Psyche
alle pijlers
Angststoornis
zaterdag 19 augustus 2017 om 11:44
Ik heb een angststoornis. Al jaren met ups en downs, maar nu zit ik in een flinke down. En heb het idee dat het nooit meer goed komt (terwijl ik best weer dat dat onzin is)
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
4 maanden geleden uitgevallen met veel lichamelijke klachten als vermoeidheid, spierpijn, vermoeide benen en duizeligheid. Bij mijn psych terecht gekomen en begonnen te werken aan de vermoeidheid. Oververmoeidheid staat altijd aan de basis van mijn angsten. Kreeg dus de diagnose overspannen. Bij mijn laatste bezoek aan de psych zijn we tot de conclusie gekomen dat de angststoornis niet zomaar weg gaat als mijn energie opgekrikt is.... tijd voor take 2. Het voelt als een soort vicieuze cirkel waarin ik gevangen zit.
Ben nu met terug van een angstige en vermoeiende vakantie met heel veel heimwee. Ik ben verdrietig, nerveus, gespannen en bang dat het altijd zo blijft. Ik ben getrouwd en moeder van het liefste (en het drukste) meisje van de wereld. Ik wil het zo graag goed doen voor hen, gewoon weer een vrolijke huisgenoot zijn die zich niet alleen maar angstig en nerveus voelt.
Wat zoek ik hier? Lotgenoten... mensen die in hetzelfde schuitje zitten en met een lach en een traan elkaar een steuntje in de rug kunnen geven. En hopelijk dan over een tijdje terug kunnen lezen en zien dat het echt wel beter wordt.
vrijdag 21 september 2018 om 15:10
Hallo, ik zou ook graag mijn verhaal willen doen.
Ik heb de maanden juni en juli erg veel stress gehad. Ik had een stressvol jaar achter de rug, want ik zat in het eerste jaar van het HBO en moest dus mijn propedeuse halen. Hoefde niet per se in 1 jaar. Maar perfectionistisch als ik ben wilde ik dat wel en mocht ook geen onvoldoendes halen van mezelf. Het is gelukt. Maar mijn laatste 2 toetsen heb ik gedaan terwijl ik ziek was. Had buikgriep en ik zat duizelig mijn toets te maken. Heel bang om flauw te vallen was ik toen.
Na de buikgriep nog 3 weken last gehad van duizeligheid (stress?), wat ervoor zorgde dat ik al die tijd bang was om flauw te vallen. Op een gegeven moment zat ik in de trein naar mijn vriend en kreeg ik het ineens heel warm, hart ging sneller kloppen, mn armen gingen tintelen, ik werd duizelig en mn oren gingen dichtzitten. Bang om flauw te vallen natuurlijk. Nu denk ik: was dit een paniekaanval? Maar dat weet ik niet zeker omdat ik daarna weer ziek werd, weer buikgriep. In die tijd sliep ik ook heel slecht.
Na een week ging ik op vakantie. Eerste week nog bang om flauw te vallen, tweede week ging beter maar kreeg last van mijn borst en benauwdheid. Zorgde weer voor stress. Achteraf gezien was dat door de stress maar dat wist ik toen niet.
Eenmaal weer thuis stortte ik mentaal in. Zoveel last van stemmingswisselingen, uit het niets kon ik in huilen uitbarsten, soms niet wetend waarom. En ik kreeg een angst om met de trein te gaan, of naar school te gaan. Angst op plekken waar ik minder makkelijk weg kan, angst om de controle te verliezen. Ben er meteen voor naar de dokter gegaan toen en die zei dat de angst door de stress kwam. Dat het zich op die manier uitte. Na de tweede afspraak met haar ben ik doorverwezen naar een psycholoog en heb ik oxazepam gekregen voor als het nodig was.
Vandaag weer bij de dokter geweest en ze denkt dat ik een depressie heb. Mijn moeder is 8 jaar geleden overleden en dat kan ermee te maken hebben zegt ze. Want naast die angst ben ik ook heel somber, niet blij meer, ik word altijd moe wakker, lig het liefst de hele dag in bed en heb niet echt plezier in dingen. Ben het liefste op mezelf. Ben nu ook onderweg naar mijn vriend (doodeng vond ik het, uiteindelijk oxazepam ingenomen, gaat nu wel maar nog wel gespannen) en zoveel zin heb ik er niet in. Ben gewoon liever alleen nu. En ik vind het heel erg dat ik dit denk want normaal kijk ik er altijd heel erg naar uit om bij hem te zijn.
Maargoed dit verhaal is weer veel te lang. Volgende week heb ik eindelijk mijn eerste afspraak bij de psycholoog en ik ben benieuwd wat daar uit komt. De dokter wilde me nog geen medicijnen geven omdat ze wil afwachten wat de psycholoog daarvan zegt. Op dit moment denk ik: geef me alsjeblieft die medicijnen, dan voel ik me hopelijk weer wat beter. Maarja. Misschien dat alleen therapie ook gaat helpen. Sorry voor dit lange verhaal
Ik heb de maanden juni en juli erg veel stress gehad. Ik had een stressvol jaar achter de rug, want ik zat in het eerste jaar van het HBO en moest dus mijn propedeuse halen. Hoefde niet per se in 1 jaar. Maar perfectionistisch als ik ben wilde ik dat wel en mocht ook geen onvoldoendes halen van mezelf. Het is gelukt. Maar mijn laatste 2 toetsen heb ik gedaan terwijl ik ziek was. Had buikgriep en ik zat duizelig mijn toets te maken. Heel bang om flauw te vallen was ik toen.
