Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
donderdag 10 november 2016 om 09:17
Bij frustratie helpt vaak alleen maar om in actie te komen, volgens mij is frustratie ongekanaliseerde energie en emotie en dan ook nog eens allerlei emoties door elkaar heen. Verwarrend en overrompelend dus.
Omzetten in actieve daden is het enige wat ik nu zo even kan bedenken.
Of loslaten, maar ja...is dat niet juist de kern van frustratie?
Het niet kunnen accepteren, noch los kunnen laten, maar ook niet kunnen omzetten in daden?
Omzetten in actieve daden is het enige wat ik nu zo even kan bedenken.
Of loslaten, maar ja...is dat niet juist de kern van frustratie?
Het niet kunnen accepteren, noch los kunnen laten, maar ook niet kunnen omzetten in daden?
donderdag 10 november 2016 om 17:12
Frustraties monden bij mij meestal uit in een woedeaanval of het compleet terugtrekken van de wereld. Tips om daarmee om te gaan zijn altijd welkom, want ik heb nog steeds geen goede manier gevonden. Je beschreef het goed Shisha, mentaal kan ik het relativeren maar mijn lijf is op dat moment een brok energie (of net niet).
Oorzaak nummer 1 blijven bij mij mensen (in de eerste plaats collega's) omdat ik vrij snel het gevoel krijg dat ze profiteren van de situatie.
Heb het idee dat frustratie zo lastig is omdat uitpraten de normale manier is om dit weg te nemen, en dit uitpraten simpelweg niet lukt omdat mijn communicatieve vaardigheden ondermaats zijn en ik tevens een heel verschillend beeld heb van eerlijkheid en rechtvaardigheid dan de doorsnee nt'er.
De situatie die Valeriaansnoepje beschreef, waarin ze haar problemen minimaliseren, ofwel zou ik door het lint gaan, ofwel zou ik vertrekken; maar no way dat ik ze me zo liet kleineren. Misschien dat dat nog een verschil is tussen mannen en vrouwen met autisme, vrouwen iets sneller huilen, en mannen iets sneller agressief. Geen van beide goed, maar er tegenin gaan en het woordelijk oplossen is geen optie.
@Biobitch: wat een moedige keuze van jou om te solliciteren voor die positie.
Oorzaak nummer 1 blijven bij mij mensen (in de eerste plaats collega's) omdat ik vrij snel het gevoel krijg dat ze profiteren van de situatie.
Heb het idee dat frustratie zo lastig is omdat uitpraten de normale manier is om dit weg te nemen, en dit uitpraten simpelweg niet lukt omdat mijn communicatieve vaardigheden ondermaats zijn en ik tevens een heel verschillend beeld heb van eerlijkheid en rechtvaardigheid dan de doorsnee nt'er.
De situatie die Valeriaansnoepje beschreef, waarin ze haar problemen minimaliseren, ofwel zou ik door het lint gaan, ofwel zou ik vertrekken; maar no way dat ik ze me zo liet kleineren. Misschien dat dat nog een verschil is tussen mannen en vrouwen met autisme, vrouwen iets sneller huilen, en mannen iets sneller agressief. Geen van beide goed, maar er tegenin gaan en het woordelijk oplossen is geen optie.
@Biobitch: wat een moedige keuze van jou om te solliciteren voor die positie.
anoniem_262747 wijzigde dit bericht op 10-11-2016 17:16
Reden: aanvulling
Reden: aanvulling
% gewijzigd
donderdag 10 november 2016 om 22:09
quote:shisha schreef op 10 november 2016 @ 07:25:
Hoort dit bij autisme of niet:
Dingen die mensen tegen mij zeggen kunnen ineens naar binnen slaan, alsof de woorden filterloos binnenkomen, niet gescreend en de kans krijgen om direct een aantal reacties los te maken in mijn lichaam...emoties.
Het is dan alsof de emotie die wordt opgewekt puur lichamelijk binnenkomt...een paar seconden later volg ik zelf pas met mijn bewustzijn, ga ik het alsnog filteren en zo.
Alleen dan ZIT het AL in mijn lichaam.
Het komt er tien keer sneller in, dan dat ik het er weer uit krijg, uit mijn lichaam en voelt zo puur lichamelijk.
