Psyche
alle pijlers
Autisme, Wie ook? Deel 2
vrijdag 5 augustus 2016 om 13:28
dinsdag 22 november 2016 om 23:09
Herken die laatste berichten deels. Toen ik mijn studies opgaf ben ik nog een jaar thuis blijven wonen, had ondertussen wel een deeltijdse baan maar verder weinig om handen waardoor ik veelal thuis zat, en ook dat ging gepaard met ergernissen langs beide zijden. Het was toen een goede keuze om alleen te gaan wonen, zelfs al was het niet altijd makkelijk in het begin. Voor mezelf was het een verademing om zelfstandig te leven en de band met mijn ouders werd terug beter. Achteraf gezien kan ik beter begrijpen dat het voor hen ook niet gemakkelijk was om een volwassen kind in huis te hebben.
@Biobitch: hoe was het vandaag?
@Biobitch: hoe was het vandaag?
woensdag 23 november 2016 om 00:38
@vlaamsevink, ik begrijp wel wat je bedoelt met die stress voor het moeten, ik herken het ook.
het was onderdeel van mijn depressie...op een gegeven moment werd het zelfs zo erg dat ik bang werd dat ik het niet bij zou kunnen houden om mijn nagels tijdig te knippen, dat ik zelfs simpele dingen niet meer kon verzorgen aan mezelf.
Het moeten slapen en dat liever niet willen hebben kinderen al...alleen die hebben meer slaap nodig en vallen vanzelf om.
Kinderen maken zich ook moe, want wie zich niet moe maakt slaapt sowieso niet goed.
En eigenlijk vind ik dat bang voor het niet kunnen slapen en daar stress van krijgen niet zo'n heel erg goede reden.
Best een slechte reden eigenlijk, omdat er met meerdere wetenschappelijke onderzoeken al lang is aangetoond dat het helpt om toch een natuurlijk ritme aan te houden.
Dat betekent: slapen als het nacht is en wakker zijn als het dag is.
Zo'n ritme is te creeren door gewoon overdag toch niet te gaan slapen, ook niet als je de hele nacht nog niet geslapen hebt.
Het is een kwestie van zelfdiscipline.
Tenzij je depressief bent.
Ik heb een vriend en die draait ook zijn complete dag en nacht ritme om, tegen beter weten in, alsof hij soort van rebels is nog. Ik snap ook wel dat de stilte van de nacht veel rust kan geven en ook een vorm van voldoening en alsof de wereld dan meer een beetje van jou is. Ik doe het soms ook, vooral als er een leuk dansfeest is of als ik in een schilderbui ben en de hele nacht lekker kleurtjes aan het mengen ben, of ik maak een nachtelijke wandeling bij volle maan...
Ik heb ook wel eens mijn ritme omgedraaid en heb mij daar een tijdje erg fijn bij gevoeld, was toen niet depressief, maar ook niet helemaal gelukkig. Toch was dat oke voor toen, want ik woonde alleen.
Het is bijna niet te doen om zulke grote ritmeverschillen te hebben als je met andere mensen samenleeft in 1 huis.
Dat wekt altijd ergernis op, want je leeft dan niet echt samen, alsof je je ergens aan onttrekt, aan het geheel.
Misschien wil je liever geen geldzorgen, dat wil natuurlijk niemand, maar als je kiest om om die reden toch thuis te blijven wonen, dan is het misschien handiger om er anders tegenaan te gaan kijken. Dat scheelt je een boel ergernis in de toekomst.
Of je gooit het compleet over de andere boeg en neemt misschien een baan als nachtwaker of iets anders wat je tijdens de nachtdienst kunt doen, dan wordt je vaak dubbel betaald en kun je ineens wel op jezelf gaan wonen en ook je eigen ritme aanhouden?
Ik weet niet meer hoe oud je bent en of je misschien toch niet liever op jezelf zou willen wonen... maar ik probeer gewoon een beetje mee te denken, soms helpt het om creatieve oplossingen te vinden.
het was onderdeel van mijn depressie...op een gegeven moment werd het zelfs zo erg dat ik bang werd dat ik het niet bij zou kunnen houden om mijn nagels tijdig te knippen, dat ik zelfs simpele dingen niet meer kon verzorgen aan mezelf.
Het moeten slapen en dat liever niet willen hebben kinderen al...alleen die hebben meer slaap nodig en vallen vanzelf om.
Kinderen maken zich ook moe, want wie zich niet moe maakt slaapt sowieso niet goed.
En eigenlijk vind ik dat bang voor het niet kunnen slapen en daar stress van krijgen niet zo'n heel erg goede reden.
Best een slechte reden eigenlijk, omdat er met meerdere wetenschappelijke onderzoeken al lang is aangetoond dat het helpt om toch een natuurlijk ritme aan te houden.
Dat betekent: slapen als het nacht is en wakker zijn als het dag is.
Zo'n ritme is te creeren door gewoon overdag toch niet te gaan slapen, ook niet als je de hele nacht nog niet geslapen hebt.
