Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
woensdag 2 november 2016 om 17:26
quote:hondenmens schreef op 02 november 2016 @ 11:53:
Dat onverschillige ken ik wel, niet alleen bij verassingen. Mijn ouders vonden me als kind soms ondankbaar. Eind groep 8 kreeg ik van mijn ouders een nieuwe fiets. Voornamelijk bedoeld om straks naar de middelbare school te fietsen. Het moest een goede kwaliteit zijn. De fiets waar ik een proefrit op maakte nam ik. Die zat gelijk goed. We kochten die. Hij was wel 1200 Gulden, zeiden mijn ouders na aankoop. Ik had totaal geen prijsbesef en liet verder geen emotie zien. Geen enthousiasme. In de auto terug naar huis zeiden mijn ouders dat andere kinderen een gat in de lucht zouden springen als ze zo'n dure fiets kregen. "En jij vindt dat maar doodnormaal." Het overviel me een beetje en ik zei er niks op. Bij thuiskomst liep mijn moeder naar boven. Mijn vader zei dat ze daar zat te huilen om mij. En ik begreep daar niks van.
Een vergelijkbaar iets had ik met kleren kopen. Mijn ouders wilden graag dat ik leuke kleren had. Soms waren die wat duurder. Ik ben enig kind, dat kon dat makkelijker. Ik had tot mijn 21e een pesthekel aan winkelen. Voor kleren dan. Als de mode mijn smaak was ging het redelijk. Maar was dat niet zo, kon ik erg mokken. Ik gaf niet om kleren en vooral mijn moeder was dan heel teleurgesteld in me. Ze zei dat andere kinderen tenminste blij waren als ze eens iets kregen van kleren. Ik betwijfel of dat echt zo is.
Dat zeiden ze nadat ze een kleuter zagen springen omdat ze nieuwe schoenen kreeg. Ik was dan volgens hen een ontevreden kind.
Zat ze ook echt te huilen of was ze gewoon boos?
Want dat soort opmerkingen herken ik ook, en achteraf waren de meesten gewoon bedoeld om me schuldig of slecht te laten voelen, opzettelijk dus. Omdat ze dachten dat ik dingen expres deed (want als ze naar mijn leeftijdsgenoten keken, "kwam het bij hen niet op om XYZ te doen" dus moest het wel expres zijn)
Dat onverschillige ken ik wel, niet alleen bij verassingen. Mijn ouders vonden me als kind soms ondankbaar. Eind groep 8 kreeg ik van mijn ouders een nieuwe fiets. Voornamelijk bedoeld om straks naar de middelbare school te fietsen. Het moest een goede kwaliteit zijn. De fiets waar ik een proefrit op maakte nam ik. Die zat gelijk goed. We kochten die. Hij was wel 1200 Gulden, zeiden mijn ouders na aankoop. Ik had totaal geen prijsbesef en liet verder geen emotie zien. Geen enthousiasme. In de auto terug naar huis zeiden mijn ouders dat andere kinderen een gat in de lucht zouden springen als ze zo'n dure fiets kregen. "En jij vindt dat maar doodnormaal." Het overviel me een beetje en ik zei er niks op. Bij thuiskomst liep mijn moeder naar boven. Mijn vader zei dat ze daar zat te huilen om mij. En ik begreep daar niks van.
Een vergelijkbaar iets had ik met kleren kopen. Mijn ouders wilden graag dat ik leuke kleren had. Soms waren die wat duurder. Ik ben enig kind, dat kon dat makkelijker. Ik had tot mijn 21e een pesthekel aan winkelen. Voor kleren dan. Als de mode mijn smaak was ging het redelijk. Maar was dat niet zo, kon ik erg mokken. Ik gaf niet om kleren en vooral mijn moeder was dan heel teleurgesteld in me. Ze zei dat andere kinderen tenminste blij waren als ze eens iets kregen van kleren. Ik betwijfel of dat echt zo is.
Dat zeiden ze nadat ze een kleuter zagen springen omdat ze nieuwe schoenen kreeg. Ik was dan volgens hen een ontevreden kind.
Zat ze ook echt te huilen of was ze gewoon boos?
Want dat soort opmerkingen herken ik ook, en achteraf waren de meesten gewoon bedoeld om me schuldig of slecht te laten voelen, opzettelijk dus. Omdat ze dachten dat ik dingen expres deed (want als ze naar mijn leeftijdsgenoten keken, "kwam het bij hen niet op om XYZ te doen" dus moest het wel expres zijn)
donderdag 3 november 2016 om 07:23
Ik ben wel weer heel erg enthousiast aangelegd. Maar heb nog wel een anekdote over het krijgen van een fiets. Ik zou voor mijn verjaardag een fiets krijgen, ik was helemaal enthousiast. Mijn ouders hadden een geintje uitgehaald, namelijk een kleed over een paar eetkamerstoelen.. Zodat het lijkt dat dat de fiets is, maar die stond in de keuken.
