Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
zaterdag 29 oktober 2016 om 12:30
Ik breek even in, mag dat?
Herkent iemand van jullie dat je geen "privé-betekenis" aan iets kunt geven? Even om het wat duidelijker te maken:
Toen een familielid overleed kregen de kleinkinderen een kettinkje met as van de overledene. Ik vond de meeste hangertjes niet mooi en vroeg daarom of ze ook kruisjes hadden. De medewerkster van de winkel vroeg aan mijn moeder (Ik was toen 8 of 9) of we gelovig waren. Dat waren we niet, waarop de medewerkster aan mij vroeg of ik dan een kruisje wilde met één "blokje" ietsje hoger, zodat het "geen kruisje was maar ik wel wist dat het dat moest zijn" o.i.d.
Dat vond ik maar raar, ik was zelfs een beetje beledigd. Want als ik een kruisje wilde als hangertje, dan was een "bijna/nep kruisje" toch onzin??
Anderzijds is het misschien raar om een kruisje te dragen als je niet gelovig bent, maar dat was het enige wat me toen aansprak.
Ik zou bijv ook geen tattoo kunnen nemen als symbool van een overwonnen moeilijke tijd ofzo, dan zou het bij wijze van spreken een omschrijving van die moeilijke tijd worden, een heel boekwerk dus
Herkent iemand van jullie dat je geen "privé-betekenis" aan iets kunt geven? Even om het wat duidelijker te maken:
Toen een familielid overleed kregen de kleinkinderen een kettinkje met as van de overledene. Ik vond de meeste hangertjes niet mooi en vroeg daarom of ze ook kruisjes hadden. De medewerkster van de winkel vroeg aan mijn moeder (Ik was toen 8 of 9) of we gelovig waren. Dat waren we niet, waarop de medewerkster aan mij vroeg of ik dan een kruisje wilde met één "blokje" ietsje hoger, zodat het "geen kruisje was maar ik wel wist dat het dat moest zijn" o.i.d.
Dat vond ik maar raar, ik was zelfs een beetje beledigd. Want als ik een kruisje wilde als hangertje, dan was een "bijna/nep kruisje" toch onzin??
Anderzijds is het misschien raar om een kruisje te dragen als je niet gelovig bent, maar dat was het enige wat me toen aansprak.
Ik zou bijv ook geen tattoo kunnen nemen als symbool van een overwonnen moeilijke tijd ofzo, dan zou het bij wijze van spreken een omschrijving van die moeilijke tijd worden, een heel boekwerk dus
zaterdag 29 oktober 2016 om 13:03
quote:Valeriaansnoepje schreef op 29 oktober 2016 @ 12:30:
Ik breek even in, mag dat?
Herkent iemand van jullie dat je geen "privé-betekenis" aan iets kunt geven? Even om het wat duidelijker te maken:
Toen een familielid overleed kregen de kleinkinderen een kettinkje met as van de overledene. Ik vond de meeste hangertjes niet mooi en vroeg daarom of ze ook kruisjes hadden. De medewerkster van de winkel vroeg aan mijn moeder (Ik was toen 8 of 9) of we gelovig waren. Dat waren we niet, waarop de medewerkster aan mij vroeg of ik dan een kruisje wilde met één "blokje" ietsje hoger, zodat het "geen kruisje was maar ik wel wist dat het dat moest zijn" o.i.d.
Dat vond ik maar raar, ik was zelfs een beetje beledigd. Want als ik een kruisje wilde als hangertje, dan was een "bijna/nep kruisje" toch onzin??
Anderzijds is het misschien raar om een kruisje te dragen als je niet gelovig bent, maar dat was het enige wat me toen aansprak.
Ik zou bijv ook geen tattoo kunnen nemen als symbool van een overwonnen moeilijke tijd ofzo, dan zou het bij wijze van spreken een omschrijving van die moeilijke tijd worden, een heel boekwerk dus
Ja, al die symboliek, het is eigenlijk allemaal onzin, verzonnen en bedacht door andere mensen in het verleden of door jezelf in een creatieve bui en het heeft alleen die waarde die je er zelf in je gedachten aan toekent, of als groep.
Doe je het als groep dan kan de waarde soms extra intens worden beleefd.
Het kan nooit waarlijk uitdrukken wie jij bent of wat jij hebt doorgemaakt en wat jouw altijd veranderende dromen en idealen zullen worden kan het al helemaal nooit omvatten, net zoals dat woorden altijd tekort zullen schieten als het er uiteindelijk op aan komt.
We kunnen alleen maar proberen om zo veel mogelijk positieve waarde toe te kennen aan de dingen en degenen die voor ons belangrijk zijn.
"in het licht, in het zonlicht van de zon voel ik de warmte."
Ik breek even in, mag dat?
Herkent iemand van jullie dat je geen "privé-betekenis" aan iets kunt geven? Even om het wat duidelijker te maken:
Toen een familielid overleed kregen de kleinkinderen een kettinkje met as van de overledene. Ik vond de meeste hangertjes niet mooi en vroeg daarom of ze ook kruisjes hadden. De medewerkster van de winkel vroeg aan mijn moeder (Ik was toen 8 of 9) of we gelovig waren. Dat waren we niet, waarop de medewerkster aan mij vroeg of ik dan een kruisje wilde met één "blokje" ietsje hoger, zodat het "geen kruisje was maar ik wel wist dat het dat moest zijn" o.i.d.
Dat vond ik maar raar, ik was zelfs een beetje beledigd. Want als ik een kruisje wilde als hangertje, dan was een "bijna/nep kruisje" toch onzin??
Anderzijds is het misschien raar om een kruisje te dragen als je niet gelovig bent, maar dat was het enige wat me toen aansprak.
Ik zou bijv ook geen tattoo kunnen nemen als symbool van een overwonnen moeilijke tijd ofzo, dan zou het bij wijze van spreken een omschrijving van die moeilijke tijd worden, een heel boekwerk dus
Ja, al die symboliek, het is eigenlijk allemaal onzin, verzonnen en bedacht door andere mensen in het verleden of door jezelf in een creatieve bui en het heeft alleen die waarde die je er zelf in je gedachten aan toekent, of als groep.