Het is een kwestie van zelfdiscipline.
Tenzij je depressief bent.
Ik heb een vriend en die draait ook zijn complete dag en nacht ritme om, tegen beter weten in, alsof hij soort van rebels is nog. Ik snap ook wel dat de stilte van de nacht veel rust kan geven en ook een vorm van voldoening en alsof de wereld dan meer een beetje van jou is. Ik doe het soms ook, vooral als er een leuk dansfeest is of als ik in een schilderbui ben en de hele nacht lekker kleurtjes aan het mengen ben, of ik maak een nachtelijke wandeling bij volle maan...
Ik heb ook wel eens mijn ritme omgedraaid en heb mij daar een tijdje erg fijn bij gevoeld, was toen niet depressief, maar ook niet helemaal gelukkig. Toch was dat oke voor toen, want ik woonde alleen.
Het is bijna niet te doen om zulke grote ritmeverschillen te hebben als je met andere mensen samenleeft in 1 huis.
Dat wekt altijd ergernis op, want je leeft dan niet echt samen, alsof je je ergens aan onttrekt, aan het geheel.
Misschien wil je liever geen geldzorgen, dat wil natuurlijk niemand, maar als je kiest om om die reden toch thuis te blijven wonen, dan is het misschien handiger om er anders tegenaan te gaan kijken. Dat scheelt je een boel ergernis in de toekomst.
Of je gooit het compleet over de andere boeg en neemt misschien een baan als nachtwaker of iets anders wat je tijdens de nachtdienst kunt doen, dan wordt je vaak dubbel betaald en kun je ineens wel op jezelf gaan wonen en ook je eigen ritme aanhouden?
Ik weet niet meer hoe oud je bent en of je misschien toch niet liever op jezelf zou willen wonen... maar ik probeer gewoon een beetje mee te denken, soms helpt het om creatieve oplossingen te vinden.
woensdag 23 november 2016 om 03:04
Je hebt gelijk hoor, met dat slapen. Ben er zelf ook niet erg blij mee. Ik vraag me wel eens af of het zou helpen om alles wat zou kunnen afleiden te bannen (maar dan wordt het wel een hele saaie boel als je maar één kamer hebt waarin alles moet gebeuren, ook slapen). Aan de andere kant, toen ik nog op de middelbare school zat ging ik elke dag braaf om middernacht onder de wol, en dan duurde het ook nog vaak tot half drie of nog later voor ik in slaap viel. Ik kan het dus niet allemaal steken op internet en aanverwanten (ik had in die tijd niet eens een computer.)
Zolang het een beetje beheersbaar blijft, blijf ik gewoon thuis wonen, denk ik. Omwille van de geldzorgen, maar ook omwille van die zeer autistische weerzin tegen verandering. Ik wil je zeker niet aanvallen of zo (integendeel, leuk dat je moeite doet!), maar ik voel nota bene al een zekere onrust als iemand op internet veranderingen voorstelt... kan je nagaan hoe het zou zijn wanneer het echt concreet zou worden!
Ik en veranderingen, dat is als die beelden van een klein bootje dat is volgepropt met vluchtelingen: gaat net goed zolang iedereen braaf blijft zitten, maar als drie mensen tegelijkertijd onbesuisd in beweging komen dan slaat het hele geval om.
Ik denk bij nachtwerk aan beroepen als inderdaad nachtwaker, ploegendienst in een of andere fabriek, vrachtvervoer etc. Dat is allemaal industrie-gerelateerd, en erg vrolijk word ik daar niet van. Qua 'type' collega's en engagement lijkt nachtdienst in een ziekenhuis me dan al interessanter, alleen ben ik behoorlijk huiverachtig voor alles wat met medische zaken te maken heeft, dus dan een hele werk'dag' in zo'n omgeving gaan rondhangen is het nu ook weer niet. :p
Kortom, ik voel me niet helemaal vrolijk maar van vele mogelijke veranderingen vrees ik dat het eerder slechter dan beter wordt. De huidige situatie is op z'n minst beheersbaar. En laten we eerlijk wezen, je hoeft bijvoorbeeld op dit forum maar een paar goed gekozen topics aan te klikken om te lezen dat er mensen zijn met heus wel grotere problemen dan ik.
Zolang het een beetje beheersbaar blijft, blijf ik gewoon thuis wonen, denk ik. Omwille van de geldzorgen, maar ook omwille van die zeer autistische weerzin tegen verandering. Ik wil je zeker niet aanvallen of zo (integendeel, leuk dat je moeite doet!), maar ik voel nota bene al een zekere onrust als iemand op internet veranderingen voorstelt... kan je nagaan hoe het zou zijn wanneer het echt concreet zou worden!
Ik en veranderingen, dat is als die beelden van een klein bootje dat is volgepropt met vluchtelingen: gaat net goed zolang iedereen braaf blijft zitten, maar als drie mensen tegelijkertijd onbesuisd in beweging komen dan slaat het hele geval om.
