Psyche
alle pijlers
Antidepressiva: bewezen effectief of placebo effect?
woensdag 28 november 2007 om 19:59
Beste forummers,
Tot voor kort had ik hier een post over mijn dilemma wel of geen pillen gebruiken in verband met mijn relatie.
Tooch besloten dus om AD te gebruiken......Alleen nu kriebelt het heel erg bij mij. Ik heb namelijk al erg veel gelezen dat de antidepressieve werking van medicatie puur is gebaseerd op het placebo effect. Heel simpel: als je maar in de werking gelooft werkt het medicijn. Terwijl het medicijn, de stoffen die erin zitten, zelf niet eens hoeft te werken.......Dus met neppillen kom je er ook wel....Daar komt het op neer. Houden we ons dus voor de gek door dit zogenaamde placebo effect? Kortom: zijn de stoffen in AD echt verantwoordelijk om ons beter te voelen of peppen we ons gewoon op omdat we 'denken' dat deze pillen er zijn om ons op te peppen? Ik vind het behoorlijk verwarrend....
Tot voor kort had ik hier een post over mijn dilemma wel of geen pillen gebruiken in verband met mijn relatie.
Tooch besloten dus om AD te gebruiken......Alleen nu kriebelt het heel erg bij mij. Ik heb namelijk al erg veel gelezen dat de antidepressieve werking van medicatie puur is gebaseerd op het placebo effect. Heel simpel: als je maar in de werking gelooft werkt het medicijn. Terwijl het medicijn, de stoffen die erin zitten, zelf niet eens hoeft te werken.......Dus met neppillen kom je er ook wel....Daar komt het op neer. Houden we ons dus voor de gek door dit zogenaamde placebo effect? Kortom: zijn de stoffen in AD echt verantwoordelijk om ons beter te voelen of peppen we ons gewoon op omdat we 'denken' dat deze pillen er zijn om ons op te peppen? Ik vind het behoorlijk verwarrend....
zondag 9 december 2007 om 17:11
Mocht je behoefte hebben aan een theoretische verklaring/onderbouwing die past bij je ervaring, dan kan ik je van harte 'The Paradox of Choice' (why more is less) van Barry Schwartz aanbevelen (ISBN 0-06-000568-8). En misschien heb je iets aan deze video .
zondag 9 december 2007 om 17:52
De discussie was of de werking van AD's nu bewezen was of niet. Was er sprake van placebo werking of toch niet.
De stellingen waren:
- AD's werken niet beter dan placebo, het onderzoek is niet in orde want doordat er geen actief placebo wordt gebruikt is er geen sprake van blindering
- Alternatieven werken beter dan AD's.
Wat vreemd is, is dat voor punt twee men geen enkel bewijs had dat voldeed aan de eisen die men bij punt een stelde. Sterker, daar waar standaard onderzoek zeer vaak voorzien was van een placebo groep, daar was zelfs dit voor de alternatieven vrijwel niet te vinden (nog geen tien onderzoeken, nog geen twee overlegd).
Vervolgens komt in de discussie de nadruk te liggen op:
a) medicalisering van de aanpak van stoornissen
b) Het gemak waarmee men tegenwoordig een stoornis opgeplakt krijgt, doordat we de lat laag zouden hebben gelegd. Mensen zouden geneigd zijn snel naar en arts te stappen als het even tegenzit.
c) De kwalijke bijwerking van SSRI's onder jeugdigen, toename van zelfmoord.
dit ondersteunt met soms vreselijke verhalen van nabestaanden
De medicalisering van de aanpak van stoornissen is volgens mij deels terecht, omdat er een steeds groter bewijs is voor afwijkingen in hersenen van mensen met diverse stoornissen. Bovendien neemt het bewijs toe, op basis van scans, dat diverse medicatie de schade in bepaalde hersendelen hersteld.
Bovendien is er succes op tal van punten die het leven met een stoornis moeilijk maakt.
Ik heb verder geen bewijs gezien dat er sprake is van een medicalisering. een toename van voorschriften kan gebeuren aan mensen die nog helemaal niet behandeld waren.
Uit vegrelijkend onderzoek blijkt regelmatig een vergelijkbare of betere werkingvan een medicijn ten opzichte van therapie.
Therapie+ medicatie leidt vaak tot de beste resultaten.
b) Ik heb een linkje gebruikt, waarin we zien dat mensen met een angststoornis gebruikt, waaruit blijkt dat een grote meerderheid zich niet laat behandelen (meer dan 70%). Dit is een serieuze stoornis, met ernstige gevolgen voor het plezier dat men in het leven heeft.
In de onderstande link met tekst zien we dat voor depressie geldt dat meer dan 75% GEEN BEHANDELWIJZE ZOEKT. Toename van AD's in combi met therapie is dus eerder noodzaak, dan iets wat we moeten voorkomen of als teken moet zien dat we aan het overmedicaliseren zijn. Op basis van de cijfers en resultaten zijn we aan het ondermedicaliseren/behandelen.
Bovendien bleek uit samenvatting van een boek, dat Jaap hier aanhaalde, dat er een reden is voor een toename: de veranderde maatschappij met een overschot aan keuzes.Als dit klopt is er dus een reden voor de toename: niet (alleen) dat we sneller een stoornis opgeplakt krijgen, maar de redenen om een stoornis of depressie te krijgen zijn toegenomen.
Ook deze stelling wil ik wel bewezen zien. Niet: lees dat boek maar, maar via links zodat iedereen hier het bewijs voor deze stelling gekwantificeerd kan zien.
c) vind ik, nu ik er over na denk, haast hilarisch. Je zou bijna denken dat het voornaamste doel van een AD het voorkomen van zelfmoord is. Het is een belangrijk punt.
De studies die uitwijzen dat onder jeugdigen een toename van zelfmoord pogingen plaatsvind, wijst op een verdubbeling van 2 naar 4%. 96% doet dus geen poging. Bovendien zijn die studies gericht op de korte termijn, kwam er geen enkele geslaagde poging voor.
Op langere termijn zijn er wel cijfer sbekend van zelfmoord en depressie. Een onbehandelde depressie leidt tot een 20 maal hogere kans op zelfmoord, afijn lees het stuk zelf maar. Het is uit 2007, dus volgens sommigen moeten er nog veel organisaties en psychaiters wakker geschud worden.....
Ik noemde al een link waaruit bleek dat sinds 1988 het aantal zelfmoorden was gedaald van 13 naar 10%. Ondanks de geconstateerde veranderingen in de maatschappij die ons leiden tot medicalisatie van ons probleem. Ondanks dat het aantal voorschriften stijgt.