Na de buikgriep nog 3 weken last gehad van duizeligheid (stress?), wat ervoor zorgde dat ik al die tijd bang was om flauw te vallen. Op een gegeven moment zat ik in de trein naar mijn vriend en kreeg ik het ineens heel warm, hart ging sneller kloppen, mn armen gingen tintelen, ik werd duizelig en mn oren gingen dichtzitten. Bang om flauw te vallen natuurlijk. Nu denk ik: was dit een paniekaanval? Maar dat weet ik niet zeker omdat ik daarna weer ziek werd, weer buikgriep. In die tijd sliep ik ook heel slecht.
Na een week ging ik op vakantie. Eerste week nog bang om flauw te vallen, tweede week ging beter maar kreeg last van mijn borst en benauwdheid. Zorgde weer voor stress. Achteraf gezien was dat door de stress maar dat wist ik toen niet.
Eenmaal weer thuis stortte ik mentaal in. Zoveel last van stemmingswisselingen, uit het niets kon ik in huilen uitbarsten, soms niet wetend waarom. En ik kreeg een angst om met de trein te gaan, of naar school te gaan. Angst op plekken waar ik minder makkelijk weg kan, angst om de controle te verliezen. Ben er meteen voor naar de dokter gegaan toen en die zei dat de angst door de stress kwam. Dat het zich op die manier uitte. Na de tweede afspraak met haar ben ik doorverwezen naar een psycholoog en heb ik oxazepam gekregen voor als het nodig was.
Vandaag weer bij de dokter geweest en ze denkt dat ik een depressie heb. Mijn moeder is 8 jaar geleden overleden en dat kan ermee te maken hebben zegt ze. Want naast die angst ben ik ook heel somber, niet blij meer, ik word altijd moe wakker, lig het liefst de hele dag in bed en heb niet echt plezier in dingen. Ben het liefste op mezelf. Ben nu ook onderweg naar mijn vriend (doodeng vond ik het, uiteindelijk oxazepam ingenomen, gaat nu wel maar nog wel gespannen) en zoveel zin heb ik er niet in. Ben gewoon liever alleen nu. En ik vind het heel erg dat ik dit denk want normaal kijk ik er altijd heel erg naar uit om bij hem te zijn.
Maargoed dit verhaal is weer veel te lang. Volgende week heb ik eindelijk mijn eerste afspraak bij de psycholoog en ik ben benieuwd wat daar uit komt. De dokter wilde me nog geen medicijnen geven omdat ze wil afwachten wat de psycholoog daarvan zegt. Op dit moment denk ik: geef me alsjeblieft die medicijnen, dan voel ik me hopelijk weer wat beter. Maarja. Misschien dat alleen therapie ook gaat helpen. Sorry voor dit lange verhaal
vrijdag 21 september 2018 om 17:29
@Kaatje71: Ik ben Belg, eivol is bij ons een normale uitdrukking hoor 
. Pokkedruk, is dat beter?
Mijn kinderen zijn 8 en 6, bijna 9 en 7.
Voorlopig zie ik het nog wel zitten, maar ik zal toch een schema moeten maken om alles ingepland te krijgen. En intussen werd het gisteren plots ook even te veel voor vrouwlief. Jongens lief, het is toch niet gemakkelijk allemaal.
@Evylime: welkom hier.
Je post is niet te lang hoor. Al onze verhalen zijn lang
.
Het is voor ons, leken, moeilijk te zeggen wat er wel of niet aan de hand kan zijn met jou. Ook voor dokters is dat overigens zo.
Ik lees wel iets dat me doet denken aan agarofobie. Ik heb dat ook, nu minder dan vroeger. Nu, dat is volgens mij vaak een gevolg van iets anders (anticipatie op angst die gaat komen, angst voor de angst dus, angst om te zullen flauwvallen, enz..).
Ik denk ook dat je toch wel wat paniekaanvallen ervaart, of toch iets wat er ernstig op lijkt.
Het feit is wel dat dat soort dingen sowieso complex gaan en vaak hand in hand gaan. Angst veroorzaakt depressie, depressie veroorzaakt angst, angst en burnout gaan samen, etc.. Als je een angststoornis hebt, ben je uiteraard ook somber. Dat is daarom geen depressie.
Basis is altijd een ontregeld 'stresssysteem'. Waarom dat ontregeld is geworden, is een combinatie van factoren. Perfectionisme, chemische onbalans van nature, externe gebeurtenissen zoals overlijden, dat past allemaal in dat plaatje.
Ik ben geen expert, tenzij als ervaringsdeskundige, maar geef je toch al het volgende mee:
- heel goed dat je snel hulp zoekt. Hoe langer je het laat duren, hoe erger het wordt en hoe moeilijker de terugkeer naar beter (velen van ons hebben jaaaaaaren gewacht voor ze hulp zochten)
- onthoud zeer goed: je bent niet alleen. Talloze mensen ondervinden soortgelijke problemen. Het zijn ziektes, en ziektes zijn te genezen.
- wees geduldig: het duurt een tijdje voor je tot dit punt komt, het duurt ook een tijdje voor je, stap per stap en met ups en downs, terug tot jezelf komt
- onthoud nog meer: there's always hope. Of nog: niets duurt voor altijd. Nooit opgeven, zelfs al wil je dat. Vloeken, huilen, schoppen, etc mag allemaal wel, opgeven is verboden.
- het etiket van wat het is, is niet zo belangrijk.
- durf het soms ook te ondergaan. Dus voorzichtig met die oxazepam, je moet jezelf soms ook confronteren.
