Angststoornis

Dank je wel voor je bericht Welsie. Ik hoop maar dat het bij mij ook zo gaat. Ik heb nu in ieder geval wel het idee dat deze AD mij kan helpen, want ik heb het gevoeld! Eventjes.... Maar ik probeer te onthouden dat ik me anderhalve dag ontspannen en zonder angst heb gevoeld. Hup pillen, ga weer werken!!!

Tavailkoski. .ik hoop dat je pillen weer heel snel hun werk gaan doen! Het is echt zo dat het niet in een rechte lijn gaat, je herstel. Ik gebruik al jaren lyrica, dit is een medicijn dat bv ook bij zenuw pijn gebruikt wordt. AD hielpen bij mij helaas niet. Maar ik met medicatie heb ik goede en mindere dagen.
Waar ik nogal last van heb is dat mijn gedachten zo chaotisch zijn. Als ik meerdere dingen wil doen, wordt t1 grote brei. Ik begin aan van alles en maak niks af. En aan t einf van de dag is het huis een troep, ben ik kapot en ben ik vergeten om met t eten te beginnen. Ook raak ik zo vaak dingen kwijt. Bankpassen, brieven van school. Ik heb nu een lijstje gemaakt van dingen die ik vandaag moet doen. En hopelijk raak ik dan niet afgeleid door andere zaken

Verder zijn we ontzettend blij met onze katje. Hij is zo lief zo relaxed. Gewoon naar hem kijken als hij lui ligt te slapen geeft me rust.

Hoe is t met jullie verder?
Welsie wat fijn dat t goed met je gaat! Blijf hier schrijven want het is goed in te horen dat het echt beter wordt!
Matz voel je je al wat beter?

O ik heb trouwens een app gedownload. Stop Panic and anxiety . Is een app met veel dingen een tips om te lezen, maar er staan ook dingen in om te luisteren. Ook een stuk dat je kan luisteren als je paniek heb. Vorige week had ik paniek en heb ik er naar geluisterd. Gek genoeg werd ik er kalm van. Het is in t Engels. Mss ook wat voor jullie? !

Kaatje; dat choatische herken ik..vooral als ik me goed voel ben ik ook vaak met teveel dingen tegelijk bezig. Ik vergeet de tijd dan wel s en loop geregeld achter op 'schema'. Ben je ook creatief Kaatje?

Wat een goed idee van die app!
Ik heb het boek 'Vals alarm' van Menno Oosterhof besteld over OCD. Ik heb nl normaal wel wat last van dwangdingetjes (of het gas of strijkijzer wel uit is) maar als mijn angststoornis opvlamt neemt de dwang ook toe. De psychiater die het geschreben heeft het zelf ook last van dwang dus dat is wel interessant.

Gaat hier trouwens wel weer stuk beter

Taivalkoski; ik hoop dat je gauw de positieve werking ondervindt!!

Vraagje; ik voel me nu weer beter en doe weer mijn 'normale' dingen. Ik ben alleen nu al rond een uur of 19 erg moe. De laatste dagen val ik gewoon bij mijn dochter van 7 in slaap als ik haar op bed breng.

Hebben jullie dit ook wel 's?

Fijn dat t beter gaat matz. Van dwang heb ik gelukkig geen last. Hoop dat t boek je wat tips kan geven.
Je vraagt of ik creatief ben. ..Zelf vind ik van niet maar ik vind t wel leuk om dingen te maken. Ik heb op naai les gezeten en vindt t bv leuk om fotoboeken te maken. En jij?

Mijn lijstje was wel een succes vandaag. Ik had alles erop gezet en kon me daardoor beter concentreren.

Dat vermoeide heb ik ook. Vak ga ik voor of na t eten even liggen (als ik tijd heb) en rust dan even. Vooral bv op vrijdag of zaterdag doe ik dat omdat ik anders om 21.30 uur hartstikke moe ben een ik eerder naar bed ga dan mijn kinderen. Ik denk dat de angst of spanning / stress die er tijdens de dag toch wel is, veel energie kost.

kaatje71 schreef: ↑

22-08-2018 12:12

O ik heb trouwens een app gedownload. Stop Panic and anxiety . Is een app met veel dingen een tips om te lezen, maar er staan ook dingen in om te luisteren. Ook een stuk dat je kan luisteren als je paniek heb. Vorige week had ik paniek en heb ik er naar geluisterd. Gek genoeg werd ik er kalm van. Het is in t Engels. Mss ook wat voor jullie? !

Goeie tip, die ga ik downloaden! Ik gebruik voor mindfullness vaak de app “calm” die vind ik heel fijn.