Ik moet dan allerlei dingen gaan doen om dat "gevoel" weer uit mijn systeem te krijgen; eventjes pas op de plaats maken, ademhalingsoefeningen, kopje thee, wandeling, huilen...
Maar met mijn gedachten heb ik het dus al geneutraliseerd, ik vind dan dat het nergens meer op slaat, alleen mijn lichaam slaat het op, houdt het nog een tijdje vast.
Hier herken ik erg veel in.
Kan ook ook erg lang hiermee blijven rondlopen.
Het kan zelfs mijn dagelijks functioneren beheersen en steeds weer terugkomen.
Hoort dit bij autisme of niet:
Dingen die mensen tegen mij zeggen kunnen ineens naar binnen slaan, alsof de woorden filterloos binnenkomen, niet gescreend en de kans krijgen om direct een aantal reacties los te maken in mijn lichaam...emoties.
Het is dan alsof de emotie die wordt opgewekt puur lichamelijk binnenkomt...een paar seconden later volg ik zelf pas met mijn bewustzijn, ga ik het alsnog filteren en zo.
Alleen dan ZIT het AL in mijn lichaam.
Het komt er tien keer sneller in, dan dat ik het er weer uit krijg, uit mijn lichaam en voelt zo puur lichamelijk.
Ik moet dan allerlei dingen gaan doen om dat "gevoel" weer uit mijn systeem te krijgen; eventjes pas op de plaats maken, ademhalingsoefeningen, kopje thee, wandeling, huilen...
Maar met mijn gedachten heb ik het dus al geneutraliseerd, ik vind dan dat het nergens meer op slaat, alleen mijn lichaam slaat het op, houdt het nog een tijdje vast.
Hier herken ik erg veel in.
Kan ook ook erg lang hiermee blijven rondlopen.
Het kan zelfs mijn dagelijks functioneren beheersen en steeds weer terugkomen.
vrijdag 11 november 2016 om 23:04
Ik wil het heel erg graag even met jullie delen...ik heb mijn eerste serieuze klant!
De eerste afspraak staat voor dit weekeinde...Yess!!!
Ik wilde het niet hardop zeggen, maar ik begon een heel klein beetje te denken dat er misschien wel nooit meer iemand zou gaan bellen.
En dat gebeurde ook niet...het was via de Facebookpagina.
Dus nogmaals bedankt voor de tip!
De eerste afspraak staat voor dit weekeinde...Yess!!!
Ik wilde het niet hardop zeggen, maar ik begon een heel klein beetje te denken dat er misschien wel nooit meer iemand zou gaan bellen.
En dat gebeurde ook niet...het was via de Facebookpagina.
Dus nogmaals bedankt voor de tip!
zaterdag 12 november 2016 om 05:44
Leuk nieuws voor je! Je klinkt weer zo enthousiast. Hopelijk wordt het voor beide partijen een positieve ervaring. Met een beetje geluk kan je na afloop een positieve update plaatsen. Als het meezit wordt het een vaste klant...
Ik denk dat mijn laatste update alweer even geleden is. Nu zondag staat een uitstapje gepland naar iemand van het vriendengroepje waar ik eerder over schreef. Heen en terug met het OV een reis van meer dan vijf uur. Dat betekent op een normaal uur opstaan (kan ik slecht tegen) en ik vrees ook dat die vriendin die een tijdje geleden op een bijeenkomst ineens geregeld had dat de partners aanwezig zouden zijn daar ook weer voor gaat zorgen. (Ze heeft wel een redelijk excuus: hij heeft een auto, zij niet.)
Afijn, omdat het inmiddels alwéér twee maanden geleden is dat ik die vriendin nog eens uitgebreid heb kunnen spreken, merk ik dat ik me al dagenlang wat zit op te winden over het feit dat we elkaar zo weinig zien in rustige omstandigheden. Ik heb me al min of meer voorgenomen dat ik waarschijnlijk niet ga naar een groepsactiviteit die ze later deze maand organiseert. Liefst zou ik haar dat nu zondag al zeggen, maar het is nog maar de vraag of ik dan de kans krijg haar even terzijde te nemen.
