Psyche
alle pijlers
Angststoornis
zaterdag 19 augustus 2017 om 11:44
Ik heb een angststoornis. Al jaren met ups en downs, maar nu zit ik in een flinke down. En heb het idee dat het nooit meer goed komt (terwijl ik best weer dat dat onzin is)
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
vrijdag 6 november 2020 om 10:22
Zo lang geleden dat er hier geschreven werd.. Is dat een goed teken?
Eviva late reactie, maar dat bloed prikken ging op eigen verzoek. Volgens de arts was t niet echt nodig, maar voor de zekerheid.
Wat je schrijft over je therapie, dat is erg herkenbaar. Ik heb ook vaker therapie gehad en ik had t gevoel dat ik daardoor wel zaken ging herkennen en erkennen dat ik in mijn opvoeding misschien dingen anders had gewild, maar echt handvatten om ermee om te gaan, heb ik niet gekregen.
Ik heb zelf kinderen en doe alles wat ik in mijn opvoeding gemist heb (open zijn over emoties, praten etc. ) maar ik heb t gevoel dat ik er een beetje in doorsla. Vooral onze zoon wil helemaal niet praten over zijn emoties (puber) en gevoelens. En nu denk ik, misschien wilde of kon ik dat vroeger ook wel niet. En verwijt ik dat mijn ouders nu, maar lag t ook bij mezelf.
Hier gaat t nog steeds wel goed, al zijn de ochtenden soms zwaar. Alles voelt stram en gespannen in mijn lijf en ik kijk tegen veel dingen op.
Gelukkig gaat ts middags vaak wel wat beter.
Hoe gaan jullie met corona en alle gevolgen daarvan om? Zijn jullie bang?
Ik ben zelf niet zo bang om t te krijgen, wel heb moeite met de maatregelen. Niet omdat ik ze niet nodig vindt hoor, maar wel hoe snel t bv normaal is geworden om afstand te houden, om geen hand te schudden of een knuffel te geven aan een vriendin. Dat vind ik lastig.
Eviva late reactie, maar dat bloed prikken ging op eigen verzoek. Volgens de arts was t niet echt nodig, maar voor de zekerheid.
Wat je schrijft over je therapie, dat is erg herkenbaar. Ik heb ook vaker therapie gehad en ik had t gevoel dat ik daardoor wel zaken ging herkennen en erkennen dat ik in mijn opvoeding misschien dingen anders had gewild, maar echt handvatten om ermee om te gaan, heb ik niet gekregen.
Ik heb zelf kinderen en doe alles wat ik in mijn opvoeding gemist heb (open zijn over emoties, praten etc. ) maar ik heb t gevoel dat ik er een beetje in doorsla. Vooral onze zoon wil helemaal niet praten over zijn emoties (puber) en gevoelens. En nu denk ik, misschien wilde of kon ik dat vroeger ook wel niet. En verwijt ik dat mijn ouders nu, maar lag t ook bij mezelf.
Hier gaat t nog steeds wel goed, al zijn de ochtenden soms zwaar. Alles voelt stram en gespannen in mijn lijf en ik kijk tegen veel dingen op.
Gelukkig gaat ts middags vaak wel wat beter.
Hoe gaan jullie met corona en alle gevolgen daarvan om? Zijn jullie bang?
Ik ben zelf niet zo bang om t te krijgen, wel heb moeite met de maatregelen. Niet omdat ik ze niet nodig vindt hoor, maar wel hoe snel t bv normaal is geworden om afstand te houden, om geen hand te schudden of een knuffel te geven aan een vriendin. Dat vind ik lastig.
zondag 8 november 2020 om 22:09
Hoihoi,kaatje71 schreef: ↑06-11-2020 10:22Zo lang geleden dat er hier geschreven werd.. Is dat een goed teken?
Eviva late reactie, maar dat bloed prikken ging op eigen verzoek. Volgens de arts was t niet echt nodig, maar voor de zekerheid.
Wat je schrijft over je therapie, dat is erg herkenbaar. Ik heb ook vaker therapie gehad en ik had t gevoel dat ik daardoor wel zaken ging herkennen en erkennen dat ik in mijn opvoeding misschien dingen anders had gewild, maar echt handvatten om ermee om te gaan, heb ik niet gekregen.
Ik heb zelf kinderen en doe alles wat ik in mijn opvoeding gemist heb (open zijn over emoties, praten etc. ) maar ik heb t gevoel dat ik er een beetje in doorsla. Vooral onze zoon wil helemaal niet praten over zijn emoties (puber) en gevoelens. En nu denk ik, misschien wilde of khoijoion ik dat vroeger ook wel niet. En verwijt ik dat mijn ouders nu, maar lag t ook bij mezelf.
Hier gaat t nog steeds wel goed, al zijn de ochtenden soms zwaar. Alles voelt stram en gespannen in mijn lijf en ik kijk tegen veel dingen op.
Gelukkig gaat ts middags vaak wel wat beter.
Hoe gaan jullie met corona en alle gevolgen daarvan om? Zijn jullie bang?
Ik ben zelf niet zo bang om t te krijgen, wel heb moeite met de maatregelen. Niet omdat ik ze niet nodig vindt hoor, maar wel hoe snel t bv normaal is geworden om afstand te houden, om geen hand te schudden of een knuffel te geven aan een vriendin. Dat vind ik lastig.