Ik de volgende ochtend vol verwachting en enthousiasme naar dat kleed, eindelijk mijn nieuwe fiets! Stond ie er dus niet, mijn vader zo heel droog: "ohnee, hij is vast gestolen!"
Ik reageerde alleen iets te serieus op het voorval, ontroostbaar was ik. Kwam wel weer goed toen ze me meenamen naar de keuken en dat het maar een grapje was.
Ik de volgende ochtend vol verwachting en enthousiasme naar dat kleed, eindelijk mijn nieuwe fiets! Stond ie er dus niet, mijn vader zo heel droog: "ohnee, hij is vast gestolen!"
Ik reageerde alleen iets te serieus op het voorval, ontroostbaar was ik. Kwam wel weer goed toen ze me meenamen naar de keuken en dat het maar een grapje was.
donderdag 3 november 2016 om 07:48
quote:Valeriaansnoepje schreef op 02 november 2016 @ 17:26:
[...]
Zat ze ook echt te huilen of was ze gewoon boos?
Want dat soort opmerkingen herken ik ook, en achteraf waren de meesten gewoon bedoeld om me schuldig of slecht te laten voelen, opzettelijk dus. Omdat ze dachten dat ik dingen expres deed (want als ze naar mijn leeftijdsgenoten keken, "kwam het bij hen niet op om XYZ te doen" dus moest het wel expres zijn)
Ja, mensen doen dat vaak, emotioneel chanteren en/of manipuleren om hun zin te krijgen, ouders ook.
Ze leren je dat dat niet mag, zeggen dat je niet mag liegen en chanteren en zo, maar ze doen het zelf, meestal onbewust.
Hebben zelf vaak ook niet anders geleerd en zeggen; ja, maar ik bedoelde het goed en het is voor je eigen bestwil.
Ze hebben er dan allerlei verklaringen voor, zodat ze vinden dat het terecht is wat ze doen, maar de redenen zijn drogredenen.
Ach ja, we zijn allemaal maar mensen en zo en iedereen wil graag zijn zin en het liefste een grote vinger in de pap en probeert zijn kinderen in het gareel te krijgen en niet overspannen te raken tegelijk.
Maar die emotionele chantage op vrij jonge leeftijd... toch kon het me soms erg pissig maken.
[...]
Zat ze ook echt te huilen of was ze gewoon boos?
Want dat soort opmerkingen herken ik ook, en achteraf waren de meesten gewoon bedoeld om me schuldig of slecht te laten voelen, opzettelijk dus. Omdat ze dachten dat ik dingen expres deed (want als ze naar mijn leeftijdsgenoten keken, "kwam het bij hen niet op om XYZ te doen" dus moest het wel expres zijn)
Ja, mensen doen dat vaak, emotioneel chanteren en/of manipuleren om hun zin te krijgen, ouders ook.
Ze leren je dat dat niet mag, zeggen dat je niet mag liegen en chanteren en zo, maar ze doen het zelf, meestal onbewust.
Hebben zelf vaak ook niet anders geleerd en zeggen; ja, maar ik bedoelde het goed en het is voor je eigen bestwil.
Ze hebben er dan allerlei verklaringen voor, zodat ze vinden dat het terecht is wat ze doen, maar de redenen zijn drogredenen.
Ach ja, we zijn allemaal maar mensen en zo en iedereen wil graag zijn zin en het liefste een grote vinger in de pap en probeert zijn kinderen in het gareel te krijgen en niet overspannen te raken tegelijk.
Maar die emotionele chantage op vrij jonge leeftijd... toch kon het me soms erg pissig maken.
donderdag 3 november 2016 om 11:08
Ja. Ik weet nu niet goed wat ik met frustratie aanmoet, mede doordat ik (dus is natuurlijk iets waar ik zelf uit moet komen) het gevoel had dat ik frustratie over die opmerkingen niet mocht voelen. Omdat het allemaal goed bedoeld was enzo. Soms vroeg ik me af of ik waanideeën had, of het allemaal in mijn hoofd zat.
Even iets anders, nu december dichtbij komt: ik wist vroeger niet wat ik moest met de cadeautjes die bij oma overal en nergens stonden, weken vóór 5 december. Geen idee waarom ze ze gewoon in de kamer zette. Ik deed meestal alsof ik ze niet zag, gewoon omdat ik niet wist wat ik ermee moest. Blij zijn kon niet, want ik wist helemaal niet of ze voor mij waren. Er naar blijven kijken had ook geen zin, want uitpakken mocht toch nog lang niet.