Alles zou gewoon altijd moeten blijven zoals het was. 2009 was zo'n beetje mijn beste jaar, ik heb niet zoveel behoefte aan de dingen die nadien veranderd zijn...
Ik denk dat mijn laatste update alweer even geleden is. Nu zondag staat een uitstapje gepland naar iemand van het vriendengroepje waar ik eerder over schreef. Heen en terug met het OV een reis van meer dan vijf uur. Dat betekent op een normaal uur opstaan (kan ik slecht tegen) en ik vrees ook dat die vriendin die een tijdje geleden op een bijeenkomst ineens geregeld had dat de partners aanwezig zouden zijn daar ook weer voor gaat zorgen. (Ze heeft wel een redelijk excuus: hij heeft een auto, zij niet.)
Afijn, omdat het inmiddels alwéér twee maanden geleden is dat ik die vriendin nog eens uitgebreid heb kunnen spreken, merk ik dat ik me al dagenlang wat zit op te winden over het feit dat we elkaar zo weinig zien in rustige omstandigheden. Ik heb me al min of meer voorgenomen dat ik waarschijnlijk niet ga naar een groepsactiviteit die ze later deze maand organiseert. Liefst zou ik haar dat nu zondag al zeggen, maar het is nog maar de vraag of ik dan de kans krijg haar even terzijde te nemen.
Alles zou gewoon altijd moeten blijven zoals het was. 2009 was zo'n beetje mijn beste jaar, ik heb niet zoveel behoefte aan de dingen die nadien veranderd zijn...
zaterdag 12 november 2016 om 17:55
Leuk shisha! Hopelijk wordt het een succes.
Vlaamsevink: Wat gaan jullie doen op dat uitstapje?
Die veranderingen. Bedoel je dat met die vriendin of in het algemeen?
Ik heb dat met het jaar 2006. Zeker niet het beste jaar.
Het was al een rommelig jaar, maar vanaf November veranderde mijn leven voorgoed. Het jaar dat een streep onder mijn jeugd zette. Toen gingen mijn ouders scheiden en verhuisde ik met mijn moeder 8 km van mijn jeugddorp vandaan. Waar ik een fijne jeugd had. Het nieuwe dorp kende ik al redelijk. Als ik terugkijk, wat is het dan snel gegaan. Ik was 21, maar geestelijk een beginnende puber. Ik heb ook nooit veel moeten doen thuis. Ineens moest ik volwassen worden in een rap tempo. Kort daarop gebeurde er van alles. Mijn opa stierf, het contact met mijn vader viel weg en mijn moeder werd ernstig ziek. Ik moest meer op prijzen gaan letten (alleen mijn moeder werkte), meer in het huishouden doen en mijn moeder helpen. We hebben het gered samen en er waren ook mooie momenten.
Nu zit ik al een paar jaar in rustiger vaarwater. Mijn leven is op sommige punten positief veranderd. Maar bepaalde dingen mis ik ook wel van vroeger. Zoals mijn ouderlijk huis, bepaalde mensen waarmee we omgingen die ook veranderd zijn.
Vlaamsevink: Wat gaan jullie doen op dat uitstapje?
Die veranderingen. Bedoel je dat met die vriendin of in het algemeen?
Ik heb dat met het jaar 2006. Zeker niet het beste jaar.
Het was al een rommelig jaar, maar vanaf November veranderde mijn leven voorgoed. Het jaar dat een streep onder mijn jeugd zette. Toen gingen mijn ouders scheiden en verhuisde ik met mijn moeder 8 km van mijn jeugddorp vandaan. Waar ik een fijne jeugd had. Het nieuwe dorp kende ik al redelijk. Als ik terugkijk, wat is het dan snel gegaan. Ik was 21, maar geestelijk een beginnende puber. Ik heb ook nooit veel moeten doen thuis. Ineens moest ik volwassen worden in een rap tempo. Kort daarop gebeurde er van alles. Mijn opa stierf, het contact met mijn vader viel weg en mijn moeder werd ernstig ziek. Ik moest meer op prijzen gaan letten (alleen mijn moeder werkte), meer in het huishouden doen en mijn moeder helpen. We hebben het gered samen en er waren ook mooie momenten.
