Psyche
alle pijlers
Angststoornis
zaterdag 19 augustus 2017 om 11:44
Ik heb een angststoornis. Al jaren met ups en downs, maar nu zit ik in een flinke down. En heb het idee dat het nooit meer goed komt (terwijl ik best weer dat dat onzin is)
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
donderdag 6 september 2018 om 12:00
Ementee; bedankt voor je tip! Bij mij is zijn het niet zozeer lichamelijke klachten (die ok overigens jaren geleden wel gehad heb in de vorm van hyperventilatie etc) en soms heb ik ze nog wel eens maar meer de feitenkennis. Ik was doktersassistente en heb redelijk wat kennis en soms ga ik daar in door zeg maar. Dan lees ik iets en denk 'heb ik dat niet?', vervolgens de neiging het te controleren (voor zover dat mogelijk is) maar daardoor ook de angst om iets te ontdekken waardoor ik heel angstig word..is het nog te volgen?
Ik heb inmiddels ook zeker mijn maniertjes om hiermee te gaan..zoals uitstellen of iets opschrijven een week vooruit. Maar soms voelt het heel heftig! Het is echt angst voor de angst en angst om niet te kunnen relativeren.
Ik heb inmiddels ook zeker mijn maniertjes om hiermee te gaan..zoals uitstellen of iets opschrijven een week vooruit. Maar soms voelt het heel heftig! Het is echt angst voor de angst en angst om niet te kunnen relativeren.
donderdag 6 september 2018 om 15:42
Ik heb nog eens een vraag aan jullie ervaringsdeskundigen. Hebben jullie ook behandeling gehad bij een psycholoog? En wat voor behandeling kregen jullie daar dan?
Ik heb eerder, tijdens mijn burn-out, cognitieve therapie gehad. Dat helpt in de meeste gevallen prima, als ik veel pieker enzo, maar als ik angstig ben voor geluiden van buiten dan zijn de emoties zo sterk dat ik mezelf wel 1000x kan relativeren (heb ik ook al 1000x gedaan) maar dat helpt dan echt niet meer. Ik WEET ook van mezelf dat ik volslagen overtrokken reageer, maar de angst blijft.
Ik ben nu twee keer bij deze psycholoog geweest en hij is veel bezig met mijn jeugd en mijn valkuilen/vaste denkpatronen die ik mezelf aangeleerd heb. Maar ik weet nog niet zo hoe dat me moet helpen dan... Hij denkt dat het misschien ook misofonie kan zijn maar daar heb ik mijn twijfels bij, sommige dingen daarvan herken ik wel en andere dingen totaal niet.
Ben benieuwd naar jullie ervaringen.
Ik heb eerder, tijdens mijn burn-out, cognitieve therapie gehad. Dat helpt in de meeste gevallen prima, als ik veel pieker enzo, maar als ik angstig ben voor geluiden van buiten dan zijn de emoties zo sterk dat ik mezelf wel 1000x kan relativeren (heb ik ook al 1000x gedaan) maar dat helpt dan echt niet meer. Ik WEET ook van mezelf dat ik volslagen overtrokken reageer, maar de angst blijft.
Ik ben nu twee keer bij deze psycholoog geweest en hij is veel bezig met mijn jeugd en mijn valkuilen/vaste denkpatronen die ik mezelf aangeleerd heb. Maar ik weet nog niet zo hoe dat me moet helpen dan... Hij denkt dat het misschien ook misofonie kan zijn maar daar heb ik mijn twijfels bij, sommige dingen daarvan herken ik wel en andere dingen totaal niet.
Ben benieuwd naar jullie ervaringen.
vrijdag 7 september 2018 om 07:26
vrijdag 7 september 2018 om 10:44
@Taivalkoski: ik zit op dit ogenblik in CTG (denk ik, ik ga in elk geval naar een psycholoog).
Dat is op zich zeer nuttig, omdat die helpt te kaderen wat er aan de hand is en hulplijnen geeft. Maar, voor mij, is het probleem daarmee niet verholpen.
Accepteren schijnt belangrijk te zijn, en ik doe dat wel deels, maar mijn focus is toch meer gericht op verbetering, om eerlijk te zijn..
Ik zou mezelf niet te veel ticketjes laten opplakken. Misofonie is toch iets zeer uitzonderlijk. Het kan natuurlijk, maar ben je niet gewoon extra gevoelig voor geluid?
Ik heb ook veel moeite met drukte, lawaai, enz. Ik hoor ook echt meer dan anderen, omdat, denk ik, ik gewoon altijd 'scherp' sta.
Wat mezelf betreft: slechts nacht gehad (wakker geworden en moeilijk weer inslapen), dus moe.
Komt bij dat ik vandaag moest gaan pleiten (ik ben advocaat). Dat is voor mij altijd heel lastig: je hebt maar één kans, het is een gesloten ruimte, het is een conflictsituatie en anderen zitten in de zaal te luisteren.
De aanloop naar een zitting is daarom altijd heel lastig, ook al heb ik dat al 1000 keer gedaan en wat het geen spectaculaire zaak.
Uiteraard is het goed verlopen (ik ben op zich zeer bekwaam, ook verbaal), maar ik ben er, zoals steeds, redelijk kapot van.