Waarschijnlijk dachten ze dat ik wel erg onoplettend was ofzo
Even iets anders, nu december dichtbij komt: ik wist vroeger niet wat ik moest met de cadeautjes die bij oma overal en nergens stonden, weken vóór 5 december. Geen idee waarom ze ze gewoon in de kamer zette. Ik deed meestal alsof ik ze niet zag, gewoon omdat ik niet wist wat ik ermee moest. Blij zijn kon niet, want ik wist helemaal niet of ze voor mij waren. Er naar blijven kijken had ook geen zin, want uitpakken mocht toch nog lang niet.
Waarschijnlijk dachten ze dat ik wel erg onoplettend was ofzo
donderdag 3 november 2016 om 13:32
quote:shisha schreef op 03 november 2016 @ 07:48:
[...]
Ja, mensen doen dat vaak, emotioneel chanteren en/of manipuleren om hun zin te krijgen, ouders ook.
Ze leren je dat dat niet mag, zeggen dat je niet mag liegen en chanteren en zo, maar ze doen het zelf, meestal onbewust.
Hebben zelf vaak ook niet anders geleerd en zeggen; ja, maar ik bedoelde het goed en het is voor je eigen bestwil.
Ze hebben er dan allerlei verklaringen voor, zodat ze vinden dat het terecht is wat ze doen, maar de redenen zijn drogredenen.
Ach ja, we zijn allemaal maar mensen en zo en iedereen wil graag zijn zin en het liefste een grote vinger in de pap en probeert zijn kinderen in het gareel te krijgen en niet overspannen te raken tegelijk.
Maar die emotionele chantage op vrij jonge leeftijd... toch kon het me soms erg pissig maken.
Ik herken dit ook. Regels waar ik mij aan houd, of waar anderen willen dat ik mij aan houd, en waar ze zelf niet aan houden zijn:
- anderen uit laten praten;
- anderen niet onderbreken;
- sociaal zijn. Ik denk daarom dat ik niet minder sociaal ben dan anderen. Vroeger zou ik kunnen denken dat ik sociale vaardigheden mis, terwijl anderen ze wel hebben, maar sociale vaardigheden vind ik enigszins overrated;
- iemand die praat, aankijken. Vroeger lette ik daar niet zo op, maar ik accepteer geen gebrek aan oogcontact meer als ik iemand iets vertel. De minste afwijkende lichaamstaal of gezichtsuitdrukking, interpreteer ik als desinteresse en niet luisteren. Daar hebben veel mensen last van. Voor het goedpraten van hun gedrag, halen ze maar wat graag mijn autisme erbij.
[...]
Ja, mensen doen dat vaak, emotioneel chanteren en/of manipuleren om hun zin te krijgen, ouders ook.
Ze leren je dat dat niet mag, zeggen dat je niet mag liegen en chanteren en zo, maar ze doen het zelf, meestal onbewust.
Hebben zelf vaak ook niet anders geleerd en zeggen; ja, maar ik bedoelde het goed en het is voor je eigen bestwil.
Ze hebben er dan allerlei verklaringen voor, zodat ze vinden dat het terecht is wat ze doen, maar de redenen zijn drogredenen.
Ach ja, we zijn allemaal maar mensen en zo en iedereen wil graag zijn zin en het liefste een grote vinger in de pap en probeert zijn kinderen in het gareel te krijgen en niet overspannen te raken tegelijk.
Maar die emotionele chantage op vrij jonge leeftijd... toch kon het me soms erg pissig maken.
Ik herken dit ook. Regels waar ik mij aan houd, of waar anderen willen dat ik mij aan houd, en waar ze zelf niet aan houden zijn:
- anderen uit laten praten;
- anderen niet onderbreken;
- sociaal zijn. Ik denk daarom dat ik niet minder sociaal ben dan anderen. Vroeger zou ik kunnen denken dat ik sociale vaardigheden mis, terwijl anderen ze wel hebben, maar sociale vaardigheden vind ik enigszins overrated;
- iemand die praat, aankijken. Vroeger lette ik daar niet zo op, maar ik accepteer geen gebrek aan oogcontact meer als ik iemand iets vertel. De minste afwijkende lichaamstaal of gezichtsuitdrukking, interpreteer ik als desinteresse en niet luisteren. Daar hebben veel mensen last van. Voor het goedpraten van hun gedrag, halen ze maar wat graag mijn autisme erbij.
World of Warcraft: Legion
donderdag 3 november 2016 om 17:35
quote:Valeriaansnoepje schreef op 02 november 2016 @ 17:26:
[...]