Hier nog steeds angstig en paniekerig maar grote stap; ik heb het geaccepteerd em vecht er niet meer tegen.
Verder ook angstig voor corona ,maar minder dan in maart.
Fijn dat het stukken beter met je gaat. En hoe is t met de rest?
maandag 9 november 2020 om 06:44
Kaatje dank voor je reactie.
Ik heb nog steeds wel moeite mee om medicatie te slikken, omdat ik vrees dat het allemaal niet zo gezond is, maar zonder medicatie is ook ff geen optie.
Ik herken precies wat je zegt over de maatregelen. Ik denk dat veel gevoelige mensen last hebben van deze verandering.
De wereld ziet er momenteel toch een stuk somberder uit, vind ik.
In de supermarkt bijvoorbeeld, of bij de bakker hangt er een gespannen sfeer omdat iedereen probeert afstand te houden. En ik ben ontzettend gevoelig voor sfeer.
Ik denk dat wij misschien wel tegen hetzelfde aanlopen qua opvoeding.
Ik had een hele strenge en harde moeder en merk dat ik soms zelf de andere kant op sla (te lief), ik kan niet goed streng zijn en als mijn kinderen verdrietig zijn dan voel ik weer precies wat ik vroeger voelde.
Toch denk ik dat het beter is, om als kind, heel veel liefde te krijgen dan een tekort. Maar het blijft zoeken naar een goede balans.
Rammie wat naar hè die angstklachten. Mijn huisarts zei dat door de corona de praktijk volstroomt met mensen met extra psychische klachten.
Ik vind het super knap dat je hebt besloten het te accepteren en er niet tegen te vechten. Dan heb je echt al heel veel gewonnen!
Ik heb helaas ook toegenomen klachten en merk dat ik me dan ook weer druk ga maken om die klachten (gedachtes als: " komt het ooit weer goed" , " ben ik weer terug bij af?".), Dat maakt het natuurlijk niet makkelijker.
Ik ben naar de huisarts geweest en die heeft mijn dosis antidepressiva verhoogd, waar ik ook weer over twijfel of dat verstandig is.
Nu ben ik sinds 3 dagen begonnen met de verhoging en heb ik weer meer spanning en angstklachten.
Ik heb nog steeds wel moeite mee om medicatie te slikken, omdat ik vrees dat het allemaal niet zo gezond is, maar zonder medicatie is ook ff geen optie.
Ik herken precies wat je zegt over de maatregelen. Ik denk dat veel gevoelige mensen last hebben van deze verandering.
De wereld ziet er momenteel toch een stuk somberder uit, vind ik.
In de supermarkt bijvoorbeeld, of bij de bakker hangt er een gespannen sfeer omdat iedereen probeert afstand te houden. En ik ben ontzettend gevoelig voor sfeer.
Ik denk dat wij misschien wel tegen hetzelfde aanlopen qua opvoeding.
Ik had een hele strenge en harde moeder en merk dat ik soms zelf de andere kant op sla (te lief), ik kan niet goed streng zijn en als mijn kinderen verdrietig zijn dan voel ik weer precies wat ik vroeger voelde.
Toch denk ik dat het beter is, om als kind, heel veel liefde te krijgen dan een tekort. Maar het blijft zoeken naar een goede balans.
Rammie wat naar hè die angstklachten. Mijn huisarts zei dat door de corona de praktijk volstroomt met mensen met extra psychische klachten.
Ik vind het super knap dat je hebt besloten het te accepteren en er niet tegen te vechten. Dan heb je echt al heel veel gewonnen!
Ik heb helaas ook toegenomen klachten en merk dat ik me dan ook weer druk ga maken om die klachten (gedachtes als: " komt het ooit weer goed" , " ben ik weer terug bij af?".), Dat maakt het natuurlijk niet makkelijker.
Ik ben naar de huisarts geweest en die heeft mijn dosis antidepressiva verhoogd, waar ik ook weer over twijfel of dat verstandig is.
Nu ben ik sinds 3 dagen begonnen met de verhoging en heb ik weer meer spanning en angstklachten.
maandag 9 november 2020 om 10:59
@Kaatje en @Eviva,Eviva1983 schreef: ↑09-11-2020 06:44Kaatje dank voor je reactie.
Ik heb nog steeds wel moeite mee om medicatie te slikken, omdat ik vrees dat het allemaal niet zo gezond is, maar zonder medicatie is ook ff geen optie.
Ik herken precies wat je zegt over de maatregelen. Ik denk dat veel gevoelige mensen last hebben van deze verandering.
De wereld ziet er momenteel toch een stuk somberder uit, vind ik.
In de supermarkt bijvoorbeeld, of bij de bakker hangt er een gespannen sfeer omdat iedereen probeert afstand te houden. En ik ben ontzettend gevoelig voor sfeer.
Ik denk dat wij misschien wel tegen hetzelfde aanlopen qua opvoeding.
Ik had een hele strenge en harde moeder en merk dat ik soms zelf de andere kant op sla (te lief), ik kan niet goed streng zijn en als mijn kinderen verdrietig zijn dan voel ik weer precies wat ik vroeger voelde.