Soms wil ik er gewoon mee ophouden. Dat is jammer, want ik doe dit werk inhoudelijk graag, en de gedachte aan verandering is ook niet bepaald iets wat mij rustiger maakt.. Bovendien zou het elders niet anders zijn, op een vorige job was dat probleem er evenzeer.
Dus, ik hoop echt dat mijn medicatie mij gaat helpen. Nu drie weken bezig met overschakelen, hopelijk komt er echt een kentering. Ik voel me niet rot, maar dit soort overdreven spanningen heb ik echt niet nodig.
Dat is op zich zeer nuttig, omdat die helpt te kaderen wat er aan de hand is en hulplijnen geeft. Maar, voor mij, is het probleem daarmee niet verholpen.
Accepteren schijnt belangrijk te zijn, en ik doe dat wel deels, maar mijn focus is toch meer gericht op verbetering, om eerlijk te zijn..
Ik zou mezelf niet te veel ticketjes laten opplakken. Misofonie is toch iets zeer uitzonderlijk. Het kan natuurlijk, maar ben je niet gewoon extra gevoelig voor geluid?
Ik heb ook veel moeite met drukte, lawaai, enz. Ik hoor ook echt meer dan anderen, omdat, denk ik, ik gewoon altijd 'scherp' sta.
Wat mezelf betreft: slechts nacht gehad (wakker geworden en moeilijk weer inslapen), dus moe.
Komt bij dat ik vandaag moest gaan pleiten (ik ben advocaat). Dat is voor mij altijd heel lastig: je hebt maar één kans, het is een gesloten ruimte, het is een conflictsituatie en anderen zitten in de zaal te luisteren.
De aanloop naar een zitting is daarom altijd heel lastig, ook al heb ik dat al 1000 keer gedaan en wat het geen spectaculaire zaak.
Uiteraard is het goed verlopen (ik ben op zich zeer bekwaam, ook verbaal), maar ik ben er, zoals steeds, redelijk kapot van.
Soms wil ik er gewoon mee ophouden. Dat is jammer, want ik doe dit werk inhoudelijk graag, en de gedachte aan verandering is ook niet bepaald iets wat mij rustiger maakt.. Bovendien zou het elders niet anders zijn, op een vorige job was dat probleem er evenzeer.
Dus, ik hoop echt dat mijn medicatie mij gaat helpen. Nu drie weken bezig met overschakelen, hopelijk komt er echt een kentering. Ik voel me niet rot, maar dit soort overdreven spanningen heb ik echt niet nodig.
vrijdag 7 september 2018 om 12:30
Ik wilde al eerder reageren maar het was hier druk. Matz, ik vind het rot dat je weer zo mee gezogen wordt in de angst voor de angst. Het is zo herkenbaar. Ik had van de week veel drukte gehad en als ik dan even ga liggen wordt t heel druk in mijn hoofd. Echt een was machine die draait. En het gebeurd vaker en ik weet dat t komt doordat ik teveel prikkels heb gehad maar elke keer denk ik ' deze keer is t anders. Nu is t echt niet goed'. Ik raak in paniek en mijn wankele vertrouwen in mijn lijf is weer een stukje weg. Later zie ik waar t fout ging en neem ik me heilig voor me niet meer mee te laten trekken. ..Tot t weer gebeurd.
Voel je je inmiddels beter?
Wat betreft therapie. Ik heb cgt gedaan (vond ik niet veel. Te veel aandacht voor de gedachten terwijl ik die juist minder aandacht wil geven. Ik heb gesprekken gehad met een psycholoog. Fijn om handvatten te krijgen maar ik hoopte steeds dat de angst weg zou gaan. Ik heb heel lang gevochten tegen t idee dat ik t beter kan accepteren. Ik heb ook Mindfulness gedaan en dat heeft me doen inzien dat ik er ook anders mee kan omgaan. Op dit moment heb ik geen therapie, maar ik twijfel al een hele tijd om toch weer te gaan beginnen. Juist omdat ik t blijkbaar nog steeds niet goed aanpak op de momenten dat t nodig is.
Ementee. Ik kan me je gedachte voorstellen om te stoppen en iets anders te gaan doen, goed voorstellen. Maar wat je zegt is helemaal waar. De stress heb je ergens anders ook. Ik ben jaren geleden gestopt met mijn baan in de sales. Ik trok t niet meer, de target, de stress. ik heb een tijdje niet gewerkt, toen kreeg ik stress van het doelloze gevoel. Op mijn vrijwilligers werk had ik stress. Ook in mijn huidige baan voel ik stress. Het zit gewoon in me helaas.
Ik wens jullie een fijn en ontspannen
weekend
Voel je je inmiddels beter?
Wat betreft therapie. Ik heb cgt gedaan (vond ik niet veel. Te veel aandacht voor de gedachten terwijl ik die juist minder aandacht wil geven. Ik heb gesprekken gehad met een psycholoog. Fijn om handvatten te krijgen maar ik hoopte steeds dat de angst weg zou gaan. Ik heb heel lang gevochten tegen t idee dat ik t beter kan accepteren. Ik heb ook Mindfulness gedaan en dat heeft me doen inzien dat ik er ook anders mee kan omgaan. Op dit moment heb ik geen therapie, maar ik twijfel al een hele tijd om toch weer te gaan beginnen. Juist omdat ik t blijkbaar nog steeds niet goed aanpak op de momenten dat t nodig is.