We komen er wel! Lucht gerust je hart hier!
. Pokkedruk, is dat beter?Mijn kinderen zijn 8 en 6, bijna 9 en 7.
Voorlopig zie ik het nog wel zitten, maar ik zal toch een schema moeten maken om alles ingepland te krijgen. En intussen werd het gisteren plots ook even te veel voor vrouwlief. Jongens lief, het is toch niet gemakkelijk allemaal.
@Evylime: welkom hier.
Je post is niet te lang hoor. Al onze verhalen zijn lang
.Het is voor ons, leken, moeilijk te zeggen wat er wel of niet aan de hand kan zijn met jou. Ook voor dokters is dat overigens zo.
Ik lees wel iets dat me doet denken aan agarofobie. Ik heb dat ook, nu minder dan vroeger. Nu, dat is volgens mij vaak een gevolg van iets anders (anticipatie op angst die gaat komen, angst voor de angst dus, angst om te zullen flauwvallen, enz..).
Ik denk ook dat je toch wel wat paniekaanvallen ervaart, of toch iets wat er ernstig op lijkt.
Het feit is wel dat dat soort dingen sowieso complex gaan en vaak hand in hand gaan. Angst veroorzaakt depressie, depressie veroorzaakt angst, angst en burnout gaan samen, etc.. Als je een angststoornis hebt, ben je uiteraard ook somber. Dat is daarom geen depressie.
Basis is altijd een ontregeld 'stresssysteem'. Waarom dat ontregeld is geworden, is een combinatie van factoren. Perfectionisme, chemische onbalans van nature, externe gebeurtenissen zoals overlijden, dat past allemaal in dat plaatje.
Ik ben geen expert, tenzij als ervaringsdeskundige, maar geef je toch al het volgende mee:
- heel goed dat je snel hulp zoekt. Hoe langer je het laat duren, hoe erger het wordt en hoe moeilijker de terugkeer naar beter (velen van ons hebben jaaaaaaren gewacht voor ze hulp zochten)
- onthoud zeer goed: je bent niet alleen. Talloze mensen ondervinden soortgelijke problemen. Het zijn ziektes, en ziektes zijn te genezen.
- wees geduldig: het duurt een tijdje voor je tot dit punt komt, het duurt ook een tijdje voor je, stap per stap en met ups en downs, terug tot jezelf komt
- onthoud nog meer: there's always hope. Of nog: niets duurt voor altijd. Nooit opgeven, zelfs al wil je dat. Vloeken, huilen, schoppen, etc mag allemaal wel, opgeven is verboden.
- het etiket van wat het is, is niet zo belangrijk.
- durf het soms ook te ondergaan. Dus voorzichtig met die oxazepam, je moet jezelf soms ook confronteren.
We komen er wel! Lucht gerust je hart hier!
vrijdag 21 september 2018 om 20:29
Welkom Evylime, goed dat je je verhaal doet en dat je hulp zoekt. Ementee heeft er een prachtige reactie op gegeven, ik zou het zelf niet beter kunnen zeggen. Wees niet te streng voor jezelf, lief kunnen zijn tegen jezelf is belangrijk. Ik heb ook geleerd dat af en toe een oxazepammetje nodig kan zijn, eerst was ik dan altijd teleurgesteld in mezelf dat ik het kennelijk zelf niet aan kon, maar ondertussen weet ik dat het een fijn hulpmiddel is. Soms is het alleen al fijn om ze achter de hand te hebben...
Met mij gaat het ondertussen best wel goed, de angst is weg dankzij de AD en dat geeft een hoop rust. Ik vind het wel een beetje moeilijk dat al mijn emoties wat vlakker zijn. Waar ik voorheen om de haverklap moest huilen, huil ik nu bijna niks meer. Af en toe een klein traantje. Mbt het overlijden van mijn moeder recent ben ik dan weer bang dat ik het nu niet goed verwerk ofzo omdat mijn emoties niet meer zo heftig aan de oppervlakte komen...
Met mij gaat het ondertussen best wel goed, de angst is weg dankzij de AD en dat geeft een hoop rust. Ik vind het wel een beetje moeilijk dat al mijn emoties wat vlakker zijn. Waar ik voorheen om de haverklap moest huilen, huil ik nu bijna niks meer. Af en toe een klein traantje. Mbt het overlijden van mijn moeder recent ben ik dan weer bang dat ik het nu niet goed verwerk ofzo omdat mijn emoties niet meer zo heftig aan de oppervlakte komen...
vrijdag 21 september 2018 om 21:46
Hoi Allemaal,
Ik denk ik kom ook maar weer eens om het hoekje kijken. Ik heb dat toch echt altijd onderschat hoe verschrikkelijk veel mensen soortgelijke klachten hebben!
Met mij gaat het op het moment redelijk, een goeie anderhalve week gehad. In de zin van me op mijn gemak alleen kunnen zijn, werken ging goed. Afgelopen week had ik een etentje met 5 vriendinnen, en ineens weer mis. Spanning van te voren, met zijn vijven in de auto er naar toe, Terwijl het meiden zijn die me al jaren kennen, mijn klachten kennen... Het vervelendste vind ik dat het niet over is als ik dan thuis ben, maar nog dagen na sleept.
Ik kreeg bij therapie het voorstel om me aan te melden voor schema therapie, in een groep. Dit is twee dagen in de week, 6 weken lang. Doodeng vind ik het maar ga het doen. Dit start in december, ik kon in oktober al bij een groep aansluiten maar dat ging me iets te snel
Iemand ervaring met deze therapie?