Toch denk ik dat het beter is, om als kind, heel veel liefde te krijgen dan een tekort. Maar het blijft zoeken naar een goede balans.
Rammie wat naar hè die angstklachten. Mijn huisarts zei dat door de corona de praktijk volstroomt met mensen met extra psychische klachten.
Ik vind het super knap dat je hebt besloten het te accepteren en er niet tegen te vechten. Dan heb je echt al heel veel gewonnen!
Ik heb helaas ook toegenomen klachten en merk dat ik me dan ook weer druk ga maken om die klachten (gedachtes als: " komt het ooit weer goed" , " ben ik weer terug bij af?".), Dat maakt het natuurlijk niet makkelijker.
Ik ben naar de huisarts geweest en die heeft mijn dosis antidepressiva verhoogd, waar ik ook weer over twijfel of dat verstandig is.
Nu ben ik sinds 3 dagen begonnen met de verhoging en heb ik weer meer spanning en angstklachten.
Zo een strenge opvoeding heb ik ook gehad,vandaar mn angsten en overnezorgdheid zegt de huisarts. Gekke is dat mn zusjes dit niet hebben.
Eviva laat de gedachte over dat medicatie slecht zou zijn maar los. Als het maar werkt.
Wat doen jullie verder om te ontspannen?
maandag 9 november 2020 om 16:27
Hallo allemaal,
Ik laat mezelf ook weer even horen..
Hier gaat het nog steeds op en af, heel veel moe en somber de laatste tijd weer
De ochtenden zijn voor mij zo herkenbaar.., heb al jaren een ochtend depressie en de ene keer lukt het me redelijk om op te staan en toch iets te gaan doen, sporten, wandelen.
Maar vanmorgen ging het echt niet, voelde het gisteren in de loop van de dag al, heel nerveus en somber.
Ben vanmorgen opgestaan, ontbeten en ben weer terug naar bed gegaan.
Ben er dan even zooo klaar mee, altijd weer mezelf op moeten pakken, nooit meer écht gelukkig zijn.
Morgen weer gewoon sporten dus ik pak mezelf wel weer op maar gewoon altijd die klachten, het moeizame pfff.
Ik zat laatst op de fiets en ik werd ineens helemaal niet lekker.
Buikpijn en angstig en ik moest nog best een stuk fietsen, ik kreeg helemaal een zweet paniekaanval toen ik ergens aankwam. Ja dan kan ik echt wel weer janken.. ik denk ook dat het ermee te maken heeft dat ik weer minder doe en dat de spanning weer hoog is als ik iets moet doen..
Heb het trouwens stukken minder als ik bijvoorbeeld ga wandelen of iets voor mezelf doe maar nu had ik iets gepland staan.
Heel die crisis heeft natuurlijk toch veel invloed..., ga nog wel sporten en wandelen maar verder veel thuis.
Dat was voorheen ook wel maar ging toch vaker met de bus enz, toch die kleine dingen die nu wegvallen.
Sporten kom ik ook niet lekker in merk ik..., moet elke keer van ver komen omdat ik dan toch weer hangerig en moe ben geweest en me daar dus soort van uit moet slepen.
Liever niet quoten trouwens maar voelde echt weer even de behoefte om mee te schrijven.
Sorry voor mijn klaagzang hoor...
Ik mis het gewoon zo om me weer eens gewoon goed te voelen
Ik laat mezelf ook weer even horen..
Hier gaat het nog steeds op en af, heel veel moe en somber de laatste tijd weer
De ochtenden zijn voor mij zo herkenbaar.., heb al jaren een ochtend depressie en de ene keer lukt het me redelijk om op te staan en toch iets te gaan doen, sporten, wandelen.
Maar vanmorgen ging het echt niet, voelde het gisteren in de loop van de dag al, heel nerveus en somber.
Ben vanmorgen opgestaan, ontbeten en ben weer terug naar bed gegaan.
Ben er dan even zooo klaar mee, altijd weer mezelf op moeten pakken, nooit meer écht gelukkig zijn.
Morgen weer gewoon sporten dus ik pak mezelf wel weer op maar gewoon altijd die klachten, het moeizame pfff.
Ik zat laatst op de fiets en ik werd ineens helemaal niet lekker.
Buikpijn en angstig en ik moest nog best een stuk fietsen, ik kreeg helemaal een zweet paniekaanval toen ik ergens aankwam. Ja dan kan ik echt wel weer janken.. ik denk ook dat het ermee te maken heeft dat ik weer minder doe en dat de spanning weer hoog is als ik iets moet doen..
Heb het trouwens stukken minder als ik bijvoorbeeld ga wandelen of iets voor mezelf doe maar nu had ik iets gepland staan.
Heel die crisis heeft natuurlijk toch veel invloed..., ga nog wel sporten en wandelen maar verder veel thuis.
Dat was voorheen ook wel maar ging toch vaker met de bus enz, toch die kleine dingen die nu wegvallen.
Sporten kom ik ook niet lekker in merk ik..., moet elke keer van ver komen omdat ik dan toch weer hangerig en moe ben geweest en me daar dus soort van uit moet slepen.
Liever niet quoten trouwens maar voelde echt weer even de behoefte om mee te schrijven.
Sorry voor mijn klaagzang hoor...
