben je al te streng (ik ken het, ik doe het ook tegen mezelf maar ik vecht ertegen). Gelukkig schrijf je zelf al dat je er niks aan kan doen, dat is al een mooie stap voorwaarts.
Ik las laatst ergens 'hoe dieper je daalt hoe hoger je stijgt', dat wil ik ook maar even aan jullie geven en daar houd ik me nu maar even aan vast.
Wat heb je dat mooi gezegd: ,,Sterk ontwikkelde gevoelens maken ons ook een mooi mens.'' Zo heb ik er eigenlijk nooit naar gekeken, ik zie ze vaak als handicap.
Dankjewel voor dit inzicht.
Ik begrijp dat het voelt of je gefaald hebt als je weer antidepressiva gaat slikken, maar ik vind het heel jammer dat veel mensen dat zo voelen. Waarom is dat, waarom zit er zo'n stigma op? Denken we dat je zonder pillen sterker bent, dat je het op eigen 'kracht' moet kunnen? Wat een verdrietige onzin is dat toch. Ik slik ze zelf niet omdat mijn depressie en angsten duidelijk ergens vandaan komen (relatiebreuk), maar als jij je er beter door voelt: gewoon weer doen, van falen is geen sprake. Wees sowieso niet zo hard voor jezelf, als je in termen van falen spreekt ben je al te streng (ik ken het, ik doe het ook tegen mezelf maar ik vecht ertegen).
Gelukkig schrijf je zelf al dat je er niks aan kan doen, dat is al een mooie stap voorwaarts.Ik las laatst ergens 'hoe dieper je daalt hoe hoger je stijgt', dat wil ik ook maar even aan jullie geven en daar houd ik me nu maar even aan vast.
't Is al met al een heel gedoe
dinsdag 12 mei 2020 om 12:05
Punttaart, jij natuurlijk ook heel welkom. Heb je ook begeleiding of therapie, of gehad? Heb je daar handvatten gekregen om met zo'n paniekaanval om te gaan? Ademhalingsoefeningen bijvoorbeeld? Het zijn geen wondermiddelen, maar kunnen wel helpen.
Eviva, ja, ik ben er grotendeels vanaf. Paniekaanvallen blijven een zwakke plek (merkte ik na mijn relatiebreuk), maar de straatvrees is weg. De faal-gedachte herken ik, maar die heb ik in therapie leren relativeren. Je moet niet alles zelf kunnen. Je moet niet alles alleen doen. Als je je been breekt, neem je ook een gips. Ook dat is voor jezelf zorgen.
Eviva, ja, ik ben er grotendeels vanaf. Paniekaanvallen blijven een zwakke plek (merkte ik na mijn relatiebreuk), maar de straatvrees is weg. De faal-gedachte herken ik, maar die heb ik in therapie leren relativeren. Je moet niet alles zelf kunnen. Je moet niet alles alleen doen. Als je je been breekt, neem je ook een gips. Ook dat is voor jezelf zorgen.
dinsdag 12 mei 2020 om 18:26
Weet je wat ik zo raar vind dat met ad je gewoon weer net zo kut kan worden?
Ik dacht dat dat niet meer kon eigenlijk
Vandaag veel geslapen en heel zenuwachtig gevoel heel de tijd en dan de gedachte
S ik word gek, ik kan dit niet aan bah
Met veel moeite beetje gegeten en gedoucht en gewandeld
Psycholoog gemaild.
Herkennen jullie dit ? Liefst in bed blijven ?
Ik dacht dat dat niet meer kon eigenlijk
Vandaag veel geslapen en heel zenuwachtig gevoel heel de tijd en dan de gedachte
S ik word gek, ik kan dit niet aan bah
Met veel moeite beetje gegeten en gedoucht en gewandeld
Psycholoog gemaild.
Herkennen jullie dit ? Liefst in bed blijven ?
dinsdag 12 mei 2020 om 18:40
Pingu daar heb je gelijk in hoor. Maar liever slik ik geen medicatie. Maar goed, duidelijk heb ik het gewoon nodig.