Doe je het als groep dan kan de waarde soms extra intens worden beleefd.
Het kan nooit waarlijk uitdrukken wie jij bent of wat jij hebt doorgemaakt en wat jouw altijd veranderende dromen en idealen zullen worden kan het al helemaal nooit omvatten, net zoals dat woorden altijd tekort zullen schieten als het er uiteindelijk op aan komt.
We kunnen alleen maar proberen om zo veel mogelijk positieve waarde toe te kennen aan de dingen en degenen die voor ons belangrijk zijn.
"in het licht, in het zonlicht van de zon voel ik de warmte."
dinsdag 1 november 2016 om 15:37
Trakteren jullie eigenlijk op je werk als je jarig bent (geweest)?
Ik doe dat nooit en neem standaard op mijn verjaardag vrij. Vandaag was een collega jarig en trakteerde. Ik vertelde het aan mijn moeder (we bellen elke dag even) en zei dat ik dat toch ook kon doen? Omdat ik dat nooit wil. Ik weet met mijn verstand dat trakteren gangbaar is. Maar ik vind dat zo'n ongemakkelijk moment en voel me dan raar. Alle aandacht die op mij gericht is en maar hopen dat ik geen zoenen krijg. Ik zeg ook niet uit mezelf dat ik jarig ben geweest. Op school had ik al een hekel aan trakteren en zou me het liefst verstopt hebben. Niet om het geld, dat kan heel goedkoop en klein. Maar om het gevoel. En ik heb gewoon geen zin om collega's die ik niet mag iets te geven. Selecteren vind ik ook weer zoiets. Al doen sommigen dat wel.
Is dit herkenbaar?
Ik doe dat nooit en neem standaard op mijn verjaardag vrij. Vandaag was een collega jarig en trakteerde. Ik vertelde het aan mijn moeder (we bellen elke dag even) en zei dat ik dat toch ook kon doen? Omdat ik dat nooit wil. Ik weet met mijn verstand dat trakteren gangbaar is. Maar ik vind dat zo'n ongemakkelijk moment en voel me dan raar. Alle aandacht die op mij gericht is en maar hopen dat ik geen zoenen krijg. Ik zeg ook niet uit mezelf dat ik jarig ben geweest. Op school had ik al een hekel aan trakteren en zou me het liefst verstopt hebben. Niet om het geld, dat kan heel goedkoop en klein. Maar om het gevoel. En ik heb gewoon geen zin om collega's die ik niet mag iets te geven. Selecteren vind ik ook weer zoiets. Al doen sommigen dat wel.
Is dit herkenbaar?
dinsdag 1 november 2016 om 15:58
dinsdag 1 november 2016 om 17:01
Ik zou liever zien dat het gangbaar is dat collega's bij je eigen verjaardag vlaai/gebak/chocolaatjes halen en je dan daarmee verrassen.
Ik voel me ook ongemakkelijk als ik vlaai moet snijden voor collega's, word nerveus omdat ze allemaal om me heen staan te wachten. Dat ik linkshandig ben en de meeste taart snij-dingen zijn gemaakt op rechtshandigen maakt het nog onhandiger.
Maar ja, ik had dan ook collega's die grapjes gingen maken over mijn langzaamheid en onhandigheid.
Ik voel me ook ongemakkelijk als ik vlaai moet snijden voor collega's, word nerveus omdat ze allemaal om me heen staan te wachten. Dat ik linkshandig ben en de meeste taart snij-dingen zijn gemaakt op rechtshandigen maakt het nog onhandiger.
Maar ja, ik had dan ook collega's die grapjes gingen maken over mijn langzaamheid en onhandigheid.
dinsdag 1 november 2016 om 17:53
quote:Valeriaansnoepje schreef op 01 november 2016 @ 17:01:
Ik zou liever zien dat het gangbaar is dat collega's bij je eigen verjaardag vlaai/gebak/chocolaatjes halen en je dan daarmee verrassen.
Ik voel me ook ongemakkelijk als ik vlaai moet snijden voor collega's, word nerveus omdat ze allemaal om me heen staan te wachten. Dat ik linkshandig ben en de meeste taart snij-dingen zijn gemaakt op rechtshandigen maakt het nog onhandiger.
Maar ja, ik had dan ook collega's die grapjes gingen maken over mijn langzaamheid en onhandigheid.
Ik houd juist niet van verassingen. Dan moet je maar afwachten of je het lust. Maar goed, ik ben ook vrij kieskeurig. Bijvoorbeeld alles dat met roomboter bereid is hoef ik sowieso al niet. In de winkel let ik daar op, maar als het uitgepakt is kun je het niet altijd zien.
Dat langzame en onhandige ken ik ook. Met zoveel dingen.
Ik zou liever zien dat het gangbaar is dat collega's bij je eigen verjaardag vlaai/gebak/chocolaatjes halen en je dan daarmee verrassen.
Ik voel me ook ongemakkelijk als ik vlaai moet snijden voor collega's, word nerveus omdat ze allemaal om me heen staan te wachten. Dat ik linkshandig ben en de meeste taart snij-dingen zijn gemaakt op rechtshandigen maakt het nog onhandiger.
Maar ja, ik had dan ook collega's die grapjes gingen maken over mijn langzaamheid en onhandigheid.
Ik houd juist niet van verassingen. Dan moet je maar afwachten of je het lust. Maar goed, ik ben ook vrij kieskeurig. Bijvoorbeeld alles dat met roomboter bereid is hoef ik sowieso al niet. In de winkel let ik daar op, maar als het uitgepakt is kun je het niet altijd zien.