Ementee. Ik kan me je gedachte voorstellen om te stoppen en iets anders te gaan doen, goed voorstellen. Maar wat je zegt is helemaal waar. De stress heb je ergens anders ook. Ik ben jaren geleden gestopt met mijn baan in de sales. Ik trok t niet meer, de target, de stress. ik heb een tijdje niet gewerkt, toen kreeg ik stress van het doelloze gevoel. Op mijn vrijwilligers werk had ik stress. Ook in mijn huidige baan voel ik stress. Het zit gewoon in me helaas.
Ik wens jullie een fijn en ontspannen
weekend
zaterdag 8 september 2018 om 10:42
Kaatje; bedankt voor je berichtkaatje71 schreef: ↑07-09-2018 12:30Ik wilde al eerder reageren maar het was hier druk. Matz, ik vind het rot dat je weer zo mee gezogen wordt in de angst voor de angst. Het is zo herkenbaar. Ik had van de week veel drukte gehad en als ik dan even ga liggen wordt t heel druk in mijn hoofd. Echt een was machine die draait. En het gebeurd vaker en ik weet dat t komt doordat ik teveel prikkels heb gehad maar elke keer denk ik ' deze keer is t anders. Nu is t echt niet goed'. Ik raak in paniek en mijn wankele vertrouwen in mijn lijf is weer een stukje weg. Later zie ik waar t fout ging en neem ik me heilig voor me niet meer mee te laten trekken. ..Tot t weer gebeurd.
Voel je je inmiddels beter?
, herkenbaar wat je schrijft wat prikkels betreft. Ik heb het ook met veranderingen..Het gaat inmiddels wel weer wat beter.
Hoe gaat het nu met je zoon?
En met je katje?
Wat betreft werk herken ik. Ik heb 17 jaar als doktersassistente gewerkt en hoewel ik het in het begin allemaal erg interessant vond en het totaal niet op mezelf betrok veranderde dit nadat ik een paniekaanval kreeg. Daarna is dit overgegaan in hypochondrie..die af en toe de kop op kwam steken. Dit zorgde ervoor dat het werk spanning opleverde.
Ik kreeg door reorganisatie de kans een overstap te maken en ik werk nu als secretaresse op een hogeschool. Ik vind het erg fijn daar. Lekker luchtig!
dinsdag 11 september 2018 om 10:18
Dag lotgenoten, het is hier zo stilletjes?
Ik hoop dat de stilte betekent dat jullie het allemaal goed (of redelijk goed) maken, en niet dat het allemaal net wat veel wordt/werd.
Hier gisteren en heel lange werkdag gehad. Dat liep uitstekend, energie te veel, ik voelde mij heel goed.
As usual, vannacht dan pokkeslecht geslapen en nu vrij stuk. Zo gaat dat dan.
Ik voel me niet slecht, ook al was het daarnet tijdens het pleiten weer warm en koud tegelijk, maar dus vermoeid.
Tegenwoordig heb ik overigens ook vaak trillerige handen 's ochtends, zo tot de middag. Ik gok op de nieuwe medicatie en reken erop dat dat nog zal verdwijnen.
@kaatje71: we ervaren allemaal wel stress, dat is niet echt het probleem. Het probleem is dat dat bij mensen als ons veel sterker binnenkomt en niet als 'normale' stress kan worden gezien. Ons lichaam slaat op hol, en daardoor ook ons hoofd.
Wat ik me wel bijzonder vaak bedenk is dat het opvalt hoeveel mensen soortgelijke problemen hebben (depressie, burnout, angstklachten, CVS, enz.) of hebben gehad.
Het enige wat ik dan kan bedenken is dat, hetzij wij niet aangepast zijn aan de door ons gecreëerde (Westerse) wereld, hetzij de wereld niet aangepast is aan onze genen.
Aangezien wij onze genen en de werking van het lichaam niet kunnen veranderen, moet de wereld veranderen. Ik vraag me af wanneer die omslag er gaat komen.
Overal worden er cursussen mindfulness, yoga, meditatie en weet ik wat naar je kop gesmeten, maar eigenlijk zou dat overbodig moeten zijn. We hebben een uitstekend systeem in ons hoofd, maar hebben er zelf voor gezorgd dat dat niet ten volle kan functioneren.
Individueel uit de mallemolen stappen is bijna onbegonnen werk, want dan sta je aan de kant.
Ik hoop dat de stilte betekent dat jullie het allemaal goed (of redelijk goed) maken, en niet dat het allemaal net wat veel wordt/werd.
Hier gisteren en heel lange werkdag gehad. Dat liep uitstekend, energie te veel, ik voelde mij heel goed.
As usual, vannacht dan pokkeslecht geslapen en nu vrij stuk. Zo gaat dat dan.
Ik voel me niet slecht, ook al was het daarnet tijdens het pleiten weer warm en koud tegelijk, maar dus vermoeid.
Tegenwoordig heb ik overigens ook vaak trillerige handen 's ochtends, zo tot de middag. Ik gok op de nieuwe medicatie en reken erop dat dat nog zal verdwijnen.