Wat vervelend dat je even in een moeilijk periode zit door relatiebreuk en dergelijke! Dat hakt er vast in, maar er komen ook vast weer betere tijden.
. Het is een heel proces.
Ja zo denk ik erover hoor, gevoelige mensen hebben ook als extra mooie eigenschap vaak dat ze dingen haarfijn aanvoelen en vaak dus ook veel inlevingsvermogen in andere hebben.
Het is niet alleen een handicap, alleen soms lastig voor onszelf.
Laflamande: dat is veel waard dat je die straat vrees niet meer zo heftig hebt .
Ik herken het helemaal.
Het zal inderdaad altijd een zwakke plek zijn, maar als het maar leefbaar is en daar helpt antidepressiva zeker bij.
Ik heb vandaag een gesprek gehad met mijn behandelaar en die was het erover ééns om weer aan de antidepressiva te gaan.
Ik heb 9 jaar lang een lage dosis escitalopram gehad en dat hielp op zich goed maar hij denk dat Setraline nog meer voor me kan doen, omdat ik ook erg PMS heb.
Ik ga een lage dosis slikken en wie weet is dat wel voldoende.
Ik start vanavond!
Er valt wel een last van me af dat ik de knoop heb doorgehakt, want alleen daarover was ik al erg aan het piekeren; "wel weer terug op antidepressiva of niet ".
Heb er heel goed over nagedacht, maar ik weet dat het mijn leven draaglijker maakt en me wat minder intens maakt.
Ik heb ADHD en ben snel in paniek en kan echt heel erg piekeren over van alles.
Ook beleef ik altijd alles heel intens en intens in emoties.
Een beetje vlakker kan geen kwaad
.
Punttaart ik kom je tegen in verschillende topics en merk dat je ontzettend angstig bent. Wat naar! Ik denk dat je echt hard therapie kan gebruiken. Je weet dat je aan het begin van start antidepressiva eerst wat angstiger kan worden? Voordat het aanslaat
Wat vervelend dat je even in een moeilijk periode zit door relatiebreuk en dergelijke! Dat hakt er vast in, maar er komen ook vast weer betere tijden.
. Het is een heel proces. Ja zo denk ik erover hoor, gevoelige mensen hebben ook als extra mooie eigenschap vaak dat ze dingen haarfijn aanvoelen en vaak dus ook veel inlevingsvermogen in andere hebben.
Het is niet alleen een handicap, alleen soms lastig voor onszelf.
Laflamande: dat is veel waard dat je die straat vrees niet meer zo heftig hebt .
Ik herken het helemaal.
Het zal inderdaad altijd een zwakke plek zijn, maar als het maar leefbaar is en daar helpt antidepressiva zeker bij.
Ik heb vandaag een gesprek gehad met mijn behandelaar en die was het erover ééns om weer aan de antidepressiva te gaan.
Ik heb 9 jaar lang een lage dosis escitalopram gehad en dat hielp op zich goed maar hij denk dat Setraline nog meer voor me kan doen, omdat ik ook erg PMS heb.
Ik ga een lage dosis slikken en wie weet is dat wel voldoende.
Ik start vanavond!
Er valt wel een last van me af dat ik de knoop heb doorgehakt, want alleen daarover was ik al erg aan het piekeren; "wel weer terug op antidepressiva of niet ".
Heb er heel goed over nagedacht, maar ik weet dat het mijn leven draaglijker maakt en me wat minder intens maakt.
Ik heb ADHD en ben snel in paniek en kan echt heel erg piekeren over van alles.
Ook beleef ik altijd alles heel intens en intens in emoties.
Een beetje vlakker kan geen kwaad
.Punttaart ik kom je tegen in verschillende topics en merk dat je ontzettend angstig bent. Wat naar! Ik denk dat je echt hard therapie kan gebruiken. Je weet dat je aan het begin van start antidepressiva eerst wat angstiger kan worden? Voordat het aanslaat