Oxazepam al een tijd niet meer genomen, heb het wel altijd bij me. Dat geeft me op een of andere manier een beetje geruststelling.
Hebben jullie wel eens de angst dat je het niet meer vol gaat houden,als je je hele leven lang steeds zo moet voelen, en dan vervolgens weer bang zijn voor je eigen gedachtes? Ik hoop dat het een beetje helder is wat ik bedoel;)
Dikke knuffel voor jullie allemaal,
Ik denk ik kom ook maar weer eens om het hoekje kijken. Ik heb dat toch echt altijd onderschat hoe verschrikkelijk veel mensen soortgelijke klachten hebben!
Met mij gaat het op het moment redelijk, een goeie anderhalve week gehad. In de zin van me op mijn gemak alleen kunnen zijn, werken ging goed. Afgelopen week had ik een etentje met 5 vriendinnen, en ineens weer mis. Spanning van te voren, met zijn vijven in de auto er naar toe, Terwijl het meiden zijn die me al jaren kennen, mijn klachten kennen... Het vervelendste vind ik dat het niet over is als ik dan thuis ben, maar nog dagen na sleept.
Ik kreeg bij therapie het voorstel om me aan te melden voor schema therapie, in een groep. Dit is twee dagen in de week, 6 weken lang. Doodeng vind ik het maar ga het doen. Dit start in december, ik kon in oktober al bij een groep aansluiten maar dat ging me iets te snel
Iemand ervaring met deze therapie?Oxazepam al een tijd niet meer genomen, heb het wel altijd bij me. Dat geeft me op een of andere manier een beetje geruststelling.
Hebben jullie wel eens de angst dat je het niet meer vol gaat houden,als je je hele leven lang steeds zo moet voelen, en dan vervolgens weer bang zijn voor je eigen gedachtes? Ik hoop dat het een beetje helder is wat ik bedoel;)
Dikke knuffel voor jullie allemaal,
vrijdag 21 september 2018 om 21:48
Herkenbaar dat afgevlakte en niet kunnen huilen! Weet niet welke AD je neemt maar bij mij heeft switchen naar modernere variant veel geholpenTaivalkoski schreef: ↑21-09-2018 20:29Welkom Evylime, goed dat je je verhaal doet en dat je hulp zoekt. Ementee heeft er een prachtige reactie op gegeven, ik zou het zelf niet beter kunnen zeggen. Wees niet te streng voor jezelf, lief kunnen zijn tegen jezelf is belangrijk. Ik heb ook geleerd dat af en toe een oxazepammetje nodig kan zijn, eerst was ik dan altijd teleurgesteld in mezelf dat ik het kennelijk zelf niet aan kon, maar ondertussen weet ik dat het een fijn hulpmiddel is. Soms is het alleen al fijn om ze achter de hand te hebben...
Met mij gaat het ondertussen best wel goed, de angst is weg dankzij de AD en dat geeft een hoop rust. Ik vind het wel een beetje moeilijk dat al mijn emoties wat vlakker zijn. Waar ik voorheen om de haverklap moest huilen, huil ik nu bijna niks meer. Af en toe een klein traantje. Mbt het overlijden van mijn moeder recent ben ik dan weer bang dat ik het nu niet goed verwerk ofzo omdat mijn emoties niet meer zo heftig aan de oppervlakte komen...
zaterdag 22 september 2018 om 09:18
Elin: ik heb ook schematherapie gehad en vond dit zeker zinvol! Ik heb het helaas niet af kunnen maken want was een keer ziek. Waar ik het volgde was het zo dat je niet een keer mocht missen (of misschien ging het ook wel om 2x) Waarom precies weet ik niet meer maar het heeft met de continuïteit ervan te maken.
Het is wel intensief maar zeker de moeite waard!
Ik heb wel veel angst voor de angst, bedoel je dat ook? Vooral als ik voel dat ik niet helemaal helder kan denken.
Ik ontwijk daarom sommige dingen ook (bij mij vooral hypochondrisch). Om de rust wat te behouden.
Het is wel intensief maar zeker de moeite waard!
Ik heb wel veel angst voor de angst, bedoel je dat ook? Vooral als ik voel dat ik niet helemaal helder kan denken.
Ik ontwijk daarom sommige dingen ook (bij mij vooral hypochondrisch). Om de rust wat te behouden.
zaterdag 22 september 2018 om 09:31
Gaat hier weer wat beter..op het werk fijn druk en daar gedij ik wel goed bij. Het is secretarieel werk wat me eigenlijk weinig stress bezorgd, dat scheelt een hoop. En fijne collega's en sfeer.
Ementee: kan me goed voorstellen dat je een weekend alleen met de kinderen spannend is! Ik herken dat wel van eerder..gaat nu beter.
Je kunt hier altijd van je afschrijven!
Bee-kind: welkom hier! Fijn dat je herkenning vindt, dat scheelt vaak al.
Kaatje: vandaag rustig..morgen familiedag. Ook wel weer leuk..
Ementee: kan me goed voorstellen dat je een weekend alleen met de kinderen spannend is! Ik herken dat wel van eerder..gaat nu beter.
Je kunt hier altijd van je afschrijven!
Bee-kind: welkom hier! Fijn dat je herkenning vindt, dat scheelt vaak al.
Kaatje: vandaag rustig..morgen familiedag. Ook wel weer leuk..
zaterdag 22 september 2018 om 10:54
Dankjewel voor jullie reacties. Het doet me goed om te weten dat je niet alleen bent.