Nu zit ik al een paar jaar in rustiger vaarwater. Mijn leven is op sommige punten positief veranderd. Maar bepaalde dingen mis ik ook wel van vroeger. Zoals mijn ouderlijk huis, bepaalde mensen waarmee we omgingen die ook veranderd zijn.
zaterdag 12 november 2016 om 20:50
Het uitstapje bestaat eruit dat we naar een van die vier mensen van ons groepje thuis gaan. Ben er wel eens een of twee keer geweest, maar dat is inmiddels alweer een paar jaar geleden.
Positieve veranderingen zijn altijd welkom hier!
Jammer genoeg heb ik de afgelopen jaren vooral dingen in slechte zin weten veranderen (voor mezelf minder sociaal contact en verder allemaal economisch gedoe waardoor we het met z'n allen met minder moeten doen... niet prettig dus.
Dat 2006 van jou lijkt me inderdaad niet bepaald prettig, voorzichtig uitgedrukt. Gelukkig gaat het dus inmiddels toch al wat beter...
Positieve veranderingen zijn altijd welkom hier!
Jammer genoeg heb ik de afgelopen jaren vooral dingen in slechte zin weten veranderen (voor mezelf minder sociaal contact en verder allemaal economisch gedoe waardoor we het met z'n allen met minder moeten doen... niet prettig dus. Dat 2006 van jou lijkt me inderdaad niet bepaald prettig, voorzichtig uitgedrukt. Gelukkig gaat het dus inmiddels toch al wat beter...
zondag 13 november 2016 om 11:31
woensdag 16 november 2016 om 21:56
Laatste poging:
2009 was een goed jaar: woonde samen, studeren, goed cijfer op een stage, rijbewijs gehaald, auto gekocht, had een bijbaan. Deed echt mee met de grote wereld.
Ik hoopte eindelijk de mislukking des jeugd achter me te laten (mislukte bijbanen, beroerde stages), dacht dat dat lukte. Maar nee..
2010 bleek toch dat fatsoenlijk carriere maken niet voor mij was weggelegd, mijn PhD moest ik mee stoppen, relatie uit en wonen in een of ander krot net buiten de stad.
Toen 3 jaar lang tevergeefs daten (mijn preoccupatie toendertijd), mislukt voelen.. Er glooide hoop aan de horizon. In 2014 leek het erop dat ik weer een relatie had, maar ging moeizaam want ze had nooit tijd voor me. Mijn moeder kreeg een ernstig cva en is voor t leven zwaar gehandicapt, mijn vader had kanker (dat tegelijk) en mijn opa overleed, mijn oma kreeg een delier en mn broer verhuisde naar het buitenland.
2015 ging m'n 'relatie' uit, werd ik weer eens verliefd op iemand die me niet zag staan.. Oftewel weer een date obsessie gone wrong. 2016 is eindelijk een beetje een stabiel jaar
2009 was een goed jaar: woonde samen, studeren, goed cijfer op een stage, rijbewijs gehaald, auto gekocht, had een bijbaan. Deed echt mee met de grote wereld.
Ik hoopte eindelijk de mislukking des jeugd achter me te laten (mislukte bijbanen, beroerde stages), dacht dat dat lukte. Maar nee..
2010 bleek toch dat fatsoenlijk carriere maken niet voor mij was weggelegd, mijn PhD moest ik mee stoppen, relatie uit en wonen in een of ander krot net buiten de stad.
Toen 3 jaar lang tevergeefs daten (mijn preoccupatie toendertijd), mislukt voelen.. Er glooide hoop aan de horizon. In 2014 leek het erop dat ik weer een relatie had, maar ging moeizaam want ze had nooit tijd voor me. Mijn moeder kreeg een ernstig cva en is voor t leven zwaar gehandicapt, mijn vader had kanker (dat tegelijk) en mijn opa overleed, mijn oma kreeg een delier en mn broer verhuisde naar het buitenland.