Dat langzame en onhandige ken ik ook. Met zoveel dingen.
dinsdag 1 november 2016 om 20:59
Oh, ik vind verrassingen dan weer wel te doen. Zolang het geen spontaan weekendje weg is ofzo tenminste, en een spontaan bioscoop-uitje hoeft ook niet. Alles wat m'n eigen (mentale) planning ondersteboven gooit hoef ik niet
Door die onhandigheid heb ik wel eens zitten klooien met een USB-stick. Kreeg 'm niet ingestoken en was bang dat ik 'm kapot zou maken. Dus ik zeg tegen collega's: ik krijg m niet verder erin en durf ook niet door te duwen. Collega's lagen zowat dubbel
Alleen duurt het bij mij dan iets langer voordat ik bedenk waarom precies
Door die onhandigheid heb ik wel eens zitten klooien met een USB-stick. Kreeg 'm niet ingestoken en was bang dat ik 'm kapot zou maken. Dus ik zeg tegen collega's: ik krijg m niet verder erin en durf ook niet door te duwen. Collega's lagen zowat dubbel
Alleen duurt het bij mij dan iets langer voordat ik bedenk waarom precies
dinsdag 1 november 2016 om 22:52
quote:Valeriaansnoepje schreef op 01 november 2016 @ 20:59:
Oh, ik vind verrassingen dan weer wel te doen. Zolang het geen spontaan weekendje weg is ofzo tenminste, en een spontaan bioscoop-uitje hoeft ook niet. Alles wat m'n eigen (mentale) planning ondersteboven gooit hoef ik niet
Door die onhandigheid heb ik wel eens zitten klooien met een USB-stick. Kreeg 'm niet ingestoken en was bang dat ik 'm kapot zou maken. Dus ik zeg tegen collega's: ik krijg m niet verder erin en durf ook niet door te duwen. Collega's lagen zowat dubbel
Alleen duurt het bij mij dan iets langer voordat ik bedenk waarom precies
Spontane uitjes vind ik ook niks. Het jaar 2007 was een rotjaar voor mijn moeder en mij. Haar collega's vonden dat mijn moeder een midweek vakantie verdiende op hun kosten. Het was voor 2 personen bedoeld, dus ook voor mij. Een collega belde mij op en vroeg wat mijn moeder hier van zou vinden. Als ze wilde zouden zij boeken. Het zou de week daarop al zijn. Help! En ik mocht nog niks vertellen. Ik moest beslissen voor haar. Het was natuurlijk aardig bedoeld. Ik dacht: Ja, leuk voor haar. Maar voor mij? Ik hoefde niet zo nodig en vond het te kort dag. Op advies van mijn oom heb ik maar toegestemd. Het is goed gekomen. Leuke midweek gehad. Maar daar is heel wat gemopperd van mij aan vooraf gegaan.
Ik ben ook vaak bang iets kapot te maken. Je collega's lachten natuurlijk omdat het dubbelzinnig was.
Oh, ik vind verrassingen dan weer wel te doen. Zolang het geen spontaan weekendje weg is ofzo tenminste, en een spontaan bioscoop-uitje hoeft ook niet. Alles wat m'n eigen (mentale) planning ondersteboven gooit hoef ik niet
Door die onhandigheid heb ik wel eens zitten klooien met een USB-stick. Kreeg 'm niet ingestoken en was bang dat ik 'm kapot zou maken. Dus ik zeg tegen collega's: ik krijg m niet verder erin en durf ook niet door te duwen. Collega's lagen zowat dubbel
Alleen duurt het bij mij dan iets langer voordat ik bedenk waarom precies
Spontane uitjes vind ik ook niks. Het jaar 2007 was een rotjaar voor mijn moeder en mij. Haar collega's vonden dat mijn moeder een midweek vakantie verdiende op hun kosten. Het was voor 2 personen bedoeld, dus ook voor mij. Een collega belde mij op en vroeg wat mijn moeder hier van zou vinden. Als ze wilde zouden zij boeken. Het zou de week daarop al zijn. Help! En ik mocht nog niks vertellen. Ik moest beslissen voor haar. Het was natuurlijk aardig bedoeld. Ik dacht: Ja, leuk voor haar. Maar voor mij? Ik hoefde niet zo nodig en vond het te kort dag. Op advies van mijn oom heb ik maar toegestemd. Het is goed gekomen. Leuke midweek gehad. Maar daar is heel wat gemopperd van mij aan vooraf gegaan.
Ik ben ook vaak bang iets kapot te maken. Je collega's lachten natuurlijk omdat het dubbelzinnig was.
dinsdag 1 november 2016 om 23:58
Ik ben ook niet zo van verrassingen en verjaardagen.
Op verrassingen kan ik nogal boos en afwijzend reageren. Ik moet echt aan zo'n nieuw idee of wijziging van verwachtingspatroon wennen. Gelukkig weet ik het nu en probeer ik er iets bewuster mee om te gaan.
Ik geef graag dingen aan anderen ('vind mij aardig!!!') dus trakteren vind ik niet zo'n probleem. Maar ik kan me wel helemaal druk maken om wat ik ga trakteren en hoeveel ik moet halen. Ik heb dan ook standaard veels te veel. Maar zoenen etc. hoeft van mij niet. Ik ben ook niet zo van het feliciteren van anderen. Wel van het eten van gebak
En ik heb wel een symbolisch sieraad. Zelf ontworpen (met wat hulp van Google ). Ik vond het gewoon een mooie vorm. En zag er verder dus nog wel meer symboliek in, zowel in betekenis van het woord als in de vorm. Ik hecht nu eenmaal veel aan spullen.
Op verrassingen kan ik nogal boos en afwijzend reageren. Ik moet echt aan zo'n nieuw idee of wijziging van verwachtingspatroon wennen. Gelukkig weet ik het nu en probeer ik er iets bewuster mee om te gaan.