Kaatje; ik ga overdag ook wel s even liggen. Vind het wel gezellig om af en toe 's avonds nog even een serie of zo te kijken

Een lijstje maak ik ook vaak!

Ik ben geregeld aan het haken. Nu een rond vloerkleed voor mijn dochter. Haken is ook wel rustgevend trouwens...

Taivalkoski; hoe gaat het nu met je?

matz schreef: ↑

24-08-2018 09:20

Taivalkoski; hoe gaat het nu met je?

Best wel goed denk ik, heb een paar redelijk rustige dagen gehad. Niet super ontspannen maar ook geen grote drama’s. Heb het idee dat ik afgelopen dagen dingen wat makkelijker accepteer en wat minder loop te stressen. Ben wel bang dat het de komende dagen ergens weer mis gaat...

Wat fijn dat je een paar redelijk rustige dagen gehad hebt! Klinkt goed! En schrik niet als er toch weer een mindere dag tussen zit..hoort erbij..

Ik ben gister weer begonnen met werken en ik merk dat dat me erg goed doet! Mijn tienerzoon is deze week met vriendje mee op vakantie. Voelt een best leeg in huis.

Beste mensen,

Via het "googlen" per abuis op deze topic gestoten en vrijwel meteen een onwaarschijnlijke (h)erkenning van wat ikzelf heb meegemaakt en nog meemaak. Ongelooflijk hoezeer zoveel elementen terugkomen bij zovelen. Daarom beslist mijn verhaal te delen (zonder belofte dat ik nog veel ga antwoorden nadien, soms neem ik liever wat afstand).

Het belooft een lang verhaal te worden over angsten en paniek.

Heel kort: ik ben een man (of jongen), 36, met vrouw en twee kinderen, 8 en 6. Ik heb een stresserende job, maar wel een die ik op zich graag doe. Ik ben, denk ik, hoogsensitief.

Ik heb een uitstekende jeugd gehad, uit een groot gezin, met veel vrienden, veel hobby's, geen problemen, geen overlijdens, etc. Ik was ook een vrolijk kind, stoutmoedig, maar soms ook wel introvert.

Op mijn 19e, zomer 2001, werd mijn vader plots heel ziek. Kanker. Ik studeerde toen aan de universiteit en zou in oktober 2001 op kot gaan.

Ik ben ook daadwerkelijk op kot gegaan. Welgeteld drie weken. De eerste avond dat ik aankwam in de studentenstad om naar mijn kot te gaan, kreeg ik plots een (figuurlijk dan) enorme klap.

Ik werd getroffen door, wat ik nu weet, een paniekaanval. Keel dichtgesnoerd, hartslag buiten elke proportie, wazig, etc,, jullie kennen het wel.

Vanaf die dag was dat gevoel altijd aanwezig. Vanaf het ontwaken tot ik ging slapen was één grote paniekaanval. Na drie weken dan ook van kot gegaan, ik had er drie weken in bed gelegen.

Het van kot gaan hielp niets. Ik had 24/24 een paniekaanval, dagen, weken, maanden na elkaar. Mijn vader stierf in januari 2002. Ik was 20.

Naast het grote leed, de familiale problemen na het overlijden, het bijzonder slecht opgevangen worden door familie (maar dat is een ander verhaal), bleef de paniek.

Het jaar dat mijn vader stierf heb ik uiteindelijk beslist de examens te stoppen in juni(het was echt op), maar uiteindelijk ben ik op één of andere manier toch afgestudeerd in 2005 (rechten).

Ondertussen bleven de paniekaanvallen quasi constant aanwezig, bij alles. Trein, auto, winkel, cinema, examens, toneel, enz.

Ik wist niet wat het was en niemand zei me dat er oplossingen waren. Ik heb dan mezelf misschien wel 10.000 keer in een situatie gebracht waarin ik wist dat de aanval ging komen, en heb die dan telkens uitgezweet, soms met meer succes dan anders.

De enige keren dat ik dat gevoel niet had, was wanneer ik enorm veel dronk, zodat ik elk weekend bijzonder dronken was. De dag erna was uiteraard nog slechter..

Pas in het jaar 2007 ging het fundamenteel beter met mij. Wellicht door het blijvend proberen, kreeg ik minder aanvallen.

Helemaal weg gingen ze nooit (en zijn ze ook nooit gegaan). Cinema, toneel, plaatsen waar je niet meteen weg kan, bleven triggers. Maar ik vond dat nog wel 'leefbaar', als het dat maar was.

De jaren erop gingen al bij al zeer goed, ondanks de occasionele opstoot van paniek en de, achteraf bekeken, veel te hoge basisspanning.