Ik mis het gewoon zo om me weer eens gewoon goed te voelen
maandag 9 november 2020 om 17:02
Och meis,
Zo herkenbaar alles wat je typt. Vervelend! En nee geen klaagzang; gewoon v je afschrijven.Knap dat je wel gaat wandelen en sporten.
Ik voelde mij net opeens zo paniekerig bij de lidl. Weet niet of het door het mondkapje kwam. Ik hyperventileer al elke dag,opeens erge hartkloppingen bij de kassa zweten en misselijk. Gauw betaald en in de auto eerst een potje gejankt daarna boodschappen ingeladen.
Ik denk gelijk aan wat ergs. Heb t eerder gehad,maar o zo moeilijk relativeren
Is dit herkenbaar? En eten jullie extreem gezond?
Zo herkenbaar alles wat je typt. Vervelend! En nee geen klaagzang; gewoon v je afschrijven.Knap dat je wel gaat wandelen en sporten.
Ik voelde mij net opeens zo paniekerig bij de lidl. Weet niet of het door het mondkapje kwam. Ik hyperventileer al elke dag,opeens erge hartkloppingen bij de kassa zweten en misselijk. Gauw betaald en in de auto eerst een potje gejankt daarna boodschappen ingeladen.
Ik denk gelijk aan wat ergs. Heb t eerder gehad,maar o zo moeilijk relativeren
Is dit herkenbaar? En eten jullie extreem gezond?
maandag 9 november 2020 om 17:25
Dankjewel voor je reactie Rammie..
Soms voelt het gewoon zo nutteloos omdat het zo'n eindeloze cirkel lijkt.
Oh die mondkapjes.. de ene keer kan ik er beter tegen als de andere keer.
Zo vervelend is dat als het je in een keer overvalt.. je raakt soms gewoon het vertrouwen in je lichaam kwijt.
En angst klachten kunnen rare dingen doen met je... is het wel weer een beetje gezakt?
Qua eten, daar zou ik echt eens een keer goed voor moeten gaan zitten.
Dat kan veel beter qua gezond eten maar omdat ik me vaak niet lekker voel kan ik daar de rust niet voor vinden qua gezonde recepten enz dus is het veel van hetzelfde.
Dus de laatste tijd ook niet zo gezond gegeten als ik zou willen en dat heeft natuurlijk ook weer invloed..
En het blijft soms moeilijk uitleggen aan mijn omgeving. Altijd weer de vraag:'Hoe komt dat dan he?'
Uh ja.. kunnen zoveel dingen zijn, hormonen, voeding, over all niet happy zijn. Heb ook niet altijd de fut om het weer helemaal opnieuw uit te leggen. Sowieso al dat dingen zo moeizaam gaan.. ik vind dat geestelijk echt uitputtend, dat het je leven zo beïnvloed/overschaduwd
Soms voelt het gewoon zo nutteloos omdat het zo'n eindeloze cirkel lijkt.
Oh die mondkapjes.. de ene keer kan ik er beter tegen als de andere keer.
Zo vervelend is dat als het je in een keer overvalt.. je raakt soms gewoon het vertrouwen in je lichaam kwijt.
En angst klachten kunnen rare dingen doen met je... is het wel weer een beetje gezakt?
Qua eten, daar zou ik echt eens een keer goed voor moeten gaan zitten.
Dat kan veel beter qua gezond eten maar omdat ik me vaak niet lekker voel kan ik daar de rust niet voor vinden qua gezonde recepten enz dus is het veel van hetzelfde.
Dus de laatste tijd ook niet zo gezond gegeten als ik zou willen en dat heeft natuurlijk ook weer invloed..
En het blijft soms moeilijk uitleggen aan mijn omgeving. Altijd weer de vraag:'Hoe komt dat dan he?'
Uh ja.. kunnen zoveel dingen zijn, hormonen, voeding, over all niet happy zijn. Heb ook niet altijd de fut om het weer helemaal opnieuw uit te leggen. Sowieso al dat dingen zo moeizaam gaan.. ik vind dat geestelijk echt uitputtend, dat het je leven zo beïnvloed/overschaduwd
maandag 9 november 2020 om 20:45
Ik heb daar echt moeite mee.rammie schreef: ↑09-11-2020 10:59@Kaatje en @Eviva,
Zo een strenge opvoeding heb ik ook gehad,vandaar mn angsten en overnezorgdheid zegt de huisarts. Gekke is dat mn zusjes dit niet hebben.
Eviva laat de gedachte over dat medicatie slecht zou zijn maar los. Als het maar werkt.
Wat doen jullie verder om te ontspannen?
Elke keer als ik die pillen inneem voel ik m'n zo'n psychisch wrak.
Want aan de buitenkant zal men niet veel aan mij merken en functioneer ik gewoon "normaal " maar als ik aan mijn medicatie denk voel ik me echt iemand die psychisch niet in orde (of gek ofzo) is, want waarom heb ik anders zoveel medicatie nodig?, Denk ik dan.
En voor mijn gezondheid lijkt het me ook niet bevorderend.
Maar een alternatief is er ook niet, dus moet misschien niet zo piekeren erover.
Het probleem is ook dat ik 2 soorten medicatie slik: een antidepressiva en nog dexamfetamine ivm adhd
dinsdag 10 november 2020 om 16:12
Hoe is het vandaag met iedereen hier? Hoe open zijn jullie er eigenlijk over in jullie omgeving?