2015 ging m'n 'relatie' uit, werd ik weer eens verliefd op iemand die me niet zag staan.. Oftewel weer een date obsessie gone wrong. 2016 is eindelijk een beetje een stabiel jaar
woensdag 16 november 2016 om 22:04
2016 Het jaar waarin ik erachter kom waarom altijd alles mislukte en dus dat er geen kuur voor is. Behalve ermee omgaan dat ik autistisch ben. Volgende maand een intelligentietest (ik kon niet eerder, vanwege werk.. Durf daar geen vrij voor te vragen), nog steeds geen diagnose gesteld.. Ik vind het maar lang duren.
En dan die vacature, wat een onzekerheid, kan ik het wel? Wil ik alles kwijtraken wat ik heb zonder te weten wat ik ervoor terug krijg? Ik ben natuurlijk wel gegroeid geestelijk sinds 11 jaar geleden toen ik stage liep.. Maar als ik verhuis, dan heb ik geen hulp waar ik al dikke jaar op zit te wachten! Ondanks dat men me zij dat sessies ook online kunnen.. Maar als ik niet meer ingeschreven sta in Nederland, wordt die hulp dan wel vergoed?
Vragen vragen vragen
En dan die vacature, wat een onzekerheid, kan ik het wel? Wil ik alles kwijtraken wat ik heb zonder te weten wat ik ervoor terug krijg? Ik ben natuurlijk wel gegroeid geestelijk sinds 11 jaar geleden toen ik stage liep.. Maar als ik verhuis, dan heb ik geen hulp waar ik al dikke jaar op zit te wachten! Ondanks dat men me zij dat sessies ook online kunnen.. Maar als ik niet meer ingeschreven sta in Nederland, wordt die hulp dan wel vergoed?
Vragen vragen vragen
donderdag 17 november 2016 om 20:29
@biobitch: ik snap het.
Bij mij is telkens ook alles mislukt, telkens bij de stages en ik wil ook graag een leuke relatie.
Degene waar ik de laatste tijd veel mee optrek is niet verliefd op mij, wil geen relatie en wil enkel vrienden zijn.
Maar ik moet echt afstand nemen, want ik heb het geprobeerd om alleen maar vrienden te zijn met hem, maar het maakt me verdrietig dat er niet meer in zit dan dit.
Ik ben aan het investeren, energie en aandacht, maar het gaat toch nooit ergens heen.
En voor een gewone vriendschap komt hij wel erg vaak en veel langs, dus het lijkt ook gewoon veel te veel op een relatie, behalve dan dat ik mij toch afgewezen voel.
Dus ik heb er laatst met hem over gepraat...zegt hij ineens: ja maar, ik houd van jou.
Dus.
Maar hij is niet verliefd, wil geen relatie, geen seks, wel vrienden zijn.
En toch klopt het niet voor mijn gevoel.
Bij mij is telkens ook alles mislukt, telkens bij de stages en ik wil ook graag een leuke relatie.
Degene waar ik de laatste tijd veel mee optrek is niet verliefd op mij, wil geen relatie en wil enkel vrienden zijn.
Maar ik moet echt afstand nemen, want ik heb het geprobeerd om alleen maar vrienden te zijn met hem, maar het maakt me verdrietig dat er niet meer in zit dan dit.
Ik ben aan het investeren, energie en aandacht, maar het gaat toch nooit ergens heen.
En voor een gewone vriendschap komt hij wel erg vaak en veel langs, dus het lijkt ook gewoon veel te veel op een relatie, behalve dan dat ik mij toch afgewezen voel.
Dus ik heb er laatst met hem over gepraat...zegt hij ineens: ja maar, ik houd van jou.
Dus.
Maar hij is niet verliefd, wil geen relatie, geen seks, wel vrienden zijn.
En toch klopt het niet voor mijn gevoel.
vrijdag 18 november 2016 om 15:19
vrijdag 18 november 2016 om 16:08
Tja, een relatie willen is soms ook een preoccupatie bij mij. Vaak genoeg ook niet, want ik zoek afleiding.
Autisme is gedeeltelijk een sta-in-de-weg, maar mijn pestverleden ook. En ik word vaak door wat jongere vrouwen geprikkeld. Ze kijken zeer nadrukkelijk naar mij met onafgebroken oogcontact (meeste mensen die naar mij kijken variëren hun blik; ze kijken soms even de andere kant op, maar sommige vrouwen doen dat niet). Kan zijn dat ik erg knap ben, maar ik heb ook redenen om aan te nemen dat ik geen God's gift to women ben.