Als we kijken naar
http://www.suicidology.or.../1045/files/Youth2004.pdf
Dan zien we toegespitst op 15-24 jarigen (jeugdigen) een daling sinds 1994 met 28,5%.
Als we het toespitsen op 15-19 jarigen dan zien we sinds de piek in 1994 een daling van 34%.
In de groep van 10-14 jaar zien we sinds 1980 een sterke stijging, met 51% in het aantal zelfmoorden.
Goed: De kans op toename van zelfmoordneigingen (maar niet zelfmoord die geslaagd is) in alle studies is verdubbeld bij jeugdigen.
men concludeert dan ook dat dit een feit is (waarover we al geen discussie hebben) en dit vooral in de eerste paar maanden van het gebruik van AD's (SSRI's?) het geval is en men de voordelen van de behandeling per individu moet afwegen tegen de nadelen ervan. Dat lijkt me een prima advies.
In geen van de studies die onderzoek deed naar zelfmoord onder jeugdigen werd ook daadwerkelijk zelfmoord succesvol gepleegd.
Je kunt het lezen in deze link, die ook mooi aangeeft dat AD's weldegelijk werkzaam zijn (is die discussie gesloten) EN gevaarlijk kunnen zijn voor jeugdigen in de eerste paar maanden van gebruik.
http://www.suicidology.or...1045/files/Depression.pdf
Je kunt het ook hier lezen.
Facts about Suicide and Depression
FACTS ABOUT SUICIDE
In 2004, suicide was the eleventh leading cause of death in the U.S., claiming 32,439 lives. Suicide rates among youth (ages 15-24) have increased more than 200% in the last fifty years. The suicide rate is highest for the elderly (ages 65+) than for any other age group.
Four times more men than women complete suicide, but three times more women than men attempt suicide.
Suicide occurs across all ethnic, economic, social and age boundaries.
Many suicides are preventable. Most suicidal people desperately want to live; they are just unable to see alternatives to their problems. Most suicidal people give definite warning signals of their suicidal intentions, but those in close contact are often unaware of the significance of these warnings or unsure what to do about them.
Talking about suicide does not cause someone to become suicidal.
Surviving family members not only suffer the loss of a loved one to suicide, but are also themselves at higher risk for suicide and emotional problems.
WHAT IS DEPRESSION?
Major Depressive Disorder (MDD) is the most prevalent mental health disorder. In the U.S., the lifetime risk for MDD is 16.6% according to a recent study (Kessler et al., 2005). According to the National Institute of Mental Health (NIMH), 9.5% or 18.8 million American adults suffer from a depressive illness in any given year.
The symptoms of depression (listed below) interfere with one’s ability to function in all areas of life (work, family, sleep, etc).
Common symptoms of depression, occur almost every day for a period of two weeks or more:
o Depressed mood (e.g. feeling sad or empty)
o Lack of interest in previously enjoyable activities
o Significant weight loss or gain, or decrease or increase in appetite
o Insomnia or hypersomnia
o Agitation, restlessness, irritability
o Fatigue or loss of energy
o Feelings of worthlessness, hopelessness, guilt
o Inability to think or concentrate, or indecisiveness
o Recurrent thoughts of death, recurrent suicidal ideation, suicide attempt or plan
for completing suicide __________________
January 2, 2007
A family history of depression (e.g., a parent) increases the chances (11-fold) that a child in that family will also have depression.
The treatment of depression is effective 60 to 80% of the time. However, according to the World Health Organization (WHO), less than 25% of individuals with depression receive adequate treatment.
Depression often is accompanied by co-morbid (co-occurring) mental disorders (such as alcohol or substance abuse) and, if left untreated, can lead to higher rates of recurrent episodes and higher rates of suicide.
THE LINK BETWEEN DEPRESSION AND SUICIDE
Major Depressive Disorder (MDD) is the psychiatric diagnosis most commonly associated with completed suicide. Lifetime risk of suicide among patients with untreated MDD is nearly 20% (Gotlib & Hammen, 2002).
About 2/3 of people who complete suicide are depressed at the time of their deaths.
In a study conducted in Finland, of 71 individuals who completed suicide and who had Major Depressive Disorder, only 45% were receiving treatment at the time of death and only a third of these were taking antidepressants (Isometsa et al., 1994).
About 7 out of every 100 men and 1 out of every 100 women who have been diagnosed with depression at some time in their lifetime will go on to complete suicide.
The risk of suicide in people with Major Depressive Disorder is about 20 times that of the general population.
Individuals who have had multiple episodes of depression are at greater risk for suicide than those who have had one episode.
People who have a dependence on alcohol or drugs in addition to being depressed are at greater risk for suicide.
Individuals who are depressed and exhibit the following symptoms are at particular risk for suicide:
o Hopelessness
o Rage, uncontrolled anger, seeking revenge
o Acting reckless or engaging in risky activities, seemingly without thinking
o Feeling trapped – as if there’s no way out
o Increasing alcohol or drug use
o Withdrawing from friends, family and society
o Anxiety, agitation, inability to sleep or sleeping all the time
o Dramatic mood changes
o Expressing no reason for living; no sense of purpose in life
Suicide is the major life-threatening complicationof depression.
TREATMENT
The most commonly used treatments for depression are:
o Pharmacology (i.e. antidepressants)
o Psychotherapy
o Electroconvulsive Therapy (ECT)
The best treatment for depression is the combination of antidepressants and psychotherapy. A meta-analysis of 16 studies (Pampallona et al., 2004) demonstrated the advantages of combined treatment versus pharmaceutical treatment alone. One hypothesis is that therapy increases adherence to the antidepressant treatment.
Treatments are effective 60 to 80% of the time. The Collaborative Depression Study indicates that after a first episode, 70% recovered within 5 years (National Institute of Mental Health).
In summary…
o Risk benefit ratio clearly resides on the side of treatment as opposed to no treatment for depression.
o The best treatment is combined pharmacology and psychotherapy.
o Most suicides in individuals with Major Depressive Disorder are among those who do not receive treatment.
o We still know too little about those who don’t improve despite adequate treatment.
o More clinical research is needed.
ANTIDEPRESSANTS and SUICIDE RISK
In short-term studies, there has been some evidence that children and adolescents taking antidepressants exhibit a risk of increased suicidal ideation and/or suicidal behaviors (suicidality). Given this, the concern is that antidepressants could potentially lead to completed suicides.
The U.S. Food and Drug Administration (FDA) analyzed 24 trials that included over 4400 patients and concluded that the risk of suicidality in children and adolescents who were prescribed antidepressants was 4%, twice the placebo risk of 2% (www.fda.gov). None of the children in these studies died by suicide.