Ik geef graag dingen aan anderen ('vind mij aardig!!!') dus trakteren vind ik niet zo'n probleem. Maar ik kan me wel helemaal druk maken om wat ik ga trakteren en hoeveel ik moet halen. Ik heb dan ook standaard veels te veel. Maar zoenen etc. hoeft van mij niet. Ik ben ook niet zo van het feliciteren van anderen. Wel van het eten van gebak
En ik heb wel een symbolisch sieraad. Zelf ontworpen (met wat hulp van Google ). Ik vond het gewoon een mooie vorm. En zag er verder dus nog wel meer symboliek in, zowel in betekenis van het woord als in de vorm. Ik hecht nu eenmaal veel aan spullen.
woensdag 2 november 2016 om 03:23
Goh ja, dat zoenen. Ik ben er op zich niet tegen of zo, maar geloof dat ik er niet echt goed in ben in te schatten wanneer je iemand goed genoeg kent om dat ter begroeting te doen. Het gevolg is dat meerdere mensen uit mijn min of meer nabije omgeving de conclusie getrokken hebben dat ik niet graag zoen. Zucht...
Misschien ben ik op dit punt wel een beetje extra gehandicapt doordat ouderlijke liefde zich bij ons thuis eerder uit in praktische dingen en niet zozeer in knuffelen etc. Ergens wel jammer, maar ja... om daar nu na dertig jaar alsnog mee te beginnen, dat zou pas écht raar voelen...
Misschien ben ik op dit punt wel een beetje extra gehandicapt doordat ouderlijke liefde zich bij ons thuis eerder uit in praktische dingen en niet zozeer in knuffelen etc. Ergens wel jammer, maar ja... om daar nu na dertig jaar alsnog mee te beginnen, dat zou pas écht raar voelen...
woensdag 2 november 2016 om 05:38
Als kind was ik erg lastig met aanraken; ik wilde alleen aangeraakt worden op commando, dan riep ik heel erg dwingend: KNUFFELEN...NU!!!
Dat vonden ze niet zo leuk, hoorde ik achteraf.
Aan mijn hoofd mocht al helemaal niemand zitten en dat heb ik nu nog wel eens, al heb ik mezelf getraind in aanraking, want ik vind het dus eigenlijk juist wel heel erg fijn, dat soort aandacht, alleen niet altijd makkelijk of vanzelfsprekend. Net zoals samen (naast elkaar) slapen. Ik heb er erg veel behoefte aan, lijkt wel, aan die pure nabijheid, ik vind het alleen zo bijzonder moeilijk om mij dan te ontspannen en om in mijn eigen energie te blijven, dat het vaak ten koste gaat van mijn (nacht)rust.
Ik heb iets dubbels: van de ene kant heel vrij en open en aan de andere kant bijna preuts te noemen. Vreemde combinatie.
Ik wil ook best zoenen (french kiss) ,maar ik vind dat plakkerig en onhygienisch. Ik denk dan wel eens aan Wednesday, van de Adams-family, ze ontmoet dan een jongen waar ze mee zoent, maar veegt dan daarna wel een klein beetje walgend haar mond af.
Ik doe dat dus in het echt ja...soms stiekem, meestal zien ze het niet volgens mij, maar toch..
Ik heb dat ook eigenlijk altijd een beetje raar gevonden, dat gepor met de tong in elkaars mond, tussen allerlei etensresten en zo...
Ik vond de aandacht wel leuk en spannend, dat wel.
Gewoon met andere mensen begroeten, als het niet zo ver gaat, ach...een hand, een zoen op de wang, moet kunnen, dat maakt me niet zo heel erg veel uit eigenlijk.
Gewoon altijd netjes voorstellen, begroeten, beleefd zijn, dan moet het maar goed zijn hoor!
Iedereen wil gewoon graag respectvol en vriendelijk behandeld worden en als je daar van uit gaat, dan zit het eigenlijk altijd goed.
Als er verwarring ontstaat tijdens het begroeten dan maak ik er vaak een grapje van.
In elk contact ben ik eigenlijk te open en spontaan, volgens mij, dat vind ik namelijk beter dan andersom.
In mezelf gekeerd zijn, gereserveerdheid en onzekerheid hebben me bijzonder weinig gebracht, dus dan maar liever als een kind zo spontaan.
Ik weet van mezelf dat ik het goed bedoel en dat ik altijd graag een positieve bijdrage lever aan de sfeer, dus vanuit die gedachte kan ik mij toch nog redelijk ontspannen. Gewoon beseffen dat ik mijn best doe en dat dat maar goed genoeg moet zijn.
Dat vonden ze niet zo leuk, hoorde ik achteraf.
Aan mijn hoofd mocht al helemaal niemand zitten en dat heb ik nu nog wel eens, al heb ik mezelf getraind in aanraking, want ik vind het dus eigenlijk juist wel heel erg fijn, dat soort aandacht, alleen niet altijd makkelijk of vanzelfsprekend. Net zoals samen (naast elkaar) slapen. Ik heb er erg veel behoefte aan, lijkt wel, aan die pure nabijheid, ik vind het alleen zo bijzonder moeilijk om mij dan te ontspannen en om in mijn eigen energie te blijven, dat het vaak ten koste gaat van mijn (nacht)rust.
Ik heb iets dubbels: van de ene kant heel vrij en open en aan de andere kant bijna preuts te noemen. Vreemde combinatie.
Ik wil ook best zoenen (french kiss) ,maar ik vind dat plakkerig en onhygienisch. Ik denk dan wel eens aan Wednesday, van de Adams-family, ze ontmoet dan een jongen waar ze mee zoent, maar veegt dan daarna wel een klein beetje walgend haar mond af.
Ik doe dat dus in het echt ja...soms stiekem, meestal zien ze het niet volgens mij, maar toch..
Ik heb dat ook eigenlijk altijd een beetje raar gevonden, dat gepor met de tong in elkaars mond, tussen allerlei etensresten en zo...
Ik vond de aandacht wel leuk en spannend, dat wel.
Gewoon met andere mensen begroeten, als het niet zo ver gaat, ach...een hand, een zoen op de wang, moet kunnen, dat maakt me niet zo heel erg veel uit eigenlijk.