Iemand die onaantrekkelijk is of denk dat ie onaantrekkelijk is, heeft bij vrouwen niet zo veel kans of hij moet het van andere eigenschappen hebben. Die dingen zijn nooit duidelijk, en worden dat ook niet. Dingen op dat gebied leren is vrijwel onmogelijk. Youtube zou een mooie manier zijn om dat te leren, maar zelfs de Engelstalige zoekopdrachten leiden vaak tot niets. Het is wat anders dan via Youtube een vreemde taal leren; dat is ineens een stuk gemakkelijker.
Autisme is gedeeltelijk een sta-in-de-weg, maar mijn pestverleden ook. En ik word vaak door wat jongere vrouwen geprikkeld. Ze kijken zeer nadrukkelijk naar mij met onafgebroken oogcontact (meeste mensen die naar mij kijken variëren hun blik; ze kijken soms even de andere kant op, maar sommige vrouwen doen dat niet). Kan zijn dat ik erg knap ben, maar ik heb ook redenen om aan te nemen dat ik geen God's gift to women ben.
Iemand die onaantrekkelijk is of denk dat ie onaantrekkelijk is, heeft bij vrouwen niet zo veel kans of hij moet het van andere eigenschappen hebben. Die dingen zijn nooit duidelijk, en worden dat ook niet. Dingen op dat gebied leren is vrijwel onmogelijk. Youtube zou een mooie manier zijn om dat te leren, maar zelfs de Engelstalige zoekopdrachten leiden vaak tot niets. Het is wat anders dan via Youtube een vreemde taal leren; dat is ineens een stuk gemakkelijker.
World of Warcraft: Legion
vrijdag 18 november 2016 om 17:30
Ik besefte me net ineens dat ik mijn medicijnen niet meer kan betalen als ik een uitkering krijg.
Of ja, spaargeld genoeg om een voorraad van een jaar aan te leggen, maar mijn ouders zullen er andere ideeën over hebben. Die vinden m'n medicijnen een luxe en geen noodzakelijkheid. Ik ga ook niet dood als ik ze niet neem, maar mijn kans op een baan gaat dan met zo'n 50% omlaag. Oh ja en mijn levensgeluk ook.
Ik vind het zo moeilijk, wettelijk ben ik volwassen maar uiteindelijk doe ik altijd wat ze zeggen. Ik kan er niet tegenop, dat álle gesprekken dan ineens gaan over wat ze van me willen. En dat houden ze zo maanden vol
Of ja, spaargeld genoeg om een voorraad van een jaar aan te leggen, maar mijn ouders zullen er andere ideeën over hebben. Die vinden m'n medicijnen een luxe en geen noodzakelijkheid. Ik ga ook niet dood als ik ze niet neem, maar mijn kans op een baan gaat dan met zo'n 50% omlaag. Oh ja en mijn levensgeluk ook.
Ik vind het zo moeilijk, wettelijk ben ik volwassen maar uiteindelijk doe ik altijd wat ze zeggen. Ik kan er niet tegenop, dat álle gesprekken dan ineens gaan over wat ze van me willen. En dat houden ze zo maanden vol
vrijdag 18 november 2016 om 20:10
quote:Valeriaansnoepje schreef op 18 november 2016 @ 17:30:
Ik besefte me net ineens dat ik mijn medicijnen niet meer kan betalen als ik een uitkering krijg.
Of ja, spaargeld genoeg om een voorraad van een jaar aan te leggen, maar mijn ouders zullen er andere ideeën over hebben. Die vinden m'n medicijnen een luxe en geen noodzakelijkheid. Ik ga ook niet dood als ik ze niet neem, maar mijn kans op een baan gaat dan met zo'n 50% omlaag. Oh ja en mijn levensgeluk ook.
Ik vind het zo moeilijk, wettelijk ben ik volwassen maar uiteindelijk doe ik altijd wat ze zeggen. Ik kan er niet tegenop, dat álle gesprekken dan ineens gaan over wat ze van me willen. En dat houden ze zo maanden vol
Ik zal je nog sterker vertellen: tenzij zij ook mentor van je zijn (door de rechter bekrachtigd), hebben jouw ouders geen fluit meer te vertellen over jouw medische beslissingen.