Zelf vind ik de ochtenden altijd het moeilijkst. Ik had een periode dat ik niet wakker wilde zijn 's ochtends omdat je dan de zorgen niet voelt. Dus ik probeerde zo lang mogelijk te slapen. Maar dat helpt natuurlijk helemaal niet want die zorgen komen toch wel. Dus nu moet ik van mezelf om half 9 wakker blijven. Ben wel altijd moe 's ochtends, maakt niet uit hoelaat ik ga slapen.
Op sociaal gebied vind ik het ook heel moeilijk. Ik ben bij mijn vriend nu maar ik merk dat ik het liefste alleen ben. Als ik met iemand ben merk ik dat ik bang ben dat ik paniek gevoelens krijg oid. Is nog nooit gebeurd maar toch ben ik er bang voor. Ik wil niet dat andere mensen aan me zien dat ik me niet prettig voel.
Ook die emmingswisselingen vind ik moeilijk vooral nu ik bij mijn vriend ben. Het kan zomaar ineens omslaan en dan moet ik weer huilen en ik huil liever niet waar hij bij is. Hij begrijpt het en vind t ook helemaal niet gek ofzo maar toch.
Verder heb ik soms het idee dat ik niet goed kan ademen. Ik weet dat het een gevoel is en volgens mij geen chronische hyperventilatie. Dus ik denk eerder door de stress. Als een soort brok in mijn keel. Maar het is wel heel vervelend.
Mijn vriend en ik gaan zo even de stad in, paar dingen kopen. Heb er niet heel veel zin in maar dan ben ik er wel even uit.
Zelf vind ik de ochtenden altijd het moeilijkst. Ik had een periode dat ik niet wakker wilde zijn 's ochtends omdat je dan de zorgen niet voelt. Dus ik probeerde zo lang mogelijk te slapen. Maar dat helpt natuurlijk helemaal niet want die zorgen komen toch wel. Dus nu moet ik van mezelf om half 9 wakker blijven. Ben wel altijd moe 's ochtends, maakt niet uit hoelaat ik ga slapen.
Op sociaal gebied vind ik het ook heel moeilijk. Ik ben bij mijn vriend nu maar ik merk dat ik het liefste alleen ben. Als ik met iemand ben merk ik dat ik bang ben dat ik paniek gevoelens krijg oid. Is nog nooit gebeurd maar toch ben ik er bang voor. Ik wil niet dat andere mensen aan me zien dat ik me niet prettig voel.
Ook die emmingswisselingen vind ik moeilijk vooral nu ik bij mijn vriend ben. Het kan zomaar ineens omslaan en dan moet ik weer huilen en ik huil liever niet waar hij bij is. Hij begrijpt het en vind t ook helemaal niet gek ofzo maar toch.
Verder heb ik soms het idee dat ik niet goed kan ademen. Ik weet dat het een gevoel is en volgens mij geen chronische hyperventilatie. Dus ik denk eerder door de stress. Als een soort brok in mijn keel. Maar het is wel heel vervelend.
Mijn vriend en ik gaan zo even de stad in, paar dingen kopen. Heb er niet heel veel zin in maar dan ben ik er wel even uit.
zaterdag 22 september 2018 om 12:48
Evylime; wat goed dat je je verhaal hier opgeschreven hebt!
Het zal vast fijn zijn je verhaal kwijt te kunnen bij de psycholoog.
Ik snap wel dat het lastig is om je emoties te tonen tegenover je vriend, ik heb dat ook wel tegenover mijn man, ik voel me dan snel een 'zeur' maar weet je, het lucht wel op om je emoties te laten zien..en er met iemand over te praten.
Kun je alleen wel je tranen de vrije loop laten?
Het zal vast fijn zijn je verhaal kwijt te kunnen bij de psycholoog.
Ik snap wel dat het lastig is om je emoties te tonen tegenover je vriend, ik heb dat ook wel tegenover mijn man, ik voel me dan snel een 'zeur' maar weet je, het lucht wel op om je emoties te laten zien..en er met iemand over te praten.
Kun je alleen wel je tranen de vrije loop laten?
zaterdag 22 september 2018 om 13:44
Ja zeker, ik heb ook bijna zin om naar de psycholoog te gaan omdat ik dan als het goed is eindelijk geholpen ga worden hiermee.
En alleen huilen kan ik heel goed gelukkig. Word er nu wel moe van omdat het bijna elke dag is, soms meerdere keren op een dag. Maar ik hou het niet in als ik alleen ben.
Ben net terug van de stad en het is goed gegaan. Nu heb ik sowieso geen last van angst in een stad oid maar ik word wel een beetje zenuwachtig als ik in een rij moet wachten. Maar dat was nu geen probleem. Het enige vervelende vind ik dan het ademen soms. Maar ik merk dat ik er vooral last van heb als ik erop ga letten. En dan vooral in mijn buik en soms mijn keel. Misschien ook iets om aan te kaarten bij de psycholoog. Er zijn een hoop dingen waar ik t over wil hebben, haha.
Wat voor therapie krijgen jullie en is dit icm medicijnen of niet?
En alleen huilen kan ik heel goed gelukkig. Word er nu wel moe van omdat het bijna elke dag is, soms meerdere keren op een dag. Maar ik hou het niet in als ik alleen ben.