@kaatje71: we ervaren allemaal wel stress, dat is niet echt het probleem. Het probleem is dat dat bij mensen als ons veel sterker binnenkomt en niet als 'normale' stress kan worden gezien. Ons lichaam slaat op hol, en daardoor ook ons hoofd.
Wat ik me wel bijzonder vaak bedenk is dat het opvalt hoeveel mensen soortgelijke problemen hebben (depressie, burnout, angstklachten, CVS, enz.) of hebben gehad.
Het enige wat ik dan kan bedenken is dat, hetzij wij niet aangepast zijn aan de door ons gecreëerde (Westerse) wereld, hetzij de wereld niet aangepast is aan onze genen.
Aangezien wij onze genen en de werking van het lichaam niet kunnen veranderen, moet de wereld veranderen. Ik vraag me af wanneer die omslag er gaat komen.
Overal worden er cursussen mindfulness, yoga, meditatie en weet ik wat naar je kop gesmeten, maar eigenlijk zou dat overbodig moeten zijn. We hebben een uitstekend systeem in ons hoofd, maar hebben er zelf voor gezorgd dat dat niet ten volle kan functioneren.
Individueel uit de mallemolen stappen is bijna onbegonnen werk, want dan sta je aan de kant.
dinsdag 11 september 2018 om 14:49
Matz. Met ons katje gaat t heel goed. Hij gaat voor t eerst zelf naar buiten (er hebben m al vaak mee genomen aan een riempje
. Ik vind t eng en spannend. .Maar hij vindt t prachtig. .Hij moet alleen nog leren dat hij niet bij de buren naar binnen mag. .en dat honden en andere katten niet altijd vriendjes zijn. S avonds ligt hij uitgeteld op de bank of op mijn schoot. ..Zo fijn.
Met onze zoon gaat t oké. Ik kan meekijken (via magister. ..Weet niet of je t kent) naar huiswerk en cijfers. Ik heb de app nu verborgen en kijk er niet meer naar. Gaf me zoveel stress vorig jaar (en hem ook). Jouw kinderen ook weer op school?
Ementee. wat je schrijft over prikkels en stress is helemaal waar. Ik denk dat veel mensen erg veel stress ervaren. Het lastige van onze (of in elk geval mijn) situatie, is dat bijna alles stress geeft. Ook leuke dingen, dingen waar ik me op verheug. Die ik altijd fijn vond ..Zoals lekker uit eten of weekend weg met vriendinnen. En als er eenmaal stress is, krijg ik t zo moeilijk uit mijn lijf.
Gelukkig heb ik een erg nuchtere echtgenoot die me (als ik een beetje doorsla) met beide benen op de grond zet.
Hoe gaan jullie partners (als je die hebt) met julie klachten om?
. Ik vind t eng en spannend. .Maar hij vindt t prachtig. .Hij moet alleen nog leren dat hij niet bij de buren naar binnen mag. .en dat honden en andere katten niet altijd vriendjes zijn. S avonds ligt hij uitgeteld op de bank of op mijn schoot. ..Zo fijn. Met onze zoon gaat t oké. Ik kan meekijken (via magister. ..Weet niet of je t kent) naar huiswerk en cijfers. Ik heb de app nu verborgen en kijk er niet meer naar. Gaf me zoveel stress vorig jaar (en hem ook). Jouw kinderen ook weer op school?
Ementee. wat je schrijft over prikkels en stress is helemaal waar. Ik denk dat veel mensen erg veel stress ervaren. Het lastige van onze (of in elk geval mijn) situatie, is dat bijna alles stress geeft. Ook leuke dingen, dingen waar ik me op verheug. Die ik altijd fijn vond ..Zoals lekker uit eten of weekend weg met vriendinnen. En als er eenmaal stress is, krijg ik t zo moeilijk uit mijn lijf.
Gelukkig heb ik een erg nuchtere echtgenoot die me (als ik een beetje doorsla) met beide benen op de grond zet.
Hoe gaan jullie partners (als je die hebt) met julie klachten om?
dinsdag 11 september 2018 om 16:33
Kaatje; fijn dat het goed gaat met je zoon. Hier kinderen ook weer naar school. Gaat goed..moet onze zoon er zo nu en dan wel aan herinneren tpch s schone kleren aan te trekken 
Typisch jongens schijnt...
Leuk zeg van je katje..heerlijk zo'n beestje wat bij je ligt..
Mijn man is ook erg nuchter..ik merk wel dat hij er soms van baalt als ik weer in een mindere periode zit. DatDatIk snap ik ook. Ik ben dan vaak erg vroeg wakker en lig vervolgens savonds ook weer aardig vroeg wat voir hem ook niet altijd zo gezellig is. Verder lukt het me minder goed om het huishouden op orde te houden. Ik sluit me soms ook af, wil hem er niet mee lastigvallen terwijl het veel fijner is natuurlijk het er wel even over te hebben en te vertellen waar ik mee zit...
Typisch jongens schijnt...
Leuk zeg van je katje..heerlijk zo'n beestje wat bij je ligt..