Ik zou het heel moeilijk vinden als ik er toe werd gedwongen, maar desnoods zou ik het stiekem doen, een voorraad aanleggen.
Heb je een begeleider of zoiets? Sta je nog onder behandeling bij de GGZ? Kan die een goed woordje voor je doen?
En is begeleid wonen een optie? Besef wel, jouw ouders kunnen je wel enorm onder druk zetten maar wettelijk gezien kunnen ze je niets maken qua zorg.
En dat zeg ik zelf, als moeder van enkele volwassen kinderen met Asperger
Ik weet zelf al te goed hoe moeilijk "loslaten" is met zulke kinderen. Maar soms is het beter nadrukkelijk een stap terug te doen, en voor het kind is het soms beter om duidelijk te maken dat die eigen keuzes mag maken, ook voor de wet. Al is het ook heel moeilijk als je je onder druk gezet voelt.
Ik besefte me net ineens dat ik mijn medicijnen niet meer kan betalen als ik een uitkering krijg.
Of ja, spaargeld genoeg om een voorraad van een jaar aan te leggen, maar mijn ouders zullen er andere ideeën over hebben. Die vinden m'n medicijnen een luxe en geen noodzakelijkheid. Ik ga ook niet dood als ik ze niet neem, maar mijn kans op een baan gaat dan met zo'n 50% omlaag. Oh ja en mijn levensgeluk ook.
Ik vind het zo moeilijk, wettelijk ben ik volwassen maar uiteindelijk doe ik altijd wat ze zeggen. Ik kan er niet tegenop, dat álle gesprekken dan ineens gaan over wat ze van me willen. En dat houden ze zo maanden vol
Ik zal je nog sterker vertellen: tenzij zij ook mentor van je zijn (door de rechter bekrachtigd), hebben jouw ouders geen fluit meer te vertellen over jouw medische beslissingen.
Ik zou het heel moeilijk vinden als ik er toe werd gedwongen, maar desnoods zou ik het stiekem doen, een voorraad aanleggen.
Heb je een begeleider of zoiets? Sta je nog onder behandeling bij de GGZ? Kan die een goed woordje voor je doen?
En is begeleid wonen een optie? Besef wel, jouw ouders kunnen je wel enorm onder druk zetten maar wettelijk gezien kunnen ze je niets maken qua zorg.
En dat zeg ik zelf, als moeder van enkele volwassen kinderen met Asperger
Ik weet zelf al te goed hoe moeilijk "loslaten" is met zulke kinderen. Maar soms is het beter nadrukkelijk een stap terug te doen, en voor het kind is het soms beter om duidelijk te maken dat die eigen keuzes mag maken, ook voor de wet. Al is het ook heel moeilijk als je je onder druk gezet voelt.
zaterdag 19 november 2016 om 00:29
zaterdag 19 november 2016 om 10:48
@Valeriaansnoepje: je bent me even kwijt. Wat hebben je ouders er nou mee te maken? Tenzij je nog thuis woont en door hen onderhouden wordt, kies je toch lekker zelf waar je dat spaargeld aan uitgeeft.
@Hans: De rol van aantrekkelijkheid, het uiterlijk dan, wordt mbt relaties overschat. Mensen worden mooier als je er langer mee omgaat; gewenning. Mijn beperkte ervaring: er moet een mentale klik zijn tussen de twee personen en dan kun je streven naar een relatie. Hetgeen jij beschrijft lijkt de moeilijkheid te zijn bij het initiële contact, maar na dat contact begint het spel pas.
@Hans: De rol van aantrekkelijkheid, het uiterlijk dan, wordt mbt relaties overschat. Mensen worden mooier als je er langer mee omgaat; gewenning. Mijn beperkte ervaring: er moet een mentale klik zijn tussen de twee personen en dan kun je streven naar een relatie. Hetgeen jij beschrijft lijkt de moeilijkheid te zijn bij het initiële contact, maar na dat contact begint het spel pas.