Zat ze ook echt te huilen of was ze gewoon boos?
Want dat soort opmerkingen herken ik ook, en achteraf waren de meesten gewoon bedoeld om me schuldig of slecht te laten voelen, opzettelijk dus. Omdat ze dachten dat ik dingen expres deed (want als ze naar mijn leeftijdsgenoten keken, "kwam het bij hen niet op om XYZ te doen" dus moest het wel expres zijn)Ze huilde echt. In dezelfde periode heb ik mijn beide ouders een paar keer zien huilen om mij. Vaak gingen de ruzies over huiswerk. Ik had daar een hekel aan (net als zoveel kinderen) en werd al pissig als mijn ouders het woord nog maar noemden. Mijn ouders snapten niet dat dan boos op HEN werd. Want ze deden het niet op me te pesten. Het moest van school. Ja, maar...Zij begonnen er steeds over en legden een sanctie erop. Dat als ik niet ging leren, ze mijn sporten gingen opzeggen. Zover kwam het niet. Maar ze vonden me lui en ondankbaar. Ze zeiden dat ik zoveel mocht vergeleken met sommige andere kinderen. En dan nog was ik niet tevreden. Wat dat betreft begreep ik hun reacties vaak niet.
[...]
Zat ze ook echt te huilen of was ze gewoon boos?
Want dat soort opmerkingen herken ik ook, en achteraf waren de meesten gewoon bedoeld om me schuldig of slecht te laten voelen, opzettelijk dus. Omdat ze dachten dat ik dingen expres deed (want als ze naar mijn leeftijdsgenoten keken, "kwam het bij hen niet op om XYZ te doen" dus moest het wel expres zijn)Ze huilde echt. In dezelfde periode heb ik mijn beide ouders een paar keer zien huilen om mij. Vaak gingen de ruzies over huiswerk. Ik had daar een hekel aan (net als zoveel kinderen) en werd al pissig als mijn ouders het woord nog maar noemden. Mijn ouders snapten niet dat dan boos op HEN werd. Want ze deden het niet op me te pesten. Het moest van school. Ja, maar...Zij begonnen er steeds over en legden een sanctie erop. Dat als ik niet ging leren, ze mijn sporten gingen opzeggen. Zover kwam het niet. Maar ze vonden me lui en ondankbaar. Ze zeiden dat ik zoveel mocht vergeleken met sommige andere kinderen. En dan nog was ik niet tevreden. Wat dat betreft begreep ik hun reacties vaak niet.
donderdag 3 november 2016 om 19:34
Ik was juist zowat neurotisch met huiswerk, dus daar zijn nooit ruzies over geweest. Wel ellenlange gesprekken over dat er ruimte moest zijn voor privé en school en niet alleen maar school, maar mijn ouders begrepen volgens mij niet dat het gewoon nódig was dat ik tot laat zat te leren en te herhalen en nog eens zat te herhalen.
Ik merk de laatste tijd dat ik erg onzeker ben over iets: ik weet niet goed of ik mezelf in een slachtofferrol blijf houden, of het echt m'n beperkingen zijn, of dat het nu maar afgelopen moet zijn met denken "maar dat kan ik niet (zomaar) meteen X, daar heb ik extra uitleg/inwerking/begeleiding bij nodig" bijv bij werkloosheid dat het UWV verwacht dat ik zomaar even door een sollicitatie-procedure rol en verder met de sociale dingen, de structuur, de nieuwe omgeving e.d. geen enkele moeilijkheden tegenkom, want ik ben een jonge meid en wil toch niet werkloos zijn, wil toch álles aanpakken wat er maar is?
Dan weet ik niet of ik me gewoon aanstel als ik bang ben dat ik het tempo niet kan bijhouden, of dat ik bang ben dat ik een baas teleurstel. Dat ik gewoon een schop onder m'n hol nodig heb, iemand die me eens goed de waarheid vertelt, dat ik niet moet zeuren en net zo goed kan werken als ieder ander, in wat voor baantje dan ook.