Mijn man is ook erg nuchter..ik merk wel dat hij er soms van baalt als ik weer in een mindere periode zit. DatDatIk snap ik ook. Ik ben dan vaak erg vroeg wakker en lig vervolgens savonds ook weer aardig vroeg wat voir hem ook niet altijd zo gezellig is. Verder lukt het me minder goed om het huishouden op orde te houden. Ik sluit me soms ook af, wil hem er niet mee lastigvallen terwijl het veel fijner is natuurlijk het er wel even over te hebben en te vertellen waar ik mee zit...
woensdag 12 september 2018 om 09:24
Hoe mijn partner er mee omgaat? Dat is een lang verhaal.
Zij is er heeeeel lang heel moeilijk mee kunnen omgaan.
Ik kan de gesprekken niet op één hand tellen, ook niet op twee, waarin ze, in al haar onmacht, dreigde te vertrekken, het niet meer zag zitten, zei hoe ons gezin hierdoor ging ontploffen, etc..
Ik denk dat ze zo hoopte mij uit mijn, in haar ogen, 'melancholie' te sleuren.
Dat was vooral in de periodes toen het echt heel slecht ging, uiteraard, toen ik een zware depressie had of toen ik vorig jaar enkele weken thuis zat. Laten we dus zeggen dat dat van begin 2014 tot einde 2017, met tussenperiodes, op die manier verliep.
Ik hoef niet te vertellen welke extra druk dat met zich meebracht..
Nu, ik ben een geduldig man, en heb haar 1000 keer proberen uitleggen dat ik daar ook niet voor kies.
Tegenwoordig lijkt ze het anders te zien, is ze er rustiger bij, geeft ze me ruimte en probeert ze me te steunen eerder dan druk te leggen.
Zij is er heeeeel lang heel moeilijk mee kunnen omgaan.
Ik kan de gesprekken niet op één hand tellen, ook niet op twee, waarin ze, in al haar onmacht, dreigde te vertrekken, het niet meer zag zitten, zei hoe ons gezin hierdoor ging ontploffen, etc..
Ik denk dat ze zo hoopte mij uit mijn, in haar ogen, 'melancholie' te sleuren.
Dat was vooral in de periodes toen het echt heel slecht ging, uiteraard, toen ik een zware depressie had of toen ik vorig jaar enkele weken thuis zat. Laten we dus zeggen dat dat van begin 2014 tot einde 2017, met tussenperiodes, op die manier verliep.
Ik hoef niet te vertellen welke extra druk dat met zich meebracht..
Nu, ik ben een geduldig man, en heb haar 1000 keer proberen uitleggen dat ik daar ook niet voor kies.
Tegenwoordig lijkt ze het anders te zien, is ze er rustiger bij, geeft ze me ruimte en probeert ze me te steunen eerder dan druk te leggen.
woensdag 12 september 2018 om 09:49
Mijn man baalt er ook wel van. Vroeger wilde mijn partner mij heel erg helpen. Kwam met oplossingen...probeerde van alles en liet zich ook mee trekken in mijn buien. En ik voelde me schuldig omdat t me niet lukte om mee beter te voelen.
Omdat t bij mij nogal kan omslaan (ik kan bv veel stress hebben voordat we ergens heen gaan. Als we er dan zijn en ik ben'geland' kan ik t heel gezellig hebben). Mijn man snapte daar niets van. Want de volgende keer had (en heb) ik net zoveel stress. Maar zijn plezier en zin om ergens heen te gaan was al verpest. Nu laat hij zich niet meer zo beïnvloeden door hoe ik me voel. Gaat t goed vindt hij t fijn. Gaat t minder wil hij luisteren, helpt me waar hij kan maar blijft zijn eigen ding doen. Probeert t ook niet meer te snappen, ik probeer t ook niet meer uit te leggen. Als hij me maar gelooft als ik vertel hoe ik me voel.
Mijn kinderen zijn oud genoeg om te zien dat er bij mij soms iets niet gaat zoals t zou 'moeten'. Ik probeer er eerlijk in te zijn en ze zeggen t niet erg te vinden omdat ' je bent gewoon hoe je bent'. Maar ik voel me naar hen toe nog wel eens (vaak eigenlijk) schuldig omdat ik voor mijn gevoel dingen verpest en omdat ik van huis uit de overtuiging heb mee gekregen dat je als moeder je gevoel (vooral je verdriet of angst etc) niet kan en mag laten zien.
Ik weet wel dat dat niet altijd klopt, maar blijkbaar zit de overtuiging diep en blijft t de kop op steken.
Fijne woensdag allemaal en ik ga mijn stress level es lekker opvoeren door een beetje te gaan winkelen
Ps matz. ..jongens. ..De mijne wil soms niet douchen. Geen idee waarom, want als hij eronder staat, komt ie er niet meer onder vandaan.
Omdat t bij mij nogal kan omslaan (ik kan bv veel stress hebben voordat we ergens heen gaan. Als we er dan zijn en ik ben'geland' kan ik t heel gezellig hebben). Mijn man snapte daar niets van. Want de volgende keer had (en heb) ik net zoveel stress. Maar zijn plezier en zin om ergens heen te gaan was al verpest. Nu laat hij zich niet meer zo beïnvloeden door hoe ik me voel. Gaat t goed vindt hij t fijn. Gaat t minder wil hij luisteren, helpt me waar hij kan maar blijft zijn eigen ding doen. Probeert t ook niet meer te snappen, ik probeer t ook niet meer uit te leggen. Als hij me maar gelooft als ik vertel hoe ik me voel.