In 2013, intussen al 10 jaar een vriendin, een huis, twee kinderen en een mooie job later, ging het fout. Langzaam maar zeker sloopte de spanning mij.

Uiteindelijk ging ik begin 2014 helemaal onderuit. Volledig lam, met een knoert van een depressie, fysieke uitputting, spanningen à volenté, enz. Donkerzwart.

Therapie gevolgd, waar het ging over het gebrek aan verwerking/rouw (wat zeker een feit was, mijn vader was verboden onderwerp) en een intens proces van rouwverwerking gevolgd.

In de zomer van 2014, toen ik echt zeer donkere gedachten had, gestart met AD. Zeer tegen mijn zin, en ik denk niet dat ze zo goed werkten, maar toch een klein duwtje.

Tegen einde van 2015, dus na zo'n twee jaar, min of meer op het oude niveau. Dat wil zeggen: occasioneel paniekaanval, nog zeer fragiel, moeilijke periodes, maar over het algemeen draaglijk. Al die tijd wel blijven werken.

In de periode van oktober 2016-februari 2017 enorm veel veranderingen tegelijkertijd: nieuwe woning, nieuwe praktijk (zelfstandige), nieuw werk partner, allemaal te organiseren tegen begin februari.

Heel zwaar, maar mentaal nog ok (weze het vaak gespannen, wazig, enz., maar dat was ik al zo gewoon dat ik dat negeerde). Nadien keihard gewerkt op het werk, in de weekends in het huis.

September 2017 weer helemaal plat. Systeem ontregeld. Niet echt zware depressie, maar enkele weken thuis omdat het op was, spanningen ten top.

Terug therapie. Langzaam beter, met ups en downs, tot op vandaag. Soms betere weken, soms slechtere weken. Paniekaanvallen in bepaalde situaties, maar mijn ervaring is groot, dus ik kan ze onderdrukken.

Actueel aan het veranderen van AD omdat de dokter meent dat diegene die ik nu al 4 jaar neem wellicht niet goed werken. Anders zou het vlakker moeten zijn. Daar ligt nu even mijn hoop.

Ik herken alle symptomen: veel googlen, veel vragen (gaat dit ooit over), ochtend slechter, mijn lichaam 'scannen' bij ontwaken, piekeren, al wat je wil.

Positieve noot: ondanks dit verhaal, heb ik al veel bereikt. Ik heb een mooi diploma, een lieve, leuke vrouw, twee prachtige kinderen, een leuk huis, fijne vrienden, hobby's.

Het jammere is dat het vaak zo moeilijk is daar zorgeloos van te genieten. De angst voor de angst is toch zo alomtegenwoordig, zelfs in goede periodes sluimert die.

Voila, in het kort (sorry voor de lengte) mijn verhaal. Er zijn zeker aanvullingen mogelijk en details, maar dat is voor later wellicht. Ik dacht dit even te delen.

Weet, voor de wanhopigen onder ons, dat ik ook vaak wanhopig ben (geweest), maar intussen heb geleerd dat alles tijdelijk is, goed en slecht. Ik vergeet het soms eens, maar de hoop keert steeds weer.

Ementee; je verhaal gelezen; niet niks zeg! Wat enorm knap dat je zo lang je paniekaanvallen hebt ondergaan, dat zal inderdaad uitputtend geweest zijn..
Ik hoop voor je dat het wisselen van AD iets voor je kan doen!

Ik herken wat je schrijft over het moeilijk kunnen genieten ivm de angst voor de angst. Ik vind het vaak ook 'eng' als alles goed gaat. Hier ook een pracht van een gezin, allemaal gezond, etc. Ik voel me vaak behoorlijk kwetsbaar als moeder.

Fijn aan zo'n forum is inderdaad de herkenning en weten dat je niet de enige bent

matz schreef: ↑

29-08-2018 07:19

Ementee; je verhaal gelezen; niet niks zeg! Wat enorm knap dat je zo lang je paniekaanvallen hebt ondergaan, dat zal inderdaad uitputtend geweest zijn..
Ik hoop voor je dat het wisselen van AD iets voor je kan doen!

Ik herken wat je schrijft over het moeilijk kunnen genieten ivm de angst voor de angst. Ik vind het vaak ook 'eng' als alles goed gaat. Hier ook een pracht van een gezin, allemaal gezond, etc. Ik voel me vaak behoorlijk kwetsbaar als moeder.

Fijn aan zo'n forum is inderdaad de herkenning en weten dat je niet de enige bent

Hey Matz.