Speelt wel dat diverse instanties die mensen met beperkingen begeleiden hebben vastgesteld dat ik niet 100% inzetbaar ben ivm stress-gerelateerde klachten, met risico op overspannenheid en burn-out e.d. maar het UWV heeft daar totaal geen boodschap aan
Als ik bovenstaande lees denk ik: ik zit dus niet in een slachtofferrol, maar mijn omgeving (vrienden, familie) + UWV vinden dus van wel... en dan kunnen die instanties van alles zeggen, maar het UWV bepaalt uiteindelijk voor hoeveel uur ik werk moet zoeken en wat voor werk passend is.
donderdag 3 november 2016 om 20:05
quote:Valeriaansnoepje schreef op 03 november 2016 @ 19:34:
Ik merk de laatste tijd dat ik erg onzeker ben over iets: ik weet niet goed of ik mezelf in een slachtofferrol blijf houden, of het echt m'n beperkingen zijn, of dat het nu maar afgelopen moet zijn met denken "maar dat kan ik niet (zomaar) meteen X, daar heb ik extra uitleg/inwerking/begeleiding bij nodig" bijv bij werkloosheid dat het UWV verwacht dat ik zomaar even door een sollicitatie-procedure rol en verder met de sociale dingen, de structuur, de nieuwe omgeving e.d. geen enkele moeilijkheden tegenkom, want ik ben een jonge meid en wil toch niet werkloos zijn, wil toch álles aanpakken wat er maar is?
Tja, is het niet kunnen of niet willen? Die vraag stel ik me heel vaak over wat ik zelf doe/niet doe. Ik weet het niet...
Wat dat 'alles aanpakken wat er maar is' betreft moet ik oppassen dat ik niet een paar pagina's lang op een van m'n stokpaardjes ga zitten.
Het is de politiek die - in NL nog meer dan in B - pakweg de afgelopen vijfentwintig jaar allerlei dingen gedaan of net niet gedaan heeft die ertoe geleid hebben dan een steeds grotere groep mensen die misschien een tikje minder weerbaar zijn minder goed meekunnen, door te snoeien in de banen die voor hen geschikt zijn en de werkomstandigheden van de functies die overblijven te laten verslechteren.
Is hun keuze en 'wij' zijn er de dupe van, maar dan moeten 'zij' ook niet gaan zeuren dat 'wij' thuis zitten. Daar hadden ze dan in 1990 of zo aan moeten denken...
Overigens wel mooi dat je in principe wel bereid bent om het allemaal te proberen, want dat is wel de ondertoon die ik in jouw bericht lees.
Ik merk de laatste tijd dat ik erg onzeker ben over iets: ik weet niet goed of ik mezelf in een slachtofferrol blijf houden, of het echt m'n beperkingen zijn, of dat het nu maar afgelopen moet zijn met denken "maar dat kan ik niet (zomaar) meteen X, daar heb ik extra uitleg/inwerking/begeleiding bij nodig" bijv bij werkloosheid dat het UWV verwacht dat ik zomaar even door een sollicitatie-procedure rol en verder met de sociale dingen, de structuur, de nieuwe omgeving e.d. geen enkele moeilijkheden tegenkom, want ik ben een jonge meid en wil toch niet werkloos zijn, wil toch álles aanpakken wat er maar is?
Tja, is het niet kunnen of niet willen? Die vraag stel ik me heel vaak over wat ik zelf doe/niet doe. Ik weet het niet...
Wat dat 'alles aanpakken wat er maar is' betreft moet ik oppassen dat ik niet een paar pagina's lang op een van m'n stokpaardjes ga zitten.
Het is de politiek die - in NL nog meer dan in B - pakweg de afgelopen vijfentwintig jaar allerlei dingen gedaan of net niet gedaan heeft die ertoe geleid hebben dan een steeds grotere groep mensen die misschien een tikje minder weerbaar zijn minder goed meekunnen, door te snoeien in de banen die voor hen geschikt zijn en de werkomstandigheden van de functies die overblijven te laten verslechteren. Is hun keuze en 'wij' zijn er de dupe van, maar dan moeten 'zij' ook niet gaan zeuren dat 'wij' thuis zitten. Daar hadden ze dan in 1990 of zo aan moeten denken...
Overigens wel mooi dat je in principe wel bereid bent om het allemaal te proberen, want dat is wel de ondertoon die ik in jouw bericht lees.
donderdag 3 november 2016 om 20:57
Sterker nog, ik zoek soms nog steeds naar die verdomde "uit"-knop voor mijn beperkingen, in ieder geval voor onder werktijd. In de zin van dat ik zo'n beetje al mijn gedachten en gevoelens maar wegschuif zodat ik kan doen wat er gedaan kan worden, zonder mentaal gemiep en gezeur.
Gezond is anders helaas, want het resulteert in de uiteindelijke onvermijdelijke huilbui of innerlijke woede-uitbarsting. Weliswaar in de privacy van m'n slaapkamer maar m'n humeur werd er niet beter op.
Heb weleens van familie gehoord dat ik dwars door ze heen keek in die tijd. Logisch, om geen aandacht te geven aan mijn beperkingen, geef ik gelijk helemaal geen aandacht meer aan mezelf, inclusief beperking. Voor al dat psychologische gepraat over van jezelf houden en lief zijn voor jezelf had helemaal geen tijd
Gezond is anders helaas, want het resulteert in de uiteindelijke onvermijdelijke huilbui of innerlijke woede-uitbarsting. Weliswaar in de privacy van m'n slaapkamer maar m'n humeur werd er niet beter op.