Gewoon altijd netjes voorstellen, begroeten, beleefd zijn, dan moet het maar goed zijn hoor!
Iedereen wil gewoon graag respectvol en vriendelijk behandeld worden en als je daar van uit gaat, dan zit het eigenlijk altijd goed.
Als er verwarring ontstaat tijdens het begroeten dan maak ik er vaak een grapje van.
In elk contact ben ik eigenlijk te open en spontaan, volgens mij, dat vind ik namelijk beter dan andersom.
In mezelf gekeerd zijn, gereserveerdheid en onzekerheid hebben me bijzonder weinig gebracht, dus dan maar liever als een kind zo spontaan.
Ik weet van mezelf dat ik het goed bedoel en dat ik altijd graag een positieve bijdrage lever aan de sfeer, dus vanuit die gedachte kan ik mij toch nog redelijk ontspannen. Gewoon beseffen dat ik mijn best doe en dat dat maar goed genoeg moet zijn.
woensdag 2 november 2016 om 05:49
Verrassingen...ligt er aan.
Mijn ouders verrasten mij eens met een nieuwe bank voor in de woonkamer.
Ze belden aan, droegen de oude tweezitter naar buiten en binnen tien minuten stond daar ineens mijn nieuwe bank.
Ik vond hem niet echt mooi en miste mijn oude bank.
Ik reageerde ook helemaal niet blij of dankbaar, zodat ik mijn moeder had teleurgesteld.
Ik reageerde volgens mij verbaasd, verward, geirriteerd en gestresst.
Dat soort verrassingen vind ik niet zo fijn, mij spontaan mee uit eten nemen naar een leuk restaurantje valt meestal juist weer wel in de smaak. Eigenlijk vind ik het vooral erg fijn en lief als iemand mij uberhaupt probeert te verrassen...aan me heeft gedacht.
Maar het kan voorkomen dat mijn eerste reacctie niet direct heel erg juichend is, omdat ik eerst een tijdje aan het idee moet wennen.
Mijn ouders verrasten mij eens met een nieuwe bank voor in de woonkamer.
Ze belden aan, droegen de oude tweezitter naar buiten en binnen tien minuten stond daar ineens mijn nieuwe bank.
Ik vond hem niet echt mooi en miste mijn oude bank.
Ik reageerde ook helemaal niet blij of dankbaar, zodat ik mijn moeder had teleurgesteld.
Ik reageerde volgens mij verbaasd, verward, geirriteerd en gestresst.
Dat soort verrassingen vind ik niet zo fijn, mij spontaan mee uit eten nemen naar een leuk restaurantje valt meestal juist weer wel in de smaak. Eigenlijk vind ik het vooral erg fijn en lief als iemand mij uberhaupt probeert te verrassen...aan me heeft gedacht.
Maar het kan voorkomen dat mijn eerste reacctie niet direct heel erg juichend is, omdat ik eerst een tijdje aan het idee moet wennen.
woensdag 2 november 2016 om 08:52
Ik kreeg een keer een nieuwe fiets van mijn oma, oma helemaal blij dat ze een groot cadeau kon geven voor mijn verjaardag.
Maar ik hou totáál niet van het hele fiets-afstellen en zadel goedzetten gedoe. En van 20x een rondje te moeten fietsen zodat pa als back-up kan beoordelen of het allemaal goed staat (ik wist bijvoorbeeld niet dat je benen niet helemaal gestrekt horen te zijn tijdens het fietsen).
Nou m'n oma was dus bijna boos en in tranen want ipv blij en genietend langs te fietsen, kwam ik moeilijk kijkend voorbij omdat ik bijv. steeds op m'n zadel naar voren gleed en dat soort dingen.
Ik was zoooo ondankbaar en als ze dat had geweten had ze geen fiets voor me gekocht
Ik heb dus met vallen en opstaan geleerd dat je niet altijd kunt laten zien hoe je je voelt, en dat het soms beter is om te lachen en dankbaar te zijn (of de gever naar binnen te sturen bij een lang afstel proces )
Maar ik hou totáál niet van het hele fiets-afstellen en zadel goedzetten gedoe. En van 20x een rondje te moeten fietsen zodat pa als back-up kan beoordelen of het allemaal goed staat (ik wist bijvoorbeeld niet dat je benen niet helemaal gestrekt horen te zijn tijdens het fietsen).
Nou m'n oma was dus bijna boos en in tranen want ipv blij en genietend langs te fietsen, kwam ik moeilijk kijkend voorbij omdat ik bijv. steeds op m'n zadel naar voren gleed en dat soort dingen.
Ik was zoooo ondankbaar en als ze dat had geweten had ze geen fiets voor me gekocht
Ik heb dus met vallen en opstaan geleerd dat je niet altijd kunt laten zien hoe je je voelt, en dat het soms beter is om te lachen en dankbaar te zijn (of de gever naar binnen te sturen bij een lang afstel proces )
woensdag 2 november 2016 om 09:39
Ik zie het al helemaal voor me valeriaansnoepje, wat een rommelig gedoe kan zoiets zijn inderdaad.
Soms geven mensen je een cadeau en interesseert het ze niet zo veel wat je er van vindt, geven ze het meer voor de vorm,
,maar soms hebben mensen er heel lang naartoe geleefd om de ander dat geschenk te kunnen geven en zijn de verwachtingen bijzonder hoog gespannen.
De ontvanger wordt misschien overvallen en soms een beetje voor het blok gezet, omdat er allerlei emoties kunnen meespelen op de achtergrond, waarbij vaak meer meespeelt dan alleen het puur de ander naar de zin willen maken.
Als je een geschenk geeft vanuit je hart en je verbindt heel veel emoties aan een "ding" of aan een gebeurtenis dan kun je ook in je hart worden geraakt en bijvoorbeeld teleurgesteld raken. Het ligt er maar aan hoe zeer je dat soort dingen op jezelf betrekt en in hoeverre je dat verbindt aan je emoties.