As with any new prescription in children and adolescents, careful monitoring of symptoms and side-effects should be observed by an adult. Any changes in symptomatology should be reported to the prescribing physician.
More research is required to determine if antidepressants are related to suicidality in children, adolescents and adults.
FDA ‘BLACK BOX’ WARNINGS
The Food and Drug Administration (FDA) is now requiring manufacturers of antidepressants to add a ‘black box’ warning label describing the potential risks of suicidality and the need for close monitoring of anyone prescribed this type of pharmacotherapy.
The FDA also developed a Patient Medication Guide (MedGuide), a user-friendly guide intended to educate patients and their caregivers about their prescription.
A joint meeting of the Psychopharmacologic Drugs Advisory Committee and the Pediatric Drugs Advisory Committee in September 2004 analyzed the short-term placebo-controlled trials of nine antidepressant drugs. The results demonstrated “a greater risk of suicidality during the first few months of treatment of those receiving antidepressants, the average risk of such events on drug was 4%, twice the placebo risk of 2%. No suicides occurred in these trials” (www.fda.gov). Based on these findings, the FDA issued the following warnings (the ‘black box’ warnings) regarding antidepressants:
o Antidepressants increase the risk of suicidal thinking and behavior (suicidality) in
children and adolescents with MDD (Major Depressive Disorder) and other psychiatric
disorders.
o Anyone considering the use of an antidepressant in a child or adolescent for any
clinical use must balance the risk of increased suicidality with the clinical need.
o Patients who are started on therapy should be observed closely for clinical worsening,
suicidality, or unusual changes in behavior.
o Families and caregivers should be advised to closely observe the patient and to
communicate with the prescriber.
All patients being treated with antidepressants should be closely monitored for any changes in symptoms especially at the beginning of treatment or when the dose is adjusted up or down.
Mijn standpunt is en blijft dat AD's werkzaam zijn, dat depressie en andere stoornissen behandeld moeten worden met therapie en medicatie (deels afhankelijk van de stoornis). Dat stoornissen niet verzonnen zijn blijkt uit hersenscans waar afwijkingen ook bij niet gemedicaliseerde mensen met stoornissen aanwezig zijn (dezelfde afwijkingen).
Er zijn geen alternatieven voor de manier waarop nu onderzocht.
Voor alternatieve medicatie is geen deugdelijk bewijs dat die werkzaam is (orthomoleclaire zaken).
Zelfmoord onder gebruikers van AD's is lager dan de lange termijn kans op zelfmoord bij onbehandelde depressie.
Zelfmoordneigingen doen zich onder jeugdigen vooral voor bij de start van demedicatie (eerste maanden).
Het algemene advies om gedurende de eerste maanden patienten nauwlettend inde gaten te houden is terecht.Men kan de dosis aanpassen of overstappen op een ander medicijn.
De stellingen waren:
- AD's werken niet beter dan placebo, het onderzoek is niet in orde want doordat er geen actief placebo wordt gebruikt is er geen sprake van blindering
- Alternatieven werken beter dan AD's.
Wat vreemd is, is dat voor punt twee men geen enkel bewijs had dat voldeed aan de eisen die men bij punt een stelde. Sterker, daar waar standaard onderzoek zeer vaak voorzien was van een placebo groep, daar was zelfs dit voor de alternatieven vrijwel niet te vinden (nog geen tien onderzoeken, nog geen twee overlegd).
Vervolgens komt in de discussie de nadruk te liggen op:
a) medicalisering van de aanpak van stoornissen
b) Het gemak waarmee men tegenwoordig een stoornis opgeplakt krijgt, doordat we de lat laag zouden hebben gelegd. Mensen zouden geneigd zijn snel naar en arts te stappen als het even tegenzit.
c) De kwalijke bijwerking van SSRI's onder jeugdigen, toename van zelfmoord.
dit ondersteunt met soms vreselijke verhalen van nabestaanden
De medicalisering van de aanpak van stoornissen is volgens mij deels terecht, omdat er een steeds groter bewijs is voor afwijkingen in hersenen van mensen met diverse stoornissen. Bovendien neemt het bewijs toe, op basis van scans, dat diverse medicatie de schade in bepaalde hersendelen hersteld.
Bovendien is er succes op tal van punten die het leven met een stoornis moeilijk maakt.
Ik heb verder geen bewijs gezien dat er sprake is van een medicalisering. een toename van voorschriften kan gebeuren aan mensen die nog helemaal niet behandeld waren.
Uit vegrelijkend onderzoek blijkt regelmatig een vergelijkbare of betere werkingvan een medicijn ten opzichte van therapie.
Therapie+ medicatie leidt vaak tot de beste resultaten.
b) Ik heb een linkje gebruikt, waarin we zien dat mensen met een angststoornis gebruikt, waaruit blijkt dat een grote meerderheid zich niet laat behandelen (meer dan 70%). Dit is een serieuze stoornis, met ernstige gevolgen voor het plezier dat men in het leven heeft.
In de onderstande link met tekst zien we dat voor depressie geldt dat meer dan 75% GEEN BEHANDELWIJZE ZOEKT. Toename van AD's in combi met therapie is dus eerder noodzaak, dan iets wat we moeten voorkomen of als teken moet zien dat we aan het overmedicaliseren zijn. Op basis van de cijfers en resultaten zijn we aan het ondermedicaliseren/behandelen.
Bovendien bleek uit samenvatting van een boek, dat Jaap hier aanhaalde, dat er een reden is voor een toename: de veranderde maatschappij met een overschot aan keuzes.Als dit klopt is er dus een reden voor de toename: niet (alleen) dat we sneller een stoornis opgeplakt krijgen, maar de redenen om een stoornis of depressie te krijgen zijn toegenomen.
Ook deze stelling wil ik wel bewezen zien. Niet: lees dat boek maar, maar via links zodat iedereen hier het bewijs voor deze stelling gekwantificeerd kan zien.
c) vind ik, nu ik er over na denk, haast hilarisch. Je zou bijna denken dat het voornaamste doel van een AD het voorkomen van zelfmoord is. Het is een belangrijk punt.
De studies die uitwijzen dat onder jeugdigen een toename van zelfmoord pogingen plaatsvind, wijst op een verdubbeling van 2 naar 4%. 96% doet dus geen poging. Bovendien zijn die studies gericht op de korte termijn, kwam er geen enkele geslaagde poging voor.