Ben net terug van de stad en het is goed gegaan. Nu heb ik sowieso geen last van angst in een stad oid maar ik word wel een beetje zenuwachtig als ik in een rij moet wachten. Maar dat was nu geen probleem. Het enige vervelende vind ik dan het ademen soms. Maar ik merk dat ik er vooral last van heb als ik erop ga letten. En dan vooral in mijn buik en soms mijn keel. Misschien ook iets om aan te kaarten bij de psycholoog. Er zijn een hoop dingen waar ik t over wil hebben, haha.
Wat voor therapie krijgen jullie en is dit icm medicijnen of niet?
zaterdag 22 september 2018 om 14:34
Ik gebruik al heel lang venlafaxine (antidepressiva) en heb wel oxazepam achter de hand. Hormonen spelen bij mij ook een grote rol (PMS). Ik kan me dus bijv vooraf aan menstruatie veel minder goed voelen (meer last van angst) en 1 week later stukken beter!
Ik heb wel het een en ander aan therapie gevolgd (ben wel al 40 hoor
); cognitieve therapie, Mindfulness, Schematherapie. Op het moment niet.
Ik heb wel het een en ander aan therapie gevolgd (ben wel al 40 hoor
); cognitieve therapie, Mindfulness, Schematherapie. Op het moment niet.
zaterdag 22 september 2018 om 15:26
Helpen die medicijnen en hielpen de therapieën? Mijn dokter wilde nog wachten met medicijnen omdat ik as vrijdag mijn eerste gesprek bij de psycholoog heb en ze wil afwachten hoe dat gaat. Dus ik ben benieuwd. Ergens zou ik ze wel willen, als hulpmiddel voor tijdens de therapie. Ben wel heel bang voor de bijwerkingen bij het op en afbouwen. Maargoed eerst maar eens zien of ik ze überhaupt krijg.
Wat ik me ook afvraag: wat voelen jullie bij een paniekaanval? Ik voel me alleen heel erg zenuwachtig/gespannen en kan het warm krijgen en duizelig worden. Maar ik ben dus heel erg bang dat andere mensen het aan me kunnen zien of dat ik flauwval (al weet ik dat dat laatste niet kan)
Als ik bijvoorbeeld ergens lang moet wachten, zoals bijvoorbeeld gisteren in de wachtkamer van de dokter (bij elkaar nog geen 10 minuten maar voor mn gevoel duurde het een eeuwigheid) dan voel ik mijn hart sneller kloppen, ik zweet heel erg en ben een beetje duizelig. En op zulke momenten voel ik me zo ongemakkelijk en denk ik echt wat ik flauw ga vallen en zit ik bijna te wachten op het moment dat het zwart voor mijn ogen word. Gebeurd natuurlijk niet. En zodra ik dan door de dokter geroepen word is dat gevoel weg. Zo vreemd hoe het lichaam werkt..
Wat ik me ook afvraag: wat voelen jullie bij een paniekaanval? Ik voel me alleen heel erg zenuwachtig/gespannen en kan het warm krijgen en duizelig worden. Maar ik ben dus heel erg bang dat andere mensen het aan me kunnen zien of dat ik flauwval (al weet ik dat dat laatste niet kan)
Als ik bijvoorbeeld ergens lang moet wachten, zoals bijvoorbeeld gisteren in de wachtkamer van de dokter (bij elkaar nog geen 10 minuten maar voor mn gevoel duurde het een eeuwigheid) dan voel ik mijn hart sneller kloppen, ik zweet heel erg en ben een beetje duizelig. En op zulke momenten voel ik me zo ongemakkelijk en denk ik echt wat ik flauw ga vallen en zit ik bijna te wachten op het moment dat het zwart voor mijn ogen word. Gebeurd natuurlijk niet. En zodra ik dan door de dokter geroepen word is dat gevoel weg. Zo vreemd hoe het lichaam werkt..
zaterdag 22 september 2018 om 17:15
Goed om te horen! Ik heb het met mijn werk gelukkig kunnen regelen dat ik die dagen vrij geroosterd word, dus dat is wel fijn. Volgens mij is het hier ook zo dat je niks mag missen. Maar weet het niet zeker...matz schreef: ↑22-09-2018 09:18Elin: ik heb ook schematherapie gehad en vond dit zeker zinvol! Ik heb het helaas niet af kunnen maken want was een keer ziek. Waar ik het volgde was het zo dat je niet een keer mocht missen (of misschien ging het ook wel om 2x) Waarom precies weet ik niet meer maar het heeft met de continuïteit ervan te maken.
Het is wel intensief maar zeker de moeite waard!
Ik heb wel veel angst voor de angst, bedoel je dat ook? Vooral als ik voel dat ik niet helemaal helder kan denken.
Ik ontwijk daarom sommige dingen ook (bij mij vooral hypochondrisch). Om de rust wat te behouden.
Angst voor de angst heb ik zeker, dat is op dit moment de grootste boosdoener denk ik...En kan heel slecht tegen berichten over mensen die een einde aan hun eigen leven hebben gemaakt. Word daar vreselijk naar van, bang dat ik ook ooit op dat punt beland. Terwijl ik dat helemaal niet wil. En die gedachtes schieten af en toe in mijn hoofd en word is bang van.
Het lullige is dat ik het in mijn omgeving veel heb meegemaakt de afgelopen jaren. Een client, een kleinzoon van een client. Een zoon van iemand die ik ken (waarbij het gelukkig niet is gelukt). En nog een aantal situaties, Kan er heel moeilijk mee dealen, zelf dit opschrijven levert me spanning op.