Soms geven mensen je een cadeau en interesseert het ze niet zo veel wat je er van vindt, geven ze het meer voor de vorm,
,maar soms hebben mensen er heel lang naartoe geleefd om de ander dat geschenk te kunnen geven en zijn de verwachtingen bijzonder hoog gespannen.
De ontvanger wordt misschien overvallen en soms een beetje voor het blok gezet, omdat er allerlei emoties kunnen meespelen op de achtergrond, waarbij vaak meer meespeelt dan alleen het puur de ander naar de zin willen maken.
Als je een geschenk geeft vanuit je hart en je verbindt heel veel emoties aan een "ding" of aan een gebeurtenis dan kun je ook in je hart worden geraakt en bijvoorbeeld teleurgesteld raken. Het ligt er maar aan hoe zeer je dat soort dingen op jezelf betrekt en in hoeverre je dat verbindt aan je emoties.
woensdag 2 november 2016 om 09:52
Mooi geschreven Shisha.
Dat is precies hoe ik me voelde bij onze laatste vakantie. We wilden zoon verrassen en zijn verwondering en opgewekte gezicht zien als hij door zou krijgen wat we allemaal gingen doen (boot, voetbal kijken, pretpark etc.)
Maar hij bleef er vrij onverschillig onder, leek zelfs geërgerd te zijn. Alsof hij er niets aan vond. Dat kwam dus helemaal niet overeen met het beeld wat ik mij er van gevormd had. Ik vond het een echte teleurstelling, maar weet ook dat ik dat niet moet afschrijven op mijn zoon omdat het mijn eigen probleem is.
Oftewel: zoon lijkt op z'n moeder
Dat is precies hoe ik me voelde bij onze laatste vakantie. We wilden zoon verrassen en zijn verwondering en opgewekte gezicht zien als hij door zou krijgen wat we allemaal gingen doen (boot, voetbal kijken, pretpark etc.)
Maar hij bleef er vrij onverschillig onder, leek zelfs geërgerd te zijn. Alsof hij er niets aan vond. Dat kwam dus helemaal niet overeen met het beeld wat ik mij er van gevormd had. Ik vond het een echte teleurstelling, maar weet ook dat ik dat niet moet afschrijven op mijn zoon omdat het mijn eigen probleem is.
Oftewel: zoon lijkt op z'n moeder
woensdag 2 november 2016 om 11:53
Dat onverschillige ken ik wel, niet alleen bij verassingen. Mijn ouders vonden me als kind soms ondankbaar. Eind groep 8 kreeg ik van mijn ouders een nieuwe fiets. Voornamelijk bedoeld om straks naar de middelbare school te fietsen. Het moest een goede kwaliteit zijn. De fiets waar ik een proefrit op maakte nam ik. Die zat gelijk goed. We kochten die. Hij was wel 1200 Gulden, zeiden mijn ouders na aankoop. Ik had totaal geen prijsbesef en liet verder geen emotie zien. Geen enthousiasme. In de auto terug naar huis zeiden mijn ouders dat andere kinderen een gat in de lucht zouden springen als ze zo'n dure fiets kregen. "En jij vindt dat maar doodnormaal." Het overviel me een beetje en ik zei er niks op. Bij thuiskomst liep mijn moeder naar boven. Mijn vader zei dat ze daar zat te huilen om mij. En ik begreep daar niks van.
Een vergelijkbaar iets had ik met kleren kopen. Mijn ouders wilden graag dat ik leuke kleren had. Soms waren die wat duurder. Ik ben enig kind, dat kon dat makkelijker. Ik had tot mijn 21e een pesthekel aan winkelen. Voor kleren dan. Als de mode mijn smaak was ging het redelijk. Maar was dat niet zo, kon ik erg mokken. Ik gaf niet om kleren en vooral mijn moeder was dan heel teleurgesteld in me. Ze zei dat andere kinderen tenminste blij waren als ze eens iets kregen van kleren. Ik betwijfel of dat echt zo is.
Dat zeiden ze nadat ze een kleuter zagen springen omdat ze nieuwe schoenen kreeg. Ik was dan volgens hen een ontevreden kind.
Een vergelijkbaar iets had ik met kleren kopen. Mijn ouders wilden graag dat ik leuke kleren had. Soms waren die wat duurder. Ik ben enig kind, dat kon dat makkelijker. Ik had tot mijn 21e een pesthekel aan winkelen. Voor kleren dan. Als de mode mijn smaak was ging het redelijk. Maar was dat niet zo, kon ik erg mokken. Ik gaf niet om kleren en vooral mijn moeder was dan heel teleurgesteld in me. Ze zei dat andere kinderen tenminste blij waren als ze eens iets kregen van kleren. Ik betwijfel of dat echt zo is.
Dat zeiden ze nadat ze een kleuter zagen springen omdat ze nieuwe schoenen kreeg. Ik was dan volgens hen een ontevreden kind.
woensdag 2 november 2016 om 12:25
Ik weet ook nooit hoe te reageren als ik een cadeautje krijg. Dus dan krijg ik liever niets, hoef ik me ook niet ongemakkelijk te voelen. Terwijl ik het echt wel waardeer!
Daarnaast vind ik het heel leuk om anderen iets te geven. Daar stop ik ook veel tijd en aandacht in. Dan kan ik ook wel teleurgesteld zijn als de ontvanger minder enthousiast is dan ik. Maar wederom: dat is dus eigenlijk mijn eigen probleem.
Wat ik wel heel vervelend vond: man van een nicht werd 40. Ik ken hem niet zo goed, dus vond het moeilijk om een passend geschenk uit te zoeken. Uiteindelijk 'op safe' gespeeld en een bierpakket gegeven (hij drinkt wel bier, maar is bijvoorbeeld niet van de wijntjes en kaasjes etc.).