Op langere termijn zijn er wel cijfer sbekend van zelfmoord en depressie. Een onbehandelde depressie leidt tot een 20 maal hogere kans op zelfmoord, afijn lees het stuk zelf maar. Het is uit 2007, dus volgens sommigen moeten er nog veel organisaties en psychaiters wakker geschud worden.....
Ik noemde al een link waaruit bleek dat sinds 1988 het aantal zelfmoorden was gedaald van 13 naar 10%. Ondanks de geconstateerde veranderingen in de maatschappij die ons leiden tot medicalisatie van ons probleem. Ondanks dat het aantal voorschriften stijgt.
Als we kijken naar
http://www.suicidology.or.../1045/files/Youth2004.pdf
Dan zien we toegespitst op 15-24 jarigen (jeugdigen) een daling sinds 1994 met 28,5%.
Als we het toespitsen op 15-19 jarigen dan zien we sinds de piek in 1994 een daling van 34%.
In de groep van 10-14 jaar zien we sinds 1980 een sterke stijging, met 51% in het aantal zelfmoorden.
Goed: De kans op toename van zelfmoordneigingen (maar niet zelfmoord die geslaagd is) in alle studies is verdubbeld bij jeugdigen.
men concludeert dan ook dat dit een feit is (waarover we al geen discussie hebben) en dit vooral in de eerste paar maanden van het gebruik van AD's (SSRI's?) het geval is en men de voordelen van de behandeling per individu moet afwegen tegen de nadelen ervan. Dat lijkt me een prima advies.
In geen van de studies die onderzoek deed naar zelfmoord onder jeugdigen werd ook daadwerkelijk zelfmoord succesvol gepleegd.
Je kunt het lezen in deze link, die ook mooi aangeeft dat AD's weldegelijk werkzaam zijn (is die discussie gesloten) EN gevaarlijk kunnen zijn voor jeugdigen in de eerste paar maanden van gebruik.
http://www.suicidology.or...1045/files/Depression.pdf
Je kunt het ook hier lezen.
Facts about Suicide and Depression
FACTS ABOUT SUICIDE
In 2004, suicide was the eleventh leading cause of death in the U.S., claiming 32,439 lives. Suicide rates among youth (ages 15-24) have increased more than 200% in the last fifty years. The suicide rate is highest for the elderly (ages 65+) than for any other age group.
Four times more men than women complete suicide, but three times more women than men attempt suicide.
Suicide occurs across all ethnic, economic, social and age boundaries.
Many suicides are preventable. Most suicidal people desperately want to live; they are just unable to see alternatives to their problems. Most suicidal people give definite warning signals of their suicidal intentions, but those in close contact are often unaware of the significance of these warnings or unsure what to do about them.
Talking about suicide does not cause someone to become suicidal.
Surviving family members not only suffer the loss of a loved one to suicide, but are also themselves at higher risk for suicide and emotional problems.
WHAT IS DEPRESSION?
Major Depressive Disorder (MDD) is the most prevalent mental health disorder. In the U.S., the lifetime risk for MDD is 16.6% according to a recent study (Kessler et al., 2005). According to the National Institute of Mental Health (NIMH), 9.5% or 18.8 million American adults suffer from a depressive illness in any given year.
The symptoms of depression (listed below) interfere with one’s ability to function in all areas of life (work, family, sleep, etc).
Common symptoms of depression, occur almost every day for a period of two weeks or more:
o Depressed mood (e.g. feeling sad or empty)
o Lack of interest in previously enjoyable activities
o Significant weight loss or gain, or decrease or increase in appetite
o Insomnia or hypersomnia
o Agitation, restlessness, irritability
o Fatigue or loss of energy
o Feelings of worthlessness, hopelessness, guilt
o Inability to think or concentrate, or indecisiveness
o Recurrent thoughts of death, recurrent suicidal ideation, suicide attempt or plan
for completing suicide __________________
January 2, 2007
A family history of depression (e.g., a parent) increases the chances (11-fold) that a child in that family will also have depression.
The treatment of depression is effective 60 to 80% of the time. However, according to the World Health Organization (WHO), less than 25% of individuals with depression receive adequate treatment.
Depression often is accompanied by co-morbid (co-occurring) mental disorders (such as alcohol or substance abuse) and, if left untreated, can lead to higher rates of recurrent episodes and higher rates of suicide.
THE LINK BETWEEN DEPRESSION AND SUICIDE
Major Depressive Disorder (MDD) is the psychiatric diagnosis most commonly associated with completed suicide. Lifetime risk of suicide among patients with untreated MDD is nearly 20% (Gotlib & Hammen, 2002).
About 2/3 of people who complete suicide are depressed at the time of their deaths.
In a study conducted in Finland, of 71 individuals who completed suicide and who had Major Depressive Disorder, only 45% were receiving treatment at the time of death and only a third of these were taking antidepressants (Isometsa et al., 1994).
About 7 out of every 100 men and 1 out of every 100 women who have been diagnosed with depression at some time in their lifetime will go on to complete suicide.
The risk of suicide in people with Major Depressive Disorder is about 20 times that of the general population.
Individuals who have had multiple episodes of depression are at greater risk for suicide than those who have had one episode.
People who have a dependence on alcohol or drugs in addition to being depressed are at greater risk for suicide.
Individuals who are depressed and exhibit the following symptoms are at particular risk for suicide:
o Hopelessness
o Rage, uncontrolled anger, seeking revenge
o Acting reckless or engaging in risky activities, seemingly without thinking
o Feeling trapped – as if there’s no way out
o Increasing alcohol or drug use
o Withdrawing from friends, family and society
o Anxiety, agitation, inability to sleep or sleeping all the time
o Dramatic mood changes
o Expressing no reason for living; no sense of purpose in life
Suicide is the major life-threatening complicationof depression.
TREATMENT
The most commonly used treatments for depression are:
o Pharmacology (i.e. antidepressants)
o Psychotherapy
o Electroconvulsive Therapy (ECT)
The best treatment for depression is the combination of antidepressants and psychotherapy. A meta-analysis of 16 studies (Pampallona et al., 2004) demonstrated the advantages of combined treatment versus pharmaceutical treatment alone. One hypothesis is that therapy increases adherence to the antidepressant treatment.
Treatments are effective 60 to 80% of the time. The Collaborative Depression Study indicates that after a first episode, 70% recovered within 5 years (National Institute of Mental Health).
In summary…
o Risk benefit ratio clearly resides on the side of treatment as opposed to no treatment for depression.
o The best treatment is combined pharmacology and psychotherapy.
o Most suicides in individuals with Major Depressive Disorder are among those who do not receive treatment.
o We still know too little about those who don’t improve despite adequate treatment.
o More clinical research is needed.