Heb weleens van familie gehoord dat ik dwars door ze heen keek in die tijd. Logisch, om geen aandacht te geven aan mijn beperkingen, geef ik gelijk helemaal geen aandacht meer aan mezelf, inclusief beperking. Voor al dat psychologische gepraat over van jezelf houden en lief zijn voor jezelf had helemaal geen tijd
vrijdag 4 november 2016 om 21:43
Ik snap het allemaal zo verschrikkelijk goed!
Ik probeer altijd om gewoon relaxed te reageren en om alles aan te kunnen, zoals iedereen...maar het mislukt gewoon heel erg vaak.
Ik ben zeg maar iemand met een zeer gevoelig zenuwstelsel die zich alles erg aantrekt en dan ook nog de natuurlijke neiging heeft om alle prikkels naar zich toe te trekken en vooral: ik kan totaal niet doseren.
Het is eigenlijk een perfect recept om telkens weer overspannen te raken.
Maar ik ben wel zeker slim genoeg om dat dan wel weer te beseffen, zodat ik heel erg goed weet hoe het eigenlijk zou moeten en het redelijk eenvoudig is om mezelf teleur te stellen.
"living with grace"
Dat is mijn hoogste doel.
Ik probeer altijd om gewoon relaxed te reageren en om alles aan te kunnen, zoals iedereen...maar het mislukt gewoon heel erg vaak.
Ik ben zeg maar iemand met een zeer gevoelig zenuwstelsel die zich alles erg aantrekt en dan ook nog de natuurlijke neiging heeft om alle prikkels naar zich toe te trekken en vooral: ik kan totaal niet doseren.
Het is eigenlijk een perfect recept om telkens weer overspannen te raken.
Maar ik ben wel zeker slim genoeg om dat dan wel weer te beseffen, zodat ik heel erg goed weet hoe het eigenlijk zou moeten en het redelijk eenvoudig is om mezelf teleur te stellen.
"living with grace"
Dat is mijn hoogste doel.
zaterdag 5 november 2016 om 11:14
Trouwens, gisterenavond toen ik hier wat postte was ik een beetje "lyrisch", want ik was een klein beetje aangeschoten en zo...ik had namelijk geprobeerd wat te netwerken om klanten te ronselen voor mijn nieuwe bedrijfje...dus ik naar het plaatselijke restaurantje, met mijn zelfgemaakte flyers in de aanslag...erg spannend vond ik dat!
Dus ik loop daar naar binnen en de eigenaar, die ik al jaren ken, ontving me met een omhelzing en introduceerde me bij een aantal mannen, zodat ik kon vertellen over mijn bedrijfje en reclame kon maken.
Dus dat heb ik gedaan.
Ik kreeg ook meteen een glas wijn voor mijn neus en daarna nog een...gelukkig wist ik mij te gedragen en ook mijn diensten goed te verwoorden en uiteindelijk zei de eigenaar dat hij klant bij mij wil gaan worden, dus...succes!
Toch wel lastig, toen er laatst een potentiele klant belde heb ik veel te lang vragen beantwoord aan de telefoon...wel 40 minuten en dat terwijl de vragen erotisch getint werden...ik had natuurlijk veel eerder op moeten hangen.
Ik hoop dat ik niet te veel heb verteld.
Maar ik heb me voorgenomen om de volgende keer, mocht zoiets nog eens voorkomen desnoods gewoon op te hangen; te zeggen: de verbinding is erg slecht, wat zegt u? Ik hoor u niet meer, tuut...tuut...tuut.
Dus ik loop daar naar binnen en de eigenaar, die ik al jaren ken, ontving me met een omhelzing en introduceerde me bij een aantal mannen, zodat ik kon vertellen over mijn bedrijfje en reclame kon maken.
Dus dat heb ik gedaan.
Ik kreeg ook meteen een glas wijn voor mijn neus en daarna nog een...gelukkig wist ik mij te gedragen en ook mijn diensten goed te verwoorden en uiteindelijk zei de eigenaar dat hij klant bij mij wil gaan worden, dus...succes!
Toch wel lastig, toen er laatst een potentiele klant belde heb ik veel te lang vragen beantwoord aan de telefoon...wel 40 minuten en dat terwijl de vragen erotisch getint werden...ik had natuurlijk veel eerder op moeten hangen.
Ik hoop dat ik niet te veel heb verteld.