Eerste reactie die ik kreeg: 'Hmpf, dat ken ik niet.' (gewoon een bekend merk met 5 verschillende soorten biertjes). Heb nog geprobeerd het te verzachten door hem wat warm te laten lopen voor 'lekker op de camping elke avond een ander smaakje proberen?' maar dat hielp niet...
Die krijgt dus nooit meer een cadeautje van mij.
Daarnaast vind ik het heel leuk om anderen iets te geven. Daar stop ik ook veel tijd en aandacht in. Dan kan ik ook wel teleurgesteld zijn als de ontvanger minder enthousiast is dan ik. Maar wederom: dat is dus eigenlijk mijn eigen probleem.
Wat ik wel heel vervelend vond: man van een nicht werd 40. Ik ken hem niet zo goed, dus vond het moeilijk om een passend geschenk uit te zoeken. Uiteindelijk 'op safe' gespeeld en een bierpakket gegeven (hij drinkt wel bier, maar is bijvoorbeeld niet van de wijntjes en kaasjes etc.).
Eerste reactie die ik kreeg: 'Hmpf, dat ken ik niet.' (gewoon een bekend merk met 5 verschillende soorten biertjes). Heb nog geprobeerd het te verzachten door hem wat warm te laten lopen voor 'lekker op de camping elke avond een ander smaakje proberen?' maar dat hielp niet...
Die krijgt dus nooit meer een cadeautje van mij.
woensdag 2 november 2016 om 14:00
Ik houd wel van verrassingen of spontaniteit. Wel in de vorm van kom we gaan uiteten of laten we naar de film gaan. Toen ik 21 werd kreeg ik een surprise party. Ik begreep er niks van, ik ging toch met drie vriendinnen bowlen...en we waren al te laat. En dat ging opeens niet door. Maar vond mijn surprise party verder wel erg leuk.
woensdag 2 november 2016 om 14:13
woensdag 2 november 2016 om 15:02
quote:hondenmens schreef op 02 november 2016 @ 11:53:
Dat onverschillige ken ik wel, niet alleen bij verassingen. Mijn ouders vonden me als kind soms ondankbaar. Eind groep 8 kreeg ik van mijn ouders een nieuwe fiets. Voornamelijk bedoeld om straks naar de middelbare school te fietsen. Het moest een goede kwaliteit zijn. De fiets waar ik een proefrit op maakte nam ik. Die zat gelijk goed. We kochten die. Hij was wel 1200 Gulden, zeiden mijn ouders na aankoop. Ik had totaal geen prijsbesef en liet verder geen emotie zien. Geen enthousiasme. In de auto terug naar huis zeiden mijn ouders dat andere kinderen een gat in de lucht zouden springen als ze zo'n dure fiets kregen. "En jij vindt dat maar doodnormaal." Het overviel me een beetje en ik zei er niks op. Bij thuiskomst liep mijn moeder naar boven. Mijn vader zei dat ze daar zat te huilen om mij. En ik begreep daar niks van.
Een vergelijkbaar iets had ik met kleren kopen. Mijn ouders wilden graag dat ik leuke kleren had. Soms waren die wat duurder. Ik ben enig kind, dat kon dat makkelijker. Ik had tot mijn 21e een pesthekel aan winkelen. Voor kleren dan. Als de mode mijn smaak was ging het redelijk. Maar was dat niet zo, kon ik erg mokken. Ik gaf niet om kleren en vooral mijn moeder was dan heel teleurgesteld in me. Ze zei dat andere kinderen tenminste blij waren als ze eens iets kregen van kleren. Ik betwijfel of dat echt zo is.
Dat zeiden ze nadat ze een kleuter zagen springen omdat ze nieuwe schoenen kreeg. Ik was dan volgens hen een ontevreden kind.
Ja verdorie, dan moet ze je niet eerst helemaal op haar eigen manier gaan verwennen en dan teleurgesteld reageren als je een klein beetje verwend reageert.
Sommige mensen zijn van nature erg enthousiast, anderen niet, dat ook.
Ze had jou ook kunnen accepteren als een kind waarmee je nu eenmaal niet altijd even gezellig kleren kunt kopen.
Ik had dat overigens met schoenen kopen, ik heb een vrij lastige schoenmaat en ook nog brede voeten en het lukte gewoon niet echt om leuke passende schoenen te vinden, ze zaten meestal pijnlijk en ik raakte vaak gefrustreerd.
Als ik dan schoenen moest gaan kopen met mijn moeder was ik vaak niet te genieten.
Ik zag er al tegenop nog voordat we begonnen.
Kleren kopen gaat niet alleen over lichaamsbedekking, maar ook over hoe het aanvoelt, of het leuk staat, welke boodschap je ermee uitdraagt, of dat je tevreden bent met je lichaamsvormen, dus lichaamsbeeld en allerlei emoties en onzekerheden die daarbij komen kijken...image en natuurlijk ook nog eens de prijs.
O ja, ook nog het kiezen, alle indrukken die je opdoet in de winkels, de geluiden, de mensen, de blowers bij de deuren in de winter en het zweten met te veel kleren aan zodra je eenmaal binnen bent, het zijn alles bij elkaar ook ontzettend veel prikkels.
Dus kleding kopen kan erg stressvol zijn en emotioneel.
Dat onverschillige ken ik wel, niet alleen bij verassingen. Mijn ouders vonden me als kind soms ondankbaar. Eind groep 8 kreeg ik van mijn ouders een nieuwe fiets. Voornamelijk bedoeld om straks naar de middelbare school te fietsen. Het moest een goede kwaliteit zijn. De fiets waar ik een proefrit op maakte nam ik. Die zat gelijk goed. We kochten die. Hij was wel 1200 Gulden, zeiden mijn ouders na aankoop. Ik had totaal geen prijsbesef en liet verder geen emotie zien. Geen enthousiasme. In de auto terug naar huis zeiden mijn ouders dat andere kinderen een gat in de lucht zouden springen als ze zo'n dure fiets kregen. "En jij vindt dat maar doodnormaal." Het overviel me een beetje en ik zei er niks op. Bij thuiskomst liep mijn moeder naar boven. Mijn vader zei dat ze daar zat te huilen om mij. En ik begreep daar niks van.