Klinkt misschien wel heel onnozel zo maar hoop dat jullie een beetje begrijpen wat ik bedoel.
zaterdag 22 september 2018 om 17:26
Evylime: Ik zelf krijg nu cognitieve gedragstherapie. Medicijnen heb ik al een hele tijd, Sertraline. Heb daarbij nu voor zo nodig oxazepam. Maar die neem ik echt heel af en toe, nu al tijd niet meer gehad. Word er wel lekker moe en ontspannen van, dus deed dat eigenlijk alleen savonds. Bijwerkingen heb ik eigenlijk niet heel erg gehad, hooguit een beetje duizelig. Verder viel dat me reuze mee! Ben wel eens wat afgebouwd, dat vond ik een stuk lastiger!Evylime schreef: ↑22-09-2018 15:26Helpen die medicijnen en hielpen de therapieën? Mijn dokter wilde nog wachten met medicijnen omdat ik as vrijdag mijn eerste gesprek bij de psycholoog heb en ze wil afwachten hoe dat gaat. Dus ik ben benieuwd. Ergens zou ik ze wel willen, als hulpmiddel voor tijdens de therapie. Ben wel heel bang voor de bijwerkingen bij het op en afbouwen. Maar goed eerst maar eens zien of ik ze überhaupt krijg.
Wat ik me ook afvraag: wat voelen jullie bij een paniekaanval? Ik voel me alleen heel erg zenuwachtig/gespannen en kan het warm krijgen en duizelig worden. Maar ik ben dus heel erg bang dat andere mensen het aan me kunnen zien of dat ik flauwval (al weet ik dat dat laatste niet kan)
Als ik bijvoorbeeld ergens lang moet wachten, zoals bijvoorbeeld gisteren in de wachtkamer van de dokter (bij elkaar nog geen 10 minuten maar voor mn gevoel duurde het een eeuwigheid) dan voel ik mijn hart sneller kloppen, ik zweet heel erg en ben een beetje duizelig. En op zulke momenten voel ik me zo ongemakkelijk en denk ik echt wat ik flauw ga vallen en zit ik bijna te wachten op het moment dat het zwart voor mijn ogen word. Gebeurd natuurlijk niet. En zodra ik dan door de dokter geroepen word is dat gevoel weg. Zo vreemd hoe het lichaam werkt..
Wat ik voel bij een paniek aanval...euh, het begint meestal met heel veel gedachtes, wat als dit en wat als dat. Met vooral rampscenario's in mijn hoofd. Hier word ik dan bang van... Daarna word ik duizelig/wiebelig, krijg het bloedheet, zweten en voel me vreselijk zenuwachtig. Wel wat benauwd gevoel ook maar het lukt me inmiddels wel om mijn ademhaling onder controle te houden. Wel een soort ''ik ga bijna flauwvallen''gevoel.
Herken heel goed wat je schrijft over het wachten in een rij en zo, dit ook heel veel gehad. Gelukkig heb ik hier ook steeds minder last van, alleen komt er bij mij vaak weer wat anders voor in de plek
Ik ben heel benieuwd hoe je eerste gesprek bevalt en je een fijne psycholoog krijgt, dat alleen al scheelt al heel wat!
zaterdag 22 september 2018 om 18:03
Had nu Escitalopram! Begrepen dat die 1 van de modernere is. En in vergelijking met vorige inderdaad veel minder bijwerkingen met opbouwen en veel minder afgevlakt gevoel. Ik werd echt een beetje hard van die andere medicatie en dat vond ik juist lastig met therapie omdat ik niet meer bij m'n gevoel kon. Voor de angsten werkten ze allebei heel goed.
zondag 23 september 2018 om 11:05
Ben bezig met dit hele topic doorlezen, zodat ik jullie verhalen ook ken en er voor mezelf wat moed uit kan halen. Want ookal zijn sommige al zo lang bezig, het is ook mooi om te lezen dat het beter gaat ten opzichte van een jaar geleden.
Moet vanavond weer met de trein terug, ben er nu al een beetje zenuwachtig voor. Ik vind dat zo irritant. Steeds maar zenuwachtig zijn voor dingen die je al jaren doet. Het is helaas ook een lange reis, 2 uur en 45 minuten. Ik ga het proberen zonder oxazepam.
En hebben jullie ook dat je 's ochtends zo moe bent, ondanks dat je op tijd gaat slapen? Ik ga altijd rond half 11 en 11 uur slapen en moet mezelf de volgende dag dwingen om om half 9 wakker te blijven. Het liefste zou ik dan nog verder slapen en de hele dag in bed blijven.
Hoe is het verder met jullie?
Moet vanavond weer met de trein terug, ben er nu al een beetje zenuwachtig voor. Ik vind dat zo irritant. Steeds maar zenuwachtig zijn voor dingen die je al jaren doet. Het is helaas ook een lange reis, 2 uur en 45 minuten. Ik ga het proberen zonder oxazepam.
En hebben jullie ook dat je 's ochtends zo moe bent, ondanks dat je op tijd gaat slapen? Ik ga altijd rond half 11 en 11 uur slapen en moet mezelf de volgende dag dwingen om om half 9 wakker te blijven. Het liefste zou ik dan nog verder slapen en de hele dag in bed blijven.
Hoe is het verder met jullie?
zondag 23 september 2018 om 19:02
Zit inmiddels in de trein en heb na een uur toch een halve oxazepam genomen. Bij de eerste trein moesten we al even wachten en ik was daarvoor al superzenuwachtig dus dat maakte het alleen maar erger. En dat zorgde er ook nog eens voor dat ik mn volgende trein miste en daar weer op moest wachten. En op een gegeven moment (na een uur dus) was ik aan het twijfelen of ik een oxazepam zou nemen of niet. En toen dacht ik: stop met jezelf te kwellen, neem gewoon dat pilletje. De volgende keer lukt het me misschien wel om het langer dan een uur vol te houden. Maar pff, ik ben blij als ik thuis ben.
maandag 24 september 2018 om 18:01
Mag ik hier meeschrijven ?