Mijn kinderen zijn oud genoeg om te zien dat er bij mij soms iets niet gaat zoals t zou 'moeten'. Ik probeer er eerlijk in te zijn en ze zeggen t niet erg te vinden omdat ' je bent gewoon hoe je bent'. Maar ik voel me naar hen toe nog wel eens (vaak eigenlijk) schuldig omdat ik voor mijn gevoel dingen verpest en omdat ik van huis uit de overtuiging heb mee gekregen dat je als moeder je gevoel (vooral je verdriet of angst etc) niet kan en mag laten zien.
Ik weet wel dat dat niet altijd klopt, maar blijkbaar zit de overtuiging diep en blijft t de kop op steken.
Fijne woensdag allemaal en ik ga mijn stress level es lekker opvoeren door een beetje te gaan winkelen
Ps matz. ..jongens. ..De mijne wil soms niet douchen. Geen idee waarom, want als hij eronder staat, komt ie er niet meer onder vandaan
.
woensdag 12 september 2018 om 14:51
Kaatje; nou wat dat douchen betreft..hier net zo..hihi..
Wat mooi dat je kinderen dat zeggen 'je bent gewoon hoe je bent'..
Ik probeer het ook vaak uit te leggen. In een programma hoorde ik een x een psychiater zeggen dat het voor kinderen helemaal geen ramp is om hun ouders eens verdrietig etc te zien. Zolang je het maar bespreekbaar maakt. Ze hebben er later ook wat aan dat je niet altijd blij en gelukkig kunt zijn.
Ementee; ik kan me voorstellen dat het heel pittig is als je partner zo reageert..fijn dat ze het nu beter begrijpt. Het is ook lastig te begrijpen als je het zelf niet hebt...
Ik vond het erg herkenbaar over wat je schrijft over de Westerse wereld. Er is weinig tijd, of we nemen weinig tijd, om dingen te verwerken. Ik denk zelf dat ik mijn emoties wat te lang heb 'opgespaard'. Er zijn best wat dingen gebeurd dit jaar en omdat het redelijk goed ging met me toen ben ik er een beetje aan voorbij gegaan. Ik heb soms het gevoel dat er veel emotie uit moet. Als ik tegen de avond met onze hond in het bos loop voel ik de spanning van me afglijden en dan rollen de tranen makkelijk. Het gevoel te willen huilen en schreeuwen komt dan omhoog (wel in positieve zin hoor) als een soort ontlading.
Herkennen jullie dat?
Wat mooi dat je kinderen dat zeggen 'je bent gewoon hoe je bent'..
Ik probeer het ook vaak uit te leggen. In een programma hoorde ik een x een psychiater zeggen dat het voor kinderen helemaal geen ramp is om hun ouders eens verdrietig etc te zien. Zolang je het maar bespreekbaar maakt. Ze hebben er later ook wat aan dat je niet altijd blij en gelukkig kunt zijn.
Ementee; ik kan me voorstellen dat het heel pittig is als je partner zo reageert..fijn dat ze het nu beter begrijpt. Het is ook lastig te begrijpen als je het zelf niet hebt...
Ik vond het erg herkenbaar over wat je schrijft over de Westerse wereld. Er is weinig tijd, of we nemen weinig tijd, om dingen te verwerken. Ik denk zelf dat ik mijn emoties wat te lang heb 'opgespaard'. Er zijn best wat dingen gebeurd dit jaar en omdat het redelijk goed ging met me toen ben ik er een beetje aan voorbij gegaan. Ik heb soms het gevoel dat er veel emotie uit moet. Als ik tegen de avond met onze hond in het bos loop voel ik de spanning van me afglijden en dan rollen de tranen makkelijk. Het gevoel te willen huilen en schreeuwen komt dan omhoog (wel in positieve zin hoor) als een soort ontlading.
Herkennen jullie dat?
donderdag 13 september 2018 om 17:04
Ik moet zeggen dat ik mijn kinderen, die nog jong zijn (8 en 6) ook ergens wel tracht te informeren.matz schreef: ↑12-09-2018 14:51Kaatje; nou wat dat douchen betreft..hier net zo..hihi..
Wat mooi dat je kinderen dat zeggen 'je bent gewoon hoe je bent'..
Ik probeer het ook vaak uit te leggen. In een programma hoorde ik een x een psychiater zeggen dat het voor kinderen helemaal geen ramp is om hun ouders eens verdrietig etc te zien. Zolang je het maar bespreekbaar maakt. Ze hebben er later ook wat aan dat je niet altijd blij en gelukkig kunt zijn.
Ementee; ik kan me voorstellen dat het heel pittig is als je partner zo reageert..fijn dat ze het nu beter begrijpt. Het is ook lastig te begrijpen als je het zelf niet hebt...
Ik vond het erg herkenbaar over wat je schrijft over de Westerse wereld. Er is weinig tijd, of we nemen weinig tijd, om dingen te verwerken. Ik denk zelf dat ik mijn emoties wat te lang heb 'opgespaard'. Er zijn best wat dingen gebeurd dit jaar en omdat het redelijk goed ging met me toen ben ik er een beetje aan voorbij gegaan. Ik heb soms het gevoel dat er veel emotie uit moet. Als ik tegen de avond met onze hond in het bos loop voel ik de spanning van me afglijden en dan rollen de tranen makkelijk. Het gevoel te willen huilen en schreeuwen komt dan omhoog (wel in positieve zin hoor) als een soort ontlading.