Ik denk bij nachtwerk aan beroepen als inderdaad nachtwaker, ploegendienst in een of andere fabriek, vrachtvervoer etc. Dat is allemaal industrie-gerelateerd, en erg vrolijk word ik daar niet van. Qua 'type' collega's en engagement lijkt nachtdienst in een ziekenhuis me dan al interessanter, alleen ben ik behoorlijk huiverachtig voor alles wat met medische zaken te maken heeft, dus dan een hele werk'dag' in zo'n omgeving gaan rondhangen is het nu ook weer niet. :p
Kortom, ik voel me niet helemaal vrolijk maar van vele mogelijke veranderingen vrees ik dat het eerder slechter dan beter wordt. De huidige situatie is op z'n minst beheersbaar. En laten we eerlijk wezen, je hoeft bijvoorbeeld op dit forum maar een paar goed gekozen topics aan te klikken om te lezen dat er mensen zijn met heus wel grotere problemen dan ik.
woensdag 23 november 2016 om 09:16
@ vlaamsevink...smoesjes.
Ik snap best hoe zo'n houding kan ontstaan, vanuit een depressie op vrij jonge leeftijd, maar je blijft nu hangen.
Je vertelt jezelf dat je niks kunt, maar intussen ben je ook niet echt tevreden, of wel?
Je zondert je af en ik heb hier gelezen dat je klaagt over geluiden van je huisgenoten en dat je niet goed kunt slapen, maar dat vind ik niet zo vreemd als jij overdag probeert te slapen, dus je tactiek werkt niet.
Ik heb door mijn leven heen ook telkens perioden dat ik minder goed slaap, maar telkens is het zaak om toch weer jezelf bij elkaar te pakken en opnieuw die uitdaging aan te gaan om dat ritme weer opnieuw op te pakken.
Mijn motto: wij zullen doorgaan...het graan heeft de orkaan doorstaan door door te gaan.
Ieder mens wordt onrustig van uit zijn comfortzone te moeten stappen, maar een mens die dat niet doet vindt ook geen echte voldoening.
Met slapen helpt het gewoon het beste om een paar vaste structuren te hebben voor het slapen gaan zoals; tanden poetsen, pyjama aan, boekje lezen enz enz
en dan uiteindelijk gewoon het licht uit te doen en in het donker in je bed te blijven liggen en je ogen dicht te doen.
Oogjes dicht en snaveltjes toe.
Meestal vallen mensen dan wel in slaap.
het vergt soms enige oefening, maar omdat elk lichaam verlangt naar homeostase is dat uiteindelijk waarom het wel lukt als je het maar doet, just do it!
Dat is ook de verklaring van de natuurlijke weerstand tegen verandering die elk mens in meer of mindere mate heeft.
Het lichaam verlangt altijd naar homeostase...dat wil zeggen dat elke verandering moed vergt. Maar dat hoort er even bij en vervolgens wen je er aan, overigens duurt dat wennen vaak niet veel langer dan 30 dagen.
Daar moet je even doorheen dus.
Als je autisme voor jou een reden is om geen gezondere structuren te aanvaarden, bang voor onrust, dan denk ik dat de diagnose je belemmert.
Maar dat is geen verwijt, ik heb mijzelf in perioden in meer of mindere mate verscholen achter mijn ziekte vanuit een depressie en angst is...tja, angst. Het belemmert, angst voor de angst en creeert meer angst voor zichzelf.
Dat te doorbreken, dat valt niet mee.
Ik snap best hoe zo'n houding kan ontstaan, vanuit een depressie op vrij jonge leeftijd, maar je blijft nu hangen.
Je vertelt jezelf dat je niks kunt, maar intussen ben je ook niet echt tevreden, of wel?
Je zondert je af en ik heb hier gelezen dat je klaagt over geluiden van je huisgenoten en dat je niet goed kunt slapen, maar dat vind ik niet zo vreemd als jij overdag probeert te slapen, dus je tactiek werkt niet.
Ik heb door mijn leven heen ook telkens perioden dat ik minder goed slaap, maar telkens is het zaak om toch weer jezelf bij elkaar te pakken en opnieuw die uitdaging aan te gaan om dat ritme weer opnieuw op te pakken.
Mijn motto: wij zullen doorgaan...het graan heeft de orkaan doorstaan door door te gaan.
Ieder mens wordt onrustig van uit zijn comfortzone te moeten stappen, maar een mens die dat niet doet vindt ook geen echte voldoening.
Met slapen helpt het gewoon het beste om een paar vaste structuren te hebben voor het slapen gaan zoals; tanden poetsen, pyjama aan, boekje lezen enz enz
en dan uiteindelijk gewoon het licht uit te doen en in het donker in je bed te blijven liggen en je ogen dicht te doen.
Oogjes dicht en snaveltjes toe.
Meestal vallen mensen dan wel in slaap.
het vergt soms enige oefening, maar omdat elk lichaam verlangt naar homeostase is dat uiteindelijk waarom het wel lukt als je het maar doet, just do it!