ANTIDEPRESSANTS and SUICIDE RISK
In short-term studies, there has been some evidence that children and adolescents taking antidepressants exhibit a risk of increased suicidal ideation and/or suicidal behaviors (suicidality). Given this, the concern is that antidepressants could potentially lead to completed suicides.
The U.S. Food and Drug Administration (FDA) analyzed 24 trials that included over 4400 patients and concluded that the risk of suicidality in children and adolescents who were prescribed antidepressants was 4%, twice the placebo risk of 2% (www.fda.gov). None of the children in these studies died by suicide.
As with any new prescription in children and adolescents, careful monitoring of symptoms and side-effects should be observed by an adult. Any changes in symptomatology should be reported to the prescribing physician.
More research is required to determine if antidepressants are related to suicidality in children, adolescents and adults.
FDA ‘BLACK BOX’ WARNINGS
The Food and Drug Administration (FDA) is now requiring manufacturers of antidepressants to add a ‘black box’ warning label describing the potential risks of suicidality and the need for close monitoring of anyone prescribed this type of pharmacotherapy.
The FDA also developed a Patient Medication Guide (MedGuide), a user-friendly guide intended to educate patients and their caregivers about their prescription.
A joint meeting of the Psychopharmacologic Drugs Advisory Committee and the Pediatric Drugs Advisory Committee in September 2004 analyzed the short-term placebo-controlled trials of nine antidepressant drugs. The results demonstrated “a greater risk of suicidality during the first few months of treatment of those receiving antidepressants, the average risk of such events on drug was 4%, twice the placebo risk of 2%. No suicides occurred in these trials” (www.fda.gov). Based on these findings, the FDA issued the following warnings (the ‘black box’ warnings) regarding antidepressants:
o Antidepressants increase the risk of suicidal thinking and behavior (suicidality) in
children and adolescents with MDD (Major Depressive Disorder) and other psychiatric
disorders.
o Anyone considering the use of an antidepressant in a child or adolescent for any
clinical use must balance the risk of increased suicidality with the clinical need.
o Patients who are started on therapy should be observed closely for clinical worsening,
suicidality, or unusual changes in behavior.
o Families and caregivers should be advised to closely observe the patient and to
communicate with the prescriber.
All patients being treated with antidepressants should be closely monitored for any changes in symptoms especially at the beginning of treatment or when the dose is adjusted up or down.
Mijn standpunt is en blijft dat AD's werkzaam zijn, dat depressie en andere stoornissen behandeld moeten worden met therapie en medicatie (deels afhankelijk van de stoornis). Dat stoornissen niet verzonnen zijn blijkt uit hersenscans waar afwijkingen ook bij niet gemedicaliseerde mensen met stoornissen aanwezig zijn (dezelfde afwijkingen).
Er zijn geen alternatieven voor de manier waarop nu onderzocht.
Voor alternatieve medicatie is geen deugdelijk bewijs dat die werkzaam is (orthomoleclaire zaken).
Zelfmoord onder gebruikers van AD's is lager dan de lange termijn kans op zelfmoord bij onbehandelde depressie.
Zelfmoordneigingen doen zich onder jeugdigen vooral voor bij de start van demedicatie (eerste maanden).
Het algemene advies om gedurende de eerste maanden patienten nauwlettend inde gaten te houden is terecht.Men kan de dosis aanpassen of overstappen op een ander medicijn.
zondag 9 december 2007 om 18:50
Mijn standpunt is en blijft dat AD's werkzaam zijn, dat depressie en andere stoornissen behandeld moeten worden met therapie en medicatie (deels afhankelijk van de stoornis). Dat stoornissen niet verzonnen zijn blijkt uit hersenscans waar afwijkingen ook bij niet gemedicaliseerde mensen met stoornissen aanwezig zijn (dezelfde afwijkingen).
Er zijn geen alternatieven voor de manier waarop nu onderzocht.
Voor alternatieve medicatie is geen deugdelijk bewijs dat die werkzaam is (orthomoleclaire zaken).
Zelfmoord onder gebruikers van AD's is lager dan de lange termijn kans op zelfmoord bij onbehandelde depressie.
Zelfmoordneigingen doen zich onder jeugdigen vooral voor bij de start van demedicatie (eerste maanden).
Het algemene advies om gedurende de eerste maanden patienten nauwlettend inde gaten te houden is terecht.Men kan de dosis aanpassen of overstappen op een ander medicijn.[/quote]
Je blijft je geloof maar onophoudelijk verkondigen DM.
Jouw visie op "stoornissen" en medicamenten is niet reëel te noemen, verre van dat zelfs...
Realiseer je je eigenlijk wel dat het mode-ziekte boek de DSMIV over zo'n 1.5 miljard mensen gaat(de bedoeling van de auteurs)?
En als je de inhoud letterlijk ontleed dan zal het op iedereen kunnen slaan, universeel toepasbaar.
Meerdere DSM-diagnoses zouden onze medische dossiers al op hebben kunnen vrolijken op de manier hoe wij ons gemanifesteerd hebben met zijn allen de afgelopen dagen op dit forum.
Niks geen vrijheid van meningsuiting, niks geen discussie, gewoon allemaal o.a. een oppositioneel opstandige stoornis(ODD)! Behalve verkoper DM dan....
Niets zichtbaars bewijzen op een hersenscan, gewoon medicaliseren die raddraaiers!
Zo'n geloof zou je toch niet willen verkondigen DM?
Waar trek je een grens?
De DSMIV is een boek met een open einde, voor ieder wat wils, compleet ter eigen interpretatie.
En er is echt niets te bewijzen op hersenscans, echt niet...
Als er een scan word getoond waarop een tumor is te zien dan zullen de aanwezige medische specialisten het er unaniem over eens zijn dat de persoon in kwestie ernstig ziek is en behandeld moet worden(als dat nog kan...).
Maar als er een hersenscan word getoond aan een groep psychiaters dan hebben deze geen idee hoe het karakter of de geestelijke toestand van de persoon in kwestie nu eigenlijk in elkaar steekt(zonder de persoon te kennen uiteraard)!
Er zijn geen alternatieven voor de manier waarop nu onderzocht.
Voor alternatieve medicatie is geen deugdelijk bewijs dat die werkzaam is (orthomoleclaire zaken).
Zelfmoord onder gebruikers van AD's is lager dan de lange termijn kans op zelfmoord bij onbehandelde depressie.
Zelfmoordneigingen doen zich onder jeugdigen vooral voor bij de start van demedicatie (eerste maanden).