Herkennen jullie dat?
Wanneer ze me vragen naar de medicatie, zeg ik dat dat dient om de stress te reguleren, omdat mijn lichaam dat niet goed meer zelf kan.
Kinderen (ver)oordelen ook niet, dat is meer het 'voorrecht' van de 'grote mensen'. Hoe 'volwassener', hoe bekrompener men dikwijls wordt, vrees ik.
Wat begrijpen betreft: volgens mij is het inderdaad onmogelijk te snappen als je het niet kent. Anderzijds zijn er wel al heeeeeel veel mensen die er mee sukkelen, begint het taboe te vervagen en wordt het begrip groter.
Het probleem is dat het moeilijk tastbaar is. Het is een beetje allerhande he: lichamelijk, mentaal, op en af, enz. Dat maakt het moeilijk, denk ik, het te snappen.
Herkenbaar hoor, dat de emoties 'ergens' zijn, maar er precies niet uit willen komen. Ikzelf heb mezelf onbewust aangeleerd emoties af te blokken, omdat de ziekte/dood van mijn vader gewoon te veel pijn deed.
Uiteindelijk ontsnap je niet aan je emoties (angst is één van de sterkste emoties, overigens), they hunt you down. Maar wanneer ze dan komen, is de gebeurtenis waaraan ze zijn gelinkt al zo ver weg, dat dat verband weg is. En dan sla ik helemaal tilt in plaats van een beetje.
Actueel gaat het wel vrij goed. Ik voel me niet somber of heel gespannen. Gisteren wel stikkapot na twee dagen te hard gegaan, met als resultaat terug last van het lichaam (bij mij is het vooral darmen en een geweldig irritant gevoel constant te moeten plassen).
De medicatie moet nog meer impact krijgen, me dunkt.
zaterdag 15 september 2018 om 11:43
Ementee: klopt inderdaad wat je schrijft over emoties. Het gaat bijna altijd om iets wat al 'geweest' is.
Ik ben me nu wat aan het verdiepen in PRI (Past Reality Integration). Ingeborg Bosch heeft hier 3 boeken over geschreven. Erg interessant..
Fijn dat het vrij goed gaat! De medicatie zal vast nog beter in gaan werken.
Ik merk zelf dat ik de structuur van kinderen naar school en weer werken wel fijn vindt ook al ben ik savonds ook snel moe.
Ik ben me nu wat aan het verdiepen in PRI (Past Reality Integration). Ingeborg Bosch heeft hier 3 boeken over geschreven. Erg interessant..
Fijn dat het vrij goed gaat! De medicatie zal vast nog beter in gaan werken.
Ik merk zelf dat ik de structuur van kinderen naar school en weer werken wel fijn vindt ook al ben ik savonds ook snel moe.
woensdag 19 september 2018 om 10:04
Hey Matz,
Hoe gaat het met jou?
Bij mij is het schipperen tussen matig, redelijk en goed, afwissend dus. Maar niet slecht.
Ik ben vaak en snel moe, terwijl ik anderzijds wel enige energie heb en zin in dingen. Er zijn mindere momenten/dagen, maar niet overheersend.
Nu wel al drie dagen ferme last van de darmen, eczeem en hoofdpijn. Dat is duidelijk. Ik slaap ook niet goed, word vooral vroeg wakker, en dat wreekt zich wel eens.
Nog steeds zoekende, maar al bij al lijkt het niet anders dan de 'gewone' ups en downs in het leven, maar dan wat intenser dan bij 'normale' mensen.
woensdag 19 september 2018 om 11:54
Hier hetzelfde als bij ementee. Ben vandaag vrij en er komt weinig uit mijn handen. Maandag en dinsdag waren erg druk op werk. Als het dan druk is, dan heb ik zo'n moeite om op te starten. Ik weet niet waar te beginnen. Raak in mijn hoofd in paniek. .Wil dit niet laten blijken. .Krijg de woorden niet uit mijn mond aan de telefoon, twijfel over van alles. Hele lichaam is in de angst stand en ik kan niet logisch nadenken. Eenmaal thuis begint de schaamte over wat ik allemaal voor 'stoms ' heb gedaan en ben ik overprikkeld en moe.
Ik heb vanmorgen gezocht naar een therapeut. Ik wil hier iets aan veranderen. Maar ik heb al veel therapie gedaan. Ik ken alle theorie. Maar ik heb geen vertrouwen dat ik t aankan. Dus ik durf de angst niet aan te gaan en toe te laten omdat ik bang ben dat ik t niet aankan.
Ik heb eigenlijk geen zin in weer gepraat over mijn jeugd en testjes en vragenlijsten etc. Dus ik ben ook bij een coach aan t kijken. Maar ik weet niet of mijn klachten te ' zwaar' zijn voor een coach. Plus dat je dat zelf moet betalen. Ik ben er niet uit.
Wat helpt jullie? Wat is jullie advies?