Maar ik heb me voorgenomen om de volgende keer, mocht zoiets nog eens voorkomen desnoods gewoon op te hangen; te zeggen: de verbinding is erg slecht, wat zegt u? Ik hoor u niet meer, tuut...tuut...tuut.
zaterdag 5 november 2016 om 13:26
zaterdag 5 november 2016 om 19:14
quote:shisha schreef op 05 november 2016 @ 13:26:
Hij vroeg mij of ik ook erotische diensten verleende en toen mijn antwoord daarop een kordaat nee was bleef hij heel erg sneaky doorgaan met geinteresseerd te doen om daarna alsnog te proberen om mij te manipuleren om toch erotische handelingen bij hem te verrichten.
Dan was mijn smiley helemaal niet leuk en misplaatst, sorry.
Wat een hork.
Hij vroeg mij of ik ook erotische diensten verleende en toen mijn antwoord daarop een kordaat nee was bleef hij heel erg sneaky doorgaan met geinteresseerd te doen om daarna alsnog te proberen om mij te manipuleren om toch erotische handelingen bij hem te verrichten.
Dan was mijn smiley helemaal niet leuk en misplaatst, sorry.
Wat een hork.
zondag 6 november 2016 om 08:35
Tja, er bellen vooralsnog enkel mannen die geinteresseerd zijn in iets met erotiek erbij, daar word ik niet zo blij van.
Misschien gaat mijn hele plannetje mislukken?
Ik zal nog wat kordater zijn aan de telefoon...het leek alleen net soms alsof hij toch OPRECHT geinteresseerd was en dan vind ik het weer lastig om op te hangen, vervolgens begon het "gedoe" toch weer opnieuw en zei hij erbij dat hij heus wel langs wilde komen en ook wilde betalen en dat ik heus mijn kleren niet eens uit hoefde te doen, als ik alleen maar ook even aan zijn piemel zou zitten...
Weer duidelijk nee gezegd.
Vervolgens dan weer een vraag: of ik niet iemand kende die dat wel deed...want dan zou hij dus daarheen gaan.
En ter afsluiting zei hij: mocht je van gedachten veranderen, dan hoor ik het graag en dan kom ik meteen langs en betaal ik je goed.
Dit is nu al drie keer gebeurd en helaas hebben er nog geen normale klanten gebeld, ook dat maakt het lastig.
Ook omdat ik bijna blut ben, een rottige positie voor dit.
Ik hoop dus echt dat er snel ook serieuze klanten gaan bellen, misschien adverteer ik op de verkeerde plaatsen, met de verkeerde woorden?...Maar nee, ik heb mijn moeder de advertentie laten lezen en zij vond hem heel netjes.
Gewoon meer geduld hebben en sterk blijven en duimen maar...
Misschien gaat mijn hele plannetje mislukken?
Ik zal nog wat kordater zijn aan de telefoon...het leek alleen net soms alsof hij toch OPRECHT geinteresseerd was en dan vind ik het weer lastig om op te hangen, vervolgens begon het "gedoe" toch weer opnieuw en zei hij erbij dat hij heus wel langs wilde komen en ook wilde betalen en dat ik heus mijn kleren niet eens uit hoefde te doen, als ik alleen maar ook even aan zijn piemel zou zitten...
Weer duidelijk nee gezegd.
Vervolgens dan weer een vraag: of ik niet iemand kende die dat wel deed...want dan zou hij dus daarheen gaan.
En ter afsluiting zei hij: mocht je van gedachten veranderen, dan hoor ik het graag en dan kom ik meteen langs en betaal ik je goed.
Dit is nu al drie keer gebeurd en helaas hebben er nog geen normale klanten gebeld, ook dat maakt het lastig.
Ook omdat ik bijna blut ben, een rottige positie voor dit.
Ik hoop dus echt dat er snel ook serieuze klanten gaan bellen, misschien adverteer ik op de verkeerde plaatsen, met de verkeerde woorden?...Maar nee, ik heb mijn moeder de advertentie laten lezen en zij vond hem heel netjes.
Gewoon meer geduld hebben en sterk blijven en duimen maar...
zondag 6 november 2016 om 11:51
zondag 6 november 2016 om 12:23
Ik heb nog geen website, misschien is dat het probleem?
Ik ben echt nog maar net begonnen en kom denk ik nog niet zo professioneel over, zodat er ruimte kan overblijven voor interpretatie.
Waarschijnlijk zijn het niet de meest relaxte mensen die als allereerste bellen, meer van die jagers die er meteen als vliegen op de stroop op af komen.
Ja, dat zou ik kunnen doen, er expliciet bijzetten dat er geen erotiek bij komt kijken.