Het algemene advies om gedurende de eerste maanden patienten nauwlettend inde gaten te houden is terecht.Men kan de dosis aanpassen of overstappen op een ander medicijn.[/quote]
Je blijft je geloof maar onophoudelijk verkondigen DM.
Jouw visie op "stoornissen" en medicamenten is niet reëel te noemen, verre van dat zelfs...
Realiseer je je eigenlijk wel dat het mode-ziekte boek de DSMIV over zo'n 1.5 miljard mensen gaat(de bedoeling van de auteurs)?
En als je de inhoud letterlijk ontleed dan zal het op iedereen kunnen slaan, universeel toepasbaar.
Meerdere DSM-diagnoses zouden onze medische dossiers al op hebben kunnen vrolijken op de manier hoe wij ons gemanifesteerd hebben met zijn allen de afgelopen dagen op dit forum.
Niks geen vrijheid van meningsuiting, niks geen discussie, gewoon allemaal o.a. een oppositioneel opstandige stoornis(ODD)! Behalve verkoper DM dan....
Niets zichtbaars bewijzen op een hersenscan, gewoon medicaliseren die raddraaiers!
Zo'n geloof zou je toch niet willen verkondigen DM?
Waar trek je een grens?
De DSMIV is een boek met een open einde, voor ieder wat wils, compleet ter eigen interpretatie.
En er is echt niets te bewijzen op hersenscans, echt niet...
Als er een scan word getoond waarop een tumor is te zien dan zullen de aanwezige medische specialisten het er unaniem over eens zijn dat de persoon in kwestie ernstig ziek is en behandeld moet worden(als dat nog kan...).
Maar als er een hersenscan word getoond aan een groep psychiaters dan hebben deze geen idee hoe het karakter of de geestelijke toestand van de persoon in kwestie nu eigenlijk in elkaar steekt(zonder de persoon te kennen uiteraard)!
zondag 9 december 2007 om 18:54
zondag 9 december 2007 om 18:59
Astrada,
eerst even deze vragen beantwoorden. Ik vraag het nog maar voor de elfde keer, dus als je een gaatje hebt.
1) Waar heb jij het bewijs dat lichaam en geest gescheiden zijn. Waar is dat aangetoond?
2) Welk onderzoek toont dat aan? Waarom is dit beter dan palcebo gecontroleerd/gerandomiseerd onderzoek?
3) Waar vind ik onderzoek, van vergelijkbare kwaliteit als onderzoek naar medicatie, dat orthomoleculaire zaken stoornissen genezen?
4) waar vind ik deugdelijk onderzoek dat andere zaken stoornissen genezen
Mijn minimale eis is placebo gecontroleerd onderzoek, dubbelblind, gerandomiseerd. Eigenlijk eis ik van jou ook aantoonbaar geblindeerd (actief placebo). Het is namelijk een heel voorname reden in je betoog tegen de bewijsvoering voor de werking van medicatie (zolas Anti depressiva)
5) waar kan ik het bewijs vinden dat scheiding van lichaam en geest niet alleen een feit is, maar ook dat dit direct ervoor zorgt dat medicatie niet kan werken.
Voor de 4e keer deze vraag.
6) Astrada zei: mensen die een chronisch angstige, bange of verdrietige emotie hebben raken altijd geïnfecteerd.
Chronisch vijandige en boze mensen hebben daarentegen meer last van hun gewrichten en andere drukkende pijnen op bijv de rug, nek en buik.
Bewijs dit eens? Anders is het voor mij inderdaad hocus pocus.
eerst even deze vragen beantwoorden. Ik vraag het nog maar voor de elfde keer, dus als je een gaatje hebt.
1) Waar heb jij het bewijs dat lichaam en geest gescheiden zijn. Waar is dat aangetoond?
2) Welk onderzoek toont dat aan? Waarom is dit beter dan palcebo gecontroleerd/gerandomiseerd onderzoek?
3) Waar vind ik onderzoek, van vergelijkbare kwaliteit als onderzoek naar medicatie, dat orthomoleculaire zaken stoornissen genezen?
4) waar vind ik deugdelijk onderzoek dat andere zaken stoornissen genezen
Mijn minimale eis is placebo gecontroleerd onderzoek, dubbelblind, gerandomiseerd. Eigenlijk eis ik van jou ook aantoonbaar geblindeerd (actief placebo). Het is namelijk een heel voorname reden in je betoog tegen de bewijsvoering voor de werking van medicatie (zolas Anti depressiva)
5) waar kan ik het bewijs vinden dat scheiding van lichaam en geest niet alleen een feit is, maar ook dat dit direct ervoor zorgt dat medicatie niet kan werken.
Voor de 4e keer deze vraag.
6) Astrada zei: mensen die een chronisch angstige, bange of verdrietige emotie hebben raken altijd geïnfecteerd.
Chronisch vijandige en boze mensen hebben daarentegen meer last van hun gewrichten en andere drukkende pijnen op bijv de rug, nek en buik.
Bewijs dit eens? Anders is het voor mij inderdaad hocus pocus.
zondag 9 december 2007 om 19:18
Hm, DM, volgens mij maak jij er nu een stelling van, van dat lichaam en geest gescheiden zijn. Een stelling die niet genomen werd. Er werd gezegd dat een mens veel complexer is dan zijn hersenen en de stoffen in zijn lichaam.
Toen haalde Asrada dat voorbeeld aan dat er mensen zijn die klinisch dood waren en toch na hun reanimatie konden na vertellen wat er gebeurt was, ten tijde van dat ze dus geen hersenactiviteit hadden.
Verder denk ik ook dat jij nu echt te hoog opgeeft over hersenscans, dat zouden ze wel willen dat ze aan de hand van een scan verteld kon worden wat er aan de hand is.
Bij wat verder gevorderde dementie kan het wel, maar ook nog niet eens in het prille beginstadium.
En is die zogenaamde genezing waar jij het over hebt, is dat dan dankzij de medicatie of dankzij het zelfherstellend vermogen van het lichaam?
En wat was er eerst? De kip of het ei? Andere hersenstructuur en dus bevattelijker voor trauma's, of trauma en structuur verandert?
Werk jij nu eigenlijk toevallig voor de pharmaceutische industrie?
Toen haalde Asrada dat voorbeeld aan dat er mensen zijn die klinisch dood waren en toch na hun reanimatie konden na vertellen wat er gebeurt was, ten tijde van dat ze dus geen hersenactiviteit hadden.
Verder denk ik ook dat jij nu echt te hoog opgeeft over hersenscans, dat zouden ze wel willen dat ze aan de hand van een scan verteld kon worden wat er aan de hand is.