Het probleem was dat ik in het begin (en tot voor enkele jaren) niet wist wat het was. Ik had nog nooit van paniekaanvallen gehoord. Omdat mijn vader dan ziek was, en nadien overleden, heeft er eigenlijk nooit iemand tegen mij gezegd dat ik kon geholpen worden.

Het was nochtans wel opvallend (ik kan zelfs niet eten zonder mezelf af te leiden met een boek of zo, dus ik at altijd alleen, buiten het gezin).

De situatie heeft daardoor jaren heel ernstig aangesleept, wat mij doet vermoeden dat het echt 'ingebrand' zit in mijn oerbrein en nooit meer echt weg kan gaan.

Intussen 'weet' ik zeer goed hoe het in elkaar zit, zowel de algemene angststoornis als de paniekstoornis, ik ken de mechanismen en rationeel gesproken ben ik volledig bij. Jammer genoeg is het net niet rationeel, maar één van onze oudste systemen dat telkenmale op hol slaat, getriggerd door hormonen, neurotransmitters en andere chemie.

Ik volg cognitieve gedragstherapie, en die gesprekken helpen wel, maar dat blijft toch vooral op cognitief niveau. Tot op een bepaald level van spanning kan ik die training aanwenden, maar wanneer het te intens wordt, word ik er steeds helemaal door opgeslokt.

Mij doet het denken aan een zwart gat. Ik word wakker en denk meteen 'hoe voel ik mij?'. Ik probeer dat niet te doen, maar het is vaak sterker dan mezelf. Uiteraard voel ik dan 'iets', en dan zijn we vertrokken voor meer.

Eerlijk gezegd vind ik het bijzonder sterk van mezelf (en ook van jullie, wat dat betreft), om ondanks deze problematiek toch steeds door te zetten. Het fundamentele gebrek aan vertrouwen in jezelf maakt dat wij elke dag weer bijzonder moedig zijn om er iets van te kunnen/proberen maken, de ene dag beter dan de andere.

Ik moet bijvoorbeeld vaak spreken voor publiek. Het is ontelbare keren gebeurd dat ik aan het begin een paniekaanvalletje kreeg. En elke keer opnieuw sla ik me erdoor. Het vergt moed zichzelf telkens met die situatie te confronteren. Wij zijn allemaal sterke, ongelooflijk moedige mensen!

Ik voel mij ook bijzonder kwetsbaar als vader hoor. Maar ik denk dat ook 'gezonde' mensen zich vaak kwetsbaar voelen. Alleen mag dat in onze wereld niet getoond worden.

Wat de AD betreft: mijn hoop ligt vooral daar. Ik meen dat ons lichaam uiteindelijk vooral chemie is, en ik denk dat ik echt een chemisch probleem heb met de neurotransmitters. Ik werk dat ook aan andere lichamelijke problemen (darmen bv), die mee evolueren met de goede en slechte periodes. Serotonine zit voor 80% in de darmen en helpen die functioneren. Slechte darmen is dus gelinkt aan die chemie.

Enfin, weer een heel lange tekst. Volgende keer zal ik eens beschrijven welke mechanismen bij mij hoe werken, en wat mij soms helpt.

Ementee welkom en bedankt voor je verhaal. Je brengt erg goed onder woorden hoe een angst stoornis (bij mij tenminste) werkt. Ik vind t ontzettend knap wat je allemaal doet. Ik verwijt mijzelf vaak dat ik de angst mijn leven laat bepalen. Ik geef m die macht. En zo zit ik met de angst zelf, de angst voor de angst en dan ook nog eens met de boosheid over mijn eigen falen of gebrek aan moed. Soms zeer vermoeiend.

Matz hebben jouw kinderen nog vakantie? Hier sinds deze week weer naar school. De jongste (groep 8) had er zin in en vind t super leuk. De oudste (2e middelbare) had totaal geen zin. Ik heb me heilig voorgenomen om me niet meer zo te bemoeien met zijn school, toetsen en huiswerk. Want dat heeft me vorig jaar veel energie gekost.

Tavailkoski ik hoop dat je nog veel goede dagen mag hebben. .al horen de mindere dagen er helaas ook bij!

Kaatje71; komende maandag gaan ze hier weer naar school. Jongste (gr4) heeft wel weer zin, oudste (ook 2e klas middelbare) iets minder..
Kan me voorstellen dat dat veel energie gekost heeft. Ik vind het ook best lastig hoor..het is wel een hele nieuwe fase! Je moet ze toch wel een stuk loslaten.
Onze zoon is ook niet zo van het leren..het meeste op het laatste moment ,..