Dat is ook de verklaring van de natuurlijke weerstand tegen verandering die elk mens in meer of mindere mate heeft.
Het lichaam verlangt altijd naar homeostase...dat wil zeggen dat elke verandering moed vergt. Maar dat hoort er even bij en vervolgens wen je er aan, overigens duurt dat wennen vaak niet veel langer dan 30 dagen.
Daar moet je even doorheen dus.
Als je autisme voor jou een reden is om geen gezondere structuren te aanvaarden, bang voor onrust, dan denk ik dat de diagnose je belemmert.
Maar dat is geen verwijt, ik heb mijzelf in perioden in meer of mindere mate verscholen achter mijn ziekte vanuit een depressie en angst is...tja, angst. Het belemmert, angst voor de angst en creeert meer angst voor zichzelf.
Dat te doorbreken, dat valt niet mee.
donderdag 24 november 2016 om 03:14
@ Shisha, dat slapen is helaas echt wel een dingetje, toen ik in het middelbaar zat ben ik elke dag om middernacht naar bed gegaan en dan duurde het meestal nog meerdere uren voor ik eindelijk sliep. Na zes jaar wordt het dan moeilijk te denken dat het een maand later wel beter zal gaan. Wel is het met slapen al beter geweest dan het nu is, en ik probeer in ieder geval naar die betere situatie terug te gaan. Makkelijk is dat niet, inderdaad...
Ik houd het een beetje kort nu, heb het gevoel dat dit topic de afgelopen dagen alleen maar over mij gegaan is en dat hoeft nu ook weer niet.
Wel is het met slapen al beter geweest dan het nu is, en ik probeer in ieder geval naar die betere situatie terug te gaan. Makkelijk is dat niet, inderdaad... Ik houd het een beetje kort nu, heb het gevoel dat dit topic de afgelopen dagen alleen maar over mij gegaan is en dat hoeft nu ook weer niet.
donderdag 24 november 2016 om 21:55
Vandaag een sollicitatie gehad waarbij er heel positief gereageerd werd toen ik vertelde dat ik (extra) begeleiding nodig heb!
Tot nu toe keken "ze" altijd bedenkelijk of geschrokken.
Eén keer zei iemand heel droog "nou sorry hoor, maar ik heb al 5 kandidaten gehad die ADHD/autisme/PMS (Ja dat zei ie letterlijk ) of een of andere stoornis hebben. Krijgen jullie die bij pakjes boter tegenwoordig ofzo?"
Ik heb de beste man vriendelijk uitgelegd dat het een halfjaar duurde voordat ik m'n diagnoses kreeg, en daarna nog bijna een halfjaar voordat ik medicatie kreeg. Dat ik graag bij die supermarkt zo'n pakje-boter-met-diagnose had gekocht, zodat ik nu al véél verder was geweest met begeleiding enzo.
Ik kreeg via mijn begeleider te horen dat ik niet was aangenomen.
Zelf bellen durfde 'ie blijkbaar niet denk ik
Tot nu toe keken "ze" altijd bedenkelijk of geschrokken.
Eén keer zei iemand heel droog "nou sorry hoor, maar ik heb al 5 kandidaten gehad die ADHD/autisme/PMS (Ja dat zei ie letterlijk ) of een of andere stoornis hebben. Krijgen jullie die bij pakjes boter tegenwoordig ofzo?"
Ik heb de beste man vriendelijk uitgelegd dat het een halfjaar duurde voordat ik m'n diagnoses kreeg, en daarna nog bijna een halfjaar voordat ik medicatie kreeg. Dat ik graag bij die supermarkt zo'n pakje-boter-met-diagnose had gekocht, zodat ik nu al véél verder was geweest met begeleiding enzo.
Ik kreeg via mijn begeleider te horen dat ik niet was aangenomen.
Zelf bellen durfde 'ie blijkbaar niet denk ik
vrijdag 25 november 2016 om 09:21
Huh? Ik ben helemaal niet aangenomen, ik hoor volgende week pas of ik doorga naar de volgende sollicitatieronde!
Of is het een reactie voor iemand anders?
Edit: kunnen jullie ook niet tegen "onnauwkeurigheden" in de zin van: je hebt een stappenteller en ergert je kapot als 'ie niet op je schoen gedragen kan worden? Vanwege de stappen die 'ie dan mist?
Ik had eerst een stappenteller in armband vorm. Tot ik er een kleine goedkopere bij kocht met zo'n clipje. Toen ik zag dat er duizenden stappen verschil in zaten heb ik een betere gekocht mét clipje. Want die goedkope synchroniseerde alleen eens in de zoveel tijd als er een blauwe maan was ofzo
Het zal m'n autisme wel zijn dat ik me ontzettend kan ergeren aan gemiste stappen. Ik heb die stappen gelopen dus ik heb er recht op ja?!?
Of is het een reactie voor iemand anders?