Ik blijf dat lastig vinden.. ik vertel het wel als het niet goed gaat maar ik wil ook niet altijd degene zijn 'die altijd iets heeft'.. dus soms praat ik er ook niet over maar dat wil niet zeggen dat ik nergens last van heb.
Maar ook dat ik soms nét dat zetje of begrip mis... dat geef ik dan aan mezelf maar het blijft soms ook moeilijk uitleggen die struggle in jezelf en ook jezelf blijven motiveren.
Ben vanmorgen na een paar dagen binnen hebben gezeten... weer naar de sportschool gegaan en daarna gezond boodschappen gedaan. Voor anderen is dat dan gewoon een uurtje sporten en boodschappen maar voor mij voelt dat dan als een kleine overwinning..
Maar ook dat het soms voelt alsof ik me niet zo mág voelen want er zijn geen hele erge dingen vroeger gebeurd (wel wat dingen die ik nog steeds niet helemaal verwerkt krijg..) of in deze tijden kan het altijd erger.., maar ondertussen zit ik ook met veel gemis, heb ik ook dromen die ik niet kan realiseren dóór deze klachten (wat met periodes enorm confronterend is) en wil ik uiteindelijk ook meer geluk voor mezelf...
Hoe gaan jullie daarmee om, ook qua acceptatie.. en vertellen jullie altijd hoe je je voelt?
Ik blijf dat lastig vinden.. ik vertel het wel als het niet goed gaat maar ik wil ook niet altijd degene zijn 'die altijd iets heeft'.. dus soms praat ik er ook niet over maar dat wil niet zeggen dat ik nergens last van heb.
Maar ook dat ik soms nét dat zetje of begrip mis... dat geef ik dan aan mezelf maar het blijft soms ook moeilijk uitleggen die struggle in jezelf en ook jezelf blijven motiveren.
Ben vanmorgen na een paar dagen binnen hebben gezeten... weer naar de sportschool gegaan en daarna gezond boodschappen gedaan. Voor anderen is dat dan gewoon een uurtje sporten en boodschappen maar voor mij voelt dat dan als een kleine overwinning..
Maar ook dat het soms voelt alsof ik me niet zo mág voelen want er zijn geen hele erge dingen vroeger gebeurd (wel wat dingen die ik nog steeds niet helemaal verwerkt krijg..) of in deze tijden kan het altijd erger.., maar ondertussen zit ik ook met veel gemis, heb ik ook dromen die ik niet kan realiseren dóór deze klachten (wat met periodes enorm confronterend is) en wil ik uiteindelijk ook meer geluk voor mezelf...
Hoe gaan jullie daarmee om, ook qua acceptatie.. en vertellen jullie altijd hoe je je voelt?
dinsdag 10 november 2020 om 17:33
Ik kan op alles wel reageren, want t lijkt alsof ik heel veel hiervan zelf geschreven heb. Het missen van 'je gewoon goed voelen' het jezelf steeds oppakken (vooral in de ochtend, bij het wakker worden sta ik meteen aan en check ik hoe t gaat, waar ik voel etc.), het niet uit jezelf kunnen halen wat erin zit. Echt, het maakt me bij vlagen erg verdrietig en machteloos.
Ik ben wel vrij open over mijn klachten, maar merk ook dat mensen niet zo goed weten wat eraan of ermee te doen. En ik wil ook niet steeds zeggen dat t niet zo lekker gaat. Dus ik praat er een beetje omheen. Ook omdat ik me soms wel goed voel en dat is soms verwarrend merk ik.
Ik heb nu bv op werk gezegd dat ik aangeef als t me teveel is en ik t overzicht verlies, dan ga ik samen met mijn collega even door de taken en maken we een to do lijstje.
Dus wat meer praktische hulp en dat vind ik fijn, maar tegelijk heb ik zo'n irritant stemmetje in mijn hoofd dat zegt 'Zo zielig hoor, is t even druk en jij raakt meteen in de stress en heb je 20 jaar jongere collega nodig om alles op een rijtje te zetten'.
Dus acceptatie..... nee dat is er nog niet helemaal.
Ik ben wel vrij open over mijn klachten, maar merk ook dat mensen niet zo goed weten wat eraan of ermee te doen. En ik wil ook niet steeds zeggen dat t niet zo lekker gaat. Dus ik praat er een beetje omheen. Ook omdat ik me soms wel goed voel en dat is soms verwarrend merk ik.
Ik heb nu bv op werk gezegd dat ik aangeef als t me teveel is en ik t overzicht verlies, dan ga ik samen met mijn collega even door de taken en maken we een to do lijstje.
Dus wat meer praktische hulp en dat vind ik fijn, maar tegelijk heb ik zo'n irritant stemmetje in mijn hoofd dat zegt 'Zo zielig hoor, is t even druk en jij raakt meteen in de stress en heb je 20 jaar jongere collega nodig om alles op een rijtje te zetten'.
Dus acceptatie..... nee dat is er nog niet helemaal.
woensdag 11 november 2020 om 07:29
Hoi iedereen,
Ik lees eigenlijk altijd een beetje mee op dit forum, maar wil misschien toch af en toe hier mee schrijven, er wat kracht uit putten.