Een vergelijkbaar iets had ik met kleren kopen. Mijn ouders wilden graag dat ik leuke kleren had. Soms waren die wat duurder. Ik ben enig kind, dat kon dat makkelijker. Ik had tot mijn 21e een pesthekel aan winkelen. Voor kleren dan. Als de mode mijn smaak was ging het redelijk. Maar was dat niet zo, kon ik erg mokken. Ik gaf niet om kleren en vooral mijn moeder was dan heel teleurgesteld in me. Ze zei dat andere kinderen tenminste blij waren als ze eens iets kregen van kleren. Ik betwijfel of dat echt zo is.
Dat zeiden ze nadat ze een kleuter zagen springen omdat ze nieuwe schoenen kreeg. Ik was dan volgens hen een ontevreden kind.
Ja verdorie, dan moet ze je niet eerst helemaal op haar eigen manier gaan verwennen en dan teleurgesteld reageren als je een klein beetje verwend reageert.
Sommige mensen zijn van nature erg enthousiast, anderen niet, dat ook.
Ze had jou ook kunnen accepteren als een kind waarmee je nu eenmaal niet altijd even gezellig kleren kunt kopen.
Ik had dat overigens met schoenen kopen, ik heb een vrij lastige schoenmaat en ook nog brede voeten en het lukte gewoon niet echt om leuke passende schoenen te vinden, ze zaten meestal pijnlijk en ik raakte vaak gefrustreerd.
Als ik dan schoenen moest gaan kopen met mijn moeder was ik vaak niet te genieten.
Ik zag er al tegenop nog voordat we begonnen.
Kleren kopen gaat niet alleen over lichaamsbedekking, maar ook over hoe het aanvoelt, of het leuk staat, welke boodschap je ermee uitdraagt, of dat je tevreden bent met je lichaamsvormen, dus lichaamsbeeld en allerlei emoties en onzekerheden die daarbij komen kijken...image en natuurlijk ook nog eens de prijs.
O ja, ook nog het kiezen, alle indrukken die je opdoet in de winkels, de geluiden, de mensen, de blowers bij de deuren in de winter en het zweten met te veel kleren aan zodra je eenmaal binnen bent, het zijn alles bij elkaar ook ontzettend veel prikkels.
Dus kleding kopen kan erg stressvol zijn en emotioneel.
woensdag 2 november 2016 om 15:54
Ik lees hier in een aantal variaties iets waar ik in ieder geval op jongere leeftijd nogal onaangepast in was, namelijk helemaal uitgaan van de vraag 'wat wil ik' en geen rekening houden met de gevoelens die spelen bij anderen, bijvoorbeeld als ze iets voor je kopen. Ik meen dat ik die gevoelens inmiddels rationeel vrij aardig kan compenseren, al blijf ik stiekem wel vinden dat het meestal beter is wanneer ik zelf dingen kies/koop/uitvoer.
Het hangt er natuurlijk van af waar het om gaat. Je blij gedragen wanneer je een boek krijgt dat je eigenlijk niet zo hoeft is heel wat anders dan een vreugdedansje moeten maken wanneer onder je ogen je geliefde bank vervangen wordt door een exemplaar dat je niet zo ziet zitten en dat je zelf had laten staan (dubbele flauwe woordspeling, haha).
Ik denk dat mijn beperkte sociale contact me hierbij wel een beetje parten speelt. Als je veel zit 'opgesloten' met je eigen gedachten en er ontstaat dan weer eens 'contact' met anderen omdat je met hen communiceert over zo'n cadeau dan merk je soms toch weer dat je heviger reageert dan wat mensen normaal vinden. Als je meer met anderen praat dan krijg je waarschijnlijk eerder 'feedback' wanneer je gedachten een beetje uit de bocht vliegen. Als je voor het grootste deel van de tijd op jezelf bent dan kunnen die makkelijker 'ontsporen'. Denk ik.
Het hangt er natuurlijk van af waar het om gaat. Je blij gedragen wanneer je een boek krijgt dat je eigenlijk niet zo hoeft is heel wat anders dan een vreugdedansje moeten maken wanneer onder je ogen je geliefde bank vervangen wordt door een exemplaar dat je niet zo ziet zitten en dat je zelf had laten staan (dubbele flauwe woordspeling, haha).
Ik denk dat mijn beperkte sociale contact me hierbij wel een beetje parten speelt. Als je veel zit 'opgesloten' met je eigen gedachten en er ontstaat dan weer eens 'contact' met anderen omdat je met hen communiceert over zo'n cadeau dan merk je soms toch weer dat je heviger reageert dan wat mensen normaal vinden. Als je meer met anderen praat dan krijg je waarschijnlijk eerder 'feedback' wanneer je gedachten een beetje uit de bocht vliegen. Als je voor het grootste deel van de tijd op jezelf bent dan kunnen die makkelijker 'ontsporen'. Denk ik.
woensdag 2 november 2016 om 16:11
quote:Biebeltje schreef op 02 november 2016 @ 14:34:
Hans, dat is inderdaad een veilig cadeau
Ik zal hem onthouden voor als ik het niet meer weet. Ik ben normaliter meer van de persoonlijke cadeautjes, of de samengestelde mandjes.Meest attent is een cadeau dat overeenkomt met datgene wat hij altijd had willen hebben, of waarover hij het vaak heeft. Maar dat laatste kun je alleen weten, als je hem goed kent.
Hans, dat is inderdaad een veilig cadeau
Ik zal hem onthouden voor als ik het niet meer weet. Ik ben normaliter meer van de persoonlijke cadeautjes, of de samengestelde mandjes.Meest attent is een cadeau dat overeenkomt met datgene wat hij altijd had willen hebben, of waarover hij het vaak heeft. Maar dat laatste kun je alleen weten, als je hem goed kent.
World of Warcraft: Legion