Edit: kunnen jullie ook niet tegen "onnauwkeurigheden" in de zin van: je hebt een stappenteller en ergert je kapot als 'ie niet op je schoen gedragen kan worden? Vanwege de stappen die 'ie dan mist?
Ik had eerst een stappenteller in armband vorm. Tot ik er een kleine goedkopere bij kocht met zo'n clipje. Toen ik zag dat er duizenden stappen verschil in zaten heb ik een betere gekocht mét clipje. Want die goedkope synchroniseerde alleen eens in de zoveel tijd als er een blauwe maan was ofzo
Het zal m'n autisme wel zijn dat ik me ontzettend kan ergeren aan gemiste stappen. Ik heb die stappen gelopen dus ik heb er recht op ja?!?
anoniem_649548ce5a867 wijzigde dit bericht op 25-11-2016 11:17
Reden: Toevoeging
Reden: Toevoeging
% gewijzigd
vrijdag 25 november 2016 om 18:45
Slapen is hier tegenwoordig ook een drama, op onze galerij zijn huurders gekomen (het zijn koopwoningen die worden. Erhuurd ook door huizenmelkers, ik ben zelf een eigenaar) die nogal lawaaiig zijn, lawaaiige vrienden hebben. Ik woon op de begane grond bij de fietsenstalling. Men vind het normaal om doordeweeks midden in de nacht te schreeuwen luid te praten, niet rekening houdende dat er 5 slaapkamers aan die kant zitten.
Er wat van zeggen helpt maar weinig, eventjes is het rustig maar het blijft niet hangen dat empathisch vermogen. Er komt nog eens nacht dat ik begin te gooien met glazen potten en flessen als ik ze voor handen heb, of een courgette ofzo
Er wat van zeggen helpt maar weinig, eventjes is het rustig maar het blijft niet hangen dat empathisch vermogen. Er komt nog eens nacht dat ik begin te gooien met glazen potten en flessen als ik ze voor handen heb, of een courgette ofzo
vrijdag 25 november 2016 om 18:47
vrijdag 25 november 2016 om 20:56
quote:Valeriaansnoepje schreef op 25 november 2016 @ 09:21:
Huh? Ik ben helemaal niet aangenomen, ik hoor volgende week pas of ik doorga naar de volgende sollicitatieronde!
Of is het een reactie voor iemand anders?
Euhm... ik heb je vorige post opnieuw gelezen en ik begrijp nu zelf ook niet meer waarom ik dacht dat je al was aangenomen. Dat is dan nul op tien voor begrijpend lezen van mijn kant. Sorry. Hoop wel dat over een tijdje zal blijken dat mijn reactie voorspellende kwaliteiten had!
Verder ben ik ook geen fan van onnauwkeurigheden, al zou ik me bij zo'n onnauwkeurige stappenteller er nog het meeste aan ergeren dat ik met een prul zou zitten van een fabrikant die blijkbaar zijn eigen gewin laat voorgaan op het produceren van een goed artikel. Dat is egoïsme, en daar heb ik een gloeiende hekel aan.
Het burenverhaal van BB is een heel mooi voorbeeld van het soort mogelijke situaties waardoor ik het eigenlijk helemaal niet zie zitten in een appartement te wonen. Petje af voor wie het wel kan opbrengen, maar van het idee alleen krijg ik al angstzweet.
Huh? Ik ben helemaal niet aangenomen, ik hoor volgende week pas of ik doorga naar de volgende sollicitatieronde!
Of is het een reactie voor iemand anders?
Euhm... ik heb je vorige post opnieuw gelezen en ik begrijp nu zelf ook niet meer waarom ik dacht dat je al was aangenomen. Dat is dan nul op tien voor begrijpend lezen van mijn kant. Sorry. Hoop wel dat over een tijdje zal blijken dat mijn reactie voorspellende kwaliteiten had!
Verder ben ik ook geen fan van onnauwkeurigheden, al zou ik me bij zo'n onnauwkeurige stappenteller er nog het meeste aan ergeren dat ik met een prul zou zitten van een fabrikant die blijkbaar zijn eigen gewin laat voorgaan op het produceren van een goed artikel. Dat is egoïsme, en daar heb ik een gloeiende hekel aan.
Het burenverhaal van BB is een heel mooi voorbeeld van het soort mogelijke situaties waardoor ik het eigenlijk helemaal niet zie zitten in een appartement te wonen. Petje af voor wie het wel kan opbrengen, maar van het idee alleen krijg ik al angstzweet.
zaterdag 26 november 2016 om 06:45
Die vriend van mij logeert hier nu...op de bank.
Maar ik merk dat ik bij mezelf denk: wat voegt het toe?
Hij wil geen relatie met mij, geen seks...eigenlijk begint het me een beetje te irriteren en ik begin bij mezelf te denken: wat kom je hier eigenlijk doen? Wat wil je van me?
Hij wil wel telkens graag hier zijn.
En ik vraag ,me af wat ik van hem wil.