Ik heb ook een angststoornis, het maakt me zo moedeloos en moe. Elke dag weer opstaan met een knoop in je maag, hartkloppingen, niet meer kunnen slapen etc. Ik heb al individuele therapie gehad maar dat wilde nog niet helemaal baten. Ik begin binnenkort met groepstherapie (schematherapie) maar ik zie hier zo tegenop. Het moment van binnenlopen, het je geen houding weten te geven etc. Hebben jullie tips?
Alvast heel erg bedankt:)
Ik lees eigenlijk altijd een beetje mee op dit forum, maar wil misschien toch af en toe hier mee schrijven, er wat kracht uit putten.
Ik heb ook een angststoornis, het maakt me zo moedeloos en moe. Elke dag weer opstaan met een knoop in je maag, hartkloppingen, niet meer kunnen slapen etc. Ik heb al individuele therapie gehad maar dat wilde nog niet helemaal baten. Ik begin binnenkort met groepstherapie (schematherapie) maar ik zie hier zo tegenop. Het moment van binnenlopen, het je geen houding weten te geven etc. Hebben jullie tips?
Alvast heel erg bedankt:)
woensdag 11 november 2020 om 10:44
Hoi nacho, wat maar dat je ook bij onze' club' hoort. Kom hier maar van je afschrijven, als je wil!
Groepstherapie is spannend, dat moment van binnenlopen en je geen houding geven. Echte tips heb ik niet, maar misschien helpt t om te denken dat iedereen daar met problemen kampt, dat iedereen zich opgelaten voelt, dat iedereen waarschijnlijk zo druk is met zich opgelaten voelen, dat ze helemaal niet op anderen letten.
Ik hoop dat t je gaat helpen!
Groepstherapie is spannend, dat moment van binnenlopen en je geen houding geven. Echte tips heb ik niet, maar misschien helpt t om te denken dat iedereen daar met problemen kampt, dat iedereen zich opgelaten voelt, dat iedereen waarschijnlijk zo druk is met zich opgelaten voelen, dat ze helemaal niet op anderen letten.
Ik hoop dat t je gaat helpen!
woensdag 11 november 2020 om 22:34
Dank je Kaatje, ik moet er gewoon even doorheen ik weet het. Dat is alleen ook dat grote moedeloze gevoel. Je weet dat je dingen niet moet vermijden, maar het lijkt ook niet of de angst minder wordt van het niet vermijden, die blijft constant aanwezig, waardoor je elke keer weer jezelf moet pushen en er doorheen moet. Wat het nu ook zo eng maakt bij de groep is dat ik instroom, sommigen zitten er al langer in, anderen wat korter, maar daardoor begin je niet allemaal zonder elkaar te kennen en voel je je helemaal zo binnen komen. Ik vind dat zo lastig
Je hoopt dat er gewoon een dag komt dat alles zonder spanning kan, zonder bij het opstaan al gelijk "aan" te staan. Dat je niet meer tegen jezelf moet zeggen: oke hier moet ik even doorheen. Als je dat al jaren bij jezelf probeert, vervolgens therapie hebt wat ook niet wil baten, maakt het je op een gegeven moment zo wanhopig. Door de therapie weet ik wel dat dat ik niet moet vermijden, dat het niet reëel is, ik kan het rationeel heel goed beschrijven, maar het gevoel gaat toch niet weg.
Je hoopt dat er gewoon een dag komt dat alles zonder spanning kan, zonder bij het opstaan al gelijk "aan" te staan. Dat je niet meer tegen jezelf moet zeggen: oke hier moet ik even doorheen. Als je dat al jaren bij jezelf probeert, vervolgens therapie hebt wat ook niet wil baten, maakt het je op een gegeven moment zo wanhopig. Door de therapie weet ik wel dat dat ik niet moet vermijden, dat het niet reëel is, ik kan het rationeel heel goed beschrijven, maar het gevoel gaat toch niet weg.
anoniem_6382fe0eb3470 wijzigde dit bericht op 11-11-2020 22:39
Reden: Nog wat toegevoegd
Reden: Nog wat toegevoegd
12.74% gewijzigd
zaterdag 14 november 2020 om 11:30
Welkom Nacho(krijg spontaan zin in NachosNacho schreef: ↑11-11-2020 22:34Dank je Kaatje, ik moet er gewoon even doorheen ik weet het. Dat is alleen ook dat grote moedeloze gevoel. Je weet dat je dingen niet moet vermijden, maar het lijkt ook niet of de angst minder wordt van het niet vermijden, die blijft constant aanwezig, waardoor je elke keer weer jezelf moet pushen en er doorheen moet. Wat het nu ook zo eng maakt bij de groep is dat ik instroom, sommigen zitten er al langer in, anderen wat korter, maar daardoor begin je niet allemaal zonder elkaar te kennen en voel je je helemaal zo binnen komen. Ik vind dat zo lastig
Je hoopt dat er gewoon een dag komt dat alles zonder spanning kan, zonder bij het opstaan al gelijk "aan" te staan. Dat je niet meer tegen jezelf moet zeggen: oke hier moet ik even doorheen. Als je dat al jaren bij jezelf probeert, vervolgens therapie hebt wat ook niet wil baten, maakt het je op een gegeven moment zo wanhopig. Door de therapie weet ik wel dat dat ik niet moet vermijden, dat het niet reëel is, ik kan het rationeel heel goed beschrijven, maar het gevoel gaat toch niet weg.