Ze vragen eerst of ze ook naakt mogen liggen...zonder onderbroek (wat mij overigens niets uitmaakt; ik werk toch met een handdoek enz.) en maakten vervolgens opmerkingen als: ja, maar ik vind het wel fijn als er ook een beetje geteast wordt en als het op het laatst een klein beetje spannend wordt.
Maar eerst klinkt het net alsof ze juist graag een serieuze behandeling willen en vervolgens wordt het dus toch weer omgedraaid.
Bij mij beginnen de alarmbellen ineens te rinkelen inmiddels zodra ze vragen of ze zonder onderbroek mogen liggen.
Ik heb een opleiding gevolgd in een speciale techniek, waarbij het juist gebruikelijk is om geen onderbroek te dragen, maar verder is het helemaal wellness en netjes. Dus mijn visie is dat het eigenlijk gewoon moet kunnen.
Wat de klant wil, het verandert verder niets aan de behandeling, het moet gewoon veilig zijn en relaxed aanvoelen voor beiden.
Ik wil dus juist zo ontzettend graag zo'n fijne en veilige atmosfeer creeren, zowel voor mezelf als voor de klant.
O ja en gewoon ophangen...mensen kunnen beoordelingen schrijven en zo, dus ik wil liever geen kwaad bloed zetten.
Ik heb zoiets namelijk al eens meegemaakt, dat ik werd zwart gemaakt, terwijl ik werkelijk niets verkeerd had gedaan, dus ik ben wel een beetje voorzichtiger nu en durf gewoon niet zo heel erg goed bot/kortaf te reageren.
Ik wil ook geen serieuze klanten afschrikken door ineens weer te kortaf te reageren.
Ik ben echt nog maar net begonnen en kom denk ik nog niet zo professioneel over, zodat er ruimte kan overblijven voor interpretatie.
Waarschijnlijk zijn het niet de meest relaxte mensen die als allereerste bellen, meer van die jagers die er meteen als vliegen op de stroop op af komen.
Ja, dat zou ik kunnen doen, er expliciet bijzetten dat er geen erotiek bij komt kijken.
Ze vragen eerst of ze ook naakt mogen liggen...zonder onderbroek (wat mij overigens niets uitmaakt; ik werk toch met een handdoek enz.) en maakten vervolgens opmerkingen als: ja, maar ik vind het wel fijn als er ook een beetje geteast wordt en als het op het laatst een klein beetje spannend wordt.
Maar eerst klinkt het net alsof ze juist graag een serieuze behandeling willen en vervolgens wordt het dus toch weer omgedraaid.
Bij mij beginnen de alarmbellen ineens te rinkelen inmiddels zodra ze vragen of ze zonder onderbroek mogen liggen.
Ik heb een opleiding gevolgd in een speciale techniek, waarbij het juist gebruikelijk is om geen onderbroek te dragen, maar verder is het helemaal wellness en netjes. Dus mijn visie is dat het eigenlijk gewoon moet kunnen.
Wat de klant wil, het verandert verder niets aan de behandeling, het moet gewoon veilig zijn en relaxed aanvoelen voor beiden.
Ik wil dus juist zo ontzettend graag zo'n fijne en veilige atmosfeer creeren, zowel voor mezelf als voor de klant.
O ja en gewoon ophangen...mensen kunnen beoordelingen schrijven en zo, dus ik wil liever geen kwaad bloed zetten.
Ik heb zoiets namelijk al eens meegemaakt, dat ik werd zwart gemaakt, terwijl ik werkelijk niets verkeerd had gedaan, dus ik ben wel een beetje voorzichtiger nu en durf gewoon niet zo heel erg goed bot/kortaf te reageren.
Ik wil ook geen serieuze klanten afschrikken door ineens weer te kortaf te reageren.
zondag 6 november 2016 om 15:34
Je zou bij een collega eens kunnen informeren hoe zij hiermee omgaat. Bij voorkeur iemand aan de andere kant van het land, die in jou geen concurrent hoeft te zien. Je zal wel niet de enige zijn met dit probleem. Kan je meteen eens informeren wat de verhouding tussen 'oprechte' klanten en mensen met bijbedoelingen bij hen ongeveer is (want een paar kandidaat-klanten uit die laatste categorie zal je altijd wel hebben, vermoed ik).
zondag 6 november 2016 om 16:20
Shisha, misschien voor nu beginnen met een dienstenpagina op Facebook? Dan heb je in ieder geval iets en kun je makkelijker je spelregels (terms & conditions) ergens publiceren. Evenals wat mooie sfeerfoto's en een beschrijving van je aanbod.
Dan hoef je nog niet direct te investeren in een volledige website (kost best veel tijd).
Dan hoef je nog niet direct te investeren in een volledige website (kost best veel tijd).