Ementee; wat je zegt over CGT herken ik wel..je kunt het wel weten maar dat werkt niet altijd door op het 'voelen' zeg maar. En inderdaad, de neurotransmitters en de darmen..ook het een en ander over gelezen. Ik maak sinds kort zelf kefir, schijnt ook goed te zijn. En hormonen doen ook heel wat! Ik weet niet zo goed hoe dat bij mannen zit trouwens..

Ik probeer 's ochtends maar niet al te veel aandacht aan mijn gedachten te schenken want die schieten vaak meteen in de 'angstmodus'. Als de dag verder gevorderd is trekt dat vaak weer wat bij.

Knap hoe je toch weer steeds je paniekaanvallen doorstaat!

@Kaatje71: ik laat de angst toch ook deels mijn leven bepalen hoor. Sowieso ben ik in alles voorzichtig (zal het wel lukken?) en beheerst het een groot deel van mijn leven.

Ik probeer alleen het niet nog erger te maken door me erdoor te laten verlammen en kansen te missen. Sommige dingen laat ik zeker aan mij voorbij gaan, maar een mens wordt (nog) minder vrolijk wanneer hij/zij door zijn eigen kop wordt verhinderd in wat hij/zij wil doen..

@matz: knap? Vooral dom om er zo lang mee rond te lopen zonder hulp. Maar goed, het is nu gebeurd..

Wat hormonen betreft: die zijn bij ons redelijk constant, dus daar geen grote link met de ups en downs.

Vraagje: ik heb heel wat psychosomatische klachten, rechtstreeks gelinkt aan periodes van meer spanning/angst. Ik neem aan dat ik niet de enige ben?

Zeer concreet heb ik zeer vaak (onder andere) een soort licht gevoel in het hoofd. Een beetje afwezig, kortademig, alsof ik me net uren heb geconcentreerd. Ik heb dat nog meer als ik wat vermoeid ben (wat ik snel ben).

Klinkt dat bekend?

Ementee..of daar bekend klinkt? Nou nogal helaas. Licht gevoel in mijn hoofd, draaierig, last van maag en darmen, nu alweer een week of 2 erg veel last van schouder en nek (en daardoor hoofdpijn). Ik kan wel even doorgaan. Het lukt me meestal wel om met de klachten om te gaan en gewoon mijn ding te doen. Maar 's avonds ben ik moe en soms breekt t me op. Vooral op dagen (ochtenden) waarop ik geen'doel' heb. Ik wil niet steeds klagen en mijn klachten steeds benoemen (vooral tegen mijn man) maar dat lukt me niet altijd. Ik heb helaas geen tips of suggesties hoe met deze zaken om te gaan.

Matz.ook mijn zoon is niet zo van de planning. Ik wil vooral dat hij zich gelukkig voelt en als hij dan chagrijnig uit school komt, wil ik van alles doen om hem weer blij te maken. Terwijl ik heel goed weet dat t normaal is dat hij zich even moe/boos of chagrijnig voelt. En dat hij dat mag voelen. Dus de afgelopen week, toen hij na een lange dag boos was omdat er geen chocopasta was, heb ik geld neergelegd en ben zelf even gaan wandelen. Toen ik terug kwam had hij zelf de pasta gekocht en hebben we een dik uur gezellig zitten kletsen. Dus ik weet dat ik m gewoon even moeten laten gaan. Hem niet op de huid moet zitten met allerlei vragen en suggesties.
Al doende leert men.

Wat is trouwens kefir?

@Kaatje 71: dat 'doelloos' moeilijk vinden, hoe herkenbaar.

Weekends zijn soms zo moeilijk. Wat ga ik vandaag in godsnaam doen?

Het lijkt wel een soort schuldgevoel, dat anderen je zouden veroordelen omdat je niets doet. Terwijl dat net wel mag en moet, nietsen.

Het is de angst voor de rusteloosheid en verveling. Typisch fenomeen. Ik denk, omdat ons lichaam in actiemodus staat, en niets doen dan zo verwarrend is voor dat lijf.

Omgekeerd krijg ik het vaak koud en warm tegelijk als ik vragen krijg om iets te doen, hoe klein dat taakje ook is.

Ik vraag me af hoe het gaat met Welsie. Het is soms jammer dat er weinig verhalen te lezen zijn van mensen die 'genezen' zijn. Ik snap dat wel, je wil er dan niet meer mee bezig zijn.

Maar wie er in zit, leest dan vaak vooral de horror bij anderen. In deze topic valt dat wel best mee.

ementee schreef: ↑

01-09-2018 10:54

@Kaatje 71: dat 'doelloos' moeilijk vinden, hoe herkenbaar.

Weekends zijn soms zo moeilijk. Wat ga ik vandaag in godsnaam doen?