En weet je?
Ik wil inmiddels niets meer van hem, erg weinig tot niets.
En dat betekent dat ik bij mezelf begin te denken...wat doet hij hier?
En...laat maar.
Ik denk dat de verliefdheid over is bij gebrek aan wederzijdsheid en bij gebrek aan seks.
Maar ik merk dat ik bij mezelf denk: wat voegt het toe?
Hij wil geen relatie met mij, geen seks...eigenlijk begint het me een beetje te irriteren en ik begin bij mezelf te denken: wat kom je hier eigenlijk doen? Wat wil je van me?
Hij wil wel telkens graag hier zijn.
En ik vraag ,me af wat ik van hem wil.
En weet je?
Ik wil inmiddels niets meer van hem, erg weinig tot niets.
En dat betekent dat ik bij mezelf begin te denken...wat doet hij hier?
En...laat maar.
Ik denk dat de verliefdheid over is bij gebrek aan wederzijdsheid en bij gebrek aan seks.
zaterdag 26 november 2016 om 09:34
Dat had ik met een vroegere vriend van me. Die vriendschap verzandde uiteindelijk in een beetje tv kijken met z'n tweeën. Toen heb ik uiteindelijk gezegd van joh, als we verder niks anders gaan doen dan iedere keer tv kijken dan hoeft het van mij eigenlijk niet meer hoor.
Vriend was zwaar beledigd, want hij vond het wél gezellig en vond dat we zo'n diepe vriendschap hadden. Toen voelde ik me wel een beetje lullig.
Vriend was zwaar beledigd, want hij vond het wél gezellig en vond dat we zo'n diepe vriendschap hadden. Toen voelde ik me wel een beetje lullig.
zaterdag 26 november 2016 om 10:06
Ja, ik vind dat het ook altijd erg lang duurt met diagnoses...misschien helpt het, ik hoop het voor je Biobitch.
Die vriend van mij vindt idd dat we een erg diepe vriendschap hebben.
Maar ik voel mij toch soort van afgewezen...ik zit er best mee.
Zou het helpen als ik zelf een vriendje had?
Dat we dan weer wel gewone vrienden zouden kunnen zijn zonder dat ik er z veel moeite mee heb?
Is het niet een heel erg kinderachtig iets?
Dat ik wil dat hij mij wil en als hij mij niet genoeg begeert...dan ...laat maar...?
Ik heb er vanmorgen, toen ik weer even terugging in bed een nare droom over gehad, over die vriend en ik en dat we er ruzie over hadden en dat hij weg ging...beiden waren we er verdrietig om.
Dus...wat is dat nu met mij? Stel ik me aan?
Ik moet ineens denken aan dat liedje van Ace of Base: All that she wants...is just another baby and she's gone tomorrow boy, all that she wants, is just another baby...
Die vriend van mij vindt idd dat we een erg diepe vriendschap hebben.
Maar ik voel mij toch soort van afgewezen...ik zit er best mee.
Zou het helpen als ik zelf een vriendje had?
Dat we dan weer wel gewone vrienden zouden kunnen zijn zonder dat ik er z veel moeite mee heb?
Is het niet een heel erg kinderachtig iets?
Dat ik wil dat hij mij wil en als hij mij niet genoeg begeert...dan ...laat maar...?
Ik heb er vanmorgen, toen ik weer even terugging in bed een nare droom over gehad, over die vriend en ik en dat we er ruzie over hadden en dat hij weg ging...beiden waren we er verdrietig om.
Dus...wat is dat nu met mij? Stel ik me aan?
Ik moet ineens denken aan dat liedje van Ace of Base: All that she wants...is just another baby and she's gone tomorrow boy, all that she wants, is just another baby...
zaterdag 26 november 2016 om 10:14
Shit shisha, nu heb ik dat liedje het komende uur in m'n hoofd!
Klaagt je vriend vaak tegen je over zijn problemen zonder dat 'ie ze op wil gaan lossen? Ben jij zeg maar z'n klaagmuur?
Zo'n figuur stel ik me er nu namelijk bij voor, alleen maar nemen nemen nemen en er niet eens aan denken om iets terug te geven. Kan ook zijn dat ik gewoon een stereotype in m'n hoofd heb hoor
Klaagt je vriend vaak tegen je over zijn problemen zonder dat 'ie ze op wil gaan lossen? Ben jij zeg maar z'n klaagmuur?
Zo'n figuur stel ik me er nu namelijk bij voor, alleen maar nemen nemen nemen en er niet eens aan denken om iets terug te geven. Kan ook zijn dat ik gewoon een stereotype in m'n hoofd heb hoor
zaterdag 26 november 2016 om 10:17
Hij klaagt wel een beetje over zijn gezondgheidsproblemen en zo...ik weet het niet, ik klaag ook wel eens.
Om nu te zeggen dat hij een klagert is gaat me te ver.
Maybe i am just a woman scorned...omdat hij mij heeft gefriend-zoned. (of hoe je dat ook schrijft?)