Bij wat verder gevorderde dementie kan het wel, maar ook nog niet eens in het prille beginstadium.
En is die zogenaamde genezing waar jij het over hebt, is dat dan dankzij de medicatie of dankzij het zelfherstellend vermogen van het lichaam?
En wat was er eerst? De kip of het ei? Andere hersenstructuur en dus bevattelijker voor trauma's, of trauma en structuur verandert?
Werk jij nu eigenlijk toevallig voor de pharmaceutische industrie?
zondag 9 december 2007 om 19:30
Vroeger kregen de jongetjes onder ons op hun verjaardag of met sinterklaas een mooie goocheldoos, scheikundedoos of een gereedschapkist(voor de jeugd).
Daar was mijn broertje dan vervolgens erg content mee.
Een psychiater is meestal een volwassen jongetje, ook hij experimenteert voluit met zijn speelgoed!
De vergelijking is in alle opzichten treffend.
Met zijn goocheldoos tovert hij zomaar "stoornissen", subsidie en onverklaarbare declaraties te voorschijn.
Helende effecten(verdwijnende stoornissen door bijv regressie naar het gemiddelde) bij zijn publiek wijt hij toe aan zijn eigen deskundigheid en aan zijn toverpilletjes...
En zo goochelen de psycs zich een weg door het ondernemersland zonder strafrechtelijk vervolgd te worden hoewel ze absoluut en zeker sinds 1947(gedwongen experimenten op mensen werden toen verboden)... strafbare feiten plegen.
Met zijn scheikunde doos mixt hij allerlei chemicaliën, brengt deze in bij zijn slachtoffers en gaat dan afwachten wat er gebeurt.
Vervolgens vind hij enkele (eliminerende) veranderingen die deze stoffen in het lichaam van de betrokkenen hebben veroorzaakt en voegt deze dan heel slim toe aan zijn collectie bewijsstukken dat een "psychiatrische stoornis" fysiek zichtbaar zou zijn...
Met zijn gereedschapkist opent hij het schedeldak van zijn "vriendjes" en gaat dan knippen, zagen en solderen(hersenchirurgie).
Of er worden electroden geplaatst aan de buitenkant(ECT).
Zowel de jongetjes als de psychiaters doen maar wat.
Beide groepen hebben vaak een immens grote fantasie(en zie hoe mensen zoals DM ook mede gehersenspoeld worden...)
Trots laat een jongetje zijn bevinding of werkstuk aan zijn vader zien.
Een psychiater doet ook net alsof hij trots is op zijn werk, maar laat niets zien....
Daar was mijn broertje dan vervolgens erg content mee.
Een psychiater is meestal een volwassen jongetje, ook hij experimenteert voluit met zijn speelgoed!
De vergelijking is in alle opzichten treffend.
Met zijn goocheldoos tovert hij zomaar "stoornissen", subsidie en onverklaarbare declaraties te voorschijn.
Helende effecten(verdwijnende stoornissen door bijv regressie naar het gemiddelde) bij zijn publiek wijt hij toe aan zijn eigen deskundigheid en aan zijn toverpilletjes...
En zo goochelen de psycs zich een weg door het ondernemersland zonder strafrechtelijk vervolgd te worden hoewel ze absoluut en zeker sinds 1947(gedwongen experimenten op mensen werden toen verboden)... strafbare feiten plegen.
Met zijn scheikunde doos mixt hij allerlei chemicaliën, brengt deze in bij zijn slachtoffers en gaat dan afwachten wat er gebeurt.
Vervolgens vind hij enkele (eliminerende) veranderingen die deze stoffen in het lichaam van de betrokkenen hebben veroorzaakt en voegt deze dan heel slim toe aan zijn collectie bewijsstukken dat een "psychiatrische stoornis" fysiek zichtbaar zou zijn...
Met zijn gereedschapkist opent hij het schedeldak van zijn "vriendjes" en gaat dan knippen, zagen en solderen(hersenchirurgie).
Of er worden electroden geplaatst aan de buitenkant(ECT).
Zowel de jongetjes als de psychiaters doen maar wat.
Beide groepen hebben vaak een immens grote fantasie(en zie hoe mensen zoals DM ook mede gehersenspoeld worden...)
Trots laat een jongetje zijn bevinding of werkstuk aan zijn vader zien.
Een psychiater doet ook net alsof hij trots is op zijn werk, maar laat niets zien....
zondag 9 december 2007 om 19:34
Die vraag staat ver af van het feit dat AD's werkzaam zijn in depressie en dat depressie, stress leidt tot stoornissen, leidt tot veranderingen in hersenen die bij gezonde mensen niet optreden. In de gebieden die de emoties reguleert.
Intrigerend, ik heb hier vaak over gelezen. Overigens was er geen celdood. verband met depressie etc zie ik niet.
Heb ik niet gezegd.
Zonder behandeling met AD"s en/of therapie, is er geen herstel. Blijkens onderzoek kwam dit dus door de AD's.
Trauma veranderd hersenstructuur. BIj behandelde en niet behandelde schizopfrene patienten zijn veranderingen waargenomen.
Bij apen zien we hetzelfde: stress leidt tot verandering. Stress en Ad leidt niet to verandering. AD als tianeptine, leidt tot herstel.
Overigens niet van alle hersendelen, maar wel van enkele, essentiele.
Als ik in die industrie zou werken zou het knap acherlijk zijn tianeptine, wat in NL niet te verkopen is, warm aan te bevelen.
Nee, ik werk beslist niet in die industrie en heb er nooit een cent aan verdiend.
Aangezien het meeste wat hier bovenstaat al meermaals gemeld heb, verwacht ik nu weer een "nietes".....
zondag 9 december 2007 om 19:43
Een forum is er o.a. om je standpunten te bepleiten. Bovendien is dit een thread, niet het hele forum. Dat het zo langzamerhand een vervelende thread wordt, ben ik erg met je eens.
Aan de andere kant heb je wel antwoord op je vragen: wetenschappelijk bewijs toont aan dat AD's duidelijk beter werken dan placebo.
.
Aan de andere kant heb je wel antwoord op je vragen: wetenschappelijk bewijs toont aan dat AD's duidelijk beter werken dan placebo.
.
zondag 9 december 2007 om 19:56
Wat je graag wilt geloven hoeft natuurlijk nog niet zo te zijn DM, dat weet je zelf ook best wel.
Daarom is het niet eerlijk en onterecht de wetenschap bij jouw geloof te betrekken.