Het lijkt wel een soort schuldgevoel, dat anderen je zouden veroordelen omdat je niets doet. Terwijl dat net wel mag en moet, nietsen.

Het is de angst voor de rusteloosheid en verveling. Typisch fenomeen. Ik denk, omdat ons lichaam in actiemodus staat, en niets doen dan zo verwarrend is voor dat lijf.

Welkom Ementee en fijn dat je je verhaal deelt. Ik herken ook enorm het idee: “hoe kom ik vandaag de dag weer door. “ Op werkdagen is dat niet zo’n probleem, maar ik kan als een berg op zien tegen het weekend. Misschien dat de winter weer wat meer rust geeft.

Even een update over mn AD gebruik.. Het werkt hartstikke goed de laatste week, ik gebruik nu 4 weken Citalopram 20mg. Ik merk dat m’n angst zo goed als weg is, er is opeens weer ruimte in m’n hoofd voor andere gedachten dan alleen maar de obsessieve angst. Er is nog wel nervositeit en ongemak als ik getriggerd wordt maar dat is lang niet zo erg als die angst die alles over neemt. Als nadeel merk ik wel dat ik niet vooruit te branden ben, elk klusje is een opgave want ik heb totaal geen zin. Maar ik weet niet of dat de AD is of gewoon algemene moeheid omdat ik de laatste paar maanden alleen maar angst en stress heb gehad. En ik ben nogal laconiek geworden, maar dat is eigenlijk wel relaxed Normaal ben ik zo’n strever die alles direct af moet hebben en nu denk ik joooooooh dat komt nog wel een keertje

Taivalkoski: wat fijn dat je een stuk relaxter voelt! Dat lome hebben volgens meer mensen die starten met ad.

Kaatje: wat een goede oplossing zo met je zoon! Mijn zoon start dinsdag weer en moet boeken nog kaften etc. Waarschijnlijk wordt dat morgenavond nog even hihi..
O en kefir is een gefermenteerde yoghurtdrank waar veel probiotica in zit (google maar 's als je meer wil weten )

Ementee: hier ook psychosomatische klachten. Vooral jaren terug. Tijdje bang geweest voor hartziekten en ik had werkelijk mijn hele linkerkant (ribben) 'vastgezet' doordat ik er steeds met mijn gedachten bij zat. Op een gegeven moment had ik het door en heb het nog wel eens maar het beangstigd me minder. Wel ook algemene klachten van o.a. vermoeidheid, hoofdpijn (migraine) en slecht kunnen concentreren.

Morgen gaat dochter ook weer naar school. Ik heb dan zelf ook wat spanning (vorig jaar vond ze school een tijd echt niet leuk). Ik merk dat ik dan sneller last krijg van mijn eigen 'dingetjes' maar eigenlijk vind ik iets anders spannend. Apart hoe het soms werkt..
Ook mis ik denk ik een soort basisvertrouwen; mijn ouders zijn gescheiden toen ik 4 was en dat was geen leuke tijd. Ook dronk mijn vader veel..hij was goed voor mij maar niet altijd voor mijn moeder.. Ik denk dat daar wel iets aan ten grondslag ligt alhoewel ik heel lang gedacht heb dat het wel meeviel allemaal..zo van, anderen hebben het nog veel erger (gehad)

matz schreef: ↑

02-09-2018 14:39

Ook mis ik denk ik een soort basisvertrouwen; mijn ouders zijn gescheiden toen ik 4 was en dat was geen leuke tijd. Ook dronk mijn vader veel..hij was goed voor mij maar niet altijd voor mijn moeder.. Ik denk dat daar wel iets aan ten grondslag ligt alhoewel ik heel lang gedacht heb dat het wel meeviel allemaal..zo van, anderen hebben het nog veel erger (gehad)

Volgens mij ligt daar een beetje de knoop bij velen die ons probleem hebben.

Ik heb dat ook heel hard: gebrek aan vertrouwen in de dingen. Mijn vader stierf, zoals gezegd, toen ik 20 was, vrij abrupt, en sedertdien hangt er altijd een waas van ongerustheid over mij. Zo van "er zal wel iets gebeuren binnenkort";

Het hielp ook niet dat er in de eerste jaren nadien ook effectief heel wat is gebeurd, dat er meerdere jonge mensen uit mijn leven verdwenen..

Op één of andere manier heb ik ook het gevoel dat ik nog weinig tijd heb (vader overleed op 46, dan heb ik nog 10 jaar).

Voorts heb ik een redelijk ok weekend gehad. Enige last van rusteloosheid en zo, maar al bij al zeker doenbaar. Toch enkele dingen gedaan met het gezin en ook weer gaan sporten (omdat dat blijkbaar goed zou helpen, loop ik 2-3 keer/week).