Haha...ik heb dat ook altijd ja met liedjes, gewoon snel een ander liedje opzetten of zoiets...of 1 keertje kei-hard draaien en daarna loslaten.
Om nu te zeggen dat hij een klagert is gaat me te ver.
Maybe i am just a woman scorned...omdat hij mij heeft gefriend-zoned. (of hoe je dat ook schrijft?)
Haha...ik heb dat ook altijd ja met liedjes, gewoon snel een ander liedje opzetten of zoiets...of 1 keertje kei-hard draaien en daarna loslaten.
zaterdag 26 november 2016 om 15:30
Ik roep ook maar wat hoor, maar zou het kunnen dat je irritatie vooral veroorzaakt wordt doordat hij geen relatie wil en jij wel? Zou je het ook niet zo prettig vinden als er iemand op de bank lag te slapen van wie je verder zelf alleen maar vriendschip verwacht?
In zijn plaats zou ik zo'n logeerpartijtje wel prettig vinden (als jij een beetje aangenaam gezelschap bent, daar ga ik even vanuit). Klinkt in ieder geval niet als een man die even doet alsof hij een relatie wil tot hij de seks gehad heeft... da's nogal een cliché geloof ik, maar zo een had je dus ook kunnen treffen.
In zijn plaats zou ik zo'n logeerpartijtje wel prettig vinden (als jij een beetje aangenaam gezelschap bent, daar ga ik even vanuit). Klinkt in ieder geval niet als een man die even doet alsof hij een relatie wil tot hij de seks gehad heeft... da's nogal een cliché geloof ik, maar zo een had je dus ook kunnen treffen.
zaterdag 26 november 2016 om 20:12
@ vlaamsevink: dat zou het best eens kunnen zijn.
Het is totaal niet handig of zelfs logisch dat ik die verlangens voel.
Maar ik voel ze en hij voelt ze niet, ook al heb ik eerst gedacht van wel.
Volgens mij kunnen wij er dus beiden niets aan doen, aan ons gevoel en zijn we beiden slachtoffer van de situatie.
Dus voel ik mij verdrietig en hoop ik dat ik snel over die gevoelens heen zal zijn, die in dit geval totaal nutteloos zijn voor mij om te blijven koesteren.
Daardoor zou ik alleen nog verder teleurgesteld raken.
Maar dat gaat blijkbaar niet als ik hem dagelijks blijf zien.
En ondanks dat wij het beiden verdrietig vinden, kan het dus helaas niet anders.
Een verliefdheid gaat toch eerder weg als je degene waar je verliefd op bent niet continu ziet en spreekt.
Ik wist gewoon niet waar ik met mijn gevoelens heen moest vanmorgen en dat uitte zich in nare dromen en frustratie en irritatie omdat hij er nog was, terwijl ik ineens het gevoel kreeg een potje te moeten janken omdat ik verdrietig was om hem.
Ik heb nog steeds niet een potje gejankt.
Het is totaal niet handig of zelfs logisch dat ik die verlangens voel.
Maar ik voel ze en hij voelt ze niet, ook al heb ik eerst gedacht van wel.
Volgens mij kunnen wij er dus beiden niets aan doen, aan ons gevoel en zijn we beiden slachtoffer van de situatie.
Dus voel ik mij verdrietig en hoop ik dat ik snel over die gevoelens heen zal zijn, die in dit geval totaal nutteloos zijn voor mij om te blijven koesteren.
Daardoor zou ik alleen nog verder teleurgesteld raken.
Maar dat gaat blijkbaar niet als ik hem dagelijks blijf zien.
En ondanks dat wij het beiden verdrietig vinden, kan het dus helaas niet anders.
Een verliefdheid gaat toch eerder weg als je degene waar je verliefd op bent niet continu ziet en spreekt.
Ik wist gewoon niet waar ik met mijn gevoelens heen moest vanmorgen en dat uitte zich in nare dromen en frustratie en irritatie omdat hij er nog was, terwijl ik ineens het gevoel kreeg een potje te moeten janken omdat ik verdrietig was om hem.
Ik heb nog steeds niet een potje gejankt.
zondag 27 november 2016 om 01:36
Sorry als ik het fout heb, maar klopt het dat je nog maar een paar dagen vreest dat het niet zal worden wat je gehoopt had? Niet zo vreemd natuurlijk dat het even duurt voor je je daaraan aangepast hebt. Persoonlijk vind ik het jammer in dit soort scenario het contact met de geliefde-op-afstand te verbreken, maar dat zal voor iedereen weer anders zijn (en daar zou hij dan ook in mee moeten willen gaan, natuurlijk).
zondag 27 november 2016 om 16:42
quote:Lea32 schreef op 23 november 2016 @ 17:30:
Over het thuis wonen: ik woon inmiddels 'noodgedwongen' al weer 5 maanden thuis en hoewel het natuurlijk super is dat het kan, merk ik dat ik heel erg op eieren loop. Ik heb 14 jaar alleen gewoond en dit valt zacht gezegd echt niet mee.... waarschijnlijk duurt deze situatie nog een maand of 3 en dat is wel te overzien, maar fijn voel ik me nu niet.