)Alles wat je beschrijft herken ik. Heb helaas geen oplossing,maar wat ik heb geleerd vd psycholoog is en wat voor mij werkt is; wees lief voor je zelf en accepteer dat wat je voelt. Als je je verzet wordt het erger...
Momenteel lees ik veel ,vooral over gedachtes...soort scheetjes in je hoofd die oppoppen,maar niet serieus moet nemen.
Hoe is het met de rest? Kan niet op iedereen reageren. Zit nu nl.al een halfuur op t forum en mn schermtijd is maar 1u per dag
Fijn wknd
zaterdag 14 november 2020 om 11:33
Weer alles herkenbaar. Ik ben aan t reintegreren op werk; jou laarste stuk haha..jaaa 'snotneus' v begin 20 die mij t moet leren..en waar ik zgn.op kan terugvallen...maarreee blij dat ze er is hoor.kaatje71 schreef: ↑10-11-2020 17:33Ik kan op alles wel reageren, want t lijkt alsof ik heel veel hiervan zelf geschreven heb. Het missen van 'je gewoon goed voelen' het jezelf steeds oppakken (vooral in de ochtend, bij het wakker worden sta ik meteen aan en check ik hoe t gaat, waar ik voel etc.), het niet uit jezelf kunnen halen wat erin zit. Echt, het maakt me bij vlagen erg verdrietig en machteloos.
Ik ben wel vrij open over mijn klachten, maar merk ook dat mensen niet zo goed weten wat eraan of ermee te doen. En ik wil ook niet steeds zeggen dat t niet zo lekker gaat. Dus ik praat er een beetje omheen. Ook omdat ik me soms wel goed voel en dat is soms verwarrend merk ik.
Ik heb nu bv op werk gezegd dat ik aangeef als t me teveel is en ik t overzicht verlies, dan ga ik samen met mijn collega even door de taken en maken we een to do lijstje.
Dus wat meer praktische hulp en dat vind ik fijn, maar tegelijk heb ik zo'n irritant stemmetje in mijn hoofd dat zegt 'Zo zielig hoor, is t even druk en jij raakt meteen in de stress en heb je 20 jaar jongere collega nodig om alles op een rijtje te zetten'.
Dus acceptatie..... nee dat is er nog niet helemaal.
zaterdag 14 november 2020 om 13:31
@rammie, ja dat is wel een goede gedachte, ik verzet mezelf er inderdaad heel erg tegen. Dan denk ik: ik doe toch alles wat er van me gevraagd wordt, ik blijf maar pushen en pushen maar mijn gevoel wordt er niet minder om en dan praat je jezelf zo de put in. Miss moet ik dat meer tegen mezelf zeggen.
Ik heb het vooral heel erg in de ochtend. Dan is mijn buik echt verkrampt en doet pijn van de spanning, hart ook aan het kloppen. Er is dan nog niks gebeurd of ergens over nagedacht, maar zo word ik gewoon wakker. Herkennen jullie dat ook en wat doe je dan? Ook proberen te accepteren?
Wel fijn om zo een beetje met gelijkgestemden te praten. Knap ook hoe jullie het oppakken en de hulp aannemen
Ik heb het vooral heel erg in de ochtend. Dan is mijn buik echt verkrampt en doet pijn van de spanning, hart ook aan het kloppen. Er is dan nog niks gebeurd of ergens over nagedacht, maar zo word ik gewoon wakker. Herkennen jullie dat ook en wat doe je dan? Ook proberen te accepteren?
Wel fijn om zo een beetje met gelijkgestemden te praten. Knap ook hoe jullie het oppakken en de hulp aannemen
zondag 15 november 2020 om 08:16
Oh die ochtenden ja..
Zit ook een week voor mijn menstruatie dus zal ook wel weer meespelen.
Nu zijn er ook wel weer wat triggers geweest, wat dan even blijft hangen in mijn systeem.
Ben zo toe aan luchtigheid en fijne/leuke dingen, maar ik zal vast niet de enige zijn.
Ik mis ook echt mijn yoga lessen... dat helpt me om dingen een beetje los te laten maar als het goed is vanaf volgende week weer.
Ik ga straks in ieder geval joggen, even mijn hoofd proberen leeg te maken...
Hoe is het met iedereen hier?
Zit ook een week voor mijn menstruatie dus zal ook wel weer meespelen.
Nu zijn er ook wel weer wat triggers geweest, wat dan even blijft hangen in mijn systeem.
Ben zo toe aan luchtigheid en fijne/leuke dingen, maar ik zal vast niet de enige zijn.
Ik mis ook echt mijn yoga lessen... dat helpt me om dingen een beetje los te laten maar als het goed is vanaf volgende week weer.
Ik ga straks in ieder geval joggen, even mijn hoofd proberen leeg te maken...
Hoe is het met iedereen hier?
yesss wijzigde dit bericht op 16-11-2020 21:06
60.88% gewijzigd
maandag 16 november 2020 om 16:32
Hee yess, wat vervelend dat je je zo voelt:( gaat het al wat beter? Misschien kun je ook yoga lessen via YouTube filmpjes doen, of vind je dat niks?