Zeker op de langere termijn heeft AD geen significante betere werking dan een placebo toont de wetenschap aan, dat is de stand van zaken.
zondag 9 december 2007 om 20:02
1) Jawel hoor. De wetenschap toont aan dat Ad's beter werken dan een placebo. Wist je dat niet? Nochtans genoeg onderzoek te vinden op internet waarin dit is aangetoond.
Ik dacht dat ik dit al eerder had aangetoond, met links.
2) Ja, ik heb links naar sites waar mensen een cijfr geven aan medicatie.
Ik dacht dat ik dit al eerder had aangetoond, met links.
2) Ja, ik heb links naar sites waar mensen een cijfr geven aan medicatie.
zondag 9 december 2007 om 21:02
Het probleem is dat de 'linker hand' moet controleren wat de 'rechter' doet, maar beiden worden aangestuurd door hetzelfde 'brein'.
Tot (laten we zeggen) twintig jaar geleden was het gebruikelijk dat een serieuze wetenschapper gesteund werd door een overheid die beducht was voor de schade die een commercieel bedrijf zou kunnen toebrengen aan de volksgezondheid.
Niet alleen heeft de overheid zich teruggetrokken uit die rol, met een beroep op het nut van meer 'praktijkgericht' onderzoek en onderwijs, maar het is inmiddels zelfs nog erger: De overheid zelf betrekt haar 'specialisten' liever van het bedrijfsleven, dan uit de zuiver wetenschappelijke hoek.
Voeg daarbij dat de menswetenschappen het toch al niet zo nauw namen met traditionele 'research'-protocollen, en in belangrijke mate leunden op statistiek, waarvan ieder kind inmiddels weet dat die erger zijn dan leugens als ze niet goed worden opgezet en geïnterpreteerd ('lies, damn lies and statistics'). Maar zelfs als ze wél goed zijn opgezet en goed worden geïnterpreteerd (een zeldzaamheid binnen de menswetenschappen), zijn ze hooguit bruikbaar als vingerwijzing voor de richting die het wérkelijke onderzoek zou moeten nemen.
In relatief nieuwe disciplines die traditioneel tot de filosofie behoorden, maar pretenties kregen en 'voor zichzelf' begonnen, wemelt het van de 'beginnersfouten'. En omdat je daarmee wegkomt, trekt het hele legers charlatans aan. Echte, serieuze en gerespecteerde wetenschappers als V.S. Ramachandrian ("Why do gentlemen prefer blondes?") en Alan Sokal hebben de vloer aangeveegd met het systeem van de 'peer review' als basis onder wat verkocht wordt als 'wetenschap'.
Ook hier zie je weer dat er met links naar websites wordt gegoocheld in de hoop dat die 'overdosis' de kritiek om het leven brengt. Kwantiteit versus kwaliteit. En de farmaceutische industrie bulkt van de centen, de PR-bureaus en de ambitie, dus een websiteje meer of minder, daar draaien ze de hand niet voor om. En, geheel voorspelbaar, hebben die websites FEITELIJK niets te bieden, behalve statistieken, en interpretaties van statistieken, waarvan ik al heb aangetoond dat die minimaal dubieus zijn.
Waar het ultimo op neerkomt, is dat je mag kiezen uit het verkooppraatje van de (louche) autoverkoper, en de groep bezorgde burgers die, met steun van gewetensvolle artsen en wetenschappers, in hun vrije tijd bewijs bijeen sprokkelen om aan te tonen dat je op het punt staat een 'wrak van de maand' te kopen.
zondag 9 december 2007 om 21:25
Zoals niemand hier zal ontgaan, neem je niet alleen hier, maar constant de vrijheid om allerlei beweringen als feit te lanceren zonder enig bewijs. Hoewel je van iedereen die iets anders beweert niet alleen bewijzen eist, maar zelfs verwacht dat die kwantitatief de door jou gesuggereerde aantallen ruimschoots overtreffen.
Je gaat onverdroten verder met het aanduiden van verschillen tussen mensen als 'stoornis' of 'afwijking'. Verder gebruik je statistische 'uitsneden' zoals het jou uitkomt, en volhardt je in het verbinden van een simpele observatie (meer of minder zelfdodingen) aan door jou geprefereerde oorzaken. Als je wetenschapper zou zijn, zou je van mij gisteren ontslagen mogen worden!
zondag 9 december 2007 om 21:33
Dit is een leugen, in die zin dat er niet alleen statistisch onderzoek is dat het tegenovergestelde aantoont,. Maar er zijn daarnaast ook nog eens goede wetenschappers die een verklaring hebben voor het gegeven dat sommige statistieken een effect te zien geven, waardoor met placebo's en SSRI's ongeveer vergelijkbare resultaten geboekt worden. Het is alleen problematisch discussiëren met iemand die zich heeft ingegraven in de statistiek, en argumenten haast op voorhand naast zich neerlegt.
zondag 9 december 2007 om 21:41
1) ik ben geen repeteermachine
2) ik ben toch een repeteermachine, nu ik erover nadenk. Nlk. eerst:
Astrada,
eerst even deze vragen beantwoorden. Ik vraag het nog maar voor de elfde keer, dus als je een gaatje hebt.
1) Waar heb jij het bewijs dat lichaam en geest gescheiden zijn. Waar is dat aangetoond?
2) Welk onderzoek toont dat aan? Waarom is dit beter dan palcebo gecontroleerd/gerandomiseerd onderzoek?
3) Waar vind ik onderzoek, van vergelijkbare kwaliteit als onderzoek naar medicatie, dat orthomoleculaire zaken stoornissen genezen?
4) waar vind ik deugdelijk onderzoek dat andere zaken stoornissen genezen
Mijn minimale eis is placebo gecontroleerd onderzoek, dubbelblind, gerandomiseerd. Eigenlijk eis ik van jou ook aantoonbaar geblindeerd (actief placebo). Het is namelijk een heel voorname reden in je betoog tegen de bewijsvoering voor de werking van medicatie (zolas Anti depressiva)
5) waar kan ik het bewijs vinden dat scheiding van lichaam en geest niet alleen een feit is, maar ook dat dit direct ervoor zorgt dat medicatie niet kan werken.
Voor de 6e keer deze vraag.
6) Astrada zei: mensen die een chronisch angstige, bange of verdrietige emotie hebben raken altijd geïnfecteerd.
Chronisch vijandige en boze mensen hebben daarentegen meer last van hun gewrichten en andere drukkende pijnen op bijv de rug, nek en buik.
Bewijs dit eens? Anders is het voor mij inderdaad hocus pocus.
Voor de rest wens ik je succes met zelf zoeken. Ik had die link zo gevonden.