Vaker psychische klachten gehad (dwangstoornis ocd, sociale angst, depressie, smetvrees)
Nu kreeg ik 5 weken geleden een hyperventilatie aanval? Was aan eten met een vriendin thuis voelde me wederom beroerd misselijk duizelig en ontzettend veel steken in mn hoofd, dus ging bij het raam kozijn zitten. Werd steeds erger alles begon te tintelen. Lichaam verkrampte en kon amper adem halen. Ambulance kwam en ik moest mee.
De eerste weken overbrugt met ademhaling fysio en oxazepam. Dit ging goed maar omdat ik 3 maal daags 10mg slikte moest ik hiermee stoppen. Met het resultaat nu dat het alsmaar erger word.
Ik blijf de hele dag door pijn behouden de hele dag door angst en spanning. Veel warmte draaierige aanvallen. Ik kan overdag iets eten niet veel, in avond krijg ik geen hap meer weg. Ben 10kg afgevallen erdoor.
Ik kan geen licht geluid verdragen. Drukte menigte is mij teveel. Ik kan niet ver van mijn huis af bezoek ontvangen gaat niet. Ik durf niks meer. Ik kan niet meer genieten van niets. Gevangen in mijn eigen huis voelt het.
Nu heb ik vrijdag quetiapine 25mg voor avond in te nemen gekregen maar ik durf niet. Ik lees dat je er veel van aan komt en laat ik nou ook ontzettend onzeker over mn gewicht zijn. Al jaren. Oxazepam krijg ik niet meer wat ik 3maal daags 10mg slikte want dat is verslavend zeggen ze. Nu dit nieuwe middel en ben zo bang om het in te nemen ik word gewoon niet goed van mn leven zo. Oxazepam hielp mij wat als dit ook rot spul is pfff ik wil beter worden.
Vaker psychische klachten gehad (dwangstoornis ocd, sociale angst, depressie, smetvrees)
Nu kreeg ik 5 weken geleden een hyperventilatie aanval? Was aan eten met een vriendin thuis voelde me wederom beroerd misselijk duizelig en ontzettend veel steken in mn hoofd, dus ging bij het raam kozijn zitten. Werd steeds erger alles begon te tintelen. Lichaam verkrampte en kon amper adem halen. Ambulance kwam en ik moest mee.
De eerste weken overbrugt met ademhaling fysio en oxazepam. Dit ging goed maar omdat ik 3 maal daags 10mg slikte moest ik hiermee stoppen. Met het resultaat nu dat het alsmaar erger word.
Ik blijf de hele dag door pijn behouden de hele dag door angst en spanning. Veel warmte draaierige aanvallen. Ik kan overdag iets eten niet veel, in avond krijg ik geen hap meer weg. Ben 10kg afgevallen erdoor.
Ik kan geen licht geluid verdragen. Drukte menigte is mij teveel. Ik kan niet ver van mijn huis af bezoek ontvangen gaat niet. Ik durf niks meer. Ik kan niet meer genieten van niets. Gevangen in mijn eigen huis voelt het.
Nu heb ik vrijdag quetiapine 25mg voor avond in te nemen gekregen maar ik durf niet. Ik lees dat je er veel van aan komt en laat ik nou ook ontzettend onzeker over mn gewicht zijn. Al jaren. Oxazepam krijg ik niet meer wat ik 3maal daags 10mg slikte want dat is verslavend zeggen ze. Nu dit nieuwe middel en ben zo bang om het in te nemen ik word gewoon niet goed van mn leven zo. Oxazepam hielp mij wat als dit ook rot spul is pfff ik wil beter worden.
maandag 24 september 2018 om 19:26
Welkom cat-lady
Heftig zeg wat je beschrijft! Kan me heel goed voorstellen dat je daar angstig van wordt. Krijg je wel iets van therapie? En kun je erover praten met mensen in je omgeving?
Zo balen he dat oxazepam verslavend werkt.. snap wel dat je daarmee moet stoppen maar leuk is het niet.
Met medicijnen heb ik vooralsnog geen ervaringen, heel veel succes en sterkte daarmee.
Heftig zeg wat je beschrijft! Kan me heel goed voorstellen dat je daar angstig van wordt. Krijg je wel iets van therapie? En kun je erover praten met mensen in je omgeving?
Zo balen he dat oxazepam verslavend werkt.. snap wel dat je daarmee moet stoppen maar leuk is het niet.
Met medicijnen heb ik vooralsnog geen ervaringen, heel veel succes en sterkte daarmee.
maandag 24 september 2018 om 21:07
@Cat-lady Laat je niet vooraf al gek maken door alle bijwerkingen die je evt zou kunnen hebben! Per persoon kan dat zo verschillen. Ik heb aan een medicatie gezeten die bekend stond als dikmaker en dat je er 0 libido van zou hebben. Allebei was bij mij niet het geval. Ik had wel bijwerkingen hoor! Maar niet deze, waar ik me druk om maakte. Zelf zou ik het dus proberen, mocht je dan toch aankomen kun je nog tijdig afbouwen of switchen? Sterkte daar, lijkt me heel heftig zo'n intense paniekaanval dat je met de ambulance mee moet!
maandag 24 september 2018 om 23:08