Ik probeer nu wat aan mindfulness te doen maar merk dat ik daardoor juist op alle lichamelijke sensaties ga letten waardoor het erger wordt, maar misschien moet ik het wat langer een kans geven
Ik probeer nu wat aan mindfulness te doen maar merk dat ik daardoor juist op alle lichamelijke sensaties ga letten waardoor het erger wordt, maar misschien moet ik het wat langer een kans geven
maandag 16 november 2020 om 17:21
Yessss hoe gaat t nu? Ik kan me voorstellen dat je de deur niet open heb gedaan. Ik zou wel nieuwsgierig zijn waarom die persoon ineens voor de deur zou staan.
Nacho je vraag over de ochtenden is lastig. Want op zulke dagen/momenten ben ik te onrustig om bv meditatie te doen, te angstig om iets actiefs te doen, en van niks doen krijg ik helemaal de kriebels.. dus uitzitten meestal.
Mij helpt t wel om een doel te hebben voor de ochtend, om naar buiten te gaan, maar soms is t moeilijk om t juiste te doen.
Hier gaat t oké. We zijn met een verbouwing in huis bezig dus de hele dag is er iemand, veel herrie en daar ga ik niet zo goed op. Dus ik mis mijn rust ik huis erg. Ik heb nu weer veel maar van hart kloppingen, maar er lijkt altijd wel wat te zijn.
Nacho je vraag over de ochtenden is lastig. Want op zulke dagen/momenten ben ik te onrustig om bv meditatie te doen, te angstig om iets actiefs te doen, en van niks doen krijg ik helemaal de kriebels.. dus uitzitten meestal.
Mij helpt t wel om een doel te hebben voor de ochtend, om naar buiten te gaan, maar soms is t moeilijk om t juiste te doen.
Hier gaat t oké. We zijn met een verbouwing in huis bezig dus de hele dag is er iemand, veel herrie en daar ga ik niet zo goed op. Dus ik mis mijn rust ik huis erg. Ik heb nu weer veel maar van hart kloppingen, maar er lijkt altijd wel wat te zijn.
maandag 16 november 2020 om 18:35
Hoi,
Ik ben ook nieuw hier. Lees al wel een tijdje mee. Ik merk dat ik de herkenning wel fijn vind. Ik stap een drempel over en probeer ook mee te schrijven/reageren
Ook ik heb regelmatig angst. Hele dagen door. Begin er behoorlijk moedeloos van te worden. Het is een terugkerend iets wat mijn leven behoorlijk beperkt. Ik voel me vaak eenzaam en schuldig richting mijn gezin. Ik vraag me dan vaak af hoe andere mensen dat doen. 'Gewoon' leven.
Ik ben ook nieuw hier. Lees al wel een tijdje mee. Ik merk dat ik de herkenning wel fijn vind. Ik stap een drempel over en probeer ook mee te schrijven/reageren
Ook ik heb regelmatig angst. Hele dagen door. Begin er behoorlijk moedeloos van te worden. Het is een terugkerend iets wat mijn leven behoorlijk beperkt. Ik voel me vaak eenzaam en schuldig richting mijn gezin. Ik vraag me dan vaak af hoe andere mensen dat doen. 'Gewoon' leven.
maandag 16 november 2020 om 18:47
Kaatje, eigenlijk is dat inderdaad ook precies hetzelfde wat bij mij gebeurt. Geen enkele optie lijkt dan te helpen. Uit bed gaan maakt me zo nerveus dat ik terug wil in bed, eenmaal in bed word ik nog onrustiger en focus ik te veel erop, en zo ga ik maar heen en weer. Misschien wat je eerder ook zei, accepteren en uitzitten en er niet tegenin proberen te gaan. Volgens mij frustreer ik mezelf daar alleen maar mee telkens door het "op te willen lossen"
Oh dat lijkt me inderdaad ook veel onrust geven. Is de verbouwing al ver, wordt het mooi?
Oh dat lijkt me inderdaad ook veel onrust geven. Is de verbouwing al ver, wordt het mooi?
woensdag 18 november 2020 om 08:44
Hoi pia 123, dat schuldgevoel richting gezin herken ik helaas ook. Wij hebben 2 kinderen (pubers) en ik voel me regelmatig schuldig. Dat ik me soms niet goed voel en zij dat zien, dat ik misschien niet zo'n leuke vrouw ben voor mijn man, want veel klachten en kwaaltjes. Maar het schuldgevoel helpt niet, het verandert niets, dus ik probeer het maar zoveel mogelijk te negeren.
Nacho, die verbouwing.... we zitten op de helft en het wordt vast heel mooi, maar nu is t vooral veel stof en herrie iedere dag. Mijn man werkt thuis, dochter heeft vandaag online les en dan vind ik t druk in huis en mis ik een rustige plek om mezelf even terug te trekken...
Nacho, die verbouwing.... we zitten op de helft en het wordt vast heel mooi, maar nu is t vooral veel stof en herrie iedere dag. Mijn man werkt thuis, dochter heeft vandaag online les en dan vind ik t druk in huis en mis ik een rustige plek om mezelf even terug te trekken...