Ik ben, op instructie van de huisarts, de ene AD (sipralexa) aan het afbouwen, de andere (venlafaxine) aan het opbouwen. Vrijdag sipralexa verlaagd naar 5 mg (zat op 15, dan 10, nu 5), de andere van 150mg naar 225mg. Vrijdag die komt stoppen met sipralexa.

Ik voel weinig bijwerkingen. Ik ben wel vrij rusteloos, maar of dat van de AD komt, is bij ons moeilijk te zeggen natuurlijk . Ik word ook snel wakker van het minste geluid, waar ik normaal een goeie slaper ben. Ik word ook vrij rusteloos wakker en heb wat trillende handen, maar ben wel kalmer bij het ontwaken dan enkele weken geleden.

Ik kan niet zeggen dat ik me 'vlakker' voel of zo, dat heb ik eigenlijk nooit gehad.

Ik denk wel dat de nieuwe AD meer impact heeft op mijn 'chemie'. Ik merk dat aan één specifiek probleem dat beter lijkt te worden (het is wat moeilijk dat hier zomaar uit te leggen..).

Wat psychosomatische klachten betreft: bij mij is, met voorsprong, het grootste probleem, naast een ijl hoofd, last van darmen en, vooral, een continu gevoel te moeten plassen. Wanneer ik me beter voel, verdwijnt dat ook. Maar dat gevoel maakt het moeilijk afleiding te creëren, omdat dat er dan continu is.

Ik duim voor ons allen dat we hier door geraken. Acceptatie en dergelijke meer vind ik moeilijk als 'oplossing'.

Ementee; de vader van mijn vader is ook jong overleden, op 42 jarige leeftijd (hij was zelf 11 jaar)..hij dacht daardoor zelf dat hij ook vast niet oud zou worden. Hij is nu 71 jaar en gezond maar het heeft zijn leven wel flink beïnvloed.

Fijn dat je het gevoel hebt dat de venlafaxine impact heeft! Ik gebruik deze antidepressiva zelf ook; 187,5 mg. Ik denk dat ik misschien nog wel zou kunnen ophogen maar heb bij de ophoging van 150 naar 187,5 mg veel last gehad dus durf niet zo goed. Soms neem ik er nog oxazepam bij als ik in mijn hormonaal 'mindere' periode zit zeg maar.

Hardlopen schijnt inderdaad goed te zijn! Heb het ook een tijdje gedaan maar kreeg rugklachten. We hebben sinds december een hond waar ik veel mee loop (en stoei en knuffel, heerlijk!!). Kinderen vinden het ook fantastisch..

matz schreef: ↑

03-09-2018 15:41

Ementee; de vader van mijn vader is ook jong overleden, op 42 jarige leeftijd (hij was zelf 11 jaar)..hij dacht daardoor zelf dat hij ook vast niet oud zou worden. Hij is nu 71 jaar en gezond maar het heeft zijn leven wel flink beïnvloed.

Fijn dat je het gevoel hebt dat de venlafaxine impact heeft! Ik gebruik deze antidepressiva zelf ook; 187,5 mg. Ik denk dat ik misschien nog wel zou kunnen ophogen maar heb bij de ophoging van 150 naar 187,5 mg veel last gehad dus durf niet zo goed. Soms neem ik er nog oxazepam bij als ik in mijn hormonaal 'mindere' periode zit zeg maar.

Hardlopen schijnt inderdaad goed te zijn! Heb het ook een tijdje gedaan maar kreeg rugklachten. We hebben sinds december een hond waar ik veel mee loop (en stoei en knuffel, heerlijk!!). Kinderen vinden het ook fantastisch..

Het lijkt mij logisch dat het zijn leven heeft beïnvloed. Volgens mij (en mijn psycholoog) is het eigenlijk ook vrij logisch, en komt het frequent voor, dat iemand die jong een ouder verliest, dat gevoel heeft.

Het is tenslotte een groot trauma, of je dat nu wil of niet. Je verliest één van je twee pijlers waarop de hele brug van je jonge leven is gebouwd. Logisch dat die dan wankelt, als de pijler onderuit wordt geslagen.

Ermee omgaan is de kunst, en dat is niet evident, maar lukt wel beter dan vroeger. Ik heb bijvoorbeeld het jaar dat mijn vader overleden is, gebist, en heb er bijzonder lang over gedaan (zeker 8-9 jaar) om te accepteren dat dat geen verloren jaar was dat ik had kunnen gebruiken om voor mijn 46-ste alles rond te krijgen.