Inderdaad voelt dat niet altijd fijn.
Waarschijnlijk omdat het toch soort van noodgedwongen is.
Ik heb een tijdje bij mijn ouders ingewoond toen ik aan het verbouwen was en studeerde.
Ik had het vrij druk, ook met werken en sportte veel.
Toen was het geen probleem, maar later, toen ik daar woonde omdat ik depressief was, was een wereld van verschil natuurlijk.
Sterkte nog dan maar even...voor de komende maanden.
Over het thuis wonen: ik woon inmiddels 'noodgedwongen' al weer 5 maanden thuis en hoewel het natuurlijk super is dat het kan, merk ik dat ik heel erg op eieren loop. Ik heb 14 jaar alleen gewoond en dit valt zacht gezegd echt niet mee.... waarschijnlijk duurt deze situatie nog een maand of 3 en dat is wel te overzien, maar fijn voel ik me nu niet.
Inderdaad voelt dat niet altijd fijn.
Waarschijnlijk omdat het toch soort van noodgedwongen is.
Ik heb een tijdje bij mijn ouders ingewoond toen ik aan het verbouwen was en studeerde.
Ik had het vrij druk, ook met werken en sportte veel.
Toen was het geen probleem, maar later, toen ik daar woonde omdat ik depressief was, was een wereld van verschil natuurlijk.
Sterkte nog dan maar even...voor de komende maanden.
zondag 27 november 2016 om 17:48
quote:vlaamsevink schreef op 27 november 2016 @ 01:36:
Sorry als ik het fout heb, maar klopt het dat je nog maar een paar dagen vreest dat het niet zal worden wat je gehoopt had? Niet zo vreemd natuurlijk dat het even duurt voor je je daaraan aangepast hebt. Persoonlijk vind ik het jammer in dit soort scenario het contact met de geliefde-op-afstand te verbreken, maar dat zal voor iedereen weer anders zijn (en daar zou hij dan ook in mee moeten willen gaan, natuurlijk).
Ik neem gewoon eventjes wat meer afstand om mijn eigen ding te doen en me niet af te laten leiden.
Het lijkt mij dat mijn goede vriend toch behoorlijk vast zit in een depressie, hij geeft dat niet ronduit toe, maar ik merk aan allerlei dingen dat het vuur in hem gedoofd is en dat hij op de waakstand staat, alsof alleen het waakvlammetje nog brandt in hem.
Toen ik zelf nog behoorlijk depressief was had ik dat niet zo in de gaten van hem, maar naarmate ik er verder uit klim merk ik aan allerlei dingen dat hij helemaal niet gelukkig is met zichzelf en met zijn baan en met zijn woning en met zijn leven.
Hopelijk vindt hij de kracht om het vuur weer aan te wakkeren in zichzelf en de energie om weer echt te gaan leven en om zichzelf weer gelukkig te gaan maken. Hopelijk vindt hij het zichzelf weer waard om in de toekomst echt constructieve hulp te durven aanvaarden en om weer midden in de maatschappij te gaan staan, fier en rechtop en met een grote glimlach op zijn gezicht.
Ik hoop het en ik gun het hem van harte.
Sorry als ik het fout heb, maar klopt het dat je nog maar een paar dagen vreest dat het niet zal worden wat je gehoopt had? Niet zo vreemd natuurlijk dat het even duurt voor je je daaraan aangepast hebt. Persoonlijk vind ik het jammer in dit soort scenario het contact met de geliefde-op-afstand te verbreken, maar dat zal voor iedereen weer anders zijn (en daar zou hij dan ook in mee moeten willen gaan, natuurlijk).
Ik neem gewoon eventjes wat meer afstand om mijn eigen ding te doen en me niet af te laten leiden.
Het lijkt mij dat mijn goede vriend toch behoorlijk vast zit in een depressie, hij geeft dat niet ronduit toe, maar ik merk aan allerlei dingen dat het vuur in hem gedoofd is en dat hij op de waakstand staat, alsof alleen het waakvlammetje nog brandt in hem.
Toen ik zelf nog behoorlijk depressief was had ik dat niet zo in de gaten van hem, maar naarmate ik er verder uit klim merk ik aan allerlei dingen dat hij helemaal niet gelukkig is met zichzelf en met zijn baan en met zijn woning en met zijn leven.
Hopelijk vindt hij de kracht om het vuur weer aan te wakkeren in zichzelf en de energie om weer echt te gaan leven en om zichzelf weer gelukkig te gaan maken. Hopelijk vindt hij het zichzelf weer waard om in de toekomst echt constructieve hulp te durven aanvaarden en om weer midden in de maatschappij te gaan staan, fier en rechtop en met een grote glimlach op zijn gezicht.
Ik hoop het en ik gun het hem van harte.