Sorry voor deze ego post alleen over mezelf. ..
Ik heb vanmorgen gezocht naar een therapeut. Ik wil hier iets aan veranderen. Maar ik heb al veel therapie gedaan. Ik ken alle theorie. Maar ik heb geen vertrouwen dat ik t aankan. Dus ik durf de angst niet aan te gaan en toe te laten omdat ik bang ben dat ik t niet aankan.
Ik heb eigenlijk geen zin in weer gepraat over mijn jeugd en testjes en vragenlijsten etc. Dus ik ben ook bij een coach aan t kijken. Maar ik weet niet of mijn klachten te ' zwaar' zijn voor een coach. Plus dat je dat zelf moet betalen. Ik ben er niet uit.
Wat helpt jullie? Wat is jullie advies?
Sorry voor deze ego post alleen over mezelf. ..
donderdag 20 september 2018 om 15:38
Wat is haptonomie?
Hier gaat het wel hoor.
Vermoeid, dat zeker maar ik werk dan ook (te) hard, mijn handen trillen en mijn hart gaat sneller dan anders, zeker tijdens het sporten, maar ik voel me niet extreem gespannen.
Ik geloof dat de medicatie wel zijn werk doet, al ben ik nog niet zeker. We'll see.
Komend weekend alleen thuis met mijn kinderen. Bovendien blijkt het weekend ook nog eens eivol te zitten met activiteiten en to do's. Dat wordt spannend.
Vorige keren dat ik alleen was met hen, ging het helemaal mis met mij. Complete verkramping/verstressing. Duimen maar.
Hier gaat het wel hoor.
Vermoeid, dat zeker maar ik werk dan ook (te) hard, mijn handen trillen en mijn hart gaat sneller dan anders, zeker tijdens het sporten, maar ik voel me niet extreem gespannen.
Ik geloof dat de medicatie wel zijn werk doet, al ben ik nog niet zeker. We'll see.
Komend weekend alleen thuis met mijn kinderen. Bovendien blijkt het weekend ook nog eens eivol te zitten met activiteiten en to do's. Dat wordt spannend.
Vorige keren dat ik alleen was met hen, ging het helemaal mis met mij. Complete verkramping/verstressing. Duimen maar.
donderdag 20 september 2018 om 15:40
Als het vaste denkpatronen vanuit je jeugd betreft dan kan schematherapie heel goed zijn! (modi en dergelijke)Taivalkoski schreef: ↑06-09-2018 15:42Ik heb nog eens een vraag aan jullie ervaringsdeskundigen. Hebben jullie ook behandeling gehad bij een psycholoog? En wat voor behandeling kregen jullie daar dan?
Ik heb eerder, tijdens mijn burn-out, cognitieve therapie gehad. Dat helpt in de meeste gevallen prima, als ik veel pieker enzo, maar als ik angstig ben voor geluiden van buiten dan zijn de emoties zo sterk dat ik mezelf wel 1000x kan relativeren (heb ik ook al 1000x gedaan) maar dat helpt dan echt niet meer. Ik WEET ook van mezelf dat ik volslagen overtrokken reageer, maar de angst blijft.
Ik ben nu twee keer bij deze psycholoog geweest en hij is veel bezig met mijn jeugd en mijn valkuilen/vaste denkpatronen die ik mezelf aangeleerd heb. Maar ik weet nog niet zo hoe dat me moet helpen dan... Hij denkt dat het misschien ook misofonie kan zijn maar daar heb ik mijn twijfels bij, sommige dingen daarvan herken ik wel en andere dingen totaal niet.
Ben benieuwd naar jullie ervaringen.
vrijdag 21 september 2018 om 10:00
Bee-kind. Zeker fijn om hier je verhaal te doen en het gevoel te hebben dat mensen begrijpen wat je voelt! Dus als je mee wil praten. .je bent welkom!
Matz PRI ken ik niet maar ik ga eens kijken. Heb je nog plannen voor t weekend? Wij gelukkig rustig met enkel wat sport dingen van de kinderen die ik wel leuk vindt.
Maar ementee. .jij heb dus een ei vol weekend. De uitdrukking ei vol ken ik niet, maar ik begrijp wat je bedoelt. Hoe oud zijn je kinderen (mss heb je dat al gezegd. .sorry. .geheugen is niet altijd 100%)? Ik kan me voorstellen dat je er met spanning naar uit kijkt. Geen back up hebben maakt mij ook altijd extra nerveus. Ik wens je veel succes en als je t even niet trekt, horen we t hier wel hè. Kun je even je hart luchten.
Matz PRI ken ik niet maar ik ga eens kijken. Heb je nog plannen voor t weekend? Wij gelukkig rustig met enkel wat sport dingen van de kinderen die ik wel leuk vindt.
Maar ementee. .jij heb dus een ei vol weekend. De uitdrukking ei vol ken ik niet, maar ik begrijp wat je bedoelt. Hoe oud zijn je kinderen (mss heb je dat al gezegd. .sorry. .geheugen is niet altijd 100%)? Ik kan me voorstellen dat je er met spanning naar uit kijkt. Geen back up hebben maakt mij ook altijd extra nerveus. Ik wens je veel succes en als je t even niet trekt, horen we t hier wel hè. Kun je even je hart luchten.