Oxazepam, daar heb ik al vaker over gelezen in de topic(s), maar ik ken dat niet. In België, waar ik woon, heeft dat wellicht een andere naam?

Nu, so far, so good. Ik merk rusteloosheid, word snel wakker, dingen zijn me snel te veel, ben duidelijk wat overprikkeld/hyper, etc, maar voorlopig is het zeker te doen. Ik heb al bij al weinig last van bijwerkingen en stel omgekeerd wel vast dat mijn darmen bv. veel beter zijn (en serotonine en darmen hangen nauw samen). Ik heb overigens ook het gevoel dat ik net meer emoties voel.

Dus, wie weet. Nog enkele weken/maanden geduld, en dan komt misschien de vaststelling dat ik 'ça va' ben.

Een hond. Wij hebben er geen (wel een lieve kat), maar vroeger thuis altijd gehad. Niets zo fijn als een hond, daar kan je echt jezelf even bij kwijt. Ik heb altijd het gevoel dat honden zeer goed aanvoelen hoe het gaat en je ook willen helpen/troosten.

Sociale dieren zijn het. Ik had bijvoorbeeld een nonkel met syndroom van Down. Zij hadden thuis een hond, boxer, die heel erg speels en hevig was. Behalve bij mijn nonkel en bij kleine kinderen, daar was die hond altijd heel rustig, lief en beschermend. Die voelen dat aan.

@de anderen: hoe gaat het met jullie? Hang on there!

Ik moet even mijn 'ei' kwijt; smorgens weer zo'n last van nervositeit...angstige gedachten dringen zich op. Ik heb, toen het een aantal weken geleden echt even slecht ging, iets medisch opgezocht en vond net iets dat me veel angst bezorgde. Dan haakt dat zo op me in ...als ik me oke had gevoeld had ik het misschien niet eens onthouden.
Als ik even heel realistisch kijk weet ik dat het onzin is maar toch houdt het me dan erg bezig..het voelt als een soort van controle willen houden.

Herkennen jullie zoiets dergelijk?

matz schreef: ↑

06-09-2018 07:14

Ik moet even mijn 'ei' kwijt; smorgens weer zo'n last van nervositeit...angstige gedachten dringen zich op. Ik heb, toen het een aantal weken geleden echt even slecht ging, iets medisch opgezocht en vond net iets dat me veel angst bezorgde. Dan haakt dat zo op me in ...als ik me oke had gevoeld had ik het misschien niet eens onthouden.
Als ik even heel realistisch kijk weet ik dat het onzin is maar toch houdt het me dan erg bezig..het voelt als een soort van controle willen houden.

Herkennen jullie zoiets dergelijk?

Hey Matz,

Hoewel ik zelf geen echte angst heb voor ernstige ziekte, is het wel herkenbaar. Je wordt wakker, wordt lichamelijk iets gewaar en de molen begint te draaien. Ik heb zeer zeker ook al vele uren op google doorgebracht, en heb al allerhande ziektes gehad. Dat helpt niet echt, natuurlijk, je wordt er enkel angstiger van.

Het heeft wel zin het realistisch te bekijken, ook al helpt dat maar een deel. je weet dat dokter google niet te vertrouwen is. Een bepaald symptoom komt bij 1000 en 1 dingen voor. Hoofdpijn bv. kan vanalles zijn: griep, een tumor, migraine, enz, maar in 99,9999% van de gevallen niets anders dan spanning.

Probeer voor ogen te houden dat je lichaam in deze periodes eenvoudigweg in een constante alarmfase staat. Die chemie maakt dat je last krijgt van bepaalde lichamelijke klachten, maar ook en vooral van het denken/piekeren.

Wat mij echt helpt is het piekerkwartier. Ik neem mezelf voor dat ik mag piekeren, maar pas bv. om 12.00u en maximaal een kwartier. Ik neem er dan een schrift bij. Eventueel rond 20.00u nog eens.

Wanneer ik dan ontwaak en begin te piekeren en mezelf betrap, verwijs ik mezelf naar het vastgestelde uur waarop het mag. Ik zeg letterlijk en desnoods 100 keer tegen mijzelf in stilte "straks mag je piekeren, nu niet" en ga dan over tot de orde van de dag. Dat lukt veel beter dan gewoon te zeggen dat ik niet mag piekeren. Dat is veel moeilijker en dan pieker ik over het feit dat ik niet mag piekeren .

Vaak gaat het tegen de middag al wat beter, net omdat ik niet of veel minder heb gepiekerd.

Het is geen feilloos systeem, maar je perkt het piekeren wel sterk in. Hoe vaker je het zo doet, hoe beter het werkt ook.

Misschien helpt het bij jou?